ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0***********************************************************************************************************
เสียงทอดถอนหายใจดังกันเฮือกฮากรวมทั้งผมด้วย พอพิธีจบการศึกษาของนักเรียนชั้น ม.3 สิ้นสุดลง หลังจากนั่งฟังบรรดาอาจารย์ให้พรให้โอวาทกันยาวถึง 2 ชั่วโมง พอพิธีการเสร็จผมรีบเดินออกมานอกหอประชุมทันที
“เฮ้ย ! เชี่ยแฮม เสร็จแล้วสะบัดตูดหนีพวกกูเลยน้า” เสียงดังพร้อมกับแรงกอดที่บ่า ผมหันไปมองหน้าเพื่อนที่คบกันมา 3 ปี
“หนีอะไรว๊ะ พี่ลูกหมีรออยู่ใต้ตึก 3 อ่ะดิ”
“ฮึ้ย ! ไปเลยเหรอว๊ะใจหายว่ะ แฮม ไหนมึงบอกอีก 2-3 วัน” เพื่อนอีกคนที่เดินมาสมทบพูดแล้วโยกหัวผมเบา ๆ มันก็น่าใจหายจริง ๆ ไม่มีเวลาร่ำลากับเพื่อนนานนัก พี่สาวโทรมาเมื่อวานว่าจะมารับวันนี้
“อืม ....ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก ก็ประเทศไทยนี่แหละ โทรหาก็ติดว่ะ” ผมพูดให้เพื่อนหายเครียด
“เออ โชคดีนะเว่ย มีอะไรโทรมานะ” บอกลาเพื่อนเสร็จก็รีบรุดไปใต้ตึก 3 ที่พี่สาวรออยู่ พี่สาวผมแต่งงานแล้ว ย้ายไปอยู่กับสามีที่ต่างจังหวัด ครอบครัวผมเป็นคนกรุงเทพฯ โดยแท้ พ่อกับแม่ทำธุรกิจโดนฟ้องล้มละลายเพราะเป็นหนี้การพนัน ถูกยึดทรัพย์ทั้งหมด และถึงขั้นต้องติดคุกติดตะราง เพราะไม่มีเงินใช้หนี้ แต่มีคนรู้จักยื่นมาเข้ามาช่วย ทำให้รอดพ้นจากการจองจำได้เงินก้อนใหญ่จากคนที่ช่วยเลยหนีไปอยู่เมืองนอก ผมได้ค่าเล่าเรียน กินอยู่โอนเข้าบัญชีทุกเดือน ซึ่งผมก็เข้าใจว่าคงมาจากพี่สาว เพราะหลังจากเกิดเรื่องพี่สาวก็แต่งงานกับคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือคนนั้น โดยที่ผมไม่รู้จักแม้กระทั่งหน้าตาพี่เขยตัวเองด้วยซ้ำ เพราะเขาพาพี่ลูกหมีไปแต่งที่บ้านเขาเอง
“ว่าไงหมูแฮม ไม่เจอตั้งนานโตขึ้นเยอะเลย” ผมไม่เจอพี่สาว มา 3 ปีแล้ว แต่ก็โทรติดต่อกันตลอด มีอะไรพี่ก็จะให้คำปรึกษา รวมถึงการมารับไปอยู่ด้วย และหาที่เรียนใหม่ที่นั่น
“พี่หมีรอนานไหมครับ” ผมทักพี่สาวคนสวย ที่คนเดินผ่านไปผ่านมาพากันหันมองคอแทบเคร็ด ก็พี่สาวผมสวยหนิครับ
“หือ นิดหน่อยจ๊ะ ไปเถอะ ไปเก็บของที่บ้านอีก” ก่อนหน้านี้ผมอยู่บ้านกับพี่เลี้ยงและป้าแม่บ้าน หลังจากนี้ พวกป้าคงต้องอยู่ดูแลบ้านกันสองคน เพราะเป็นคนเก่าแก่ไม่รู้จะไปไหน
“เก็บของไว้รึยังแฮม เพราะคุณเร เขาบอกให้ขึ้นเครื่องวันนี้เลยตอน บ่าย 3” เรวิน เป็นชื่อที่ได้ยินพี่สาวพูดถึงบ่อย แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าซักที ไม่มีแม้กระทั่งรูปถ่ายคู่ด้วยกัน
“ครับพี่หมี แล้วแฟนพี่หมีไม่ว่าเหรอครับที่แฮมจะไปอยู่ด้วย” ยังไม่เคยเห็นกันด้วยซ้ำ ความเกรงก็ต้องมีอยู่มากเหมือนกัน และผมก็ยังไม่รู้นิสัยใจคอสามีของพี่สาวด้วยซ้ำไป
“คิดมากไปได้ คุณเรเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรซักหน่อย เดี๋ยวก็รู้เองแหละ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วนี่โรงเรียนใหม่จะมีเพื่อนดี ๆ เหมือนนี่กรุงเทพรึเปล่าก็ไม่รู้
ความกังวลก็ของก็ใกล้เข้ามาเต็มที ระยะทางจากลงเครื่องจนถึงในรถ ผมก็คุยโทรศัพท์กับเพื่อนจนสายแทบไหม้ก็มันกลัวหนิครับเคยไหมที่ทำอะไรไม่ถูกหรือรู้สึกเหงา ๆ ก็อยากคุยกับใครซักคน ก็ผมไม่มีใครมีแต่เพื่อน แต่ก็เคยมีแฟนนะครับ เลิกกันเพราะเหตุผลงี่เง่า ผมคิดว่าเราเด็กเกินไปมากกว่า ตอนนี้ผม 16 แล้วรูปร่างหน้าตาก็ธรรมดา เหมือนเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป แค่มีคนบอกว่าหน้าตาเหมือนพี่สาว ก็พี่น้องกันนิครับจะไม่เหมือนกันได้ไง
BMW ซีรีย์ไหนก็ไม่รู้แต่เป็นสีเทาคันสวยของพี่หมี ก็พาผมมาอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ซึ่งออกจากตัวเมืองมาแค่นิดเดียว รั้วเป็นแนวสูง ก่อนจะเคลื่อนรถเข้าไปข้างในตัวบ้าน ผมลงจากรถแบบงง ๆไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี มีป้าแก่ ๆ คนนึงเดินเข้ามาหา
“มาแล้วเหรอคะ คุณหมูแฮมใช่ไหมคะ”
“ครับป้า” ผมยังงง แต่ก็มีสติพอจะหันไปสวัสดีคนแก่ ที่ทำท่าจะเอากระเป๋าลากผมไปลากซะงั้น
“ไม่ต้องครับป้า แฮมลากไปเองได้ครับ” รีบวิ่งไปเอามาคืน
“มาแล้วเหรอ ลูกหมี” ผมหันไปตามเสียงทุ้ม ก็เจอผู้ชายสูงใหญ่ หน้าตาถือดีมากเลยทีเดียว นี่คงเป็นพี่เรวินสามีพี่สาวผม ไม่คิดว่าจะยังหนุ่มแล้วก็หล่อขนาดนี้
“ค่ะคุณเร นี่หมูแฮมน้องชายลูกหมีเองค่ะ”
“หมูแฮม นี่คุณเรวินจ๊ะ” ผมยกมือไหว้ผู้ชายตรงหน้า เขารับไหว้ก่อนจะมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งจนรู้สึกอึดอัด พี่ลูกหมีคงสังเกตเห็นเหมือนกัน
“เอ่อ..เข้าบ้านกันเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าพาหมูแฮมไปที่ห้องขวามือสุดน่ะจ๊ะ” พอพูดเสร็จพี่หมีก็เดินไปคล้องแขนสามีเดินเข้าบ้านปล่อยให้ผมเดินตามหลังป้าแก่ ๆ คนนั้นไปที่ห้อง ชั้นบนมีห้องมากมายหลายห้องเรียงติดกันอยู่ ป้าพาผมมาหยุดที่ห้องสุดท้ายทางขวามือ จากราวบันไดหรูหรา ร่ำรวยอย่างนี้นี่เองถึงมีเงินไปช่วยเหลือพ่อกับแม่ และคงจะหวังประโยชน์ก็คือพี่สาวผมเอง ผมเดินเข้าไปสำรวจห้อง ทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบพร้อมอยู่ได้ทันที ผมเดินสำรวจซักพักก็เก็บเสื้อผ้าเข้าตู้และเอาหนังสือออกมาวางเรียงบนชั้นไว้ กระโดดขึ้นเตียงใหญ่ขนาดคิงส์ไซส์ทีเดียว
“อยู่ได้รึเปล่า” ผมรีบหันไปตามเสียง ก็เห็นสามีพี่สาวยืนขวางประตูอยู่ ผมจำได้ว่าล็อคประตูนี่นา
“ครับได้ครับ ขอบคุณเอ่อ..” ไม่ใช่ว่าไม่รู้ชื่อแต่ไม่รู้ว่าเขาจะให้เรียกอะไร เรียกพี่เหมือนพี่หมีเขาจะเต็มใจรึเปล่าก็ไม่รู้
“เรียก ว่าพี่เรแล้วกัน จะได้สนิทกันไว้” พี่เร เดินเข้ามาภายในห้อง ผมรีบเด้งตัวขึ้นอย่างไว หลังจากกึ่งนั่งนั่งกึ่งนอนอยู่
“อยากเรียนอะไรต่อล่ะ ต่อ ม. ปลาย หรือ ปวส.”
“คงเป็น ม. ปลาย ครับเพราะตั้งใจไว้อย่างนั้น” ผมต้องต่อ ม. ปลาย อยู่แล้วจะต่อ ปวส. คงต้องเริ่มเรียนกันใหม่หมดตั้งแต่พื้นฐาน และผมยังมีความหวังอยากเป็นอะไรที่ตอนเด็ก ๆ หวังอยู่
“อือ งั้นเดี๋ยวให้ลูกหมีจัดการให้แล้วกัน” พูดแล้วหันมามองหน้าผม สายตาอย่างนี้อีกแล้ว รู้สึกอึดอัดจนต้องเสมองไปทางอื่น ผมไม่เข้าใจหรอกว่ามันคืออะไร
เวลาผ่านไปเร็วกว่าที่คิด ระหว่างปิดเทอมผมก็นั่ง ๆ นอน ๆ กับบ้านไม่ค่อยได้ออกไปไหน พี่ลูกหมีต้องออกไปทำงาน ส่วนพี่เรวินเป็นทนายความมีชื่อเสียงพอสมควร และที่สำคัญยังเป็นเจ้าของโรงเรียนที่ผมจะต้องเข้าเรียนอีกด้วยโรงเรียนค่อนข้างมีชื่อเสียงติดอันดับต้น ๆ เป็นโรงเรียนสห ทุกคนดูมีภาระหน้าที่กันหมดผมขอพี่ลูกหมีไปหางานทำด้วยแกก็ไม่ยอม บอกว่าพี่เรวินไม่ยอมแน่ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันรู้แต่ว่าพี่หมีดูเกรงสามีมากอยู่ ด้วยหน้าที่ที่มีกันทำให้ผมไม่ค่อยได้เจอพี่หมี่กับพี่เรวินเท่าไหร่
เปิดเทอมวันแรก พี่ลูกหมีไปส่งที่หน้าโรงเรียน แต่เช้า ผมเดินเข้าไปในโรงเรียนที่เคยมาก่อนหน้านั้นตอนมาสมัครเรียน โรงเรียนที่มีการแข่งขันสูง แต่ดีที่ผมไม่ต้องสอบอะไร ไม่งั้นไม่แน่ผมอาจจะไม่ได้เรียนก็ได้ เดินเข้ามาเรื่อย ๆ นักเรียนยังบางตาอยู่ก็พึ่ง 7 โมงเช้าเองนี่นา ผมเลือกนั่งโต๊ะหินอ่อนข้างลานจอดรถ หยิบหนังสือการ์ตูน ต่อสู้ บู๊คอขาด ตอนใหม่ล่าสุดขึ้นมาอ่าน เป็นหนังสือการ์ตูนที่ผมติดตามตั้งแต่เล่มแรกยันเล่มปัจจุบัน นั่งอยู่ในโลกส่วนตัวซักพักก็รู้สึกถึงแรงสะกิดด้านหลังจนต้องหันไปมองก็เห็นนักเรียนชาย 2 คนยืนยิ้มให้อยู่ คนนึงตาตี๋ ๆ ตัวขาว อีกคนก็หน้าตาคม ผิวออกคล้ำ ๆ แต่ก็ถือว่าใช้ได้ทั้งคู่ ผมก็มารยาทดียิ้มตอบกลับไป
“กูนั่งด้วยดิ นะ” มาแนวรู้จักกันมาแล้ว 10 ปี แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้สนิทกันไว้เพราะดูจากจุดที่ปกเสื้อก็ ม.4 เหมือนกัน
“อืม นั่งดิ” ผมบอกพวกมัน พวกมันก็ไม่รอช้ากระโดดเข้ามานั่งอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่ว่าไม่มีที่ว่างแต่ก็เลือกมานั่งที่ที่มีคนแปลกเหมือนกัน
“มึงชื่อไรว๊ะ” ไอ้ตี๋มันสะกิดแขนผม ขณะที่ผมทำท่าจะอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ มันช่างตีสนิทกับผมเร็วดีเหลือเกิน
“แฮม” ผมตอบสั้น ๆ ไอ้หน้าคมมันมองหน้าผมเหมือนมันจะพูดอะไร มันคงอยากให้ผมถามชื่อมันมั๊ง
“แล้วพวกมึงล่ะ” เอาสิครับ มันมึงผมก็มึง อยู่ที่โรงเรียนเก่าผมก็ไม่ใช่เด็กเรียบร้อยอะไรมากมาย
“เอออ..ค่อยยังชั่วพวกกูก็นึกว่าจะไม่ถามซะอีก” ไอ้ตี๋มันทำท่าทางโล่งอกซะหน้าหมั่นไส้
“มาถึงขนาดนี้แล้วไม่เห็นต้องรอให้กูถามเลยเนอะ” คำพูดของผมทำให้พวกมันหน้าเหวอ แล้วหัวเราะชอบใจซะงั้น
“ห่า แม่งกวนซา...กูชื่อไท ส่วนไอ้ตี๋ นี่ชื่อไปส์ แล้วชื่อมึงมาจาก แฮมเบอร์เกอร์ แฮมเตอร์ หรืออะไรว๊ะ” มันถามแล้วตั้งหน้าตั้งตารอฟัง มันเป็นสปายมาจากไหนรึเปล่าวะ
“หมูแฮม” สั้นๆ อีกครั้ง คราวนี้มันหันหน้ามองกันทำตาโต ซ้ำยังหัวเราะกันเหมือนผมกำลังเล่นตลกให้มันดู พวกห่านนิ มันจะเอายังไงกับผม
“ฮะฮ่า แม่ง.. ชื่อแม่งน่ารักสมตัว” สัด ผมไม่อยากได้ยินคำนี้ ผมไม่สนใจพวกมันก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ
“เฮ้ย โกรธเหรอวะ ขี้งอนได้อีก” ไอ้ไทพูดแล้วเขย่าแขนผม มึงจะเชคกูไหนวะ
“เออ ไม่ได้โกรธ หยุดเขย่าแขนกูได้แล้ว มันเจ็บ” ผมว่าก่อนจะดึงแขนมาวางใกล้ตัวขึ้นไปอีก เห็นรอยแดงบนแขนตัวเองเลย แม่ง..
“ก็แขนมึงนิ่มอ่ะ” ผมหันขึ้นไปมองไอ้ตี๋ไปส์ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อ จากที่ได้ยินมันคุยกันคงเป็นเด็กเก่าที่นี่และที่สำคัญอยู่ห้องเดียวกับผมด้วย เฮงชะมัด
“ฮึ่ย แม่งเชี่ยน๊อต มาสายแน่ชัวร์ ต้นยังไงปลายยังเสมอ เฮ้ย !!! มาแล้วโว้ย เพื่อนกู เปรี้ยวสาด” ไอ้ไปส์พูดยังไม่ทันจะจบ โตโยต้า ยารีส สีดำก็วิ่งมาเลี้ยวเข้าซอง ข้าง ๆ ที่พวกผมนั่งอยู่ มองเด็กนักเรียน ม. ปลาย ที่ลงจากรถ นี่น่ะเหรอเด็ก ม.4 มันเท่ห์ได้อีก ตัวสูง บ่ากว้าง หน้าตาพิมพ์นิยม ผมตั้ง ก็ไม่ผิดในเมื่อไม่มีกฎเรื่องทรงผมยกเว้นการทำสีผมเท่านั้น ผมคงมองมันนานไปไหนหน่อย
“แฮม ว่าไงมึง เพื่อนกูหล่ออ่ะดิ มา ๆ เสี่ยน๊อตกูจะแนะนำให้มึงรู้จักเพื่อนใหม่” ไอ้เท่ห์มันเดินมานั่งทั้งที่สายตามันก็มองผมอยู่เหมือนกัน
“เฮ้ยน๊อต นี่หมูแฮม เพื่อนใหม่นิสัยดีน่ารัก วาจาน่ากัดปาก” ดูไอ้เข้มไทมันแนะนำ อยากจะยกรองเท้าสีดำขึ้นมาลูบหน้ามันให้ได้
“แฮม นี่น๊อต เพื่อนพวกเราเอง ต่อไปก็คงเป็นเพื่อนนายเหมือนกัน รู้จักกันไว้” ผมกำลังจะอ้าปากทักทายแต่เพื่อนใหม่คงมือไวไปหน่อยเล่นยื่นมาจับมือผมที่วางอยู่แล้วบีบหนัก ๆ ไปทีนึงค่อยวางและรูดมือกลับจนสุดฝ่ามือผม เหวอสิครับแล้วยังรอยยิ้มกวน ๆ ที่มุมปากมันอีก ผมเริ่มจะมึนกับพวกนี้จริง ๆ
“วิธีการทักทายเพื่อนใหม่น่ะ ดีนะหมูแฮม” มันพูดยิ้มกวน ๆ เหมือนเดิม ชักอยากจะรู้จักแค่พวก 2 คนแรกซะแล้ว
“อืมดี” ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันเพลงมาร์ชโรงเรียนก็ดังขึ้นเป็นสัญญานให้เตรียมตัวเข้าแถว ผมเก็บหนังสือการ์ตูนเข้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ พวกที่เหลือก็ลุกตาม ไอ้ไปส์กับไทเดินนำหน้าไป ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เอ๋อวันแรก มีเพื่อนก็ดีกว่าไม่มีใคร แรงหนักที่บ่าทำให้ผมต้องหันหน้าไปดู ไอ้เวรหล่อ มึงจะสนิทกับกูเกินไปไหม แล้วยังมีหน้าหันมายิ้มกวน ๆ ให้อีก ผมก็ไม่อยากอะไรมากมาย อยากเกาะก็เกาะไป แต่ก็เป็นเป้าสายตาใช่ย่อย พวกมันก็ทักทายเพื่อนเก่าตลอดทางที่เดินไปเข้าแถว พวกเราก็ได้เข้าต่อท้ายกันไป ก็สูงไล่เลี่ยกันหมด ผมสูง 169 เซนต์ ไอ้ 2 เกลอดำขาวนั่นก็น่าจะสูงกว่าผมนิดหน่อย ก็มีแต่ ไอ้หล่อนั่นแหละที่มันสูงกว่าเพื่อน ถ้ากะก็คงซัก 180 เห็นจะได้ แต่มันก็อุตส่าห์มานั่งต่อจากผม แล้วก้มหัวทำตัวเล็ก คงจะได้ผลอยู่มั้งเพราะไม่มีอาจารย์คนไหนว่ามันซักคน นักเรียนที่นี่มีหลายพันคน สนามฟุตบอลที่ว่ากว้างก็เต็มแต่ ม.4 และ ม.1 ให้มารวมกันอยู่ตรงกลาง เพื่อที่จะได้เห็นหน้าคร่าตาอาจารย์กันได้ชัด ๆ หลังจากเคารพธงชาติ ก็มีประธานนักเรียนที่อยู่ ม.6 คงจะเลือกกันตั้งแต่อยู่ ม.5 แล้ว มาพูดต้อนรับน้อง ๆ และท้ายสุด คนที่ขึ้นมายืนก็เรียกเสียงฮือฮา และมีเสียงกรี๊ดเล็ก ๆ จากนักเรียนสาว ๆ คงไม่กล้ากรี๊ดดังเพราะเกรงใจอาจารย์ที่ยืนคุมแถวอยู่....พี่เรวิน...
“ก่อนอื่นผมก็ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ผมนายเรวิน กิตติบดีสกุล เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้ นะครับผมก็ขอต้อนรับนักเรียนที่เข้าเรียนใหม่ปีนี้ ทั้งชั้นมัธยมต้นและปลาย ขอให้นักเรียนประพฤติตัวอยู่ในกฎระเบียบที่โรงเรียนเราตั้งไว้”
“แม่งโครตขี้เก๊กเลย” เสียงไอ้หล่อมันจะใกล้หูผมเกินไปไหม มันคงว่าพี่เรวิน ก็พี่แกเล่นยืนสง่าหน้าเสาธงขนาดนั้นสาว ๆ งี้มองกันตาค้างเพ้อกันไปไหนต่อไหน ผมหันไปเพื่อจะบอกให้มันเหยิบออกไป
“จุ๊บ!!!” สาดน๊อต เต็ม ๆ แก้มผมเลย หันไปเจอปากมันพอดีแม่งยื่นมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ผมรีบเอามือลูบแก้มแล้วหันไปมองมันตาเขียว ดีนะที่ไม่มีคนมองอยู่ไม่งั้นผมได้อับอายแน่ ถึงแม้จะไม่ตั้งใจก็เถอะ
“ก็หันมาเอง ไม่ได้บอก” มันพูดหน้าตาเฉย แล้วยืดตัวกลับไป ผมรีบหันกลับมาแล้วมองไปหน้าเสาธงเหมือนเดิมถ้าผมไม่คิดไปเอง ผมว่าพี่เรวินกำลังมองมาที่ผมอยู่.......ด้วยสายตาไม่พอใจ คงเป็นเรื่องที่ผมเล่นไปแถวแน่ ๆ
“แล้วก็ไม่ควรคุยกันรึทำอะไรไม่งามกันในแถว นักเรียนคนไหนทำตัวไม่เหมาะสมผมและบรรดาอาจารย์มีสิทธิในการลงโทษ แต่ยังไงก็ขอให้มีความสุขในโรงเรียนนี้แล้วกันนะครับ” พี่เรวินพูดเสร็จก้าวลงจากเวทีไปยืนข้าง ๆ เวทีโดยมีบรรดาอาจาย์ระดับผู้ช่วยยืนสนทนาอยู่ มันคงไม่เป็นอะไรถ้าสายตาไม่มองมาทางที่ผมนั่งอยู่……………
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
