Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก ตอนที่ 27
“ไปไม่ได้จริงๆเหรอครับ”
“อืม เวลามันตรงกันพอดีน่ะ แต่เอาเป็นว่าฉันจะรีบนะ”
“แข่งคาราเต้ จะรีบได้ยังไงครับ ไม่ใช่ลอกการบ้านสักหน่อย”
“ก็รีบล้มฝ่ายตรงข้ามไง เอาแบบทีเดียวจอด แล้วจะได้รีบไปหานาย”
“เฮ้ย ไม่เอานะครับ รีบร้อนเดี๋ยวพลาดขึ้นมา”
“เอาน่ะๆ นายก็ต้องตั้งใจเหมือนกันนะ”
“ครับ ผมจะคิดถึงเขื่อนให้มากๆเลย”
“เฮ้ยๆ ไอ้สองคนนั้นน่ะ จะหวานไปถึงไหน ชาวบ้านเขารอกันอยู่นะโว้ย” เสียงเทมส์ที่โหวกเหวกดังขัดจังหวะขึ้นมาทำให้น้ำเพิ่งรู้ตัวว่าคนอื่นรออยู่ หันไปมองรอบๆก็เห็นเพื่อนรอให้พวกเขาไปขึ้นรถ รถมีอยู่สองคัน คันหนึ่งเป็นรถที่บ้านเขื่อน และอีกคันเป็นรถของคุณเดือนที่มาเป็นอาจารย์สอนเปียโนให้น้ำแทนอาจารย์ปฐพี
“ไอ้แทม มึงไม่มากับกูเรอะ” เขื่อนตะโกนใส่เพื่อนตัวเองที่เดินมาขึ้นรถคุณเดือนเนียนๆ
“มึงมีไอ้เทมส์แล้วไง กูก็มาคันนี้แทน ไปเหอะน่ะ อย่ามาทำแอ๊บแบ๊วต้องการคนเชียร์ ไม่น่ารักหรอกมึงอะ” แทมพูดจบแล้วก็รีบขึ้นมานั่งจองที่ข้างคนขับ ปล่อยให้น้ำและมะนาวนั่งข้างกันที่เบาะหลัง
“เขื่อน กูก็อยากไปคันนู้นอะ” เขื่อนหันมามองโมนด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายและตั้งท่าจะยกขาถีบ โมนจึงเข้าไปนั่งในรถดีๆ
“เขื่อน สู้ๆนะ” เขื่อนหันไปยิ้มให้น้ำที่โบกมือจากรถอีกคัน ก่อนที่ทั้งสองคันจะแยกย้ายกันออกไปคนละทาง
“คนเยอะมากเลยว่ะเขื่อน” โมนมองไปรอบๆสนามแข่ง บรรดานักเรียนที่มาเชียร์โรงเรียนตัวเองต่างจองที่นั่งกันแน่นขนัด แต่พวกโมนและเทมส์ไม่ต้องจอง เพราะนั่งกับพวกนักกีฬาได้ (อภิสิทธิ์ของนักกีฬาจากโรงเรียนนี้อะนะ)
“เออ แม่งจะมาทำไมกันนักหนาวะ” สีหน้าเขื่อนดูหงุดหงิด คงเพราะหงุดหงิดกับเสียงกรี๊ดกร๊าดเรียกชื่อตัวเองแน่ๆ
“พี่เขื่อนค้า พี่เขื่อน สู้ๆนะค้า”
“เขื่อนคะ สู้ๆนะคะ ชนะให้ได้นะ”
“น้องเขื่อน กรี๊ดๆๆๆ”
“เขื่อนนนนนน ”
“กูหนวกหู” เขื่อนหันมาตะคอกและถลึงตาใส่เพื่อน โมนส่ายหน้าและบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนกรี๊ด ถ้าหงุดหงิดนักก็ไประบายอารมณ์ใส่นักกีฬาฝั่งนู้นแทนสิ
“เออ ดี หึหึ” เขื่อนมองนักกีฬาฝั่งโน้นและยิ้มเหี้ยม คนที่ใกล้ชิดเขื่อนจะรู้กันดีว่ายิ่งมีคนมาเชียร์เขื่อนมาก ยิ่งเหมือนเป็นแรงกระตุ้นความโหดเหี้ยมซาดิสม์ขึ้นเท่านั้น เพราะเขื่อนจะหงุดหงิดกับเสียงกรี๊ดอย่างถึงที่สุดและไประบายอารมณ์กับคู่แข่งแทน
