องก์ ๓๑
"ไปไหนมาทำไมเพิ่งกลับ นี่มันจะสองทุ่มอยู่แล้วนะ เลิกงานสี่โมงไม่ใช่เหรอ"
เอ่อ นี่ก็อีกคน นี่ผมมีผัวหรือว่ามีพ่อเนี่ย รู้สึกว่าเมื่อวานมันก็เพิ่งจะถามแบบนี้ไปนะ
"ไปเจอไอ้ต้อมมา"
"อีกแล้ว ชักสงสัยแล้วสิ ตกลงอะไรยังไงคุณ"
มันปรี่เข้าจับแขนผม เหนื่อยจังเลยวันนี้ ผมไม่มีแรงจะต่อสู้อะไรกับมันหรอกนะ
"มีอะไรหรือเปล่า ทำไมทำท่าเหนื่อยจังคุณ"
"เหนื่อย ที่ไปเจอมันมาน่ะก็เรื่อง"
ผมก็เล่าให้มันฟังนะครับ น่าแปลกนะคนอื่นผมเล่าแบบเม้มๆนะ แต่กับไอ้หลวงผมเล่าหมดเลย ทั้งบอกความรู้สึกกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งบอกความในใจที่มีต่อเหตุการณ์ที่เกิด จะว่าผมไว้ใจมันก็ได้นะ ก็แหมนะเรียกตัวเองโต้งๆว่าผัวๆ ถ้าผัวเราเองยังไว้ใจไม่ได้งั้นก็ลดขั้นลงเป็นแค่คู่นอนเถอะ เชิดใส่
"อืม ผมว่าคุณอย่าไปคิดมากเลย แต่ขอได้ไหมหยุดเถอะเรื่องที่จะแก้แค้นน่ะ ผมไม่อยากให้คุณทำ"
"อืม ชั้นไม่อะไรกับมันแล้วนะ แต่ก็อย่างที่บอก อีเอสมันไม่บยอมรามือง่ายๆหรอกนะแก นี่มันก็เหมือนกำลังปั่นหัวชั้นอยู่"
"อย่าไปสนใจมันดิ มันทำอะไรคุณบอกผม เดี๋ยวพาน้องๆที่ทำงานไปลงแขกมัน"
"บ้าเหรอ ไร้มนุษยธรรม"
"อ่านะ ทีแบบนี้ทำมาเป็นมีมนุษยธรรม แล้วเรื่องไอ้เรย์อะไรนั่นอ่ะ คุณจะทำยังไง"
"คนอื่นชั้นปล่อยนะ แต่ไอ้เรย์น่ะ ขอหน่อยเถอะ แต่รับรองว่าชั้นจะไม่ทำอะไรมันรุนแรงหรอก"
"เฮ้อนะ ทำไมไม่หมดเวรหมดกรรมกันไปเสียทีล่ะ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย"
"อย่ามาทำเป็นคนดีแถวนี้นะ ไม่รู้ล่ะ มันทำชั้นเจ็บแสบ ที่จะแก้แค้นน่ะแค่ให้มันรู้เท่านั้นล่ะว่า ความเจ็บแสบน่ะเขารู้สึกกันยังไง แกไม่ต้องห่วงหรอก ไม่เอาถึงตายหรอกน่า"
"แต่คางเหลืองว่างั้น ฮ่าๆ คุณยิ่งน่ากลัวๆอยู่นะ"
"นี่ ชั้นน่ากลัวตรงไหน น่ารักออกจะตาย"
"อ่านะ"
"บอกสิว่าไม่จริง"
"อ่าคร้าบ ภรรยาน่ารักที่สุดล่ะในสายตาผม"
"ไม่ได้ ต้องในสายตาของทุกๆคน"
"เป็นเอาเยอะนะเนี่ยคุณน่ะ"
เชิดใส่ ก็ผมมั่นอ่ะนะ ใครจะทำไม
"แกกินข้าวยังอ่ะ"
"ยังดิรอเมียอยู่เนี่ย"
"ชั้นกินมาแล้วนิดหน่อย แต่หิวอีกแล้วอ่ะ เครียดใช้พลังงานเยอะ ออกไปหาอะไรกินกันเถอะแก"
ดีใจเหมือนกันนะที่มีคนรอกินข้าว ตอนคบกับไอ้เรย์มันไม่สนใจหรอกนะ หากินเอง มันก็กินนอกบ้านตลอด จะว่าไปในห้องจานชามแทบจะไม่เคยเอาออกมาใช้เลย น่าอนาถเนอะ เหตุผลคือใช้ชีวิตแบบฝรั่ง มาถึงตอนนี้ถึงเข้าใจว่าฝรั่งประเทศมารดามันเหรอที่เขาแยกกันกินข้าว ผมนี่โง่จริงๆ
"ไปดิ คุณไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยเหรอ อาบน้ำก่อนไหมจะได้สดชื่นขึ้นหน่อย"
"ไม่เอาอ่ะ อาบแล้วขี้เกียจมาอาบอีกรอบ เปลี่ยนกางเกงอย่างเดียวพอ"
ผมเดินเข้าห้องไปเพื่อเปลี่ยนกางเกง
"อ๊ะ จะตามเข้ามทำไม"
"ก็เมื่อวานไม่ได้ทำอ่ะ รออยู่นะเนี่ย อิอิ"
"บ้าเหรอ"
อ๊าย อายจังเลยอ่ะ ผัวเล่นประกบติดหลังแล้ว บั้นท้ายสีกันกับ อ๊าย เอาหน่อยละกันนะ แก้เครียด อิอิ มันก็เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็นนั่นล่ะครับ เว้นการบรรยาย อิอิ
"พี่ มีคนมาโพสต์ด่าผมในเฟสบุ้คอ่ะ"
ไอ้ต้อมครับ กำลังกินข้าวอยู่ที่ร้านอาหารกึ่งผับตรงปากซอยอ่อนนุช ๒๔ ไอ้หลวงมันก็ยื่นหน้ามาดูนะ เอาวะไหนๆก็ไม่ได้ปิดมันแล้วนี่นะ
"แป๊บนะ มีคนเข้าไประรานไอ้ต้อมในเฟสบุ้ค"
ผมหันไปบอกมัน
"หือ"
"เดี๋ยวเข้าดูในเฟสบุ้คมันก่อน"
ว่าแล้วผมก็เข้าบัญชีของตัวเอง แล้วหาบัญชีของไอ้ต้อม โอ้โห มาเป็นร่ายยาวเลยนะครับ
"เด็กคนนี้ขายตัว ขายตูดให้เกย์ เพียงเพื่อแลกกับไอโฟนสี่ ไม่มีเกียรติ ไม่มีศักดิ์ศรี เด็กบ้านนอกร้อนเงิน"
"เฮ้ย แรงไปไหมเนี่ย"
ไอ้หลวงเองพอมันเห็นมันยังอุทานออกมาเลยนะครับ แล้วผมล่ะ ผมเป็นคนดึงได้ต้อมเข้าสู่เกมนี้ ผมถือว่ามันอยู่ในความรับผิดชอบของผม มันเป็นน้องผมซึ่งผมวางแผนอนาคตไว้ให้มันเรียบร้อยแล้ว แล้วผมจะรู้สึกยังไงล่ะครับ
"ใจเย็นนะต้อม พี่เห็นแล้ว ลบทิ้งเลย ไม่ต้องเข้าแล้ว เดี๋ยวพี่จัดการเอง"
รู้แล้วครับว่าใคร รู้ได้ทันทีเพราะอีนี่มันไม่ได้แค่ร้ายอย่างเดียวนะ มันยังโง่อีกต่างหาก ชื่อเจ้าของบัญชีที่เข้ามาว่ากล่าวให้ไอ้ต้อมเสียหาย ไม่มีรูป เหมือนจะเพิ่งสร้างขึ้น แต่ผมดูก็รู้ว่ามันเป็นของใคร อีเอส เรื่องที่ทำงานชั้นยังไม่รู้สึกอะไรมากมายขนาดนี้นะ แกกล้ามากที่กล้าเข้ามาระรานเด็กของชั้น ดี งั้นเราจะได้เห็นดีกัน กับอีเบียร์ยังมีบทเห็นใจมันบ้าง แต่กับคนอย่างแก คอยดู ชั้นจะเอาให้ไม่ได้เกิดเลย
"มันไปมีเรื่องกับใครหรือเปล่าคุณ โหยเล่นกันแรงนะแบบนี้เพื่อนๆมันไม่เห็นหมดแล้วเหรอ"
"จะมีใครล่ะ ดูชื่อบัญชีสิ อีนี่มันโง่หรืออะไรนะ สมัครเมล์ยังใช้ชื่อย่อของตัวเอง"
"ไหนล่ะ"
"นี่ไง"
ผมเลื่อนหน้าจอให้มันดู อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก เมล์ที่สร้างขึ้นชื่อ ปราดาเอส อีโง่ แหมนะแล้วโพสต์ด่าคนอื่นหรามาเลย แกเจอชั้นแน่อีเอส ปราดาคือยี่ห้อที่มันชอบ มันพูดอยู่เสมอ ผมคิดว่ามันไม่ฉลาดเลยนะที่จะปั่นหัวผมเรื่องนี้ แกคางเกลืองแน่อีเอส เตรียมใจไว้เลย แกร้ายเงียบแล้วยังไง เจอคนร้ายจริงๆ ออกฤทธิ์ออกเดชอย่างชั้นหน่อยสิ
"แต่ถ้าเขาไม่รับอ่ะ ใครจะทำอะไรเขาได้"
"ใช่ ไม่มีใครทำอะไรมันได้หรอกถ้ามันจะปัดสวะ แต่ชั้นนี่ล่ะจะทำให้มันจนทางไป"
"จะรุนแรงไหมคุณ"
"ไม่หรอก ฮึฮึ"
ผมเดินออกมาคุยโทรศัพท์กับไอ้ต้อมด้านนอกครับ เพราะในร้านเขาเล่นดนตรีสดเสียงดังพอสมควร
"ไม่ต้องทำอะไรนะต้อม พี่จัดการเอง"
"พี่ เพื่อนผมมันเข้ามาถามใหญ่เลยอ่ะ ว่าใคร จริงไหมอ่ะ"
"อย่าใส่ใจ ทำตัวให้เป็นปกติ คนบ้ามันมาก่อกวน"
"ใครอ่ะพี่ พี่รู้ไหมอ่ะ"
"พี่ยังไม่แน่ใจ แต่คิดว่ารู้"
"เขาหรือเปล่าพี่"
"ไม่หรอกต้อม อย่าเพิ่งโวยวายไป เดี๋ยวพี่สืบให้แน่ใจก่อนนะ ตอนนี้ไปไหนมาไหนให้ไปกับอู โป้งนะ อย่าไปคนเดียว"
"โห มันดูน่ากลัวจังอ่ะพี่"
"เอาน่าต้อม ต้อม พี่ขอโทษนะที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เป้าหมายมันไม่ใช่เราหรอก แต่มันเป็นพี่"
