ข้อควรระวังในการอ่านเรื่องนี้
* GAMER LOVER *
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
1. บุคคล สถานที่ และเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
2. ตัวละครบางตัวเอามาจากเรื่องจริง ไร้การปรุงแต่ง ทั้งชื่อ นามสกุล และนิสัย หากเจอผู้ใดคุ้นๆ ให้สันนิษฐานได้เลยว่าคนๆนั้นต้องมีความสัมพันธ์กับผู้เขียนไม่มากก็น้อย
3. นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความจรรโลงใจ ไม่ได้ใช้เป็นการค้าหรือโฆษณาแต่อย่างใด (แต่คนเขียนชอบ..)
4. อ่านเพื่อความบันเทิงใจในที่พักอาศัยเท่านั้น หากอ่านในออฟฟิศก็อย่าให้กระเทือนถึงงานนะจ้ะ
5. หนึ่งคอมเม้นท์ หนึ่งกำลังใจ สู่คนเขียนนะคะ ^^ ถ้าไม่ติดธุระอะไรแล้วชอบเรื่องนี้ ก็รบกวนเวลานิดหน่อยเท่านั้นค่ะ
6. เรื่องนี้แอบสั้นนะจ้ะ จูบุๆ
7. ผู้เขียนเคยดองฟิคเรื่องหนึ่งถึง3ปี..ไม่มีหลักประกันว่านิยายเรื่องนี้จะไม่ดองนะคะ
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
GAMER LOVER
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
1
แกรก..
"ร้อยนึงครับพี่" พนักงานสาวเงยหน้าขึ้นมองแล้วลอบถอนหายใจอย่างปลงหนัก แต่ก็หยิบแบงค์สีแดงกับเหรียญสิบบาททั้งสิบเหรียญออกมาให้โดยไม่ได้พูดจาว่ากล่าวอะไร
"เฮ้ยกอล์ฟ เล่นไรวะ?"
เด็กหนุ่มผู้ถูกถามกวาดเหรียญหนักๆนั่นเก็บใส่กระเป๋ากางเกง แล้วหันไปตอบ
"กลองว่ะ" "..โหยเชรี้ยนี่ กลองอีกละ กลองตลอด!" ใครสักคนค่อนแคะขึ้นมา "เล่นจนเซียน ตีทีตามองตามแทบไม่ทัน..วันก่อนกูอยู่ดูมันเล่นนะไอ้สัส...ทำได้ไงวะแม่งง"
"โหย เบๆว่ะ พวกมึงอ่อนเอง"
เจ้าของนาม
'กอล์ฟ' หัวเราะสะใจ ไม่ได้มีท่าทางเขอะเขินเลยสักนิด
"งั้นวันนี้จัดเลยนะมึง ต้นไม้สิบดาว"
"..ไอ้ดอย มึงไปลิปซิงค์มันดิ กูอยากเห็น"
"โอ้ย ไม่ไหวว่ะไอ้สัส ต้นไผ่เจ็ดดาวกูก็ตายห่าละ!"
สามหนุ่มเดินสบายๆออกมาระเบียงด้านนอก เครื่องเกมเป้าหมายยังว่างเปล่าไร้ผู้คนจับจอง ร่างสูงที่สุดเดาะลิ้นยินดี..นี่ถ้าไม่มีคนมาต่อเขาคงจะได้ซ้อมมืออีกยาว
"งั้นมึงตีสีแดงกูตีสีฟ้า คนละไม้"
"โหยเหี้ยคิม สีฟ้ามาบ่อยตายห่าล่ะ"
"โอ้ยย ก็พอกันน่ะแหละ พวกกูเอาสีแดงนะ"
ที่คิมพูดหมายถึงกลองสีแดงด้านซ้าย กอล์ฟยิ้มๆแต่ไม่ได้พูดอะไรเพื่อไปต่อด้านขวา โยนเป้โรงเรียนแหมะอยู่ในซอกระหว่างสองกลองแล้วหยอดเหรียญสองเหรียญยี่สิบบาทตามใจเฉิบ
"กูเลือกเอง" คิมยื่นไม้สีแดงไปตีเลือกเพลงกลองสีฟ้า(ที่เล่นอยู่) "ต้นไม้สิบดาว"
คนที่รู้ตัวเองว่าถูกแซวยักคิ้วเข้มๆให้ แล้วว่า "แล้วมึงจะหนาว"
"โฮ่! พ่อคนมั่นใจในตัวเอง! ตีให้ได้สัก50คอมโบก่อนค่อยว่ากัน"
กอล์ฟกระชับไม้สองอันในมือตัวเอง เลือกที่จะไม่ต่อความว่า
'เบสิคว่ะๆ' กับเพื่อนรักทั้งสอง ก่อนจะจ้องมองจังหวะห้องเสียงที่วิ่งเร็วปร๊าดๆอย่างกะจรวด
ตึงๆๆๆ แกกๆๆๆตึงๆๆๆแกกตึงแกกตึง.. "เชรี้ย!!!"
