หัวข้อ: "พิมตะวัน" : P.66 (20/10/2011)

[pandaๅ123]

ปีหน้าฟ้าใหม่ ก็ยังคงหลงรักพี่กิมกะพี่ใหญ่ไม่เปลี่ยนแปลง คึคึ

ปล. พี่ดอนและอิพี่เนี้ยบยังอยู่ในใจเสมอ  

คิดฮอดคุณนายด้วย  
หนีไปเที่ยวไหนไกล รีบๆกลับมาเน้ออออ (คิดถึงหนุ่มๆ  )

[fOnfOn :D]

พี่กิมจ๋าของหมีใหญ่น่ารักอ่าาาาาาา พี่นุ่น 


ส่วนคุณหมอเพชร เราขอเเสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ ที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับคนอื่นเค้า ^^
 

พี่นุ่นรับปีใหม่

[nongrak]

จะได้เจอกันอยู่แล้ว หมอกิมทำไมไม่บอกหมอเพชรไปเลย
น่าสงสารหมอเพชรนะ

[anajulia]

^
^
^

จิ้มๆไข่ใหม่
แล้วกอดรวบบวกตลอดค่ะ ^o^

รายงานตัวกลับมาแล้วอย่างจริงจัง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แบบว่าไปภูธรกลับมาเจอคุณเพื่อนกลับบ้านเกิดเหมือนกัน
เลยออกไปลั้ลลาต่อเนื่องทุกวี่วันเลยค่ะ
แต่พรุ่งนี้คุณเพื่อนที่รักจะจากบ้านเกิดไปอีกแล้ว
พอคนเขียนไปส่งที่สุวรรณภูมิเรียบร้อยก็กลับมาเขียนพิมตะวันต่อได้เต็มที่แล้วนะคะ

ดังนั้น.....พรุ่งนี้(หรืออย่างช้าวันมะรืน)มีตอนต่อไปมาส่งแน่นอนค่ะ

[Fanun]

สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะคุณนุ่น
เข้ามารอน้องดอว์นค่ะ
ขอให้พี่เพชร น้องดอว์นเจอกันทีเถอะๆ

[PeeYaR]

ในที่สุดก็เจอตัวพี่ดอว์นจนได้นะพี่เพชร อิอิ
รีบๆตามไปนะคะ ^^
พี่ใหญ่ขี้อ้อนได้น่ารักมากกกกก
>.<

[anajulia]

T_________T

รู้สึกผิดมากมาย
แต่ด้วยสองวันที่ผ่านมางาน(หาเลี้ยงชีพ)เข้ากะทันหัน
วันนี้ว่าจะจบตอนให้ได้ก็ยังไม่สามารถ

ต้องนอนแล้วล่ะค่ะ ไม่ไหวจะเปิดตาแล้วจริงๆ
ขอโทษที่ไม่มาส่งตามนัดนะคะ หงิงๆ

[MIkz_hotaru]

พี่เพชรรู้ที่อยู่น้องดอนแล้วก็อย่าได้ชักช้า รีบไปให้ทันเวลาเถอะ 555
เดี๋ยวคลาดกันจะหาว่าคนอ่านไม่เตือนนะจ๊ะๆ

ชอบพี่หมอกิมอ่า น่ารักจริงๆเชียว
เมื่อไหร่พี่หมอใหญ่จะรู้ตัวรู้ใจสักทีน้า 

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

พี่เพชร ขับรถรัยไปหาน้องดอว์น ป่านนี้ยังไม่ถึง
งอนแทนแระ  เชอะ  ไปซบพี่ใหญ่จ๋า กะพี่กิมจ๋าดีฝ่า   

[anajulia]

^
^
^
ใจเย็นดิ เขียนอยุ่ แต่จบไม่ลง
ก๊ากกกกกกกกกก


กอดๆๆๆๆๆ
ขอโทษทุกท่านที่รอนานนะคะ แบบว่าไม่อยากลงแบบครึ่งๆกลางๆนิ งี้ดๆ

[PeeYaR]

ภาวนาให้พี่นุ่นจบให้ลงไวไวด้วยเถิ๊ดดดดดดดดด

[gayraygirl]

จบลงยังจ๊ะนุ่น
คิดถึงใจจะขาดแล้วอ่ะ

[mumumama55]

  รอลุ้นให้เจอกันอยู่นะเนี่ย 

 

[anajulia]

เสร็จแล้วนะคะ ขอตรวจทานคำผิดอีกนิด
ไม่เกินสิบนาทีมาลงค่ะ

(ว่าแต่.......ป่านนี้แล้วจะยังมีคนตื่นอีกม้ายยยยยยยยย ก๊ากกกกกกกกกกก)

[anajulia]

มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ทิ้งช่วงนานนะคะ
ไร้ข้อแก้ตัวค่ะ แต่ๆๆๆมาอ่านกันเต๊อะ ^o^
...........................................................

ตอนที่๑๕ สิ่งที่สำคัญกว่าคำพูด


“คุยกับใครน่ะ”
            เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูคุ้นใจดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าไม่เบานักที่ก้าวเป็นจังหวะกระชั้นเข้ามาจนรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากด้านหลัง เรียกให้รอยยิ้มถูกใจจากการได้แกล้งไอ้หมอที่ปลายสายแย้มกว้างขึ้นอีกบนใบหน้าของกิมจ๋าตาตี่

             หากแต่ความรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นใบหน้าระรื่นกับประกายตาพราวระยับสะท้อนเลนส์แว่นใสแจ๋วภายใต้แสงอาทิตย์อ่อนจางของช่วงเวลาโพล้เพล้ก็ทำให้นายแพทย์โอฬารไม่ได้รับรู้ถึงอาการกระตุกราวกับหัวใจเต้นผิดจังหวะของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
              ตรงข้ามกับคนที่ยังอารมณ์ดีที่เริ่มเอะใจแล้วว่าตอนนี้หมาใหญ่ของกิมไม่รู้ไปกินรังต่อรังแตนที่ไหนมา นอกจากตัวเป็นยักษ์แล้ว หน้าถึงได้ยับยู่ยี่คล้ายจะเป็นหนึ่งในเสนายักษ์ของเจ้ากรุงลงกาเข้าไปด้วย
              “ไอ้เพชรน่ะ โทรไปทับถมมันซะหน่อย สมน้ำหน้า ไอ้เรารึอุตส่าห์ชวนมาเที่ยว ดันปฏิเสธซะ ฮ่าๆๆๆ”

              “ชวนมันด้วยเหรอ....คุยกันบ่อยเหรอ......”

              “อื้อ มันก็โทรหาเรื่อยๆแหละ สองสามอาทิตย์ก่อนก็เพิ่งมาหา”
              ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังสว่างพอมองเห็นทางเดินโดยรอบชัดเจนอยู่เลย แต่ผ่านไปแค่ไม่ถึงห้านาทีความมืดของป่าก็โรยตัวปกคลุมจนหมอกิมต้องยัดโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วคว้าเอาข้อมือของเพื่อนรักเอาไว้แทน ก่อนจะกึ่งดึงกึ่งลากให้เจ้าของน้ำหนักตัวแปดสิบสี่กิโลกรัมกับอีกสองขีดก้าวช้าๆกลับไปจุดที่กางเต็นท์แล้วทิ้งน้องอีกสี่คนเอาไว้

              “เหรอ......ไอ้เพชรมันเป็นคนโทรมา กิมไม่ได้โทรหามันใช่ไหม....”

              “ก็เมื่อกี้ไง ที่คุยอยู่เมื่อกี้กิมโทรหามัน”
              เท่านั้นแหละ คนเดินตามก็เกิดอาการไม่ยอมก้าวขาตามขึ้นมาเสียอย่างนั้น แถมยังกระตุกข้อมือตัวเองพาคนนำเซแซ่ดๆเข้าไปที่หลืบหินข้างทางแล้วจู่โจมกอดจนแน่น

             “เฮ้ย!! อะไรเนี่ย อยากกอดก็บอกดีๆดิ เดี๋ยวนี้หัดใช้กำลังนะเรา ฮ่าๆๆๆ”
             หมอกิมทำเป็นพูดเล่นไปงั้นแหละ ทั้งๆที่หัวใจน่ะกำลังเต้นระบำฮาวาย ส่วนมือไม้ก็อ้อมไปโอบรอบลำตัวหมาตัวใหญ่แต่ใจไม่ยอมโตเอาไว้แบบอัตโนมัติ

             “กิม.....อย่าไปสนใจคนอื่นมากกว่าใหญ่นะ ห้ามไปกอดใครแน่นๆแบบที่กอดใหญ่ตอนนี้ แล้วก็ต้องไม่ไปรักใครลับหลัง....ไม่บอกใหญ่ เข้าใจมั้ย”

             “แปลว่า......ถ้าบอกใหญ่ก่อนก็ไปรักได้สิ ใช่ป้ะ”
             อ้อมกอดจากหมาตัวโตยิ่งกระชับแน่นจนคนถูกกอดเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหยื่องูเหลือมที่กำลังจะถูกกินเป็นอาหาร แต่ถึงอย่างนั้นหมอกิมกลับไม่รู้สึกว่าอ้อมกอดนี้ทำให้เจ็บปวดสักนิด ตรงกันข้ามอาตี๋เล็กแห่งร้านทองรู้สึกมั่นคงและเต็มตื้นในหัวใจจนต้องปล่อยให้เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาเบาๆ

            “ใจร้าย.....หัวเราะใหญ่นี่”

            “เอ๊า...ฮะๆๆๆ ก็มันไม่น่าหัวเราะเหรอ อยู่ๆมาห้ามโน่นห้ามนี่ ข้อห้ามแบบนี้มันมีก็แต่พ่อกับผัวเท่านั้นนะเว้ยจะห้ามได้น่ะ นี่อะไรพ่อก็ไม่ใช่ แถมผะ....เอ๊ย แฟน ก็ยังไม่ใช่ ถามหน่อยเหอะ....ใช้สิทธิ์อะไรมาห้ามฮึไอ้ใหญ่จ๋า”
            ชายหนุ่มหน้าตี๋เงยหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มจากอารมณ์ระรื่นเป็นพิเศษขึ้น แล้วตั้งคำถามเอากับไอ้คนที่ใช้ขนาดตัวที่ทั้งสูงทั้งใหญ่กว่าตีกรอบเอาไว้เหมือนจะกักขังไว้ในกรง....อยากจะหัวเราะให้ฟันหักแล้วตะโกนใส่หน้าว่าถึงหมาใหญ่ไม่กั้นกิมจ๋าก็ไม่ยอมหนีไปไหนหรอกโว้ย!!

            “ก็สิทธิ์ที่เป็นคนพิเศษความสำคัญสูงสุดของกิมไง โห่......ตำแหน่งนี้น่ะลิมิเต็ดแค่คนเดียว กิมจ๋าบอกว่ายกให้ใหญ่แล้วนี่......”
            หมอใหญ่แกตอบออกมาชัดถ้อยชัดคำ แถมซบหน้ายักษ์ๆลงบนบ่าของคนยอมให้อ้อนแล้วเกลือกไปมาแถมให้ด้วย

            หมอกิมเงยหน้าขึ้นยิ้มกับท้องฟ้าที่เริ่มมีดาวโผล่ออกมาให้เห็นแล้วเลยนึกถึงบางสิ่งที่คิดได้ตั้งแต่ตอนคุยโทรศัพท์กับไอ้หมาตัวโตที่ยังไม่เลิกถูๆไถๆใบหน้ากับไหล่ออก แล้วเลยละมือซ้ายที่กอดตอบเพื่อนไว้มาถอดแว่นตากรอบสีขาวออกจากใบหน้าแล้วพับเก็บในกระเป๋าเสื้อแจ๊คเก็ตด้วยมือเดียวนั่นแหละ
            “นี่.....ยังจำได้อีกเหรอวะ นึกว่าลืมไปแล้วซะอีก......”

            มือข้างขวา ด้านเดียวกับไหล่ที่หมอใหญ่ซบอยู่ถูกเจ้าของที่ยังเงยหน้าส่งยิ้มให้ดวงดาวย้ายจากแผ่นหลังกว้างและอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อขึ้นมาสอดเข้ากับกลุ่มผมดกหนาของหมาขี้อ้อนแล้วขยับข้อนิ้วกำขยำซ้ำๆเบาๆแบบที่รู้ดีว่าหมาตัวนี้มันชอบ......แล้วก็ได้ผล แค่หมอกิมขยับนิ้วแค่สองสามครั้ง ใบหน้าที่เกลือกไปมาไม่อยู่สุขบนบ่าก็เปลี่ยนเป็นซบอยู่นิ่งๆก่อนที่หมาตัวโตจะปล่อยเสียงครางบ่งบอกว่ากำลังสบายออกมาเบาๆ
            “อืม......จำได้สิ เพราะสำหรับใหญ่ กิมก็ได้ตำแหน่งนั้นไปเหมือนกัน อา.....ง่วงจัง กิม.....แบบนี้ ก็อย่าไปทำให้ใครอีกนะ”

