หัวข้อ: "พิมตะวัน" : P.66 (20/10/2011)

[urmein]

แอร๊ยยยยย
พี่เพชรคะ น้องดอว์นเปิดทางมาขนาดนี้ รีบๆมาเอาคำตอบจากเจ้าตัวเลยค่ะ
อย่าช้า เค้าลุ้นนนนนน 555

[heefever]

ร้านเนทปิด มิเป็นไร

เบอร์โทรมี จัดไปอย่าให้เสียค่ะน้องดอว์น 

[yeyong]

ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป
อะไรที่ได้มาง่ายๆมันก็อยู่ได้ไม่นาน
ปลูกต้นรักก็ต้องค่อยๆขุดดิน
อยากมีคนส่งเมล์แบบนี้มาให้บ้างจัง

[jasmin]

อู๊ยยย อย่าได้แคร์วันหยุด
ไหนๆคุณพี่เพชรก็อ่อยให้เบอร์มาซะขนาดนี้แล้ว
โทรไปหาเลย 

[MaeMoo]

ไม่ทันใจวัยโจ๋เลยอ่ะคู่นี้ อิอิ

แต่แค่เมลล์สั้นๆ ยังหวานได้ขนาดนี้
ถ้าเจอกันล่ะก็......

[MyTeaMeJive]

ตอนที่อ่านเมลของพี่เพชรกับน้องดอนก็ยิ้มๆ อยู่หรอกนะ
แต่ไม่รู้ทำไม เวลาเห็นจดหมายที่พี่ดอนเขียนถึงคนบนฟ้าแล้วผม......เฮ้อ.........

[nunamicky]

อยากอ่านอีกอ่ะ
มาต่อเร็วๆ นะ
พี่เพชร กับ พี่ดอนเค้าจะเจอกันแล้ว
ตื่นเต้นวุ้ย

[jedi2543]

อยากให้เจอกันอีกไวๆ จัง สงสารพี่เพชร รอนานแย่เลย

[humanculus]

เชียร์ให้ตกหลุมรัก  ตะกายขึ้นมาไม่ได้อีกเลย  ตายสะนังชะนีห้าร้อย   ตบๆๆๆๆ




55555   เกี่ยวรายกานนนี่  กรุ งง ตัวเอง

[aeecd]

จึ้กๆ ๆ ตามมาจิ้มพี่นุ่น
เรื่องนี้สนุกดีคะ
รู้สึกว่าจะหลายคู่ หุหุหุ
ขอให้ได้เจอกันเร็วนะ
 

[bbyuqin]

ข้อความสั้นๆ แต่มันอิ่มใจ อิอิ  น่ารักอ่ะ

[Wins_Sha]

โทรหาเลยพี่ดอว์น
จำเบอร์ได้ขึ้นใจแล้วหนิ

แต่ท่าทางพี่ดอว์นจะเจอกับพี่เพชรอีกที่คงต้องรอให้พี่อินทร์ดลบันดาล
ให้พี่เพชรตามพี่กิมมาเที่ยว

555555555555555555555

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ตอนที่อ่านเมลของพี่เพชรกับน้องดอนก็ยิ้มๆ อยู่หรอกนะ
แต่ไม่รู้ทำไม เวลาเห็นจดหมายที่พี่ดอนเขียนถึงคนบนฟ้าแล้วผม......เฮ้อ.........

หง่ะ   อาการเดียวกันนนน

[captainchick]

เข้าใกล้กันทีละนิด ทีละนิด คนอ่านก็อยากจะให้ทั้งสองคนได้เจอกันเร็วๆ
ร้านเนตปิดไม่เป็นไร เพราะคาดว่าอาจจะเจอกันที่งานคืนนี้ หุหุ เดาล้วนๆ

[-~iK@iZ_KunG~-]

น่ารักอ่ะครับ
อยากมีแบบนี้บ้างอ่ะ อิอิ

[RakorN]

เอ๊ยยยยยย น้องดอว์นน่ารักกกจำเบอร์โทรฯพี่เพชรได้แล้ว น้องมีใจให้ขนาดนี้แล้วอย่ามัวแต่เก็กอยู่ข้างรถนะคะพี่  แต่อ่านตอนนี้แล้วได้อารมณ์คนรอคอยจริงๆค่ะ เข้าใจทั้งพี่เพชร ทั้งน้องดอว์นเลย อย่างพี่เพชรนี้ แกคงตื่นเต้นจนนั้นแหละอย่างที่เห็นกว่าจะกด send ได้ 555555 แต่ข้อความที่ส่งไปก็เหมาะสมที่สุดแล้วค่ะ ตอนต่อไปเขาจะเจอกันไหมคะ? กิมจ๋าใหญ่จ๋า พี่เพชรจ๋าน้องดอว์นจ๋า อ๊ายยยยยยยยยยยยย มดยกทัพไปตาก
ฝันดีนะคะคุณนุ่น
 

[MIkz_hotaru]

พี่ดอนน่ารักจังเลยวุ้ย ในที่สุดก็ส่งเมลไปหาซักทีเนอะ
ส่งเมลกันสั้นๆ แต่หวานจังเลยอ่ะ  ไม่รู้เป็นไรนั่งอ่านไปเขินไป 555
เค้าจะไปทีลอซูด้วยกันใช่มั้ยเนี่ย
+1 ค่า 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านแล้วเขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

ในที่สุด... ในที่สุดก็เมลล์หากันแล้วววววววววววววว พี่เพชรออกแนวบังคับเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ปากแข็งจริงๆเล้ยยยยยย~



ปล.ดีแล้วค่ะที่พี่นุ้นเปิดให้จองเรื่องหนูป่วนเดือน2-3นู่น(ไอเอาด้วยนะ ถึงกำหนดการแล้วเห็นไอหายหน้าหายตาไปก็PMบอกกันมั่งนะคะ แบบว่าไออาจจะลืมไปแล้วอ่ะ) ยอมรับจริงๆว่าช่วงนี้จ้นจน ไม่รู้พักนี้ทุกคนจะเร่งผลิตหนังสือไปถึงไหน จะไม่เอาก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาจะพิมพ์ซ้ำตอนไหนอีกไหม  แบบว่า.....ไม่มีเงินแล้วเฟ้ย!!!

[expressyourself]

แอร๊ยยยยย

 

[anajulia]

ฮี่ๆๆๆ เข้ามาเชียร์ให้พี่ดอนโทรหากันใหญ่เลยนะคะ

เข้ามารายงานว่าท่านไหนอยู่ดึก(จริงๆ แบบดึ๊กดึก)คืนนี้น่าจะได้อ่านค่ะ
แต่แนะนำให้แวะมาดูพรุ่งนี้ดีกว่า เพราะกว่าจะเสร็จคงดึกจริงๆ ฮี่ๆๆๆ

คุณexpressyourself ยินดีต้อนรับค่ะ มามะเข้ามาเขินด้วยกันให้เป็นหมู่คณะนะคะ >///////<


ส่งโอ๋ๆๆๆ ให้น้องไจฟ์และน้องปีศาจน้อยสีชมพูโดยเฉพาะ โอ๋ๆๆๆๆ ไม่เหงาไม่เศร้าๆๆนะคร้าาาาาาา

[daodome]

มาต่อไว ๆ นะ จะตั้งตารอ....กำลังลุ้น....

[pandaๅ123]

มานอนรอ พี่กิม พี่หยายยยยยยยยยยย

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

^
^
^ จิ้มพี่ดาด้า   ดีใจ เอิ๊กๆ




มารอพี่กิม กะพี่ใหญ่ด้วยยยยย

[anajulia]

^
^
^
จิ้มๆเด็กๆ

มามะ มาแล้ว มากันหมด กร๊ากกกกกก
(ดาด้าเมื่อกี้เน็ตหลุดอะ เลยมาช้างิ)

ยินดีต้อนรับทุกท่าน มาช้าไปไม่มาตามนัดเมื่อคืน ขอโทษด้วยนะคร้า
พอดีเพิ่งบทให้เพื่อนๆพี่ดอนแก เลยติดพัน งุงิ
....................................

ตอนที่๑๓ ฝันไป?

   
         “ฮัลโหล ว่าไงคะลูก”

         “happy new year ครับหม่าม้า ขอให้หม่าม้าของดอนสุขภาพแข็งแรง กินอะไรก็อร่อย ขับรถไปทำงานก็ไม่ต้องอารมณ์เสียกับรถติด แล้วก็อยู่สวยๆให้ดอนกอดไปอีกนานน้าน......นานนะครับ”
         เช้าวันปีใหม่อรุณรุ่งตื่นขึ้นมาทักทายอากาศหนาวตั้งแต่ฟ้ายังมืดด้วยการตั้งนาฬิกาปลุกไว้ล่วงหน้า ตั้งใจจะโทรไปให้ทันก่อนแม่จะออกไปใส่บาตร เพราะกลัวแม่จะเหงา

         ทุกเช้าวันปีใหม่ตั้งแต่พ่อจากไป สามคนแม่ลูกครอบครัวโพเวลล์จะตื่นแต่เช้าเตรียมอาหาร และที่ขาดไม่ได้คือครองแครงน้ำกะทิที่เป็นขนมไทยสุดโปรดของพ่อรวมถึงลูกแฝด จัดเป็นชุดเตรียมใส่บาตรที่หน้าบ้าน เมื่อมาสูญเสียน้องเล็กของบ้านไปอีกคนเมื่อเกือบสี่ปีก่อน เช้าวันปีใหม่จึงเหลือแค่คุณเอมอรกับลูกชายคนเดียวมายืนรอพระสงฆ์ผ่านมาบิณฑบาตแค่สองคน
   
         ลุกจากฟูกนอนเปิดประตูออกมายืนส่งดาวประกายพรึกเข้านอนที่ริมระเบียง รับพรตั้งแต่วันแรกของปีจากแม่เรียบร้อย และปล่อยให้คุณเอมอรซักไซ้เรื่องฝึกงานเรื่องการกินอยู่ของลูกชายอีกนิดหน่อยอรุณรุ่งก็วางสาย พอหมุนตัวจะหันกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งถึงได้เห็นว่านายวิสุทธิ์คุณชายที่มีส่วนปลายลำไส้ใหญ่เป็นนาฬิกาประจำตัวมายืนเท้ากรอบประตูส่งสายตาถามไถ่อยู่ด้านหลัง
   
         “จะกลับไปนอนอีกปะ?” คนถูกตั้งชื่อเล่นเลียนแบบนักปฏิวัติระดับโลกส่งเสียงถามเบาๆ อย่างเกรงจะรบกวนอีกสองชีวิตที่ยังหลับเป็นซากอยู่ในห้อง

         “ไม่ง่วงแล้วว่ะ”

         “งั้นไปตลาดกัน เผื่อเจอพระจะได้ใส่บาตรด้วย แล้วซื้อโจ๊กกะน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋มาเผื่อไอ้สองตัวนี้ด้วยเลย”

         ระหว่างที่อรุณรุ่งเข้าห้องน้ำทำธุระยามเช้าคุณชายเชก็หยิบแจ๊คเก็ตมาสวมทับ อดไม่ได้ที่จะเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงแล้วแกล้งเลิกผ้าห่มนวมด้านปลายเท้าของไอ้คุณจี๊ดขึ้นพอให้เห็นฝ่าเท้าที่ขนาดความยาวพอๆกับฝ่ามือของตัวเอง รอยยิ้มซุกซนผุดขึ้นบนใบหน้าตี๋สมที่เป็นคนมีแซ่ ไอ้คุณเชลุกอีกครั้งแล้วหยิบเอาบางอย่างที่เก็บไว้ในลิ้นชักล่างสุดของตู้พลาสติกที่เป็นส่วนของตัวเองออกมา
                 นางสาวอิระวดีที่กำลังนอนนิ่งสนิทหน้าซุกหมอนไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ถูกมือดีของไอ้คนแอบคิดเกินเพื่อนจัดการเอาผ้าพันคอชีฟองผืนยาวสีม่วงอ่อนจนเกือบขาวผูกติดข้อเท้าเป็นโบเอาไว้เรียบร้อย

         คนตื่นแล้วอีกคนที่เพิ่งแง้มประตูห้องน้ำออกมาจับตามองการกระทำและรอยยิ้มบนใบหน้าเพื่อนแล้วเลยได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ แกล้งผลุบเข้าไปในห้องน้ำใหม่แล้วเปิดประตูโดยตั้งใจให้มีเสียงดังขึ้นอีกนิด พอออกมาคราวนี้จึงได้เห็นเพื่อนรักทำท่ารื้อของอะไรอีกอย่างออกมาจากลิ้นชักของตัวเอง แล้วเอาไปวางไว้หัวนอนของไอ้คุณก่อกรรมที่นอนดิ้นจนขาข้างหนึ่งพาดลงมาอยู่บนพื้น

         พอก้าวลงบันไดมาไอ้คนเดินตามหลังหน้าตี๋ก็จัดการครอบบางสิ่งลงบนศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนตามธรรมชาติของเพื่อนหน้าฝรั่ง อรุณรุ่งหันมาส่งยิ้มให้เพื่อน กล่าวขอบคุณพร้อมกับหยิบของขวัญปีใหม่จากไอ้คนไม่เคยพลาดเทศกาลมาดู

        สีหน้าเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะยิ้มหรือร้องไห้ดีของอรุณรุ่งทำให้ไอ้คนให้ของขวัญเป็นหมวกเบเรต์สีขาวที่ตัดจากผ้าขนสัตว์สังเคราะห์นุ่มฟูหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังจนนกกระจิบที่เริ่มออกมาเกาะตามสายไฟฟ้าพากันส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวตาม

         “....ก็ดีนะ จะได้อุ่น” ในที่สุดคนรับของขวัญเลยตัดสินใจได้ว่าเลือกที่จะยิ้มดีกว่า แถมยังใส่หมวกกลับไปเหมือนเดิมด้วยตัวเองเสียเลย

         ระยะทางจากบ้านเช่าเดินออกไปถ้าแค่ร้านโจ๊กใกล้ๆก็ไม่ถึงห้านาที แต่ทั้งสองคนตัดสินใจเดินเลยไปจนถึงตลาดแล้วซื้ออาหารปรุงสำเร็จใส่บาตรพระด้วย จากนั้นจึงไล่ซื้ออาหารเช้าทั้งคาวทั้งหวานไปเผื่อให้พอสี่ปากท้อง สุดท้ายได้ของกินเต็มไม้เต็มมือกันทั้งสองคน จนสว่างเต็มที่จึงพากันเดินกลับบ้าน

        “เออ ตกลงเข้าร้านเน็ตสองวันนี้แกไปทำอะไรวะดอน ใช่เรื่องเจ้าของโน้ตที่ชื่อเพชรนั่นรึเปล่า”

        “.......อืม”

        “เฮ้อ......ในที่สุด แล้วว่าไง ตกลงว่าเขาตอบกลับมามั้ย”

        “ตอบ”

        “นี่ไม่คิดจะเล่าอะไรสักหน่อยเลยเหรอวะ ถามยาวเป็นวาเล่นตอบคำเดียวตลอด.....ฮั่นแน่! เอาแล้วไงไอ้ดอน ตาเป็นประกายมาเชียว”
                เพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพูดอยู่ฝ่ายเดียวแล้วไอ้เพื่อนดอนมันไม่ให้ความร่วมมือในการตอบ จากที่มองดูทางคุณเชมันเลยหันมามองหน้าเพื่อน แล้วจึงเห็นว่ามันตอบรับสั้นๆตามนิสัยก็จริง แต่แววตาของมันเป็นกระกายเสียจนเลนส์มัลติโค้ทสองชิ้นนั่นยังบังไว้ไม่มิด

                “เออน่ะ แกแหละ ไม่พูดไม่บอก.....แล้วมันจะรู้ด้วยได้ยังไง”

                “ฮะ!! พูดเรื่องอะไร..........”

                “.........” อรุณรุ่งไม่ตอบ แต่หยุดเดินก่อนจะถึงประตูบ้านแค่ไม่ถึงสองก้าวแล้วหันไปสบตากับเพื่อนแล้วบุ้ยปากเข้าไปในบ้าน

                “นายรู้......รู้ได้ยังไง.....”

                “ก็พอจะมองออก.....”

                “......แล้ว.....รู้รึเปล่า”

                “คงยัง อย่างมัน ถ้ารู้คงอยู่เฉยไม่ได้......แต่คิดจะเก็บไปถึงเมื่อไหร่กัน ไม่กลัวถูกตัดหน้าเหรอ”

                “.....เรากลัวอย่างอื่นมากกว่า อีกอย่างถ้ามีใครที่ดีเข้ามาจะไปปิดกั้นให้มันเสียโอกาสทำไม ยังไง.....มันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราเกินกว่าเพื่อนสนิทอยู่ดี”
                น้ำเสียงเศร้าลึกของนายวิสุทธิ์ทำให้คนถามรู้สึกเหมือนตัวเองมีความผิดที่ไปสะกิดโดนแผลของเพื่อนเข้า อรุณรุ่งเลยรวบของมาไว้ในมือเดียวแล้วเอื้อมข้างที่ว่างไปตบหลังเพื่อนเบาๆเป็นเชิงว่าเข้าใจ แต่พอคนถูกปลอบจะเดินเข้าบ้าน ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปอีก

                “แล้วถ้าที่มันไม่คิดกับแกเกินเพื่อนนั่น......เป็นเพราะมันไม่รู้ว่าแกคิดอะไรล่ะ?”

                ไม่มีเสียงตอบจากไอ้คนที่ถูกจับได้ว่าแอบรักเพื่อน อาการชะงักการเคลื่อนไหวแค่ชั่วแวบเพียงบ่งบอกว่าเจ้าตัวมันได้ยินคำถามชี้นำจากเพื่อนที่กำลังเริ่มเห็นโลกสดใสกว่าที่เคยเพราะเริ่มรู้สึกถึงความรักอีกครั้งเท่านั้น......


               กลับเข้าไปในบ้านอีกครั้งไอ้พยาธิตัวจี๊ดกับไอ้ก่อกรรมมันก็ยังคงหลับอยู่บนเตียงไม่ลุกกันเสียที เสียแรงงานคนตื่นก่อนทั้งลากทั้งดึง แถมลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันไอ้จี๊ดมันยังบ่นกระปอดกระแปดให้อีกว่าจะรีบตื่นไปไหน ปีใหม่ทั้งทีขอหลับยาวๆฉลองหน่อยไม่ได้เหรอ ในขณะที่นายก่อคุณพอรู้สึกตัวก็ทำจมูกฟุดฟิดเป็นหมาหิวเดินลงชั้นล่างตามกลิ่นอาหารไปนั่งแทะปาท่องโก๋ทั้งที่ยังไม่ลืมตาดีเลยด้วยซ้ำ

               วันปีใหม่ผ่านไปอย่างรวดเร็วด้วยการพักผ่อนสบายๆของทั้งสี่คน นอกเหนือไปจากเสียงโวยวายเมื่อผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มมารู้ตัวว่าตัวเองกลายสภาพเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ที่มีโบสีหวานจ๋อยผูกอยู่ตรงข้อเท้าเอาตอนที่เดินลงบันไดมาชั้นล่าง แล้วเลยเล่นงานคนผูกที่ไม่ต้องเสียเวลาเดาให้ยากว่าใครด้วยการพุ่งเข้ากอดจนคุณชายเชแทบทำถ้วยน้ำเต้าหู้ในมือหกกระจาย แล้วส่งคำพูดไม่เข้ากับสีหน้ายิ้มระรื่นถามว่า ‘นี่แกเห็นฉันสาวแตกตั้งแต่เมื่อไหร่ ชีฟองสีหวานมาเลยนะแก ก๊ากกกกกกกกกกกก’

               ตกค่ำทั้งสี่คนที่ตั้งใจมาเที่ยวพอๆกับมาฝึกงานก็แต่งตัวเตรียมพร้อมรอเวลาหมอพี่ใหญ่มารับที่หน้าบ้าน พอเรียบร้อยไม่ถึงสิบนาทีนายแพทย์โอฬารก็มาบีบแตรกระบะสีแดงอยู่หน้าบ้าน
               พี่ดอน เพื่อนเช และเพื่อนจี๊ดพาตัวเองมุดเข้าไปนั่งที่สเปซแคบ ทิ้งให้ไอ้ก่อนั่งเม้าท์กับพี่ใหญ่ไปที่เบาะข้างคนขับ ยังไม่ทันน้ำลายจะแตกฟองพี่ใหญ่ก็พามาถึงงานแล้ว

          งานฉลองประจำปีของจังหวัดตากยิ่งใหญ่สมคำโฆษณาชวนเชื่อ ไอ้จี๊ดเสียเงินไปเหยียบร้อยโยนห่วงและในที่สุดก็ทำสำเร็จ เอาตุ๊กตาหมูสีชมพูตัวใหญ่กว่าฝ่ามือนิดเดียวมายื่นให้ไอ้คุณชายเชเป็นของขวัญปีใหม่จนได้ แถมบอกอีกว่าเพื่อนเชไม่ชอบไม่เป็นไร...เพราะมันชอบ ไอ้เชก็ถูกใจ ยิ้มเสียตาปิด
          พอไอ้จี๊ดมันทำภารกิจสำเร็จมันก็ไล่เล่นเกมจนแทบจะครบทุกอย่างที่เขามาตั้งร้านให้เล่น สนุกสนานอยู่กับพี่ดอนสองคน ในขณะที่ไอ้ก่อมัวสนุกสนานอยู่กับกิจกรรมการกิน ตลอดเวลาที่เดินเที่ยวในงานมือมันไม่มีลูกชิ้นปิ้งก็มันทอด พอหมดอย่างหนึ่งก็แวะร้านข้างทางซื้อของกินเล่นอย่างอื่นมาใส่ปากได้ตลอดทางโดยมีพี่ใหญ่ร่วมอุดมการณ์ด้วย

          แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งพี่ใหญ่และคุณเชก็รับรู้ได้ ว่าภายใต้ความสนุกสนานของไอ้หนุ่มแว่นหัวสีน้ำตาลนั่น มีความร้อนรนบางอย่างแฝงอยู่ ต่างกันตรงที่เพื่อนสนิทอย่างคุณชายเชคิดว่าตัวเองพอจะรู้ว่าเพื่อนเป็นอะไร ในขณะที่พี่ใหญ่เฝ้าสังเกตอยู่เกือบสองชั่วโมงที่พาน้องๆเดินเที่ยวงานจนทนไม่ไหว ต้องมากระซิบถามคนที่กำลังทำใจให้เป็นพี่น้องตามหน้าที่พี่ชายที่แสนดี

          “น้องดอนมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า”
          สุ้มเสียงแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดแจ้งทำให้อรุณรุ่งส่งยิ้มน้อยๆไปให้คนถามอย่างขอบคุณ แต่ก็ส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่มีอะไร ก่อนจะทำเป็นหันไปสนใจไอศกรีมมะพร้าวกะทิที่ไอ้ก่อยื่นมาให้แทน แต่อาการที่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาบ่อยๆก็ไม่หลุดรอดสายตาห่วงใยจากพี่ใหญ่ไปได้

          พี่ใหญ่ทำเนียนต้อนให้ไอ้เด็กไม่รู้จักโตทั้งติดจะเล่นเกมมันทุกซุ้มและซื้อขนมมันทุกร้านเดินให้เร็วขึ้นจนไปสุดทางที่เวทีใหญ่ซึ่งกำลังมีคอนเสิร์ตจากศิลปินลูกทุ่งชื่อดัง ห้าคนหยุดยืนดูอยู่อีกเกือบสิบนาที ก่อนที่จะชวนกันกลับ
          ขึ้นรถประจำตำแหน่งเดิมเรียบร้อยผู้ใหญ่ที่พาเด็กสี่คนมาเที่ยวก็ถามย้ำว่ายังมีใครหิวอะไรหรือเปล่า จะได้ไปแวะหาร้านกินข้าวมื้อดึกกันก่อนกลับบ้าน เด็กในความปกครองทั้งสี่ปฏิเสธเป็นเสียงเดียวกัน แถมไอ้ก่อที่นั่งหน้ายังชี้ให้พี่ใหญ่ดูถุงขนมสารพัดชนิดบนตักที่ซื้อมาตุนไว้อีก

          ขับรถมาจอดหน้าบ้าน รอให้เด็กๆอีกสามลงรถไปยืนเรียงหน้ากระดานเรียบร้อย พอไอ้เด็กแว่นคนสุดท้ายจะลงไปบ้างพี่ใหญ่ก็เรียกไว้ก่อน แล้วก็บอกประโยคที่ทำให้พี่ดอนต้องคิดตามอย่างช่วยไม่ได้
          “น้องดอน.....รีบหน่อยก็ดีนะครับ อยากจะทำอะไรก็ทำ เหลืออีกไม่ถึงสิบนาทีก็หมดวันปีใหม่แล้วนะ”

          “เอ่อ...ขอบคุณครับพี่ใหญ่”

          พี่ใหญ่โบกมือลาและขับรถกลับไปแล้วหลังจากที่ทั้งสี่คนยืนเรียงหน้ากระดานแล้วยกมือไหว้ขอบคุณพร้อมบอกสุขสันต์วันปีใหม่อีกครั้ง  ไอ้ดอนของเพื่อนๆปล่อยให้สามคนเดินล่วงหน้าเข้าบ้านไปก่อน โดยอาสาเป็นคนปิดประตูรั้วหน้าบ้านให้ แล้วก็มานั่งมองตัวเลขสิบตัวบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือตัวเองตรงชานบันไดที่มีอยู่สองขั้นหน้าบ้าน
          ในที่สุดก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วกดโทรออกจนได้ อรุณรุ่งปล่อยให้สัญญาณรอสายดังอยู่สามครั้ง แล้วก็ตัดสินใจกดตัดสาย นึกขึ้นได้ว่าอีกไม่กี่นาทีก็เที่ยงคืนแล้ว ปีใหม่แบบนี้คนที่ต้องรวบรวมกำลังใจตั้งนานกว่าจะกล้าโทรหาอาจจะกำลังฉลองอยู่ที่ไหน หรือไม่ก็....อาจจะหลับไปแล้วก็ได้ คิดได้แบบนั้นชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเป็นพิมพ์ข้อความส่งไปแทน
          ‘แค่จะบอกว่าร้านเน็ตหยุดปีใหม่สามวัน แล้วก็ happy new year ครับ’

          กดส่งไปแล้วอรุณรุ่งก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวสักพัก ก่อนจะเข้าบ้านไปรอคิวอาบน้ำเป็นคนสุดท้าย ออกมาจากห้องน้ำอีกที ไอ้สามคนที่ส่งเสียงคุยกันอยู่เมื่อกี้ก็เข้าประจำที่หลับกันไปหมดแล้ว
          ก่อนจะซุกตัวในผ้าห่มหลับไปคืนนั้นชายหนุ่มก็ยังอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูอีกครั้ง ทบทวนข้อความที่ตัวเองส่งไป แล้วก็วางเอาไว้ใกล้ๆมือนั่นเอง

          “อืม.......”
          “หลับแล้วเหรอครับ”
          “อือ......เพชรเหรอ.....”
          “ครับ.....ถ้างั้นนอนต่อนะดอว์น.....ฝันดีนะ”

          คืนนั้นอรุณรุ่งคิดว่าตัวเองฝันดี นอนหลับกำลังสบายก็มีเสียงนุ่มๆมากระซิบให้ฝันดีที่ข้างหู รอยยิ้มกระจ่างขึ้นทั้งใบหน้าหวานละมุนที่พลิกซบกับหมอน จิตใต้สำนึกพลันคิดไปว่า....ตลกดีเรา...ฝันซ้อนฝัน ก็ตอนนี้ฝันดีอยู่แล้ว เพชรที่มากระซิบในฝันยังจะมาอวยพรให้ฝันดีอีก
          แต่อีกด้านที่โรงพยาบาลเอกชนกลางกรุงเทพมหานคร นายแพทย์วัชระกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเครื่องยนต์ที่ได้เติมน้ำมันจนเต็มถัง จากที่ส่งเมลตอบไปตั้งแต่เย็นวานก็รอข้อความจากคนทางโน้นมาตลอด แทบจะเปิดเมลดูทุกเวลาที่ว่างจากคนไข้เลยด้วยซ้ำ

          ไอ้เรื่องที่หวังว่าดอว์นจะโทรมามันก็แอบหวังอยู่หรอก แต่ขนาดอีเมลยังให้รอเกือบเดือน เลยพุ่งเป้าไปที่เมลมากกว่า แต่จนอีกวันกำลังจะผ่านไปก็ยังไม่มีเมลตอบกลับมา ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมงวัชระรู้สึกห่อเหี่ยวถึงขีดสุด แต่พอมีคนไข้ด่วนเข้ามาก็ปัดความรู้สึกนั้นไปเก็บไว้ให้ลึกที่สุดก่อน แล้วนี่อะไร ไปทำหน้าที่แพทย์เวรมาแค่ไม่ถึงชั่วโมงแท้ๆ กลับมาก็เจอว่ามีสายไม่ได้รับจากเบอร์ไม่คุ้นเคย แถมด้วยข้อความสั้นๆให้หัวใจกระตุกอีก.....

          ภายใต้ทีท่าเรียบเฉยที่แสดงออกเมื่อคุณพยาบาลเวรเคาะประตูเข้ามาขอรับชาร์ตประจำตัวผู้ป่วยที่ถือติดมือมาด้วย โลกทั้งโลกของคุณหมอเพชรกำลังถูกย้อมไปด้วยสีชมพู แล้วพอคุณพยาบาลออกไป ไอ้ที่ว่าจะห้ามใจส่งไปแค่ข้อความเพราะดึกมากแล้วก็ห้ามไว้ไม่ไหว ชายหนุ่มกดโทรออกทันที
          เสียงตอบรับในลำคอหลังสัญญาณรอสายดังไม่นานราวกับคนที่อยู่อีกฟากกำลังสะลึมสะลือเต็มทีทำให้ตัดสินใจถามไปว่าหลับแล้วหรือ กะว่าปลายสายอาจจะตื่นขึ้นเต็มตาก็ได้ แต่ผิดคาด.....ดอว์นส่งเสียงงัวเงียเหมือนละเมอตอบรับมาอีกครั้ง
          ‘อือ......เพชรเหรอ.....’
          เท่านั้นแหละจากแค่โลกสีชมพูเรียบๆ โลกของหมอเพชรก็กลายเป็นฉากดอกไม้บานทันที ในใจก็คิด....ง่วงๆนี่เรียกซะสนิทสนมเชียวนะเด็กน้อยเอ๊ย เอาไว้ตื่นเต็มที่แล้วพี่จะคอยดูซิ ยังจะเรียกชื่อพี่ได้อย่างนี้อีกรึเปล่า

          วางสายจากคนที่คิดถึงมาตลอดทั้งวันเรียบร้อยวัชระก็ไม่รอช้า ต่อโทรศัพท์หาที่ปรึกษาปัญหาชีวิตอย่างเพื่อนกิมทันที แล้วเล่าสถานการณ์ปัจจุบันว่ากูเจอแล้วโว้ยให้ฟัง ไม่ถึงกับลงรายละเอียดว่าพูดอะไรกันบ้าง แต่แค่น้ำเสียงระรื่นชื่นบานที่ส่งไปตามสายก็ทำให้หมอกิมที่ก็ระรื่นไม่แพ้กันรู้แล้วว่าเพื่อนอารมณ์ดีแค่ไหน

          นายแพทย์วิเศษถือโอกาสชวนเพื่อนไปตากด้วยกัน แต่ไอ้คุณเพื่อนก็ปัดไปว่าไม่ว่าง ต้องอยู่เวรบ้าง เพราะเดือนที่แล้วใช้สิทธิ์หยุดไปตั้งเจ็ดวันเต็มๆแล้ว คุณหมอหน้าตี๋เลยบอกเพื่อนคร่าวๆว่าจะไปเที่ยวที่ไหนบ้าง แล้วก็บอกว่าถ้าไปได้ก็ตามไปแล้วกัน
          ถูกไอ้เพื่อนรวยแซวพอแก้คันปากว่าจะไปหาสามีที่รักและเคารพก็ปล่อยมันไป ขี้เกียจจะย้ำแล้วว่าถึงรักมันก็อยากได้มันมาเป็นศรีภรรยาไว้คอยออดอ้อน แต่ก็นั่นแหละบอกใครไปก็ไม่มีใครเขาเชื่อหรอกว่าเวลาอยู่กันสองคนไอ้ใหญ่จ๋ามันทั้งออดทั้งอ้อนเป็นลูกหมารักเจ้าของได้แค่ไหน


         “กิม”
         พอนายวิเศษขับรถตามท้ายรถนายโอฬารมาจอดแอบหน้าบ้านเช่าใกล้ๆโรงพยาบาลที่พี่ใหญ่แกเช่าอยู่คนเดียวได้เท่านั้นแหละ ไอ้หมาใหญ่ของกิมจ๋าก็จัดการลากแขนเพื่อนรักลิ่วๆเข้าบ้านโดยไม่ยอมให้สนใจกับสัมภาระในรถสักนิด พอหลุดเข้าไปในตัวบ้านได้ ไอ้คนลากก็หันกลับมาแล้วกอดกิมเพื่อนรักไว้จนแน่น แถมไม่กอดธรรมดามือไม้ที่แปะอยู่บนหลังยังลูบขึ้นลูบลงเหมือนจะให้แน่ใจว่าที่กอดอยู่นี่กิมตัวเป็นๆแล้วนะ ไม่ใช่ตุ๊กตาหน้าเหมือนกิมที่ไหน

         “พอได้แล้วใหญ่ ปล่อยเลย.....”
         นายแพทย์วิเศษปล่อยให้ไอ้หมาตัวโตมันกอดอ้อนสลับกับปล่อยมาส่งยิ้มหวานใส่ตาอยู่เกือบห้านาทีแล้วถึงดันออก

         “ไม่เอาอ้ะ คิดถึง”

         “ไม่เอาไม่ได้โว้ย กิมจ๋าปวดเยี่ยวเดี๋ยวปั๊ดปล่อยให้เลอะหมาใหญ่ซะเลย ปล่อยแล้วพาไปห้องน้ำด่วน!”

         ใหญ่จ๋าของกิมจ๋าจำยอมปล่อยตัวคนคนเดียวที่อ้อนได้ เพราะอ้อนทีไรได้ทุกที แถมไม่ต้องสร้างภาพด้วยเพราะความจำเป็น แล้วจับมือพาไปส่งถึงหน้าห้องน้ำ จัดการกดสวิตช์เปิดไฟให้เสร็จสรรพแล้วออกมายืนรอหน้าประตูห้องน้ำ ไม่ถึงสามนาทีพอหมอกิมเปิดประตูออกมาก็ถูกไอ้คนตัวโตแถมยังหน้าเข้มเป็นยักษ์รวบตัวไปกอดไว้อีกครั้ง
         หมอกิมหน้าตี๋ผิวขาวจัดได้แต่กระหยิ่มในใจ..........
         ไอ้ใหญ่บ้า โง่จริงแท้.......คิดถึงกูขนาดนี้ มึงอะ มันรักกูชัดๆ ทำไมไม่รู้ตัวซะทีว้า......เที่ยวไปมองหาขาว..สูง...แล้วก็เป็นน้องแว่นน่ารักที่อื่นอยู่ได้ เฮ้อ........

.............................................

..โปรดติดตามตอนต่อไป..

[pandaๅ123]

^
^
^ จิ้มพี่ดาด้า   ดีใจ เอิ๊กๆ
มารอพี่กิม กะพี่ใหญ่ด้วยยยยย

คุณนายมาช้านิ โดนจิ้มต่อเลย 

ตอนนี้หวา่นจริงอะไรจริง ฉากดอกไม้บานนั้น ไอ้เราคนอ่านก็พลอยหน้าบานไปด้วย
ชุ่มชื่นหัวใจแต่เช้า คึคึ

ส่วนพี่ใหญ่ เอาให้รู้สึกตัวว่ามีของดีอยู่กับตัว อย่าได้เหลียวมองไปทางอื่นไกลนัก
จะยุให้พี่กิมรุกซะเลยเชียว หึหึ
 
อ่านแล้วสุขใจ ...วิ่งไปปั่นงานต่อ กร๊ากกกกก

[iforgive]

ฮ่วย  พี่เพชรไม่ได้ดั่งใจเลยว่ะ  ทำไมไม่ไปเที่ยวตากกับพี่กิมฟระ
ปีใหม่แล้วพักผ่อนบ้างอะไรบ้างสิ  แย่ ๆ ๆ ๆ

[Fanun]

ตอนนี้หวานอ่ะ 
น่ารักทั้งดอว์นทั้งเพชร

แต่พี่ใหญ่ รู้ตัวสักที มองคนใกล้ๆตัวบ้าง

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[daodome]

อ่านแล้วยิ้ม......จนปากจะฉีก....แต่ว่า.....ต่ออีกเร็ว ๆ นะ
 

[OhJa]

ตอนนี้น่ารักจัง หวานๆๆๆ

[in_blu]

อร๊ายยยย น่าร๊ากกกกกกกกก

น้องดอว์น แบบเบลอๆ นี่ คงจะเป็นเป้าหมายหลักของพี่เพชรในอนาคตแน่ๆ อิอิ


ส่วน หมาใหญ่ กะ กิมจ๋านี่ ท่าทางจะฮาแน่ๆ กว่า ใหญ่จ๋าเค้าจะรู้ตัว ฮ่าๆ