หัวข้อ: "พิมตะวัน" : P.66 (20/10/2011)

[anajulia]

อา........ปลาบปลื้ม
มีแต่คนเข้ามาอายเป็นเพื่อน โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

รายงานตัวว่าบ่ายโมงตรงจะออกไปภูธร กลับอย่างเร็วพรุ่งนี้ อย่างช้ามะรืนค่ะ
เพราะฉะนั้นก็ อย่าเพิ่งรีบมารอกันนะคะ

ปล.พี่กิมจ๋าน่ารักเนอะ คริคริ แต่ๆๆ.....ตอนต่อไปพี่กิมจ๋าเหมือนจะไม่มีบทเลยล่ะค่ะ ก็คู่นั้นเขาเจอกันแล้วนี่เนอะ >/////<

[Nabee]

อ่านหมอกิมกะหมอใหญ่แล้วเขิลแทนอ่ะ...หมอใหญ่เนี่ยความรู้สึกช้าจริง ๆ น้าาาา า าาา

ระวังนะ...รู้ตัวอีกที อาจจะกลายเป็นภรรยาของหมอกิมแบบไม่รู้ตัว แล้วจะหาว่าคนอ่านอย่างเค้าไม่บอกไม่ได้นะเออ...คริคริ >/////<

สงสัยหมอกิมของเรา(?)คงต้องใช้ความพยายามอีกมาก กว่าจะทำให้หมอใหญ่รู้ใจตัวเองเสียที...

แต่มารยาร้อยเล่มเกวียนที่หมอกิมมี คาดว่างานนี้คงไม่ยาก...แค่ทำให้หึงให้มากกว่านี้อีกนิดส์ มีตัวแปรเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาอีกหน่อย

คาดว่าหมอใหญ่คงหนีไม่พ้นมือหมอกิม...แต่ถ้าจะให้ดีนะคะหมอกิม แนะนำให้จับกดโล้ด...ได้ผลดี และรวดเร็วทันใจกว่ากันเยอะ 55555+

แถมสถานะ ยังจะได้อย่างที่หมอกิมต้องการอีก...เพราะจะได้หมอใหญ่เป็นภรรยา แต่ถ้าเกิดการพลิก อันนี้เค้าก็คงจะรับประกันไม่ได้อ่ะนะ...ฮี่~*


ส่วนคู่พี่ดอว์นกะพี่เพชร...อร๊ายยยยยยยย ย ยยยยยยยย ย ยยยยยย...ขอเขิล แล้ววิ่งไปตะกายฝาบ้านก่อน...เค้าเขิลอ่ะ เค้าเขิล เค้าเขิลลล ล ลลลลลล >//////<

น่ารักไม่ทนแล้วนะคู่นี้...ยิ่งตอนที่ยืนมาไปจับกัน ตอนที่พี่เพชรเค้ามาหาพี่ดอว์น แล้วไหนจะตอนรอยยิ้มกว้าง ๆ ของพี่ดอว์นที่มีให้พี่เพชรอีก...

เอาใจเค้าไปเลยเกินร้อย...กรี๊ดดดดด ด ด ด ดดดดดดด...แล้วหลังจากนี้ล่ะ เค้าจะหวานกันสักขนาดไหนเนี่ย...สงสัยคงต้องวิ่งไปซื้อไบรกอนเตรียมไว้สำหรับตอนหน้า

พร้อมกับซื้อใบบัวบกมาเป็นยาแก้ช้ำในให้หมอใหญ่แกด้วย...เพราะคงต้องได้รู้ความจริงว่าสาเหตุการอกหักจากพี่ดอว์นมาจากใคร...เอาน่า ๆ เด่วเค้าให้หมอกิมมาดามอกนะหมอใหญ่นะ =3=


+1 นะฮะคุณนุ่น ^^~*

[aeecd]

^
^
^
ชอบคนเม้นท์ยาวๆจัง  อยากเม้นท์ได้แบบนี้มั้ง

^
^
โดดกอดบุ้งกี๋

(คึดฮอดแต่กอดบ่ดั้ย งุงิ)

กอดดดพี่นุ่น แล้วเหวี่ยงรอบทิศ 555
กำ-*-พี่นุุ่น ติดเชื้ออิสานไปซะแระ กร๊ากกกกกส์
 

[yayee2]

กิมจ๋า มีกี่ร้อยเล่มเกวียน ใช้ให้คุ้มนะ ใหญ่จ๋าตาถั่ว ใจถั่ว มักมากกก
เอาให้ตาสว่าง ใจแจ่มกระจ่าง รู้แจ้งใจตัวเองซะที
และ และ แล้ว ก็ หูย เจอกันแล้ว น้องดอว์นกับพี่เพชร
อิฉันยิ้มแก้มปริไปกับเค้าสองคนด้วยแหละ

[RakorN]

กรี๊ดดดดดดดดดดด ทำไมกิมจ๋าของคุณนุ่นถึงได้น่ารักอย่างนี้ล่ะคะ คนอะไรก็ไม่รู้แกล้งมารยาได้ไร้เดียงสาและน่าเอ็นดูเป็นที่สุด ชอบอ่ะชอบบบ ใหญ่จ๋ารีบรู้ตัวสักทีนะ ไม่งั้นรกรจะแย่ง!*กิมจ๋าบอก ผมไม่ไป* 5555
แต่พี่เพชรกะน้องดอว์นก็ไม่น้อยหน้านะ มาไม่กี่บรรทัด แต่ก็ประทับใจ ตอนหน้าเขาสองคนจะได้คุยกันหลายประโยคแล้วใช่ไหมคะ? อ๊ายยย เขินรอ
กอดคุณนุ่นด้วยความคิดถึง *ฮึบ ฮึบ*
 

[anajulia]

คุณNabee เดี๋ยวตอนต่อไปได้เจอพี่ดอนกับพี่เพชรเยอะๆแล้วนะคะ ส่วนพี่กิม...กรั่กๆๆ ปล่อยให้แกพยายามต่อไปก่อนค่ะ

บุ้งกี๋เอ้ย.....เจ้ก็ต้องลองอิสานบ้างไรบ้าง ก็คุยกะเด็กอิสานนี่นะ หุหุ

พี่แก้ว.......อย่าเพิ่งเบื่อพี่ใหญ่นะคะ ก็นะ ถึงพี่ใหญ่จะง่าว แต่ก็หวงกิมจ๋านะเออ หุหุ

คุณรกร......นุ่นจะหาน้องหนอนนนนนนนนนนนน กร๊ากกกกกกกกกก (จะแย่งพี่กิมจ๋าจริงอ้ะ? งั้นนุ่นแย่งพดด้วง)

.......................................

ไม่เกินพรุ่งนี้เจอกันแน่นอนค่ะ ตอนนี้มาสามหน้าแล้ว
แบบว่า...สองคนเขากำลังพยายามพูดกันอยู่ (พูดน้อยทั้งคุ่ไม่ไหวจะเคลียร์)

[love2y]

งืดดดดดดดดดดดดดด นึกว่ามาแล้วซะอีก >_<

[anajulia]

^
^
^
จิ้มๆคุณเลิฟทูวาย^o^

มาส่งแล้วนะคะ
แอบบอกว่าพอเป็นบทของสองคนนี้ เขียนยากจริงจังค่ะ เพราะพื้นฐานสองคนเขาไม่ค่อยพูด
พี่เพชรก็เก๊กเนี้ยบ ส่วนพี่ดอนก็เก็บกด กร๊ากกกกกกกกกก
แต่ๆๆ ในที่สุดก็พาตอนต่อไปมาส่งแล้วนะคะ ไปอ่านกันเล้ยยยยยย
..................................

ตอนที่๑๖ คำตอบ

“ดอว์น......เจอกันอีกแล้วนะครับ”
“หึๆๆ คุณนี่.....บ้าจริงๆ”
...................................................

              สัมผัสแรกจากฝ่ามือนั้นอุ่นจัดอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ดูจากท่าทางเจ้าของมือใหญ่ที่ยังคงมีปลายเล็บเจียนเรียบสะอาดสะอ้านดุจเดียวกับในความทรงจำน่าจะมานั่งหลับรออยู่พักใหญ่แล้ว
              “คุณมือเย็นจัง เข้าบ้านก่อนดีกว่ามั้ย แล้วนี่ไปวิ่งมาหรือครับ ทำไมไม่ใส่เสื้อแขนยาว....”

              “หึๆ”
              เสียงหัวเราะเบาๆจากคนเป็นเจ้าบ้านดังขึ้นอีกคำรบ เมื่อคิดได้ว่าประโยคเมื่อกี้มันดูผิดตำแหน่งกันไปนิด ก็คนสมควรจะเป็นห่วง มันน่าจะเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงนี้มากกว่าไม่ใช่หรือ

              “ขำอะไร.....อ้อ เข้าใจแล้ว ก็..ถ้าคุณจะใจดี ชวนผมเข้าบ้านด้วย ผมก็จะดีใจมาก”

              “เอ่อ.....”
              อรุณรุ่งเหลียวหน้ากลับไปทางบ้านเช่าแล้วเลยต้องดึงมือตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของคนที่ยังนั่งอยู่ในรถ เพราะเห็นว่าเพื่อนอีกสามชีวิตยืนเรียงแถวหน้ากระดานมองมาตาไม่กระพริบ ที่อาการหนักสุดก็ไอ้เพื่อนก่อ เพราะรายนี้จ้องไปก็อ้าปากหวอไปด้วย

              “ถ้าไม่สะดวก....”

              “สะดวกสิ แต่....คือ....บ้านเช่าชั่วคราวน่ะ ไม่มีเก้าอี้เลยสักตัว นอกจากม้านั่งเตี้ยๆไว้นั่งซักผ้า กับเก้าอี้บนห้องชั้นสอง คือ....ผม..เอ่อ...เข้าไปก็นั่งพื้นนะ....”

              นายแพทย์วัชระเห็นสีหน้าตกใจกับอาการพูดรัวจนลิ้นแทบจะพันกันของพ่อหนุ่มนัยน์ตาโศกแล้วเลยยิ่งยิ้มกว้าง แถมเจ้าตัวเองก็คงรู้ตัวว่าเพิ่งจะแสดงท่าทีแบบไหนออกไป เสียงที่หลุดออกมาช่วงท้ายประโยคจึงทอดช้า แล้วยังหรี่เสียงตัวเองเบาลงจนคนฟังต้องตะแคงหูฟังถึงจะได้ยิน

              “ขออนุญาตเข้าไปนั่งตรงไหนก็ได้ในบ้านด้วยคนนะครับ....หรือถ้าดอว์นจะใจร้ายไม่ยอมให้นั่ง พี่ขอแค่เข้าไปยืนตรงมุมแคบๆก็ยังดี.....ข้างนอกนี่เริ่มหนาวแล้วด้วยสิ”

              ดูท่าพระพายจะเป็นใจเข้าข้างคนที่เพิ่งนับว่าตัวเองเป็นพี่ เพราะพอจบประโยคขอร้องนั่น สายลมเย็นของฤดูหนาวก็พัดวูบมาทันที พอดีกับที่คนต้องรับบทน้องอย่างไม่ได้ตั้งตัวเสหรุบตาลงต่ำแล้วยกมือขยับแว่นให้เข้าที่เพื่อแก้เขินเพราะสายตาพราวระยับที่ส่งมาแบบไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกของคนที่อุตส่าห์ขับรถทางไกลมาหาถึงที่

              “งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะ เดี๋ยว..เอ่อ....ผมจะแนะนำเพื่อนๆให้รู้จัก”
              ตกปากรับคำ แถมชวนอีกฝ่ายเข้าบ้านแล้วอรุณรุ่งก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมนั่นแหละ จนได้ยินเสียงนุ่มๆกลั้วหัวเราะของคนในรถดังมาอีกรอบ

              “หึๆๆ ดอว์น.....พี่เปิดประตูรถไม่ได้”
              เท่านั้นแหละ คนที่ทำเป็นขยับแว่นปิดบังความเขินอยู่เมื่อกี้ถึงกับเด้งตัวหนีจนแทบจะเป็นกระโจนไปยืนรออยู่ฝั่งตรงข้ามที่มีเพื่อนอีกสามยืนเรียงกันอยู่ก่อนแล้ว
              แต่ถึงจะด้วยความเร็วขนาดนั้น ริ้วสีแดงที่อยู่ๆก็ซับเป็นสีจัดขึ้นที่สองข้างแก้มก็ไม่อาจรอดสายตาคู่คมของคนที่ไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าของคนที่ทำให้คิดถึงสักนิดได้เลย
              คิดถึงมาก....จนทนรอให้ถึงสัปดาห์หน้า....เวลาที่เด็กฝึกงานจะฝึกครบกำหนดแล้วกลับกรุงเทพฯไม่ไหว จนต้องรี่มาหาถึงนี่.....


              นายแพทย์วัชระตัดสินใจส่งรอยยิ้มเสริมสร้างสัมพันธภาพอันดีกับเพื่อนของเป้าหมาย เพราะเมื่อก้าวผ่านประตูเหล็กเข้ามาในเขตทาวน์เฮ้าส์หลังน้อยได้ อรุณรุ่งก็แนะนำตัวคร่าวๆแบบที่คร่าวจริงๆด้วยการบอกชื่อเขากับเพื่อนๆตัวเองว่า
              ‘เอ่อ...นี่เพชรนะ......เพชร...สามคนนี้เพื่อนสนิทผม ชื่อก่อ จี๊ด เช......คุณรอเดี๋ยวนะ ผมไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวเดียว’

              แค่นั้น.....แล้วก็วิ่งเข้าไปทางด้านหลังส่งเสียงซอยเท้าขึ้นบันไดมาเป็นหลักฐานว่าเจ้าตัวตัดช่องน้อยเอาตัวรอดไปแล้ว ทิ้งให้ ‘เพชร’ เผชิญกับสายตาสามคู่ที่บรรจุเครื่องหมายคำถามจับจ้องมาเพียงคนเดียว

             “จะนั่งมั้ยคะ คือถ้าไงจะปูเสื่อให้”
             ในที่สุดผู้หญิงคนเดียวในบ้านก็ตัดสินใจทำลายความเงียบด้วยการยื่นข้อเสนอง่ายๆ ซึ่งพลอยทำให้ผู้ชายอีกสามคนที่ยืนนิ่งมองตากันราวกับกำลังคุมเชิงประเมินกำลังฝ่ายตรงข้ามขยับตัวผ่อนคลายบรรยากาศหนักๆที่กดดันอยู่ในโถงชั้นล่างของบ้านเช่า

             “ไม่เป็นไรครับ พี่นั่งรอตรงบันไดหน้าบ้านก็ได้”

             พอแขกแปลกหน้าก้าวออกไปทรุดตัวนั่งบนขั้นบันไดหน้าบ้าน อีกสามชีวิตเลยพลอยก้าวตามออกมาด้วย แล้วก็แยกย้ายกันยืนพิงเสาบ้าง พิงกรอบประตูบ้าง แต่ที่น่าเกรงขามเหมาะกับการคุมเชิงที่สุดก็คงนายก่อคุณที่เดินไปนั่งขัดสมาธิหันหน้ามาเผชิญหน้าแล้วใช้สายตาแฝงแววขี้เล่นสำรวจแขกที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีกรมท่าเข้มจนเกือบดำพับแขนไว้ลวกๆเหนือข้อศอก กับกางเกงทำงานสีดำผ้าเนื้อดีที่ปล่อยชายเสื้อออกมาด้านนอก แล้วยังปลดกระดุมบนออกสามเม็ด แล้วถึงมาหยุดที่ใบหน้าซึ่งมีรอยยิ้มมุมปากบางๆประดับอยู่

             “คุณมาได้ไง นัดกับไอ้ดอนมันไว้เหรอ”
             หลังส่งสายตาเกี่ยงกันไปมาจนคนอายุมากที่สุดนึกขันก็ดูเหมือนเพื่อนของคนที่หมอเพชรคิดถึงจนต้องรี่มาหาจะตกลงกันได้ว่าให้เป็นหน้าที่ของนายวิสุทธิ์ที่เลือกคำถามแรกมาแบบที่ทำให้คนรอฟังผิดคาด
             ก็แทนที่จะมีคำถามประมาณว่าคุณเป็นใคร รู้จักกับเพื่อนผมได้ยังไง มาจากไหน หรือแม้แต่อย่างร้ายๆหน่อยก็ต่อต้านนิดๆแบบ..มาทำไม คุณชายเชกลับถามด้วยสำเนียงเรื่อยๆเบาๆเหมือนกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศไปเสียได้

             “ไม่ได้นัดไว้หรอก พอดีพี่เพิ่งว่างพอจะปลีกตัวมาได้ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณ-ผมหรอกนะครับ พี่เป็นเพื่อนหมอกิมกับหมอใหญ่น่ะ”
             ข้อมูลที่ได้รับคราวนี้ทำเอาตัวอยากรู้อยากเห็นทั้งสามเบิกตากว้างเก็บอาการไม่อยู่กันเลย

             “จริงดิ งั้นพี่ก็เป็นหมอเหมือนพวกพี่เขาอะดิ?”

              “อื้ม ก็รุ่นเดียวกัน เป็นรุ่นพี่ของน้องๆเหมือนกันแหละ”

              “โห...โลกกลมไปไหนเนี่ย! แล้วนี่ขับรถมาจากไหนอะพี่?”

              “กรุงเทพฯครับ พอดีวันนี้พี่เลิกเร็ว แล้วพรุ่งนี้เป็นวันหยุด”
              หมอเพชรคิดว่ามองไม่ผิดว่าแววตาของเด็กสามคนนี้มีความพึงพอใจแฝงอยู่....ถ้าให้เดา ก็คงเพราะเห็นว่ามีความพยายามและตั้งใจที่จะมาหาเพื่อนรักจริงๆกระมัง

              “พี่มาเสียเที่ยวนะผมว่า เพราะพรุ่งนี้วันศุกร์ พี่หยุดแต่พวกผมไม่หยุด....ไอ้ดอนก็เหมือนกัน หลังปีใหม่แบบนี้คนไข้อุบัติเหตุถูกส่งปรึกษาที่แผนกอย่างเยอะอ้ะ มันไม่ว่างไปคุยกับพี่หรอก”
              ไอ้คุณก่อที่เริ่มจะเห็นความดีของพี่หมอคนล่าสุดข้อที่มีความพยายามสูงเริ่มให้ข้อมูล

              “พี่รู้ครับ แต่ที่มาก็เพราะอยากเจอมาก.....แค่ได้เห็นหน้า ได้คุยด้วยเท่านี้ก็คุ้มแล้ว....”
              นายแพทย์วัชระหยุดเสียงที่เปล่งออกมาไว้แค่นี้ ทั้งๆที่ความคิดคำนึงมันมากมายกว่านั้น...แค่ได้เห็นหน้า ได้คุยด้วย ให้ได้แน่ใจ...ว่าดอว์นไม่ใช่แค่ภาพฝัน เท่านี้ก็คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มแล้ว
              และเพียงน้ำเสียงเรียบเรื่อยกับใจความของประโยคบอกเล่าที่ลงมาได้ยินเข้าพอดี ก็ทำให้คนที่จมกับความผิดหวังซ้ำๆมาตลอดอย่างอรุณรุ่งรู้สึกว่าหัวใจมันโลดแรงขึ้นจนแทบจะควบคุมไม่อยู่เอาทีเดียว


              “เพชร....”

              “เสร็จแล้วหรือดอว์น.....”

              “อืม....ไปกันเถอะ”
.......................................................................


               เสียงเรียกเข้าจากเบอร์พิเศษของคนพิเศษดังขึ้นขณะที่นายแพทย์วิเศษกำลังใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดทำความสะอาดตามซอกหลืบของสเต็ทโตสโคป...อุปกรณ์ที่ใช้ทาบกับร่างกายคนไข้เพื่อฟังเสียงต่างๆภายในตั้งแต่เสียงหายใจไปจนเสียงเคลื่อนไหวของลำไส้ คุณหมอกิมตาตี่รีบวางมือแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องบางออกมารับสายทันที
               “กิม.....รู้เรื่องมาก่อนแล้วใช่มั้ย?”

               เสียงออดๆของยักษ์ขี้อ้อนดังมาตามสายให้หมอกิมยิ้มได้ตามเคย แถมด้วยการเดาได้ทันทีด้วยสิว่าคราวนี้เป็นเรื่องอะไร

              “อื้อ.....ทำไม ไอ้เพชรมันแวะไปหาใหญ่ด้วยเหรอ?”

              “กิมใจร้าย.....รู้ทั้งรู้ ทำไมไม่เตือนกันก่อน ไม่สงสารใหญ่เลยนี่”

              “ก็นี่ไง กิมถึงได้รีบๆบอกไอ้เพชรมัน มันจะได้รีบไปแสดงตัว....นี่เพราะกิมมาเจอน้องดอนแหละถึงได้สรุปได้ว่าน้องเป็นคนเดียวกับที่ไอ้เพชรมันเที่ยววุ่นวายตามหาอยู่”

              “หึ.....งอนกิมแล้ว เห็นคนอื่นสำคัญกว่า เข้าข้างคนอื่นมากกว่าใหญ่นี่”
              นายใหญ่โตโอฬารไม่รู้หรอกว่าเสียงงอดๆเหมือนมอดกินไม้แถมด้วยคำพูดตัดพ้อของตัวเองมีแต่จะทำให้คนที่ปลายสายยิ่งยิ้มกว้างขวาง จนตาที่ตี่อยู่แล้วแทบจะกลายเป็นขีดตรง

              “ใครว่า....นี่ถ้าไม่เห็นว่าใหญ่ยังตัดใจไม่ได้ กิมก็กะจะแกล้งไอ้เพชรมันต่อให้สนุกๆเชียว แต่ที่รีบๆบอกมันว่าน้องดอนอยู่นั่นก็เพื่อใหญ่เลยน้า.....เพราะถ้าเห็นว่าน้องเขามีคนของเขาแล้ว ใหญ่จะได้ตัดใจได้เร็วๆไงล่ะ เนี่ย.....เพราะว่ากิมรักใหญ่ที่สุดนะ”

              “หึ!!”

              “อยู่บ้านรึยังน่ะใหญ่ ถ้ายังอยู่ข้างนอกทำปากเป็ดแบบนั้นเดี๋ยวมีคนรู้จักมาเห็นเข้าล่ะแย่เลยน้า.....ฮะๆๆๆ”
              ได้ผล หมอใหญ่เก็บปากที่เบะออกเหมือนปากเป็ดทันที แถมยังสำรวมสีหน้าท่าทางทำราวกับกำลังคุยติดพันเรื่องงานอยู่ก็ไม่ปาน แต่ไม่วายที่น้ำเสียงที่ใช้ตอบโต้กับหมอกิมยังคงเป็นน้ำเสียงสะบัดๆแบบงอนไม่หายอยู่นั่นเอง

              “งั้นจะเชื่อกิมก็ได้”

              “หึๆ ดีมาก ว่าแต่.....แปลกจัง ไอ้เพชรมันไปหาใหญ่ด้วยเหรอ? มันไปขอค้างด้วยหรือว่าไง?”
              หมอกิมถามออกไปเพราะถึงไอ้หมอเพชรไปตากก็ไม่น่าต้องไปขอค้างบ้านพักแพทย์กับใหญ่หรอก สองคนมันมาแนวเพื่อนกันแต่ก็เขม่นกัน ยิ่งเวลาไอ้เพชรเข้ามาคุยด้วย ไอ้ใหญ่นี่จากหมาเชื่องก็แทบจะกลายเป็นหมาบ้า

               “เปล่าหรอก เมื่อกี้ใหญ่กำลังจะเดินออกจากโรงบาลแล้วเห็นรถ คุ้นๆว่ารถมันน่ะ พอมองไปถึงได้เห็นว่าคนที่นั่งข้างคือน้องดอน.......กิมจ๋า.....ใหญ่เจ็บจังเลย.....คนที่อยู่ในใจน้องเขา เป็นเพื่อนของเราเองแบบนี้.....มันเจ็บจังเลยนะกิม”

              สุ้มเสียงที่ร่ำร้องว่าเจ็บของคนพูดในคราวนี้เรียกรอยยิ้มขื่นขึ้นเต็มวงหน้าของคนฟัง หมอกิมสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะปลอบหมาใหญ่ของกิมพร้อมๆกับยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง
              “ไม่เป็นไรนะใหญ่......ใหญ่เก่งที่สุด อดทนไม่เท่าไหร่ เดี๋ยวเดียวก็ตัดใจได้แล้วนะ...”
......................................................................


              “จะขับไปถึงไหนเพชร....รู้แล้วว่ารวย แต่ประหยัดน้ำมันช่วยชาติสักหน่อยไม่เสียหลายเน้อ”
              หลังจากพาตัวเองขึ้นมาเป็นผู้โดยสารเพียงคนเดียวของBMWสปอร์ตสีขาว แล้วปล่อยให้คนขับพาวนรอบเมืองตากโดยเปิดประทุนปล่อยให้ลมเย็นๆพัดปะทะใบหน้ามาเกือบยี่สิบนาที ประโยคแรกที่ยาวกว่าค่าเฉลี่ยปกติของหนุ่มน้อยร่างโปร่งก็ดังขึ้นจนได้

              “หึๆๆๆ ล้อเล่นเป็นกับเขาด้วย...พี่นึกว่าดอว์นหนาวจนพูดไม่ออกไปแล้วเสียอีก”
              วัชระละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยที่บังคับอยู่มากดปุ่มให้หลังคาสีดำกางออกมาปิดกั้นลม พร้อมๆกับที่ความมืดเริ่มมาเยือน

              “.........”
              หากพอวัชระต่อคำด้วย อรุณรุ่งก็กลับเงียบไปเสียอย่างนั้น จนเมื่อคนทำหน้าที่ขับรถเหลือบตามองนั่นแหละ ถึงสังเกตได้จากอาการก้มหน้าน้อยๆและรอยยิ้มหวานๆว่าหนุ่มน้อยผู้โดยสารเข้าโหมดเขินอายไปอีกแล้ว

              “เลยเงียบเลย......นี่ไม่คิดจะถามหน่อยหรือครับ ว่าพี่มาได้ยังไง....หาดอว์นเจอได้ยังไง...ฮื้ม?”

              “ก็....ที่จริงก็อยากถาม แต่ว่าคุณบอกว่าหิวไม่ใช่หรือ กลางวันก็กินไปตั้งแต่ก่อนเที่ยง นี่หกโมงจะครึ่งแล้ว....คือ..คุณจะไม่ไปหาอะไรกินก่อนเหรอ......ผมหมายถึง เราค่อยไปคุยกันตอนนั้นก็ได้”

              “งั้นไปกันครับ ดอว์นจะกินเป็นเพื่อนพี่ได้มั้ย นั่งกินอะไรเบาๆเล่นเป็นเพื่อนพี่...นะครับ”

              จากหางตาวัชระเห็นว่าผู้โดยสารที่นั่งทำเป็นมองวิวข้างทางทั้งที่ความมืดปกคลุมจนแทบมองไม่เห็นอะไรแล้วพยักหน้าลงถี่ๆ แล้วผ่านไปสักพักดอว์นคงนึกขึ้นได้ว่าอีกคนกำลังขับรถ แค่ตอบรับด้วยการพยักหน้าอาจจะไม่พอ ถึงยอมให้ดอกพิกุลร่วงออกมาเป็นเสียงขานรับชัดถ้อยชัดคำ......
              “อืม....ครับ”


              ร้านอาหารกึ่งแพร้านแรกจากที่ตั้งเรียงรายนับสิบริมแม่น้ำปิงเป็นที่ที่หมอเพชรมาฝากท้อง ตามคำแนะนำของผู้โดยสารที่ทำได้แค่ชี้ๆ แล้วก็อ้อมแอ้มให้พอจับใจความได้ว่าพี่ที่โรงพยาบาลเคยพามากิน แต่พอเลือกที่นั่งได้ติดริมน้ำแล้วบริกรสาวน้อยเดินมายื่นรายการอาหารให้ คนแนะนำกลับไม่ยอมเลือกอาหารเลยแม้แต่อย่างเดียว

              ชายหนุ่มที่เริ่มรู้สึกหิวติดหมัดเมื่อได้มาอยู่ในร้านอาหารแล้วเห็นรูปอาหารหน้าตาน่ากิน สั่งอาหารตามคำแนะนำของบริกรมาสามจานหลังจากได้คำรับรองจากคนร่วมโต๊ะแล้วว่ากินได้ทุกอย่าง ไม่ได้มีข้อห้ามหรือแพ้อาหารอะไรเป็นพิเศษ แต่ก็ยังไม่วายพอคนอื่นอย่างบริกรไปพ้นจากโต๊ะ สายตาของคนที่ความห่างไกลทำให้แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองก็ไม่ยอมละไปจากใบหน้าของอีกคน ที่นั่งเก็บปากเก็บคำแต่กลับเก็บอาการเขินอายไว้ไม่อยู่จนเดี๋ยวก็หน้าแดงเดี๋ยวก็ขยับแว่นแก้เขินให้วุ่นไปหมด

              “ตกลง.....จะไม่ถามอะไรพี่เลยจริงๆเหรอ....”

              “....ก็.....แล้วคุณล่ะ ไม่มีอะไรจะถามผมเหรอ”

              “เอ แปลก......ทีครั้งก่อนที่น้ำตกดอว์นยังพูดเยอะกว่านี้เลย แล้วตอนนี้เป็นอะไรไปครับ....ไม่ใช่ว่ารำคาญที่พี่ตามมาหาถึงนี่หรอกนะ”

              โดยปกติหมอเพชรก็มั่นใจในตัวเองอยู่แล้ว ยิ่งได้เห็นอาการคอยแต่จะเลี่ยงไม่ยอมสบตาของหนุ่มน้อยที่นั่งเอนตัวแนบกับพนักเก้าอี้ที่ทำเป็นเบาะหุ้มด้วยผ้าดิบเหมือนจะอยากให้ตัวเองกลืนไปกับเก้าอี้ให้มากที่สุดก็ยิ่งมั่นใจ....ไอ้ข้อมูลจากเพื่อนกิมที่มาทำให้ร้อนรนว่าตัวเองมีคู่แข่งนั่นก็เลิกสนใจไปหมด แถมยังเริ่มนึกสงสารคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาเป็นคู่แข่งหนึ่งในผู้ชื่นชอบน้องดอว์นตามคำบอกเล่าของเพื่อนกิมนิดๆ ฐานที่จะต้องผิดหวังแน่ๆเพราะใจของหนุ่มน้อยตรงหน้าดูจะเอนเอียงมาทางตนเองเสียเกินครึ่ง

              “ไม่ใช่นะครับ คือ.....ผมแค่ไม่รู้จะถามอะไรก่อน.....คำถามมันเยอะ แต่ผมไม่ได้รู้สึกรำคาญ ไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลยสักนิด....ที่จริง...ผมดีใจมากที่เจอคุณ ตอนแรก....ยังนึกว่าตัวเองตาฝาดไปด้วยซ้ำ...”

              พี่ดอนพูด....พูด...แล้วก็พูดอย่างต่อเนื่อง จนเมื่อเว้นวรรคหายใจ ถึงได้เห็นว่ารอยยิ้มที่เคยเห็นประดับอยู่แค่ที่มุมปากของชายหนุ่มที่มีท่าทีอ่อนเพลียนิดๆตรงหน้ากลับเปลี่ยนเป็นยิ้มเต็มที่ทั้งปากทั้งตา แถมยังมีฝ่ามือใหญ่ที่เมื่อกี้อยู่ตรงไหนไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้....เจ้าของวางแบรออยู่กลางโต๊ะไม้เนื้อแข็งที่ปูทับด้วยผ้าคลุมลายตารางสีเทาสลับอ่อนแก่เรียบร้อยแล้ว....
              มือใหญ่ขาวสะอาดนั้นแบรอโดยไม่มีคำพูด มีแต่สายตาที่ส่งประกายหวานมาให้.....

              “เพชร.....คำถามนั้นของคุณ....ถ้ายังอยากฟังคำตอบ......ผมดีใจมากที่ได้พบและได้รู้จักกับคุณนะ”
              นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนใต้กรอบแว่นสบประสานกับดวงตาสีเข้มจัดอย่างไม่หลบเลี่ยงอีกต่อไป เมื่ออรุณรุ่งตั้งใจพูดประโยคนั้นออกมาด้วยเสียงแผ่วต่ำ หากแต่หนักแน่นด้วยความรู้สึกแท้จริงของหัวใจ พร้อมๆกับปลายนิ้วเย็นจัดที่แตะลงกับมือที่วางรออย่างมั่นคง

              นายแพทย์วัชระรวบปลายนิ้วทั้งสี่ที่วางลงอย่างหมิ่นเหม่ไว้ในอุ้งมืออุ่นจัดของตัวเอง สูดลมหายใจเข้ายาวเหยียดพร้อมกับรู้สึกอิ่มใจจนแทบจะคิดว่าถึงไม่ได้กินข้าวก็คงอยู่ไหวไปตลอดคืน
              “แค่คำตอบนี้คำตอบเดียว......พี่ก็ไม่มีคำถามอะไรอีกแล้ว....ดอว์น”

............................................................

..โปรดติดตามตอนต่อไป..

ปล.คริ เขินอ้ะ เขาคุยกันตั้งหลายประโยคแน่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

[pandaๅ123]

  มาแระ

ต๊าย!! พี่เพชรปั๊ดตะนาแล้วนะเนี้ยะ นานๆ(โก้ด)โผลมาทำคะแนนแบบนี้(นู๋)ช้อบ ชอบ
ทำคะแนนเลยนะให้ไวๆเร้ยยย (สงสารพี่ดอนเค้าเน้อ)

ที่เด็ดไปกว่าน้านนนนนน
"เนี่ย.....เพราะว่ากิมรักใหญ่ที่สุดนะ”
แต่...พี่ใหญ่นะ มันน่าจับมาเขย่าๆๆๆๆ ตื่นๆๆๆๆ
เห็นของดีข้างๆตัวเองหม้ายยยยย ปั๊ดโต๊!!

v
v
v
v
  แอบจิ้มกลับคนข้างล่าง หึหึ 

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

^
^
^
จิ้มมม พี่ดาด้า   555555  ดีจัย


ตอนนี้เป็นตอนของพี่เพชร กะ น้องดอว์น  แต่ แอบยิ้มมม กะอีกคู่นึงอ่ะ   
พี่ใญ่จ๋า พี่กิมจ๋า      ขอคู่เน้เยอะๆน๊าพี่นุ่นคนจ๋วยยยย   

[love2y]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ดีใจๆ เขินๆ
มิสามารถกลั่นกรองคำพูดออกมาได้
อยากไปนั่งมองหน้าหมอเพชรบ้างอ่ะ >_<

[iforgive]

แอร๊ยยยย  เขินแทนพี่ดอว์น  อย่าจ้องเขามากสิ   

[OhJa]

หวานเชี้ยบบบบ 

[hahn]

น้ำตาลทะลักเข้าเส้นเลือดแล้ว

[lazewcielo]

ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันยังหวานขนาดนี้
ถ้าเป็นแฟนกันเมื่อไหร่นี่ สงสัยรอบข้างเป็นเบาหวานตาย
อ่านแล้วเขินนนนนนเลยยยยยยยย

[jedi2543]

เขิน หวาน น่ารักมากกกกก

[Rinze]

หวาน หวาน หวาน หวาน

กระอักน้ำตาลตาย !!!

"เพราะว่ากิมรักใหญ่ที่สุดนะ"
โอยๆๆ  ของดี ของน่ารักใหล้ตัว พี่ใหญ่หันมามองซะทีสิ!!
พี่กิมน่ารักไปไหน

ส่วนอีกคู่นะ ก็หวานกันได้อีก นี่แค่เจอกันครั้งแรกนะ
จนรู้สึกว่าพี่ดอนพูดมากกว่าปกติเยอะเลย ฮ่าๆ
 

[i1_to*pp]

หายไป2อาทิตย์กลับมาอ่านแล้วค่ะพี่นุ่น
หวาน หวาน เขินแทนพี่ดอว์นเลย   
พี่กิมจ๋าน่ารัก หมั่นไส้อิพี่ใหญ่จริงๆ
+1 ค่ะพี่นุ่น 

[N.T.❁]

ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันยังหวานขนาดนี้
ถ้าเป็นแฟนกันเมื่อไหร่นี่ สงสัยรอบข้างเป็นเบาหวานตาย
อ่านแล้วเขินนนนนนเลยยยยยยยย

[nunamicky]

พี่เพชรกับน้องดอว์นเนี่ย...คริ คริ เขิน
แต่คู่พี่หมอใหญ่กับพี่หมอกิมเนี่ยซิ
เฮ้อ...สงสารพี่หมอกิมอ่ะ

[Little Devil]

 
...อยากอ่านต่อ 
แอบเคืองนายใหญ่ ...สนใจคนข้างตัวนิดนึง
+1

[iranen]

โรเมนติกมากและหวานสุดๆ

[PEENAT1972]

เฮ้อ... โล่งอก
ลงตัวซักที 555
อุ้ยว๊ายหวานจนมดขึ้นโทรศัพท์แล้วค่ะ

[sukie_moo]

สงสารหมอกิมจัง

ไอ้คุณหมาใหญ่จ๋า เมื่อไหร่จะตาสว่างซักที  เดี๋ยวยุให้กิมจ๋าหาแฟนใหม่จะรู้สึก ชริ!!!!!!!!

[PeeYaR]

การพูดคุยแบบเต็มรูปแบบ
อร๊ายยยยยยยยยย
เขินแทนพี่ดอน >///<
ปล.ใหญ่จ๋าเจ็บ แต่กิมจ๋าเจ็บมากกว่านะ TT^TT

[indy❣zaka]

พี่เพชรแกบรรลุถึงขั้นอิ่มทิพย์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่า  
พี่ดอนนี่ช่างขี้อายเหลือหลายนะคะ กริยามารยาทเหมาะสมแต๊
หนุ่มไทยต้องเอียงอายเล็กน้อยน่ารักๆแต่พองามเยี่ยงนี้สิ น่าร๊ากกกก  


คำผิดนิดหน่อยค่ะ

จนคนอายุมากที่สุกนึกขัน
มาทางตนเองเสียงเกินครึ่ง

[Nabee]

กัดผ้าเช็ดหน้าแก้เขิล...จนผ้าเช็ดหน้าแทบจะขาดคาปาก...อร๊าย ย ย ยยยยยยย ยยยยย...เค้าเขิลลลลล ล ลลลล ล ลลล >////////<

คำตอบของพี่ดอว์น...ทำเอาเค้ายิ้มจนแก้มจะแตก...แล้วลงไปดิ้นกะพื้นแก้เขิลอีกสามรอบถ้วน...ตอบแบบนี้เอาใจไปหมดเลยนะคะพี่ดอว์น =w= b

เค้ารู้สึกไปแค่คนเดียวหรือเปล่า...ว่าพี่ดอว์นดูจะพูดมากกว่าปกตินะ...และพี่เพชรเองก็ดูสบาย ๆ กว่าครั้งแรกที่เจอกะพี่ดอว์นด้วย

นี่แหล่ะนะ...ที่เค้ามักจะพูดกันว่า "ความรัก...มักเปลี่ยนแปลงคน"...สงสัยท่าจะจริง...คริคริ~*


ส่วนคู่พี่กิมกะพี่ใหญ่...อ่านแล้วพูดไม่ออกบอกไม่ถูก...สงสารพี่กิมเป็นที่สุด T^T

ยิ่งประโยคปลอบใจพี่ใหญ่ที่พี่กิมพูด...ทำเอาแอบเคืองพี่ใหญ่อยู่นิดส์ ๆ...เมื่อไหร่พี่ใหญ่จะรู้ตัวเองเสียที

ว่าของดีอยู่ใกล้ตัวมากขนาดไหน...ระวังหลุดมือไป...จะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะเออ



+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ ^^~*

[anajulia]

กอดๆรวบให้หมดทุกๆคนเล้ยยยยยยยย ฮึบๆๆ

ขอบคุณสำหรับคำผิดนะคะ รีบวิ่งไปแก้ก่อนเลย ฟริ้ววววววววววววว


คุณlunar
อย่าเพิ่งโกรธพี่ใหญ่นะคะ ก็อย่างนี้แหละเนอะ
มีน้องคนนึงบอกว่า...อะไรที่อยู่ข้างตัวนั่นแหละ มักจะถูกมองข้ามได้ง่ายที่สุด
พี่ใหญ่แกก็คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น จะมองข้ามคนใกล้ใจไปบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดานะคะ
v
v
v

[lunar]

สงสารหมอกิม หมอใหญ่จะรู้มั๊ยนะว่าคำพูดของตัวเองแต่ละคำ
มันเชือดเฉือนใจหมอกิมแค่ไหน หมอกิมร้องไห้แล้วรู้ป่าว
ความรู้สึกจะช้าไปไหน หมอใหญ่ โมโหแล้วนะ
ว่าแล้วก็ลุ้นต่อไปว่าเมื่อไร หมอใหญ่จะรู้ตัวเสียที

พี่เพชรกับน้องดอว์น น่ารัก อบอุ่น
พูดกันไม่กี่ประโยคแต่ก็เอาเขิลไปด้วยคน

ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ

[sang som]

กว่าจะอ่านทัน

อยากอ่านต่ออีกอ่าาา