หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[QUE1]

ป๊อปจริงอะไรจริงนะคะ คุณนาย....

[Rhythm]

 

[lovevva]

กลิ่นตัวนี่ไม่เข้าใครออกใครจริงๆทำเอานายเป็นลม

[yayee2]

555 ขำและเห็นใจน้องนายจัง ขอบอกน้องนายยิ่งเด็กม.ต้นนะ (เด็กในอำเภอต่างจังหวัดด้วย)
กลิ่นเต่...ผสมกลิ่นน้ำหอม(ตามที่เด็กมันว่า) สุดๆ เวลาอยู่ท่ามกลางพวกมันเนี่ย
ต้องใช้ยาดมแบบสองอันอุดจมูก 555 มันค้อนควักพี่กันใหญ่หว่าพี่ดูถูกมัน
555 ใช่ดูถูกมากบอกมันไปเลย
นี่ขนาดเด็กในกรุงเนอะ แต่กลิ่นต้อมนี่ นายชอบใช่ปะ หุ หุ

[a_tapha]

ดีนะที่พี่นายไม่เป็นลม ไม่งั้นขายหน้าตายเลย   

[lazewcielo]

นายตอนนี้ฮาอ่ะ
น้องนายแพ้กลิ่น...ก๊ากกกกกกกกก
ว่าแต่อิเด็กที่ตามมานั่น ร้องการไรฟร่ะ

[nine-poo]

ขำอ่ะเหอๆ นายแพ้กลิ่นเด็กผู้จาย 55

[K3n0]

อิจฉาคุณนายเธอจัง....  

[beambeam]

  เด็กสมัยนี้ กลิ่นตัวแรงขนาดนั้นเลยเหรอ...แบบนี้น้ำสายส้ม คงเอาไม่อยู่มั่ง 

[eiky]

องก์ ๔๗

หลังจากกลับจากไปส่งไอ้ต้อมแล้วผมก็ให้อีพัทมันไปส่งที่ห้องล่ะครับ ไม่ไหวเวียนหัวมากจริงๆ แลดูกระแดะยังไงไม่รู้เนอะ แทนที่จะชอบนะกลิ่นตัวเด็กผู้ชาย เหอๆ แต่ไม่ไหวๆ ขอยกธงแม่แรงๆทั้งนั้นเลย อ๊วกแตกเลยผม พอกลับถึงห้องก็รีบอาบน้ำนอนทันที สามีถามก็บอกว่าเวียนหัวจากแดด ขืนบอกไปว่าไปอยู่กลางกลุ่มนักกีฬาเด็กผู้ชายมีหวังซวยแน่ๆ ขี้เกียจจะอธิบาย
พอแข่งบอลเสร็จไอ้ต้อมมันก็กลับไปอยู่ที่บ้านมันอีกครั้งครับ ไม่รู้ทำไมมันไม่อยากให้ผมไปส่งเลยนะ ผมเองก็ต้องทำงานด้วยล่ะ ลาไว้แล้วเพราะต้องไปส่งมันที่โน่น ไม่อยากให้ไปคนเดียว คนเราเวลาเดินทางคนเดียวไกลๆ ยิ่งต่างบ้านต่างเมืองแล้ว ผมเข้าใจดีว่ามันเศร้าใจแค่ไหน ถึงเราจะเข้มแข็งก็เถอะ ผมน่ะตอนนั้นแค่ฟังเพลงซึ้งๆหน่อยก็เอามาวาดฝันเป็นเรื่องเป็นราวร้องไห้น้ำตาซึมได้เหมือนกันนะเออ

"วันนี้จะกลับแล้วใช่ไหมต้อม เดี๋ยวพี่ไปรับ"

พอเลิกงานผมก็กดโทรศัพท์ไปหามันครับ บอกสามีไว้แล้วมันไม่ว่าอะไรเพราะมันเข้าใจดี ผมไม่ได้ลำบากใจอะไรแล้ว ยิ่งใกล้วันเดินทางเข้ามาในใจมันก็หวั่นไหวแปลกๆ เอาน่ามันจะต้องผ่านไป

"จะมารับเหรอพี่ ผมกลับเองได้นะ"

"ไม่เป็นไร ถือว่าไปเยี่ยมพ่อกับแม่เราด้วย"

"พี่จะมากี่โมงอ่ะ"

"คงถึงค่ำหน่อย"

"ครับพี่"

บทสนทนาในช่วงนี้ก็แปลกๆไปนะ ผมรู้สึกได้ มันเหมือนไม่ค่อยอยากจะคุยกับผมมากเท่าไหร่นัก ผมเองก็ไม่ได้ไปเซ้าซี้อะไรจากมันมากนัก อึดอัดนะ อึมครึมมากบรรยากาศ ยิ่งตอนไปรับมันนะฝนตกปรอยๆ เริ่ด ได้บรรยากาศที่สุด

"แม่ฝากน้องด้วยนะลูก สิ่งไหนดีไม่ดีดุด่าว่ากล่าวให้แม่ที"

นี่ล่ะครับที่ผมไม่อยากมาเจอ ใครจะทนไหว น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลหลั่งออกมา ยืนกอดลูกชายคนโตเอาไว้ ผมเองพยายามหลับตาปริบๆ ไล่น้ำตาไปให้พ้นจากตา ไม่อยากเสียน้ำตา แต่มันสะท้อนใจดีเหลือเกินนะ

"รักษาเนื้อรักษาตัวนะลูก ไปอยู่กับท่านอย่าดื้อนะต้อม ท่านบอกท่านสอนอะไรก็ให้เชื่อฟังนะ ท่านเขามีบุญคุณกับเราต้องใจเรียนนะลูก รีบเรียนให้จบแล้วมาทำงานทดแทนบุญคุณของท่าน"

"แม่"

"เอาน่าแม่ ลูกมันไปเรียน เดี๋ยวมันก็กลับมา อย่ามาคร่ำครวญอะไรมากเลย เสียเวลาลูกมันเดินทาง"

ผู้เป็นพ่อห้ามปรามเอาไว้ แต่ดูเหมือนแม่ของมันจะกอดตัวของไอ้ต้อมแน่นกว่าเดิม ร้องห่มร้องไห้เสียดใจดีเหลือเกิน ผมเมินหน้าหนีไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

"พี่ต้อม กลับมาเยี่ยมโต้งบ้างนะ ซื้อหนมมาฝากด้วยน้า"

"อืม พี่จะกลับมา แม่ดูแลตัวเองบ้างนะ อย่าทำงานหนักมาก ต้อมจะกลับมา ต้อมจะทำให้แม่มีชีวิตที่ดีกว่านี้"

"คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองรักษาลูกชายอีชั้นด้วยเถิด"

"พอแล้วแม่ ลูกมันจะไปทางไกล จะมาร้องห่มร้องไห้ทำไม พอๆ"

"พ่อ ต้อมไปก่อนนะ อย่ายกของหนักนะพ่อ เดี๋ยวจะปวดหลังอีก"

"ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อทนได้"

"พ่อ แม่ ต้อมรักพ่อกับแม่นะ ดูแลตัวเองดีๆนะ รอต้อม รอ ต้อมด้วย"

มันร้องไห้ครับ โอย ผมนี่ทรุดเลย เพราะมันนั่งลงกับพื้นพนมมือขึ้นก้มลงกราบเท้าแม่กับพอ่มัน ไม่ไหวแล้ว กรี๊ด นางเอกอย่างชั้นต่อมน้ำตาแตกเลย ไม่ไหวจะมอง

"ต้อม เป็นคนดีนะลูก เป็นคนดีนะ แม่กับพ่อจะรอ"

เสียงร่ำไห้เสียใจหรือปลื้มปีติแยกไม่ออก แต่เสียงสะอื้นไห้ระคนปนกันจนหัวใจผมมันสั่นไหวไปหมด เนิ่นนานกว่าจะแยกจากกันมาได้ ไอ้ต้อมเองมันปาดน้ำตาออกจากหน้าแล้วเดินหันหลังให้พ่อกับแม่ทันที

"พี่ต้อม กลับมาเร็วๆนะ กลับมาหาโต้งนะ"

เขาเรียกว่าอะไรนะแบบนี้ มันโดนใจมาก มันเป็นจุดที่เปราะบางอ่อนไหวเหลือเกิน ผมนี่ร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้นไม่ต้องแอ๊บเลยนะ เผลอๆร้องไห้เยอะกว่าแม่มันอีก หรือแม้แต่ใครในที่นี้ เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะผมเคยผ่านเรื่องราวแบบนี้มาแล้ว ถึงแม้ว่าผมกับคุณนายเธอจะกัดกันประจำแต่ผมก็รักพ่อรักแม่ผมมากไม่น้อยไปกว่าใคร หลานๆอีก ตอนนั้นยังจำได้ดี โอย เสียดใจเหลือจะทน

"ไปเถอะพี่"

มันปาดน้ำตาออกอีกครั้ง ผมก็ต้องรีบเดินขึ้นรถไปครับ มองจากกระจกหลัง จะจำไปจนตาย ภาพสามคนแม่ลูกยืนกอดกันโบกไม้โบกมือร่ำลา น้ำตาที่ไหลออกมาแม้ว่าตัวรถที่ผมแตะเหยียบคันเร่งจะค่อยๆห่างออกมา มันยังแจ่มชัด ชัดจนผมต้องจอดรถริมทาง ไอ้ต้อมเองมันก็หันหลังมองบ้านของมัน

"โอย ฮือๆๆ"

"พี่ โอเคไหม"

"ไม่ ไม่โอ จับใจเหลือเกิน"

"เวอร์เนอะ"

"เวอร์ไร ชั้นเสียดใจ ชั้นสะกิดใจ ฮือๆ"

"แหมพี่ นั่นครอบครัวผมนะ ผมยังไม่ฟูมฟายเท่าพี่เลยนะ เหอๆ"

อ๊ะ อะไรของมัน คนเศร้าใจอยู่นะไอ้บ้า

"อะไร หัวเราะทำไม ไม่ตลกนะ ชั้นเศร้านะไอ้ต้อม ไอ้บ้า"

"แหมพี่ ไปเรียนนะ เศร้านิดหน่อยพอ พี่เยอะว่ะ"

"อ๊ะ ใครเยอะ อย่ามาว่าชั้นแบบนี้ นะ ฮือๆ สงสารคุณแม่"

"เวอร์ว่ะพี่"

"โอ๊ย เงียบๆ ได้มะ ชั้นจะระบายอารมณ์"

ผมแว้ดเสียงขึ้นแล้วซุกหน้าลงกับพวงมาลัย ปล่อยปี๊ปน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น บีบใจเหลือเกิน โฮกๆ

"เฮ้อนะ ไอ้คนมันจะไปมันยังหยุดร้องแล้วเลย คนไม่ไปร้องเหมือนจะไปเอง นี่ตกลงพี่คิดถึงผมใช่ไหมเนี่ย ขอไม่ให้ผมไปดิ ผมจะได้อยู่"

"กล้าพูด ฮึกๆ เออ ไม่ร้องก็ไม่ร้อง แหมนะ คนกำลังซึ้งไอ้บ้า"

"ฮ่าๆ พี่ไม่เหมาะที่จะร้องไห้หรอกนะผมว่า"

"ทำไมวะ ชั้นก็มีน้ำตานะแก"

"ไม่รู้ดิ ผมว่าพี่เหมาะกับการยิ้มมากกว่าร้องไห้นะ อย่าร้องนะพี่ผมไม่ชอบ"

โอ้นะ ผมนี่อ้าปากค้าง แปลว่าอะไรวะ หรือว่าผมยิ้มแล้วน่ารัก อ๊าย ใช่แน่ๆ

"อ๊ะ แน่นอน"

"แล้วนี่ไปสนามบินเลยเหรอพี่"

"ยัง ไฟลท์ทุ่มกว่าแน่ะ กลับห้องก่อน ชั้นต้องไปเอาของเหมือนกันนะ"

"อ้อ แล้วพี่จะเอารถไว้ไหนอ่ะ"

"ให้หลวงไปส่ง"

"อ้อ ฮึ"

"อะไรอ้อ ฮึ"

"เปล่า ทำไมเราไม่นั่งแท็กซี่ไปอ่ะพี่ รบกวนเขาเปล่าๆ"

"เปลืองเงินสิแก ให้ไปส่งนี่ล่ะจะได้สะดวก อะไรแก"

ผมหันหน้าไปถามมัน แหมไอ้นี่ ทำท่าหันออกนอกรถ แหมนะ ก็อีป้ามันขับรถเป็นที่ไหนล่ะ ให้สามีไปส่งนั่นล่ะดีแล้ว รู้ล่ะครับว่ามันคงไม่อยากให้ไอ้หลวงไปส่ง แต่แหมนะ ยังไงๆผมก็ยังไม่รับบทเป็นนางวันทองหรอก เล่นไม่สมบทบาท อิอิ เขาเลยไม่จ้างอะไรแบบนี้ พอรู้สึกดีขึ้นก็เปิดเพลงฟังสิครับ อิอิ ร้องตามด้วยล่ะ เพื่อความสมบูรณ์แบบ โฮะๆ ไอ้ต้อมตอนแรกก็ส่ายหน้าล่ะครับ แต่พอมันเห็นผมอารมณ์ดีขึ้นมันก็ร้องตามบ้าง มันร้องเพลงเพราะนะ เพราะมันขอเลือกฟังเพลงเอง เพลงไทยนั่นล่ะครับ

"อ้าว มาแล้วเหรอ ไม่เอาเสื้อหนาวไปหน่อยเหรอต้อม ที่โน่นอากาศเย็นนะ"

อีป้ามันเอ่ยขึ้น

"อยู่ในกระเป๋าครับพี่แดน"

"อ้อ อย่าคิดมากเลยนะต้อม หน้าตาไม่ดีเลย เป็นเรื่องปกตินั่นล่ะ พี่เข้าใจว่าคนที่จากบ้านจากเมืองไปอยู่เมืองนอกน่ะ ต้องรู้สึกแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา"

"เคยเหรอป้า แหมเล่าเป็นฉากๆ"

"อีนี่ กำลังปลอบน้องมันอยู่นะ"

"อ้าวเหรอ นึกว่าเล่าจากประสบการณ์ตรง อิอิ เหมือนเนอะ ฟังไว้นะต้อม"

"แหมอีนาย ไม่เล่าแล้ว มากินขนมกับพี่ดีกว่าต้อม อย่าไปสนใจอีนี่เลย กวนตีน"

"อ้าว อีป้า น้อยๆหน่อย"

"ลากมันไปทีหลวง"

"แล้วจะออกจากบ้านกี่โมงอ่ะคุณ"

"สักห้าโมง ต้องไปเช็คอินก่อน"

"ใกล้แล้วนี่"

"อะไร ชั้นยังไม่ทันได้นั่งเลยนะ จะไปอีกแล้วเหรอ"

"เออๆ รีบไปเถอะ เดี๋ยวตกเครื่อง"

สรุปก็ต้องกระเตงออกมาอีก อะไรเนี่ย ผมว่าจะอาบน้ำหน่อยนะ สรุปต้องรีบวิ่งผ่านน้ำแล้วโปะน้ำหอมเอา เป็นการอาบน้ำที่เร็วที่สุดในชีวิต ไม่ถึงห้านาที เหอๆ

"คุณไปกี่วันอ่ะ"

สามีมันถามขึ้นระหว่างทางครับ

"สี่วัน"

"โหย นานว่ะ ผมคิดถึงแย่เลยดิ"

"แหม แป๊บเดียวล่ะ จะให้ไปถึงแล้วกลับเลยเหรอแก ชั้นไม่ตายพอดีเหรอ ปรับเวลายากนะ"

"ก็ยังนานอ่ะ ทำไมไม่ไปส่งแค่สนามบินนะ"

"นั่นดิพี่ ผมไปเองก็ได้นะ"

นั่น เอาแล้วไงครับ กัดกันจนได้ แหมนะ

"เอาเถอะ ตามที่บอกอย่ามาเสนอแนะอะไรตอนนี้ ไม่ปลื้มนะ"

ผมทำเสียงแข็งใส่ แหมนะแต่ก่อนเห็นดีเห็นงามด้วย แต่จะมาทำให้บรรยากาศมันแย่ลงตอนนี้เนี่ยนะ โมโหสิ ได้ผลครับเงียบเลย เป็นไงล่ะเจอชั้นหน่อยสิ หลังจากนั้นก็เงียบครับ มันทั้งสองคนนั่นล่ะครับ มีแต่ผมที่แหกปากอยู่คนเดียว ร้องเพลงสิไม่สนใจแล้ว มารายห์ หน่อยซิ อิอิ

"แกกลับได้แล้วล่ะ เดี๋ยวจะเข้าไปข้างในแล้ว"

"กอดผัวหน่อยสิ"

"บ้าเหรอนี่มันสนามบินนะแก ไม่อายคนเหรอ"

"อายทำไม ทำให้เขารู้สิว่ามีผัวแล้ว"

เอากับมันครับ จะมาหึงอะไรเอาตอนนี้เนี่ยไอ้นี่

"เออๆ กอดก็กอด"

ก็เอากับมันหน่อยครับ กอดมันอยู่สักพักล่ะแต่รู้สึกร้อนๆยังไงไม่รู้ เหมือนมีสายตากำลังมองอยู่แบบเผาผลาญยังไงไม่รู้

"พี่ ที่ผมเคยบอกไว้น่ะ จำได้ไหม"

ไอ้ต้อมมันเอ่ยขึ้นครับ ขัดจังหวะ

"อะไรวะ"

"ที่ผมบอกผมจะมาพี่นายคืนน่ะ"

"ไอ้นี่เดี๋ยวเถอะมึง"

"ผมพูดจริงๆนะ"

มันเดินหนีไปเลยครับ ผมนี่ยืนอ้าปากค้างเลย

"งั้นคุณไม่ต้องไปกับมัน ไอ้ห่านี่อะไรวะ"

"เอาน่าแก มันพูดไปอย่างนั้นล่ะ อย่าไปถือสามันเลย"

"ไม่ได้หรอกนะ มันคิดแบบนี้ได้ยังไง ผมไม่ยอมหรอก"

"เอาน่าแก ชั้นไม่ได้ชอบมันแบบนั้นหรอก แกเชื่อใจชั้นได้"

"จริงนะ"

"เออสิ ชั้นไม่ใช่นางวันทองนะแก กลับได้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง"

"โทรฯมาด้วยนะถ้าถึงแล้วน่ะ"

"จ้า"

ผมรีบเดินตามไอ้ต้อมเข้าไปด้านในครับ ผมน่ะไม่ยากหรอกนะเพราะถือพาสปอร์ตของอเมริกันขั้นตอนก็ไม่นานแต่ของไอ้ต้อมนี่นานพอสมควร ที่เมืองไทยออกไม่ยากหรอกครับ แต่คงต้องนานกว่านี้แน่ที่ ตม.ที่โน่น เอกสารครบมันก็ไม่สนใจหรอกนะ แต่ผมก็ไม่สน มั่นซะอย่างใครจะทำไม

"ตื่นเต้นไหมต้อม"

"นิดหน่อย"

"อืม ดีแล้วล่ะ ง่วงไปนอนบนเครื่องก็ได้นะ"

"นอนไม่หลับหรอกพี่"

เออนะ พยายามจะทำให้อารมณ์ดีขึ้นนะเนี่ย ตามใจวะ ขี้เกียจจะตามเหมือนกัน แหมเปรี้ยวนักให้ไปอยู่ก่อนเถอะแกจะรู้สึก ฮึฮึ

"เฮ้ยพี่ พี่คนนั้นนี่"

มีคนมาสะกิดผมครับระหว่างนั่งรอขึ้นเครื่อง ผมหันไปมอง

"อ๊ะ น้อง"

แว้ก ให้ตายเถอะโลกมันจะกลมอะไรขนาดนี้ ไอ้เด็กคนนั้นนี่

"พี่ที่อ๊วกใช่ไหม พี่จะไปไหนอ่ะ"

แหมนะ ช่างจดช่างจำดีเหลือเกินนะแก จะทักอะไรที่มันสร้างสรรค์กว่านี้ได้ไหมเนี่ย

"ไปไหน อ้อ โฮะๆ ก็ไปเหมือนเรานั่นล่ะ แล้วเราล่ะไปไหน"

"ไปเหมือนพี่นั่นล่ะ"

ที่สุด กรี๊ด ทำไมชีวิตชั้นเจอแต่คนกวนเบื้องล่างนะเนี่ย ไอ้ต้อมมันหันมามองครับ

"อ้าว ไปกับไอ้นี่เหรอ"

"รู้จักกูด้วยเหรอมึงน่ะ"

แป่ว ดูมันถามขึ้นครับ หน้าตานี่ไม่เอาใครเลยนะ

"ต้อม เพื่อนถามทำไมตอบแบบนั้น"

"แบบนี้นี่เหรอถาม ผมไม่รู้จักมันนี่"

"เนอะ เด็กโรงเรียนนี้ก็แบบนี้ล่ะพี่ คิดว่าตัวแน่ หึหึ"

"มึงหัวเราะแบบนี้หมายความว่าไง ของมึงดีตายนักนี่"

อ้าว จะต่อยกันซะงั้นจะถึงไหมเนี่ยซานฟรานน่ะ

"นี่ อะไรกัน จะตีกันเหรอ ไปที่อื่นเลยนะ อายคนเขา โตๆกันแล้วนะ อะไรต้อมเป็นอะไร"

"ฮึ พี่ไม่ต้องมาสนใจผมหรอก"

หนอยแน่ ไอ้นี่

"โป๊ก"

"เฮ้ยพี่ เขกหัวทำไมอ่ะ"

"อย่ามาเยอะนะ หมั่นไส้มานานแล้ว จะอะไรมากมาย ว่าแต่เราชื่ออะไรเหรอครับน้อง"

ผมเปลี่ยนสีหน้าหันไปหาไอ้เด็กคนนั้น ยิ้มพราว มันก็หัวเราะคิกคักพอใจที่ผมเขกหัวไอ้ต้อมล่ะครับ

"ผมชื่อซันพี่ พี่อ่ะ"

"พี่ชื่อนาย ซันไปเรียนต่อเหรอ"

"ครับ ผมไปเรียนต่อที่โน่น"

"เมืองไหนเหรอ"

"พิสต์เบิร์ก"

"อ๊ะ เมืองทางเหนือคอนคอร์ดนี่ หนาวนะ"

"รู้พี่ ไม่ต้องมาหลอก ป้าผมอยู่โน่นอ่ะ เขายังอยู่ได้ ผมก็ต้องอยู่ได้ดิ"

ดูมันครับ พูดแล้วก็เมินหน้านะ แหมนะไม่น่าถามเลยกู

"ไปเถอะต้อมเขาเรียกแล้ว"

เชิดใส่ ช่างหัวมันสิ คนบางคนไม่จำเป็นต้องไปตีสนิทมากหรอกนะ แน่นักก็อย่ามาถามอะไรชั้นอีกก็แล้วกัน ไอ้เด็กเวร ผมเชิดหน้าใส่มันแล้วพยักหน้าให้ไอ้ต้อม ตอนนี้เพิ่งเห็นว่ามันเริ่มมีท่าทีตื่นเต้นแสดงออกมา แหมนะ พอถามทำเป็นแอ๊บกวนได้อีก พอตอนนี้หน้าเริ่มซีด

"เครื่องไม่ตกหรอกนะต้อม ไม่ต้องกลัว"

"บ้าพี่ ใครเขาให้พูดแบบนี้ตอนจะขึ้นเครื่อง"

"เคยขึ้นเหรอเราน่ะ"

"ทำไมต้องอำกันวะ"

"อ้าว ไม่อำก็หน้าเป็นตูดสิ ชั้นอยากเห็นหน้าคนนะไม่ใช่อยากเห็นตูด"

ผมทำเป็นไม่สนใจ พอเข้าไปในเครื่องของการบินแห่งชาติเราก็ไปที่นั่งนั่นล่ะครับ โฮะๆ ไม่อยากบอก ไม่ได้บินไฮโซวิเศษอะไรหรอกนะครับ ที่นั่งชั้นประหยัด ใครจะบ้าไปซื้อชั้นธุรกิจนะ แพงจะตายชัก นั่งแบบอดทนเอานี่ล่ะ ไดเร็กไฟลท์แค่ ๑๗-๑๘ ชั่วโมงเอง ไม่รวมเวลาอยู่ในสนามบินเหอๆ อยู่บนเครื่องบินวันหนึ่งเต็มๆ ไหนจะต้องไปต่อเครื่องที่แอลเอไปซานฟรานอีกพอไปถึงที่โน่นมันคงจะงงกับวันและเวลาล่ะครับ เพราะมันจะยังเป็นวันเดิมจากที่เราออกจากที่นี่อยู่ คอยดูนะจะอำให้หัวหมุนไปเลย เปรี้ยวใส่ชั้นดีนัก

"อ้าวพี่ นั่งข้างผมอีกแล้วอ่ะ"

โอ๊ย ใครอยากจะนั่งข้างไอ้นี่เนี่ย

"ต้อมพี่อยากนั่งใกล้หน้าต่าง เปลี่ยนกันหน่อยสิ"

ผมสะกิดบอกไอ้ต้อมครับ ไม่อยากจะเสวนากับไอ้เด็กทำท่าหัวสูงคนนี้

"อ้าว ไปนั่งโน่นผมก็ไม่มีเพื่อนคุยสิพี่"

"นี่ไง อยากคุยก็คุยกับน้องพี่สิ"

"ไม่คุย ผมจะนอน"

"แหม ไม่อยากคุยเหมือนกันล่ะวะ"

"หันหน้าไปทางโน้นด้วยนะมึง เหม็นขี้ฟันว่ะ"

"หนอยมึง"

"เอาขวดมั้ย จะได้ขอเขา ฟาดหัวให้แตกเลยเอาไหม อะไรกัน คนประเทศเดียวกันหรือเปล่าเนี่ย แทนที่จะทำความรู้จักกันไว้นะ พอไปอยู่โน่นจะได้พึ่งพาอาศัยกัน อะไรวะ"

ผมเริ่มรำคาญมันสองคนแล้วครับ เด็กมันไม่ชอบขี้หน้ากัน แต่ก็นะมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองยังมาทำตัวเปรี้ยวอยู่อีก

"ฮึ"

ดูมันสองตัวครับหันหน้าออกจากกันคอหักแล้วมั้งนั่นน่ะ เอาเถอะ เหนื่อยของีบก่อนละกัน อยากตบอยากตีกันเอาเลยตามสบาย

"เอาผ้าปิดตาปิดสิต้อมจะได้นอน"

ผมยื่นผ้าปิดตาที่เขาแจกให้มัน มันก็เอามาปิดตาเบียดตัวมาทางผมคงจะไม่ชอบหน้ากันจริงๆ จะว่าไปไอ้น้องคนนี้มันก็หน้าตาน่ารักดีนะ หน้าเกลี้ยงๆขาวๆ แต่ท่าทางคงไม่น้อยอยู่เหมือนกัน เหมือนคุณหนูอะไรประมาณนี้ หน้าตาหยิ่งไม่ยอมใคร และดูมั่นมาก เหอๆ เอาเถอะๆ ช่างหัวมันไปอยู่คนละเมืองนี่นะ แต่จะว่าเมืองที่มันจะไปไม่ไกลจากเมืองที่บ้านผมอยู่หรอกนะ ขับรถไปไม่ถึง ๑๕ นาที แต่ใครจะไปหามัน เชิดใส่ ไม่อยากจะบอกว่าคนบ้านเราพอไปอยู่นี่โน่นนะจะทำท่าเป็นพูดไทยมะค่อยชัดกันเสียส่วนใหญ่ เห็นจากเด็กที่มาทำงานที่ร้านนั่นล่ะครับ ใครแดะแบบั้นพูดภาษาไทยแบบปวดปากนะแม่ผมไม่เอาไว้เลยนะจะบอก เหอๆ เอาเป็นว่าผมก็งีบล่ะครับ นานเท่าไหร่ไม่รู้รู้แต่ว่าตื่นมาเขามาเสิร์ฟอาหาร

"พี่ๆ อาหารเช้า"

ไอ้ต้อมมันเขย่าตัวครับเลยตื่น

"แอ่ะ น้ำลายว่ะพี่"

"อ๊ะ ไม่จริง"

รีบเอามือขึ้นลูบหน้าตัวเอง แหมไอ้บ้ามันอำครับ นางงามอย่างผมเหรอจะนอนน้ำลายยืด ฝันไปเถอะ

"อิอิ เชื่อด้วยอ่ะ"

"กวนนะต้อม เดี๋ยวเถอะ"

"รับปลาหรือไก่ดีคะ"

ผมเอาปลา ไอ้ต้อมมันกินไก่ ส่วนน้องคนนั้นก็กินปลา

"ยังไม่แปรงฟันเลยอ่ะพี่"

"เออน่า กินๆไปก่อนค่อยไปแปรง"

"ถึงไหนแล้วเนี่ย"

"พูดเหมือนไม่เคยมาเนอะ"

ไอ้บ้านั่นดอดขึ้นครับ แหมนะไอ้ต้อมนี่หันขวับทันที

"ไม่เคยอ่ะครับน้อง ทำไมเหรอ เราท่าจะบินบ่อยเนอะ"

ผมหมั่นไส้ครับ แหมเยอะแยะนะเห็นว่าไอ้ต้อมมันชังน้ำหน้าคนไม่ผิดก็ตอนนี้ล่ะ

"ก็มาบ่อยอ่ะพี่ ไม่ได้ตื่นเหมือนใครบางคน"

"มึงว่าใคร"

"จิ๊ มานี่มาเปลี่ยนที่กัน จะถึงไหมเนี่ยแอลเอน่ะ"

ลำบากผมอีกแล้วครับ ต้องยกถาดขึ้น แก้วนั่นแก้วนี่เต็มไปหมด ที่นั่งก็ใช่ว่าจะกว้างใหญ่นะ ลำบาก ถึงจะไม่ชอบหน้ามันก็เถอะนะ แต่ก็ไม่อยากติดแบลคลิสต์ของสายการบินแห่งชาติ เหอๆ มีแววจะได้วางมวยกันแน่ๆ

"นี่น้อง เถิบออกไปก่อนสิ จะได้เปลี่ยนที่"

"พี่จะมานั่งข้างผมเหรอ"

"เออ ลุกก่อน"

มันก็ยอมลุกล่ะครับ กว่าจะนั่งได้ก็นะ ไอ้ต้อมนี่หน้าหงิกแล้ว

"น้องไม่รู้เหรอว่าคนที่บินบ่อยน่ะเกร็ดเลือดมันไม่ค่อยดีนะ แสดงว่าเราสุขภาพไม่ค่อยจะดีสิท่า หน้าตาถึงได้ซีดๆ อิอิ"

ขอกัดมันหน่อยเถอะ ไม่ชอบจริงๆนะคนขี้โอ่เนี่ย เป็นอะไรที่ไม่อยู่ในระยะสายตาที่สุด บินบ่อยแล้วไงวะ ชั้นก็บินบ่อย ยังไม่เคยคุยอวดใครเลย

"เอ๊ะ จริงเหรอพี่"

"ขี้คุยก็แบบนี้ล่ะ สม"

"อ้าวมึง"

"นี่ กินไปสิข้าวน่ะ อะไรกันวะ เดี๋ยวมัดใส่กันเลยนี่"

ผมแว้ดเสียงขึ้นไม่สนใจใคร แหมนะ อย่าให้ปรี๊ดนะเดี๋ยวเครื่องจะลงจอดไม่สนิทแน่ถ้าให้องค์ลง เด็กสองตัวนี่อะไรกัน

"จริงสิครับน้อง เกร็ดเลือดไม่แข็งแรงมีโอกาสเป็นมะเร็งสูงมาก น้ำเชื้อก็ไม่แข็งแรง อายุสั้นด้วยนะ"

แถครับบวกหมั่นไส้ เป็นน้ำเป็นเนื้อสุดฤทธิ์

"อย่ามาพี่ ผมไม่เชื่อหรอก"

"ตามใจ นี่แค่คำบอกเล่า ถึงว่าเนอะ เนื้อตัวเหมือนต้นถั่วงอก ซีดซะ ไม่เหมือนน้องพี่ ดูแข็งแรง อิอิ"

เชิดใส่มันครับแล้วหันไปยิ้มให้ไอ้ต้อม

"อ่ะต้อม ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน ค่อยออกมาทาครีม"

"ต้องทาด้วยเหรอพี่"

"ทาสิ ไม่รู้สึกเหรอว่าปากแห้งๆ อากาศบนนี้มันน้อยนะ ต้องโบกครีมเยอะๆ"

เก้าโมงกว่าครับ ไอ้ต้อมมันคงงงว่ามันเป็วันไหนกันแน่ ผมก็บอกมันล่ะครับว่ามันเป็นวันที่วันที่เดิมตอนเช้า เพิ่งเลยญี่ปุ่นมาไม่นาน เดี๋ยวก็ผ่านฮาวายแล้ว มันบอกว่าไงรู้ไหม มันบอกว่ารู้หรอก แค่อยากถาม เออนะ กวนได้ตลอดศก เริ่ดจริงๆ

"น้องพี่นี่โชคดีนะ มีพี่มาด้วยอ่ะ"

พอไอ้ต้อมมันลุกไปเข้าห้องน้ำ ไอ้นี่ก็เอ่ยขึ้นครับ เสียงนี่เศร้าเชียว ผมจับความรู้สึกได้ว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ

"อ้าว แล้วเราไม่ให้ใครพามาล่ะ"

"ผมไม่มีใครนี่พี่ แม่ก็ต้องทำงาน"

"พ่อเราล่ะ"

มันก้มหน้าลงทันทีครับ หลบสายตา ผมก็นะเกือบจะจิ๊ปากใส่แล้ว

"ผมเป็นลูกเมียน้อยพี่"

เอ่อ ผมนิ่งไปสักพัก

"แล้วไงครับ ลูกเมียน้อยก็ไม่เห็นแปลก พี่ยังเป็นลูกเมียหลวงเลยนะ"

"ไม่ตลกนะพี่"

แป่ว มุขแป๊กครับ มันมองหน้าผมสายตาดูรวดร้าวยังไงพิกล

"เอาน่า คิดอะไรมากมาย เรายังได้มีโอกาสมาเรียนต่อเมืองนอกนี่นะ จะคิดอะไรมากมายล่ะ"

"เงินป้าผมทั้งนั้นล่ะพี่ พ่อผมเขาไม่มาสนใจใยดีหรอก ลูกเขาก็ตั้งสามคน ผมแค่สงสารแม่"

ผมนิ่งไปอีก มันก็ทำหน้าเศร้าๆ ทำไมลูกเมียน้อยเขาจำเป็นต้องเศร้าทุกคนเลยเหรอเนี่ย ไม่เข้าใจอารมณ์ ก็คนไม่เคยอ่ะนะ เคยแต่เป็นที่หนึ่ง อิอิ

"ซัน อย่าคิดมากเลยนะ พี่เข้าใจ เราเลือกเกิดไม่ได้นี่นะ แต่พี่ว่าเราเลือกทางเดินที่ดีได้ อย่างเรามีโอกาสได้มาเรียน พี่ว่าเราก็ตั้งใจเรียนให้จบ กลับไปทำงานดีๆ ช่วยแบ่งเบาภาระของแม่"

"รู้หรอกน่าพี่ ไม่งั้นผมก็ไม่มานี่หรอก"

อ้าวไอ้นี่ กะจะพูดให้ซึ้งซะหน่อย สักฉาดดีไหมเนี่ย กวนบาทาเสียเหลือเกิน

"แต่พี่ว่าเราเก่งนะ มาอเมริกาคนเดียว"

มันเงียบไปครับ เห็นมันแอบเม้มปากด้วยล่ะ

"ถ้าผมไม่มาเอง แล้วใครจะพามาล่ะพี่ ผมไม่มีใครนี่"

ยังไม่จบตอนคร้าบ จุ๊บๆ

[eiky]

อืม รู้แล้วว่าไอ้เด็กคนนี้มันเป็นคนยังไง ภายนอกดูกวนๆ แต่ข้างในเหมือนมันซ่อนอะไรไว้หลายอย่าง ต๊าย เด็กมีปมอีกแล้ว

"ตอนนี้ก็รู้จักพี่กับน้องพี่แล้วนี่ มีอะไรก็ให้พึ่งพาอาศัยกันสิซัน มาอยู่ไกลบ้านไกลเมืองขนาดนี้น่ะ ต้องมีเพื่อน"

"ฮึ ผมไม่ง้อน้องพี่หรอก กวนตีน"

"เราไม่กวน?"

ผมขึ้นเสียงสูงถามมันกลับ

"ผมไม่กวน ผมแค่แหย่เล่นๆเองนะ"

"อ้อเหรอ นี่แหย่นะเนี่ย ถ้ากวนนี่คงไม่น้อยล่ะสิ"

"ฮ่าๆ พี่นี่ตลกดีนะ ผมชอบ"

"พี่มีผัวแล้ว"

"เฮ้ย พี่"

ผมบอกมันออกไปล่ะครับ แหมทำหน้าเหมือนเจอผี

"ว้า ว่าะจีบซะหน่อย"

"แหมแก่แดดนะเรา จีบน้องพี่สิ มันหล่อนะ"

"แหวะ หล่อตายล่ะพี่ ผมสิหล่อตัวจริง"

"ไปแปรงฟันดีกว่า"

"ผมไปด้วย"

กรี๊ด ชั้นเบื่อแกนี่ล่ะถึงจะไปแปรงฟัน อะไรเนี่ย แหมนะเด็กมันมั่นอ่ะนะ จะว่าไปผมว่าไอ้ต้อมนั่นล่ะหล่อกว่า น้องคนนี้เหมือนหล่อด้วยวิทยาการทางการแพทย์เหมือนผมนั่นล่ะ วิตามินเอย ครีมนั่นนี่เอย ส่วนไอ้ต้อมน่ะ ตัวจริงขอบอก ผมไม่เห็นมาทาอะไรเลยนะ ผิวสีออกแดงๆไม่ขาวโบ๊ะ น่ามองมีเสน่ห์กว่าเป็นไหนๆ เชิดใส่ น้องชั้นหล่อกว่า สรุปมันก็เดินตามมานั่นล่ะครับ มันไม่ได้เอาแปรงอะไรมาเลยนะ เอาที่เขาแจกติดมือมาด้วย ต๊าย ไม่ได้หรอกนะของชั้นต้องเตรียมมา ยาสีฟันอะไรก็ไม่รู้กลัวว่าปากจะไหม้เสียก่อน ไอ้ต้อมมันก็เดินสวนกลับมานั่นล่ะครับ

"ทาครีมด้วยนะต้อม"

"พี่จะไปไหน"

มันทำเสียงแข็งใส่

"อ้าว ไปแปรงฟันบ้างสิแก"

"ทำไมไอ้นั่นมันไปด้วย"

"ทำไม หวงเหรอมึง"

"ไอ้นี่ ไม่มีปัญญาไปเองเหรอมึงน่ะ ไหนบอกบินบ่อย หรือว่าขี้คุย"

"ไปๆต้อม ทาครีมด้วยนะ ไอโฟนเราน่ะเปิดได้แล้วนะ"

ผมดันหลังให้มันเดินกลับไปที่นั่ง แหมนะ กำหมัดแล้วครับท่าน โอยๆ ทำไมชั้นต้องเจอแต่คนจะตีกันนะ อ๊าย จะว่าไปมันเกี่ยวพันกับผมทั้งนั้นเลยนะเนี่ย แสดงว่าผมต้องมีอะไรดี อิอิ ถ้างั้นไปล้างหน้าโบกครีมหน่อย จะได้เช็คเรตติ้งเพื่อความแน่ใจอีกรอบ อิอิ

"ทายังครีมน่ะ"

พอเดินกลับมาผมก็เอามือยื่นไปดึงสายหูฟังออกจากหูไอ้ต้อมล่ะครับ หน้ายังตึงๆอยู่เลยเหมือนยังไม่ได้ทา

"ไม่รู้อันไหนเป็นอันไหนพี่ เยอะแยะไปหมด ทาไม่ถูกหรอก"

"อ้าว มานี่เดี๋ยวทาให้"

ผมก็นั่งลงข้างๆมันนั่นล่ะครับ ไอ้น้องคนนั้นก็นั่งมองตาปริบๆ ผมก็เอาเครื่องประทินผิวของผมเองออกมา เริ่มจากเช็ดหน้าด้วยโทนเนอร์ให้มันทาครีมแล้วก็กันแดดบางๆ อิอิ มันก็นั่งนิ่งๆนะ มองหน้าผมด้วย เอ๊ะ นี่ผมทำให้มันคิดอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย

"ทาเองเถอะ หน้าชั้นแห้งแล้ว"

"อ้าว ไม่ทาให้เสร็จอ่ะพี่ ไหนๆก็ไหนแล้วอ่ะ ผมทำไม่เป็น"

"อย่ามาเยอะ ทำเอง หน้าชั้นตึงแล้วเนี่ย"

ผมก็ทำหน้ามึนไม่สนใจทาให้ตัวเองบ้าง เอากระจกขนาดพกพาออกมาส่อง

"แหมพี่ รักน้องจริงๆนะ น้องแท้ๆป่ะเนี่ย"

"เสือก"

"ต้อม"

ผมหันไปปราม นี่มันจะถึงจริงๆไหมเนี่ย เหอๆ เด็กสองคนนี่นะ พอทาครีมเสร็จผมก็หันมาคุยกับมันล่ะครับ กลัวมันเหงา จะว่าไปนะที่แท้พ่อมันก็เป็นเจ้าขุนมูลนายสกุลผู้ดีเก่านั่นล่ะครับ แต่แม่มันเป็นคนธรรมดา มีป้ามาอยู่ที่นี่เพราะมีแฟนเป็นคนอเมริกัน มันเล่าให้ฟังเรื่อยๆนะ ผมก็แย็บล้วงความลับไปตามประสา มันเป็นเด็กมีปมนี่เอง นามสกุลใช้ของพ่อแต่มันบอกมันไม่เคยภูมิใจเลย ตั้งแต่เกิดมาเจอหน้าพ่อนับครั้งได้ ไม่ว่าจะเป็นวันสำคัญอะไรในชีวิต ฟังแล้วละเหี่ยใจแทน ผมก็ได้แต่ปลอบไปตามเรื่อง ส่วนไอ้ต้อมยัดหูฟังเข้าหูแล้วหลับไปแล้วครับ ปล่อยมันไปก่อน เดี๋ยวก็มาทะเลาะกันอีกจนได้

"ถ้าพี่เป็นเรา พี่จะภูมิใจนะซัน"

"ยังไงพี่ ไม่มีใครหน้าไหนภูมิใจหรอกนะ เป็นลูกเมียน้อยอย่างผมน่ะ"

"ภูมิใจสิ อย่างน้อยถ้าเป็นพี่พี่ก็จะภูมิใจที่พี่มีแม่ที่ประเสริฐกว่าใคร พี่จะภูมิใจที่พี่สามารถเติบโตมาได้โดยไม่ข้องแวะกับสิ่งไม่ดี มีพ่อแล้วยังไง พ่อสนใจแล้วยังไง ถ้าเราเป็นเด็กไม่ดีเกเร เราคิดว่าเราควรจะภูมิใจในตัวเองไหม พ่อแม่จะภูมิใจในตัวเราไหม พี่ว่าพ่อเราท่านเองก็คงมีเหตุผลของท่าน แต่เชื่อพี่เถอะว่าท่านก็คงรักและภูมิใจในตัวเรามาก"

"อย่าพูดเลยพี่ พี่ไม่เข้าใจหรอก"

อ้าวนะ แหมไอ้นี่ ชั้นอุตส่าห์ปั้นคำอันแสนจะงดงาม

"แล้วเราเข้าใจเหรอ เข้าใจในแบบของเราแล้วมานั่งคิดเองเออเองว่าตัวเองมีปมเนี่ยนะ หึหึ ตามสบายครับ"

เชิดใส่ อะไรแค่นี้ถือเป็นปมด้อย คนอีกตั้งมากมายในโลกนี้ที่มีเรื่องโหดร้ายกว่านี้ ทำไมมันไม่มองบ้างนะ ผมเข้าใจล่ะครับ ความรู้สึกคนเราเวลามันเสียไปแล้วมันเอาคืนยาก ที่พูดกับมันเนี่ยก็เพื่อให้มันรั้งมันดึงความรู้สึกของตัวเองขึ้นมาหน่อย ไม่ใช่เวลาเล่าเรื่องพ่อขึ้นมาก็ทำหน้าเหมือนว่าสิ้นแล้วคนที่รักในโลกนี้อะไรประมาณนี้

"พอเถอะพี่ พี่ไม่เป็นผมพี่ไม่รู้หรอก ว่าคนที่เป็นลุกเมียน้อยมันรู้สึกยังไง"

"พี่พอแล้วนะซัน เรานั่นล่ะเล่าอยู่ แล้วเรียนที่ไหนเหรอเราน่ะ"

ผมเปลี่ยนเรื่องแต่แอบกัดมันไปล่ะครับ มันก็กัดฟันนะ เชิดใส่ มั่นนักก็เจอมั่นกว่าเป็นไงผมก็ทำหน้าเริ่ดๆตามประสานั่นล่ะครับ

"ไม่บอก โมโหพี่แล้ว"

"อ้อเหรอ งั้นไม่คุยด้วยแล้วนะ ตามสบาย ซันนี่"

"อย่ามาเรียกผมซันนี่นะ"

"ซันนี่ๆๆๆ"

"พี่ ผมโมโหจริงๆนะ"

"เรื่องของเราสิ พี่มีความสุขดีนี่"

ผมทำท่ายักไหล่ทำหน้าใส่มัน กวนั้นดีนักเจอของจริงหน่อยเถอะ โฮะๆๆๆ

"กวนตีนว่ะพี่"

"นี่ เยอะแยะนะ ชั้นแก่กว่าเธอเป็นสิบปีนะ อย่ามากวนตงกวนตีน"

"ก็เรื่องจริงอ่ะ"

"เล่นเกมก่อนนะจ๊ะ ซันนี่ อิอิ"

"ฮึ"

มันก็เหมือนจะกินหัวผมนั่นล่ะครับ เชิดใส่ เล่มเกมดีกว่า มันก็หันหน้าหนีล่ะครับ คงโกรธน่าดู ไม่สนใจ

"อ่อนว่ะพี่"

ผมเล่นเกมบ้าอะไรก็ไม่รู้ เล่นแล้วก็ตายๆ อารมณ์เสีย มันก็คงแอบมองล่ะผมรู้

"เล่นไงอ่ะ สอนหน่อยดิ"

"มานี่ผมเล่นให้ดู"

มันก็เอาไอโฟนของผมไปถือล่ะครับ แหมนะ นึกว่าจะแน่ แผนแค่นี้แกก็แพ้ทางชั้นย่อยยับแล้ว เด็กหนอเด็ก ไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายอะไรหรอกนะ แค่เป็นการบอกนัยๆเบื้องต้นว่า ในโลกนี้ทะเลทรายไม่ได้มีอยู่แต่ในแถบแอฟริกา ที่แห้งแล้งผู้คนอดอยากไม่ได้มีอยู่แค่ประเทศประเทศเดียว โจรผู้ร้ายก็ไม่ได้มีอยู่ในแต่ประเทศที่ยากจน อยากให้มันมองโลกให้กว้างในแง่มุมที่บวกกว่านี้หน่อยก็เท่านั้นเอง เพราะเราไม่ใช่ศูนย์รวมของจักวาล เราหมุนไปตามโลก อิอิ เวอร์เนอะผมอ่ะ

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. ไม่รู้จะเขียนอะไรดี เอาเป็นขอบคุณทุกคนนะครับที่คอยติดตามผลงานและคอยให้กำลังใจ ไม่รู้ว่าจะยังชอบกันอยู่หรือเปล่า เพื่อนๆบางคนหายไปเล้ย อิอิ ไม่ว่ากันครับ แค่แวะเข้ามาก็ปลื้มใจมากแล้ว ขอบคุณจากใจน้อยๆ สีโอลโรส แว้กกก

[Little Devil]

หนีไม่พ้นเด็ก
+1

[pp4]

55 แหมๆๆ ติดเด็ก เอ๊ย! เด็กติด หุๆ -..-
เจอแต่เด็กกวนตีน 555

[aimaim]

หึหึ เด็กเปรต~~~~ เหอๆๆ ท่าทางนายจะเหม็นมากจะคายของในท้องเลยนะ เห็นใจจริงๆ คึคึ


---
ซัน~~~ นี่คงเป็นที่ท่านอิ๊กกี้ส่งมาให้กะต้อมแน่ๆ รุ้ยใช่ไหม?? หึหึ เหมาะสมกันดีนะ ก๊ากกกกกกกกกกกก

[penda]

ไม่ได้ตามเรื่องนี้นานแล้วอ่ะ
ตั้ง10กว่าตอน  อ่านไม่ทันเลย
แล้วจะตามอ่านให้ทันนะ
ตอนี้มาจิ้มไว้ก่อน  แฮ่ะๆๆ

 

[Rhythm]

รออ่านนะคะ
 

[j4c9y]

สัญญาว่าโตไปจะเรียนแบบแต่สิ่งดีๆของคุณนาย  (แล้วนี่ยังไม่โตอีกหรอ)

แหะๆ

[Ottomechan]

หนูซันนี่

ทะเลาะกับต้อมมากระวังนะ

[anuchaa]

เนื้อคู่ต้อมรึเปล่าเนี่ย

[yunchun]

ชะรอยจะเป็นเนื้อคู่ของ ต้อม รึเปล่า 5555+

[WhatLoveIs]

สาธุ...ให้ซันนี่คู่กับต้อมเลยได้ป่าวคะ กร๊ากกกก

เด็กๆ นี่กวนตีนได้ตีนจริงๆค่ะ

ขอบคุณพี่อิ๊กมากๆ ค่ะ ตอนนี้มันมาก (จริงๆ แล้วก็มันทุกตอนนะเพคะ)

[nunamicky]

+1 ให้ค่ะ
อ่านตอนนี้แล้ว
คิดเองเออเองว่าหนูต้อมจะไม่ต้องเหงาอยู่ต่างประเทศคนเดียวแล้ว

[filmybutter]

อยากมองโลกในแง่ดี อย่างนายพลจัง

[DraCo_SLa13]

สะกิดใจตรง ซันนี่ สวยด้วยแพทย์นี่แหละ  หรือว่า  ซันนี่คือคนี่ต้อมรอคอย อิอิ

[Yunatsu]

ต้อมกะซันหรอออออ

ระวังนะ ต้อม เกลียดอะไรจะได้อย่างงั้นนะ

[BeeRY]

ชัวร์เลยเนี่ย ต้อม&ซัน เชียร์คู่นี้

[หอยทาก]

เอ่อ ต้อมกะซันมันจะเชียร์ขึ้นมั้ยเนี่ย
ออกแนวจะฆ่ากันมากกว่ารักกันนะ = =

[badbadsumaru]

คุณนายเสน่ห์แรงต่อเด็กซะจริง ๆ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕

ต้อมจะได้คู่กับซันป่าวเนี่ย ? YY

อยากให้คู่กับนายนะ TT

[Natavishi]

ต้อม กะ ซัน ....  เกลียดกัน ก่อน  เดียว ค่อย รัก กัน น่ะ  ...  555+++

[som]

พี่อิ๊กหวัดดีครับ  ได้อ่านหลายตอนมากๆๆ  อ่านสะใจเลย
สงสัยต้อมคงจะมีคู่เป็นของตัวเองแล้วงานนี้
พี่อิ๊กคับ  ไม่ได้หายนะครับช่วงนี้สอบแล้วก็เลยไม่ได้เข้ามาอ่านเลยคับ
ไปทำหน้าที่ลูกที่ดีก่อน   
วันนี้มารายงานตัวแล้วนะค๊าบบบบบบบบพี่อิ๊ก