หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54

[Papoonn]

พี่ลูกตาลค้ะ  ><  เค้าว่าพี่เรต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ ๆ
แต่ตอนนี้ยังไม่ปลื้ม  ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไว้ทำตัวดี ๆ  อยากจะพิจารณาอีกครั้งน้ะ

[fuku]

ตอนนี้อ่านแล้วไม่ค่อยอะไรมาก

รู้สึกว่า แฮมปรับตัวง่ายเกินเหตุ เดี๋ยวก็ลืม แต่อีกเดี๋ยวก็คิดมาก
อย่างตอนเจอน๊อต ถ้าคิดมากอีกหน่อย ผงชูรสคงท่วมท้น
น้ำตาไหลพรากๆ แน่นอน

[LadyOneStar]

ดีค่ะ พี่ตาล 

ตกลงว่าพี่หมีรุจักไรกับน๊อตช่ายม่ะ??

พี่เร นี่อย่างชั่วร้ายเลย 

ม่ายถนุถนอมกันมั่ง 

อยากเชียร์น๊อตแล้วจิ 

[litlittledragon]

อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงการ์ตูนของ CJ หลายๆ เรื่อง
ขอเดาบ้าง
พี่เร เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็ก ที่พี่ลูกหมีเคยพูดถึง ตอนที่ช่วยหมูแฮม ขอหมูแฮมไว้ แต่แต่งตามกฎหมายกับลูกหมีแทน รักดูแลหมูแฮมอยู่ห่างๆ
ลูกหมี มีแฟนหรือคบหากับใครสักคนในบ้านของน๊อต พี่ลูกหมีเลยต้องตกใจกับน็อตไม่ให้พูดความจริงออกมาก่อน

เดี๋ยวหมูแฮมอาจเข้าใจผิดว่าน็อตคือเพื่อนสมัยเด็ก

มารอตอนต่อไปนะครับ

[BeeRY]

ถึงจะด่า แต่ก็ชอบอะพี่เร แบบว่าชอบพระเอกโหดๆๆๆ 
ส่วนเรื่องน็อตและพี่ลูกหมี ก็ขอเดาก่อน อิอิ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อะไรวะ!!  ไองง   

[heefever]

“ ไม่ร้องสิครับ โอ๋ ๆ คนดีของเพื่อนไม่ร้องนะ” << เพื่อนในที่นี้คือพี่เรใช่มั้ย

ถ้าใช่แล้วทำไมต้องทำร้ายหมูแฮมขนาดนี้ด้วยง่ะ

อยากจะเชียร์พี่เรนะ แต่มันยังทำใจไม่ได้ 

[なおみ™]

บรรยากาศในเรื่องดูอึมครึมๆ น่าติดตามดีนะคะ

ไม่รู้ว่าอีตาพระเอกจะหลอกหมูแฮมไปอีกนานแค่ไหน

มาต่อเร็วๆ นะคะคุณลูกตาล สนุกดีค่ะ

  +1 ให้เลยค่ะ

[tawan]

ชอบน็อตเกลียดไอ้เร

 

[ordkrub]

เรื่องมันซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่หนุนให้เรเป็นพระเอกเลย ไม่ชอบที่เอะอะก็ใช้กำลังขืนใจชาวบ้านนะ มันไม่ใช่วิสัยของคนดีเลย

[Cupcake]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
น่าติดตามดีอ่ะ
น่าสงสารแฮม

[aehJTS]

อึดอัดแทนหนูแฮมเค้าเลยคะ
แต่มันต้องมีไรอยู่เบื่องหลังแน่ ๆ ใช่ไหมคะน้องตาล

แต่นะเรจะแย่แค่ไหนแต่ก็ชอบนะพระเอกประมาณนี้

  ตาลคะ

[kinjikung]

หนุกหง่ะ ชอบพระเอกแมร่งเลวตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย
แต่ถ้าไม่เลวก็คงไม่ได้เมีย ฮ่า ฮ่า

[Killua]

เฮ้อ สุดท้ายก็หนีมาม่าไม่พ้นจริงๆ เข้ามาร่วมสรรเสริญเฮียเรเจ้าค่ะ
ว่าแต่ว่าคุณเพื่อนที่แฮมฝันถึงอ่ะเป็นพี่เรรึป่าวคะ
แล้วลูกหมีกะน๊อตมีความลับอะไรกัน
แล้วทำไมเฮียเรต้องทำร้ายแฮมขนาดนี้ จะว่าหึงก็ไม่น่าจะเลวอะไรมากมาย
งั้นแสดงว่าลูกหมีก็รู้เรื่องของเรกะแฮมแล้วใช่ป่ะ เห็นมาร้องไห้ขอโทษแฮมอ่ะ
โอ้ย เบื่องลึก เบื้องหลัง รอคนเขียนกะคนโพส มาเฉลยเงื่อนพิรอดเจ้าค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[TanyaPuech]

 

แนวนี้ชอบน่ะโดยส่วนตัวแล้ว แต่อยากให้นายเอกร้ายๆหน่อยอ่ะ 555
หมูแฮมนี่ต้องโดนซื้อตัวจากพี่ลูกหมีแน่นอนเลย
พี่ลูกหมีรู้ทุกอย่างแน่นอน และที่แต่งงานกะพี่เรก็คงในนาม
พี่เรก็คงมาแนวแอบรักอยู่นานมาถึงเวลาทำรักเอาตอนนี่แน่ 555

นายน๊อตลุกค์มาแบบนี้เป็นได้แค่พระรองสิน่ะ

พี่เรก็เลวๆๆๆๆๆๆตามนิยายพล็อตแบบนี้

ป.ล. อยากบอกว่ามาม่าเป็นสิ่งที่นิยายทุกเรื่องเลี่ยงมิได้จริงๆ อยู้ที่จะมีมากหรือน้อย 5555

[LalaBam]

งงงวย
มันเรื่องอะไรกันนิ
 

[aphanite]

ดูเหมือนว่าจะซับซ้อนกว่าที่อ่าน

เอ่ะ,,,มันต้องมีปมอะไร

เอาตอนต่อไปมาวิเคราะห์ด่วน ฮ๋า ๆ

[cartoons]

  เกิดรายขึ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ้ากกกกกกก

[NumPing]

เป็นปริศนามาก ทุกเรื่องเลย

เร-หมี เป็นไรกันแน่

เรรักแฮมเหรอ

หมี-น๊อต รู้จักกันได้ไง

แต่ที่แน่ ๆ เรใจร้ายอ่ะ

[Sugar_Love]

@ <<  รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @  ////  ตอนที่  5   //////    27/11/2010

   จิ๊บ..จี๊บ! จิ๊บ  ตอนนี้พึ่งจะ หกโมงเช้า แต่ผมอาบน้ำแต่งชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่นอนไม่หลับแต่สะดุ้งตื่นตอนตีห้าแล้วไม่อยากนอนต่อ หลับตาลงแม้แต่ในผันก็ยังเข้าไปตามสร้างความอดสูได้ แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะฝันเรื่องพรรค์นั้นได้ โดยเฉพาะกับผู้ชายอย่างพี่เร  อ้อมกอดในฝันช่างแตกต่างจากความเป็นจริง ทำไมผมถึงไม่ขัดขืน ทำไมไม่ร้องไห้กรีดร้อง แต่กลับมีอารมณ์ร่วมอย่างน่าอับอาย...แม้กระทั่งในฝันผมก็ยังทรยศพี่หมีได้...ผมช่างสกปรกตั้งแต่ร่างกายจนถึงจิตใต้สำนึกจริง ๆ....นึกแล้วก็สมเพศตัวเอง คนที่หักหลังพี่สาวตัวเองสุดท้ายจะเป็นยังไงนะ....  สายตาผมอยู่ที่นกน้อยที่กำลังไซร้ปีกตัวเองบนกิ่งไม้ โดยไม่ได้สนใจผมที่ยืนมองมันอยู่เหมือนมันรู้ว่าผมไม่มีทางทำอันตรายมันได้ แม้ทำมันก็สามารถที่จะโบยบินหนีได้ทุกเมื่อ ....หนี...อยากทำ อยากไปให้พ้น ...อยากบินได้...อยากมีปีกใหญ่โตกางปีกปกป้องตัวเองและพี่สาว ไม่ให้ใครมาทำอะไรได้ ...แต่ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะวิ่งยังหดหาย ....ทุกอย่างช่างไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ เมื่อไหร่จะสิ้นสุดกับการรู้สึกว่าตัวเองบาป....
   
   ผมเลื่อนประตูระเบียงปิดล๊อคเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้อง เป็นอีกวันที่จะเดินออกจากบ้านโดยที่ไม่บอกใครไม่รอพี่หมี เดินจนเกือบพ้นประตูใหญ่หน้าบ้าน เหลือเพียงแค่ไม่กี่ก้าว

   “จะรีบไปไหนหมูแฮม” เสียงที่ไม่อยากได้ยิน..หยุดเดินแต่ไม่หันไปมอง ไม่แม้กระทั่งกระดุกกระดิกตัว

   “นี่มันพึ่ง หกโมงกว่าเอง ทำไมไม่กินข้าวกินปลาให้เรียบร้อยแล้วค่อยไป...รึนัดใครรึเปล่า”

   “แค่อยากไปแต่เช้าน่ะครับ จะได้มีเวลาอ่านหนังสือก่อนเข้าเรียน” ผมยังไม่หันไป..... ยังหวังว่าเมื่อตอบแล้วจะได้ก้าวเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่เหมือนเหตุการณ์มันยากขึ้น พี่เรเดินมายืนตรงหน้าผม .กลิ่นน้ำหอมและโคโลญจ์ลอยเตะจมูก ผมรีบก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง บอกตรง ๆ ว่าทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะวางตัวยังไง ในเมื่อความกลัวยังเกาะในใจอยู่ไม่หาย

   “เวลาพูดกับพี่ เงยหน้าขึ้นมา” ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ค่อย ๆ เงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า พี่เรในชุดสูทเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ความกลัวเริ่มบดบังความหล่อเหลาที่เห็น

