หัวข้อ: "พิมตะวัน" : P.66 (20/10/2011)

[bbyuqin]

แอร๊ยยยย...น่ารักที่สุดเลย......


ปล.Merry X'Mas จ้า

[i1_to*pp]

Merry X’ Mas ค่ะพี่นุ่น

[Rinze]

กระโดดจิ้มคุณนุ่น !!
น่ารักมาก !!
ได้คุยกันแล้วนะ ~

[yayee2]

ฮู้ย..หวาน..ว้าน..หวาน
หวานจริงหวานจัง หวานในวันคริสต์มาสจ้ะ

Season's Greetings-- May love and laughter fill your life
at Christmas and throughout the New Year.
Merry X'Mas ค่ะน้องนุ่น

[aeecd]

พี่ดอนขี้เซาจังเลยอ่ะ

[cheyp]

เพชรน่าจะตามมาด้วย จะได้เจอพี่ดอว์นเราซะที อิอิ

Merry X'Mas นะคะ

[RakorN]

โหย พี่เพชรไม่ได้จวยFCเลย ไม่ยอมมาตาก อุตส่าห์เตรียมไบกอนไว้ฉีดมด  
รกรชอบบทสนทนาตอนคุยโทรฯมากค่ะคุณนุ่น ไม่รู้สิมันน่ารักยังไงบอกไม่ถูก อ่านแล้วก็ยิ้มน้องดอว์นน่ารักแบบไม่มีอรัมภบท
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


------------------------------------

เลทไป1วันแต่ก็เมอรี่คริสต์มาสนะคะ
 

[MyTeaMeJive]

อะหุหุหุ
อ่านตอนหวานๆ แล้วมัน...จั๊กกะจี้อ่ะ 555555555
แต่ชอบ

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

อยากอ่านกิมจ๋าใหญ่จ๋าอีกอ่ะ   
ชอบคู่เน้ด้วยยย   

[anajulia]

^
^
^
จิ้มๆๆๆร้อยพวงพร้อมแจกบวก

แล้ว โฆษณานิดนึง
ท่านไหนคิดถึงนายEduardo กับนายอิสรภาพ
เชิญตามลิงค์ไปนะคะ มีตอนพิเศษเข้ากับเทศกาลมาฝากค่ะ

บทที่หนึ่งในความทรงจำ: Primeira Neve de Nós

อายๆๆๆๆ

[Wins_Sha]

พี่เพชรไม่ได้ดั่งใจเลย
ทำไมไม่ตอบรับพี่กิมไปว่าจะไปเที่ยวด้วย

ขอให้มีอะไรมาดลใจพี่เพชร
ให้ตามพี่กิมไปด้วยเธิดดดดดดสาธุๆๆๆๆๆ

ไปแล้วจะได้เจอน้องดอว์นนะพี่เพชร

[pandaๅ123]

  ปลอมตัวเป็นขโมยขึ้นบ้าน ยกเค้า(ปู้จาย)ซะเลย

[anajulia]

^
^
^
ภายในพรุ่งนี้ได้อ่านแน่งิ
ฮึบๆๆๆ

สู้เฟร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย \(*o*)/

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

พรุ่งนี้ ก็วันนี้ใช่ป่าว 5555
มารอแระ 555

[anajulia]

กรรม เด็กน้อยข้างบนมารอตั้งแต่เช้าเลยเรอะ?
เหงือกแห้งยังคะ? โอ๋ๆๆๆ มาแล้วน้าาาาาาาาาาาาา
มาอ่านกันเล้ยยยยยยยยย ^o^
....................................................................

ตอนที่๑๔ อยู่ไม่ไกล....


             อากาศใกล้สางที่ตากหนาวจริงดั่งคำโอดครวญผ่านสายโทรศัพท์ของไอ้ยักษ์ใหญ่ที่ยังหลับสบายปล่อยลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยู่ตรงซอกคอ

             สักห้านาทีได้แล้ว ที่นายแพทย์วิเศษรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะความหนาวเหมือนร่างกายจะพบเจอความเย็นจัดไปซีกหนึ่ง พอแข็งใจลืมตาขึ้นมาก็พบว่าผ้าห่มนวมขนาดสำหรับสองคนที่ใช้ด้วยกันเหลือพื้นที่คลุมร่างอยู่แค่นิดเดียว อยากจะโวยวายเอากับไอ้ยักษ์ที่แย่งผ้าห่มไปอยู่เหมือนกัน แต่พอเริ่มตื่นเต็มตา แล้วสายตาที่ชินกับความมืดมองเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของเพื่อนรักก็เกิดความรู้สึกว่าไม่อยากให้มันต้องตื่นขึ้นมาเลย
             อยากให้ใหญ่มันหลับเป็นเด็กๆแบบนี้ กอดกันไว้แบบนี้.....ยิ่งนานเท่าไหร่ก็ยิ่งดี จะได้มีเวลานานพอที่จะหลอกตัวเองให้เชื่อว่า....ไม่ใช่แค่เพื่อนกัน.....นานๆ

