หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54

[yayee2]

อา..หมูแฮม ชีวิตหนู ทำไมมันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย
นายเร มันได้ทั้ง ญ.ช. เหรอ รึว่าลูกหมีก็รู้ แต่มีความจำเป็นบางอย่างบังคับ
แต่นายเรพูดออกมาเหมือนว่าลูกหมีไม่รู้อ่ะ

[aekporamai2]

ยังไงก็เลวอ่ะ..

[Papoonn]

ตายแหละสงสังานนี้ตัวร้านยอดเยี่ยมจะเป็นพี่เรริป่าว   55555555555555
โอ้ยยยยยยย   !   แฮมจ๋าน่าสงสารที่สุดเลยค้ะ   TT
ไม่เป็นไรเข้มแข็งไว้น้ะ     

[Wr@iTh]

มีแต่คนโวยวายพี่เรแฮะ...
แต่เราว่าสถานการณ์มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้...ดูนิสัยพี่เรแล้วนึกถึงผู้ชายสายซึนเดเระ

เราคิดว่าพี่เรแต่งกับพี่ลูกหมีด้วยเงื่อนไขบางอย่างมากกว่า...ไม่งั้นพี่ลูกหมีคงไม่เกรงขนาดนั้น
ส่วนหมูแฮมก็เป็นคนที่รัก...แต่แสดงออกไม่เก่ง ปากไม่ตรงกะใจ

ยิ่งอ่านถึงตอนที่แฮมมาถึงบ้านพี่เรแล้วคุณแม่บ้านทักว่า "คุณหมูแฮมใช่ไหมคะ"
นั่นแหละ...สะดุดกึกเลยอ่ะ ปกติน่าจะพูดว่า น้องคุณลูกหมีใช่ไหมคะอะไรเทือกๆนี้ดิ
แสดงว่าคนในบ้านก็ต้องรู้ว่าหมูแฮมน่ะสำคัญ

อีกอย่าง...เราสงสัยว่าพี่ลูกหมีจะไม่ได้นอนกับพี่เรด้วยซ้ำมั้ง!!

[cartoons]

  สุโค่ยมากกกกกกกกกกกก

เรารู้สึกเหมือนว่า ที่พี่เรช่วยครอบครัวน้องนู๋แฮมนี่ เพราะเค้ารักหมูแฮมป่าวหว่า

แต่ตอนนั้นยังเด็ก (ยัง 13 อยู่ก็เลยรอให้เรียนก่อน) ตอนนี้โตแล้ว กลัวหลุดมือ เลยเอามาดูแลใกล้ๆ เอ!! หรือว่าได้เวลาแล้วเลยรับมา โอ้ววววววววว

แล้วพี่สาวก็เป็นไปได้ 2 กรณี คือแต่งงานกับพี่เรจริงแล้วก็ไม่รู้เรื่องสัญญานั่นหรืออีกอย่างคือ แต่งกันจริงแต่ไม่มีอารายกัน แต่งโดยชื่อเฉยๆ เพราะพี่เรก็ยังไปกะหญิงอื่นเลย แต่กรณีหลังนี่ก็แยกได้อีกสองอย่างว่า จะรู้หรือไม่รู้เรื่องสัญญาที่พ่อแม่ยกน้องนู๋แฮมให้พี่เร

ก็เดาๆไปอ่ะนะ ลุ้นอ่ะ ตบจูบๆ อีกแว้ว ชอบๆๆๆๆๆๆ

แต่ก็สงสารนู๋แฮมอยู่น้า พี่เรใจร้ายอยุ่นะนี่ พระเอกร้ายอีกแว้ว แต่ต้องรอดูว่าจะปากแข็งหรือป่าว หุหุ

สรุปว่าชอบ เอิ๊กซ์ รอตอนต่อไปน้าาาาาาาาาา

ขอบคุณไรท์เตอร์มากๆๆๆๆๆๆ สุ้ๆๆๆๆๆๆ

[taem2love]

มีแต่คนโวยวายพี่เรแฮะ...
แต่เราว่าสถานการณ์มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้...ดูนิสัยพี่เรแล้วนึกถึงผู้ชายสายซึนเดเระ

เราคิดว่าพี่เรแต่งกับพี่ลูกหมีด้วยเงื่อนไขบางอย่างมากกว่า...ไม่งั้นพี่ลูกหมีคงไม่เกรงขนาดนั้น
ส่วนหมูแฮมก็เป็นคนที่รัก...แต่แสดงออกไม่เก่ง ปากไม่ตรงกะใจ

ยิ่งอ่านถึงตอนที่แฮมมาถึงบ้านพี่เรแล้วคุณแม่บ้านทักว่า "คุณหมูแฮมใช่ไหมคะ"
นั่นแหละ...สะดุดกึกเลยอ่ะ ปกติน่าจะพูดว่า น้องคุณลูกหมีใช่ไหมคะอะไรเทือกๆนี้ดิ
แสดงว่าคนในบ้านก็ต้องรู้ว่าหมูแฮมน่ะสำคัญ

อีกอย่าง...เราสงสัยว่าพี่ลูกหมีจะไม่ได้นอนกับพี่เรด้วยซ้ำมั้ง!!

เจ้เห็นด้วยกับคุณน้องค่ะ แต่ถึงอย่างไรเจ้ว่านายเรมันก็เห็นแก่ตัวอยู่ดี ได้แต่รอน้องเจ้าของเรื่องมาเฉลยเรื่องราวต่อไป

[Sugar_Love]

@ <<  รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @  ////  ตอนที่  4   //////    26/11/2010


   “ พี่หมีฮับ พ่อกับแม่ไปหนาย”

   “ไปทำงานจ๊ะ เดี๋ยวกลับ”

   “ทำงานทั้งวัน ท้างคืนเลยเหยอ”

   “เอ่อ จ๊ะ”

   “และหมูแฮม จะเล่งกะครายอ่ะ”

   “เล่นกับพี่หมีกับเพื่อน ๆ ไง ปะพี่หมีพาไปเล่นกับเพื่อน”

   

                                               *************************************************

    “ เปื้อนฮับ หมูแฮมคิกถึงป้อกะแม่อ่ะ”

   “ อยู่กับเพื่อน ก็คิดถึงเพื่อนสิ จะได้สนุก เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็กลับ”

   “ ไม่อาวว หมูแฮม จาหาป้อกับแม่ ฮึก..ฮือ..ป้อจ๋า...แม่จ๋า....”

   “ ไม่ร้องสิครับ โอ๋ ๆ คนดีของเพื่อนไม่ร้องนะ”

   หัวใจกระตุกพร้อมกับตัวที่เย็นเฉียบ ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา น้ำตายังชื้นที่หางตา ....แต่เหมือนมีไออุ่นจากอ้อมกอดคนที่ปลอบวนเวียนอยู่  “เพื่อน” ใครกันนะ ทำไมผมจำไม่ได้ ฝันอย่างนี้ทุกครั้งที่จิตใจรู้สึกอ่อนล้าแล้วก็สับสน ไอเย็นจากแอร์เย็นฉ่ำ ผมกระชับผ้าห่มและพลิกตัวหาท่าที่สบาย แค่ขยับความรู้แปลบถึงกระดูกสันหลัง จนต้องยอมอยู่ท่าเดิม....เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ยังจำได้ดี... ความรู้สึกกดดันและหวาดกลัววิ่งเข้ามาในหัวใจ จนน้ำตาที่ชื้นแฉะอยู่แล้วไหลออกมาอีก มองไปข้างตัวไม่มีแล้วไอ้คนเลวคนนั้น จะดีกว่านี้ถ้าตื่น...เดินออกไป แล้วพบว่าไม่มีมันในโลกนี้ เกลียด กลัว ความรู้สึกนี้มีเต็มหัวใจ ลูบคลำตัวเองก็พบว่าผมใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้ว มองดูนาฬิกา 9 โมงเช้า  และมีโน๊ตติดตรงนาฬิกา “ไม่ต้องไปโรงเรียน เดี๋ยวจะมีคนเอาข้าวมาให้ที่ห้อง”  คงไม่มีใครนอกจากมัน.....

   “พ่อครับ..ฮึก..แม่ครับ ฮือ แฮมคิดถึงพ่อกับแม่นะครับ....” จุกที่ลำคอ ตีตื้นไล่น้ำตาจน สะอื้นตัวโยน ทุกครั้งที่ร่างกายขยับแม้นิดเดียว แต่ร่องรอยแห่งความอดสู ก็ยังส่งสัญญาณให้รับรู้ถึงความจริงที่น่าขยะแขยง..... รู้สึกเหนื่อย รู้สึกล้า กำลังดำดิ่งเข้าสู่การหลับใหล .........สัมผัสที่อบอุ่นที่ลูบไล้หน้าผากและแก้ม มันยิ่งทำให้หลับง่ายขึ้น

   “ฮึก..ฮือ.... หมูแฮม....พี่ขอโทษ”………………..


“…สัญญา…ถ้าฉันยังมีลมหายใจ.....ฉันจะไม่ยอม..ให้ใครมาทำ..น้ำตาเธอรินหลั่งไหล ....ฉันสัญญา..โฮ่โว...ว่าฉันจะไม่ไป
ไกล ๆ ที่ไหน .....ฉันจะรักเธอ..รักเธอคนเดียว.. เรื่อยไปจนวันสุดท้าย..ด้วยหัวใจ....”  ( สัญญา..จะไม่ไปไหน – Potato)

   เสียงริงโทนไม่คุ้นเคยแต่ก็ทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา  ควานหาโทรศัพท์ ที่เมื่อวานจำไม่ได้ว่าอยู่ตรงนี้ ต้องพยุงตัวเองไปที่ปลายเตียง เห็นแสงแว๊บแว๊บ ดูชื่อที่โทรเข้ามา “น๊อตแม่งหล่อ” แปลกแค่เห็นชื่อทำให้ผมคลี่ยิ้มได้ กดรับทันทีเพราะโทรศัพท์ดังนานแล้ว

   “ว่าไง น๊อต” เสียงผมคงจะงัวเงียน่าดู

   “เป็นไงบ้างแฮม เห็นอาจารย์ว่าพี่สาวโทรมาลาป่วย.. พวกกูใกล้แล้วเหรอ”

   “พวกมึงใกล้อะไรวะ”

   “อ้าวก็ใกล้จะได้กินข้าวต้มไง” ได้ยินเสียงไอ้สองเกลอหัวเราะออกมาอย่างดัง ทำให้ผมพลอยหัวเราะออกได้

   “เออ...สัดกูยังไม่ตาย” ว่าแล้วหัวก็เริ่มปวดตุบ ๆ ขึ้นมา...

   “เป็นไงแฮม เสียงเรียกเข้าของกู เพราะไหม..” เสียงข้าง ๆ เงียบลงมันคงเดินออกมาคุยที่อื่น

   “อืม..แม่งไว หยิบโทรศัพท์กูไปแป๊บเดียว ทำได้หลายอย่างนะมึง” เมื่อวานมันยืมแค่ช่วงที่นั่งกินข้าวที่ห้าง..บอกว่าจะเมมเบอร์กันไว้ ไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนเสียงเพลงผมด้วย

   “แค่ของกู..คนเดียวนะ”

   “อืม..” เสียงมันนุ่มมาก ฟังแล้วรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก...ผมเผลอยิ้มออกมาบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว

   “แฮม..”

   “หืม..ว่าไง”

   “ดูแลตัวเองละกัน........แฮม....เย็นนี้กูไปหาได้ไหม” เสียงที่ถามดูลังเล แล้วผมจะตอบมันยังไงดี

   “ฮึ่ย..ไม่เป็นไร พรุ่งนี้คงไปเรียนได้น่ะ ไม่ต้องมาหรอก..ขอบใจนะน๊อต”

   “เอางั้นก็ได้ ให้กูไปรับไหมล่ะ”

   “ไม่เป็นไร กูไปเองได้” คุยกันซักพัก ผมก็ขอวางสายเพราะรู้สึกปวดหัวและร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมา ผมหันไปวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียง.............ถ้วยข้าวต้ม...ยาแก้ไข้...มาวางตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รึจะเป็นป้าแม่บ้าน นึกไปถึงสัมผัสอุ่น ๆ ก่อนหน้านั้น... แต่ช่างเถอะ  ผมยกข้าวต้มลงมาวางบนผ้าห่ม ข้าวต้มยังอุ่นอยู่ คงยกเข้ามาเมื่อไม่นาน ผมตักกินไปได้ไม่กี่คำรู้สึกเฝื่อน ๆ ปาก จึงหยุดกิน หยิบยาแก้ไข้ที่ใส่แก้วเทเข้าปาก กินน้ำตาม แล้วล้มตัวนอนลง ความง่วงงุนอ่อนเพลีย ทำให้หลับไปอย่างง่ายดาย

   *******************************************************************************

   ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบจะ 6 โมงเย็น  ผมนอนหลับยาวมาก ขยับตัวอยากจะเข้าห้องน้ำ ความรู้สึกเจ็บ ยังรุมเร้าและความปวดวิ่งริ้วขึ้นมาอีก แต่ดีกว่าเมื่อเช้า ผมพยุงตัวเองลุกขึ้น  เท้ากำลังจะแตะพื้น

   “จะไปไหน” เสียงที่ถามขึ้นทำให้ผมสะดุ้ง หันไปอีกทาง ก็เจอพี่เรนั่งเก้าอี้ข้างโต๊ะที่ผมใช้อ่านหนังสือ พร้อมกับมองมาที่ผมอยู่

   “.........” ใจผมมันสั่งไม่ให้พูดกับคน ๆ นี้ ไม่อยากพูดคุย ไม่อยากเห็นหน้า จะเข้ามาทำไมกัน เข้ามาดูผลงานทราม ๆ ที่ตัวเองทำไว้รึไง

   “พี่ถามว่าจะไปไหน!!” เสียงดังขึ้นกว่าเมื่อกี้ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด

   “ไปห้องน้ำ” ผมพูดแล้วพยุงตัวลุกขึ้น แล้วฝืนเดินก้าวออกไป จนถึงห้องน้ำแล้วเกาะผนังเข้าไป  ทำธุระที่แสนลำบากอยากจะร้องไห้ที่สุด เป็นอย่างนี้ก็อยากจะเดินออกไปแล้วเอามีดกระหน่ำแทงไอ้บ้านั่นให้ตายซะเดี๋ยวนี้…ออกจากห้องน้ำ พี่เรยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมค่อย ๆ เดินกลับมาที่เตียงเริ่มชินที่จะเคลื่อนไหวมากขึ้น

   “ดีขึ้นรึยัง” คำถามที่ได้ยินหลังจากผมเอนตัวนอนลงที่เตียงเหมือนเดิม

   “อืม..” อยากจะหายดี...แล้ววิ่งหนีออกจากห้องนี้ใจจะขาดอยู่แล้ว

   “ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้นก็ไม่ต้องไปโรงเรียน  เดี๋ยวจะให้ลูกหมีเข้ามาดูอีกที”...... พี่ลูกหมี ....ชื่อนี้ทำให้ผมน้ำตาไหลออกมาอีก

   “พี่หมีรู้ไหม..แล้วสง..สัย.ไหมว่าเป็นอะไร” ผมถามทั้งที่ยังนอนหันหลัง แต่คำตอบที่ผมได้รับคือความเงียบ ซักพักได้ยินเสียงลูกบิดประตู

   “มันขึ้นอยู่กับเธอ.... ว่าจะเอายังไง” คำตอบที่ได้รับ มันยิ่งทำให้ผมมึนไปหมด เสียงปิดประตู คงออกไปแล้ว... จะดี ถ้าจะไม่เข้ามาอีก............

    หมายความว่ายังไงกันแน่ ทำไมทั้งที่เจ้าชู้ เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่นขนาดนี้ เหมือนที่น๊อตบอก พี่หมีไม่รู้เลยรึไงว่าสามีตัวเอง เลวแค่ไหน...... ผมก็ยังไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะเอายังไง ยังจำคำที่พี่เรขู่ผมได้ดี ....ถ้าผมหนีไป พี่หมีจะไม่ปลอดภัย....มันอะไรกัน ความคิดผมผสมปนเปจนปวดหัวขึ้นมาอีก.... กระชับผ้าห่ม อยากอบอุ่นให้มากกว่านี้ อยากมีพักผ่อน...ไม่อยากรับรู้ความจริงที่จะต้องเจอในวันต่อไป............


   ผมลุกแต่เช้า ความรู้สึกเจ็บยังมีอยู่ แต่ไม่มาก พอพยุงตัวเองได้เรื่อยๆ  ผมไม่รอพี่หมี.. อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เดินออกจากบ้านหลังใหญ่ ไม่ตั้งใจที่จะควานหาโทรศัพท์แล้วกดออกหาเบอร์ที่พึ่งโทรเข้ามาเบอร์ล่าสุด

   “หยุดไม่อยู่แล้วใจ  เจอะเธอคนนี้เข้าไป  ฝันก็คิดถึงเธอ นอนก็ยังละเมอ ว่าเธอ..เธอ..เธอ โอ้เบ้เบ…..
ก็เธอน่ะทำให้เริ่มมีเมโลดี้ในหัวใจ..คิดถึงขึ้นมาเมื่อไหร่ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไป...............” ( รัก Is Hear - Bz feat Mild )

   เสียงรอสายฟังสบาย ๆ  สมกับเป็นน๊อต ผมเดินไปเรื่อย ๆ แล้วฟังเพลงรอสายมันไปด้วย ทำไมมันไม่รับซักทีวะ หรือกำลังขับรถอยู่ กำลังจะกดวาง มันก็กดรับพอดี เหมือนรู้ว่าผมรอไม่ไหวแล้ว

   “ว่างายยย ครับ” เสียงทักทายกวน ๆ ทำให้เปลี่ยนใจอยากกดวางให้มันงงเล่น

   “อยู่ไหนน่ะ ขับรถอยู่รึเปล่า” ถามมันก่อน  เผื่อมันขับรถอยู่ เดี๋ยวจะโดนตำรวจจับ ลำบากพ่อแม่มันไปเอารถออกอีก

   “เปล่าคร๊าบ กำลังจะเปิดประตูรถต่างหาก ว่าไงให้ไปรับเปล่า” เหมือนจะรู้ใจ เดินมาแค่ปากซอย ก็รู้สึกปวดตุบขึ้นมาแล้ว

   “อืม..ลำบากรึเปล่า...”

   “ไม่ซักนิด รอแป๊บ..นั่งเล่นในหัวใจกูรอไปก่อนละกัน”..กำลังจะอ้าปาก อ๊วกใส่โทรศัพท์แต่มันก็ชิงวางไปก่อน รอประมาณ 15 นาทีก็เห็น ยารีส สีดำ วิ่งเข้ามาจอดตรงหน้า พร้อมกับกระจกฝั่งตรงข้ามคนขับลดลง

   “เชิญคร้าบบบ ....ต้องลงไปเปิดประตูให้ไหมมึง” หน้าตาทะเล้น กวนตีนดีเหลือเกินเพื่อนผม ผมส่ายหัว ยกนิ้วกลาง ขอบคุณมันเล็กน้อย ก่อนจะ เปิดประตูเข้าไปนั่ง คาดเข็มขัดเรียบร้อย ไอ้น๊อตก็ออกรถ ดีว่าทางบ้านมันที่จะไปโรงเรียนผ่านหน้าปากซอยบ้านที่ผมอยู่พอดี….. อยู่ใกล้ ๆ มันรู้สึกดีขึ้นมา ความกดดันไม่เหลือแล้ว...

   “เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นยัง หน้าซีด ๆ” มันถามแต่ตายังจับจ้องถนนอยู่ แอบมองหน้าด้านข้าง ของมันชัด ๆ ยังเห็นรอยเขียวซ้ำตรงโหนกแก้มอยู่ แต่ยังไงก็...อือม..มันหล่อ.... แต่คงมองจนลืมตอบคำถามมัน ไอ้น๊อตหันมามองผมแว๊บนึง แต่ก็คงพอจะรู้ว่าผมมองมันอยู่  มันยิ้มกวน ๆ จนเกือบจะเป็นหัวเราะ

   “ไม่สบายวันเดียวเอ๋อแดกเลย  เหรอหนูแฮม” มันพูดกลั้วหัวเราะ จนผมรีบหันมองตรงไปข้างหน้า

   “เออ..ไม่เป็นไรแล้ว แต่ถ้าจะเรียกชื่อกูเต็ม ๆ ก็หมูแฮมนะ ไม่ใช่หนูแฮม มันคนละความหมายกัน”ว่ามันแก้เขินไปงั้น ไม่ได้จริงจังอะไร

   “เปล่า กูจะเรียกว่า คุณหนูแฮมน่ะ” หันมายักคิ้วให้ผม ...มันน่าถีบจริง ๆ ......แต่ลึก ๆ แล้ว....ไม่ถีบดีกว่าเก็บมันไว้ดูเล่นสบายใจดี

   “ฮึ้ย แฮม.. หยิบโทรศัพท์ให้หน่อยดิ” มันบอกผม มึงจะมาโทรอะไรตอนนี้  โทรตอนขับรถนี่นะ

   “จะโทรตอนนี้นี่นะ” ผมถามแต่ก็ก้มหาในช่องเก็บของในรถทางข้างคนขับ แต่หาไม่เจอ

   “ไม่เจอว่ะน๊อต” หันไปบอกมัน มันหันมามองแวบนึงแล้วพยักหน้ารับรู้

   “ลองโทรเข้าดิ เผื่อจะเจอ” ผมก็ว่าง่ายหยิบโทรศัพท์กดโทรออกเบอร์มันเมื่อกี้

   “รัก ที่เอ่อล้นใจ.....  เก็บไว้ก็คงไม่ไหว... สุดท้ายก็เลยต้องบอก ...รักจริง ๆ ไม่หลอก Bz, Let talk
   มาร่วมร้องคาราโอเกะด้วยกันแบบ ไมค์ถึงไมค์ เพลงรักของเราจะมีเพียงเธอกันฉันแบบใจถึงใจ….”

   เพลงเดิมแต่คนละท่อน มันนั่งอมยิ้ม จนรู้สึกหมั่นไส้ จะไม่ให้หมั่นไส้ได้ยังไง ก็โทรศัพท์ ส่องแสงและดิ้นอยู่ในกระเป๋าเสื้อนักเรียนมันเอง  ผมรีบกดวาง

   “กวนตีน ......ไม่รู้ตัว..” ผมพูดพร้อม กับหันไปเลิกคิ้วถามมัน

   “ก็กูบอกให้หยิบโทรศัพท์ให้หน่อย แต่ไม่ได้บอกว่าอยู่ไหน...แค่เนี๊ย....” มันตอบหน้ามึน

   “ทำเป็นโมโห  เพลงออกจะเพราะ” เหมือนมันจงใจบ่นให้ผมได้ยิน แต่ไม่สนใจมันแล้วตอนนี้ เห็นลูกอมฮาร์ทบีทวางหน้ารถมัน 3 เม็ด ก็นึกถึง 2 เม็ดเมื่อวาน ตอนนี้ไม่รู้ว่ากระเด็นตกไปไหนแล้ว พาลนึกไปถึงเหตุการณ์นั้นอีกแล้ว

   “หน้านิ่วคิ้วขมวด ปวดขี้รึเปล่า แวะปั๊มไหม” ถามไม่พอยังยื่นฝ่ามือมาตีหน้าผากผมเบา ๆ ด้วย

   “กวนละ ขับรถไปเถอะพูดมาก” ผมพูดแล้วมองตรงไปข้างหน้าไม่สนใจมันอีก

   “แฮม..” เสียงเรียกทำให้ผมต้องหันไปมองมันอีกครั้ง

   “เพลงนี้แค่มึงคนเดียวนะ คนอื่นไม่ใช่” ตามันยังมองถนน ผมอึ้งไปซักพัก ไม่รู้ว่าตัวเองเข้าใจความหมายรึเปล่า ไม่แน่ใจต่างหาก มันอาจจะไม่มีความหมายถึงอย่างนั้น ผมนั่งนิ่งไม่พูดอะไร มันก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน....รถวิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอด ผมเปิดประตูออกไปก็เห็นไอ้ 2 เกลอนั่งอยู่โต๊ะตัวเดิม สงสัยเมื่อวานผมจะมานั่งโต๊ะพวกมันแน่ ๆ

   วันนี้การเรียนการสอนเริ่มเป็นบางวิชา แต่ไม่หนักอะไรมากมาย เย็นวันนั้นก่อนกลับบ้านมีการเรียกประชุมนักเรียนชั้น ม.4 แจ้งให้ทราบว่าอาทิตย์หน้ามีงาน “โครงการเชื่อมสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง” ใช้ชื่อสวยหรูแต่จริง ๆ ก็คือการรับน้องนั้นแหละ ถ้าไม่ใช้เชื่อนี้คงไม่ผ่านการอนุมัติแน่ จุดประสงค์ในการจัดงานน่าสนับสนุน เพื่อเป็นการสร้างความสามัคคีระหว่างพี่น้องร่วมสถาบัน ...พอรู้เรื่องนี้  ผมรู้สึกว่าไอ้น๊อตดูเครียด ๆ ไป แต่ก็ยังไม่อยากถามอะไรมัน

   ตอนเย็นผมโทรบอกพี่หมีว่าจะกลับเอง แต่พี่แกไม่ยอมบอกว่าจะมารับ ทำให้ผมต้องรอที่ม้าหินอ่อน โดยมีไอ้หล่อน๊อตรอเป็นเพื่อน ซักพักผมเห็นรถพี่หมีวิ่งเข้าจอดเทียบฟุตบาท ลดกระจกลงพยักหน้าให้ผม คงกลัวผมจะจำรถแกไม่ได้

   “พี่ลูกหมีนี่...” ไม่ใช่ผมแต่เป็นได้น๊อตที่พูดออกมา ผมเห็นพี่ลูกหมีก็ชะงักเหมือนกันที่เจอมัน ผมลุกขึ้นเดินไปหาพี่ลูกหมีพร้อม ๆ กับมัน

   “พี่ลูกหมีสวัสดีครับ”  พี่หมีรับไหว้แล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถทันที

   “แฮม..พี่เห็นหน้าโรงเรียนมีรถไอศกรีมอยู่พี่อยากกิน แมคนั่ม น่ะไปซื้อให้พี่หน่อย” ผมหันไปมองพี่หมีแบบงง ๆ

   “พี่จะวนรถไป มันยากน่ะ นะเด็กดีไปซื้อให้พี่หน่อย” พี่หมีรุนหลังผมให้เดิน ผมก็เดินออกมาซื้อไอศกรีมที่แกว่า ไม่เห็นว่าพี่หมีจะชอบกินไอศกรีมเลย....เสร็จแล้วผมก็เดินกลับมาเห็นไอ้น๊อตยืนล้วงกระเป๋ามองผมอยู่ ส่วนพี่หมีเข้าไปนั่งในรถแล้ว

   “นี่ครับพี่..” ผมยื่นไอศกรีมให้พี่สาวและหันมาหาเพื่อนรักที่มองผมนิ่ง ๆ เมื่อมันเห็นผมมองหน้ามันก็ยักคิ้วให้ผมทีนึง

   “กลับดี ๆ ล่ะ” มันพูดแล้วยื่นมือมาโยกหัวผมทีนึง ผมก็งงสิครับ

   “อะไร...” ผมถามมันแล้วจับมือมันออก กลัวผมยุ่ง

   “เปล่า....เดี๋ยวโทรหานะ”มันพูดแล้วเดินหันหลังกลับ เดินไปที่รถมัน ยังหันมาโบกไม้โบกมือให้ผมอีก

   “พี่หมีรู้จัก น๊อตเหรอครับ”ผมถามพี่หมีระหว่างทางกลับบ้าน

   “เอ่อ..อ๋อจ๊ะ พอดีว่าเป็นน้องชายเพื่อนพี่น่ะ เคยเห็นไม่กี่ครั้ง”ผมพยักหน้ารับ แล้วไม่ได้ถามอะไรอีก มองดูหน้าพี่สาวอีกครั้ง ทำให้นึกถึงเรื่องเลวทรามที่ทำเมื่อคืนก่อน ความรู้สึกผิดชั่วถาโถมเข้ามาอีกแล้ว จนต้องหันออกนอกตัวรถ

   “พี่หมีครับ..ผมขอโทษ” ผมพึมพำเบา ๆ มือที่ประสานกันเริ่มบิดและจับกันแรงขึ้น เหมือนระบายความตีบตันในลำคอให้หายไป

   “แฮมว่าอะไรนะ” พี่หมีหันมาถามคงได้ยินที่ผมพึมพำเมื่อซักครู่

   “เอ่อ...”

    “หยุดดิ้นซักทีถ้าไม่อยากให้พี่สาวเธอเสียใจที่จะได้เห็นคลิปผัวกับน้องตัวเองกำลังเริงรักกัน จำไว้หมูแฮมถ้าเธอหนีจากฉันไป พี่สาวเธอไม่ปลอดภัยแน่”

   “เปล่าครับ...ไม่มีอะไร” หันหน้าหนีจากพี่สาว เมื่อน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาที่ขอบตา ....ห้ามร้อง...ในเมื่อความอัปยศครั้งนี้ตัวเองเป็นคนก่อร่วม.....เป็นคนหักหลังพี่สาวด้วยตัวผมเอง...ด้วยร่างกายที่สกปรกนี้...

   ผมบอกพี่หมีว่ากินอะไรมาแล้ว คงไม่ลงไปกินข้าว..... เข้าห้องล๊อคลูกบิด และเสียบกลอนประตู น้ำตาที่รื้นปริ่ม..เอ่อล้นไหลออกมาทันทีที่อยู่คนเดียว หันมาเจอเตียงที่เป็นสถานที่สร้างความเลว ผมเดินไปกระชากผ้าปูออก เก็บผ้าห่มมากองไว้ด้วยกันเหมือนคนบ้า ทำไปด้วยร้องไห้ไปด้วย..... เดินไปหยิบรูปพ่อกับแม่ที่ถ่ายร่วมกันตั้งแต่สมัยที่ผมยังเด็ก ๆ รูปนี้ไม่มีพี่หมีเพราะพี่สาวเป็นคนถ่าย มีเพียงพ่อแม่และผม ผมกอดกรอบรูปแล้วทรุดตัวนั่งพิงโต๊ะตั้งโคมไฟ อ่อนล้า...อ่อนแอ..อยากหลับตาแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก ทำไมที่นี่กับที่โรงเรียนมันเหมือนนรกกับสวรรค์อย่างนี้นะ...

   “ฮีก ฮือ พ่อครับ แม่ครับ ผมเหนื่อยจัง..ผมเลวใช่ไหม...ฮือ..” ซบหน้าลงกับหัวเข่าร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายตัวเองอยากไปจากที่นี่...ไม่อยากอยู่แล้ว.....แต่ทำไม่ได้... มันเหมือนตายทั้งเป็น..

   “…สัญญา…ถ้าฉันยังมีลมหายใจ.....ฉันจะไม่ยอม..ให้ใครมาทำ..น้ำตาเธอรินหลั่งไหล ....ฉันสัญญา..โฮ่โว...ว่าฉันจะไม่ไปไกล ๆ ที่ไหน .....ฉันจะรักเธอ..รักเธอคนเดียว.. เรื่อยไปจนวันสุดท้าย..ด้วยหัวใจ....” 

   ผมรีบควานหาโทรศัพท์ที่ร้องอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา มองหน้าจอแล้วแล้วรีบกดรับทั้งที่ยังร้องไห้ไม่หยุด

   “ฮัลโหล ฮึก..” เสียงหลุดสะอื้นออกไป

   “แฮมเป็นอะไร ..!!” เสียงไอ้น๊อตถามออกมายิ่งทำให้ความตีบตันเพิ่มมากขึ้น

   “ฮือ ...น๊อต...ฮึก..ฮือออ” ยิ่งได้ยินเสียง ยิ่งร้อง หยุดตัวเองไม่ได้ ทำไมมันต้องโทรมาตอนนี้ด้วย ทำไมต้องโทรมาตอนที่ผมต้องการใครซักคน ต้องการที่ให้ระบาย...

   “แฮมอยู่ไหน!!!” มันถามผมแทบจะเป็นตวาด แต่ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากร้องไห้

   “ฮึก.. ไม่..ฮืออ”

   “กูถามว่ามึงอยู่ไหน!!!” เสียงที่ถามดังเหมือนโมโห มันช่างไม่เหมือนกัน... เสียงดังโมโหต้องการทำร้าย... กับคนที่เสียงดังโมโหเพราะความห่วงใย......

   “ฮึก..ไม่เป็น..ไร..หรอก..แค่หลับ..ไปซัก..พัก..แล้ว ฮึก..ฝันร้าย” ผมโกหกมันไป ดีกว่ามันจะมาหาที่บ้าน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าพี่เรเห็นไอ้น๊อตมาจะเกิดอะไรขึ้น...

   “มึงแน่ใจนะแฮม!” เสียงมันเหมือนคาดคั้น

   “จริง..กู..จะโกหก..ทำ.ไม”

   “ไอ้ขี้แย นี่กินข้าวรึยัง..”

   “กิน และ..”    ตรุ๊ด ๆๆ  ตรุ๊ด ๆๆๆ  ...ยังไม่ทันที่จะพูดจบเบอร์ที่เป็นสายซ้อนทำให้ผมหัวใจตกวูบ ...พี่เร…

   “ทำไมเงียบล่ะมึง”

   “น๊อต..เดี๋ยว..พรุ่งนี้..เจอกันนะ..พอดีง่วงแล้ว..น่ะ” ผมโกหกมันอีกแล้ว ...ขอโทษ...

   “ได้ ฝันดีนะ  อย่าฝันร้ายอีกล่ะ แล้วถ้าฝันร้ายก็โทรมา…บายยย”

   “บาย..” ผมสลับ รับอีกสายมือสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

   “ครับ”

   “ออกมาเอาข้าว..”เสียงพี่เรเข้ม  แต่ยังไม่ถึงกับตวาด

   “ผม..ทาน.มาแล้ว..ครับ”เสียงที่ไม่ปกติ แต่ทำให้ปกติที่สุด อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องเปิดประตูออกไปเจอผู้ชายคนนี้

   “หมูแฮม.!! จะมาเอาข้าวเข้าไปกินดีดี หรือจะให้พังประตูเข้าไป  ข้าวก็จะไม่ได้กิน แล้วจะโดนดีด้วย เลือกเอา!!” ผมรีบถลาไปถอดกลอนและเปิดประตูออก ทันที พี่เรยืนถือถาดอาหาร พร้อมกับมียาแก้ไข้เหมือนเมื่อวาน ผมรีบรับถาดอาหารจะเอามาถือเอง

   “อย่าใส่กลอนอีกเป็นครั้งที่ 2.... แล้วเดี๋ยวจะให้แม่บ้านมาเปลี่ยนผ้าปู ผ้าห่มให้” ผมมองเข้าไปในห้องผ้าปูกับผ้าห่มกองอยู่ในระดับสายตาพอดี ผมหันมาก้มหน้า ไม่อยากมองหน้าพี่เรตอนนี้  พี่เรไม่พูดอะไรอีก ปล่อยถาดอาหารให้ผมแล้วเดินออกไป ผมรีบกลับเข้าห้องล็อคลูกบิด จะใส่กลอนแต่ก็ต้องปล่อยโซ่ลง แล้วเดินถือถาดอาหารกระแทกลงบนโต๊ะหนังสือ

   “ฮึก ฮืออออออ เกลียด ๆๆๆ ฮือออออ”


                                           ***********

[Sugar_Love]

มีเสียงวิพากษ์ วิจารณ์ และสรรเสริญ คุณงามความดีของพี่เร เราอย่างหนาแน่น  เอิ๊ก ๆๆๆ
   คนแต่ง+โพสต์ ชื่อ ตาล นะจ๊ะ มาจาก ลูกตาล (ใครถามแกกก...-*- ...เผื่อมีคนอยากรู้อ่ะ *-* )
           ขอบคุณที่เข้ามาแนะนำ ติดตาม รวมถึงด่าว่าพี่เร จะพยายามต่อให้เรื่อย ๆ ชอบไม่ชอบ ก็ติชมได้เสมอ  ตอนนี้อยากดื่มด่ำกับบรรยากาศหวาน ๆ ลองหาบรรดาเพลงที่เป็นเสียงเรียกเข้ากับริงโทนฟังดูเน้อ...ไม่ฟังไม่เป็งไร..

[JJHJJH]

จิ้มบวกจ้า
เรช่างโหดร้ายจริงๆ จะกลับใจเมื่อไหร่อ่า

[อนันตกาล]

สนุกดีค่า
ไหนๆเรก็โหดแล้ว ลูกตาลจัดมาหนักเลยกาลชอบกินมาม่ารสเข้มข้น ขอพิเศษเครื่องปรุง3ซองเลย

คริคริ 

ตอนนี้เบาไปนิดนะค่ะ สังเกตุบางช่วงอารมณ์เหมือนจะเร่งให้มันดราม่ามันเลยไม่ค่อยดราม่า ลองค่อยเขียนช้าๆกว่านี้จะ
จุกกว่านี้อีกนิด  ลองใส่ใจในลายละเอียดของอารมณ์ในความรู้สึกเจ็บปวดดูค่ะ

[Sugar_Love]

  จิ้มคุณกาล เค้าติดตามตัวอยู่เหมือนกัน ...รักนะแต่ไม่แสดงออก  
 ขอบคุณสำหรับคำติชมเน้อ ส่วนมากจะแต่งวันต่อวันแต่งไว้อย่างมากไม่เกิน 2 ตอน จะพยายามมากขึ้นนะจ๊ะ 

[อนันตกาล]

จิ้มคืนแบบว่าไม่ค่อยอยากโดนจิ้มอยู่ฝ่ายเดียวอิอิ

สำหรับกาลๆว่าถ้าให้รายละเอียดในอารมณือ่ะ มันจะให้ความรู้สึกดราม่าแบบไม่จงใจและอินมากกว่านี้
พอเขียนแบบเร่งๆมันเลยจงใจดราม่าเกินไปมันเลยไม่ดราม่า

เพราะกาลชอบอ่านดราม่าน่ะ

ไม่ถือนะค่ะที่เรื่องมากก

[samsoon@doll]

  :z3:เฮียแก่ดุโหด แต่แบบนี้น่าจะรักจริงว่าแต่ทำไมต้องเจ้าชุ้ด้วยวะ 
แล้วพี่หมีรู้รู้จักน็อตได้ไงอยากรู้ๆๆๆ +1จ่ะ

 :กอด1:ลูกตาล

[pinkky_kiku]

โถ คุณกาล อ่า พิ้งค์มะชอบมาม่ามากๆอ่ะ
แค่พอเป็นน้ำจิ้มพอ แต่ท่าทางเรื่องนี้
มาม่า 3 ซองเอาไม่อยู่แน่ๆอ่า  
คุณตาล มะไหร่จะหวาน สงสัยรอเกือบจบเรื่องแน่ๆ
ฮ่าๆๆ   ไว้จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

+1 สำหรับมาม่า ทำเราอิน  

[Acacha]

ออร่าพระเอกไปอยู่ที่คนอื่นแล้วเน้อ พี่เร  

[numay]

 
สนุกดีค่ะ
แฮมน่ารักมาก
พี่เรแกจะแรงไปไหม

[yayee2]

มีเสียงวิพากษ์ วิจารณ์ และสรรเสริญ คุณงามความดีของพี่เร เราอย่างหนาแน่น  เอิ๊ก ๆๆๆ
   คนแต่ง+โพสต์ ชื่อ ตาล นะจ๊ะ มาจาก ลูกตาล (ใครถามแกกก...-*- ...เผื่อมีคนอยากรู้อ่ะ *-* )
           ขอบคุณที่เข้ามาแนะนำ ติดตาม รวมถึงด่าว่าพี่เร จะพยายามต่อให้เรื่อย ๆ ชอบไม่ชอบ ก็ติชมได้เสมอ  ตอนนี้อยากดื่มด่ำกับบรรยากาศหวาน ๆ ลองหาบรรดาเพลงที่เป็นเสียงเรียกเข้ากับริงโทนฟังดูเน้อ...ไม่ฟังไม่เป็งไร..

แหม..ก็น่าสรรเสริญเจริญใจจริงๆนี่นาหนูตาล
ก็ดูพ่อเจ้าประคุณรุนช่องดิ สร้างวีรเวร-วีรกรรมไว้กับหนูแฮมซะขนาดนั้นน่ะ
บอกชื่อน่ะดีแล้วจ้ะ จะได้เรียกขานกันได้ เพราะคำว่าไรเตอร์ มันดูเหินห่างทางการไปน่ะ(ในความคิดพี่แก้วนะ)
ตอนนี้ยังไม่อยากเดาหรอกว่า เหตุใดพี่เรจึงได้ขืนใจน้องแฮมจนไข้ขึ้น
จะรออ่านตอนต่อไปดีกว่า เหตุการณ์คงจะค่อยๆคลี่คลายให้เข้าใจเอง.... มั้ง

[som]

น่าติดตามเหมือนเดิมเลย
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ

[ChiOln]

อ๊าคคคคคคคคค ถึงจะยังไม่รู้อะไรก็ไม่ชอบใจไอ้พี่เร อยู่ดี

[roseen]

เลวว่ะ มันมีความรู้ผิดชอบชั่วดีมั่งเปล่าว่ะพี่เขยเหี้ย      คนน้องนะน่าเห็นใจ ถ้าเกิดพี่สาวรู้เข้าละจะทำไง

[whistle]

ไมพี่เรต้องทำกะหมูแฮมแบบนี้ด้วย!!!!!!
 

[ณ ที่เดิม™]

มันจะเป็นยังไงต่อไปนะขอรับ

[van]

พี่เรโหดร้ายยยยยยยยย........ สงสารหมูแฮมค่ะ
ขอบคุณคุณตาลนะคะ  

[Wr@iTh]

พี่เรคือ "เพื่อน" ค่ะ ฟันธง!!!
แต่หวานกับน้องเค้ามั่งก็ดีนะ เอาแต่โหดน้องเค้ากลัว

ปล.พี่ลูกหมีกับนายน๊อตมีซัมติงรองกันชัวร์ๆๆ

[golove2]

ดราม่าได้แต่อย่าเยอะนะ   


เปื้อนตอนเด็กของหมูแฮมคือพี่เร ใช่ไหม (เดา)
พี่เรน่ามีเหตุผลในการทำแบบนี้



แต่ก็หมั่นไส้พี่เรอยู่ดี ชอบทำร้ายจิตใจหมูแฮม   

[kokikung]

ดราม่าเริ่มจะมาแล้วใช่ปะ

สงสารสองพี่น้องนี่จริงๆๆๆเลยอ่า

ถ้าพี่หมีรู้จะเป็นไงบ้าง

หวังว่าคงไม่เกลียดน้องหรอกนะ

[lasom]

โกรธที่ทำร้ายน้องด้วยวิธีแบบนี้ แต่ก็ไม่ถึงกับเกลียดเพราะเราชอบพระเอกซาดิส กร๊ากๆๆๆๆ

[YELLOWSTAR]

พี่ลูกหมีเป็นอะไรกับน๊อต

เกิดอะไรขึ้น??  กำลังงงกับสองคนนี้

ไอ้พี่เร  ช่วยทำเสียงให้มันนุ่มกว่านี้ซักหน่อยจะได้มะ?? 

ช่วยสื่อให้หมูแฮมรู้หน่อยว่าตัวเองเป็นห่วง  เซงจิงๆ

[nine-poo]

ใครจะเป็นพระเอกเราไม่รู้
รู้แต่ว่าตอนนี้ชอบน็อตมากมาย เอิ๊กๆ

[iforgive]

เหมือนจะเดาได้แต่เดาไม่ได้อ่ะ  งงป่ะ  คือเดาไม่ถูกว่าทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้
พี่เรเลว  หรือว่าแท้จริงแล้วพี่เรซึน  หรือว่าพี่เรมีแรงจูงใจอะไรมาก่อนหรือเปล่า
พี่ลูกหมีแท้จริงแล้วเป็นเมียพี่เรจริง ๆ ใช่มั๊ย  หรืองัย  ไม่คอยจะมั่นใจ
แต่ที่แน่ ๆ เรื่องนี้พี่ลูกหมีรู้นี่นา  แล้วทำไมถึงปกป้องน้องไม่ได้  หรือว่าพี่เรเลวจริง ๆ ฟระ
โอ๊ยยยยย  ไม่เดาละ  เอาตอนต่อไปมาดีกว่า