"ไม่เป็นไรหรอกพี่ ผมเสียหายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก เด็กบ้านนอกคนหนึ่งไม่มีหน้ามีตาอะไรไปอายใครเขาหรอก"
"ต้อม"
รู้ไหมมันเสียดใจ ผมได้แต่เม้มปาก นี่แกกล้าล้วงเข้ามาถึงคนที่ชั้นรักเลยเหรออีเอส ผมรักไอ้ต้อมเหมือนน้องถึงมันจะกวนตีนไปหน่อยก็เถอะ แต่ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา ครอบครัวมันที่ผมได้ไปเห็น มันไม่เคยเป็นเด็กไม่ดี มันสมควรหรือที่อีเอสมันจะดึงใครมั่วซั่วมาเกี่ยวข้องด้วย
"แกคิดว่าชั้นควรทำยังไงดีจอย"
ผมก็ไม่ได้วิเศษมาจากไหนหรอกครับ เวลาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นผมเองยังต้องการคนที่ให้คำปรึกษา ตอนนี้ผมไว้ใจจอย
"มันเกินไปไหม เด็กมันรู้เรื่องอะไรด้วย นี่อีเอสมันเป็นบ้าไปแล้วเหรอ"
"นั่นสิแก เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น จริงนะชั้นยอมรับว่าชั้นเป็นต้นเหตุ แต่ถ้าคิดดูให้ดีๆ มันก็มีเหตุต่อยอดไปอีกของมันเอง ทำไมมันไม่คิดตรงนี้วะ อย่างไอ้น็อทกับอีเบียร์ มันรักมันชอบกัน อันนั้นมันนอกเหนือขอบเขตุนะ คนจะรักจะชอบกันมันห้ามเขาได้ด้วยเหรอ เรียนมาก็สูงนะ ทำไเรื่องแค่นี้ทำใจคิดยอมรับไม่ได้วะ"
"แหมแก คนเราอีโก้มันต่างกัน ไอคิวมันก็ต่าง มันน่ะไอคิวสูงแต่อีโก้คงต่ำลากพื้นไม่อย่างนั้นมันคงไม่คิดทำเรื่องแบบนี้หรอก แล้วน้องแกตกใจมากไหม"
"ก็ไม่หรอกแก แต่ชั้นเองล่ะที่ไม่ยอม"
"ดักตบมันเลยดีไหมแก"
นะ เพื่อนผมแต่ละคนมีแต่นักเลงโตกันทั้งนั้น
"ไม่หรอกแก คนอย่างเอสตบให้ปากฉีกมันคงไม่รู้สึกสำนึกหรอก"
"แล้วแกจะทำยังไงกับมัน"
"ไม่รู้ซิ คิดอยู่"
ผมคิดไม่ออกจริงๆนั่นล่ะครับ ในใจมันคับแค้นอัดแน่นไปหมด คิดอะไรไม่ออกรู้แต่ว่าโกรธ นี่ไม่ใช่การล้างแค้น ถ้าผมจะทำผมจะไม่ทำเพียงเพื่อความสะใจ ผมว่าเรื่องของเอสมันจบไปแล้วนะ ผมไม่ได้อะไรกับมัน ตอนแรกที่มันอยากจะได้ตำแหน่งผมน่ะ ผมยินดีไปนะ เพราะผมเองก็เบื่อไอ้ควายหัวทองนั่นเต็มทน อยากจะหยุดพักบ้าง แต่ในเมื่อมันไม่ยอมหยุด มันระรานผมอยู่แบบนี้ เราก็มาเจอกันหน่อยสิอีเอส ถ้ารู้จักชั้นแค่นั้น แสดงว่าแกรู้จักชั้นน้อยไป ฮึฮึ
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นคุณ"
ผัวหลวงถามขึ้นตอนที่นั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์ ผมไม่ได้สนใจมองหรือฟังเลยนะ ในใจคิดหาวิธีแก้เผ็ดมันต่างๆนานา
"คิดอะไรเพลินๆน่ะ เดี๋ยวชั้นไปนอนก่อนนะ"
"คิดแก้แค้นเขาหรือเปล่าเนี่ยคุณ"
มันยิ้มให้ ยังมีหน้ามายิ้มอยู่ได้ คนเครียดนะเว้ย
"โอ๋ๆ หน้างอเชียว มาๆผัวกอด"
มันดึงตัวผมไปกอด เฮ้อนะ กลิ่นสบู่อ่อนๆจากหน้าอกมันลอบมาปะทะจมูก ตัวมันร้อนๆนะ แต่ไม่ใช่ไม่สบายหรอกนะมันร้อนแบบนี้เป็นประจำคงคึกขึ้นมาอีกล่ะสิ
"คุณ ผมอยู่ข้างคุณเสมอนะ"
เอ่อ มาไม้ไหนอีกเนี่ย คำพูดแค่นี้กับแค่เสียงทุ้มๆที่คุ้นหูทำไมมันสะท้อนก้องลึกเข้าไปในใจเหลือเกิน
"แก ชั้นเหนื่อย"
ผมครางออกมา อ๊าย น้ำตาไหลด้วยอ่ะ ตายแล้วสเต็ปหลุดรุ่ยกระจุยกระจาย
"ผมรู้ แต่ผมก็รู้ว่าคุณไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก แต่ผมก็เชื่ออีกว่าคุณไม่ใช่คนใจร้ายอะไร ถ้าจะคิดจะทำอะไรก็เอาแต่พอดีนะจ๊ะเมียจ๋า อย่าทำแล้วเก็บเอามาทุกข์เหมือนแบบนี้"
เพิ่งจะรู้จริงๆนะว่าการมีผัวดีมันเป็นแบบนี้นี่เอง กรี๊ด ผมมีผัวแล้ว เรียกได้เต็มปากว่ามีผัวแล้วไม่อายใคร ผัวที่เวลาเราเหนื่อยเขาจะกอดปลอบเราอยู่แบบนี้ เวลาเราท้อเขาจะสรรหาคำพูดที่ปลอบประโลมใจเหี่ยวๆให้มันกลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเดิม เวลาเราสุขเขาก็คอยเพิ่มพูนความสุขให้เรา และอีกอย่างเวลาที่เราอยาก เขาก็พร้อมให้เราขี่ อิอิ
"ต๊าย ชั้นว่าแล้วเชียว สองคนนี่ต้องได้กัน"
กรี๊ด อีป้า โผล่มายังไงเนี่ย ผมนี่กระเด้งอกจากกันกับมันไปคนละทางเลยนะ
"อ๊ะ กลับมาแล้วเหรอแก"
"อย่ามาทำไก๋ แหมไปได้กันตอนไหนเนี่ย เห็นตบตีกันทุกวัน ชั้นว่าแล้วเชียว"
"บ้าเหรอแก พัทยาเป็นไงบ้าง ดั๊กกลับแล้วเหรอ"
ผมแถไปพยายามทำหน้าให้ใสบริสุทธิ์เข้าไว้ อะไรพูดอะไรไม่รู้เรื่อง
"เหนื่อยไหมครับพี่แดน"
"นิดหน่อยจ๊ะหลวง ใครยะไปพัทยา ชั้นไปเชียงใหม่มาอีนาย แหม แถไปได้นะแก"
"บ้า"
อ๊าย อายจัง หาอะไรทำดีกว่า ไปรินน้ำเอาใจคุณป้าแกหน่อยดีกว่า
"ไหนว่ามาซิหลวง ได้กันเมื่อไหร่ ก่อนไปยังตบตีกันอยู่เลยนี่ พี่กับดั๊กก็คุยกันอยู่ ไม่ผิดจริงๆ ฮ่าๆๆ"
"แหมพี่ ก็นะผมอดใจไม่ไหวหรอก"
"ทำไม อีนายมันยั่วเหรอ"
"เปล่า เขาลักหลับผมอ่ะ"
"ไอ้หลวง"
ผมนี่สะดุ้งเฮือกเชียวนะ แหมพูดมาได้ลักหลับ อยากจะปรี่เข้าไปตบสักฉาด
"ต๊าย อีงูพิษ ลักหลับน้องชั้นเหรอแก"
"ใครลักหลับ บ้าเหรอแก มันนั่นล่ะข่มขืนชั้น"
"ฮ่าๆๆ อย่างคุณเนี่ยนะจะให้ใครข่มขืนง่ายๆ พี่เชื่อเหรอพี่แดน"
"นั่นสิ พี่เชื่อเรา แหมอยากมีผัวจัด ลักหลับน้องชั้นเลยนะยะ"
"อีบ้า ไอ้หลวง งั้นคืนนี้แกนอนที่นี่ล่ะนะ ฮึ"
"โอ๋ๆ มีงอนๆ ล้อเล่นคร้าบภรรยา"
"ต๊าย นี่พี่ตกข่าวอย่างรุนแรงเลยสิ ถึงว่าอีพัทบอกกลับมาดูเอง ถึงขั้นเรียกกันภรรยา สามีเลยเหรอ หุหุ ร้ายนะอีนาย"
"บ้าเหรอแก อ่ะน้ำ"
"นี่อีบ้า น้ำที่ไหนแกรินเบียร์มาทำไมยะ"
อ๊าย หลุดอีกแล้ว ตายจริงมัวแต่อายลืมดูเลยเราถึงว่าทำไมตอนเปิดฝาต้องใช้ที่เปิด กรี๊ด อายที่สุด
"เมียผมเขาคงเขินพี่แดนอ่ะ แล้วเป็นไงครับ สนุกไหม"
เอ่อผัวหลวงนี่ก็นะ ฮึ่มถ้าไม่ติดความดีที่ทำไว้เมื่อครู่ ชั้นจะปรี่เข้าไปจิกหัวจริงๆนะเนี่ย
"ก็ดีจ๊ะ"
"ดีสิแกก็ป้าเหมือนปลาหน้าแล้งน่ะ พอฝนมาทีก็กระดี๊กระด๊าเป็นของธรรมดา แห้งเหี่ยวมานานนี่"
"แหมอีนาย ปากดีนะแก"
"คืออะไรอ่ะพี่"
"เมียเราน่ะมันว่าพี่น่ะสิ ว่าผัวมาเติมน้ำให้เลยกระดี๊กระด๊า"
ไอ้หลวงมันหัวเราะเสียงดังเชียวครับ แต่อีป้านี่วี้ดๆใส่ผม เราก็คุยกันอยู่สักพักผมจึงไปอาบน้ำ ออกมากินเบียร์ต่ออีกไม่นานก็เข้านอน ไอ้หลวงเองก็ตามมาอาบน้ำแล้วก็นอนเลย เรางดกิจกรรมนะครับ เพราะถ้าทำเสียงคงอึกทึกน่าดูเกรงใจอีป้ามัน อิอิ
ไม่อยากไปทำงานเลยให้ตายเถอะ เวลาเราไม่ถูกกันกับเพื่อนร่วมงานนี่บรรยากาศมันแย่ไปหมดเลยนะ เหมือนบริเวณที่ทำงานมีส้วมแตกอยู่ข้างๆ เฮ้อ ผมเซ็งจังเลย ไม่อยากเห็นหน้าอีเอสเลยนะ แต่เอาวะ ยังมีเรื่องให้ต้องชำระความกันอยู่
"เป็นไงแก"
จอยมันดักอยู่หน้าที่ทำงานกับอีคริส แหมนะอีคนหลังนี่หน้าสายตาอยากรู้อยากเห็นมาก
"ก็ยังคิดอะไรไม่ออกแก"
"หาทางเล่นมันคืนสิแก ชั้นเต็มที่อยากจะเอามันคืนเหมือนกัน อีงูพิษนี่มันทำชั้นเจ็บแสบมาแล้ว"
อีคริสพูดทำหน้าตาจริงจังขึ้นมา นั่นสินะ มันก็เคยมีคดีกับอีคริสมาก่อน
"อืม ถ้าชั้นทำน่ะชั้นไม่ทำเหมือนมันหรอกนะ แต่ยังคิดไม่ออกว่ะแก อ๊ะ เดี๋ยวนะมีสายเข้า"
ไอ้ต้อมนั่นล่ะครับมันยิงมา
"ต้อม เป็นไงบ้าง"
"พี่ มีคนมาโปรยใบปลิวเต็มโรงเรียนเลยอ่ะ ผมอาย"
เสียงมันนี่ทำผมแทบทรุดเลยนะครับ มือไม้สั่นหัวใจเต้นแรงทันที
"หา เลวที่สุด"
ผมร้องออกมาเสียงหลง เม้มปากแน่น นี่มันเกินไปแล้วนะอีเอส แกกล้าทำแบบนี้กับน้องชั้นเลยเหรอ
"ใจเย็นๆนะต้อม ต้อมไปห้องอาจารย์ก่อน แล้วเอาโทรศัพท์ให้อาจารย์คุย"
"มีอะไรแก"
เพื่อนสองคนถามขึ้น ผมลดโทรศัพท์ลงจากหูเอามือปิดไว้ไม่อยากให้ต้อมมันได้ยิน
"แก มันเอาใบปลิวไปโปรยที่โรงเรียนน้องชั้น"
"ใบปลิว มันว่ายังไง"
อีคริสมันยังไม่รู้ผมเลยบอกมันออกไป
"เลวที่สุด ทำแบบนี้ได้ยังไง ไปตบมันแก"
"เดี๋ยวสิอีคริส เราไม่มีหลักฐานนะว่ามันทำ อย่าเพิ่งบุ่มบ่ามไป"
จอยมันรั้งเอาไว้ ผมนี่สั่นไปหมดแล้ว
"ต้อมถึงหรือยัง"
"พี่ผมอาย คนมองใหญ่เลยอ่ะ"
เสียงมันนะครับ พอได้ยินแล้วผมนี่กระเจิงไปเลย ทั้งสั่นทั้งกลัวอยู่ในที
"ไม่เป็นไรนะต้อม ใจเย็นๆ มันมีหลายต้อมไม่ใช่เหรอโรงเรียนเราน่ะ"
"จะเป็นใครได้อ่ะพี่ ต้อม นรากร จินตวาที นักฟุตบอลทีมโรงเรียน ม ๖ ทับ สาม ใครอ่ะพี่ ผมคนเดียวอ่ะ"
ผมแทบทรุดลงกับพื้น อีคริสกับจอยมันประคองเอาไว้ ตอนนี้ได้แต่เม้มปากให้แน่นๆเอาไว้ แก อีเอส แกเจอชั้นแน่ๆ คอยดู
"ถึงห้องอาจารย์หรือยัง"
"ถึงแล้วพี่ อาจารย์ครับ"
มันหันไปคุยกับอาจารย์ล่ะครับ เสียงดูเบาลง อาจารย์เป็นผู้ชายเสียงเข้มทีเดียว
"สวัสดีครับอาจารย์ ผมชื่อนายพลนะครับ เป็นญาติของต้อม น้องผมบอกว่ามีคนมาโปรยใบปลิวที่โรงเรียนเหรอครับ"
"เอ่อ ผมก็เพิ่งมาถึงเนี่ยครับ เพิ่งเห็นเหมือนกัน"
"อาจารย์ครับ ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ผมทีนะครับ น้องผมอีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้ว ไม่อยากให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ต้อมเป็นนักกีฬาโรงเรียน เป็นนักเรียนทุน ไม่มีทางไปทำเรื่องแบบนั้นแน่นอนนะครับ มีผู้ไม่หวังดี"
ผมพูดไม่เป็นคำเลยครับ สั่นสับสนไปหมด กรี๊ด นี่มันอะไรกัน ชั้นไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ
"มาแกชั้นพูดเอง"
จอยมันดึงมือถือจากมือผมไป
"ค่ะอาจารย์คะ เรื่องแบบนี้ทำให้มันหายไปได้ไหมคะ น้องหนูเขาเสียหาย อีกอย่างเรื่องมันไม่จริงแบบนี้ ทางโรงเรียนมีมาตรการแก้ไขยังไงคะ น้องหนูเขาเสียกำลังใจไปแล้ว"
"เอ่อ ทางเรากำลังปรึกษากันนะครับ แต่ไม่ต้องเป็นกังวลหรอกนะครับ ต้อมเป็นเด็กดี สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียน เราจะปกป้องต้อมให้ถึงที่สุดนะครับ"
จอยมันเปิดสปีกเกอร์นะครับ พอได้ยินแบบนี้ผมก็ค่อยรู้สึกดีขึ้น ทางโรงเรียนเขาจะทำอะไรได้ นอกจากแก้ไขสถานการณ์ไปก่อน เด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนคงเห็นใบปลิวกันแล้ว คนเราจะนินทากันน่ะ ต่อให้โลกจะแตกมันก็ยังนินทาอยู่วันยังค่ำ ไม่น่าเลยต้อม
"ชั้นว่ามันจะบานปลายไปใหญ่แล้วนะแก มันทำแบบนี้เกินไปนะ น้องมันไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ"
จอยเองก็แสดงสีหน้าอาการไม่ต่างจากอีคริส
"นั่นสิแก แบบนี้นะแจ้งตำรวจลากคอมันเข้าคุกเลยดีไหม"
"เราไม่มีหลักฐานนี่แก อีกอย่าง เรื่องแบบนี้ไม่ต้องถึงตำรวจหรอกนะ"
ผมแสยะรอยยิ้มออกมา บอกแล้วนะว่าอย่าทำให้ชั้นร้าย อย่างกรณีของอีเบียร์ผมรู้สึกผิดเพราะคิดว่าทำให้เด็กมันเสียอนาคต แต่ตัวอีเบียร์เองมันไม่ได้หวั่นไหวอะไรเลย อันนั้นตกไป แต่สำหรับอีเอส มันเป็นการท้าทายที่น่าลอง ไม่ว่าผมจะทำอะไรลงไปนับจากนี้ จะไม่มีคำว่าเสียใจ จำไว้ให้ดี
"นายเหรอ ฮึฮึ"
ก่อนจะขึ้นตึกไปก็มีเบอร์ของที่ทำงานโทรฯเข้ามานะครับ พอรับถึงรู้ว่าเป็นใคร
"แก ต้องการอะไร อีเอส อีหมาลอบกัด แน่จริงแกทำกับชั้นเลยสิไปทำร้ายคนอื่นทำไม"
"เป็นไงล่ะ น้องนายอ่ะ สบายดีไหม โฮะๆ ต๊ายเสียงนี่คงจะโมโหมากสินะ"
"สาระเลว แกทำแบบนี้ได้ยังไงอีเอส"
"ชั้นเจ็บ แกก็ต้องเจ็บ มันไม่หยุดแค่นี้หรอกนะอีนาย แกเตรียมตัวให้ดี"
"อี"
มันวางสายไปแล้วครับ ผมนี่หน้าร้อนขึ้นมาทันที
"มันโทรฯมาระรานถึงขนาดนี้เลยเหรอ อีนี่"
"ไปแก ไปลากคอมันมาตบ เอาให้เลือดปากออก มันจะได้จำ"
ผมไม่พูดอะไร พูดไม่ออก แรงดันของลมโมโหในตัวมันดันขึ้นจนรู้สึกอึดอัด แน่นหน้าอกไปหมดแล้ว แกกล้ามากนะอีเอส
"อุ๊ยแก ไม่เจ็บเหรอนาย"
พอเดินเข้าที่ทำงานอีคริสก็ร้องขึ้นเสียงดังทำท่าเกินจริงจริตเกินหญิง
"หือ"
"ก็เนี่ยมีมีดปักอยู่กลางหลังเนี่ย อีหน้ากะเทยตัวไหนมาปักเนี่ย ชอบแทงข้างหลัง"
"อ้อ นั่นสิแก ไม่เจ็บหรอกนะ แต่อยากให้มันเองเตรียมใจเจ็บไว้หน่อย เพราะถ้าชั้นจะแทงน่ะ ชั้นไม่แอบทำ แอบแทงหรอกนะ จะแทงมันลงกลางอกมันนี่ล่ะ"
"งูพิษ"
จอยก็ว่าอีกคน เราสามคนแยกกันไปทำงาน คือจะอยากตบอยากตีแค่ไหนก็ต้องอดใจไว้นะครับ กฏของที่ทำงานก็มี ผมไม่อยากแลกอะไรกับคนชั้นต่ำแบบอีนี่แล้ว ผมต้องเข้าประชุม เอาเถอะ ผมต้องแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว สำหรับต้อมผมขอทางโรงเรียนให้แก้ข่าวให้หน้าเสาธงเลย เพราะเมื่อครู่คุยกับอาจารย์แล้วเขาบอกจะลองถาม ผอ ดูก่อน รอสักพักไอ้ต้อมก็โทรฯมาให้คุยกับอาจารย์คนเดิม ผอ เขายินดีทำให้ เพราะอย่างที่บอกเด็กนักกีฬาโรงเรียน ที่ฝีมือดีๆอย่างต้อมคงหาไม่ง่าย ทางโรงเรียนเองก็หวังว่าต้อมจะติดทีมชาติ เขาเองก็คงไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอกนะ ส่วนตัวมันผมบอกว่าให้ทำตีหน้ามึนๆไว้ ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว อดทน หน้าด้านเอา เย็นนี้ค่อยเจอกัน มันก็ยอม
"อูเหรอ พี่นายเองนะ"
ผมกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรักมันก่อนเข้าห้องประชุม เพราะยังเป็นห่วงอยู่
"รู้เรื่องของต้อมแล้วใช่ไหม"
"ครับพี่ เฮ้อ น่าสงสารไอ้ต้อมมันจังครับพี่"
"อู พี่ฝากต้อมด้วยนะ ไปไหนมาไหนก็ให้เรากับโป้งไปกับมัน คอยเป็นหูเป็นตาให้พี่ด้วย"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่ ใครทำอ่ะ"
"เดี๋ยวพี่บอกเราอีกที มีคนไม่หวังดี แต่ตอนนี้เราช่วยพี่หน่อยนะ ดูต้อมให้พี่ที"
"ครับพี่"
ผมวางสายแล้วเดินเข้าห้องระชุมไป เจอหน้าไอ้ควายหัวทองแล้วเหมือนเหม็นของเน่าก็ไม่ปาน
"โปรเจ็กต์ใหม่ของลูกค้าที่ผมให้ทางฝ่ายคุณเอ็ดเวิร์ดไปดูมาว่าไงครับ"
ผู้จัดการฝ่ายสินเชื่อเอ่ยขึ้นหันมาทางไอ้เอ็ด ส่วนผมก็นั่งฟังอยู่
"อ้อครับ นายไหนเอาเอกสารมาให้ผมทีซิ"
มันหันมาทางผม เอ่อ เอกสารอะไรวะ ผมทำหน้างง
"อย่าทำหน้าแบบนั้น โปรเจกต์ของคุณชวารอฟน่ะ เอามา"
มันกระซิบบอกผม ชวารอฟ อ้าวก็เรื่องอยู่ฝ่ายสินเชื่อนี่ แล้วจะมาอยู่ที่ผมได้ยังไง
"ชั้นไม่ได้เมล์นะเอ็ด"
"อะไรกัน เอ่อ ไม่ทราบว่าเลขาฯคุณได้ส่งเมล์ให้เลขาฯผมหรือยังครับ"
มันหันไปถามไอ้เจสัน ไอ้นั่นก็หันไปหาเลขาฯมัน
"อ้อ พอดีเรื่องนี้มิ้นท์ให้เอสทำน่ะค่ะ เขาอาสาว่าจะตรวจบัดเจทให้ด้วย"
พอได้ยินชื่อผมนี่หน้าชาไปเลยครับ
"อะไรกัน เลขาฯคุณไม่ได้ดูเมล์ก่อนเข้างานเหรอ"
"เอ่อ" ไอ้เอ็ดนี่ใบ้รับประทานครับ
"ดูสิครับ ผมดูก่อนเข้าประชุมทุกวัน แต่ไม่มีเมล์นะคุณเจสัน ว่าแต่คุณเอสได้ส่งเมล์มาให้ผมหรือเปล่าล่ะ"
ผมตอบแทนไอ้เอ็ด อึกอักอยุ่ได้น่ารำคาญ แหมทำท่าเหมือนไม่เคยทำงานร่วมกันไม่เคยรู้จักผมว่างั้น ไอ้ควายเอ้ย เริ่มสะกิดต่อมโมโหผมขึ้นทุกที
"มิ้นท์ไปตามเอสมานี่หน่อย เรื่องสำคัญขนาดนี้ลืมได้ยังไง"
หึหึ ผมแอบยิ้มในใจ สมน้ำหน้า นี่ชั้นยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลยนะ แกหาเรื่องใส่ตัวเองนะอีเอส เสียงของไอ้เจสันเข้มดุมากครับ เพราะโปรเจกต์นี้ใหญ่ที่สุดก็ว่าได้ถ้านับตั้งแต่ปีที่แล้ว ลูกค้าเขารออนุมัติวงเงินกู้วันนี้ หึหึ ตายแน่ๆมึงอีเอส
"ครับ ผมส่งเมล์ให้นายแล้วนี่ครับ"
พอมันเข้ามามันก็ยิ้มแสยะมาที่ผมทันที รอยยิ้มแบบคนที่มีชัยเหนือกว่าประมาณนั้นนะครับ ทั้งห้องประชุมหันมาทางผมเป็นตาเดียว
"หือ ไม่มีนี่เอส เราไม่เห็นได้"
"ลองเช็คดูดีๆแล้วเหรอนาย"
ผมเม้มปากแน่นเชียวครับ มันพูดแบบว่าเสียงผู้ดี๊ผู้ดี มีสกุลรุนชาติว่างั้น ตอนนี้ทุกสายตาก็คงประนามว่าผมน่ะสิเป็นคนผิด
"เราดูแล้วนะ ไม่มี"
"อย่ามาเถียงกันได้ไหม อะไรกันทำงานกันยังไง ไหนลองเปิดเมล์คุณซิ"
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ให้เปิดเมล์อะไรล่ะควายเอ้ย กูก็เปิดอยู่เนี่ย ผมยิ้มแล้วหันหน้าจอโน๊ตบุ้คไปให้สาธารณชนดู
"ไม่มีนี่ ไหนเอส คุณส่งให้นายยังไง"
ทุกคนหันไปมองหน้ามัน
"ส่งแล้วนะครับ ไม่ลองดูที่จังค์เมล์ล่ะ"
ตอนนี้เหมือนเรากำลังเล่นเกมกันอยู่นะครับ หันไปหันมา ฮึ่ม มึงจะเอายังไงกับกูอีเอส ผมเลื่อนเมาส์ไปที่จังค์เมล์
"นี่ไง"
เอ่อ ผมนี่หน้าชาไปเลยครับ แทบไม่อยากจะเชื่อ รู้ไหมผมไม่เคยจนมุมใครถึงเพียงนี้มาก่อนเลยนะ ไม่ว่าจะเรื่องชีวิตส่วนตัวหรือเรื่องงาน นี่ผมโดนอีเอสเล่นงานแล้วเหรอ
"ไม่รอบคอบ"
อีเอ็ดเห่าขึ้นมา นี่มันเป็นนายผมหรือนายอีเอสกันเนี่ย
"เอ่อ ส่งงานโปรเจกต์สำคัญแบบนี้ ทำไมใช้เมล์ส่วนตัวส่งล่ะเอส"
ผมยังแถหาที่ไปอยู่
"นั่นสิ คุณไม่รู้เหรอว่าเมล์ของที่นี่เขามีให้ใช้แล้วนี่คุณเอาเมล์อะไรส่งให้นายเขา"
ไอ้เอ็ดมันไม่ได้พูดนะครับแต่เจสันเป็นคนพูด
"เอ่อ คือเมล์ของเอสใช้ไม่ได้ครับ เลยส่งเมล์นี้มาก่อน โทรบอกนายแล้วนะ"
"ใช่เอสเขาโทรฯหาผม แต่เขาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้เลยนะ ทำไมทำแบบนี้ล่ะเอส"
"เอส เอส บอกแล้วนะ นี่นายแกล้งเอสใช่ไหม"
เอ่อ โอยๆ อีนี่มันเยอะมากครับ น้ำตาไหลร้องไห้ออกมา มือสั่นปากสั่น ทุกคนหันไปมองมันแล้วหันมามองผม
"ทำไมคุณทำแบบนี้นาย"
"ผมไม่ได้ทำอะไรนะ ผมไม่ได้รับเมล์ มันเข้าแบบจังค์เมล์ใครจะเปิดเข้าไปดู ถ้าเป็นมินท์ มินท์จะดูไหม"
ผมเริ่มเสียงดังโมโหแล้ว องค์ลงแล้ว
"เอ่อ มิ้นท์ก็คงไม่นะคะ เพราะเมล์ที่เข้าเป็นจังค์ส่วนมากเป็นจังค์จริงๆ"
ขอบใจนะมินท์
"เอาล่ะอย่ามาเถียงกัน รีบแก้ปัญหาดีกว่าไหม วันนี้ถือว่าเป็นความบกพร่อง อย่าให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก"
เจสันมันพูดนะครับ ไม่ได้มองมาที่ผม แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนกับมันกำลังว่าผมอยู่ บกพร่องเหรอ ใครบกพร่อง ชั้นเหรอ
"นาย คุณทำไมทำงานไม่รอบคอบแบบนี้ ผมอุตส่าห์ไว้ใจคุณนะ"
พอออกจากห้องประชุม ไอ้ควายหัวทองมันก็ว่าผมทันที
"ใช่ผมไม่รอบคอบที่ไม่ดูจังค์เมล์"
ผมเน้นคำว่าขยะ เน้นๆใส่หน้ามัน
"เหรอ ผมไม่รู้สินะ แต่ตอนที่ทำงานร่วมกับคุณใหม่ๆไม่เคยมีปัญหาแบบนี้ คุณเหนื่อยเกินไปหรือเปล่านาย หรือว่าคุณหมดไฟในตัวเสียแล้ว คุณอยากจะพักไหมล่ะ"
สายตาที่มันมองมามันดูถูกเหยียดหยามผมมากเลยนะครับ ผมกัดฟันแน่น ตั้งแต่ทำงานมาไม่เคยทำงานพลาด ถึงมีก็เรื่องเล็กน้อยไม่มาก ผมไม่เคยไม่รอบคอบ ผมตรวจทานงานก่อนนำเสนอไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ถึงจะมีเรื่องส่วนตัวอย่างตอนเลิกกับไอ้เรย์ ผมก็ไม่เอามาเกี่ยวกับการทำงาน นี่ผมผิดหรือ
"หมายความว่ายังไงเอ็ด"
ผมไม่ยอมนะครับ ถ้าจะไล่ชั้นออกก็ว่ามาเลยอย่ามาพูดแบบนี้ไม่ชอบ
"หมายความว่า ถ้าคุณหมดประสิทธิภาพ ก็อย่าฝืนเลย ให้คนอื่นที่เขามีประสิทธิภาพมากกว่ามาทำจะดีกว่าไหม"
"เอสน่ะเหรอ"
To be continued
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