            “หึๆๆๆ แต่ถ้ามาบอกใหญ่ก่อนก็ทำได้ใช่ป้ะ.....แบบเดียวกับที่ขอว่าถ้ากิมจะรักใครก็ขอให้บอกใหญ่ก่อนอย่างนั้นใช่มั้ย”

            “ไม่!!”
            เสียงปฏิเสธดังขึ้นทันทีพร้อมกับที่หมอใหญ่เงยหน้ามาสบตากับคนตั้งคำถาม คิ้วหนาที่พาดจนแทบจะเป็นแนวตรงขมวดมุ่นเข้าจนหัวคิ้วชนกัน

            “อ้าว! ไม่อะไร ถ้าไม่ได้ไม่แปลว่าชาตินี้กิมหมดสิทธิ์รักใครเลยเหรอ......โห....ใจร้ายว่ะ”

            หมอกิมควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าให้หดตัวตามคำสั่งจากความทรงจำที่ฝึกมาดีหน้ากระจกอย่างระมัดระวัง
            ให้ frontalis หดตัวเบาๆพอให้คิ้วเลิกขึ้นน้อยๆ ผ่อนคลายกล้ามเนื้อในการเคี้ยวอาหารทั้งชุดให้ตัวเองอยู่ในลักษณะปล่อยปากจนมีลักษณะอ้าออกนิดๆพอเห็นไรฟันแบบเดียวกับท่าประจำของอั้ม พัชราภา  แล้วปิดท้ายด้วยการควบคุม levator palpebrae ให้การกระพริบตาเกิดขึ้นเป็นจังหวะช้าๆ
            ......กิมจ๋าของหมาใหญ่มั่นใจเต็มที่ว่า ตอนนี้สีหน้าตัวเองต้องดูน่ารักน่าใคร่ตามมาตรฐานลักษณะชายงามเตะตาเพื่อนรักแน่ๆ

            “กิม......กระพริบตาทำไม แล้วแว่นไปไหน”

            “เวร!” ความมั่นใจเต็มร้อยเมื่อสองวินาทีที่แล้วของคุณหมอหน้าตี๋ลดฮวบจนแทบจะติดลบ

            “หืม.....ว่าไงนะ”
            คราวนี้นอกจากจะทำหน้าหมางง นายแพทย์โอฬารยังสวมวิญญาณคุณหมอลากตัวเพื่อนรักออกจากหลืบแล้วเร่งฝีเท้าให้เดินคู่กันมาจนถึงจุดที่ทางอุทยานตามไฟเอาไว้

            “ก็พอดีมันเคืองตา....เฮ้อ.....แบบว่ามัวๆเลยถอดแว่นจะเช็ดมึงก็เข้ามากอดก่อน...เฮ่อ..กูเลยเก็บใส่กระเป๋า.....เฮอ....ก็หมาใหญ่มันเล่นพุ่งเข้าใส่ซะแรงนี่หว่า....ดีแค่ไหนกิมจ๋าไม่เผลอทำแว่นตกพื้น......”
            ระหว่างทางก็มีเสียงงึมงำในลำคอของกิมเพื่อนรัก ดังสลับกับเสียงถอนหายใจเฮือกๆเหมือนคนไม่ได้ดั่งใจกับอะไรสักอย่าง จนหมอใหญ่หยุดเดินแล้วใช้สองมือประคองที่สองข้างแก้มให้หมอกิมเงยหน้าขึ้นรับกับแสงไฟ แล้วลูกตาสีดำจัดที่ฉายแววเป็นห่วงของคุณหมอหน้าเข้มมองตรงเข้ามาในดวงตานั่นแหละ คุณหมอหน้าตี๋ที่แน่ใจว่าตัวเองโคตรแมนก็รู้สึกว่าความร้อนจากทุกส่วนในร่างกายมันพุ่งขึ้นสูงจนมาสุมรวมกันอยู่ที่ใบหน้าจนลืมความตั้งใจเดิม ดวงตาที่เรียวยาวแบบลูกคนจีนขนานแท้เลยหรุบลงต่ำจำกัดการมองเห็นของตัวเองไว้แค่ปลายคางของเพื่อนที่แอบรักมาตลอดเสียแทบจะทันที

            “จุ๊ๆๆ ลืมตากว้างๆสิกิม ใหญ่จะดูให้อยู่นี่ไง”

            “มะ......มันลืมไม่ไหว....”
            แทนที่จะลืมตาตามคำสั่ง คนที่ต่อมเขินแตกกะทันหันอย่างหมอกิมกลับยิ่งหลับตาปี๋ แถมยังเกร็งจนคิ้วขมวด จมูกย่น แถมปากยังเม้มแน่นจนแก้มป่องออกมาเป็นปลาทองอีกต่างหาก

            “เคืองตามากเลยเหรอ งั้นเดี๋ยวไปเอาน้ำสะอาดที่เต็นท์ล้างนะ เดี๋ยวถ้าลืมตาไม่ไหวกิมหลับตาไว้ก็ได้ เคืองตาข้างไหนเนี่ย.....หืม”
            หมอใหญ่ไม่รู้ตัวหรอกว่าน้ำเสียงสุดหวงสุดห่วงแถมด้วยอาการไล้นิ้วโป้งทั้งสองข้างไปตามแนวแก้มจนถึงไรจอนบางๆข้างหูของคนกำลังเขินจนต้องหลับตาหนี ถึงกับทำให้ท่อนฮุคเพลง ‘เพื่อน’ เวอร์ชั่นเก่าแก่ของ พองพอง ดังขึ้นในหัวของนายวิเศษโดยอัตโนมัติ
                หากเธอนั้น......ได้รู้อะไรบางอย่าง ว่าคนที่เคยเคียงข้าง......บางอย่างได้เปลี่ยนไป
                          อยากจะรู้......ว่าเธอรับได้รึไม่......
                          แหละฉันต้องทำอย่างไร......เมื่อเพื่อนคนนี้เปลี่ยนไปเป็น..ระ

           “กิม......กิมมมมมม!!”

           “ฮะ......อะไรใหญ่ ยังไม่จบท่อนฮุคเลย”
           พอโพล่งออกไปจบประโยคหนุ่มหน้าตี๋ก็เห็นหน้าหมาๆของเพื่อนมีเครื่องหมายปรัศนีแปะอยู่ตัวเบ้อเริ่ม จากที่เขินเพราะความรู้สึกแปลกๆของตัวเองเมื่อครู่ หมอกิมคนอารมณ์ดีโดยธรรมชาติเลยเพิ่มความขำตัวเองเข้าไปด้วย......
           ‘เออกูนี่เนอะ เพ้อได้เป็นเรื่องเป็นราว ฮ่าๆๆๆๆๆ’

           “ท่อนฮุคอะไรน่ะกิม มีไข้ด้วยรึเปล่าเนี่ย ถึงว่าหน้าร้อนๆ ไปๆรีบเดินไปให้ถึงเต็นท์กันดีกว่า แล้วถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องออกมานั่งเล่นกับน้องๆหรอกคืนนี้ เดี๋ยวกินยาแล้วนอนเลย”
           ..............................................................................


           อรุณรุ่งตัดใจปิดเครื่องมือสื่อสารที่สามสี่วันมานี้ชักจะติดนิสัยต้องหยิบขึ้นมาดูแทบทุกชั่วโมง หลังจากนาฬิกาดิจิตอลบนหน้าจอบอกเวลาสามทุ่มตรง และแน่ใจว่าเครือข่ายที่ใช้บริการอยู่ไม่มีวี่แววจะช่วยให้ติดต่อกับโลกภายนอกได้เลยสักนิดในบริเวณที่ตั้งแคมป์ของน้ำตกทีลอซู

           “น้องดอน อยากโทรหาใครรึเปล่า....เครื่องพี่พอมีสัญญาณ แต่ต้องเดินไปทางมุมด้านโน้นนะครับ ถึงไม่ค่อยชัดแต่ก็พอใช้ได้อยู่นะ”
           เสียงถามไถ่แถมดูท่าจะเต็มใจเอื้อเฟื้อจากพี่หมอคนใหม่ทำให้ไอ้ดอนของเพื่อนๆส่งยิ้มบางๆไปให้ ก่อนจะปฏิเสธไปพร้อมๆกับติดใจในแววตาของพี่หมอตาตี่ที่เหมือนจะจับสังเกตอะไรอยู่สักอย่างหรือไม่ก็กำลังเล่นเกมสนุกๆอยู่

           “ไม่เป็นไรพี่ ผมแค่ดูเวลาเฉยๆ....คือ ผมเห็นว่าแปลกดีตอนแรกนึกว่าพอมืดจะหนาวมาก แต่กลับไม่หนาวอย่างที่คิด”

           “ยังหรอกครับ ต้องอีกสักพัก.....สักชั่วโมง พอน้ำค้างเริ่มลงน่ะ หนาวมากแน่ๆ”
           แทนที่คนตอบโต้จะเป็นคนเปิดประเด็นอย่างนายวิเศษ กลับเป็นนายโอฬารที่ส่งน้ำเสียงทุ้มๆนุ่มๆออกมา แถมแววตาที่มองไปทาง ‘น้องดอน’ ยังฉายแววหวานปนเจ็บๆคันๆอย่างไม่มีปิดบังเสียด้วย

            พอดีกับน้ำในหม้อเล็กๆที่ตั้งไว้บนเตาสนามซึ่งมีเชื้อเพลิงสำเร็จรูปขนาดเล็กเดือดพอดี ไอ้คุณก่อกับคุณชายเชมันเลยเริ่มเทน้ำลงมาม่าคัพจนครบห้าถ้วยแล้วแจกจ่ายกันจนครบคน บทสนทนารอบตะเกียงสนามของทั้งห้าคนที่มีไอ้ก่อ ไอ้จี๊ด และพี่หมอกิมเป็นคนผูกขาดจึงหยุดลงอย่างชะงัด
            รอสักครู่แค่มาม่าในถ้วยเริ่มอุ่นกำลังดีพี่กิมก็เริ่มยกถ้วยซดโฮกแบบที่ชอบทำเป็นประจำ แต่ซดได้ยังไม่ถึงครึ่งถ้วยคุณหมอหน้าตี๋ก็เริ่มสังเกตว่าไอ้เพื่อนรักที่นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆมันเงียบแบบแปลกๆ......ก็ทุกทีมันต้องยกซดเสียงโฮกท่าเดียวกันเลย แต่ทำไมวันนี้ไม่มีเสียงอะไรเลยหว่า?

            หนุ่มแว่นตี๋ที่เมื่อหัวค่ำหลังจากเพื่อนรักประคบประหงมให้ลืมตาในน้ำดื่ม แล้วแทบจะจับบีบปากกรอกยาแล้วบังคับให้เข้านอนไปก่อน แต่เสียงแข็งว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร ไม่มีไข้ ที่เคืองตาก็แค่ฝุ่นเข้ามองตามสายตาเพื่อนแล้วก็เข้าใจ
            ไอ้หมาใหญ่เลือกตำแหน่งนั่งได้ดีเกินไปแล้ว เล่นนั่งตรงกันข้ามน้องดอนน่ารักพอดี......เพราะอย่างนี้ได้โอกาสน้องเขาก้มหน้าก้มตากินมาม่ามันถึงได้เนียนๆแอบมองเขาตาเยิ้ม
            ‘ไอ้ใหญ่บ้า แล้วบอกว่าจะตัดใจ.....เดี๋ยวปั๊ด! หมั่นไส้มากๆพ่อก็เผด็จศึกซะหรอก’

            หมอกิมยกถ้วยมาม่าคัพรสต้มยำกุ้งซดอีกสองโฮกแล้วเอื้อมมือหยิบน้ำมากรอกปากตาม แอบหันหน้าออกนอกวงไปกลั้วปากล้างฟันจนมั่นใจว่าไม่มีซากพริกติดแน่นอน เทน้ำในขวดออกมาลูบจนทั่วทั้งสองมือแล้วซับกับกางเกงยีนส์เนื้อนิ่มที่ใส่อยู่เนียนๆ จากนั้นจึงค่อยเบียดตัวเองกระแซะเข้าหาเพื่อนรัก

            “ใหญ่......”
            เรียกด้วยเสียงออดอ้อนแบบที่ไม่ค่อยได้เป็นฝ่ายทำ แล้วพอเพื่อนหันมามองก็เอียงศีรษะวางลงที่ต้นแขนหนาๆสมตัวที่หมอกิมรู้ดีว่าเวลาถูกกอดแล้วรู้สึกอุ่นแค่ไหน

            “หืม.....”