   “อ๊ะ!! ..” ผมถอยและปัดมือพี่เรที่กำลังยื่นมาหาผม สะดุ้งจนสุดตัว หัวใจตกวูบ แทบจะหายไปจากตัว แล้วกลับมาเต้นเหมือนจะกระเด็นออกมา ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่ พี่เรยืนนิ่งมองผมที่กำลังหายใจติดขัด ตัวสั่นจนทำอะไรไม่ถูก

   “เป็นอะไรแฮม.!!” พี่เรถามและยังยืนอยู่ที่เดิม ผิดกับผมที่ยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเอง ทำไมสั่นไม่หยุดอย่างนี้

   “แฮม!! ได้ยินที่พี่ถามไหม”  ผมผงะอีกครั้งเมื่อพี่เรเดินเข้ามา พร้อมกับมือที่ยื่นมาจับที่ต้นแขน ผมยกแขนขึ้นหนีสัมผัส แต่พี่เรบีบจนแน่น ผมเงยหน้ามองพี่เร ตัวสั่นและเย็นเฉียบ

   “พี่เร ปะ ปล่อยครับ” พูดแทบจะไม่เป็นคำพูด พี่เรขมวดคิ้ว หน้าตาบ่งบอกว่าไม่พอใจที่ผมแสดงออกอย่างนี้ แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่ได้ต้องการยั่วโมโหผู้ชายตรงหน้าซักนิด...

   “มานี่!!” มือใหญ่อีกข้างเอื้อมมาคว้าแขนผมข้างที่กำลังดันมือพี่เรข้างที่จับต้นแขนผมอยู่

   “อยะ... อย่า!!” ผมแทบจะไม่ต้องเดิน เมื่อแรงฉุดลากมีมากจนต้องวิ่งแกมไถลไปกับพื้น พี่เรเปิดประตูห้องหนึ่งที่อยู่ชั้นล่าง จากสภาพห้องที่เห็นห้องนี้คือห้องหนังสือซึ่งผมไม่เคยเข้ามา เสียงปิดประตูและกดล๊อค ความกลัววิ่งโถมเข้ามาไม่หยุด  พี่เรยังไม่ปล่อยจากแขนผม แรงบีบจนรู้สึกแสบเวลามือใหญ่ขยับไปมา....จะทำอะไรอีก..กับความกดดันที่มีอยู่ทุกวันมันยังไม่พอ ไม่สาสมหรือไง....

   “ทำไมต้องทำท่ารังเกียจขนาดนี้ด้วย” มือใหญ่จับที่บ่าผมทั้งสองข้าง  และบีบพอให้รู้สึกเจ็บ ...แต่แค่นี้ก็พอที่จะทำให้ผมลนลานจนทำอะไรไม่ถูก ....

   “ปะ..เปล่า ครับ ไม่ อึก..” ส่ายหัวช้า ๆ พร้อมกับสายตาที่จับจ้องหน้าตาหล่อเหลานั่น แววตาที่ส่งไปให้รู้ว่ากลัว อ้อนวอน... ขอร้อง....ให้ปล่อยซักที..พอซักที

   “ทำไม..รังเกียจพี่หรือไง” รอยยิ้มเหยียดปรากฏที่มุมปาก ที่น่ะเหรอทนายความที่มีชื่อเสียง ที่เหรอผู้อำนวยการโรงเรียน ...มันซาตานชัด ๆ ....แค่รอยยิ้มที่มีให้ก็ เหมือนกับรอบ ๆ ตัวแทบจะไม่มีออกซิเจนให้หายใจ

   “พี่ถามว่ารังเกียจรึไง!!!” เสียงตวาดดังก้อง ภายในห้องพร้อมกับแรงเขย่าที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง ทำไมกัน...ทำไมไม่มีใครได้ยิน  น้ำตาเริ่มรื้นไหลอย่างห้ามไม่อยู่ ....พี่หมี..

   “พะ..หมี อึก .ฮือ..พี่หมี!!” เปล่งออกมาสุดเสียง สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความว่างเปล่า และเสียงสะท้อนตัวเองเท่านั้น

   “เรียกให้ตายก็ไม่ใครได้ยินหรอก...ห้องนี้มันเก็บเสียง ...จะเสียงอะไรก็แล้วแต่ก็ไม่มีใครได้ยินทั้งนั้น...” เสียงพูดและรอยยิ้มเย็น ๆ ทำให้ตัวยิ่งสั่น.... พยายามเอามือแกะมือพี่เขยที่จับบ่าอยู่ แต่ทำไมเรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมด มือสั่นและไม่มีแรงแม้จะงัดแงะมือที่สร้างสัมผัสที่ทำให้ร้อนรน

   “หยุด..ฮึก..ซักที..ผมไปทำ..ฮึก..อะไร..ให้คุณ”

   “เปล่า...ไม่ได้ทำอะไรเลยต่างหาก....” พี่เรน่ากลัว...ทำไมไม่คุยกับผมดี ๆ ทำไมไม่คุยกันดีดี..

   “แล้ว..ฮึก..ทำไม..รึนี่..เป็น..การ...ฮึก.ตอบแทน..ฮือ ..บุญุคุณ..งั้นเหรอ ฮือ” บุญคุณที่ช่วยพ่อกับแม่..บุญคุณที่ช่วยครอบครัวผม...ด้วยวิธีอื่นได้ไหม..ที่ไม่ใช่อย่างนี้..

   “ถ้าบอกว่าใช่ แล้วจะทำไม…”

   “งั้น..ผม..จะหา..งานทำ..เอาเงิน..ฮึก...มาคืน.คุณ” ให้ทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่วิธีอัปยศอย่างนี้

   “ฮึ...หมูแฮม...เธอจะทำอะไรได้อีก!!........อยู่อย่างนี้ ว่าง่าย ๆ แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง” ผมส่ายหัวกับคำพูดของพี่เขยทำไมถึงไม่เข้าใจอะไรเลย...ทำไมไม่รู้หรือว่าที่ทำอยู่มันน่ารังเกียจขนาดไหน

   “แค่..ทำตัวเป็นเมียที่ดีของพี่ก็พอ” เสียงกระซิบข้างหูที่เสียดแทงในใจ “เมีย” ..ไม่ใช่..ไม่จริง..

   “เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!” ห้ามตัวเองไม่ได้ เมื่อความกลัวถูกแทนที่ด้วยความโกรธ..ฝืนยกฝ่ามือฟาดเข้าที่ข้างแก้มคนตัวใหญ่ ที่ก้มเข้ามาจนชิด พี่เรจ้องหน้าเหมือนไม่สะทกสะท้านกับฝ่ามือที่ผมฟาดลงไป

   “คน..เลว.ชะ อ๊ะ” แรงประกบบดขยี้ที่ริมฝีปาก ..ตกใจ..อีกแล้วอย่างนี้อีกแล้ว ผมเม้มปากแน่น...แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ริมฝีปากจนต้องเผยอปากออก... กัด..โหดร้ายนัก… ลิ้นหนารีบแทรกเกี่ยวกระหวัด เลาะเล็มในปากผม ดูดดุนจนเรี่ยวแรงที่มีหายไปหมด.. พี่เรวาดแขนกอดรอบเอวและดึงตัวผมเข้าหาตัวเองซะแทบจะบดเข้าเป็นเนื้อเดียวกัน มืออีกข้างกดท้ายทอยให้แหงนขึ้นรับสัมผัสที่ไม่อยากได้...กำลังจะขาดอากาศหายใจ..หัวสมองโพลนหมุน.. มือสองข้างที่วางทาบอกของคนตรงหน้าเริ่มทุบรัวเพื่อเรียกร้องอิสรภาพ พี่เรยอมถอนปากออกแต่ไม่ทั้งหมดยังเลาะเล็มตามริมฝีปากผมอยู่ จนผมต้องหันหน้าหันออกจากการลุกรานนั้น ทั้งที่ยังหายใจหอบจนอกกระเพื่อม แต่พี่เรก็ยังก้มไปซุกไซร้โลมเลียจนถึงใบหู  ทั้งที่ตัวยังแนบชิดกันอยู่  ขนลุกเกลียวไปทั้งตัวจนต้องย่นคอหนี

   “ฮึ..ทำไม..รังเกียจผัวตัวเองเหรอ..ถ้าไม่อยากขาดเรียนวันนี้..อย่าดื้อ..”เสียงกระซิบแหบพร่าเหมือนกำลังสะกดอารมณ์ตัวเองอยู่

   “ออกไปที่ห้องอาหาร...แล้วนั่งรอกินข้าวพร้อมพี่กับลูกหมี..ต่อไปนี้ให้ลูกหมีไปรับไปส่ง ไม่ต้องโทรบอกให้ไอ้หน้าไหนมารับทั้งนั้น..ถ้ายังอยากเรียนร่วมกับมันอยู่” พูดแล้วปล่อยผมให้เป็นอิสระ ไม่ต้องรอให้บอกรอบสอง ผมรีบเปิดประตูผลักออกมาแทบจะทันที ออกมาเห็นกระเป๋านักเรียนวางอยู่ตรงทางเดิน  รีบเดินไปหยิบขึ้นมา..แล้วมองไปทางประตูที่พึ่งออกมา คนนั้นยังไม่ออกมา  ใจและมือยังสั่นไม่หาย

   “อ้าวหมูแฮม..อยู่นี่นี่เอง พี่ไปหาที่ห้องไม่เจอ.. เร็วจัง” พี่หมีในชุดสสูทกระโปรงสั้นกำลังเดินลงมาจากบันได ผมยืนมองพี่หมีเดินเข้ามา แล้วเอามือลูบหน้าและหัวผมเบา ๆ

   “เป็นไงเรา ตาแดง ๆ บวม ๆ เป็นอะไรรึเปล่า ปวดหัวเหรอ..ฮึ” สัมผัสที่ได้ยิ่งทำให้ละอายใจ....มือพี่หมีอุ่น ๆ จนนึกถึงสัมผัสวันที่ไม่สบาย ลำคอเริ่มตีบตัน ก้อนน้ำลายเริ่มจ่อจุก น้ำตาผมปริ่มและหล่นไหลออกมา โถมตัวสวมกอดพี่สาวอย่างคนไร้ที่พึ่ง สะอึกสะอื้นจนตัวโยน

   “หมูแฮม เป็นอะไร!!บอกพี่ซิ บอกพี่ใครทำอะไร” เสียงพี่หมีดูร้อนรนและคงตกใจไม่น้อยที่อยู่ ๆ ผมก็ร้องไห้และกอดแน่นขนาดนี้

   “ฮึก.ฮืออออ พี่..หมี..ฮือออ.แฮม คิดถึงพ่อ..ฮือคิดถึงแม่..แฮมเหงา..ไม่อยาก..ฮึกอยู่..ฮืออที่นี่แล้ววว ฮืออออ”ผมพูดพร้อมกับสะอื้นไห้ ไม่รู้ว่าพี่หมีฟังรู้เรื่องไหม แต่รับรู้ถึงแรงกอดตอบที่แรงขึ้น พี่หมีกดหัวผมให้ซบที่ไหล่ รู้สึกถึงแรงสะอื้นจากพี่สาว

   “หมูแฮม..ฮึก..พี่ขอ..โทษ ฮึก.ที่ดูแล ฮึก.น้อง..ไม่ได้..ฮือ..ทำให้น้องเหงา..ฮึก และหว้าเหว่ ฮือ อย่างนี้...” ผมไม่รู้ว่ากอดกันร้องไห้นานเท่าไหร่ แต่มันหยุดไม่ได้ ผมทำให้พี่หมีร้องไห้อีกแล้ว  ผมจะทำร้ายพี่สาวผมเองไปจนถึงเมื่อไหร่กัน

   “เป็นอะไรกันน่ะ” เสียงพี่เรดังขึ้นทำให้พี่หมีรีบผละออกจากตัวผม  และเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้พี่เรที่คงพึ่งเดินออกมาจากห้องหนังสือ

   “เปล่าค่ะ คุณเร พอดีแฮมเขาคิดถึงพ่อกับแม่น่ะค่ะ ก็เลยซึ้งกันนิดหน่อย” พี่หมีพูดแล้วเดินมาเช็ดน้ำตาให้ผม ที่ยังสะอื้นอยู่  ผมมองดูพี่เรที่จ้องมาที่ผมอยู่ แล้วรีบเสสายตากลับมาที่พี่หมีเหมือนเดิม

   “ไปล้างหน้า ล้างตากันแล้วมากินข้าว เดี๋ยวผมรอที่ห้องอาหารแล้วกัน”พี่เรพูดแล้วเดินเข้าไปที่ห้องอาหาร  ผมกับพี่หมีรับจัดการกับตัวเอง แล้วเดินตามพี่เรเข้าไป  ผมนั่งลงตรงข้ามกับพี่หมีโดยมีพี่เรนั่งหัวโต๊ะ แม่บ้านตักข้าวเสร็จ ผมรีบกินโดยตักกับข้าวไม่กี่ครั้ง ทั้งที่ไม่ได้หิวอะไรมากมาย แต่ก็ฝืนกินจนหมดจานเพื่อที่จะได้ไม่มีข้อแม้ให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้ต่อ 

   “อิ่มแล้วเหรอ แฮม” พี่หมีเงยหน้าขึ้นมาถาม พร้อม ๆ กับสายที่พี่เรที่มองตามมา....ทำไมต้องมองเหมือนผมทำความผิดด้วยนะ....

   “ครับ อิ่มแล้ว แฮมไปรอข้างนอกนะครับ...” ผมพูดแล้วไม่รอให้ใครอนุญาต รีบลุกออกจากห้องอาหารแล้วมานั่งรอพี่หมีที่ม้าหินอ่อนในสวนหน้าบ้าน คิดอะไรเรื่อยเปื่อย...ถ้าผมหนีไปจริง ๆ มันจะเป็นยังไงนะ ....แล้วถ้าพี่หมีรู้ความจริงขึ้นมาแล้วผมต้องทำยังไง...ผมจะต้องกลายเป็นคนที่ไม่มีใคร...ต้องอยู่คนเดียว...ก็คงสาสมสำหรับคนที่ทรยศอย่างผม ถึงจะไม่ได้เต็มใจ แต่ก็ก่อร่วม ซะจนกลายเป็นชนักที่ปักหลังไปตลอดชีวิต

                                    ******************************************************************

   ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาชีวิตผมก็เหมือนเดิม มีพี่หมีคอยรับ ส่ง จากวันนั้นผมไม่ได้เจอพี่เรเลย พี่หมีบอกว่าพี่เรไปทำคดีที่ต่างจังหวัด กลับมาเมื่อคืนนี้ตอนดึก ๆ ไม่แปลกที่ไม่รู้ว่าพี่เรไม่อยู่จนกระทั้งเขากลับมา เพราะกลับจากโรงเรียนถึงบ้านผมก็ขึ้นห้องนอน ไม่ออกมารอพบใครทั้งนั้น ตอนเช้าปกติก็ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้ว เพราะพี่เรจะตื่นสายกว่าผมกับพี่หมี  ไม่มีโทรศัพท์ ไม่ต้องเห็นหน้า ใจผมเริ่มเป็นปกติ หลงดีใจไปเองรึเปล่าว่าพี่เรเบื่อที่จะหาเรื่องผมแล้ว

   วันนี้เป็นวันที่มีโครงการที่พวกเราเรียกสั้น ๆ ว่ารับน้อง นักเรียนชั้น ม.4 และ ม.5 ทุกคนใส่ชุดพละของโรงเรียน ผมรวมตัวกับเพื่อน ๆ หน้าเสาธงตอนบ่ายโมง โดยมีรุ่นพี่ ม.5 ยืนประจำแต่ละห้อง มีการแนะนำน้อง ๆ ว่าต้องไปทางไหนและจบที่ไหน ผมก็เดินตามเพื่อน ๆ ในห้องไปเรื่อย เข้าฐานตามที่รุ่นพี่จัด ส่วนมากไม่รุนแรงอะไร เป็นเกมส์ที่สร้างความสามัคคีในกลุ่มเพื่อน และรุ่นพี่ ไม่ว่าจะเป็นการยืนบนกระดาษ A 4 แผ่นเดียวให้ได้คนมากที่สุด แล้วก็เป็นเกมส์สนุก ๆ แบบการเอาถั่วฝักยาวผูกติดเอวผู้ชาย แล้วให้ผู้หญิงนั่งถือขวดให้ผู้ชายเอาถั่วแหย่เข้าปากขวดให้ได้ เกมส์นี้ได้หล่อน๊อตได้รับแรงเชียร์จากรุ่นพี่ผู้หญิงมากมาย คงไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากมันหล่อ ผมไม่ค่อยได้เข้าร่วมกิจกรรมอะไรมากมายแค่นั่งเชียร์เพื่อนเฉย ๆ นอกจากฐานที่ต้องทำทุกคน อย่างฐานที่กำลังจะถึง ...ไต่สะพานเชือกที่ผูกสูงกว่าพื้นดินเกือบสามเมตรและมีเชือกอีกเส้นไว้ให้จับเหนือหัวขึ้นไป คงจะเหมือนกับทุกที่เวลาเข้าค่ายลูกเสือ หรือมีกิจกรรมเข้าฐาน แต่ที่แปลกกว่าคือที่พื้นดินมีผ้าใบปูรองเป็นบริเวณกว้างและมีปุ๋ยขี้ไก่เททับผ้าใบ ส่งกลิ่นเตะจมูกอย่างชวนอ๊วก   

   “เป็นอะไรเชี่ยน๊อต หลุกหลิกน่าสงสัย” เป็นไอ้ไทที่สังเกตเห็นเพื่อนมีอาการฮึดฮัดแปลก ๆ

   “มึงก็ดูคนคุมฐานนั่นสิ เห็นไหมมันยืนมองมึงอยู่น่ะ” ผมพึ่งจะสังเกตเพราะฐานนี้รุ่นพี่เยอะกว่าทุกฐาน มองไปก็เห็นรุ่นพี่กลุ่มที่โดนพักการเรียนยืนล้วงกระเป๋าอยู่ คงครบกำหนดมาเรียนแล้ว พวกมันกำลังมองมาที่กลุ่มผมอยู่แต่ละคนทำหน้าตาเหมือนพวกผมไปด่าพ่อมันอย่างนั้นแหละ

   “อ้าวน้อง ๆ คิดว่าน่าจะรู้นะว่ายังไง ใครก่อนใครหลังต่อแถวไปเลย”รุ่นพี่บอกก่อนจะชี้มือไปทางเส้นเชือกสองเส้นที่ผูกขึงเป็นแนวยาวประมาณ 8 เมตร

   “จะโดนแกล้งเปล่าวะ” ได้ตี๋ไปส์พูดเบา ๆ ให้ได้ยินแค่กลุ่มเรา.....แล้วเรียงแถวกันเข้าไป ก่อนอื่นก็ต้องปีนไดลิงไปยืนบนง่ามไม้ก่อนแล้วค่อยไต่เชือกออกไป คนแรกคือไอ้ไท ตามด้วยตี๋ไปส์ แล้วก็ไอ้น๊อต  ผมกำลังจะก้าวขึ้นบันได ไอ้พี่น้ำจิ้มคนนั้นก็มาจับเชือกไว้

   “ให้พี่ช่วยนะครับ”

   “เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมจะขึ้นเอง ปล่อยเชือกเถอะครับ” ผมหันไปคุยกับรุ่นพี่หน้าหม้อนั่น หันไปมองได้น๊อตที่ยังไม่ก้าวเดินไปไหน 

   “ขึ้นมาเร็ว ๆ ดิแฮม!!!” ไอ้น๊อตมันตะโกนลงมาเสียงดังจนผมยังสะดุ้ง  ไอ้รุ่นพี่ก็ยังไม่ปล่อยเชือกผมและยังหันไปยิ้มกวน ๆ ให้ไอ้น๊อตที่ยังเกาะอยู่ที่เดิม 

   “ขึ้นสิครับน้องแฮม พี่จะช่วยงั้นไม่ผ่านนะ” ผมหันไปมองรุ่นพี่ที่ยืนจับเชือกให้ผมอยู่  ผมก็ชักโมโหแล้วเหมือนกันจะอะไรกันนักหนา เพื่อนและรุ่นพี่คนอื่นมองมาทางนี้กันทุกคน

   “ผมจะขึ้นเองครับ กรุณาปล่อยเชือกเถอะครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ไม่ได้เล่นตัวอะไร แต่ไม่ต้องการที่จะเป็นจุดเด่น

   “พี่จะปล่อยครับ ถ้าได้เบอร์โทรน้องแฮม” ไอ้หน้าหม้อนี่มันอะไร กัน

   “ได้ครับถ้าอยากจับ” ผมไม่สนใจแล้ว ก้าวขาขึ้นบันไดลิง จะเป็นยังไงก็ช่าง

   “โอ๊ย แม่งเจ็บนะโว้ย!!” ผมไม่หันไปดูมัน รีบก้าวขึ้นยืนต่อจากไอ้น๊อต แล้วค่อยหันไปมองไอ้รุ่นพี่หน้าหม้อที่กำลังสะบัดมือ จะไม่ให้เจ็บได้ไง ผมเล่นเหยียบมือไอ้รุ่นพี่นั่นซะเต็มฝ่าทีน  หันกลับไปเห็นได้น๊อตก้มหน้าซุกแขนตัวเองที่เกาะเชือกอยู่หัวมันสั่น ๆ ...มันหัวเราะ.....ผมรีบใช้เท้ายันมันให้ก้าวเดินไป มันผละหน้าออกจากแขนตัวเอง แล้วหันไปก้าวเดินทั้งที่ยังทำหน้ากลั้นหัวเราะอยู่  ก่อนจะเดินไปผมยังหันไปมองรุ่นพี่หน้าหม้อนั่น มันมองหน้าผมอยู่เหมือนกัน ผมรีบเดินตามไอ้น๊อตไป  จนสุดเชือก ไอ้น๊อตลงไปยืนบนพื้นดินแล้ว ก่อนที่ผมจะค่อย ๆ หย่อนตัวลงไป

   “มากูรับ” มันไม่พูดเปล่ายังจับมือผมให้เกาะบ่ามัน ไม่อยากขัด เลยใช้สองมือเกาะแล้วทิ้งแรงบนบ่าทั้งสองข้างของมัน กระโดดลงไปยืนตรงหน้ามันพอดี ก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ทั้งที่ไอ้กลุ่มนั้นก็ยังมองมาที่กลุ่มเราอยู่

      *****************************************************

   ตอนเย็นพี่หมีก็มารับผมเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิมตรงที่ผมได้รู้ว่าตอนนี้พี่เร กลับถึงบ้านก่อนแล้ว รถพี่หมีเคลื่อนตัวเข้าบ้าน ผมรีบลงจากรถและดิ่งเข้าห้องทำเหมือนทุกวัน ไม่กินข้าวเย็นแต่มีขนมตุนไว้ในตู้เย็น ผมทำอย่างนี้มาเกือบตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาโดยที่ไม่รู้ว่าพี่เรไม่อยู่  กินขนมเสร็จ กำลังจะเอาการบ้านออกมาทำ

   “เฮ้ย ลืมกระเป๋าไว้ในรถพี่หมี” ทำยังไงดีล่ะ ถ้าไม่ทำโดนหักคะแนนแน่ ๆ โทรหาคงดีกว่าเดินไปหาที่ห้องแน่ ๆ ผมหยิบโทรศัพท์กดเบอร์พี่หมี เสียงรอสายดังอยู่นานแต่ไม่มีคนรับ ...ผมจะทำยังไงดีล่ะ..ใจผมไม่อยากเดินเฉียดไปในสถานที่ ที่ขึ้นชื่อว่ามีเงาของคน ๆนั้นอยู่  ผมพยายามกดเบอร์พี่หมีอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่รับซักที  .....ผมไม่มีทางเลือกแล้ว.อย่างน้อยก็มีพี่หมีอยู่ คงจะไม่กล้าทำอะไรแน่ ๆ  ผมเดินไปหยุดตรงหน้าห้องพี่หมีอยู่ เห็นแสงไฟรอดออกมา ห้องไม่ได้ปิด

   “คุณเร หมีขอร้องล่ะ” ผมยืนนิ่งกับที่ เมื่อได้ยินเสียงพี่สาวพูดคุยกับคนนั้น

   “คุณก็รู้ลูกหมี  คุณยังจะมาขอร้องอะไรผมอีก” เสียงที่พูดออกมาไม่ดังแต่ก็รู้ว่าคนพูดเริ่มมีอารมณ์กรุ่นแล้ว

   “สงสารหมูแฮมเถอะค่ะ ส่วนเรื่องของพ่อกับแม่ให้หมีจัดการให้เองนะคะ อย่าเอาหมูแฮมเข้ามายุ่งเกี่ยวเลย” เสียงพี่สาวผมทำไมดูน่าสงสารอย่างนี้ ผมยังไม่ขยับ อาจจะเป็นการเสียมารยาท แต่ทั้งสองคนกำลังพูดในสิ่งที่ผมสงสัยอยู่

   “เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง คุณจะมีปัญญาที่ไหน คุณหยุดคุยเรื่องนี้เถอะลูกหมี!!”

   “แต่คุณเร..คือหมูแฮมแก”

   “คุณเป็นคนบอกพ่อกับแม่คุณเองไม่ใช่เหรอลูกหมี ว่าหมูแฮมจะมีความสุขถ้าอยู่กับผม คุณรู้ว่าผมรู้สึกยังไง แล้วซักวันหมูแฮมเองก็จะรู้  แค่คุณอยู่ที่นี่หมูแฮมก็จะไม่ไปไหน แล้วทุกอย่างจะดีเอง” เสียงทั้งสองคนเงียบลง ซักพักได้ยินเสียงเสียงเดินออกมาทางประตูที่ผมยืนอยู่  ผมรีบวิ่งหลบตรงแจกันใบโตที่สามารถบังผมมิด  พี่เรเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินเข้าไปอีกห้องนึงที่อยู่ข้าง ๆ กัน .............ผมรีบเดินไปเคาะประตูห้องที่มีพี่หมีอยู่

   “หมูแฮม มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พี่หมีดูตกใจเมื่อมาเปิดประตูแล้วเจอผมยืนอยู่

   “พึ่งมาฮะ พอดี แฮมลืมกระเป๋าไว้ในรถพี่หมีน่ะครับ”ผมพูดพร้อมกับมองเข้าไปในห้อง แต่ที่สะดุดตาที่สุดคงเป็นที่นอนที่มีหมอนเพียงใบเดียว ที่เหลือก็เป็นหมอนหนุนกับหมอนข้าง พี่หมีนอนห้องนี้คนเดียว…..

   “พี่หมีนอนคนเดียวเหรอครับ แล้วเอ่อ...” ผมเริ่มอยากรู้สิ่งที่ผมสงสัย

   “อ๋อพอดีช่วงนี้ พี่ถือศีลน่ะเราเลยแยกกันนอน” ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่พี่หมีก็พาลงมาเอากระเป๋า  ผมรีบเข้าห้องแล้วทำการบ้าน ในใจก็คิดถึงเรื่องที่ได้ยินวันนี้ ....มันเรื่องอะไรกันแน่ แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับผม.....แล้วเรื่องของผมกับพี่เร พี่หมีสงสัยบ้างรึเปล่า .......เรื่องพ่อกับแม่.......สัญญาที่พี่เรพูดวันนั้น....แล้วยังอีกหลายอย่างที่วนเวียนขัดแย้งในใจของผม แล้วซักวันผมจะต้องรู้อะไร.........แล้วพี่หมีรู้ว่าพี่เรรู้สึกยังไง.......ทุกอย่างมันคืออะไรกันแน่.....

      **************************************************

[Sugar_Love]

  จิ้มทะลุทุกรี  

  มาม่าแบบบาง ๆ อ่านตอนนี้แล้วหลาย ๆคนน่าจะพอเดาออกแล้วว่าเรื่องราวเป็นยังไง ถ้ารู้แล้วก็รอกันดูกันต่อเนอะเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไป  

[BeeRY]

มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน บอกกันดีๆ แต่ถ้าให้ดียิ่งขึ้นพี่เรก็คุยกับหมูแฮมบนเตียง เจี๊ยก! ไม่ใช่แล้ว
หมูแฮมมาได้ยินอย่างนี้อีก ไม่รู้จะคิดมากไปอีกหรือเปล่า

[samsoon@doll]

อ่าส์แฮมมี่ อย่าคิดมากเลยน๊า

อยากจะรู้จริงๆว่ามะไหร่ไอ้พี่เรมันจะเลิกโหดเสียที ทำดีๆกับคนที่ตัวเองรักหน่อยไมไ่ด้ไง มัวแต่เก็กโหดอยู่นั้น เดี๋ยวแฮมก้เกลียดหรอก แต่น่าจะเกลีด+กลัวไปแล้วแหง
 

[pita]

  ขอบคุณค่ะ

หนุกๆๆ แล้วมาอัพบ่อยๆนะ

[kinjikung]

ลุ้นหง่ะ พี่เรนี่เข้าหาหมูแฮมแบบมัดมือชกมาก
แต่ของแบบนี้ถ้าไม่รีบลงมือเด๋วสุนัขคาบไปรับประทานนน
แต่ว่าถ้าพี่เรเป็นพระเอกก็สงสารน๊อตเหมือนกันนะเนี่ย
 

[iforgive]

เอ่อ ๆ ๆ เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะ

[BExBOY]

บ๊ะ...มันต้องมีเบื้องลึก เบื้องหลัง

สนุกหลายๆเลยจ้า

 

[golove2]

พี่ลูกหมีไม่ได้เป็นเมียพี่เร จริง ๆ สินะ

 

[heefever]

สรุปพี่ลูกหมีไม่ได้เป็นอะไรกะพี่เร


พี่เรคงจะรักน้องแฮมอะแหละ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำร้ายน้องด้วย

[YELLOWSTAR]

อ้าวว หมายความว่า พี่หมีกับพี่เรไม่ได้เป็นอะไรกัน??

แล้วพี่เรก็ชอบหมูแฮมอยู่ก่อนแล้ว??

เอ๊ะ ยังไง งง ต้องรอติดตามต่อไป