หัวข้อ: กรงรัก...พันธนาการใจ >>> บทที่ 21 - 22 [จบ]+ตอนพิเศษ

[JipPy]

เรื่องราว  มันยาว นาน จิงๆ

[knightofbabylon]

เรื่องรุ่นคุณพ่อคุณตา แอบซาบซึ้ง จริงๆ

คุณริวยะก็หื่นตลอด ไม่ได้ขาดตกแม้แต่น้อย 


เห็นด้วยกับหลายๆรีบนนะคะ
แล้วก็
อยากเห็นตอนพิเศษของริวยะกับยูคิแล้วก็อาจารย์กับอารากิด้วยเหมือนกัน

 

[BBChin JungBB]

ทำซึ้งตอนจบอ่ะ

น่าสงสารคุณตาเหมือนกันนะครับ

แต่ก็อย่างนี้แหละ คำว่าเพื่อน มันยิ่งใหญ่

หวังว่าจะมีตอนพิเศษมาบ้างนะครับ 

[namtaan]

เรื่องราวระหว่างคุณตาของยูคิและคุณพ่อของริวยะเป็นความผูกพันลึกซึ้งจริงๆ

แล้วยูคิก็ทำให้ปาฏิหาริย์ที่คุณตาปรารถนาได้เกิดขึ้นจริง

ความผูกพันของคนรุ่นก่อนช่วยให้รุ่นลูกรุ่นหลานสมหวัง

ปมของเรื่องตอนหลังนี้ทำให้เรื่องจบลงอย่างมีน้ำหนักอีกเยอะเลยค่ะ

บวกไปอีก 1 แต้มส่งท้าย ขอบคุณมากๆค่ะ
รอคอยว่าจะได้อ่านตอนพิเศษนะคะ 

[love2y]

แอบซึ้งกับมิตรภาพของเพื่อน ^^

[fannan]

ขอบคุณครับน่ารักมากกกกกกก


มีโอ้ยูคิเป็นหลานเพื่อนรักของพ่อริวยะเหรอเนี่ย



รักมั่นคงยืนยาวเนี่ยแหละมิตรภาพระหว่างเพื่อน

[leeteuk]

ไม่มีตอนพิเศษบ้าง หรอค่า

อยากอ่านต่ออีกซะนิดก้อคงดีไม่น้อยเลยนะค่า

ขอตอนพิเศษ หน่อยนะค่า

[yayee2]

เรื่องราวจบแบบมีความสุขของคู่รัก ริวยะกับยูคิ
แต่ตอนกล่าวถึงเรื่องราวระหว่างเพื่อนรักสองคนนั้น(คุณตากับคุณพ่อ)
อ่านไปน้ำตาซึมไป ร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งไปกับความรักระหว่างเพื่อน
ขอบคุณเรื่องราวดีๆที่น้องปัทม์นำมาให้ค่ะ ขอบคุณมาก

[BeeRY]

จบแบบแฮปปี้ คนอ่านก็แฮปปี้ไปด้วยมากๆเลย
แต่สสัยอยู่อย่างว่ายูคิจะเรียนจบมั้ยนะ ถ้าริวยะยังหื่นเสมอต้นเสมอปลายอย่างนี้เนี่ย
ขอบคุณนะคะ รออ่านตอนพิเศษเน้อ

[pp4]

คุณริวยะ หื่นไม่เลิก! ข้าขอคารวะ 
ความเป็นเพื่อนของคุณพ่อกับคุณตา ซึ้งจัง 
อยากได้ตอนพิเศษ~

[MaeMoo]

ความสัมพันธ์ระหว่างคนสูงอายุทั้งคู่
ทั้งที่ผ่านมาเนิ่นนาน แต่ก็ยังคงประทับใจอยู่เสมอ

นึกว่าเรื่องนี้เรียกเลือด  ได้อย่างเดียว
มาตอนสุดท้ายทำเอาหลั่งน้ำตาได้เลยนะคะเนี่ย 
แต่มาจากความประทับใจนะคะ ไม่ได้เศร้าอะไร

ขอบคุณกับเรื่องดีๆนะคะ สนุกมาก
มารอตอนพิเศษหวานๆ ต่อนะคะ

อยากรู้ว่าลูกสะใภ้เจอกับแม่สามี จะเป็นยังไงต่อไป
ก็คงราบรื่นนะคะ เพราะคุณซายูริใจดีอยู่แล้ว
ยิ่งรู้ว่าเป็นหลานของเพื่อน คงดีใจไม่น้อย

[ณ ที่เดิม™]

จบแบบซึ้งๆ
มิตรภาพจากรุ่นคุณตาทำให้เรื่องราวต่างๆง่ายขึ้น
แอบชอบตอนจบทั้งอาทิตย์

[Mitra]

ดีจังเลยน้า
จบแบบมีความสุขเนี้ย
พ่อสามียอมรับ
อิอิ

รอติดตามเรื่องอื่นๆ นะจ้า

+1 จ้า

[golove2]

แอบเสียน้ำตาให้กับรุ่นของคุณตา   
แต่ประทับใจมากเลย


 

[n2]

มาตามอ่านแบบรวดเดียวจบเลย
จะรออ่านเรื่องต่อๆไปนะค่ะ

[takuya007]

อ่านแบบรวดเดียวจบ

ริวยะแสนอบอุ่น  อิอิ

[patee]

อ่านชื่อเรื่องแล้วนึกว่าเป็นเรื่องแนวโหดหื่น

ที่ไหนได้...กลับเป็นเรื่องออกแนวน่ารัก ชอบค่ะ

รออ่านตอนพิเศษจ้า

[kitty]

 :impress2:จบแล้ววววววววววววววววววว


น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก

[MyTeaMeJive]

เพื่อนนิรัีนดร์ ทำโทนเรื่องเปลี่ยนจริงๆ
แต่พอหักกลับมา...เอิ่้ม...น่ะนะ ก็..กลับมาได้จริงๆด้วย

สนุกมากครับ
ขอบคุณมาก

[tuek]

ขอบคุณมากๆนะคะที่มีนิยายดีๆให้อ่าน
แล้วมาแต่งเรื่องใหม่ๆให้อ่านอีกนะคะ
+1 นะคะ

[yeyong]

โธ่ น้องยังอยู่ในวัยเรียนนะ
อย่าทำให้น้องใจแตกสิ

[little_munoi]

ขี้โกงตลอดอะแก
ริวยะ
เอาเปรียบมากมาย
ฮ่าๆๆๆๆ

[reborn23]

ริวยะนี่หื่นจัง
เรื่องน่ารักมากเลย
ใจจ้า

[Xenon]

ว่าจะแต่งตอนพิเศษเพิ่ม คงไม่ได้แต่งแน่เลยช่วงนี้ - -

งั้นไหน ๆ ก็ใกล้วาเลนไทน์ ไปขุดกรุตอนพิเศษวาเลนไทน์ของเรื่องนี้มาแล้วกันค่ะ

อีกเรื่องเ็ป็นครอสฟิกกับ viewfinder ตอนแรกว่าจะลง แต่หลายคนที่ไม่ได้อ่านการ์ตูนคงไม่รู้จักป๋าอาซามิกับน้องอากิ ก็เลยไม่หยิบมาลงดีกว่า --.

-----------------------------
ตอนพิเศษรับวาเลนไทน์ (แต่แต่งเมื่อหลายปีที่แล้วล่ะนะคะ สำหรับตอนนี้ --)


     ทานากะ ยูคิ หรือซึ่งขณะนี้ก็คือ มุราคามิ  ยูคิ  ... เด็กหนุ่มเข้ามาอยู่ในตระกูลมุราคามิได้ครึ่งปีกว่าแล้ว ในด้านการวางตัว ก็เริ่มเคยชิน หรือพูดง่าย ๆ ว่าเพราะถูกบังคับให้ชินโดยพี่เลี้ยงประจำตัว ทาคาคุระ ทาคุ ซึ่งมักจะคอยแนะนำสิ่งจำเป็นต่าง ๆ ของการเป็นหนึ่งในตระกูลมุราคามิให้เด็กหนุ่มอยู่ตลอดเวลา 

     วันนี้ก็เป็นปกติของบ้านมุราคามิ ที่เริ่มมีการสนทนาบางอย่างของคนสองคน โดยมีอีกฝ่ายคอยโวยวาย และอีกฝ่ายรับฟังอย่างสงบนิ่ง

    “ฉันก็แค่จะออกไปซื้อของข้างนอกเท่านั้น ไม่ได้เถลไถลสักหน่อย ไปไม่นานก็กลับแล้ว!”