            “กิมหนาว.....”
            ได้ผล.....หมาใหญ่ของกิมจ๋าวางถ้วยมาม่าอุ่นๆในมือลงทันทีแล้วหันมาสนใจขยับทั้งเสื้อตัวนอก ทั้งผ้าพันคอให้ พอเห็นว่ากระชับดีแล้วก็ก้มหน้ามาถามจนใกล้

            “หนาวมากเลยเหรอกิม เห็นมั้ยใหญ่บอกให้นอนก่อนก็ไม่เอา ไหวมั้ย.....อยากเข้าไปนอนเลยรึเปล่า”

            “หนาวจัง......แต่กิมอยากคุยกับน้องๆต่อนี่ อีกอย่างถ้านอนตอนนี้ก็ต้องนอนคนเดียว ใหญ่ยังไม่ง่วงใช่มั้ยล่ะ”

            “ยังไม่ง่วง แต่ถ้ากิมไม่อยากนอนคนเดียว เดี๋ยวใหญ่เข้าไปนอนเป็นเพื่อน แล้วจะอยู่ด้วยจนกิมหลับเลยดีมั้ย.....”
            หนุ่มตาตี่ยิ่งซบจนแทบจะเป็นซุกลงกับต้นแขนเพื่อนแล้วส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะช้อนตาขึ้นมองสบกับคนที่ยื่นข้อเสนอน่าสนแต่ยังไม่ใช่ที่ต้องการให้.....ก็เรื่องอะไรจะยอมรับแค่นั้นล่ะ อย่างนี้ถ้าเข้าไปนอนแล้วกิมจ๋าเผลอหลับจริง ใหญ่จ๋าของกิมก็ออกมาส่งสายตาหวานเยิ้มให้น้องดอนน่ารักอีกอะดิ บอกได้คำเดียวว่าไม่มีทาง!

            “ถ้าใหญ่ยังอยากคุยกับน้องๆต่อก็ยังไม่ต้องเข้าไปหรอก กิมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่นี้เอง......”
            ว่าแล้วก็สอดมือที่กำลังเย็นเฉียบเพราะเพิ่งล้างน้ำเมื่อกี้เข้าไปในมือของเพื่อนที่เพิ่งละจากถ้วยมาม่าอุ่นๆ พร้อมกับก้มหน้ากระพริบตาถี่ๆเรียกอุปกรณ์ชิ้นต่อไปแต่เป็นชิ้นที่เด็ดขาดมาเตรียมรอ

            “เฮ้ย.....มือเย็นเจี๊ยบเลย หนาวมากเลยใช่มั้ยกิม”

            “พี่กิมไม่สบายเหรอคะพี่.....มียาป้ะคะ พวกเราเตรียมพวกยาลดไข้มาด้วยนะพี่”

            “ไอ้จี๊ด มึงเงียบเลย พวกพี่แกเป็นหมอนะเว้ย”

             “เออ ลืม!”

             ไอ้จี๊ดที่ยันตัวเตรียมลุกไปมุดเต็นท์ตัวเองหยิบยานั่งลงตามเดิม พร้อมๆกับที่พี่หมอกิมของน้องๆส่ายหน้าเบาๆแล้วส่งยิ้มระโหยโรยแรงจนน่ายกรางวัลตัวประกอบชายดีเด่นให้ไปเป็นเกียรติเป็นศรี ก่อนจะช้อนตาที่คราวนี้เริ่มแดงแถมยังมีหยดน้ำเอ่อน้อยๆแบบคนมีไข้ขึ้นมองสบกับเพื่อนรักในระยะประชิด

             “ไม่เป็นไรมากหรอกใหญ่ กิมอยากอยู่ใกล้ๆใหญ่มากกว่าเข้าไปนอนคนเดียวนะ.....กิมคิดถึงใหญ่มากๆเลยรู้มั้ย.....”

             เสียงแหบแห้งที่กระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคนทำให้นายแพทย์โอฬารตัดสินใจได้ทันที ชายหนุ่มมองสบตาน้องๆทั้งสี่คนแล้วก็ลาไปนอนแบบง่ายๆ
             “งั้นพี่สองคนไปนอนก่อนนะครับ ตกลงไม่มีใครจะแบ่งไปนอนเต็นท์พี่แน่นะ สี่คนไม่เบียดเหรอ”

             “ฮู้ยยยยยย ไม่เบียดหรอกครับพี่ใหญ่ พวกผมสี่คนไปถึงไหนๆก็ยัดกันเข้าไปในเต็นท์เดียวนี่แหละพี่”

             “ใช่ๆๆ ดีออกค่ะ อุ่นดี ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

             “โอเค งั้นก็อย่าอยู่กันดึกนักนะ พรุ่งนี้เดินเข้าไปให้ถึงน้ำตกกัน วันนี้ได้แค่เข้าไปดูแวบเดียวเองเพราะใกล้มืด แต่พรุ่งนี้ถ้าใครไหวก็ลงเล่นได้เลย กู๊ดไนท์ครับน้องๆ”

             “กู๊ดไนท์นะครับ” อันที่จริงนอกจากบอกราตรีสวัสดิ์ พี่หมอกิมของน้องๆยังอยากจะเดินไปเขย่ามือแสดงความขอบคุณกับไอ้น้องจี๊ดและไอ้น้องก่อฐานช่วยเร่งปฏิกิริยาโดยไม่ได้รับเชิญเสียด้วยซ้ำ........แต่ต้องห้ามตัวเองไว้
             ไม่งั้น....เป้าหมายอย่างไอ้ใหญ่มันรู้ตัวก็แย่สิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

                ....................................................

     ถึงน้องรุ่งคนดี

              ขณะนี้เป็นเวลาอีกสิบนาทีเที่ยงคืนค่ะ แล้วพี่ก็ยังนอนไม่หลับจนต้องลุกขึ้นมาเอาไฟฉายส่องกระดาษ แล้วเขียนจดหมายหาน้องรุ่งอยู่แบบนี้......
              หลังการนั่งรถขึ้นเขาลงเขาผ่านโค้งสุดทรหด(โค้งเยอะจนไอ้ก่อจอมไฮเปอร์ที่ตั้งใจจะนับมันยอมแพ้เลิกนับแล้วหยิบถุงก๊อบแก๊บที่พี่คนขับเตรียมไว้ให้มาอ้วกเอาอ้วกเอาน่ะค่ะ) แถมต่อด้วยล่องแพยางอีกเกือบสามชั่วโมง แต่ระหว่างทางทั้งที่นั่งรถและนั่งแพนั่นวิวสวยมากเลยนะคะ พี่อยากให้น้องรุ่งมีโอกาสได้มาเห็นจริงๆ

              ตอนล่องแพยางกันเราได้ผ่านน้ำตกเล็กๆที่หนึ่งด้วย ชื่อน้ำตกทีลอจ่อ พี่กะเหรี่ยงคนที่ทำหน้าที่เป็นนายท้ายให้เราแกบอกว่าคำว่าทีลอจ่อหมายถึงน้ำตกสายฝน แค่ได้ยินชื่อพี่ดอนก็เห็นด้วยแล้วค่ะว่าคนตั้งชื่อช่างตั้งได้ตรงกับลักษณะของฝอยน้ำที่ตกลงมาในลักษณะเดียวกับสายฝนที่ค่อยๆตกลงมาบางๆเบาๆเอาจริงๆ
              น่าเสียดายที่น้ำตกต่อมาที่ชื่อน้ำตกสายรุ้งนั้นเราพลาดไป พี่แกบอกว่าถ้ามาเช้าๆเราจะได้เห็นรุ้งพาดตรงน้ำตกจริงๆ
              แต่ไม่เป็นไรค่ะ.....เพราะจุดหมายหลักของเราคือทีลอซู หรือที่แปลว่าน้ำตกดำต่างหาก

              พอขึ้นจากแพยางพวกเราก็ต่างคนต่างแบกเป้สัมภาระส่วนตัวแล้วขึ้นรถต่อ พี่ใหญ่เล่าว่าตอนมาหน้าฝนนั่นพอมาถึงตรงนี้แล้วต้องเดินเท้าต่ออีก 11 กิโลค่ะ เพราะทางจะปิดเนื่องจากอันตราย แต่นักท่องเที่ยวก็มากันอยู่ดีนะคะ เพราะทีลอซูหน้าฝนน่ะจะทั้งสวยทั้งยิ่งใหญ่อลังการมาก......
              ก็แหงแหละเนอะ หน้าฝน น้ำก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา คิดแล้วก็อยากมาตอนนั้นบ้างจังค่ะ (นี่น้องรุ่งจะว่าพี่ดอนใจง่ายอีกรึเปล่าคะ?)

              พอเรานั่งรถมาถึงจุดที่ทางหน่วยอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าเตรียมไว้ให้วางแคมป์ตั้งเต็นท์ได้ แทนที่พวกเราจะรีบตั้งเต็นท์ พี่ใหญ่ก็ชวนทั้งพี่สี่คนแล้วก็พี่หมอกิม(เพื่อนพี่ใหญ่ที่มาเที่ยวด้วยจากจังหวัดสุพรรณฯ)เดินเข้าไปดูน้ำตกกันก่อน โดยเราก็ฝากของไว้กับพี่จากทัวร์ที่เหมามานั่นแหละค่ะ
              พวกพี่ก็ไปกันตัวเปล่าเพราะเห็นป้ายบอกว่าแค่กิโลเดียวก็ถึงแล้ว มีก็แต่ไอ้ก่อคุณนี่แหละค่ะที่รีบคว้าเอากล้องที่ยังเห่อไม่หายห้อยคอติดไปด้วย

              เดินไปอย่างเร่งฝีเท้าเพราะกลัวจะมืดก่อนออกมาโดยไม่ได้สนใจข้างทางสักเท่าไหร่แค่พอเริ่มเหนื่อยเราก็ได้ยินเสียงแล้วค่ะ....เสียงน้ำที่บอกได้เลยว่าต้องมีปริมาณมหาศาลกำลังตกกระทบกระแทกกับพื้นหินและพื้น้ำคละเคล้ากันไปหมดจนแยกไม่ได้ รู้แต่ว่าเสียงนั้นทำให้พวกพี่ยิ่งเร่งฝีเท้าขึ้นอีก
              และโดยไม่ทันตั้งตัว แค่เดินลับเหลี่ยมไม้ที่ขึ้นหนาแน่นเป็นเหมือนบังตาธรรมชาติอยู่ ทีลอซูก็เผยความยิ่งใหญ่อยู่ตรงหน้า พี่ไม่รู้หรอกนะคะว่าจริงๆแล้วทำไมน้ำตกนี้ถึงได้ชื่อทีลอซู-น้ำตกดำ แต่พี่ดอนคิดว่ามันคงเป็นเพราะความมากมายมหาศาลของปริมาณน้ำ และความยิ่งใหญ่ที่เราเห็นนี่นั่นเอง ทีลอซู.....ดูลึกล้ำเหมือนกับสีดำจริงๆ

              ไอ้ก่อยกกล้องของมันขึ้นมาถ่ายไปก็บ่นไปว่าเลนส์มันคงแย่แหงๆ น้ำต้องกระเด็นเข้ากล้องแน่ๆ เห็นท่ามันแล้วก็ขำค่ะแบบว่าอยากถ่ายเอามากๆ แต่ก็กลัวกล้องจะแย่เอามากๆไปด้วย
              เฮ้อ.......ลำพังมาเจอน้ำตกสวยๆแล้วก็ต้นไม้เขียวชอุ่มแบบนี้พี่ก็คิดถึงใครบางคนแล้ว พอมาเจอคนห่วงกล้องขนาดหนักเข้า.....ไอ้เจ้าความคิดถึงมันเลยยิ่งมากเข้าไปใหญ่

              แต่......น้องรุ่งช่วยเชื่อพี่สักนิดก็แล้วกันนะคะ ว่าที่พี่ดอนนอนไม่หลับจนต้องมาเขียนจดหมายถึงคนดีของพี่อยู่อย่างนี้เป็นเพราะอากาศมันหนาว ไม่ใช่เพราะสมองมันคอยแต่จะคิดถึงใครคนนั้นจนนอนไม่หลับ
              อย่างน้อย......ก็ช่วยเชื่อให้พี่ยังกล้าที่จะเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้น้องรุ่งฟังต่อไปเถิด......

                                                                                               พรุ่งนี้พี่ดอนจะเล่นน้ำเย็นค่ะ
                                                                                        พี่ดอนผู้ใจแตก
ปล. นี่ถ้าน้องรุ่งยังอยู่จะขอให้พี่เก็บน้ำตกใส่ขวดไปเป็นของฝาก เหมือนตอนที่พี่ไปเข้าค่ายศิลปะที่ทะเลแล้วเก็บน้ำทะเลใส่ขวดไปฝากรึเปล่าคะ?


            เวลาสี่วันที่มีพี่กิมมาเพิ่มอีกคนผ่านไปอย่างรวดเร็ว หนึ่งวันที่เหลือหลังกลับมาจากเที่ยวทีลอซูสามวันสองคืน พี่กิมก็ขับรถมาแวะเวียนที่บ้านเช่าของทั้งสี่คนตั้งแต่เช้าเพราะพอกลับจากเที่ยวพี่ใหญ่ก็เข้าเวรตอนกลางคืนจะออกเจ็ดโมงเช้าทันที
                มาถึงก็เจอแต่น้องเชที่ตื่นเช้าที่สุดในบ้าน ทักทายกันไม่กี่คำพี่หมอกิมก็ถามหาน้องดอน เล่นเอาเพื่อนที่ห่วงเพื่อนไม่น้อยหน้าใครถึงกับตงิดใจว่าหรือพี่ใหญ่รู้ตัวว่าพลาดแน่แล้วเลยส่งเพื่อนมาจีบไอ้ดอนมันซะเอง ประมาณว่าไม่ได้ไว้เองให้เพื่อนสนิทได้ก็ยังดี

               แต่พอตอบว่าดอนกำลังอาบน้ำแต่งตัวในขณะที่อีกสองยังไม่ยอมโงหัวขึ้นจากเตียง พี่กิมก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี แล้วเลยแค่ฝากข้อความถึงอีกสองคนว่าเดี๋ยวพี่แกจะกลับสุพรรณฯก่อนเที่ยง คงอีกนานกว่าจะได้เจอกัน แต่มีข้อความพิเศษฝากไปถึงไอ้เพื่อนดอนว่า.......อีกไม่นานก็คงมาหาแล้วล่ะ แล้วแกก็หัวเราะหึๆขับรถต่อไปทางโรงพยาบาล ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงไปรับพี่ใหญ่ที่กำลังจะออกเวรแน่
              ทิ้งให้ไอ้คุณชายเชยืนงงอยู่คนเดียว ว่าทีกับพวกมันทำไมบอกว่าคงอีกนานกว่าจะได้เจอ แต่กับไอ้ดอนพี่แกถึงได้บอกว่าอีกไม่นานจะมาหา??!!

              แถมพอเอาข้อความจากพี่หมอกิมแกไปบอกเพื่อนลูกครึ่ง กะว่าจะหายงงเผื่อมันจะอธิบายอะไรได้ ก็เห็นว่าไอ้ดอนมันทำหน้าตางงได้ไม่ต่างจากตัวเองเลยสักนิด


              จนช่วงค่ำวันพฤหัสฯนั่นแหละไอ้คุณชายเชกับเพื่อนอีกสองคน รวมทั้งไอ้ตัวต้นเรื่องที่ทำให้เพื่อนๆต่อมอยากรู้อยากเห็นแทบระเบิดถึงได้เข้าใจ เพราะพอกลับจากวิ่งจ๊อกกิ้งแล้วต่อด้วยมื้อเย็นเบาๆที่ตลาดโต้รุ่งเสร็จ แค่เดินมาถึงหน้าบ้าน แทนที่ไอ้ดอนมันจะตามเพื่อนอีกสามคนเข้าบ้าน มันกลับชะงักอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่รอยยิ้มกระจ่างแบบที่หาได้ยากจากใบหน้ามันจะค่อยๆผุดขึ้นทีละน้อย....ทีละน้อย

              แล้วมันก็ก้าวช้าๆราวกับเป็นภาพสโลว์เหมือนกับไม่แน่ใจบางอย่างเข้าไปหารถสปอร์ตเปิดประทุนสีขาวคันที่อีกสามคนก็ชักรู้สึกคุ้นๆ แล้วต่อหน้าต่อตาเพื่อนอีกสามคนนั่นแหละ แค่นายอรุณรุ่ง โพเวลล์ ก้าวเข้าไปยืนอยู่ข้างประตูฝั่งคนขับ ยังไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ ผู้ชายที่หลับเอาศีรษะหงายพิงไปกับพนักสีเทาเข้มจนเกือบดำก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะมีรอยยิ้มมุมปากเล็กๆ แล้วก็เห็นจากระยะสิบเมตรว่าริมฝีปากของผู้ชายคนนั้นขมุบขมิบคำว่าอะไรไม่รู้ก่อนจะยื่นมือออกมาแบรออยู่ตรงหน้า.....จากนั้นไม่ถึงช่วงลมหายใจเข้าออกด้วยซ้ำ ไอ้เพื่อนตัวดีก็จัดการวางมือข้างขวาที่เมื่อกี้ยังกำๆแบๆเหมือนไม่รู้จะทำอะไรดีลงไปเสียแล้ว

              “ดอว์น......เจอกันอีกแล้วนะครับ”

                “หึๆๆ คุณนี่.....บ้าจริงๆ”

........................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..


ปล.เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >////////<

...พื้นที่โฆษณาเจ้าข้าเอ๊ย..
เนื่องจากคนในครอบครัวของข้าพเจ้านางสาวดาด้าหรือ pandaๅ123
ผู้เป็นป้าข้างบ้านของไอ้ตัวป่วนและควบตำแหน่งแม่ยายของพี่ปุ่น(ลูกแม่)
กำลังจะรวมเล่มเรื่อง A Little Vampire

.....นิยายแฟนตาซีว้ายวาย มีทั้งคนทั้งแวมพ์ แถมอีกหลายเผ่าพันธุ์
เช่น หมา มังกร และแม้แต่แมลงสื่อรักตัวน้อย
หากท่านไหนสนใจจะเก็บนิยายวายแนวแฟนตาซี
สำนวนเด็กน้อยอ่านได้ผู้ใหญ่อ่านดี...ไร้มลพิษ
(เพราะเหตุส่วนใหญ่เกิดในป่าแถมพาหนะหลักสำหรับพวกไม่มีปีกยังเป็นรถม้าอีก)

ก็เชิญติดต่อPMหาเจ้าของเรื่อง pandaๅ123 ได้ ณ บัดนี้เจ้าค่ะ

.....ขอแสดงความขอบคุณพื้นที่โฆษณาน้อยๆนะเจ้าคะ โฮะๆๆๆๆ

[indy❣zaka]

^
^
^
 :z13:จึ้กกกกกกกกกกกกกกกกกก
จิ้มไว้ก่อน น้องดอนสอนไว้

อ๊ายยยยยยยยยยยยย กิมจ๋าอ้อนน่ารักอ่ะค่าาาาาาา เขิลแทนค่าาา
ส่วนคู่ดอนนี่กับเพชชี่ นึกถึงซีรีย์เกาหลีเลย เวลาพระนางห่างกันสามสี่ปีแล้วมาเจอกันอีกรอบ ได้ฟีลนั้นเลย
อ่านไปนึกภาพไป  ขอเขิลอีกรอบแทนน้องดอน 

[Little Devil]

หมอกิมสุดยอด
น้องนุ่นใจร้าย...กลับมาต่อนะ...ค้าง
+1

[anajulia]

^
^
^
จิ้มๆพี่ลิตเติ้ล เดวิลลลลลลลล
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ออกจะยาว ออกจะหวาน(เรอะ?)แล้วเชียวน้าาาาาาาาาาาา
ตอนแระตอนนี้ที่วางเอาไว้ต้องยังไม่เจอด้วยซ้ำ(ชื่อตอนคลาดกัน ก๊ากกกกกกกกกก)

แต่ๆๆๆๆ เขียนไปแล้วก็สงสารตัวละคร แถมสงสารคนลุ้นเหงือกแห้ง
เลยเอาซะ ให้เจอซะเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยย


กอดๆๆๆๆๆคุณZakuPz ด้วยนะคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
มาอายไรเนี่ย? เอร๊ยยยยยยยยยยยยยย (แต่นุ่นก็อายค่ะ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)


อ๊อยยยยยยย เจ็บตรูดด
ละอ่อนน้อยแกล้งคนแก่ งุงิ
V
V
V

[N.T.❁]

แปะก่อนนะคะพี่นุ่น เด๋วเย็นๆมาอ่านจ้าา ไปเรียนก่อนๆๆ : )

------

ดิทๆๆๆๆๆๆค้าาาา~

แอร๊ยยย .. ทำมาเซอร์พร้งเซอร์ไพรส์เนอะคนเรา
ถ้าน้องดอว์นเค้าหมั่นไส้ย้อนถามว่า "มานี่มีธุระอะไรเหรอ?" แบบนี้คงหน้าแตกพิลึกเนอะพี่เพชร 5555

พี่กิมจ๋าน่ารักจังเลยค่ะพี่นุ่น ><"
ให้เวลาอีกสามตอน ถ้าพี่ใหญ่ยังไม่รู้ตัวสักทีนี่ นุ้งพาร์ขอลักพาตัวพี่กิมจ๋ามานอนกอดได้ปะคะพี่นุ่น?
บับว่ามัน จิ๊! อะค่ะ .. หึงออกนอกหน้ามากๆแต่ความรู้สึกช้าเว่อร์ๆเลยพี่ใหญ่จ๋าเนี่ย  

แอบมีโมเมนต์พี่กิมหมั่นไส้(หรือหึง?)หลังกินมาม่าต้มยำด้วยอะ น่ารักจัง =////=

ปล. พี่ดอว์นก็น่ารักค่ะ ขอโทษที่ตอนนี้แอบนอกใจไปเยอะนะคะ 5555

ขอบคุณค่ะพี่นุ่น *กอดๆหอมๆด้วยความดีใจที่ได้จิ้ม คึคึ*  

[MyTeaMeJive]

พี่นุ่นครับ
ตอนที่จ๊ะจ๋า 2 คนเขากอดกันนี่ผมหัวเราะ..อะคึคึคึ..นึกภาพคนตัวโตๆ 2 คนอ้อนกันแล้วนี่ อะคีคึคึ
แต่ไอ้ที่แบบจะเป็นบ้าไปเลยก็ตอนที่ดอนเดินเข้าไปหาคนที่มาจอดรถรอนี่แหละแบบ....
อยากลงไปชัก (ท่าจะเป็นเอามาก)

ps. ดอน จะโทรหาเราหรือเปล่า โทรมาเลย แต่ถ้าคนรับสายเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกให้บอกว่า สั่งข้าวนะ 5555555

[pandaๅ123]

อ๊ากกกกกกกกก คิดถึงงงงงงงงงงง (พี่กิม-พี่ใหญ่นะ)

อยากเลี้ยงหมาใหญ่ๆบ้างอะไรบ้าง อิอิ
แต่แอบฮาพี่กิม ยั่วขนาดนั้นแล้วไอ้คุณพี่ใหญ่ยังไม่รู้ตัว กร๊ากกกกกก (น่าสงสารเกิ๊น )
และแล้ว นะ นะ ในที่สุด...ใครบางคนก็มาได้เสียที
ช้าไปมากเหอะ รีบทำคะแนนเร็วๆจิ

[yeyong]

รอตอน 14 นานมาก
แล้วก็ไม่ผิดหวังเลย
เขาเจอกันแล้ว
 

[mmzmay]

พี่นุ่นเห็นว่าน้องจะขึ้นวอร์ดใช่มั้ยเนี้ยยย ถึงทวนกล้ามเนื้อหน้ให้สองมัด5555

ลีเวเตอร์ เป้าพี่บี้ 55555


ในที่สุดพี่เพชรก็ได้เจอพี่ดอว์นนนนนนนน

>w<


แอบชอบพี่กิมพี่ใหญ่ด้วย แต่เมื่อไหร่พี่ใหญ่จะรู้ใจตัวเองซะที๊!!!!

[anajulia]

^
^
^
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก
จะยกกระชับเป้าพี่บี้จริงๆเรอะ???????
โอว ม้ายยยยยยยยยยยย

(สำหรับท่านที่งง levator = levar = ยกขึ้น ส่วน palpebrae = เปลือกตา ค่ะ)


คุณyeyong กอดๆๆๆๆๆๆๆ ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ ฮี่ๆๆ


น้องไจฟ์.......มาเม้นท์แบบนี้นี่น้องทีไม่รู้ชิมิ? ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Fanun]

อ้ากกกกส์ เขาเจอกันแล้ววววว 
ตื่นเต้นแทนน้องดอว์น

เป็นกำลังใจให้ค่าา

[hahn]

เจอกันแล้ว..........

[iforgive]

พี่เพชรมาหาน้องดอว์นแล้ว   แอร๊ยยยย
+1 ขอตอนต่อไปเร็ว ๆ นะคะ
อยากบอกว่าพี่ใหญ่น่ารักน่าหยิกมากค่ะ

[Saffron]

แอร๊ยย

พี่เพชรตามมาแล้วววว

ว่าแต่....เอาใจช่วยหมอกิมเน๊อออ
เมื่อไรหมอใหญ่จะรู้ตัวเนี้ยยยย -*-

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

เย้ พี่กิมจ๋า กะพี่ใหญ่จ๋ามาแล้วววว   

เย้ๆ  อีกที    เค๊าเมนท์ครบ 250  แล้ว กด +  ได้แล้วววว   
แต่   เอ่อ       เค๊ากดกันยังงัยอ่ะคะ   >*<

[pandaๅ123]

ู^
^
^
   ดีใจด้วย อิอิ 

วิธีการกดโหวตง่าย ๆ มาก ๆ
ชอบใจใครก็กด [โหวต +] ได้เลย

เช่น



ไปแร้นนนนน ชะแวบบบบ