หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[samsoon@doll]

มาวิ่งเล่นรอ ใกล้ร้อยหน้าแล้วอ่ะ เริ้ดดดดเริ่ด

[Rhythm]

 

[min_min]

อยากให้มาอ่ะวันนี้

[barahi]

 

[Ryze]

 

ชาบู ชาบู~

[eiky]

องก์ ๓๗

"ต้อม วันนี้ตอนเที่ยงๆแวบออกมากินข้าวกับพี่ได้ไหม"

พอสามีออกไปทำงานผมก็โทรฯนัดกับไอ้ต้อมนะครับ เห็นมันบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้เรียน

"ได้พี่ บ่ายผมว่าจะไปอ่านหนังสืออยู่เหมือนกัน แม่พี่มาแล้วเหรอ"

"มาเมื่อคืน งั้นเรานั่งรถไฟมาหาพี่ที่อโศกนะ ๑๑ โมงครึ่งนะต้อม"

"อ่าตื่นเต้นจังอ่ะพี่ แม่พี่จะเป็นไงบ้างน้า ถ้าเจอผมอ่ะ"

"อะไร อย่าถามมากเดี๋ยวก็เจอเองล่ะ"

"เอ้ย ไหนบอกไปกินข้าวกะพี่ไง อย่าบอกนะว่าไปเจอพ่อกับแม่"

"เออสิ นี่ยังไม่รู้ตัวเหรอว่าที่ชั้นนัดน่ะคือมาเจอแม่ชั้นนะ ทำไมไม่สะดวกเหรอ"

"เขินอ่ะพี่ นึกว่าจะเจอเย็นนี้อ่ะ แล้วผมจะแต่งตัวไงไปอ่ะ"

"มาชุดนักเรียนนั่นล่ะ ไม่มีอะไรมาก พ่อแม่ชั้นไม่ได้เป็นเจ้านะแกจะได้แต่งเต็มยศ"

"อิอิ ก็อยากให้ประทับใจ"

"เออๆ ตามนั้นอย่าท่ามาก เดี๋ยวเจอกันที่อโศกก็แล้วกัน"

เฮ้อนะ ผมเองก็ลำบากใจนะกับเรื่องที่จะบอกมัน ยอมรับว่าเท่าที่ผ่านมาผมเองไม่ได้ห้ามปรามมันเวลามันปีนเกลียว กลับชอบใจเสียอีก แต่ก่อนนะก็อยากกินมันด้วยซ้ำ แต่มาตอนนี้อะไรๆมันเปลี่ยนไปเยอะแล้ว เยอะจนบางทีมันอาจจะทำร้ายความรู้สึกมันก็เป็นได้ แต่เอาเถอะ ผมเลือกแล้ว ทางนี้ล่ะดีที่สุด

"พี่ๆทางนี้ๆ"

สรุปผมไปถึงช้ากว่ามันอีกนะ อ๊าย อายจังเลย

"มานานยังต้อม"

"ไม่นานหรอกพี่เพิ่งจะถึงเหมือนกัน แล้วพ่อแม่พี่อยู่ที่ไหนอ่ะ"

"ก็โรงแรมนี้ไง ป่ะ"

"เอ้ย โรงแรมนี้เลยเหรอ"

"เออน่า อย่าพูดมาก ตามมา กลัวเหรอ"

"เปล่า ไม่กลัว แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย"

"เดี๋ยวก็ชินเองล่ะ ป่ะแม่รอกินข้าวอยู่"

คือผมขับรถมานะครับ จอดไว้ในโรงแรมนั่นล่ะแล้วเดินมาที่สถานีรถไฟ ยังไม่ได้เข้าไปหาแม่เลย

"อานายๆ ปริ๊นหิวข้าวแล้ว"

พอโผล่หน้าไปถึงไอ้ตัวเล็กก็วิ่งเข้ามาหา คือแม่ผมรออยู่ชั้นลอยตรงบาร์ ต๊ายนี่คุณนายเธอจิบเหล้าแต่หัววันเลยนะเนี่ย

"หิวเหรอพี่ปริ๊น เดี๋ยวก็ไปกินแล้วครับ อ่ะนี่พี่ต้อม พี่คนใหม่"

หลานผมมันยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าไอ้ต้อม มองตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่รู้ใครสั่งสอนให้ทำแบบนี้ แน่ะ ยังไม่พอเดินอ้อมอีกต่างหากนะ ไอ้ต้อมนี่ยืนตัวแข็ง

"พี่ปริ๊น ทำไมไปมองพี่เขาแบบนั้น ไม่ดีนะ ไหนเจอผู้ใหญ่ทำยังไงนะ"

"สวัสดีครับพี่ ปริ๊นดูเฉยๆ ทำไมพี่ตัวใหญ่อ่ะ"

"พี่เขากินเยอะ พี่ปริ๊นน่ะไม่ค่อยกินเห็นไหมไม่โตเลย"

"อ่า ไปกินๆ"

"ป่ะต้อม พ่อแม่พี่อยู่ตรงโน้น"

ผมเดินเข้าไปลากแขนมันมา เริ่มก้มหน้าแล้วครับท่าน พอเดินไปถึงที่ผมก็สะกิดให้มันเงยหน้าขึ้นมอง มันก็ยกมือไหว้นะ ไหว้พ่อแม่แล้วก็พี่แพทย์

"เนี่ยเหรอต้อม ไหนมานั่งลงซิลูก"

ผมดันหลังมันให้เข้าไปนั่งมันก็นะ รู้เลยว่าตัวเริ่มสั่นแล้ว พ่อแม่ผมรวมถึงพี่แพทย์ก็ยิ้มให้ตามประสาครอบครัวผมนั่นล่ะครับ คุณนายแม่บอกให้เจคมันยกมือไหว้ไอ้ต้อมมันด้วย

"ตัวใหญ่จัง เล่นกีฬาเหรอจ๊ะ"

"ครับ ผมเล่นฟุตบอลให้โรงเรียนครับ"

มันก้มหน้าตอบ ผมเดินอ้อมไปนั่งลงข้างๆ ลากแขนไอ้ตัวเล็กไปนั่งด้วยเพราะมันเริ่มไปจับนั่นจับนี่ไอ้ต้อมแล้ว ไวจริงๆหลานผม

"อืม ดีๆ แล้วอายุเท่าไหร่แล้วนะจ๊ะ"

"เดือนพฤศจิกานี่ก็ ๑๘ ปีเต็มครับ"

"ตายจริง ตัวเบ้อเร่อ"

"แล้วพ่อต้อมรู้ไหมว่าพ่อกับแม่ทำไมถึงอยากเจอเรา"

พ่อผมเอ่ยขึ้นนะครับ ผมนี่กระตุกเลย กลัวจังเลย เพราะเท่าที่ผ่านมาไม่เคยบอกอะไรมันเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้

"ไม่ทราบครับ"

"นายเขาบอกว่าต้อมเป็นเด็กดี ที่บ้านอยากให้เรียนสูงๆแต่ขัดสน จริงไหม"

เสียงพ่อผมนี่นุ่มๆเย็นๆนะครับ ต่างจากคุณนายแม่เธอรายนั้นเสียงแหลมแทงใจดีเหลือเกิน

"เอ่อ"

มันหันมามองหน้าผม สายตาเริ่มตั้งคำถามแล้ว ผมก็พยักหน้าให้กำลังใจมัน

"อะไรกันพ่อ มาๆแม่ถามลูกเขาเอง"

"คือพี่นายลูกของแม่น่ะจ๊ะ เขาอยากให้แม่กับพ่อรับเราเป็นบุตรบุญธรรม แล้วพาไปอยู่ทีอเมริกา ช่วยงานที่ร้านแล้วก็เรียนต่อที่โน่น"

"อเมริกา"

มันทำตาโตร้องเสียงหลงเชียว

"จ๊ะ อเมริกา"

"ผะ ผมไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกครับ พ่อแม่ผมไม่มีปัญญาส่งเรียนขนาดนั้นหรอกครับ"

มันพูดออกมาหน้าตาตื่น แต่คุณนายแม่ผมยิ้มพราวเชียวนะ คงถูกใจ

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ แม่แค่อยากมาดูหน้าตาเรา แม่ว่าเราท่าทางเป็นเด็กดีอย่างที่พี่เขาบอกนั่นล่ะ แล้วพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะไปเจอพ่อแม่เราที่ชลบุรีจ๊ะ"

ไอ้ต้อมมันหันมามองหน้าผม ผมก็พยักหน้าให้มันอีกครั้ง มันก็ทำหน้าเหวอๆ

"เอาล่ะ คงจะหิวแล้วสิ ที่นี่เขามีร้านอาหารไทยอยู่นะ ใช่ไหมนาย"

"กินที่นี่เหรอแม่ ไหนบอกจะไปกินทองหล่อ"

"นั่นสิแม่ ผมอยากกินอาหารญี่ปุ่น"

"ไม่เอาเจคอยากกินอาหารไทย"

"ปริ๊นไม่กินอาหารไทย ปริ๊นอยากกินอาหารกิมจิ"

"อะไรพี่ปริ๊น อาหารกิมจิ"

"ก็อาหารกิมจิน่ะอานาย ที่มันอร่อยๆ"

"เคยกินแล้วเหรอเราน่ะ"

มันส่ายหัว คุณนายแม่ผมหัวเราะชอบใจ

"ไปก็ไป ไปเอารถสิเรา"

ผมลุกขึ้น สะกิดไอ้ต้อมให้ตามมา ไอ้พี่ปรี๊นนี่เกาะขาไม่ยอมปล่อยเชียวนะ ต้องจูงแขนมาด้วย

"พี่ๆ ขี่หลังหน่อยดิ"

"พี่ปริ๊น ดิเดอะอะไร เดี๋ยวฟ้องคุณย่านะ"

"อ่า พี่ๆ ขอขี่หลังหน่อยคร้าบ"

ดูมันครับ ไปกระตุกชายกางเกงนักเรียนของไอ้ต้อม ไอ้ต้อมห็มองหน้าผมเหวอๆ ผมก็พยักหน้า เพราะรู้ดีว่าหลานมันแรง ถ้ามันไม่ได้ตามใจมัน มันก็ไม่อะไรหรอกครับ แต่มันจะคอยถามอยู่นี่ล่ะสามวันเจ็ดวันมันก็ไม่ลืม

"เอ่อ มาครับ ขี่หลัง"

ไอ้ต้อมมันย่อตัวลง เอาเป้มาไว้ข้างหน้า ผมเลยถือเป้ให้มัน

"อิอิ ฮี่ๆ ขี่ม้าๆ"

"นั่น อย่าดิ้นสิพี่ปริ๊น พี่เขาหนักนะ"

"ไม่หนัก ปริ๊นหนักไม่กี่ปอนด์เองนะอานาย ไม่หนักเนอะพี่เนอะ"

เรื่องตีสนิทคนนี่ก็ไม่ต้องบอก มันได้มาจากใครกันนะ ไอ้คนพี่มันนั่นไม่ค่อยพูดถ้าไม่สนิท แต่ไอ้คนเล็กนี่เอาเรื่องนะขอบอก เว้นแต่คนที่นิสัยไม่ดีเด็กสองคนนี่มันจะรู้ไม่ยอมเข้าใกล้

"พี่นี่มันอะไรอ่ะ ผมไม่เข้าใจ"

ไอ้ต้อมมันถามขึ้นตอนเดินไปที่จอดรถ

"ก็ตามที่แม่บอกนั่นล่ะต้อม"

"ทำไมไม่เคยบอกผมเลยล่ะ ไม่เอาหรอก มันมากไป"

"อะไรมากไป อย่าเรื่องมาก"

"ไม่เอาพี่ ผมไม่ใช่คนแบบนั้นนะ ผมไม่ใช่ญาติพี่สักหน่อย พาผมไปอยู่โน่นบุญคุณใหญ่หลวงขนาดนี้ผมจะชดใช้ยังไงหมด"

"บุญคุณอะไรต้อม ทำไมคิดมากขนาดนี้ ฟังนะต้อม นี่เป็นสิ่งเดียวที่พี่จะทำให้เราได้ เห็นมะ คบกับชั้นมีแต่ได้กับได้ ไม่ใช่กะโหลกกะลานะ"

"ผมไม่อยากได้แบบนี้ ผมตั้งใจแล้วว่าจะเรียนรามฯ"

"ต้อม"

"คุยไรกันอ่ะพี่"

"พี่ปริ๊น อย่าฟังนะ อาคุยเรื่องตุ๊กแก"

"แอ่ะ ไม่เอาๆ เค้ากลัว"

หลานผมมันก็ดิ้นแด่วๆอยู่บนหลังของไอ้ต้อมซุกห้าลงทำท่ากลัวสุดฤทธิ์ มันไม่เคยเห็นตุ๊กแกหรอกครับ เคยดูในสารคดีแต่ท่าทางนี่กลัวเวอร์เชียว

"แต่พี่ตัดสินใจแล้ว เราไม่เอาก็ลองบอกแม่พี่ดูสิว่าไม่อยากไป"

ผมเดินอ้อมไปเปิดประตูรถ

"พี่ปริ๊นลงได้แล้วพี่เขาหนัก ต้อมนั่งเบาะหลังนั่นล่ะ เดี๋ยวให้พี่ชายพี่นั่งตรงนี้"

ผมบอกมัน ไอ้ต้อมนี่เงียบไปเลยครับหน้าตานี่เหมือนว่าแบกอะไรไว้บนบ่า

"ไหน เล่าเรื่องที่บ้านให้แม่ฟังหน่อยสิจ๊ะพ่อคุณ"

คือคุณนายแม่นั่งริมกระจกประกบคู่กับคุณพ่อ ส่วนไอ้ต้อมนั่งกลาง มีหลานสองคนประกบอีก เอาล่ะสิคุณนายแม่เปิดฉากซักแล้ว เอาวะให้มันชิน

"เอ่อ คือที่บ้านผมหาปลาน่ะครับ"

มันก้มหน้าตอบ เหมือนว่ายังอายๆอยู่

"ต๊ายหาปลา แม่เคยแต่ไปซื้อเขา ท่าทางน่าจะสนุกนะจ๊ะ"

"ไม่หรอกครับ พ่อผมก็ป่วยเพราะหาปลานี่ล่ะครับ"

ทุกคนเงียบลงทันที

"อ้อ แม่รู้แล้วล่ะ พ่อเขาทำงานหนักเพื่อส่งเราเรียนสินะ ก็นี่ไงไปอยู่กับแม่ เรียนให้สูงๆกลับมาจะได้ทำงานดีๆส่งเสียพ่อกับแม่ ไหนมีน้องอีกคนไม่ใช่เหรอ เราอยู่ที่โน่นแม่บอกเลยนะว่าไม่สบายหรอกนะ แม่จะให้ช่วยทำงานที่ร้านอาหาร ว่าแต่เราจะไหวหรือเปล่า"

"เอ่อ คือ คือ ผมว่าผมไม่อยากจะรบกวนคุณแม่หรอกครับ ผมเกรงใจ ครอบครัวผมจน ผมอยากจะทำงานช่วยพ่อกับแม่ ผมไม่ได้เรียนไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าผมทำงานหนักๆ ผมส่งน้องผมเรียนก็ได้"

มันก้มหน้าเสียงเครือเชียวครับ คุณนายแม่กับคุณพ่อเงียบ มีเพียงหลานสองคนที่แหย่กันอยู่ ผมมองกระจกส่องหลังไปดูเห็นคุณนายเธอมองตากับคุณพ่อ

"โถพ่อคุณ กตัญญูจังเลย"

คุณนายเธอเอื้อมมือไปลูบบ่าของไอ้ต้อม

"แต่ฟังแม่นะต้อม ที่แม่มานี่ก็เพราะนายเขาบอกว่าอยากจะส่งเสียเราให้เรียนสูงๆ เพราะเขาอยากเห็นเรามีอนาคตที่ดีจะได้อุ้มชูครอบครัวต่อไปในภายภาคหน้า พี่เขาบอกว่าเขามองคนไม่ผิด ตอนแรกแม่ไม่ได้เชื่อหรอกนะ แต่มาถึงวันนี้แม่เชื่อแล้วว่าพี่เขามองเราไม่ผิดไปจริงๆนั่นล่ะ อย่าคิดอะไรมากเลยนะลูก ไปช่วยแม่ที่โน่นเดี๋ยวแม่ให้เงินเดือน จะได้เก็บเงินส่งมาให้ที่บ้านไงจ๊ะ"

แม่กับพ่อผมนี่สุดยอดแล้วนะ ผมฟังอยู่ยังอดภูมิใจจะยิ้มไม่ได้ จะว่าไปไอ้ต้อมมันเป็นใครก็ไม่รู้นะ เพียงเพราะผมบอกไปว่าผมอยากทำแบบนี้ ตอนแรกก็ค้านอยู่หรอกนะครับ แต่เอาไปเอามาผมก็อ้างเหตุผลยกมาต่างๆนานา คุณนายแม่เธอรู้จักผมดี ก็เลยยอม

"อย่าสงสารผมเลยครับ ผมขอบคุณคุณแม่มากที่เมตตาผม แต่ผม"

"ต้อม อย่าพูดเลยจ๊ะลูก เอาเป็นว่าอย่าคิดมากนะ เดี๋ยวลองให้แม่ไปคุยกับพ่อแม่เราก่อน ว่าท่านจะว่ายังไง ดูซิน้ำตาซึมเลย พี่ปริ๊น"

คุณนายแม่พยักหน้าให้สมุนตัวน้อย รายนั้นก็นะเหมือนรู้งาน

"พี่ๆ ทำไมร้องไห้อ่ะ เสียใจเหรอ ปริ๊นตัวเล็กๆยังไม่เคยร้องไห้นะ แอ่ะน่าอายเนอะพี่เจค"

"อย่ามาไม่ร้อง ปริ๊นน่ะขี้แยจะตาย"

"ไม่จริง พี่อย่าไปเชื่อนะ ปริ๊นเข้มแข็ง"

มันไม่ได้พูดเฉยๆนะครับ มันเริ่มปีนจับนั่นจับนี่

"ทำไมพี่มีขนตรงนี้อ่ะ"

มันจับไนหนวดบางๆของไอ้ต้อม อ่ะเห็นมะเริ่มยิ้มแล้ว แหมคุณนายแม่นี่เธอแผนสูงจริงๆนะ

"อ้อ หนวดครับ"

"ปริ๊นอยากมี คุณย่าปริ๊นอยากมีแบบนี้"

"ว้ายตาย เดี๋ยวโตมาหน่อยก็มีจ้าพี่ปริ๊น"

คุณนายแม่กับคุณพ่อก็หัวเราะอยู่ ส่วนพี่ชายผมมันเอาการเอางานครับ ถามผมเรื่องที่พักที่เชียงใหม่ โปรแกรมที่ผมเตรียมไว้ คือเป็นบ้าพลังนั่นเองครับ แหมนะ ข้างหลังเขาจะเป็นจะตายกันอยู่ไอ้พี่ชายนี่สนใจที่ไหน ถามเอาๆ

"ตรงนี้มีอ่ะเปล่าอ่า ปริ๊นดูหน่อย"

คือหลานผมมันก้มลงไปส่องใต้รักแร้ของมันนะครับ

"เอ่อ"

"ต๊าย พี่ปริ๊นจะไปยกแขนพี่เขาทำไม"

"ปริ๊นจะดูอ่า ไหนๆพี่ๆ ปริ๊นดูหน่อย อิอิ พี่เจคๆ มาดูดิ มีขนด้วยล่ะ ของพี่เจคไม่มี น่าอาย"

"ไหนๆ"

เอ่อ คือสรุปสองคนนี่รุมไอ้ต้อมนะครับ ไอ้ต้อมจากที่เงียบๆอยู่คงโดนต้อนมากเลยเริ่มพูดจากเริ่มพูดก็เจอหลานผมซัก สิทีนี้ เลยเป็นไม่เงียบเลย เหอๆ เจอแผนคุณนายแม่ผมไปเป็นไงล่ะ บอกแล้วว่าของเธอแรง

"ต้องรีบกินซินะ เดี๋ยวต้องกลับไปเรียนต่อใช่ไหมจ๊ะต้อม"

"อ้อ วันนี้บ่ายไม่มีเรียนครับคุณแม่ ผมกะว่าจะมาอ่านหนังสือ"

"ต๊าย พี่เจคกับพี่ปริ๊นฟังนะ เห็นไหมพี่เขาขยัน จะได้เรียนเก่งๆ ไม่ใช่เอาแต่เล่นเกม"

"ปริ๊นก็อ่านนะคุณย่า พี่เจคอ่ะไม่ชอบอ่าน"

"อย่ามาสิปริ๊น พี่อ่านตลอด ปริ๊นล่ะไม่อ่าน"

แง้วๆกันขึ้นอีกรอบ ผมนี่อมยิ้มเชียว ไอ้ต้อมมันไม่ได้เขินหรืออายแล้วล่ะครับ เพราะดูจากปฏิกริยาตอบสนองของเด็กๆ ปกติหลานผมมันแปลกๆนะ ตอนญาติของแม่มันมาจะขอจับมันยอมที่ไหน เห็นเข้าคนง่ายแบบนี้ไม่ใช่จะสนิทกับใครง่ายๆนะ พี่ปริ๊นเข้าคนง่ายก็จริงแต่ตอนนั้นมันเอาแต่ร้องไห้ท่าเดียว ไม่ยอมให้แตะ

"งั้นไปเที่ยวกับแม่ได้สิต้อมวันนี้น่ะ แม่ว่าจะให้พี่เขาพาไปไหว้ศาลหลักเมือง"

"เอ่อ"

มันหันมามองผมอีกแล้ว ผมพยักหน้าให้มัน

"ได้ครับ"

"ดีจ๊ะ เอากินๆ จะได้รีบไป"

สรุปเราไปกินข้าวกันที่ร้านอาหารเมดิเตอร์เรเนียนกันนะครับ อยู่ทองหล่อซอยแปด อาหารเขาเอาเครปมาห่อๆก็อร่อยดีนะ

"แล้วเย็นนี้นัดเพื่อนๆหรือยังนาย"

คุณนายแม่ผมถามขึ้นตอนที่เราตรงไปยังศาลหลักเมือง

"นัดแล้วแม่"

"แฟนเราล่ะจะมากี่โมง"

"ก็น่าจะพร้อมอีป้า"

"แฟน"

เอ่อ ลืมไปเลยว่านี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมยังไม่ได้บอกมัน ไอ้ต้อมนี่มองหน้าผมแบบสงสัยเต็มที่ ตายล่ะสิตั้งใจว่าจะบอกมันตอนเย็น ต๊ายสเต็ปหลุด

"แม่เข้าไปไหว้ก่อนนะ ต้อมมานี่หน่อย"

ผมบอกให้แม่กับครอบครัวเข้าไปไหว้ก่อน แล้วก็พยักหน้าเรียกไอ้ต้อมไปคุย ถึงเวลาแล้วสินะ ดูมันทำหน้าครับ เหมือนว่าโกรธผมมาร้อยชาติก็ไม่ปาน

"ต้อมพี่มีเรื่องจะบอก"

ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนหลังดีนะ เฮ้อ ลำบากใจเหมือนกันนะเนี่ย

"เรื่องอะไร เรื่องที่พี่มีแฟนแล้วน่ะเหรอ"

มันเสียงเข้มเชียว เล่นเอาใจสั่นเลยนะเนี่ย

"อืม คือ"

"ทำไมพี่ ทำไมหลอกผมมาตลอด"

"ต้อม"

"เห็นผมเป็นควายเหรอ พี่ก้รู้ว่าผมชอบพี่ แล้วปิดผมทำไม"

"พี่ไม่ได้ตั้งใจจะปิดเรานะต้อม แต่มันจำเป็น"

"จำเป็นอะไร พี่หลอกใช้ผมมาตลอดใช่ไหม จริงสิ ผมมันเด็กบ้านนอก พี่คงไม่ได้สนใจมองหรอก ใช่ไหม"

"ต้อม มันไม่ใช่แบบนั้นนะ"

"ไม่ต้องมาพูด อเมริกาอะไรนั่นผมก็ไม่ไปแล้ว อย่ามายุ่่งกับผม"

เอ่อ มันน้ำตาไหลครับ ต๊าย อ่อนไหวเสียจริงนะพ่อคุณ

"พี่ไม่ได้จะปิดเรานะ พี่ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไงต้อม"

"มาบอกเอาอะไรป่านนี้ มาบอกตอนที่ผมหลงรักพี่ไปแล้วน่ะเหรอ"

"ต้อม นี่"

"ใช่ ผมรักพี่ไปแล้ว แต่ ไม่มองดูตัวเองซะเลยนะผมน่ะ เศษดินอย่างผมยังเสือกไปแหงนมองของสูงอีก ไม่เจียมตัวจริงๆ"

"ต้อม อย่าพูดแบบนี้สิ"

"ผมไม่ไปแล้วนะพี่ ฝากขอโทษคุณแม่กับคุณพ่อด้วย"

มันทำท่าจะเดินหนีไปเลยนะครับ

"เดี๋ยว"

ผมจับบ่ามันไว้ ต๊าย มีการสะบัดออกอีก เหมือนในเอ็มวีก็ไม่ปาน

"ถามหน่อยต้อมเป็นอะไร หา เราเป็นอะไร"

ผมเริ่มตะเบ็งเสียงขึ้น

"พี่จะมาสนใจผมทำไม พี่มีแฟนแล้วนี่"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน แยกแยะหน่อยสิต้อม พี่รู้ว่าเรามีความรู้สึกดีๆให้พี่ พี่เองก็รู้สึกดีกับเรา แล้วนี่มันอะไรต้อม เรากำลังพยายามจะทำอะไร"

"ผมจะไปตามทางของผม คนจนอย่างผมก็ต้องอยู่แบบจนๆ"

"อย่ามานิยายแถวนี้นะ ฟังก่อนได้ไหมอย่าดีแต่ตีโพยตีพาย"

ใจจริงน่ะอยากจะตบหัวมันสักฉาดนะ แต่ผมเข้าใจความรู้สึกมันล่ะครับ ได้แต่ตะเบ็งเสียงไปก่อน

"พี่มีคนอื่น พี่มีแฟนแล้ว"

มันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายเลยนะครับ ผมนี่ใจหายเหมือนกันนะ

"ต้อม ถ้าต้อมเป็นแฟนพี่ เราก็จะพอใจเหรอ เราต้องการเป็นแค่แฟนพี่เหรอต้อม"

"ใช่ ผมอยากเป็นแฟนพี่"

"อืม แล้วไม่รู้เหรอว่าพี่เป็นคนยังไง"

ผมลดระดับเสียงลงมองหน้ามันแบบเต็มๆตา เด็กผู้ชายตัวโตๆร้องไห้นี่น่าดูชมเหมือนกันนะเออขอบอก

"เราก็รู้ดีนี่ว่าพี่เป็นคนเบื่อง่าย ถ้าเป็นแฟนพี่ คิดว่าเราจะรักกันไปได้นานเท่าไหร่เหรอต้อม ถ้าพี่เกิดเบื่อเราขึ้นมาล่ะ เราจะทำยังไง ถ้าพี่ไปมีคนใหม่่ล่ะ เราจะรับมือไหวเหรอ เกย์น่ะ สะกดคำว่าพอไม่ค่อยถูกหรอกนะ คนอื่นพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่ พี่เป็นแบบนี้"

กรี๊ด ไม่จริงๆ ผมเป็นคนรู้จักพอ แต่แถไว้ก่อน ต้องยกเหตุผลมาอ้าง ยกคงคายมุนามาหลอกล่อ ตายๆผม ภาพพจน์เสียหายหมดเลย

"ผมไม่สนใจ ผมรักพี่ ผมมั่นใจว่าผมจะไม่มีวันทำให้พี่เบื่อ"

"นี่ อย่ามาดราม่าแถวนี้นะ ตกลงจะเอาชั้นหรือจะเอาอนาคต"

ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วครับ บทมันจะปัญญาอ่อนขึ้นมานะ โอยๆ

"เราจะรักกับพี่แบบแฟน ซึ่งอันนั้นพี่ไม่รับประกันเลยว่ามันจะยืดยาวได้แค่ไหน กับการที่เราจะเลือกอนาคตแล้วรักกับพี่แบบพี่น้อง ซึ่งพี่ยืนยันได้ว่ามันจะยาวนานตลอดไป จะเอายังไง"

ผมแว้ดเสียงใส่มันถลึงตาใส่ นี่ถ้ามันพูดแบบนี้อีกนะจะเริ่มลงไม้ลงมือแล้ว

"ผมอยากได้ทั้งสองอย่าง"

แหมดูมันสะอึกสะอื้นอยู่แต่ก็นะ ผมนี่อมยิ้มสุดฤทธิ์อยากจะฟาดมันแล้วแหมนะ

"อย่ามาตะกละ ทางเลือกมันมีไม่มากหรอกนะ แล้วรู้ได้ไงว่าจะรักพี่ไปนานแค่ไหน ทำตามที่บอก อย่ามาท่ามาก"

"แต่ผมรักพี่นะ"

"รู้ ชั้นรู้ แล้วยังไง รักพี่แล้วไม่ต้องมีอนาคตเหรอ เรียนจบกลับมาก็ยังไม่สายนี่"

"หือ"

เอ่อ นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย ตายๆ หลุดปากไปแล้ว

"ไปๆ เดี๋ยวแม่สงสัย เช็ดหน้าเช็ดตา โตยังกะควายร้องไห้สะอึกสะอื้น ถ่ายรูปไว้ดีกว่า"

"เฮ้ย ไม่เอาพี่"

"ตกลงเอาไง จะยอมหรือไม่ยอม"

"ผมมีทางเลือกอื่นเหรอพี่ พี่วางหมากไว้แบบนี้แล้วนี่"

เอ่อ ผมนี่หยุดกึกเลยครับ

"ต้อม เราจะไม่เอาอะไรเลยก็ได้นะ แต่จำไว้อย่างหนึ่ง สำหรับพี่แล้ว พี่หวังดีกับเรามาโดยตลอด ไม่ว่าพี่จะทำเรื่องเลวร้ายแค่ไหน แต่สำหรับเราพี่อยากให้เรามีวันข้างหน้าที่ดีจริงๆ มีอนาคตที่ดี แล้วกลับมาเชิดชูครอบครัวของเราเอง อันนั้นพี่จะมีความสุขมาก แต่พี่ก็ไม่ได้บังคับเรานะ ถ้าไม่อยากไป พี่จะพูดกับแม่ให้ ไม่ต้องห่วงหรอก แต่นับจากวันนี้ ก็ลืมหน้าพี่ไปได้เลยนะ"

"อ่า ขู่ตลอด"

"ไม่ได้ขู่ หรืออยากให้ทำจริงๆ"

"คิดดูก่อน"

ดูมันทำท่าทางนะครับ แหมไอ้นี่ เตะมันสักทีดีไหมเนี่ย

"ไม่มีเวลาให้คิดหรอกนะ จะเรียกว่ามัดมือชกก็ไม่ผิด ตกลงไม่ไปใช่ไหมจะได้บอกแม่"

มันนิ่งมองหน้าผมครับ

"พี่คงรักเขามากสินะ คงไม่เคยมองผมเลยสินะ"

เอ่อ โว้ย นี่มันอะไรกันวะผิดแผนหมด

"งั้นผมขอบคุณนะครับพี่ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ผมคงลืมพี่ไม่ได้หรอกครับ อย่าบอกให้ผมลืมเลย เพราะพี่เป็นคนแรกที่ผมรู้สึกรักจริงๆ"

กรี๊ด นี่มันอะไรกัน มันน้ำตาไหลออกมาอีกรอบ หันหลังให้ผมกำลังจะเดินหนีไป

"ต้อม หยุดนะ ทำไมทำแบบนี้"

ผมร้องเสียงหลงปรี่เข้าไปดึงแขนมันไว้

"ความรัก สำหรับผมมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ผมรักใครแล้ว ผมไม่ได้ต้องการอะไรแลกเปลี่ยนหรอกนะพี่ รักมันก็คือรัก"

"ต้อม"

มันสะบัดมือผมออกอีกครั้งเอ็มวีเพลงที่สองกำลังเริ่ม

"จะให้พี่ทำยังไง ต้อม บอกพี่ที จะให้พี่ทำยังไง เราถึงจะฟัง อย่าทำแบบนี้พี่ขอร้องล่ะ"

กลายเป็นผมเองที่น้ำตาแตกกระตุกกระเป๋ามันไว้ มันก็หยุดนะหันหน้ามา คงตกใจที่เห็นผมร้องไห้ จำไม่ได้ว่ามันเคยเห็นหรือเปล่าคิดว่าน่าจะไม่เคยเห็น มันอ้าปากค้าง

"พี่ก็รักเรานะต้อม แต่พี่อยากให้เรามีอะไรที่ดีกว่านี้ อย่าทำแบบนี้"

ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย คนเดินไปเดินมาไม่สนใจทั้งนั้น ปรี๊ดถึงขีดสุด

"พรุ่งนี้มันก็ไม่สายนี่ถ้าเราจะรักกัน แต่ตอนนี้ฟังพี่ก่อนได้ไหม อย่าทำแบบนี้"

มันก็นิ่งนะครับมองผมอยู่ ต๊าย นี่ผมใช้เพลงทาทา สองเพลงเลยนะเนี่ย พรุ่งนี้ไม่สาย แล้วก็อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน กรี๊ด

"อิอิ อย่ามาดราม่าแถวนี้นะพี่"

เอ่อ ดูมันครับ หัวเราะออกมา แล้วผมล่ะ น้ำตาไหลอาบหน้าตายแล้วกันแดดชั้น

"ไอ้ต้อม นี่แกหลอกชั้นเหรอ"

"ไม่ได้หลอก ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ"

"แล้วอะไรยังไง ตกลงว่าไง จะไปหรือไม่ไป"

"ไม่รู้"

"อย่ามาไม่รู้ กวนนะอยากโดนเหรอ"

"ไม่ได้กวนพี่ แหมแต่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ไปเรียนที่ไหน พ่อแม่ผมจะว่ายังไง เรื่องภาษาอีก"

"ชั้นเตรียมไว้ให้หมดแล้ว แกมีหน้าที่แค่ไปเท่านั้นเอง"

"อ่า นี่พี่"

"ใช่ ชั้นคิดตั้งแต่ตอนไปที่บ้านแกนั่นล่ะ คุยกับแม่ตั้งแต่ตอนนั้น เรื่องที่เรียนก็หาไว้ให้แล้ว รอแต่ส่งเรื่องไปให้เขาตอบรับ ระหว่างนี้ก็จะเดินเรื่องทางนี้"

"อ่า ผมจะอยู่ยังไง"

"อยู่ห้องเดิมชั้นสิ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะมันไม่ได้สบายหรอกนะ ต้องทำงานช่วยแม่ชั้น ไม่ใช่ไปนั่งกินนอนกินสบายใจนะ"

"โห ผมรู้หรอกน่าพี่ ผมไม่ใช่คนขี้เกียจนะ"

"นั่นล่ะ ดีแล้ว ไปเถอะ แม่รอนานแล้ว"

กว่าจะต้อนมันได้ เล่นเอาเหนื่อยเลยเชียว เฮ้อ ต้องให้แอน ทองประสม ออกโรงเองอีกแล้ว กว่าจะอันเชิญประทับร่างได้นี่ก็ยากนะ เรากลับเข้าไปหาพอ่กับแม่ที่ในศาลหลักเมือง มันดูอารมณ์ดีขึ้นนะครับ หลานๆผมมันก็ไม่ปล่อยให้ไอ้ต้อมมีเวลาคิดเลยนะ เกาะแขนเกาะขาตลอด ดีมากหลานรักมันจะได้ไม่คิดมาก อีกเรื่องที่ต้องห่วงคือเรื่องที่มันจะต้องเจอหน้าสามีที่รักของผมนี่สิ เฮ้อนะ ไม่รู้จะมีอะไรอีกหรือเปล่า ต่างคนต่างก็ยิ่งแรงๆด้วยกันทั้งนั้น ตายๆชั้น

"แล้วนี่จะไปกินข้าวที่ไหนลูก"

พ่อผมถามขึ้นตอนที่ส่งเข้าโรงแรม ให้ไปอาบน้ำอาบท่า ผมเองก็จะกลับไปอาบน้ำเหมือนกัน ไม่ไหวลมแทบจับร้อนมาก หลานผมสองตัวนี่สลบไปแล้วครับให้มันนอนไปก่อนเดี๋ยวค่อยปลุกขึ้นมาตอนจะไป

"เห็นอีป้ามันบอกว่าจะพาไปกินริมน้ำน่ะพ่อ"

"งั้นกลับไปอาบน้ำอาบท่าเถอะลูก"

"ต้อมจะไปกับพี่เขาเหรอลูก อาบน้ำที่นี่ก็ได้นะ"

คุณนายแม่เหมือนจะชอบไอ้ต้อมมากกว่าใครนะครับ เพราะเห็นมันเข้ากับหลานๆได้ดี

"เอ่อ ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนน่ะครับคุณแม่ ว่าจะกลับไปอาบที่หอ"

"ว้าย อะไรกันเสื้อผ้าแค่นี้เอง นายพาน้องไปซื้อสิ ห้างก็อยู่ตรงข้ามแค่นี้เอง อาบที่นี่ล่ะลูก ไปทำไมหอกว่าจะไปกว่าจะมาเสียเวลาเปล่าๆ เสื้อนักเรียนก็ให้เขาซักให้"

คุณนายแม่สั่งแล้วนี่นะ ใครจะกล้าขัด ผมก็เลยพามันเดินข้ามฝั่งไปซื้อเสื้อผ้า

"พี่ แล้วเราจะได้กันไหมอ่ะ"

อยู่ๆมันก็ถามขึ้นนะครับ

"อะไร ได้อะไร"

"ก็ ถ้าเป็นพี่น้องกันแล้วอ่ะ"

"ไอ้บ้า พี่น้องมีใครที่ไหนเขากินกันหา เป็นบ้าหรือเปล่า"

"อ่า งั้นผมไม่อยากเป็นพี่น้องแล้วอ่ะ"

"ไอ้ต้อม อยากมากว่างั้น"

"อืม อยาก"

"เออๆ เรียนให้จบมาก่อน แต่แกอย่าไปให้ใครเขากินก่อนชั้นล่ะ ชั้นดูรู้นะว่าเคยหรือไม่เคยน่ะ"

"อ่า ไม่ทำตอนนี้ล่ะ มัดจำไง"

"เยอะ เร็วเลือกเอา"

ผมขี้เกียจจะวอแวกัยมันครับ รู้ดีว่ามันตั้งใจจะกวนเล่นเฉยๆ พอซื้อเสื้อผ้าเสร็จก็ไปส่งมันให้คุณนายแม่ ส่วนผมก็ขับรถกลับไปอาบน้ำรอรับอีป้ากับผัว เอ้ย สามีมากินข้าว อิอิ ได้แต่หวังนะว่ามันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก เหนื่อยมากๆขอบอก

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล มาแบบขาดๆเกินๆนะครับ ผมรีบไป ตื่นมาเขียนนะเนี่ย อิอิ ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อยไปทำงานพิเศษ อิอิ จุ๊บๆ

[~!!Ome!!~]

^
^
^
^
^
^
^
จิ้มมมมมมๆๆๆๆๆๆๆ พี่อิ๊ก

ป.ล. ซึ้งกะ P.s. ในตอนที่ 36 มากกกกกก บ่อน้ำตาแตกกกกกก T^T

[littleFiNgeR]

แถวบ้านเรียกเผด็จการนะนาย 555+ ต้อมเอ้ย!ปล่อยนายเค้าไปเถอะ ให้แกคันอยู่กับสารมีแหละดีแล้ว เอิ๊กๆ

[Little Devil]

เคลียร์กันเรียบร้อย
+1

[bbyuqin]

หวังว่าต้อมจะไม่ยึดเอาคำสัญญาเมื่อเรียนจบจะกลับมาให้นายกินหรอกนะ เหอเหอ...

ปล..+1 จาก พี่หลวง FC   

[love2y]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้สองคนนั้นก็ยังไม่ได้ป๊ะหน้ากัน
รอลุ้นตอนต่อไป >_<

[Isomer005]

คุณนายก็แรง คุณนายแม่ก็แรง หลานๆ แรงกว่า อิอิ
แอบมีมาม่าเล็กน้อยน้ำตาซึมด้วยอ่ะฉัน เข้าใจความรู้สึกต้อมเลยนะ
คนที่ไม่เคยรู้อะไรเลย แล้วมาเจอเหตุบิ๊กเบิ้มขนาดนี้เป็นใครก็ใจแกว่งกันทั้งนั้น
รอแค่ว่า เหตุการณ์ตอนเย็นคงจะเรียบร้อย
 

[bellity]

โอ๊ย ลุ้นมาก เมื่อไหร่หลวงกันน้อยจะมาเจอกัน 5555+

นายแรงได้อีก กร๊ากกกก

ว่าแต่ต้อมว๊อนมากเลยนะนาย คุคุ

[v.c.t.m.]

ปัญหาเคลียร์ไปทีละเรื่องแล้ว >A< น้องต้อมน่ารักอ่ะ พี่นายไม่เอา ส่งมาให้เจ้ เจ้เอาเอง 55555

[TanyaPuech]

   กอดพี่อิ๊กกี้

คราวนี้แหล่ะผัวหลวงเจอกับผัวน้อย

555

แอบสงสารต้อมเล็ก
3P  คงหมดหวังแล้วสิน่ะ

[Fanun]

ในที่สุดก็บอกน้องต้อมแล้ว รอลุ้นตอนน้องต้อมเจอหลวง

เป็นกำลังใจให้จ้าา

[rellachulla]

กระทืบพื้น กรี๊ดๆๆๆๆๆ
เป็นอะไรมากป่าวต้อมเอ้ยย
สงสารอยู่หรอกนะ
แต่สงสัยลืมข้อตกลงที่ให้กันไว้
ห้ามชอบนาย
แล้วต้อมก้อโอเคร
เออนะ แล้วตอนนี้มาดราม่าให้ชั้นสงสารอีก
เด็กบ้าๆ นายก้อนะ ให้ความหวังเด็กมันอีก มีเรียนจบค่อยว่ากัน
หวังว่าช่วงนั้น คงเจอเนื้อคู่แล้วนะต้อมนะ พี่หล่ะเพลียใจจริงๆ

สะบัดบ๊อบ +1 แล้วจากไป

[liptudzii_chi]

  หลากหลายความรู้สึกงะ แงๆๆ นายอย่านอกใจหลวงสิ แร้วนายคิดหรอว่าหลวงจะปล่อยนายไป
แงงงงงงงงงง  แต่งง :z3:นายไม่รักหลวงหรอ ทำไมบอกรักต้อมงะ งงไปหมดแล้ว ถ้านายนอกใจหลวงนะ เราจะไม่อ่านนิยายเรื่องนี้ 
ขู่ไว้ก่อนอิอิอิ แต่ถ้านายไปหาต้อมจิง หลวงผู้น่าสงสารทำไง จาก แฟนคลับหลวงค๊าาาาา

[DarKLasT]

อย่างนี้ต้องให้พี่แพทย์จัดการ

หลานๆดูจะชอบต้อมมากนะนั่นอิอิ

กว่าจะเรียนจบกะเสร็จพี่แพทย์พอดี

ดูเหมือนเราจะอวยพี่แพทย์จังเลย

[tepintpilai]

แอบเหนใจต้อมอ่ะ เข้าใจความรู้สึกว่ามานเปนอย่างไร 

พี่ปริ๊นกะพี่เจคน่ารักอ่ะ แรงกว่า พี่นาย กะ คุณแม่อีก อิอิ

ว่าแต่พี่แพทย์ไม่สนน้องต้อมบ้างหรอ 

ปล. คงหมดลุ้น 3P แร้วอ่ะดิ TTOTT

[เรียกข้าว่าอิแรด]

 
อย่าบอกนะว่าอีตาต้อมจะได้กินตาปริ๊นนะ แววเริ่มมา (กินเด็กมากกกก)

[aisen]

ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มาเร็วนะค่ะ วันนี้

[thejaoil]

    
นายแย่แน่ๆ เลย


อยากอ่านต่อๆๆๆ

[nunamicky]

กดบวกให้ค่ะ
เรื่องนี้นายเอกของเราชนะเลิศค่ะ
ตอนต่อไปก็ติดตามการพบกันของหลวงกับต้อมนะคะ

[โน๊อา]

เหอะ เหอะ น้องต้อม

[thisispom]

อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน 

[kanda53]

รอตอนผัวหลวง เจอกะ กิ๊กต้อม ....
เริ่มสงสารน้องต้อมแล้วอ่ะน้องนาย.....
เดี๋ยว...คงทำให้ได้เนอะ ...รึว่า...
จะรอตีท้ายครัวตอนเป็นหนุ่มหว่า.....
หลาน ๆ น่ารัก ....เจอคุณอาหลวงคงป่วนน่าดู
เออ...น้องอิ๊ก...พี่แพทย์อ่ะเค้าไม่มีบทพูดเลยเหรอ...
รึค่าตัวแกแพงนิ.....

  น้องอิ๊ก คนขยัน

[punchnaja]

ถ้าไอ้ต้อมรักมั่นจริงๆ นายซวยเลยนะนี่555

[darling]

+1 ให้กับครอบครัวคุณนาย 

[yayee2]

อย่าบอกนะว่าอีตาต้อมจะได้กินตาปริ๊นนะ แววเริ่มมา (กินเด็กมากกกก)

ป้าคิดเหมือนน้องคุกกี้เลยจ้ะ
แต่กว่าจะถึงตอนนั้นน้องปริ๊นซ์ ก็โตทันใช้การได้พอดีแหละจ้ะ อิ อิ
 ดีนะที่ต้อมมันไม่ดื้อดึงดัน นายพลชักมาแค่แม่น้ำคงคา ยมุนา ยังไม่มี ไนล์ อิรวดี ฮวงโห
ยังไม่ครบห้า อิ อิ
เมื่อหลวงเจอต้อม จะมีอะไรเกิดขึ้นไหม