หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[ไอ้หัวแห้ว]

จิ้มพี่อิ๊กกี้


นายพลร้ายมากกกกกกกกกกกกกกก

[qq_oo]

ร้ายมากเลยจ้าคุณนาย

+1เลยจ้า

[A_ay]

กดไลค์นายสิบล้านครั้ง
 


ได้ใจจริงๆ

[QUE1]

เอานะ วัดกันที่ความฉลาดละกันนะเอส
ช่วยไม่ได้นิเนอะ ก่อนทำ ทำไมไม่คิด
แค่เด็กคนเดียว ก็ทำให้ตัวเองต้องคิดหาทางกำจัดใครต่อใคร
แล้วเป็นไงละทีนี้ กรรมใครกรรมมันนะ

[bbyuqin]

หุหุ...นายนี่น่ากลัวจริงๆเวลาเอาคืนเนี่ย
แต่แค่นี้เอสก็แย่แล้วล่ะมั้ง


+1 เลยจ้า

[ทับทิมกรอบ]

รู้สึกว่าจะร้ายจนน่ากลัวแล้ว 

[tutu]

  แบบนี้เรียกว่าโดนเอาคืนแบบไม่ได้ผุดได้เกิดอีกต่อไป

[lee-jeans]

ต้อมโผล่มาทีไร สุขใจทุกที อิอิอิ

คุณนายนี่ร้าย น่ากลัวจริงๆ

แอบกลัวว่าจะมีอะไรมาทำให้คุณนายซวยทีหลังนะนี่ - -"

[kanda53]

ติดตามนิยายของน้องอิ๊กมานาน....
นายเอกเค้าไม่ซ้ำแบบกันจริง ๆ

น้องโย  รักครอบครัวมีความอดทนเป็นเลิศ  (น้ำตาตกบีบคั้นหัวใจ)
น้องภูมิ เด็กมีปัญหาที่ไม่เคยยอมใคร  (น้ำตา + เสียว)
น้องน้ำ  แม่พระมาเกิดจริง ๆ  (เศร้าซึมรันทด)
นู๋ญี่ปุ่น   เด็กเอ๋อเจ้าเล่ห์ที่สุดในสามโลก    (ฮา + น่ารัก)
มาตอนนี้ถึงคิว น้องนาย  ... แรง รั่ว ร้ายยยยย  ( ฮา + ผวา )
 
น้องอิ๊กจะเซอร์ไพรส์คนอ่านไปถึงไหนจ๊ะ 
เป็นกำลังใจให้น้า....

[eiky]

องก์ ๓๔

ร้านที่ผมเลือกก็ใต้รถไฟฟ้าสถานีอโศกนั่นล่ะครับ เป็นร้านกาแฟแต่งแบบจีนๆสวยดีเหมือนกันนะ อีกอย่างคนไม่เยอะไม่รู้ทำไม ผมเข้าไปนั่งรอไอ้ต้อมอยู่ด้านในร้าน สั่งชาเย็นมาดื่มแก้กระหายระหว่างรอ ชาแบบไม่ใส่น้ำตาลนะครับกับมะนาวฝานขอน้ำผึ้งเขาด้วย รออยู่สักพักไอ้ต้อมมันก็มา มันนั่งแท็กซี่มานะคงไม่อยากเจอใครจริงๆ

"ดีพี่"

มันทักนะครับไม่มองหน้าเดินเข้ามาแล้วเหวี่ยงกระเป๋าลงเก้าอี้ที่ว่าง ถอนหายใจอีกต่างหาก เอา อาเข้าไปไอ้นี่

"ดีน้อง"

ผมสวนกลับไปบ้าง

"นะ"

"อะไรต้อม อย่ามากวนนะ ยังไม่หายเครียดอีกเหรอ หน้าแก่ไปนะเราไม่เจอสองสามวัน"

"บ้าเหรอพี่ ผมก็แค่ไม่อยากเจอใคร เบื่อคนซุบซิบนินทา"

"ทนเอาหน่อยสิวะ พี่ก็เบื่อเหมือนกันล่ะ"

"แล้วทำไมอยากเจอผมล่ะ"

เอ่อ มันถามมาแบบนี้จะให้ผมตอบมันว่ายังไงดี ผมค่อยๆถอนหายใจออกมา

"อยากรู้ว่าเราโอเคไหม ไม่มีอะไรมากหรอก ถ้ารู้ว่าเราออกมายากลำบากขนาดนี้ คราวหลังจะได้ไม่นัดออกมา"

"งอนอีกนะคนเรา"

"ใครงอน ชั้นไม่ได้งอน จะกินอะไรไหม ไม่กินจะได้กลับเลย"

"อ้าว บ้าเหรอพี่ เพิ่งมาถึงอะไรอ่ะ"

"ก็ดูแล้วว่าเราน่าจะไม่เป็นไร แค่ อายใครๆ ชั้นก็ไม่ห่วงแล้วล่ะ"

ผมเน้นคำว่าอาย เพราะมันคงอายจริงๆ ผมเสียใจนะที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ได้คิดดึงใครเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเลย แต่ว่าเรื่องมันล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ ผมพยายามแล้วนะที่จะปลอบประโลมจิตใจของมัน

"อย่ามาดราม่านะเจ๊"

"ไอ้ต้อม"

"แหมทำหน้าตาซะ ว่าแต่พี่รู้ยังอ่ะว่าใครทำ"

มันยิ้มออกมาได้ผมก็ค่อยสบายใจหน่อย ไม่รู้ว่ามันหลอกทำหรือเปล่านะ แต่รอยยิ้มมันสดใสดีจัง

"รู้แล้ว เข้าคุกแล้วด้วย"

"เฮ้ย จริงดิ ไวจัง"

"อืม ไวสิ เห็นไหมพี่บอกพี่จะจัดการเองเราไม่ต้องห่วงหรอก"

"ผมชิวชิวพี่ ไม่สนใจหรอก เดี๋ยวก็สอบแล้ว สอบเสร็จก็ไม่สนใจใครแล้ว"

"ต้อม ปลายเดือนนี้ทำตัวให้ว่างไว้นะ"

ผมวกเข้าเรื่องของตัวเอง

"ทำไมอ่ะพี่"

"อยากให้เจอกับพ่อแม่พี่น่ะ ท่านจะมาจากอเมริกา"

"เฮ้ย จริงเหรอ"

แหมนะ ดูมันทำท่าเวอร์ไปนิดไหมไอ้ต้อม

"เออสิ"

"อิอิ พี่จะพาผมไปดูตัวเหรอ"

"ต้อม มากไป เออดูตัว ทำตัวดีๆล่ะแม่พี่ดุนะจะบอก"

"อ่า ดูตัวว่าที่ลูกเชยเหรอ"

"ไอ้ต้อม อย่ามาเยอะ ตกลงรีบกินแล้วกลับ เตรียมตัวดีๆล่ะ เดี๋ยวพี่จะพาพ่อแม่ไปหาพ่อแม่เราด้วย"

"โหย ขนาดนั้นเลยเหรอ อายบ้านตัวเองว่ะพี่"

"ต้อม อายเรื่องอื่นพี่ไม่ว่านะ แต่อย่าอายที่ที่เรามา อย่าอายตัวตนของเรา ถ้าแบบนั้นพี่จะไม่คบกับเรา คนอะไรอายตัวเอง"

"ฮ่าๆ ไม่อายก็ไม่อาย บ้านผมน่าอยู่จะตาย เนอะพี่ยังชอบเลย"

"เออสิ บ้านก็น่าอยู่พ่อแม่ก็น่ารัก น้องชายก็หล่อ"

"เฮ้ย ไม่ได้นะพี่ ผมหล่อกว่า อย่ามาคิดอะไรกะน้องผมนะ"

กรี๊ด ดูมันครับ ลุกจากเก้าอี้มาเลยนะ มายืนข้างๆผม

"อะไร ชั้นยังไม่ได้อะไรเลยนะ แกบ้าหรือเปล่าไอ้ต้อม"

"อิอิ พี่ต้องคิดกับผมคนเดียวสิ อันนี้ได้ อิอิ"

สูดลมหายใจเข้าปอด ไอ้นี่มันเป็นแบบนี้ประจำอยู่แล้วสินะ ไม่โมโหไม่โมโห ทำใจร่มๆไว้ มันก็กวนอยู่สักพักล่ะครับ ก่อนที่ผมจะส่งมันขึ้นรถกลับ มันดูไม่เครียดมากอย่างที่คิดหรอกครับ ก็ยังดีแต่ลึกๆแล้วผมว่ามันเองคงเสียใจอยู่มากเหมือนกัน

ผมกลับมาถึงห้องพร้อมกับอีป้า ผมเล่าให้มันฟังล่ะครับ อยากจะระบายออกเหมือนกัน เก็บไว้ในใจคงจะจุกตายก่อน

"เยอะไปไหมแก ชั้นว่ามันเกินไปนะ"

ความเห็นส่วนตัวของอีป้ามันครับ ไม่ผิดหรอก พอดีกับไอ้หลวงมันกลับมา มันเห็นนั่งหน้าเครียดกันอยู่มันก็มาถาม พอเล่าให้ฟังมันก็ส่ายหน้า คิดไว้แล้วไม่มีผิด

"บาปกรรมคุณ โกรธแค้นกันมากจนถึงต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ เกินไปนะผมว่า"

"นั่นสิ พี่ก็ว่ามันเกินไป อะไรแค่ยักยอกเงินมันก็ไม่มีทางไปแล้ว ไปทำรถเขาอีก ไหนจะเรื่องยาอีก"

ผมก้มหน้าลงต่ำ เพิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ผมทำมันเกินไป

"อ้อเกินไปเหรอ ถามหน่อยสิป้า ถ้าหากว่าวันนี้ชั้นมาบอกแกว่าชั้นโดนมันเขี่ยออกจากงาน แกก็จะบอกว่าเป็นกรรมของชั้นใช่ไหม แล้วชั้นทำอะไรให้มันเหรอ เรื่องที่เกิดขึ้น แกว่าชั้นมีจุดประสงค์จะทำแบบนั้นเหรอ แล้วมันเห็นใจชั้นไหม ไอ้ต้อมอีก มันรู้เรื่องอะไรด้วย กรรมของมันด้วยสินะ"

"นาย แกอย่าพาลสิ ชั้นไม่อยากให้แกทำแบบนี้นะ แกอย่าเข้าใจผิด"

"นั่นสิคุณ ผมกับป้าหวังดีนะ"

"แล้วทำแบบนี้ลงไปแล้วแกจะอยู่อย่างมีความสุขได้เหรอนาย มันเข้าไปทนทรมานในคุกเพราะฝีมือแก แกยังจะทนอยู่อย่างมีความสุขได้เหรอ"

"หึหึ แล้วจะให้ชั้นร้องไห้ฟูมฟายเหรอป้า เอาเถอะ ชั้นขอบใจในความหวังดี ชั้นคงทำเกินไปจริงๆนั่นล่ะ"

ไม่รู้สิครับ ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมอ่อนแอเกินไป อ่อนแอเกินกว่าจะกลั้นน้ำตาไว้ได้ ผมไม่ได้อยากให้มันหรือไอ้หลวงมาสนับสนุนให้เห็นใจผมนะ แต่ผมไม่อยากได้ยินคำพูดเหล่านี้ในตอนนี้ ผมทำอะไรไปทำไมผมจะไม่รู้ ผมรู้แก่ใจดี อย่ามาถามว่าผมจะอยู่แบบเป็นสุขเหรอในเมื่อมันเข้าคุก ผมเองก็ทุกข์ แต่ถามกลับซิ ถ้าหากวันนี้ผมเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ คำพูดแบบนี้มันจะหลุดออกมาจากปากใครไหม ใครเขาจะเห็นใจผมไหม อย่ามากรรมมาเวรแถวนี้ กระแดะที่สุด ผมคงพาลไปจริงๆนั่นล่ะครับ น้ำตาไหลออกมา มันสงคนก็ตกใจ แต่ผมเดินเข้าห้องไปเสีย ไม่อยากจะเจอหน้าใคร ไม่พร้อม

"คุณโกรธผมเหรอ"

แม้แต่มัน ผมก็ไม่อยากเจอ

"ไม่นี่"

"ผม เอ่อ ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ"

ผมไม่มีเรี่ยวแรงอะไรจะตอบมัน ไม่อยากพูด ไม่อยากมองหน้า พอที ไปให้พ้นๆเสียที ไม่ต้องมาขอโทษแถวนี้ รังเกียจ ไม่อยากจะได้ยิน

"คุณ ผมขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ"

"ไม่ ไม่โกรธหรอก ชั้นจะนอนนะ"

ผมพูดแล้วหันหน้าหนี มันไม่ผิดอีป้าก้ไม่ผิดหรอกครับ ผมคนเดียวที่ผิด ผิดที่ต่อสู้อยู่กับอะไรหลายอย่างในหัวที่มันรุมเร้ากันอยู่

"แกๆ ข่าวด่วน"

หลังจากที่โทรฯเข้าหลายสายเหลือเกินผมก็ตัดสินใจรับสายของจอย

"อืม ว่าไงจอย"

"แก อีเอสมันถูกประกันตัวออกมาแล้วนะ เอ็ดด้วย"

ผมสะดุ้งเฮือกดีดตัวขึ้นจากที่นอนทันที

"อะไรนะ ใคร ใครเป็นคนประกัน"

"เอ็ดแก เอ็ดมันประกันตัวออกมาแล้ว เรื่องยามันบอกว่ามันเป็นผู้เสพ ส่วนเรื่องโกงมันยังไม่ยอมรับ แกระวังไว้หน่อยนะ มันกร้าวว่ามันจะเอาคืน"

ผมปล่อยให้โทรศัพท์หลุดออกจากมือ กระตุกใจเหลือเกิน อะไรกัน นี่ผมทำเยอะแล้วนะ อะไรกัน ตายยากนักนะมึง ผมเริ่มคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี

ทำผิดขนาดนี้ยังประกันตัวออกมาได้อีกเหรอ ผมไม่เข้าใจกับตัวบทกฏหมาย สงสัยขึ้นมาทันที นี่อะไรกัน ความคิดต่างๆนานารุมเร้าประดังประเดเข้ามาในสมอง

"แก มันโดนประกันตัวออกมาแล้วนะ"

ผมโทรฯไปหาอีคริส เล่าให้มันฟังอย่างที่จอยมันเล่า

"เป็นไปได้ยังไง หลักฐานแน่นหนาขนาดนั้น"

"เอ็ดมันคงมีเงินประกันแก มันบอกมันจะกลับมาเล่นงานชั้น"

"แกระวังตัวไว้หน่อยก็แล้วกัน"

เห็นใจผมไหม มีใครเห็นใจผมไหม ผมทำเยอะไปเหรอ นี่ผมทำมากไปเหรอ ใจดำอำมหิตไม่มีน้ำใจเหรอ แล้วยังไง บอกทีแล้วยังไง ให้ผมทำอะไร หรือว่านี่มันเป็นผลกรรมที่ผมทำไว้เหรอ มันเป็นวงกลมตลอดสินะกงกรรมกงเกวียนน่ะ

"กินกาแฟหน่อยไหมคุณเดี๋ยวผมชงให้"

พอตื่นผมก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานเหมือนเคยครับ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือผมไม่คุยกับมัน ส่ายหน้าอย่างเดียว ผมโกรธแล้ว ไม่รู้ว่าโกรธอะไร แต่รู้สึกว่าผมโกรธมัน

"คุณ ยังโกรธผมอยู่เหรอ ผมไปส่งนะ"

"อย่าเลย ชั้นไม่มีอะไร ไม่มีปัญญาอะไรจะไปโกรธใครหรอกนะ"

"คุณ"

ผมเดินออกจากห้องทันที ไม่อยากจะดราม่าใส่ใครแต่เช้า ผมแบกร่างที่มีใจห่อเหี่ยวเต็มทนไปทำงาน ไม่มองหน้าใครไม่สนใจอะไรรอบข้าง กรรม เวรกรรม คำสองคำนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา ตอกอยู่หน้าผากไม่มีสิ้นสุด ถ้าผมไม่คิดแค้นวันนี้ผมก็คงไม่เป็นแบบนี้ ถ้าผมหยุดยอมให้มันทำอย่างที่มันอยากทำ ผมก็คงต้องเจ็บ เจ็บอยู่ฝ่ายเดียว ผมน่าจะยอม เพื่ออะไรหรือ เพื่อสายตาคนที่มองผม เขาจะได้มองผมว่าผมเป็นแม่พระอย่างนั้นหรือ หึหึ ฝันไปเถอะนะ ผมก็เป็นผม ในเมื่อคนอื่นยังมีความคิดส่วนตัวได้ แล้วทำไมผมถึงจะมีไม่ได้ ผมไม่ได้อยากจะล้างแค้นอะไรมันมากมายขนาดนั้น ผมแค่อยากทำให้มันรู้ว่า คนที่เหนือกว่ามันก็ยังมี แต่ตอนนี้คงไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ผมด้อยกว่ามันทุกประตูแล้ว ผมกำลังจะแพ้ แพ้ภัยที่ผมต่อยอดมันขึ้นมา

"อีนาย"

พอถึงหน้าที่ทำงานเนื่องจากเดินก้มหน้าก้มตาไม่มองใครเลย ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมีคนเรียก เสียงที่คุ้นหูเหลือเกินมันแผดดังก้องเข้าไปในใจ

"เอส"

"มึงตาย"

"อ๊ะ"

"ปัง"

"กรี๊ด คนถูกยิง กรี๊ด"

สติผมยังอยู่ แวบแรกที่เสียงนั้นหายไปผมรีบเอามือขึ้นลูบตามตัว หัว หน้า ไม่มี อีโง่เอ้ย อยากยิงปืนก็ยิงไม่แม่น ไม่รู้จะเรียกอีนี่ว่ายังไงดี

"ยาม จับไว้"

"อย่าเข้ามานะ กูยิงจริงๆด้วย"

"ปัง"

มันหันปากกระบอกปืนมาทางผมอีกรอบ ผู้คนแถวนั้นหลบกันระนาว ผมเองก็หลบสิ จะยืนให้มันเป่าเอาเหรอ

"กรี๊ด"

เสียงอะไต่อมิอะไรดังอื้ออึงอยู่รอบตัว ผมไม่รู้สึกเจ็บตรงไหนเลย คนอื่นล่ะ ผมมองดูรอบๆ อีเอสพอมันเห็นคนกรูกันมาเยอะมันก็วิ่งหนีครับ แต่นะออฟฟิศผมอยู่ถนนวิทยุนะ สถานทูตแถวนั้นก็ไม่น้อย ตำรวจก็เยอะ มันจะไปไหนได้

"ตายแล้วคุณ คุณ เลือด"

พี่ผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆผมกรีดร้องขึ้น ทำไมเธอชี้มาที่ผมเนี่ย ใครเหรอเจ๊

"อ๊ะ"

ที่มันไม่เจ็บคือมันชานั่นเอง หัวไหล่ผม เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนลายทางยาวมันกลับกลายเป็นสีแดงฉานทั่วทั้งบ่า โอย พอเห็นเลือดจะเป็นลมสิครับ เพิ่งจะมารู้สึกตัวก็ตอนนี้เอง ชั้นโดนยิง นี่ชั้นโดนยิงเหรอเนี่ย กรี๊ด

"เป็นไงบ้างแก ดีนะที่ไม่โดนที่สำคัญ"

เสียงนังจอยครับ ผมนอนอยู่บนเตียง ได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะเมื่อครู่ตำรวจก็มาสอบปากคำผมไปแล้ว บอกไปหมดแล้ว ใส่สีตีไข่เหมือนเดิม พร้อมข้อหาใหม่ของอีเอส คือพยายามฆ่า ผมร้ายไปใช่ไหม ผมใจดำอำมหิตเหลือเกินเนอะ มันน่าจะจ่อยิงหัวผมเสียให้เรื่องมันจบๆไป อยากจะรู้นักว่าใครหน้าไหนจะว่ายังไง กรรมของอีนายมันเหรอ ผมเสียใจจังเลยแค่คิดก็สะท้อนเหมือนโดนกระทืบหัวใจแล้ว

"ไม่ต้องห่วงนะแก อีเอสมันโดนจับแล้ว อีนี่มันวอนเหลือเกินนะแก คราวนี้มันติดคุกหัวโตแน่ๆ เพิ่งโดนประกันตัวออกมามันก็มาก่อเรื่อง เดี๋ยวชั้นให้พ่อชั้นใช้เส้นจัดการมัน เรื่องมันจะได้จบสักที"

อีคริสมันก็มาครับ นายหลายต่อหลายคน เพื่อนๆที่ทำงานอีก ผมไม่ได้ตายซะหน่อยนะเนี่ย จะแห่กันมาทำไม

"ยังเจ็บอยู่ไหมแก"

"อืม นิดหน่อย ไม่ตายหรอกแก ไกลหัวใจ"

"แหมนะ แม่คนเก่ง นี่ถ้าหลบไม่ทันจะเป็นยังไงเนี่ย"

"นั่นสิ ไม่ใช่ชั้นหลบเก่งหรอกแก ต้องขอบใจเอสมัน ที่มันคงไม่เคยยิงปืน ชั้นว่ามันคงจ่อยิงที่หัวใจชั้นนั่นล่ะ แต่ปืนมันกระดกเลยมาโดนบ่า น่าจะยิงให้ตายๆไปซะนะ รำคาญ"

"นาย ทำไมแกพูดแบบนี้"

แหมทีแบบนี้ทำมาเป็นร้องออกมา ต้องการอะไรจากชั้นกันเนี่ย

"ขอบใจนะแกที่มาเยี่ยม ไม่มีอะไรหรอก หมอยังไม่ให้ออกจากโรงบาล รอตอนบ่ายๆก่อน ถ้าไหวจะไปทำงานต่อ"

"โห แกนะ ไม่ต้องหรอก ไปเขาก็ไล่กลับไปนอนบ้านอยู่ดี"

มันสองคนพูดอะไรอีกหลายอย่างเหมือนกัน แต่ผมเหมือนง่วงมากๆหลับไปตอนไหนไม่รู้ปวดที่หัวไล่ขวาตุบๆ ลืมตาตื่นมาตอนเกือบห้าโมง ตายนี่ชั้นนอนหลับไปนานขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย

"ฟื้นแล้วเหรอคุณ ไม่มีอะไรแล้วนะ โถขวัญเอ๋ยขวัญมา"

พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าไอ้หลวง อีพัท อีป้า แห่กันมาเต็มล้อมเตียงอยู่ครับ ผมรีบหลับตาลงอีกครั้ง ไอ้หลวงมันก็มาทำท่าลูบหน้าลูบตานะ ไม่รู้สิยังไม่อยากเห็นหน้าใครในตอนนี้ อาย อายในสิ่งที่ผมทำและสิ่งที่ผมคิด สิ่งที่ยังติดอยู่ในใจ

"นี่ถึงขั้นจะเอาชีวิตกันเลยเหรอ มากไปนะ"

"นั่นสิ ทำไมไม่เอาให้จอดไปเลยนะอีนาย เป็นชั้นหน่อยไม่ได้"

กรุณาอย่ามาแสดงความคิดเห็นอะไรแถวนี้ เอียนเต็มทน พอได้แล้ว ผมเบือนหน้าหนีเม้มปากแน่น อะไร นี่จะเอาอะไรจากผมอีก

"มันมากไปนะแบบนี้แก นี่มันกะจะฆ่าจะแกงกันเลยเหรอ"

"แล้วอะไรล่ะที่มันพอดีสำหรับแกน่ะป้า"

ผมเอ่ยขึ้น ห้องเงียบไปชั่วขณะ ผมเบือนหน้ากลับมาลืมตาชึ้นมองหลังจากที่ทนฟังมานาน

"อะไรเหรอที่มันพอดี มันไม่ได้มากไปหรือน้อยไปหรอกนะ เพราะเวลาคนเราจะทำร้ายใครสักคนจะมามัวคิดถึงบาปถึงกรรมก็นี่ไง ชั้นนี่ไง นอนอยู่นี่ ความจริงมันน่าจะยิงจ่อหัวให้ตายๆไปซะนะ จะได้จบๆ แต่ขอนะอย่ามาบอกว่ามันเป็นกรรมเป็นเวรอะไรของชั้น ถ้าตายขึ้นมาก็จับยัดๆเผาไปให้จบแค่นั้นล่ะ เพราะนั่นล่ะมันคือกรรมของชั้น มันไม่เกี่ยวกับใครแล้ว จะได้หมดเวรหมดกรรมกันไปเสียที"

"อีนาย"

To Be Continued

[eiky]

ทั้งสองคนมันนั่นล่ะครับร้องออกมา ผมเสียใจนะ รู้ว่าเหวี่ยงไม่สนใจใคร แต่ถ้าตอนนี้ร่างของผมเป็นศพ อยากรู้จังว่าพวกมันจะว่าอะไร ผมทำเกินไป ผมทำมากไป ผมใจดำอำมหิตเหรอ ถ้าอย่างนั้นผมจะหยุดเอง ผมจะยอมให้กรรมเวรมันมารุมเร้าเล่นงานผมเอง พอเถอะ ใครต่อใครจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะอีนาย ใครว่าอะไรแก"

อีพัทครับ มันถามขึ้นจ้องหน้าผม

"ไม่มีใครหรอก ชั้นพูดของชั้นเอง ถึงใครจะว่าชั้นจะไปทำอะไรเขาได้ ความคิดคนเราไม่มีผิดหรอก จริงไหม ชั้นอยากจะพักแก"

"ต๊าย ใครยะมากระแดะว่า ต้องมีอะไรแน่ๆเลย แกรู้ไหมป้า"

"อืม ชั้นเองนี่ล่ะที่ว่ามันไป เพราะสิ่งที่มันทำตอนแรกที่ได้ยินชั้นก็ว่ามันร้ายแรงไปกับการที่จะทำให้ใคร สักคนจนมุม มันไม่ใช่แกเลยนะนาย ชั้นไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้มาก่อนนะนาย ชั้นก็แค่เป็นห่วง"

"อ้อ หล่อนหรอกเหรอ ไม่รู้นะชั้นเห็นด้วยกับอีนาย เห็นไหมถ้าเราทำเบาๆ เวลาเขาเอาคืนเขามองความพอดีของหล่อนไหมล่ะ เราอ่อนมันก็จวกเราเห็นไหม ตีงูไม่ตายมันก็แว้งกลับแบบนี้ล่ะเห็นไหมแก"

"แต่ชั้นก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้นะอีพัท ใครจะคิดล่ะว่ามันโดนข้อหาขนาดนั้นแล้วมันจะโดนประกันตัวออกมา เป็นใครเขาก็ต้องเห็นใจเป็นธรรมดาล่ะแก ถือซะว่าหมดเวรหมดกรรมกันนะแก ไหนๆเรื่องมันก็จบแล้ว"

อืม นั่นสินะ ผมก็ไม่มีสิทธิ์จะมาเคืองเพราะความคิดเห็นของอีป้ามันหรอกนะครับ อย่างน้อยก็เพราะมันห่วงผม ถ้าเขาไม่ห่วงเขาคงไม่แสดงความคิดเห็นหรือบอกอะไรผมเลยก็ได้ หนักใจเหมือนกันนะเนี่ย

"คุณ คุณโกรธเหรอที่ผมกับป้าพูดเมื่อคืน"

พออีสองคนนั่นออกไปคุยกันข้างนอกห้อง คุณสามีก็เอ่ยขึ้น

"ไม่นี่ ถ้าแกกับอีป้าไม่รักไม่ห่วงก็คงไม่พูดอย่างนั้นหรอกจริงไหม"

ผมตอบไม่ได้มองหน้ามันหรอกนะครับ ยังงอนๆอยู่

"ผมดีใจนะที่คุณคิดได้ มันผ่านไปแล้วนะคุณอย่าไปคิดอะไรมากเลย ถือว่าเราซวย"

"อืม"

เพราะเราซวยเองเหรอ ขอบใจนะที่พูด มันเสียดใจดีแท้

"แล้วนี่หมอให้ออกจากโรงบาลวันไหน"

"วันนี้ล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่โดนยิงเอง"

"เอ้ย แค่โดนยิงเหรอ ดีนะที่ไม่โดนจุดสำคัญ อย่าพูดเล่นสิคุณ"

"เอาเสื้อผ้าให้หน่อยสิแก ชั้นจะเปลี่ยนเสื้อผ้า"

ขี้เกียจจะเถียง ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ดีนะที่อีเอสมันแค่ยิง มันไม่สาดน้ำกรดหรืออะไรทำนองนั้นใส่ผม ถ้าแบบนั้น กรี๊ด เสียโฉมแน่ๆ คิดแล้วยังเสียวๆอยู่เลย อีเอสนี่มันก็นะ เอาเถอะ มันร้ายผมก็ร้าย ไม่มีร้ายไปหรือน้อยไปแล้วล่ะนะ เพราะตอนนี้อย่างที่เห็นมันคงตอบได้ดีว่าใครน้อยใครมาก สำหรับผมเองพอแล้วล่ะกับมัน จะเป็นยังไงก็เรื่องของมัน ติดคุกหัวโตมันก็ไม่เกี่ยวกับผมแล้ว ไม่สงสารไม่เห็นใจ ใครจะว่าผมใจดำอำมหิตยังไงก็ไม่ว่ากัน แต่ไม่เข้าใจอยู่อย่างหนึ่ง ว่าผมควรได้รับการลงโทษอย่างนี้หรือ

"นายไอ้เอ็ดมันจ้างทนายจะฟ้องกลับนะ มันไม่ยอม"

คุณไมเคิลทนายประจำธนาคารโทรฯบอกผมหลังจากที่กลับมาพักที่ห้อง หมอบอกว่าโชคดีมากที่กระสุนแค่ถากหัวไหล่ไปไม่ได้เจาะเอาอะไรผมออกจากร่างไป ด้วย ก็นับว่าโชคดีจริงนั่นล่ะครับเพราะถ้าโดนกระดูกผมคงพักยาว

"อ้อครับ แล้วทางคุณไมเคิลว่าไงครับ"

"ก็ไม่ว่าไงครับ อยากฟ้องก็ฟ้อง แต่ทางเราก็ไม่ยอม อย่างเอสนี่ไม่มีข้อยกเว้นเลยนะครับ เพราะเมื่อตอนกลางวันเอสสารภาพหมดแล้วว่าที่ทำไปเพราะเอ็ดเขาบอกให้ทำ บอกว่าเอ็ดจะให้ตำแหน่งเลขาฯ ส่วนเรื่องที่ดักยิงคุณหลักฐานแน่นหนาหนีไม่ได้ ผมแจ้งข้อหาพยายามฆ่าแล้วนะคุณไม่ต้องห่วง"

อีเอสมันพลิกลิ้นหรือนี่ เพราะอะไร อีนี่มันจนทางไปเป็นเหมือนกันเหรอ

"ครับ ทำไมเอสถึงให้การรับสารภาพไปแบบนั้นล่ะครับ"

"ผมไม่แน่ใจนะ เขานิ่งอยู่นานมากนะกว่าจะพูดออกมาได้ เขาพยายามจะพาดพิงถึงคุณนะ ผมแก้ไขเวลากับอะไรบางอย่างหลักฐานมันไม่มี เขาคงรู้ คิดว่าเขาน่าจะหาเพื่อนมาแชร์ความผิดนะถ้าในมุมมองของผม"

อ้อ เลยกล่าวหากันเองว่าอย่างนั้นเหรอ หึหึ

"ครับ แล้วคุณไมเคิลจะจัดการยังไงครับ"

"นายใหญ่เขาให้ฟ้องล้มละลายทั้งสองคน ทรัพย์สินเรายึดไว้หมดแล้ว แต่รถของคุณเอสมันมีตำหนิ ทางตำรวจกำลังสอบสวน"

ใจผมเต้นแรงขึ้นมา อยากรู้จังว่ามันจะเป็นยังไง

"แล้วเจอผู้ต้องสงสัยไหมครับ"

"ผมคิดว่าเราเจอแล้วนะ แต่ทำอะไรไม่ได้มากหรอกครับนาย เพราะคนแปลกหน้าที่เข้ามาในบริเวณธนาคารเมื่อตอนเย็นปกปิดหน้าตาดีมาก เขาเดินผ่านกล้องตัวหลังธนาคารไป ตอนนั้นฝ่ายรักษาความปลอดภัยของเรามัวแต่ตามเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะนายใหญ่ ขอดูกล้องย้อนหลังทั้งหมดเลยไม่มีใครทันสังเกต ไม่รู้จะเอาผิดกับใครดี ทางตำรวจก็พยายามแล้วนะ แต่นายใหญ่บอกว่าไม่ต้องตาม เอาตามที่มี"

ผมร้ายไปใช่ไหม ผมใจดำอำมหิตไปสินะ ผมคิดแล้วก็สะท้อนใจ เพราะอะไรกันทำไมเรื่องมันถึงลุกลามใหญ่โตได้ถึงเพียงนี้ ถ้าหากว่าผมยอมหลีกทางให้มันเสีย เรื่องมันจะจบแบบนี้ไหม ถ้าหากผมไม่ทำอะไรแบบนี้ ผมจะมานอนแขนระบมอยู่แบบนี้ไหม อาจจะไม่ แต่อยากจะถามเหมือนกันแล้วถ้าหากไม่ทำแบบนั้น ผมในตอนนี้จะอยู่ไหนกันไหน ผมจะกำลังทำอะไรอยู่ อาจจะกำลังนอนเอามือซุกหน้าร้องไห้อยู่ก็เป็นได้เพราะอาจจะเสียงานไป แล้วก็มีไอ้หลวงกับอีป้ามาตบบ่าเบาๆบอกว่าไม่เป็นไรหรอกแก ถึงยังไงชั้นกับหลวงก็ยังรักแกเหมือนเดิม อย่างนั้นน่ะเหรอ หึหึ ผมไม่ใช่นางเอกขนาดนั้น ถ้าผมไม่ทำก็อย่างที่เห็น มันก็ทำและดูมันทำ มันคิดไหมว่ามากไปหรือน้อยไปอย่างที่อีป้ามันบอก มันน้อยไปนะ เพราะมันยิงปืนไม่แม่นเอง แต่ถ้ามันมากไป ก็จบแล้วล่ะชีวิตแรดๆ แรงๆ รั่วๆ ของผมน่ะ

"นายไม่ต้องเป็นห่วงนะ ทางสำนักงานใหญ่จะส่งทนายมาช่วยผมอีกทีม ทนายกลุ่มนี้ผมเคยร่วมงานสมัยเรียนฮาร์เวิร์ด ไว้ใจได้ทำคดีใหญ่ๆมาแล้วทั้งนั้น เราไม่ปล่อยเอ็ดกับเอสไปหรอก"

"ครับ ฝากด้วยนะครับคุณไมเคิล เรื่องบานปลายเพราะผมแท้ๆ"

"ไม่ใช่หรอกนาย ถ้าไม่มีคุณต่างหากพวกเราคงทำงานกันหนักขึ้น ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน เพราะถ้าหากคุณไม่ทำอะไร ผมว่าตอนนี้คุณเองอาจจะเสียตำแหน่งไป ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน เอาเถอะคุณสบายใจได้ ผมบอกให้ทราบแค่นี้ล่ะ"

ยาที่กระหน่ำกินไปหลายเม็ดมันเริ่มออกฤทธิ์ แขนเริ่มตึงๆปวดขึ้นมาอีกแล้ว ไอ้หลวงมันกลับเข้ามาจากไปซื้อโจ๊กให้ผมนะครับ นี่ผมไม่ได้ป่วยนะ ทำเหมือนผมเป็นไข้ก็ไม่ปาน ยังเดินเหินได้อยู่นะเว้ย แค่เจ็บแขนเท่านั้นเอง

"ผมป้อนนะคุณ"

"เออป้อนมันหน่อยหลวง ยิ่งงอนๆอยู่"

"บ้าเหรอแก ใครงอน"

"แหมนะ อย่ามาใครงอน ใครวะที่เหวี่ยงด่ากราดไปซะหัวหงอกหัวดำเนี่ย หือหลวง ใครกันนะ"

อีนี่ก็นะกัดได้กัดดี ไอ้หลวงก็หัวเราะชอบใจ ผมทำตาเขียวใส่มัน

"ชั้นเข้าใจแกนะนาย ที่แกงอนคงรู้สึกไม่พอใจที่ไม่มีใครเขาเห็นด้วย แต่ชั้นอยากให้แกรู้นะ ถ้าเพื่อนที่รักแกจริงน่ะ คงไม่มีใครคนไหนเขามีความสุขกับการที่ได้เห็นแกทำในสิ่งที่ไม่ดีหรอก เข้าใจชั้นด้วยนะ"

"อืม ชั้นเข้าใจ ชั้นเองก็คิดมากไปล่ะแก"

"ก็ดีแล้ว มีอะไรก็ให้พูดไม่ใช่เชิดหน้าใส่แล้วงอนเหมือนเมื่อวาน"

"ก็บอกหมดนี่ไง แกสองคนถึงได้รุมด่าชั้นขนาดนี้"

"อ้าวอีนี่ก็เป็นธรรมดานี่ รักห่วงหรอกถึงด่าไป ไม่คุยแล้ว หลวงฉีดยาให้มันหน่อยนะคืนนี้น่ะ ท่าทางจะไม่ได้โดนมานาน"

"อ๊ะ อีป้า"

ผมจะด่ามันนะครับแต่มันเดินเข้าห้องไปก่อน แหมนะเผลอไม่ได้เชียวนะอีนังนี่ อ้าว แล้วไอ้นี่มันยิ้มอะไรเนี่ย

"มาผมป้อน กินข้าวเสร็จกินยา เดี๋ยวหมอจะฉีดยาให้นะครับคนดี"

"อะไร ชั้นกินเองได้"

ผมแว้ดเสียงใส่มัน คนงอนนี่มันไม่ได้หายง่ายๆนะเออจะบอก

"อย่ามาทำเป็นเก่งหน่อยเลยน่าคุณ มาๆผมป้อน"

"นี่มากไป ชั้นแค่เจ็บแขนข้างเดียวนะ ไม่ใช่เป็นง่อย ชั้นมีปัญยาเอามานี่"

"อ่านะ จ้าแม่คนเก่ง"

"หยุดนะไอ้หลวง ก่อนที่จะโมโหมากไปกว่านี้"

ผมถลึงตาใส่มันสิครับ แต่มันกลัวผมที่ไหนหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก สรุปผมก็งอนเองนั่นล่ะครับ มันก็คอยมองอยู่ จะมองทำไมเนี่ย เขินนะโว้ยไอ้บ้า

"เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้"

"ไม่ต้องชั้นจะอาบน้ำ"

"เอ้ย เดี๋ยวโดนแผลหรอก"

"ชั้นรู้วิธีอาบ จะฉีดยาไม่ใช่เหรอ นี่ชั้นยังไม่ได้อาบน้ำมาทั้งวันเลยนะแก ลืมไปแล้วเหรอว่าต้องทำอะไร ไม่ใช่สักจะเสียบก็เสียบเข้ามานะ จำไม่ได้เหรอ"

มันหน้าแดงเชียวครับ ช่วยไม่ได้อยากให้พูดดีนัก หึหึ สรุปผมก็ลากร่างที่ร้าวระบมเข้าห้องน้ำไป ต๊าย ปวดได้ใจนะเนี่ยนึกว่าจะง่ายเอี้ยวตัวหน่อยก็ไม่ได้ ตึงร้าวไปหมด โอยๆ ปวดสะใจดีจัง

"มาผมช่วยอาบ"

เอ่อ คือผัวมันยืนตัวเปลือยมาเลยนะครับ ผมล่ะเบื่อไอ้นี่จังไม่ว่าะล็อคประตูยังไงมันก็หาทางเข้าได้หมด ผมชายตามองมันแอบตาโตนิดหน่อย อิอิ ก็นะ ของมันเคยๆ ไม่ได้กินมาหลายวันแล้วมัวแต่คิดเรื่องแก้แค้น วันนี้ล่ะแก จะกินให้หายอยากเชียว

"เข้ามาสิ ถูหลังให้ด้วย"

ผมหันหลังให้มันทันที ไอ้นี่ก็นะรู้หน้าที่นะ อืม สบายดีจังเลย

"จะถูอีกนานไหมร่องชั้นน่ะ ไม่เอาแหย่เข้ามาเลยล่ะแก"

ผมหันหน้าไปบอกมันแบบเซ็งๆ เพราะมันเล่นเอานิ้วชอนไชอยู่แต่ตรงบริเวณนั้นนะครับ คือมันจะไม่ไหวอ่ะนะ

"อิอิ เสร็จแล้วคร้าบ ไม่เอากันหลายวันท่าทางจะฟิตนะเนี่ย"

"บ้า ของชั้นฟิตทุกวัน อย่ามาท่าจะฟิต"

"ต้องลองหน่อยแล้ว"

"ไม่ชอบเอากันแบบเปียกๆ เช็ดตัวให้สิ เร็วๆ"

ผมก็นะ วิญญาณนางร้ายเข้าสิงอีกรอบ ไม่สลดใจหรอกนะขอบอก มันก็ล้างตัวให้ผมนะ แล้วเช็ดตัวให้ ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนมัน ทาโลชั่น โบกครีมประทินผิว จะเจ็บจะป่วยแค่ไหนก็ต้องทา ไม่ทาไม่ได้หรอกนะ เป็นสิ่งเดียวที่ไม่ทำไม่ได้ อิอิ คือการประทินโบกความงามเข้าใบหน้าและเรือนร่าง

"เอาเถอะแก ชั้นไม่ไหวแล้ว เอาเข้ามา"

หลังจากที่มันเร้าโลมอยู่พอสมควร อิอิ คือแบบว่ามันก็เก่งขึ้นะนผมว่า มันไปดูมาจากไหนไม่รู้นะ แต่เข้าท่าดีแฮะ ไม่ต้องบอกอะไรมากเลย ผมนี่ปริ่มเต็มทน

"เอาเลยเหรอ"

"เอาเลยๆ ชั้นไม่ไหวแล้วแก เอาเข้ามา แหย่เข้ามา"

"อีกนิดสิ นะคร้าบ เมียจ๋า"

"หึ"

เริ่มปรี๊ดแล้วครับ ไม่ได้ดั่งใจจะมาโอ้โลมอะไรมากมาย ชั้นอยากเข้าใจไหม

"นอนลง"

ผมเอาแขนซ้ายดันตัวมันให้นอนหงาย นี่แน่ ไม่แหย่ซะที ชั้นนั่งเองเลย

"อ่า ใจร้อนจัง ฟิตจริงๆด้วย"

ผมส่ายหน้าไม่ให้มันพูด ไม่ชอบครับ ไม่ชอบเวลามีอะไรกันแล้วพล่าม รีบทำ ไม่ต้องมาถามว่าชอบไหม หรือเสียวไหม ดัดจริต กระแดะ ถามมาได้ ถ้าไม่เสียว ถ้าไม่ชอบชั้นถีบแกออกตั้งนานแล้วไม่รู้เหรอ ไอ้บ้า นี่แน่ะๆ

"คุณยังงอนผมอยู่ไหม"

พอเราถึงประตูสวรรค์ก็นอนกกกันอยู่นะครับ มันถามขึ้นตอนแรกผมนอนหันหลังให้มันแต่มันปีนช้ามมาอีฝั่งเพื่อมองหน้าผม

"นิดนึง"

"อ้าว งอนไรอีกอ่ะ"

"ไม่รู้"

"หือ อะไรไม่รู้ งอนไรคร้าบเมียจ๋า"

มันอ้อนนะครับ ผมก็นะ อยากให้ดราม่าเหรอ จัดไป

"แกรู้ไหม ใครพูดชั้นก็ไม่น้อยใจเท่าแกพูดนะ ชั้นทำอะไรลงไปทำไมชั้นจะไม่รู้สึก ทำไมชั้นจะไม่รู้ว่ามันถูกหรือผิด ชั้นก็ไม่ได้อยากให้แกเห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่ชั้นทำหรอกนะ แต่ในเมื่อชั้นทำไปแล้ว ไม่รู้สิ ชั้นเลวชั้นรู้ แต่บางทีเวลากลับมาเจอหน้าแก เงียบบ้างก็ได้นะ แค่กอดชั้นไว้ให้ร่างกายมันคุยกันเอง ชั้นก็คิดได้เองล่ะ"

น้ำตาซึมออกมาจริงๆด้วย ผมไม่รู้จะพุดอะไรออกมาดี รู้สึกงอนมันจริงๆนะ แต่ก็หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไม อย่างอีป้าผมไม่งอนมันหรอก เพราะมันมีคำตอบมันมีเหตุผลของมันอยู่แล้วว่าทำไมถึงไม่ เพราะว่ามันรักและเป็นห่วงผมนั่นไงมันถึงบอก แต่กับไอ้หลวงทำไมเหตุผลเหล่านั้นมันไม่พอนะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"ผมขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ"

มันจูบหน้าผากผมเบาๆ อุ๊ยตาย มีบทนี้ด้วยนะไอ้นี่

"ไม่งอนแล้วล่ะ ถ้าทำอีกรอบ"

"อ่านะ อยากมากเลยเหรอคุณ"

"ไอ้บ้า ก็ไม่ได้ทำมานานนี่"

"จัดไปครับเมียจ๋า"

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล วันหยุดครับเลยมีเวลาเขียน ผิดระเบียบตัวเองนิดหน่อย อิอิ
ขอบคุณทุกคนนะครับที่ให้กำลังใจ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายนะครับ[/color]

[donkyxx]

 


เห่อๆๆๆเรารอ

[lazewcielo]

โอ้โห อีเอสมันถึงขึ้นเล่นปืนเลยวุ้ย ไปนอนในคุกจริงๆซะเถอะ
อุดส่าประกันตัวออกมาได้ แบบนี้กลับไปนอนกินข้าวแดงเหอะไป๊
ตอนนี้ดูน้องนายจะลดดีกรีความร้ายลงมานะ
ทนายฝั่งน้องนายสู้ๆ อย่าให้ไอ้เอ็ดมันทำอะไรได้!

[Ottomechan]

ระวังหน่อยนะนาย เด๋วมันพลาดมา ไปอยุ่ในคุกซวยน๊า


เป็นห่วงนายแล้วคุณอิ๊กกี้

[tutu]

:impress2:เจ็บตัวก็ยังจะอุตส่าห์เลิฟๆกันอีกนะเนี่ย!!

[doudoh]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[moonoi_sert]

  "แกรู้ไหม ใครพูดชั้นก็ไม่น้อยใจเท่าแกพูดนะ ชั้นทำอะไรลงไปทำไมชั้นจะไม่รู้สึก ทำไมชั้นจะไม่รู้ว่ามันถูกหรือผิด ชั้นก็ไม่ได้อยากให้แกเห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่ชั้นทำหรอกนะ แต่ในเมื่อชั้นทำไปแล้ว ไม่รู้สิ ชั้นเลวชั้นรู้ แต่บางทีเวลากลับมาเจอหน้าแก เงียบบ้างก็ได้นะ แค่กอดชั้นไว้ให้ร่างกายมันคุยกันเอง ชั้นก็คิดได้เองล่ะ" ชอบประโยคนี้สุดๆ ใช่เลย ไม่ต้องพูโอะไรขอแค่อยู่ข้างๆ ในวันที่เราไม่ไหว

[chompoonut139]

ดันๆๆๆๆ

 

[ordkrub]

ยังดีใจนะที่เห็นนายยังรู้ผิดรู้ชอบ เข้าใจนายที่งอนหลวง บางครั้งเรารู้ตัวว่าทำผิดก็อยากได้คนมาปลอบใจ ไ่ม่อยากฟังความจริง โดยเฉพาะจากคนที่เราแคร์ความรู้สึกที่สุด ยิ่งอ่านยิ่งชอบหลวงนะ จะบ้าๆบอๆยังไงก็ตาม หลวงก็แสดงความจริงใจกับนายเสมอ หวังว่ามันคงจะคงเส้นคงวานะ
ขอบคุณอิ๊กมากที่รีบมาลง อยากอ่านทุกวันเลยครับ

[Forever_Love]

นายแอบน้อยใจหลวงอยู่นี่เอง

เรื่องร้าย ๆ จะหมดหรือยังเนี่ย

แอบสางสารต้อมอยู่เหมือนกัน เป็นได้แค่น้องชายอ่ะนะ

[roseen]

ดีที่คุณนายไม่เดี้ยง ถ้าเดี้ยงเรื่องคงจบกันพอดี

[samsoon@doll]

ไอ้ต้อมยังไม่รู้เรื่องสิเนี้ย

[Akad3ar]

หวังว่าคงไม่มีอะไรแล่้วนะ

[Little Devil]

เครียดมากใช่ไหมน้องนาย
นายหลวงควรเตรียมลางานนะ 
+1

[indy❣zaka]

กลัวไอ้เอ็ดดี้จัง
กลัวมันจะมาเหนือความคาดหมาย เพราะท่าทางมัน(น่าจะ)ฉลาดกว่านังเอสอยู่นะ

ส่วนนายพล ขนาดเจ็บ ยังไม่วาย ได้สองไม้นะ

[WhatLoveIs]

แบบว่า ชอบบบบบบบบบบบ 

ขอบคุณมากค่าพี่อิ๊ก ถึงใจมากๆ อย่างแซบเลย

[aisen]

คุณหลวงไอดอล ตอนนี้ ออกมาแล้ว

แถมด้วย ........อีกนิดหน่อยๆ


ปลื้มๆๆๆๆ

[lovevva]

  งอนหลวงแทนนายแล้ว เชิ่ดใส่

เจ็บปวดรู้ไหมเวลาที่คนที่เรารักไม่เข้าใจเราอ่ะ

[rellachulla]

ตอนนี้ เค้าชอบอิป้ามากกับที่บอกว่า
เพื่อนแท้หน่ะ คงไม่มีความสุขกับการที่เห็นเราทำในสิ่งไม่ดี
จริงๆ แหละ

+1 จ้ะ ดุเดือดเพลิดเพลินอีกแล้วครับท่าน  ^ ^

[liptudzii_chi]

  รักนายกะหลวงที่สุดดดดดดด