หัวข้อ: คุณคนเดียวแต่เราสองคนByTRomance[ แจ้งเลขพัสดุ Box & คุณคนเดียว] P.1,39,40

[Seiki]

๐คุยกัน เบา เบา กับ TRomance๐

๐ สวัสดีกับตอนที่ 2 นะคะ ถึงแม้คุณคนเดียวฉบับต่อความยาวสาวความยืดนี้ จะมีพล็อตเรื่องเดียวกันกับเรื่องสั้น แต่มันไม่เหมือนเดิมซะทีเดียวนะคะ

๐ จริงๆเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ที่เล่าเรื่องผ่านทั้งคุณคนเดียวและขลุ่ย จนลามไปถึงพี่ดินและพี่ภู แต่เพราะเรื่องนี้เมื่อนำมาปรับปรุงใหม่ มันปะปนกันไปทั้งปัจจุบันและในบางครั้งก็จะมีเรื่องราวในอดีตเข้ามาสอดแทรก เอาเป็นว่าถ้าเป็นเรื่องในอดีตจะเป็นตัวเอียง และจะแบ่งสีระหว่างคุณคนเดียวกับขลุ่ยนะคะ

มันอาจจะง่ายขึ้นในการอ่านนะ

๐ ส่วนหนังสือเรื่องพี่ดิน ไม่ค่อยได้อัพเดทอะไรเลย แต่จะค่อยๆทยอยอัพเดทให้นะคะ สำหรับคนที่สั่งซื้อก็รับความเคลื่อนไหวกันทางเมลล์ไปก่อนนะ ปกและแพคเกจจะตามมาเร็วๆนี้ทันทีที่องค์อาร์ตลงค่ะ

๐ TRomance

 

ตอนที่2

ไม่มีใครสามารถย้อนเวลาได้

ไม่มีใครย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีต

พอๆกับที่ไม่มีใครเรียกคืนวันเวลาที่สวยงามในอดีตให้กลับมา

ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นวิบากกรรม

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่รู้สึกว่าผู้คนเยอะแยะมากมายที่รายล้อมอยู่รอบๆตัวเหมือนภาพลวงตา ทั้งๆที่กำลังนั่งอยู่ท่ามกลางฝูงคน ทั้งๆที่อยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของเสี่ยงพูดคุยจอแจ ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น

แต่ขลุ่ยก็ยังรู้สึกเหงาจับใจ

เลิกเรียนของวันนี้ ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว หน้าอาคารเรียนไม่มีรถหรูสีดำมารอรับอีกต่อไป ถึงขลุ่ยจะยังเป็นนักเรียนดีเด่นเหมือนที่เคยเป็นมา แต่ขลุ่ยไม่ใช่ผู้ชายที่น่าอิจฉาอีกต่อไปแล้ว

เพื่อน ในห้องไม่มีใครเข้ามาสอบถามถึงเรื่องราวที่ทำให้เด็กผู้ชายสดใสร่าเริงสมวัย คนหนึ่งกลายเป็นเด็กเก็บตัวเงียบที่มักสร้างโลกของตัวเองขึ้นมาทุกครั้งที่ ขาดแรงกระตุ้นจากคนรอบข้าง เพราะเพื่อนในห้องรู้ดีว่าสิ่งที่ขลุ่ยพบเจอมามันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะทำใจ ได้ง่ายๆเพียงชั่วข้ามวันหรอก

เรื่องที่พ่อคนเดียวของนักเรียนดีเด่นเสียชีวิต เพื่อนในห้องและเด็กนักเรียนคนอื่นๆรู้

แต่ที่ไม่มีใครรู้คือ ทำไมเด็กมหาลัยสุดหล่อที่แสนจะเย่อหยิ่งคนนั้นไม่มารับเหมือนเคย

เพราะไม่มีใครรู้ว่าเรื่องราวมันเกี่ยวเนื่องผูกพันกัน

“เฮ้ยย ขลุ่ยพี่ผู้ชายที่หล่อๆเรียนมหาลัยคนนั้นน่ะ ไม่มารับขลุ่ยแล้วเหรอ”

ไม่มีคำตอบให้ ขลุ่ยไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามนี้ยังไงนอกจากส่ายหัวไปมา ไม่ใช่ไม่รู้ว่าทำไมคุณคนเดียวถึงไม่ยอมมารับอีก เพราะขลุ่ยรู้ทั้งรู้ว่าเพราะอะไร ก้อนสะอื้นที่มันมาจุกอยู่ตรงคอหอยถึงได้ทำให้ขลุ่ยเอ่ยคำตอบออกมาไม่ได้

ขลุ่ยไม่ใช่เด็กผู้ชายอ่อนแอ

แต่รู้ดีว่าถ้าตอบคำถามเพื่อนออกไป น้ำตาต้องไหลออกมาตอกย้ำความอ่อนแอแน่ๆ

ตอนนี้ขลุ่ยไม่เหลือใครอีกแล้วจริงๆ กลายเป็นเด็กกำพร้าโดยสมบูรณ์แบบ

“ขลุ่ย ไอ้ขลุ่ย ขลุ่ยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

แรงสะดุ้งไม่ได้มาจากเสียงที่ดังแข่งกับเสียงจามสายในตอนเลิกเรียนแบบนี้หรอก แต่ที่ต้องสะดุ้งเพราะแรงเขย่าที่มีความสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งตัวอยู่ตอนนี้น่ะสิ

“อะ อะไรแซค เขย่าทำไม”

“เรียกวิญญาณขลุ่ยกลับเข้าร่างไง”

“อืม เข้ามาตั้งแต่เรียกครั้งแรกแล้วล่ะ ว่าไง”

“ไปกินชาบูกัน พวกผู้หญิงในห้องเค้านัดกันไว้ นี่ยกไปทั้งห้องเลยนะ”

“ไม่ได้หรอก ต้องกลับไปทำงาน”

“งานอะไรวะ เฮ้ย ไหนบอกคุณลุงอะไรนั่นเลี้ยงดูแบบลูกแบบหลานไง รวยขนาดนั้นไม่มีคนใช้เหรอ ทำไมให้ขลุ่ยทำงาน”

“ไม่ใช่งานแบบที่แซคเข้าใจหรอก”

ต่อให้บอกไปแซคก็ต้องไม่เข้าใจแน่ๆว่างานที่ต้องทำนั้นเป็นงานอะไร ถึงแซคจะเป็นเพื่อนที่สนิทแต่ขลุ่ยก็บอกไม่ได้มันน่าสมเพชเกินไปที่จะบอกให้ใครรู้ และคงยากที่จะมีใครเข้าใจ

“งั้นก็ไปด้วยกันนี่แหละ โทรไปบอกที่บ้านว่าจะกลับช้าหน่อย ไปกินข้าวกับเพื่อนทั้งห้อง ถ้าขลุ่ยไม่กล้าเดี๋ยวแซคขอให้”

“แต่”

“ไม่ต้องแต่เลย กลับไปขลุ่ยก็ต้องไปนั่งเหม่อ แซครู้ ไปด้วยกันเนี่ยแหละ”

“เดี๋ยวโทรบอกที่บ้านก่อนแล้วกัน”

ถอนหายใจให้ชะตาชีวิตตัวเองหนึ่งที ปฎิเสธแซคไปก็เท่านั้น เหนื่อยเปล่าเพราะถ้าแซคมันไม่ยอมก็คือไม่ยอม มันเป็นมาเฟียหลังห้องจะว่าไปก็ยังหาสาเหตุที่ทำให้เราสนิทกันไม่เจอเลย ในเมื่อแซคเป็นเด็กหลังห้องส่วนขลุ่ยไม่เคยไปนั่งที่ไหนไกลกว่าแถวแรกของห้องเลย

“สวัสดีคะ”

“ป้าเหรอครับ ขลุ่ยเอง”

“ค่ะคุณขลุ่ย โทรมามีอะไรหรือเปล่าคะ”

“คือเพื่อนในห้องเค้านัดไปกินข้าวเย็นกันนะครับ ขลุ่ยจะบอกป้าว่าจะกลับช้าหน่อย ไม่ต้องรอนะครับ ฝากบอกคุณลุงกับ เอ่อ...คุณคนเดียวด้วย”

“ได้ค่ะ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง กลับดึกมั้ยคะ ป้าจะได้ให้พี่ธงเค้าไปรับ”

“ไม่ดึกหรอกครับ ขลุ่ยกินเสร็จก็จะกลับ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับไปเอง...เอ่อป้าครับ”

“คะ มีอะไรกังวลหรือเปล่าคะ”

ลม หายใจสะดุดกึกเพียงเพราะรู้สึกว่ามันนานมาแล้วที่ขลุ่ยมีคนรู้ใจ มันเหมือนความอบอุ่นที่วาบเข้ามาตรงใจกลางความอ้างว้าง เป็นความรู้สึกที่สัมผัสได้จากคนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยอย่างหัว หน้าแม่บ้านของคุณคนเดียวหรือจะเรียกให้ถูกก็คงต้องเรียกว่าคุณนมนั่นแหละ

“เมื่อเช้าถ้าจำไม่ผิด คุณคนเดียวบอกว่าจะกลับช้าเหมือนกันใช่มั้ยครับ”

“อ๋อ กังวลเรื่องคุณคนเดียวนี่เอง วันนี้เธอมีนัดสังสรรค์กับเพื่อนค่ะ คงจะดึกๆนู้นแหละ ป้าว่าคุณขลุ่ยกลับมาทันแน่ๆ เชื่อป้าสิคะ เที่ยวให้สนุกนะคะ ป้าอยากเห็นคุณยิ้มบ้าง”

“ขอบคุณครับป้า”

ถ้ายิ้มที่หมายถึงยกริมฝีปากขึ้นให้ริมฝีปากบนทิ้งห่างจากริมฝีปากล่าง ขลุ่ยก็ทำแบบนั้นให้เห็นหลายครั้งอยู่นะ แต่ถ้ายิ้มที่ถูกส่งออกมาจากในใจขลุ่ยเองก็จำไม่ได้ว่าทำแบบนั้นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน

“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยวะ”

เป็นคำถามที่เจ้าตัวเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว เล่นลุ้นอยู่ขอบสนามตั้งแต่ขลุ่ยยังไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกเสียอีก แต่ถึงยังไงก็พอจะรู้ว่าแซครอคอยคำตอบด้วยอาการลุ้นและเป็นห่วงแค่ไหนก็ได้แค่พยักหน้าให้มันไปเพื่อคลายความกังวล

“อ่ะ”

“อะไร”

มัน น่าสงสัยน้อยซะที่ไหน อยู่ๆแซควิ่งไปหยิบถุงพลาสติกที่ใส่ถุงลูกชิ้นจากเพื่อนคนหนึ่งในห้องเปิด ปากถุงให้แล้วยื่นมาตรงหน้า....แต่ยังไม่มีประโยคไหนที่ขลุ่ยบอกว่าอยากอ๊วก เลยนะ

“หน้าแบกโลกของขลุ่ยไง ถอดเก็บไว้ในถุงนี้ก่อน เดี๋ยวตอนจะกลับบ้านค่อยเอาออกมาใส่ใหม่”

“ไอ้บ้าแซค รู้ดีนักนะ”

ถ้ายิ้มจริงๆต้องยิ้มทั้งสีหน้าและแววตา ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกในรอบสองสามเดือนมานี้เลยละมั้ง ถึงจะหมั่นไส้ในท่าทางของแซคแค่ไหนก็ได้แต่ตอบโต้โดยเอาข้อศอกกระทุ้งสีข้างของมันไปทีนึงเท่านั้นแหละ

ห้าง สรรพสินค้าขนาดใหญ่ใจกลางกรุงดูจะเป็นที่สนใจของคนที่เดินผ่านไปมาเพื่อ ชอปปิ้งไม่น้อยเมื่อเห็นกองทัพนักเรียนม.ปลายของโรงเรียนชื่อดังยกโขยงเข้า มากลุ่มใหญ่ขนาดนี้ แค่จำนวนคนที่รวมกลุ่มกันก็เป็นที่สนใจอยู่แล้ว ไหนจะเสียงพูดคุย หยอกล้อ และเสียงหัวเราะที่ทำให้กลุ่มเป็นที่สนใจมากขึ้นไปอีก

มันอาจจะเป็นภาพที่น่ารำคาญสำหรับคนที่พบเห็นบางคน

แต่สำหรับขลุ่ยแล้ว มันทำให้รู้สึกลืมเรื่องเศร้าๆไปได้ชั่วขณะหนึ่งเหมือนกัน

โทรศัพท์ยังต้องชาร์ตแบต ขลุ่ยเองก็อยากจะหาอะไรมาเสริมสร้างกำลังใจเพื่อต่อสู้กับวันต่อๆไปบ้างเหมือนกัน

สำหรับข้าวเย็นของวันนี้เรียกได้ว่าแทบจะเหมาร้าน มีคนนอกที่ทานร่วมโต๊ะอยู่ด้วยแทบจะนับนิ้วได้ หนึ่งชั่วโมงกับสิบห้านาทีผ่านไปไวเหมือนกับโกหก หนึ่งทุ่มกับสี่สิบห้านาทีถือว่าเป็นเวลาที่ขลุ่ยกลับบ้านช้าที่สุดเป็นครั้งแรกกับการเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในความดูแลของพ่อคุณคนเดียว

ทั้งๆที่ไม่ใช่เวลาห้างปิดแต่หน้าห้างก็ยังคลาคล่ำไปด้วยฝูงคนที่ออกมาออกันตรงถนนเพื่อเรียกหารถกลับบ้าน เพื่อนๆแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางแล้วแต่ทางบ้านใครบ้านมัน ส่วนคนที่คะยั้นคะยอให้มาร่วมทริปกับเพื่อนๆจนต้องกลับบ้านผิดเวลาก็ได้ทิ้งกันไปไหน แซคแสดงความรับผิดชอบออกมาส่งถึงด้านหน้าและคิดว่าคงจะรอจนกว่าขลุ่ยจะได้ขึ้นรถนั่นแหละ ตัวเองถึงจะได้ฤกษ์หาทางกลับบ้านตัวเองบ้าง ถึงไม่ดึกสักเท่าไหร่แต่ผิดเวลาครั้งแรกแบบนี้ขลุ่ยขอพึ่งรถแท็กซี่สถานเดียว

“น้องขลุ่ย”

เสียงเรียกที่ดังมาจากทางด้านหลังขณะที่กำลังเดินออกมาเรียกรถแท็กซี่ทำให้จังหวะก้าวขาหยุดชะงักไป

“พี่ทีม สวัสดีครับ”

หนึ่งในเพื่อนสนิทของคุณคนเดียวที่มหาลัยนั่นเองที่มาร้องทัก ว่าแต่เวลาแบบนี้ทำไมพี่ทีมถึงได้มาอยู่ที่ห้างใจกลางกรุงแห่งนี้ได้ พี่ทีมน่าจะสังสรรค์กับแกงค์ของคุณคนเดียวที่ไหนสักแห่งไม่ใช่เหรอ

“มาอยู่นี่ได้ไงครับ”

ปากถามคำถามต่อไปแต่มือก็ยื่นออกมารับไหว้ขลุ่ยกับแซคประหลกๆ คงไม่ชินกับการเจอคนอายุน้อยกว่าทักทายเวลาเจอกันด้วยการไหว้มั้ง จะว่าไปพี่ทีมกับคุณคนเดียวเพิ่งจะเข้ามหาลัยปีสอง ถึงจะอายุมากกว่าขลุ่ยแต่ก็ไม่ได้อายุเยอะอะไรมากมายเมื่อเทียบกับทั่วๆไปแล้ว ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนกลางเลยก็ว่าได้

“มากินข้าวกับเพื่อนในห้องครับ กำลังจะกลับบ้าน พี่ทีมล่ะครับ”

“พี่มาอัพเดทโทรศัพท์นิดหน่อยน่ะ พอดีนัดสังสรรค์คืนนี้ของแกงค์พี่ล่มกะทันหันน่ะ”

จบคำพูดของพี่ทีมทำให้รู้สึกว่าเลือดที่ไหลวนกันอยู่ในตัวตอนนี้นั้นหยุดไหลเวียนขึ้นมาทันทีทันใด มืออุ่นเริ่มลดอุณหภูมิลงรวดเร็วเสียจนทำใจไม่ทัน เหงื่อเริ่มไหลซึมออกมาฟ้องอาการหน้ามืดใจสั่นนี้ทางฝ่ามือ

ท่านัดสังสรรค์คืนนี้ล่มนั่นหมายความว่าคุณคนเดียวก็ไม่ได้กลับบ้านช้าอย่างที่คิดไว้น่ะสิ แล้วถ้าคุณคนเดียวกลับไปถึงบ้านแล้วรู้ว่าขลุ่ยยังมาไม่ถึง อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง ขลุ่ยเองแทบจะไม่ต้องเดา

บ้านคงลุกเป็นไฟเพราะเป็นตัวการแน่ๆ

 

หงุดหงิดจนรู้สึกโกรธ

นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมขลุ่ยยังไม่มาทำหน้าที่ที่ต้องทำ ไอ้เด็กไม่มีความรับผิดชอบ ไหนว่าจะยอมจะทำทุกอย่างชดใช้ความผิดพ่อไงล่ะ

เด็กหลอกลวง นี่มันเลยเวลาที่ขลุ่ยต้องมาดูแลเขานานแล้วถึงแม้จะทำอะไรก็ขัดไปหมดในสายตา แต่ว่าขลุ่ยก็ไม่เคยเหลวไหลแบบนี้

ทำไมนะ ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าทำให้เค้าโกรธตัวเองต้องเจ็บตัวยังไง

ทำไมไม่กลัว  ทำไมไม่จำ

ร่องรอยฟกชำตามเนื้อตามตัวทั้งเก่าทั้งใหม่เห็นแล้วรู้สึกวูบโหวงในใจแต่คิดเหรอว่าจะสน ขลุ่ยแค่เจ็บ แต่แม่เค้าตาย มันทดแทนกันได้มั้ย เจ็บแค่นี้ต้องทนให้ได้สิ

ยิ่งคิดถึงยิ่งหงุดหงิด ยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งโกรธ นึกไปถึงใบหน้าเศร้าศร้อย ตั้งแต่วันนั้นไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่ส่งออกมาจากตาของขลุ่ยอีกเลย

แล้วทำไมจะต้องสนใจ ในเมื่อความตั้งใจคือทรมาน ทรมานให้เด็กคนนั้นรู้ว่าเจ็บปวดมันเป็นยังไง ถูกพรากไปจากคนที่รักมันเป็นยังไง ถูกหลอกลวงว่ารักทั้งๆที่จริงแล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาเป็น “คุณคนเดียว” ไม่มีอะไรที่หล่อหลอมจากคำว่ารักเลยนอกจากหน้าที่ความรับผิดชอบของหญิงชายที่แต่งงานกันเพราะต้องการทายาทสืบสกุล

ตลกสิ้นดี มีนิยายเรื่องไหนน้ำเน่ากว่าชีวิตเขาอีกมั้ย.....คงไม่มีสินะ

พ่อเป็นเกย์ มีคนรักที่บอกใครๆว่าเป็นเพื่อนสนิท ทุกคนเชื่อว่ามันเป็นแบบนั้นแม้กระทั่งแม่

ทุกอย่างมันสายและมาไกลเกินกว่าจะทำใจได้ มันยากแค่ไหนที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะรับได้เมื่อรู้ว่าสามีที่นอนใกล้ๆกันทุกคืนจะมีใครอื่นอีกคน ใครคนนั้นคือคนที่สามีตัวเองรัก ที่สำคัญเค้าเป็นผู้ชาย

แม่เจ็บที่ถูกปิดบัง เจ็บที่คิดว่าทุกอย่างมีความรักเจือปนอยู่บ้าง เจ็บที่โดนแทงข้างหลังจากคนใกล้ชิด

แม่เจ็บ คุณคนเดียวก็เจ็บ

เสียงประตูเปิดออกจากกันเบาๆ พร้อมร่างของผู้ชายตัวเล็กๆ ที่แทรกเข้ามา

“ตัวสั่น” คงรู้ตัวสินะว่ามีความผิด

“กินข้าวกับเพื่อนๆในห้องมาครับ”

“แล้วทำไมไม่ให้ใครมาบอก หรือว่าหน้าที่ตรงนี้มันไม่สำคัญ”

“ตอนแรกผมคิดว่ามันจะเสร็จก่อนที่คุณคนเดียวจะกลับมา พอดีป้าบอกว่าคุณคนเดียวโทรมาบอกว่ากลับช้านี่ครับ”

ตาหรุบต่ำ ตัวสั่นปากสั่น และคำตอบที่ได้รับทำให้หงุดหงิดน้อยลงบ้าง นิดหน่อย

แปลก ใจตัวเองเหมือนกัน ตอนที่ไม่เห็น ตอนที่รู้ว่าผิดเวลา ทำไมถึงได้หงุดไร้เหตุผลขนาดนั้น แน่ใจว่าไม่เคยแสดงนิสัยงี่เง่าแบบนี้กับใคร แต่ทำไมต้องมาเป็นกับขลุ่ย แล้วอาการโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมดเมื่อสักครูที่ ผ่านมาถึงได้หายวับไปเพียงแค่ตัวการโผล่หน้ามาให้เห็นก็ไม่รู้

คนที่รู้สึกโกรธแค้นต่อกัน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องปกติใช่มั้ย

ทิ้งอารมณ์หงุดหงิดไว้เบื้องหลัง อาบน้ำให้สดชื่น เพื่อจะเข้าใจอะไรๆขึ้นมาบ้าง ชุดนอนแขนสั้นแขนยาววางไว้ให้เลือกบนเตียง ส่วนคนจัดหาไปนั่งก้มหน้าอยู่มุมห้อง