“มะนาว อีกฝ่ายดูมีฝีมือมั้ย ดูเก่งหรือเปล่า” น้ำยืนเกาะหลังมะนาวแน่นพลางชะโงกผ่านไหล่มะนาวไปยังกลุ่มผู้เข้าแข่งคนอื่น
“มะนาวจะไปรู้เหรอจ๊ะ ฝีมือคนเราไม่ได้ดูจากหน้าตาสักหน่อยนะ”
“โธ่มะนาวเนี่ย”
“เอาน่าๆน้ำ อย่าไปสนใจคู่แข่งเลย เธอตั้งใจให้มากๆก็พอนะ” น้ำหันไปขอความเห็นใจจากคุณเดือน รอยยิ้มสวยที่ส่งกลับมาทำให้น้ำใจชื้น
“ตั้งใจเล่นตามที่ฝึกมานะ จะแพ้ชนะก็ช่างมันเถอะ” น้ำมองหญิงสาวที่เหมือนเป็นเทพธิดามาโปรด แต่ยังไม่ทันจะซาบซึ้งก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต
“จ้องมากไปแล้วหนูน้ำ” เสียงทุ้มๆของแทมและสายตาเป็นประกายจ้องน้ำตาขวาง
“นี่แน่ะ อะไรของเธอ ใครจะจ้องชั้นก็เป็นสิทธิ์ของเขา ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยนะเจ้าเด็กน้อย” คุณเดือนหันมาแหวใส่แทมที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“น้ำตาล มันก็เป็นอย่างที่คุณเดือนว่า อย่าไปสนใจเรื่องคนอื่นเลยนะจ๊ะ เราตั้งใจทำเรื่องของเราให้ดีเถอะ” มะนาวบีบมือน้ำเบาๆ ใบหน้าสวยหวานยิ้มให้
“อือ น้ำจะพยายาม”
เสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วบริเวณ ซิมโฟนีหมายเลขเก้าที่เพิ่งจบลงเรียกเสียงปรบมือกึกก้อง น้ำหันหน้ามองทางคนดู คนดูจำนวนมากต่างปรบมือให้กับการเล่นของเขา น้ำลุกขึ้นโค้งให้คนดู ก่อนจะเดินเข้าหลังม่านไป
“ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับคุณเดือน พอนั่งลงบนเก้าอี้ สมองมันก็ตื้อไปหมด” น้ำรีบเดินมาหาคุณเดือนตรงที่นั่งหลังเวที ใบหน้าหญิงสาวเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“เธอเล่นดีมากเลยนะน้ำตาล ดีมากๆ จังหวะเป๊ะ ไหลลื่น สุดยอดมากเลย” คุณเดือนมีท่าทีตื่นเต้นไม่แพ้กัน
“เอ่อ...ก่อนจะคุยกันต่อ มีเรื่องว่ะน้ำ” แทมพูดขัดจังหวะขึ้นมา น้ำหันไปมองแทมที่ท่าทางเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์
“เขื่อนมันบาดเจ็บว่ะ” เหมือนตัดสัญญาณเชื่อมต่อในสมองไปที่เรื่องของเขื่อนเพียงเท่านั้น น้ำจำได้เพียงว่าตัวเองนึกถึงเรื่องของเขื่อนและนั่งรถคุณเดือนออกมาที่สนามแข่งคาราเต้ ลืมแม้กระทั่งว่ายังไม่ได้ฟังผลการแข่งของตัวเอง!!
“เขื่อน!” เสียงหวานตะโกนก้องกลางสนามแข่ง เบื้องหน้าคือภาพของคนรักที่ใบหน้าซีดขาว เหงื่อไหลโทรมกาย หน้าคมนั้นดูเกร็งเครียดเข้ากับบรรยากาศโดยรอบ
“น้ำ มาได้ยังไง แล้วแข่งล่ะ” เขื่อนตกใจกับร่างบางนั้นที่ถลาเข้าไปหาอย่างไม่กลัวสายตาใคร
“เขื่อน โมนโทรไปบอกว่าเขื่อนบาดเจ็บ ผมเลยรีบมา นี่เขื่อนเป็นยังไงบ้างครับ” น้ำละล่ำละลักพูด เสียงหวานสั่นเครือ ยิ่งเห็นหน้าเขื่อนที่ดูเขม็งเกร็งก็ยิ่งใจเสีย
“ไม่เป็นไรมากหรอก แค่เหมือนว่าแขนจะหักน่ะ”
“แขนหัก!! ไม่ได้นะ ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว” เขื่อนกุมขมับ ไม่น่าบอกเลยว่าแขนหัก
“ไปไม่ได้หรอกน้ำ เหลืออีกแค่รอบเดียว ก็จะชนะแล้ว ถ้าฉันไม่ลง แล้วใครจะจัดการไอ้หมอนั่นที่มันขี้โกงหักแขนฉันละ”
“จะบ้าเหรอ ไม่เอานะ ถ้าเขื่อนเป็นอะไรไปล่ะผมจะทำยังไง” น้ำตั้งท่าจะร้องไห้รอมร่อ เห็นเขื่อนเจ็บขนาดนี้ เขาไม่ยอมให้แข่งแน่
เสียงประกาศเรียกให้เขื่อนลงสนามดังขึ้น พอน้ำได้ยิน จึงล็อกแขนเขื่อนแน่น ไม่ยอมให้ไป เขื่อนกวักมือให้โมนกับแทมที่ยืนหน้าเครียดเดินเข้ามาล็อกน้ำเอาไว้
“เขื่อน!! ไม่เอานะ อย่าแข่ง เดี๋ยวก็บาดเจ็บมากกว่านี้หรอก” เขื่อนเดินเข้าสนามไม่สนใจเสียงโวยวายของน้ำ เบื้องหน้าเห็นแต่ใบหน้าคู่แข่งจอมขี้โกงที่ทำหน้าแสยะยิ้มให้
“มึงเป็นเกย์หรอกเรอะ ไอ้เขื่อน สมควรแล้วละ ที่ตุ๊ดอย่างมึงถูกกูหักแขน” มันชื่ออะไรเขื่อนไม่รู้ แต่ขอขนานนามมันว่าไอ้ชาติชั่วหมายเลข 1
“แต่เมียมึงก็น่ารักดีนะ หน้าหวานยังกับผู้หญิง” สติเส้นสุดท้ายถูกดึงจนขาดไปพร้อมกับเสียงกรรมการให้สัญญาณเริ่มได้ ขาซ้ายที่ยังแข็งแรงดีและขาขวาที่ฟิตเปรี๊ยะประโคมเตะดังอั้กเข้าที่สีข้าง ไอ้ชาติชั่วหมายเลข 1 ในสายตาเขื่อนลงนอนกองจุกแอ้กที่พื้น ไม่ทันจะลุกขึ้นมาสู้ก็โดนอัดว้ำจนกรรมการต้องนับ
“สัตว์ ปากดีนักนะมึง” เขื่อนสบถเบาๆ ใส่คู่แข่งที่นอนกองที่พื้น ใบหน้าคมสายตาเป็นประกายนึกถึงตอนที่ตัวเองเผลอนึกถึงน้ำจนเหม่อไปชั่วขณะและถูกไอ้ชาติชั่วหมายเลข 1 แอบใช้ท่าผิดกฎเล่นจนเขาแขนหัก
“ทีมน้ำเงิน ชนะ!!!” สิ้นเสียงกรรมการนับ คู่ต่อสู้ไม่สามารถแข่งได้ ปีนี้โรงเรียนของเขาได้รางวัลชนะเลิศมาครองอีกครั้ง
“เขื่อนนนนนน” หันไปมองที่สนาม เจ้าร่างบางๆผิวขาวเหมือนเด็กผู้หญิงวิ่งฝ่าตรงมาที่เขา เขื่อนอ้าแขนรับแรงกระโดดที่พุ่งตรงมา ใบหน้าหวานซุกที่อกเสื้อเขาอย่างไม่รังเกียจเหงื่อที่ไหล
“ฉันชนะแล้วนะ ดีใจมั้ย” ยกแขนอีกข้างที่ไม่เจ็บมาลูบหัวนุ่มๆนั้น
“ไม่เลย ฮึก...ผมใจเสียแทบแย่ นึกว่าถ้าเขื่อนตาย..ฮึก”
“บ้าแล้ว แขนหักไม่ตายหรอกน่า แล้วนี่ก็ยังอยู่ดีด้วย ว่าแต่ผลแข่งของน้ำละ เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่รู้ ผมรีบมาหาเขื่อน” เขื่อนมองเจ้าตัวที่กอดเขาแน่นและเงยหน้ามองที่สนาม แม่เจ้า ทั้งสนามมองกันตาเป็นมัน ความลับไม่เป็นความลับแล้วทีนี้ แต่เขาก็ไม่คิดจะปิดนี่นะ ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีคนมายุ่งกับเจ้าซีดของเขาอีก
“น้ำตาล ผลออกมาแล้วนะจ๊ะ” เขื่อนหันไปมองทางมะนาวที่กระโดดโลดเต้นอยู่ริมสนาม เขื่อนพาน้ำให้เดินเข้าไปข้างใน คุณเดือนกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“เธอชนะแล้วนะน้ำ!” คุณเดือนร้องบอกเสียงดัง ใบหน้าสวยดูตื่นเต้น น้ำหันไปมองคุณเดือนอย่างอึ้งๆในชัยชนะของตัวเอง
“เธอดังแล้วนะน้ำ ระดับประเทศแล้วนะ” คุณเดือนแทบกรี๊ด
“ผม..ผมชนะจริงเหรอเนี่ย” น้ำชี้หน้าตัวเองแล้วหันไปหาเขื่อน
“นายไม่ได้ฝันไปหรอก” เขื่อนยิ้มให้น้ำอ่อนโยน
“ดีจังเลยนะจ๊ะ ทีนี้น้ำก็คงไปเรียนต่อต่างประเทศได้สบายๆแล้วละ ผลงานขนาดนี้ต้องได้ทุนด้วยแน่ๆเลย” มะนาวพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“นี่เธอดีใจหรือเปล่าน้ำ ชั้นเห็นเธอทำหน้านิ่งเชียว หรือว่าใช้อารมณ์ไปกับการตกใจเรื่องนายเขื่อนเสียหมดแล้ว” คุณเดือนล้อ ทำเอาน้ำหน้าแดง
“ดีใจสิครับ แต่ผมตกใจมากกว่า อะไรๆมันก็ประดังเข้ามาทีเดียวเลย” น้ำเกาหัวแก้เก้อ
“อืม ไม่แปลกหรอก ใครเขาจะหลายหลายอารมณ์ได้เหมือนคุณเดือนล่ะครับ” แทมพูดแล้วก็รีบเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือมหากาฬของเดือนทันที
“ผมว่าเราไปฉลองที่บ้านผมกันดีมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะทำมื้อใหญ่เลี้ยงเอง” น้ำเสนอขึ้นมา ทุกคนพยักหน้าและรีบพากันไปที่บ้านของน้ำ รถสองคันมุ่งตรงไปยังบ้านน้ำ แต่คราวนี้มีการจัดขบวนกันใหม่ โดยน้ำมานั่งกับเขื่อนและเทมส์ ส่วนโมนย้ายไปนั่งกับมะนาวที่รถคุณเดือนแทน พอไปถึงบ้านน้ำ อาหารมื้อใหญ่ก็ค่อยๆถูกลำเลียงมาด้วยฝีมือน้ำและคุณแม่ที่ลางานมาเชียร์ลูกโดยเฉพาะ ความเฮฮาดำเนินไปจนสี่ทุ่มทุกคนจึงค่อยแยกย้ายกลับบ้าน
“วันนี้เป็นยังไงบ้างลูก” แม่เดินลงมานั่งข้างน้ำที่กำลังคุดตัวอยู่บนโซฟาฟูนุ่มหลังจากทุกคนกลับไปแล้ว รวมทั้งเขื่อนที่ต้องกลับไปฉลองกับคุณแม่อลิซอีกรอบ
“ตื่นเต้นมากเลยครับ แต่ก็ดีใจมากกว่า”
“ลูกแม่เนี่ย เก่งจริงๆเลยนะจ๊ะ”
“ดีนะครับ ที่แม่ไม่คาดหวังให้ผมเป็นหมอ ถ้าแม่คาดหวังให้ผมเป็นหมอ ผมคงไม่เก่งอย่างที่แม่ชมแน่เลยครับ”
“คนเราไม่เหมือนกันสักหน่อย ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ไปคาดหวังให้คนอื่นเป็นอย่างที่เราต้องการหรอกจ้ะ”
“ผมดีใจที่แม่เข้าใจผมนะครับ” น้ำขยับไปกอดแม่เอาไว้แน่น
“นี่ขนาดแม่เข้าใจลูกน้า...แต่เรื่องบางเรื่องลูกก็ไม่เล่าให้แม่ฟังเสียที” น้ำชะงักกับน้ำเสียงเรื่อยๆของแม่ คงจะเป็นอย่างที่เขื่อนว่า แม่อาจจะรู้แล้ว...
“แม่ครับ ไม่ว่าผมจะเป็นยังไง แม่ก็ไม่รังเกียจผมใช่มั้ย” น้ำเงยหน้าถามแม่ ดวงตาหวานของลูกที่ถอดแบบมาจากแม่ช่างดูใสแจ๋วออดอ้อน แม่ถอนหายใจและลูบหัวน้ำ
“ถ้าแม่ป่วยเป็นโรคสังคมรังเกียจ น้ำจะรังเกียจแม่มั้ย” น้ำส่ายหน้าแทนคำตอบ
“แม่ก็ไม่รังเกียจน้ำหรอกลูก ไม่ว่าน้ำจะชอบผู้ชาย หรือชอบผู้หญิง น้ำก็เป็นลูกแม่เสมอ” แม่ยิ้มให้ลูก แต่ลูกกลับหน้าแดงก้มหน้างุด
“ถ้าน้ำจะคบกับผู้ชายก็ไม่แปลกหรอกลูก ก็หนูน่ะ หน้าถอดแบบแม่มาขนาดนี้ หน้าหวานเหมือนเด็กผู้หญิง จะคบกับผู้หญิงก็กลัวจะไปแข่งสวยกับเขาเสียด้วยซ้ำ” แม่หยิกแก้มเนียนของลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว
“แม่อ้ะ จริงๆน้ำก็ชอบผู้ชายนะครับ แต่เพราะเขื่อนนั่นแหละ...”
“ฮิฮิ ลูกแม่สวยเลือกได้สินะ”
“แม่อ้ะ เห็นมั้ย ผมไม่อยากบอกก็เพราะแบบนี้ละ แม่ชอบล้อผม”
“เอาละๆ ไม่ล้อแล้วจ้ะ ฮิฮิ”
“แล้วแม่รู้ได้ยังไงครับ แม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร” น้ำเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้ถูกล้อได้อีก
“ก็ท่าทางของลูกเขื่อนฟ้องขนาดนั้น” น้ำขมวดคิ้ว ไม่ชินเสียทีที่แม่เรียกคนอื่นนอกจากเขาว่าลูก
“มานอนค้างเป็นประจำ ท่าทางหวงก้างเวลากิ๊ฟท์มาหา แถมที่สำคัญ....แม่ยังเคยเห็น...” แม่อ้ำอึ้งไม่พูดต่อ น้ำใจหายวาบ อย่าบอกนะว่าแม่เห็นเขากับเขื่อนกำลัง...!!!
“แม่เคยเห็นลูกเขื่อนหอมแก้มตอนที่ลูกเผลอหลับไปหน้าโซฟา” น้ำมองใบหน้าแดงก่ำของแม่อย่างโล่งอก สักพักก็เปลี่ยนเป็นหน้าแดงไปด้วยกันทั้งคู่ โชคดีนะ...ที่เห็นแค่นั้น...
“แต่ยังไงถ้าคิดจะคบกัน ก็ต้องดูแลกันให้ดีนะลูก คอยช่วยเหลือกันอย่าทิ้งกันละ” แม่ลูบหัวน้ำและกอดลูกชายแน่น น้ำกอดตอบแม่ตัวเองด้วยความรักที่มีให้แม่จนหมดหัวใจ น้ำดีใจที่แม่เข้าใจเขาเสมอ... ดีใจที่แม่ดีกับเขื่อน เหมือนที่ดีกับเขา แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่ลืม ก็คือแม่ที่เป็นที่หนึ่งในใจเขาเสมอมาและตลอดไป
>>>>> TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