     คนฟังนิ่งเงียบรับฟัง และเมื่อเด็กหนุ่มโวยจบ เขาก็ตอบกลับไปอย่างสุภาพ

    “แต่คุณริวยะบอกแล้วว่าไม่อนุญาตให้คุณไปลำพัง หรือถ้าจะไป ก็ต้องมีผมตามไปด้วยครับ”

    ยูคิชะงักกึก เม้มปากแน่น ความจริงเขาก็ไม่รังเกียจที่ทาคุจะไปด้วยหรอกนะ แต่นี่เพราะเขาจะไปซื้อชอกโกแลตวาเลนไทน์ ให้กับริวยะ รวมถึงซื้อชอกโกแลตขอบคุณให้กับคนอื่น ๆ ในบ้านด้วย ซึ่งก็รวมตัวทาคุเองด้วยนั่นล่ะ  แล้วถ้าชายหนุ่มไปด้วย แผนการเซอร์ไพรส์ของเขามันก็ไม่ประสบความสำเร็จน่ะสิ

    “อืม .... งั้นไม่ไปแล้วก็ได้”

    เจ้าตัวบอกเรียบ ๆ และก็ขอตัวเดินกลับห้อง ทาคุหรี่ตามองเล็กน้อย แปลกใจกับอาการ “ยอมว่าง่าย” ของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรมาก และโทรไปรายงานต่อริวยะดังเช่นตามปกติ

    “หือ? ยูคิยอมง่าย ๆ อย่างนั้นรึ?  แปลกนะ ...เอาเป็นว่านายคอยจับตาดูเขาไว้ก็แล้วกัน และทำไมถึงอยากออกไปข้างนอกขนาดนั้นกันนะ ของกิน ของใช้ที่บ้าน ก็มีออกจะพร้อมทุกอย่าง ถ้าอยากได้อะไรก็บอกคนให้ไปซื้อให้ก็ได้นี่นา ... ช่างเหอะ นายคอยดูเขาไว้แล้วกัน”

    ชายหนุ่มบ่น ๆ แล้วก็ตัดบทสรุป ซึ่งทาคุก็รับคำเพียงสั้น ๆ   “ครับ”

    จากนั้นเขาจึงเดินไปที่ครัว เพื่อไปขอเค้กของหวานจากแม่บ้านชิโนะ นำไปเสิร์ฟให้กับนายน้อยของเขา โดยหวังให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้ทานของหวานที่เจ้าตัวชอบ

    ... ก๊อก ๆ …

    ชายหนุ่มเคาะประตูเบา ๆ เรียก แต่ก็เงียบ เขานึกเอะใจ ก่อนเคาะอีกครั้งพร้อมกล่าว

    “คุณยูคิครับ ผมขออนุญาตเข้าไปนะครับ”

    บอกแล้วจึงเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องเงียบกริบ เมื่อพบว่าบัดนี้เจ้าของห้องไม่ได้อยู่ในห้องเสียแล้ว

    ชายหนุ่มวางจานเค้กลงบนโต๊ะทำงานในห้อง แล้วจึงเร่งฝีเท้าเดินออกไปทางหน้าบ้าน

    “ทากะ คุณยูคิ ออกจากบ้านไปหรือเปล่า?”

     ชายที่ทำหน้าที่เฝ้าประตู หันมามองทาคุอย่างแปลกใจ พร้อมกับถามกลับ

    “อ้าว? คุณทาคุไม่รู้หรือครับ ไหนคุณยูคิท่านบอกว่า จะออกไปซื้อของข้างนอก คุณทาคุเองก็อนุญาตให้ไปได้แล้ว ผมก็เลยปล่อยให้ท่านไป ยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมถึงไปเองไม่ให้คนเอารถไปส่ง ....เอ่อ...คงไม่ใช่หนี...”

    ท้ายประโยคเจ้าตัวเสียงแผ่ว หน้าซีด จนทาคุเห็นแล้วก็นึกสงสาร

    “ไม่มีอะไรมากหรอก ว่าแต่คุณยูคิออกไปนานแล้วหรือยัง?”

    “สักพักได้แล้วครับ ก่อนหน้าที่คุณทาคุจะมา ราวสิบนาทีได้ครับ”

    ทากะบอกด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นกว่าเดิม ทาคุพยักหน้ารับรู้ และเดินไปที่โรงรถ ถอยรถออกจากบ้านเพื่อตามตัวเด็กหนุ่มที่ล่วงหน้าไปทันที
   

     ยูคินั่งรถประจำทางไปลงยังย่านศูนย์การค้าแถบนั้น มองบรรยากาศรอบ ๆ อย่างคิดถึง เพราะเมื่อก่อน ก็มักจะมาเดินเที่ยวกับเพื่อนบ้างตอนวันหยุด เสาร์ – อาทิตย์  แต่หลังจากมาอยู่กับริวยะ เขาแถบจะไม่ได้ออกไปไหนพ้นบ้าน สาเหตุเพราะมุราคามิ เป็นตระกูลใหญ่ และมีอำนาจทางธุรกิจ ดังนั้นจึงมีศัตรูเยอะเป็นเงาตามตัว เขาจึงไม่ได้รับการปล่อยให้มาเดินภายนอกอย่างอิสระเช่นนี้โดยไร้ผู้ติดตาม แม้บางครั้งเขาเองก็อยากมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง

     “ไปดูชอกโกแลตดีกว่า”

    เด็กหนุ่มรีบทำตามจุดประสงค์ที่ตั้งใจไว้ โดยไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เพราะคิดว่าคงใช้เวลาไม่นานเท่าใดนัก และเขาก็หวังว่า บางทีทาคุอาจจะยังไม่ทันรู้ตัวก็ได้ว่าเขาหายตัวมา

    ยูคิคิดอย่างมองโลกในแง่ดี แล้วจึงเดินหายเข้าไปในห้างแถวนั้น
   

    “อะไรนะ!  หนีออกไปซื้อของคนเดียวงั้นรึ!!”

     ริวยะตวาดใส่โทรศัพท์มือถือดังลั่นจน อากิระที่กำลังทำงานให้ชายหนุ่มอยู่ในห้องด้วยสะดุ้งโหยง

    “แล้วตอนนี้เจอตัวหรือยัง! …เข้าใจละ ...ตามให้เจอแล้วพากลับบ้านเลยแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ล่ะ!”

     วางสายเสร็จ ก็หันไปทางมือขวาคนสนิท

    “อากิระ  กลับกันได้แล้ว!”

    อากิระมองกองเอกสารตรงหน้า พร้อมกับเงยหน้ามองเจ้านายของเขายิ้ม ๆ พร้อมกับโค้งรับคำสั่ง

    “ครับ คุณริวยะ”

    เลขาหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเดินตามเจ้านายของเขาไป  ต่อให้ไม่ได้ยินการสนทนาในโทรศัพท์ก็ตาม แต่เรื่องที่ทำให้คนอย่าง มุราคามิ  ริวยะ ร้อนรนได้ ก็มีอยู่เรื่องเดียว

    ... เรื่องของเด็กหนุ่มสุดที่รักของเจ้าตัวนั่นล่ะ!....


     ยูคิเดินยิ้ม หอบถุงกระดาษใบใหญ่ออกมาจากห้าง ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหุบลง เปลี่ยนเป็นยิ้มแห้ง ๆ แทน เมื่อพบว่า มีใครคนหนึ่งกำลังยืนคอยเขาอยู่หน้าทางเข้าห้างสรรพสินค้า

    “ผมมารับคุณกลับบ้านครับ ... คุณยูคิ”

    ทาคุบอกเรียบ ๆ สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ แต่นั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเผลอกลืนน้ำลายลงคอ

    “ทาคุ ...โกรธเหรอ?”

    ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่ตรงเข้ามาช่วยเขาถือของ ซึ่งยูคิก็รีบยื่นให้อย่างไม่เกี่ยงงอน และระหว่างที่เดินไปขึ้นรถ เขาก็ถามซ้ำอีกรอบ

    “ทาคุ ...โกรธใช่ไหม?”

     ทาคุชำเลืองมามองนายน้อยของเขา ก่อนเปิดประตูให้เด็กหนุ่มขึ้นนั่งบนรถ

    “ขึ้นรถเถิดครับ”

    ยูคิมองชายหนุ่มที่เปิดประตูให้เขา พร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ และขึ้นไปนั่งบนรถเบนซ์สีดำคันใหญ่นั้น อย่างว่าง่าย

    ระหว่างทางที่นั่งไป ยูคิพยายามชวนทาคุคุย ซึ่งชายหนุ่มผู้พูดน้อยอยู่แล้วก็ยิ่งพูดน้อยเข้าไปใหญ่ และเมื่อเกิดอาการถามคำ ตอบคำ ตามมา ยูคิจึงต้องเลิกล้ม และจำต้องนั่งเงียบอย่างอึดอัดไปตลอดทาง

    และเมื่อถึงบ้าน  ทาคุก็ลงมาเปิดประตูให้เด็กหนุ่มลงจากรถ ยูคินั่งนิ่งอยู่สักพัก จึงตัดสินใจลงมา และยื่นมือขอถุงกระดาษที่ทาคุถือให้คืน ซึ่งชายหนุ่มก็มองพร้อมกับส่งคืนให้ง่าย ๆ เช่นกัน

    เด็กหนุ่มล้วงของข้างใน และหยิบกล่องสี่เหลี่ยมห่อของขวัญอย่างสวยงาม ออกมาหนึ่งกล่อง และยื่นส่งให้กับทาคุ บอกอุบอิบ

    “สาเหตุที่ทำให้ฉันต้องออกไปซื้อของข้างนอกคนเดียว ...อันนี้ของทาคุ ให้ก่อนหน้าวันหนึ่งแล้วกัน”

    ทาคุรับมาอย่างงง ๆ พลิกกล่องไปมาด้วยความสงสัย ซึ่งยูคิก็บอกตามมา

    “ชอกโกแลตวาเลนไทน์ น่ะ ... ทาคุไม่ค่อยชอบทานของหวาน ฉันเลยเลือกแบบไม่หวานมาให้ ...ส่วนพวกนี้เป็นของทุกคนในบ้านน่ะ”

    ทาคุชะงัก ลืมไปสนิท ว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์ หรือความจริง เขาก็ไม่เคยสนใจกับเทศกาลนี้มาก่อนอยู่แล้ว แต่ก็ต้องอมยิ้ม เมื่อคนให้ เอ่ยอีกคำตามมา

    “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ ...ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก”

     ยูคิใจชื้นที่เห็นอีกฝ่ายยิ้มให้ เขายิ้มตอบก่อนจะชะงัก เมื่อทาคุบอกว่า ริวยะเองก็รู้เรื่องที่ตนหนีออกไปซื้อของคนเดียวเสียแล้ว

    “...ตายแน่ งานนี้ ฉันต้องตายแน่ ๆ”

    ทาคุเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ยิ่งเมื่อรู้จุดประสงค์อันแท้จริงของเด็กหนุ่ม เขาก็ยิ่งตื้นตัน ที่อีกฝ่ายคิดถึง และเอาใจใส่ในตัวเขา และทุกคนในบ้านเช่นนี้

    “ลองสารภาพกับคุณริวยะตามตรงสิครับ จะได้ไม่มีปัญหา”

    คำแนะนำของทาคุนั้นถูกต้อง และเป็นทางออกที่ดีที่สุดก็จริง เพียงแต่ยูคิเองก็รู้สึกเสียดาย หากเรื่องที่คิดเซอร์ไพรส์คนอื่น ๆ ต้องถูกยกเลิกไปแบบนั้น

     “...ก็ได้ จะลองพูดดู”

    เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อย พลางมองชอกโกแลตในถุงกระดาษอย่างนึกเสียดายที่สุด


    ริวยะกลับมาถึง  ก็ต้องแปลกใจเมื่อทาคุออกมารับหน้าเขาก่อนถึงทางเข้าบ้าน

    “มีอะไรงั้นหรือทาคุ? แล้วยูคิกลับมาถึงบ้านหรือยัง”

    ชายหนุ่มถามด้วยความแปลกใจ

    “คุณยูคิรอคุณอยู่ที่ห้องของคุณครับ แล้วก็ที่ผมต้องมาดักรอคุณก่อนก็แค่อยากขอให้คุณใจเย็น ๆ อย่าโกรธคุณยูคินะครับ”

    คนฟังขมวดคิ้วแปลกใจ พลางย้อนถาม

    “แล้วทำไมฉันถึงจะโกรธเด็กนั่นไม่ได้ ในเมื่อเจ้าตัวแอบขัดคำสั่งฉัน หนีไปคนเดียวแบบนั้น”

    ทาคุยิ้มอ่อนโยนให้ พลางเลี่ยงตอบ

    “ไว้คุณทราบเหตุผลจากคุณยูคิ แล้วคุณก็จะเข้าใจเองนั่นล่ะครับ”

    ริวยะเงียบ พลางพิจารณาท่าทีของคนสนิทอีกคนของเขา พลางถอนหายใจเบา ๆ

    “ฉันไม่ค่อยชอบท่าทีอมพะนำ เจ้าความลับแบบนี้ของนายเลยทาคุ ...แต่เอาเถอะ ถ้าลองนายมาบอกเองแบบนี้ ฉันก็จะใจเย็นอีกนิดแล้วกัน”

    ทาคุโค้งให้ และเมื่อเจ้านายของเขาเดินลับหายไป อากิระจึงรีบถามเพื่อนสนิททันที

    “ตกลงมีอะไรกันแน่น่ะทาคุ? …แล้วเรื่องเหตุผลที่ว่านั่นมันอะไรงั้นหรือ?”

    ทาคุมองหน้าอีกฝ่ายพลางตอบหน้าตาเฉย

    “บอกไม่ได้”

    อากิระสะดุ้ง พร้อมกับโวยตามหลังเพื่อนที่เดินหนีไป

    “เฮ่ย! ทาคุ! กลับมาคุยกันก่อน ทิ้งไว้แบบนี้มันคาใจนะ!”

     ‘พ่อบ้าน’ แห่งมุราคามิ อมยิ้มอย่างนึกขำ สำหรับยูคิ การเซอร์ไพรส์เขากับ ริวยะ พลาดไปแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่อยากให้ความตั้งใจของเด็กหนุ่มต่อคนอื่น ๆ ต้องพังลงหมดเสียก่อน

    อย่างน้อยสีหน้าแปลกใจ และดีใจของคนอื่น ๆ ในบ้าน ทาคุก็อยากให้ยูคิได้เห็นในวันพรุ่งนี้

    .....14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์ .....



   
--- END ---

[patee]

แหม..น่าจะมีต่ออีกหน่อย

อยากรู้ว่าริวยะจะทำหน้ายังไง

[yayee2]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ

[love2y]

มันยังมีตอนพิเศ๊ษพิเศษอีกตอนนึงใช่มั้ยคะ? ^^
ปล. คิดถึงเรื่องนี้จัง >_<

[waan_warunee]

มันจบตอนแค่นี้จริงๆ หรอปัทม์ ไม่น๊า~~~~~~~~~

[MaeMoo]

อยากอ่านต่ออีกนิดน่ะ....

น๊า...

แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะสำหรับตอนพิเศษน่ารักแบบนี้

[eve2011]