รู้สึกเอ็นดูแว่บเข้ามาในสมองจนต้องสะบัดทิ้งไป เขาทิ้งความรู้สึกนี้ไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว ถ้ามันจะมีพัดผ่านเข้ามาบ้างก็คงจะไม่แปลก แต่อย่าฝังลึกจนแน่นก็แล้วกัน เดี๋ยวความตั้งใจที่วางเอาไว้จะสูญเปล่า

อาการนั่งรอคำสั่งคล้ายๆหุ่นยนต์ที่รอให้กดปุ่มรีโมทเพื่อใช้งานนั้น ทำให้รู้สึกหงุดหงิดในหัวใจ อีกแล้ว ครั้งที่เท่าไหร่ของวันนี้ก็ไม่รู้

ขอให้การกระทำเกิดมาจากขลุ่ยเถอะ คุณคนเดียวพร้อมเหวี่ยงได้ตลอดเวลา

ผ้าชนหนูเปียกชื้นเหวี่ยงไปคลุมร่างคนที่นั่งก้มหน้าอยู่มุมห้องเสียเกือบมิด รูปร่างก็สมส่วนเหมือนเด็กผู้ชายวัยรุ่นทั่วไป ติดเสียว่าผอมไร้มัดเนื้อไปหน่อยก็เท่านั้น แต่ละวันยัดอะไรใส่ท้องบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้

แล้วจะต้องไปห่วงเค้าทำไม อยากให้เค้าทรมานอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

หุ่นยนต์ที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไร ได้แต่หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาแล้วลุกเข้าห้องน้ำไป เป็นนักเรียนม.ปลายปีสุดท้าย เรียนในห้องเรียนตลอดเวลา แล้วทำไมทั้งตัวถึงได้โทรมเหมือนไปวิ่งมาราธอนมาแบบนี้ล่ะ

บาง เวลาก็รู้สึกรำคาญตัวเองที่ใช้ตรรกะงี่เง่ากับคนตรงหน้าก็รู้ว่าการเหวี่ยง ผ้าเช็ดตัวคลุมหัวอีกฝ่ายไม่ใช่สัญลักษณ์ที่ต้องเข้าใจกันทั่วสากลโลกว่าคือ การสั่งให้ไปอาบน้ำ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอามาใส่ใจมากมาย ในเมื่อขลุ่ยมาเพื่อชดใช้ เรื่องที่เขาเอาแต่ใจแค่นี้มันเรื่องเล็กน้อย

รู้เลยว่าขลุ่ยประหม่าและเกร็งทุกครั้งที่ย่างกรายเข้ามาในห้องนี้ และรู้ว่าขลุ่ยมักจะลนลานกันทุกคำสั่งของตัวเอง ดูอย่างเรื่องโยนผ้าขนหนูให้อีกฝ่าย เพียงแค่ครั้งแรกที่ทำอย่างนั้น เพราะถูกลงโทษครั้งนั้นขลุ่ยก็รู้และจำมาตลอดว่าการโยนผ้าขนหนูให้หมายถึงอะไร

ทิ้งตัวลงบนที่นอน หลับตาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ชีวิตเงียบเหงาบัดซบสิ้นดี ใครว่าการเป็นลูกคนเดียวจะได้สิ่งที่ดีที่สุดในทุกๆอย่าง จะบอกเอาไว้ตรงนี้เลยว่า ไม่เสมอไป

หลายเดือนก่อนหน้านี้ก็ยอมรับอยู่หรอกว่าใช่ คุณคนเดียวเป็นศูนย์กลางจักรวาลของบ้าน ได้รับความรักเต็มที่ไม่ต้องแบ่งกับใคร ความสุขที่ได้รับเต็มเปี่ยมจนล้น จนได้มีโอกาสเผื่อแผ่ให้ลูกเพื่อนคนสนิทของพ่อ คิดแล้วก็เกร็งตัวเองขึ้นมาไม่รู้ตัว มื้อสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับย่น ยิ่งรู้สึกอยากจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัว เมื่อเห็นร่างของคนที่เข้าไปอาบน้ำโครตนานออกมายืนหันรีหันขวางเหมือนกำลังตัดสินใจอะไร

“หมุนตัวไปมาทำไม มานี่สิ”

ร่างทั้งร่างหยุดอยู่กับที่ไม่ขยับตามคำสั่งเหมือนทุกทีมันเป็นเพราะอะไรท่าทีที่แสดงออกก็เหมือนรังเกียจไม่อยากจะเข้าใกล้ มันจะอะไรนักหนาวะ เชลยทาสมีสิทธิ์ต่อต้านจ้าวชีวิตได้หรือไง

“บอกว่าให้มานี่ มันจะอะไรนักหนาห๊ะ ตัวสั่นทำไม ทำเป็นไม่เคยไปได้“

คำพูดคำเดิมๆที่หยิบเอามาใช้ทุกครั้งที่รู้สึกไม่ได้ดั่งใจกับอาการที่แสดงออกมาของคนตรงหน้า

ร่างบอบบางตามแบบเด็กผู้ชายเซถลาพริบตาเดียวก็มานั่งสั่นอยู่บนตักเขา อารมณ์เดือดพล่านที่ถูกขัดใจกระชากร่างปากเข้ามาใกล้ ขลุ่ยไม่ได้ต่อต้านแต่ก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือเหมือนกัน

คุณ คนเดียวไม่เคยจะเข้าใจทำไมพ่อถึงได้รักผู้ชายด้วยกันมากมายขนาดนี้ ร่างกายผู้ชายมันมีอะไรดีกว่าผู้หญิง ร่างขลุ่ยเรียบแต่ไม่ได้นุ่มลื่นเหมือนผู้หญิงแต่พอลูบไล้ผ่านไรขนอ่อนๆตาม เนื้อตัวก็รู้สึกหวามใจประหลาดๆ กลิ่นหอมที่ติดตัวนอกเหนือจากสบู่ที่ใช้ร่วมกันกระตุ้นให้ความต้องการทะยาน สูง

ความเป็นผู้ชายของคนที่เขากำลังสัมผัสให้ความรู้สึกตอบสนองอารมณ์ดิบภายในได้เป็นอย่างดี ไม่อ้อนแอ้นนุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงที่จะจับจะบีบเค้นแต่ละทีก็กลัวเนื้อตัวจะแหลกเหลว ถึงขลุ่ยจะผอมแต่ก็เนื้อแน่น ซอกคอที่แหงนเริดขึ้นตามกามอารมณ์ที่พาไปทำให้ระงับอารมณ์ฝ่ายต่ำไม่ไหว

คอ ขาวถูกดูดเม้มทิ้งรอยเอาไว้ทั้งปากและฟันรู้ว่าร่างที่กำลังสั่นอยู่ในอ้อม กอดไม่ได้อยากให้ความร่วมมือ แต่ธรรมชาติคือสิ่งที่บังคับกันไม่ได้โดยเฉพาะเมื่ออารมณ์ใคร่ถูกปลุกเร้า รุ่มร้อนเท่าไหร่กลไกที่ธรรมชาติสร้างไว้ก็ส่งเสียงออกมาให้รับรู้อยู่ดี เสียงร้องครางแหบห้าว ไม่หวานแต่มันก็เร่งอารมณ์ความต้องการได้มากมายจนเหนือความคาดหมาย

ลำตัวบิดเร่าแต่พยายามเกร็งต่อต้านความรู้สึกบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ ยิ่งกระตุ้นให้อยากเอาชนะ ยอดอกถูกลิ้นละเลงวนรอบจนเปียกชุ่ม เสียงครางที่ร้องรับ อดไม่ได้ที่จะฝังรอยฟันเอาไว้เป็นเครื่องหมาย

 ริม ฝีปากที่ขบเม้มกั้นเสียงครางน่ารำคาญจนต้องขบย้ำให้เปิดเพื่อรับการเยี่ยม เยือนจากลิ้นร้อนที่ส่งเข้าไปกวาดต้อนอีกก้อนเนื้อนิ่ม ขลุ่ยไม่ได้จูบตอบกลับมาเยี่ยงเด็กไร้เดียงสาแล้ว ปลายลิ้นที่ดูดกลืนพันเกลียวไล่ต้อนที่ตอบโต้เพียงเพราะต้องการระบายอารมณ์ อยากปลดปล่อยภายใน เนิ่นนานกว่าจะผละออกจากกันเพื่อรับอากาศเข้าไปใหม่

ทั้ง เนื้อทั้งตัวถูกลิ้นลากผ่านและดูดเม้มขบฟันทิ้งรอยเหมือนงานศิลปะอย่างหนึ่ง เอาไว้ จนสุดทางแห่งความปรารถนา บางสิ่งที่ตั้งตรงมีน้ำเหนียวใสไหลเอ่ออยู่ตรงส่วนปลายยอดทำให้ต้องฉกปลาย ลิ้นลงไปทักทายไล้เลียดูดกลืนครอบครองจากส่วนยอดจนปลายโคนทำแบบเดิมซ้ำๆเร็ว บ้างช้าบ้างแล้วแต่เสียงครวญครางที่ติ๊ต่างว่ามันคือเสียงเชียร์

รอยจ้ำแดงที่เกิดจากความเร่าร้อนตามกามารมณ์เด่นชัดไปทั้งตัวเมื่อเขาลุกขึ้นเพื่อควานหาอะไรบางอย่าง ร่างที่นอนบิดเร่าอยู่เบื้องร่างเริ่มส่งเสียงประท้วง เมื่อบางสิ่งที่ควรจะต่อเนื่องจนถึงจุดสิ้นสุดถูกหยุดให้ชะงักค้าง

“ทำให้คุณคนเดียวบ้าง”

มัน คือคำสั่งแต่น้ำเสียงคล้ายอ้อนวอนขอและท่าท่างที่คุกเข่ารอคนเบื้องล่างมา สานต่อให้ คนที่ไม่อยากให้ความร่วมมือก็ต้องกลั้นใจลุกขึ้นมาทำสิ่งเดียวกันกับที่ได้ รับไปเมื่อกี้นี้ ปลายลิ้นอ่อนนุ่มเคลื่อนไหวเชื่องช้า นั่นทำให้ต้องส่งเสียงครางแทบขาดใจ ท่าทางเรียบเรื่อยที่เหมือนไม่มีอะไรแต่ความหนักแน่นที่ลงลิ้นดูดเลียเข้าไป มันทนไม่ไหวจริงๆ มือที่เหลือใช้ยันที่นอนเอาไว้ ขยับมาจับบางสิ่งบางอย่างที่มือเหมือนกันสาวชักเร่งจังหวะให้ต้องประสาน เสียงครวญครางดั่งลั่นไปทั้งห้อง ไม่นานน้ำขุ่นสีขาวก็พุ่งออกมาเต็มฝ่ามือ

แรงกระตุก ครั้งใหญ่ทำให้ตัวค้อมไปข้างหน้าสองแขนยันที่นอนคุกเข่าทั้งสองข้างอยู่ใน ท่าทางที่เรียกอารมณ์ดิบเถื่อนในตัวให้ต้องรีบชโลมตัวช่วยแบบไม่พิถีพิถัน อะไร

ตอนสอดยังข่มใจให้เย็นอยู่ได้แต่พอหัวหลุดรอดเข้าไปแล้วนั่นแหละ  แรง มีเท่าไหร่ก็กระแทกเข้าไปไม่ยั้งยิ่งคนเบื้องล่างส่งเสียงครวญครางตอบสนอง จังหวะช้าแนบเริ่มเปลี่ยนเป็นถี่รัวแต่ความหนักแน่นไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย ไม่นานก็กอดก่ายกันล้มฟุบลงไปนอนหายใจรวยริน

ร่างผู้ชายตัวเล็กกว่าจัดท่าตัวเองให้ขดตัวนอนในท่าที่ใช้พื้นที่น้อยที่สุดทั้งๆที่เตียงออกจะกว้างจุคนได้มากกว่าสามคนแบบนี้ ลำตัวขดกันจนลีบเล็กเหมือนอยากให้คุณคนเดียวรู้สึกว่าไม่มีใครอีกคนอยู่ร่วมเตียงเดียวกัน

แรงอารมณ์ที่ถาโถมและบทเล้าโลมที่ร้อนแรงทำให้คนตัวเล็กหลับลงง่ายๆ แต่คนที่เหนื่อยกว่าไม่มีทีท่าว่าจะข่มตาให้หลับเหมือนที่ตั้งใจ

ไหนว่าเกลียดการร่วมเพศระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย

ไหนว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่น่าขยะแขยง

ไหนว่ามันเกิดเพราะอารมณ์พาไปไม่ใช่ความรัก

ก็แล้วทำไมต้องมานั่งวูบโหวงสะเทือนในอกข้างซ้ายเพียงเพราะเห็นร่องรอยที่ตัวเองทำเอาไว้

ไม่รู้ร่างที่หดตัวจนลีบเล็กตรงหน้าจะรู้สึกหนาวหรือเพราะเจ็บปวดตามร่างกาย

แต่ไม่ว่าเพราะอะไรก็ตามมันทำให้เขาต้องลูบไล้ไปตามร่องรอยนั้นด้วยฝ่ามือที่สั่นไหว

นี่เขาทำอะไรลงไป สิ่งนี้คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วจริงๆเหรอ การแก้แค้นคือสิ่งที่คุณคนเดียวต้องทำจริงๆใช่มั้ย

เพราะพ่อของขลุ่ยทำให้ครอบครัวร้าวฉานและแม่ต้องตาย ภาพที่เห็นตรงหน้ามันก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้วไม่ใช่เหรอไง

ก็แล้วทำไมเขาถึงไม่ได้มีความสุขเลยล่ะ

 ทำไมถึงยังนึกถึงภาพวันวานเก่าๆ ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของใครบางคนที่คุณคนเดียวสุขใจนักหนา ภาพเด็กผู้ชายที่ยอมให้คุณคนเดียวและยกให้เป็นฮีโร่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทำไมถึงยังคิดถึงแต่ภาพเด็กคนนั้น

ทำไมเรื่องอัปยศแบบนี้ต้องเกิด และทำไมต้องเป็นขลุ่ย

 

ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกเอื้อเฟื้อให้คนที่นอนข้างๆอย่างมีน้ำใจ

เอาวะ คิดซะว่าเพื่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

แต่! รู้สึกแบบนั้นจริงๆเหรอคุณคนเดียว

ไม่ใช่เพราะคนที่ได้กอดรัดไปเมื่อกี้ตัวรุมๆหรอกเหรอ!!

ไม่ใช่  สะบัดหัวไล่ความรู้สึกอนาทรออกไป ตอกย้ำกับตัวเองไว้ เป้าหมายที่ต้องการคือความทรมานของขลุ่ย

[ishiya]

  ไรท์เตอร์ค่ะ

[lasom]

โอ้ย ไอ้เด็กไม่รู้จักโต

[indy❣zaka]

คิดให้ได้เร็วๆนะคะคุณalone 
อย่าคิดนาน สงสารน้องขลุ่ยบ้างเต๊อะ 

[samsoon@doll]

เฮ่อออออออออออออออออออออออ

[bbyuqin]

เพราะแค่คุณคนเดียว ทำให้อิชั้นและหลายคนเครียดเลย...ชิชิ

[kaporzung]

คุณคนเดียว ทำแบบนี้ไม่ไหวน้าา เอาความแค้นของตัวเองมาลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องได้ไง

[BBChin JungBB]

ต้องซื้อผ้าเช็ดหน้าสำรองซะแล้วมั้งเนี่ย 

[wan]

เอาละวา น้ำแข็งเริ่มละลายแล้ว ชีวิตของขลุ่ยจะดำเนินต่อไปยังไง
มาลุ้นกันต่อว่า อีกเมื่อไหร่ ความสดใสจะกลับมาอีกครั้ง
+1 ให้เซกิ และกำลังใจให้ TRomance นะครับ

[roseen]

เกลียดที่พ่อรักผู้ชายแล้วทำไมตัวเองมาทำแบบนี้กับขลุ่ยละ  ยังไม่เข้าใจตัวเองตรงไหนอีก

[rujaya]

 

[urmein]

ฮืออออออออ  
คุณคนเดียวขาาา ถ้ารู้สึกไม่ดีก็อย่าทำเลยนะ
สงสารน้องขลุ่ย  

[Fanun]

 

รอตอนต่อไปค่าาาา

[nunamicky]

โถ...หนูขลุ่ยของเจ้
อดทนเข้านะลูก

[iforgive]

ทุกอย่างเริ่มจากความผิดหวัง  สงสารขลุ่ยมาก ๆ

[Eternal luv]

จิ้มก่อนอ่าน

[gibichan]

งงอ่ะค่ะ ตกลงใครตายกันแน่อ่า ทำไมพ่อของขลุ่ยก้อตาย แม่ของคุณคนเดียวก้อตาย ทำไมตายพร้อมกันได้ งงอ่ะ

เรื่องเวอร์ชั่นยาว เรียงเรื่องสับสน งงๆไปนิดค่ะ คิดว่าคนที่ไม่ได้อ่านเรื่องสั้นอาจจะสับสนเล็กน้อย

[@StaR@]

  คุณคนเดียวความแค้นมันไม่ช่วยอะไรเลย
เรื่องของความรักมันห้ามกันได้ที่ไหนกัน แล้วดูสิ
แค้นพ่อแต่มาลงที่ลูก ขลุ่ยเลยโดนซะไม่รู้จะเม้นท์อะไรเลย
สงสารขลุ่ยรับไปเต็มๆเลย แต่อย่างคุณคนเดียวก็เริ่ม
ที่จะหวั่นไหวและเหมือนจะรู้สึกผิดแล้ว
 

[Mercy]

ถ้ารักเขาเข้าแล้ว ก็อย่ามาง้อเขานะ อิฉันจะเชียร์ให้หนูขลุ่ยไปหาสามีใหม่ หนีไปไกลๆ ให้ไอ้เด็กเจ้าคิดเจ้าแค้นมันได้เจ็บบ้าง ชิๆๆๆๆ

[yayee2]

ถ้ารักเขาเข้าแล้ว ก็อย่ามาง้อเขานะ อิฉันจะเชียร์ให้หนูขลุ่ยไปหาสามีใหม่ หนีไปไกลๆ ให้ไอ้เด็กเจ้าคิดเจ้าแค้นมันได้เจ็บบ้าง ชิๆๆๆๆ

ใช่ค่ะหนับหนุนค่ะคุณMercy
อิฉันน่ะสงสารน้องขลุ่ยมากเลย 
เราคงได้สะใจแน่ อีกไม่นานหรอก
ตอนนี้คุณคนเดียวกำลังสับสนอยู่ ไม่นานๆๆๆ ได้ตามง้อน้องขลุ่ยแน่

[MaeMoo]

พวกหลอกตัวเอง ใช่มั้ยคุณคนเดียว

รักเค้ารึเปล่า หรือเกลียด ยังตอบตัวเองไม่ได้เลย

รอการพิสูจน์ต่อไปนะจ๊ะ

[kinjikung]

งืม พ่อแม่ทำผิดแต่ึคนที่รับกรรมคือคนที่เป็นลูกน่าสงสารน้องขลุ่ยจริงๆ

[manami1155]

งื่อ...สงสารนู๋ขลุ่ย
 

ยอมเค้าทำไมละนู๋
เรามีมือมีเท้าก็หนีไปซะให้ไกลๆเลย
ให้รู้กันไปเลยว่าเราไม่ใช่ตุ๊กตานะ
ที่คิดอยากจะทำอะไรก็ทำน่ะ
 

คุณคนเดียวคนเก่าหายไปไหน
คนที่มารับนู๋ขลุ่ยหน้าโรงเรียน
คนที่อบอุ่น ใจดีคนนั้นหายไปไหนกัน
เอาคุณคนเดียวคนเก่ากลับคืนมาให้ขลุ่ยเดียวนี้นะ
 

แต่อีกใจก็แอบเข้าใจคุณคนเดียวนิดๆ
ถึงจะร้ายยังงัยแต่ก็เหมือนยังมีความอ่อนโยนเล็กๆอยู่
ถ้าตัดเรื่องความแค้นไปได้ คุณคนเดียวคนเดิมก็คจะกลับมา
ทนอีกนิดละกันนะนู๋ขลุ่ย TT

[donutnoi]

สงสารน้องขลุ่ย 

เป็นกำลังใจให้ผ่านเรื่องร้ายๆ ไปได้ 

[heefever]

คุณคนเดียว เมริงนะเมริง นิสัยว่ะ ว้อยยยยยยย หงุดหงิด

สงสารน้องขลุ่ย


ระวังนะคุณคนเดียว ถ้าทำขลุ่ยเจ็บไปมากกว่านี้ระจะเจอ  จากคนหลายคน 

[myall]

สงสารน้องขลุ่ยอ่ะคะ เฮ้อ ความเคียดแค้นไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นหรอกนะคุณคนเดียว
แล้วจะเสียใจทีหลัง

[tutu]

   สุดท้ายแล้ว..ใครที่เจ็บกว่า

[A-J.seiya*]

สงสารน้องขลุ่ยจัง
คุณคนเดียวใจร้ายอ่ะ ...
แต่เรื่องคุณคนเดียวก็น่าสงสาร T^T
ฮาร์ดคอร์ กันทุกคน !!!!

[panari]

สงสารขลุ่ย เมื่อไรคุณคนเดียวจะคิดได้ซะที

[YELLOWSTAR]

คุณคนเดียวจะทรมานขลุ่ยทำไมอ่าาา

ในเมื่อตัวเองก็เจ็บ ก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน

แล้วไม่คิดหรอว่าขลุ่ยจะเจ็บกว่านั้นอีกเป็นล้านเท่าอ่ะ