หัวข้อ: "พิมตะวัน" : P.66 (20/10/2011)

[TONG]

ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้จะมามีบทบาทอย่างไร ตามอ่านต่อไปค่า

[anajulia]

หงิงๆ
พยายามจะเขียนให้เสร็จภายในคืนนี้จะได้ไม่ต้องรอนานกัน แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่เสร็จเลยค่ะ

ที่รีบเพราะพรุ่งนี้(ซึ่งมาถึงแล้ว)จะต้องยุ่งวุ่นวายทั้งวันเลย
ออกจากบ้านก่อนแปดโมงแล้วกลับมาอีกทีก็เกินมืด
ขอโทษท่านที่รอด้วยนะคะ

[Killua]

ยังไงก็จะรอเจ้าค่ะ สู้ๆ

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

รอได้คร่า    5555555

[i1_to*pp]

ไม่เป็นไรรอได้ค่ะพี่นุ่น
สู้ๆค่ะ   

[ordkrub]

เพิ่งได้กลับมาอ่านอีกครั้ง แต่ก็ดีครับ เพราะได้เก็บหลายตอน 5555
นายเพชรนี่มีอดีตกับดอนยังไงนะ หรือเป็นบุพเพสันนิวาส

[RakorN]

พี่เพชร เค้าจำตัวเองได้นะ ที่เคยโผล่ไปทำให้พี่ฟ้าหึงไปทีนึงนะ อ่านเรื่องนู้นแล้วโคตรจิจ๋มน้ำหน้าเลยอ่ะ 5555
แต่มาเรื่องนี้พี่มาแบบเท่ไม่เกรงใจกันเลยค่ะ แต่นั่นแหละระหว่างพี่กับพี่ดอว์นของพวกเรามีที่มาที่ไปยังไงกันแน่คะ?
เพราะดูเหมือนพี่จะรู้จักพี่ดอว์นอยู่นา แล้วถ้าพี่แอบตามรักพี่ดอว์นอยู่ ทำไมอิตอนนั้นถึงได้เผลอใจไปหาตัวป่วนของพี่ฟ้าล่ะ อย่างนี้เค้าเรียกว่าหลายใจนะคนเรา จิ๊ *สะบัดหน้าใส่*
ปล1,ยังไม่เคยบอกเลยว่าชอบมากๆเวลาพี่ดอว์นพูดแทนตัวเองว่าค่ะกับน้องรุ่งเนี้ย เป็นอะไรที่กรี๊ดมากค่ะคุณนุ่น >//<
ปล2,ต่อไปเค้าจะเรียกพี่ดอนว่าพี่ดอว์นบ้าง ฮี่ๆ
คุณนุ่นสู้ๆ
 

[anajulia]

^
^
^
จิ้มๆๆ หลายจงหลายใจไร ไม่มี้ๆๆๆๆๆๆ
เดี่ยวอ่านไปเรื่อยๆนะคะ ทุกปริศนามีคำเฉลย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เพิ่งได้กลับมาอ่านอีกครั้ง แต่ก็ดีครับ เพราะได้เก็บหลายตอน 5555
นายเพชรนี่มีอดีตกับดอนยังไงนะ หรือเป็นบุพเพสันนิวาส

ฮี่ๆๆ ขอบคุณที่กลับมาอ่านค่ะ (นิสัยเดียวกันเลย ข้าพเจ้าก็ชอบเก็บรวบที่ละหลายๆตอน)
งืม......ถ้ามีอดีตบางอย่างร่วมกัน นั่นจะถือว่าเป็นบุพเพสันนิวาสด้วยรึเปล่าน้อ???


รายงานค่ะ เขียนเสร็จแล้ว เดี๋ยวขอทวนคำผิดสักสิบนาทีนะคะ ^o^
ขบคุณทุกท่านที่คอยติดตามค่ะ

[anajulia]

มาแล้วค่ะ ยังมีใครไม่ไปนอนอยู่ไหมหนอ???
ในที่สุดก็เสร็จเสียที มาค่ะ มารู้จักใครบางคนด้วยกันนะคะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ
............................................

ตอนที่๘ น้องคนนั้น....


           เช้าวันจันทร์ของนักศึกษาฝึกงานตัวสุดท้ายเริ่มต้นขึ้นเมื่อไอ้คุณชายเชของเพื่อนๆยื้อแย่งผ้าห่มออกจากตัวอีกสามคนที่ต่างก็พากันรั้งเอาไว้สุดชีวิต
                ก็เล่นไปเที่ยวกันกว่าจะกลับมาถึงบ้านเช่าที่ตากก็ก่อนเที่ยงคืนไปไม่ถึงสองชั่วโมง แล้วพอมีไอ้แว่นคนหนึ่งมันเกิดฟิตพยายามพาความรู้เข้าหัว ไอ้สามตัวที่เหลือเลยพากันทำพฤติกรรมเลียนแบบ กว่าจะได้นอนกันจริงๆก็ล่วงเข้าวันใหม่ไปเรียบร้อย ไอ้เรื่องจะให้มาตื่นเช้าตามเวลาแบบนายวิสุทธิ์ อีกสามคนมันก็ไม่มีนาฬิกาปลุกอยู่ตรงปลายลำไส้ใหญ่เหมือนคุณชายแห่งกิจการเช่ารถหกล้อเสียด้วยสิ

              ทั้งสี่คนจัดการกับตัวเองและพร้อมจะออกจากบ้านตอนที่เหลือเวลาอีกแค่สิบนาที เครื่องแบบฝึกงานเหมือนกันทั้งผู้หญิงผู้ชายเป็นเสื้อกาวน์สั้นคอวีกระดุมป้ายไปด้านข้าง ปักตราสถาบันเรียบร้อยและชื่อสกุลปักด้วยไหมสีเขียวเข้มที่อกเบื้องซ้าย กางเกงสแล๊คดำและรองเท้าหนังสีดำสนิท ไอ้ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่ยอมลุกจากที่นอนอุ่นๆเป็นคนสุดท้ายยังมีหน้าส่งเสียงบ่นหงุงหงิงอีกว่าไม่มีเวลาแม้แต่จะทาครีมโบกแป้ง ยิ่งอากาศเย็นๆแห้งๆผิวแตกหมดแหง

              และด้วยเวลาที่บีบกระชั้น มื้อเช้าของสี่คนเลยเริ่มต้นแบบกระพร่องกระแพร่งด้วยนมที่ไปซื้อมาติดตู้เย็นไว้ตั้งแต่วันก่อนคนละกล่องสองกล่องแล้วแต่ความจุกระเพาะ เดินผ่านแผงขายโดนัทโฮมเมดก็ได้แต่มองตาปรอยเพราะไม่อยากจะไปถึงหน้าแผนกปุ๊บเพลงชาติขึ้นปั๊บให้เสี่ยงกับการถูกจับตาตั้งแต่วันแรก

              ทั้งสี่คนเร่งฝีเท้าแทบเป็นวิ่งเมื่อนาฬิกาหน้าตึกฉุกเฉินบอกว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึงห้านาที ต้องเดินไปด้านหลังตึกฉุกเฉินและผู้ป่วยนอก แล้วเลี้ยวขวาไปตามโถงทางเดินผ่านตึกผู้ป่วยในตึกหน้าก่อนจะถึงแผนกกายภาพบำบัดที่ตั้งอยู่เกือบจะหลังโรงพยาบาลใกล้กับส่วนโภชนาการและสวัสดิการที่เป็นอาคารชั้นเดียว ซึ่งติดกับสนามกีฬาของโรงพยาบาลซึ่งถ้าเดินข้ามไปก็จะเป็นหอพักแพทย์และพยาบาลลักษณะเหมือนแฟลตความสูงสามชั้น


            “อ้ะ!!”

             เสียงอุทานที่ดังขึ้นเบาๆพร้อมกับภาพตัวแกร็นๆของไอ้ตัวจี๊ดที่เดินแกมวิ่งอยู่หน้าสุดแต่จู่ๆก็เซแซ่ดๆทำให้มือที่คอยระวังหลังให้อยู่เสมอยื่นไปรั้งไว้ไม่ให้ล้มได้ทันท่วงที ยังไม่ทันตั้งหลักได้หรือโวยวายอะไรมากกว่านั้นก็มีเสียงแหบห้าวเอ่ยคำขอโทษในระยะประชิด
            “ขอโทษครับ ไม่เป็นอะไรนะ?”

             เมื่อคนถูกชนและคนช่วยพยุงอย่างไอ้คุณเชเงยหน้าขึ้นก็พบกับผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างกับยักษ์ปักหลั่น ผิวคร้ามเข้ม ดวงตาคมจัดใต้คิ้วหนาที่กำลังขมวดมองตอบมาเขม็ง ท่าทางราวกับกำลังรีบร้อนอย่างยิ่งทำให้ทั้งสองคนพยักหน้าตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก
             ใบหน้าเคร่งเครียดนั้นยกมุมปากยิ้มให้เหมือนจะแทนคำขอโทษ และแค่รอยยิ้มเล็กๆนั่นก็ทำให้ใบหน้าที่เห็นว่าเหมือนยักษ์ในตอนแรกเปลี่ยนเป็นน่ามองได้อย่างไม่น่าเชื่อ ขณะกำลังจะผละไปอย่างรีบเร่งคุณหมอตัวโตอย่างกับตึกก็พลันชะงักกึกเมื่อมองกราดไปเห็นผู้ร่วมขบวนคนท้ายสุด สายตาคมสบกับนัยน์ตาสีอ่อนอยู่เสี้ยววินาทีก่อนจะผงกศีรษะให้น้อยๆพร้อมรอยยิ้มที่เพิ่มมากขึ้น แล้วจึงรีบเดินสวนออกไปทางตึกผู้ป่วยนอกจนกาวน์ยาวที่ใส่อยู่ปลิวสะบัดตามแรงก้าวเดิน

              อรุณรุ่งไม่รู้ตัวว่าสายตาของคุณหมอตัวโตหยุดที่ตัวเองนานกว่าเพื่อนคนอื่น เพราะพอคุณหมอจ้ำออกไปทั้งสี่คนก็เริ่มออกวิ่งไปทางแผนกอย่างไม่ห่วงภาพพจน์กันอีกแล้ว เสียงฝีเท้ารัวก้องโถงทางเดินและสภาพหอบหายใจของน้องนักศึกษาฝึกงานทั้งสี่คนทำให้พี่ๆในแผนกอมยิ้มไปตามๆกัน พี่กุ้งนี่ถึงกับขมวดคิ้วทำตาดุไปหัวเราะไปด้วยซ้ำ เพราะทันทีที่ทั้งสี่คนโผล่หน้าผ่านประตูแผนกเข้าไป เสียงสัญญาณเตือนให้ยืนเคารพธงชาติก็ดังขึ้นทันที

              “เกือบสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ เมื่อคืนกลับมาถึงกันกี่โมง?”

              “แหะๆ ก็ประมาณสี่ทุ่มอะค่ะพี่กุ้ง”
              หลังยกมือไหว้ทักทายตามประสานางสาวอิระวดีก็ตอบคำถามหัวหน้าแผนกผู้แผ่รังสีใจดีขั้นสุดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆประจำตัวที่จะออกมาเองโดยไม่ต้องพยายามทุกครั้งที่เจ้าตัวมันอยู่ในโหมดอ้อน

              “อืม.....แล้วกว่าจะได้นอนอีกเนอะ หึๆๆๆ เอาล่ะเผื่อลืมที่แนะนำกันไปวันนั้น นี่พี่สี่คนที่จะดูแลพวกเราสลับกันไป อย่างที่ตกลงกันนะก่อคุณกับอิระวดี ไม่เอาดีกว่าเรียกชื่อจริงไม่ถนัดปากเลย ไหนว่ามาใหม่ดิ๊ สี่คนชื่อเล่นอะไรกันบ้าง?”

              พี่กุ้งจัดการแยกสี่คนให้อยู่กับพี่นักกายภาพบำบัดประจำโรงพยาบาล...ก็ลูกน้องของพี่กุ้งนั่นแหละเรียบร้อย ต่างคนก็ต่างแยกกันไป นายอรุณรุ่งได้เดินวอร์ดสมใจโดยมีรุ่นพี่ที่ปรึกษาคือพี่ดาที่ถึงเวรต้องขึ้นเดินวอร์ดประจำเดือนนี้เหมือนกัน แต่นักศึกษาฝึกงานจะสลับหน้าที่ทุกสองสัปดาห์ นั่นหมายความว่าสองสัปดาห์แรกพี่ดอนจะผูกติดกับพี่ดาตลอด แต่พอครบแล้วก็จะเวียนลงมาอยู่ประจำแผนกที่ชั้นล่างรับผู้ป่วยที่พอจะเคลื่อนย้ายได้ง่ายๆและผู้ป่วยนอกบ้าง ในขณะที่เพื่อนคนอื่นก็จะหมุนไปทำหน้าที่ตรงอื่นแทน

              พี่ดาหญิงสาววัยยี่สิบปลายๆเฮี้ยบจริงเหมือนที่เดาได้จากท่าทางตั้งแต่ได้เจอวันแรก ชายหนุ่มเริ่มต้นการฝึกงานโดยการถูกตั้งคำถามเกี่ยวกับกายวิภาคช่องอกละเอียดยิบ ในขณะที่เพื่อนๆคนอื่นแยกย้ายกันไปเริ่มดูคนไข้แล้วเพราะที่แผนกด้านล่างเปิดรับคนไข้ตั้งแต่แปดโมง ในขณะที่พี่ดาจะเริ่มเดินวอร์ดตอนเก้าโมง พอถามคำถามพื้นฐานจนพอใจพี่ดาก็ยังมีเวลาหยิบเอาแฟ้มประวัติคนไข้ในที่ค้างอยู่ในแผนกมาให้เด็กในความควบคุมลองอ่านดูอีก

              “วันนี้มีคอนซัลท์มาใหม่เจ็ดเคส ที่อายุรกรรมชายสาม อายุรกรรมหญิงสอง วอร์ดเด็กหนึ่งแล้วก็ไอซียูอีกหนึ่ง ดอนไม่เคยเจอคนไข้ทางเดินหายใจเลย งั้นวันแรกพี่แบ่งให้สองเคสพอ แต่บังคับเลือกระหว่างคนไข้เด็กกับไอซียูนะ ต้องเลือกรับไปหนึ่งเคส ว่าไงเอาไรดี?”

              “เด็กครับ”

              “โอเค งั้นเราลุยกันเลย”

              การฝึกงานวันแรกผ่านไปพร้อมกับพลังชีวิตของพี่ดอนและผองเพื่อนที่หดหาย ไอ้ที่พี่ดาบอกว่าแบ่งให้สองเคสพอ เอาเข้าจริงที่ว่าสองเคสนั่นคือให้เขียนรายงานแค่สองเคส แต่เคสอื่นๆพี่ดาเรียกให้เดินไปด้วยกันแล้วก็เอาแฟ้มประวัติให้พี่ดอนอ่านพร้อมๆกันแล้วป้อนคำถามเกือบตลอดเวลา
              แถมเด็กดีอย่างพี่ดอนยังเสนอตัวช่วยลงมือให้การรักษาคนไข้ตามใบสั่งที่พี่ดาและพี่ดอนเองช่วยกันคิดหลังจากศึกษาข้อมูลด้วยประวัติและตรวจร่างกายคนไข้อีกด้วย นอกจากนี้ช่วงบ่ายยังมีคนไข้ใหม่ที่แพทย์ส่งปรึกษาเพิ่มมาอีก ทำให้ชายหนุ่มสูญเสียพลังงานความคิดและแรงกายไปเยอะ

              พอกลับลงมาจากวอร์ดที่เดินตั้งแต่ชั้นห้าตึกหลังไล่ลงมาเรื่อยๆจนไปจบที่ไอซียูชั้นสามของตึกหน้า แถมมื้อกลางวันยังได้กินขนมจีนน้ำเงี้ยวไปแค่จานเดียวก็ทำให้มือใหม่ถึงกับหมดเรี่ยวหมดแรง แต่พอหันไปข้างๆเห็นพี่ดาที่ตัวเล็กกว่าตั้งเยอะยังก้าวฉับๆแบบสบายๆ เหมือนกับว่าต่อให้คนไข้มากกว่านี้อีกสามเท่าฉันก็ยังไหว พี่ดอนก็เลยยืดตัวขึ้นอกผายไหล่ผึ่งทำท่าข้าก็ยังสบายดูบ้าง

              ก่อนสี่โมงครึ่งทั้งสี่คนล่ำลาพี่ๆบางคนที่ยังไม่รีบกลับและพี่สองคนที่อยู่เวรคลินิกนอกเวลาต่อ แล้วเลยพากันเดินกลับบ้าน ต่างคนเห็นสภาพเพื่อนก็พอเดาได้แล้วว่าคงเจอมาหนักไม่ต่างกัน มีแต่ไอ้คุณก่อที่เริ่มต้นสองสัปดาห์แรกที่ห้องออกกำลังกายที่ดูจะสบายกว่าเพื่อนเพราะเคลียร์คนไข้ส่วนใหญ่หมดไปตั้งแต่ครึ่งวันเช้า หลงเหลือมารอบบ่ายแค่สองคนเท่านั้น

              “โรงพยาบาลประจำจังหวัดก็งี้แหละ คนไข้เยอะ” คุณชายเชท่านพูดขึ้นเบาๆขณะเดินจับกลุ่มกันกลับบ้าน

              “แกเลยไอ้ก่อ เป็นไงล่ะอยากมาตาก ชิ!” ส่วนไอ้แคระที่เดินระโหยโรยแรงทำท่าจะกระดื๊บไปคล้ายพยาธิตัวจี๊ดเอาจริงๆก็หันไปแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่ไอ้คุณก่อคุณ

              “หึๆๆ” ทำได้แค่หัวเราะแบบไม่มีปากมีเสียงก็นายอรุณรุ่งของเรานี่แหละ

              “อ้าว......ก็อยากไปทีลอซูนี่หว่า คนไข้เยอะก็ดีไง จะได้ได้เคสเยอะๆ ประสบการณ์นะเว้ย” นี่ไงเหตุผลที่แท้จริงของการเลือกมาฝึกงานถึงจังหวัดติดชายแดน ไอ้คุณก่อมันอยากไปทีลอซู น้ำตกที่มีคำห้อยท้ายว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในเอเชียอาคเนย์ “มึงอย่ามาหัวเราะไอ้ดอน มึงก็ด้วยแหละอยากไป ทำนิ่งปล่อยให้กูโดนคนเดียวนะมึง”

           ----ผัวะ!!----

              “หึๆๆ”

              “ไอ้ดอนแม่งหนาว่ะ โดนโบกไปเต็มๆดูมันดิ ทำแค่หัวเราะหึๆ แกไม่ตอบโต้มันหน่อยวะ ขอชั้นเห็นเป็นบุญตาที”
              ขนาดผู้หญิงคนเดียวของกลุ่มเรียกร้องขนาดนั้น พี่ดอนมันยังทำแค่เอื้อมมือไปโยกหัวเพื่อนตัวจี๊ดเล่นเบาๆแล้วแจกยิ้มให้เพื่อนสามคนถ้วนหน้าเท่านั้นเอง


              หลังกลับถึงบ้านเช่าโดยใช้เวลาเดินเอื่อยๆไม่ถึงสิบนาที สี่คนก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเริ่มทำกิจกรรมเฉพาะตัว เขียนรายงานบ้าง เล่นเกมในมือถือบ้าง....ไม่ใช่ใครหรอกไอ้ขี้ดองอย่างคุณก่อนั่นไง มันบอกว่าเอาไว้มืดๆก่อนค่อยเขียนรายงานคนไข้ประจำวัน สว่างๆแบบนี้ยังไม่มีอารมณ์
              พอแดดร่มลมตกพี่ดอนก็ชวนเพื่อนอีกสามใส่กางเกงวอร์มเสื้อยืดพร้อมร้องเท้าผ้าใบเดินไปตลาดริมแม่น้ำ แล้วก็จ๊อกกิ้งก่อนมื้อเย็นมันริมถนนเลียบแม่น้ำปิงนั่นเอง

              อรุณรุ่งไม่รู้เลย ว่าจากโต๊ะหนึ่งของร้านขายข้าวต้มกุ๊ยในตลาดริมปิง มีสายตาคู่หนึ่งที่มองตามการเคลื่อนไหวสม่ำเสมอของตัวเองที่วิ่งรวมกลุ่มอยู่กับเพื่อนๆ
              เจ้าของสายตาวาววับมาดหมายในใจ พรุ่งนี้แหละจะตามไปทำความรู้จักถึงแผนกเลย เย็นนี้ปล่อยไปก่อน ตำราพรหมชาติท่านว่าปีนี้วันอังคารเป็นวันธงชัย เพราะงั้นต้องรอฤกษ์ก่อน
              ดูความคิดนายแพทย์ใหญ่.....นักวิทยาศาสตร์ตัวโตเท่าตึกผู้เปิดหนังสือพิมพ์ทุกเช้าต้องมุ่งมั่นอ่านคอลัมน์ ‘ดวงคุณวันนี้’ แกล้มกาแฟใส่นมข้นหวานก่อนจะให้ความสนใจกับพาดหัวหน้าหนึ่งเสียอีก


              “อ้าวคุณหมอ วันนี้มาเองเลยเหรอคะ?”

              “ครับ ผมอยากดูคนไข้  both bone fracture ที่ส่งมาหัดเดินน่ะ ขึ้นไปวอร์ดเขาบอกลงมากายภาพแล้ว”
              นายแพทย์ตัวโตเท่าตึกส่งยิ้มหวานเป็นทัพหน้าเมื่อจู่ๆก็โผล่หน้าเข้ามาในแผนกกายภาพบำบัด เนียนๆกวาดตามองหาเจ้าของนัยน์ตาโศกสีน้ำตาลอ่อนที่ได้สบเพียงแวบเมื่อเช้าวาน และความบังเอิญที่ทำให้ได้เห็นอากัปกิริยาเป็นธรรมชาติเวลาอยู่นอกเครื่องแบบเมื่อเย็นวานอีก

               ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่วันนี้อยู่ในชุดเสื้อกาวน์สั้นกับกางเกงผ้าสีเทาเข้มเกือบดำที่ทำให้ยิ่งเห็นได้ชัดว่าช่วงขายาวอย่างยิ่งรับแฟ้มประวัติคนไข้รายที่เอามาเป็นข้ออ้างพลางเดินล่วงเข้าไปที่ห้องออกกำลังกายด้านใน หัวคิ้วเริ่มขมวดมุ่นน้อยๆเมื่อเห็นว่าคนที่ดูแลให้คนไข้ผู้ตกเป็นเครื่องมือเข้าใกล้คนบางคนโดยไม่รู้ตัวนั้นไม่ใช่คนที่ต้องการ
              “น้องก่อ นี่คุณหมอเจ้าของเคส จะมาขอดูคุณฟองหัดเดินด้วย”

              “สวัสดีครับ เพิ่งออกกำลังเพิ่มความแข็งแรงกล้ามเนื้อเสร็จ เดี๋ยวผมจะให้ใช้ไม้ค้ำเดินแบบโฟร์ พอยท์ ไม่ลงน้ำหนัก คุณหมอโอเคมั้ยครับ?”
              ก่อคุณเงยหน้าจากคนไข้อุบัติเหตุกระดูกขาท่อนล่างหักที่ยังมีทั้งเฝือกและเหล็กยึดกระดูกโผล่ออกมาจากผ้าพันแผลขึ้นเจอกับหน้าตาคมเข้มที่เกือบจะมีเหตุการณ์อุบัติเหตุรักกับเพื่อนตัวจี๊ดไปเมื่อวานแล้วส่งยิ้มให้อย่างระลึกได้ ในขณะที่พี่เจ้าหน้าที่ที่เดินนำคุณหมอตัวโตเข้ามาผละไปประจำที่ตรงเคานท์เตอร์หน้าแผนกตามเดิม

              คุณหมอที่มีจุดประสงค์แอบแฝงส่งยิ้มตอบแล้วพยักหน้า หันไปถามคำถามทั่วไปกับคนไข้วัยสาวเหลือน้อยที่นั่งมองตาแป๋ว แล้วส่งคำถามที่ทำให้นายก่อคุณชักตงิดใจออกจากปาก
              “แล้วเพื่อนคนอื่นล่ะน้อง มากันสี่คนไม่ใช่เหรอ?”

             “แยกกันน่ะครับ คุณหมอจะถามถึงคนไหนล่ะ?”
             นายก่อคุณรับออร่าแปลกประหลาดบางประการจากนายแพทย์ตัวโตที่น่าจะมีส่วนสูงน้อยกว่าสองเมตรไม่มากได้ในทันที และปล่อยคำถามตรงประเด็นแบบที่มีแต่มันแหละที่ทำได้ออกมา และนายแพทย์ตัวโตคนนี้ก็ประสานสายตาแสดงความต้องการโจ่งแจ้งแล้วตอบเต็มปากเต็มคำไม่มีหลบเลี่ยงอย่างทันควัน

             “น้องคนที่เป็นลูกครึ่ง ที่น่ารักๆน่ะ”

             “อ๋อ.......ไอ้ดอน มันขึ้นวอร์ดครับ แต่เห็นมันบอกว่าบ่ายนี่เหลือเก็บอีกแค่สามเคส อีกเดี๋ยวคงลงมาแล้วแหละ”
             ไอ้ก่อกรรมทำเวรปฏิบัติการณ์เปิดทางโดยดี ไม่ใช่เพราะเกรงรัศมีหมอ แต่เป็นเพราะนึกถูกใจความตรงไปตรงมาของหมอขึ้นมาง่ายๆ ก็เพื่อนดอนมันก็เคยชอบทั้งหญิงทั้งชาย ถึงนายแพทย์ตรงไปตรงมาคนนี้จะเข้ามาจีบเพื่อนจริงอย่างที่สงสัย ก็ไม่ทำให้เพื่อนเปลี่ยนไปจากเดิมหรือเป็นสาเหตุให้เบี่ยงเบนนี่นะ

             วัดความยาวแขนขาคนไข้พร้อมปรับความยาวไม้ค้ำเรียบร้อยนายก่อคุณก็หมดความสนใจในตัวนายแพทย์เจ้าของไข้ หันไปแนะนำวิธีการใช้ไม่ค้ำยันที่ถูกต้อง แล้วช่วยพาคุณฟองลุกขึ้นยืนโดยไม่ยอมให้ลงน้ำหนักขาข้างที่เจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว

             นายแพทย์โอฬาร ที่ขนาดตัวโอฬารสมชื่อสังเกตการณ์เคลื่อนไหวของคนไข้แล้วเขียนอะไรขยุกขยิกลงแฟ้มเงียบๆ ปากก็คุยถามอาการคนไข้อีกนิดหน่อย เมื่อเงยหน้ามองไปทางคนไข้อีกทีก็เห็นคนที่ตั้งใจพาตัวเองมาทำความรู้จักโผล่มาจากไหนไม่ทราบ แต่ลากเก้าอี้มีพนักตัวใหญ่มารอที่ด้านหลังคนไข้แล้วค่อยๆช่วยเพื่อนพาคนไข้ที่เริ่มแขนขาสั่นลงนั่งเรียบร้อยแล้ว

            “เดี๋ยวไปเรียกเวรเปลก่อน แกอยู่เป็นเพื่อนคนไข้ให้แป๊บนะ” ต่อหน้าคนไข้สรรพนามแทนตัวของนายก่อคุณก็เปลี่ยนไป และพอได้โอกาสนายแพทย์โอฬารก็พุ่งเข้าคว้าทันที

            “น้องดอนใช่มั้ยครับ พี่ชื่อใหญ่นะ ฝึกงานที่นี่เป็นไงบ้าง?”

            “เอ่อ.....ก็ดีครับคุณหมอ”

            “เฮ้ย ไม่ต้องเกร็ง เรียกพี่ใหญ่ก็ได้ พี่เป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัยเดียวกะเรานะ บอกเพื่อนๆด้วยนะครับ ไว้ว่างๆพี่พาไปเลี้ยง”

            รอยเคร่งเครียดที่พี่ดอนเห็นว่าทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าคล้ายยักษ์ปักหลั่นเมื่อวานไม่มีอยู่เลย โดยเฉพาะเมื่อนายแพทย์โอฬารส่งยิ้มหวานใส่ตามาให้ แถมข้อมูลใหม่ที่บอกมาว่าเป็นรุ่นพี่ร่วมสถาบันก็ทำให้อาการเกร็งและเกรงใจเกือบจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง ไอ้ดอนของเพื่อนๆส่งยิ้มกว้างขวางกลับไปให้ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแค่ยิ้มหวานๆครั้งเดียวก็ทำเอาผู้ชายตัวใหญ่ถึงกับหัวใจกระตุก

            พอก่อคุณเดินกลับมา ก็ถูกเพื่อนรักเรียกให้ทำความรู้จักกับ ‘พี่ใหญ่’ พร้อมคำสัญญาว่าวันไหนฤกษ์ดีจะพาน้องไปเลี้ยงยกกลุ่มแบบอิ่มจังตังค์อยู่ครบเรียบร้อยแล้ว

.........................................................................................

..โปรดติดตามตอนต่อไป..

*หมายเหตุ  both bone fracture สำหรับท่านที่ไม่คุ้นเคย ในที่นี้หมอพี่ใหญ่หมายถึง กระดูกขาท่อนล่าง(บริเวณหน้าแข้ง)หักทั้งสองชิ้นค่ะ

[iforgive]

หมอใหญ่มาถูกใจน้องดอนซะแล้ว  ว่าแต่พี่เพชรหายไปไหนอ่ะ
จะเอาพี่เพชรน่ะ  จะเอา ๆ ๆ ๆ

[*4_m3*]

^
^
จิ้มถึงพี่นุ่น
ไม่เอาคุณหมอใหญ่ทั้งชื่อจริงทั้งชื่อเล่นทั้งขนาดตัว
ขอพี่เพชรคนดี๊คนดีคืนนะคะ 

[N.T.❁]

อิอิ กำลังจะถามหาพี่เพชรเหมือนสองรีข้างบนเลยค่ะ 
พี่ใหญ่นี่จุดประสงค์ชัดเจนมากมาย ฮ่าาา แต่ก็ยังติดใจพี่เพชรอยู่ดีอะแหละ
เห็นคนอื่นพูดถึงพี่เพชรเป็นหมอ เลยเพิ่งระลึกได้ค่ะ อายจังความจำปลาทองจริง 555

[primmi]

น้องดอนขอ2 

[aekporamai2]

ชอบ

[anajulia]

ตอบเมนท์ก่อนนอนค่ะ ^o^

ชอบ

น้องดอนขอ2  

ยินดีต้อนรับทั้งสองท่านนะคะ ดีใจที่ชอบ ส่วน "น้องดอนขอสอง" โอวววววววว ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย  

อิอิ กำลังจะถามหาพี่เพชรเหมือนสองรีข้างบนเลยค่ะ  
พี่ใหญ่นี่จุดประสงค์ชัดเจนมากมาย ฮ่าาา แต่ก็ยังติดใจพี่เพชรอยู่ดีอะแหละ
เห็นคนอื่นพูดถึงพี่เพชรเป็นหมอ เลยเพิ่งระลึกได้ค่ะ อายจังความจำปลาทองจริง 555

ไม่เป็นไรค่ะ ลืมๆไปก็ได้นะคะน้องพาร์ ก็ทีพี่ดอนเองก็ยังไม่รุ้เลยนิว่าพี่เพชรเป็นหมอ
(เอ๊ะ.....ตกลงว่าเราเผลอเฉลยไปแล้วใช่มั้ยนี่ว่าพี่เพชรก็คือคุณหมอวัชระคนนั้นนั่นเอง งุงิ)
พี่ใหญ่ขราาาาาาาาาา >////////<

^
^
จิ้มถึงพี่นุ่น
ไม่เอาคุณหมอใหญ่ทั้งชื่อจริงทั้งชื่อเล่นทั้งขนาดตัว
ขอพี่เพชรคนดี๊คนดีคืนนะคะ  

หมอใหญ่มาถูกใจน้องดอนซะแล้ว  ว่าแต่พี่เพชรหายไปไหนอ่ะ
จะเอาพี่เพชรน่ะ  จะเอา ๆ ๆ ๆ

พี่ไอฟอร์กิฟกับน้องน้องไม่สงสารพี่ใหญ่เลย มาถึงก็ไม่ยอมรับกันซะแล้ว (อุตส่าห์เป็นเพื่อนพี่ฟ้าแท้ๆยังไม่มีภาษีเทียบเท่าพี่เพชรสักนิด โถ....พี่ใหญ่)

ส่วนที่ถามหาพี่เพชรกัน พี่เพชรลาพักร้อนหนีงานมาเที่ยวไม่กี่วันค่ะ ป่านนี้รีบกลับบางกอกไปทำงานแล้ว
ปู้จายเอาการเอางาน ปลื๊มมมมมมมมมมมมมปลื้มนะคะ  

[Little Devil]

น้องดอนเหมือนงานเข้าแล้ว
พี่ใหญ่ พี่เพชร ...แรงพอกัน
+1

[DexTunG]

  :z2:ติดตามตอนต่อไป.

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ยักษ์ปักหลั่นส่งยิ้มหวานใส่ตามาให้

นึกภาพออกเลย อิอิ น่ารักอ่ะ

ท่าทางคุณหมอเพชรกับคุณหมอใหญ่จะแรงพอตัวนะเนี่ยยยยย พี่ดอว์นจะลำบากใจไหมนะ

เลือกไม่ถูกอ่ะว่าจะเชียร์ใครดี~ แบบนี้ขอสองเลยเหอะ

[BeeRY]

พี่ใหญ่มาเร็ว เคลมเร็ว เครื่องฟิตตั้งแต่สตาร์ทเลยนะเนี่ย 
งานนี้คงเชียร์กันสนุกแน่เลย พี่เพชรกับพี่ใหญ่

[kwa]

เอาละเว้ยเฮ้ย..
พี่เพชรที่แสนลึกลับมีคู่แข่งซะแล้ว  แถมเขายังทำงานใกล้กันอีก วู้ววววว
รีบๆออกมาทำคะแนนหน่อยเร๊วววว ก่อนโดน หมอใหญ่จับพี่ดอนไปกิน โฮ่ๆๆๆ

[archi_10_001]

เนื้อหอมเชียวนะพี่ดอน อิอิ

[cheyp]

โอ๊ะโอ มีหมออีกคนมาหลงเสน่ห์

แล้วใครจะไีด้คู่กะพี่ดอนเนี่ย (แอบเชียร์เพชร)

[pandaๅ123]

คุณหมอยักษ์ยิ้มหวาน อิอิ
(คุณเพื่อนพี่ดอนแต่ละคนแอบโหดแหะ เด๋วหนูหม่าเอายานวดให้พี่ดอน ฮึบๆ)
แล้วไอ้มาดคุณหมอตัวใหญ่ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ จิบกาแฟ...อย่างเท่อ่ะ
แต่พอรู้ว่าเป็นอ่านคอลัมน์ ‘ดวงคุณวันนี้’ฮาแตก กร๊ากกกกก
ถึงขั้นต้องดูฤกษ์...จริงจังขนาดนั้น 5555

ละ...แล้วก็....พี่ใหญ่ อุ๊แม่เจ้าาาาาาา (ที่คิดถึง กร๊าซซซซซซ)
อยากอ่าน ๆๆๆๆ อีกๆๆๆๆ  (อ้อน ๆ)
พี่ดอนเราเสน่ห์แรงมากมาย เป็นที่น่าปลาบปลื้มใจ
ว่าแต่...พี่เนี้ยบหายไปไหนอ่ะ มัวชักช้า เดี๋ยวจะโดน...งาบ!!ซะหรอก

 

[RakorN]

เมื่อคืนรอนะคะ ลงไปนอนกลิ้งๆบนเตียงเล่นไปเล่นมาแต่ดันหลับจริงซะงั้น พอรู้สึกตัวก็เดินมาปิดคอมฯ แต่ลืมlogoutออก 5555 เช้านี้ตื่นมาก็วิ่งมาหาพี่ดอว์นก่อนเลย หุหุ
พี่ดอว์นยังเป็นคนดีไม่มีปากไม่มีเสียงอีกตามเคย แถมออร่าความน่ารักยังไปเตะตาคุณหมอหุ่นตึกอีก แต่เค้าไม่เอาพี่ใหญ่อ่าคุณนุ่น แค่ชื่อพี่เพชรก็กินขาดแระ ส่งพี่ใหญ่ไปให้น้องก่อเถอะค่ะ 'วัชระอรุณรุ่ง' เหมาะกันจะตาย เนอะพี่เพชรเนอะ 

[jasmin]

พี่เพชร ไปเก็กอยู่แถวไหนล่ะเนี่ย
ชักช้า เดี๊ยวพี่ดอนโดนงาบไปนะเออ
พี่ใหญ่โตมโหฬารยิ่งออกตัวไวอยู่
มาแปบๆ หาเรื่องให้ดอนส่งยิ้มหวานได้ล่ะ
แต่ยังไงก็เชียร์พี่เพชรอ่ะ พี่เพชรขาโชว์ตัวหน่อยเร็ววววว

[fOnfOn :D]

มีแต่คนเชียร์พี่เพชรเนอะ

[in_blu]

โอ๊ะๆๆ เด๋วจะมีศึกชิงนายกันเกิดขึ้นรึเปล่า

ทั้ง พี่เพชร พี่ใหญ่

น้องดอนถ้าจะตัดสินใจลำบาก อิอิ

[Killua]

พี่เพชรรีบมาเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวไม่ทัน ฝั่งพี่ใหญ่เค้าเร่งทำคะแนนยิกๆแล้วอ่ะ
พี่ดอนอย่าเพิ่งเอนเอียงนะคะ รอพี่เพชรก่อน
ขอบคุณคนแต่งสำหรับพิมตะวันเจ้าค่ะ

[Saffron]

อ้าวววววว

แล้วพี่คนนั้นอ่ะ 55555



ปล.นายก่อเปิดทางเต็มที:))

[hahn]

อิอิ เจอพี่หมอใหญ่ใจดี แล้วยังงี้ ดอนลี่ จะว่าไงจ๊ะ