หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[eiky]

วันนี้ไม่ลงนะครับ ผมเหนื่อยอ่ะ เครียดๆ เว้นไปสักวันน้า
ขอคุณทุกคนที่เข้ามารอ และให้กำลังใจ

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้น้า

จุ๊บๆๆๆ

[min_min]

อ่าจ้า

กอดๆ อิ๊กกี้นะ  มาๆมานอนหนุนตักเค้านี่

เด๋วจะปั่นหูให้  พักผ่อนจะได้หายเหนื่อย

[Jeeo]

ว้า เสียดายจัง แต่ก้อรอนะคร๊าฟ รักนะ จุ๊ฟๆ

[kyoya11]

แวะมาดูตอนกลางคืน^^

[rellachulla]

โอเคร จ้า
รออ่านพรุ่งนี้เนอะ
ฝันดีจ้ะอิ๊กกี้่ จุ๊บๆ

[tekeela]

 

[indy❣zaka]

รับแซ่บค่า
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเข้ามารอนางรั่ว เอ๊ย นางร้าย นะคะ

[firrytail]

โอเคค่า จะมารอพรุ่งนี้นะค้า

จะบอกว่าหลังจากที่อ่านตอนล่าสุดไป
พี่นายอ่า ปล่อยต้อมมันไปเหอะ ให้มันไปอยู่เมืองนอกนู่นนนน
เดี๋ยวหลวงเสียใจน้า
ส่วน..พี่อั้ม สุดยอดค่าาา
ชายป่าละเมาะ ต่อด้วย ในรถ จบที่โรงแรม 555+
she อึดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Ottomechan]

รับแซบ มาอีกทีขอยาวๆ

[Goodfellas]

แวะมาบอกว่าอ่านทันแล้วน๊า

รอตอนใหม่มั่ง อิอิ

อยากเขียนนายเอกแรงๆยังงี้มั่งจัง

[samsoon@doll]

คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบพร้ม

พรุ่งนี้ขอยาวๆให้เข้าไปถึงติ่งเลยนะคะ จะได้อ่านมันส์ๆให้หายคิดถุง

[gtower]

อ่านแล้วหัวเ้ราะเพลิน 555 ชอบๆครับ มันจะไม่มีดราม่าเกี่ยวกับต้อมและหลวงใช่ป่ะ ไม่อยากให้มีเลย แงๆๆๆ 

[sweetyYY]

นายกะหลวงน่ารักมั่กๆ

แต่ไงก็เชียร์ต้อมนาย 

อยากอ่าน พัทโจ้ เอ๊ะ ! โจ้พัทสิ =   ='

อยากรู้มันเป็นมายังไง ไวไฟเหลือเกินนนน

[OitJi]

 น่าอิจฉาจัง:กอด1:

[samsoon@doll]

คิดถึงต้อมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ว่าแต่ ระหว่าง หลวงกับต้อม ใครจะทำให้นายเสียใจก่อนกัน หรือว่าเรื่องนี้ไม่มี อิอิ มะคืนแบบว่าเก็บไปฝันเฉยเลยอ่ะว่าสรุปแล้วตอนท้ายต้อมพูดกับนายว่า

พี่จะเป็นผู้ชายคนแรก และคนเดียวที่ผมจะรัก   ในฝันสรุปคือ หลวงเป็นพระเอก แต่ในเรื่องจะเป็นใครหนา


ปล.ถ้าจะเริ่ด ต้อง  3P  อร๊างงงงงงงงงงงงงงง

[min_min]

ไม่ชอบเลขคี่อ่ะ  3Pไม่ไหว

4P จัดไปนู๋ช้อบชอบ

อิอิ

[HappyMelon]

เข้ามารอค่ะ อิอิ

[TanyaPuech]

 

เข้ามาเต้นรอพี่อิ๊กกี้จร้า

[Chinnosuke]

 
ได้เวลาเข้ามารอ้้รอพี่ิอิ๊ก
ช่วงนี้เครียดบ่อยจังพี่ิอิ๊ก
พักผ่อนเยอะๆน่าาเค้าเป็นหว่ง
ว่างๆก็ไปดูหนังสักเรื่องสิแนะนำ
เรื่อง burlesque
เริ่ดๆเชิดๆอยู่้น่าาาดูสบายๆดีจะได้ผ่อนคลายน้าา

[Jploiiz]

หลงผัวหลวงอยู่ก็อย่าลืมผัวน้อยนะคะคุณนายขาา
เด็กมันอยากได้ก็สนองนี้ดมันไปหน่อยนสิ 

[uoupoptot]

อ่านทันแล้ว 


อุส่านั่งอ่านซธ วันหนึ่งเต็ฒเรยเรา 


ไรเตอร์แต่งเก่งมากมาย 

[WhatLoveIs]

คิดถึงไรท์เตอร์นะค้าาาา

[eiky]

องก์ ๒๗

"ของเยอะแบบนี้จะเอากลับยังไงอ่ะ"

พอซื้อของเสร็จแลไปมองในมือของมันแล้ว โอ้โห้ นี่ผมชี้เอาๆจนล้นมือมันขนาดนี้เชียวหรือเนี่ย

"ห้อยหน้ารถไป ไปได้น่า"

"เยอะเนอะ"

"ใครล่ะชี้เอาๆ"

"แหมนะ ก็มันสด ถูกด้วย ราคาก็ไม่แพง อิอิ"

ผมทำท่าเป็นไม่สนใจเดินไปที่รถ คนมองเยอะจริงๆนะ คงไม่เคยเห็นบ้าหอบฟาง คนหนึ่งเป็นเหมือนคุณนายเดินนำแล้วชี้เอาๆ ส่วนอีกคนเป็นเหมือนนางข้าหลวง ทักท้วงอะไรก็ไม่ได้ ให้ตายเถอะผมรู้สึกถึงใจที่สุด ไม่เคยมีใครตามใจผมแบบนี้เลยนะ

"แวะกินกาแฟก่อนไหมคุณ มีร้านประจำอยู่ ร้านน่ารักดีนะ"

มันเอ่ยชวนขึ้นตอนจัดของมัดไว้หน้ารถเสร็จแล้ว เหวี่ยงขายาวๆขึ้นคร่อมรถ แหมนะอีกนิดเดียวก็โดนหน้าผมแล้วนะนั่น

"บ้าเหรอ ทำไมกินกาฟตอนหัวค่ำ เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนกันพอดี"

"คุณก็นอนดึกอยู่แล้วนี่ เผื่อเรามีกิจกรรมกันไง"

อ๊าย รู้ใจ

"ไปสิ"

ไม่แรดเนอะ ผมไม่ได้แสดงอาการแรดให้มันเห็นนี่ แค่ตามใจสามีบ้างก็เท่านั้น ไปเลยจ้า จะกอดเอวแน่นๆ เน้น แน่นๆ อิอิ มันก็ขับมอร์เตอร์ไซค์พาผมไปยังที่ที่มันบอก เริ่มจะมืดแล้วนะ อากาศก็หนาวเย็นลงทันที ผมนี่กอดมันแน่นเชียวหลังมันใหญ่ๆกว้างและอุ่นๆ อ๊าย สูบเอาไออุ่นให้หมดเลย นี่แน่ๆ

"เอ้ย กอดดีๆคุณ อย่ายุกยิก รถจะล้ม"

"อ้าว กอดยังไงวะ กอดดีๆ กอดมีกอดดีกับไม่ดีด้วยเหรอ"

"ฮ่าๆๆ กอดนิ่งๆสิคร้าบคุณภรรยาเล่นเลื้อยซะ เดี๋ยวผมเสียสมาธิ"

"ชั้นไม่ใช่ท่อนไม้นะแกจะให้กอดนิ่งๆ อะไรขับรถไม่เก่งเหรอ"

ผมยังไปแว้ดใส่มันอีก มันนี่ก็หัวเราะร่าเชียวครับ แล้วไม่พูดอะไรต่อ เชิดใส่จะกอดซะอย่าง

"อ่ะ ถึงแล้ว เป็นไงน่ารักไหมร้านกาแฟ"

มันจอดรถตรงหน้าร้านกาแฟเล็กๆในปั๊ม ไม่เห็นมันจะวิเศษตรงไหนเลยนี่หว่า ก็แค่ร้านกาแฟ

"ไหนสวย นี่น่ะเหรอ แหมทีแรกก็นึกว่าจะสวยเหมือนร้านกาแฟที่เวียนนา"

ผมเบะปากมองดูอยู่

"เข้าไปก่อนสิคุณ"

มันดันหลังผมให้เดินเข้าไปในร้านกาแฟ ทางขึ้นเป็นบันไดไม้เตี้ยๆ ร้านกาแฟแลดูเล็กแต่ไม่เล็กมากมีที่นั่งด้านนอกกับด้านใน พอผลักประตูกระจกเข้าไปก็ได้กลิ่นกาแฟหอมฉุยลอยมาเตะจมูกทันที

"แต่มันค่ำแล้วอ่ะ ไม่รู้ว่าจะยังมองเห็นอยู่หรือเปล่า"

มันบ่นพึมพัมคนเดียว แล้วดันผมไปจนถึงหน้าเคาท์เตอร์ พนักงานสาวสองคนก็มองแล้วยิ้ม

"สวัสดีค่าคุณหลวง ไม่มาเสียนานนึกว่าลืมพี่ลืมที่ไปเสียแล้ว"

ทั้งสองคนยกมือขึ้นไหว้ ไอ้หลวงมันก็รับไหว้นะครับยิ้มแห้งๆ

"ทำงานอยู่ที่กรุงเพทฯน่ะครับพี่ เลยไม่ค่อยได้มา ตอนเรียนผมมาประจำนะที่นี่ แอบโดดเรียนมา กาแฟเขาอร่อย"

ผมพยักหน้ายิ้มให้ทั้งสองคน หูก็ฟังไอ้หลวงนะเพราะมันกระซิบข้างหู ข้างมากๆข้างเสียจนริมฝีปากมันงับๆอยู่ใบหูผมแล้ว

"วันนี้รับลาเต้ร้อนเหมือนเดิมไหมคะคุณหลวง"

"ครับ คุณเอาไรอ่ะ"

มันทำเหมือนเดิม พนักงานสาวสองคนมองดูผมแล้วยิ้ม แหมนะ เริ่มอายแล้ว

"เอาเหมือนแกนั่นล่ะ เอ่อมีคาราเมลหรือวานิลลาไหมครับ"

ผมถามแก้เขิน พอพนักงานบอกว่ามีผมก็เลือกเอาวานิลลา

"ป่ะเดี๋ยวผมพาไปดู"

"อ้าว ไม่นั่งตรงนี้หรอกเหรอ"

"ไม่ ผมมีที่นั่งประจำอยู่หลังร้าน เขาจะให้เฉพาะลูกค้าประจำเท่านั้นนะ"

มันทำท่าภาคภูมิใจมากแล้วดันหลังผมเข้าไปหลังร้าน พนักงานคนหนึ่งเดินนำหน้า เราเปิดประตูเข้าไปในเคาท์เตอร์แล้วเดินออกหลังร้าน

"อ่า"

พระเจ้าจอร์จมันยอดมาก ผมต้องอุทานแบบนี้สินะ เอ่อ ไม่อยากจะเชื่อนะครับ ว่าจะมีที่แบบนี้อยู่ด้วย คือหลังร้านมันเป็นเหมือนริมเนินเขาพอดี มีรั้วไม้สีน้ำตาลเข้มกั้นเอาไว้ มีโต๊ะอยู่สองตัว เก้าอี้อีกโต๊ะละสี่ตัว มีโคมไฟเล็กๆห้อยอยู่บนเสาที่ปลายของเสาสลักเป็นเหมือนดอกไม้หรืออะไรสักอย่างมองไม่ชัด มองออกไปเป็นหุบเขาดำตระหง่านอยู่เบื้องหน้า สวยนะขนาดเวลากลางคืนยังสวยเลย นี่ถ้ากลางวันมันจะสวยขนาดไหนกัน

"เป็นไงคุณ สวยใช่ไหม"

"อืม สวยมาก"

ผมทำตาชวนฝัน มันก็ดึงแขนผมให้ไปนั่งลงบนเก้าอี้

"ผมชอบมาอยู่ที่นี่ล่ะ ทำการบ้าน คิดงาน"

"น่าจะมีร้านแบบนี้ในกรุงเทพฯบ้างเนอะ สวยจัง"

"ฮ่าๆ หนาวไหมคุณ"

มันเบียดตัวเข้ามาหาผม อ๊าย เดี๋ยวคนก็มาเห็นหรอกไอ้นี่ ก็ยิ่งรู้ๆอยู่ว่าถ้าผมเข้าใกล้มันเป็นแบบว่าผมเองจะควบคุมมือตัวเองไม่ได้ไต่ไปเรื่อย

"หนาว"

"มากอดผมดิ"

อ๊ะ นี่มันกำลังจะทำโรมานซ์กับผมเหรอเนี่ย อ๊ะ ตามใจคุณเขาหน่อย

"รักผมบ้างไหมคุณ"

นั่น มาแนวนี้จริงๆด้วย โอ๊ย ยังไม่อยากจะตอบอะไรทั้งนั้นนะเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซ็งไปเลยผม แต่เอาวะไม่อยากให้มันเสียน้ำใจ

"ไม่บอก แล้วแกล่ะ"

"อ้าว ทำไมอ่ะ"

"ก็ยังไม่อยากตอบ ยังไม่มั่นใจ"

"โห ขนาดนี้แล้วยังไม่มั่นใจอีกเหรอคุณ"

"เออสิ แล้วแกล่ะยังไง"

ผมเล่นท่าไปก่อนสิ ไม่เอาหรอกไม่อยากบอกตอนนี้เริ่มกลัวเหมือนกันนะเวลาจะรักใคร ผมไม่ปฎิเสธหรอกนะว่ามีความรู้สึกดีๆให้มันมากไปเกือบทั้งใจแล้ว แต่ยังไม่อยากบอกก็เท่านั้นเอง เป็นอะไร คิดยังไงมันน่าจะรู้ แหมก็เล่นแสดงออกโต้งๆขนาดนี้นี่เนอะ

"ผมเหรอ รักแล้วอ่ะ"

"ทำไมล่ะ เร็วไปไหมพ่อคุณ ชั้นร้ายจะตาย"

"ไม่เกี่ยวหรอก ผมรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่ต้น เหมือนคุณกำลังสร้างภาพ"

อ้าว ชมกันซึ่งๆหน้าเลยนี่ ไอ้นี่มันวอนซะแล้ว

"แต่ผมรักคุณแล้วนะ รู้ไหมว่าเริ่มรักตอนไหน"

ผมส่ายหน้า ทำตาวิ้งๆอยากรู้

"ก็ตอนที่คุณเจอแม่ผมแรกๆอ่ะ คุณเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมอยากอยู่ด้วย คุณไม่รังเกียจแม่ผม ไม่รังเกียจบ้านผม ทนแม่ผมได้อีกต่างหาก"

"หือ ทำไมล่ะ คนก่อนเขาทำท่ายังไง"

อิอิ แอบถามซะเลย อยากรู้เหมือนกันว่าอีหนิงอะไรนั่นมันทำท่ายังไง

"เอ่อ"

มันทำเป็นหลบตานะครับ แหมนะ

"ทำไมล่ะแก มาถึงขนาดนี้แล้วแกยังฝังใจเรื่องคนเก่าอยู่เหรอ"

"ปะ เปล่า ผมแค่รู้สึกว่าผมไม่อยากจะพูดอะไรถึงเค้าอีก เสียความรู้สึก"

"รักเขาอยู่ใช่ไหม"

ผมไม่ยอมหรอกนะ ทีผมกับไอ้เรย์ผมยังตัดเสียขาดเชียว แล้วนี่อะไร ปากบอกว่ารักผมแล้วแต่พอพูดถึงของเก่า ทำหน้าเหมือนบังคับให้กินของเน่าเหม็น

"ไม่แล้ว คือหนิงเค้าเป็นคนมีเงิน ตอนที่ผมพากลับบ้าน เขาไม่ค่อยชอบเพราะเขาบอกว่ามันไม่ค่อยมีเครื่องอำนวยความสะดวก น้ำอุ่นนั่นผมก็ติดให้เขาโดยเฉพาะนะ"

หนึ่งกระทง ผมกัดฟันนับไว้ในใจ

"แต่เขาก็ตินั่นตินี่ตามประสาคนมีเงิน"

"อืม แล้วไง กับคุณแม่ล่ะ"

"แม่ผมเขาเป็นคนบ้านนอก พูดอะไรก็พูดตรงๆ เวลาคุยกับหนิงบางอย่างหนิงก็ไม่ชอบ เพราะถามตรงเกินไป"

"แล้วที่เลิกกันล่ะ"

ผมยิงคำถามไม่ให้มันมีช่องว่าง ตอนนี้มันเป็นโอกาสที่จะล้วงความในใจของมันออกมาให้ได้มากที่สุด แต่มันทำหน้ายังไงรู้ไหมพอมาถึงตอนนี้ มันหลบตาผมตลอดเลยนะ

"เขามีคนใหม่นี่ คุณก็รู้"

"แก ชั้นถามแกจริงๆนะ ที่แกบอกว่ารักชั้นแล้วน่ะ ชั้นว่ามันยังไม่ใช่หรอกนะ แกเป็นคนดี พออยู่กับใครแกก็คงชอบเขา แต่รักไหม มันยังไม่ใช่หรอก ชั้นว่าแกยังรักเขาอยู่มาก เอาเถอะชั้นไม่อยากรู้แล้วล่ะ"

"เฮ้ยไม่ใช่นะคุณ ผมตัดเขาขาดแล้ว"

"เหรอ ยังไง แล้วเวลาเล่าถึงเขาทำไมทำหน้าเหมือนโดนบังคับทุกที"

"เอ่อ"

"เอาเถอะแก อย่าใส่ใจเลย"

ผมเมินหน้าหนี ไม่ได้สนใจจะฟัง ถ้ามันพูดอะไรขึ้นมา คนที่จี๊ดในใจคงไม่ใช่มันหรอกนะ ผมนี่ล่ะ เห็นไหมบอกแล้วถ้าหากผมเอ่ยปากออกไปว่ารักมันแล้ว ผมคงจะแลดูน่าขันพิลึกเนอะ เชิดใส่

"คุณไม่ใช่อย่างนั้นนะ ผมรู้สึกอายน่ะ อายที่โง่เหลือเกิน คุณรู้ไหมว่าผมตั้งใจว่าจะเก็บเงินเพื่อแต่งงานกับเขา ทำงานหนักตลอด เงินก็ให้เขาเก็บเขาดูแล ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เงินเดือนเขาเยอะกว่าผมนะเพราะเขาเป็นเลขาฯ เขาอยากได้อะไรผมเก็บเงินซื้อให้หมด แต่เขากลับเอาเงินน้ำพักน้ำแรงของผมไปให้คนอื่น เขาเอาเงินของผมไปซื้อของให้คนอื่น"

น้ำเสียงมันที่เปล่งออกมาผมไม่รู้ทำไมว่าถึงรู้สึกเข้าใจมันเป็นอย่างดี เหมือนกันเลย เหมือนกับผมทุกประการ เสียดใจเหลือเกิน ผมเข้าใจมันแล้วว่าทำไมมันถึงไม่อยากเล่า

"แก"

ผมได้แต่ครางเงยหน้ามองมัน แววตามันคงไม่ต่างไปจากผมสักเท่าไหร่นัก แววตาที่อัดแน่นไปด้วยความอาย ความปวดร้าว

"แล้วแกอยากจะรู้ไหม ว่าทำไมชั้นถึงเลิกกับแฟน"

เอาวะ เล่าหน่อยก็ดี อย่างน้อยก็ให้มันได้รู้ว่าถ้ามันจะมองว่ามันโง่น่ะ ไม่ได้มีมันคนเดียวหรอกนะที่โง่ ผมเองก็โง่ไม่น้อยไปกว่ามันหรอกนะ ผมเล่าเรื่องผมกับไอ้เรย์ให้มันฟัง เน้นว่าเล่าบางส่วน อิอิ เรื่องอะไรจะเล่าให้หมด เก็บเอาไว้เรียกเรตติ้งภายหลัง เดี๋ยวเวลาแก่ตัวมาหันหน้ามาคุยกันมันจะไม่มีอะไรเล่าเสีย โอ๊ย คิดไกลไปถึงโน่นเลยผม

"อ้อ คุณก็โดนหลอกเหมือนกันเหรอ"

"เออสิ เพราะฉะนั้นเวลาว่าตัวเองโง่น่ะ ก็เหมือนแกว่าชั้นโง่ไปด้วยนะ"

"ฮ่าๆๆ คนโง่ๆมารักกัน"

"อะไรแก ใครรักใคร แกจะรักชั้นก็รักไปเลยนะ ส่วนชั้น รอดูพฤติกรรมก่อน"

"อ่านะ คร้าบ เมียคนสวย"

อ๊ะ ชมอีกแล้ว อายจัง อิอิ รู้ตัวหรอกนะแกทำท่าไปแบบนั้นเองล่ะ

"กลับได้ยังอ่ะ จะทุ่มนึงอยู่แล้วนะ ป่านนี้คุณแม่รอกินข้าวแล้ว"

ผมเอ่ยปากจะมามัวสวีทกันอยู่ตรงนี้กลับไปโดนแซวแน่ๆ แต่ก่อนลุกจากที่ผมก็โทรฯกลับไปหาอีพัทให้มันเตรียมตั้งหม้อรอเลย จะได้ไม่เสียเวลากว่าอีนังนั่นมันจะยอมพูดดีๆนะ น่าจะรู้เสียงกรีดร้องก่นด่ามาแต่ไกล หาว่าผมกับไอ้หลวงไปทำอะไรกันข้างทาง ว่าไปโน่น ความจริงอยากอยู่นะ อิอิ เปลี่ยนบรรยากาศ

"กว่าจะมานะแก ไหนยิ้มซิ"

อีพัทเดินออกมาหาถึงหน้าบ้าน คุณนายแม่ก็นั่งคุยกับไอ้โจ้อยู่ใต้ร่มไม้เช่นเคย ช่วยกันตั้งหม้ออยู่

"ยิ้มอะไรแก"

"ยิ้มเลยๆ"

ผมก็บ้าจี้ยิ้มตามที่มันบอก

"ต๊าย ลูกอ๊อดติดฟัน อีนี่เผลอไม่ได้เลยนะ"

ดูมันสิครับ ผมนี่หุบยิ้มทันที

"อีบ้า ใครจะเหมือนแก ไปท้ายสวนน่ะอย่าคิดว่าชั้นไม่รู้"

"อ๊ะ ใครจะทำไม บังต้นไม้แล้วนี่"

"แหมฟาดน้องเขาไปกี่น้ำแล้วล่ะแกน่ะ"

"บ้า ยังไม่ถึงเป้าเลยนะแก เป้าของชั้นคือครึ่งโหล เนี่ยเพิ่งจะห้าเอง"

"อีบ้า"

ผมทำตาโต ต๊ายอีนี่มันเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวจริงๆ ผมได้ไปแล้วสาม อีพัทฟาดไปแล้วห้า อ๊ะจะตามยังไงให้ทันเนี่ย

"ต๊ายคุณลูก หอบอะไรมาเยอะแยะไปหมด เหนื่อยไหมคุณลูกกลับซะค่ำเชียว"

คุณนายแม่ก็อีกคน แหมนะเตรียมกันมาแซวแน่ๆ

"ซื้อมาเผื่อครับคุณแม่ พอดีหลวงพาแวะร้านกาแฟที่เคยนั่งประจำ สวยดีนะครับ"

ผมก็ทำหน้าซื่อเหมือนไม่รู้ตัวว่าโดนแซวอยู่

"อ้อ ร้านนั้นน่ะเหรอ ตาหลวงชอบไปนั่งคิดงานที่นั่นล่ะลูก มาๆเอาผักเอาปลามาล้างจะได้ทำกินกันเลย"

ทุกคนก็มาช่วยกัน โจ้มันไปยกกาละมังใส่น้ำมาล้างผัก ส่วนไอ้หลวงกับผมก็เอาของคาวเข้าไปล้างในครัว ให้อีพัทกับคุณนายแม่ช่วยกันหั่นผัก ผมต้องโขลกน้ำจิ้มอีกซิเนี่ย

"แล้วโจ้ไม่กลับบ้านหรอกเหรอครับ"

ผมแอบถามมันตอนที่มันเดินเอาถังเข้ามาหิ้วเอาน้ำในครัว

"กลับไปเมื่อกี๊อ่ะพี่"

"แล้วที่บ้านไม่ว่าอะไรเหรอ"

"ก็บ่นอ่ะครับตามประสา แต่ผมบอกคุณป้าให้ช่วยงานปกติผมก็มานอนที่นี่ประจำอยู่แล้ว"

"อ้อ เมียเราไม่ว่าเอาเหรอ"

"ช่างหัวมันครับ"

เลิศ ดูไม่ซื่อแล้วนี่พ่อคุณ ต๊ายคงถูกใจอีเพื่อนสาวร้าวรานมากเนอะ ถ้าไอ้โจ้นอนนี่อีกคืน อีนั่นคงฟาดไปอีกไม่ต่ำกว่าสองไม้ ตายแล้ว ผมจะตามยังไงเนี่ย

"อ๊ะ แม่โทรฯมา"

"รับตรงนี้ล่ะ"

ผัวบงการเลยครับ ผมนี่ทำหน้าประหลับประเหลือก บ้าเหรอถ้ารับตรงนี้ก็แตกสาวสิวะ

"ไม่เอาอ่ะ"

"เอาน่าผมอยากจะได้ยินเสียงคุณแม่คุณ เผื่อจะกราบสวัสดีปีใหม่ไง"

คิดหนักสิครับ ไม่อายหรอกนะเรื่องแตกสาวน่ะ เอาวะ ไหนๆมันก็เป็นผัวผมแล้วนี่นะ อายไปทำไม

"สวัสดีปีใหม่คุณนายแม่"

"ต๊ายนี่ไอ้นาย นี่ถ้าแม่ไม่โทรฯจิกจะได้ยินเสียงเราไหม ทำไมทำตัวแบบนี้ พ่อกับแม่ไม่มีความหมายเลยหรือไง หายเข้ากลีบเมฆไปเลยนะ ลูกคนนี้นี่ไม่ไหวจริงๆ แล้วนี่อะไรยังไง อยู่ไหน ทำอะไร ทำไมไม่โทรฯมาสวัสดีปีใหม่พ่อกับแม่ หานาย"

เอ่อ เหมือนปืนกลก็ไม่ปานนะครับ ผมนี่ต้องรีบเอาโทรศัพท์ออกไกลๆหู เสียงของเธอดังออกมาไม่แว่วเลยนะ มันดังเหมือนคนมายืนพูดต่อหน้านี่เลย ไอ้หลวงนี่ยืนยิ้มอยู่

"อุ๊ยตาย ว่าจะโทรฯพอดี เนี่ยนายยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วนะแม่รอแค่กดปุ่มโทรฯออก คุณแม่ก็โทรฯเข้าพอดี เห็นไหมนายบอกแล้ว ว่าเราแม่ลูกมีใจตรงกัน อิอิ"

"อย่ามาแถ ตลอดนะแก ตลอด โกหกหลอกลวง กะล่อน ปลิ้นป้อนตอแหล แกไปเอานิสัยพวกนี้มาจากไหน พ่อแม่ไม่เคยสอน อารมณ์เสียทุกทีเวลาโทรฯมาหาแก"

"แม่อ่ะ พ่อสวัสดีปีใหม่ พ่อคิดถึงนายไหม"

ไม่ได้แล้วผมต้องหาตัวช่วยสิครับ คุณนายแม่แกเหมือนนั่งอยู่หน้าโทรศัพท์ไม่ให้ใครพูดด้วยเลยนะ

"ก็ดีลูก เรื่องหาคนให้พ่อล่ะถึงไหนแล้ว"

"โอ๊ยคุณ จะไปเอานิยายอะไรกับมัน แค่นี้มันยังปล่อยปละละเลยเรา แล้วจะฝากผีฝากไข้ได้ไหมเนี่ย"

"คุณก็ลูกมันอาจจะยุ่ง"

"ยุ่งอะไรกัน ชั้นเช็คแล้วมันหยุดยาว นี่คงไป แรด ร่านอยู่แถวไหนล่ะสิ"

กรี๊ด คุณแม่ ดูคุณแม่ผมเขาชมลูกชายตัวเอง น่าสรรเสริญมากเนอะ

"แม่อ่ะ พี่แพทย์ หลานผมล่ะ เจค ปริ้น คิดถึงอาไหม"

ไม่ได้แล้วต้องเรียกตัวช่วยสองหน่อมาช่วยผมหน่อยแล้ว พ่อนี่คงสู้แรงคุณนายแม่ไม่ไหว

"อานายๆ เมื่อไหร่อานายจามาหาปริ้น"

คือผมมีหลานสองคนนะครับ คนโตชื่อ นายพัน เจคคือชื่อกลาง เป็นไงล่ะไฮโซไหม เจค ๙ ขวบแล้ว ส่วนคนเล็กเพิ่งจะ ๕ ขวบ ชื่อ นายร้อย ปริ้น นี่มันไม่รู้ความหมายของชื่อมันหรอกนะ ถ้ามันรู้ขึ้นมาคุณนายแม่ยุพินนั่นล่ะจะโดนหลานรุม โฮะๆ ก็นายพลน่ะใหญ่สุดนี่นะ คิดตั้งชื่อลูกหลานไปได้ นี่ครอบครัวผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวพันกับวงการทหารแต่อย่างใดนะครับ คุณนายเธอไปให้พระที่วัดพุทธาณุสรณ์นั่นล่ะครับท่านตั้งให้หลาน ส่วนผมพระที่วัดปากน้ำตั้งให้ อ้อ แม่มันเป็นสาวเวียตนะครับ แต่หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามฝรั่งไปแล้ว อีพี่สะใภ้นี่ก็นะ ไม่อยากบอกเลยว่านางแรงได้ใจอยู่ เพราะตอนที่คลอดน้องปริ้น ได้ไม่กี่เดือนเองมั้ง เธอก็ไปพบรักกับฝรั่ง รวยกว่า แก่กว่าพี่ผมอีกนะ นางเป็นเชื้อสายกาฝากนี่เนอะ ตั้งใจสูบและเกาะท่าเดียว เอาเถอะเรื่องของมัน ขาดกันแล้ว ตอนนี้ครอบครัวผมไม่ให้เจอหน้าลูกเลยนะ อยากเจอก็วันชาติวันเดียว เป็นไงล่ะเจอคุณนายแม่ยุพินไป แต่นางก็คงไม่สนหรอกเพราะนางไข่กับฝรั่งอีกสามหน่อ ของนางดีจริงๆนะเนี่ย พี่ชายผมก็เลยเป็นหม้าย ฮ่าๆๆ ยังไม่แก่นะ แค่สามสิบกลางๆแค่นั้นเอง

"อาทำงานครับน้องปริ้น น้องปริ้นก็ให้คุณย่าพามาเที่ยวเมืองไทยซิครับ"

เวลาพูดกับหลานนี่ต้องแอ๊บผู้ใหญ่หน่อยนะครับ เดี๋ยวหลานมันจะเสียศรัทธา

"อานายๆ พี่เจคมีแฟนแล้วน้า"

"อ๊ะ ปริ้นทำไมไปบอกอานาย อานายไม่จริงน้า เขาเป็นเพื่อนผู้หญิงเจคเฉยๆ"

สองคนมันแย่งกันพูด ทะเลาะกันประจำ ไอ้ตัวเล็กนี่ซนเหมือนลูกลิงนะครับ ไอ้คนโตดีหน่อยพอพูดรู้เรื่อง

"จริงเหรอพี่เจค ไหนบอกอาหน่อยว่าสวยไหม อิอิ"

"นี่ตาแพทย์พาลูกไปกินนม เดี๋ยวเย็นหมด เดี๋ยวชั้นจะชำระความกับไอ้นายก่อน ปริ้น เจคไปกินข้าวลูก"

เอ่อคุณนายแม่มารร้ายมากันตัวช่วยออกไปแล้ว กรี๊ด

"นี่นาย ต้นมีนาแม่จะพาหลานๆกลับนะ เตรียมตัวไว้เลย"

"อ๊ะ กลับมาทำไม เอ่อ นายหมายถึงว่ามาเที่ยวเหรอแม่ ต๊าย ช่วงพีคเชียวนะแม่จะลางานได้หรือเปล่าไม่รู้"

"พีคเพิคอะไรชั้นไม่สนใจหรอกนะ ไม่ให้ลาก็ลาออกมาอยู่กับแม่ เนี่ยคนก็หายาก เด็กนักเรียนก็เรื่องมาก เซ็ง"

เอ่อ นี่ผมต้องเตรียมตัวโดนเชือดเหรอเนี่ย

"อุ๊ยแม่ๆ ไมค่อยได้ยินเลยอ่ะ อับสัญญาณ แม่ รักแม่กับพ่อน้า จุ๊บๆ"

กราบขอประทานอภัยหม่อมแม่ ไม่ไหวจริงๆ เสียงคุณนายเธอดังขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งไม่มีหลานมาอยู่ใกล้ๆเสียงเหมือนบวกเพิ่มพลังขึ้น

"ฮ่าๆๆ ผมว่าผมรู้แล้วล่ะว่าคุณเหมือนใคร"

ไอ้หลวงครับ หัวเราะขึ้นเสียงดัง

"ทำไม"

แว้ดเสียงใส่มัน

"เหมือนแม่คุณนี่เอง โห ด่าแบบไม่หายใจเลยนะแม่คุณน่ะ น่ากลัวจริงๆ"

"ระวังไว้เถอะ เวลาพาไปเจอน่ะ ไม่มีระเบียบแต่งกายซกมกไป เจอจวกแน่ๆแก"

"ฮ่าๆๆ ไม่กลัวหรอก ผมว่าแม่คุณต้องรักผมเหมือนที่แม่ผมรักคุณ"

อ๊าย เข้าใจพูด แน่นอนชั้นมันระดับไหน ปรมาจารย์แล้วโว้ย

"ก็ไม่แน่หรอกนะแก แม่ชั้นน่ะร้ายกว่าชั้นสิบเท่าเลยนะจะบอก ทำใจไว้เลย ด่าเป็นด่าตบเป็นตบ ฮึฮึ"

"อย่ามาขู่ผมไม่เชื่อหรอก"

มันหัวเราะชอบใจ แหมน่าหมั่นไส้จริงๆเลยนะ แม่ผมน่ะความจริงแล้วจะแว้ดใส่แต่กับผมคนเดียวเท่านั้นล่ะครับ กับพี่แพทย์ก็ไม่เป็นกับหลานยิ่งแล้วใหญ่ จะว่าไปผมก็ลอกเลียนบุคลิกของคุณนายท่านมานั่นเอง อิอิ ลูกไม้นี่เนอะจะหล่นไกลต้นได้ยังไง

"น่าเสียดายจังเนอะ น่าจะมีระเบียงบนบ้าน จะได้นอนดูดาวสักหน่อย"

ผมเปรยๆขึ้นตอนกินข้าวเสร็จนะครับ

"ต๊าย อยากดูดาวเหรอคุณลูก ทำไมจะไม่มีจ๊ะ แสดงว่าคุณลูกยังไม่ได้ไปที่โกดังเก็บของล่ะสิ มีห้องเก่าของตาหลวง แล้วก็ระเบียงเอาไว้ดูดาวด้วยจ๊ะ อยากไปดูไหมเดี๋ยวแม่บอกเด็กไปทำความสะอาด"

อ๊ะ จริงเหรอเนี่ย อยากได้อะไร อยากเห็นอะไรมันก็มีไปหมดเลย กรี๊ด มีความสุขที่สุด

"เออเนอะ นอนดูดาวก็ท่าจะดีนะแก"

ปากพูดกับผมนะแต่ตาหันไปยิ้มหวานให้ไอ้ดจ้มัน

"ไม่ได้หรอกแก ชั้นอยากจะนอนดูดาวกับผัวสองต่อสอง"

"อ๊ะ"

เชิดใส่ เรื่องอะไรผมจะให้มันมาเป็นก้างขวางคอล่ะ แกล้งมันเล่นครับ อยากจะมาหวานใส่ดีนัก

"ตาโจ้ งั้นพาเพื่อนคุณลูกไปดูที่กระท่อมท้ายสวนสิ มองเห็นเหมือนกัน เอาผ้าห่มไปด้วยก็ดีนะเพื่อนคุณลูกอากาศกลางคืนมันหนาว"

กรี๊ด คุณนายแม่ ทำไมไปสนับสนุนมัน กระท่อมท้ายสวน ฟังดูโลบังนะแต่ทำไมมันดูได้อารมณ์จัง กรี๊ด

"ป่ะโจ้ พี่อยากไปดูแล้วดาวอ่ะ เอาไวน์ไปสักขวดเนอะ"

ดูมันครับ แหมอีนี่ ได้ทีนี่มันแย่งซีนผมไปเลยนะ

"โจ้ไม่กลับบ้านเหรอครับ ลูกเมียไม่ถามหาแย่แล้วเหรอ"

ผมต้องกีดขวางอีเพื่อนสาวร้าวรานให้ได้ หมั่นนางมานาน

"อู๊ย ไม่ต้องหรอกตาโจ้ ให้อีต้อยมันอยู่คนเดียวซะบ้าง ไปๆพาเพื่อนคุณลูกไปดูดาว"

อ่า คุณนายแม่ ทำไมทำแบบนี้ โอ๊ย โมโห

"คิคิ ป่ะโจ้ไปดูดาวที่กระท่อมท้ายสวน คงจะสวยมากเลยเนอะ"

กรี๊ด อีพัทดูมันท่าใส่ผมสิ โอยๆ ลมออกหู อีเพื่อนสาวนี่กวนบาทาจริงๆ เดินไปแล้วครับ ไอ้โจ้ก็นะเดินอมยิ้มตามไปเลย

"อิจฉาเพื่อนเหรอคุณ"

"ใครอิจฉา บ้าเหรอแก"

ไอ้หลวงมันมากระซิบบอกข้างหูนะครับ ผมนี่อยากจะตีเข่ามันจริงๆ คุณนายแม่เดินไปบอกเด็กให้แล้ว

"อ๊ะ ขึ้นไปเอาผ้าห่มดีกว่า"

"ขนไปทำไมคุณที่โน่นก็มี ผมไปนอนตอนอ่านหนังสือสอบ"

"ไวน์ล่ะ ชั้นอยากกิน"

"เดี๋ยวผมไปเอาให้"

เอออยากจะสวีทกันก็สวีทไปเลยนะอีพัท ชั้นก็สวีทได้เหมือนกัน เชิดใส่ รออยู่สักพักคุณนายแม่ก็มาบอกว่าเด็กทำความสะอาดให้แล้ว ไอ้หลวงนี่ไปนานกว่าคุณนายแม่อีกนะ แต่มันกลับมาพร้อมถุงกระดาษในมือ พร้อมทั้งถุงไวน์

"อะไรอ่ะ"

"ไม่บอก อิอิ ตามมาดิ นั่งมอร์ไซค์ไปไหม"

"ไกลเหรอแก หนาวนะ"

"ไม่ไกลอ่ะ เดินไปก็ได้"

ไอ้นี่ก็แปลกคนนะ เดินไปได้ยังจะมาพาผมนั่งมอร์เตอร์ไซค์ไปอีก หนาวจะตาย ผมเดินตามมันอ้อมหลังบ้านไปอยากจะกรี๊ด ดกดังเก็บของก็อยู่หลังบ้านนั่งเอง ไอ้บ้า

"แล้วจะชวนนั่งรถมาทำไมเนี่ย เดินสามก้าวก็ถึงแล้ว"

"อ้าว ก็เห็นชอบกอดผมนี่ นึกว่าอยากซ้อนท้ายอีกไงที่รัก อิอิ"

โอย จุกครับ เดี๋ยวก่อนเถอะ เพิ่งกินข้าวอิ่มๆไม่อยากจะสำแดงฤทธิ์เดชอะไรมากมาย รอก่อนเถอะแก โดนแน่ๆไอ้หลวง

"เหมือนบ้านเลยอ่ะ"

"ก็บ้านนั่นล่ะ เอ่อ คือผมสร้างเป็นเรือนหออ่ะ"

ผมนี่เปลี่ยนแววตาทันที แหมรักกันถึงขั้นนี้แล้วสินะ ถึงขนาดสร้างเรือนหอรอ จะว่าไปน่าสงสารมันเหมือนกันนะ

"เหรอ จะดีเหรอถ้งงั้นอ่ะ ไม่อยากมานอนเรือนหอคนอื่นนะ"

"ฮ่าๆๆ มันเป็นอดีตไปแล้วคุณ เรือนหอหลังนี้ผมก็ยกให้คุณไง"

"บอกกี่ครั้งแล้ว ชั้นไม่เอาของเหลือจากใคร เชิดใส่"

รู้สึกงอนๆนะ ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่อยากรับรู้ว่าบ้านหลังนี้เคยเป็นอนาคตของมันกับอีนั่น แล้วผมเป็นใคร มีความจำเป็นอะไรต้องมารับช่วงต่อจากมัน ไม่รู้นะ เชิดใส่

"อ่า งั้นผมรื้ออกแล้วสร้างใหม่ก็ได้ อย่างอนเลยนะคุณ"

"ไม่ได้งอน กับชั้นน่ะแก ไม่ได้ขออะไรมากเลยนะ เป็นแกอย่างที่แกเป็นอยู่ บ้านคุณแม่ก็ใหญ่โต ห้องนั้นก็น่าอยู่ออก ไม่มีความจำเป็นอะไรจะมาสร้างให้มันเปลืองเงิน ถึงสร้างชั้นก็คิดว่าจะไม่มาอยู่หรอกนะ"

มันทำหน้าสลดลงมากเลยครับ อ้าวนี่ชั้นพูดอะไรผิดไปอีกเนี่ย โว้ย เอาใจยากจริงๆไอ้คนนี้นี่

"ผมก็ไม่อยากให้อะไรที่ผมเคยคิดว่าจะให้เขากับคุณหรอกนะ แต่ผมก็อยากให้เมียผมแบบนี้จริงนะ"

น้ำเสียงมันดูจริงจังมาก จริงจังเสียจนผมต้องรีบพูดอะไรสักอย่างแล้ว

"ไม่รู้ล่ะ แกชั้นถามจริงๆเถอะนะ เรื่องวันข้างหน้าน่ะ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่ามันจะเป็นยังไง เรื่องระหว่างเราน่ะ แต่ขอร้องได้ไหม อย่าเอ่ยถึงคนเก่าๆของแกให้ชั้นฟังหลายรอบนักสิ ชั้นไม่ชอบ ไม่อยากได้ยิน หรือแกอยากให้ชั้นเล่าว่าชั้นเคยรักแฟนเก่าชั้นมากเท่าไหร่ไหม อยากฟังไหมว่ามันเป็นยังไง"

"เอ้ย ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ชอบ"

"แกไม่ชอบชั้นก็ไม่ชอบ แกจะรู้สึกยังไงถ้าคนที่แกกอดอยู่เช้าเย็นพร่ำเพ้อถึงแต่ของเก่าๆ เข้าใจชั้นไหมที่พูดน่ะ"

มันอ้าปากค้างครับ เชิดใส่นะ จะอยู่ก็อยู่จะไปก็ไป รำคาญแล้ว อะไรกัน ผมรู้ว่ามันเสียใจมากแค่ไหน แล้วผมล่ะ ผมเป็นคนเหมือนกันนะ มีหัวใจนะเว้ย แค่ไม่พร่ำเพ้อละเมอฝันอยู่อย่างนี้ เจ็บแล้วยังไงตายไหม ไม่นะ ชีวิตเราต้องเดินต่อไป เคยพูดแล้ว คนที่ทิ้งเราใช่ว่าเราจะไม่มีค่ามันถึงไม่เอา แต่ผมคิดว่ามันต่างหากที่คุณค่าไม่คู่ควร กรี๊ด โมโห

"ผมขอโทษ"

"อย่าพูดอีก จะให้ยืนตรงนี้อีกนานไหม หนาวนะ"

ผมเชิดหน้าใส่มัน ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร

"นี่คุณ คุณพูดแบบนี้แสดงว่าคุณหึงผมเหรอ"

ต๊าย กล้าพูดเนอะคนเรา โดนด่าทางอ้อมแบบนี้ยังมีหน้ามาตีราคาค่าตัวของตัวเองอีก

"เพิ่งรู้เหรอ"

อ้าว ผมนี่อะไร ต๊าย เวลาโมโหแล้วสเต็ปหลุดประจำเลยอ่ะ กรี๊ด ห้ามยิ้มๆ

"อ๊ะ"

ตกใจสิครับเพราะมันโผเข้ามากอดผมแน่นเชียว

"วันข้างหน้าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น แต่วันนี้รู้แล้ว ว่าผมรักคุณจังเลย เมียจ๋า"

เอ่อ ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้รู้สึกมานานแล้วนะ แรงสะท้อนจากภายในใจ ไออุ่นของอีกร่างที่กอดเราพร้อมด้วยคำพูดบอกรัก นี่ผมไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ อ๊าย เลือดในตัวมันร้อนๆยังไงไม่รู้ ไม่อยากจะเชื่อว่าบ้านหลังนี้มันจะออกแบบเอง นี่ผมยังสงสัยว่ามันเป็นช่างซ่อมรถยนต์ มันออกแบบบ้านได้น่ารักมากครับ ชั้นล่างมันคงทำไว้ดีแล้วนะแต่เหมือนรื้อออกแล้วเอากระสอบเมล็ดพันธ์ดอกไม้มาเก็บกองสูงเกือบถึงเพดานของชั้นสอง มีบันไดขึ้นชั้นสอง มีเพียงห้องเดียวนะครับ เปิดเข้าไปเป็นฝากั้นมีโทรทัศน์เข้าชุดกับโซฟาสีน้ำตาลเข้มบุหนังอย่างดี ผมเดินตรงเข้าไปยังห้องนอน กรี๊ด โอคุณพระมันสวยมากครับ ตู้อยู่ติดผนังเลยนะ เตียงใหญ่โตอยู่ติดฝาอีกด้านที่เป็นกระจกทั้งด้าน เปิดออกไปเป็นระเบียงขนาดย่อมๆ

"อ่า สวยจัง"

"ชอบไหมล่ะ"

"ไม่ ฮึ"

พูดไปอย่างนั้นล่ะครับ ปากบอกไม่ชอบแต่โผออกไปนอกระเบียงแล้ว มีเก้าอี้หวายตัวใหญ่ มีโต๊ะเล็กๆวางต้นไม้ไว้ด้วย มองออกไปด้านหน้าผมเป็นภูเขา กรี๊ด แกไม่มีวาสนาหรอกนะอีชะนี หาที่ไหนได้แบบนี้น่ะ ฮ่าๆๆ ชั้นก็จะไม่มีทางปล่อยไอ้หลวงไปเด็ดขาด เชิดใส่

Written by eiky

ปล. มาแว้ววว รอนานไหมเอ่ย วันนี้ตอนกลางวันลงให้ไม่ได้เว็บมีปัญหาเนอะ ไม่เป็นไรลงแล้วนะคร้าบ
ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณทุกความห่วงใย น้อมรับ ทุกคำติ เพื่อการพัฒนาที่ดีขึ้นคร้าบ

จุ๊บๆๆ

[indy❣zaka]

เพื่อนคุณลูกนี่เขาแร๊งงงงงงงเหมือนคุณลูกดีจริงๆเลย 
นายเริ่มเทใจไปให้สามีหลวงไปเยอะแล้วอ่ะ 
แล้วยังงี้อนุสามีต้อมคุงจะทำไงดีคะเนี่ย

รอวันหลวงพบต้อม 

[Little Devil]

อ่านแล้วมีความสุขมาก 
บรรยากาศดีมากเลย 
แม่ยายจะมา..
มีปาท่องโก่คู่ใหม่ด้วย
+1

[rellachulla]

"วันข้างหน้าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น แต่วันนี้รู้แล้ว ว่าผมรักคุณจังเลย เมียจ๋า"

คุณพระ!!!!!!!!!!!
กระทืบไลค์ กร๊ากกกก กดไลค์สักพันรอบพอม้ายยย
คุณหลวงหัวใจหล่้อมากอย่างแรง แอร๊ยยยยย
นายขาาา คนนี้เหมาะที่สุดแล้ว อิอิ

กอดดดอิ๊กกี้ รู้ป่ะ ว่าเปิดมาอ่านทุกครั้ง ก้อจะอิ่มใจทุกครั้ง
ยิ้มมมมมมมกว้างงงงงงมากกก จริงๆ
ขอบคุณมากๆ เลยนะจ๊ะ
+1 ไปเล้ยยย

[Chinnosuke]

 
พี่ิอิ๊กมาแว้วว
น่ารักดีนะ
ถ้าเป็นผมก็ไม่ปล่อยคุณหลวงเช่นกันอิอิิอิ
เรื่องไรจาปล่อยให้นังชะนีคาบไปแดกดีขนาดนี้

[narrybo]

กำแล้วๆๆเมื่อไหร่ นายจะบอกแม่ ว่าเลิกกับเรย์ละ บอกคนอื่นๆๆด้วยๆๆ โอ้ยๆๆๆ ปัญหาแน่ๆๆๆ

[เรียกข้าว่าอิแรด]

เข้าใจนายนะ สำหรับเราของมือสอง นอกจากจะไม่ชอบแล้วยังรังเกียจอีกด้วยแหละ (หมายถึงคนที่ยึดติดแบบหลวงอ่ะนะ ชิชิ เชิดใส่)

[YELLOWSTAR]

พี่นายได้ใจมากกกค่ะ

ใช่ๆๆๆ อีชะนีนั่นมันไม่มีวาสนาได้ชื่นชมของดีๆ