หัวข้อ: [เรื่องเล่า] เสือไบ:the series

[matheww]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////


(ตอน 1)


วันที่ 5 พ.ย.49....09.00 น. "ดั่งคำสาปฟ้า... ชะตาขีดไว้ เจ็บเมื่อรักใคร
ฟ้าไม่เคยมีหัวใจ ไม่มีเมตตา ..."เสียงมือถือผมดัง..........ผมคว้ามาคุย
"มรึงอยู่ไหน ฟะไอ้เอก............."ผมกำลังงัวๆเงียๆ เพิ่งหลับได้ไม่ถึงสี่ ชม.เลย

"ใครฟะ กรูจะนอน" ผมถามไป เบลอๆ เมื่อคืนดื่มเยอะ

" กรูเอ มรึงไปลอยกระทงไหนฟะคืนนี้ "

"กรูอยู่เชียงใหม่ ไมเหรอจะชวนกรูไปลอยไหน" ผมถามมัน เออวันนี้ลอยกระทงผมจะไปไหนดี ลอยกระทงทีไรผมก้อลอยคนเดียวเที่ยวคนเดียวเป็นประจำ ทำไมชีวิตมันน่าเศร้าแบบนี้

"โหไอ้สาดกลับมาเลยหว่ะ กรูไม่มีเพื่อนเที่ยวยิ่งเซ็งๆ อยู่ นะ นะ นะกรูขอร้องเดี่ยวกรูเลี้ยงเหล้าคืนนี้"

"โห ไอ้ห่า กรูอยู่เชียงใหม่นะมรึง" ผมบอกมันมาคิดอีกทีก้อดีน่ะ มีเพื่อนลอย อีกอย่าง ไม่ต้องเสียตังส์ค่าเที่ยว 555 เผอิญงกเล็กน้อยครับ "งั้นเจอกันสองทุ่ม นะ" ง่ายไปเปล่าครับนี่ คือว่า ผมกับมันเป็นเพื่อนกัน เจอกันทางอินเตอร์เนทครับ ประมาณว่าผมโพสหาเพื่อนดื่มเหล้าในห้องหาแฟนโพสประมาณว่า"หาเพื่อนดื่มเหล้าครับ ร้านบางรัก ไม่จำกัดเพศนะครับ แต่ขอดื่มเก่งๆ" ใจจริงก้อไม่หวังอะไรหรอกครับเพราะไม่รู้จะโพสอะไรคือกะจะหาเพื่อนคุยประมาณนั้นก้อมีไอ้บื้อนี่แหละมันเข้ามาคุย ครั้งแรกมันบอกว่ามันอยากไปร้านนี้แต่ไม่มีเพื่อนไป 555 เข้าทางผมเลย วันนั้นก้อเลยได้รู้จักกับมัน ดื่มกันยันเช้า หน้าตาก้อดี คุยสนุก แต่เสียอย่างเดียวขี้หลีไปหน่อย หลังจากไปเที่ยวกันวันนั้น ผมกับมันก้อคบกันแบบเพื่อนสนิทไปเลย คือ ไปไหนไปด้วยเที่ยวไหนเที่ยวด้วย ส่วนใหญ่มันจะชอบ ไป อาบ อบนวด 5555 หนุ่มขี้หลี ทำไมมันแบบนี้ทุกคนเลยฟะ...................

................................................. ตลอดทางที่ผมนั่งรถมาจากเชียงใหม่ ผมนอนมาตลอดทาง มารู้ตัวอีกทีก้อรังสิตแล้ว"ดั่งคำสาปฟ้า... ชะตาขีดไว้ เจ็บเมื่อรักใคร ฟ้าไม่เคยมีหัวใจ ไม่มีเมตตา ..." โทรศัพท์ผมดังอีกครั้งตอน 2 ทุ่มกว่า "สาด อยู่ไหนแล้วฟะ สองทุ่มแย้ว"

" รังสิต ไมเหรอ เออ แล้วจะไปเที่ยวไหนฟะ" ผมถาม

"ไม่ไปลอยกระทง ได้เปล่าฟะ ไปแดกเหล้า เมรีลอยกระทง เค้านารี " สาดดดด วันลอยกระทงนะเฟ๊ย ไปลอยที่อาบอบนวดเฉยเลยไอ้หน้าม่อ 555

"โห สาดนี่ เขาไปขอขมาแม่น้ำคงคา นี่แม่งเล่น ลอยในอ่าง กรูละเซ็ง อุตส่าห์หอบสังขารมาจากเชียงใหม่"ผมบ่น ก้อบ่นไปงั้นแหละครับ ไปไหนก้อได้ ที่มีมัน เออ ชักยังไงนี่ เป็น...หรือเปล่าใช่ครับ เป็นอย่างที่คิดแหละครับ ผมรู้สึกอยู่ใกล้มันแล้วผมมีความสุข ผมชอบรอยยิ้มของมัน ชอบดูมันหลีหญิง ชอบ มองตา มองแล้วมีความสุข จริงๆ

"เอาน่า เอาน่า อย่าบ่น เดี่ยวไม่เลี้ยงเหล้า นะ ตกลง สามทุ่มครึ่งเจอกันที่เดิมนะเดี่ยวกรูจะไปรับ"

"อือ ได้ๆ แค่นี้นะ บาย" ..............................................................................ประมาณสี่ทุ่ม มาถึงหน้า เมรีอาบอบนวด แวะซื้อเหล้า เอ๊ย ยีน สองขวด มันบอกว่าจะเอาไปอาบเลยเหรอไง ก้ออาบจริงๆ ครับ ทุกทีซื้อขวดเดียวไม่เคยพอ เลย แม่งใจบุญสุนทานเหลือเกิน เด็กเสร์ฟ พนักงานเชียร์แขก ขอแมร่งมันแจกหมด ผมล่ะเสียดายเหล้าแทน คราวนี้เลยซื้อประชดมัน 555 แบบว่ามันจ่าย ผมก้อเลย ล้มทับ หน่อย เรานั่งกันมุมเดิมคือเก้าอี้แถวหน้าสุด 555 เพราะสะดวกในการเลือกเด็ก แต่ไปทุกครั้ง เชื่อเปล่าครับผมไม่เคยขึ้นห้องเลย 5555 มีข้ออ้างร้อยแปดในการโกหกมันมีแต่ไอ้บ้าม่อนี่แหละ ขี้นห้องทุกครั้ง"คืนนี้มรึงจะขึ้นเปล่าฟะ " ผมถามมัน

"เออ ดูก่อน ไม่อยากทิ้งมรึงน่ะ" แหวะ ไอ้สาดดดดด พูดแบบนี้ทุกที พอเมาๆ ใกล้เที่ยงคืน มันก้อหายแว๊บปล่อยให้กรูนั่งรอมรึงทุกที

"อือ งั้น ชน" ผมกับมัน ชนแก้วกันแก้วแล้วแก้วเล่า จนหมดไปขวดกว่าๆ มันหน้าแดงขึ้น5555 แสดงว่าเริ่มเมา ส่วนผมน่ะเหรอ เมาไปนานแล้วครับ เมาที่ได้เห็นมัน ได้อยู่ใกล้มัน

"จะเที่ยงคืนแล้วนะมรึง ไม่เลือกเด็กอีก เดี่ยวก้อตลาดวายกันพอดี คืนนี้ยิ่งมีทัวร์ญี่ปุ่นมาลงด้วย" ผมบอกมัน

"ไม่ดีกว่าหว่ะ คืนนี้ขอเมาอย่างเดียว" มันบอก หึหึ ผมเริ่มเมาแล้ว ตอนนั้น ผมอยากจะสารภาพอะไรกับมันบางอย่างด้วยอยากบอกว่าผมชอบมันเกินกว่าคำว่าเพื่อนแล้ว ดีๆ จะได้จบๆ ครับ ไม่อยากทรมาน เกือบปีที่ได้อยู่กับมัน เจอมันผมมีความสุข มันเกินกว่าความรู้สึกที่เพื่อน มีให้เพื่อนไปแล้ว ผมอยากบอกมันหลายครั้งแต่ ติดอยู่ที่ว่า ผมกับมันเป็นผู้ชาย และมันก้อไม่ได้เป็นเกย์ด้วยดิ ผมคิดมาหลายครั้งจะพูดดีไม่พูดดี จนมาตอนนี้เริ่มเมา ความกล้าก้อมีมากขึ้น อือ เอาไงเอากัน ไม่เสี่ยง ก้อไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ วิญญานนักสู้เริ่มสิง

"ไอ้ เอ กรูมีอะไรจะบอกมรึงน่ะ มรึงอย่าโกรธกรูนะ"ผมรวบรวมความกล้าเต็มที่ เอาวะ ถึงต้องเสียมรึงไป กรูก้อต้องบอกกรูไม่อยากทรมานแบบนี้ บอกๆ ให้มันจบๆ หลังจากนี้เป็นไงค่อยว่ากันอีกเรื่องหนึ่งถึงผมอาจจะเสียใจที่อาจจะไม่มีมันอีกต่อไป (คือมันต้องเลิกคบผมแน่ๆ)แต่เวลามันก้อคงเยียวยาให้ผมหาย ไม่ต้องมามีความสุขปนกับความทุกข์ ที่เห็นมันแต่ไม่ได้จับต้องมัน

"อะไร มรึงจะขึ้นห้องเหรอไง 5555 เอาดิ กรูไม่โกรธมรึงหรอก เอาเบอร์ไหนล่ะ เดี่ยวกรูบอกพี่เค้าให้" โหไอ้เวนผมกำลังรวบรวมความกล้าแต่มรึงมาทำหน้าตาตลก เดี่ยวเถอะมรึงจะตลกไม่ออก กรูสัญญา

"ไม่หว่ะ ไม่ขึ้น เออ........... เอ เออ"

"ไร เรียกอยู่น่านแหละ" มันยังทำหน้าตาทะเล้นตามเคย

"เอ กรูชอบมรึงว่ะ ชอบแบบเกินเพื่อน" เอ๊ย มันตกใจมากเลยครับ

"เอ๊ย มรึงเป็นบ้าไรนี่ กรูไม่เอาด้วยนะ สาด สาด...มรึงเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ สาด นี่"ผมยังเงียบ ใจมันเหมือนสูญเสียอะไรไปแล้ว ผมเจ็บมาหลายครั้งครับกับเรื่องแบบนี้ มันพูดไรอีกหลายประโยคแต่ผมไม่ได้ฟัง ผมเดินออกมาจากตรงนั้น เดินขึ้นรถกลับไปอย่างคนไม่มีวิญญาน อือผมเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะนี่

...................................................................................ย้อนไปไกลหน่อยนะครับ..........

[abcd]

(ตอน 2)


ออด.........................................ดดดดดดด เสียงออดดังขึ้นตอนสี่โมงเย็น ผมเตรียมเก็บหนังสือสมุดเข้ากระเป๋าหลังจากครูสอนเสร็จ "ไอ้เอกไปไหนวะ ไปตีเทนนิส กัน"ไอ้ใหญ่ ไอ้จ๋อย เพื่อนผมมันชวนผมไปตีเทนนิส

"ไม่หวะ กรูจะไปโรงอาหาร มรึงไปเถอะ กรูไปกินข้าวกับพิศหว่ะ" 5555 คงงงล่ะซิครับ ว่าพิศคือใคร แฟนผมครับ เพิ่งจีบกันได้ไม่กี่วันเอง คือเรื่องของเรื่องน่ะผมน่ะเด็กเรียน ไม่ค่อยสนใจเรื่องจีบใครอยู่แล้ว พอดีปีใหม่ปีนี้ พิศเอา ส.ค.ส. กับช๊อกโกแลตมาให้ตอนปีใหม่ โหผมโดนแซวใหญ่เลยครับ ครั้งแรกจริงๆตอนรับหน้าแดง เขิน แบบว่าไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้ บวกกับไอ้เพื่อนผมมันก้อยุ "โหสาดนี่ผู้หญิงเขาให้ท่าแบบนี้จีบหน่อยดิฟะ" "จะจีบไม่จีบ ไม่จีบกรูจีบนะ" "ขาว ไม่สวย หมวย น่ารักแบบนี้ ไม่สนเหรอวะ" "ไก่อ่อนอย่างมรึงคงมะมีปัญญาจีบหรอก" ฯลฯ โดนแซวมากๆ เข้า ผมก้อเลยต้องจีบ อั้นแน่จีบติดด้วยแฮะ หลังจากนั้นก้อสนิทกัน จีบกันจนเรียกว่าแฟน

ผมเดินจากอาคารเรียนมาถึง โรงอาหาร

"มาช้าจัง เลยตัวเอง เค้ามารอนานแล้ว กินไรดีล่ะ"พิศถามผม

"พอดีคุยกับ ใหญ่กับจ๋อย อยู่น่ะ กินไรดีล่ะตัวเอง ก๋วยเตี่ยวล่ะกัน "แล้วผมก้อสั่งก๋วยเตี่ยวเส้นเล็กสองชาม

"อือ ตัวเองเค้าให้ลูกชิ้น" ผมตักลูกชิ้นทั้งหมดให้พิศ กินลูกชิ้นนะ เส้นไม่ต้องกิน จะได้ไม่อ้วน "แล้วผมก้อตักเส้นชามของพิศมาชามผม 5555 ตอนนั้นผมชอบทำไรเปิ่นๆ แบบนี้แหละ โรแมนติก ไม่มีหรอกครับ มีแต่ความจริงใจ ถามผมว่า ชอบพิศที่ตรงไหน นั่นดิผมชอบที่ตรงไหนล่ะ สวยก้อไม่สวยนะ หน้าตาธรรมดา ประมาณหนูหิ่น แต่ขาว ผมเรียก ประจำว่า ยัยกระเหรี่ยง เรียกชื่อนี้ทีไรผมต้องแอบหยิกแก้มหรือไม่ก้อบีบบจมูก พิศทุกที 5555 ลวนลามไปในตัว ตอนเย็นๆ หลังเลิกเรียนเรามันจะมาหาอะไรกินก่อนกลับบ้าน คุยกันกระหนุงกระหนิง พอเป็นกระสัย หลังจากนั้นผมก้อมักจะไปส่งพิศที่บ้านครับ เรื่องเซ็กส์น่ะไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ไม่เคยคิดมันเป็นความรักแบบ เด็กๆ น่ะ

"เตรียมตัวเหรอยังเสาร์นี้" พิศถามผม

" เตรียมตัวไร ให้แม่ ไปขอ เหรอ " ผมทำหน้าเอ๋อ ......พูดไม่ทันขาดคำ ฝ่ามือน้อยๆ อันอ่อนนุ่มคนคนที่ผมรักก้อฟาดเปรี้ยงมาที่ต้นแขน

"บ้าแล้วตัวเอง ไปเชียงใหม่ไง"อือผมเพิ่งนึกออก ใช่ดิ เสาร์นี้ ผมต้องไป ทัศนศึกษาที่เชียงใหม่นี่หว่ะ ลืมๆ นานๆ จะได้ไป ที่บอกว่านานๆ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะแม่ผมไม่ค่อยให้ผมไปไหนหรอกคับ เสิกเรียนกลับบ้านก้อต้องก่อนหกโมง ถ้าหลังหกโมงแล้วไม่มาถึง แม่ผมจะยืนถือไม้เรียวรอทุกที เคยโดนตีต่อหน้าไอ้ใหญ่ไอ้จ๋อยด้วยครับ อายก้ออาย แต่รู้ว่าที่แม่ทำไปเพราะเป็นห่วงผม ก้อเรามีกันสองคนนี่ ครับ แม่ผมซื้อมอเตอร์ไซด์ให้ผมขี่ไปเรียนตอน ม.4 แกบอกว่าไม่อยากให้ผมเดินไปเรียน มันร้อน ก้อร้อนจริงๆ ครับบ้านผมอยู่ห่างจาก รร. ประมาณ 1 กม. เป็น รร. ต่างจังหวัด นะครับ ไม่ใช่ ในกรุงเทพ ไม่มีรถเมลล์ มีแต่รถรับส่ง ตอนเย็นหลังจากคุยกระหนุ่กระหนิงพอเป็นพิธีผมมักจะไปส่งพิศที่บ้านครับ 18 กม. สำหรับผมไม่ไกลหรอกครับ ขี่ไป แป๊บๆ ก้อถึง อยู่ใกล้แล้วมีความสุข

"ไม่ต้องเตรียมไร หรอกตัวเอง มี ตัว หัวใจ และก้อตัวเอง เค้าก้อไปได้แล้ว" อือ มุขพี่แท่งมาอีกแล้ว 555 อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ จะได้มีความสุขกับยัยกระเหรี่ยงทั้งวัน คิดแล้วปลื้ม............

[Junrai_Hyper™]

นิยายใหม่อีกแล้นนนน

อ่านมะทันแล้วค้าบพี่น้องงงงงงงงง

 

 

[Poes]

เรื่องใหม่  

[abcd]

   แต่เรื่องนี้รับประกันว่าหนุกเจงๆนะ ไม่อยากจะสปอยมาก ลองตามอ่านกันดูแล้วกัน จาลงให้วันละ2ตอนนะจ๊ะ   

[@^_^@PeaZa@^_^@]

จะติดตามดูสิ.......ว่าใครเป็นเสือไบ 

[oaw_eang]

ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เอามาลงแล้ว  เรือ่งนี้สนุกมากมายเลยขอบอก

ตามอ่านนะเคอะ 

[abcd]

อ่าว เจ้เคยอ่านมาแล้วเหยออ งั๊นจุ๊ๆๆไว้นะเจ้   
แสดงว่าเจ้ไปอ่านมาจากในบล็อคใช่ป่าว ? เพราะเจ้าของเรื่องเค้าบอกว่าไม่เคยอาวเรื่องนี้ไปลงบอร์ดอื่นเยย 

[gobgab]

.........หนุกๆๆๆๆๆๆ....

.........รออ่านต่อนะคับ........

..........มุขเสี่ยวดี.....

[THIP]

ตามมาอ่านเรื่องใหม่ อิอิ  
อืม มีคนรับรองตั้งสองคน แบบนี้ท่าทางสนุกแน่นอน 

[RN]

ตามอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..

