บาป...หวาน 7.2
ตอนขับรถเข้ามา กูเห็นวัดตรงหน้าปากซอยมีงานประจำปี ไปเที่ยวกัน.. ไม่ใช่ประโยคบอกเล่าหรือคำชวนใดๆ แต่มันคือข้อบังคับแบบยิ้มๆ ของไอ้คุณชายห่านป่าที่มันเดินถือสายไหมสีฟ้าอ่อน ทำหน้าระรื่นไม่รู้สึกรู้สาอยู่ข้างๆ ผมตั้งแต่เมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว ไม่ได้อยากจะว่าอะไร แต่ผู้ชายอายุยี่สิบสองกับขนมสายไหมสีหวานและแผลบอบช้ำบนหน้านี่มันไม่ได้ไปด้วยกันเลยเถอะ!!
แล้วผมจำได้ว่าตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้เนี่ย ยังไม่เคยเห็นพระอาทิตย์ตกดินจากในตัวบ้านเลยครับ กลับบ้านทีไรก็มืดแล้วทุกที แม่ง
“อ๊ะ ฝุ่น มึง...เล่นปาลูกโป่งกัน”
ทีมมันบอกพลางเอามือที่ถือสายไหมชี้ไปที่มุมหนึ่ง จัดเป็นซุ้มค่อนข้างกว้าง มีแผงติดลูกโป่งเอาไว้หลายล็อคเลยครับ ใกล้ๆ กันเป็นของรางวัลพวกตุ๊กตามากมายหลายขนาด
ไอ้ห่านป่ามันยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ ไม่ได้เหมาะกับแผลชกต่อยบนหน้าแม้แต่น้อย แต่ขอโทษ ใครก็ได้ช่วยยืนยันทีว่าไอ้คนพูดเมื่อกี้มันอายุมากกว่าผมเกือบสี่ปี แม่งเล่นอย่างกับเด็กสี่ขวบ
“มาเร็วมึง” มันย้ำแล้วหันมาลากข้อมือผมให้เดินตาม โอ้ก...กรูไม่ไปได้มั้ย!!
“ทีม..มึงดูคนรอบข้างมึงก่อนสิวะ มีแต่เด็กๆ เล่น มึงจะไปแย่งน้องมันทำไม” ผมถาม ทั้งเซ็งกับความปัญญาอ่อนของมัน ทั้งยังอายที่มีแต่ผู้ปกครองพาลูกหลานมาเล่น เอ๊ะ แต่ที่จริงต้องบอกว่า พาลูกหลานมายืนเป็นกองเชียร์แล้วตัวเองปามากกว่านะ คริคริ
“มึงอย่าทำตัวแก่นักเลย เนี่ย เอาไป” มันบอกพลางยื่นตะกร้าใส่ลูกดอกปาเป้ามาให้ผม แล้วจับอีกตะกร้ามาวางตรงหน้าตัวเอง “ทั้งหมดเท่าไหร่ครับพี่”
“สี่สิบบาทครับ” พี่คนคุมซุ้มหันมาตอบ “ถ้าน้องปาเข้าเจ็ดดอกจากแปดดอก จะได้ตุ๊กตาตัวใหญ่”
พี่เขาชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่มากครับ ถ้าเอาไปวางพิงกับผนังก็สามารถเข้าไปนั่งซบได้สบายๆ เลย
“5-6 ดอก ได้ตุ๊กตาขนาดกลาง 3-4ดอกได้ตุ๊กตาตัวเล็ก 1-2ดอก ก็ได้ขนมครับ” รางวัลที่เหลือไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่ครับ ตุ๊กตาขนาดกลางก็พวกมาชิมาโร่สูงประมาณสามสิบเซนติเมตรทั่วๆ ไป ยิ่งขนาดเล็กนี่ไม่ต้องพูดถึง สูงกว่าไอพ็อดทัชนิดเดียวเอง
“ถ้าผมเอาสองตะกร้ามารวมกัน แล้วปาได้เจ็ดดอก จะได้ตุ๊กตาตัวใหญ่มั้ยพี่” ไอ้ห่านป่าแม่งถามหน้าซื่อ แต่คนฟังแอบอึ้งไปหลายตลบแล้วครับ...คิดแบบนี้ คนขายก็ขาดทุนยันลูกหลานเลยสิวะ!! มุขนี้สาบานได้ว่าผ่านรอยหยักที่สามบนสมองของมึงแล้วนะ แสรด
“น้องไปซื้อที่ร้านเอาง่ายกว่าป่ะ”
“ผมล้อเล่นน่า ฮ่าๆ” แม่ง มุขตลกของมึงน่ะ มองหน้าคนขายด้วย จะกินหัวกูอยู่แล้ว
เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้เกิดการฆาตกรรมโฉดขึ้นกลางงานวัด พี่คนคุมซุ้มเลยเดินหน้าเซ็งๆ ไปรับเงินจากลูกค้าคนอื่นต่อ ทิ้งไอ้ทีมที่ยังยืนยิ้มกวนตีนไว้กับผม ไม่รู้แม่งจะอารมณ์ดีอะไรนักหนา เมนส์มาปกติเกินไปรึไงวะ
“มึงอยากได้ตุ๊กตาตัวใหญ่รึเปล่าวะ” มันถามพลางชี้ไปที่หมีขาวตัวใหญ่ที่ผมแอบเล็งไว้ตั้งแต่เมื่อกี้ มันน่ารักมากครับ ผมเป็นคนชอบซุกตัวอยู่กับหมอนหรือที่นอนนุ่มๆ ตอนยังอยู่ที่บ้านเก่า เวลาออกไปข้างนอกแล้วเห็นตุ๊กตาหมีหรือหมอนใบใหญ่ๆ ท่าทางน่าซุกก็มักจะมองตามแบบนี้จนบางครั้งยูลทนไม่ได้ ซื้อให้หลายตัวเลยครับ รกเต็มบ้านไปหมด
“.....”
“ว่าไง อยากได้รึเปล่า” อยากได้!!...เอ้ย ไม่ๆ ไม่อยากได้ๆ
“ไม่เอาอะ ตัวใหญ่เกินไป ห้องกูไม่มีที่ตั้ง” พูดไปแบบนั้นแต่ในใจ ผมอยากจะเดินเข้าไปจับแล้วล่ะครับว่าขนมันนุ่มมือเท่าที่ตามองรึเปล่า
“เหรอออออ” มันแกล้งลากเสียงยาวแบบน่ากระทืบ แต่พอเห็นสีหน้าผม ไอ้ห่านป่าก็เลยหัวเราะเบาๆ แล้วละสายตาออกจากผม หันไปจับลูกดอกเตรียมปาลูกโป่งแทน “มึงไม่อยากได้ แต่กูจะเอา”
มันบอกผมแค่นั้น แล้วพยายามปาลูกดอกให้เข้าเป้า ผมเองก็ได้แต่มองลูกดอกทั้งแปดดอกในตะกร้าแล้วทำหน้าเซ็งๆ...ชักอยากรวมกันสองตะกร้าแล้วให้มันปาให้ได้เจ็ดดอกจริงๆ ให้ตาย...
ผมพยายามปาให้เข้าที่ลูกโป่งแต่แม่งไม่รู้เป็นอะไร พุ่งตรงไปปักแต่พื้น ไม่ก็โต๊ะที่วางรางวัลจนสุดท้าย หลังจากเสียเงินยี่สิบบาทเพื่อแลกขนมกรอบๆ ไปสามรอบผมก็หมดหวังและเลิกเล่น มีแต่ไอ้ห่านป่าที่ยังพยายามเล็งและปาอยู่ครับ
แต่จะพูดไปแม่งก็เก่งนะ ปาเข้าทีห้าหกดอกตลอด...แต่พระเจ้า ผมอยากได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ครับ ไม่ใช่มาชิมาโร่ขนาดสามสิบเซนต์!!
“เฮ้ยๆ กูเหลือลูกดอกอีกดอกนึง ถ้าเข้าอันนี้จะได้หมีขาวให้มึงแหละ” ไอ้ทีมมันพูดเสียงใส หันมาเย้วๆ กับผมอย่างดีใจ...แม่ง สาบานได้ว่าที่ใจเต้นระทึกอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เพราะผมกำลังตื่นเต้น!!
“ใจเย็นๆ นะมึง ค่อยๆ ปา เล็งดีๆ” ที่บอกนี่เพราะอยากรักษาสิทธิของมันหรอก ไม่ได้อยากได้ตุ๊กตานะ จริงๆ!!!
ทีมมันเล็งอยู่แป๊ปนึง แล้วปาออกไปสุดแรง!!
ปึ่ก!!
GOSHHHHHH!!! ลูกโป่งบ้านมึงสีน้ำตาลเก่าๆ แบนๆ แข็งๆ แบบนั้นเหรอแสรด กูให้ปาลูกโป่ง ไม่ใช่ปาไม้ที่กั้นลูกโป่ง!!!!
“โหยยยยยยยยยยยยยยยยย อะไรว้า” มันร้องเสียงดังอย่างเสียดายสุดขีด...ไม่ใช่แค่มึงนะโว้ยที่เสียดาย กูก็เสียดาย แสรดดดดดด
“ปาห่าอะไรของมึงตรงนั้นวะ ปาขอบไม้ก็ไม่ได้ได้รางวัลพิเศษนะเหี้ย ไม่แม่นเลยมึง!” ด่ามันไปงั้น ว่าไม่แม่น แต่รอบตัวมันตอนนี้มีแต่ตุ๊กตาสารพัดรูปแบบ ผมสิ....มีถุงขนมกรอบๆ อยู่สามถุง กินกันให้ผมร่วงกันไปข้างเลยไป
เสียเงินไปหกสิบบาท ได้ขนมมาสามถุง แต่ไอ้ทีม เสียเงินไปร้อยยี่สิบ ได้ตุ๊กตาขนาดกลางมาห้าตัว...
แม่ง สองมาตรฐาน!!!
เดินบ่นงุ๊งงิ๊งๆ ด้วยความเสียดายกันอยู่พักนึง ไอ้ทีมมันก็หาน้ำสตอเบอร์รี่ปั่นมายัดปากผม แล้วพาเดินเข้าไปทางเขตวัด ที่ตอนนี้ยังมีดอกไม้ธูปเทียนวางขายอยู่เลยครับ
มันบอกว่า ไหนๆ ก็ไปงานวัดแล้วจะไม่เข้าวัดเลย เดี๋ยวคนอื่นจะไม่เชื่อว่ามาวัดจริง ไอ้ทีมมันเลยทนแสบทนร้อนพาเข้าไปไหว้พระด้วย ตัวผมเองแต่เดิมก็ไม่ได้นับถือศาสนาพุทธ วัดพุทธก็ไม่เคยเข้า สวดก็ไม่เคยสวด พิธีรีตองอะไรต่างๆ ที่ต้องทำก็ไม่รู้จักเลยแม้แต่อย่างเดียว ไอ้แต่ยืนรอเฉยๆ ให้ไอ้ห่านป่ามันเดินไปซื้อดอกไม้ธูปเทียนมาส่งให้
“กูไม่ใช่คนพุทธนะมึง เข้าได้เหรอ” ผมถามขณะที่ไอ้ทีมมันกวักมือเรียกให้เดินตามเข้าไปด้านใน
“ได้ดิ ไม่ว่ามึงจะนับถือศาสนาอะไร ถ้าทำแล้วมึงไม่ลำบากใจก็ทำได้หมดนั่นแหละ” มันยิ้มให้
“แล้วมึงรู้ได้ไงว่าทำได้”
“เพราะศาสนาทุกศาสนาสอนให้คนเป็นคนดีไงมึง มึงลองดูดิ กูยังไม่เคยเห็นศาสนาไหนสอนให้เบียดเบียนหรือไปจี้ปล้นใครเลย” เออ มันพูดมีสาระแฮะ เหมาะกับสติปัญญาของคนอายุยี่สิบกว่าๆ ดี
“ถ้ามึงสวดไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พระท่านเข้าใจ ขอพรไปเถอะ” มันบอกผมแบบนั้นแล้วเดินเข้าไปคุกเข่าเพื่อเตรียมไหว้ขอพรจากพระพุทธรูปองค์ใหญ่สีทองอร่ามเลยครับ ผมเดินเข้าไปนั่งตาม เห็นมันหลับตาแล้วดูขลังเมพ เลยทำบ้าง แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำอะไร ผมเลยได้แต่ขอพรไปแบบงงๆ และหวังว่าองค์พระท่านจะเข้าใจและสงสารผมนะ แหะๆ
หลังจากออกมาจากตัวโบสถ์ที่เราเข้าไปไหว้พระกัน คนด้านนอกก็ค่อนข้างเยอะแหละครับ แต่ไอ้ทีมมันพาผมเดินอ้อมออกอีกทางนึงที่คนน้อยกว่า แม่ง เดินโคตรชำนาญทาง
“พ่อหนุ่มสองคนนั้นน่ะ ไหนๆ ก็ไหว้พระออกมาแล้ว ดูดวงหน่อยไหม?” คุณยายคนนึงทักขึ้นมา แกนั่งอยู่ที่พื้นแถวๆ บันไดวัดใกล้ๆ กัน ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเกินแปดสิบแล้วมั้งครับ ดวงตาที่มองมาทางพวกผมก็เริ่มเป็นต้อขาวๆ
“ยายจะดูดวงให้พวกผมสองคนเหรอ” ไอ้เหี้ยทีมเดินตรงเข้าไปนั่งยองๆ ทักยายแกก่อนครับ ผมเลยเดินเข้าไปนั่งข้างๆ
“พ่อหนุ่มน่ะ เจอเนื้อคู่แล้วนะ” มือที่ค่อนข้างผอมและเหี่ยวย่นของคุณยายคนนั้นเอื้อมมาจับไหล่ผมตอนที่พูด แต่ท่านไม่ได้ยิ้มกลับกันแลดูมีสีหน้ากังวลนิดๆ
“จริงเหรอครับ เนื้อคู่ลักษณะท่าทางเป็นยังไง คุณยายบอกได้มั้ย” ไอ้เหี้ยทีม...ดูมึงจะตื่นเต้นกระดี๊กระด๊ากับดวงกูมากกว่าตัวกูอีกนะครับ
“เจอแล้วก็จริง แต่จะไม่ราบรื่น จะได้อยู่ด้วยกันหรือต้องห่างกันไปก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของตัวเอง” ใจความสำคัญมันอยู่ที่ประโยคนี้นี่เอง
“แล้วผมจะรักคนๆ นั้นมากมั้ยครับ?” ถามเพราะสงสัย ผมยังมองไม่เห็นหนทางเลยว่าการรักใครคนนึงมากพอที่จะตัดสินใจอยู่ด้วยกันตลอดไปได้นั้นต้องทำอะไรบ้าง ต้องรักกันมากแค่ไหน วางตัวในระดับใด...
“ส่วนคุณ...กรรมเก่าที่สร้างเอาไว้ในชาติที่แล้วและชาตินี้ กำลังจะตามทันคุณแล้วนะ” คุณยายแกไม่ตอบแต่กลับหันไปบอกพลางส่ายหน้าใส่ไอ้ทีมแทน
“คืออะไรครับ” จากท่าทีกุลีกุจอเมื่อกี้มันดูงงแล้วก็กังวลนิดๆ ขึ้นมาทันที
“กำลังรักและพยายามทำดีเพื่อคนๆ นึงอยู่ อาจจะได้หรือไม่ได้รับความรักตอบก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของคุณเอง แต่ถ้าเขารับรักคุณ คุณจะมีเคราะห์ไม่ได้อยู่กับคนรัก สองปีให้หลังถึงจะกลับมาอยู่ด้วยกัน”
“โห...สองปีเลยเหรอ ผมก็เหี่ยวตายก่อนสิครับ” ดูแม่ง...ยังจะเล่น
“ความสุขที่แท้จริงไม่ใช่ความสุขเพียงชั่วครั้งชั่วคราวหรอกนะพ่อหนุ่ม แม้ว่าเราจะเป็นทุกข์แต่หากคุณรู้จักเรียนรู้และยอมรับมันให้ได้ คุณก็จะรู้จักความสุขที่แท้จริงด้วยตัวคุณเอง”
คำพูดของคุณยายคนนั้นสะท้อนอยู่ในหัวของผมซ้ำไปซ้ำมาราวกับเปิดเทปซ้ำ...คล้ายกับว่าแกกำลังอ่านความคิดลึกๆ ของผมอยู่ คุณยายคนยิ้มให้ผม รอยย่นบนใบหน้าแกมากขึ้นกว่าเดิม แต่ผมกลับรู้สึกว่าแกกำลังยิ้มให้กำลังใจและเติมความอบอุ่นให้กับผมอย่างไรชอบกล
“แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ถ้ามีรักแล้วก็ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยคุย รักษาน้ำใจกันให้มาก รักกันนานๆ” คุณยายแกยิ้มกว้างขึ้นพลางมองหน้าผมกับไอ้ทีมสลับกันไปมาผ่านดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางของแก
ผมหันไปมองหน้าไอ้ห่านป่าทีนึง ก็พบว่ามันเองก็กำลังมองมาที่ผมเหมือนกัน...ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นแต้มด้วยรอยยิ้มเขินๆ ก่อนที่มันจะหันกลับไปหาคุณยายคนนั้นอีกครั้ง
“ผมต้องให้ค่าครูด้วยรึเปล่าครับ” ไอ้ทีมมันถามขึ้น ผมเคยได้ยินมาเหมือนกันครับว่าถ้าดูดวงจะต้องมีเงินค่าครูด้วย
“ยายขอคนละเจ็ดบาทเป็นค่าครู” ผมกับไอ้ห่านป่าก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทันทีครับ หยิบเงินออกมากำลังจะส่งให้ แต่คุณยายแกก็ยิ้มออกมา ส่ายหน้าเบาๆ “เอาไปใส่ที่ตู้บริจาคสร้างหลังคาให้โบสถ์ เขียนชื่อทั้งสองคนไว้ด้วยกันแผ่นหนึ่ง อีกแผ่นหนึ่งเขียนชื่อยายก็พอ”
ทีมมันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะบอกลาแล้วลากผมที่ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องของศาสนาพุทธเท่าไหร่ให้เดินไปยืนอยู่หน้าโต๊ะๆ หนึ่งที่วางกระเบื้องสีแดงอิฐเอาไว้เป็นจำนวนมาก มันเอาเงินหยอดลงในตู้แล้วหยิบกระเบื้องมาหนึ่งแผ่น ผมเลยทำบ้าง
“เขียนชื่อกูกับมึงลงไปด้วยกันนะ เดี๋ยวกูเขียนชื่อยายเอง” มันอธิบายให้ผมฟังพลางชี้ลงไปที่กระเบื้อง แล้วส่งปากกาให้เขียน
“ดีใจว่ะ ได้มาทำบุญกับมึงด้วย” ทีมมันหันมาบอกผมอย่างอารมณ์ดี
“แล้วกับเพื่อนหรือแฟนคนอื่นๆ ของมึง ไม่เคยพามารึไง” ผมหันไปถาม ไอ้ห่านป่ามันยิ้มออกมา
“กับเพื่อนเนี่ย มีบ้าง นานๆ ครั้ง ส่วนใหญ่ก็ช่วงก่อนสอบ แต่ไม่เคยมากับแฟนเก่าเลย กูไม่อยากทำบุญร่วมกัน กลัวได้เจอกันอีก” มันพูดแล้วก็หัวเราะ ถ้าแฟนเก่ามึงมาได้ยินเค้าคงร้องไห้แล้วเหยียบหน้ามึงเลยล่ะกูว่านะ... “แล้วเมื่อกี้มึงขอพรว่าอะไร”
“กูไม่บอก” ผมตอบทันควัน ตอนนี้ผมสองคนกำลังรอเข้าแถวเพื่อจะขึ้นชิงช้าสวรรค์ครับ แม่งปัญญาอ่อน แต่ผมขี้เกียจจะไปเถียงอะไรบ้าบอกับไอ้เหี้ยนี่แล้ว แม่งไม่ยอมท่าเดียว ยังไงก็จะขึ้นให้ได้ ผมเลยจะให้มันขึ้นคนเดียว แม่งตอบ..’กูกลัวความสูง’
มึงกลัวความสูงแล้วจะเล่นชิงช้าสวรรค์หาอะไรวะครับ!!!
“แต่กูอยากรู้ บอกมาเร็วๆ” มันเริ่มโวยวายอีกล่ะ
“เอ๊ะมึงนี่ ไม่เคยได้ยินรึไง ถ้าพูดสิ่งที่เราขอออกไปมันจะไม่เป็นจริง”
“ไร้สาระน่ะ พูดมา กูอยากรู้” แม่งงี่เง่าได้โล่เหอะ ทีมมันโยเยอยู่พักนึงก็ต้องลากให้ผมเข้าไปนั่งขดตัวอยู่ในชิงช้าสวรรค์กับมันครับ แม่งกรงเล็กมาก แต่ก็ยังอุตส่าห์กว้างพอจะให้ชายไทยร่างบึ้กหน้าตาดีหนึ่ง(แน่นอนว่าคือผม) หน้าห่านอีกหนึ่งเข้าไปนั่งเบียดเข่าชนกันอยู่ด้านในได้
“น้อง เล็กไปป่าวครับ แยกกันนั่งได้นะ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมทนได้” ผมยังไม่ทันจะคิดคำตอบอะไร ไอ้ทีมแม่งชิงตอบก่อนเลย
มึงทนได้ แต่กูไม่อยากทนโว้ย!!
พี่แกเลยปิดประตูกรงกระเช้าให้เข้าที่เพื่อกันไม่ให้ผมถีบไอ้ห่านป่านี่ตกชิงช้าสวรรค์ให้เรียบร้อย ตัวกระเช้าก็ค่อยๆ ขยับขึ้นไป
“เอ้า มึง พูดมาซักที ทำเป็นเนียนลืมนะ”
“ห่าน เซ้าซี้จริง งั้นมึงก็พูดมาก่อนสิวะ ว่ามึงขอไปว่าอะไร แม่ง” ผมเซ็งกับความงี่เง่าของมันเต็มที
“อ่าวเหี้ย ไม่เกี่ยวดิ กูถามมึงก่อนอะ”
“แสด...งั้นกูไม่บอก มึงจะทำไม”
“เออๆๆ กูบอกก็ได้” แม่งทำเสียงดัง พอดีกับที่ตัวกระเช้าชิงช้าเริ่มขยับสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
“กูขอให้มึงรักกูบ้าง...”
แว๊กกกกก เสื่อมมากกกกกกกกกกกกก
“ขอเหี้ยอะไร เปลืองว่ะ”
“นี่กูสารภาพรักอยู่นะ”
“สารภาพรักอะไรของมึง ไม่เห็นจะได้ความ” ผมโวยวาย ที่จริงหน้าก็หนานะครับ แต่ก็ขอยอมรับแบบอายโคตรๆ เลยว่า..ผมเขินมาก
“กูบอกว่ากูชอบมึง แล้วกูก็อยากให้มึงรักกูตอบด้วย”
เออะ...สารภาพรักบ้านมึงเค้าพูดกันแบบนี้เหรอ ไม่หวานเลยเชี่ย แล้วจะบังคับอะไรกูนักหนา
“มึงจะมาชอบอะไรกู รู้จักกูไม่ถึงเดือนนึงเลยด้วยซ้ำ” ผมหันไปสบตามัน ดวงตายาวรีที่ผมเคยอิจฉาในความสวยของมันจ้องมองกลับมาเสียจนผู้ชายแมนๆ อย่างผมยังรู้สึกหน้าร้อนผ่าวโดยไม่ตั้งใจ
“ใครบอก...มึงต่างหากที่รู้จักกูยังไม่ถึงเดือน แต่กูน่ะ รู้จักและรอมึงตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วนะฝุ่น”To Be con in บาป...หวาน ตอน 8
eiizes’s talk
ยะโฮ้ววววววววววววว สวัสดีประเทศไทย และคนไทยหน้าตาดีทั้งหลาย
ยินดีต้อนรับนักอ่านท่านใหม่ๆ ที่หลงเข้ามาสู่วังวนบาปหวานๆ ของเรา ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เห็นชาวบาปหวานทั้งคนเก่าและคนใหม่ทุกท่านค่า
ตอนนี้อยู่ไทยแล้ว ดีใจมากกกกกกกก อากาศไม่ร้อนอย่างที่คิดไว้
แต่ถึงร้อน ก็ไหวเพราะประเทศไทยไงๆ ก็บ้านเราเนอะ ฮี่ๆๆๆ
ยังไงก็ฝากทุกๆ คนเรื่องเดิมนะคะ อ่านแล้วก็เม้นกันนิดนึงเนอะ สั้นยาวเราไม่ว่ากัน ฮี่ๆๆๆ
ขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็นทุกๆ ความรู้สึกที่เข้ามาแชร์กันนะคะ มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเลย ดีใจจัง
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ
eiizes
หัวข้อ: บาป...หวาน ♥ แจ้งข่าวดีด่วนสุดดดด หน้า 31 จ้า [16/1/16 :D] (อ่าน 325576 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก