'v'..... ก็ขอโทษที่หายไปนานนะครับบบบ
เหตุผลอาจฟังไม่ขึ้น แต่มันเป็นเรื่องจริงอ่านะ =w=;;
พอดีว่าผมขึ้น ม.6 แล้ว วุ่นอยู่กับการสอบเข้าครับ ต้องขอโทษๆ จริงๆจากใจ ที่ทำให้คนอ่านต้องรอ
แต่ผมซึ้งใจจริงๆ TT^TT ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านงานของผมอยู่ **เร็วๆนี้จะมีตอนพิเศษออกมานะครับ เป็นการขอโทษครับ
นี่ก็เป็นตอนสุดท้ายสำหรับรักติดเรทแล้วนะครับ ทันทีที่ผม จบม.6 ภาค 2 จะมาเน่อ แต่งแล้วแต่ว่า เพิ่งได้ไม่กี่ตอน
ส่วนอีกเรื่อง ผมย้ายที่อัพนิยาย นะครับผม เพื่อสะดวกแก่การอ่าน ของผู้อ่านที่รัก ^^ แต่ไว้ย้ายแล้วจะแจ้งอีกทีเน่อ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พี่ปอม!”
“บีม!”
สิ่งที่ผมไม่อยากคิด กลับเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า พี่ปาล์มกำลังค่อมพี่ปอมอยู่ ผมเดินเข้าไปผลักพี่ปาล์มออก ผมมองหน้าพี่ปอม ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของพี่เค้าเลย
“เกิดไรขึ้นอ่ะ”พี่บูมที่เพิ่งขึ้นมากำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ผมไม่สนอะไรแล้ว ผมวิ่งออกมา
“ปอม กูไม่คิดเลยว่ามรึงจะทำกับน้องกูแบบนี้!”
“บีม เดี๋ยวก่อน บีม”เสียงของพี่ปอมที่ดังไล่หลังมา ผมไม่สนอีกแล้ว สิ่งเดียวที่คิดคือไปให้ผมจากตรงนี้ ผมวิ่งออกมาไกลจนถึงถนน พอเห็นป้ายรถเมล์ ผมเลยเดินไปนั่งรอ พอรถเมล์มาผมก็รีบขึ้น ผมอยากกลับบ้าน
“ฮ้า เกือบไปแล้ว บีมทำไมไม่รอพี่”พี่บูมนั่งลงข้างๆผม ผมเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ทุกอย่างมันว่างจริงๆ
พอถึงบ้านยังไม่มีใครกลับมา พี่บูมก็ไม่ยอมกลับยืนยันจะอยู่เป็นเพื่อนให้ได้ ผมเลยไม่สนใจ แล้วเดินขึ้นมาบนห้อง
“บีม ดื่มน้ำก่อนนะ”ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“อย่าไปสนใจเลย คนมันเลว ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวมันก็สำนึกได้เอง”
“พี่ไม่อยากย้ำหรอกนะว่ามันนอกใจบีม
“แต่บีมอย่าไปสนคนแบบนั้นเลย”
“สัญญา มันยังรักษาไม่ได้เลย”
“ทำไม บีมไม่หันมามองพี่บ้าง คนที่ยังรักษาสัญญาเสมอไม่ว่าจะนานแค่ไหน”
ผมเงยหน้ามองพี่บูม ไม่รู้จะตอบโต้กลับไปว่าไร แค่รู้สึกเหนื่อย
พี่บูมดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น
“บีม หันมามองพี่บ้างได้มั้ย?”
(ผมควรจะตอบยังไง? ผมไม่รู้ )
ริมฝีปากค่อยๆเลื่อนมาสัมผัส จูบที่แสนอ่อนโยน ราวกับปลอบประโลม สมองที่ว่างเปล่าจนไม่อาจขัดขืน พี่บูมจูบที่หน้าผากผมเบาๆ แล้วไซร้ลงมาที่คอ
“พี่ปอมรักน้องบีมนะครับ! รักที่สุดเลย” (??!!) ตุ๊กตาหมีเล่นเสียงที่อัดไว้เหมือนความบังเอิญ ภาพวันที่พี่ปอมบอกรักผม เสียงที่ก้องอยู่ในหัว ผมทำอะไรลงไปเนี่ย!
“หยุดนะ!!”ผมรีบผลักพี่บูมออก แล้วคว้าตุ๊กตาหมีตัวนั้นมากอดไว้แน่น
“พี่ปอม บีมขอโทษ”น้ำตาที่ไหลออกมา เพราะรู้สึกผิด
“ผมน่าจะฟังพี่ปอมพูด”
“บีม..ทำไมเป็นพี่ไม่ได้หรอ”
“ผมรักพี่แบบพี่ชาย แต่พี่ปอมเป็นคนเดียวที่บีมรัก รักแบบหมดใจ”
พี่บูมเงียบไปหลังจากที่ผมพูด เขาค่อยๆเข้ามากอดผมอย่างอ่อนโยน จนน้ำตาที่ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดไหล ก็ยิ่งไหลพรากหนักกว่าเก่า
ผมอยากเจอพี่ปอม อยากคุยกับพี่ปอม
Boom side
ผมสะอึกกับคำพูดของบีม น้องชายที่เคยวิ่งตามผมตอนนี้ เป็นของเพื่อนไปแล้ว ถ้าผมห้ามการกระทำของปาล์มไว้ก็ดี ไม่คิดเลยว่ามันจะทำร้ายคนที่ผมรักแบบนี้ ผมจะทำยังไงดี?
Pom side
“เฮ้ย ปาล์มมรึงจะทำไรกู!!”ไอ้ปาล์มเอาผ้าขนหนูมามัดมือผม แล้วกดไว้เหนือหัว
“มรึงแกล้งกูนักไง เดี๋ยวกูจะเสียบมรึงแมร่งเลย”
“เชี่ยย! ชายอย่างกูจะโดนเสียบเนี่ยนะ”
“เออ กูก็ไม่ยอมโดนมรึงเสียบแน่”
“เชี่ย กูจะไปเสียบหมรึงทำไม”
“รึมรึงไม่อยาก?”
“ชอบ บ่น ว่ายังไม่กล้าทำกับน้องเค้า ก็เดี๋ยวกูจะทำกับมรึงนี่ไง”
“เชี่ย ปาล์ม มรึงหยุด เลิกเล่นได้ล่ะ สัส ไม่ฮา”
“นี่กูเอาจริงนะเนี่ย”
“เชี่ย ลุกออกไปนะมรึง”ผมพยายามจะผลัก มันออก แต่มันนอนทับตัวผมอยู่ ตัวโคตรหนัก มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“เชี่ย! ไม่ได้นะปาล์ม”
“พี่ปอม” (มันคือเสียงบีมใช่มั้ย!!) ผมหันไปมอง
“บีม” ซวยแล้ว ที่รักกูมาเห็นฉากน่าสมเพช T[]T บีมทำไมต้องมาตอนนี้ ทำไมต้องมาเห็นพี่สภาพจะถูกผู้ชายฉุดด้วย T[]T ผมจะมองหน้าบีมยังไงล่ะทีนี้
บีมเดินเข้ามาแล้วผลักปาล์มออกไป บีมหันมามองผมสีหน้าของบีมไม่บอกถึงอารมณ์ใดๆ (น่ากลัว =[]=;
พอรู้สึกตัวอีกที บีมก็หันหลังวิ่งจากผมไป
“บีม เดี๋ยวก่อน บีม”
ผมพยายามตะโกนสุดเสียงให้บีมกลับมา
“ปาล์มปล่อยดิหว้ะ ปล่อยกู!”
“กูไม่ปล่อยมรึง!”
“กูจะไปหาแฟนกู”
“ไม่กูไม่ให้มรึงไป”
“มรึงเป็นเชี่ยไรเนี่ย!”ผมเริ่มไม่พอใจกับการกระทำของปาล์มผม พยายามผลักมันออก
“กูรักมรึง”
“O{}O”ผมอึ้งไปชั่วขณะ มันรักผมงั้นหรอ แต่ยังไงล่ะเนี่ย! ผมมีเสน่ห์มากเกินไปสินะ แต่ว่า!
“ปาล์มกูมีแฟนแล้ว”
“มีแล้วก็เลิกได้”
“แต่กูรักบีม กูแอบรักน้องเค้ามา 1 ปีแล้ว!”
“ถึงกูจะรักมรึงช้าจากที่มรึงรักน้องเค้า แต่กูรักมรึง!”
“เชี่ย กูขอเหอะ อย่าทำลายความสัมพันธ์แบบเพื่อนของกูกับมรึงเลย”
“กูไม่ได้อยากทำลาย แต่กูรักมรึงให้กูทำไง”
“กูไม่รู้”ผมหลบหน้ามัน ไม่รู้จะตอบยังไง เรื่องความรักมันเข้าใครออกใครไม่ได้อยู่แล้ว
“ยังไงๆ กูก็รักมรึงไม่ได้ปาล์ม”
“เพราะบีม ใช่มั้ย? ถ้ามรึงไม่เจอน้องเค้า มรึงจะรักก็มั้ย?”
“ไม่ กูรักบีมคนเดียว”ผมต้องทำให้มันเด็ดขาด ไม่อยากทิ้งไว้ ผมมองหน้าปาล์มดูมันจะอึ้งไปชั่วขณะ หน้ามันยังกับจะร้องไห้แต่ก็กลั้นไว้
“กูกับมรึงเป็นเพื่อนกันดีที่สุดแล้ว”
“ฮึ นั่นสินะ...”
“ปาล์มมรึงเป็นไรป่าวเนี่ย?”
“ป่าว ไม่เป็นไร”
“มรึงเข้าใจกูใช่มั้ย?”
“เออ เลิกถาม กูทำใจอยู่”
“บ้านกูเนี่ยนะ”
“มรึงจะให้กูกลับบ้านตอนนี้อ่ะหรอ?” (ก็อยากจะไล่อ่านะ แต่เกรงใจ)
“แล้วแต่มรึง แต่อีกแปป พ่อแม่กูก็กลับบ้านแล้ว”
“มรึง ไม่ต้องเอาพ่อแม่มาอ้าง กูไม่ฉุดมรึงอีกรอบหรอก” (ฮา~ รู้ทันอีกว่ากูกลัว)
“ปาล์ม มรึงต้องรับผิดชอบ มรึงทำให้บีมเข้าใจกูผิด”
“ทำไมกูต้องรับผิดชอบคนที่มาหักอกกูด้วย”
“ก็มรึงอ่าแหละต้นเหตุ” (ผมล่ะอยากบีบคอมันจริงๆ!)
“เออๆ กูกลับล่ะอยู่นานเดี๋ยวแมร่ง ต้องรับผิดชอบอย่างอื่นเพิ่มอีก”
“เออๆ ปิดประตูบ้านให้กูด้วย” พอมันออกไป ผมก็นั่งถอนใจ บีมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ เป็นพวกร้องไห้ง่ายด้วย แค่คิดก็เป็นห่วงจนไม่อยากจะนั่งรอแล้ว! ผมคว้ากุญแจมอไซต์แล้วขับออกมา บีมรอพี่หน่อยนะ
Beam side
“พี่บูมพาบีมไปหาพี่ปอมหน่อยได้มั้ย”
“แต่ บีมมันดึกแล้วนะ”
“นะพี่บูม บีมอยากไปหาพี่ปอม”ผมทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ แม้น้ำตาจะยังไม่หยุดไหล
“ก็ได้ๆ แต่มอไซต์พี่อยู่ที่บ้านปอม”
“เอาของผมไปก็ได้”
หลังจากที่พี่บูมยอมพาผมออกมา ผมก็เร่งให้พี่บูมขับมาเร็วๆตลอดทาง บนถนนรถยังมีอยู่บ้านแต่ไม่เยอะนักเลยใช้ความเร็วได้
“บีม!!!!!!!”เสียงตะโกนเรียกชื่อผม ผมรีบหันไปมอง พี่ปอมจริงๆด้วย
“พี่ปอม!!” ผมตะโกนออกไปเช่นกัน พี่ปอมเตรียมหันรถกลับมา
“พี่บูมๆ จอดที เจอพี่ปอมแล้ว”
“ห๊ะ?”
“พี่ปอมอยู่ข้างหลังเรา”
“พี่ไม่ได้ยินเลยอ้ะ บีม” พี่บูมบิดเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้จงใจกันนี่นา ผมหันหลังกลับไปมองพี่ปอมกำลังขับไล่ตามมา
“พี่ปอม!!”
“บีม บอกให้มันหยุดรถ!!”พี่ปอมขับไล่ตามขึ้นมาจนเกือบทัน
“พี่บูมหยุดรถสิ”ผมเขย่าตัวพี่บูมเบาๆ ไม่กล้าแรง กลัวรถล้ม
“พี่ไม่หยุด ถ้ามันอยากให้หยุดก็แซงพี่ให้ได้”พี่บูมตะโกนตอบกลับมา
“พี่บูม!!”
“รอพี่หน่อยนะบีม”พี่ปอมพูดเสร็จก็เลื่อนหน้ากากหมวกกันน็อกลงมาปิด แล้วเพิ่มความเร็ว ผมต้องเกาะพี่บูมไว้แน่น เพราะรถทั้งสองคันเริ่มเบียดกันไปมา
“พี่บูม บีมกลัวพอเหอะ”
พี่บูมไม่ตอบกลับมา ผมหันไปมองพี่ปอมที่ตามหลังมาติดๆ พยายามจะแซงขึ้นไป ผมต้องหาทางช่วยพี่ปอมให้ชนะ
“พี่บูมผมรักพี่บูมนะ หยุดเถอะครับ!!”ผมตะโกนใส่หูพี่บูม ดูเหมือนจะได้ผล พี่บูมชะงักไปเล็กน้อยเลยเปิดจังหวะให้พี่ปอมแซงขึ้นมา แต่ ดูเหมือนพี่ปอมจะตกใจ เลยเบียดใส่พี่ปอม
“เฮ้ยยย!!”เสียงร้องตะโกนของพี่ปอมดังออกมา วินาทีนั้นเกิดขึ้นเร็วมากสำหรับผม รถของพี่ปอมเซแล้วล้มไถลไปกับพื้นถนน ร่างของพี่ปอมที่กระแทกกับพื้นแล้วไถลไปตามแรง เสียงของโลหะที่เสียดสีกับพื้นดังก้องไปทั่ว
“พี่ปอมมมมมม!!!!!!!!!!!”
พอพี่บูมหยุดรถ ผมก็รีบวิ่งไปหาพี่ปอม ร่างที่ไร้สติของพี่ปอม ยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นช้าลงทีละนิด
“พี่ปอมๆๆ!!”ผมเขย่าร่างพี่ปอมเบาๆ พยายามจะแกะหมวกกันน็อคออก
“บีมอย่า”พี่บูมดึงมือผมไว้
“ปล่อยผมนะพี่บูม”
“พี่เรียกรถพยาบาลแล้ว อย่าเพิ่งไปเคลื่อนย้ายอะไร” ถึงจะไม่อยากทำตาม แต่ก็ไม่อยากให้พี่ปอมเจ็บหนักไปกว่านี้ ผมจับมือพี่ปอมเอาไว้
“อย่าเป็นไรไปนะพี่ปอม”
ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง ผมขึ้นรถโรงพยาบาลไปด้วย ส่วนพี่บูมต้องอยู่เคลียกับตำรวจและรอป้านามา ผมกุมมือของพี่ปอมเอาไว้
“อย่าเป็นไรนะ พี่”
หน้าห้อง ICU ผมได้แต่นั่งจ้องประตูรอ และรอ
“บีม ปอมเป็นยังไงบ้างลูก”ผมหันไปทางเสียง แม่เล็ก กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางผม ท่าทางของท่านดูตกใจไม่น้อย
“บีมยังไม่รู้เลย”ผมก้มหน้าตอบไป แม่เล็กมานั่งข้างๆผม
“บีมขอโทษ บีมน่าจะฟังพี่ปอม”น้ำตาที่ผมกลั้นไว้เริ่มไหลออกมา
“โถ่ ขวัญเอ๊ยขวัญมา ไม่เป็นไรนะลูก”แม่เล็กกอดผม ผมนั่งให้แม่เล็กกอดสักพักพี่บูม แม่ ป้านาก็มา พี่บูมนั่งคุกเข่าลงข้างหน้าผม
“บีมอย่าร้องไห้นะ มันไม่เป็นไรมากหรอก”
“อือ”พี่บูมลูบหัวผมเบาๆ
สิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้คงเพียงแค่รอ รอ.....
ผ่านไป 3 วันแล้วพี่ปอมก็ยังไม่ฟื้น ผมกับแม่เล็กก็มาผลัดกันเฝ้า เช้าเย็น วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมาเฝ้าพี่ปอม
แต่วันนี้พี่บูมขอมาด้วย เพราะยังรู้สึกผิดอยู่ พอเดินมาถึงที่หน้าห้องผมก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกไป คุณหมอกำลังยืนคุยอยู่กับแม่เล็กหน้าห้อง สีหน้าอย่างบอกไม่ถูก
“มีอะไรหรอครับ แม่”ผมเดินเข้าไปหาแม่เล็ก
“บีมมาแล้วหรอลูก”
“แล้วหมอจะมาตรวจอาการอีกทีนะครับ”พอหมอเดินจากไปผมกับพี่บูมก็มองแม่เล็กเป็นตาเดียวกัน
“ปอม เขา....”พอสิ้นคำแม่เล็กก็สะอื้นออกมา ผมโอบกอดแม่เล็กไว้ แต่ในใจก็รู้สึกๆตันๆอย่างบอกไม่ถูก
“บีม แม่คงต้องกลับก่อน ฝากดูแลปอมด้วยนะลูก”
“เดี๋ยวก่อนครับ”แม่เล็กไม่รอฟังอะไร แล้วรีบเดินจากไป ผมมองยืนมองประตูไม่กล้าที่จะเปิดเข้าไป พี่บูมได้แต่ยืนถอนใจอยู่ข้างๆ แล้วตัดสินใจเปิดเข้าไป เสียงประตูดังลั่น เมื่อมองเข้าไปในห้อง ผมเห็นพี่ปอมนอนอยู่บนเตียง
“ใคร?” พี่ปอมหันมองมาแต่ ดวงตาคู่นั้นถูกปิดไว้ด้วยผ้าพันแผล เสียงของผมราวกับถูกดูดกลืนลงไปแต่สองขาก็เดินก้าวเข้าไปผมหยุดอยู่ตรงข้างเตียง
“บีมหรอ?”พี่ปอมเอื้อมมือคว้าออกมา แต่คนละทางกับที่ผมยืนอยู่ ผมนิ่งไปชั่วขณะ แล้วก็คว้ามือพี่ปอมมา
“ผมอยู่ตรงนี้ครับ”สิ้นคำ พี่ปอมดึงผมเข้าไปกอดไว้ พี่ปอมกอดอย่างแนบแน่นราวกับผมจะหายไป...
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่เราก็ยังกอดอยู่อย่างนั้น
“จะกอดกันถึงชาติหน้าเลยมั้ยเนี่ย”พี่บูมพูดขึ้นขัดจังหวะ แล้วนั่งลงที่โซฟา
“มาด้วยหรอบูม ไม่ยักรู้”
“แหงล่ะ ถ้านายมองเห็น”
“คิดว่ากูอยากเป็นแบบนี้รึไง!!”
“มึงทำตัวมึงเอง!!”
“เออ!! แล้วไง!!”พี่ปอมดูจะโมโหเดือดดาลจนพยายามที่จะลุกออกจากเตียง ผมต้องพยายามดันเอาไว้
“พี่ปอมใจเย็นๆ พี่บูมก็เหมือนกัน”
“เหอะ!”พี่บูมแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด แล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนพี่ปอมก็ได้แต่นั่งหงอยอยู่บนเตียง ผมนั่งลงข้างๆ แล้วกุมมือพี่ปอมไว้
“พี่จะต้องหาย พักเยอะๆนะครับ”
“บีม พี่กลัว กลัวว่าพี่จะไม่ได้มองเห็นบีมอีก”พี่ปอมเปลี่ยนมาจับมือผมแทนแล้วบีบแน่น
“จะต้องไม่เป็นอย่างนั้นแน่ เพราะงั้นพักเยอะๆนะครับ”ผมกดตัวพี่ปอมให้นอนลงช้าๆ
“พี่ยังไม่อยากนอน อยู่กับพี่ก่อนนะ”พี่ปอมดึงตัวผมให้ลงไปนอนด้วย
“ไม่ได้นะครับ ที่นี่โรงพยาบาล”
“แค่นอนเฉยๆ ไม่เป็นไรหรอก รึบีมคิดอะไร ”
“ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”สุดท้ายผมก็ต้องยอมนอนให้พี่ปอมกอดแต่โดยดี
พอผมรู้สึกตัวอีกทีพี่ปอมก็หลับไปแล้ว ผมเลยขยับตัวออกช้าๆ กันพี่ปอมตื่น
ก๊อกๆๆ
เสียงประตูเปิดเข้ามา ผมจึงหันไปมอง พี่บูมเดินเข้ามาภายในห้องท่าทางสำนึกผิด?
“มันหลับไปแล้วหรอ”
“ครับ” พี่บูมนั่งลงที่โซฟาอย่างช้าๆ แล้วมองมาทางผม พลางตบที่เบาะๆเบาๆ ประมาณให้ไปนั่งด้วย ผมจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ
“พี่ขอโทษเรื่องเมื่อตอนเย็น”
“ไม่เป็นไรครับ”พี่บูมเอื้อมมือมาโอบผมเอาไว้ พอผมขยับจะลุกก็ถูกพี่บูมรั้งไว้
“พี่ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั้ย?”
“บีม พี่หิวน้ำจังเลย”เสียงของพี่ปอมดังขึ้นเหมือนรู้จังหวะ ผมเลยรีบดันพี่บูมออกแล้วไปหยิบน้ำให้พี่ปอม
“ยังไม่หลับอีกหรอปอม”
“ยังหลับไม่ได้ว่ะ เดี๋ยวกระต่ายของผมจะโดนสอย”
“หัดหลับหัดนอนซะบ้าง จะได้ไม่มากวน”
“กระต่าย….”ผมได้แต่อุทานเบาๆ กระต่าย หมายถึงใครฟ่ะ!
“พี่บูมครับจะหมดเวลาเยี่ยมแล้วนะ”
“โห บีมไล่พี่หรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ ”
“คืนนี้พี่จะเฝ้ามันเป็นเพื่อนบีมเอง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่บูม”
“ใช่ กลับไปไป๊”
“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องเกรงใจพี่”พูดเสร็จพี่บูมก็ล้มตัวลงนอน แบบไม่สนใจ คำพูดใคร
กว่าพี่ปอมจะนอนหลับได้เพราะไม่ไว้ใจพี่บูมก็เล่นเข้าไป ห้าทุ่มกว่า กว่าผมจะได้นั่งทำการบ้านของตัวเอง
“บีม ไม่นอนอีกหรอ?”พี่บูมที่เพิ่งตื่น ลุกขึ้นมานั่งงัวเงียอยู่ ข้างๆผม
“ครับ”
“ทำการบ้านไร ให้พี่ช่วยมั้ย?”
“ไม่เป็นไรพี่บูมนอนเหอะ บีมทำจะเสร็จแล้ว”
“บีม”
“ครับ?”พี่บูมเขยิบเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“บีม คงไม่โกรธที่พี่ทำกับปอมมันใช่มั้ย?”
“ทำไม บีมต้องโกรธ?”
“งั้นหรอ”พี่บูมพูดเสร็จก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด
“พี่บูมจะทำอะไร?!”ผมพยายามดันพี่บูมออก แต่พี่บูมก็กอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“พี่รักบีมนะ”พี่บูมผลักผมลงนอนแล้วกดไว้ด้วยมือ
“พี่บูมจะทำ…!!”พี่บูมปิดปากผมด้วยมือข้างหนึ่งแล้วกดไว้แน่น
“เบาๆสิบีม เดี๋ยวปอมมันตื่น”
“อื้ออ!!!!” (ไม่นะ!!!!) ผมพยายามดิ้นสุดแรงแต่กุไม่ไหว เพราะถูกกดเอาไว้ ใบหน้าของพี่บูมขยับเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที
“จะทำอะไรกับแฟนผมครับบูม”ใบหน้าของพี่บูมถูกมือข้างหนึ่งยันเอาไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้ ผมเหลือบไปมอง พี่ปอมยืนอยู่ มีรอยยิ้มกระตุกอยู่บนใบหน้า
“ตื่นแล้วหรอปอม”พี่บูมดันมือพี่ปอมออก แล้วส่งยิ้มให้
“เออสีหน้าของพี่ปอมบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างแรง
“ในเมื่อปอมตื่นแล้ว งั้นพี่กลับก่อนก็ได้ บายครับ”แล้วพี่บูมก็รีบชิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ผมที่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่มองพี่ปอม
“เฮ้อ ทำอะไร ไม่ระวังตัวเองเลย”พี่ปอมนั่งลงข้างๆ
“พี่ปอม ลุกออกมาจากเตียงได้ยังไงครับ ^^”ผมมองพี่ปอมที่นั่งถอนหายใจ
“ห่ะ!!”พี่ปอมรีบหันมามอง แล้วทำปากพงาบๆพูดไม่ออก
“ตามองไม่เห็นไม่ใช่หรอครับ ”ผมยิ้มให้พี่ปอม (หลอกว่าตาบอดกันงั้นหรอ!! ฮึๆๆๆ)
“คือว่า เรื่องมันยาวนะ ฮะๆๆๆ”
“งั้นคงต้องเล่ากันยาวเลยครับ ”ผมลงโทษพี่ปอมโดยการหยิกที่ยอดอกแรงๆแล้วบิด
“โอ๊ย!!! บีมๆๆๆๆ มันเจ็บนะ”พอผมปล่อยมือออกพี่ปอมลูบๆหน้าอกข้างที่โดนหยิก
“ทำโทษที่หลอกบีม”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ แค่อยากรู้ว่าบีมจะเป็นห่วงพี่บ้างรึเปล่า แบบยังรักพี่อยู่มั้ย”พี่ปอมนอนบนตักผม แล้วเอาหัวไถไปมา
“แล้วทีนี้รู้รึยังล่ะ”ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวมากๆ
“รู้แล้วครับ ว่าน้องบีมเป็นห่วงพี่มากๆ ที่สุด ”
“แต่ที่แกล้งแบบนี้ บีมไม่ตลกด้วยหรอกนะ”
“พี่ขอโทษนะครับ”
“อย่าทำอีกละกัน”
“แต่ที่บีมไม่ขัดขืนบูม พี่คงต้องลงโทษแล้วล่ะ”
“ห่ะ!! ไม่ใช่ละ” (ขัดขืนแล้ว แต่สู้ไม่ได้ต่างหากล่!)
“บีม อยากทำตรงนี้ หรือจะไปบนเตียง”
“ห่ะ ทำอะไร?! เดี๋ยวๆๆ” หลังจากจบฉากอันตรายกับพี่บูมไปก็ต้องมาต่อกับพี่ปอม ผมถูกกดให้นอนลงกับโซฟา ใบหน้าของพี่ปอมเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนๆรดใส่หู ทำให้รู้สึกแปลกๆ ตามด้วยขบเม้น
“พี่ปอม อย่านี่มันโรงพยาบาลนะ”
“พี่ไม่อยากรอกลับบ้าน”
“ไม่ได้หมายความแบบนั้น! อ๊ะ”ก่อนที่ผมจะทันขัดขืนอะไร มือหยาบหนาก็ล้วงเข้ามาสะกิดที่ยอดอก ส่วนมืออีกข้างก็ล่วงล้ำลงไปใต้กางเกง
“หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!”ผมรวมแรงแล้ว ทึ้งหัวพี่ปอม ทึ้งเลยแหละครับ
“โอ๊ยๆ บีม เจ็บๆๆๆ อย่า เดี๋ยวผมพี่ร่วง”พี่ปอมพยายามแกะมือผมออก
“ถ้าผมปล่อยพี่ต้องทำตัวว่านอนสอนง่าย โอเคมั้ยครับ”
“ครับๆ ไม่พยศล่ะ”ผมปล่อยมือออกจากผมพี่ปอม แล้วนั่งข้างๆ
“ทีหลังอย่าแกล้งแบบนี้อีกได้มั้ยพี่ปอม”
“พี่ขอโทษนะ พี่แค่อยากลองใจบีม”ผมรู้สึกฉุนกึกขึ้นมาทันที
“ขนาดนี้ยังต้องลองใจอีกหรอ!”
“ใจเย็นก่อนสิบีม พี่ขอโทษ”พี่ปอมดึงผมเข้าไปกอด ผมซบหน้าเข้ากับอกของพี่ปอม
“พี่รู้ว่าไม่ควรทำ แต่เพราะเรื่องที่ผ่านมา มันไม่ดีกับเราสองคนเลย”น้ำเสียงของพี่ปอมรู้สึกผิดไม่น้อย ผมเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
“พี่อยากจะบอกบีมอีกครั้งนะ ว่าพี่รักบีม รักมากๆ”
“ผมก็รักพี่ปอม”
“ถึงพี่จะไปเรียนต่อมหาลัย พี่สัญญานะ ว่าพี่จะไม่มองคนอื่น ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นยังไง”
“อย่าสัญญาเลย ขอให้ทำจริงก็พอ”พี่ปอมขยับเข้ามาแนบชิดกว่าเดิม ริมฝีปากที่ประทับลงมา หัวใจของผมรู้สึกถูกเติมเต็มอีกครั้ง มันสุขจนแทบจะทะลักออกมา
-------------------------------------------------------------------------------END
.....ผมอ่านจะโดนคนอ่านกระทืบตาย T^T.... แต่จบจริงๆครับ กำลังทำตอนพิเศษอยู่ครับ T^T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