ขอบคุณนะแน๋ววววววววว

[ตามมาดู]

 มารับประกันเป็นคนที่ 3  หนุกหนานคับ หนุกหนาน.. อาจมี  เป็นบางตอน อิอิ

[krappom]

อยากเป็นแฟนเอกมั่งจัง
 




จาได้กินลูกชิ้นทู้กกกกวันนนนนน
 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

กล้าหาญชาญเชี่ยวดีแหะ
 

[Just let it be]

เข้ามาติดตามเรื่องใหม่ด้วยอีกคนนนนน   

[oaw_eang]

อ่าว เจ้เคยอ่านมาแล้วเหยออ งั๊นจุ๊ๆๆไว้นะเจ้   
แสดงว่าเจ้ไปอ่านมาจากในบล็อคใช่ป่าว ? เพราะเจ้าของเรื่องเค้าบอกว่าไม่เคยอาวเรื่องนี้ไปลงบอร์ดอื่นเยย 

น้องปลาคร้าบเค้าส่งมาให้อ่านครับ  อิอิ

[abcd]

(ตอน 3)


ถ้าถามผมว่าความรักเป็นไง ผมตอบไม่ได้ครับ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกครับ

เวลาอยู่ใกล้พิศ: มีความสุขมาก อบอุ่น

เวลาไม่เห็นหน้ากัน : เหงา คิดถึง อยากไปหา

เวลางอน : ผมก้อง้อก่อนทุกทีไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องง้อก่อน

เวลาหลับ :ผมฝันหวานถึงหน้ายัยกระเหรี่ยงบ่อยๆ หัวใจสีชุมพูเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่น

เวลาโดนเพื่อนแซวเรื่องเราสองคน:หน้าแดงนิดหน่อย ยิ้มแบบเขินๆ แต่ก้อชอบ น่ะ

ก่อนนอน ก้อมักจะคิดถึงและก้อหลับอย่างมีความสุข

เอาทุกข้อมารวมๆ กัน นี่แหละมั๊งเขาเรียกว่าคนมีความรัก

********************************************************

วันเสาร์แล้ว ตื่นขึ้นมาตอน07.00 เอ๊ยสายแล้วกะจะตื่น 6 โมง นาฬิกาคงปลุกแล้วแต่ขอนอนต่ออีกสักหน่อย ไม่ได้ ต้องรีบหน่อย เดี่ยวตกรถ อาบน้ำแต่งตัวอีก 20 นาที ส่องกระจก อือ กรูก้อหล่อเหมือนกันนิ (จริงๆ ไม่หล่อหรอกครับ หน้าตาธรรมดา เหมือนเด็กเรียน แบบว่าเข้มๆ ใส่แว่นตาสีดำ เฮ้อ ดูไปดูมาเหมือนคุณฉุย หรือคุณเฉิ่มไรแบบนี้แหละ)หยิบชุดเก่งมาใส่ เป็นเสื้อยืด สีขาว ตราห่านคู่ กางเกงยีน รองเท้าคอนเวิส (สมัยก่อนก้อดีสุดก้อแค่นี้แหละครับ ชีวิตผม) เอาแจ๊กเก๊ตทับก่อนอากาศหนาวๆ อยู่ พันผ้าคอ อือ ส่องกระจก 1 ครั้ง อือ หล่อๆ เอาโรลออนทาเต่าหน่อย เสร็จแล้ว ส่องกระจก อีก 1 ที หล่อเหมือนเดิม หยิบย่าม (ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตอนนี้ชอบสะพายย่ามน่ะ) กุญแจ รถมอเตอร์ไซด์ ขี่ไป รร.ถึง รร. 8.00 พอดี เขาเช็คชื่อขึ้นรถบัสแล้วมองหายัยกระเหร่ยง ของผมอยู่ไหนนี่ อ๋อยืนรอหัวดำอยู่นั่นเอง ผมก้อเดินแถแดดแถดเข้าไปหาทันที

"โห มาช้าจังตัวเอง นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"

"ไม่มา ได้ไง ล่ะจ๊ะตัวเอง เสียตังส์ไปแล้ว" แม่งกรูงก หรือนี่ ....เปล่า อยากไปจริงๆ ครับ

"ไปหาที่นั่งเถอะ นั่งคูกันนะ"ผมชวน พร้อมกับจูงมือยัยกระเหรี่ยงของผมเดินไปหาที่นั่ง กะจะนั่งคู่สักหน่อย หาหาหา มะมีแฮะ ไม่น่ามาช้าเลย........เหลือบไปเห็นไอ้จ๋อย กับไอ้ใหญ่ นั่งคู่กัน หันมามองพร้อมกับหัวเราะคิกๆ นินทากรูอีกล่ะจิพวกมรึง และแล้วความคิดอันบรรเจิดก้อแวบขึ้นมา

"รออยู่นี่นะตัวเองเดี่ยวเค้ามา" ผมเดินไปหาไอ้ใหญ่กับไอ้จ๋อย ทันที

"เอ๊ย พวกมรึงสองคน กรูขอนั่งตรงนี้กับพิศได้เปล่าฟะ นะ นะ นะ กรูขอร้อง"มันทำท่าเหมือนไม่ยอม

"เดี่ยวกรูเลี้ยงข้าวมรึงสองคนก้อได้ฟะ มื้อกลางวัน' "

ได้  เลี้ยงแบบไม่มีข้อแม้นนะเฟ๊ญ "โห ไอ้เพื่อนเวน เห็นแก่กิน แต่ไม่เป็นไร แลกกับความสุขที่ได้นั่งกับยัยกระเหรี่ยง ยากแค่ไหน ผมทำได้ หลังจากรถบัสออกแล้วเราคุยกระหนิงพอเป็นพิธี อาทิ

"เมื่อคืนเป็นไง บ้างคิดถึงเค้าบ้างเปล่าตัวเอง"

 "อ่านวิชานั้นถึงไหนแล้ว"

"นอนฝันถึงเค้าบ้างเปล่า"

"วันนี้จะซื้อไรกลับไปฝาก....ดี"ฯลฯ

ผมตื่นมาอีกทีตอนที่รถถึงดอยสุเทพแล้ว ตื่นขึ้นมาตาผมมันหยีๆหลับไปตอนไหนนี่ คงซบอกนุ่มๆ ของยัยกระเหรี่ยงไปตลอดทาง น้ำลายย้อยเหรอเปล่ามะรู้ อ้าวเหลือบไปมองยัยกระเหรี่ยงอือ หลับเหมือนกัน แกล้งหลับต่ออีกซักนิด ดีกว่า..... หึๆ ได้แต่คิดครับ เพราะครูนำเที่ยวบอกว่าให้ลงไปขึ้นดอยสุเทพ ยัยกระเหรี่ยงผมก้อตื่นพอดี เฮ้อ อด..........หลังจากเดินดูนั่นดูนี่แล้ว กลับมาขึ้นรถ ไปต่อที่ บ่อสร้าง........... นวลนางน้องกางจ้องพี่นั้นแอบมองมาสองนาน.......................ครูนำทัวร์บอกว่าจะแวะกินข้าว แถวๆ นี้ แล้วให้เวลา สอง ชม เดินเที่ยว อือ .... รับทราบครับ.....................

"เดียวเราไป นั่งกินข้าวกันนะตัวเองเค้าหิว แล้วค่อยเดินเที่ยวกัน"ผมชวนแต่ไม่ทันจะพูดไรกัน ไอ้จ๋อย กับไอ้ใหญ่ก้อมาตบกะบาลผม

"ไหนจะเลี้ยงข้าวกรูไง" โหจำได้แม่นจริงๆ นะมรึง เฮ้อ ไปกับมันก้อได้....ไอ้เพื่อนเฮงซวย ผมบ่นพอเป็นพิธีเลยบอกให้ยัยกระเหรี่ยงแยกไปกับเพื่อนหญิงอีกกลุ่มหนึ่ง

" สาดด..... ลำบากกรูจริงนะพวกมรึง กินไรล่ะ เดี่ยวกรูเลี้ยง แต่เดี่ยวมรึงช่วยกรูเรื่องนะ"

"เรื่องไรฟะ ถ้าจะให้เซ๊งต่อพิศ กรูมะเอานะเฟ๊ย ไม่ชอบชาวเขา" ผมเลยเบิร์ดกะบาลมันไป 1 ที

"ตาหลกแล้วมรึง กรูจะซื้อของให้พิศหว่ะไปช่วยกรูเลือกหน่อย นะ กรูขอร้อง" ผมทำสายตาเว้าวอน

"พูดกับกรูเพราะๆ ดิ แล้วกรูจะช่วย" โหสาด นี่เหรอเพื่อนผม.....ได้

"คุณ........ กับคุณ............ ครับช่วยผมไปเลือกซื้อของให้แฟนผมหน่อยนะครับ" มันหัวเราะคิกๆ คงมีความสุขที่ได้แกล้งผม อือ ไม่ว่ากันพวกทีเอ็งข้าไม่ว่าที่ข้าเอ็งอย่าโวย............................. เดินดูศิลปะ(ร่ม,ภาพวาด,พัด ฯลฯ)แล้วเลือกชื้อของไปฝากแม่กับพิศ โหเลือกยากฉิบ ดูไม่ถูกใจเลย เฮ้อ ขนาดมีสองสหายมาช่วยเลือก แต่ในที่สุดก้อได้ครับ ผมซื้อหมูยอใบตองไปฝากแม่ส่วนพิศน่ะเป็นหมวกไหมพรมครับ สีขาวอือ.... ใส่แล้วคงน่ารักดี เลือกอยู่นานทำไมนะการเลือกซื้อของให้คนที่เรารักมันยากแบบนี้ น่ะ แต่มะเป็นไรถึงเธอจะไม่ชอบแต่ผมก้อเลือกด้วยใจเต็มร้อย .......................................

กลับมาถึงรถบัสกือบ บ่ายสามโมง ยัยกระเหรี่ยงของผมกลับมาแล้ว อือ ดีจังนึกว่าหลงไปซะแล้วหน้าตายิ่งเหมือนคนแถวๆ นี้อยู่ด้วย "ได้อะไรมาบ้างล่ะตัวเอง" ยัยกระเหรี่ยงถามผม "ได้หมูยอไปฝากแม่น่ะ และนี่ขอตัวเองเค้าซื้อให้เอาไปแกะที่บ้านนะ"ผมยื่นถุงให้พิศไป (ก้อหมวกไหมพรมสีขาว ที่ผมซื้อนั่นแหละ ผมให้เจ้าของร้านห่อให้มิดชิดด้วยน่ะ กลัวพิศจะไม่ถูกใจ) "เค้าก้อซื้อมาให้ตัวเองเหมือนกัน นี่ผมรับมา แล้วยิ้มปลื้มจริงๆ ช่างรู้ใจพี่เสียจริงนะจ๊ะน้องกระเหรี่ยงหน้าขาว.เดี่ยวคืนนี้ค่อยเปิดดูว่าเป็นอะไร ฮ่าฮ่า ........... รถบัสเดินทางกลับผมหลับตลอดทางเพลียมากเลยครับพักนี้อ่านหนังสือดึกครับใกล้สอบเอ็นทรานแล้ว กลับมาถึง รร. ประมาณ เกือบทุ่ม รีบบึ่งมอเตอร์ไซด์ไปส่งพิศที่บ้าน แล้วต้องรีบเข้าบ้านเลยเวลามามากแล้วเดี่ยวจะโดนไม้เรียว...............................กลับมา ขอแม่ขึ้นนอนเลย เพลียจริงๆ ครับ เปิดดูห่อถุงที่ยัยกระเหรี่ยงซื้อให้ผม โหตกใจหมดเลย มันเป็นหมวกไหมพรมที่ผมซื้อให้พิศนั่นแหละครับแต่มันคงล่ะสี โหสีน้ำเงิน อือ ใจตรงกันจริงๆนะ นี่เค้าจะปลื้มใจเหมือนผมเหรอเปล่านี่.............. คืนนี้ใส่หมวกนอนอย่างมีความสุขตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตีสี่ลุกมาอ่านหนังสือก้อแล้วกัน.................................

ใครว่าช่วงเวลาชีวิตตอนมัธยมปลายมันสบายผมของเถียงนะครับ ไหนจะต้องเรียน ต้องอ่านหนังสือสอบ ต้องคิดอะไรมากมาย ต้องคิดหาที่เรียนต่อ ต้องทำนั่นทำนี่ กิจกรรมใน รร. อีก เหนื่อยจริงๆ แต่ช่วงนี้มีความรัก ทุกอย่างมันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง.........................

[abcd]

(ตอน 4)


ช่วงนี้ไม่ค่อยได้สวีทกับพิศเลยครับต้องเตรียมอ่านหนังสือสอบ แม้จะเรียนห้องเดียวกันก้อเถอะ เช้ามาหลังจากเคารพธงชาติแล้ว ผมก้อมักจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดหามุมเงียบๆ อ่าน เพราะมีหลายวิชา ที่ผมอ่านที่บ้านแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจก้อต้องมาค้น มาหัดทำแนวข้อสอบใหม่ (ช่วงนี้ทุกวิชาสอนจบแล้วอาจารย์จะให้ติวกันหรือไม่งั้นก้อไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด)ใกล้สอบเอนทรานซ์เอนท์เล็กนะครับ(คือประมาณโควต้าพิเศษของมหาลัยเชียงใหม่ครับ)ช่วงนี้สังเกตุได้เลยคับแต่ละคนจะเครียดมากเลยครับ 1.เพราะใกล้จบแล้ว 2.ต้องหาที่เรียนใหม่ 3. ต้องจากกันแล้วมั๊ง...................


"แม่ครับ หมวกไหมพรมสีน้ำเงินของผมอยู่ไหนแม่"ผมถามแม่ เพราะมันหายไปจากโต๊ะหนังสือ


"อยู่ในตะกร้าผ้า น่ะ กำลังจะเอาไปซัก ทำไมเหรอ"


"ไม่ต้องซักหรอกแม่ เดี่ยวกลิ่นคนให้จะหาย" อือ แม่ผมทำหน้าเอ๋อๆ แปลกๆ ก้อจริงๆนี่ผมไม่อยากกลิ่นยัยกระเหรี่ยงหายไปนี่ 55555 ใส่อ่านหนังสือทุกวัน ตอนกลางคืนไม่เคยเอาไปซักเลย ครับ  "ถึงไม่ได้เห็นหน้าแค่ได้เห็นหมวกก้อหายคิดถึงแล้ว จุ๊บๆ


ในใบสมัครเอนทรานซ์เล็กผมเลือก 1.แพทย์ศาสตร์ 2 เภสัช 3.วิทยาศาสตร์ (นี่เป็นระบบเก่านะครับ ระบบใหม่เป็นไง ผมไม่รู้นะครับ คือช่วงประมาณปี 2532 ครับ นานมั่กๆ)สาเหตุที่เลือกน่ะเหรอครับ อันดับ 1 แพทย์ศาสตร์ เป็นสาขาวิชาที่ผมไม่ชอบเอาเลยครับ คือประมาณผมกลัวเลือด กลัวหมอกลัวเข็ม แต่ที่เลือกเพราะแม่อยากให้เป็นหมอ แม่บอกว่า ถ้าได้เป็นจะได้ดูแลรักษาแม่ อือๆๆ แม่ไม่รู้เลยเหรอครับ ว่าผมไม่อยากเป็นผมเกลียดเลือดจะตาย เคยไปเจาะเลือดนะครับเป็นลมคาอ้อมแขนพยาบาลเลย อายมากครับ อันดับสอง เภสัช ผมชอบนะครับ สาขานี้ ผมชอบอะไรก้อได้ที่เกี่ยวกับเคมี,ชีวะ ผมถนัดครับ เพราะเกรดตั้งแต่ ม.4 มันบอกครับ ผมได้เกรดสี่ วิชาเคมี,กับชีวะทุกตัว 3 วิทยาศาสตร์ผมชอบมากนะครับเป็นอาชีพที่ใฝ่ฝัน อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์มาตั้งแต่ ม.1  มีอาจาร์ยหลายคนถามว่าทำไมผมไม่เลือดวิศวกรรมล่ะ เพราะเป็นสาขายอดฮิตที่ผู้ชาย เค้าเลือกกัน ผมบอกได้เลยว่าผมไม่ชอบไม่เคยคิดเลยครับ5555แต่นั่นมันตอนนั้นถ้าผมรู้อนาคตผมคงทำใจให้ชอบสาขานี้ไว้ก่อน..........(ติดตามเองนะครับว่าผมทำงานเกี่ยวกับวิศวกรรมอย่างไร) บอกก่อนนะครับ ว่าผม เป็นอันดับ 1 ไม่งั้นก้อ 1 ในสาม ที่เรียนเก่งของ รร.ประจำอำเภอ(มีรร.เดียว)จังหวัดที่ผมเรียน 5555 เพราะฉะนั้นผมเลือกอะไรมักจะอยู่ในสายตาของอาจารย์เสมอครับ*******************


และแล้วก้อถึงวันที่ต้องเข้าสนามสอบครับ สอบหกวิชาสองวัน เมื่อคืนต้องนอนตั้งแต่ 3 ทุ่ม อือ นอนใส่หมวกไหมพรมนอนทุกคืน(ช่วงนี้หนาวๆอยู่) ตื่นมาตีห้า อ่านที่สรุปไว้อีกรอบ แม่ผมมาเคาะประตู บอกว่าไปกินข้าวได้แล้วเด่ยวไม่ทัน อือแม่ทำตับนึ่งไว้ให้กิน แม่บอกว่ากินตับเยอะๆ จะได้ฉลาด(อะไรของแม่ผมก้อไม่รู้ช่วงนี้เลยต้องกินทุกวันคือแม่ผมจะทำง่ายๆครับหั่นตับใส่กระเทียมพริกไทยซีอิ๊วเกลือนิดหน่อยใส่ชาม พอข้าวในหม้อหุงข้าวใกล้สุกก้อเอาชามตับใส่ลงไปง่ายดีแท้ๆ แม่ผม 5555อร่อยดีนะครับแม่ผมบอกว่านี่เป็นอาหารฮองเฮา 55555 อาวเข้าไปแม่กรูรรเค้ามีแต่อาหารฮ่องเต้) ........................................**************** หลังจากสอบเสร็จรู้สึกโล่งครับ เฮ้อ เครียดมานาน เรามาถามคำตอบกันเฮ้อ "รู้สึกจะทำข้อนั้นผิด นะ ""ข้อนั้นทำไงนี่" "ต้องตอบแบบนี้"ถามกันไปถามกันมารู้สึกได้เลยครับ ว่าท่าทางจะไม่รอดครับ อันดับ 1 คงไม่ได้แน่ๆ อันดับ2,3 อาจจะมีลุ้น ช่วงลุ้นนี้แหละครับ เป็นช่วงที่ระทึกที่สุด ระทึกว่าจะติดหรือไม่ติด เครียดครับ ไม่ใช่ผมเครียดคนเดียวนะครับ มีแม่ผม ครูที่โรงเรียน เพราะผมเป็นความหวัง1 ของ รร. (เค้ามักจะวัดกันที่เด็กที่สอบติดครับว่าปีนี้ รร.สอนเด็กเป็นแบบไหน ปีแล้วสอบติดไป 9 ปีนี้จะเท่าไหร่ประมาณนี้)


............................................................................และแล้วก้อถึงวันประกาศผลครับประมาณเปลายเดือนกุมภาพันธ์วันนั้นอากาศดีครับแต่ลมแรงมากๆ จำได้ครับเพราะวันนั้นไฟดับบ่อย ทุกคนมารวมบ้านผมครับฮิฮิเพราะบ้านผมเจริญมั๊งไปมาสะดวก(คืออยุ่ติดถนนสายเอเชียครับ)แม่ผมทำลาดหน้าเลี้ยงเพื่อนที่มาด้วยน่ะ(มีน้ำจายจริงๆ)ประกาศผลทางช่อง 11 ครับเมื่อก่อนก้อคือช่องแปดกรมประชาสัมพันธ์ ต้องแบบจ้องเขม็งเหมือนเชียร์บอลเลยนะครับ


"เฮ........ กรูติดเฟ๊ย......"เพื่อนของผมตะโกนเมื่อเค้ามันเห็นผลของมัน ติดเกษตรศาสตร์


"เฮ ....กรูติด จิตวิทยา หว่ะ......." เฮ๊ย ไอ้เอก มีชื่อมรึงมาแล้ว ติดวิดยา หว่ะ" เฮ้อ โล่งใจจริงๆ ติดแล้ว แม้จะไม่ได้เภสัช แต่วิทยาศาสตร์ก้อดีน่ะ" แม่ผม เพื่อนผมดีใจกับผม แต่ดีใจมากไม่ได้ครับ เพราะมีเพื่อนที่ไม่ติดอยู่ เข้าใจความรู้สึกของเขาครับในนั้นก้อมีไอ้ใหญ่ไอ้จ๋อยและยัยกระเหรี่ยงของผมด้วยที่สอบไม่ติด.............................................................อย่าเพิ่งท้อนะยังมีอีกหลายสนามสอบพยายามต่อไปมนุษย์ไฟฟ้าทั้งหลาย..................

[suregirl]

เรื่องนี้น่ารักดีอ่ะ มาต่ออีกนะ ชอบอ่ะที่เขาเรียกแฟนตัวเองว่ายัยกระเหรี่ยง มันฟังดูน่ารักดี  แบบเหมือนหยอกล้อกันไงเงี้ย

[@^_^@PeaZa@^_^@]

โห......มหาลัยในฝันเลย ม.เชียงใหม่ อยากเข้าอยากเข้า 

ขอไปอยู่ ตจว.ซัก4ปีเถอะ อยู่กรุงเทพไม่ไหวอะ รถก็ติด ร้อนก็ร้อน อีก2ปีจะเอ็นติดกะเค้าไหมเนี่ย 

[Back in Black]

จองไว้ก่อน

[มูมู่น้อย]

555  หนุกดีๆ ยายกระเหรี่ยงกับไอ้หนุ่มหน้าเมืองกรุง (งั้นดิ)
คุณแมทธิวเอนท์เข้า  ปี 32 โห.....ไม่อยากจะ said  คารวะผู้อาวุโส อิอิ (ล้อเล่นๆ ) 

รออ่านต่อน้า  เป็นกำลังใจให้แน๋วที่ร้ากกกกก 

[Poes]

รออ่านต่อจ๊ะ 

[krappom]

โห...เอ็นท์ก่อนเค้าตั้งสิบกว่าปี
 

มารอตอนต่อไปเหมือนกันจ้า
 

[FOAM]

มีเรื่องใหม่มาอีกแล้ว

จะติดตามต่อไปครับ

ขอบคุณครับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ชีวิตจะผกผันไปไงหวา ก็ปกติดีนิ
 

[gobgab]

.............ถึงว่าทำไมมุกเสี่ยวจัง....

.............ก็มันตั้งเกือบ 20 ปีที่ผ่านมา....

[zandwizz]

 

มาอ่านตามคำแนะนำครับ

น่าสนุกดีครับ

 

[abcd]

(ตอน 5)


วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ต้องมาโรงเรียน.....ไม่อยากมาเลยครับ มันเศร้าๆ ยังไงไม่รู้... ที่พรุ่งนี้จะไม่ได้มาโรงเรียนอีก (นึกถึงหน้าเพื่อน หน้าครูที่สอน ครูที่ปรึกษา นึกถึงกิจกรรมต่างๆ นึกถึงตอนที่เข้าม.1 วันแรก นึกถึงภาพตอนกีฬาสีน้ำตามันจะไหลเอา)

หลังจากเคารพธงชาติเสร็จพวกเราก็เข้าห้องเรียน พวกเราตอนนี้ดูซึมๆกันมากไม่ค่อยได้พูดจากันเท่าไหร่สิ่งที่ฮิตที่สุดตอนนี้ก้อคือเขียนไดอารี่สั่งลา...ไม่งั้นก็เขียนบนเสื้อนักเรียน ข้อความที่เขียนอาทิ....

"กรูรักมรึงนะโว๊ยไอ้สาด"

"หากวันไหนเธอเดือดร้อนคิดถึงฉันเป็นคนแรกนะ"

"รักนะแต่ไม่แสดงออก"

"ถ้าวันไหนมรึงเดือดร้อนกรูขอเป็นน้ำแข็ง เพราะมรึงจะได้ไม่เดือดไง"

"วันหน้ามีจริงขอให้เราเจอกันอีก"

"มีแฟนอย่าลืมคิดถึงเพื่อนคนนี้นะ"

"หล่อๆแบบนี้หาแฟนดีๆนะเป็นห่วง"

"เป็นห่วงและคิดถึงเสมอ" ฯลฯ

ตอนนั้นพวกผมมักจะเขียนเปิ่นๆแบบนี้แหละ.... แต่ของยัยกระเหรี่ยงสุดที่ร๊ากของผม...ผมเขียนว่า....

"ตัวเองจะอยู่ในใจเค้าตลอดไป" จากนั้นก็วาดรูปการ์ตูนผู้ชายผู้หญิงจูงมือกันและมีรูปหัวใจอยู่ระหว่างกลาง ปล.ถึงอยู่รามเค้าก็จะ จม.หานะ (ที่ต้องเขียนจดหมายเพราะตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือ...โทรศัพท์บ้านก็ยังหายากเลย ตอนนั้นผมคิดว่าต้องเรียนที่ มช.แน่..... ส่วนยัยกระเหรี่ยงของผมเค้าบอกว่าจะเรียน มร.)....................ครูที่ปรึกษาเข้ามาแจกสมุดพก.....โห... เกรดเทอมนี้ดีแฮะ เป็นที่ 1 ของห้องด้วยปลื้มๆ ได้รางวัลด้วยครับ (คือครูประจำชั้นสัญญาไว้นะครับ ว่าใครได้ ที่ 1 - ที่ 5 จะมีรางวัลให้) หลังจากนั้นแกก็เล่าความรู้สึกที่เจอพวกเราครูแกพยายามเล่าแบบขำๆ เพราะบรรยากาศตอนนี้มันเศร้าๆๆไงไม่รู้.... บางคนถึงกับร้องไห้เลยก้อดี.........ประโยคสุดท้ายผมจำได้ขึ้นใจเลยครับ ครูเค้าบอกว่า "มีพบก้อต้องมีจาก และครูขอให้พวกเธอมีอนาคตที่ดี เป็นคนดีในสังคมนะ อย่าลืมกลับมาเยี่ยม โรงเรียนบ้างนะ".....แค่นี้หลายคนก็น้ำตาไหลแล้ว.....


ช่วงบ่ายเราต้องเข้าหอประชุมในงานอำลา ม.6  บรรยากาศเศร้ายิ่งกว่าเดิมอีก ม.6 มีประมาณ 300 ครับแต่พวกเราก็รู้จักกันเกือบหมด สนิทกันบ้างไม่สนิทกันบ้าง เคยต่อยกันก็มี ทะเลากันก็มี...แต่ตอนนี้เราไม่โกรธกันแล้วครับ หลังจากนั้นครูทั้งหมดก็ผูกข้อมือด้วยสายสินจ์ให้เราพร้อมกับอวยพรให้เราพบกับอนาคตที่ดี ผมน้ำตาซึมแล้วซึมอีก เพราะผมรู้จักครูเกือบทุกคนผมเรียนที่นี่มาหกปีเรียกว่าแทบจะสอนผมหมดทุกคนภาพต่างๆ มันค่อยๆ แทรกเข้ามาในความคิดตลอดเลย..ไม่ว่าตอนชั่วโมงคหกรรมช่วงทำบัวลอยไข่หวาน,ช่วงวิชะพละตอนวิ่งแข่งกับครูสอนพละ,ช่วงวิชาเคมี ทำไฟเกือบไหม้ห้องดีนะครูเอาที่ถังดับเพลิงมาฉีดทัน,ช่วงที่แอบเตะบอลบนห้องเรียนโดนครูฟาดด้วยไม้เรียวไปคนละสามที,ช่วงที่หลบแถวเคารพธงชาติแอบอยู่ในห้องโดนครูจับได้จดชื่อเราไปฝ่ายปกครอง,ช่วงที่สอบเอเอฟเอสครูมาสอนท่ากระบี่กระบองให้เพื่อจะให้เป็นความสารถพิเศษที่ต้องไปโชว์ต่างชาติ,ช่วงที่ครูไปรับไปตอบปัญหาวิทยาศาสตร์ที่ตัวจังหวัดหรือที่ เชียงใหม่ ฯลฯ ความประทับใจเยอะมากๆ คิดทีไรรู้สึกมีความสุขทุกครั้ง

หลังจากผู้ข้อไม้ข้อมือแล้วครูใหญ่ก้อขึ้นมากล่าวโอวาสแล้วเป็นอันจบพิธีพวกเราแยกย้ายกันกลับบ้าน,บางคนก็ไปต่อกันที่บ้านเพื่อน....แต่ผมกับพิศอยากอยู่ด้วยกันผมกับพิศเลยขอแยกตัวออกไปคุยกันที่แสตนนั่งในสนามบอลเสื้อนร.ของเราทั้งสองคนตอนนี้มันมีข้อความเต็มไปหมดก็คล้ายๆในไดอารี่แหละครับ แหะแหะะมีรูปฝ่าเท้าด้วย ก็เขียนกันในห้องประชุมแหละ ใครเขียนอะไรบ้างก็ไม่รู้ เพราะคนมันเยอะมากเลยครับจำไม่ไหว 


"ตกลงตัวเองจะไปเรียนที่ไหนเหรอ"ผมถาม ไม่รู้จะคุยอะไร. มันรู้สึกหวิวตอนนี้ผมนอนหนุนตัก อยากมองหน้าพิศแบบนี้ไปนานๆ

"คงเรียนรามแหละ มาเดี่ยวเค้าแยงหูให้" อือ อันนี้เป็นกิจกรรมที่เราทำกันเมื่ออยู่กันสองคนเงียบๆนะครับคือเอาผมยาวๆ มาเส้นหนึ่งแล้วพับขึ้นม้วนๆพันกันแล้วก็แหย่เข้าในรูหูทำเหมือนเป็นคอทตอนบัด แยงหูทีไรรู้สึกเสียววาบวาบทุกที...... ผมมักจะปล่อยให้พิศทำ..ไม่รู้ดิทำทีไรผมรู้สึกดี รู้สึกอบอุ่น รู้สึกมีความสุข..รู้สักเพลิน..บางครั้งเพลินจนหลับไปเลยก็มี ......ตอนนี้หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข...


"กรุงเทพนะเหรอ ดีจัง เค้าก็อยากไปเรียนกรุงเทพด้วยจัง แม่เค้ามีบ้านอยู่ที่นั่นด้วย....."ผมบอก ไม่อยากจะห่างยัยกระเหรี่ยงผมไกลเลยบ กทม.กับ เชียงใหม่ในความคิดผมมันไกลมาเลยนะครับ


"แล้วตัวเองจะไปสอบที่ไหนอีกเหรอเปล่า"พิศถามอีก


"มีอีกสองที่มั๊ง ครุทายาท กับ สาธารณะสุขจังหวัด ตัวเองไม่ลองสอบดูล่ะเผื่อติด" ผมแนะ


"ตัวเองก็รู้เค้าเรียนไม่ค่อยเก่งแต่ก็ดีเน๊อะ....เค้าจะลองสอบสาธารณะสุขดู"


"ลองวิดลัยครูอีกอย่างดิ พวกเราไปสอบกันเยอะไม่ติดก็ไม่เห็นเป็นไรไปสอบดู ให้เค้าไปส่งก้อได้"ผมแนะพิศเพื่อนเพื่อนของพวกเราส่วนใหญ่ก็จะไปสอบสองอย่างนีเยอะมาก...แต่สำหรับผมไม่ชอบครับ รู้สึกไม่มีความสามารถในการสอนใครคขนาดติวให้ยัยกระเหรี่ยงผมยังไม่ค่อยจะรอดเลย เวลาติวกันทีไรได้แต่มองตากันทุกที.......


"อือ ก็ได้ "


หลังจากคุยกันเรื่องสอบกันพอหอมปากหอมคอ ผมก็ถามอีก.....


"ถ้าตัวเองไปกรุงเทพจะคิดถึงเค้าบ้างมั๊ย"


"คิดถึงดิ"


"แค่ไหนล่ะเท่ากับระยะทางเลยเหรอเปล่า"ผมย้อนถามต่อ


"เท่าฟ้าเลยมั๊ง...พอใจยัง"


"อือ"ผมพลิกตัวรู้สึกเริ่มปวดหูซ้ายแล้ว เปลี่ยนเป็นหูขวาดีกว่า.....


"สัญญานะ ว่าตัวเองจะไม่ทิ้งเค้า" พูดไปได้ไงไม่รู้....."สัญญานะ ว่าหลังจากเรียนจบ ทำงานแล้ว เราจะแต่งงานกัน......"ไม่รู้ผมพูดต่อได้ไง บรรนยากาศมันพาไปเหลือเกิน....ดวงอาทิตย์ช่วงก่อนหกโมงมันกำลังสวยท้องฟ้าสีฟ้า เสียงนกร้องจิ๊บๆกำลังเริ่มทยอยบินกลับรัง แล้วก็คงเป็นช่วงความรู้สึกมันเหงาๆก่อนจาก


"อือ เค้าสัญญา"ตอนนั้นยังเด็กไม่รู้หรอกครับ ว่าคำพูดของคนมันเชื่อถือได้ขนาดไหน...แต่ผมก็วาดฝันไปไกลแล้ว ว่าอย่าน้อยผมก็มีคนที่ผมรักและรักผมรอผมอยู่ในวันข้างหน้า.........


"เมื่อไหร่เราจะเจอกันอีกนี่ "ผมถามเพราะช่วงนี้ต้องขยันอ่านหนังสือ  โทรศัพท์ติดต่อกันก็ไม่มี ไม่มีมือถือไม่มีโทรศัพท์บ้านจะเขียนจดหมายถึงกันก็กระไร เพราะอยู่ใกล้กันแค่ 18 กม.เอง


"สงกาณต์ มาเล่นน้ำบ้านเค้าดิ แต่ไปกันหลายๆคนนะเดี่ยวแม่เค้าจะว่าเอา"


."ได้ๆ เดี่ยวชวน ไปหลายๆ คนเลย" อือ อย่างน้อยก็ยังดี ที่ยังได้เจอกัน อยากให้ถึงสงการณ์เร็วๆจัง


"ถ้าเราแต่งงานกันจะอยู่ที่ไหนดีล่ะ บ้านตัวเองหรือบ้านเค้า" อือ ผมถามไปได้ไงนี่ แต่ที่รู้ๆ  พิศหน้าแดงครับ


"โอ๊ยเค้าเจ็บตัวเอง พอแล้ว" ผมร้อง โหคงอายจริงๆ...


"บ้า.... คิดอะไรไปไกลขนาดนั้น เรียนให้จบก่อนเถอะ..."


"เค้า นะรอดอยู่แล้ว..... ว่าแต่ตัวเองเถอะ.. นานแค่ไหนเค้าก้อจะรอนะ....เย็นแล้วกลับบ้านกันดีกว่าเค้าไปส่งตัวเองนะ"


"อือ"


"เดี่ยว"


"อาราย "พิศถาม.........ผมหลับตายื่นแก้มไป


"หอมเค้าทีนะ อีกตั้งนานกว่าเราจะได้เจอกัน นะ นะ นะ"


จุ๊บ.....


"แค่นี้เค้าก็พอใจแล้ว ป่ะกลับกันได้แล้ว"ผมชวนกลับ อารมณ์ดีมีความสุขจริงๆตอนนี้...ตอนที่ผมขี่มอเตอร์ไซตืไปส่งพิศที่บ้านร้องเพลงไปตลอดทางเลย.... สมัยนั้นก็ประมาณรวมดาว..... รอยัลสไปร์ท แจ้ หรือไม่งั้นก้อติ๊กซิโร่,นูโว .....


อนาคตจะเป็นไรผมไม่รู้...แต่ผมมั่นใจ ผมเชื่อคำพูดของคนที่ผมรัก คนรักกันต้องเชื่อใจกันเป็นกำลังใจให้กัน ผมไม่รู้รักแท้มันเป็นอย่างไร  ผมไม่เคยคิดว่าความเจ็บปวดจากความรักรสชาติมันเป็นยังไง....คงเหมือนเพลงกวีบทเก่าแหละครับและตอนนี้ผมกำลังอยู่ในช่วงแรกช่วงที่มีความสุข......


แต่ก่อนทุกครั้งทีไร
ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป
ไม่เคยใยดีไม่ซึ้งชวนฝัน
ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า

อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ
อ่านไปยังขำ ซ้ำเติมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ
ไม่จำ ไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยวกับเรา

[abcd]

(ตอน 6)


วันนี้ผมกำลังไปสอบครับ สอบสาธารณะสุข เลือกสาขาเภสัช คือจบมาจะได้รับการบรรจุเป็นเจ้าหน้าที่ใน รพ.ในตำบล ทำงานเกี่ยวกับยา อะไรแบบนี้แหละ  ความจริงก็ไม่ตั้งใจจะสอบหรอกครับ แต่สัญญากับยัยกระเหรี่ยงไว้ว่าจะไปส่งก็เลยต้องไป เมื่อคืนก้อเลยหยิบอ่านนิดหน่อย... แม่ผมบอกว่า ลองไปสอบดู เรียนฟรี แถมยังได้ทำงานใกล้แม่อีก เรียนแค่ สองปี เอง (งกจิงๆ แม่กรู.....)ผมไปสอบ แต่เช้าที่โรงพยาบาลตัวจังหวัด พักนี้แวะเวียนไปตัวจังหวัดบ่อยเหลือเกินผมไปโดยนั่งรถตู้นะครับ พักนี้นั่งไปกลับเป็นว่าเล่นเชียวค่ารถตู้ 25 บาทเอง แต่สอบคราวนี้แปลกครับ สอบเช้า เลิกตอนสี่โมงเย็น ประกาศผลสอบตอนสามทุ่ม โหเขาประกาศผมเร็วจริงๆ แต่คนไปสอบไม่มากนะครับ ประมาณ 1000 กว่าคนเอง....


เพื่อนๆ ผมมาสอบกันเยอะแฮะไม่น่าเชื่อเพราะตอนที่ผมไปสมัครผมไปคนเดียว..... เลยไม่รู้ว่าใครมาบ้าง อือ....... ขอให้โชคดีกันนะ ผมเจอยัยกระเหรี่ยงก่อนเข้าห้องสอบครับ เผอิญ สอบห้องใกล้ๆ กัน คุยกันพอให้หายคิดถึงแล้วค่อยเข้าสอบ ดูยัยกระเหรี่ยงผมเครียดๆ ไงไม่รู้ครับ...เค้าสมัครสาขาพยาบาล โอมเพี้ยง ขอให้ติดนะคนดี...ถ้าติดผมจะได้เลือกที่นี่เลย มั่นใจตัวเองสุดๆ ครับว่าตัวเองติดชัวร์ ดูระดับคนมาสอบ แล้วสบายมากครับ

วิชายสุดท้ายหมดเวลาตอนสี่โมงแต่ผมออกมาก่อนตั้งแต่ บ่าย สามโมง โหอะไรนี่ ยังไม่มีใครออกมาอีก ข้อสอบยากเหรอนี่ พอหมดเวลา ทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้งพร้อมกับ วิจารณ์การสอบ....


"ข้อนั้นตอบไรอ่ะ ผิดนี่หว่ะกรู"


"มันตอบแบบนี้ไม่ใช่ เหรอ "


 "จะรอดมั๊ยนี่ อือ อือ"


"จะไปเรียนที่ไหนดีนี่ แค่นี้ยังทำไม่ได้เลย" ยัยกระเหรี่ยงผมบ่นครับประโยคนี้ผมต้องคอยกุมมือ

"รอดูผลก่อนนะ มันไม่แน่หรอก" มือยัยกระเหรี่ยงผมตอนนี้เย็นมากๆเลย...

"คืนนี้จะลุ้นผลสอบมั๊ย หรือจะกลับบ้านเลย"ผมถามต่อ......


"มาดูตอน สามทุ่มน่ะ เค้าพักกับพวก........" ยัยกระเหรี่ยงผมตอบมาครับ..อือ เพื่อนๆกันทั้งนั้นแต่เป็นผู้หญิงหมด...


"งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ เที่ยวตัวเมืองกันนะ ไม่ได้เจอกันหลายวันเค้าคิดถึงตัวเองมากเลย นะ นะ ตัวเอง" ผมอ้อนอีกแล้วปรกติผมก็ขี้อ้อนอยู่แล้ว

"เดี่ยวเค้ามานะ ไปบอกพวกไอ้ใหญ่ไอ้จ๋อยก่อนว่าไม่ต้องรอ เจอกันที่นี่ตอนสามทุ่มเลย" วันนี้ผมกะจะมาค้างคืนที่นี่ครับ ก็บ้านญาติเพื่อนอีกคน เพื่อนคนนี้ความจริงมันสอบติดคณะศึกษาศาสตร์ที่เชียงใหม่แล้วครับ


เราแวะกินเย็นตาโฟที่หน้าศาลากลาง(ช่วงนี้ความรักกำลังสดใส ต้องกินไรที่สีหวานๆ หน่อย ครับ ) กินกัน คุยกันเพลิน ..... แว่บขึ้นมาในความคิดผม เอ๊ย 24 มีนาคมนี่...วันนี้มันวันเกิดยัยกระเหรี่ยงของผมนี่หว่ะ..... โหผมลืมไปได้ไง...ผมเพิ่งคิดได้น่ะ

"สุขสันต์ วันเกิดนะ ตัวเอง เค้า ไม่มีของขวัญอะไรจะให้น่ะ พอดียุ่งๆ กับการอ่านหนังสือ...." อือ โกหกหน่อยนะ ก็ลืมจริงๆ ครับ แต่ไม่เป็นไร เดี่ยวเลี้ยงแฟรผทมื้อนี้เอง......


"เค้านึกว่าตัวเองจะลืมแล้ว นี่อุตส่าห์ ลองใจ ว่าจะจำได้เหรอเปล่าน่ะ " อือ ถ้าลืมผมคงโดนทิ้งแหงๆ .....


หลังจากนั้นพิศชวนผมไปไหว้พระครับ ที่ วัดพระแก้วดอนเต้า.......... (ท่าทางจะใช้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วย) เข้าไปในวัดเราสองคนก็ซื้อดอกไม้ธูปเทียน ครับ ตอนนั้น กำละ 5 บาท ไหว้พระเสร็จยัยกระเหรี่ยงผมอธิษฐานนานมากๆ ครับ (คนเราเวลากลุ้มใจทำไมนะต้องพึ่งพระพึ่งเจ้าด้วย.... เช่นตอนนี้ผมเคยบอกแล้วว่าถ้าไม่ตั้งใจอ่านหนังสือ มันคงจะติดนะ..)

ไหว้พระเสร็จแล้วผมแกล้งถามว่าอธิฐานไร อือ คำตอบเป็นที่ผม คิดจริงๆ คือ ขอให้มีที่เรียน อือ นึกว่าขอให้เรา อยู่กันจนแก่จนเฒ่า...........(555 อันนี้ผมอธิฐานครับ เมื่อก่อนเป็นความรักผมจะเป็นความรักแบบเด็กๆ ไสๆ แบบว่า รักแรกแบบนี้ ประมาณช่างฝันแบบนั้น) เราเดินไปจนทั่ววัดครับ วัดนี้เป็นวัดเก่าแก่ของตัวจังหวัด....เราสองคนไม่ลืมที่จะเคาะระฆังครับ แปร๊ง ..... แปร๊ง.......แปร๊ง.....  เสียงดังวานดีแท้ๆ ทำไมเวลาเข้าวัดทีไรรู้สึกใจสงบทุกทีก็ไม่รู้ รู้สึกเย็น โล่งใจ สมองปลอดโปร่ง  ผมคิดอะไรไปเพลินๆ  คิดถึงวันข้างหน้าผมจะเป็นยังไง ผมคงไปเรียนเชียงใหม่เป็นนักศึกษา......ไม่ได้คิดเลยว่าอนาคตมันไม่แน่นอน............

พวกเราออกมาจากวัดเกือบทุ่มแล้ว ช่วงทุ่มของช่วงเดือนมีนาคมนี่ยังไม่มืดนะครับ ลมกำลังพัดเย็นสบาย ฝูงนกกำลังบินกลับบ้าน ท้องฟ้าสีแดงๆ...... สวยๆ ครับ เราสองคนเดินจูงมือคุยกันไปจนมาอยู่ที่หน้าประตูวัด..เดินมาอีกหน่อย ได้ยินเสียง กอบ กอบ กอบ กอบ ไอเดียของผมก็บรรเจิดขึ้นมาครับะ ผมจัดการโบกรถม้า.. โบกครั้งแรก โบกทั้งชุดนักเรียนนั่นแหละ............


"พี่ ๆ วิ่งรอบเมืองเท่าไหร่ ครับ ........"ยัยกระเหรี่ยงผมคงตกใจน่ะครับ ทำหน้าเอ๋อๆ ....คงคิดว่าผมทำบ้าอะไรนี่.....


"ร้อยบาทน้อง มาสอบกันเหรอ......" ลุงแก่ๆ นะครับ แกเรียกผมว่าน้อง จำได้ด้วยนะคับว่าแกใส่เสื้อม่อฮ้อม...


"ขึ้นเถอะ ตัวเอง ไปเที่ยวรอบเมืองกัน ถือว่านี่เป็นของขวัญวันเกิด" ผมรีบลากยัยกระเหรี่ยงขึ้น ....


ร้อยบาทตอนนั้นไม่แพงนะครับ ผมก็พอมีเงินเก็บ เพราะแม่จะให้เงินส่วนหนึ่งเพื่อเตรียมสอบน่ะ ....ไม่ว่าจะซื้อคู่มือสอบ,หนังสือแม๊ค,ให้ไปติวที่สถาบันติวเตอร์มากพอควรครับ สมัยก่อนผมไม่ค่อยจะติดการ์ตูน หนังสือบอลไม่มีนะครับ ไม่ได้เที่ยว ไม่ได้ไปดื่มเหล้าสังสรรค์เหมือนกับพวกเด็กสมัยนี้.......


เสียงม้าวิ่งกอบ กอบ ไป... ผมเพิ่งสังเกตุนะครับและสงสัยนะครับ ว่าทำไมเค้าต้องปิดตาม้าด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ แล้วมันจะมองเห็นทางได้ไงนี่ ........พิศเอาไหล่พาดคอผมครับ ชี้ให้ผมดูนั่นดูนี่ อือ ดีชอบๆ  นานๆ จะได้ อยู่กันแบบนี้...เฮ้อ เวลาความสุขทำไมมันถึงวิ่งเร็วจังนี่ แป๊บๆ รอบเมืองซะแล้ว.....ยังไม่หายอยากเลยนะ......


"จะให้ส่งที่ไหนล่ะ หนู" โหไรนี่ หมดประโยชน์เรียกหนู "ส่งที่ รพ........ นะพี่" อือ ใกล้เวลาที่จะประกาศผลสอบแล้ว


ผมจ่ายเงินให้ลุงรถม้าแล้วผมก็เดินจูงมือยัยกระเหรี่ยงของผมเข้าไปใน รพ...... ครับ ไปตึกที่เค้าประกาศผล


"ขอบคุณนะตัว เองสำหรับของขวัญวันเกิด...." อือ นึกว่าจะไม่มีคำนี้ซะแล้ว


"ไม่เป็น ไร แค่ตัวเองมีความสุข เค้าก็มีความสุขแล้ว"ผมบอกพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้ๆ ยัยกระเหรี่ยง....


"อะไร "


"น่า นะ 1 ที หอมครั้งเก่ามันจางแล้วนะ" ผมทำหน้าอ้อน แต่ได้ผลแฮะ ได้มาฟอดหนึ่ง จริงๆ แค่นี้ก็พอแล้วครับ สำหรับความสุขของผมในตอนนี้มันอาจจะเด็กๆ ในสายตาใครบางคนแต่สำหรับผม มันเป็นความประทับใจสุดๆเลย

ใกล้สามทุ่มแล้วคนที่มาคอยเริ่มเยอะขึ้น....โหสงสัยมีแต่คนมาดูผลสอบวันนี้แน่เลยแทบจะไม่มีที่ยืน..คนเกือบจะพันเลยนะครับ รวมๆ กับพวก ที่มาธุระที่ รพ.และคนที่ทำงานที่นี่แล้ว อือ ความจริงน่าจะประกาศที่อื่นนะ โรงเรียนที่จัดสอบเมื่อเช้าก็ได้ จะได้ไม่รบกวนคนป่วยน่ะ ............เกือบสามทุ่ม ครึ่งครับ เราถึงรู้ผล เราอยู่กันพร้อมหน้าเลยที่มาสอบในวันนี้ไม่ว่าจะพวกผู้หญิงหรือผู้ชาย เพื่อนๆ ผมทั้งนั้น.....


"โห ไหนๆ ดูหน่อย ติดเปล่า  ไชโยติด  " มีทั้งดีใจและเสียใจครับผมสอบติดอีกแล้ว แต่เพื่อนผมล่ะดิ แก๊งค์ที่ไปสอบมีติดไม่กี่คนเอง ไปกันเกือบ 20คน ติดกันแค่ 3 คน มีผม,เพื่อนที่ติดศึกษาศาสตร์ มช.,แล้วก้อเพื่อนผุ้หญิงอีกคนหนึ่ง อือ อือ.......

ยัยกระเหรี่ยงผมค่อนข้างจะซึมมากเลยครับ สงสารก็สงสาร ปลอบก็แล้ว ในที่สุดก้อร้องไห้ออกมา..ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

"มามานี่" ผมต้องลากออกไปที่เงียบๆ ครับ ประมาณหลังตึก อีกตึกหนึ่ง

"พยายามใหม่อีกก็ได้นี่ ร้องไห้ทำไม ตัวเอง" ผมหยิบ ผ้าเช็ดหน้า เช็ดน้ำตา

"ดูดิตาช้ำหมด" ผมกับยัยกระเหรี่ยงนั่งทำใจได้สักครู่... ยัยกระเหรี่ยงผมก็ถอนหายใจ

"เฮ้อ ไม่เป็นไรแล้วตัวเอง กลับเถอะ "

"ไหวแน่นะ ตัวเอง" ผมถามย้ำ


แล้วเราก็ออกไปรวมกลุ่มกับพวกที่มาดูผลสอบ สักพัก ก็แยกย้ายกลับที่พัก...... ทีแรกกะจะไปส่งยัยกระเหรี่ยงของผมถึงที่พักแต่เค้าบอกว่าไม่ต้องหรอกดึกแล้วย้อนไปย้อนมา ไม่ต้องนอนกันพอดี .......ผมรู้ครับ ว่าเค้าเสียใจมากครับ นี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เค้าหวัง แต่มาพลาด .......


ความสามารถคนเรามันไม่เท่ากันจริงๆ ทำไมเค้าไม่รับคนที่เข้ามาสอบกันทุกคนล่ะนี่ รับเหมือน ตอนประถม ตอนมัธยม.......ผมได้แค่คิดแบบเด็ก ตอนนั้น แม้ผมจะสอบติดแต่ผมไม่ดีใจเลย...จะดีใจได้ไงในเมื่อผมอยากให้ผมและคนที่ผมรักสอบติดด้วยกันมกกว่า ถ้าแลกได้ผมยอมแลกจริงๆ....อย่างน้อยแม้ผมจะไม่ติดที่นี่ผมยังยังมี มช.ให้เรียน


พวกกลุ่มผู้ชาย(ก็กลุ่มผมนี่แหละ มีไอ้ใหญ่ ไอ้จ๋อย ไอ้ป้อม ไอ้ดำ) เดินกลับที่พักอยู่แถวๆ สะพานแขวนข้ามแม่น้ำวังครับ......

"ไอ้เอก " ไอ้ใหญ่ ทำลายบรรยากาศมันเงียบๆ วังเวงไงไม่รู้


"มีอะไร " ผมถาม


"พวกกรูจะไปสมัครสอบที่ กรุงเทพน่ะ มรึงไปส่งพวกกรูหน่อยดิ....."


"ที่ไหน วะ"ผมถาม มันจะให้ผมไปส่งสมัครที่ สถาบันการบินพลเรือน และ สถาบันเกี่ยวกับหน่วยราชการแห่งหนึ่ง(ขอสงวนชื่อนะครับ) ผมคิดหนักแฮะ  มันบอกว่าจะออกค่าใช้จ่ายให้แต่ ต้องสอบเป็นเพื่อนและติวให้มันด้วย  สมัยก่อนพวกนักเรียนชายก็จะสอบสถาบันทหาร จ่าอากาศ จ่านายสิบ จ่าตำรวจ


"อือ ได้ " ผมรับปากมันเลย สงสารมัน สอบมาหลายสนามพลาดหมด


"แล้วพวกมรึงจะพักกันที่ไหนล่ะ" ผมถามต่อ

"บ้านมรึงไง" โห อะไรนี่.... ลากผมไปแล้วยังจะกวนผมอีก


"อือ ขอบอกลุงกรูก่อนนะ เกรงใจแกน่ะ ถ้าขอได้เดี่ยวกรูบอกมรึง"พ่อผมเป็นคนกทม. ครับพอผมเจ็ดขวบพ่อกับแม่ผมก็ย้ายมาทำงานที่จังหวัดนี้ ลากผมมาด้วยแล้วบ้านที่เคยอยู่ก้อให้ลุงดูแล น่ะครับ


"ไปเมื่อไหร่ล่ะ " ผมถามต่อ


"อีก 3 วัน " โหกระชั้นชิดจัง เฮ้อลองขอแม่ดู..... แม่ผมให้ไปอยู่แล้วครับถ้าเป็นเรื่องเรียน ไม่น่าจะมีปัญหา


"เดี่ยวขอแม่ขอลุงก่อนพรุ่งนี้เย็นถึงจะรู้ผล"


"นะ ไอ้เอก....กรูฝากความหวังไว้ที่มรึงนะ "เฮ้อ สงสารมันเหมือนกันครับ ไอ้ใหญ่ ไอ้จ๋อย ไอ้ป้อมมันเป็นเพื่อนสนิทผม ถึงจะชอบแกล้งผม ชอบแซวผม แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมาก เพื่อนไง ก็อคือเพื่อน ชั่วดีไงก้อเพื่อนเรา เรามีประสพการณ์ดีร่วมกันเยอะครับ  ไม่ว่าจะทั้งดีใจ เสียใจ หรือ ผิดหวัง.........

ผมเริ่มรู้รสชาดของการสอบไม่ติดตั้งแต่ยัยกระเหรี่ยงผมร้องไห้แล้วครับ เข้าใจความรู้สึกนี้ดี ผมอาจจะเป็นคนเก่งสอบติดทุกครั้งที่สมัคร แต่ทุกคนมันไม่เหมือนกันนี่ครับ ความสามารถของคนมันต่างกัน....