ไม่ต้องเกินสองห้องเพลง คิมเพื่อนรักจอมโวยวายถึงกับสบถอย่างหัวเสีย
"เร็วแบบนี้ใครมันจะไปตีได้วะ! มึงลิปซิงค์ไปคนเดียวเลยไอ้ดอย"
"ไอ้สัสสส กูก็ไม่ทันเหมือนกันว้อย" เจ้าของผิวสีแทนสวนกลับด้วยใบหน้าหน่ายๆ ใจนึงก็ชักจะเริ่มชินกับอากัปกิริยาเอาแต่ใจตัวเองที่ไม่ยอมแก้สักทีของเพื่อน
…แกกๆๆๆๆๆตึงๆๆ แกก แกก แกก ตึงๆๆๆๆๆๆ....แกก ตูมๆๆ ตูม ตูม แกกกๆๆๆ หลังจากที่ดอยถอดถอนใจแล้วยอมศิโรราบสอดไม้กลับคืนช่องเก็บ รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่มีปัญญาตีรัวและเร็วแบบคนข้างตัว
ยิ่งมองไอ้กอล์ฟเล่นเกมแบบสบายๆไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อน แค่อาการส่ายหัวเมื่อตีพลาด..ซึ่งอันที่จริงด้วยปฏิกิริยาเชื่องช้าของเขานั้นพูดตามตรงว่า...ตรงไหนตีโดนตีไม่โดนมองแม่งไม่ทันหรอก
เพราะเสียงดนตรีที่บรรเลงหนักและเร็วขึ้นเรื่อยๆพลันเรียกความสนใจจากสมาชิกคอเกมโดยรอบให้เริ่มเข้ามาชุมนุมกันแออัดเต็มระเบียงทางเดิน คิมขยับตัวเข้าใกล้นายยอดดอยด้วยความรู้สึกประหม่า แต่ตาก็จ้องตัวเลขบนหน้าจอที่ยังวิ่งไม่หยุด
เจ้ากลองสีฟ้าด้านบนพ่นตัวแพคแมนออกมาหลายแสนตัวจนกลายเป็นเส้นสีเหลืองเพียงแถบเดียว มีบ้างที่หลุดปลาหมึกยักษ์ออกมาบ้าง..แต่ก็น้อยเสียเหลือเกิน
ตัวเลขคอมโบด้านซ้ายขยับขึ้นเรื่อยๆจนมองเห็นแค่เลขหลักสิบด้านหน้า ที่เปลี่ยนจาก..5..เป็น6..เป็น7..เป็น8...เป็น9...และใช้เวลาช่วงสุดท้ายของรอบเพื่อพุ่งสู่คอมโบหลัก150อัพ
ใครบางคนด้านหลังส่งเสียงซี๊ดซ๊าด หากแต่ผู้ตีกลองกลับไม่ได้มายด์อะไรมากมายนัก
..ตากับมือของเขา..สัมพันธ์กันไวเสมอ.. ร่างสูงโปร่งสั่นศีรษะตัวเองเพียงเล็กน้อยเมื่อพลาดตรงจุดคอมโบ159..แต่ก็ตีต่อจนจบเพลงในอีกไม่กี่ตัว
เสียงเพลงบรรเลงได้กรอกHighScoreดังขึ้นพร้อมกับเสียงวี๊ดว๊ายจากนักศึกษามหาวิทยาลัยด้านหลัง(ที่ครึ่งนึงเป็นสาวเทียม) ดอยยกมือก่ายหน้าผากอย่างไม่ต้องสงสัย..ไอ้หน้าเป็นตรงหน้ามีความสามารถแปลกๆที่จะล่อสายตาพวกนั้นตลอดจนน่าจะ...
