Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 20
“ไปทะเลกันเหอะเขื่อน” เทมส์พูดขึ้นมาในวันหนึ่งขณะที่ทุกคนกำลังนั่งหอบแดดเพราะไปเล่นบาสมา
“ที่ไหนวะ”
“สมุย” แทมตอบด้วยสีหน้าเคลิ้มฝัน
“พ่อมึงแน่ะ หยุดเสาร์อาทิตย์จะไปสมุย เดินทางก็หมดเวลาแล้ว” โมนด่าตอกย้ำความปัญญาอ่อนของคู่แฝดทันที
“ถ้าอยากไปก็เอาใกล้ๆเถอะ แม่กูมีบ้านพักอยู่ที่ประจวบด้วย” เขื่อนตอบสีหน้าเรียบๆ
“กูเห็นมึงมีบ้านพักทุกที่แหละเขื่อน” โมนมองกลับมาเหมือนหมั่นไส้
“ไม่ใช่ของกู ของพ่อกับแม่กู ว่าแต่น้ำไปไหนวะ” เขื่อนพูดปัดๆ แต่สายตายังคงมองหาน้ำ
“แหม ไม่ห่างเมียเลยนะมึง”
“ปากเสียเหี้ยแทม เดี๋ยวกูโบก”
“มานู้นแล้ว แบกอะไรมาเต็มมือเลยวะ” เทมส์เห็นก่อนเป็นคนแรก พอมองตามไปก็จะเห็นว่าร่างบางๆผิวขาวจั๊วกำลังหอบหิ้วกระป๋องน้ำมาเต็มไม้เต็มมือ ไม่รอช้า เขื่อนลุกเดินไปหาและเอามาถือทั้งหมดเอง
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าเขื่อนมันจะเป็นไปได้” แทมพูดลอยๆ
“ความรักชนะทุกอย่างเว้ย” โมนทำตาเยิ้มเมื่อพูดถึงเรื่องความรัก เมื่อพูดถึงความรักก็ต้องพูดถึงมะนาวแน่นอน
“ซื้อให้พวกมันทำไมละน้ำ เดี๋ยวก็ให้พวกมันไปซื้อเองสิ” เขื่อนบ่นอุบมาตลอดทางจนถึงที่นั่ง
“ก็ไม่เป็นไรนี่ เมื่อก่อนน้ำก็ไปซื้อประจำอยู่แล้ว”
“ร้อนแดดเปล่าๆ ดูสิ เหงื่อออกเต็มเลย” เขื่อนจับชายเสื้อตัวเองเช็ดหน้าน้ำโดยไม่แคร์สายตานักเรียนคนอื่นๆ
“เฮ้ยๆ เบาหน่อย คนเยอะแยะ” โมนทักขึ้นเมื่อรู้สึกว่าคนอื่นๆเริ่มซุบซิบ
“เขื่อนพอแล้ว ผมเช็ดเองได้ เดี๋ยวแฟนคลับเขื่อนมาเห็นก็จวกผมไส้แตกพอดี”
“เออ น้ำมันพูดถูก แฟนคลับมึงเยอะจะตายห่า เดี๋ยวมันก็มารุมสับไอ้น้ำหรอก” แทมพูดไปคุ้ยหากระป๋องโค้กไป
“ช่างแม่ง ว่าแต่วันหยุดนี้ไปทะเลมั้ยน้ำ”
“ที่ไหนเหรอครับ”
“จะไปที่ประจวบ ไปมั้ย”
“ไปครับไป” ดวงตาหวานมีประกายวิบวับทันที
“อืม เดี๋ยวค่อยมาวางแผนกันอีกที แต่ตอนนี้ขึ้นเรียนก่อนเหอะว่ะ”โมนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู พอพูดจบทุกคนก็ยืนพร้อมกัน แต่น้ำกลับทำหน้าแปลกๆ
“ทำหน้างงอะไรน้ำ” เขื่อนหันมาถามน้ำที่ทำสีหน้าแปลกใจ
“คือว่า ทุกคน สูงขึ้นหรือเปล่าครับ?” น้ำยกแขนขึ้นมาเปรียบเทียบส่วนสูง
“เอ..ไม่มั่นใจแฮะ ไม่ได้ชั่งมานานแล้วละ”
“ต้องพูดว่าวัด ไม่ใช่ชั่ง ชั่งมันใช้กับน้ำหนัก ไอ้บ้าเขื่อน” โมนส่ายหัวกับภาษาของเพื่อน
“แต่จะว่าไป ก็รู้สึกว่าน้ำเตี้ยลงจริงๆนะ” แทมทำท่าย่อตัวงไปหาน้ำ
“ปากเสีย ผมก้ตัวเท่าเดิมแหละ แต่พวกนายสูงขึ้นกันเองทำไมล่ะ”
“โอ๋ๆ อย่าน้อยใจไปนะหนูน้ำ เป็นเด็กผู้หญิงก็ต้องตัวเล็กๆถึงจะน่ารักนะ”
“ถ้าเอากระโปรงมาใส่ เอาวิกมาสวม คงเหมือนนะ” สองแฝดรุมกระหน่ำกันใหญ่
“ผมก็สูงขึ้นมั่งเหอะ ไม่ได้ตัวเล็กนะ!”
“ที่ว่าสูงเนี่ย สูงเท่าไรจ๊ะหนูน้ำ”
“...167...” เสียงพูดอุบอิบเหมือนพูดกับตัวเอง สองแฝดพากันล้อไม่เลิกจนเขื่อนต้องห้ามทัพให้แยกย้ายกันไปเรียน
“เอาละ ช่วงนี้ฟอร์มดีขึ้นเยอะนะน้ำตาล” อาจารย์ปฐพีเอ่ยชมเมื่อน้ำฝึกซ้อมไปได้สองเพลง
“คงเป็นเพราะไปซ้อมกับคนเก่งๆมาน่ะครับ” น้ำนึกถึงมิสเตอร์โรมานอฟฟ์และพวกเดวิดที่มีฝีมือระดับพระกาฬ ทำให้เขาต้องเร่งพัฒนาตัวเองให้ตามทัน
“อนาคตของน้ำตาลน่าจะไปได้ไกลนะ เล่นไปแข่งที่ต่างประเทศชนะมาแบบนี้”
“เป็นเพราะอาจารย์สอนมาดีไงครับ”
“ปากหวานไปก็ไม่ให้เลิกซ้อมตอนนี้หรอกนะ” อาจารย์ปฐพีตอบกลับหน้ายิ้มๆ
“โห่ เซ็งเลย ผมอุตส่าห์หวัง” น้ำจึงแหย่กลับไปบ้าง
“อะไรติดขนตาน่ะน้ำตาล”
“หือ อะไรเหรอครับ” น้ำเอามือเขี่ยตาสองข้าง แต่อาจารย์ก็ดึงมือน้ำออก
“อย่าขยี้แบบนั้นสิ ไม่ดีต่อดวงตา รู้มั้ยว่านักดนตรีแบบเธอ หู ตา และมือเป็นสิ่งสำคัญมากเลยนะ” อาจารย์ก้มหน้ามาใกล้และดึงเศษผงขาวๆออกจากขนตายาว อาจารย์ขยับมาใกล้เสียจนได้กลิ่นโคโลญจน์จากเสื้อเชิ้ตเรียบกริบ น้ำรู้สึกว่าจู่ๆก็หายใจติดขัดขึ้นมาเสียเฉยๆ
‘นะ นึกถึงการ์ตูน Hentai ที่เขื่อนเอามาเปิดเลย เรื่องครูขาหนูเหงานั่นไงล่ะ’ น้ำนึกถึงการ์ตูนโป๊เรื่องความรักเกี่ยวกับอาจารย์และนักเรียนที่เขื่อนเอามาเปิดให้ดูทันทีที่อาจารย์เข้ามาใกล้
“ออกแล้วละ” อาจารย์ส่งยิ้มให้น้ำ ยิ้มแบบชายหนุ่ม ยิ้มแบบอบอุ่น ยิ้มแบบที่ทำให้คนใจละลายได้
“ขะ ขอบคุณครับ...” น้ำขอบคุณปากคอสั่น พลางคิดในใจว่าทำไมตัวเองหวั่นไหวง่ายแบบนี้นะ...ไม่ได้การ ต้องนึกถึงหน้าเขื่อนไว้
หน้าหล่อคมที่ไม่มีใครเทียบได้นั้น
ดวงตาที่ลึกล้ำเหมือนมหาสมุทร
น้ำเสียงแหบพร่าเวลาเรียกชื่อเขา
สะโพกแกร่งยามที่ขยับเข้าออกจากร่างกายเขา...
“น้ำตาล เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงเรียกของอาจารย์ทำให้น้ำสะดุ้งเฮือกรีบเอามือลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกความรู้สึก
‘ทำไมเราลามกแบบนี้เนี่ย...’
“ไม่มีอะไรครับ แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“งั้นอย่าเสียเวลาเลย เรามาซ้อมกันอีกสักสองสามเพลงแล้วกัน ผมก็อยากจะกลับบ้านแล้ว”
“ครับ” พยักหน้ารับแล้วก็เลือกเพลงมาไว้ในหัว ก่อนจะตั้งใจเล่นแบบสุดลิ่มทิ่มประตู จะได้กลับบ้านไวๆ
น้ำถือกระเป๋าลงจากรถเมล์และเดินเข้าซอยมา พอถึงหน้าบ้านและจะเปิดประตูรั้ว ก็เผอิญเห็นว่ามีซองใหญ่ๆเสียบอยู่ในตู้จดหมาย
“ของใครหว่า” มือเรียวหยิบซองจดหมายสีฟ้ามาพิจารณาดูอย่างแปลกใจ ไม่มีประทับตราไปรษณีย์ ไม่มีแสตมป์ ไม่มีชื่อผู้รับผู้ส่ง
“เปิดเลยละกัน ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” จัดแจงวางกระเป๋าข้างตัวและเปิดซองจดหมายออก ขอบเงาๆของรูปถ่ายปรากฎขึ้นมา
“เฮ้ย...ใครถ่ายเนี่ย...” รูปถ่ายอิริยาบถต่างๆของตัวเองร่วงกรูลงมาจากซองนั้น มีทั้งตอนที่ซ้อมเปียโน มีทั้งตอนนั่งเล่นกับพวกเขื่อนที่ใต้ต้นไม้ มีทั้งตอนเดินเปลี่ยนห้องเรียน...
“ถ่ายสวยนะ..แต่ เรารู้สึกขยะแขยงจัง...” น้ำพึมพำและเก็บรูปใส่กระเป๋า จะบอกใครไม่ได้ ไม่อยากให้คนอื่นมาเป็นห่วงอีกแล้ว
“อ้าว น้ำ เพิ่งกลับจากโรงเรียนเหรอ” พี่กิ๊ฟท์เปิดประตูรถลงมาทักน้ำก่อนจะเข้าบ้านตัวเอง
“ครับ พี่กิ๊ฟท์เพิ่งมาจากมหา’ลัยเหมือนกันเหรอครับ”
“อืม มาเอาของน่ะ เดี๋ยวจะไปทำรายงานต่อที่บ้านเพื่อนอีก”
“งั้นพี่กิ๊ฟท์ก็ขับรถดีๆนะครับ เดี๋ยวน้ำขอเข้าบ้านก่อน”น้ำโบกมือลาพี่ข้างบ้านและรีบเดินเข้ามาในบ้านตัวเอง ล็อกประตูอย่างแน่นหนา ไอ้คนที่เอาซองนั้นมาสอดไว้ น่ากลัว...มันรู้จักบ้านเขาด้วย...
‘ถึงขนาดรู้จักบ้านเราเลยเหรอเนี่ย น่ากลัวชะมัด..’
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง
“สวัสดีครับ”
“...............” เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับ
“ต้องการพูดกับใครครับ?”
“...............” ยังเงียบเหมือนเดิม พลัน สมองน้ำก็กระหวัดนึกไปถึงไอ้คนที่ส่งรูปมา ถ้ามันรู้จักบ้านเขา จะไม่รู้จักเบอร์โทรศัพท์บ้านเชียวเหรอ
โครม! น้ำกระแทกหูโทรศัพท์เต็มแรง หวังให้เสียงกระแทกหูมันให้หนวกไปเลย
“ฮึ้ย...” จ้ำพรวดขึ้นบันไดไปจนถึงห้องนอนตัวเอง ลงล็อกแน่นหนา เปิดคอมพิวเตอร์และเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อหาข้อมูล
“..บางทีอาจจะเป็นคนรู้จักก็ได้งั้นเหรอ...บ้าแล้ว เป็นไปไม่ได้ คนรู้จักเราไม่มีท่าทีแบบนั้นเสียหน่อย” เวลาที่คนเรามีความวิตกกังวล ก็มักจะพาลคิดถึงเรื่องอื่นๆไปเรื่อยเปื่อย ซึ่งมักจะเป็นเรื่องที่ทำให้เราวิตกกว่าเดิมเสียด้วย...
ล็อกประตูบ้านดีหรือยัง...
ล็อกประตูหลังดีหรือยัง...
ล็อกประตูระเบียงดีหรือยัง...
หน้าต่างชั้นล่างล็อกหรือยัง....
แล้วรั้วหน้าบ้านล่ะ.....
TRrrr…
“ว่าไงครับเขื่อน...” เสียงโทรศัพท์มือถือดังคั่นเวลาให้หยุดฟุ้งซ่าน น้ำถอนหายใจยาวก่อนจะรับโทรศัพท์
“ถึงบ้านนานยัง”“ครับ แล้วเขื่อนละ ออกจากโรงเรียนมาตอนกี่โมง”
“ห้าโมงครึ่งน่าจะได้”“โห เหนื่อยแย่เลยสินะครับ”
“ไม่หรอก เดี๋ยวจะแข่งแล้ว สภาพร่างกายต้องพร้อมที่สุด”“แข่งกี่วันเหรอครับ”
“ของฉันต้องลง 3 วันนะ ถ้าจำไม่ผิด”“อืม...อยากได้ข้าวกล่องอะไรมั้ยครับ”
“เอา..วันแรกไก่ทอด วันที่สองขอมาม่าผัดขี้เมา วันที่สามขอแซนด์วิชสลัดไข่”“โห นี่คิดไว้แล้วใช่มั้ยครับ แต่ว่าแซนด์วิชสลัดไข่นี่ต้องแช่เย็นนะครับ”
“เดี๋ยวเอากล่องน้ำแข็งไปให้”“เอ้อ แล้วเรื่องไปทะเลว่าไงบ้างครับ”
“ก็ตกลงกันแล้ว ไปวันเสาร์นี้แหละ ออกสักตีสี่”“ผมยังไม่ตื่นเลย...”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันแซะนายไปนอนต่อในรถ หึหึ”“ใครจะขับครับ เขื่อนยังไม่ 18 เลยนะ”
“เดี๋ยวให้คนขับรถที่บ้านคุณหนูโมนขับไปให้”“เขื่อนล้อเพื่อนอีกแล้วนะ โมนเขาบอกว่าห้ามเรียกแบบนั้นไง”
“ก็ดูแม่มันดิ ไอ้โมนมันเจนจัดจะตายยังประคบประหงมอยู่ได้ เห็นแล้วปวดตับ”“ใครเขาจะปล่อยลูกเหมือนแม่เขื่อนละ”
“ว่าแต่ว่าแม่นายกลับบ้านรึยังเนี่ยน้ำ”“ยังเลยครับ สงสัยคงค่ำๆ”
“ทำไมชอบปล่อยให้ลูกสาวอยู่บ้านคนเดียว อันตรายจะตาย” “ผมไม่ใช่ลูกสาวเฟ้ย”
“ห้ามลืมล็อกประตูนะ สมัยนี้อันตรายจะตาย” ผมล็อกทั้งบ้านตั้งแต่กลับมาแล้วละครับเขื่อน...กลัวจะตายหอง..
“ครับๆ เดี๋ยวผมจะไปอาบน้ำแล้ว แค่นี้ก่อนนะ”
“อยากไปอาบให้จังเลย” น้ำนึกภาพตาม ถ้าเขื่อนมาช่วยอาบ...บรึ๋ยส์
“ลามกจริงๆเลยนะครับ แค่นี้ก่อนละ เดี๋ยวดึก ผมง่วง” น้ำรีบจงใจวางหู ใบหน้าหวานลอบยิ้ม รู้สึกว่าความกังวลเบาบางไปโข...
ถึงจะมีปัญหายังไง เขาก็ยังมีเขื่อนอยู่นี่นะ แต่ตราบใดทนได้ก็ต้องทนไปก่อน
“อาบน้ำดีกว่า”
>>>>> TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