             หมอกิมรู้ตัวดีว่าถึงจะบอกตัวเองว่ายังไงไอ้คนที่นอนซุกอยู่ข้างๆตอนนี้ก็เห็นตัวเองเป็นคนพิเศษ แตกต่างและสำคัญกว่าเพื่อนคนอื่น แต่เพราะคบกันมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ใหญ่ยังเป็นไอ้ใหญ่ตัวเล็กทั้งผอมทั้งดำที่ต้องมาอยู่กับยายเฝ้าแผงขายผักในตลาดทุกวัน และตนเองเป็นอาตี๋กิมที่มักจะแอบป๊าและอาเจ้ทั้งสามเปิดประตูกระจกห้องแอร์ร้านทองร้านเดียวในตลาดบางลี่ออกมาวิ่งเล่น
             จากครั้งแรกที่อาตี๋ตัวขาวจั๊วแต่ทั้งสูงทั้งอวบอ้วนกว่าเดินผ่านหน้าแผงผักเล็กๆแล้วสบตากับไอ้เด็กตัวดำๆคนนั้น ความเป็นเพื่อนก็เริ่มขึ้น สมัยนั้นกิมปกป้องใหญ่ยังไง.....จนเดี๋ยวนี้ทั้งๆที่ไอ้ใหญ่มันตัวโตล้ำหน้าไปไกล แต่กิมก็ยังพร้อมจะปกป้องใหญ่อยู่นั่นเอง เหตุการณ์ทั้งร้ายทั้งดีที่ผ่านมาด้วยกันมันมากมาย จนไม่กล้าจะเสี่ยงทำอะไรให้กระทบกระเทือนความสัมพันธ์นี้เพียงนิด

             เพราะฉะนั้นทั้งๆที่รู้ดีว่าถ้าให้ไปกอดใครคนอื่นที่ไม่ใช่ใหญ่ ก็ไม่มีทางจะรู้สึกเป็นสุขและสนิทใจเท่านี้ได้เลย แต่คนแอบรักเพื่อนคนนี้ก็ไม่กล้าจะบอกออกไปตรงๆอยู่ดี ไอ้ที่ทำท่าว่ามั่นอกมั่นใจ มันก็แค่หลอกตัวเองไปวันๆ
             ที่หวังได้ก็คือกอดมันเมื่อใหญ่มันยังอยู่ให้กอด และทำให้ไอ้ตัวโตแต่ขี้อ้อนมันมั่นใจ....ว่าต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ถ้าใหญ่ต้องการ คนคนนี้จะไปอยู่ตรงนั้นเสมอ
            แล้วก็รอเวลา.....ที่ไอ้คนที่รักที่สุดมันจะรับรู้ถึงความรู้สึกในใจของเขาด้วยตัวเอง

             คิดเรื่อยเปื่อยมาถึงตรงนี้หมอกิมก็ยิ้มได้ แล้วเลยอดไม่ไหวยกมือข้างที่ไม่ได้ถูกคนที่ยังหลับสนิทยึดไปกอดไว้มาไล้นิ้วไปตามขนตายาวๆที่ยังพริ้มหลับเล่น พอเห็นเปลือกตาของคนหลับขยับไหวก็เลยไล้ปลายนิ้วลากเรื่อยไปตามรูปคิ้วเข้มหนา สันจมูกตรงแหนวราวกับเส้นขีดจากไม่บรรทัด และเพราะจากมุมนี้มองไม่เห็นปากหยักหนาที่คุ้นตาคุ้นใจ ชายหนุ่มหน้าตี๋เลยขยับตัวนิดหน่อยเพื่อหันหน้าไปมองใบหน้าเพื่อนรักให้ถนัดสมกับความคิดถึง

             ไม่ได้นอนกอดกันมาตั้งนาน ทั้งๆที่เมื่อก่อนตัวติดกันจนเพื่อนมันเรียกไอ้แฝดขาว-ดำด้วยซ้ำ ตอนเอ็นท์ติดทีแรกไอ้ใหญ่มันจะอยู่หอพักมหาวิทยาลัย แต่เพราะอาป๊ากลัวลูกชายคนเล็กลำบาก เลยหาอพาร์ตเมนท์ให้แทน แล้วกิมก็ไม่พลาดที่จะให้ใหญ่มาอยู่ด้วย คืนไหนอากาศร้อนก็ต่างคนต่างนอน แต่ถ้าอากาศหนาว.....กิมจ๋าไม่ต้องเรียกหรอก ไอ้หมาใหญ่มันมานอนกอดนอนซุกทุกที
             นายวิเศษรู้สึกชื่นชมในหัวสมองอันชาญฉลาดของตัวเองขึ้นมาเล็กๆ ที่พฤติกรรมการเร่งเครื่องปรับอากาศให้ทำงานจนอุณหภูมิในห้องนอนเย็นจัดไม่เคยถูกจับได้เลยสักครั้ง เพราะตั้งแต่จับได้ว่าคืนไหนหนาวเพื่อนสนิทที่ตัวเองแอบรักเกินเพื่อนจะเข้ามายึดตนไปเป็นหมอนข้าง อากาศในห้องนอนก็ปาฏิหาริย์เย็นจนหนาวแทบทุกคืนเชียว

              เพราะแรงขยับตัวของคนที่ตื่นก่อน อ้อมแขนของคนที่ยังไม่ยอมตื่นจึงเปลี่ยนจากแค่ยึดมือข้างหนึ่งไว้เป็นพลิกตัวโอบกอดหมอนข้างตัวอุ่นเอาไว้ทั้งตัว

              “ตื่นแล้วล่ะสิ ไม่ยอมลุกแบบนี้เดี๋ยวก็หลับต่อจนได้ ใหญ่....ตื่นแล้วก็ลุกได้แล้วนะ”
              เสียงกระซิบเบาๆที่ดังขึ้นข้างหูอย่างที่ไม่ได้ฟังมานานหลังจากต่างคนต่างแยกย้ายทำงานคนละจังหวัดเรียกรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของหมอใหญ่ตัวยักษ์ ก็เพราะกิมเป็นอย่างนี้ ใจดีด้วยแบบนี้มาตลอด ถึงได้ชอบที่จะอ้อน ชอบที่จะเป็นฝ่ายเรียกร้อง

              “อือ......กิมจ๋า.....มีกิมไว้นอนกอดแบบนี้ไม่อยากลุกเลย”
              นายโอฬารกระชับอ้อมแขนกอดกิมเพื่อนรักให้แน่นเข้าแล้วงึมงำตอบกลับไปโดยที่ยังไม่ยอมลืมตา

              เฮ้อ.....หมาใหญ่เอ๊ย ถ้าหมาใหญ่ไม่ได้บอกว่านัดน้องๆไว้ตั้งแต่หกโมงเช้ากิมจ๋าก็ไม่อยากปลุกหรอกนะ อยากจะนอนกอดกันแบบนี้ข้ามวันข้ามคืนจนกว่าจะกลับไปทำงานเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ นายวิเศษทำได้แค่คิดเท่านั้นเอง
             “ก็นัดน้องๆไว้แล้วนี่ นัดเองสายเอง เสียภาพพจน์ที่สั่งสมแย่ หึๆๆๆ”

             “เปิดตาให้หน่อย”
             ไอ้ยักษ์ขี้อ้อนเงยหน้าขึ้นจากที่ซุกอยู่กับกิมเพื่อนรัก แล้วควานหาจนเจอก็จับมืออุ่นๆให้มาแตะอยู่ที่แก้มตัวเอง

             หมอกิมหน้าตี๋ทำตามคำขอ แตะปลายนิ้วชี้กับนิ้วกลางเข้าที่เปลือกตาของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาที่สุด พร้อมกับส่งเสียงให้สัญญาณ นับ หนึ่ง สอง สาม ราวกับว่าการเปิดเปลือกตานั้นต้องใช้แรงกายมหาศาล....เกมที่มีแค่สองคนที่รู้ ตั้งแต่เด็กมา เวลาที่ไปวิ่งเล่นอยู่ด้วยกันจนเหนื่อยแล้วเคลิ้มหลับ ใครตื่นก่อนต้องช่วยอีกคนเปิดหนังตาหนักอึ้งเพราะความง่วงงุนขึ้นด้วย

             คุณหมอสองคนใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวรวมกันไม่ถึงสิบห้านาที อากาศหนาวๆแบบนี้จะให้อาบน้ำนานก็ซีดตายแน่ แล้วจึงโทรไปดูสถานการณ์ว่าบ้านน้องๆฝึกงานสี่คนพร้อมแล้วรึยัง จากนั้นทั้งสองคนจึงไปรับน้องๆที่บ้านเช่าข้างโรงพยาบาล


             “น้องดอน?!”
 
             “ครับ ผมชื่อดอน มีอะไรรึเปล่าครับ”

             “.....ไม่มีอะไรครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องๆทุกคน ไปๆขึ้นรถกันเหอะ เดี๋ยวต้องไปจอดทิ้งที่โรงพยาบาลแม่สอดอีก เมื่อกี้ใหญ่มันโทรถามทัวร์เขาบอกรถตู้พร้อมรออยู่ที่แม่สอดแล้ว”
            นายแพทย์วิเศษปั้นหน้านิ่งส่งยิ้มผูกมิตรให้น้องๆทั้งสี่คน แล้วกระหยิ่มในใจกับความจริงบางอย่าง.....ชื่อดอนไม่ได้โหล....
             แต่เพราะน้องดอนคนนี้กับน้องดอว์นน่ารักของไอ้เพชร เป็นคนคนเดียวกันต่างหาก หึๆๆๆ




             โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียกร้องความสนใจตอนราวนด์วอร์ดรอบเช้าเสร็จพอดี เมื่อวัชระหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อสำนักงานนักสืบที่ลืมไปแล้วว่าจ้างให้สืบเรื่องของดอว์นที่จ้างเอาไว้ติดต่อมา

             ชายหนุ่มกดรับสายพร้อมทั้งคิดในใจว่าจะขอยกเลิกการว่าจ้างตั้งแต่วันนี้เลย เพราะตอนนี้เขาได้มาทั้งอีเมลแอดเดรส ทั้งเบอร์โทรศัพท์มือถือด้วยตัวเอง พอทบทวนดูแล้ว วันนี้ก็เป็นวันที่ครบหนึ่งสัปดาห์พอดีนับตั้งแต่วันที่เขาส่งข้อมูลเท่าที่มีซึ่งก็คือรูปถ่ายของดอว์นและชื่อเล่นไปให้กับสำนักงานนักสืบที่ว่า ซึ่งได้ตกลงกันไว้ว่าถ้าได้ข้อมูลอะไรก็ตามจะรายงานให้ลูกค้าอย่างเขารับรู้ทันที หรือถึงไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยก็ตาม ก็จะต้องมีการรายงานการทำงานทุกหนึ่งสัปดาห์
             วัชระสรุปเอาว่า นี่คงเป็นการโทรมารายงานว่าลงมือทำอะไรไปแล้วตามข้อตกลง โดยที่ยังไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์อะไรเลยแน่ๆ
             “ครับ ผมวัชระ”

             “สวัสดีครับ ผมโทรจากสำนักงานนักสืบทัพเที่ยงธรรม มีความคืบหน้าเกี่ยวกับข้อมูลที่คุณต้องการจะรายงาน ไม่ทราบสะดวกคุยตอนนี้รึเปล่าครับ” เสียงจากอีกฟากตอบกลับมาอย่างเอาการเอางานน่าเชื่อถือ

             “ฮะ! มีข้อมูลคืบหน้าหรือครับ”

             “ครับ ไม่ทราบคุณวัชระสะดวกจะคุยตอนนี้เลยไหมครับ ถ้าใช้อินเทอร์เน็ตไปด้วยได้จะดีมากเลย ผมจะได้รวบรวมข้อมูลทำงานต่อเนื่องได้ทันทีถ้าคุณยังต้องการให้ทางเราสืบต่อ”

             นายแพทย์วัชระรีบสาวเท้าเข้าไปห้องพักแพทย์ ใช้แล็ปท็อปส่วนตัวที่ติดมาด้วยเชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ตแล้วทำตามที่นักสืบจากปลายสายบอก ด้วยขั้นตอนง่ายๆ แค่เข้าไปในเสิร์ชเอนจิ้นที่ตัวเองก็เข้าไปอยู่ทุกวัน เลือกไปที่ค้นหารูปภาพ แล้วพิมพ์คำว่า ‘ดอน’

             “เลื่อนลงแล้วดูทางขวาของคุณนะครับ รูปที่มีเด็กผู้ชายใส่แว่นเสื้อยืดสีน้ำเงินกำลังป้อนข้าวกล่องให้เด็กผู้หญิงเสื้อเขียว พื้นหลังเบลอๆน่ะครับ”
             เสียงจากคุณนักสืบยังลอดออกมาจากเครื่องมือสื่อสารเครื่องบางอย่างต่อเนื่อง นำทางให้ชายหนุ่มในเสื้อกาวน์ไล่สายตาจนเจอรูปที่ว่าจนได้
             “เห็นแค่หน้าด้านข้าง แถมคนในรูปยังถูกจับเขียนหน้าซะเยอะด้วย แต่ผมว่าเค้าหน้าตรงกับรูปคนที่คุณต้องการหานะครับ ถึงผมจะสั้นกว่าก็ไม่แปลก เพราะผม....”

             “ขอบคุณมากครับ ค่าใช้จ่ายเดี๋ยวผมจะโอนไปให้วันนี้เลย ไม่ต้องสืบต่อแล้วนะครับ แล้วช่วยส่งรูปถ่ายคืนมาด้วย”

             วัชระนั่งอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตามลิงค์ในรูปนั้นเข้าไป แล้วก็พบว่าต้องมีรหัสผ่านถึงจะไปต่อได้ แต่แค่นี้ก็พอแล้วจากชื่อเว็บบอร์ดนั้นทำให้ชายหนุ่มพอจะเดาได้แล้วว่าดอว์นไม่ได้อยู่ไกลเลย เรียนอยู่ในกรุงเทพฯแถมยังเป็นมหาวิทยาลัยเดียวกันกับที่เขาจบมาเสียด้วย ถึงที่ตั้งคณะจะอยู่ห่างกันแบบคนละมุมมหาวิทยาลัย แบบที่ถ้าหากนั่งรถประจำทางก็ต้องผ่านตั้งห้าป้าย แต่ที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน น่าจะเป็นเพราะช่วงเวลาไม่ตรงกันมากกว่า
             ชายหนุ่มรู้สึกทึ่งกับคุณนักสืบที่เล่นตามหาคนจากกูเกิ้ล ก็อย่างว่านะ มีให้แค่รูปกับชื่อเล่นนี่แกจะใช้วิธีนี้คงไม่แปลกหรอก เพราะชายหนุ่มแปลกใจตั้งแต่โทรติดต่อไปแล้วบอกรายละเอียดน้อยนิดแล้วคุณนักสืบที่สำนักงานยอมรับทำงานแล้ว

             กดเซฟภาพเด็กหนุ่มสวมแว่นที่มีรอยยิ้มน้อยๆกับแววตาแสนเศร้าแม้จะเห็นเพียงด้านข้าง แล้ววัชระก็มานั่งพิจารณาหนวดแมวสีขาวที่คงถูกรุ่นพี่แกล้งเขียนเป็นสามเส้นบนแก้ม และคิ้วเส้นหนาแบบตัวการ์ตูนญี่ปุ่นที่เห็นในภาพแล้วก็อดจะลากปลายนิ้วไปตามกรอบโครงหน้าในรูปภาพไม่ได้ แต่แล้วก็ต้องมาสะดุดขำกับตัวอักษรที่บรรยายอยู่ในภาพ
             ‘น้องดอนไม่ได้เน่า กะ น้องจี๊ดครางหงิม’

             ก็เคยรู้อยู่หรอกว่าตอนรับน้องบางคณะพี่จะคิดชื่อใหม่ให้น้องด้วย แต่พี่คณะของดอว์นนี่ดูจะสร้างสรรค์และทุ่มเทเอาจริงๆ นี่ถ้ามีน้องร้อยคนก็ต้องคิดร้อยชื่อสินะ หึๆๆๆ

             ก่อนจะคิดอะไรให้มากไปกว่านี้วัชระก็รู้สึกแรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์เตือนว่ามีสายเรียกเข้า พอชายหนุ่มเห็นชื่อที่ขึ้นอยู่หน้าจอก็ยิ้มกว้างแล้วเตรียมถ่ายทอดข้อมูลใหม่ให้เพื่อนรู้ทันที

             “ว่าไงไอ้กิม”

             “มึงแน่ใจนะว่าจะไม่ตามมา”

             “เออ!  ก็บอกว่าหยุดไปแล้ว ทีหลังก็ชวนก่อนเนิ่นๆดิ”

             “ตามใจมึง นี่พวกกูมาเที่ยวทีลอซูกันอยู่ ห่า! ออกจากตัวเมืองตากตั้งแต่ยังไม่สว่างดี มาถึงนี่เย็นเกือบมืด นานกว่ากูขับรถมาจากสุพรรณฯอีก”
             เสียงบ่นจากเพื่อนกิมดังมาไม่ขาดสาย แต่วัชระก็จับน้ำเสียงเจือความสุขที่ปิดไม่มิดนั้นได้ชัดเจน ในใจก็นึกสงสารเพื่อนที่แอบรักเพื่อนสนิทแล้วเลยไม่กล้าบอก ที่เขารู้เข้าก็ด้วยความบังเอิญหรอก ไม่อย่างนั้นไอ้ตี๋กิมมันคงกะเก็บความลับไว้กับตัวเองไปเรื่อยๆแน่ๆ

             “อ้าว......ไม่ดีเหรอ จะได้อยู่กับสามีสุดที่รักนานๆไง”

             “ห่านี่ อย่าพูดดังเชียวมึง เดี๋ยวเสียงลอดออกไปกูจะซวย เออ เดี๋ยวมึงรับข้อความภาพนะ กูจะส่งไปให้ แหม....กูว่ามึงเห็นมึงต้องเสียดายแหงๆเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”

             “เยอะเย้ยเข้าไป ทีลอซูมันก็ตั้งอยู่ที่เดิมนี่หว่า เดี๋ยวปลายปีหน้ากูค่อยไปก็ไม่สาย กูจะไปถ่ายรูปซะให้ชุ่มเลย”

             “เออๆ ปีหน้าหรือปีไหนทีลอซูก็อยู่ที่เดิมแหละ แต่.....เออ เอาเหอะ กูขอสมน้ำหน้าไอ้รวยบางคนล่วงหน้าแล้วกัน”

              วางสายไปได้ไม่นาน เสียงสัญญาณเตือนว่ามีข้อความเข้าก็เรียกให้ชายหนุ่มเงยหน้าจากเอกสารวิชาการที่เพิ่งได้รับมาขึ้นเปิดดู แล้วประโยคลอยๆที่แนบมากจากไอ้เพื่อนกิมที่บอกว่า ‘หน้าคุ้นๆเนอะน้องคนนี้?’ ก็แทบจะเลือนหายไปจากความรับรู้ เมื่อภาพถ่ายที่แนบมา เป็นภาพของคนที่เมื่อเช้าเพิ่งส่งข้อความกลับมาทิ้งไว้ให้ตั้งแต่คุณหมอหนุ่มกำลังตรวจคนไข้ว่า......
             ‘อาจจะติดต่อกันไม่ได้สองวันนะเพชร ผมจะไปที่ที่หาสัญญาณโทรศัพท์ลำบาก จะบอกคุณตั้งแต่เมื่อคืน แต่ก็ลืมบอก ไว้กลับไปจะโทรหานะครับ’


              วัชระตัดสินใจโทรออกหาเพื่อนที่เป็นที่ปรึกษาให้มาตลอดทันที แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อระบบตอบกลับว่าติดต่อไม่ได้ ให้ฝากข้อความไว้แทน จากนั้นชายหนุ่มจึงเปลี่ยนใจ โทรออกหาเจ้าตัวคนในรูปถ่ายที่ถูกส่งมาแทน แต่ก็พบว่าไม่มีสัญญาณอีก

          ชายหนุ่มที่ควบคุมตัวเองได้ดีเสมอมาร้อนรุ่มขึ้นมาทันที หยิบกุญแจรถขึ้นมาโยนขึ้นลงเบาๆในมือ หันรีหันขวางอยู่สักพัก อยากจะโดดขึ้นรถแล้วไปตากเสียเดี๋ยวนี้แต่ก็ทำไม่ได้เพราะภาระหน้าที่ที่มีอยู่

          พรุ่งนี้จะมีเครื่องมือสำหรับใช้ในห้องผ่าตัดชิ้นใหม่มาลง เขาต้องอยู่รับเครื่องแล้วตรวจสอบตามหน้าที่ อยู่ๆจะมาหายไปดื้อๆแล้วโยนงานให้คนอื่นมันก็ไม่ถูกต้อง

          วัชระสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบไฟที่ทำให้หัวใจร้อนเร่าอยู่ตอนนี้ลงไป พอตั้งสติได้ถึงได้รู้ว่าแทนที่จะมามัวกระวนกระวายใจร้อนอยากไปเจอหน้า......ควรจะดีใจมากกว่าที่ได้รับรู้ว่า ที่แท้แล้วคนที่ตามหา......อยู่ไม่ไกลจากกันเลย
................................................................

..โปรดติดตามตอนต่อไป..


ประกาศพื้นที่โฆษณา
แควนๆท่านไหนคิดถึงเอ๊ดูกะอิส แห่ง บทที่หนึ่งในความทรงจำ
เชิญไปแวะเยี่ยมเยียนกับตอนพิเศษที่หน้านิยายจบแล้วนะเจ้าคะ
โอบกอดกันไว้ จะได้ไม่หนาวเนอะ ^3^

[pandaๅ123]

จิ้มให้อยู่หมัด นี่แน่ะๆๆๆๆๆ

อู้ยยยย กำลังง่วง อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
พี่กิมน่ารักที่สุดในสามโลก มาให้กอดแน่น ๆ ทีเร็ว
ส่วนไอ้พี่เนี้ยบมาให้เร็วให้ไวเลย ปล่อยให้น้องดอนรออยู่ได้ เชอะ!!!



(แอบ ปล.--->ชอบชื่อ สนง.นักสืบมาก  )

[anajulia]

^
^
^
ชื่อที่บอกว่าเหมือนสำนักปฏิบัติธรรมอะนะ?
แบร่ๆๆๆๆๆๆๆ


ปล.พี่กิมขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อั๊ยยยยยยยยย หนุ่มแว่นสุโก้ย >///////<

[RakorN]

กิมจ๋ากะใหญ่จ๋าเขาเกิดมาคู่กันจริงๆ
ขนาดสีผิวยังเป็นส่วนเติมเต็มให้กันและกัน
แต่ที่กรี๊ดถูกใจมากคือใหญ่จ๋าเป็นสามีอย่างที่คิดเลย เพราะกิมจ๋าเหมาะจะเป็นภรรยาตัวขาวๆให้ใหญ่จ๋ากอดมากกว่า
น้องดอว์นมีพัฒนาด้วยอ่ะ มีส่งเมสเสจไปบอกด้วยว่าไปไหน น่ารักจริงๆ
ส่วนพี่เพชร ถ้าไปไม่ได้นี่...

[PEENAT1972]

สรุปคงต้องลุ้นอีกนานกว่าจะจีบกัน
555

[indy❣zaka]

ทำไมหมอกิมไม่บ๊อกกกกกกกกกก 
กั๊กไว้งี้ เดี๋ยวให้ใหญ่จ๋าตีให้ก้นลายเลยนะกิมจ๋า 

[yeyong]

กิ๊วๆๆๆๆๆๆ
ตามหาหัวใจเจอแล้วนะพี่เพชร

[Nabee]

กรี๊ดดดดดดดด ด  ดดดดดดดดดดด ด ด ด ดดดด...ขอกรี๊ดคู่พี่กิมกะพี่ใหญ่ก่อนเลย >/////////<


โถ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...พี่กิมตี๋น่ารักของเค้า(?) เอาน่า ๆ ได้อยู่ใกล้ ๆ จนเอื้อมมือสัมผัสกันได้แบบนี้ไปก่อนก็ดีแล้ว...รอให้ไอ่คุณพี่ใหญ่แกได้พิจารณาใจตัวเองให้ดีเสียก่อน ว่าแท้จริงแล้วรู้สึกกับพี่กิมอย่างไรกันแน่ เพราะบางทีคนเรามันก็แยกความผูกพันกะความรักออกจากกันไม่ค่อยได้...นอกเสียจากว่า จะเจอตัวเร่งปฏิกิริยาชั้นดี ถึงได้จะรู้ว่า ใจตัวเองคิดอะไร ก็ตอนที่จะเสียมันไปนั่นแหล่ะ...เหอะ ๆๆๆๆๆ =^= b


ส่วนพี่เพชร...พลาดแล้วมั้ยล่ะ -*- แถมยังโดนพี่แกมแกเอาหลักฐานมาเยาะเย้ยกันอีกต่างหาก...แต่ก็นะ อย่างไรเสีย ก็คงต้องยกความดีความชอบให้กับพี่กิมแกด้วยนะ อุตส่าห์ตามหาน้องดอนให้พี่เพชรจนเจอ...อยากรู้จริงเชียว เมื่อพี่เพชรแกรู้แล้วว่าน้องดอนที่ตามหาอยู่ที่ไหน พี่แกจะทำอย่างไรต่อไป...รีบรุกฆาตเสียนะพี่เพชร แหมะ...ก็อะไรต่อมิอะไรมันดลใจกันซะขนาดนี้แล้วเนี่ย...ไหนจะพี่ดอนที่หมั่นส่งข้อความมาบอกว่าจะไปนั่นไปนี่ให้อีก...กรี๊ดดดดดดดด ด ด ดดด...นี่ยังไปไม่ถึงไหนยังหวานใส่กันขนาดนี้แล้ว ถ้าพี่เพชรแกเริ่มจีบพี่ดอนเป็นจริงเป็นจัง...สงสัยเค้าคงต้องกรีดเลือดตัวเองมากินแทนน้ำตาล...ก็เพราะมันคงจะหวานเสียจนเข้าเส้นเลือดเค้าเป็นแน่...คริคริ


+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ...อยากอ่านตอนต่อไปยังไงไม่รู้...รีบมาต่อไวไวนะฮะ...ฮี่~*

[hahn]

พี่เพชรจะตามน้องดอนว์ไปหรือเปล่า ?

[MyTeaMeJive]

พี่นุ่นครับ ปกติผมจะอ่านกับพี่ไจฟ์ แต่ตอนนี้พี่ไจฟ์ไม่อยู่มาอ่านก่อนรีก่อน อิอิอิ

หมาใหญ่นี่..พฤติกรรมเหมือนหมาจริงๆเนอะ
แต่เรียกกิมจ๋าเนี่ย เย๋ย~~~~

tea ครับ
เบรคที่ตรงนี้
ผมตื่นมาอ่าน แต่เจอรีนี้ ก็เลยมาดิทเพิ่ม เดี๋ยวพี่นุ่นจะสงสัยว่า ไอ้ 2 คนนี้เล่นอะไรกัน
เข้าเรื่องนะครับ

กิมจ๋ารักเพื่อนก็...นะ...เหมือนจะเข้าใจแต่ก็...อืม...มันคงอึดอัดน่ะ เพราะสถานะเปลี่ยนแล้วมันกลับไปที่จุดเดิมไม่ได้แล้ว
แต่ก็นอนกอดกันมาอย่างนี้ตั้งแต่ละอ่อนนี่นา แล้วจะลังเลทำไม
ลุยโลด!

ไจฟ์ครับ

[❝CHŌN❞]

ในที่สุดก็พี่เพชรก็รู้สักทีว่าน้องดอนอยู่ที่ไหน

พี่ใหญ่เมื่อไหร่จะหันมามองพี่กิมในสถานะอื่นมั่งอ่ะ สงสัยต้องให้มีตัวเร่งรึเปล่า

พี่กิมน่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดด ขอกอดหน่อย หุหุ 

[Little Devil]

ช่วยหมอเพชรลุ้น ลุ้น
เพื่อนกิมเข้าใจเล่นนะ
+1

[lazewcielo]

พี่หมอกิมแก้ลงพี่หมอเพชร ฮ่าๆ
หลังจากนี้น้องดอว์นหันไปทางไหนคงะเจอแต่พี่หมอเพชรหล่ะนะ

[yayee2]

ดีใจกะพี่หมอเพชร อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง อดใจอีดกะนิดหมอเพชร
หน้าที่ที่รับผิดชอบก็สำคัญ น้องดอว์นไม่หนีไปวันนี้พรุ่งนี้หรอก
น้องนุ่นจ๋า เมื่อไรใหญ่จ๋าจะรู้ตัวซะทีว่า ตัวเองน่ะมีกิมจ๋าอยู่ไม่ไกลเช่นกัน
หมอกิมน่ารักมากเลย ไม่อยากให้หมอแกเฝ้าแอบรัก จนใจรอนๆอยู่แบบนี้เลยจ้ะ

อ่ะน้องนุ่นขอ..พี่ :กอด1:ทีจ้ะ อย่าถามว่าทำไม ก็อยาก :กอด1:น่ะ

[anajulia]

^
^
^
จิ้มแล้วกอดดดดดดดดดดดดดดดพี่แก้วเเน่นๆ

แล้วโอบแขนหื้อกว้างรวบทุกท่านมาไว้ข้าง...ข้าง...ใจ (ดาด้าเจ้ไม่คิดค่าโฆษณา)


ใช่เลยค่ะพี่แก้ว ทีแรกตอนนี้ก็จะให้มีเรื่องของเชกับจี๊ดด้วย
แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า นี่มันบอยเลิฟนะเออ กร๊ากกกกกกกกกก
เลยแบบว่าเขียนๆลบๆ
คืออยากจะสื่อว่า แต่ละคนแต่ละคู่...ความรักก็ล้วนอยู่ไม่ไกล ฮี่ๆๆๆ

พี่หมอกิมแก้ลงพี่หมอเพชร ฮ่าๆ
หลังจากนี้น้องดอว์นหันไปทางไหนคงะเจอแต่พี่หมอเพชรหล่ะนะ

ก็...แอบบอกว่าอีกไม่กี่วันดอนน้อยก็ฝึกงานเสร็จแล้วนี่คะ
แล้วถึงไม่ต้องถามจากเพื่อนใหญ่เพื่อนกิม พี่เพชรก็รู้จากข้อมูลที่คุณนักสืบบอกมาว่าพี่ดอนเรียนที่ไหนแล้วด้วย
แล้วมีเหรอ...ที่กิมจ๋าผู้อยากจะให้หมาใหญ่รีบๆตัดใจจากน้องแว่นดอนให้ขาดฉับๆจะไม่ส่งเสริมเพื่อนเพชร โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ


ปล. กอดน้องที แล้วแอบเนียนๆจุ๊บุๆ (จากนั้น วิ่งหนีตรีนส์น้องไจฟ์โดยพลัน ฟริ้ววววววววววววววว)

พื้นที่โฆษณาเจ้าข้าเอ๊ย
ท่านไหนคิดถึงอิสกะเอ๊ดู แห่ง บทที่หนึ่งในความทรงจำ
ขณะนี้ ตอนพิเศษพร้อมเสิร์ฟที่หน้านิยายจบแล้วนะคะ ^o^

[dukdikdukdik]

อีกนิดเดียว ก็จะได้เจอกันแล้ว ลุ้นมากกกกกกก

ถ้าเจอกันอีกครั้งจะทำยังไงกันน๊อ