เคยชิน.. "ไหนๆ มึงใช้ชื่อว่าอะไรวะ?"
คนถูกถามไหวไหล่ ตีกลองเลือกตัวอักษรอยู่ไม่นานก็ได้ความ..
'MINAMI'gamer lover * gamer lover * gamer lover
"ไอ้กระป๋อง มึงมาดูนี่เลย..ตรงนี้มันผิดเนี่ยเห็นมั้ย? เอาไปแก้!"
"…เอ๋? ค-ครับพี่..แค่ตัวเลขตรงนี้ใช่มั้ยครับ?"
"ไม่ใช่แค่ตัวเลขว้อย แหกขี้ตาดูหน่อยดิ๊ว่าตรงนี้มันผิด! ไอ้เหี้ยนี่กี่องศา?"
"…เอ๋? เออะ..เอ่อ..."
"ทำไมไม่วัด? กูบอกแล้วใช่มั้ยว่า52องศา..!"
"ค-ครับ! พี่โอ้ตบอกผมแล้ว!"
"เอาไปเช็ค"
ร่างโปร่งฟาดเอกสารทั้งหมดทั้งมวลลงกลางหน้ารุ่นน้องตัวดีข้อหาทำงานผิดพลาดแบบไม่น่าให้อภัย
"..เฮียโจ้ พี่โอ๊ตเค้าไปกินรังแตนที่ไหนมาอ่ะ? หงุดหงิดแต่เช้าเลย..?" เด็กฝึกงานคนนึงเอนหน้าไปกระซิบถามเสียงแผ่ว เจ้าของนามเอนตัวกลับมาเพื่อบอกกล่าว
"ไม่ได้นอนมา4วัน เมื่อวานไปเล่นเกมเซ็นเตอร์ฯแล้วโดนพิชิตไฮสกรอมา..มันเลย'รมณ์เสีย"
"เอ๋??? เกมหรอเฮีย?"
"เออ เมื่อวานกูก็ไปกับมัน แม่งช็อคยกใหญ่ว่าไอ้ที่มันสร้างสรรค์ทำมาตั้งนานน่ะมลายหายไปกับตา เศร้าหนักกว่างานไม่เดินอีกมั้ง"
"เห..ผมก็เพิ่งรู้ว่าพี่โอ้ตเค้าชอบเล่นเกมนะเนี่ย"
"เข้าขั้นโอตาคุเกมเลยล่ะรายนั้น ถ้ามึงไปเดินเกมเซ็นเตอร์ที่เซ็นปิ่นนะ..ไม่อยากจะพูด..ชื่อOTTOแปะหราแม่งทุกเกม เกมไหนไม่มีชื่อมันแสดงว่าตัวเครื่องเพิ่งเข้าได้ไม่กี่วันแน่ๆ"
"เฮ้ยยย งั้นก็เก่งอ่ะดิ"
"เก่งสุดๆ" โจ้กดก้นบุหรี่ลงกับขอบหน้าต่าง ผิวปากชิวๆ "กูเห็นมันเล่นก็เมพสัสแล้วนะ ไอ้คนที่มาพิชิตมันเสือกเก่งกว่า..มันได้แปดแสนแปด..อีกคนได้แปดแสนเก้า กูจะบ้า ห่างกันแค่หมื่นเดียว!"
"อาจจะเป็นเพราะพี่โอ้ตไม่ค่อยได้นอนปะพี่? สายตาเลยไม่ค่อยดี"
"ก็ถูก แต่เชื่อเหอะว่าเย็นนี้มันก็ไปอีก พอไม่ได้นอนมากๆเข้าแล้วจะบ้าๆ..หาอะไรคลายเครียดไปวันๆ นั่นแหละมันละ"
เพื่อนสนิทที่สุดของOTTOอธิบายจนแจ่มแจ้ง แต่ยังไม่ทันที่เด็กฝึกงานหน้าใหม่จะร้อง 'อ๋อออ' ออกมาเต็มปากเต็มคำ เสียงเข้มก็จัดดุ
"…มึงคุยเหี้ยอะไรกัน? งานมึงเสร็จแล้วหรอไอ้โจ้" เด็กหนุ่มนักศึกษารีบหันกลับมาจ่อหน้าคอมเพื่อสะสางงานกับโปรแกรมที่ทำค้างไว้พร้อมเหงื่อตกพลั่กๆ ส่วนคนถูกด่าอีกคนกลับผิวปากหวือ
"กูเสร็จชาตินึงละ รออยู่ว่ามึงจะว่างมาตรวจให้กูเมื่อไหร่"
"ไหนดูดิ"
เรียวคิ้วบางขมวดเข้าหากันแน่นแล้วเคลื่อนตัวเองพร้อมๆกับเก้าอี้เลื่อนมาประชิดโต๊ะทำงานของเพื่อนซี้ ร่างสูงกว่าหมุนหน้าจอคอมพิวเตอร์imacชั้นดีรีบพล่าม
"มึงดูมึงจะรู้! ไม่มีที่ติ!"
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองหน้าไอ้คนขี้โม้ แล้วก้มลงไปเพื่อกวาดรายละเอียดของเนื้องานอย่างละเอียดถี่ถ้วน
"..ทำไมตรงนี้มันเป็นแบบนี้ ไม่เห็นเหมือนที่ตกลงกันไว้นี่หว่า"
"ก็มึงดูสิไอ้สัส ตำราฮวงจุ้ยบอกไงก็ว่าตามนั้น เหตุผลดีมีชัยไปกว่าครึ่ง..พรีเซนท์อาทิตย์หน้าแม่งไม่ให้ผ่านก็บรมโคตรโง่ววววว"
แกล้งลากเสียงยานพร้อมชี้นิ้วป้าบๆๆ นี่ถ้าหากผู้จัดการแผนกเสือกเดินเข้ามาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงคงโดนตัดทั้งเงินเดือนทั้งโบนัสแน่ๆ แต่โชคร้ายที่คำภาวนาของ
'ข้าวโอ้ต' ไม่ได้ผล..เพราะทั้งห้องก็ยังคงมีแค่ซากกองงานเก่าๆและถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นลังๆเท่านั้น
เรียวแขนเปราะบางยกขึ้นมาท้าวคางมองซ้ำแล้วซ้ำอีก จนในที่สุดก็ตัดสินใจ
"ไอ้เหี้ยป๋องงง" "ค-คร้าบพี่~!!"
เจ้าของร่างอวบท้วมรีบวิ่งออกมาจากหลังฉาก
"มึงแก้ตรงนี้ด้วย เอาแบบที่ไอ้โจ้มันคิด"
"เอ๋..!! แต่มันจะ...!"
"กูบอกให้แก้ก็แก้ ทำได้มั้ย? ทำไม่ได้ก็เอามาให้กูทำ!!"
สายตาคาดคั้นดุจพญาเหยี่ยวจ้องจะจิกหนูนาให้ตายห่าคาทุ่งแบบนั้นทำเอากระป๋องน้อยตัวสั่นสะท้าน ต้องเก็บมาคิดหลายตลบทีเดียวเชียวว่าคนตรงหน้าอายุห่างกับตัวเองแค่ปีเดียวหรือเป็นสิบปีกันแน่..
หลังจากด่าไปเป็นที่เรียบร้อย..คนพูดเพิ่งได้สติ เลยรีบขมวดคิ้วหนักโบกไม้โบกมือ
"งั้นทำตรงที่กูบอกก่อนหน้านั้นให้เสร็จก่อน เดี๋ยวกูขึ้นCADหลังนี้ให้"
"เอ๊ะ ข-ขอบคุณครับ!"
"…แล้วก็...ทีมเราจะเลื่อนตารางไปดูพื้นที่จากวันอาทิตย์ขึ้นมาเป็นวันศุกร์ ไม่มีใครขัดค้านนะ?"
..ใครจะกล้าไปคัดค้านท่านกันละขอร้าบบบ! ชายหนุ่มวัย25เดินไปที่ปฏิทินแผนงานที่ใหญ่ราวกับอยากให้คนอีกฝากของสนามฟุตบอลเห็น หยิบมาร์คเกอร์สีแดงสดวงกลมวันศุกร์ที่ว่าตัวบะเฮ้ง แล้วเขียนหวัดๆว่า
'ดูพื้นที่' ก่อนจะรีบหมุนตัวกลับมานั่งประจำล็อคตัวเองต่อ
"วันเสาร์ทำโมฯ ทำไม่เสร็จต้องต่อวันอาทิตย์"
"เอ๋! อาทิตย์นี้อีกแล้วหรอครับ! อาทิตย์ที่แล้วผมก็...."
"…งั้นมึงก็ไม่ต้องมาอีกเลย ดีป่ะ?" เป็นอีกครั้งที่กระป๋องต้องหลบสายตาโหดหินของเจ้านายตัวเอง โดยไม่ทันคิดว่าไอ้คนตัวเล็กตรงหน้าไม่ได้มีอำนาจสั่งการถึงขั้นนั้นหรอก..แต่ถึงอย่างนั้น..อำนาจที่มีก็ดูเหมือนจะทำอะไรๆได้ตามใจชอบชอบกล..
เรือนร่างโปร่งเล็กผอมแห้งจนเหมือนจะหักได้ถูกซ่อนไว้ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับสูทสีเทาดำตลอดเวลาที่อยู่ข้างนอก แต่พอกลับเข้ามาให้ห้องทำงานส่วนตัวของบริษัทก็แทบจะถอดผ้าผ่อนทุกชิ้นที่ประดับร่างกายออกไปจนหมดเผื่อคืนสภาพในการทำงาน ไม่น่าแปลกใจที่คนสนิทจะรู้ดีว่า
'ไอ้จอมเบ่ง' ตรงหน้าก็แค่
'ไอ้ขี้ก้าง' ที่กระโดดเหยียบมดยังไม่ตาย ผิวก็ขาวจนเกือบซีด ไหนขอบตาดำคล้ำจนดวงตากลมๆยิ่งโตเข้าไปอีกแบบนั้นด้วย ท่าทางประดุจพวกฮิคิโคโมริอย่างไงอย่างงั้น..ถ้าไม่ติดว่าอยู่ที่ออฟฟิศละก็นะ..
แต่พูดตามตรง..ตั้งแต่ที่กระป๋องน้อยทำงานกับพี่เค้ามาตั้งแต่จบเกียรตินิยมจากสถาบันชั้นนำมา..ยังไม่เคยเห็นพี่โอ้ตกลับบ้านเลยสักครั้ง
..ได้ยินพี่โจ้แซวบ่อยๆว่ามันกินนอนที่บริษัท วันๆเอาแต่ทุ่มเทให้กับงานจนได้ก้าวหน้าขึ้นพรวดพราดชนิดทิ้งพวกสามสิบต้นๆแบบไม่เห็นฝุ่น แล้วก็ลากเอาเด็กรุ่นใหม่ที่ถูกใจเข้ามาร่วมทีมตอนทำงานใหญ่ๆสักปีละหนสองหน พาลให้เขาได้หน้าได้ตาไปด้วย..
….เพราะฉะนั้น..ถ้าคิดว่าเวิร์คกิ้งแมชชีนอย่างข้าวโอ้ตจะมีงานอดิเรกอย่างไปทำลายสถิติเกมเนี่ย...ไม่น่าแปลกนักหรอก... "…กี่โมงแล้ววะ!?!?!" ทุกคนในห้องพลันสะดุ้งเฮือกจนต้องลุกขึ้นยืนพร้อมเพรียงกัน เนื่องจากจู่ๆหัวหน้าทีมที่เงียบไปได้4ชั่วโมงเต็มก็ตะโกนถามเสียงดังอย่างกับฟ้าผ่ากลางโรง
"จะสองทุ่มละ"
เจ้าหน้าที่เสี่ยงตายจำเป็นอย่างโจ้ก็ต้องเอ่ยตอบแทนเด็กๆทั้งหลาย
"…โอ้ย! แม่งเอ้ยยย!!!"
ร่างโปร่งเล็กยังคงสบถต่อไปแบบไม่หยุดยั้ง แต่ก็ทิ้งตัวลงแกรกๆคีย์บอร์ดต่ออย่างหงุดหงิดงุ่นง่านใจ
"เกมเซ็นฯปิดสามทุ่มว้อย แม่งงง ขึ้นCADให้ไอ้ป๋องยังไม่เสร็จเลย!!!"
"…พ-พี่โอ้ตไปก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมทำต่อเอง"
"ไม่ๆ มึงสองตัวกลับบ้านไปนอนไป"
หัวหน้าทีมลุกขึ้นออกคำสั่งกับทั้งลูกน้องคนสนิทและเด็กฝึกงานผู้โชคร้ายที่ทำงานล่วงเวลาโดยไม่ได้OTสักแดง
"..พรุ่งนี้มาทำต่อ กลับบ้านได้แล้วแม่ง..ป๋อง มึงเอารถกูไปส่งเด็กดิ กลับบ้านดีๆอย่าให้หม่ามี๊เป็นห่วงละ ส่วนไอ้โจ้ มึงต้องมากับกูละ.."
"เออๆ รับรอง กูเหยียบ180ให้มึงเลยอ่ะ"
"ขอสัก220 กูต้องรีบไปพิชิตไฮสกรอแล้วว้อยย แม่งงง เครียดดด!!!"
คนโวยวายรุดตัวมาคว้าเสื้อเชิ้ตสวมทับเสื้อกล้ามเก่าๆของตัวเอง พ่นสเปรย์ดับกลิ่นสักนิดแล้วใส่ถุงเท้าร้องเท้าหนังอย่างดี หวีผมไปด้านหลังไม่ปล่อยให้ตกลงมารกรุงรัง เพียงแค่นี้ก็แทบจะเปลี่ยนเป็นคนละคน..แต่ก็เป็นหนุ่มหล่อมาดเนี๊ยบสมบทบาทหัวหน้าทีมยิ่งนัก
"เร็วๆ! ล็อคห้องให้กูด้วยป๋อง! พรุ่งนี้รีบมาอย่าสายนะว้อยยย"gamer lover * gamer lover * gamer lover
..ตึง..ตึง…….
….. สองหนุ่มสุดซี้ทิ้งตัวลงนั่งกับเกมรถแข่งฝั่งตรงข้าม แต่เมื่อเสียงตีกลองหายไปก็ต้องหันกลับไปมองอีกรอบ
"ไม่เลือกเพลงวะไอ้สัสกอล์ฟ กูรอฟังอยู่เนี่ย"
คนถูกถามนิ่งไปแปปนึง แล้วตอบเสียงแผ่ว
"มีคนทำลายสถิติกูว่ะ.." ..ต้นไม้สิบดาว..
กับคะแนนเก้าแสนสามที่เขาเห็นเองยังตกตะลึง.. 'OTTO' จะว่าไป..เหมือนเห็นชื่อนี้ในหลายๆเกมที่เล่นมาแล้วชะมัด.. เด็กหนุ่มมัธยมปลายสั่นศีรษะ ก่อนจะกดเลือกเพลงเดิมหมายจะทำลายสถิตินี้อีกสักครั้ง..หรืออาจจะหลายๆครั้ง..เพราะคนเก่งอย่างOTTOคงไม่ยอมให้ใครมาทำลายสถิติกันง่ายๆแน่ๆ...
..อย่างน้อยก็ต้องกลับมาแก้เกม.. แต่แทนที่ภายในใจจะรู้สึกอิจฉา โกรธ หรือเกลียด กับเป็นความรู้สึกปรีดาถึงขั้นที่ทำให้คนหน้าเป็น(อย่างที่ไอ้คิมเรียกบ่อยๆ)อย่างเขากระตุกยิ้มที่มุมปากได้ละน่า..
…อย่างนี้สิดี... ……ถ้ามีแต่เราคนเดียวที่ทำไฮสกรอได้..มันจะไปสนุกอะไรละ?TBC===================
GAMER WRITER
คนเขียนเป็นโอตาคุเกมครับ!
(เฮ่ย! ผิดคิว!)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
