Tsundere Boy เมื่อหนุ่มซึนมาหลงรัก
Special :: Mystery in Summer
แสงแดดเจิดจ้าที่รุนแรงขนาดทำให้ผ้าแห้งได้ภายในชั่วโมงเดียวกำลังแผดเผาร่างบอบบางผิวขาวจั๊วะที่ต้องลากสังขารมาสวนจตุจักรเพื่อทำตามบัญชาสวรรค์
“ทำไม...ที่นี่อากาศไม่เย็นเหมือนที่อังกฤษบ้างเนี่ย...” หลังจากจบทัวร์ที่ยุโรป ก็ได้เวลาของการพักผ่อน น้ำจึงตัดสินใจมาเผชิญกับฤดูร้อนของเมืองไทยดีกว่า แต่พอมานั่งๆนอนๆอยู่ที่บ้านได้ไม่กี่วัน ก็ถูกแม่บังเกิดเกล้าหมั่นไส้ในความขี้เกียจ จึงมีประกาศิตมาว่าให้ไปซื้อต้นไม้ที่สวนจตุจักรมาปลูกหน้าบ้าน
“โอเอซิส...” น้ำพึมพำ เมื่อเห็นบู้ทขายน้ำตรงหน้า ควักกระเป๋าส่งแบงค์ร้อยไปให้ และหิ้วถุงเครื่องดื่มที่มีทั้งน้ำเปล่า น้ำอัดลมและชาเขียวเย็นเจี๊ยบที่เหมือนจะซื้อไปเผื่อชาติหน้า
“เอาละ..กลั้นใจแบกไปเก็บที่รถดีกว่า” ว่าแล้วก็ออกแรงแขนยกต้นไม้ทั้งหลายไปไว้ที่รถพร้อมนึกในใจว่าถ้าแขนหักเล่นเปียโนไม่ได้จะมาอยู่ให้แม่เลี้ยงไปทั้งชีวิต
“โอะ...สวนรถไฟ ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ” ขณะกำลังกลับบ้านนั้นเอง สายตาก็หันไปมองที่สวนพักผ่อนหย่อนใจของชาวกรุง เหมือนมีแรงบันดาลใจ น้ำหาที่จอด ล็อกรถ และเข้าไปในสวนทันที
“สงสัยเพราะเป็นวันธรรมดา เลยไม่ค่อยมีคน” น้ำหาที่นั่งใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง วางถุงเครื่องดื่มข้างกายและเหยียดขาอย่างสบายอารมณ์ ถึงแม้อากาศจะไม่เย็นอย่างที่ยุโรป แต่บ้านเมืองที่อยู่มาแต่เกิดย่อมดีกว่าอยู่แล้ว
สายลมเอื่อยๆ ร่มเงาของต้นไม้ ความเงียบสงบ ชักนำให้รู้สึกว่าอยากหลับตา...
“นี่ คุณ ทำไมถึงมาหลับตรงนี้ละ” เสียงปลุกให้น้ำลืมตาขึ้นมา ภาพเบลอๆเบื้องหน้าบ่งบอกว่าว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าน้ำขยี้ตาและมองชายตรงหน้าอีกครั้ง
“!?!” เกิดมาน้ำไม่เคยเห็นอะไรอัศจรรย์เท่านี้มาก่อน น้ำรู้สึกว่าตัวเองทำสีหน้าโง่ๆทันทีที่เห็นหน้าชายที่มาปลุกเขา มองซ้าย มองขวา ปิดตามองหนึ่งข้าง ก็ยังคล้าย...
‘พ่อ...’
“เอ้า ยังไม่ตอบอีก มานอนทำอะไรในสวนบ้านคนอื่นละ หืม?”
“เอ๋...” น้ำทำเสียงแปลกใจแบบอนิเมะญี่ปุ่นก่อนจะหันมองไปรอบตัว สวนสวย หญ้าสีเขียว และดอกไม้นานาพรรณ แต่นี่มันไม่ใช่สวนรถไฟนี่หว่า!
“เฮ้ย คุณเป็นอะไร เป็นลมชักเหรอ” ชายหนุ่มตรงหน้าที่หน้าเหมือนพ่อของน้ำไม่มีผิด มีท่าทีลนลานเมื่อเห็นน้ำนั่งตาค้างอ้าปากพะงาบๆเหมือนขาดอากาศหายใจ
“อะ..เอ่อ..ขอโทษทีนะครับ ผมง่วงมาก แล้วเห็นที่นี่สวย เลยถือวิสาสะเดินเข้ามา” ขอบคุณเขื่อนที่คอยฝึกสอนสกิลการโกหกขั้นเทพมาให้ จังหวะนี้ต้องโกหกไปก่อนลูกเดียว
“ฮ่าๆ ยังงั้นเหรอ ฝีมือผมจัดสวนได้ดีขนาดนั้นเลยสินะ” ดูท่าชายคนนี้จะไม่ค่อยเต็มเหมือนกัน เห็นคนอื่นมานอนในบ้านตัวเองแล้วยังหัวเราะได้อีก
น้ำมองไปรอบๆ ที่นี่ เขาไม่คุ้นเคยเลยสักนิด จำได้ว่าหลับไปที่สวน แล้วทำไมมาตื่นที่นี่ได้ หรือว่าอากาศมันจะร้อนจนเขาบ้าไปแล้ว
“เข้ามาดื่มน่ำก่อนสิ ดูนายยังมึนๆอยู่เลยนะ”
“ครับ...” เดินตามไปใจก็คิด ว่าถ้าเขาหลอกเราไปฆ่าจะทำไงหว่า แต่มันดันมีบางอย่างในใจลึกๆสั่งว่า ‘ถ้าไม่ตามไป จะเสียใจตลอดชีวิต’
“คุณชอบดื่มน้ำหวานมั้ย” แก้วน้ำหวานเฮลส์บลูบอยสีเขียวสดใสวางตรงหน้า น้ำรับมาดูดอย่างสดชื่น เขาโปรดปรานมันเป็นพิเศษอยู่แล้ว พวกน้ำหวานเนี่ย
“ดูคุณอารมณ์ดีจังเลยนะครับ มีอะไรพิเศษหรือเปล่า” น้ำตัดสินใจถาม เพราะตั้งแต่เห็นหน้าชายคนนี้ เขาก็มีท่าทียิ้มแย้มตลอดเวลา แถมยังมีน้ำใจเชื้อเชิญคนแปลกหน้าแบบน้ำเข้ามาในบ้านอีก หวังว่าคงไม่หลอกเขามาเชือดหรอกนะ...
“ผมก็อารมณ์ดีแบบนี้ตลอดเวลาแหละ หึหึ แต่วันนี้มันมีเรื่องพิเศษกว่านิดหน่อย” ยิ่งดูยิ่งเหมือน...ผู้ชายคนนี้เหมือนพ่อที่เขาเคยเห็นในรูปเหลือเกิน...
“เมื่อวาน เป็นวันเกิดลูกชายผม” สีหน้าของชายคนนี้ดูสดใสเจิดจ้าขึ้นอีกร้อยเท่าเมื่อพูดถึงลูกชาย น้ำยิ้มตาม แต่สายตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นปฏิทินตั้งโต๊ะพอดี...
March 1994
ชาวาบเหมือนเอาน้ำแข็งแช่น้ำมาราดหัว
เหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านตั้งแต่ฝ่าเท้าจนถึงกระหม่อม
น้ำไม่รู้ว่า ณ ที่นี่ วันนี้คือวันอะไร เขารู้แต่เพียงว่า เขาเกิดเดือนมีนาคม ค.ศ.1994 เท่านั้น ปากอยากจะถาม แต่ก็ไม่กล้า จะว่ากลัวรึ ก็ไม่ใช่...
“ดูท่าคุณจะรักลูกชายมากเลยนะครับ”
“ใช่สิ ใครๆก็รักลูกกันทั้งนั้นแหละ แต่สำหรับผม คนที่ไม่เคยมีครอบครัวของตัวเอง พอได้สร้างครอบครัวเองและรู้ว่ามีลูก มันเป็นความปลาบปลื้มใจที่บรรยายไม่ถูกเลยละ”
“อ้าว? ทำไมคุณถึงไม่เคยมีครอบครัวเลยละครับ”
“เพราะผมเป็นลูกกำพร้า โตมาในบ้านเด็กกำพร้ายังไง” ไม่น่าเชื่อว่าบนโลกนี้จะมีคนพูดถึงประวัติอันขื่นขมของตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มได้แบบชายคนนี้..
“ผมไม่สนอดีตหรอก ผมสนแค่ว่าในปัจจุบัน จะทำให้ลูกของผมมีความสุขได้ยังไงแค่นั้นแหละ”
“ลูกของคุณคงเป็นเด็กที่โชคดีมากเลยนะครับ” น้ำพลอยยิ้มตาม ทำไมคนๆนี้ถึงสดใสได้อย่างนี้นะ
“ผมสาบานกับตัวเองไว้แล้ว ว่าผมจะดูแลลูกให้ดี และชดเชยให้แกในสิ่งที่ผมไม่เคยได้”
TRrrr…..
“แล้ววันนี้ไม่ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเหรอครับ”
“ภรรยาของผมเขาอยากกินแกงไก่กับหน่อไม้ ผมเลยกลับมาทำให้ เสร็จแล้วถึงจะไปที่โรงพยาบาลน่ะ” น้ำคิดในใจ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ชอบกินเหมือนแม่เขาเลยนะ
TRrrr…..
เสียงนี้อีกแล้ว ดังเป็นครั้งที่สองแล้ว...
“ขอโทษนะครับ ได้ยินเสียงอะไรมั้ยครับ โทรศัพท์คุณดังหรือเปล่า” น้ำถามชายเจ้าของบ้าน เขารู้สึกว่าได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังสองครั้งแล้วนะ
“ไม่มีนะครับ ของบ้านข้างๆละมั้ง” น้ำเหลียวมองรอบๆ ทำไมเขาถึงได้ยินเหมือนมันอยู่ใกล้ๆเลยนะ...
“เอ่อ...ผมขอถามอะไรสักหน่อยได้มั้ยครับ...”
“ได้สิครับ” ชายเจ้าของบ้านเอียงคอเป็นเชิงสงสัย ว่าทำไมน้ำต้องเกร็งขนาดนั้น
“ลูกของคุณ ชื่ออะไรเหรอครับ...”
“แหม..ทำหน้าเสียผมตื่นเต้นไปด้วย นึกว่าจะถามอะไรใหญ่โต หึหึ” เขานั่งกุมท้องหัวเราะ เพราะคำถามกับสีหน้าของน้ำนั้นมันไม่เข้ากันสักนิด
“ลูกชายผมน่ะ มีชื่อว่า...”
..
...
...
.
..
“น้ำตาล”
TRrrr…..
TRrrr…..
เสียงโทรศัพท์ดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ พอกันกับหัวใจของน้ำที่เต้นรัวเป็นจังหวะรุมบ้า เขาอยากหยุดช่วงเวลานี้ให้นานๆ อยากจะจ้องมองใบหน้าที่เขาไม่เคยพบเลยสักครั้ง อยากจะพูดคุยกับ ‘พ่อ’ ให้นานกว่านี้...
“ผมรู้แล้วครับ ว่าเสียงโทรศัพท์ที่ผมได้ยินมันมาจากไหน” น้ำยิ้มเศร้า ใบหน้าของพ่อดูเลือนลางขึ้นเรื่อยๆ
“จากไหนเหรอ ?”
“มันคือเสียงเรียกให้ผมกลับไปยังที่ที่ผมจากมาน่ะครับ..” มองเห็นเป็นแค่ร่างโปร่งใสแล้ว พ่อของเขา จะไม่ได้พบเป็นครั้งที่สองสินะ คิดแล้วก็อยากร้องไห้จังเลย
“เฮ้ย ทำไมผมเห็นคุณตัวโปร่งๆละ หรือว่าผมตาฝาดเนี่ย” พ่อของเขาคงสังเกตแล้วเหมือนกัน ว่าเขาก็เริ่มจางลง พ่อถลามาตรงหน้าเขา สัมผัสแว่บหนึ่งที่พ่อจับแขนน้ำไว้แน่นทำให้เขารู้สึกดี สัมผัสแรกระหว่างเขากับพ่อที่เขาจะจำมันไปทั้งชีวิต
“เดี๋ยวผมจะพาไปโรงพยาบาลนะ” พ่อของเขาออกแรงดึงร่างที่กำลังจะหายไปให้ลุกขึ้น แต่น้ำกลับแต่มือของพ่อเอาไว้
“ไม่ต้องครับ เปล่าประโยชน์ ผมไม่ได้จะตาย ผมแค่จะกลับไปที่ที่ผมจากมา..”
“ลาก่อนนะครับ พ่อ...” น้ำตาที่พร่ามัวมาพร้อมกับแสงสว่างจ้าจนมองอะไรแทบไม่เห็น น้ำต้องตัดใจปล่อยมือจากคนที่โหยหาและกลับมายังโลกที่เขารู้จัก
TRrrr…..
TRrrr…..
เสียงโทรศัพท์มือถือปลุกให้เจ้าของเครื่องตื่นขึ้นมาสนใจกับมัน
‘อา...เสียงมือถือนี่เอง..’ น้ำหยิบขึ้นมาดู เบอร์ของเขื่อน...แสดงว่าเป็นเขื่อนสินะ ที่พาเขากลับมา.
“ฮัลโหล ครับ ครับ ผมกำลังจะกลับ เจอกันที่บ้านเลยนะครับ บ๊ายบาย” น้ำเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ลุกขึ้นยืนและออกเดิน แต่ก็เหลียวกลับไปมองที่ต้นไม้นั้นอีกครั้งพร้อมกับคิดทบทวนในใจ
‘ฝันหรือความจริงกันแน่นะ...’
END
คือว่านะคะคือว่า
บีแต่งไม่ทันแหละ แหะๆ
ธรรมดาบีจะเป็นพวกที่แต่งล่วงหน้าให้ได้สิบตอนแล้วจะเอามาลง
แต่ว่าสัปดาห์ที่ผ่านมามันยุ่งมาก งานก็ยุ่ง สมองก็เครียด
คิดพล็อตไม่ออกเลยสักติ๊ด
จริงๆก็แต่งไว้แล้ว แต่ว่ามันยังไม่ค่อยดีอะค่ะ
ขอปรับแก้ก่อน
เพราะฉะนั้นวันนี้เอาตอนพิเศษไปแก้ขัดก่อนนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
