๙
ขณะเดินตามหลังน้องชายกลับเรือน อาทิตย์พยายามเรียกเจ้าตัวให้หยุดรอตัวเองก่อน เพราะต้องการคุยกับเจ้าตัวหลายเรื่องที่คิดว่าหากอยู่ต่อหน้ามารดาและป้าอาจจะไม่สะดวกใจที่จะคุยนัก
“ไม่มีหูหรือไงวะอาที แกจะรีบไปไหน รอฉันก่อนสิโว้ย” ชายหนุ่มตัดสินใจตวาดออกไป ได้ผล คนที่เดินนำหน้าได้หยุดหันมามอง พร้อมเอ่ย
“จะเอายังไงกันแน่พี่อาทิตย์ มาตามผมกลับเรือนแต่ให้ผมเดินช้าๆ แล้วเมื่อไหร่มันจะถึงเรือน”
อาทิตย์อึกอักเมื่อโดนย้อน ชายหนุ่มยังไม่ตอบคำถามน้องชายในทันที แต่เดินไปโอบไหล่เป็นเชิงบอกให้เดินไปคู่กัน แต่เท้ายังไม่ทันก้าวเดิน ผู้เป็นน้องชายก็สะบัดวงแขนออก
“เฮ้ย! แกเป็นอะไรวะ ฉันเป็นพี่แกนะโว้ย โอบไหล่แค่นี้ทำสะบัด” อาทิตย์เอ่ยดุออกมา การกระทำของน้องชายมันเป็นสัญญาณบอกอย่างชัดเจนว่าเจ้าตัวยังรู้สึกไม่ดีกับตนอยู่
“ผมไม่ชอบให้ใครมาเดินโอบ” อาทีบอก จ้องหน้าพี่ชายอย่างไม่นึกเกรง คำพูดต่างๆ ของมารดาที่เอ่ยชื่นชมคนๆ นี้วนเข้ามาในหัวสมอง ทำให้รู้สึกไม่อยากจะญาติดีด้วยเท่าไหร่นัก ยิ่งคราวนี้ที่เจ้าตัวพาบุคลิกที่ดูดีทุกกระเบียดนิ้วกลับมายังไร่แบบนี้ แทบจะไม่ต้องเดาเลยว่ามารดาคงจะโยนตำแหน่งหมาหัวเน่ามาให้ตนอย่างหนักกว่าเดิม
“แกมีอะไรกับฉันนักหนาห๊ะ! ฉันเป็นพี่ชายแกนะโว้ย ไม่เจอกันก็นาน ฉันก็อยากจะพูดจะคุยกับแกมันผิดตรงไหน” อาทิตย์บอกออกไปใหม่ ด้วยเพราะไม่ได้รับรู้ความเป็นไปที่เกิดในไร่นี้เท่าไหร่นัก ชายหนุ่มไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่ตั้งแต่จากไป ครั้งล่าสุดที่มาก็น่าจะสองปีที่แล้ว ด้วยเหตุผลตั้งหน้าตั้งตาเรียนและทำกิจกรรมร่วมกับทางมหาวิทยาลัยจนไม่ปล่อยให้ตัวเองได้ว่างเว้น ก็เพิ่งจะมีปีนี้ที่คิดว่าจะกลับมาที่นี่ตอนปิดเทอม แต่กำหนดการก็เลื่อนกระชับเข้ามาจากที่มารดาโทรศัพท์ตามตัว ที่ผ่านมาการติดต่อกับมารดาก็แค่พูดคุยทางโทรศัพท์เท่านั้น ซึ่งไม่ได้บ่อยมากมายจนถึงขนาดจะต้องรับรู้ความเป็นไปของไร่ในทุกเรื่อง
“ผมจะกล้ามีอะไรกับลูกรักของแม่ล่ะครับ” อาทีตอบเน้นเสียง เอ่ยเสร็จกำลังจะเดินหนี แต่ติดที่พี่ชายคว้าแขนไว้ก่อน
“พูดแบบนี้แกหมายความว่าไง” อาทิตย์เค้นถาม นึกไม่พอใจที่น้องชายแสดงน้ำเสียงกึ่งประชดให้ได้ยิน
“ปล่อยผมพี่อาทิตย์ ผมจะกลับเรือน” อาทีไม่ตอบคำถามแต่สั่งให้พี่ชายปล่อยแขน ไม่อยากอธิบายถ้อยคำใดๆ ออกมา เพราะไม่อยากรู้สึกไม่ดีกับคนที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขกับตนมากไปกว่านี้
“ไม่ปล่อยจนกว่าแกจะอธิบายในสิ่งที่แกพูดเมื่อกี้” อาทิตย์จ้องหน้าน้องชายเขม็ง แต่ใช่ว่าฝ่ายนั้นจะนึกเกรง เมื่อเจ้าตัวออกแรงสะบัดแขนจนหลุดแล้วเดินหนีไปอย่างไม่สนใจ
อาทิตย์มองตามหลังน้องชาย ส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ ไม่คิดว่ากลับมาแผ่นดินเกิดคราวนี้จะเจออาการอคติจากเจ้าตัวได้อย่างกับคนไม่ใช่พี่น้องกัน
************************************************************************
อาทีเดินขึ้นเรือนชะงักเท้าขณะกำลังจะเดินตรงไปห้องของตน เมื่อเห็นมารดากับป้าจันทร์นั่งคุยกันอยู่ตรงทางผ่าน
“อ้าว อาที อิทกับแม่นางเป็นไงบ้างลูก” จันทร์จวงเอ่ยทักหลานชาย แต่ถามถึงอาการสองแม่ลูกที่ตนให้ความเอ็นดู
“ถามถึงพวกมันทำไมคะพี่จันทร์” จิตราค้อนพี่สาว ชายตามองบุตรชายคนเล็กหมิ่นๆ ถามขึ้น
“เจอพี่ชายแกหรือยังล่ะ”
“ทำไมจะไม่เจอล่ะครับ ก็แม่ใช้เขาตามไปราวีไอ้อิทกับแม่นางมานี่” อาทีตอบยียวน จันทร์จวงได้ยินหันมองหน้าน้องสาว
“จิตรเปล่านะคะพี่จันทร์ ไอ้อาทีมันก็ปากพล่อยแต่ไหนแต่ไร ใส่ร้ายแม่ตัวเองเพื่อปกป้องสองแม่ลูกนั้นตลอด พี่จันทร์น่าจะชินนะคะ” จิตรารีบแก้ตัวเมื่อโดนมอง
“ฉันก็ยังไม่ทันได้ว่าอะไรเธอนี่” จันทร์จวงบอกเสียงนิ่ง แล้วหันกลับมาสนใจหลานชายคนเล็กต่อ
“ไปอาบน้ำอาบท่าไปตาอาที จะได้มาทานข้าวกัน เดี๋ยวป้าจะสั่งเด็กตั้งสำรับรอ”
“วันนี้ผมไม่ค่อยหิวครับป้าจันทร์ คิดว่าจะอาบน้ำนอนเลย” อาทีปฏิเสธ เพราะคิดว่าพี่ชายตนจะต้องร่วมวงสำรับแน่ๆ ซึ่งก็คงจะพูดคุยกับมารดาของตนอย่างคนที่คิดถึงกันเป็นที่สุด จึงไม่อยากจะนั่งฟังให้เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจ
“ไม่หิวได้ยังไงกัน ตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรือ” จันทร์จวงถามหลานชายต่อ อาทีกำลังจะตอบ แต่มารดาชิงเอ่ยตัดหน้า
“ปล่อยมันเถอะค่ะพี่จันทร์ สำรับกับข้าวของเราคงอร่อยไม่ถูกปากมันเท่าสำรับกับข้าวป่าๆ ที่แม่บุญธรรมอย่างยัยแม่นางทำให้มันกินหรอก” จิตราเอ่ยกระทบบุตรชาย ยังจำภาพที่เจ้าตัวเดินเคียงร่างยัยแม่นางกับไอ้อิทธิเมื่อตอนค่ำวานนี้ได้ดี หนอยบังอาจเห็นคนอื่นดีกว่าหล่อนซึ่งเป็นมารดา มันน่าจับเฆี่ยนนัก
“ก็เหมือนกันแหละครับ ขืนผมนั่งร่วมสำรับก็พลอยจะพาลให้แม่กับพี่อาทิตย์กลืนข้าวไม่ลงกันพอดี” อาทีเอ่ยประชดกลับ จิตราได้ยินถึงกับตาขวาง ลุกขึ้นพุ่งร่างตรงไปหา
“ฉันเป็นแม่แกนะ มายืนเถียงฉันฉอดๆ แบบนี้ไม่กลัวบาปกรรมหรือไรไอ้อาที” หล่อนตวาดใส่หน้าบุตรชายทันทีที่ไปถึง ซึ่งฝ่ายนั้นก็โต้เถียงกลับเช่นกัน
“ยังจำได้เหรอว่าผมเป็นลูก ผมนึกว่าผมเป็นเด็กที่แม่เก็บมาเลี้ยงซะอีก”
“ไอ้อาที”
“เพี๊ยะ!” หลังเอ่ยชื่อบุตรชายเสร็จ ฝ่ามือก็ฟาดเปรี้ยงลงบนใบหน้าเจ้าตัว โทษฐานที่บังอาจมาพูดจายอกย้อน
“ฉันอุตส่าห์เบ่งแกออกมาใจแทบขาด แกมาพูดกับฉันแบบนี้เหรอไอ้ลูกไม่รักดี” จิตราจะทุบตีต่อ แต่ทำได้ไม่สะดวกนัก เมื่อจันทร์จวงลุกมาห้ามไว้ซะก่อน
“พอได้แล้วจิตรา เธอนี่มันยังไง ที่ฉันปรามที่ฉันสอน ไม่เคยฟังฉันเลยใช่มั้ย จะร้ายกาจไปถึงไหน นั่นมันลูกเธอนะ”
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากพี่สาว ช่วยสงบสติอารมณ์จิตราลงได้ จากเหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้นในวันสองวันที่ผ่านมา หล่อนเพิ่งโดนพี่สาวเอ่ยปรามไปเมื่อตอนก่อนหน้า ซึ่งหล่อนก็แค่รับปากว่าจะเชื่อฟังส่งๆ ไปอย่างนั้น เมื่อสักครู่จึงลืมตัวทำกิริยาร้ายกาจออกไป
“พี่จันทร์ไม่ได้ยินที่มันพูดกับจิตรเหรอคะ จิตรเบ่งมันออกมาสุดแรง แต่มันหาว่าจิตรเก็บมันมาเลี้ยง มันน่าน้อยใจมั้ยคะ” จิตราหันไปอธิบายเหตุผล จันทร์จวงถอนหายใจเอ่ยบอก
“เธอก็ลองทำตัวเสียใหม่ ให้ความรัก ความเอ็นดู ความเข้าใจกับลูกเธอให้มากกว่านี้สิ ถึงวันนั้นค่อยมาตีโพยตีพายแสดงความน้อยอกน้อยใจให้ฉันเห็น”
“พี่จันทร์” จิตราครางชื่อพี่สาวเมื่อโดนวาจาเฉือนใจจากเจ้าตัว หล่อนหันกลับมามองบุตรชายที่กำลังยืนน้ำตาคลอ แต่ก็ไม่วายต่อว่าเจ้าตัวอีก
“ไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะ แกมันทำให้ฉันโดนว่าตลอด”
อาทีได้ยินถ้อยคำนั้นจึงไม่คิดยืนอยู่ให้ขวางหูขวางตาอีกต่อไป เด็กหนุ่มหมุนตัวจะเดินหนีเข้าห้อง นาทีนั้นหางตาเหลือบเห็นร่างพี่ชายกำลังเดินขึ้นเรือนมาพอดี จึงหันไปมองเจ้าตัวชัดๆ ส่งสายตาชิงชังให้อย่างชัดเจน ก่อนจะรีบเดินหายไป
อาทิตย์ถอนหายใจเมื่อเห็นแววตาสุดท้ายที่น้องชายจ้องมองตน เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วเนี่ย ชายหนุ่มแอบคิด
“อ้าวลูกอาทิตย์ มาแล้วเหรอ ไปอาบน้ำอาบท่านะ เดี๋ยวแม่จะให้เด็กตั้งสำรับรอ เนี่ยแม่สั่งให้พวกมันทำของโปรดของลูกไว้ตั้งหลายอย่างทั้งคาวทั้งหวาน มาทานให้อร่อยๆ นะ แล้วเราจะได้คุยกัน แม่ล่ะคิดถึงเรามากเลยรู้มั้ย” จิตราตีสีหน้ายิ้มแย้มเดินมาหาบุตรชายคนโต อาทิตย์ยิ้มให้เพียงนิด ก่อนหันไปมองทางที่น้องชายเพิ่งเดินหายไป รู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาดในท่าทีสุดท้ายของฝ่ายนั้นที่ตนมองเห็น
“แล้วอาทีมันจะร่วมสำรับมั้ยแม่” ชายหนุ่มอดหันมาถามมารดาไม่ได้
“ไม่รู้” จิตราตอบสั้นๆ แล้วคะยั้นคะยอให้คนถามรีบไปชำระร่างกาย
อาทิตย์รับคำมารดาเดินเลี่ยงไป จันทร์จวงมองตามหลัง แล้วหันมามองน้องสาวตัวเองที่มองตามร่างงามของหลานชายตนเช่นกัน สีหน้าและแววตาเป็นประกายเหลือเกิน
“อย่างนี้ไงตาอาทีถึงได้น้อยใจ” นางเอ่ยออกมาส่ายหน้านิดๆ ในกิริยาลำเอียงของน้องสาวที่มีต่อบุตรชายทั้งสอง
**************************************************************
ในวงสำรับ อาทิตย์ไม่รู้สึกเอร็ดอร่อยกับอาหารตรงหน้ามากนัก เมื่อจิตใจคอยแต่จะคิดถึงน้องชายที่ไม่มานั่งรวมอยู่ด้วย ชายหนุ่มหันไปมองทางห้องพักเจ้าตัวเป็นระยะๆ จันทร์จวงสังเกตเห็นแต่ไม่อยากพูดอะไร ส่วนจิตรานั้นมัวแต่คอยตักโน่นตักนี่ให้บุตรชายสุดที่รัก จึงไม่ได้สนใจท่าทีเจ้าตัวมากนัก หล่อนเอ่ยปากคุยจ้อไม่หยุดถึงความในใจที่มีต่อบุตรชายในแง่ของความภูมิใจ
“อีกไม่กี่เดือนแล้วสินะที่แม่จะได้เห็นปริญญาใบแรกของลูก เห็นบอกแม่ว่ารอลุ้นเกียรตินิยมอยู่ใช่มั้ย แม่ล่ะภูมิใจในตัวลูกมากรู้มั้ยอาทิตย์ อย่างนี้มันค่อยสมเป็นลูกชายเจ้าคนนายคนหน่อย ดูสิ ไม่ใช่การเรียนจะดีเด่นอย่างเดียว กลับมาคราวนี้ดูรูปงามขึ้นเป็นกอง แต่อย่าเพิ่งคิดหาสะไภ้มาให้แม่นะ เรียนให้จบดอกเตอร์ไปเลย แม่สนับสนุนเต็มที่ คนเขาจะได้พูดกันทั้งจังหวัดว่าแม่น่ะเลี้ยงลูกดี มีลูกชายที่พร้อมสรรพทั้งฐานะ หน้าตา และก็การศึกษา”
“แล้วงานที่ไร่นี้ล่ะแม่ ใครจะมาช่วยดู ผมกะว่าหลังจากเรียนจบแล้วจะมาช่วยแม่และก็ป้าจันทร์สักระยะก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อไป” อาทิตย์เสนอความคิด แต่กลับโดนปฏิเสธ
“ทางนี้แม่ยังดูไหวน่า มีนายศรคอยช่วยทุกอย่างก็ดูเบาไปเยอะลูกไม่ต้องห่วงหรอก ตั้งหน้าตั้งตาเรียนให้สูงๆ ไปเถอะ ไม่ต้องมาพะวงเรื่องนี้ หากแม่และป้าไม่ไหวกันจริงๆ แล้ว ก็ยังมีไอ้อาทีอีกคน เพราะดูท่าแล้วแม่คิดว่ามันคงเอาตัวรอดได้แค่ปริญญาตรีน่ะแหละ ไปคบหากับลูกขี้ข้าขนาดนั้น”
จันทร์จวงกระแอมเสียงขัดคอน้องสาวเมื่อเห็นเจ้าตัวเริ่มพูดเพ้อเจ้อ ใครกันจะให้หลานชายคนเล็กเรียนจบแค่ปริญญาตรี พี่ชายเจ้าตัวจบชั้นไหน น้องชายก็ต้องจบชั้นนั้นแหละ อิทธิอีกคน ขี้หมูขี้หมานางต้องส่งเสียเด็กคนนี้ให้จบชั้นสูงกว่ามัธยมปลายเป็นแน่ แต่จะส่งเสียถึงชั้นไหนนั้น อนาคตค่อยว่ากันต่อไป เด็กเรียนดีมุมานะแบบนี้นางยินดีสนับสนุนเสมอ นิสัยแบบนี้นี่แหละที่ทำให้นางนึกถึงสามีของนางที่หมดลมหายใจเมื่อนานมาแล้ว
“ข้าวติดคอก็ดื่มน้ำสิคะพี่จันทร์” แม้จะรู้ว่าโดนขัดคอแต่จิตราก็ใช่ว่าจะอยากรับรู้ หล่อนจึงบอกออกไปอย่างพาซื่อ จันทร์จวงเพียงแต่ส่ายหน้า ไม่อยากต่อปากต่อคำกับน้องสาว นางหันไปสนใจหลานชายถามไถ่ถึงบิดาเจ้าตัวบ้าง
“พ่อเราเป็นไงบ้างล่ะตาอาทิตย์”
“ท่านก็สบายดีครับป้าจันทร์ บ่นอยากกลับมาที่ไร่นี้จะตายแต่ติดที่งานรัดตัวเหลือเกินจึงไม่ค่อยมีเวลา ท่านฝากกราบป้าจันทร์ และก็ฝากบอกคิดถึงแม่ด้วยครับ” ประโยคท้ายชายหนุ่มหันมาบอกมารดา หลังจากที่เห็นป้าของตนพยักหน้ารับรู้แล้ว
“ข้ออ้างล่ะไม่ว่า” จิตราบอกหน้าตึง นานเท่าไหร่แล้วที่สามีไม่มีเวลาให้หล่อน แต่ช่างเถอะ ที่ไร่นี้ก็มีเรื่องให้คิดไม่เว้นแต่ละวัน หล่อนไม่ค่อยที่จะใส่ใจเรื่องรักใคร่ๆ เท่าเรื่องการหาทางกำจัดสองแม่ลูกที่หล่อนไม่ชอบหน้าให้พ้นจากเขตไร่นี้ก่อนที่พวกมันจะจองหองกับหล่อนมากนี้หรอก
“ท่านฝากบอกคิดถึงแม่จริงๆ ครับ รวมทั้งไอ้อาทีด้วย” เอ่ยถึงน้องชายขึ้นมาอาทิตย์ก็อดที่จะถามเรื่องปากท้องเจ้าตัวไม่ได้
“ปกติไอ้อาทีมันไม่กินข้าวเย็นแบบนี้ทุกวันเหรอครับแม่”
“มันก็เพิ่งจะเป็นวันนี้แหละ ไม่รู้มันเป็นอะไรของมัน โกรธที่ฉันไปตบไปตีสองแม่ลูกนั้นมั้ง” พูดถึงบุตรชายจิตราก็อดมีอารมณ์ฉุนไม่ได้ คำว่าเลือดข้นกว่าน้ำมันใช้ไม่ได้ทุกกรณีสินะแบบนี้ เพราะนานวันเข้าบุตรชายคนเล็กก็ยิ่งมีท่าทีเอนเอียงไปหาคนที่หล่อนไม่ชอบขี้หน้ามากขึ้นเรื่อยๆ วุ้ย นึกถึงเรื่องนี้แล้วพาลจะกลืนข้าวไม่ลง
“เธอเองก็ทำเกินไปจริงๆ แหละจิตรา จะไปโทษว่าลูกโกรธลูกเกลียดฉันก็ว่ามันจะค่อยถูกนัก โดยพื้นเพแล้วอาทีมันก็เป็นเด็กที่ดี หลานที่ดีของฉันมาโดยตลอด เธอลองมองการกระทำของเธอก่อนเถอะว่าสมควรมั้ยที่ลูกชายจะรู้สึกอย่างนั้นกับเธอ จริงๆ อาทีก็ไม่ได้โกรธหรือเกลียดเธอหรอก แต่เพราะความน้อยใจต่างหากที่ทำให้ต้องแสดงกิริยาต่อต้านเธอแบบนี้” จันทร์จวงต่อว่าน้องสาวให้คิด
“มันจะมาน้อยใจจิตรทำไมกันคะพี่จันทร์ จิตรเคยปล่อยให้มันอดอยากปากแห้งเหรอคะ” จิตราเอ่ยค้านพี่สาว
“มันไม่ใช่เรื่องปากท้องหรอก มันเป็นเพราะเรื่องนิสัยร้ายกาจของเธอต่างหาก” พี่สาวต่อว่าตรงๆ ถึงเวลาที่นางจะต้องผสานรอยร้าวระหว่างน้องสาวกับหลานชายคนเล็กให้แนบสนิทกันเสียที
“ต๊าย! พี่จันทร์ว่าจิตรร้ายกาจหรือคะ” จิตราออกอาการรับไม่ได้
“ฉันพูดเรื่องจริง ฉันปล่อยให้เรื่องราวมันคาราคาซังมานานแล้ว ถึงเวลาที่ฉันควรจะพูดให้เธอคิดได้เสียที” จันทร์จวงว่าต่อ อาทิตย์นั่งฟังนิ่งๆ
“คิดได้เรื่องอะไรคะ ทุกวันนี้สิ่งที่จิตรทำมันถูกมันควรอย่างน่ายกย่องล่ะไม่ว่า คอยปกป้องคนที่จะมาฉอเลาะสูบเลือดสูบเนื้อพี่จันทร์อย่างสองแม่ลูกนั่น คอยหาหัวหน้าคนงานที่ดีและซื่อสัตย์มาดูแลไร่นี้อย่างนายศร จนเราสองคนเบาแรงไปเยอะ คอยอบรมสั่งสอนลูกให้เป็นเจ้าคนนายคน มีเกียรติมีศักดิ์ ไม่ให้น้อยหน้าใคร คนที่ฟังก็ย่อมเจริญอย่างลูกอาทิตย์นี่แหละค่ะ ส่วนที่ไม่ฟัง คงไม่ต้องให้จิตรสาธยายถึงมันนะคะ พี่จันทร์ดูเองเถอะค่ะ” จิตราค้านพี่สาวอีก เอ่ยจบก็เชิดหน้านิดๆ ประหนึ่งว่าสิ่งที่ตนพูดล้วนแต่เป็นความจริงเสียทั้งนั้น จันทร์จวงได้ฟังก็ละเหี่ยใจจะต่อความ นางรู้นางเห็นของนางเองอยู่แล้วว่าแม่นางกับบุตรชายไม่ได้เข้ามาอยู่ในไร่แห่งนี้เพื่อคิดการร้ายอันใด สองคนนั่นอยู่ที่อย่างคนเจียมตัวมาโดยตลอด มีแต่น้องสาวเธอแหละที่เป็นบ้าไล่ขวิดอยู่ได้ทุกค่ำเช้า ถ้าสองแม่ลูกนั้นมีนิสัยร้ายกาจอย่างญาติสามีเก่านางที่อยู่ทางแถบภาคอีสานสงสัยไร่นี้คงจะกลายเป็นสมรภูมิรบจนไม่เป็นอันอยู่อันกินซะล่ะมั้ง โชคดีที่แม่นางไม่ได้มีนิสัยอย่างนั้น หนำซ้ำความอ่อนน้อมถ่อมตนที่เจ้าตัวมียังส่งมาถึงบุตรชายคนเดียวอย่างอิทธิจนนางอดที่จะชื่นชมไม่ได้ ก็เพิ่งจะมีพักหลังนี่เองที่เด็กนั่นเริ่มมีปากเสียงขึ้นมาหน่อย ซึ่งนางก็ไม่ได้คิดถือสาหาความให้วุ่นวาย เพราะเชื่อในความคิดตัวตัวเองว่าหากสิ่งที่น้องสาวทำไม่หนักหนาสาหัสเกินไป แม่นางคงไม่ยอมให้ฝ่ายนั้นมาเรียกร้องความยุติธรรมขนาดนี้แน่ มีแต่สองศรีพี่น้องบุตรนายศรนั่นต่างหากที่นางจะต้องตามสืบหาความว่าสิ่งที่ได้เอ่ยฟ้องตนและน้องสาวเป็นเรื่องจริงได้สักกี่คำ เป็นไปได้เหรอคนมีนิสัยเกเรแต่กำเนิดอย่างนายสินจะยอมให้คนอื่นทำร้ายได้ง่ายๆ และสาวน้อยก๋ากั่นมากจริตอย่างยัยส้มจะมีความหวังดีกับใครเป็น
“ผมอิ่มแล้ว เดี๋ยวผมขอตัวไปหาอาทีนะครับ” อาทิตย์เอ่ยออกมาเมื่อเห็นมารดาและป้าของตนเฉยชาใส่กันตอนโต้คารมกันเสร็จ
“อืม บอกตาอาทีด้วยว่าเดี๋ยวป้าจะให้เด็กยกสำรับไปให้ในห้อง” จันทร์จวงเอ่ยกับหลานชาย จิตรามองค้อนตามนิสัย เอ่ยขัดขึ้น
“อยากอดก็ให้มันอดไปสิ ทำไมจะต้องเอาของไปประเคนกันถึงห้องด้วยคะ”
“ก็นั่นมันหลานฉัน” จันทร์จวงพูดเสียดสี แล้วหันไปสั่งเด็กรับใช้ให้จัดสำรับเผื่อหลานตัวเองให้ชุดหนึ่ง
“จัดเสร็จเอามาให้ผมก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเอาไปให้น้องเอง” อาทิตย์เอ่ยตามหลัง จันทร์จวงยิ้มที่เห็นพี่ชายหวังดีกับน้องชาย แต่พอหันไปเห็นหน้าน้องสาวก็ต้องหุบยิ้มแล้วส่ายหน้าแทน ก็ฝ่ายนั้นนั่งคอตั้งหน้าเชิดอย่างคนทิฐิสูงอยู่มาไหวติง
*************************************************************************************
อาทิตย์วางถาดสำรับไว้บนโต๊ะหน้าห้องน้องชาย แล้วเดินไปเคาะประตูเรียกให้เจ้าตัวเปิดประตู เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากข้างใน ชายหนุ่มยืนเท้าเอวถอนหายใจ จับใจความการโต้ตอบกันระหว่างมารดากับป้าก็พอจะเข้าใจว่าน้องชายกำลังตกอยู่ในอาการน้อยเนื้อต่ำใจ จึงอยากจะเข้าไปอธิบายให้อาการเจ้าตัวดีขึ้น
“อาทีเปิดประตูที อาหารเย็นหมดแล้ว” ชายหนุ่มส่งเสียงเรียก พลางเคาะประตูอีกรอบ ยืนรอสักพัก เห็นภายในห้องยังเงียบเช่นเดิม จึงเตรียมจะยกสำรับเดินหนี แต่แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออกในนาทีถัดมา
“เออ เปิดซะที ให้ยืนเคาะอยู่ได้นานสองนาน” ชายหนุ่มต่อว่าน้องชายนิดๆ แล้วหันไปยกสำรับอาหารเดินผ่านเจ้าตัวเข้าไปวางไว้บนโต๊ะในห้อง
“กินข้าวซะ จะได้คุยกัน มีหลายอย่างที่ฉันอย่างเคลียร์กับแกให้เข้าใจ” บอกออกไปเมื่อวางสำรับเสร็จ
อาทีปิดประตูหันมาเผชิญหน้าพี่ชาย เอ่ยบอก
“ผมไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องกินป้าจันทร์อุตส่าห์ให้ฉันเอามาให้” อาทิตย์บอก
“ถ้าป้าจันทร์ไม่บอกก็คงไม่มีใครสนใจผมสินะ” อาทีเอ่ยคล้ายประชด
“ใครที่แกเอ่ยถึงคือฉันกับแม่ใช่มั้ย” อาทิตย์ถาม สองพี่น้องจึงเริ่มตอบโต้กัน
“คงไม่ใช่หรอก คนงานในไร่มั้ง”
“แกจะประชดใส่ฉันมันก็ไม่เท่าไหร่นะ แต่แกอย่าทำกิริยาแบบนี้กับแม่อีกเด็ดขาด เขาเบ่งแกมา ถึงเขาจะดุจะร้ายยังไงเขาก็คือแม่”
“แล้วเขาเคยว่าผมเป็นลูกบ้างมั้ยล่ะ”
“แล้วอะไรล่ะที่ทำให้แกคิดว่าเขามองแกไม่ใช่ลูก”
“ทุบตีด่าทอไม่เว้นแต่ละวัน แม่ที่ไหนเขาทำกับลูกแบบนี้ ผมถามหน่อยเหอะ”
“แล้วเรื่องที่ท่านว่าท่านตีมันตรงกับพฤติกรรมของแกหรือเปล่าล่ะ ฉันพอจะรู้นะว่าที่แม่เขาต้องร้ายใส่แกแบบนี้เพราะแกมันไปข้องแวะกับนายอิทธินั่นเกินไป”
“แล้วยังไง ไอ้อิทมันเพื่อนผม ทำไมแม่จะต้องห้ามไม่ให้ผมไปข้องแวะกับมันด้วย”
“แกก็รู้ว่าแม่ไม่ค่อยชอบหน้าแม่นายนั่น มันก็ไม่แปลกที่ท่านจะพาลมาถึงลูก”
“ไร้เหตุผลสิ้นดี เกลียดแม่แต่มาลงที่ลูก แต่พูดก็พูดเถอะ แม่นางไปทำอะไรให้แม่ต้องจงเกลียดจงชังขนาดนั้นด้วย เขาก็อยู่ของเขาดีๆ ทำงานให้ไร่ ดูแลบัญชีให้ไร่ ไม่ให้นายศรมาโกงกิน แม่น่าจะขอบคุณแม่นางด้วยซ้ำถึงจะถูก”
“ไอ้เรื่องจงเกลียดจงชังอะไรนั่นมันเรื่องของผู้ใหญ่แกอยากจะรู้ไปทำไม ขนาดฉันเป็นพี่แกฉันยังไม่เคยคิดจะถามแม่หรือป้าจันทร์ แม่ยังไงก็คือแม่ ท่านสั่งอะไรแกก็ฟังๆ ไปซะก็หมดเรื่อง จะต้องทำตัวคัดค้านทำไม”
“แต่ที่แม่ทำมันเกินเหตุจริงๆ พี่อาทิตย์จากที่นี่ไปนานพี่จะรู้จะเห็นอะไร หนำซ้ำยังหูเบาให้คนอื่นเขาหลอกเอาง่ายๆ อีก ผมไม่อยากให้แม่ตกเป็นเครื่องมือของใครในการกลั่นแกล้งแม่นางกับอิทธินะ”
“แกหมายถึงครอบครัวนายศรเหรอ”
“ก็จะใครซะอีกล่ะ ก็มีอยู่ครอบครัวเดียวนี้แหละที่คอยยุแหย่แม่ตลอด”
“เรื่องนี้ฉันไม่รู้โว้ย ฉันยังไม่เห็นกะตา เอาเป็นว่าตอนนี้แกเลิกทำตัวประชดประชันและก็ต่อล้อต่อเถียงกับแม่เขาเสียที โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังทำตัวเป็นลูกมีปัญหาอีก”
“พี่คิดว่าผมอยากทำตัวมีปัญหาหรือไง แต่ผมทำดีให้ตายยังแม่ก็ไม่เคยภูมิใจในตัวผมเท่าพี่หรอก”
“นี่ใช่ไหมคือสาเหตุที่แกไม่อยากคุยกับฉัน ไอ้ลูกหมาเอ้ย เราสองคนเป็นพี่น้องกันนะ และก็เป็นลูกแม่ทั้งคู่ จะมาอิจฉาริษยากันเพราะเรื่องแค่นี้ทำไม ถึงแม่ถือหางฉันยังไง ฉันก็ยังรักแก เป็นห่วงแกในฐานะที่แกเป็นน้องฉันอยู่ดี แค่แกทำตัวให้ดี ตั้งใจเรียน อยู่ในโอวาทแม่ แค่นี้แม่เขาก็ภูมิใจในตัวแกได้แล้ว เชื่อฉันสิ”
“พี่ดูต่างจากเมื่อก่อนมากเลยนะพี่อาทิตย์”
“ฉันจะเรียนจบปริญญาตรีอีกไม่กี่เดือนแล้วนะ ฉันก็ต้องเป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้างสิวะ”
“แล้วอคติที่พี่มีต่อไอ้อิทมันลดลงด้วยหรือเปล่า”
เจอคำถามตรงๆ แบบนี้อาทิตย์ถึงกับเงียบไปครู่ใหญ่ นึกคิดถึงใบหน้ายโสและแววตาท้าทายของอิทธิขึ้นมาพลัน ตอนนี้ความรู้สึกมันก้ำกึ่งกันระหว่างจะยอมญาติดีกับนายนั่นง่ายๆ โดยการเข้าไปขอโทษขอโพยในสิ่งที่ตัวเองทำตัวแย่ๆ ในวัยเด็กไว้กับมารดาของเจ้าตัว กับต้องการกำราบให้เจ้าตัวสำนึกตัวเขาเองก็เป็นถึงหลานเจ้าของไร่ซึ่งให้พึ่งใบบุญอยู่ อย่างน้อยๆ ก็ควรจะให้ความเคารพตนบ้าง ไม่ใช่คอยแต่จะแยกเขี้ยวใส่เมื่อได้เจอ ไม่รู้จะแค้นฝังหุ่นอะไรกับตนนักหนา กลับมาคราวนี้ก็คิดมาตลอดทางว่าอยากจะเจอบรรยากาศใหม่ๆ ภายในไร่บ้าง ที่ไหนได้ เท้าแตะพื้นดินเกิดได้ไม่เท่าไหร่ มารดาก็เปิดปากฟ้องถึงนิสัยยโสฝ่ายนั้นให้ได้ยินจนต้องตามไปเพื่อให้เห็นกับตา จะได้กำราบได้ถูก แล้วมันก็เป็นจริง ยังจำได้ถึงแววตาท้าทายและวาจาร้ายๆ ของนายนั่นตอนที่ได้พบเจอเมื่อช่วงหัวค่ำ คิดถึงแล้วมันน่านัก เจออีกเมื่อไหร่นะ ฮึ่ม!
สุดท้ายอารมณ์หมั่นไส้ก็ทำให้ความต้องการกำราบมีมากกว่าการอยากขอญาติดี
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
