หัวข้อ: "พิมตะวัน" : P.66 (20/10/2011)

[anajulia]

วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วววววววววววววววววววววววววว

โฮ๊ะ!!!!!!!! น้องดอว์นขาวโอโม่น่าฟัดมากกกกกกก

ปล. เขาสองคนจริงๆคือใครคะ?

วิ่งๆเข้ามาตอบค่ะ
ตัวเป็นๆน้องดอว์น คือนายแบบค่ะอยู่บราซิลปู๊น น้องชื่อ Fabiano Goedert
ส่วนพี่เพชร อิอิ....พี่ชาย(จุนโซ) จาก Autumn in My Heart  รักนี้ชั่วนิรันดร์ไงคะ จำกันได้เนอะ



ปล.กอดน้องปีศาจน้อยสีจมปูแนบแน่น และดาด้าของเจ้ ตอนต่อไปมาสามหน้าแระ แต่วันนี้คงมิทัน ขอบคุณสำหรับการทำภาพนะก๊ะ จุ๊บุๆ

ปล.อีกครั้ง......ภาพพี่เพชร เป็นการสปอยล์เนื้อหาเจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยย

ปล.อีกนิด ภาพน้องดอว์นข้าพเจ้าพยายามเอาแสงออกหื้อน้องเข้มขึ้นแล้ว แต่ความสามารถต่ำเลยทำได้แค่นี้ หงิงๆ

[indy❣zaka]

น้องดอนค๊าาาาาขาวมวากกกกกก  
กินโอโม่เป็นอาหารหลักรึไงคะนี่ เค้าอิจฉาาาาาาาาาาา  

[dragonfly08]

โ้อ้น้องดอน โฮกมากกกก

[hahn]

น้องดอนจะขาวไปไหนเนี่ย

[Saffron]

คนขวาที่ว่าขาวแล้ว
พอมาประกบน้องดอว์นน

อืมมม...กลายเปนผิวเข้มทันที


55555555

[gayraygirl]

กรี๊ดดดดดดดดดด กระแทกใจอย่างแรง
พี่เพชรได้ใจไปเต็มๆ
ส่วนน้องดอว์นได้ไปครึ่งเดียวเพราะอิจฉาในความวิ้ง 555+

[love2y]

ขอบคุณ คุณนุ่นจ้า เดี่ยวจะไปเซิร์สหารูปน้องดอว์น มาเซฟเก็บไว้ น่ารักน่าโฮกมาก

[aeecd]

พี่ดอนต้องใส่แว่นดิ
แต่ก็หล่อ อิอิ

[MyTeaMeJive]

ผมนะ มีลางสังหรณ์มาตลอดว่าพี่นุนกับผมเนี่ยสเป็คเดียวกัน
ในนามของ พี่ลีโอ และพี่ทอม ผมจะเก็บน้องวินวิน น้องชุน และน้องทีไว้กับตัวตลอดเวลา

ฮ่าๆๆๆๆๆ

[nunamicky]

น้องดอว์นเค้าต้องใส่แว่นสิ
แต่ขาวได้ใจจริงจ้า
พี่ชายก็หล่อเนอะ

[Heisei]

กรี๊ดหมอเพชรมากมาย  หล่อโฮกได้ใจสุดๆ  อยากเห็นหมอกิม หนุ่มตี๋แว่นบ้างจัง 

[yeyong]

อิมเมจ แบบว่าใช่เลย
โดยเฉพาะน้องดอว์น คุณนุ่นช่างสรรหา น่ารักจริงๆ ขาววิ้งงง

[ordkrub]

มัวแต่ดูภาพ แต่มาสะกิดใจว่าภาพเพชรสปอยล์เรื่อง อย่าบอกว่าน้องดอน....นะ!!!!!
ใจสลายแน่

[mmzmay]

กรี้สสสสสสสสสสสสส

พีุ่นุ่นนนนนนนนน



ถ้าพี่คณะของน้องจะแอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขนาดนี้น้าาา ><

[vanny]

 

น้องดอว์น ขาว น่ารัก น่าฟัด เหลือหลาย ต้องอย่างนี้สิคะ ใครเห็นใครก็หลง ยิ่งตาเศร้าๆ เห็นแล้วอยากจะเข้าไปกอดปลอบ

ว่าแต่ว่า น้องโอโม่มากคะ แบบนี้ยืนที่ไหน ก็เห็นเด่นมาแต่ไกลเชียว

ชอบมากถึงมากที่สุดค่ะ โดนอย่างแรง

[Rinze]

อ๊ายยยยยย หมอเพชรหนุ่มเข้ม !!

ใช่ จงฮยอน ไม่ก็ อะไร ฮยอนๆ เนี่ยแหละ
พระเอก Iris ป่ะคะ
คนนั้นก็หนุ่มเข้ม กล้ามบึ้กพอกัน ฮ่าๆ

[anajulia]

^
^
^
ไอริสด้วยรึเปล่าไม่รู้ค่ะ ไม่เคยดู แต่เป็นพระเอกเรื่อง คอลล่า (Calla) เติมsรึเปล่าไม่แน่ใจเน้อ
เรื่องที่นางเอกทำงานร้านดอกไม้น่ะค่ะ ซึ้งมาก สะเทือนอารมณ์สุดๆ หงิงๆ
.........................

เข้ามาอธิบายตัวละครนิดๆแบบแอบๆค่ะ
คือใครเคยอ่านเรื่องที่นุ่นเขียนมาจะสังเกตว่านุ่นไม่เคยใช้อิมเมจตัวละครเป็นคนจริงเลย
แต่เมื่อวันก่อนตอนเขียนเรื่องลูกกะตาพี่ดอนอยู่นุ่นก็แบบว่า จะมีไหมน้า คนที่ลูกกะตาสีอำพัน
ถามหากะพี่เกิ้ลไปมาก็เจอแต่คุณเอ็ดเวิร์ดของเบลล่า กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก

แต่เราก็ไม่หมดหวัง พยายามใช้คำแปลกๆใกล้ค้นไปเรื่อยจนไปเจอหน้าน้องฟาบิอาโน่ แล้วก็เกิดอาการปิ๊ง
เฮ้ย!!! นี่แหละพี่ดอน ไม่ใช่เพราะสีตาเหมือนนะคะ(ไม่เหมือน) แต่รูปหน้า อารมณ์ที่น้องสื่อออกมาในภาพ
พ่อหนุ่มนัยน์ตาโศก "ร่างโปร่งตัวอ้อน" ขนานแท้

จากนั้นเลยพยายามหาคนจริงๆที่หน้าเหมือนพี่เพชร เอาแค่คล้ายก็ยังดี เพราะอยากแปะรูปพี่ดอน ฮ่าๆๆๆๆๆ
ซึ่งพี่เพชรในหัวสมองเนี่ย โจทย์ก็คือ
'หนุ่มไทยผมดำ หน้าตาไม่หล่อจัด แต่เนี้ยบ สะอาดสะอ้าน ที่สำคัญคือต้องคิ้วเข้ม ทั้งหน้าแกจะมีจุดเด่นที่คิ้วลอยมาก่อนอย่างอื่น
แต่เมื่อพิศดีดีจะพบว่ามีแววตาที่ไขว่คว้าหาความอบอุ่นแบบเด็กมีปัญหา'
ซึ่ง....พี่ชายแห่งรักนี้ชั่วนิรันดร์นี่แหละใช่เลย...

สำหรับท่านที่เห็นภาพที่ทำคู่กันแล้วตงิดใจว่าพี่เพชรไม่เหมือนพี่เพชร ขอบอกว่าเดี๋ยวจะเหมือนนะคะ
แต่สำหรับตอนนี้ ตามท้องเรื่อง(ฮ่าๆๆเหมือนลิเกเนอะ) พี่เพชรของเราเนี้ยบแบบนี้ค่ะ
นี่ค่ะ พี่เพชรในลุคเนี้ยบแบบลำลอง >////////<



เนี้ยบเนอะ...ตาอ้อนๆอีก เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย สังเกตนิ้วมือสิคะ สะอาดสะอ้าน เล็บเรียบร้อย
คนเขียนโอตาคุค่ะ ปลื้มผู้ชายเล็บและมือสะอาดเป็นพิเศษ โฮะๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.ถึงน้องไจฟ์ เอ่อ...พี่ลีโอกะพี่ทอม...แล้วน้องทีเกี่ยวไรคะ? กร๊ากกกกกกกกกกก
บร้าๆๆๆ สเป็คท์พี่นุ่นมันแบบพี่กิมกะพี่ใหญ่กะพี่เพชรเฟร้ย มิใช่แบบพี่ดอน แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[pandaๅ123]

พี่ผิวเข้ม คิวหน้า (ต้องเป็นญาติกะชินจังชัวร์)

[BossZa]

       ผู้ชายอะไรน่าเอามาเป็นพ่อของลูก ว่ะ ฮา ฮา  [บ้าไปแล้ว ]

[K3n0]

พี่ชายยยยยยยยยยย   

[lovevva]

  น้องดอนน่ารัก

[MIkz_hotaru]

กรี๊ด น้องดอว์น
ขาวอมชมพูถูกใจพี่มากๆ 

[fOnfOn :D]

พี่ดอนขา      วิ๊งมากอ่า

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Rinze]

พี่เพชรเป็นญาติกับชินจังชัวร์ !!

[Smirnoff]

ตามทันจนได้    อิมเมจน้องดอน น่ารักโดนในมากกกกกก  เหมือนที่คิดไว้เลยอ่าาาาา
พี่เพชรก้อเข้มเว่อ  เท่มากกกก

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

มัวแต่ดูภาพ แต่มาสะกิดใจว่าภาพเพชรสปอยล์เรื่อง อย่าบอกว่าน้องดอน....นะ!!!!!
ใจสลายแน่

อารายอ่ะคะ

[indy❣zaka]

อ๊ายยยยยย หมอเพชรหนุ่มเข้ม !!

ใช่ จงฮยอน ไม่ก็ อะไร ฮยอนๆ เนี่ยแหละ
พระเอก Iris ป่ะคะ
คนนั้นก็หนุ่มเข้ม กล้ามบึ้กพอกัน ฮ่าๆ

ซงซึนฮยอนค่ะ
พี่ชายสุดที่ร๊ากกกกกกกกก

แอร๊ยยยยย

[Wins_Sha]

น้องดอว์นน่ารักมากมายยย

ถูกใจจริงๆๆๆๆ

[anajulia]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปี้จายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >/////<

ไปค่ะ อย่าสนใจกับเสียงกรีดร้องของคนเขียน ไปอ่านตอนต่อไปกันเถิดเอย
(ตอนนี้สั้น เพราะตัดมาค่ะ ไม่งั้นมันยาวมาก ฮี่ๆๆๆ)
........................................................................................

ตอนที่๑๙ A Taste of Honey….



“ดอว์นคิดถึงพี่เพชร”
“ดอว์นคิดถึงพี่เพชร.....”
“ดอว์น คิด ถึง พี่ เพชร.......”

         “ทำอะไรของคุณ?......พอเลย!!!”

         เสียงขึ้นจมูกน้อยๆดุออกมาดังพอให้ได้ยินกันแค่สองคนจากหนุ่มน้อยในชุดนักศึกษาที่เงยหน้าเปื้อนยิ้มขึ้นจากสมุดจดสภาพเยินอย่างยิ่ง
         ดวงตายิ้มได้ภายใต้กรอบแว่นเหล่มองผู้ชายตัวโตที่มานั่งเท้าศอกสองข้างบนโต๊ะตัวเดียวกัน ประสานมือรองคางเอาไว้ ส่งสายตาเรียกร้องความสนใจสุดชีวิตอยู่ฝั่งตรงข้าม
          ......ถึงเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมองแต่อรุณรุ่งก็รู้ว่าเกือบสิบนาทีที่ผ่านมาตั้งแต่วัชระพาตัวเองมาถึง ชายหนุ่มก็จับจ้องมาตลอดไม่วางตา

          จากวันที่ไปกินมื้อเย็นด้วยกันคราวแรกหลังกลับจากตาก ก็มีวันนี้แหละที่คนตัวโตหาเวลามาหาถึงตึกคณะได้เป็นหนที่สอง

          อรุณรุ่งไม่เคยถามเรื่องงานของอีกฝ่ายก็จริง แต่เท่าที่สังเกตดูชายหนุ่มตรงหน้านี่คงไม่ใช่ช่างภาพอิสระหรือเพลย์บอยลูกเศรษฐีที่ดีแต่เที่ยวเล่นไปวันๆเหมือนที่เคยคาดเดาในคราวที่เจอกันครั้งแรกนั่นแน่ๆ

            แถมยิ่งได้รู้ว่าเป็นเพื่อนกับพี่หมออีกสองคนที่ได้รู้จักตอนไปฝึกงาน แล้วยังของขวัญกันลืมที่หน้าตาคล้ายหัวใจตามตำรากายวิภาค ไม่ใช่หัวใจแบบภาพวาดเด็กน้อยที่แนบอยู่หว่างอกตอนนี้ด้วยแล้ว คนที่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ นั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบต่อไปทั้งที่ถูกมองจนแทบจะละลายก็พอเดาได้แล้วล่ะว่า ไอ้ที่โทรมาวันละสองครั้ง  พูดประโยคแทบจะซ้ำกันทุกวันอย่าง.......
            ‘อรุณสวัสดิ์ครับคุณอรุณรุ่ง....วันนี้นายวัชระต้องใช้แรงงานจนมืดเลย...ทนคิดถึงพี่อีกนิดนะครับ’ ตอนเช้าก่อนไปทำงาน และ ‘ราตรีสวัสดิ์....ฝันดีนะดอว์น.......เอ้าไหนพูดตามซิ ฝันดีนะพี่เพชร....ลองดูซิครับ หึๆๆ’ ส่งเข้านอน.....

            แถมเมื่อเช้ายังมาแปลก โทรมาอรุณสวัสดิ์ แต่กลับบอกว่า
            ‘อรุณสวัสดิ์ครับคุณอรุณรุ่ง.....อวยพรให้พี่ฝันดีหน่อยสิ...พี่จะนอนหลับฝันดี แล้วบ่ายๆจะตื่นไปหาดอว์นนะครับ วันนี้ดอว์นไปคณะใช่มั้ย?.....อืม...งั้นพี่เข้าไปหาที่เดิมสักบ่ายสองเนอะ..ครับ เจอกันครับ’

             อรุณรุ่งสรุปในใจโดยไม่ต้องถามว่านายพี่เพชรนี่ต้องทำงานแบบเข้าเวร แถมหนีไม่พ้นเป็นคนวงการเสื้อสีขาวเหมือนๆกันแหง


             “ใจร้าย.....ให้นั่งรออยู่ตั้งนาน พี่อุตส่าห์สอนให้พูดตามก็ไม่ยอมพูด กลับมาดุกันซะได้......คนเราน้า.......”
             พอเห็นว่าคนอ่านหนังสือเตรียมสอบจบเงยหน้าขึ้นมองเข้าหน่อยเสียงตัดพ้อก็ตามมาอีกระลอก ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าคนอย่างนายแพทย์วัชระก็ทำอะไรแบบนี้ได้

             อรุณรุ่งปิดสมุดจดลงช้าๆ มือขาวๆข้างซ้ายถูกยกขึ้นมาเท้าคางไว้ ในขณะที่มือขวาซึ่งวางทาบกับปกสมุดเล่มเก่าแก่เริ่มกระดกปลายนิ้วชี้เคาะขึ้นลงเป็นจังหวะเอื่อยๆ

             เจ้าความรู้สึกเขินน่ะ มันไม่ได้หายไปหรอก แถมยังเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ แต่จะปล่อยให้อีกคนก้าวเข้ามาหาอยู่ฝ่ายเดียวมันก็ไม่ใช่นิสัย....
             ในที่สุดคนเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่กำลังทำตัวเรียกร้องความสนใจเป็นเด็กๆจึงรู้สึกว่าเห็นประกายอะไรสักอย่าง....คล้ายกับแววตาของเด็กซนๆที่อยากรู้อยากเห็นแวบผ่านไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ก่อนที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเหมือนสายไหมที่คุณหมอเพชรจินตนาการไปล่วงหน้าแล้วว่าคงหวานไม่ต่างกันจะเผยอน้อยๆ แล้วก็มีเสียงลอดผ่านออกมาว่า...

             “......ดอว์นคิดถึงพี่เพชร”

             ปฏิกิริยาจากผู้ชายตัวโตที่มานั่งพูดประโยคนี้กรอกหูซ้ำไปซ้ำมาน่าประทับใจดีจริงๆ เพราะนอกจากอาการมือที่ประสานกันเท้าคางไว้จะตกลงวางกับพื้นโต๊ะแบบกะทันหันแล้ว แก้มที่ซับสีแดงขึ้นมาปุบปับนั่นยังบ่งบอกอีกด้วย ว่าคนที่ขยันทำให้เขินอยู่ทุกวี่วันแม้จะแค่คุยทางโทรศัพท์เองก็เขินอายเป็นเหมือนกัน

             “อืม.....คุณแก้มแดงแล้วล่ะเพชร ร้อนรึเปล่า? ผมว่า...อากาศออกจะเย็นนะ”
             อรุณรุ่งหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ซ่อนยิ้มไว้ในหน้า คว้าสมุดจดที่นั่งอ่านอยู่เมื่อครู่ไว้ในมือข้างหนึ่งแล้วอ้อมมายืนอยู่หลังคนที่เริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าถูกแกล้ง ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างแตะเบาๆบนบ่ากว้างของคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาเอามือกุมหน้าผากถอนหายใจเสียแรง

             “ไปกันเถอะ ยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ?”
             น้ำเสียงที่กระตือรือร้นมากกว่าปกติ กับประโยคยาวๆที่ได้ยินจากปาก ยิ่งย้ำให้คนที่เริ่มควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจได้ยิ่งแน่ใจว่าติดกับเด็กร้ายกาจเข้าเสียแล้ว

              “นี่.....เมื่อกี้แกล้งพี่ใช่มั้ย?”
              เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเจ้าของใบหน้าขาวใสกำลังอมยิ้มจนแก้มป่อง อะไรก็ไม่เท่ากับลูกตายิ้มได้คู่นั้นหรอก......ประกายของมันเต้นระริกจนคนมองรู้สึกเหมือนจะตาพร่าเสียด้วยซ้ำ

              “หืม? แกล้งอะไรที่ไหน.....”
              แก้มพองๆเมื่อกี้ถูกเจ้าของซ่อนไว้ใต้สีหน้าเรียบเฉยอีกแล้ว แต่กลับเป็นน้ำเสียงที่ติดจะกลั้วหัวเราะที่แสดงออกมาว่าคนพูดกำลังรื่นเริงบันเทิงใจหนักหนา

              “ก็จู่ๆพูดแบบนั้น...แล้วก็ทำหน้าตาเฉยๆมาชวนกินข้าวแบบนี้....”
              วัชระจับจ้องที่ใบหน้าของคนที่อ่อนกว่าห้าปี ที่ปกติอยู่นิ่งๆเงียบๆ แต่เมื่อกี้...บทจะแกล้งขึ้นมา ก็เล่นเอาหัวใจคนเป็นผู้ใหญ่กว่าแทบจะกระดอนออกมานอกอก เห็นสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่ดวงตาพราวระยับบ่งบอกว่ากำลังสนุกอย่างที่สุดของเจ้าตัวเล็กแล้วอยากจะดึงเข้ามาฟัดให้ผิวขาวๆนั่นขึ้นสีแดงชะมัด.....เอาให้แดงแบบวันนั้น ให้เหมือนกุ้งเผาที่กำลังจะพาไปกินอยู่นี่เลย

              “อย่ามาคิดอะไรแบบนั้นนะเพชร”
              คนที่ยังมีแววตาระรื่นหมุนตัวฉับ แล้วสาวเท้ายาวๆเดินนำไปก่อนทันทีหลังสบตากับคนที่ ‘คิดอะไรแบบนั้น’ ได้ไม่ถึงอึดใจ ก่อนที่เสียงกลั้วหัวเราะจะดังมาให้ต้องชะงักกึกแล้วหันมาส่งค้อนให้คนตัวโตโดยไม่รู้ตัว

              “เอ้าๆ เขินแล้วจะหนีเลยเหรอ...แล้วจะไปไหนล่ะนั่น ฮ่าๆๆ ไปขึ้นรถครับ วันนี้พี่จะพาไปกินของอร่อย ไกลหน่อยแต่รับรองว่าคุ้ม”
              วัชระไม่สนแล้วว่าสายตาคนอื่นจะมองอย่างไร มือใหญ่อุ่นจัดคว้าที่ข้อมือของคนที่ถลึงตาใส่เหมือนอยากจะต่อต้าน แล้วจับจูงให้ก้าวตามไปรอลิฟต์ที่โถงด้านในตึกทันที

              อรุณรุ่งรู้สึกหัวใจเต้นแรงแถมยังถี่ระรัว แถมพอรู้ตัวอีกทีฝ่ามือทั้งสองข้างก็ผลิตเหงื่อออกมาจนชุ่มชื้นไปหมด ที่แน่ๆก็คือทั้งที่ตื่นเต้นมากและยังอยู่ท่ามกลางสายตาอีกกว่าสิบคู่ แต่กลับไม่มีความคิดที่จะดึงมือตัวเองออกจากการจับจูงของคนที่เข้ามายืนข้างกันไหล่แนบไหล่ในลิฟต์นี่เลยสักนิด

             
              สัญญาณดังบอกว่าลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นสิบเมื่อคนตัวโตออกแรงเบาๆรั้งให้คนตัวเล็กกว่าก้าวตาม เมื่อเข้าประจำที่นั่งบนรถได้สิ่งแรกที่ผู้โดยสารคนพิเศษทำแทนที่จะเป็นดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดอย่างที่เคยกลับเป็นการก้มหน้าก้มตาเช็ดทั้งสองมือกับกางเกงตัวเอง วัชระมองการกระทำนั้นงงในคราวแรก จนกระทั่งคนที่กำลังสาละวนเช็ดมือตัวเองคงสะกิดใจว่าทำไมไม่ได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์สักทีแล้วหันไปมองหน้าคนขับนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าการกระทำทั้งหมดของตัวเองถูกอีกฝ่ายจับตามองอยู่

              “มองอะไรเล่า.....ก็เหงื่อมันออกที่มือ เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่แห้ง...งื้อ!!”
               แรงกดจากบางสิ่งที่นุ่มหยุ่นประทับลงมาบนซีกแก้ม ยังไม่ทันห้ามปรามหรือแม้แต่ผลักไส สัมผัสชวนหวิววาบนั้นก็เปลี่ยนเป้าหมายมาที่ริมฝีปากสีสายไหมซึ่งกำลังเผยอขึ้นด้วยความตกใจเสียแล้ว
               และอย่างไม่ทันตั้งตัว....รวดเร็วพอๆกับตอนที่เข้ามาใกล้ นักฉวยโอกาสตัวโตก็ถอยตัวเองกลับไปพิงพนักแล้วจัดการสตาร์ทรถโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ

               ส่วนคนถูกหัวขโมยจู่โจมเมื่อกี้ก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน.....
               แต่รายนี้เป็นเพราะพูดไม่ออก ก็พอหายตกใจแล้วก็เขิน เขินเสร็จก็รู้สึกว่าโลกเป็นสีชมพูจนแทบจะซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่ไหว.....จะให้โกรธก็ไม่รู้จะโกรธทำไม เพราะทั้งที่การจู่โจมเมื่อกี้คนทำไม่ได้ขอก่อน ไม่ได้ให้สัญญาณอะไร.....ทั้งที่มันคือการขโมยจูบกันชัดๆ แต่ว่า...ความรู้สึกที่เพชรทิ้งไว้มันไม่ได้มีแค่ที่ริมฝีปากอย่างเดียว หากหัวใจของอรุณรุ่งกลับเหมือนถูกถมจนเต็มด้วยความรู้สึกว่าตัวเองเป็นที่รัก เป็นที่ต้องการ....และเป็นที่ปรารถนาจนอีกคนยั้งใจไว้ไม่ได้

               ....ปากของเพชร นุ่ม.....อุ่น....และทำไมไม่รู้ พอผละห่างออกไปกลับทิ้งรสซ่านจนเหมือนจะชาๆติดอยู่ตรงริมฝีปาก

               อรุณรุ่งขยับเลื่อนแว่นขึ้นตามความเคยชินพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าช้าๆ พอลอบเหลือบตามองคนตัวโตที่เริ่มออกรถก็เห็นว่า ทั้งๆที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่มุมปากของคนที่ใส่เสื้อยืดพื้นขาวสกรีนสีน้ำตาลเป็นโครงหน้าสมาชิก The Beatles กับกางเกงยีนส์สีซีดกลับยกขึ้นสูงเป็นรอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัด

               คนที่ยังอยู่ในเครื่องแบบนักศึกษาเลยตัดสินใจทำเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เอื้อมมือดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดแล้วนั่งซุกตัวกับพนักพิงมองจับไปที่ทางข้างหน้าอย่างเดียว แต่ความรู้สึกว่าหน้าทั้งหน้ามันร้อนผ่าวๆขึ้นมากลับยิ่งทวีขึ้นทุกที


               ….A taste of honey….tasting much sweeter than wine.
               Do do do do…..
               Do do do do……….(*)


(*) หมายเหตุ อ้างอิงจากเนื้อเพลง A Taste of Honey: The Beatles ค่ะ

...........................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..

ปล.เขินนนนนนนนนนนนนนนนน บร้าๆๆๆ รสน้ำผึ้งมันก็ต้องหวานกว่าไวน์อยู่แล้วดิ พี่เพชรอ้ะ >///////<

แหงะ ช่วงนี้ถูกจิ้มตรูดบ่อย หงิงๆ
นี่แน่ะๆๆจิ้มแล้วกอดหมับเล้ย
v
v
v

[iforgive]

จิ้มก่อน  ทันมั๊ย
... อุ๋ย  น้องดอว์นโดนพี่เพชรจู่โจมเข้าให้แล้ว
คนอ่านอย่างเราก็เขินไปด้วย  เกี่ยวอะไรด้วยก็ไม่รู้นะ  อิ อิ