หัวข้อ: บาป...หวาน ♥ แจ้งข่าวดีด่วนสุดดดด หน้า 31 จ้า [16/1/16 :D]

[indy❣zaka]

กุ๊กกิ๊ก วี๊ดวิ้ววว

[A-J.seiya*]

ทำไมสั้น ??
งื้ออออออออ
ตกลงง้อได้แล้ว ???
ฮ่าๆๆ น้องฝุ่นเอาแจ่ใจ ทีมต้องตามใจเยอะๆนะ !!

[i-love-you]

หวานไปไหนจร๊า   ระวังน้ามทะเล หวาน แทน เค็ม เน้ออออ

[hotladyanyavee]

ตอนหวานๆน่ารักอะ

[EoBen]

ทีมไม่น่ารัีกเลย พูดไรก็ไม่รู้

ฝุ้่นชอบโทษแต่เซ็กซี่ เซ็กซี่ไม่ผิดซะหน่อยยย

[Pa'veaw]

น่ารักจังเลยยยยยยยยย
 

[creator]

พุธนี้เราก็สอบค่ะ สนไหม
ก็จะอ่านเหมือนกัน 5555

มาสั้น ๆ ให้หายคิดถึงสินะ
แต่แค่นี้มันไม่พออออ จะเอาอีก!

อยากเห็นฝุ่นตอนเมา
น่าจับกรอกดูจริง ๆ เลยเชียว  หึหึ
รอพี่ทีมมอมฝุ่นสำเร็จ ซักวัน(ถ้ามี)

รอตอนต่อไปจ่ะ 

[tawan]

วันหลังหลังไปหลายวันปะ

มาเร็ว ๆ นะ

 

[aehJTS]

ช่วงนี้นักเขียนหลายท่านติดสอบ แต่ยังมีกะใจมาลงให้พวกเราอ่านกัน ขอบคุณคราบบบบบบ....

เริ่มมีงอนเข้าขั้นผัวเมียเต็มขั้นละ

  คะ

[~MeiMeiZ@~]

 

[ordkrub]

Aรวดนะครับ

[eiizes]

   ตอนช่วงเย็นเราสองคนหาอะไรกินรองท้องกันขำๆ ก่อน เพราะมันจะพาไปกินปลาหมึกที่ชาวประมงเค้าเพิ่งตกขึ้นมาใหม่ๆ ที่หาดหนึ่งในพัทยาตอนช่วงค่ำ แค่โปรแกรมหาของกินมันยังไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ แต่หลังจากนั้นผมรบเร้าจะไปเดินเล่นที่ถนนวอล์คกิ้งสตรีท ทีมเลยต้องกลับไปยังที่พัก เพื่อเอาเซ็กส์ซี่ไปฝากไว้ก่อน

   “ทำไมมึงดูสนิทกับพนักงานที่รีสอร์ทจังวะ” ผมถามขึ้น หลังจากทีมเอาเซ็กส์ซี่ไปฝากไว้กับพนักงานโรงแรมที่กุลีกุจอจูงเซ็กส์ซี่ไปให้

   เกือบสามทุ่มแล้ว ท้องฟ้าในต่างจังหวัดที่ไม่มีตึกสูงๆ คอยให้แสงนีออนจึงค่อนข้างมืด มีเพียงตะเกียงเจ้าพายุตัวใหญ่สองสามตัวตั้งอยู่รอบๆ ไม่ได้มีแค่ผมกับทีมหรอกครับที่นั่งรอหมึกสด แต่มีป้าแก่ๆ ที่คาดว่าน่าจะเป็นแม่ค้า มารอด้วยเช่นกัน

   “มันเป็นผลพลอยได้สำหรับกูน่ะ พ่อกับเจ้าของที่พักเป็นเพื่อนกัน ตอนช่วงที่ลุงแกสร้าง ก็มาให้พ่อออกแบบให้ เวลากูมาเที่ยวทะเลกับเพื่อน ก็พักที่นี่แหละ ที่พักลดราคาไปกว่าครึ่ง ถ้าจะเสียเงินเยอะก็เพราะพวกเชี่ยไกด์ชอบสั่งอาหารกินกลางดึกนั่นแหละ” มันอธิบายให้ฟัง

   ถึงแม้ว่าไฟรอบตัวจะไม่สว่างมากนัก แต่เพราะผมกับทีมนั่งใกล้กันทำให้เห็นดวงตาสีเข้มที่สะท้อนแสงไฟชัดเจน ไม่ได้มีเพียงแสงไฟเท่านั้นที่ฉายในดวงตาคู่นั้น ทว่าความรักและห่วงใยกลับสะท้อนกลับมาหาผมจนรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ทีมยิ้มให้เมื่อเห็นว่าผมยังไม่ละสายตาไปไหน มันก้มลงมาจูบที่ปลายจมูกเบาๆ

   “กูดีใจนะ ที่ได้มาที่นี่กับมึง” เสียงทุ้มหวานกระซิบบอกผมแบบนั้น

   “อะไรของมึง” ผมพึมพำตอบกลับไป

   “ไม่อยากรู้เหรอ ว่าทำไมกูถึงรักมึงขนาดนี้”

   “กูจะไปรู้ได้ไง”

   “แล้วอยากรู้รึเปล่า” มันยังเพียรพยายามเล่นยี่สิบคำถามครับ

   “อยากเล่าก็จะทนรับฟัง” ผมตอบยิ้มๆ เมื่อทีมก้มลงมาจูบอีกครั้ง

   “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว....ณ ประเทศเสรีที่มีดาราหนังและแอปเปิ้ลโดนกัด เจ้าชายทีมเดินทางไปกับว่าที่พระมเหสีของพระราชาสิน” มันเล่าแล้วยิ้มกว้าง “เจ้าชายทีมบังเอิ๊ญ บังเอิญไปเจอกับยาจกผู้หนึ่ง ทราบชื่อทีหลังว่าฝุ่น...”

   “เดี๋ยว ทำไมกูต้องเป็นยาจกด้วย”

   “ฟังให้จบสิ” เอ๊า ดุกูอีก “หน้าตายาจกผู้นั้นธรรมดามากกกกกกก ไม่ใช่สเป็คของเจ้าชายเลยแม้แต่นิดเดียว แถมยังดื้อ หัวแข็ง ไม่น่ารัก”

   นี่สรุปกูมีดีอะไร...?

   “แต่พอเจ้าชายทีมกลับมายังถิ่นฐาน ณ ปทท. (ปอทอทอ) เจ้าชายสุดหล่อกลับไม่สามารถลืมใบหน้าของยาจกผู้นั้นได้เลย ยิ่งนานวันก็ยิ่งอยากเจอ อยากพูดคุย จนเจ้าชายเริ่มวิตกว่า...กูเป็นเกย์รึเปล่า...แต่ก็ได้ปรึกษากับอำมาตย์แก่ผู้หนึ่ง ทำให้รู้ว่า กูเป็นเจ้าชายซะอย่าง เป็นเกย์จริงแล้วประชาชนคนไหนจะกล้านินทา ยิ่งได้ฟังเรื่องราวมาจากพระมเหสีของพระราชาแล้ว เจ้าชายทีมก็ยิ่งรู้สึกทุรนทุราย อยากเจอแต่ก็ยังเก๊กหล่อ จนวันที่ยาจกคนนั้นได้เข้ามาอยู่ร่วมวังเดียวกัน”

   “แต่กูยังสงสัย ทำไมกูต้องเป็นยาจกในนิทานปัญญาอ่อนนี่ด้วย” ผมยังเคือง

   “มึงไม่เคยอ่านการ์ตูนผู้หญิงเหรอ นางเอกมักจะจน พอแต่งงานกับพระเอกก็รวยไง หรือไม่ก็นี่เลย ซินเดอเรลล่า เป็นคนใช้อยู่ดีๆ ได้เป็นเจ้าหญิงตอนจบ”

   “ซินเดอเรลล่าเป็นลูกของเจ้าของบ้านไม่ใช่เหรอวะ” ผมแย้ง

   “งั้นแอเรียลล่ะ นางเงือกอะ ตอนหลังก็ได้แต่งงานกับเจ้าชาย” มันยังเถียง

   “แอเรียลเป็นเจ้าหญิงเงือก แสรด”

   “เออๆ นั่นแหละ แอเรียลจะเป็นยาจกเงือกหรืออะไรกูก็ไม่แคร์ แค่กูรักมึง พอใจยัง”

   “มึงมันบ้า” ผมพึมพำ แล้วรีบลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าเรือจับหมึกของลุงชาวประมงเริ่มเข้ามาเทียบท่า ไอ้ทีมมันกลับไม่ยอม เดินตามเข้ามาติดๆ พยายามจะเอาคำตอบให้ได้ แต่ขอโทษ ถ้ากูหันไป มึงก็เห็นสิว่ากูยิ้มน่ะ!

   หมึกสดที่เพิ่งจับมาตัวใสมากๆ ครับ หนวดยังดุ๊กดิ๊กๆ อยู่เลย ลุงชาวประมงแกก็ใจดี จัดการย่างให้เสร็จสรรพ นอกจากนี้ยังมีพวกหมึกนึ่งมะนาวหอมๆ ให้อีกด้วย ผมกับทีมก็ช่วยกันนั่งกินอิ่มหนำสำราญ

   “ลุงมาจับแบบนี้ทุกวันเลยเหรอครับ” ผมถามขึ้นเมื่อกลืนชิ้นปลาหมึกลงคอ ลุงชาวประมงที่กำลังเก็บแหให้เข้าที่ก็หันมาตอบด้วยรอยยิ้มใจดีอวดฟันหลอของแก

   “ทุกวันแหละพ่อหนุ่ม วันนี้ยังได้น้อยนะ บางวันแทบจะไม่มีที่ใส่หมึกเลย”

   ถึงลุงจะบอกว่าวันนี้ได้น้อย แต่สำหรับผมก็ว่ายังเยอะอยู่ดี เพราะป้าแก่ที่นั่งรออยู่พร้อมพวกเราเหมาไปทั้งหมดก็ได้กว่าสิบกิโลกรัม พูดง่ายๆ ว่าเอาไปทำกับข้าวขายได้เยอะเลยแหละครับ

   “อร่อยมั้ย” ทีมหันมาถามผม พลางเอาส้อมจิ้มหมึกนึ่งมะนาวร้อนๆ มาเป่าแล้วมาจ่อที่ปาก

   “อืม อร่อย” ผมตอบ แล้วหันไปงับปลาหมึกที่ทีมยื่นให้

   “กูดีใจนะ ที่เห็นมึงมีความสุข” มันบอกอีกครั้ง ยื่นปลายนิ้วมาเช็ดข้างแก้มให้เบาๆ

   ผมรู้สึกว่าหน้ากำลังร้อนแข่งกับเตาถ่านที่ลุงเอาไว้ใช้ย่างหมึก และมันคงแดงแข่งกับตูดลิงวันนี้แน่ๆ ไม่อยากปฏิเสธหรอกนะ แต่อายนี่ครับ!


   walking street เป็นถนนที่มีชาวต่างชาติเยอะมาก...แต่ถ้าให้เลือกได้ ผมก็ขอบายที่จะมาคนเดียวนะ 

   มันเป็นแหล่งท่องเที่ยวใหญ่ๆ แถวแหลมบาลีฮายของพัทยา เลยไม่แปลกที่ชาวต่างชาติจะเยอะมากขนาดนี้ แต่ผมว่าสิ่งที่เยอะกว่าคือร้านเหล้านะ มีตลอดทางเลยครับ และนั่น...

   “โหย เอ็กซ์สัด” เสียงคนข้างตัวมันพูดขึ้น ผมเลยหันไปมองตามสายตามันบ้าง ผู้หญิงผิวสองสีหุ่นดีกำลังเต้นรูดเสาอยู่บนชั้นสองของร้านเหล้าแห่งหนึ่งอย่างเมามันส์ ท่าเต้นที่ผสานกับเพลงจังหวะเร้าใจแลดูเผ็ดร้อนจนผมยังรู้สึกหน้าชา ฝรั่งหลายคนยืนดูและเป่าปากโห่ร้องด้วยความชอบใจ

   “มึงชอบแบบนี้เหรอ” ผมถามเรียบๆ ทีมมันเลยหันกลับมาตอบ

   “ไม่เอาน่า กูก็แค่ดูเอง”

   “ถ้าอยากเอา ก็ไปเปิดโรงแรมใหม่นะ กูไม่อยากใช้เตียงร่วมกับใคร” ผมบอกหน้าตึงๆ ไอ้ทีมเลยเดินตามมางอแงใกล้ๆ

   “อย่าโกรธสิ กูก็แค่มอง ไม่ได้อยากทำแบบที่อยากทำกับมึงซักหน่อย”

   “ทีม...กูเข้าใจนะ มึงชอบผู้หญิงมาตลอดชีวิต เจอผู้หญิงสวยๆ เอ็กซ์ๆ ก็ต้องอยากทำด้วยเป็นธรรมดา กูไม่ถือหรอก เพราะมึงก็ไม่ใช่คนแรกของกูเหมือนกัน” ผมพูดเหมือนคนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาจนผมตัดสินใจเดินหนีออกจากตรงนั้น จนออกมานอกวอล์คกิ้งสตรีท ผมจึงเดินเข้าไปซื้อบุหรี่จากร้านค้าแผงลอยใกล้ๆ

   “เอาบุหรี่ซองนึงครับ”

   “เปลี่ยนจากบุหรี่เป็นโค้กแทนครับ” ทีมเดินตามมาบอกเสียงเรียบ ยื่นแบงค์ห้าสิบให้คนขายที่มองหน้าผมและมันสลับกันไปมาอย่างงุนงง

   “เอาบุหรี่ตามเดิมครับ นี่เงิน..” ผมบอกแล้วหยิบแบงค์ร้อยให้บ้าง

   “เอาโค้กสองกระป๋องครับ...จะหยิบมั้ยครับ ถ้าไม่หยิบผมจะได้ไปซื้อร้านอื่น” มันบอกเสียงนิ่งจนใจผมสั่นด้วยความสับสน คนขายรีบกุลีกุจอหยิบกระป๋องโค้กให้ด้วยความไม่เข้าใจ “นี่เงิน ไม่ต้องทอนครับ”

   “ผมเอาบุหรี่ด้วยซองนึง” ผมยังยืนนิ่งไม่สนใจ และยืนยันจะเอาบุหรี่ตามเดิม คราวนี้ไอ้ทีมมันไม่ทักท้วงอะไรทั้งนั้น มันปล่อยให้ผมได้ทำตามใจตัวเอง จนผมจุดบุหรี่ขึ้นสูบ มันก็ยังไม่พูดอะไรทั้งนั้น แต่เดินนำไปที่รถที่จอดทิ้งเอาไว้แทน

   “ดับบุหรี่ก่อนเข้ารถด้วยนะ ไม่ชอบให้มีกลิ่นติดที่เบาะ” เสียงมันยังเรียบนิ่ง ไม่ใส่ความรักและเอ็นดูเหมือนอย่างเคย

   ผมสูบบุหรี่ไปทั้งที่น้ำตายังคลอ ทีมไม่เคยใช้เสียงแบบนี้พูดกับผมมาก่อน ผมรู้ตัวว่ากำลังไม่ชอบใจด้วยเรื่องงี่เง่า ทีมโตมาด้วยความคิดแบบผู้ชายทั่วไป รักและมองเพศตรงข้าม มันควรจะเป็นเรื่องธรรมดาที่ทีมมีเซ็กส์กับคนอื่น แต่แค่คิด...ผมก็รู้สึกทำใจไม่ได้

   ผมดับบุหรี่กับพื้น แล้วเข้ามานั่งในรถที่มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานท่ามกลางความสงัด ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้ามันด้วยซ้ำ ทีมกดล็อครถแล้วขับรถกลับที่พักทันที

   ปกติทีมเป็นคนขับรถค่อนข้างเร็ว แต่ก็ระมัดระวังมากพอสมควร ผิดกับวันนี้ที่มันขับเร็วมาก และฉวัดเฉวียนเสียจนผมนึกอยากจะออกไปเรียกแท็กซี่กลับที่พักเอง น่าจะปลอดภัยกว่า

   จากเดิมที่ใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงจากที่พักมาแหลมบาลีฮาย แต่คราวนี้ไอ้ทีมกลับใช้เวลาแค่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น มันจัดการจอดรถในลานจอดที่เงียบสงัด เนื่องจากเป็นเวลาเกือบห้าทุ่มแล้ว ห่านป่ามันจัดการดับเครื่องแต่ยังไม่ลงจากรถ กลับหันหน้ามาถามผมแทน

   “พอใจรึยัง”

   “พอใจ...เรื่องอะไร” ผมถามกลับ รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

   “เห็นมึงชวนกูทะเลาะ เลยอยากรู้ว่าพอใจรึยังที่เห็นกูเป็นบ้า” มันถามผม

   “กูไม่ได้ชวนทะเลาะ” ผมบอกเสียงเบา น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง

   “กูผิดเหรอฝุ่น ที่กูไม่ใช่คนแรกของมึง ถึงกูจะเจอมึงทีหลัง แต่กูไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวมึงเลยใช่มั้ย”

   “แล้วกูล่ะ...กูมีสิทธิ์อะไรในตัวมึงบ้าง ทั้งที่ปากมึงก็พูดอยู่ว่ารักกู แต่ตามึงก็มองคนอื่น ถ้าเป็นแบบนั้นมึงก็อย่าพูดเลยว่ารักกู...” น้ำตาผมไหลริน ทีมไม่ได้ตอบอะไร ไม่ได้กอด ไม่ได้จูบ หรืออะไรทั้งนั้น มันทำเพียงแค่มองหน้าผมที่กำลังเสียน้ำตาท่ามกลางความนิ่งงัน

   ในหัวผมตีกันยุ่ง ไม่รู้ว่าเรื่องไหนเป็นเรื่องไหน ก่อนหน้านี้มีคนเคยถามว่าผมกับทีมเป็นอะไรกัน และผมตอบแบบไม่คิดอะไรมากว่าผมเป็นน้องของมัน..ถึงแม้ความจริงจะไม่ใช่เลยแม้แต่นิดเดียว

   ผมไม่ได้อายกับคำตอบที่จะต้องพูดออกไป...แต่ผมแค่ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะเชื่อใจในคำพูดของทีมได้แค่ไหน และตอนนี้เราอยู่ในฐานะอะไรกัน คนรู้จัก? เพื่อน? พี่น้อง? คู่นอน? หรือว่าแฟน?

   “กูรักมึง...นั่นคือเรื่องจริง กูรอและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มึงมากอดไว้แบบทุกวันนี้ กูคิดเสมอว่ามึงคือคนที่กูรัก คนอื่นที่กูมองหรือมองกู ก็ได้แค่มอง กูอาจมีความรู้สึกทางเพศบ้างถ้าเห็นการยั่วยุ มันก็เป็นเรื่องปกติ แต่คนอื่นก็ไม่ใช่คนที่กูนึกอยากจูบ อยากกอดเอาไว้ตลอดเวลาแบบมึง”

   ทีมตอบผมด้วยเสียงที่หนักแน่น มันยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา

   “กูอยากขอมึงเป็นแฟนนานแล้ว แต่คิดว่ามันยังไม่สมควร เพราะกูก็ยังไม่รู้ว่ามึงคิดยังไง...กูทำใจไม่ได้หรอกนะถ้าเห็นมึงเดินหนีกูไปเพราะคำถามโง่ๆ แบบนั้น”

   “มึง...มึงไม่ใช่กู มึงไม่รู้หรอกทีม” ผมพึมพำตอบ “กูอยู่กับความไม่เข้าใจ ไม่มั่นใจในตัวคนอื่นมาชั่วชีวิต แค่คำว่ารักของมึง...กู..กู...”

   “เพราะกูไม่ใช่มึง กูเลยเข้าใจในตัวมึงไม่ได้หมดหรอก มีปัญหาอะไรก็ต้องพูดต้องคุยกันสิ ไม่ใช่เอะอะก็โกรธแล้วเดินหนีกูมาแบบนั้น” ทีมที่แสนใจดีเริ่มกลับมาอีกครั้ง ผีบ้าเริ่มหายไป แต่ผมก็ยังร้องไห้ไม่หยุด ปลายนิ้วสากเช็ดเข้าที่ข้างแก้ม

   “แล้วนี่อีกเรื่อง บุหรี่น่ะ ทำไมถึงชอบสูบนัก คิดว่าเท่ห์รึไง หืม” ทีมมันเอามือที่เช็ดข้างแก้มเมื่อครู่มาบีบที่ริมฝีปากล่างของผมแรงๆ จนเจ็บจี๊ด นึกอยากจะชกหน้ามัน แต่สบกับดวงตาดุๆ คู่นั้นแล้วก็หงอยลงทันตา

   “ชีวิตมึงที่อเมริกาจะเหลวแหลกมาเท่าไหร่กูไม่สนหรอกนะ แล้วไม่ว่ากูจะเป็นคนที่เท่าไหร่ ที่ร้อยที่พันก็ตาม แต่ตอนนี้มึงเป็นคนของกู จะเป็นอะไรก็ได้ แฟน เมีย คนรัก แล้วแต่จะเรียก....มึงก็เป็นของกูคนเดียว แล้วห้ามพูดอีกว่ากูไม่ใช่คนแรกของมึง กูเคือง!”

   “แล้วตอนนี้...เราเป็นอะไรกันอะ” ผมถามเสียงหงอยๆ ไม่กล้าถามดังมาก กลัวมันกัดเอาแรงๆ

   “อืม...นั่นสิ อะไรดี? มึงเป็นของกูแล้ว.....เรียกอะไรดีน้อ” มันบอกยิ้มๆ “เมีย? กูยังไม่มีแหวนให้เลย เข้าไปในบ้านก่อนค่อยตอบละกัน”

   มันบอกอย่างนั้นแล้วเปิดประตูลงไปยืนอยู่ที่พื้นข้างล่าง ก่อนจะเดินมาทางฝั่งผมเพื่อจะจูงมือเดินไปที่บ้านพักด้วยกัน ตลอดทางไอ้ทีมมันฮัมเพลงไปอย่างมีความสุขไม่มีเค้าของปีศาจร้ายที่รังแกผมเมื่อครู่หลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย



   บ้านพักริมทะเลของเรายังเงียบสงัด มีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดเข้ากระทบฝั่งเท่านั้น ทีมส่งกุญแจบ้านให้ผมเปิด ประตูใหญ่ถูกดันเปิดช้าๆ ไอ้ห่านป่าเอื้อมมือข้ามตัวผมไปกดสวิตซ์ไฟในห้อง...

   ห้องนั่งเล่นที่เคยมีเพียงเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ เบาะนุ่มๆ ไว้รองนั่ง และโต๊ะกระจกที่ตั้งเพียงดอกไม้ใส่ในแจกัน...บัดนี้ ถูกเนรมิตให้มีเค้กผลไม้ก้อนโตวางอยู่บนนั้น เทียนถูกปักเอาไว้แต่ยังไม่ได้จุด รวมไปถึงของขวัญอีกสองสามกล่องวางอยู่บนเก้าอี้ไม้ ไฟประดับดวงเล็กกระพริบระยิบระยับรอบห้อง

   “happy birthday” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ที่ข้างหูผมแบบนั้น มันก้มลงมาจูบที่ซอกคอ ก่อนจะจับคอเสื้อผมให้ยืดออกแล้วเริ่มจูบลงไปที่กระดูกไหปลาร้าช้าๆ ปลายลิ้นไล้เลียเก็บกลืนทุกกระเบียดนิ้วอย่างใจเย็น “พอก่อนดีกว่า...ไปเป่าเค้กก่อนไป”

   ทีมบอก แล้วโอบเอวผมไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง ก่อนจะดันก้อนเค้กมาวางไว้ตรงหน้า

   “ที่จริงกูให้เค้าจุดเทียนให้นะ แต่เมื่อกี้เราไม่เข้าใจกัน เลยไม่ได้โทรหาที่รีสอร์ท เอาเป็นว่ากูจุดให้แล้วกันนะ” ทีมยิ้มให้ผมที่พูดอะไรไม่ออก เทียนสีเล่มเล็กๆ ที่ปักอยู่เต็มหน้าเค้กผลไม้ถูกจุดขึ้นช้าๆ ในหัวใจผมตื้นตันเสียจนแทบจะร้องไห้ออกมา “อยากสั่งเค้กช็อคโกแล็ตให้ แต่เมกาผลไม้คงอร่อยสู้ประเทศไทยไม่ได้ จะสั่งเค้กไอติมก็กลัวมันละลายหมด เลยเอาเค้กโยเกิร์ตผลไม้ดีกว่า ไม่อ้วนด้วยนะ”

   มันบอกติดขำๆ แล้วยื่นเค้กมาตรงหน้าผม

   “เป่าสิ” ผมยิ้มให้ ก่อนจะหลับตาลงอธิษฐานครู่หนึ่ง แล้วเป่าเทียนให้ดับทั้งหมด ทีมวางเค้กลงแล้วปรบมือเปาะแปะ

   “สุขสันต์วันเกิดครับที่รัก” มันบอกพลางก้มลงมาหอมแก้มผมแรงๆ

   “แต่วันนี้ไม่ใช่วันเกิดกูนะ” ผมบอก ทั้งที่ยังยิ้มไม่หุบ ผมไม่ได้โกหกนะครับ ที่จริงผมเกิดวันที่เก้าเมษายนต่างหาก นี่ยังไม่เที่ยงคืนเลยนะ อุฮิ

   “เวลาที่จีน เกาหลี ญี่ปุ่นมันเป็นวันที่เก้าแล้วนะ” ทีมบอกขำๆ ก่อนจะยกมือยอมแพ้ “กูกะเวลาผิดไปนิดนึง โทษทีนะ”

   “ขอบคุณมาก” ผมบอก แล้วความดีใจทั้งหมดที่มีก็ทำให้ขยับตัวขึ้นไปนั่งคร่อม หันหน้าเข้าหาตัวทีม ก่อนจะก้มลงจูบมันเบาๆ “เป็นวันเกิดที่ดีที่สุดเลย”

   “รักนะครับ” ทีมยิ้ม เงยหน้ารับจูบของผม ริมฝีปากแนบกันก่อนที่ผมจะเริ่มเป็นฝ่ายทนไม่ไหว รุกเร้ามันมากขึ้น ซึ่งไอ้ห่านป่าก็ยอมตอบรับแต่โดยดี

   ฝ่ามือร้อนเริ่มไล้เข้าไปใต้เสื้อ เพียงแค่อึดใจเดียว ผมก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นกุ้งที่โดนปอกเปลือก ไม่ใช่แค่ผมเท่านั้น เสื้อของทีมเองก็ลอยไปหมดสภาพอยู่บนพื้น มันซุกไซร้ให้ผมเคลิ้มไม่ถึงสิบห้านาที ทีมก็เริ่มขยับยุกยิกถอดกางเกงของผมออกจนเหลือแต่ชุดวันเกิด สมกับเป็นวันเกิดจริงๆ....

   หลังจากนั้นเพียงอึดใจเดียวผมก็ได้รู้จักกับคำว่า “นั่งเทียน” เป็นครั้งแรกในชีวิตลูกผู้ชาย

   “ทีม...กู กูไม่เคยนะ นี่ เดี๋ยวก่อน” ผมโวยวายมากขึ้น เมื่อทีมยังไม่ยอมเป็นฝ่ายอยู่ข้างบน แต่มันพยายามจะเอาลูกชายสุดที่รักเข้ามาเชื่อมกับร่างกายผม เพราะการเตรียมการที่ดีกว่าคราวที่แล้วทำให้ผมไม่รู้สึกเจ็บมากเท่าไรนัก กลับกัน ความต้องการของผมยิ่งพุ่งขึ้นสูงอยากให้ทีมใส่เข้ามาไวๆ ....แต่ใส่เข้ามาแบบกูนอนอยู่ข้างล่างสิวะ!

   “แป๊ปเดียวนะ ไม่เจ็บหรอก เสียวออก” มันบอกผมแบบนั้นแล้วเริ่ม...ขยับ

   ผมครางออกมาเบาๆ เมื่อโดนรุกจากหลายๆ มุมของร่างกาย ทีมไม่ยอมหยุดจูบ ในขณะที่มือข้างนึงก็สาละวนกับการมอบความสุขให้ส่วนกลางลำตัวของผม ส่วนลูกชายมันก็ยังฟัดกับสะโพกผมไม่ห่าง มืออีกข้างก็ขยำก้อนเนื้อสะโพกผมแรงๆ ด้วยความต้องการ

   “ฝุ่น...อา ฝุ่น...นุ่มจัง ร้อนมากด้วย อืม จะเสร็จแล้วนะ” มันพึมพำอยู่ชิดริมฝีปาก ก่อนที่ผมจะรู้สึกได้ถึงแรงกระแทกที่มากขึ้น รวมไปถึงฝ่ามือร้อนที่ขยับขึ้นลงรวดเร็วจนผมเองก็ต้านทานไม่อยู่เช่นกัน....

   “อื๊อ!!” ผมครางเป็นเสียงสุดท้ายก่อนจะซบลงบนไหล่กว้างที่มีรอยข่วนและรอยกัด...เอ่อ ของผมเองแหละ แหะๆ

   ทีมขยับอีกสามสี่หนก่อนจะเบาแรงลงและนิ่งลงในที่สุด เรานั่งกันอยู่แบบนั้นอีกพักใหญ่ ก่อนที่ทีมจะยอมขยับตัวออกจากร่างกายของผม แต่ก็ไม่วายจะครางออกมาเบาๆ ด้วยเสียงแหบเซ็กส์ซี่

   “เสียวจังครับที่รัก”

   “มึงแย่ที่สุดเลย” ผมบ่นแล้วลุกไปเอากางเกงขาสั้นจากในกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางอยู่ตรงมุมห้องมาใส่ลวกๆ ไอ้ทีมนั่งหัวเราะเบาๆ อยู่ที่เดิม ก่อนจะกวักมือเรียกให้ผมไปเปิดของขวัญ

   “แต่คนที่เริ่มก่อนไม่ใช่กูนะ” มันยังจะล้อ

   “งั้นวันหลังมึงก็มีแฟนเป็นมือขวาของตัวเองไปแล้วกัน” ผมตอบ ทีมเลยดึงผมมานั่งที่หว่างขามันเหมือนเดิม กอดเอาไว้หลวมๆ ตอนที่หยิบของขวัญกล่องเล็กสีขาวมาให้ โบว์สีน้ำเงินเข้มตัดกับสีขาวของกระดาษห่อ แลดูหรูมากเลยครับ

   “แกะสิ” มันบอก ผมจึงค่อยๆ รูดริบบิ้นสีเข้มออก แล้วเปิดกล่องอย่างระมัดระวัง กล่องกำมะหยี่สีแดงสดทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นอย่างไร้เหตุผล มือผมสั่นจนรู้สึกได้ขณะที่เปิดออกเพื่อดูของข้างใน...

   แหวนเงินสองวงถูกวางไว้ในกล่องอย่างบรรจง ทีมกอดผมแรงขึ้นตอนที่แหวนถูกหยิบขึ้นมาทั้งสองวง วงที่ใหญ่กว่าถูกส่งให้ผม ส่วนอีกวงมันก็ถือเอาไว้ท่ามกลางเสียงหัวใจของผมที่ยังเต้นรัวแรง

   “จะรับผมเป็นสามีได้มั้ยครับคุณฝุ่น” มันหันมากระซิบถามเอาที่ข้างหูพร้อมเป่าลมร้อนเข้าไปเบาๆ จนผมขนลุกซู่

   “อืม ถ้าไม่รับก็สงสารคนอื่นที่จะได้มึงไป” ผมบอกยิ้มๆ ทีมมันเลยหัวเราะออกมา ขณะใส่แหวนให้ผมที่นิ้วนางข้างขวา 

   “กลัวคนบางคนจะร้องไห้ขี้มูกโป่งมากกว่า” มันบอก

   “แล้วมึงล่ะ จะรับกูมั้ย”

   “รับเป็นอะไรครับ พูดจาไม่เพราะแบบนี้ จะรับเป็นอะไรไม่ทราบ” ทีมบอกเสียงดุทั้งที่ยังยิ้มกว้าง

   “เรื่องมากจริงๆ....อืม...พี่ทีมจะรับฝุ่นเป็นแฟนมั้ย”

   “ไม่รับครับ” อ่าวไอ้เหี้ย “แต่พี่อยากรับฝุ่นเป็นภรรยามากกว่า”

   แอร๊ก พูดแบบนี้ก็กระซวกไส้กูออกไปเลยเถอะ!!!

   ทีมมันยื่นมือขวาออกมากางตรงหน้าผมอย่างทวงของ ผมเลยแกล้งสวมแหวนให้แรงๆ จนทีมบ่นหงิง

   “ชอบรักแบบซาดิสม์เหรอครับ พี่ทำให้ได้นะ ทั้งวันทั้งคืนเลยดีมั้ย”

   “อย่านะมึง” ผมบอกแล้วทำท่าจะลุกหนี แต่ทีมก็หัวเราะ แล้วกอดผมแน่นขึ้น

   “อย่าพูดมึงกูเลยนะ แทนตัวเองว่าฝุ่น แล้วเรียกพี่ว่าพี่ทีมเถอะ น่ารักออก” เป็นคำขอที่น่ารัก แต่ทำยาก เพราะผมพูดจนติดปากซะแล้ว

   “ยากอะ” ผมบอกไปตามความจริง

   “ลองทำเพื่อพี่ไม่ได้เหรอ ว่าไงครับ”

   “ไม่รับปากนะว่าจะสำเร็จรึเปล่า แต่จะลองดู” ผมตอบออกไป แล้วหันไปรับจูบอุ่นๆ อีกครั้ง ไอ้..เอ่อ พี่ทีม แว๊ก กระดากปาก “เรียกทีมไม่ได้เหรอ”

   “งืมมมมม ไม่ค่อยถูกใจ แต่ก็ยังดีกว่ามึง...อนุญาตก็ได้”

   พูดถูกใจ กดไลค์ทีนึง คริคริ


   
   “จะแกะของขวัญแล้ว” นั่น..เป็นคำขอแกมบังคับของผมหลังจาก...แหะๆ อะฮิ้วๆ ไปอีกรอบสองรอบ ไม่เอาน่า...มาเที่ยวครั้งนี้ก็คล้ายๆ มาฮันนีมูนแหละครับ คู่รักใหม่เค้ามีอะไรกันบ้างก็อย่าทำหน้าเอียนสิ ขี้อิจฉานะเรา

   “จะแกะข้างนอกหรือแกะในห้อง เดี๋ยวพี่ไปหยิบมาให้”

   “ฝุ่นออกไปแกะข้างนอกก็ได้” ผมตอบเขินๆ คือไม่ได้เขินเพราะทีม แต่เขินเพราะต้องแทนตัวเองว่าฝุ่นนี่แหละครับ เอิ้กๆ 
   “ลุกไหวเหรอ” ทีมถามเย้าๆ แล้วส่งมือมาให้ผมจับเพื่อลุกขึ้น ล้าไปทั้งตัวเลยครับ ยิ่งตั้งแต่ครึ่งล่างลงไปเหมือนผ่านเครื่องบดเนื้อมาเลย ไม่มีแรงขั้นสุด แต่ของขวัญกล่องใหญ่ที่รออยู่ก็ทำให้ผมอยากลุกเดินออกไป ทีมก็ไม่ได้ห้ามอะไร มันพยุงผมเดินออกไปข้างนอกทั้งที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อนั่นแหละครับ มีแค่กางเกงนอนขายาวเท่านั้นเอง

   ทีมวางผมลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเดิม แล้วยื่นของขวัญให้อีกสองกล่อง กล่องนึงมาจากลุงสินและน้าอิ่มที่ให้กล้องถ่ายรูปดิจิตอลแบบคอมแพคเลนส์ พร้อมการ์ดสั้นๆ อวยพรวันเกิด ส่วนอีกกล่องมาจากพี่ไกด์ครับ ให้เสื้อคู่แล้วก็ เอ่อ...ของเล่นพวกเซ็กส์ทอยอีกสองสามชิ้น รวมไปถึงถุงยางอนามัยอีกแพ็คใหญ่...ให้อะไรวะเนี่ย

   “ไอ้เชี่ยไกด์แม่งให้อะไรเนี่ย!!” ทีมตะโกนแล้วก็หัวเราะพลางหยิบเซ็กส์ทอยพวกนั้นมาดู “เข้าใจให้นะไอ้เพื่อนเหี้ย...น่าจะเปิดของขวัญก่อนเข้าห้องเนอะ”

   “เนอะอะไร ทิ้งไปเลยนะ ฝุ่นไม่ให้ใช้” ผมบอกเสียงแข็ง ก่อนจะหันไปเห็นการ์ดที่พี่ไกด์เหน็บมาด้วย เลยหยิบขึ้นมานั่งอ่านเงียบๆ

   ถึงน้องฝุ่น
   น้องฝุ่นเป็นเด็กที่โชคดีมากกกกกกก ที่กำราบเพื่อนพี่อยู่ พี่ดีใจด้วยนะ แล้วก็สุขสันต์วันเกิดครับ พี่คาดว่าตอนนี้ไอ้ทีมคงทำให้น้ำทะเลหวานไปแล้ว คริคริ ใช้ของขวัญของพี่ให้คุ้มค่านะจ๊ะ
   พี่ไกด์สุดหล่อ(หล่อกว่าทีมสิบกำลังอินฟินิตี้เท่า)

   พี่ไกด์แม่งตลกเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ...แต่ของขวัญน่ะ ตลกร้ายไปนะ

   “ที่จริงพวกเพื่อนพี่ แล้วก็พี่อ๋องจะมาเที่ยวด้วย แต่พี่ขอให้มาวันพรุ่งนี้แทน เพราะวันนี้พี่จะอยู่กับฝุ่นสองคน” ทีมบอก ยังไม่ยอมวางของขวัญจากพี่ไกด์ง่ายๆ

   “เน่าจริงๆ” ผมพึมพำ แต่ดูเหมือนทีมมันจะได้ยิน เลยต่อปากต่อคำกันอีกนิดหน่อย ก่อนที่ห่านป่ามันจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองส่งให้ผม “อะไร?”

   “ไม่โทรหาแม่เหรอ วันเกิดทั้งที”

   ผมนิ่งไปเล็กน้อยกับประโยคนั้น สายตายังจับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์มือถือราวกับว่ามันเป็นของร้อนที่ไม่อาจแตะต้องได้

   “โทรไปสิครับ แม่ต้องกำลังรอโทรศัพท์ของฝุ่นอยู่แน่ๆ ถึงตอนนี้ที่อเมริกาจะเพิ่งเที่ยงวันของวันที่แปด แต่ที่นี่ก็เข้าวันที่เก้าแล้ว”

   “แม่จะรออยู่จริงๆ เหรอ” ผมถามออกไปลอยๆ ทีมจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวตรงข้ามมานั่งยองๆ ที่เบื้องหน้าผมแทน รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ก่อน “อยู่กับฝุ่นนะ”

   “ถ้าฝุ่นอยากให้พี่อยู่”

   ผมกดเบอร์โทรศัพท์บ้านที่อเมริกาด้วยความคุ้นเคย แต่ก็ยังไม่กล้ากดโทรออก ได้แต่นั่งนิ่งมองเครื่องมือสื่อสารของทีมนิ่ง จนเจ้าของมันทนไม่ไหว ยื่นนิ้วมากดให้เอง แล้วจับมือผมให้ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู

   เสียงรอสายดังขึ้นแล้วก็เงียบไปเป็นจังหวะ แต่หัวใจผมน่ะ แทบจะหยุดเต้นไปแล้ว ไม่เคยรอโทรศัพท์ใครแล้วตื่นเต้นและกังวลใจขนาดนี้มาก่อน

   ((hello?)) เสียงผู้หญิงวัยกลางคนรับสาย ผมจำได้ทันทีว่านั่นคือเสียงแม่ หัวใจผมเต้นแรงเร็วขึ้นอย่างไร้จังหวะ อ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่มีเสียงออกไป ได้แต่อ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้นจนปลายสายถามซ้ำ ((hello?))

   “แม่ครับ” ผมกรอกเสียงลงไปอย่างไม่มั่นใจ กำมือทีมที่บีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจแน่น

   ((แกเองเหรอ.. มีอะไร ก่อเรื่องอะไรอีก)) เสียงแม่อ่อนกว่าทุกที

   “เปล่าครับ แต่วันนี้วันที่เก้า วันเกิดผม ผมแค่...อยากจะขอบคุณแม่ที่ให้ผมเกิดมา” ผมตอบปลายสายไปอย่างนั้น แล้วเงียบลง แม่เองก็ไม่ได้พูดอะไร จนผมต้องเป็นฝ่ายพูดออกไปเอง “ผม...ผมรักแม่นะครับ ผมโทรมาแค่นี้แหละ”

   ((.....))

   “ผมวางนะครับ” ผมบอก แล้วหันไปสบตากับทีมที่ยิ้มอ่อนโยนมาให้ แล้วเตรียมจะกดวางสาย

   ((ฝุ่น))

   “ครับ?”

   ((แกโตแล้ว อย่าก่อเรื่องอะไรอีก เข้าใจมั้ย ฉันไม่ได้อยู่คอยเก็บกวาดเรื่องให้แกแล้วนะ จากนี้ไป...ก็มีความสุขกับชีวิตที่แกเลือกให้มากๆ ก็แล้วกัน)) คำอวยพรของแม่ที่ดูห้วนสั้น ราวกับไม่เต็มใจจะพูดนั้นกลับทำให้ผมน้ำตาไหลด้วยความดีใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมบอกขอบคุณแม่ แล้ววางสายไป ทีมบีบมือผมเบาๆ แล้วยิ้มให้

   “ร้องไห้ไปพร้อมกับหัวเราะ บ้ารึเปล่า” ทีมแซวเบาๆ พลางเช็ดน้ำตาให้

   “ขอบคุณนะ” ผมบอกแล้วโผตัวเข้ากอดห่านป่าตัวใหญ่แรงๆ ทีมพูดถูก ไม่ว่ายังไงแม่ก็คือแม่ของเราเสมอ ถึงแม่จะพูดจาและทำไม่ดีกับผม แต่แม่ก็ไม่ได้เกลียดผม....ไม่มีแม่คนไหนเกลียดลูกตัวเองได้จริงๆ หรอก

   “ขอบคุณอะไรกัน กับพี่ ต้องบอกคำอื่นต่างหาก”


   “ฝุ่นรักทีมนะ”




eiizes’s talk
สวัสดีค่า มาอัพให้ตามสัญญาแล้วน้า

ช่วงนี้เว็บเป็ดเป็นอะไรอ่า ทำไมเราเข้าไม่ค่อยได้ =_=

ตอนต่อไปจะมาในเร็ววันจ้ะ

ใครที่มีสอบก็อย่าลืมอ่านหนังสือกันเยอะๆ นะคะ ที่จริงเสาร์นี้เราไม่ได้สอบปลายภาคหรอก เราสอบแกะแพะ 55555

ก็หวังจะได้คะแนนเยอะๆ กร๊ากกกกกกกกก ส่วนเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ คนอื่นก็ขอให้เก็ทเอ เอพลัส เอพลัสๆ กันนะฮัฟฟฟ

ส่วนเรื่องการจองหนังสือ คาดว่าประมาณกลางเดือนมีนา จะเริ่มเปิดจองแล้วน้า~~ เปิดถึงเมษาเลยค่า รายละเอียดจะลงแจ้งไว้อีกทีนะคะ
เพื่อนๆ คนไหนอยากได้หนังสือไปครอบครอง อย่าลืมรีบเก็บตังค์นะฮัฟฟฟ รักคนอ่าน ด๊วบๆ

ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ

[daizodiac]

อร๊ายย หวานเกินไปแล้ว *น้ำตาซึม*

[silverspoon]

เข้ามาสมัครติดตามด้วยคนค่า
อ่านตอนแรกแอบไม่ชอบนายเอกอ่ะ ดูเป็นคนขาดมนุษยสัมพันธ์ อีคิวต่ำ  
แต่พอได้รู้เหตุผลก็สงสารมากๆ คงไม่มีอะไรเจ็บปวดเท่ากับการโดยคนที่เรารักมากทำร้ายความรู้สึกเนาะ
โดยเฉพาะตอนที่นายเอกบอกกับน้าว่า ผมแค่อยากให้แม่ยิ้มให้ผมเท่านั้นเอง เราน้ำตาคลอเลยล่ะ   ความลำเอียงมันโหดร้ายจริงค่ะ  
แต่ชอบที่มีหมาโกลเด้นรีทรีพเว่อร์เข้าฉากด้วย เพราะเราชอบหมาพันธ์นี้มากๆ หลั่นล้าดี   แล้วเซ็กซี่ก็หลั่นล้าจริงๆ น่าร้าก   เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไป

[fahsai]

อิจฉา     

พี่ทีมน่ารักที่สวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ฝุ่น กะ แม่ ซึ้งง่ะ

พี่ไกด์  ได้ใจ มากกให้ของขวัญแบบว่า

 

[eiizes]

เข้ามาสมัครติดตามด้วยคนค่า
อ่านตอนแรกแอบไม่ชอบนายเอกอ่ะ ดูเป็นคนขาดมนุษยสัมพันธ์ อีคิวต่ำ  
แต่พอได้รู้เหตุผลก็สงสารมากๆ คงไม่มีอะไรเจ็บปวดเท่ากับการโดยคนที่เรารักมากทำร้ายความรู้สึกเนาะ
โดยเฉพาะตอนที่นายเอกบอกกับน้าว่า ผมแค่อยากให้แม่ยิ้มให้ผมเท่านั้นเอง เราน้ำตาคลอเลยล่ะ   ความลำเอียงมันโหดร้ายจริงค่ะ  
แต่ชอบที่มีหมาโกลเด้นรีทรีพเว่อร์เข้าฉากด้วย เพราะเราชอบหมาพันธ์นี้มากๆ หลั่นล้าดี   แล้วเซ็กซี่ก็หลั่นล้าจริงๆ น่าร้าก   เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไป

"อีคิวต่ำ" 

ชอบคำนี้จังค่ะ อ่านแล้วขำ 5555555

ยินดีต้อนรับนะคะ ฮี่ๆๆๆๆ

[kyoya11]

หวานเยิ้มเลย 55+
ชอบอ่ะ ตอนนี้ก็เป็นสามีภรรยากันแล้วนะเออ^^

[Na_RimKLonG]

กริี๊ดด

เห็นเรื่องนี้มานามแต่ไม่เคยอ่าน

น่ารักจิงๆเลย

[~MeiMeiZ@~]

โอ๊ยยยยยย  กดLikeๆ
 

[lazewcielo]

พ่อแม่ลูก 5555555555
งอนง้อกันน่ารักจริงๆเลย

[ordkrub]

กด + ให้กับตอนนี้จริงๆครับ ให้คำตอบกับหลายๆสิ่ง ให้ข้อคิดดีๆกับคนทุกคน
ขอบคุณจริงๆครับ

[@StaR@]

ตอนนี้นอกจากหวานจนอิจฉาตาร้อนผ่าวแล้ว
ยังทำเอาน้ำตาซึมด้วยอีกต่างหากอ่ะ
น้องฝุ่นสู้ๆน้า พี่ทีมดูแลน้องดีๆล่ะ เรื่องหื่นๆน่ะ
เบาๆบางสงสารน้องมันบ้างเดี๋ยวช้ำในพอดี
ของขวัญเพื่อนให้มาแล้วอย่าลืมใช้ล่ะพี่ทีม
 

[THiiCHA]

,,,ห้ามพูดอีกว่ากูไม่ใช่คนแรกของมึง กูเคือง!...
เอาละค่ะ ปัญหาครอบครัว
เรื่องใหญ่นะเนี่ยยย ห้ามตอกย้ำพี่เค้านะลูก
อย่างน้อย พี่เค้าก็คนแรกของหนูในหลายๆเรื่อง.... อย่างนั่งเทียนเปนต้น ฮ่าๆๆ

[hahn]

หวาน+ซึ้ง

[aehJTS]

ทั้งหวานทั้งซึ้ง คนอ่านทำหน้าไม่ถูกเลย
แบบว่าอมยิ้ม แต่น้ำตาคลออะไรงี้

  คะ

[TanyaPuech]

ซึ้งๆๆ

[kyoya11]

รอจ้า^^

[kokoky]

ไอซ์พี่ขวัญก็เข้าบอร์ดไม่ได้หลายวันละ 
วันนี้เพิ่งเข้าไปอ่านในมือถือ แต่มันเม้นไม่มันอ่ะเลยรอเลิกงานก่อนมาเม้น
หลายๆอย่างคลี่คลายไปได้ด้วยดีเนาะ ชอบเนื้อเรื่องตอนนี้จ้า
ทำให้ชอบตาทีมเพิ่มขึ้นเยอะเลย ที่แท้ในความหื่นก็มีความคิดดีๆหลายอย่างอยู่ 
เรื่องแม่ทำน้ำตารื้นเหมือนกันนะ แถมปาร์ตี้วันเกิดก็แหมๆๆๆๆ
ไหนว่าไม่ถนัดฉากเซอร์วิสคะน้อง พี่ว่าเยี่ยมจ้า ภาษาสวยเหมือนเดิม
ถ้าให้ดีให้น้องฝุ่นเรียกตาทีมว่าพี่ทีมจะดีมาก ฟังแล้วเขินดีอ่ะ ชอบๆ

พี่ขวัญรอรวมเล่มค่าาาาาา

p.s.get A นะคะน้อง ^^

[Whatever it is]

น่ารักจังน้าตอนนี้ พี่ทีมหวาน & หื่น มากๆ 

[TONG]

ก็หวานดีนะเรื่องนี้ แต่จะรอดูว่ามันบาปอย่างไรค่า