องก์ ๔๕
กว่าจะกลับมาถึงกรุงเทพฯผมก็แทบตายเพราะต้องรบรากับคุณนายนั่นล่ะครับ นางคงจะเหงาปากมานาน เหอๆ โอยๆ จะตายเอาให้ได้ ไอ้หลวงกับคุณพ่อก็หัวเราะชอบใจ ส่วนหลานชายคนโปรดก็นะมันเห็นในรถผมเป็นสนามวิ่งเล่นหรือไงไม่รู้ จากหลังรถมาหน้ารถ จบลงที่คุณพ่อให้มันนอนตัก อะไรกันครอบครัวผม
"พรุ่งนี้พักสักวันนะแม่ นายเหนื่อย ต้องทำงานด้วย"
ผมบอกคุณนายเธอตอนส่งกลับเข้าโรงแรม ร่างกำลังจะแตกยังไงไม่รู้
"ย่ะ ชั้นก็ว่าจะให้เขาทำสปาให้เหมือนกัน"
แหมดูนะ เชิดหน้าใส่ผมแล้วเดินจะจูงหลานเข้าไปในโรงแรม แต่หลานตัวดีไม่ไปนะมันวิ่งมาหาปู่มัน คุณนายก็เลยชะงักรอไว้ก่อน
"เดี๋ยวตอนเย็นมากินข้าวด้วยนะพ่อ"
"กลับดีๆล่ะลูก ทนแม่เขาหน่อยอีกไม่กี่วันก็กลับแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกพ่อ พ่อก็รู้ว่านายก็เหมือนแม่นั่นล่ะ"
"ฮ่าๆ นั่นสินะ ไปพี่ปริ๊น"
"ไม่เอาอ่า ปริ๊นจะไปนอนกับอาหลวง อาหลวงบอกว่าอยู่คอนโดฯ ปริ๊นไม่เคยเห็นอ่าคุณปู่"
"ไปสิพี่ปริ๊น เดี๋ยวไปเล่นเกมที่ห้องอา"
เอ่อ หา อะไรนะ
"ไม่ดีหรอกพี่ปริ๊น ห้องอารกจะตาย มีหนูด้วยนะ"
"หวาย ไม่กลัวอ่ะ เนอะอาหลวงเนอะ อานายโกหก"
ฉลาดขึ้นมาอีกแล้ว หลานชั้น ต๊ายนี่กะจะเอาอีกสักไม้อะไรเนี่ย
"อาหลวงให้ขี่หลังหน่อย ปริ๊นขี้เกียจเดิน"
"อะไรกันพี่ปริ๊น อย่าไปกวนอาเขาสิลูก เดินเองก็ได้นี่"
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณพ่อ มาพี่ปริ๊น"
ไอ้หลวงมันก็นะ ท่าทางจะรักกันมากนะเนี่ย แหม ผมนี่นะยืนตาเขียวอยู่ ยืนอยู่สักพักรถอีพัทก็มาถึง ก็อะไรอีรุงตุงนังกันอยู่ ไอ้พี่ชายมันไม่ได้สนใจหรอกนะครับ มันเล่นแต่เกม อีป้าก็แย่งหลานเล่น เอาเข้าไป
"แหมตาปริ๊น วันนี้จะออกจากอกย่าเหรอลูก ไม่รักย่าแล้ว กระซิกๆ"
มาไม้ไหนอีกเนี่ยคุณนาย ต๊าย ทำอะไรลงไปไม่ได้อายเด็กมันบ้างเลยนะ แทนที่หลานมันจะเห็นใจตกหลุมดำไปกับสิ่งที่นางทำ เปล่าเลยครับท่าน
"อิอิ คุณย่าอ่ะ ทำอะไรไม่รู้ตาหลก พี่ต้อมๆ พี่ต้อมไปนอนกะคุณย่าดิ"
เหอๆ รู้จักมันน้อยไปครับหลานตัวแสบ ไอ้ต้อมนี่หน้าตาเหรอหรา
"พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอ่ะ ไปดูคะแนนสอบ เผื่อตกไงพี่ปริ๊น"
"อ้าว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนเหรอลูกต้อม"
"ครับ ต้องไปดูคะแนน ต้องไปซ้อมบอลด้วย เพราะมีแข่งอีกนัดอ่ะครับคุณแม่"
"อ้อๆ ตายจริง แม่จะกลับแล้วนะวันพุธน่ะ เราแข่งวันไหนแม่อยากไปดูจังเลย"
"เอ่อ แข่งวันพุธนั่นล่ะครับ"
"ตายแล้ว ทำไงดี เลื่อนตั๋วดีไหมนาย"
เวอร์มาก อะไรเนี่ย ไม่เคยดูหรือไงนะกะอีแค่ฟุตบอล
"เลื่อนทำไมแม่ แม่บินตั้งตีหนึ่ง ต้อมแข่งกี่โมงล่ะ"
"พุธหน้าอ่ะพี่"
ไอ้บ้า ทุกคนทำหน้าเซ็งกันหมดมีมันคนเดียวที่ยิ้มแหยๆ
"แหมนะพ่อต้อมก็เข้าใจมาหลอกคนแก่ ไม่รู้ล่ะไปถ่ายวีดีโอมาให้แม่ด้วย ตอนเราไปโน่นค่อยเอาไปให้ดู ไปๆ ไปนอนเจค ให้พี่ปริ๊นเขาไปกับอานายนั่นล่ะ แล้ววันนี้จะนอนไหนพ่อต้อม นอนกับแม่ก่อนไหมพรุ่งนี้ค่อยไปโรงเรียน"
"เอ่อ ครับ ได้ครับ"
"ดีจ๊ะ เสื้อผ้านักเรียนเราก็มีอยู่ที่นี่ชุดนึงนี่ พรุ่งนี้แม่จะได้ให้ตังค์ไปกินหนม ใครไม่อยู่ก็ไม่ต้องเอา เนอะต้อมเนอะ"
"ปริ๊นไม่สนใจหรอก อิอิ อาหลวงให้เงินปริ๊นด้วยน้า ค่าตัวปริ๊นอ่ะ"
"แหมนะพี่ปริ๊น ค่าตัวแพงมาก ใครเขาจ้างไปล่ะเนี่ย หือพ่อคุณ"
ผมเข้าไปบีบแก้มมันเบาๆ มันก็ดิ้นแด่วๆอยู่บนหลังของอาหลวงของมันนั่นล่ะครับ
"ไม่มี ปริ๊นไปเอง อิอิ"
เริศมากหลานชั้น แหมนะมันได้มาจากใครเนี่ย ไอ้ตัวพี่ชายมันเอาเกมยัดใส่มือก็เงียบเป็นเป่าสาก ไอ้นี่เอาอะไรยัดใส่มือมันดีนะ เหอๆ
"อ้าวโจ้ ไปนอนห้องพี่ไหม นอนกับพี่แดน"
พอครอบครัวผมเดินเข้าไปในโรงแรมกันหมดแล้ว เราก็เดินไปยังลานจอดรถ ไอ้หลวงมันพาหลานลั่นล้าล่วงหน้าไปก่อนแล้ว เข้ากันได้ดีจริงๆให้ตายเถอะ โอนมาเป็นลูกดีไหมเนี่ย มีพ่อ มี แม่ อ๊าย เพอร์เฟ็กต์
"ไม่ได้จ๊ะ วันนี้โจ้จะไปนอนบ้านชั้น"
"แล้วแม่แกไม่ว่าเอาเหรออีพัท"
อีป้ามันดอดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน คนแก่เมารถเหอๆ
"ว้าย แม่ชั้นเปิดย่ะ ไม่ใช่ไม่เคยมา เคยมาหลายรอบแล้วย่ะหล่อน"
"หา หลายรอบ อะไรยังไงอีพัท แหมเดี๋ยวนี้ไม่เล่าเลยนะแก"
มันหัวเราะชอบใจครับ สนใจใครที่ไหนเดินควงแขนไอ้โจ้เหมือนคู่ผัวตัวเมีย ต๊ายนี่เราตกข่าวไปมากขนาดนี้เชียวหรือ ปกติอีนี่เวลามันไปทำกิจกรรมอะไรมามันจะเล่าทุกเม็ด แหมนะเดี๋ยวนี้ทำเป็นอุบอิบ
"อิอิ ห้องอาหลวงรกเหมือนห้องอานายที่โน่นเลยอ่ะ"
"อ๊ะ พี่ปริ๊น บ้าเหรอ ห้องอาไม่เคยรก"
พอไปถึงบ้านมันก็วิ่งสำรวจล่ะครับ เริ่มต้นด้วยห้องนอนเล็กก็ห้องที่ผมนอนนั่นล่ะ
"รกนะ คุณย่าชอบบ่นประจำ แต่ตอนนั้นปริ๊นตัวเล็กๆจำไม่ได้อ่ะ"
"จำไม่ได้หรือว่ายังไม่เกิด แหมเยอะนะเรา"
ทำเป็นพูดไปนะไอ้พี่ปริ๊น แหม เพิ่งจะคลอดนะตอนที่ผมมาอยู่ที่นี่ แสดงว่าคุณนายเธอเมาท์ผมให้หลานฟังกระจายแล้วสิเนี่ย
"มีปลาๆ ให้อาหารๆ"
"แว้ก พี่ปริ๊น ทำไมเทไปทั้งซอง เดี๋ยวมันก็ตายพอดี"
อันนี้อีป้าครับ มันวิ่งไปตะครุบหลานออกมาจากอ่างปลาหางนกยูงของมัน เหอๆ พอหลานมันเห็นถุงอาหารเม็ดให้ปลามันก็เทสิครับ เทยังไง ก็เทลงไปทั้งซองนั่นล่ะ อีป้านี่ถ้าเป็นผมคงตบไปแล้ว
"อ่า ทำไมอ่ะอาแดน"
"ปลามันกินเยอะไม่ได้จ๊ะพี่ปริ๊น"
กัดฟันพูดอย่างแรง
"ทีปริ๊นยังกินเยอะเลย ทำไมปลามันจะไม่หิวเหรอ"
เป็นไงล่ะ อยากให้มันมาดีนัก จัดการกันเองเลย
"ไม่เหมือนกันนะพี่ปริ๊น ปลามันตัวเล็กนิดเดียว กินทีละนิดก็พอ พี่ปริ๊นไปหาอาหลวงสิจ๊ะ โน่นอาหลวงกำลังจะต่อเกม"
หลอกล่อมาทางนี้แล้วนางก็ตักเอาอาหารเม็ดออกน้ำตาเล็ดเลยนะนั่น อิอิ แอบมีความสุขนะผมน่ะ
"ไม่เอาอ่ะ เกมอะไรอ่ะ หวายของปริ๊นมีพีสามแล้วอ่ะ พีสองเล่นไม่เป็น"
"เยอะนะพี่ปริ๊น เล่นๆไปเถอะ"
"ไม่เอาอ่ะ อาหลวงพาอาบน้ำหน่อยสิ"
มันเข้าไปกระเง้ากระงอด ไอ้หลวงมันก็หันมามองผม ผมก็พยักหน้า เอาเถอะ ตามใจมันหน่อย
"อยากอาบน้ำกับคุณพ่อเหรอพี่ปริ๊น"
ผมพูดขึ้นแล้วยิ้ม
"อะไรอ่ะ พ่อปริ๊นอยู่โรงแรมนะอานาย"
"ก็ให้อาหลวงเป็นพ่ออีกคนสิ อิอิ อานายก็ อ๊าย เขิน เป็นมามี๊อ่ะ"
"ตาหลก อานายเป็นผู้ชายมีปิกาจู้อ่ะ ไม่เอา ประหลาด"
"ไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวให้อาบเองเลยนี่"
ผมเสียงแข็งขึ้นทันที แต่มันสนใจที่ไหนครับ แหมนะ ชั้นก็อยากจะเล่นพ่อแม่ลูกหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้หลานบ้า ไอ้หลวงนะหัวเราะชอบใจใหญ่
"อาหลวงๆ ไปทำงานเหรอ"
ไม่อยากจะเล่าเรื่องเมื่อคืน เหอๆ กว่าจะปล้ำให้มันนอนได้นี่นะ ก็คุณหลานมันเล่นดิ้นพรวดๆ จะเอานั่นเอานี่อยู่ เลยแอบถีบไปให้ไอ้หลวงมันปลอบเอาเอง โอยๆ แต่มันก็นอนง่ายนะพอไอ้หลวงเกาหลังให้นิดเดียวมันก็หลับ นอนตรงกลางด้วยนะเออ กันซีนอามันสุดฤทธิ์ ชั้นว่าจะนอนกกผัวหน่อย ไอ้หลานนี่ยังไง
"ครับ ไปทำงาน อยู่ตรงข้ามนี่เองนะพี่ปริ๊น"
"ปริ๊นไปด้วย"
"ไม่ได้นะพี่ปริ๊น อาเขาไปทำงานนะ เราไปเดี๋ยวอาก็ไม่ได้ทำงานพอดี เดี๋ยวอาจะไปส่งหาคุณย่า อาก็ต้องไปทำงานนะพี่ปริ๊น"
"ปริ๊นไปไม่ได้เหรอ ปริ๊นไม่ดื้อหรอก ปริ๊นอยากเห็น"
"รู้ตัวด้วยเหรอว่าดื้อ เดี๋ยวพาไปส่งคุณย่า"
"โฮกๆๆ ไม่ไปอ่า ไม่ไป"
อ้าว ร้องไห้ครับ น้ำตาแตกเชียวหลานผม ไอ้หลวงก็อุ้มเอาไว้บนเอวของมัน
"อ่ะ ไปก็ไป เดี๋ยวอาพาไปดูเขาซ่อมรถ"
"อิอิ ไปดิ เร็วๆ เดี๋ยวอานายใจร้าย"
"นี่ ตกลงร้องไห้จริงหรือว่าแสดงพี่ปริ๊น เริ่มเยอะแล้วนะเรา"
"ร้องจริงๆดิ ปริ๊นไม่ได้โกหก"
เริ่ด เป็นไงล่ะคุณนาย นี่ถ้ารู้ว่าหลานเลียนแบบนี่จะทำหน้ายังไงนะ ได้ใจเป็นที่สุด
"เออๆ เดี๋ยวให้พี่แพทย์มารับเอาเอง แกพาไปก่อนเถอะ แน่ใจนะว่าจะไม่โดนไล่ออก"
"ไม่หรอกคุณ น้องๆที่ทำงานมันพาลูกพาเต้ามันมาด้วยเยอะแยะ เขามีที่ให้เด็กเล่น"
"ตรงไหน ชั้นเห็นมีแต่ที่ล้างรถ"
"มีก็แล้วกันน่า"
"เออๆ สมใจแล้วสิพี่ปริ๊น"
"อิอิ ไปดิอาหลวง ปริ๊นอยากซ่อมรถ"
ดูมันครับ แหมนะ ชั้นล่ะเปลี้ยใจจริงๆ เอาเถอะยังไงๆวันนี้ผมก็ต้องไปทำงานเหมือนกัน ลามานานเดี๋ยวเขาจะคัดชื่อออกเสียเปล่าๆ รีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนเถอะ วันนี้เอารถไปดีกว่า อิอิ ไม่ได้เอาไปนาน
"ต๊ายหายไปเป็นชาติเลยนะยะ ไหนล่ะของฝาก"
นังจอยครับ เจอกันที่ลานจอดรถ เห็นอีคริสอีกคนกำลังเดินมา
"อยู่ท้ายรถ จะเอาเลยไหมล่ะ หรือว่าเอาตอนเลิกงาน"
"เอาตอนเลิกงานก็ได้แก ไวน์นะ อิอิ"
"แหมนังนี่ เออ ไวน์นั่นล่ะ"
"ว้าย เพื่อนสาว"
"แหมอีคริส ว่าไงจ๊ะเพื่อนสาวมาก"
ผมลากเสียงใส่มัน
"มีอะไรอัพเดทไหมแก"
พอทักทายกันได้สักพักก็เข้าประเด็น เผื่อว่ามีอะไรที่ผมตกข่าวไปอีก
"ก็ไม่มากหรอกแก ช่วงนี้ยุ่งจะตาย เขาตรวจทุกเม็ด"
"แล้วเรื่อง"
"อ๋อก็เป็นไปตามที่ทางคุณไมค์บอกนั่นล่ะ ตอนแรกไอ้เอ็ดมันจะฟ้อง แต่ทางเรากันทุกทาง ส่งหลักฐานไปให้ทางทนายที่อยู่เมกา มันสู้ไม่ไหวเลยเงียบๆไป"
"แล้ว"
"อีเอสน่ะเหรอ ก็อยู่บางขวางสิจ๊ะ มีพี่ฝ่ายสินเชื่อไปเยี่ยมมันนะวันก่อน"
"เป็นไงบ้างแก"
ผมก็อยากรู้นะใจเต้นตึกตักขึ้นมา อยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นยังไงแล้ว
"พี่เขาบอกว่าท่าทางมันสบายดีนะแก ได้ข่าวเป็นขวัญใจนักโทษชาย"
"คือไรวะ"
"แหมอีนาย จะอะไรล่ะ ก็มันถวายตัวให้เกือบทุกคนน่ะสิ ท่าทางมันชอบนะเห็นพี่เขาบอก"
"เหรอ อืม"
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นแก เหมือนรู้สึกผิด"
"เปล่าๆ ไปทำงานเถอะแก"
ผมก็คิดนิดหน่อยล่ะครับ รู้สึกผิดจริงๆนั่นล่ะ แต่เอาเถอะ ถ้ามันไม่ได้ไปอยู่ตรงนั้น ผมเองก็คงกลายสภาพเป็นปุ๋ยไปแล้วล่ะป่านนี้ สิ้นเรื่องกันเสียที ไม่อยากจะบอกว่าพอกลับเข้าห้องไป กรี๊ด นี่มันห้องเก็บเอกสารหรืออะไรเนี่ย แฟ้มวางตั้งจนไม่มีที่จะวาง จะเอาอันไหนก่อนดีเนี่ย
"เป็นไงนาย แม่คุณสบายดีไหม"
"อ้อ สบายดีครับคุณปีเตอร์ ขอบคุณนะครับ นี่ของฝากเล็กๆน้อยจากสวนครับ ทำเองนะ"
ผมเอากระเช้าไวน์ยื่นให้เขา ก็ตระเวนแจกตามหัวหน้าแผนกใหญ่ๆล่ะครับ
"งานเยอะหน่อยนะ ผมไม่ไว้ใจใคร รอคุณมาดูดีกว่า"
"ครับ เดี๋ยวผมรีบจัดการให้"
ควรจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย เหอๆ มองเข้าไปในห้องแล้วแทบจะลมจับ นี่งานแค่สามอาทิตย์เหรอเนี่ย ทำไมมันเยอะแยะมากมายขนาดนี้ กรี๊ด
"นาย เลิกงานแล้วไปรับต้อมหน่อยสิ แม่บอกนะ"
สี่โมงเย็น สภาพผมเหมือนทำงานมาข้ามคืน ตาเริ่มลายแล้วครับ ตอนพักเที่ยงก็สั่งอาหารเข้ามากินเอานะ ไม่ได้ออกไปไหน น้ำก็กินแต่พอแก้กระหายเพราะกลัวจะเข้าห้องน้ำบ่อย ทำทั้งวันเพิ่งไปครึ่งโต๊ะเองนะเอกสาร โอยชั้นจะตายแล้ว
"ให้มันมาเองสิพี่ นายยังทำงานไม่เสร็จเลยนะ"
"ไปรับน้องมันหน่อย แม่อยากให้นายไปรับนะ หรือจะคุยกับแม่"
"เออๆ แหมนะ จะไปกินข้าวที่ไหนล่ะ จะได้ไปเจอเลย พี่โทรฯหาอีป้าเลยนะ ให้มันไปเจอที่โน่น นายไม่แวะเข้าห้องแล้วนะ"
"แม่อยากไปกินเลียบทางด่วน"
จ้า แม่คุณ สรรหามาเหลือเกิน นี่ชั้นยังไม่เคยไปเลยนะเนี่ย อะไรกัน โอยๆ เดี๋ยวรีบจัดการกับกองนี้ก่อนแล้วค่อยออกไป
"พี่ จะมารับกี่โมงอ่ะ"
เดี๋ยวนี้มันไม่ส่งมาแล้วนะครับข้อความ มันโทรฯมาเลย ดีเหมือนกันขี้เกียจพิมพ์อยู่พอดี
"สักพักล่ะ เราทำไรล่ะตอนนี้ พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลย"
"ก็ถ้าพี่ยังไม่มารับผมก็จะซ้อมบอลต่ออ่ะ"
"อืม ซ้อมต่อไปเถอะ เดี๋ยวพี่เสร็จพี่ไปรับ ที่เดิมใช่ไหม"
"ครับพี่"
"แค่นี้นะ"
"พี่ๆ"
"อะไรอีก"
"ผมใส่เกงบอลด้วยนะ"
"อ้าว ซ้อมบอลไม่ใส่เกงบอล แกใส่กระโปรงเหรอไอ้นี่"
"ฮ่าๆ พี่นี่ไม่จิ้นเลยนะ เกงบอลไง ใส่กกน สีขาวนะ"
"แล้วยังไง"
"อ้าวพี่นี่ โอเคๆ จิ้นไม่ออกก็ไม่ต้องจิ้น รมณ์เสียว่ะ"
อ้าว ชั้นผิดเหรอเนี่ย อะไรของมัน ท่าจะบ้าไอ้ต้อมนี่
"แกยังไม่กลับเหรอนาย ว่าจะชวนไปจิบไวน์ซะหน่อย"
อีคริสมันโผล่หน้าเข้ามา
"ยังแก เออ แกไปกินข้าวกับที่บ้านชั้นไหมชวนนังจอยไปด้วย"
"จริงดิ โอเคๆ อยากไปอยู่พอดี ว่าจะไปกราบคุณแม่กับคุณพ่อแกหน่อย"
"แต่รอนะแก ชั้นยังไม่เสร็จ"
"เออน่า รอได้ เดี๋ยวลงไปจิบไวน์รอกับนังจอยที่ลานจอดรถ"
"เริ่ด"
แหมนะ เข้าใจพูด แล้วชั้นล่ะนั่งหน้ามันอยู่คนเดียวนี่นะ
"ก็งานแก แกก็ต้องเคลียร์เองสิแก"
"รู้แล้ว เออนี่แก เวลาเขาพูดถึงกางเกงบอลแล้วทำไมเหรอ"
"ก็กางเกงบอลลื่นๆ นูนๆไงแก อ๊าย ใคร ที่ไหนยังไง เมื่อไหร่"
"ไม่มีอะไรถามดู"
"ไม่เชื่อ อ๊าย เป็นยูนิฟอร์มที่ชั้นโปรดมากที่สุดเลยนะแก ว่าแล้วเปรี้ยวปาก"
อ้อ ที่แท้ไอ้ต้อมมันพยายามจะยั่วผมนี่เอง มันเป็นลื่นๆ นูนๆเหรอ อ๊าย พอก่อนดีกว่า งานแค่นี้นะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ อิอิ อยากเห็นเหมือนกัน มันจะจิ้นไปได้สักแค่ไหนเชียว
"แกสองคนไปรอที่โรงแรมก่อนนะ เดี๋ยวชั้นไปรับน้องอีกคน"
"อ้าว ให้ไปก่อนเหรอ"
"เออสิ จอยเคยเจอแม่แล้วนี่"
"อ้อได้ๆ แล้วหลานมาไหมแก พี่แพทย์ล่ะ อ๊าย"
"เวอร์นังนี่ ชอบเหรอพ่อหม้ายน่ะ แล้วตาหนุ่มอะไรนั่นของแกล่ะ"
"แหม แก ก็มีบ้าง ชั้นมองที่ผลผลิดย่ะ หลานน่ารักทั้งสองคน ชั้นว่าพี่แพทย์ต้องมีอะไรดีแน่ๆ อิอิ"
"นังแรด เออแก เจอกันที่โน่นล่ะ"
อีคริสมันดักคอแทนครับ สมน้ำหน้า อิอิ ว่าแล้วผมต้องรีบไปดูไอ้ต้อมใส่กางเกงบอลก่อนล่ะครับ อยากจิ้นเหมือนกัน ยั่วดีนัก ผมก็ขับรถเข้าไปในโรงเรียนมันล่ะครับ เด็กนักเรียนบางตา คงเป็นเพราะสอบเสร็จแล้ว เห็นแล้วที่เขาซ้อมบอลกัน อิอิ ตรงไปเลยอย่าได้ช้า
"มาแล้วเหรอพี่"
พอผมจอดรถก็ไปนั่งรอที่ม้านั่งทักทายกับโต้ชเหมือนเคย แต่คราวนี้ไม่มีอะไรติดมือมาฝากหรอกนะ รีบไปหน่อย ไอ้ต้อมมันเดินมาแล้วครับ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าจิ้นตรงไหนเลย ก็แค่ชุดนักกีฬา อะไรเนี่ยเสียเวลาชัดๆ กางเกงบอลสีเหลือง กล้าใส่เนอะ เสื้อสีขาว หน้าตามันนี่คงเหนื่อยมากเหงื่อโทรมกายเชียวนะ แต่เอ๊ะ กรี๊ด มันเดินหันหลังให้แดดนะครับ แดดตอนเย็นๆที่คล้อยลงจะลับฟ้าอยู่แล้ว สาดมา เห็นแล้ว รู้แล้ว กรี๊ด
"ยืนอยู่ตรงนั้นล่ะแก"
ผมร้องออกไป จ้องเพ่งมองเป็นพิเศษ
"อ้าว ทำไมอ่ะ ผมก็อยากจะนั่งนะพี่"
"ยืนก่อนแป๊บเดียว"
"หือ มีไรอ่ะ"
"อิอิ"
"อ้อ อยากดูเหรอ"
"บ้า ไม่มีอะไรซักหน่อย เสร็จยังอ่ะจะได้ไป"
เบื่อจังพวกรู้ทันเนี่ยมันหุบขาเข้าทันที แหมนะ กำลังเพลินเชียว ถึงว่าอีคริสมันบอกว่ามันชอบ มันแบบนี้นี่เอง อิอิ
"อยากดูก็บอกดีๆดิ ผมจะให้ดู"
"ดูไร ไม่ได้อยากดู เร็วๆ"
ผมทำท่าตอบบ่ายเบี่ยงไป
"ฮ้า เหนื่อยจัง"
มันมานั่งลงใกล้ๆนะครับแล้วยกขาขึ้นให้ขากางเกงมันอ้าออก อ๊าย บัดสีที่สุด ไม่หลบๆ
"รีบไปอาบน้ำสิ จะได้ไป"
"นั่งพักแป๊บดิ นี่พี่ คุยกับผมไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่มองหน้า มองแต่เป้านะพี่"
เอ่อ อ๊าย อายจัง ไอ้บ้านี่อะไรเนี่ย ไม่ได้มองสักหน่อยแค่ชำเลืองนิดเดียวเอง
"บ้าเหรอ ชั้นไปรอที่รถนะแก"
"อ่ะๆ หน้าแดงๆ"
"ยังอีก"
เบื่อที่สุดคือพวกรู้ทันหนึ่ง สองคือพวกที่ไม่ยอมตามใจ โฮะๆ อารมณ์เสีย ไม่เอาๆ ไม่คิดๆ มีผัวแล้วๆ ผัวชั้นใหญ่ ยาว สะใจ ไม่นอกใจๆ
"พูดอะไรคนเดียวพี่"
"แว้ก ไอ้บ้า มาตอนไหนทำไมไม่บอก"
คือว่าพอเข้าไปในรถผมก็สตาร์ทเครื่องเปิดแอร์รอนะครับ มันก็ไปอาบน้ำ ผมก็บ่นพึมพำหักห้ามใจอยู่คนเดียว มันเปิดประตูเข้ามา ผมก็ตกใจสินะ
"อ้าว เดินมานี่ไง อะไรอ่ะพี่ คิดไรป่ะเนี่ย"
"คิดไร อาบน้ำแล้วเหรอ"
"อาบแล้วสิ เนี่ยหอมนะ"
"เร็วๆจะได้ไป"
"เดี๋ยวดิ ไปเอาของกับไอ้อูก่อน ผมฝากมันไว้"
"อ้าวอูเหรอ ชวนอูไปกินข้าวด้วยกันสิ ต้อม"
"ไปได้เหรอพี่"
"อ้าว ทำไมไม่ได้ มาชั้นชวนเอง"
ผมเปิดประตูรถออกไป เห็นไอ้อูกับไอ้โป้งยืนอยู่ แหมยิ้มหวานเชียวนะ
"อู โป้ง ไปกินข้าวกับพี่ไหม"
"สวัสดีครับพี่นาย ไม่เจอตั้งนาน น่ารักเหมือนเดิมนะครับ"
แหมนะ เด็กมันปากหวานนะ อิอิ หรือว่าเราน่ารักจริงๆ อ๊าย อย่างหลังแน่นอน
"ครับ ขอบใจนะ มาดิ ขึ้นรถ ไปกันหลายคนสนุกดี"
"จะดีเหรอพี่"
"เอาน่าอย่าคิดนานเดี๋ยวพี่เปลี่ยนใจ"
พวกมันก็รีบขึ้นรถมาทันทีครับ ได้เหยื่อเพิ่มอีกสองคน อ๊ะ ไม่ใช่ๆ แหมนะถือเป็นเลี้ยงส่งคุณนายแม่เธอเลยก็แล้วกัน
"พี่นาย ไอ้ต้อมบอกว่าพี่จะส่งมันไปเรียนต่อจริงเหรอครับ"
ไอ้อูมันถามขึ้นครับ
"ครับใช่"
"โหยพี่อ่ะ ไอ้ต้อมโชคดีจัง ไม่สนใจผมบ้างเหรอครับพี่"
"นั่นดิ ผมหล่อกว่าไอ้ต้อมนะครับ"
"ฮ่าๆ บ้าเหรอ ต้อมเป็นน้องพี่นะ เราสองคนก็เป็เหมือนน้องพี่ ส่งทีเดียวสามคนพี่ไม่ตายพอดีเหรออู โป้ง"
"อ่า ทำไมต้องเป็นไอ้ต้อมอ่ะ"
"อ้าวไอ้เชี่ยนี่ กูเสียหายตรงไหนวะ"
"เอาล่ะๆ อย่าทะเลาะกัน วันไหนว่างๆ ไปกินข้าวกับพี่พี่เราสองคนน่ะ เรียนที่นี่ก็เหมือนกันล่ะน่า"
"จริงนะพี่ รู้จักพี่นี่ดีจริงๆเลยนะ รู้งี้ผมจีบพี่แต่แรกก็ดี"
"เชี่ย ช้าไปแล้วโว้ย"
อุ๊ย ฟังๆดูเหมือนเด็กมันรุมแย่งผมเลยอ่ะ อ๊าย เขินจัง ใครบอกชั้นขาลง โฮะๆ แบบนี้เขาเรียกขาขึ้นนะ จะบอกให้
"โห คนเยอะจังพี่"
ไอ้อูมันร้องออกมา พอผมตรงไปที่ร้านอาหารตามที่นัดแนะกันไว้ เพราะวานให้จอยกับคริสมันรับครอบครัวไปล่วงหน้าล่ะครับ ตอนเย็นๆรถติด ก็ไม่เยอะหรอกครับ ก็ครอบครัวผม มีอีพัท ไอ้โจ้ นังจอย อีคริส อีป้ากับสามีผม แล้วก็เด็กสามคนนี่อีก
"เพื่อนๆกันทั้งนั้นล่ะ ป่ะ"
ผมดันหลังมันให้ตามไอ้ต้อมเข้าไป รายนั้นมันชินแล้วครับ เดินลิ่วนำไปแล้ว
"พี่ต้อมๆ เจคได้เกมใหม่มา หนุกนะ"
หลานผมก็วิ่งออกมาหา ไอ้ต้อมมันก็นะ ทำตัวตามปกติมันนั่นล่ะ ผมก็พาเด็กสองคนนี้เข้าไปแนะนำให้ทุกคนรู้จัก แนะนำนังจอยกับอีคริสด้วยไปในทีเดียว
"ไม่เห็นน่านั่งเลยแม่ ทำไมเลือกที่นี่ล่ะ"
"อ้าว จะไปรู้เหรอเห็นตาแพทย์บอกว่าอร่อย แม่ก็ไม่ค่อยชอบหรอกคนเยอะ"
"แหมให้ใครเลือกไม่ให้ ให้พี่แพทย์เฮอะ ไหนบอกว่าแม่เลือกเองไงพี่"
"อ้าว ใครจะไปรู้ว่าคนจะเยอะล่ะ"
"บึงก็ไม่มีให้ดู อะไรเนี่ย"
"มีร้านอาหารที่มีบึงด้วยเหรอ"
"มีสิแม่ แถวลาดกระบังเยอะแยะ"
"งั้นไม่ไปที่นั่นกันล่ะ นี่เพิ่งจะหกโมงกว่าๆเองนะ"
"ป้าๆ แกจำร้านอาหารที่เราไปกินตอนนั้นได้ไหม ย้ายไปที่นั่นดีกว่า"
"ผมจำได้"
สามีเอ่ยขึ้นครับ แหมอุ้มหลานเหมือนพ่อลุกอ่อนเลยนะ อ๊าย หม่ามี๊อยู่ทางนี้
"งั้นไปกันเลย แล้วรถจะพอกันไหม"
คุณนายเธอทำท่าเป็นกังวล พูดเหมือนไม่ได้มากับเพื่อนผมเลยนะเนี่ยคุณนาย
"พอสิแม่ จอยมันก็มีรถ คริสมันก็มี"
สรุปย้ายที่ครับ พนักงานของร้านนี่มองแบบว่าสาปส่งกันเลย ช่วยไม่ได้นะ ไม่พึงใจนี่นะ ผมนั่งรถอีคริสครับ ให้สามีมันขับพาคุณนายกับคุณพ่อแล้วก็พี่ปริ๊นไปด้วยเหมือนเคย ไอ้ต้อมไปกับอีป้ารถอีพัท พี่แพทย์ไปกับนังจอยสมใจอยากมันแถมพี่เจคให้อีกคน ส่วนเด็กสองคนไปรถผมกับอีคริส
"น้องอู บ้านอยู่แถวไหนเหรอครับ"
"แถวนี้ล่ะแก อย่าไปยุ่งกับน้องมันนะ"
ผมดักคออีคริสไว้ แหมนะ สายตานี่มันเยิ้มหวานฉ่ำเชียว ไอ้อูมันหล่อนี่ครับ ขาวๆ เผลอๆหล่อกว่าไอ้ต้อมอีกนะ
"อ้าวอีนี่ ทำไมล่ะ เผื่อทางเดียวกันจะได้ไปส่งน้องเค้าไง"
"ไปส่งนะไม่ใช่ไปทำอะไรน้องชั้น"
"น้องแก น้องเยอะนะยะ"
"อ๊ะ แน่นอน"
เด็กสองคนมันก็หัวเราะล่ะครับ อีคริสนี่เผลอไม่ได้เชียวนะ ฉกตลอด ตอดประจำ คงจะคัน
"ผมชอบพี่นายครับพี่ คนเดียว"
เอ่อ ไอ้อูมันเอ่ยขึ้นครับ
"อ้าว นายมันมีผัวแล้วนะน้อง พี่น่ะยังโสด"
"แต่ไม่ซิง" ผมดอดขึ้นอีคริสนี่หันขวับทันที
"ก็ปกติผมชอบหญิงอ่ะครับ แต่ถ้าแบบพี่นี่ ผมชอบพี่นายคนเดียว ชอบเฉยๆไม่คิดอะไร"
เริ่ด ตอบแบบจบประเด็น กรี๊ด อีคริสนี่หน้าหงอยลงทันที
"ชัดเจนเนอะคริส"
"แหม ย่ะ แล้วน้องโป้งล่ะ"
"เหมือนกันครับพี่"
"อ้าวอะไรกัน อย่าบอกนะว่าชอบนายอีกคน"
"เปล่าๆ ผมเฉยๆ"
"งั้นชอบพี่สิ พี่น่ารักกว่านะ"
"กล้าพูด"
"มั่นอ่ะ ใครจะทำไม"
เบื่ออีนี่แล้วครับ แหมนะ เราก็กัดกันมาตลอดทาง ไม่ได้อยากให้น้องมันเข้ามาพัวพันกับสังคมของชาวเราหรอกนะครับ ถึงอยากจะเข้ามาผมก็คงกันเอาไว้ ไม่อยากให้มันเป็นเหมือนไอ้ต้อมไปอีกคน เสียเด็กเปล่าๆ ไอ้ต้อมเองถึงตอนนี้มันจะชอบผมก็ตามทีเถอะ แต่ว่าอนาคตข้างหน้า ผมว่ามันก็ต้องอยากจะมีครอบครัวเป็นเรื่องปกติล่ะครับ ยิ่งไปอยู่กับหลานแสนซนของผม มันน่าจะคิดอะไรได้บ้าง ผมว่าหลานผมน่ารักนะ ใครเห็นใครก็ชอบ มันเองก็น่าจะชอบ และคงอยากจะมีเหมือนกัน ผมเองยังคิดอยากจะขอให้พี่แพทย์โอนพี่ปริ๊นมาเป็นลูกบุญธรรมเลย แต่ไอ้พี่ชายมันเล่นตัว บอกหาเมียใหม่ได้เดี๋ยวโอนให้ทันที ยุนังจอยให้เป็นไงเนี่ย เหอๆ
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. ตอนนี้ไม่มีแก่นสารใดๆนะครับ อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น อิอิ ขอให้มีความสุขกันทุกๆคนนะครับ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ
หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" **** (อ่าน 1395707 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก