องก์ ๓๙
ผมแอ๊บกอดไอ้ต้อมอยู่สักพัก แหมนะตัวมันอุ่นดีนะเนี่ย อิอิ อยากจะซบนานๆเหมือนกัน แต่ว่าน้องชายมันมาส่องดูก่อน คือแบบว่าอายเด็กนิดหน่อย
"พี่ๆ ถ้าพี่ต้อมไปอยู่เมืองนอก ผมเรียนจบแล้วจะได้ไปเมืองนอกเหมือนพี่ต้อมไหมอ่ะไหมอ่ะ"
คือว่ามันเอาหน้ามาเกือบจะแนบหน้าผมเลยนะ ไอ้ต้อมนี่มันก็ใช้ได้นะกอดแน่นเชียวเคลิ้มไปเลยผม
"อ้อ เอาไว้เรียนจบก่อนนะครับน้องโต้ง แล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้อยากกินไอติมไหม เดี๋ยวพี่พาไปกิน"
"กินครับ ผมอยากกิน"
"ป่ะต้อมเดี๋ยวออกไปเดินเล่นกัน พาน้องโต้งออกไปด้วย ไปเดินห้างกันเนอะโต้ง"
ผมทำท่าปาดน้ำตาออกจากหน้าแล้วลุกขึ้น ไอ้ต้อมมันก็ดูซึมๆนะ หมดเวลาดราม่าแล้ว จะว่าไปสามีไม่อยู่พามันไปเดินเล่นหน่อยเถอะ เพราะตอนนี้สามีทราบแล้วว่าไอ้ต้อมมันอะไรยังไง ถ้าเลิกงานแล้วจะออกมาเดินเล่นกับมันเหมือนแต่ก่อนคงไม่ได้แล้ว กลัวสามีจะตบเอา ไหนๆก็ไหนๆ ขอเดินเล่นหน่อยเถอะวันนี้ ผมเดินไปบอกผู้ใหญ่แล้วก็ขับรถไปพัทยาครับ ไม่รู้จะไปไหนดี
"ยังไม่สบายใจอยู่เหรอต้อม"
ผมต้องถามมันครับ เพราะไอ้นี่เล่นเงียบตลอดทาง ผมคุยกับน้องโต้งจนไม่มีอะไรจะคุยแล้ว แต่ไอ้ต้อมมันก็เงียบเหมือนลืมปากไว้ที่บ้าน
"เปล่าพี่"
"แล้วอะไรล่ะ ทำไมเงียบจัง"
"ก็ไม่รู้จะคุยอะไร"
"อ้าวนะ เออๆ ไม่คุยก็ไม่คุย"
"พี่อยากคุยไรก็คุยมาดิ"
ดูมันครับ แหมนะ
"ชั้นก็ไม่อยากคุยกับหินกับปูนหรอกนะแก"
"ผมไม่ใช่หินใช่ปูนนี่ คุยได้ ผมไม่ถือ"
เออนะ เอากูอีกแล้ว ไอ้นี่มันวอนนะครับ
"โต้งหิวไหม แป๊บนะครับเดี๋ยวก็ถึงแล้ว"
"ครับพี่ ผมอยากนั่งรถพี่มาห้างบ่อยๆจัง"
"เหรอครับ งั้นเดี๋ยวพี่มาหาบ่อยๆดีกว่าเนอะ เดี๋ยวเราก็โต ใช้การได้แล้วนี่ อิอิ"
"อะไรพี่ คิดอะไรกับน้องผมน่ะ ไม่ได้นะ"
ได้ผลครับ แหมนะทีแบบนี้หันขวับๆ
"คิดอะไร ไม่ได้คิดอะไร"
"อย่ามา ที่พูดเมื่อกี๊หมายความว่าไงอ่ะ"
"ตามที่พูดไงต้อม อะไรล่ะ สนใจด้วยเหรอ"
"อ้อ นี่ยั่วผมเหรอพี่"
"แล้วแต่จะคิด ไม่อยากคุยเองนี่"
"จำไว้เลยคนใจร้าย งอนแล้วด้วย"
"อะไรของแกไอ้ต้อม อย่ามาทำเป็นสาวแตกใส่ชั้นนะ งอนเงินอะไร แกไม่อยากคุยเอง ชวนคุยปากจะฉีกอยู่แล้วเนี่ย"
"อ่านะ นอนนะพี่ อย่ากวนนะ"
ดูมันครับเอนเบาะลงนอนเฉยเลย อยากจะโบกมันสักทีนี่ถ้าไม่เห็นว่ามันเศร้าอยู่นะจะหวดให้แล้ว น้องโต้งก็ตาปรือๆคงโดนแอร์เลยง่วงขึ้นมา รู้ไหมผมมีอะไรจะสารภาพ บอกตามตรงนะเวลาขับรถไปน่ะผมก็คอยมองดูหน้าไอ้ต้อมตลอดนะ เวลามันอยู่นิ่งๆหลับตา แผงขนตายาวดำขลับเปลือกตาไม่ได้กลอกกลิ้งไปมานูนๆขึ้นกลมๆ สันจมูกที่โด่งรับกับรูปหน้าหล่อๆของมัน ขอสารภาพเลยละกันว่าชอบมันเหมือนกันนะ ให้ตายเถอะ กรี๊ด ผัวหลวงนั่นก็หล่อบาดใจ ไอ้นี่ก็อีกคนมันจะบาดจิตบาดใจไปถึงไหนกัน โอ๊ย นี่ชั้นทำบุญมาเยอะหรือว่าทำบาปมาหนากันเนี่ย โอยๆ นี่น้องนะน้อง พุทโธ ธัมโม ลงๆ
"มองไรพี่"
อ๊ะ มันไม่ได้หลับนี่
"เปล่า มองกระจกส่องหลัง"
"อย่ามา แอบมองผมเหรอ"
"นี่แกน่ะจะมองชั้นไม่ต้องแอบหรอกนะ ทำไมต้องแอบ"
"หึหึ ก็เหมือนกำลังทำใจไงพี่ อยากใช่ไหมแต่กลัวนอกใจผัว"
กรี๊ด กรี๊ด เหมือนโดนน้ำร้อนสาดหน้า ผมหันหน้าเอียงไปนอกกระจกรถ ยิ้มสิครับ อิอิ มันรู้อ่ะ นี่ผมปิดไม่มิดเลยเหรอเนี่ย
"นี่มากไปไอ้ต้อม ถ้าชั้นจะทำน่ะชั้นไม่จำเป็นต้องกลัวใครหรอกนะ"
"เบื่อคนโกหกว่ะ"
"ไอ้ต้อม"
"ผมตัดสินใจแล้วพี่ ผมจะอดใจรอผมกลับมาก่อนเถอะ แล้วพี่ค่อยกินผมนะ รอได้ไหม"
เอ่อ นี่ผมหรือว่ามันกันแน่นะที่ต้องพูดแบบนี้
"ได้ข่าวไปสี่ห้าปีนี่นะ ใครกันแน่จะรอไม่ไหว"
"สี่ห้าปีแป๊บเดียวล่ะพี่ ตอนนั้นผมก็โตเต็มวัยแล้ว น้ำเชื้อแข็งแรงพร้อมเป็นพ่อพันธ์ให้พี่ล่ะ"
"นี่ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เออแล้วคิดหรือยังว่าจะเรียนต่ออะไร"
ผมเบื่อจะเถียงกับมันครับ กลัวเหลือเกิน อิอิ กลัวว่าจะอดใจไม่ไหว
"ยัง ไม่คิดอ่ะ เรียนไรก็เรียน พี่ก็รู้ภาษาผมไม่ค่อยเก่ง"
"อืม แต่ไปอยู่โน่นไม่ต้องห่วงหรอกนะ แม่ชั้นเขาจัดการเอง"
"โหย น่ากลัวอ่ะ"
"กลัวไร แม่แค่เข้มงวดเรื่องการเรียนเท่านั้นล่ะ อย่างหลานชั้นอยู่บ้านแม่ไม่ให้พูดภาษาอังกฤษ แต่อย่างแกเนี่ยภาษาไทยคงไม่ได้ใช้หรอกนะ"
"เฮ้อนะ ผมเริ่มหนักใจแล้ว"
"เอาน่าแก คิดอะไรมากมาย เดี๋ยวมันก็ชินเองล่ะ"
"ผมคงคิดถึงพี่แย่เลยอ่ะ"
วกกลับมาเรื่องเดิมอีกแล้ว
"คิดถึงก็ตั้งใจเรียนดิ จะได้รีบกลับมา"
แต่ก็ไม่ได้ผลหรอกนะผมไม่ได้คล้อยตามหรอกนะจะบอก ผมไปถึงที่พัทยาเกือบบ่ายสองโมง พามันสองคนไปเดินเล่น ผมซื้อเสื้อใหม่ให้น้องโต้งด้วย คือว่าผมไม่ได้สงสารน้องมันนะครับ แต่ผมแค่เห็นใจไม่รู้สิ ไม่ได้เรียกว่าสงสาร แต่ผมอยากให้ในสิ่งที่ผมให้ได้ น้องโต้งก็ดูมีความสุข อะไรที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรงของเราแต่มันสร้างรอยยิ้มให้คนอื่นผมก็อยากทำนะ อุ๊ยตาย แลดูเป็นนางเอกขึ้นมาทันที เชิดใส่
"อยู่ไหนเนี่ยคุณ"
ยังไม่ไปถึงไหนเลยครับ ตัวจริงเขาโทรฯมา ผมนี่ลนลานขึ้นมาทันทีแต่ก็ทำท่าเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไอ้ต้อมมันก็คอยมองอยู่ แหมนะ
"อยู่พัทยา มาเดินเล่น"
"ไปกับใคร"
ดูครับ เสียงเข้มขึ้นมาเชียว
"ไอ้ต้อมกับ"
"นั่น"
"นี่แก มากับน้องมันอีกคน นี่ไม่ไว้ใจชั้นเหรอ"
ผมรีบแหวขึ้นก่อนที่มันจะพูดไปมากกว่านี้
"ไม่ใช่ไม่ไว้ใจคุณ แต่ผมไม่ไว้ใจมัน"
"เอาน่าแก อย่าคิดมากน้องมันไม่อะไรแล้ว"
"ไม่รู้ล่ะ หวงนี่หว่า"
"จ้าพ่อคุณ เดี๋ยวเย็นๆก็กลับแล้วนี่ ว่าแต่หลานชั้นเป็นไงบ้าง"
"ฮ่าๆ หลานคุณติดผมแล้วล่ะ แกะไม่ออกแล้ว"
"คนไหน"
"ปริ๊นไง"
"จริงเหรอ ปริ๊นเนี่ยนะ"
"จริงดิ เนี่ยเกาะขาผมอยู่เนี่ย"
"แกไปทำท่าไหนหลานชั้นถึงติดขนาดนี้"
"อิอิ ไม่บอก"
ผมคุยกับมันอยู่แค่พักเดียวล่ะครับ เพราะมีสายตาพิฆาตจ้องมองอยู่ เอาเป็นว่ามันก็อึมครึมอยู่แบบนี้ล่ะครับ พ่อกับแม่ของผมตกลงกับพ่อแม่ของไอ้ต้อมเรียบร้อยดีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พอกลับไปถึงกรุงเทพฯต้องทำอะไรอีกหลายอย่าง ผมเองก็ต้องวิ่งเอกสารทุกอย่าง ทั้งให้แม่รับไอ้ต้อมเป็นบุตรบุญธรรม ส่งเรื่องไปมหาวิทยาลัยที่โน่นรอให้เขาตอบรับ แต่เรื่องนี้ไม่น่าจะมีปัญหาเพราะผมเองก็เป็นศิษย์เก่าฝากฝังกับอาจารย์คงจะ ได้ เรื่องพาสต์ปอตวีซ่างานนี้ขอให้อีพัทมันช่วยเดินเรื่องให้เพราะมันทำงานอยู่ กับองค์กรต่างชาติทำบ่อยคงไม่มีอะไรอีกเช่นกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องพาครอบครัวไปเชียงใหม่ก่อนอยู่ดีนั่นล่ะครับ ไอ้ต้อมไม่ได้ไปด้วยเพราะติดเรียนมันบอกอาทิตย์หน้าก็จะสอบปลายเทอมแล้ว ก็มีอีป้า ไอ้หลวงนั่นล่ะครับที่ไปด้วยได้ รถก็ต้องเปลี่ยนเป็นรถตู้ครับถึงจะไปกันหมด คุณสามีกับพี่ชายเป็นคนขับ ตอนไปผมก็นั่งหน้าคู่กับมันมีพี่ปริ๊นนั่งด้วยอีกคนติดจริงอะไรจริงนะเนี่ย นึกว่ามันจะล้อเล่น
"พี่ปริ๊น อย่าไปจับอาเขาสิครับ อาขับรถอยู่นะ"
ผมต้องคอยแกะมันออกมาจากตัวไอ้หลวงครับ แหมหลานผมนี่มันขี้สงสัย อะไรยังไง ทำไมอยู่แบบนี้ ไอ้หลวงก็นะหัวเราะชอบใจอยู่มันคงไม่เคยมีเด็กตัวเล็กๆแบบนี้คอยกวน มันก็ตอบนะเวลาหลานถาม
"ทำไมอาหลวงมีขนตรงปากอ่าอานาย"
ไม่ได้ถามเฉยๆนะเออหลานผมมันเอื้อมมือน้อยๆของมันพยายามจะจับอยู่
"เขาเรียกหนวดนะพี่ปริ๊น เดี๋ยวพี่ปริ๊นก็มี"
"อ่า ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นไม่อยากสกปรก"
"ฮ่าๆ ตายแล้วตาปริ๊น สกปรกอะไรกันลูก เดี๋ยวโตขึ้นเราก็จะมีเหมือนอาเขานั่นล่ะ"
คุณนายแม่หัวเราะลั่น
"แต่ทำไมของพี่ต้อม ไม่แข็งแบบนี้อ่าคุณย่า หือ อานาย"
"อ้อ ของพี่ต้อมยังไม่ได้โกนครับพี่ปริ๊น"
"ไม่เข้าใจ"
เอ่อ เหวี่ยงไปด้านหลังดีไหมเนี่ย มันทำหน้าย่นๆใส่ผมนะแล้วหันไปหาไอ้หลวง
"เอ๋ ทำไมปิกาจู้อาหลวงมันตื่นนอนอ่ะ"
กรี๊ด หลานชายผมจู่โจมหนักครับ มันมุดเข้าไปในตักของไอ้หลวง คือว่าสามีมันใส่กางเกงผ้าฝ้ายขาสั้นนะครับเสื้อยืดธรรมดา มันก็ไม่ได้ตื่นตัวอะไรหรอกครับ อิอิ มันปกตินั่นล่ะแต่หลานผมมันเอามือไปจับคงเห็นว่าโตกว่าของมัน
"เอ้ย อย่าจับครับน้องปริ๊น"
"ทำไมอ่ะ ทำไมหวง ทีของปริ๊นยังไม่หวงเลยอ่ะ"
ดูมันครับ แน่ะยังอีกยังไม่ปล่อยมือ
"พี่ปริีนมานี่เลย อย่าไปยุ่งกับอาเขา มาหาอานายมา"
"มะเอาอ่ะ ของอานายปริ๊นเบื่อ"
กรี๊ด ดูหลานสุดที่รักของผมสิครับ
"เบื่อไม่ได้นะพี่ปริ๊น งั้นไปจับของพี่แดนดิของแปลก"
"นี่นายไปเสี้ยมหลานชั้นนะ ไม่เอาพ่อปริ๊นอย่าไปทะลึ่ง มาหาย่ามา"
"ไปเลยพี่ปริ๊น พี่เจคพาน้องไปด้านหลังหน่อยดิ"
"ปริ๊นมาหาพี่แดนเร็ว มากินหนมกัน"
อีป้ามันก็ช่วยเรียกนะครับ ไอ้นี่ไม่ยอมนะตอนแรกต้องหลอกล่อหลายอย่างเล่นเอาจนเหนื่อย พี่ชายมันก็นิ่งซะเล่นแต่เกมกดสนใจน้องมันที่ไหน ส่วนพ่อผมก็เอนหลังหลับตาสบายใจเชียว คุณพี่ชายก็คุยกับอีป้าบ้างอ่านหนังสือพมพ์บ้าง เป็นตัวประกอบที่สมบูรณ์แบบจริงๆ มีมาให้ฉากมันเต็มเฉยๆไม่มีบทพูด น่าหมั่นไส้ที่สุดเอาเป็นว่าทริปเชียงใหม่นี้ไม่เล่านะครับก็โอเคไม่มีอะไร มาก แต่กลับมานี่แทบตายเหนื่อยมาก ไม่คิดเลยนะว่าไปพักผ่อนจะเหนื่อยลากขนาดนี้
"แม่พรุ่งนี้ขอหยุดวันนะ เหนื่อยจะไปทำหน้า"
ผมบอกแม่ตอนไปส่งกลับเข้าโรงแรม
"อ้าว แล้วแม่ล่ะ"
"แม่ก็เดินดูอะไรแถวนี้ดิ พี่แพทย์ก็เคยอยู่กรุงเทพฯ นะพี่พาแม่เดินหน่อย"
"หลงแล้วนะนาย"
"แหมหลงเขาก็ไม่หลอกหรอกน่าพี่ นายเหนื่อย"
"แหมแม่มาทั้งที ไม่อดทนเลยนะเรา"
"ปล่อยลูกมันไปพักเถอะแม่ เดี๋ยวไปเดินห้างใกล้ๆนี่ก็ได้ นายไปพักเถอะลูก คงตากแดดเยอะ"
โอ คุณพ่อสุดประเสริฐของผม
"เออๆ ตามใจ แล้วจะไปทะเลไหวไหมเนี่ย"
"โหแม่ ยังมีทะเลอีกเหรอ นี่นายต้องตามเรื่องไอ้ต้อมด้วยนะ ไปทะเลใกล้ๆได้ไหมล่ะ"
"นั่นสิแม่ ต้องเดินเรื่องหลายอย่างเหมือนกันนะ"
"คุณนี่ก็ถือหางลูกตลอดนะ ยังมีเวลาอีกถมไป แล้ววันนี้พ่อต้อมเลิกเรียนแล้วไม่มาหาแม่เหรอ"
"เดี๋ยวนายโทรฯบอกให้นะแม่ ขอกลับไปนอนก่อน ไม่ไหว"
พอส่งครอบครัวเข้าโรงแรมได้ก็แทบอยากจะกรี๊ดออกมาล่ะครับ อะไรกันทำไมมันร้าวไปทั้งร่างขนาดนี้ นี่ชั้นไปเที่ยวมานะไม่ได้ไปออกรบ
"พี่มีเรื่องจะบอก"
ไอ้ต้อมมันส่งข้อความมาครับ นานแล้วล่ะแต่ผมไม่ได้ดู
"ว่าไงต้อม เลิกเรียนยัง"
ผมนั่งอยู่บนรถนั่นล่ะครับวันนี้เขามาเอารถตู้คืนแล้ว ที่จริงรถผมเสร็จได้สองวันแล้วล่ะครับแต่ตอนนั้นอยู่เชียงใหม่ แผลที่ไหล่ก็ยังไม่หายหรอกปกติจะชอบอุ้มพี่ปริ๊นนะแต่ทริปนี้งดโบ้ยไปให้ สามีตลอดเดี๋ยวแม่จับพิรุธได้ขี้เกียจมานั่งเล่าให้ฟัง
"สอบเสร็จแล้วพี่ ผมไม่ได้ไปโรงเรียน"
"อ้าวเหรอ สอบเสร็จแล้วหยุดเลยเหรอ หรือว่าวันเสาร์"
ผมเริ่มงงกับตัวเองไม่ค่อยจำวันหรอกครับ
"วันอังคาร ไม่หยุดหรอกพี่ แต่ไม่อยากไป"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
"มีคนมากวนว่ะพี่ตอนก่อนสอบน่ะ"
"หือ หมายความว่าไงมีคนมากวน ใคร"
"เขามาหาที่โรงเรียนดิพี่ ผมอายคนแทบตาย เขามาร้องบอกใครต่อใครหน้าโรงเรียนว่าเขาเป็นแฟนผมน่ะพี่ อายคนว่ะ ผมเลยไม่ไปโรงเรียน อาจารย์เขาก็เรียกไปตักเตือน"
"ไอ้เรย์เนี่ยนะทำแบบนั้น"
คือไม่ใช่ไม่เชื่อนะครับ แต่ว่ามันเป็นบ้าไปแล้วเหรอเนี่ย นี่ขนาดยังไม่ได้อะไรกันนะยังเป็นไปได้มากขนาดนี้
"ใช่ดิ ผมล่ะเซ็ง สอบไม่รู้เรื่องเลยอ่ะระแวง"
"อืม พี่เข้าใจ ต้อมอดทนเอานะ แป๊บเดียว เดี๋ยวพี่จะรีบเดินเรื่องให้เสร็จเร็วๆ จะได้ไปจากนี่เสียที"
"เขาคงเสียใจมากน่ะพี่ ร้องไห้ด้วยนะ ไม่อายเด็กเลยอ่ะ"
"ช่างมันเถอะต้อม เออ ถ้าไม่ไปเรียนเข้าไปหาแม่หน่อยดิ แม่เขาถามถึง"
"อ้อครับ แม่คิดถึงผม แล้วพี่ล่ะ"
นั่นแน่ ว่าแล้วเชียวมันต้องวกกลับมาเรื่องนี้จนได้
"อืม"
"อะไรอ่ะ"
"ตามนั้นล่ะต้อม ไปหาแม่หน่อย พี่เจคกับพี่ปริ๊นถามหาด้วยนะ"
"ไม่ยอมตอบอ่ะ"
"อะแฮ่ม"
นั่น จนสามีสงสัย
"น้องต้อม เย็นนี้มาทานข้าวด้วยกันนะ พี่ก็จะไปด้วย"
อีป้ามันทนฟังอยู่นานกระมัง ดอดขึ้น ส่วนสามีตาเขียวเชียว เหอๆ
"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะต้อม"
ผมวางสายไปเลย ไม่อยากคุยหลายทาง หมายถึงแก้ต่างนะ แต่กับไอ้หลวงมันคงไม่เท่าไหร่หรอก มันพอพูดรู้เรื่อง
"มีอะไรแก เห็นพูดถึงไอ้เรย์"
อีป้ามันถาม ผมก็เลยเล่าให้ฟังคร่าวๆไม่ละเอียดมากนัก
"ตายจริง ทำไมมันถึงทำขนาดนี้ ไปวอแวกับเด็กมันทำไมเนี่ย"
"นั่นสิ ท่าทางจะเป็นเอามาก"
"เขาคงเสียใจน่ะคุณ คงคิดอะไรไม่ออก"
"เสียใจให้ตายชั้นก็ไม่เอาหน้าตัวเองไปแห่ประจานให้เด็กมันหัวเราะเยาะหรอกนะ โตเป็นควายแล้วไม่รู้จักคิด"
"แหมคุณ คนเราไม่เหมือนกันนี่ ถ้าอย่างนั้นมันจะมีคนฆ่าตัวตายเพราะความรักเหรอ บางคนเรียนหมอด้วยซ้ำ เรื่องแบบนี้มันว่ากันไม่ได้หรอกคุณ"
ต๊าย นี่น่ะหรือสามี เริ่ดขึ้นทุกวันๆนะเนี่ย มันก็จริงของมันนะ คนเราย่อมไม่เหมือนกัน บางสิ่งเห็นเหมือนกันแต่รู้สึกนึกคิดตีความหมายกับสิ่งที่เห็นไปคนละอย่าง เอาเถอะ ยังไงเสียผมก็จะพยายามกันไอ้ต้อมออกมาจากไอ้เรย์ให้ได้ ไม่อยากให้มันแปดเปื้อนไปมากกว่านี้แล้ว
"แล้วให้ทำยังไงแก ชั้นไม่อยากจะทำร้ายใครแล้วนะ"
ผมหันไปถามอีป้า
"ปล่อยมันไปเถอะ มันโตแล้วเรียนก็ตั้งเมืองนอกเมืองนา เรื่องแค่นี้คิดเองไม่ได้ก็ไม่รู้จะให้ว่ายังไง เดี๋ยวน้องมันก็เรียนจบแล้วนี่ ไม่กี่วันก็ได้ใบประกาศฯแล้วนี่ ทนๆเอา"
"แต่ชั้นกลัวว่ามันจะหน้ามืดคิดทำอะไรแย่ๆเลวๆลงไปน่ะสิแก"
"อืม มันก็จริงนะพี่แดน เพราะตอนนี้ผมว่าเขาหูหนวกตาบอดไปแล้วล่ะ"
"นั่นน่ะสิ ไอ้ต้อมมันอยู่หอก็จริง แต่เวลามันไปโรงเรียนล่ะแก นี่ขนาดหน้าโรงเรียนมันยังมาทำเรื่องได้เลย"
"หรือแกจะลองคุยกับมันดู"
"บ้าเหรอแก หน้าชั้นมันยังไม่อยากจะมอง"
"หรือว่าให้ผมไปอัดมันเลยไหม"
"นะ เมื่อกี๊ยังมีความคิดดีๆอยู่เลย อะไรเนี่ยแก"
"ก็คิดไม่ออกก็อัดมันไงคุณ คิดอะไรมากมาย"
"อย่าเลยหลวง ชั้นว่าดูๆไปก่อนเถอะ เวลาน้องมันไปไหนมาไหนก็ให้มีเพื่อนไปด้วย อย่าไปคนเดียว เวลาเลิกเรียนแกก็ไปรับมันมาหาแม่สิ กว่าจะกลับก็อีกตั้งนาน"
"อืม"
"เฮ้ย ต้องเจอกันทุกวันเลยเหรอคุณ ไม่ได้นะ"
สามีร้องขึ้นทำหน้าตาเหมือนเจอผี
"อ้าว แล้วแกจะให้ทำยังไงล่ะ"
"แหมหลวงก็นะ ปล่อยมันบ้างเถอะ อีกไม่นานน้องมันก็ไปอยู่โน่นแล้ว เราเองก็ไม่มีก้างแล้วนี่ สงสารมันออกดูๆไปน่ะ"
แหมนะอีป้ามันเข้าใจพูด ไอ้หลวงมันทำหน้าเคร่งเครียดมากนะครับ ผมเองก็อมยิ้มไปตามระเบียบ
"นั่นสิ ต้องพามันไปทำเรื่องขอวีซ่านะแก ยังไงๆก็ต้องเจอกันอยู่ดี"
ผมเสริมครับ แหมนะจะไม่ให้เจอมันเลยก็นะสงสารมันเหมือนกันนะ ผมไม่อยากจะล้อเล่นกับความรู้สึกของใคร ผมรู้ว่ามันสำคัญ อย่างน้อยมีคนรักก็ยังดีกว่ามีคนเกลียด คนอย่างผมน่ะคนรักก็หายากจะตายอยู่แล้วพอมีหลงเข้ามาก็กระแดะเข้ามาพร้อมกัน อีก กรี๊ด ดันมาหน้าตาดีเอาอะไรป่านนี้ โว้ย
"ต้อม ปกติสิบเสร็จแล้วเขาไม่ปิดเทอมเลยเหรอ ทำไมยังต้องไปโรงเรียนอีกล่ะ"
ผมตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปถามมันอีกรอบ
"ก็ผมติดอีกวิชาอ่ะพี่ ต้องไปแก้ ปกติเพื่อนๆมันก็ไม่มาแล้วล่ะ"
"อ้าว ติดวิชาไรวะ"
"สังคม"
"หา ติดสังคม อะไรต้อม นี่ไม่ได้อยู่ในสังคมเหรอ ง่ายแค่นี้ก็ไม่ผ่าน"
ผมแว้ดเสียงขึ้น ไอ้หลวงกับอีป้าที่ตั้งใจฟังอยู่ก่อนหน้าแล้วยิ่งสนใจมากกว่าเดิมอีก
"โหยพี่ สมัยพี่เรียนกับผมเรียนน่ะมันไม่เหมือนกันนะพี่ ผมติดรายงานอ่ะตัวเดียว เนี่ยว่าจะทำส่งอยู่เหมือนกัน ไหนๆก็ไหนๆ พี่ทำให้หน่อยดิ การเมืองกับการปฏิวัติ"
มันบอกหัวข้อให้เสร็จสรรพ แหมนะอยากจะตบผ่านโทรศัพท์จริงเชียวไอ้นี่
"แค่ทำรายงานก็ไม่ต้องไปหรอกโรงเรียนน่ะ ไปทำห้องสมุดเอา เออ ก่อนที่พี่จะกลับไปทำงานต้องไปเดินเรื่องอีกหลายเรื่อง ไปกับเรานั่นล่ะ เราไม่ต้องห่วงหรอกต้อม"
"จริงดิ งั้นผมก็เจอพี่ทุกวันเลยดิถ้างั้น"
แหมนะ เสียงนี่ดีใจออกนอกหน้าเลยนะพ่อคุณ
"อืม ถ้างั้นก็ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"
ผมวางสายไปอีกรอบ หันไปมองสายตาของทั้งสองคน แหมนะแวววาวเชียว หึ ไอ้เรยื นี่มึงต้องให้ทำถึงปางตายใช่ไหมนะถึงจะยอม ปล่อยแล้วนะ ยังมาวอแวอีกเดี๋ยวเถอะ อ๊ายวิญญาณนางร้ายสิงร่างอีกแล้ว ไม่ได้ๆ อย่าเพิ่งสิงตอนนี้รับบทนางเอกอยู่ ต้องยิ้มหวานๆ อิอิ
"คุณมานี่หน่อยสิ"
พอถึงห้องผมรีบล้างหน้าพอกหน้าพอกตาทันที อีป้ามันอาบน้ำคุยกับไอ้หลวงอยู่สักพักก็ออกไปหาแม่ผมนั่นล่ะครับ รถไปเอามาแล้วสภาพถายนอกดูไม่รู้หรอกว่าชนมาเขาทำโอเคนะ แต่ภายในไม่รู้เหมือนกันยังไม่ได้ลองขับ เอาเป็นว่าพอพอกหน้าเสร็จก็ขออาบน้ำก่อนล่ะกัน ไม่ไหวแล้ว
"อะไรเช็ดตัวก่อนดิ"
"มาแป๊บเดียว"
มันกินเบียร์ล่ะครับหน้านี่แดงก่ำเชียว ผมก็รีบเช้ดตัวเดินไปหามันที่โซฟา
"อะไรแก"
"อ๊ะ"
มันดึงตัวผมลงไปนั่งบนตักมัน รู้ทันทีว่ามันจะทำอะไร
"แกยังไม่ได้อาบน้ำนะ"
"ไม่สนอ่ะ อยู่โน่นก็ไม่ได้ทำอะไรกัน ไม่ได้ ผมไม่ยอมให้คุณไปหามันง่ายๆหรอก ไปได้แต่ต้องสังเวยผมก่อน"
กรี๊ด ดูมันครับ แหมกะจะสอยชั้นจนน่วมว่างั้น จัดมาอย่าช้า
"บ้าเหรอชั้นไม่ใช่คนแบบนั้นนะแก"
"ไม่รู้ล่ะ ผมจะทำวันละสองขึ้นไป"
อ๊าย กอดคอมันทันทีแอบยิ้มออกมาอย่างพอใจ นี่ผมแรดไปไหมเนี่ย ไม่เนอะ แลดูดีออก สามีว่าแบบนี้ก็ต้องสนองกันหน่อยสิครับท่าน จะปล่อยให้มันพูดเปล่าๆไม่ทำได้ยังไง นายพล ลุยเลย
"แก ไม่จูบได้ไหมอ่ะ เหม็นเบียร์"
ผมก็นะ หลังจากสลัดผ้าออกจากร่างก็จัดการของสามีพยุงกันไปที่เตียง อยากจะทำบนโซฟาอยู่หรอกนะ ประเจิดประเจ้อไปหน่อย
"ไม่ได้ จูบ"
อ้าวไอ้นี่ พอเมาแล้วเปรี้ยวนี่ เดี๋ยวเถอะ
"นอนลง"
ผมดันตัวมันนอนลงไปบนเตียง จูบกับคนกินเบียร์นี่มันก็นะ ไม่อยากจะบอก ไม่ได้เซ็กซี่หรืออะไรเลยนะ แหวะ ไม่ได้หรอกนะผมต้องจัดการเอง ไม่อยากบอกเลยว่า โฮะๆ ในที่สุดผมก็ได้สองไม้ เสร็จกิจแล้วนอนแผ่หราเลยทั้งผมทั้งไอ้หลวง หมดฤทธิ์กันไปทั้งสองคน
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล ขอถอนหายใจแรงๆหน่อยน้า เฮ้อออออออ เหนื่อยมาก ไม่รู้ไปเพลียมาจากไหน ผมเขียนไม่ได้เลยนะครับ เหอๆ คงเพราะเพิ่งเปลี่ยนรอบ สมองนี่กลวงไปเลย เหอๆ ต้องเขียนอีกเรื่องแต่อันนั้นยิ่งยากไปใหญ่ ขอโทษที่ทำให้รอนะครับ ไม่ไหวจริงๆ กลับมาก็นอนแต่นอนไม่หลับ พอจะเขียนก็ไปไม่เป็น แงๆ
ยังไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ ใครบอกเรื่องนี้กำลังจะจบ ยังน้า นี่เพิ่งกลางเรื่องเองนะคร้าบ อิอิ ต้องตบกันอีกหลายฉาด ยังร้ายไม่เท่าไหร่เลยอ่ะ คิคิ รักกันๆน้า จุ๊บๆๆ
หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" **** (อ่าน 1392265 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก