หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[ทับทิมกรอบ]

เอาแล้วจะเจอกันแล้ว  ทั้งหลวงทั้งน้องต้อม จะมาม่าแค่ไหน 

[bowbeauty]

ไปอเมริกา ก้า ก้า 555+

[วิหคท่องนภา]

ต้อมกะน้องปริ้น!!!!  เชียร์ๆๆๆ   แต่รอโตก่อนนะ เหอๆ

[ordkrub]

เจอกันอาจถูกคอกันจนอยู่ด้วยกันได้ก็ได้555555

[liptudzii_chi]

  รอรอ

[aimaim]

เรื่องต้อมถือว่าผ่านไป 55+ กว่าจะผ่านน้ำตาต้องไหลก่อนสินะ 55+
เรื่องหลวงต้องลุ้นกัน คุณแม่จะชอบไหมเอย ก๊ากกกกกกกกกกกกก

[Poes]

เค้าอ่านทันแล้วแหละ   ชอบพี่หลวง กรี๊ดดดดดดดด คุณนายนี่ได้ปั๋วประเสริฐเหอะ
ส่วนต้อม ถ้าไปอยู่ เมกา สงสัยได้คู่กะพี่แพทย์  

[mumoo]

นายอ่า ทำน้องต้อมเค้าร้องไห้ TT^TT
แต่สุดท้ายก็แอบมีกั๊กนะยะ >O<
ถ้าเป็นเรา...เราก็กั๊กเหมือนกัน 555 แหมคนนี้ก็ดี คนนั้นก็แซ่บ โฮ่ยยย.... ว่าแล้วก็ร้องเพลงทาทาด้วยคน ฮิ้วววววววววววว~
แต่น้องต้อมกะน้องปริ๊นก็น่าจิ้นนะ รึจะน้องเจคก้อดี แต่คิดอีกทีอยากให้ได้กะพี่แพทย์จังเรยยยยยย
แต่ๆๆๆ...สุดท้ายแล้ว เก็บน้องต้อมไว้กะอกตัวเองดีกว่า คริๆ ของรักของเรา โฮ่ๆๆๆๆ ^o^
ปล.สู้ๆนะคะคุณอิ๊ก เราก็ยุ่งเหมือนกันช่วงนี้ TTOTT
แต่ถ้าว่างก็จะแวะมาเติมพลังกับคุณนาย คุณหลวง และน้องต้อมทันที(พลังใจจากน้องต้อม เติมต่อชีวิตเหี่ยวๆได้ดีเจรงๆ^^) ...น้องต้อม's FC (เอากะเขาบ้าง อิอิ)

[miniz]

อ่านตอนนี้แล้วแอบน้ำตาซึม 

รอคุณหลวงกับต้อมเจอกัน 

[indy❣zaka]

มารอค่ะ

[Noi]

เข้ามารอค้า

[minima]

รออออออออออ
 



เรื่องนี้ขอแบบ3P ได้ป่ะเนี่ยย
กร๊ากกกก
เพราะแบบว่าเลือกไม่ถูกเลยทั้งหลวงทั้งต้อม
ดีทั้งคู่ คิคิคิ

[hewlett]

ไล่อ่านหามรุ่งหามค่ำ ได้ผัวดีจังเลยคุณนายถนอมหน่อยนะ  
เดี๋ยวหาย

[sunshadow]

 เหอๆๆ เล่นงี้เลยเหรอ
 แต่ก็รอดไปแล้ว 1 รายละนะ ยังเหลืออีก 1

[kyoya11]

รอๆๆๆๆ
อยากอ่านต่อแล้วสิ คุณหลวงจะทำยังไงน้า เมื่อต้อมเขาคิดแบบนี้กับ "เมีย"ของเขาน่ะ 55+

[Ak@tsuKII]

อิพี่แพทย์นี่แกเป็นชายกลางเปล่า กร๊ากกกกกกก มาดเฮียแกนิ่งมาก หรือยังไม่ออกฤทธิ์ฟระ(ไม่ปิ๊งปั๊งน้องมันบ้างเหรอ น้องมันน่ารักนะโว้ยย(เชียร์เต็มที่ กรากกกกกก)) ส่วนพจมาร เอ้ย ต้อม หุหุ ไปเป็นภรรยาพี่แพทย์ดีกว่าหนู หุหุ เพราะราศีเคะ เริ่มจับ อิอิ

ดูท่าจะเข้ากับลูก ๆ พี่แพทย์ด้วย

ส่วนหลวงก็น่ารักกกกกกกกกก เสมอคนนี้ เฮ้ออออออ คุณนายแม่นี่ดีจริง ๆ ได้ลูกเขยดีประเสริฐขนาดนี้ และ"อาจจะ"ได้ลูกสะใภ้ที่น่ารักอีกด้วย หุหุ


พอไปหาคุณพ่อคุณแม่ต้อม ก็อย่าลืมไปพาคุณพ่อคุณแม่ไปเยี่ยมแม่สามีด้วยละ ดูท่าจะเข้าขากันมิใช่น้อง คุณนายแม่ทั้งสอง  


เชียร์น้องต้อม พี่แพทย์ ต่อไป กร๊ากกกกกกก อยากอ่าน special chapter คู่นี้โด้ยยยยยยยยย


เด็ก ๆ ทั้งสองก็น่ารัก โดยเฉพาะน้องปริ๊นนนนนนนน  

[Goodfellas]

โดยส่วนตัว ยังไม่เชียร์พี่แพทย์อ่ะครับ  เหมือนรู้สึกว่ายังไม่น่าเหมาะกันเท่าไหร่

เหมือนต้อมมันอาจจะเด็กกว่ามาก  แต่ถ้าเป็นใครสักคนที่อยู่ที่โน่นอยู่แล้ว

จะคนไทยรึฝรั่งก็ดีนะ  ไม่เกี่ยง 5555

[Ryze]

ไม่เชียร์พี่แพทย์ให้ต้อมเหมือนกันแฮะ

อารมณ์แบบ ทำไมมันจะต้องเป็นทั้งบ้านเหมือนกันหมดด้วยล่ะเนี่ย

[beambeam]

ไม่เชียร์พี่แพทย์ให้ต้อมเหมือนกันแฮะ

อารมณ์แบบ ทำไมมันจะต้องเป็นทั้งบ้านเหมือนกันหมดด้วยล่ะเนี่ย
 
  คิดแล้วเลือดจะหมดตัวอ่ะ 555+ แต่ก็ดีนะ ต้อมจะได้มีอนาคตที่สดใส ชอบความคิดของนายอ่ะ ใครจะด่านายก็ตามแต่เราจะยืนข้างๆนาย 555+ ร้ายกับคนที่ร้ายกับเรา ไม่ใช่ร้ายแบบกระโหลกกะลา ชอบมากมาย มากต่อเร็วๆนะครับผม 

[Piimazingyo]

รอผัวน้อยกับผัวหลวงจะมาเจอกัน

อุ้ยต้าย

จะเป็นยังไงบ้างนะ ><

[evilheart]

อ่านทันแล้ว
บุคลิกอย่างนายพลเนี่ย มีอยู่ในสังคมจริงๆ
อ่านแล้วสนุก ลุ้นว่านายจะเอาคืนทุกคนที่ทำให้เจ็บได้ไหม
แต่พอมาเจอหลวงเนี่ย นายดูเปลี่ยนไป อาจเป็นเพราะเรย์ไม่แคร์นายแบบที่หลวงแคร์
ส่วนน้องต้อม คงเป็นได้แค่พี่น้องตลอดไปแน่ๆ
องค์ต่อไป หลวง ปะทะ ต้อม อะไรจะเกิดขึ้นนะ

[jobisuka]

พี่แพทย์มานมีเมียมีลูกแล้วไม่ใช่หรอ เหอๆ

อยากให้น้องต้อมรอออ เสียบ อิอิ

[Chinnosuke]

วันนี้นางรั่วจะมาไหมอะลอยคอรอคอย

[kyoya11]

วันนี้ก็รอ^^

[sweetiiez]

สงสารต้อม
แต่ต้อมจะเจอกับคุณหลวงแล้ว เป็นไงบ้างเนี่ย

[iGiG]

เอาดอกไม้มาส่งค่า 

[zeazaiz]

คุณนายอย่าให้ความหวังต้อมต่อสิ

[eiky]

องก์ ๓๘

ผมเองพอกลับถึงบ้านก็เครียดสิครับ แม้จะคุยกันพอรู้เรื่องกับไอ้ต้อมแล้วก็ตาม เน้นพอรู้เรื่อง ความรู้สึกของคนเราเข้าใจยากและเปราะบางอันนี้ผมเข้าใจดี แต่เอาเถอะคิดไปก่อนหน้ามันถ้าหากว่ามันไม่ได้คิดอะไรไกลเกินกว่าที่ผมคิด เสียเวลามาเครียดเปล่าๆ อาบน้ำรอสามีกับอีป้าดีกว่า

"แก ไอ้ต้อมมันบอกว่ามันรักชั้นอ่ะ"

พอสามีกลับมาผมก็ตัดสินใจบอก อย่างน้อยทางนี้จะได้ไม่คิดมากหรือหาว่าผมไม่รู้จักพอ เคลียร์กับสามีเรื่องผู้ชายนี่มันไม่ง่ายหรอกนะ

"ว่าแล้วเชียว เห็นไหมผมบอกคุณแล้ว"

"ชั้นก็ไม่คิดหรอกนะว่ามันจะบอกแบบนี้น่ะ"

"แล้วคุณว่าไง"

"ก็บอกมันว่าเป็นพี่น้องกันดีกว่า ถ้าหากคิดแบบนั้นเผื่อว่าวันข้างหน้าไม่มีความรู้สึกนี้ให้กันแล้ว พี่น้องก็ไม่อยากเป็นนะ อะไรแบบนี้"

"แล้วมันว่าไง"

"มันก็โอเคสิแก แหมนะ ที่บอกแกนี่คือเวลาไปเจอมัน อย่าไปกระแนะกระแหนมันล่ะ"

"โหย ผมเนี่ยนะจะไปทำแบบนั้น บ้าเหรอ"

"ไม่รู้ล่ะ กลัวจะไปกัดมัน เดี๋ยวก็ไปกันใหญ่"

"เอาน่า อย่าคิดมากผมโตแล้วนะคุณ"

"จ้า ไปอาบน้ำสิจะได้ไป แม่รอกินข้าวอยู่"

ผมบอกแล้วเดินออกไปดูอีป้า

"ต๊าย จะตีฟาร่าไปไหนแก"

"แหม ก็มีบ้าง นานๆออกงานที เดี๋ยวก็น้อยหน้าอีพัทหรอกแก"

"แล้วมันจะตามไปใช่ไหม"

"อืม โทรฯบอกมันแล้วมันบอกเดี๋ยวตามไป"

ผมก็เดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่มดีกว่าระหว่างรอ

"แล้วทุกอย่างโอเคไหมแก น้องต้อมอะไรนั่นตกลงไหมล่ะ"

"ตอนแรกมันก็จะไม่หรอกแก แต่ชั้นก็พูดกล่อมตอนนี้โอเคแล้ว"

"หือ ทำไมมันถึงจะไม่ยอมล่ะ โอกาสดีๆแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆนะ"

"ไม่รู้มัน มันบอกมันเยอะไป"

"เออ แปลกคน หรือว่ามันชอบแกเหรอ พอรู้วาแกมีผัวมันเลยน้อยใจ"

อ๊ะ อีนี่รู้ได้ไงเนี่ย

"อืม ประมาณนั้น"

"ว่าแล้วเชียว แต่เด็กมันท่าทางจะเป็นคนดีอยู่นะแก ให้มันไปเรียนที่โน่นล่ะ แกอย่าไปกินเลยเดี๋ยวเสียการปกครอง"

"อืม นั่นสิ แม่กับพ่อก็ชอบมันนะ หลานๆอีก"

"แกนี่เสนห์แรงเนอะ มีผู้ชายมารุมจีบ"

"แหมแก ก็แค่ช่วงนี้ล่ะ"

ไม่รู้นะผมไม่คิดว่าตัวเองมีเสนห์อะไรหรอกนะ มันคงเป็นความผูกพันที่มีให้กัน คือไอ้ต้อมมันก็คงไม่เคยเจอใครมาสนใจห่วงใยมันมาก่อนหรือเปล่าไม่รู้ ผมว่าผมจิกกัดมันจะตายนะ เอ๊ะ หรือว่ามันชอบของแปลก ว่าไปโน่น เอาเถอะ ยังไงๆมันก็ต้องเป็นไปตามที่ผมคิดไว้ เท่านั้น

"จะพาแม่ไปกินข้าวที่ไหนแดน"

พอเราไปถึงโรงแรมก็เดินไปหาครอบครัวผมที่รออยู่ ไอ้ต้อมมันนั่งอยู่กับหลาน เล่นอะไรกันอยู่ไม่รู้ เวลามันใส่ชุดธรรมดานี่มันดูหล่อมากนะ อ๊าย อีกแล้วเรา คิดอีกแล้ว

"ไปกินริมน้ำครับคุณแม่ พี่ปริ๊น คิดถึงจังเลย มาขอน้าหอมหน่อย"

"ป้าไม่ใช่เหรอแก"

ผมกัด มันยักไหล่ไม่สนใจ

"เหนื่อยไหมพ่อหลวง เลิกงานแล้วแทนที่จะได้อยู่บ้านเนอะ ต้องมาพาแม่ออกไปกินข้าวอีก"

"ไม่เลยครับคุณแม่ ผมเต็มใจครับ"

ไอ้หลวงมันก็เดินเข้าไปนั่งใกล้ๆแม่ผมนะครับ ผมก็เดินไปนั่งข้างๆ ตอนนี้เองที่สังเกตสายตาของไอ้ต้อมมันมองมา

"ต้อม นี่เพื่อนพี่ พี่แดน และนี่"

"แฟนพี่"

มันตอบแทนผมสายตานี่ไม่ปิดบังความรู้สึกเลยนะ แม่ผมเริ่มมองแล้ว

"อืม หลวงนี่ไงน้องต้อม"

"ตัวโตเหมือนกันนี่เรา เล่นกีฬาเหรอครับ"

ไอ้หลวงมันทักทายออกไป ไอ้ต้อมมันมองอยู่ ผมนี่เสียวสันหลังวาบๆ

"ครับ"

มันตอบแล้วเมินหน้าไปหาหลานผม

"ไปกันได้หรือยังจ๊ะ เจค เมื่อกี๊หิวอยู่นี่ไปลูก เดี๋ยวจะค่ำ"

แม่ผมตัดบท กำลังจะลุกขึ้น

"เดี๋ยวสิแม่ ต้องรอพัทก่อน รถไม่พอหรอกนะ"

"อ้าวเหรอ แล้วพัทจะมากี่โมงล่ะ ถ้ายังไม่มาแม่จะได้สั่งของกินเล่นมาให้เด็กๆ"

ผมจึงยกโทรศัพท์ขึ้นโทรฯหาเพื่อนสาวมากทันที มันบอกว่ารอรถติดไฟแดงอยู่แยกอโศกนี่เอง ผมจึงให้คนที่จะไปรถมันไปรอข้างล่าง ก็มีอีป้า พี่แพทย์ ไอ้ต้อม เจค ส่วนพ่อกับแม่และพี่ปริ๊นไปรถผมไอ้หลวงเป็นคนขับเหมือนเดิม

"มีอะไรกันหรือเปล่านาย"

ว่าแล้วเชียว คุณนายแม่ผมไม่ใช่คนที่สายตาพร่ามัวนะครับ นางจะรู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับผมเป็นอย่างดี ไม่ว่าเรื่องนั่นจะแค่เพิ่งจะเกิดหรือเกิดนานแล้ว เหมือนคุณนายเธอจะเอาภาพรวมที่มีประมวลผลแล้วก็เกิดคำถามขึ้น

"เปล่านี่แม่"

"ตาต้อมทำไมมองพ่อหลวงแบบนั้น มีอะไรกันหรือเปล่า หลวง"

ในเมื่อผมไม่ตอบ คุณนายเธอก็หันไปหาอีกคน

"เอ่อ"

ไอ้หลวงมันก็นะเก็บความรู้สึกไม่เก่งนี่นะ มันหันมามองหน้าผม

"มีอะไรแน่ๆ บอกแม่มานะนาย"

"แหมแม่ มันคงแปลกตาล่ะ มันเลยมองแปลกๆ คิดอะไรมาก"

"ให้มันจริงเถอะ สายตาแบบนั้นแม่ว่ามันไม่ใช่แค่แปลกตาหรอกนะ"

"มีอะไรกันก็คุยกันให้รู้เรื่องนะลูก อย่าเก็บมันไว้เดี๋ยวมันจะเรื้อรัง"

คุณพ่อเสริมขึ้น แหมทีแบบนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นชลุ่ยเชียวนะคุณพ่อ

"ครับพ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ"

"เดี๋ยวแม่ถามตาต้อมเอง ไม่ต้องมาปิดแม่"

"อุ๊ย เป็นนักสืบเหรอแม่ แหมนะ บอกไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ แม่จะไปถามอะไรมัน"

"แล้วพ่อหลวงไม่เคยเจอตาต้อมเหรอจ๊ะ"

นางสนที่ไหนล่ะครับเกาะเบาะคนขับไว้แน่นเชียว

"เพิ่งเจอครั้งแรกครับคุณแม่"

"อ้อ แม่พอรู้แล้วว่ามีอะไรกัน"

"อะไรอ่ะแม่"

ผมหันขวับทันที หน้าร้อนผ่าว ไม่ได้อยากจะจับผิดแม่นะ แต่เรื่องแบบนี้บางทีผู้ใหญ่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกผมว่านะ

"ไม่บอก"

"อย่ามา แหมนะแม่แผนนี้เช้ยเชย เปลี่ยนได้แล้วเถอะ เนอะพี่ปริ๊นเนอะ คุณย่ามาไม้นี้ตลอด"

"ปริ๊นไม่รู้เรื่องอ่ะ อะไรเหรออานาย"

"อู๊ย อย่าไปรู้เรื่องคาวๆของอาเขาเลยลูก อย่ามาไม่ได้ผล คอยดูแม่จะล้วงความลับออกมาเอง"

ดูเธอทำท่าเข้าครับ ไอ้หลวงนี่อมยิ้มขึ้นมาทันที

"พี่นายคาวๆ มันเป็นยังไงเหรอคุณย่า"

"เห็นไหมแม่ สอนหลานไม่ดีนะ พี่ปริ๊นอย่าไปจำนะครับ เป็นเรื่องของคนแก่เขาคิดไปเองน่ะ"

"นาย"

เชิดใส่คุณนายแม่คงอยากจะตบหัวผมอยู่สักที แต่ก็มีกำบังคือหลาน พ่อผมก็นะนั่งหัวเราะชอบใจ ชี้นั่นชี้นี่ให้หลานดู

"ต๊าย ชั้นรู้แล้วล่ะย่ะอีนายว่าทำไมหล่อนถึงยอมส่งเสียน้องต้อมน่ะ"

พอไปถึงร้านอาหารแถวสะพานพระรามแปด ทุกคนเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะแล้วอีพัทมันลากแขนผมออกมาด้านนอก ท่าทางนี่นะเหมือนมีความลับอะไรจะบอกก็ไม่ปาน

"ทำไมแก"

"แหมนะ น้องมันหล่อล่ำซะขนาดนี้ เลี้ยงต้อยเหรอยะ"

"อีบ้า น้องจริงๆไม่ได้คิดอะไร ชั้นไม่เหมือนแกนะ"

"เอาให้แน่ ท่าทางโออยู่นะแกเป้าน้องมันน่ะ"

"อ้าวอีนี่ แกแอบดูเป้าน้องชั้นเหรอ"

ผมแว้ดเสียงขึ้นใส่มัน

"ไม่ได้แอบ ตั้งใจมองนี่ล่ะ"

"อีบ้า อย่านะแก เลิกคบเลยนะ"

"แหมหวงจริงหวงจัง ทำไมชั้นไม่มีแบบนี้บ้างนะ"

"แหมแล้วไอ้น้องโจ้ล่ะ เอามันไปไว้ไหน เดี๋ยวเถอะ ไม่รู้จักพอนะแก"

"ว้ายตาย ลืมไปเลย อุ๊ย งั้นไม่เอา ไม่คิดๆ โจ้คนเดียวๆ"

อีนี่ท่าจะเป็นเอามาก แหมดูทำท่าเข้า ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนนะจะตบให้สักฉาด

"นั่นสิแก น้องต้อมนี่เวลามันยิ้มแล้วหล่อนะ หน้าคมเชียว"

อ้าว อีป้าโผล่มากอีกคน

"เออมันหล่อ แต่อย่าได้ฝันนะแก น้องชั้น"

"ชั้นไม่เคยเห็นแกหวงใครขนาดนี้มาก่อนเลยนะนาย แกมีอะไรหรือเปล่าเนี่ย"

มาอีกคนแล้วครับนักสืบสาวแก่

"อะไร ไม่มีอะไรแก บ้าเหรอ ชั้นก็แค่กันมันจากสาวแก่แม่หม้ายแถวนี้"

"ว้าย มันว่าแกอีป้า"

"แหมอีไม่แก่ สวยนะยะหล่อนน่ะ"

"อ๊ะ แน่นอน สวยแบบออริจิ"

"ออริจิเน่าน่ะใช่ เห็นด้วย"

"อีป้า"

ในที่สุดผมก็เหวี่ยงประเด็นออกจากไอ้ต้อมไปได้ ฮือฮากันเหลือเกินนะ แหมอีพวกนี้ พอตอนกินข้าวไอ้ต้อมมันนั่งตรงข้ามผมครับ ผมนั่งข้างสามีมีพี่ปริ๊นนั่งอีกข้างแม่นั่งข้างลูกเขย ไอ้ต้อมนี่มันเงียบไปเลยนะครับ เฮ้อ เอาอีกแล้วเรางานเข้าตลอด ท่าทางมันทำให้ผมรู้ว่ามันผิดปกติไปจริงๆ แม้ว่าอีป้า อีพัท พี่แพทย์จะชวนคุย มันก็ถามคำตอบคำ

"ต้อม เดี๋ยวพี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ"

พอกินข้าวเสร็จผมก็เดินไปสะกิดบอกมัน ตอนนั้นคุณนายแม่กับอีป้าพาหลานไปเข้าห้องน้ำ พ่อผมเขาไม่ค่อยอะไรอยู่แล้ว ปลอดภัย

"เป็นอะไรหรือเปล่าต้อม"

เราออกไปยืนตรงริมน้ำนะครับ บรรยากาศนี่ก็นะ ชวนให้โดดดีเสียเหลือเกิน

"เปล่านี่"

ตอบก็ห้วนๆไม่ยอมมองหน้าอีกต่างหาก

"คิดอะไรอยู่หรือเปล่า"

ไม่ยอมแพ้เช่นกัน ไม่ได้นะอย่ามาทำท่าแบบนี้ใส่ชั้น อึดอัด

"ไม่นี่"

"เหรอ แฟนพี่เป็นไงบ้าง"

เอาล่ะ ถึงเวลาสับก็ต้องสับ เลี้ยงมานานแล้ว โอบอุ้มความรู้สึกมาพอสมควรแล้ว ผมเองก็ลำบากใจนะ ไม่ใช่ว่าอยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ว่ามันไม่ตอบ เอ๊ะไอ้นี่

"เขาดูโอเคไหมต้อมว่าน่ะ"

ตอดต่อไป เราจะต้องไม่ยอมแพ้

"ดีตรงไหน แค่ทำงานแล้วแค่นั้นเอง"

เริ่มมาแล้วครับ

"ผมสู้เขาไม่ได้ตรงไหนเหรอพี่ สูงก็เท่าๆกัน ผมหล่อกว่าด้วยซ้ำ เด็กกว่า หรือว่าเขาใหญ่กว่าผมเหรอ พี่ถึงรักเขาน่ะ"

เอ่อ มันหันมามองน้ำตาเต็มเบ้าตา ตายๆ ทำให้ใจหายอีกแล้ว

"ต้อม"

"ผมไม่มีรถขับเหมือนเขาใช่ไหม ผมสู้เขาไม่ได้ใช่ไหม"

มันยังพล่ามอยู่ครับ ผมก็รอให้มันพูดให้จบ ตั้งใจฟังทุกคำ

"พี่รอผมหน่อยไม่ได้เหรอ ให้ผมทำงาน ผมไม่ไปแล้วอเมริกา ผมจะทำงานหาเงินเรียนเอง แค่พี่รักผมบ้าง"

"ต้อม ฟ้งนะ"

พอเถอะ ให้มันพล่ามออกมาอีกก็คงวกไปเวียนมาอยู่แบบนี้

"พี่บอกเราแล้วนี่ ว่าเราจะเอาพี่หรือเอาอนาคตของเราเอง คนเรารักกันแบบแฟนน่ะ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรู้สึก และรู้ไหมว่าความรู้สึกรักมันเปราะบางมากนะต้อม แต่ความรักของพี่น้อง ของเพื่อนมันแน่นหนา ไม่ว่าจะยังไงมันก็ไม่ขาด พี่อยากให้เรามองไปในวันข้างหน้า ไม่ใช่มองแค่ตรงนี้วันนี้แล้วเอาความรู้สึกของเราเขี่ยอะไรดีๆหลายๆอย่างออก ไปจากตัว พี่ก็ตอบเราไม่ได้หรอกนะว่าในอีกปีนึง สองปีข้างหน้าพี่จะยังคบกับเขาอยู่ไหม แต่พี่ตอบเราตรงนี้ได้อย่างนึงว่า พี่จะรักเราตลอดไป"

"ในฐานะน้อง"

มันตอบแทนครับ เฮ้อนะ

"อืม เรื่องของอนาคตพี่ตอบไม่ได้หรอกนะต้อม พี่เชื่อว่าเราเองก็ตอบไม่ได้ แล้วถ้าหากว่าเราไปเรียนที่โน่นแล้วมีคนรักคนชอบล่ะ ถ้าให้พี่อยู่ที่นี่เลิกกับเขาแล้วรอต้อมน่ะเหรอ วันนั้นต้อมจะทำยังไง สู้ให้เจ็บวันนี้ เจ็บน่ะยังไงมันก็หาย ไม่ตายหรอก แต่เจ็บแล้วไม่ใช่ยอมแพ้ทิ้งทุกอย่างไป เพื่ออะไรต้อม"

"ผมไม่มีวันจะไปรักคนอื่น ผมรักพี่คนเดียว ผมตอบได้อย่างมั่นใจ"

"พี่จะคอยดู ถามหน่อยสิ ถ้าให้พี่รับรักเราวันนี้ แล้วให้เราไปเรียนต่อที่โน่น พอเรามีคนมารักมาชอบ"

"ไม่มีทาง"

"ฟังให้จบ"

ผมเริ่มปรี๊ดแล้วครับ ตกลงมันเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายหรือว่าไม่กันแน่เนี่ย

"หมายถึงถ้าหากให้พี่รอเรา แล้วเราไปมีคนใหม่ เราจะชดใช้ให้พี่ยังไงกับความรู้สึกของพี่ที่ให้รอ"

ผมจริงจังขึ้นมาสายตามองมันแบบจะกินมันไปทั้งตัว มันก็นิ่งสิครับ

"ไม่มีทาง ผมจะรักพี่คนเดียว"

"รักพี่น่ะพี่ไม่ว่าหรอกนะต้อม เรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ พี่เข้าใจ แต่อยากให้ความรักที่มีต่อพี่มันผลักดันให้เราอยู่ในที่สูง ไม่ใช่รักพี่แล้วเราจมลงต่ำ เราต้องมีหวังสิ พอเราเรียนจบมาทำการทำงาน ตอนนั้นจะมาเป็นแฟนกับพี่ถ้าพี่ไม่มีใครพี่ก็โอเค"

อย่าหาว่าผมแรดไม่รู้จักพอเลยนะ แต่ผมคิดเอาไว้แบบนี้ ผมเชื่อเสมอว่าคนเราหล่อเลี้ยงชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึก และรู้ไหมว่าความรู้สึกนั้นมันผันแปรไปตามสภาพแวดล้อม รักเธอชั่วนิรันดร์น่ะเหรอ ไปหาได้ตามซีรี่ส์เกาหลีเถอะแต่ไม่ใช่ที่นี่ มันอาจจะมีอยู่จริงนะ ผมไม่ได้สบประมาท แต่เผอิญว่าผมไม่เคยเจอ กับไอ้หลวงเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แค่อยากจะให้ทุกวันที่อยู่ด้วยกัน วันที่ยังรักกันอยู่ผมทำให้เต็มที่รักมันให้เต็มหัวใจทุกวัน แค่นี้เองที่ผมเสาะแสวงหา ที่ผมให้ความหวังมันไปก็เพราะว่าสภาพของมันตอนนี้ ความหวังเท่านั้นที่จะหล่อเลี้ยงรดราดหัวใจของมันให้ชุ่มชื่นขึ้นมาอีก อยากจะตัดให้ขาดเหมือนกัน แต่ก็รู้ดีว่าไม่ใช่มีผมคนเดียวในโลกที่มีความรู้สึก และคิดว่าตัวเองแน่ เผื่อมันแน่กว่าผมขึ้นมาไม่ง้อไม่ทำตามผมแล้วล่ะ ขี้เกียจจะมาหาเรื่องแก้ สู้ให้ความหวังมันไป ห้าหกปีต่างบ้านต่างเมืองผมรู้ดีว่ามันเป็นยังไง ผมเข้าใจดีว่าเวลาที่ต้องการใครเวลาเราเหงามันเป็นยังไง ไม่ได้ส่งเสริมให้มันไปมีใคร แต่ผมเชื่อใจว่า คำว่ารักที่มันบอกผมตอนนี้ หรือว่าผมจะรักพี่คนเดียวตลอดไปนั้นน่ะ มันเสียอีกที่จะกลับมาบอกผมว่า ผมรักพี่แบบพี่น้องจริงๆ คอยดูเถอะ

"คุยอะไรกันคุณนานเชียว"

สามีเดินออกมาตามครับ โอยๆ มันกำลังจะลงอยู่แล้วเชียว ไอ้สามีนี่ก็นะเดินมาโอบทันที

"ไม่มีอะไรหรอกแก ปรับความเข้าใจกันนิดหน่อย เดี๋ยวตามไป"

"ฟังด้วยไม่ได้เหรอ"

ผมหันไปดุมันด้วยสายตา ไอ้ต้อมนี่หลบหน้าไปแล้วครับเพราะน้ำตามันไหล ดีนะไม่หันมาเจอ เรื่องใหญ่อีกแน่ๆ

"เรารักพี่เขาเหรอต้อม"

เอ่อ คุณสามีเอ่ยขึ้น ทำไมถามแบบนั้นเนี่ย

"ใช่ ผมรักพี่นาย"

มันยอมที่ไหนล่ะ หันขวับมาทันที น้ำตายังไหลอาบแก้มอยู่เลย ไอ้หลวงมันสะดุ้งไป ผมเองก็นะใจหายสิครับท่าน

"อืม พี่เข้าใจเรานะต้อม แต่พี่ว่าเรายังเด็กนะที่จะมาเอาความรู้สึกรักมาตัดสินอนาคตของตัวเอง"

"ไม่ต้องมาสอน"

"ต้อม"

นั่น โอ๊ย อะไรกันเนี่ย จะต่อยกันไหม จะได้ช่วย เหอๆ

"พี่ไม่ได้สอน แต่พี่แค่อยากให้เราเข้าใจ ตอนนี้เรารักแฟนพี่ พี่รู้ แต่อยากให้เราเอาอนาคตเราไว้ก่อนจะดีกว่า"

"เรื่องของ กะ"

"ต้อม พอได้แล้วหลวง เข้าไปก่อน"

เอ่อเพิ่งหันมามองหน้าสามี โหนะ นี่ถ้าผมไม่ยืนอยู่ตรงนี้ได้ต้อมคงได้ฟุบไปแล้วแน่ๆ เพราะมันกำหมัดแน่นเชียวครับ มันเน้นคำว่าแฟน เหอๆ ส่วนไอ้ต้อมก็จะหลุดอยู่แล้ว

"เข้าไปก่อน ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวตามไป"

ผมดันหลังมันให้เข้าไปด้านในก่อน ก่อนที่อะไรๆมันจะแย่ลงไปมากกว่านี้

"หลงรักคนมีแฟน แล้วมันผิดตรงไหน"

กรี๊ด ดูคุณสามีมันร้องเพลงขึ้นเสียงดังสิครับ เดินยักไหล่กวนๆเข้าไปแล้ว หันมามองไอ้ต้อมนี่ กัดฟันกำหมัดแน่นเชียว

"ต้อม"

"ไม่ต้องพูดพี่ อยากให้ไปผมก็จะไป ไม่ต้องมาพูดแล้ว"

มันไม่มองหน้าผมเลยนะครับ เสียงนี่ประชดประชันสุดฤทธิ์

"ต้อม ดีแล้วที่เราตัดสินใจได้"

"แต่พี่จำไว้นะ ผมจะไม่มีวันยอมแพ้มันเด็ดขาด"

หือ อะไรน๊ะ

"ต้อม"

"ผมจะกลับมาทวงพี่คืนจากมัน"

"ต้อม"

เป็นครั้งที่สามหรือสี่ไม่รู้แต่ผมได้แต่เรียกชื่อมันอยู่แบบนี้ ต๊าย สมองตีบตันไม่ประมวลผลสิครับท่าน ไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้จะมีคำใดเอ่ยออกมา นายพลจนมุมแล้วครับ

"ผมจะทำตัวเองให้ดี ดีกว่ามัน แล้วผมจะมาเอาพี่คืน"

"พี่จะรอ"

กรี๊ด ทำไมชั้นพูดออกไปแบบนั้นเนี่ย ตายๆ อยากจะตบปากตัวเองสักร้อยที โอ๊ย อะไรเนี่ย ชั้นอุตส่าห์แก้แทบตายผูกปมเข้าอีกแล้ว กระโดดน้ำประชดชีวิตเลยดีไหมเนี่ย

"จริงนะพี่"

นั่นไงครับ มาๆมารุมตบผมที โอยๆไม่ไหวจริงๆผมเนี่ย

"อืม"

แน่ะ ยังอีก โอ๊ยปากกับใจทำไมมันตรงกัน เอ้ย ทำไมมันสวนทางกันแบบนี้เนี่ย กรี๊ด ไม่ไหวแล้ว

"แต่อย่าให้มันเอาบ่อยนะพี่ เดี๋ยวหลวม"

เอ่อ ผมมัวแต่ด่าทอตัวเองอยู่ในใจไม่ทันตามมันนะครับ

"หือ"

"อย่าให้มันเอาบ่อยนะ ผมไม่ชอบ"

"อะไรแก บ้าเหรอ ไหนบอกใหญ่ไม่ใช่เหรอจะกลัวอะไร"

กรี๊ด ตามมันอีกแล้ว ผมเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมเนี่ย

"แน่นอน ความจริงผมไม่ชอบกินน้ำใต้ศอกใครหรอกนะ แต่สำหรับพี่ผมยอม"

"เข้าไปได้ยัง ยุงกัด"

ผมเปลี่ยนเรื่องทันที ก่อนที่จะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ มันเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมนี่สิยืนเอ๋ออยู่ที่เดิม นี่จะบอกให้รู้ ผมสาบานเลยว่าถ้าใครเป็นผมนี่นะคงไม่มีหรอกที่จะไม่คิดอะไรแบบนั้นกับมัน มาตบผมเลยสิเอา ไม่รู้สินะถ้าไม่ติดศีลธรรมอันดีงามที่มีอยู่น้อยนิดในตัวนะ ผมกินมันไปนานแล้ว เพราะไอ้ต้อมน่ะมันน่ากินมากขอบอก ใครรักมั่นแค่ไหนก็เถอะ กรี๊ด อกอีแป้นจะแตกตาย ไปเรียนเสียที่โน่นล่ะแก ชั้นจะได้ไม่ผิดศีลธรรม ผัวหลวงนั่นก็เอร็ดอร่อยอยู่ไม่น้อย โอ๊ยๆ ไม่เอาๆ อย่าดีแต่แรดไปวันๆ เราต้องพอเพียง ต้องรู้จักพอ โอยๆ ตบตัวเองดีไหมเนี่ยคิดอะไรลงไป คืนนี้ต้องสองยกๆเท่านั้น

"คุยนานเชียวนาย มีอะไรกันหรือเปล่า"

คุณนายแม่ถามขึ้น เพราะผมเดินกลับเข้าไปก่อนไอ้ต้อมอีก

"ก็นิดหน่อยแม่ น้องมันยังไม่ค่อยแน่ใจเรื่องๆผอยู่นี่โน่น เหมือนมันกลัว"

"อ้าวเหรอ มาเดี๋ยวแม่พูดให้"

"อย่าเลยแม่ ผมพูดแล้ว อย่าเพิ่งไปรื้ออะไรขึ้นมาอีก เด็กมันจะเสียกำลังใจ มันยิ่งคิดมากๆอยู่นะ"

"มีอะไรต้องคิดมาก เรียนต่ออเมริกามีแต่คนอยากไปทั้งนั้น"

อีพี่ชายผมครับมันดอดขึ้น

"ก็เขาไม่ได้เห็นแค่ตรงนั้นนี่พี่แพศยา มันมีพ่อมีแม่ พ่อมันก็ไม่สบาย น้องมันก็ยังเล็กๆ มันเป็นลูกคนโตนี่ต้องรับผิดชอบดูแลครอบครัว เหมือนพี่หรือเปล่าล่ะ"

"เอ้ย พี่ก็ดูแลนะครอบครัว"

"มาก ดูแลที่สุด"

"นั่น กัดกันเองอีกแล้ว บอกแล้วให้เงียบๆตาแพทย์ เราจะไปมีฤทธิ์มีเดชอะไรสู้กับนายมัน มาแม่เอง"

อ้าวนะ กรี๊ด อะไรเนี่ย มาเลยรุมเลย

"พ่อล่ะ รุมนายอีกคนสิ"

ผมประชด

"อ้าวนายพ่อไม่เกี่ยวนะ"

"อย่างแกน่ะ ชั้นคนเดียวก็อยู่หมัดแล้ว อย่าไปชวนพ่อเขามาเข้าพวกไม่ได้ผลหรอก"

"อะไรอ่ะแม่ จะว่าอะไรอีกว่ามาเลยมา"

ผมทำท่าแบบเซ็งๆ อีพัทกับอีป้ามันก็นะหัวเราะคิกคักพอใจอยู่ สรุปคุณนายก็ไม่ได้อะไรมากหรอกครับพอดีไอ้ต้อมกลับมา ก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุย คุยอีกนิดหน่อยก็กลับ เพราะพรุ่งนี้ต้องไปชลบุรีแต่เช้า ขากลับนี่ก็นั่งรถกลับเหมือนเดิม ไอ้ต้อมแม่ผมไม่ให้กลับหอนะครับให้นอนกับพี่ชายขอเตียงเสริมเขาเอา มันอิดออดเหมือนกัน แต่ผมไม่ได้ช่วยแล้ว ให้อยู่ในความปกครองของคุณนายแม่แกซะเลย ฤทธิ์เยอะนัก เฮ้อเหนื่อยมากกว่าจะได้นอน

"คุณไปให้ความหวังอะไรมันหรือเปล่า ทำไมมันต้องเสียใจขนาดนั้น"

ก่อนนอนคุณสามีก็นะ ไม่ยอมลืมอีก

"ใครจะไปให้ความหวังอะไรใคร บ้าเหรอแก"

"ไม่รู้ล่ะ แต่ทำไมมันต้องเสียใจขนาดนั้น ถึงกับร้องไห้"

"อ้าว นี่แกไม่รู้เหรอว่าชั้นหน้าตาดีมีเสน่ห์ ช่วยไม่ได้นะมันมาชอบชั้นเอง"

"หึหึ ไม่ได้นะ ต่อจากนี้ห้ามไปสวยเรี่ยราด"

"อะไร ชั้นไม่ใช่หมานะจะได้สวยเรี่ยราด"

ผมหันไปขยุ้มคอมันทันที แหมนะดูมันเปรียบเทียบ

"อิอิ ก็หวงอ่ะ"

"ชั้นก็หวงแกเหมือนกันล่ะ ทำการบ้านสิคืนนี้น่ะ"

อ๊าย แรดไปไหม ไม่เนอะ คือจะมาทะเลาะกันทำไมล่ะ ไม่มีประโยชน์มาทำอะไรที่ทำให้อดีนาลีนมันหลั่งดีกว่า อิอิ สบายตัวกว่าเยอะ

ตอน ที่นั่งรถไปชลบุรี มีแค่ผมพ่อแม่แล้วก็ไอ้ต้อมนะครับ หลานๆให้พี่ปริ๊นดูเพราะถ้ามาการงานคงเสียหมด พอดีคุณสามีหยุดอีป้าก็หยุดมันสองคนจึงอาสาพาพี่ชายผมไปเที่ยว ใช้รถคุณสามีนั่่นล่ะครับ ผมเองหวั่นอยู่ในใจเหมือนกันนะว่าแม่กับพ่อจะแสดงท่าทีที่ไม่เหมาะสม คือคิดไว้ก่อนอ่ะนะ ปกติแล้วพ่อผมเนี่ยเป็นคนนิ่งๆ ถึงนิ่งมากที่สุดไม่งั้นคงไม่โดนคุณนายยุพินจับทำสามีมาจนป่านนี้หรอก อิอิ ส่วนคุณแม่ผมน่ะ ผมว่าไม่หรอกนะถึงจะพูดตรงๆไปหน่อย แต่เรื่องการมองคนในแง่ลบเนี่ยผมยังไม่เคยเห็นคุณแม่ผมทำ เอาเถอะ คิดเล่นๆไปก็เท่านั้นเอง

"อย่างที่ดิฉันแจ้งให้ทราบนั่นล่ะค่ะคุณ ว่าลูกชายของดิฉันประสงค์อยากจะดูแลส่งเสียลูกต้อมให้ร่ำเรียน ทางเราไม่ได้หวังผลประโยชน์อะไรตอบแทนหรอกนะคะ คือถือว่าเป็นเครือญาติกันก็แล้วกัน จะว่าไปพอไปอยู่ที่โน่นลูกต้อมก็ต้องช่วยดิฉันกับครอบครัวดูแลร้านอาหาร เวลาเลิกเรียนก็ต้องทำงาน"

คนที่เริ่มเปิดประเด็นคือผมนะครับ เล่าไปยาวแสนยาว พ่อกับแม่ไอ้ต้อมนั่งฟังอยู่ ตอนแรกที่รถไปจอดก็ปรี่เข้าต้อนรับเป็นอย่างดี แววตาที่อัดแน่นไปด้วยความยินดีปรีดา ผมมองทีไรผมมีความสุขทุกที แล้วแบบนี้จะให้ผมทิ้งขว้างมันได้ยังไงกัน พอผมพูดจบแจ้งถึงความประสงค์ที่พาพ่อแม่มาพบวันนี้แก่ท่านทั้งสองไป แม่ผมก็เริ่มเสริม เพราะสีหน้าท่าทางของทั้งสองดูตกใจ เหมือนทำอะไรไม่ถูก

"แต่ทางอีชั้นไม่มีเงินจะเป็นค่าตั๋วเรือบินให้มันหรอกนะคะคุณ ใจจริงก็อยากจะให้ลูกได้เรียนสูงๆอยู่เหมือนกัน แต่"

"ไม่ ต้องห่วงนะคะคุณพี่ เรื่องเงินเรื่องทองทางคุณน้องไม่เก็บคืนหรือเรียกคืนหรอกนะคะ สบายใจได้ ที่ทำอยู่นี่ไม่ได้ทำกับใครทุกคน นับว่าเป็นบุญที่สะสมมาแต่ชาติปางก่อนเถอะนะคะ ชาติก่อนเราคงได้เกี่ยวดองกัน ชาตินี้เราจึงได้กลับมาเกื้อหนุนกันอีก"

โอ้โห คุณนายแม่เธอตีสนิท คุณพี่คุณน้องทันที ส่วนแม่ของไอ้ต้อมแทบจะหมอบติดกับแคร่ใต้ถุนบ้าน

"แต่ว่า"

"ไม่ ต้องห่วงหรอกนะครับ ผมรับรองว่าจะไม่มาหลอกลวง เรื่องเอกสารทุกอย่างทางผมจะเป็นคนจัดการเอง ส่วนเรื่องที่ไม่ไว้ใจหรือยังไม่สบายใจนั้น ลูกชายผมก็ทำงานอยู่ธนาคารต่างชาติที่กรุงเทพฯ รับประกันได้นะครับ"

"ผม ก็ไม่ได้คิดว่าลูกนายจะมาหลอกกันหรอกนะครับ ต้องกราบขอบคุณคุณทั้งสองเสียด้วยซ้ำที่เมตตาไอ้ต้อมมัน แต่มันใหญ่หลวงไปไหมครับ กับการที่จะส่งเสียเด็กคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้จักมักจี่มาก่อนไปร่ำเรียนถึง เมืองนอกเมืองนา เพียงเพราะเขารู้จักกับลูกชายของคุณ"

พ่อไอ้ต้อมพูดเสียงสั่น ผมเองมองหน้าพ่อกับแม่ จริงเหมือนกันนะ

"คุณ พ่อครับ ผมกับต้อมเราเป็นพี่น้องกัน  เพิ่งจะรู้จักกันก็จริง แต่มันไม่ได้สำคัญอะไรนี่ครับ คนเราต่อให้คบกันมาสิบยี่สิบปีสนิทชิดเชื้อกันมาก แต่เวลาอยากให้ช่วยเหลือเจือจุนอะไรก็ปัดปฏิเสธไปเสียทุกที กับการที่ผมกับต้อมรู้จักกันแค่ไม่นานแต่ผมยินดีและเต็มใจที่จะช่วยเหลือต้อ ม เหตุผลก็คือต้อมมันเป็นคนดี เท่าที่ผมสัมผัสได้ อันนี้ก็ต้องยกความดีให้คุณพ่อกับคุณแม่ที่เลี้ยงต้อมมาอย่างดี แล้วคนดีๆทำไมผมถึงต้องมองข้ามล่ะครับ ในเมื่อบางอย่างผมสามารถให้ได้ อย่างโอก่าสในครั้งนี้"

คุณนายแม่ผมเอามือมาตีขาเบาๆปล้วยิ้ม คงจะถูกใจนาง

"อย่า เป็นกังวลไปเลยค่ะคุณ เราถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เรื่องลูกต้อมน่ะไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ คุณน้องจะดูแลลูกต้อมให้เหมือนกับลูกชายของตัวเอง"

"โอ"

แม่ของ ไอ้ต้อมเป็นคนแรกที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จากที่หมอบอยู่แล้วก็ซุกหน้าลงกับ ฝ่ามือ แม่ผมเองก็น้ำตาซึมโผเข้าไปประคองร่างเอาไว้ สะท้อนใจเหลือเกิน ผมเข้าใจความรู้สึกของพ่อกับแม่ไอ้ต้อมนะ เข้าใจเป็นอย่างดี ใครที่ไหนก็ไม่รู้เหมือนจะมาพรากดวงใจออกจากอก ดวงใจที่เฝ้าฟูมฟักดูแลมาแต่เยาว์วัย เข้าใจผมด้วยเถอะนะคุณพ่อคุณแม่ ผมจะทำให้คุณพ่อคุณแม่มีชีวิตที่สบายกว่านี้ ผมเองก็น้ำตาไหล ไอ้ต้อมมันนั่งอยู่ไกลๆครับไม่เข้ามาใกล้

"ดิชั้นฝากลูกชายด้วยนะคะคุณ ดุด่าว่ากล่าวแทนอีชั้นให้ด้วย"

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะคุณพี่ คุณน้องจะรักลูกต้อมให้ได้มากเท่าๆกับคุณพี่ อย่าเสียใจไปเลยนะคะ"

ดราม่าได้อีก โอยๆไม่ไหวแล้ว ผมเดินออกมาน้ำตาไหลพราก ไอ้ต้อมเองก็ก้มหน้าอยู่

"พี่ๆ พี่จะพาพี่ผมไปเมืองนอกเหรอ ผมไปด้วยสิ"

หมด เลยผม ความมานะพยายามที่อดทนอดกลั้นทำให้น้ำตาไหลออกมาเหมือนแอน ทองประสม มันพังลงทันที โอย เจ็บปวดเหลือเกิน แววตาของน้องโต้งเสียดใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายทรุดตัวลงนั่งต่อหน้าต่อตาไอ้ต้อมนั่นล่ะครับ

"พี่"

"พี่ พี่ พี่จะพาพี่ต้อมไปเรียนต่อไงครับโต้ง เรียนสูงๆล้วส่งเงินมาให้เราเรียนด้วยไงครับ เราต้องเป็นเด็กดีนะ"

ผม สะอึกสะอื้นพูดออกมา ไอ้ต้อมมันเข้ามาจับบ่าไว้ กอดหน่อยเถอะ อ๊าย ไม่ไหวแล้ว ผมโผเข้ากอดมันเลยสิครับ ดราม่าก็ขอมีคนซบหน่อยเถอะ ไหนๆ ผัวก้ไม่มาด้วย จะกอดพ่อก็ดูจะดราม่าหนักกว่าเดิมอีก เอาไอ้ต้อมนี่ล่ะ

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล เพิ่งเขียนเสร็จ ลงร้อนๆเลยน้า ผมไปรับจ้างมาเหนื่อยแทบตาย งานประจำก็มี พอดีเพื่อนขอให้ไปช่วย เหอๆ แทบตายเลยผม มาแค่นี้ก่อนน้า เดี๋ยวค่อยว่ากันน้า ขอบคุณทุกคนนะครับที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจ จุ๊บๆ  

[rellachulla]

จิ้มก่อนอิอิ

นายน่าจะเป็นรักแรกของต้อม
ถึงได้ฝังจิตฝังใจ ดื้อที่จะรักอย่างนี้
เข้าใจเลยว่าทำไมนายถึงตอบแบบให้ความหวัง
วัยรุ่นนี่ความคิดความอ่านยังไม่เยอะเท่าที่ควร
ไปเมืองนอกแล้ว คงเข้าใจ ใจตัวเองมากขึ้น
ไม่อยากให้เกิดรักสามเศร้าเลย
มันอึดอึด อ่านตอนนี้อึดอัดแทนมากเลย

+1 จ้ะ

[Ottomechan]

น้องต้อมเอาจริงด้วย

เชียร์คุณหลวงเหมือนเดิมค่ะ