Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 24
“ว้าย หน้าอาจารย์ไปโดนอะไรมาคะ” มะนาวอุทานเสียงดังเมื่อเห็นใบหน้าของอาจารย์ที่มาเปิดประตูบ้านให้ ใบหน้าที่เคยดูหล่อเหลาและอ่อนโยนใจดี ตอนนี้บวมช้ำเป็นสีเขียว เบ้าตาก็ปูดไปหมด
“ผมโดนวิ่งราวน่ะ เมื่อบ่ายนี่เอง ตอนไปธุระ แล้วศศิประภามาทำอะไรด้วยละเนี่ย” อาจารย์ถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นมะนาวยืนคู่กับน้ำ
“ผมชวนมะนาวมาเป็นเพื่อนครับ”
“แล้วอาจารย์แจ้งความรึยังคะเนี่ย”
“แจ้งแล้วละ ไม่ต้องห่วงหรอก เข้ามาก่อนสิ” อาจารย์เปิดประตูให้ทั้งสองเข้าไป น้ำมองภายในบ้าน ครั้งแรกที่เขามาที่นี่เลยนะเนี่ย รสนิยมอาจารย์ดูเรียบๆจัง ไม่ค่อยมีอะไรตกแต่งเลย
“บ้านอาจารย์เรียบจังเลยนะคะ” มะนาวพูดขึ้นเมื่อนั่งลงบนโซฟาสีขาวจั๊วะ
“ผมชอบอะไรที่มันดูสะอาดตาน่ะ” อาจารย์ปฐพีวางแก้วน้ำให้มะนาวและน้ำ ก่อนจะหันมาหาน้ำ
“พักกันหายเหนื่อยแล้วเดี๋ยวตามผมมาเอาของในห้องทางซ้ายนะ เดินออกประตูไปแล้วเลี้ยวซ้ายน่ะ” น้ำพยักหน้ารับและมองอาจารย์เดินออกไป
“เอ่อ มะนาว..” น้ำกระซิบเบาๆ
“กระซิบทำไมจ๊ะน้ำตาล?”
“ชู่ว์ เบาๆสิ” น้ำจุ๊ปากสีหน้าจริงจัง
“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ทำไมต้องทำสีหน้าแปลกๆด้วยละ”
“คือน้ำจะบอกว่า ถ้าน้ำเข้าไปเอาของในห้องนั้น แล้วเกินห้านาทีน้ำยังไม่ออกมา มะนาวโทรหาเขื่อนเลยนะ แล้วบอกว่าน้ำมาที่นี่” มะนาวทำสีหน้าฉงนถึงขีดสุด แต่ก็พยักหน้ารับงงๆ
“งั้นน้ำไปเอาของก่อนละ อย่าลืมที่บอกนะมะนาว”
“จ้ะๆ ไม่ลืมหรอก”
ก๊อก ก๊อก
“เชิญ” น้ำเปิดประตูตามคำเชิญด้วยใจที่เต้นตุ๊มๆต่อมๆ ทำไมมันตื่นเต้นยิ่งกว่าเข้าบ้านผีสิงอีกนะ...
“อาจารย์ครับ?” ภายในห้องที่ดูมืดทึม น้ำหรี่ตามองหาอาจารย์ภายในห้อง ลักษณะเหมือนเป็นห้องที่เก็บพวกหนังสือ น้ำคลำหาสวิตช์ไฟข้างประตู พอคลำเจอก็กดเปิด ไฟในห้องสว่างโล่ง และยังทำให้น้ำเห็นสิ่งที่น่าตกตะลึงที่สุด
“ห้องนี้มันเปิดหน้าต่างไม่ได้น่ะ เดี๋ยวรูปโดนแดดเลีย จะซีดหมด” อาจารย์ปฐพียืนยิ้มกริ่มอยู่ข้างประตู ด้วยความว่องไวปานสายลม อาจารย์คว้าตัวน้ำมาอุดปากและล็อกประตู ก่อนจะออกแรงลากน้ำไปที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้อง
ห้องที่มีรูปของน้ำติดอยู่ทั่วทุกบริเวณจนมองไม่เห็นวอลล์เปเปอร์...
“ทำไมถึงพาก้างขวางคอมาด้วยละน้ำตาล แต่ไม่เป็นไรนะ เพราะผมจัดการแล้วเรียบร้อย” อาจารย์ก้มหน้ามาจนเกือบชิด และพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าเหมือนคนกำลังจะคุมสติไม่อยู่
“อะ..อาจารย์ทำอะไรมะนาว!” น้ำถามเสียงสั่น ถ้ามะนาวเป็นอะไรไป เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด
“แค่วางยานอนหลับเอง คงจะหลับไปถึงเช้าโน่นแหละ”
“ปล่อยผมนะ ทำแบบนี้ทำไมเนี่ย” น้ำออกแรงผลักอาจารย์ให้ออกห่าง แต่กลับไม่เขยื้อนเลยสักนิด นี่อาจารย์คลั่งไปแล้วจริงๆเหรอเนี่ย ใบหน้าหวานเริ่มเหงื่อตก หัวใจเต้นโครมคราม กลัวสุดชีวิต
“หัวใจเต้นแรงจังเลยนะ อยู่กับผมแล้วตื่นเต้นเหรอ” อาจารย์เอามือแนบที่อกน้ำ ความขยะแขยงพุ่งขึ้นมาจนอยากจะอ้วก ความรู้สึกดีๆที่มีให้อาจารย์หายไปจนหมด
“อาจารย์ครับ ใจเย็นๆนะครับ มีอะไรค่อยๆคุยก็ได้” น้ำลองเจรจาดีๆ เผื่อจะได้ผล
“ผมอยากได้น้ำน่ะ อยากได้มานานแล้วด้วย” ประโยคนี้ทำเอาน้ำแทบน้ำตาไหลพราก ชีวิตนี้ไม่คิดจะมีสามีคนอื่นนอกจากเขื่อนอีกแล้วนะ ไม่เอา!
“มะ ไม่ได้หรอกครับ ผมมีแฟนแล้วนะ”
“ไอ้เขื่อนใช่มั้ย!! มันมีอะไรดีนักหนา ไหนน้ำตาลบอกว่ามันชอบรังแกน้ำตาลไงล่ะ”
“ไม่ใช่นะครับ เขื่อนไม่ได้รังแกผมแล้ว” น้ำตาใสๆไหลเป็นทาง เพราะคนที่เคยใจดีตอนนี้ใบหน้าบิดเบี้ยวดูน่ากลัว ท่าทางอ่อนโยนก็หายไปจนหมดสิ้น
“มันบังคับให้น้ำตาลพูดแบบนี้ใช่มั้ย ไม่เป็นไรนะ ผมจะช่วยน้ำตาลเอง” พูดเหมือนจะปลอบใจแล้วก็ดึงน้ำไปกอดแน่น มือทั้งสองพยายามลูบไล้ไปทั่วร่างบอบบาง น้ำรู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด
“น้ำชอบรูปที่ผมถ่ายมั้ย ผมไปลงเรียนคอร์สถ่ายรูปมาเพื่อน้ำเลยนะ ผมอยากถ่ายรูปคนที่ผมรักให้สวยที่สุดไงล่ะ” น้ำมองไปรอบห้อง มีแต่รูปของเขาทั้งนั้น...
“อะ อาจารย์ แล้วคุณเดือนละครับ เธอเป็นคนรักของอาจารย์นะ” น้ำนึกถึงหญิงสาวแสนสวยขึ้นมา จึงรีบยกมาอ้างเพื่อเรียกสติ
“หึ ไม่หรอก เดือนน่ะ เป็นแค่ทางผ่านมา เธอเข้ามาในตอนที่ผมไม่มีใคร จนผมได้พบน้ำตาล เดือนนั้นเทียบไม่ได้กับน้ำเลยสักนิด อย่าหึงไปเลยนะ” ฟังแล้วน้ำก็อยากจะตะโกนออกมาดังๆว่า กูไม่ได้หึงโว้ยยยยย
“อย่าครับ อื้อ!!” เสียงร้องขาดหายไปเพราะจูบที่ถูกยัดเยียดมาให้ รสจูบที่ดุดัน จาบจ้วง และหยาบโลน น้ำกัดฟันแน่นไม่ให้ลิ้นรุกล้ำเข้ามาได้
“เด็กดี อย่าขัดขืนสิ ผมก็รักน้ำได้ไม่แพ้ไอ้เขื่อนหรอกนะ ผมได้แต่มองรูปของน้ำมาตลอด ตอนนี้น้ำต้องเป็นของผมบ้างล่ะ”
น้ำไม่รู้ตัวว่าเสื้อของเขาถูกถอดออกไปตอนไหน สัมผัสจากมือนุ่มลูบไล้ไปทั่วร่าง แต่มันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีสักนิด ไหนจะลิ้นอุ่นๆที่ลิ้มรสร่างกายท่อนบนของเขาอย่างจาบจ้วง
“น้ำสวยกว่าในรูปอีก สวยกมากขึ้นเมื่ออยู่ตรงหน้าผมแบบนี้” แววตาของอาจารย์เหมือนคนที่สติหลุดจนกู่ไม่กลับ น้ำอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายได้แบบในหนังจีน แต่เขาก็ไม่กล้าพอ
“อาจารย์ ได้โปรดเถอะครับ ฮึก..ปล่อยผมเถอะนะ ฮือ..ฮึก...”
“อย่าร้องสิน้ำตาล ผมจะทำให้น้ำตาลมีความสุขเองนะ” อาจารย์ล็อกแขนสองข้างของน้ำเข้าด้วยกัน ก่อนจะปลดกางเกงนักเรียนออกและรั้งอันเดอร์แวร์ลงมา น้ำหลับตาปี๋ อยากจะตายเสียให้พ้นไป
“อา...น้ำ ผมจะเอ็นดูน้ำให้มากๆเลย” เสียงสุดท้ายที่ได้ยินจากปากอาจารย์ ก่อนที่น้ำจะรับรู้ถึงสัมผัสเปียกที่ส่วนล่าง น้ำกลั้นใจสักพัก และยกขาขึ้น ก่อนจะถีบไปที่บ่าของอาจารย์เต็มแรง
โครม!!
“โอ๊ย!” ได้ผล! อาจารย์กระเด็นไปตามแรงถีบและกระแทกเข้ากับโต๊ะเตี้ย น้ำรีบลุกขึ้นและรวบเสื้อผ้าทั้งหมดเข้ามาและออกวิ่งจนถึงประตู แต่ก็ไม่ทัน...
“ทำไมทำผมแบบนี้ ผมรักน้ำ แต่ทำไมน้ำทำผมเจ็บแบบนี้” อาจารย์เดินเข้ามาล็อกคอน้ำแน่นหนา คราวนี้แรงจับมากกว่าเดิมเป็นทวีคูณ น้ำถูกจับโยนไปที่โซฟาตัวเดิม แต่คราวนี้อาจารย์ปฐพีไม่รอช้า จับน้ำแยกขาออกและดึงเอาของตัวเองที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ออกมา
“ผมจะไม่ปรานีกับน้ำแล้ว!” ดวงตาวาวโรจน์ดูบ้าคลั่ง น้ำกรีดร้องจนสุดเสียงเพื่อหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์
“เขื่อน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ช่วยผมด้วยยยยย”
โครม!!!
ประตูห้องเปิดผลัวะออก ใบหน้าที่น้ำใฝ่หามากที่สุดกำลังยืนจังก้าอยู่หน้าประตู ใบหน้าคมที่คอยกอดเขาอยู่เสมอ น้ำรู้สึกว่าร่างของอาจารย์ถูกกระชากออกไปจากตัวเขา น้ำเห็นพวกโมนกำลังจัดการอาจารย์ เห็นคุณเดือนที่ยืนน้ำตาคลออยู่ที่ประตู และสุดท้ายคือรับรู้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น สายตาพร่าเลือนจนทุกอย่างมืดสนิท..
“ตื่นแล้วเหรอ” ใบหน้าที่น้ำรักสุดหัวใจคือสิ่งแรกที่เห็นหลังจากลืมตา ดวงตาอ่อนล้าเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวและน้ำตาก็ไหล
“อย่าร้องนะ มันจบแล้ว” อ้อมแขนแกร่งโอบกอดแน่น หวังเพียงว่าจะทำให้น้ำหายขวัญเสียได้
“พวกเรากระทืบมันจนเกือบตายแล้วแหละ สาสมแล้ว น้ำไม่ต้องกลัวมันแล้วนะ” เทมส์บอกเสียงค่อยเหมือนกลัวว่าน้ำจะตกใจเพราะเสียงดัง
“ตะ ตอนนี้ เขาไปไหนแล้ว” น้ำถามถึงอาจารย์ปฐพี แววตายังดูช็อคอยู่
“ส่งตำรวจไปแล้วแหละ เดี๋ยวพ่อไอ้โมนคงจัดการเอง” เขื่อนตอบเบาๆ มือก็ลูบหัวไปด้วย
“อือ ผมกลัวแทบตาย...”
“ดีนะ ที่ยัยป้านั่นไหวตัวทัน เลยมาบอกพวกฉันทันเวลา”
“ยัยป้า??”
“เรียกชื่อชั้นดีๆนะ ไอ้เด็กบ้า ชั้นแก่กว่าเธอแค่หกปีเองนะยะ ไม่ใช่ป้า” เสียงคุณเดือนแหวขึ้นมาทันที น้ำหันไปมองคุณเดือนที่เดินตรงมานั่งข้างๆ ใบหน้าสวยดูอ่อนล้า
“ขอโทษนะจ๊ะน้ำ ที่ชั้นปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ชั้นอุตส่าห์ระวังเต็มที่แล้วเชียว” เดือนปรับเสียงให้อ่อนโยนลงเมื่อคุยกับน้ำ
“คุณเดือนหมายความว่ายังไงครับ”
“ชั้นน่ะ คบกับปัฐมานาน นานจนรู้แทบทุกเรื่องเลยละ รู้แม้กระทั่งว่าปัฐเขาเป็นโรคจิตอ่อนๆ”
“แบบนั้นไม่อ่อนหรอก เขาเรียกอาการหนักแล้ว” แทมพูดขัดขึ้นมา คุณเดือนหันไปมองตาเขียวปั้ด
“เธอจะเล่าเองมั้ยละ พ่อแฝดหมายเลขหนึ่ง” แทมเสมองไปทางอื่น คุณเดือนจึงหันกลับมาเล่าต่อ
“แรกๆน่ะ ปัฐเขาก็แค่ชอบมองผู้ชายที่หน้าสวยๆ แต่พอมาเจอเธอ เขาก็เริ่มออกอาการมากขึ้น เขาชอบเล่าเรื่องเธอประจำ เล่ามาก เล่าบ่อย จนชั้นเริ่มเอะใจ เลยแอบมาที่บ้านตอนปัฐไม่อยู่ และก็เห็นพวกรูปเธอเต็มไปหมด ชั้นเลยคิดว่าแบบนี้มันไม่ปรกติแล้ว” คุณเดือนหยุดหายใจ ก่อนจะเล่าต่อ
“ทีนี้อาการมันมาหนักมากขึ้นอีตอนเปิดเทอมนี่แหละ ชั้นแอบตามปัฐ และรู้ว่าปัฐสะกดรอยตามเธอ โทรไปหาเธอ ถ่ายรูปเธอ อาการของเขาเข้าขั้นโรคจิตแล้วละ ชั้นเลยมาที่โรงเรียน หวังว่าสบโอกาสจะบอกเธอ แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที” คุณเดือนยิ้มเศร้า
“แล้วคุณเดือน...เสียใจมั้ยครับ” น้ำค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งพิงเขื่อน จนมองเห็นว่าทุกคนอยู่กันครบ ทั้งโมน มะนาว แทม และเทมส์
“เสียใจเรื่องปัฐเหรอจ๊ะ เสียใจยังไงล่ะ? เสียใจที่ปัฐเขาบ้าไปแล้ว เสียใจที่เขารักคนอื่น อันไหนดี” ใบหน้าสวยนั้นดูปวดร้าวจนน้ำแทบทนมองไม่ได้
“ทุกรื่องที่พูดมานั่นแหละครับ” น้ำก้มหน้าตอบ เพราะไม่กล้าสู้แววตาของเดือน
“เสียใจสิจ๊ะ เสียใจที่ความรักของชั้นเยียวยาเขาไม่ได้ เสียใจที่ความรักของชั้นไม่พอที่จะทำให้เขาเลิกรักเธอ” ใบหน้าสวยเก๋นั้นมีน้ำตาคลอ น้ำอยากจะลุกไปกอดปลอบ แต่ก็ดูท่าว่าจะมีคนทำแทนแล้วละ
“อย่าร้องเลย ความรักของคุณไม่คู่ควรกับมันหรอก” แทมเดินเข้าไปยืนข้างคุณเดือนและโอบไหล่อย่างอ่อนโยน น้ำหันไปมองเขื่อนแบบงงๆกับท่าทีของแทม
“คุณเดือน ผมขอโทษนะครับ” น้ำคิดว่าเอาไว้ค่อยถามเรื่องท่าทีของสองคนนั้นทีหลัง ตอนนี้มีเรื่องอื่นสำคัญกว่า
“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะน้ำ” คุณเดือนพูดเสียงสั่น
“ไม่มีใครผิดหรอกน้ำ” วู้ว วันนี้แทมมันเท่จังแฮะ
“แล้วมะนาวล่ะ มะนาวเป็นไงบ้าง” น้ำนึกขึ้นได้ มะนาวโดนยานอนหลับ
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แต่ยังง่วงๆมึนๆอยู่เลย” มะนาวที่นั่งอยู่ข้างโมนตอบเสียงระโหยโรยแรง
“น้ำ นอนเถอะ ตัวเองยังตัวสั่นๆอยู่เลยนะ” เขื่อนดันตัวน้ำให้นอนลงและจัดแจงห่มผ้าให้ น้ำนอนมองคนอื่นที่ค่อยๆทยอยเดินออกไป เทมส์เดินออกไปคนแรก ตามด้วยแทมที่โอบไหล่ของคุณเดือนออกไป และโมนที่เดินตามมะนาวแจ
“ทำไมแทมถึงทำท่าแปลกๆกับคุณเดือนละ” น้ำถามเขื่อนเมื่อเห็นประตูปิดสนิท
“มันชอบยัยป้านั่นน่ะสิ ชอบตั้งแต่ตอนแรกเห็นที่ยัยนั่นมาบอกเรื่องนายกับพวกฉันที่โรงยิมเลยล่ะ” เขื่อนพูดยิ้มๆ
“เด็กม.5 กับสาว 23 เนี่ยนะ”
“ความรักไม่เกี่ยวกับเรื่องอายุหรอกน้ำ” เขื่อนบอก
“แล้วอาจารย์เขาบาดเจ็บหนักหรือเปล่า”
“พอควร เฉพาะที่ไอ้โมนสติแตกตอนเห็นมะนาวสลบก็เลือดอาบแล้ว เจอฉันเข้าไปอีก นึกแล้วยังแค้น อยากจะฆ่ามันให้ตาย”
“ทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วยละครับ” หน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งซีดเข้าไปใหญ่
“ใครลิขิตได้บ้างละ เรื่องมันเกิดไปแล้ว ทีหลังก็จำไว้ อย่าไปหว่านสเน่ห์มั่วซั่ว”
“อ้าว ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ผมไม่เคยให้ความหวังหรือยุ่งกับอาจารย์สักครั้ง”
“เออๆ ฉันก็รู้ สงสัยถ้าจะไม่ให้มีคนมาชอบนาย คงต้องล่ามโซ่ไว้แต่ในบ้านแล้วแหละ” เขื่อนดึงหน้าน้ำให้มาซุกที่อกตัวเองแล้วเริ่มกอดรัดอย่างหมั่นเขี้ยว
“เขื่อนก็พูดเกินไป ผมไม่ได้มีอะไรดีขนาดนั้นสักหน่อย” เสียงหวานบ่นอุบอิบ
“นายไม่รู้ตัวหรอก ว่าตัวเองเป็นยังไง นายไม่รู้หรอก ว่าหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมของนาย ผิวขาวเนียนสะอาดของนาย เสียงหวานๆ แขนขาเรียวๆเนี่ยมันน่า...ฟัด...ขนาดไหน” น้ำสะดุ้งเฮือก จนเขื่อนตกใจ ลืมไปว่าร่างบางนี้เพิ่งผ่านเรื่องน่ารังเกียจมา
“น้ำ ขอโทษนะ ไม่เล่นแล้วๆ” ใบหน้าเนียนน้ำตาคลอ กัดปากไม่ยอมให้น้ำตาไหล
“อือ ไม่เป็นไร ขอโทษนะเขื่อน แต่ผมกลัวจริงๆ มันติดตามากเลย” น้ำสะอึกสะอื้นอยู่พักใหญ่ จนหลับไปทั้งๆที่เขื่อนยังกอดปลอบลูบหัวลูบหางอยู่แบบนั้น
>>>>> TBC
ปล.ทำไมช่วงนี้รถติดแบบเน้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
