รุ่งเช้าผมลืมตาขึ้นมาด้วยอาการโลกหมุน ตาพร่าเสียจนรู้สึกคล้ายๆ ว่ากำลังมองเห็นดาวระยิบระยับอยู่รอบๆ แถมยังเมื่อยตัวจนแทบไม่อยากลุกขึ้นจากเตียง แต่เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายจากชั้นล่างของตัวบ้านมันดังแผดร้ายแรงยิ่งกว่าเสียงนาฬิกาปลุก ทำให้ผมใช้ความอดทนที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดดันตัวเองลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อลงไปสำรวจสถานการณ์ว่าญาติใครตายถึงได้เสียงดังกันขนาดนี้...
จะบอกให้ว่าญาติใครตายผมไม่สน แต่ไอ้ที่ทำคนเสียงดังมึงจะโดนกูกระทืบเรียงตัว แสรด
ผมเดินออกจากห้องนอนของไอ้เหี้ยทีมพร้อมหมอนหนุนใบโต ซึ่งแน่นอนว่าก็ของมันเช่นกัน ก่อนจะถึงชั้นล่างผมก็ชะโงกหน้าออกไปมองสถานการณ์เล็กน้อย เห็นไอ้ห่านป่ายืนถือกระป๋องเบียร์อยู่กลางบ้าน พร้อมเพื่อนอีกสามสี่คนที่เดินไปเดินมา ทั้งคุยและหัวเราะกันเสียงดัง
แม่ง รู้ทั้งรู้ว่ากูนอนไม่สบายอยู่บนห้อง มึงก็ยังชวนเพื่อนมาทำเสียงดังในบ้านนะ เดี๋ยวเจอดี
จากจุดที่ผมยืน มันเป็นมุมอับทำให้คนที่ยืนเยื้องไปทางกลางบ้านหรือตรงทางเดินกระจกจะมองไม่เห็นผม แต่ตัวผมจะมองเห็นทางเดินชัดเลยครับ
ปกติก็ไม่เคยสังเกตแต่วันนี้ทำให้ได้รู้ถึงสาเหตุที่ว่าทำไมลุงสินถึงได้เป็นสถาปนิกที่โคตรรวยในยุคเศรษฐกิจฝืดเคืองแบบนี้ได้...กระจกใสบานสูงที่ผมเคยคิดว่ามันเป็นได้แค่ตัวแทนของกำแพง กลับถูกเปิดกว้างจนสามารถเดินทะลุไปถึงสวนหน้าบ้านได้ ดูมีสไตล์ไปอีกแบบ
“เฮ้ยทีม ที่ย่างเนื้อเมื่อกี้มึงเอาไปไว้ไหนแล้ววะ” พี่คนนึงที่ผมจำได้ลางๆ ว่าคือพี่รหัสของไอ้ห่านป่าเดินเข้าไปถาม ทีมแม่งยืนนึกแป๊บนึงแล้วตอบ
“อันดาถือเข้าไปในครัวเมื่อกี้” มันพูดเสร็จก็เดินไปชะโงกหน้าแถวๆ พี่อีกคนที่นั่งเดี้ยงอยู่บนโซฟา แต่ก็ยังถูกใช้งานให้เอาเครื่องเทศยัดเข้าไปในตัวไก่สด
“เชี่ยไกด์ มึงยัดดีๆ ดิวะ เดี๋ยวไส้แม่งทะลุผ่านคอหอยมันออกมาหรอก”
“ไม่ทะลุคอหอยหรอกน่า นี่มันคอไก่”
เอ่อะ...กูยืนไว้อาลัยมุขให้สองวิ
“แสรด เสื่อมมมมม”
“มึงอย่ามาว่าน้องเป็ดเขียวของกูนะทีม เดี๋ยวน้องเป็ดเขียวกูน้อยใจ ไม่อร่อยขึ้นมาว่าไง” พี่ไกด์ยังเถียง แล้วยกไก่ที่ถูกยัดไส้จนอ้วนขึ้นมาชูไปชูมาจนคนที่ผมคุ้นๆ หน้าอีกคนเดินเข้ามาทำเสียงอี๋ดังลั่น
“เหม็นคาวอะพี่ไกด์ เอามันลงไป”
“โถๆ น้องเป็ดเขียว ไม่มีใครรักน้องเลย พอที่รักกูสุก พวกมึงอย่ากินกันนะ”
“มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยววันนี้กูจัดข้าวแดงกับเบียร์ให้มึงกระป๋องนึง ขาเดี้ยงแบบนี้แดกคนเดียวในบ้านไปแล้วกัน” เป็นพี่คนแรกครับ เดินมาบอกแล้วยิ้มเหี้ยม ก่อนจะหายไปจากระยะที่ผมมองเห็น แต่แม่ง...ทิ้งระเบิดเสียงหัวเราะไว้ให้คนอื่นดังลั่น
ไอ้เหี้ยทีมเดินมานั่งลงที่โซฟาบ้าง โชคเข้าข้างมันที่ดันนั่งหันหลังให้ผม..ครับ โชคเข้าข้าง โชคร้ายน่ะ
พลั่ก!!
“โอ๊ย! เหี้ยไรวะ!” มันด่าเสียงดังลั่น ลุกขึ้นแล้วหันกลับมามองหน้าผมทันทีครับ ไอ้เหี้ยทีมทำหน้าตกใจนิดหน่อยที่เห็นว่าคนปาหมอนใบโตใส่คือใคร มันทำหน้าเจื่อนลุกมาหาผม
“ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่” แม่ง มาทำเสียงอ่อน เดี๋ยวกูก็ยันโครม
“เสียงดังเหี้ยอะไรแต่เช้าวะ กูจะนอน” ผมตั้งใจจะด่ามันเสียงดังเลยทำหน้าโฉดประกอบฉาก แต่เสียงที่ดังออกมาจริงๆ ทั้งแหบและเบาเสียจนน่าตกใจ แถมอาการเจ็บคอเป็นโปรโมชั่นพิเศษอีกด้วย ผมไอออกมาเล็กน้อย ไอ้เหี้ยทีมเลยดึงให้ไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆ ก่อน
“นั่งรอแป๊ปนึง” สั่งแล้วก็วิ่งหายไปทางครัว แค่อึดใจเดียวก็กลับมาพร้อมน้ำเปล่าแก้วนึง มันส่งให้ผมพร้อมบอก “ทานน้ำก่อน”
ไม่อยากทำตัวสำออยเลยรับน้ำแก้วนั้นมาถือไว้ ตอนแรกก็ตั้งใจจะดื่มเลยแต่แหมะ...
“น้ำธรรมดาไม่มีเหรอมึง กูไม่ชอบกินน้ำอุ่น”
“ไม่มีอะ ตอนนี้อากาศร้อน น้ำธรรมดากลายเป็นน้ำอุ่นหมดเลย” เอ่อะ...มุขมึง ไปบอกเด็กอนุบาลไป!
พอผมยกน้ำดื่มจนหมดก็ส่งแก้วใบนั้นกลับคืนให้ทีม มันก็รับไปวางที่โต๊ะแต่โดยดี แล้วหันกลับมานั่งยองๆ เบื้องหน้าผมต่อ
“ไม่สบายเหรอน้องฝุ่น ตื่นทีตลาดวาย...อ๊ะ แต่ผู้ชายยังไม่หมดนะครับ” พี่ไกด์พูดพลางทำท่าหัวเราะคิกๆ ได้น่าตบกระโหลกมาก
“ยัดไส้น้องเป็ดเขียวต่อไปเลยนะมึงเชี่ยไกด์” ห่านป่าแม่งขู่แล้วหันไปสะบัดนิ้วกลางใส่หน้า ก่อนจะเบนความสนใจกลับมาที่ผมอีกครั้ง ทีมมันเอื้อมมือมาลูบๆ คลำๆ แถวหน้า แก้ม และซอกคอผม “ตัวยังรุมๆ อยู่เลย ลงมาทั้งชุดนี้นี่แปรงฟันรึยังเนี่ย”
ผมอ้าปากให้มันพิสูจน์แทนคำตอบ ไม่อยากพูดอะไรมากเลยครับ รู้สึกเพลียๆ เมื่อยตัวไปหมด
“อื้อหื้อ ก็ว่ากลิ่นอะไรเหม็นเฉ่าๆ”
“โหยยยย เหม็นเฉ่าๆ แต่ปากมึงจะงับปากน้องอยู่แล้วคร้าบบบ” หึหึ...พี่ไกด์แม่ง
“เสือกครับไกด์ครับ นั่น ไส้น้องเป็ดเขียวทะลักแล้วไอ้เหี้ย เดี๋ยวพี่ลันด่า มึงรับไปคนเดียวนะ” ไอ้ทีมหันไปชี้หน้าเพื่อนสนิทขำๆ
“ไปแปรงฟันสิ เดี๋ยวลงมาทานข้าว” ทีมมันบอกเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำให้หน้าผมอยู่แถวๆ ท้องมันเองครับ แค่นั้นไม่พอ ไอ้คุณชายมันดึงมือผมขึ้นให้ส่ายไปมาอยู่ในอากาศ แม่ง เหมือนย้อนกลับไปเรียนอนุบาลเลย
“กูอยากนอนต่อ”
“มึงนอนตอนนี้ เดี๋ยวกลางคืนก็นอนไม่หลับหรอก เอางี้ กูพาไปล้างหน้าแปรงฟันดีกว่า”
ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไป ก็โดนไอ้ห่านป่าจอมเอาแต่ใจแม่งยกลอยขึ้น...
“เฮ้ย ทำอะไร!”
มันอุ้มผมต่อหน้าเพื่อนมันครับ อ๊ะๆ ไม่ใช่อุ้มแบบเจ้าชายผู้แสนดีอุ้มเจ้าหญิงตามนิยายทั่วไปหรอก ไอ้นี่มันเถื่อนกว่านั้น แม่งเอาคนป่วยที่น่าสงสารอย่างผมขึ้นพาดบ่าเดินทั่กๆ ขึ้นบันไดไป....
“ไอ้เหี้ย ปล่อยกู กูเดินเองได้!!”
“เดี๋ยวกูพาขึ้นไป มึงจะได้ไม่ต้องออกแรงเดินไง”
อ้อก....กูจะอ้วกแล้ว...
ผมเคยบอกคุณรึยังว่าการอยู่ร่วมบ้านเดียวกันกับคนอื่นเป็นเรื่องค่อนข้างลำบากสำหรับผม ถ้าเคยบอก ก็ขอถอนคำพูดครับ...อยู่กับคนอื่นไม่ลำบากเท่าการอยู่ร่วมกับห่านบ้าพลังตัวนี้!!
พระเจ้า ผมเกิดมายังไม่เคยโดนบังคับให้แปรงฟันล้างหน้าอาบน้ำ ใส่เสื้อผ้าแบบที่คนอื่นต้องการเท่าวันนี้เลย
กว่าไอ้ทีมจะยอมปล่อยให้เดินออกจากห้องน้ำได้ ตัวผมก็เกือบจะเรืองแสงได้แล้วล่ะครับ แม่งรีบอาบน้ำให้ผมก็จริงแต่ขอโทษเถอะ ผมโดนห่านป่าจัดการเอาฟองน้ำขัดผิวขัดแกรกๆ ยิ่งกว่าปลาโดนขอดเกล็ด
นี่พ่อมึงมีอาชีพขายปลาเป็นอาชีพลับๆ รึเปล่า ห่าน ขัดขี้ไคลกูนะ ไม่ใช่เตรียมปลาไว้ทอด เหี้ย ล้างซะ
แต่ขัดแบบนี้ไม่ใช่แค่หนังที่จะหลุด แต่เหมือนไข้จะหายตามได้ด้วยเลยครับ เดินออกมาจากห้องน้ำ เจ็บที่ตัวจนลืมปวดหัวไปเลย
“ทำไมตัวมึงแดงแบบนี้” ยังจะถาม นี่ไฟตกรึเปล่า รอมมึงถึงไม่จำข้อมูลว่าทำร้ายกูตรงไหนบ้าง
“แล้วเมื่อกี้มึงทำอะไรกู” ผมใจดีนะ ย้อนความให้มันหน่อย
“ขัดขี้ไคล”
“อ่อเหรอ นึกว่าเตรียมจะถลกหนังกู” ผมบอกเคืองๆ พลางสวมเสื้อยืดคอกลมลงหัว
“แต่ผิวก็เนียนขึ้นไม่ใช่รึไง” ห่านป่าแม่งไม่หยุดแค่นั้นครับ มันเดินเข้ามาหาผม ก้มลงหอมแก้มแรงๆ ทีนึง จนผมอดใจไม่ไหวฟาดต้นแขนมันกลับดังเพี๊ยะ “เจ็บนะ”
“มึงมันชอบฉวยโอกาส ทำแบบนี้กับคนอื่นกี่คนแล้วล่ะ”
“คนก่อนๆ น่ะเหรอ...ไม่เคยอะ” มันนึกแป๊ปนึงแล้วตอบผมแบบนั้น แต่ขอโทษ นาทีนี้มึงอมพระมาเต็มปากกูยังไม่เชื่อเลย “ถ้าอยู่ในห้องนอนกันสองคน ก็ต้องใช้เตียงให้เป็นประโยชน์สิ กูไม่เคยมายืนเตรียมน้ำอุ่นให้อาบ เตรียมเสื้อให้ใส่ หรือมายืนหอมแก้มทั้งๆ ที่แค่ผลักมึงล้มก็ถึงเตียงหรอกนะ...กับแฟนคนก่อนๆ กูมีหน้าที่แค่เตรียมถุงยางเท่านั้นแหละ หึหึ”
ใจความสำคัญมันมาอยู่ที่ประโยคหลังนี่เอง แสรด
“เหรอ ไม่เห็นเหมือนกูเลย” ผมตอบเซ็งๆ หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดู ไอ้เหี้ยทีมเดินเข้ามากอดเอาไว้หลวมๆ ถามเสียงเข้ม
“งั้นมึงทำอะไร”
“ก็แค่หาซื้อTonafil(ยาปลุกเซ็กส์ชนิดหนึ่ง)” ผมตอบแล้วยิ้มออกมาบางๆ วางโทรศัพท์ลง หันกลับไปมองทีมช้าๆ “ถ้าวันไหนมึงอยากมีเซ็กส์กับกู ก็เตรียมยานั้นไว้ให้กูด้วยแล้วกัน”
ผมผละออกจากมัน เตรียมจะเดินออกจากห้องนอน แต่เสียงเรียกที่ดังขึ้นก็ทำให้ผมต้องชะงักฝีเท้าตัวเองไว้
“ฝุ่น...” ยังไม่ทันได้หันกลับไป ร่างกายก็โดนกระชากกลับไปสู่อ้อมกอดนั้นอีกครั้ง “มึงใช้ยานั้นกับตัวเองงั้นเหรอ...มึงวางยาตัวเองทำไม”
“คนที่มาจากครอบครัวที่ดีแบบมึง อธิบายไปก็ไม่เข้าใจกูหรอกทีม ถ้ามึงจะรักกู ก็รู้จักกูที่เป็นกูตอนนี้พอแล้ว” ผมยกมือขึ้นสัมผัสฝ่ามือที่กอดรัดแน่นอยู่บริเวณเอวของตัวเองเบาๆ ความรู้สึกที่อบอุ่นทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก..กว่าจะทันรู้ตัว ขอบตาผมก็ร้อนผ่าว...
“ลงไปข้างล่างเถอะ ป่านนี้เพื่อนมึงโพนทะนาแล้วมั้ง ว่ากูกับมึงกำลังทำอะไรกันอยู่”
แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ...
“เฮ้ย เสร็จไวกว่าที่กูคิดอีก” พี่คนที่ผมจำได้ว่าเขาคือพี่รหัสของไอ้เหี้ยทีม พูดเสียงดังทั้งที่ในมือยังถือชามพลาสติกใบเขื่องใส่เนื้อหมักเอาไว้ เสียงเป่าปากแซวดังจากพี่เฝือก...เอ้ย พี่ไกด์จนผมนึกอยากเสริมเฝือกให้ฟรีที่ปาก
“ห่าแล้วพี่ ผมยังไม่ได้ทำอะไรฝุ่นซักหน่อย”
“อ๋อ กูลืมไป step by step” พี่ไกด์บอกเสียงดังแล้วหัวเราะ ไอ้ทีมแม่งเลยเดินไปตบหัวดังปั่ก “โอ๊ย เหี้ย สมองกูไหลออกทางจมูกแล้ว”
ผมผละออกจากสนามประลองฝีปากแล้วเดินออกไปที่สวนหน้าบ้าน เซ็กส์ซี่ยืนหางกระดิก ลุกๆ นั่งๆ ตามคำสั่งของเพื่อนไอ้ทีมอีกคนเพื่อรอรางวัลเป็นตับย่าง อยากบอกจริงๆ ให้เปลี่ยนตับย่างเป็นเอ็มพีสาม รับรอง อีหมาเซ็กส์เสื่อมนี่ยอมทำทุกอย่างเลย ฮึ่ม(แค้นฝังใจ)
ห่างออกไปเป็นพี่รหัสของไอ้ห่านป่าที่เอาชามเนื้อหมักไปส่งให้เพื่อนอีกคนที่ยืนเตรียมผักสด ไม่ไกลสองคนนั้นเท่าไหร่ มีโต๊ะสนามขนาดใหญ่กางทิ้งเอาไว้ มีทั้งจานพลาสติก แก้วน้ำแบบใช้แล้วทิ้ง และของสำคัญที่ขาดไม่ได้...เบียร์สองลัง และเหล้ายี่ห้อหนึ่งอีกสามกลม
เสียงหอบแฮ่กๆ พร้อมแรงงับเบาๆ ที่มือทำให้ผมเบือนความสนใจกลับมาที่อีหมาเซ็กส์เสื่อมที่ตอนนี้มันสนใจมือผมมากว่าตับย่างไม้นั้น
“อะไรมึง กูไม่มีเอ็มพีสามให้มึงงับเล่นแล้วนะ” ผมย่อตัวลงนั่งดึงหนังหัวมันเล่น
“สงสัยซูซี่จะอิ่มแล้วมั้ง” ซูซี่?? อะไรคือซูซี่วะ
“อะไรคือซูซี่” ผมถาม เพื่อนไอ้ทีมที่ยังถือตับย่างเหลือครึ่งไม้ไว้ในมือก็ชี้มาที่อีหมาเสื่อมแบบงงๆ
“เห็นเฮียเรียกอะไรซี่ๆ มันไม่ได้ชื่อซูซี่เหรอ”
ผมหัวเราะออกมานิดหน่อย ซูซี่กับเซ็กส์ซี่ไม่ค่อยใกล้กันเลยนะ ว่างๆ ก็แคะหูบ้าง
“มันชื่อเซ็กส์ซี่”
“อ้าวจริงดิ...เออ ชื่อน่ารักกว่าซูซี่อีก กร๊ากกก” ว่าแล้วเจ้าตัวก็หัวเราะออกมาแบบไม่แคร์คนรอบข้างเลยทีเดียว ผมก็เพิ่งได้มองเขาเต็มๆ ตา เพื่อนไอ้ทีมคนนี้ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นคนที่เด็กที่สุด อายุไล่เรี่ยกันกับผม ชื่ออันดา
วันนั้นที่เจอกันครั้งแรก มันนั่งหลบอยู่ในมุมมืดเลยมองไม่ชัดเท่าไหร่ แต่วันนี้มานั่งอยู่บนสนามหญ้ากลางแดด ทำให้ผมเห็นชัด...ไอ้เหี้ยทีมคบเพื่อนแบบเลือกหน้าตาจริงๆ
ให้พูดกันอย่างเป็นกลาง อันดาไม่ได้มีเสน่ห์แบบผู้หญิงแต่เขากลับดูเป็นผู้ชายที่หน้าตาน่ารัก ตานิด จมูกหน่อย ปากแดงเชิดๆ แต่เดี๋ยวนะ...ชื่ออันดานี่ย่อมาจากอันดามันรึเปล่าวะ?
“ชื่ออันดาใช่รึเปล่า”
“ถูกคร้าบ”
“กูอยากรู้ อันดานี่คืออันดามันรึเปล่า” ปกติก็ไม่ใช่คนอยากรู้เรื่องชาวบ้านหรอกครับ แต่ไอ้นี่มันดูขำๆ น่าคบดี
“อ่อ...ก็ใช่นะ ที่จริงชื่อกูก็มาจากทะเลอันดามันนั่นแหละ แต่แม่ตั้งให้แค่อันดา พี่กูก็ชื่อสิมิลัน”
เออ ชื่อเปรี้ยวว่ะ สิมิลันกับอันดา
“แต่พ่อกับแม่กูไม่ได้เจอกันที่เกาะทางใต้หรอกนะ แม่กูแค่ชอบภาพที่พ่อถ่ายทะเลใต้มา เค้าเลยเอามาตั้งเป็นชื่อพี่ลันกับกูแค่นั้นเอง” มันบอกอย่างภาคภูมิใจ แล้วยกตับย่างหนีหน้าเซ็กส์ซี่ที่อาศัยจังหวะที่อันดานั่งคุยกับผมวิ่งเข้าไปหมายจะงับตับ หมาใครวะ แผนสูงชิบหาย
“อันดา ให้ตับเซ็กส์ซี่แล้วไปล้างมือเร็วๆ มาช่วยพี่ย่างเนื้อก่อน” พี่อีกคนที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นพี่ชายของอันดาหันมาตะโกนบอก
“คร้าบบบบ” มันยิ้ม ส่งตับย่างเสียบไม้ให้ผมแล้ววิ่งหนีเข้าบ้านไป...อ่าว งี้เซ็กส์ซี่มันก็รุมกูสิ
ระหว่างที่ยังนั่งเหวอ ยกตับหนีอีหมาน้อย พี่ลันก็ทักทายผมบ้าง “ไง ฝุ่น ไอ้ทีมบอกว่าไม่สบาย ดีขึ้นรึยัง”
“ก็นิดหน่อยครับ” ผมตอบ แล้วพยายามปล้ำกับเซ็กส์ซี่ให้มันยอมทำตามคำสั่งของผม แต่แม่ง อะไรวะ ทีอันดาสั่ง มันทั้งนั่งทั้งนอน แกล้งตาย ทำสารพัดอย่างเพื่อให้ได้กินตับย่าง แต่พอผมสั่งบ้าง มันกลับไม่สนใจตั้งท่าแต่จะแย่งตับจากมือผมลูกเดียว หมาไม่รักดี!!
“เซ็กส์ซี่ นั่งลง!” ไม่ใช่ผมสั่งหรอกครับ ไอ้ทีมที่เดินมาจากไหนไม่รู้พูดเสียงดัง เซ็กส์ซี่แม่งหยุดชะงักการฉกชิงแย่งตับแล้วนั่งลงทำเสียงหงิงๆ ทันที “ให้ตับมันสิ”
“หมามึงนิสัยแย่มาก กูสั่งอะไรไม่ฟังเลย” ผมบอก ตอนที่ทีมมันทรุดตัวลงนั่งยองๆ ข้างๆ ลูบหัวเจ้าโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่เล่น
“มึงต้องสั่งมันให้เฉียบขาดสิ พอมันทำได้ ก็ให้รางวัล แล้วมันจะเชื่อฟังมึงเอง”
“ทีตอนมันงับเอ็มพีสามกู ยังไม่เห็นต้องสั่งเลย” ทีมมันหัวเราะหึหึ ดึงตับย่างที่เหลืออีกสองชิ้นไปส่งให้เซ็กส์ซี่กิน พลางบอกผม
“ไปเตรียมล้างแล้วก็หั่นปลาหมึกกับกุ้งดีกว่า พวกนี้สุกง่ายไว้ค่อยย่างตอนกิน อันดาช่วยพี่ลันย่างเนื้อแล้ว เย็นๆ ก็กินกัน”
“มึงเลี้ยงอะไรกันวะ”
“เปล่า ที่จริงพวกกูก็มีปาร์ตี้แบบนี้บ่อยๆ อยู่แล้ว วันนี้คนอื่นจะไปกินที่เฟิร์สไซด์กัน แต่กูบอกว่ามึงไม่สบายกูเลยจะไม่ไป ทุกคนก็เลยเปลี่ยนแผนมากินที่บ้านแทน มึงจะได้กินด้วย” ทีมมันบอกผมแล้วลุกขึ้นยืน ผมเลยยกแขนขึ้นเพื่อให้มันช่วยดึงผมให้ลุกบ้าง ห่านป่าแม่งหัวเราะเบาๆ แล้วยอมทำตาม “เออ กูลืมถาม หิวรึเปล่า”
ไม่ถามกูพรุ่งนี้บ่ายๆ เลยวะ
“นิดหน่อย แต่ยังไม่กินก็ได้ รอกินบาร์บีคิวดีกว่า” ผมตอบ ทีมเลยเดินนำไปที่โต๊ะพลาสติกตัวใหญ่ริมสนาม บนโต๊ะมีกะละมังใส่น้ำแข็งวางอยู่ด้านบนเป็นถุงพลาสติกใส่พวกปลาหมึกและกุ้ง
“ทำเป็นรึเปล่า” ไม่ใช่ทีมหรอกครับที่ถาม พี่ชายของอันดาเดินเข้ามาร่วมวงด้วย
“ท่านเชฟผู้เป็นหนึ่งในยุทธจักรโปรดชี้แนะ” ทีมทำท่าประสานมือเหมือนหนังจีน ส่ายหัวด๊อกแด๊กแล้วค้อมตัวลงหน่อยๆ พี่ลันหัวเราะออกมา แล้วเดินไปหยิบกะละมังอีกใบมารองน้ำจากก๊อกใกล้ๆ โต๊ะมา
“ล้างก่อนแล้วกัน ใส่เกลือด้วย จะได้ไม่คาว” พี่ลันทำให้ดูช้าๆ แบบมืออาชีพมากครับ ผมได้แต่ชะเง้อมองตาม ปกติมีหน้าที่กินอย่างเดียว ไม่เคยช่วยทำอะไรแบบนี้เลย
ล้างไปอธิบายไป สุดท้าย ลูกศิษย์มือใหม่อย่างพวกผมก็ได้แต่ยืนให้กำลังใจ พี่ลันก็ต้องกลายเป็นทั้งคนสอนและคนทำในที่สุด ผมมารู้ทีหลังจากไอ้ทีมว่าพี่ชายของอันดาเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้เรียนคณะสถาปัตย์ แต่เรียนเกี่ยวกับการคหกรรม(เกี่ยวกับการทำอาหารและโภชนาการโดยเฉพาะ) เพราะพี่แกค้นพบทางตัวเองตั้งแต่ยังเรียนมัธยมต้นว่าชอบทำอาหาร ที่บ้านก็ตามใจ อยากเรียนอะไรก็เรียนไป ขอแค่เรียนก็พอ
หลังจากที่ทุกคนเหนื่อยกับการเตรียมอาหารสดทั้งหลายเป็นที่เรียบร้อย แน่นอนว่าผมก็ทำตัวเป็นคนดีด้วยการพยายามจะช่วย และก็เลิกพยายามไปในที่สุด เพราะทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนดูและให้กำลังใจ(พี่อ๋อง พี่รหัสของไอ้ทีม ถึงขั้นขอให้ผมถอยห่างออกจากบริเวณที่พี่แกกำลังหั่นปลาหมึก เพราะกลัวว่าจะได้หั่นนิ้วผมแทนหนวดมันTT)
เกือบหกโมงเย็นแล้ว กว่าจะได้ฤกษ์เข้ามานั่งเกาะกลุ่มกันทานบาร์บีคิว ปาร์ตี้วันเกิดอยากจะกินมีทุกอย่างเลยครับ แต่พี่ลันเน้นที่เนื้อหมักย่างหอมๆ น้องเป็ดเขียว เอ้ย ไก่อบฟาง ปลาหมึกย่าง กุ้งเผา ไหนจะมีถั่วคั่วหอมๆ ไว้กินแกล้มเหล้าเป็นออเดิร์ฟอีก แล้วรสชาติก็ดีอย่าบอกใคร เหมือนเชฟใหญ่มาเอง
“เป็นไงฝุ่น อร่อยมั้ย” นินทาปุ๊บก็เดินมาเลยครับ พี่ลันคีบเนื้อชิ้นนุ่มวางเพิ่มลงบนจานของผมและอันดา
“อร่อยครับ พี่ลันฝีมือดีมากๆ”
“ฮ่าๆ จริงเหรอ ปากหวานแบบนี้นี่เอง ไอ้ทีมถึงได้หลงนักหลงหนา” แหงะ...ผมไม่เคยปากหวานกับมันนะ
“แน่นอน พี่ชายของอันดาทำกับข้าวอร่อย ไม่งั้นที่ร้านจะมีคนเข้าเยอะแยะแบบนั้นได้ไง”
“เปิดร้านด้วยเหรอ” ผมถาม พี่ลันเลยยิ้มออกมาอย่างเขินๆ
“ที่จริงก็เป็นร้านของญาติน่ะ ทำงานเก็บเงินได้ซักก้อนก็ว่าจะเปิดร้านของตัวเองดูบ้าง”
“ต้องรุ่งแน่ๆ ครับ” ผมย้ำ พี่ลันเลยยิ่งยิ้มกว้าง คีบเนื้อให้ผมเพิ่ม...อ้าว บ้ายอนี่หว่า กร๊ากกก
แต่เรื่องอาหารอร่อยน่ะ เรื่องจริงนะครับ สมแล้วที่เป็นคนชอบทำอาหาร และเรียนจบมาทางด้านนี้โดยเฉพาะ
“เหี้ยทีม น้องปิ๊กโทรมา” พี่ไกด์ที่นั่งถัดจากผมไปหันไปตะโกนเรียกเพื่อนที่ยังยืนหน้าดำควันโขมงย่างกุ้งอยู่หน้าเตาไฟ
“ไม่ต้องรับหรอกมึง” ห่านป่าแม่งตอบแบบนั้นแล้วจัดการพลิกกุ้งต่อแบบไม่สนใจพี่ไกด์ที่นั่งเดี้ยงมองโทรศัพท์ที่ยังสั่นไม่หยุดด้วยสีหน้าลำบากใจ
“มึงไม่เคลียร์ให้จบๆ ไปวะทีม จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง”
ถามทีมด้วยคำถามแบบนี้ ผมไม่ต้องรู้เรื่องยังเดาออกเลยว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร
“กูเคลียร์ไปสิบรอบแล้วครับเชี่ยไกด์” คนย่างกุ้งมันทำเสียงเซ็งๆ
“ใช่เด็กอักษรฯ คนนั้นรึเปล่าวะไกด์” พี่อ๋องชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาถามพร้อมรอยยิ้มกวนๆ
“ครับพี่ เค้าโทรหาไอ้ทีมแล้วแม่งไม่รับ เลยหันมาจิกผมแทน”
“กูคั่วต่อให้มั้ย ถึงน้องรหัสกูจะจิกไปแล้วแต่กูก็ไม่ถือนะ” พี่อ๋องพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ดูเหมือนคนที่โดนพาดพิงจะเอาจานกุ้งกลับมาที่โต๊ะพอดีเลยพูดขึ้น
“ผมจะโทรฟ้องน้องตังค์”
“เกี่ยวอะไรกับสตังค์” พี่อ๋องดับเสียงหัวเราะทันทีครับ สงสัยไอ้ทีมแม่งจะจี้ถูกจุด กร๊าก
“ไม่รู้สิครับ” ทีมทำหน้าตายแล้วนั่งลงข้างผม แกะกุ้งเงียบๆ พักเดียวพี่ไกด์ก็สบถออกมาแล้วพูด
“เหี้ยทีม มึงดูอะไรนี่” พี่ไกด์บอกแล้วยื่นโทรศัพท์ผ่านหน้าผม ส่งให้ไอ้เหี้ยทีมทันทีครับ แต่ขานั้นมือเลอะกุ้งเลยได้แต่นั่งอ่านข้อความบนหน้าจอด้วยสีหน้าเหม็นเบื่อ
“อันดา ออกไปบอกผู้หญิงหน้าประตูบ้านให้พี่หน่อย ว่าพี่ทีมไม่อยู่”
อันดาขมวดคิ้วนิดหน่อย แต่ก็ยอมลุกขึ้นเดินหายไปทางหน้าบ้าน แค่อึดใจเดียวอันดาก็วิ่งกลับมาหน้าตื่นๆ
“เค้าบอกว่า เค้ารู้ว่าพี่อยู่นี่ ถ้าพี่ไม่ออกไปพูดกับเค้า เค้าจะปีนเข้ามาในบ้านเอง แล้วจะเกิดอะไรขึ้นก็รอดูเอา”
“โหย แรงสาด กูไม่เอาแล้ว” พี่อ๋องยังมีอารมณ์มาล้อเล่น
“มึงก็ออกไปคุยกับเค้าให้รู้เรื่องสิวะ” ผมทนไม่ได้ หันกลับไปบอกมัน ทีมขมวดคิ้ว
“กูเคลียร์แล้ว กูจบกับเค้าตั้งแต่ก่อนมึงกลับมาด้วยซ้ำ แต่กูไม่เข้าใจว่าเค้าเว้าวอนอะไรในตัวกูนักหนา”
“ก็นี่ไง เพราะมึงไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไร ก็ออกไปคุยให้รู้เรื่อง จบๆ แม่งไปซะ” พี่ไกด์เสริม “กูก็ไม่ได้อยากบังคับมึงนะเว้ยทีม แต่กูก็รำคาญเวลาน้องปิ๊กโทรจิกกูตอนเช้าๆ เหมือนกัน”
อ่อ...กูก็นึกว่าพี่ไกด์เป็นคนดี อยากให้ผู้หญิงได้รับความยุติธรรม ที่ไหนได้ แม่งรำคาญเสียงโทรศัพท์นี่เอง
“เออๆ งั้นเดี๋ยวกูมา นั่งกินกันไปก่อนก็แล้วกัน”
ทีมมันยังไม่เลิกทำหน้าเหม็นเบื่อตอนที่ลุกเดินไปทางประตูหน้าบ้าน พอห่านป่ามันเดินพ้นระยะที่จะได้ยิน อันดาก็เริ่มพูดทันที
“ผู้หญิงคนนั้น ดูเค้าโกรธเฮียมากเลยนะ ให้เฮียออกไปคนเดียวจะดีเหรอ”
“คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...”
เพล้ง!! ทุกสายตาหันกลับไปที่ต้นเสียง กว่าจะทันได้ห้ามตัวเอง ร่างกายของผมก็ผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปทางเดียวกับที่ทีมเพิ่งเดินออกไปทันที
เจอกันตอนหน้า(ตอน 10)จ้ะ
eiizes’s talk
สวัสดีค่า
ทั้งที่ตั้งใจจะอัพวันเว้นวันแท้ๆ แต่ทำไมความขี้เกียจมันมากมายขนาดนี้ 555
มีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ใหม่ๆ เข้ามากันหลายคนเนอะ คนเขียนก็ปลื้มมม แวะเวียนมาอ่าน มาทักทายกันได้นะคะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเลย
ที่จริงคะแนนบวก จะบวกหรือไม่บวกให้ คนเขียนก็ไม่ได้ยึดถืออะไรนะคะ แค่ทุกคนเขียนความเห็นให้กันแบบนี้ก็ดีใจแล้ว(เพราะเราเอง ก็ยังบวกให้ใครไม่ได้เลยเหมือนกัน
)
เห็นหลายคนสงสัยว่าใครกันนะ คือคนแรกของน้องฝุ่น...คริคริ อันนี้ต้องติดตามกันต่อไปค่ะ
อดีตของฝุ่น ก็ค่อยๆ เผยออกมาทีละนิด ไหนจะน้องปิ๊กชะนีสาว(?)จากคณะอักษร งานนี้พี่ทีมจะจัดการยังไง ก็เป็นกำลังใจให้คุณพระเอกสุดกวนคนนี้ด้วยแล้วกันค่า
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ
eiizes
หัวข้อ: บาป...หวาน ♥ แจ้งข่าวดีด่วนสุดดดด หน้า 31 จ้า [16/1/16 :D] (อ่าน 325638 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก