Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 19
คุณเคยอารมณ์ไม่ดีมั้ย แบบว่ามองอะไรก็ขัดหูขัดตาไปเสียหมด
ใครพูดอะไรนิดหน่อยก็รู้สึกไม่เข้าหู ทั้งๆที่เขาก็พูดเหมือนปกติแท้ๆ...
เหตุมันเกิดมาจาก...
“เขื่อนขันธ์ ฉันว่าช่วงนี้แกฟอร์มตกไปนะ” อาจารย์หนวดร่างบึ้กอดีตนักกีฬาคาราเต้ทีมชาติยืนกอดอกมองศิษย์รัก
“อาจารย์หมายความว่ายังไงครับ” เจ้าตัวฟอร์มตกยังคงนั่งเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าเหงื่อแตกซิกหลังจากการซ้อม
“ก็หมายความว่าช่วงนี้แกทำได้ไม่ค่อยดีไง ฟอร์มตก มือขาเหมือนไม่ค่อยมีแรง ปิดเทอมไปอังกฤษนี่ไม่ซ้อมเลยใช่มั้ย”
“ครับ...ไม่ค่อยมีเวลา” เขื่อนตอบอุบอิบ แม่งรู้ดีจริงๆ
“ดีเลย งั้นพรุ่งนี้เป็นต้นไป แกต้องมาซ้อมทุกกลางวันและเย็น เสาร์อาทิตย์ก็ไม่เว้น!”
“เฮ้ย ไม่ได้นะครับอาจารย์ ผมไม่ว่างขนาดนั้น”
“อย่ามาโยกโย้ แกไม่มีสิทธิ์ อยากอ่อนซ้อมดีนัก สมน้ำหน้า” พยายามกลั้นใจไม่แลบลิ้นใส่ เขื่อนมองอาจารย์โหดเดินจากไปพร้อมสีหน้าสะใจ พอลองมาคิดดู วันนี้เขาซ้อมแป๊บเดียว แต่ก็รู้สึกเหนื่อยเป็นทวีคูณจริงๆแหละ
“สงสัยต้องลากไอ้ซีดมานั่งเฝ้า จะได้ปลอดภัยจากไอ้เหลือบปฐพี”
“หา? ไม่เอาหรอกครับ เขื่อนต้องซ้อม ผมก็ต้องซ้อมเหมือนกันนะ” หน้าหวานเบ้ปากทันทีที่สั่งให้มานั่งเฝ้า เขื่อนมองอย่างคิดไม่ผิดว่ามันต้องไม่ยอม ไม่เป็นไร เขื่อนขันธ์มีแผนสอง
“งั้นก็ต้องมากินข้าวด้วยกันตอนเที่ยง แล้วนายค่อยไปซ้อม ส่วนตอนเย็นก็ต้องมาหา แล้วค่อยไปซ้อม ถ้าตอนเย็นใครซ้อมเสร็จก่อน ก็ให้มารออีกฝ่ายด้วย โอเคมั้ย”
“งือ...วุ่นวายจังครับ”
“จะมาดีๆ หรือจะให้ฉันไปลากมาท่ามกลางสายตาคนทั้งโรงเรียน”
“ก็ได้ๆ โห่ เป็นนักกีฬาต้องใจเย็นๆสิครับ”
“ไม่เกี่ยว ไปๆ ไปเรียนได้แล้ว” เขื่อนโบกมือไล่หลังจากเจรจาสำเร็จ ลืมบอกไปว่าหลังจากขึ้นม.5 ทั้งสองก็ต้องแยกห้องกัน ซึ่งเป็นระบบของโรงเรียนนี้ ทว่าอนิจจา เขื่อน โมน และคู่แฝดได้อยู่ด้วยกัน แต่กลับพรากน้ำและมะนาวไปอีกห้อง วันแรกที่รู้เรื่องย้ายห้อง เขื่อนแทบสติแตก แต่ยังเก็บอาการเอาความซึนเข้าข่มและคอยสังเกตการณ์ห่างๆ.......
……
……..
……
ซะเมื่อไหร่ล่ะ!!
ที่จริงเป็นเพราะประโยคนี้ต่างหากล่ะ
‘ผมรักเขื่อนนะ’
เสียงหวานที่กระซิบข้างหูเพราะรู้ว่าเขื่อนจะต้องโมโห ทำเอาดีกรีความจี๊ดลดลงไปเท่าตัว เหลือแต่ใบหน้าคมที่ยิ้มแก้มแทบแตก
“ตั้งใจเรียนนะ ห้ามนอกใจล่ะ” เขื่อนดึงร่างบางให้มาแนบชิดอีกครั้ง โน้มหน้ามาจนชิดกันและกระซิบเสียงเบา
“อืม..รู้แล้วแหละ เขื่อนก็เหมือนกันนะ” ใบหน้าหวานที่ทำสีหน้าประหลาดเพราะความอายช่างน่ารักเสียจริง อยากจะอยู่ด้วยทุกเวลา แต่หน้าที่มันต้องมาก่อน! พอคิดได้จึงตัดใจปล่อยและแยกย้ายกันไปเข้าเรียน
“เฮ้ย เขื่อนแม่งเบาๆดิวะ เอาจริงยังกับจะฆ่ากัน” เสียงโอดครวญจากเพื่อนในชมรมดังระงมโรงยิม หลังจากถูกมัจจุราชเขื่อนชวนมาเป็นคู่ซ้อม แต่พอเอาเข้าจริงกลับไล่ซ้อมแต่เพื่อนจนลงไปนอนหมอบกันเป็นแถบ
“อย่าบ่นมาก ตอนนี้กูกำลังเครื่องร้อน” เขื่อนสะบัดแข้งขาและหักนิ้วกร๊อบราวกับนักมวยปล้ำมิปาน สายตาคมสอดส่ายหาคู่ซ้อมที่พอฟัดพอเหวี่ยงได้ แต่ก็ลงไปนอนหอบกันหมดแล้ว ที่เหลือก็พากันหลบไปหมด
TRrrr…
เขื่อนเดินไปหยิบไอโฟนที่ส่งเสียงบอกว่ามีเมสเสจเข้า พอคลิกเปิดดูก็พบว่าเป็นข้อความ
From: SugarSweet
Subject: รออยู่ด้านนอกนะครับ
ยิ้มกริ่มคนเดียว นึกถึงหน้าหวานๆแล้วก็อารมณ์ดี ประจวบกับเป็นเวลาเย็นพอดี จึงเก็บข้าวของและคว้ากระเป๋าออกมาโดยไม่ลืมบอกลาเพื่อนในชมรมด้วย
“ตอนซ้อมทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน แต่พอจะไปดันยิ้มร่าเหมือนขึ้นสวรรค์” เพื่อนในทีมที่เป็นคู่ซ้อมบ่นอุบเมื่อเห็นเขื่อนอารมณ์ดีขึ้นมาปุบปับ
“ซ้อมเสร็จนานแล้วเหรอ”
“ครับ วันนี้อาจารย์ปฐพีติดธุระ เลยเลิกซ้อมไว” ชื่อนี้ ไม่อยากได้ยินเลยเว้ย
“ขอให้มันติดธุระทุกวัน..”
“เขื่อนว่าอะไรนะครับ?”
“อ๋อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่หิวจัง ถึงบ้านนายแล้วทำอะไรให้กินหน่อยสิ”
“โอ๊ะ ผมลืมบอกเขื่อนไป วันนี้ผมต้องไปงานวันเกิดของเพื่อนแม่น่ะครับ คงกลับดึกๆ เพราะงั้นเขื่อนต้องกลับบ้านตัวเองไปนะครับ”
“อ้าว ไปทำไมอะ ไม่ต้องไปหรอก” หน้าคมเริ่มหงิก อาทิตย์นี้มันอะไรนักหนาวะเนี่ย
“ไม่ไปไม่ได้ครับ เพราะเป็นเพื่อนสนิทของแม่ ที่เอ็นดูผมมาตั้งแต่เด็กๆ ต้องไปครับ”
“ไรวะ แม่ง...ทิ้งกันเลยนะ โอ๊ย!”
“ห้ามพูดหยาบนะ” น้ำออกแรงหยิกที่แก้มเขื่อนแรงขึ้น ทำไมคนๆนี้ชอบพูดหยาบนักนะ
“เออๆ ไม่พูดแล้ว ปล่อยดิ้”
“หึ พูดงี้ทุกทีละครับ เดี๋ยววันหลังก็พูดหยาบอีก สันดานน่ะมันแก้ไม่หายหรอก” น้ำสะบัดเสียงใส่หน้าเขื่อน
“ใช่สิ ใครจะไปพูดเพราะหวานเจี๊ยบเหมือนไอ้เฟม เหมือนไอ้กิ๊ฟท์ล่ะ!”
“พาล” น้ำทำตาวาวใส่ แล้วสะบัดหน้าหนี ต่างคนต่างเงียบ
“ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“อืม”
“ผมจะกลับแล้วนะ”
“อืม ไปเถอะ” น้ำแทบไม่เชื่อหู เขื่อนนี่นะ เขื่อนจอมบงการยอมปล่อยเขาไปง่ายๆงั้นเหรอ หันไปมองหน้าคมที่ยืนนิ่งหันหลังให้เช่นกัน ความน้อยใจมันก็ตื้อขึ้นมาในอก น้ำกัดฟันและก้มหน้าเดินจากมาโดยไม่สนคนที่ยืนหันหลังนิ่งเหมือนไม่สนใจเขา
‘น่าเบื่อ’ น้ำนั่งเขี่ยบร็อคโคลีในจานสเต็กเล่น เขาเบื่อตั้งแต่มาถึง มีแต่ผู้ใหญ่ นั่งคุยกันแต่เรื่องที่เขาไม่รู้จัก
“น้ำ เอาไอศครีมมั้ยลูก” น้ำพยักหน้ารับ แม่จึงวางถ้วยไอศครีมช็อกโกแล็ตตรงหน้าลูกชาย
“เบื่อเหรอจ๊ะ”
“ครับ นิดหน่อย” น้ำถอนหายใจยาว
“เดี๋ยวก็งานเลิกแล้วละ แม่บอกเขาไว้แล้ว ว่าพรุ่งนี้ลูกมีเรียน”
“แต่พรุ่งนี้มันวันเสาร์นะครับแม่” น้ำท้วง แต่พอเห็นแม่ขยิบตาจึงเออออตามไป แม่ก็คงเบื่อเหมือนกันสินะ
น้ำนั่งมองพวกผู้ใหญ่พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ส่วนตัวเขาเอาแต่นั่งมองไปในสวน ร้านอาหารนี้เป็นแบบอินดอร์และเอาท์ดอร์ผสมกัน ด้านนอกเป็นสวน มีต้นไม้ดัดเป็นกำแพงสูงดูส่วนตัว
“แม่ครับ ผมไปเดินเล่นนะ” น้ำกระซิบบอกแม่ให้รับรู้ แล้วพาสองขาเดินไปในสวนนั้น
แสงจันทร์ที่ส่องลงมาจากท้องฟ้าอันไร้ดาว ทำให้สวนนี้ยิ่งดูน่าค้นหา สีเขียวชอุ่มของไม้ดัดและสนามหญ้า ไม่มีสีอื่นแซมเลยสักนิด น้ำเดินไปเรื่อยเปื่อยด้วยหวังว่าจะพบสีสันอื่นๆจากดอกไม้บ้าง เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา เดินตรง เรื่อยเปื่อย แต่หากมองกลับไปก็ยังเห็นพวกแม่นั่งอยู่ลิบๆ
‘อยากให้เขื่อนอยู่ที่นี่จังเลย..’
คุณเคยมีความรู้สึกนี้มั้ย เวลาที่คุณเจออะไรที่ดีๆ เจอของดีๆ เจอสถานที่ดีๆ เจอขนมอร่อยๆ ก็อยากจะเอาไปฝากคนที่เรารัก
TRrrr…
น้ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความที่ส่งเข้ามา
คิดถึงจัง เรื่องเมื่อเย็นขอโทษนะ...
ใบหน้าหวานยิ้มกริ่ม ความโกรธเมื่อเย็น ความน้อยใจหายไปจนหมด เหลือเพียงความคิดถึงคนปากแข็งเท่านั้น
วันหลังจะพาเขื่อนมากินข้าวที่นี่ด้วย บรรยากาศดีมากเลย เสียดายที่ไม่ได้มากินกับเขื่อน อาหารเลยไม่อร่อย
พิมพ์เสร็จก็กดส่งกลับไป สักพักเขื่อนก็ตอบกลับมาไวพอกัน
ถึงบ้านแล้วโทรมานะ , Love
หากตอนนี้น้ำคิดจะหยิบโทรศัพท์มาแนบตรงหัวใจคงไม่แปลก เผื่อว่าจะได้รู้สึกใกล้เจ้าของข้อความเข้าไปอีกนิด
“น้ำตาล กลับกันเถอะลูก” เสียงแม่ที่ตะโกนมาจากที่ไหนสักแห่ง น้ำลุกขึ้นและปัดเศษผงออกจากกางเกง เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงและเดินไปที่แม่
“ฉัน..ไม่เคยคบกับใครเป็นเรื่องเป็นราว” ร่างสูงที่นั่งเหยียดยาวบนเตียงของน้ำกำลังพูดกับเขาด้วยแววตาจริงจัง
“เพราะฉะนั้น ฉันจึงไม่รู้ว่า ควรจะใกล้ชิดแค่ไหน ควรจะเว้นระยะห่างแค่ไหน เมื่อเย็น ฉันจึงกลับไปคิด ที่ผ่านมา ฉันเกาะติดนายมากไปหรือเปล่า” ให้ตาย...เขื่อนพูดว่ากลับไปคิดงั้นเหรอ...
“ไม่หรอกครับ เขื่อนอย่าคิดมากสิ” น้ำตกใจเล็กๆกับสีหน้าจริงจังของเขื่อน พอเขาโทรบอกว่าถึงบ้านแล้ว เขื่อนก็มาหาอย่างไว และเริ่มพูดคุยอย่างจริงจังในตอนนี้
“ฉันรู้ว่านายต้องตอบแบบนี้ แต่ถึงนายจะไม่รำคาญ จะไม่เบื่อฉันที่ชอบทำตัวเจ้าอารมณ์ขี้โมโห แต่เราก็ต้องการความเป็นส่วนตัวไม่ใช่เหรอ” ใบหน้าเขื่อนตอนนี้เหมือนคนที่กำลังพูดเรื่องที่ขัดกับตัวเองสุดๆ อย่างเขื่อนน่ะเหรอ ที่จะยอมถอยห่างจากน้ำมาหนึ่งก้าวเพื่อให้น้ำได้มีเวลาส่วนตัว คนแบบเขื่อนน่ะเหรอที่จะยอมให้น้ำห่างจากตัวเองได้ น้ำเหลือบมองมือของเขื่อนที่กำหมัดแน่นเหมือนกำลังหักห้ามใจ นี่นับว่าเป็นพัฒนาการที่ดีอีกขั้น
“เขื่อนเคยมีความคิดที่อยากถอยห่างจากผมมั้ย” น้ำยิ้มหวานและถามคนตรงหน้า
“ไม่เลย ไม่เคยเลยสักนิด ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะมีความสุขได้ยังไงถ้าต้องห่างจากนาย” ใบหน้าคมก้มหน้านิ่ง รอยแดงระเรื่อบ่งบอกว่าเจ้าตัวอายขนาดไหน
“ผมก็เหมือนกัน ไม่เคยคิดว่าจะมีความสุขได้หากไม่มีเขื่อน” น้ำพูดแล้วก็ซุกหน้าที่ซอกคอของร่างสูง กลิ่นกายที่เขาคุ้นเคย ความอบอุ่นแบบนี้
“จริงเหรอ..” เสียงทุ้มถามซ้ำเหมือนไม่แน่ใจ
“ครับ ผมคิดว่าไม่มีใครที่จะรักผมได้เหมือนอย่างเขื่อนอีกแล้ว”
“ฉันไม่ได้รักนายอย่างเดียวหรอกนะ แต่ฉันคลั่งไคล้ในตัวนายมาก Sugarboyaholic น่ะ รู้จักมั้ย”
“ครับ..” ฝ่ายอายกลับด้านเสียแล้ว เมื่อถูกหว่านคำหวานมาไม่หยุดหย่อน มีหรือที่น้ำจะไม่อาย แล้วไหนจะสัมผัสจูบเบาๆที่ริมฝีปากนั่นอีกเล่า
“ฮึบ วันนี้ฉันจะนอนแบบนี้ จะได้กอดนายได้ถนัด” เขื่อนดึงน้ำเข้ามาซุกที่แผงอกแกร่งของตัวเอง ขายาวๆพาดก่ายไปที่ร่างบาง ดูเผินๆเหมือนมีแค่คนเดียวนอนอยู่ไม่มีผิด
“อะ...อึดอัดนะครับ..”
“ไม่ปล่อยหรอก นายต้องชดใช้ที่บังอาจทำตัวน่ารักเกินไป” เขื่อนพรมจูบที่ผมนุ่ม ไม่ว่าเมื่อไรน้ำก็ยังหอมกรุ่นเหมือนเดิม
“อื้อ ขี้โกง...” เสียงอู้อี้และแรงดิ้นขลุกขลักไม่นานก็เงียบหายไป เหลือเพียงเสียงหายใจสม่ำเสมอในยามค่ำคืน
>>>>> TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
