มาต่อแล้วค่า รีบมาต่อ เดี๋ยวป๋าริวยะจะโดนแฟน ๆ เกลียดไปมากกว่านี้ หุ ๆ
---------------------------------------------------------------------
====
บทที่ 3
====
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเรียบร้อย ริวยะจึงเตรียมตัวออกไปข้างนอก โดยที่ยูคิก็ตามมายืนส่งชายหนุ่มด้วยกันที่หน้าประตูบ้าน
“ฉันจะไปทำงาน เดี๋ยวเย็นถึงจะกลับ เธอก็รออยู่บ้านนี่ล่ะ”
“…แล้วโรงเรียนล่ะครับ”
ยูคิอ้อมแอ้มถาม พอสบายใจบ้างแล้ว ก็เริ่มนึกถึงเพื่อน ๆ และบรรดาอาจารย์ที่เป็นห่วงเป็นใยเขาเหล่านั้น
“ฉันจัดการลาออกให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนเรื่องโรงเรียนใหม่ เดี๋ยวค่อยย้ายไปก็ได้”
“อะไรนะครับ!”
คำตอบเรียบง่าย ทำให้ยูคิถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถือวิสาสะจัดการเรื่องต่าง ๆ ของเขา เพียงแค่ระยะเวลาชั่วข้ามคืน เช่นนี้
“แปลกใจอะไรกัน ต่อไปนี้เธอเป็นคนของฉันแล้ว ฉันก็มีหน้าที่ต้องดูแลเรื่องส่วนตัวทุกอย่างของเธอให้เรียบร้อย อีกอย่างความรู้อย่างเธอ น่าจะเรียนในโรงเรียนระดับสูงกว่านี้ ไม่ใช่หรือไง”
เด็กหนุ่มพูดอะไรไม่ออก ฟังจากที่ริวยะกล่าว ก็พอจะรู้แล้วว่าชายหนุ่มรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขามากขนาดไหน
“แต่ว่า...ผม”
“ไม่มีแต่ยูคิ... เธอเป็นสมบัติของฉันแล้ว ไม่ว่าฉันจะสั่งให้ทำอะไร เธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
ประโยคนั้นทำให้เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง ไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าอีกฝ่ายจะกล้าพูดออกมาได้
ทว่าริวยะกลับมิได้ใส่ใจในสิ่งที่เพิ่งกล่าว ชายหนุ่มมีสีหน้าเรียบเฉย และเดินจากไปขึ้นรถเบนซ์สีดำคันใหญ่ ที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว
... กลับบ้านดีกว่าเรา ...
ความกังวลใจสร้างความหวั่นวิตกและหวาดระแวง เด็กหนุ่มตัดสินใจกลับบ้านของตนเอง เพราะแม้จะอยู่ตัวคนเดียว แต่คงจะดีกว่าอยู่กับคนที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรในใจ อย่างริวยะเป็นแน่
ยูคิเดินตรงกลับไปยังห้องพักของเขา ขณะที่กำลังจะหยิบกล่องใส่อัฐิของบิดา ก็ก้มมองเสื้อผ้าตัวเองที่ใส่อยู่ แล้วถอนหายใจ จากนั้นจึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ค้นหาดูก็พบชุดที่เขาใส่ตอนขามา ซึ่งถูกซักรีดเก็บอย่างเรียบร้อย
เด็กหนุ่มจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า และตรงไปหยิบกล่องใส่อัฐิบิดา เดินออกไปนอกห้อง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อปรากฏร่างสูงสง่าของชายแปลกหน้า ยืนขวางทางออกเอาไว้
“จะไปไหนไม่ทราบครับ คุณยูคิ”
“คะ...คุณเป็นใคร” ยูคิตะกุกตะกักถาม ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นคนที่ดูดีมาก ทั้งรูปร่างหน้าตาและการวางตัว เขาช่างดูสง่างาม ราวกับคุณชายตระกูลเก่าแก่ที่ไหนสักแห่ง จะต่างกันก็ตรงแต่ความน่าเกรงขาม ที่ยังไม่อาจเทียบรัศมีคนอย่าง มุราคามิ ริวยะได้
“ผมเป็นคนของคุณริวยะ ที่สั่งให้มาคอยดูแลคุณครับ” เจ้าตัวตอบกลับอย่างสุภาพและนุ่มนวล จนยูคิแทบไม่อยากเชื่อว่า คนที่มีบุคลิกดูดีเช่นนี้จะเป็นแค่เพียงลูกน้องธรรมดาเท่านั้น
“ดูแลผม?” ยูคิทวนคำ นี่แสดงว่าเขาต้องอยู่ในความดูแลของริวยะ แม้กระทั่งยามที่เจ้าตัวไม่อยู่เลยงั้นหรือ? ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาก็ตัดสินใจถูกแล้วล่ะที่คิดจะกลับบ้าน
“คือ ... ผมจะกลับบ้านแล้วครับ ฝากขอโทษและขอบคุณ คุณริวยะด้วยนะครับ”
บอกออกไปอย่างนั้น เพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะยอมเปิดทางให้ แต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่ยอมขยับกายไปจากบริเวณนั้นแต่อย่างใด
“เอ่อ คุณครับ คือผมบอกว่าผมจะกลับบ้านแล้วครับ”
ยูคิย้ำอีกครั้ง เพราะคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะได้ยินไม่ชัด แต่ผลก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง จนเด็กหนุ่มชักเริ่มหงุดหงิด
“นี่คุณ! พวกคุณไม่มีสิทธิ์มากักขังผมนะ ผมยอมตามมาเองแต่แรกก็จริง แต่นี่ผมจะกลับแล้ว!”
คนตรงหน้ายังคงเงียบกริบไม่โต้ตอบ แต่ก็ไม่ยอมหลบไปไหน ยูคิจึงตัดสินใจจะพุ่งชน หนีออกไป ทว่าเขากลับคิดผิด เพราะร่างสูงขยับหลบเพียงนิดเดียว ก็ทำให้เด็กหนุ่มเสียหลักจนเกือบจะล้มลงไปกับพื้น หากไม่ได้แขนแข็งแกร่งนั้นช่วยฉุดเอาไว้เสียก่อน
“เป็นยังไงบ้างครับคุณยูคิ คราวหลังอย่าพุ่งใส่แบบนี้สิครับ มันอันตราย”
ยูคิใจเต้นแรงด้วยความตกใจ ถ้าช้ากว่านี้อีกนิด หน้าของเขาคงได้ฟาดพื้นเป็นแน่
“ไม่มีประโยชน์หรอกคุณยูคิ ไม่เคยมีใครหนี ‘มุราคามิ’ พ้นหรอกครับ”
“นาย...!!”
สีหน้าเรียบเฉย ตัดกับน้ำเสียงนุ่มนวล และประโยคดังกล่าว ทำให้ ยูคิ ฉุนจัด จนเผลอเปลี่ยนสรรพนามเรียกคนตรงหน้าที่ดูยังไงก็อายุมากกว่าเขาหลายปี
“ทาคาคุระ ทาคุ ครับ” เจ้าตัวกล่าวแนะนำตัวเองเสียอย่างนั้น โดยไม่คิดสนใจคนที่กำลังเดือดดาลสุดขีดตรงหน้าแม้แต่น้อย
“ฉันจะกลับบ้าน!”
ตวาดออกไปด้วยความฉุนเฉียว แต่คนตรงหน้ากลับตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมผิดจากเดิม
“ไม่มีบ้านให้คุณกลับอีกแล้วล่ะครับ บ้านที่คุณเคยอยู่ตอนนี้กลายเป็นผืนดินว่างเปล่าไปเรียบร้อยแล้ว”
ยูคิเบิกตากว้างสุดขีด ก่อนจะเข่าอ่อน ทรุดลงไปนั่งกลับพื้น อย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“ทำไม? เขาทำถึงขนาดนี้ เพื่ออะไรกันแน่...”
เด็กหนุ่มพึมพำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ไร้เรี่ยวแรง มือเรียวบางกอดกล่องอัฐิของบิดาแน่น ซึ่งนั่นก็เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายเพียงชิ้นเดียวที่เขาหลงเหลืออยู่
ทาคุ มองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาสงสารแกมเวทนาวูบหนึ่ง ทว่าเขาไม่อาจกระทำสิ่งที่จะเป็นการปลอบโยนอีกฝ่ายได้ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็เช่นกัน ไม่มีใครแตะต้องยูคิได้เกินกว่าขอบเขตที่ริวยะอนุญาต ไม่แม้กระทั่งการสนทนาสนิทสนมเป็นการส่วนตัวด้วยซ้ำ...
ยูคิกลับเข้ามาในห้อง พลางทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความอ่อนเพลีย นึกโทษตัวเองในตอนแรกที่ตัดสินใจตามริวยะมาด้วยกัน จนเป็นแบบนี้
ทว่าเด็กหนุ่มก็ไม่อาจปฏิเสธถึงความอ่อนโยนที่เขาสัมผัสได้ เมื่อตอนที่มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าของเขา มันช่างอบอุ่นอ่อนโยน จนเขาเผลอตอบรับไปโดยไม่รู้ตัว แตกต่างกับริวยะคนเมื่อเช้า ราวคนละคนนัก ...
เด็กหนุ่มเหม่อมองกล่องอัฐิของบิดา แล้วก็ต้องสลดใจ...บ้าน สถานที่แห่งความทรงจำ ซึ่งเคยมีร่วมกันกับมาซายะ บิดาของเขา บัดนี้ หลงเหลือแค่เพียงภาพในความทรงจำเท่านั้น
…ผมจะทำยังไงต่อไปดีครับพ่อ ผมไม่รู้เลยจริง ๆ ....
เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา จนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่ทราบ มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ได้ยินเสียงประตูห้องเลื่อนปิดเบา ๆ
ยูคิกระพริบตาถี่ ๆ เพราะยังคงมึนงงอยู่ เหลือบมองนาฬิกา ก็เป็นเวลาบ่ายกว่า รู้สึกแปลกใจตัวเองที่ดันนอนไปได้นานขนาดนั้น แต่มาหวนคิดดูอีกที ก็อาจจะเป็นเพราะความเครียดที่ก่อตัวขึ้นก็เป็นได้
แต่แล้วระหว่างที่คิดอะไรเพลิน ๆ เด็กหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อสังเกตเห็นของบางอย่างที่น่าจะอยู่ด้วยกันกับเขาภายในห้อง ได้หายไปเสียแล้ว
“คุณพ่อ!”
ยูคิสำรวจหาทุกที่ภายในห้องที่คาดว่า กล่องใส่อัฐิของบิดาน่าจะอยู่ ทว่ากลับไม่พบร่องรอยอะไรแม้แต่น้อย
“พวกนั้น!”
เด็กหนุ่มอุทานพลางกัดฟันกรอด ไม่อยากคิดว่าแม้แต่อัฐิของบิดา ก็จะถูกทำให้หายสาบสูญไป เช่นเดียวกับบ้านของเขา
เด็กหนุ่มวิ่งพรวดออกไปนอกห้อง จนแทบจะชนกับร่างสูงที่สวนเข้ามา
“คุณ!”
“รีบร้อนแบบนั้นจะไปไหนงั้นหรือ ยูคิ”
ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มเรียบ ยูคิมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาวาววับ เขาโกรธจนลืมไปแล้วว่าคนตรงหน้าน่ากลัวขนาดไหน
“เอาอัฐิพ่อผมคืนมานะ! พวกคุณเอาไปใช่ไหม!”
ริวยะชะงักเล็กน้อย ก่อนจะสะดุดสายตาที่มือเรียวบางซึ่งกำลังกำหมัดสั่นระริก เจ้าตัวค่อย ๆ หรี่ตาลง พลางเหยียดยิ้มนิด ๆ ที่มุมปาก
“เสียใจนะ ตอนนี้มันไม่ได้อยู่กับฉันแล้ว เลยคืนให้เธอไม่ได้”
ชายหนุ่มบอกออกไปง่าย ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ส่งผลให้ร่างบางเลือดขึ้นหน้าตวาดใส่อย่างลืมตัว
“คุณมันคนใจร้าย! บ้านของผมคุณก็สั่งให้คนทำลายมันทิ้ง นี่แม้แต่กระดูกพ่อผม คุณก็ยังไม่ยอมละเว้น!”
ริวยะยังคงยืนสงบนิ่งด้วยท่าทีเย็นชา ทว่าสายตาคมกริบกลับจับจ้องมองมายังเด็กหนุ่ม เพื่อดูว่าอีกฝ่ายจะทำเช่นไรต่อไป
“แล้วไง? ถ้าฉันทำแบบที่เธอบอกจริง ๆ เธอจะทำอะไรฉันได้?”
ชายหนุ่มย้อนถามไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ จนคนฟังถึงกับฉุนขาด กำหมัดที่มือขวาแน่น ชกเปรี้ยงไปที่ปากของอีกฝ่ายเต็มแรง
ร่างสูงหน้าหันไปตามแรงหมัด ทว่าแทนที่จะโกรธแค้น หรือชกคืน ริมฝีปากได้รูปที่บัดนี้มีเลือดย้อยลงมา กลับเหยียดยิ้มน้อย ๆ แทน นัยน์ตาคมกริบตวัดมามองเขม็ง จนร่างบางสั่นสะท้านไปทั่วกายด้วยความหวาดหวั่น
“ใช้ได้นี่ ... สมกับเป็นคนที่ฉันต้องการ”
มือใหญ่เช็ดคราบเลือดออกจากปาก และก้าวเข้าประชิดตัวเด็กหนุ่มช้า ๆ ยูคิสะดุ้งเฮือก ถอยกรูดหนีกลับเข้าไปในห้อง ซึ่งร่างสูงก็เดินตามเข้ามา พลางจัดการเลื่อนประตูปิดให้เรียบร้อย
“จะทำอะไร!” เด็กหนุ่มถามอย่างหวาด ๆ เกรงว่าคนตรงหน้าจะเอาคืนด้วยการซ้อมเขา ซึ่งถ้ามีการต่อสู้เกิดขึ้นจริง ๆ ล่ะก็ รูปร่างอย่างเขา คงไม่มีทางสู้อีกฝ่ายที่สูงกว่า 185 เซนติเมตรได้แน่ ๆ
“คนอย่างฉัน ไม่เคยเจ็บตัวฟรี ๆ หรอกนะ”
ยิ่งพูดยูคิก็ยิ่งหวาดระแวง เด็กหนุ่มถอยหนีมาจนติดขอบเตียง และขณะกำลังคิดว่าจะโต้ตอบยังไงดี ริวยะก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวเขาอย่างรวดเร็ว
“นี่จะเป็นบทเรียนให้เธอรู้จักตัวฉัน ขึ้นมาบ้าง ...”
เด็กหนุ่มหลับตา เตรียมพร้อมรับหมัด เข่า หรือ ศอก จากอีกฝ่าย แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจ ที่ไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวด แต่กลับได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ และลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดที่ใบหน้า ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความนุ่มที่บดทับมายังริมฝีปากของตนแผ่วเบา…
ยูคิลืมตาโพลงทันทีด้วยความตกใจ ...เขาถูกจูบ ...จูบ โดยผู้ชายตรงหน้าที่เขาเพิ่งจะชกไปเมื่อครู่นี้
เด็กหนุ่มรีบผลักร่างสูงให้ถอยห่างจากตัวเขา เลยทำให้ตัวเองเสียหลักล้มลงไปบนเตียงนอนแทน
“อะไรกัน ทนไม่ไหวจนต้องขึ้นเตียงรอเชียวหรือ?”
คำถามที่ทำให้ใบหน้าหวานแดงวาบ ก่อนจะคว้าหมอนเขวี้ยงใส่คนตรงหน้าด้วยความโมโหปนอับอาย
“ไปให้พ้นนะ!”
ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบหมอนที่ปลิวมาอย่างสบาย ก่อนจะยืนเหยียดยิ้มมองร่างบางบนเตียงอย่างเจ้าเล่ห์
“นี่เพียงแค่ทักทายกันเท่านั้น ของจริงมันต่อจากนี้ไปต่างหาก”
บอกพลางถอดสูทตัวนอกออก และเหวี่ยงมันพาดกับเก้าอี้มุมห้อง โดยไม่ไยดีว่าสูทราคาแพงของตนจะมีรอยยับแต่อย่างใด
ยูคิถอยกรูดไปจนชิดกำแพง ร่างบางตัวสั่นระริก ไม่เคยต้องเจอะกับสถานการณ์อันน่าหวาดหวั่นเช่นนี้มาก่อนในชีวิต
ร่างสูงเคลื่อนกายขึ้นมาบนเตียงช้า ๆ ราวสัตว์ป่าดุร้ายกำลังไล่ต้อนขย้ำเหยื่อ
“ยะ...อย่า เข้ามานะ”
เด็กหนุ่มกล่าวเสียงสั่น ซึ่งก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อมือใหญ่คว้าหมับเอาที่ข้อมือของตนเองก่อนจะบีบแน่นจนเขาน้ำตาคลอด้วยความเจ็บ
“ฉันจะสอนวิธีการใช้ชีวิตต่อจากนี้ของเธอให้เอง ...ยูคิ”
-----
TBC
-----
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
