Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 21
“ขอโทษทีนะลูกเขื่อน แม่พยายามจะปลุกแล้ว แต่ก็ไม่ยอมลุกเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมแบกได้”
“ดีๆนะลูก เดี๋ยวหล่น” ผู้เป็นแม่มองเพื่อนสนิทของลูกชายกำลังแบกลูกชายตัวเองไปใส่ในรถมินิแวนที่กำลังจะมุ่งหน้าไปทะเลกัน
“กระเป๋ามีแค่นี้ใช่มั้ยครับแม่” เขื่อนยัดน้ำใส่รถเรียบร้อย และเดินย้อนกลับมาเอากระเป๋า
“จ้ะ ดูแลกันด้วยนะลูก เดินทางดีๆล่ะ” แม่โบกมือบ๊ายบายรถที่ขับออกไป ก่อนจะถอนหายใจและทำสีหน้าครุ่นคิด
‘สองคนนี้สนิทกันจังเลย หรือว่า...ไม่หรอกมั้ง’
“หนูน้ำตาล~ ยังไม่ตื่นเหรอจ๊ะ” แทมเอานิ้วชี้จิ้มแก้มของน้ำที่นอนหลับหนุนตักเขื่อน ร่างบางยังคงอยู่ในชุดนอนเมื่อคืนที่เป็นเสื้อยืดและกางเกงเลขายาว
‘เผื่อผมไม่ตื่น จะได้ให้เขื่อนอุ้มไปทั้งชุดนี้’ นี่คือคำบอกเล่าก่อนที่น้ำจะหลับเมื่อคืน
“สัตว์แทม เดี๋ยวเถอะมึง” เขื่อนปัดมือแทมที่กำลังจิ้มๆที่แก้มของน้ำออก
“หวงนะมึงๆ”
“เออ ทำไมกูละ” เขื่อนดึงผ้าห่มมาคลุมน้ำที่ยังคงหลับไม่ยอมตื่น ยกแขนมาดูนาฬิกา กว่าจะถึงคงเช้าพอดี หลับบ้างแล้วกัน
“เขื่อนนนนนน ตื่นเถอะ” เสียงร้องโหวกเหวกที่ดังข้างหูทำเอาคนหลับสะดุ้งเฮือก
“ถึงแล้วเหรอ” ถามกลับด้วยสีหน้ามึนๆ ไอ้คนที่มันต้องให้เขื่อนแบกขึ้นรถตอนนี้กำลังลั้นลาอยู่นอกรถ มองออกไปก็เป็นบ้านพักริมชายหาดส่วนตัว
“เขื่อน ผมไปก่อนนะ จะไปเล่นน้ำ” ตะโกนเสียงใสแล้วก็วิ่งปรู๊ดลงทะเลไปเลย
“เฮ้ย น้ำ เดี๋ยวก่อน มาทาครีมกันแดดก่อน” นึกออกขึ้นมาแบบปุบปับว่าแม่ของน้ำสั่งไว้
‘น้ำแพ้แสงนะลูกเขื่อน อย่าลืมเตือนให้น้ำทาครีมกันแดดด้วยนะ’ หึ ผมไม่เตือนหรอกครับแม่ เดี๋ยวผมทาให้มันเอง
แต่กว่าจะออกจากรถ กว่าจะคุ้ยกระเป๋าหาครีมก็เกือบห้านาที พอไปลากเจ้าตัวที่กำลังดี๊ด๊ามาได้ก็เห็นแต่รอยไหม้แดงๆแล้ว
“ทำไมไม่ทาครีมก่อนลงน้ำ” เขื่อนถามเสียงเข้ม มันน่าตีนัก ไม่ดูแลตัวเองเลย
“ลืมครับ...” หน้าขาวๆเริ่มเป็นรอยแดงแล้ว น้ำตาก็คลอๆ สงสัยแสบละสิ
“เอ้า เสร็จแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงต้องทาอีกนะ” พอพูดจบปุ๊บ ร่างขาวๆก็วิ่งร่าลงทะเลไปอีกรอบ ทิ้งให้คนทาครีมยืนงง ว่าสรุปแล้วตัวเองมาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก??
“ถ้ารู้ว่าจะเล่นขนาดนี้ก็ไม่ให้มาหรอก!”
“ก็ผมไม่ได้มาทะเลนานนี่นา เอาน่ะๆ อย่างอนนะ นี่ก็มาเล่นกับเขื่อนแล้วไง”
“เออ ไม่หิวก็ไม่มาหาหรอก” เขื่อนมองใบหน้าหวานที่มานั่งเกาะขาตัวเองบนเก้าอี้ชายหาด
“อยากกินอาหารทะเล..” ไม่ทันขาดคำ เจตนามันมีแค่นี้สินะ
“แพ้อะไรหรือเปล่าละ”
“หึ ไม่มีอะ แต่ไม่เอาหอยนะครับ ไม่ชอบหอยแมลงภู่ แหวะ” น้ำทำสีหน้าหยะแหยง สงสัยมันจะไม่ชอบจริงๆแฮะ
“ไปซื้อด้วยกัน ไม่ต้องมาสั่งเลย” เขื่อนลุกขึ้นยืนและดึงแขนน้ำให้ลุกตาม
“ไม่เอาอะ ผมจะเล่นน้ำอีก เขื่อนชวนโมนไปสิครับ!”
“ไม่เอา ไปด้วยกัน ไม่งั้นไม่ต้องกินนะ” เขื่อนขู่เสียงเข้ม
“งือ...ไม่เอา ผมอยากเล่นน้ำ ถ้าเขื่อนให้ผมเล่นน้ำ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะบริการเต็มที่เลยนะ น้า~” มองร่างบางที่กำลังบดเบียดออเซาะด้วยความตกตะลึง เวลาน้ำอยากได้อะไร มันยอมทำขนาดนี้เลยรึเนี่ย!
“นับว่าเป็นข้อเสนอที่ไม่เลว แต่ถ้าบริการไม่เด็ดพอ จะต้องทบต้นทบดอกนะ” ทำตาหื่นและเอื้อมมือไปตะปบก้นเด้งๆนั่นพอให้กระชุ่มกระชวย ก่อนจะเดินไปลากโมนให้ไปซื้อของด้วยกัน
“เขื่อน อะนี่ ผมแกะกุ้งให้นะ” มือขาวๆยื่นจานกุ้งที่แกะแล้วอย่างสวยงามมาให้
“เฮ้ยน้ำ ของพวกเราล่ะ!” สองแฝดประท้วง พวกนั้นคือแผนกปิ้งย่าง ย่างกันจนหน้าดำก็ยังไม่ได้กิน
“เดี๋ยวสิ เขื่อนเป็นคนซื้อมานะ ผมก็ต้องให้เขื่อนกินก่อนสิ” เสียงใสหันไปตวาดแหว เดี๋ยวนี้น้ำดูสาวแตกขึ้นทุกวัน...
“ป้อนหน่อย”
“อ้ะ อ้ำ” กุ้งตัวโตจิ้มน้ำจิ้มอย่างดีถูกส่งเข้าถึงปาก ตามด้วยปลาหมึก ผลัดกันป้อนจนหมดจาน น้ำก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปแกะกุ้งให้พวกแฝด จนตอนนี้ต้องไปแกะกินกันเองแล้ว
“อิ่มจังเลยละเขื่อน” พูดไปก็เอาหน้ามาถูๆที่แขน น่าหมั่นเขี้ยวนัก
“มานั่งนี่มา” เขื่อนสอดแขนเข้าใต้รักแร้เพื่อพยุงให้น้ำมานั่งด้วยกันบนเก้าอี้ชายหาด
“อยากมาสักหลายๆวันแหละ” น้ำมองทะเลเบื้องหน้าอย่างโหยหา ไม่อิ่มเอมในการเล่นน้ำสักที
“อืม รอเดือนหน้าดิ สงกรานต์มาอีกก็ได้”
“นั่นสินะ สงกรานต์หยุดตั้งหลายวัน จะเล่นน้ำให้ฉ่ำปอด”
“ว่าแต่ไอ้พวกนั้น มันไปไหนกันหมดแล้วละ” ละสายตาแค่พักเดียว ก็หายหัวกันไปหมด
“สงสัยเข้าบ้านกันไปแล้วมั้งครับ เห็นพวกโมนพูดอยู่แหมบๆว่าจะไปดูละครกัน”
“ห๊ะ ไอ้พวกนั้นน่ะนะ ดูละคร ”
“ครับ ขอผมพิงหน่อยสิ” น้ำขยับตัวหันหลังไปทางเขื่อน
“ไม่เอา นั่งแบบนี้สิ” เขื่อนจัดท่าใหม่ โดยให้น้ำมานั่งตรงหว่างขาและเอนตัวพิงมา วงแขนแกร่งโอบที่เอวของร่างด้านหน้า ท้องฟ้าเริ่มมืดพอให้เห็นพระจันทร์และดาวบนฟ้า
“เอ่อ...ผมรู้สึกว่าบรรยากาศมัน...พาให้เขินจังครับ...” ยกนิ้วขึ้นมาเกาแก้มตัวเองแกรกๆแก้เก้อ บรรยากาศมันจะเป็นใจไปไหนนะ
“หึหึ เงียบดีจังนะ” มือไม้เริ่มรุ่มร่าม ลูบไล้เข้ามาในเสื้อโดยไม่บอกกล่าว
“เขื่อน อย่าสิ เดี๋ยวพวกนั้นออกมาหรอกนะ” ปากร้องห้าม มือก็ดึงเสื้อตัวเองลง
“มันไม่ออกมาหรอก” ตอนนี้ไม่ใช่แค่มือแล้ว แต่ยังรั้งใบหน้าหวานให้หันมาประกบจูบนุ่มนวล ลีลาพริ้วไหวจริงๆนะเขื่อน...
“เฮ้ย ไอ้เทมส์ มึงถือกล้องดีๆดิวะ เดี๋ยวมองไม่เห็นนะเว้ย” เสียงโหวกเหวกพาให้เหยื่อตื่นไม่ได้ทำให้เขื่อนไหวตัว กลับยังคงบรรจงจูบท้าทายไม่อายสายตาเพื่อน ต่างกันแค่เพียงว่ามือซ้ายที่ชูนิ้วกลางหราเต็มหน้ากล้องเพื่อนเท่านั้น
“แม่ง เขื่อน เต็มจอเลย นิ้วมึงอะกูไม่เอา” โมนร้องด่า
“มึงจะไปไหนก็ไปกันสิวะ จะมายุ่งกับกูทำไมเนี่ย” ถอนจูบออกและหันไปด่าเพื่อน มือก็กดหน้าน้ำแนบอกไว้ เพราะไม่อยากให้คนเห็นหน้าหวานๆที่กำลังเคลิบเคลิ้ม
“ไม่ได้หรอก มาเที่ยวกันหลายๆคน พวกมึงจะมาสวีตหวานแหววกันสองคนได้ยังไง ก็ต้องมาเฮฮากับเพื่อนดิ”
“ไหนบอกกูสิ มึงเอาอะไรมาเฮฮา” เขื่อนมองหน้าเพื่อนแต่ละคนอย่างระอา ไอ้พวกไม่มีแฟน อิจฉาสินะ
“แท่นแท้นนนน นี่ไง กีตาร์คู่ชีพ” แทมโชว์กีตาร์โปร่งด้วยสีหน้าทะเล้น พวกมึงเตรียมตัวมาขัดจังหวะพวกกูแต่แรกแล้วสินะ
“น้ำ อยากร้องเพลงมั้ย?” เขื่อนก้มหน้ามองร่างบางที่คุดหน้าอยู่กับอก ใบหน้าหวานแดงเรื่อนั่นพยักหน้าน้อยๆ
“เอาเพลงอะไรดีละหนูน้ำ” น้ำลุกพรวดทันทีที่ได้ยินคำเรียกตัวเองจากปากเทมส์
“ผมไม่ใช่เด็ก อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ”
“โอ๋ๆ โอเค ไม่เรียกก็ได้ เอาเพลงอะไรดี” น้ำนั่งลงอย่างพอใจคำตอบ แต่ลืมเฉลียวใจไปกับคำว่า ‘โอ๋ๆ’
“เอาเพลง.....” ไม่นานเสียงเพลงก็ดังสะท้านทั่วหาดจนตีสามจึงเริ่มเงียบลง และย้ายไปโหวกเหวกกันต่อที่บ้านพักด้วยการแข่งรถแทน
TRrrr…
โทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ข้างตัวปลุกให้น้ำเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนใบโต มองไปรอบๆ ครบทุกศพ... โมนที่เอาขาพาดไว้ตรงปากของเทมส์ และเทมส์เอาขาพาดไว้ที่หน้าของแทม ส่วนเขา ก็นอนซุกเขื่อนอยู่บนโซฟาน่ะสิ!!
“ใครโทรมาน่ะน้ำ” เสียงแหบทุ้มแบบคนเพิ่งตื่นดังขึ้น เขื่อนลืมตาปรือ คงตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์เหมือนกันสินะ
“ไม่ใช่ครับ ข้อความน่ะ” มือเรียวกดดูข้อความที่ส่งเข้า
From: Unknown
Subject: none
หัวข้อที่ส่งก็ไม่มี จากใครก็ไม่รู้ น้ำเลื่อนๆลงมาดูว่ามีข้อความมาอีกหรือเปล่า จนเห็นขอบๆเหมือนรูป น้ำไม่รอช้าเลื่อนลงมาจนเห็นรูปเต็มๆ พลัน มือเรียวก็สั่นกึกๆและปล่อยโทรศัพท์หล่นจากมือลงพื้นดังตึง คนที่หลับอยู่ก็พากันสะดุ้งตื่น
“เป็นอะไรน้ำ ใครส่งอะไรมา” เห็นท่าทีของน้ำแล้วก็ตกใจ เขื่อนถลาไปหยิบโทรศัพท์ที่พื้นมา แต่เสียงหวานปนสะอื้นก็ร้องห้ามเสียก่อน
“อย่าเขื่อน อย่าหยิบนะ”
“อะไรกันวะ” โมนถามใบหน้าเหรอหรา แม้แต่สองแฝดยังมองมาแบบงงๆ
“นี่มันอะไรกันวะ!!” เสียงทุ้มคำราก้อง ใบหน้ากราดเกรี้ยวทำเอาเพื่อนรีบลุกขึ้นมาดูมือถือเครื่องนั้นว่ามันมีอะไรให้น่าโมโหนักหนา
“เฮ้ย...” สองแฝดอุทานพร้อมกันทันทีที่เห็นภาพ โมนเองก็อึ้งเงียบ สายตาสี่คู่หันไปจ้องร่างบางที่นั่งคุดคู้ตัวเอาหน้าซุกเข่า ร่างกายสั่นเบาๆ เสียงสะอื้นค่อยๆเล็ดลอดออกมา
รูปที่ทำให้เขื่อนโกรธจนมือสั่น ทำเอาน้ำร้องไห้ ทำคนอื่นๆจ้องมองอย่างตกตะลึง เขื่อนรู้ตัวว่าเพื่อนตัวเองก็เห็นจึงรีบเก็บโทรศัพท์และตรงไปอุ้มน้ำจนตัวลอยและพาเข้าห้องนอนไป
“เอ่อ นั่นมัน...น้ำ...ใช่มั้ยวะ...” แทมถามคู่แฝดของตัวเองเบาๆเมื่อเห็นว่าเขื่อนออกไปแล้ว
“เออ กูว่าใช่นะ โมน มึงว่าไงวะ” โมนไม่ตอบ แต่พยักหน้าน้อยๆ
“รูปพวกนั้น มันมาได้ไงวะ” โมนเอียงคออย่างสงสัย รูปที่น้ำอยู่ในสภาพเกือบเปลือยทุกอิริยาบถถูกถ่ายอย่างสวยงามมีศิลปะและน้ำมาเรียงต่อกันเป็นช็อตๆ ที่บอกว่าเกือบเปลือยก็เพราะว่ามีเพียงสิ่งสงวนเท่านั้นที่ไม่ได้ปรากฎบนรูป
“ฉากในนั้นน่ะ มันที่ไหนวะ” เทมส์ตั้งข้อสงสัย
“ไม่รู้ว่ะ จะเป็นที่โรงเรียนก็ไม่น่าใช่ เพราะที่โรงเรียนไม่มีห้องไหนที่มีกำแพงแบบนั้น” โมนนึกถึงฉากหลังในรูปทุกรูป มันเมือนเป็นห้องน้ำในบ้านคนมากกว่า
“เฮ้ย!” เหมือนนึกอะไรออก โมนจึงอุทานเสียงดัง
“อะไรวะโมน” สองแฝดหันมามองเพื่อนตัเองที่ทำหน้าเหวอ
“อย่าบอกนะ ว่าน้ำมันโดนแอบถ่ายรุปพวกนั้นในบ้านตัวเอง”
“มึงรู้ได้ไงว่ามันโดนแอบถ่าย”
“มึงรู้ได้ไงว่าเป็นบ้านมันเอง” สองแฝดถามพร้อมกัน โมนยกมือห้ามและค่อยๆตอบทีละคำถาม
“ข้อแรกนะ ที่กูคิดว่าน้ำโดนแอบถ่าย เพราะว่าท่าทางของน้ำน่ะ มันเป็นธรรมชาติมากๆ ท่าเอี้ยวตัว ท่าถอดเสื้อ...”
“ใจเย็นโมน อย่าเพิ่งเคลิ้ม มึงชอบมะนาวไม่ใช่เหรอ”
“เออ ทาที กูเผลอไป สรุปก็คือว่า กูคิดว่าท่าทางของน้ำดูเป็นธรรมชาติมาก และข้อสอง ที่กูคิดว่าเป็นห้องน้ำที่บ้านมันเอง มึงลองคิดกันดุนะ น้ำมันเป้นคนบ้าบิ่นพอจะไปแก้ผ้าที่ไหนเพื่อให้คนอื่นแอบถ่ายเชียวเรอะ”
“บ้านไอ้เขื่อน!” สองแฝดพูดพร้อมกันอีกรอบ แต่โมนส่ายหัว
“No บ้านไอ้เขื่อนเป็นไปไม่ได้ บ้านมันมีการ์ดเฝ้า ต่อให้เทพแค่ไหนก็มุดดินไปแอบถ่ายไม่ได้หรอก แล้วคิดว่าไอ้เขื่อนจะไม่รู้เหรอ ว่ามีคนแอบถ่ายแฟนมัน” โมนพูดอย่างมีเหตุผล สองแฝดจึงพยักหน้ายอมรับ
“ทีนี้ประเด็นมันก็อยู่ที่ว่า ใครแอบถ่ายหนูน้ำสินะ” สิ้นคำพูดแทม ทั้งสามคนมองหน้ากันและถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ใช่ ใครแอบถ่ายน้ำ” เสียงทุ้มจากด้านหลังดังก้องขึ้นมา ทั้งสามหน่อหันไปมองเขื่อนที่ยืนจังห้าอยู่หน้าประตูห้องนอน มีน้ำยืนแอบอยู่ด้านหลัง ใบหน้าหวานตาแดงก่ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
“พวกกูจะช่วยกันคิดเรื่องนี้เอง” โมนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ขอบใจนะ ทุกคน...” น้ำยิ้มเซียวๆให้ด้วยใบหน้าที่ซีดขาวราวกับกระดาษ
>>>>> TBC
ปล.แฮ่มๆ จะเขียนได้สักกี่ตอนกันนะเรา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
