หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[โน๊อา]

ก็แค่แอบจุ๊บนั่นนี่บ้าง สบตาบ้าง จับมือบ้างกอดนานหน่อย อะไรแบบนี้

อ่ะนะ อ่ะนะ 

จัดไป 1 แต้มสำหรับความรั่วของน้อง eiky

[evilheart]

นาย กลับมายืนที่เดิม แรงเลยนะ

[Me_kame_nishi]

กลับถิ่นเก่านี้แรงงนะฮ่ะ นาย

[hpsky]

สามวันจาก นายตี้แอบนอกใจ                                     ฟ้องๆ พี่หลวง เมียพี่มีชู้ววววว

[nunamicky]

+1 ค่ะ
เมาปลิ้นกันทั้งพี่ทั้งน้อง

[a_tapha]

พี่นายอยู่ไกลพี่หลวงหน่อยหล่ะเอาเชียวนะ   

[kyoya11]

รอจ้า^^

[lazewcielo]

แก๊งนี้ฮา
น้องนายรั่วมากกกกกกกกกก
ห่างไกลพี่หลวงหน่อย เอาใหญ่เลยเนอะ

[darling]

+1 ให้อิ๊กกี้

[parkii]

นายอยู่ไกลคุณสามีนิดนึง ลั้ลลาเลยทีเดียวเชียว
แล้วก้อนะรั่วๆ ฮาๆ ตลอดเวลาใครอยู่ใกล้ก้อรัก
ถึงว่าเด็กมันถึงได้หลง  ระวังสามีรู้พฤติกรรมนะจ๊ะ
เดี๋ยวจะไม่ได้นอนสามาวัน สามคืน  

เป็นกำลังใจให้คนแต่งฮับ  

[moonoi_sert]

 :m20:อ่านกี่ครั้งก็สนุกทุกครั้งทุกตอน นายทำแบบนี้ระวังนะเดี๋ยวต้อมจะหลงชนิดโงหัวไม่ขึ้น

[lovevva]

 o18นายแอบตอดเล็กตอดน้อยนะเนี่ยกลับไประวังโดนหลวงสอบสวนน้า

[rellachulla]

นายระวังโดนคำสาป ก๊ากกก
นอกใจหน่ะไม่ดีน๊าา

[min_min]

กรี๊ดดดดดดดดดดด

ตอดน้อยๆแต่ตอดนานๆ 555

ต้อมเมาแล้ว  แต่อยากให้นายเมามากกว่าอ่ะ

รอตอนกลับไปนอนพัก หุหุ นอนกอดกันเบาๆให้หายหนาว

[mapi]

  เดวจะฟ้องหลวง

[sukie_moo]

ให้ความหวังต้อม อีกแหละนายตี้

[kyoya11]

แวะมาดูหน่อยนึง^^

[ToffeE_PrincE]

ชอบ
แรดแบบพองาม แรดอย่างกุลสตรี

 

[QUE1]

แหม...ห่างสามีหน่อย เริ่มออกลายเชียวนะคะ
ท่าจะสนุกน่าดูละนั้น

[penda]

 


 

[K3n0]

รั่วกันไป รั่วกันมา  ได้กันซะงั้น รึป่าว  อิอิ

[SoN]

^^

[miniz]

 

[kanda53]

มันก็มีบ้างละเนอะ....ก็น้องนายมิใช่กุลเกย์ที่แสนดีนี่เนอะ...
แต่ก็อดสงสารน้องต้อมไม่ได้....ไหนจะห่างบ้านห่างครอบครัว
ไหนจะเจ็บเพราะรักคนมีเจ้าของ....บทเรียนชีวิตหนักพอดู....
น้องนายจ๋า...เก็บ ๆ เสน่ห์ไว้หน่อยเถอะ..อย่าเรี่ยราดมากนักสงสารน้องงงง
คิดว่า..ถ้าน้องซันนี่เด็กมีปมขาดความรักมาเจอกับ...น้องต้อมเด็กอกหักรักคุด
อาจจะช่วยกันเยียวกันและกันจนกลายเป็น....เพื่อน(กูรักมึงว่ะ)ก็ได้นิ....
ตอนหน้าคงได้เจอพี่ปริ้นแล้ววว....อยากหยิกอยากฟัดดดดดด...
คิดถึงสามีชาวบ้าน(หลวง)...กลับไปน้องนายคงโดนสำรวจนอกสำรวจใน
จนอ่วม....อิจฉาอ่ะ...ได้สามีขยันขันแข็งซะ...

  น้องอิ๊คแรง ๆ...คนขยันของเล้า
กด + ให้กำลังใจจ้า...

[ordkrub]

นาย.... นิสัยไม่ดี  ทำกับน้องแบบนี้ได้ไง

[Chinnosuke]

คันสุดพลังค้าแม่คุณ เฮอะๆๆ.....
ไมมันเหมื่อนฉันจังเนอะนี้
 

[Rhythm]

อ้าวซันนี่ไปเเล้วหรอ ตอนแรกนึกว่าจะคู่กับต้อม(กล้าคิดเนอะ)

รออ่านนะค่ะ

[eiky]

องก์ ๕๙

สรุปง่ายๆได้ใจความ เมาปลิ้น อ๊วกแตกทั้งสามคน นังโมนิก้าไม่ได้ผู้ชายได้แค่เบอร์ ผมก็อ๊วกเบอร์เกอร์ต้นตำรับออกหมดเลย ไอ้ต้อมเองก็เหมือนกัน

"กินให้หมดขวดนะต้อม"

น้ำส้มครับ ผมว่ามันช่วยได้นะ ขวดที่ยื่นให้มันก็ไม่มากหรอกลิตรเดียวเอง ผมฟาดไปหมดแล้ว นังโมนิก้าก็กำลังพยายาม มันเป็นสูตรของเราเอง ไม่ว่าจะพรุ่งนี้สอบหรือมีเรียน มีแล็ป เชิดใส่ เราทำได้ อิอิ พอกลับถึงห้องค่อยกินยาแก้ปวดกันมึนหัวตอนตื่นอีกที

"ชั้นเลยไม่ได้ผู้ชายเลยแก"

"แหมนังโมนีค เมาแบบนี้เดี๋ยวเขาก็พาแกไปรุมหรอก"

"ว้าย อย่ามา ถึงเมาก็สามารถ"

"จ้าแม่คนเก่ง ได้เบอร์มาไม่ใช่เหรอแก ค่อยนัดมากินแบบหวานๆสิ"

"สนุกจังเลยแก คิดถึงแกมากนะรู้ไหม"

"ชั้นก็คิดถึงพวกแกนะ"

"แล้วทำไมไม่มาอยู่นี่ล่ะ เมืองไทยมีอะไรน่าสนใจมากกว่าพวกชั้นเหรอแก"

"อ๊ะ แน่นอน"

"ท่าทางจะรักกันดีนะกับเรย์น่ะ"

อืมนั่นสินะ ยังไมได้เล่าให้มันฟังก็เลยเล่าซะหน่อย ทั้งสองคนก็อื้อฮื้ออ้าฮ้าอยู่ไอ้ต้อมนอนหลับตาอยู่เบาะด้านหน้าคงจะมึน จะตีสองแล้วครับท่าน เหอๆ

"แก ว่างๆก็ไปเที่ยวที่บ้านบ้างสิ"

"แหมนะ พอว่างชั้นก็ไปตลอดล่ะ ชั้นชอบแม่แกผัดเส้นอะไรนะเขาเรียกน่ะ"

"ผัดไทน่ะเหรอ"

"นั่นล่ะ อร่อยมาก"

"นี่มีวันหยุดยาวไปเที่ยวเมืองไทยสิ ชั้นจะพาแรด"

"ก็คุยๆกันอยู่นะนายตี้ว่าจะไปเยี่ยมเหมือนกัน น่าจะประมาณสิ้นปี"

เนธานมันพูดครับ ไม่อยากบอกว่าต้องลากสังขารแหกขี้ตาตื่นมาตั้งแต่เจ็ดโมงต้องรีบอาบน้ำแต่ง ตัว ไม่มึนนะ แต่มันสลึมสลือ เหมือนไม่พอยังไงอย่างนั้น อิอิ

"น้องแกนี่ดูเรียบร้อยดีนะ ไม่เห็นเหมือนแกเลยนายตี้"

"อ้าวนังนี่ น้องชั้นจะมาเหมือนชั้นได้ยังไง"

"แน่ใจเหรอว่าน้อง เมื่อคืนชั้นเห็นแกนัวเนียนะ"

"อ๊ะ บ้า เออๆ มีอะไร เฟสไปล่ะกันนะแก ขอบใจนะที่มาส่ง มากอดหน่อยๆ"

เรายืนอยู่ในสนามบินโผเข้ากอดกันไม่อายใคร ก็ไม่เห็นต้องอายใครนี่นะ ใครๆเขาก็ทำ ไอ้ต้อมมันก็ยืนยิ้มอยู่ ท่าทางคงจะสร่างแล้ว เพราะถ้าไม่สร่างก็คงขึ้นเครื่องไม่ได้แน่นอน เมื่อคืนผมก็บังคับมันให้ดื่มน้ำไปอีกหลายแก้ว ให้มันถ่ายเทออกมาให้หมดแอลกอฮอล์น่ะ หลังจากร่ำลากับเพื่อนเสร็จก็เข้าไปด้านใน เจอกับด่านตรวจอีก เบื่อมาก นานพอสมควรนะ เวลาบินจากแอลเอไปซานฟรานฯประมาณไม่ถึงชั่วโมง แต่ก็นะว่าจะนู่นนี่นั่นก็ปาไปหลายชั่วโมง

"นายๆ ทางนี้ๆ"

พอออกมาตรงจุดนัดพบก็เห็นพี่ชายกับหลานยืนอยู่โบกไม้โบกมือ

"พี่ปริ๊น คิดถึงที่สุดเลย"

"พี่ต้อมๆ พี่ต้อมเหนื่อยไหม คิดถึงปริ๊นไหมอ่ะ"

เอ่อหลาน อาร้องเรียกวิ่งเข้าหาแต่มันวิ่งผ่านไปหาไอ้ต้อม ต๊าย เก้อเลยผม

"แหมนะ กอดอาหน่อยก็ไม่ได้"

"ของมีแค่นี้เหรอต้อม"

นี่ก็อีกคน สนใจชั้นบ้างอะไรบ้างแหมนะ เดี๋ยวเถอะจะวี๊ดมันกลางสนามบินนี่ล่ะ

"กลับได้ยังพี่ นายหิวข้าว"

"ป่ะ เอาของไปขึ้นรถ"

ไอ้ต้อมมันก็อุ้มพี่ปริ๊นหยอกล้อกันอยู่ ไอ้หลานรักก็นะหัวเราะเอิ๊กอ๊าก อามันนี่สิ ฮึ สนใจชั้นหน่อยได้ไหมเนี่ย แงๆ ความจริงนั่งรถไฟใต้ดินไปก็ได้นะบ้านผมน่ะ ไม่นานไม่ถึงครึ่งชั่วโมง นี่ล่ะเหตุผลที่ไม่อยากนั่งเครื่องตรงมาเลย อิอิ แวบไปแรดบ้าง พอตอนนั่งรถไปบ้านผมก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะครับ มีไกด์ตัวน้อยคอยบอกทาง อันนั้นอันนี้อยู่ ผมนี่ไม่มีโอกาสแทรกเลยนะ กลายเป็นท่อนไม้ท่อนซุงไปเสีย งอนแล้ว

"ต้อมลูก เหนื่อยไหม มาๆนั่งก่อน"

เป็นอย่างที่คิด อุ้มกันเลยสิคุณนายแหมนะ แย่งกันล้อมหน้าล้อมหลังกับหลาน นางอุตส่าห์ไม่ไปร้านนะ มารอไอ้ต้อมให้พ่อไปเฝ้า

"สวัสดีครับคุณแม่ ไม่เท่าไหร่ครับ"

"ไหน บอกแม่มาซินายพาเราไปไหนเมื่อคืน"

ผมนี่สะดุ้งทันที ขยิบตาให้ไอ้ต้อม อย่านะแก อย่าปากโป้งบอกอะไรเชียวนะเดี๋ยวจะโดนไม่น้อย

"อ้อ พี่เขาพาไปนั่งรถเล่นรอบๆเมืองน่ะครับ สวยดีนะครับคุณแม่ผมไม่เคยมา ถ่ายรูปไว้เยอะแยะเลยครับ"

เออใช้ได้ ค่อยโล่งอกหน่อย

"ไหนอ่ะ ปริ๊นอยากดู"

"เดี๋ยวค่อยดูสิพี่ปริ๊น ให้พี่ต้อมไปพักก่อน แม่หิวอ่ะมีอะไรให้กินไหม"

"แหมนะ มาถึงก็ร้องหาของกิน แล้วให้แม่รอตั้งแต่เมื่อวาน"

"แหมแม่ก็ ก็ต้อมมันอยากเที่ยวนี่นะ"

"จริงหราอานาย อิอิ ปริ๊นว่าไม่ช่ายอานายอยากเจอเพื่อนน๊มนมหย่ายๆคนนั้นหรา"

"พี่ปริ๊น ใครสอนเนี่ย แม่ดูนะ ทำไมให้หลานพูดจาแบบนี้"

ผมทำเป็นแว้ดเสียงขึ้น

"อ้าว ก็เพื่อนแกนมใหญ่จริงนี่ แม่ยังสงสัยไปทำมาหรือเปล่า"

กรี๊ด ดูครับดู อารมณ์เสียแทนที่จะปรามหลานนะ

"ไปต้อมเอาของไปเก็บ เดี๋ยวพาไปดูห้องนอน"

เหวี่ยงคุณนายซะเลย ผมเดินหิ้วกระเป๋าขึ้นห้องไป ไอ้ต้อมมันก็ยังไม่ตามมานะ ก็ไอ้หลานรักนั่นล่ะจะให้ดูโน่นดูนี่ พี่ชายมันคงไปเรียนพิเศษ แต่นี่มันคงขาดเรียนมาล่ะสิ แหมนะ

"เตียงที่รัก"

พอเข้าห้องได้ก็กระโดดขึ้นเตียงไปเลยผม อากาศเย็นๆแบบนี้ ผ้าห่มนวมอุ่นๆ เตียงหลังเดิมภาพวาดที่แปะอยู่ก็ยังคงเดิม รูปถ่ายผมบนหัวเตียงสมัยเปรี้ยวๆก็ยังอยู่ กรี๊ด ขอนอนสักหน่อยเถอะ

"อานายๆ ให้พี่ต้อมไปนอนกะปริ๊นดีกว่าเนอะ"

ตามมากวนอีกแล้ว อะไรเนี่ยชั้นเพิ่งจะหลับตาลงเองนะ

"ได้ข่าวนอนดิ้นนี่พี่ปริ๊นน่ะ"

"ใครดิ้น ไม่ดิ้น พี่เจคดิ้นต่างหาก"

"ถามดูเองสิ"

"พี่ต้อมๆ ไปนอนกะปริ๊นเนอะ ผ้าห่มปริ๊นสวยๆนะ ลายมนุษย์เขียว"

"จะดีเหรอพี่ปริ๊น พี่ปริ๊นมานอนกะพี่ดิ เตียงออกจะใหญ่"

มันไม่พูดเฉยๆนะกระโดดขึ้นเตียงมานอนข้างๆผม แล้วคิดว่าไอ้พี่ปริ๊นมันจะยอมเหรอ

"อิอิ ทำไมอานายนอนเหรอ"

"อยากนอนก็นอนสิพี่ปริ๊น อาจะนอนอ่ะ"

"นอนด้วย อ่า สบายจัง"

"กวนนักนะพ่อตัวดี นี่แน่"

ผมก็คว้าตัวมันมากอดล่ะครับ หมั่นเขี้ยวมานานแล้ว มันก็ดิ้นหัวเราะตามประสา ไอ้ต้อมมันก็เลยทำตาม แต่เอ๊ะ ทำไมมันไม่กอดพี่ปริ๊น มันมากอดผมทำไมเนี่ย อ๊าย

"เดี๋ยวอาไปโทรศัพท์หาอาหลวงก่อนนะพี่ปริ๊น"

"อาหลวงๆ ปริ๊นคุยด้วย"

ต้องหาทางแถไปครับ พอไม่มึนก็นะไม่อยากทำอะไรให้มันมากมายไปกว่านี้ ป่านนี้ทางโน้นคงกระวนกระวายใจแล้ว

"พี่ปริ๊นรออยู่นี่ล่ะ บอกพี่ต้อมด้วยอะไรอยู่ตรงไหน เดี๋ยวอาไปเอาโทรศัพท์กะคุณย่าก่อน"

ผมบอกหลานมันก็ทำหน้าเบ้ๆ แต่ก็ยอมนะ เดินไปปีนขึ้นเตียง ส่วนผมก็เดินลงมาข้างล่าง

"ทำไรอยู่อ่ะแก ชั้นถึงแล้วนะ"

รอสายพอสมควรมันก็รับสาย

"คุณ ทำไมเพิ่งโทรฯมา ผมรออยู่ทั้งคืนเลยนะ"

"ลืมเปิดโรมมิ่งน่ะ ไม่ต้องห่วงนะ พรุ่งนี้เย็นก็จะกลับแล้ว"

"ไอ้ต้อมเป้นไงบ้าง"

เอ่อ นี่ผมหูไม่ฝาดใช่ไหมเนี่ย

"ก็ดี พี่ปริ๊นกำลังแนะนำบ้านอยู่"

"หนาวไหมคุณที่โน่นน่ะ"

"หนาวสิ สิบองศาเองนะ"

"โหย คุณใส่เสื้อหนาๆนะ เดี๋ยวไม่สบาย แล้วคุณแม่ไม่อยู่เหรอ"

"อยู่สิ ทำกับข้าวอยู่ จะคุยกับพี่ปริ๊นไหม เห็นบ่นถึงอยู่"

"คุยๆ คุณจะนอนไหนอ่ะคืนนี้"

"อ้าว นอนห้องชั้นสิ ทำไมอ่ะ"

"อย่านอนกับไอ้ต้อมนะ"

"แหมนะ เมื่อคืนก็นอนด้วยกันนะแก ตอนนั่งเครื่องก็นั่งตัวติดกัน"

"เห็นมะ ผมว่าแล้วเชียว"

"นี่แก ชั้นบอกแกแล้วนี่ว่าไอ้ต้อมยังไงมันก็เป็นได้แค่นี้ ถึงจะยังไงก็ตาม"

"จ้า เชื่อแล้วคร้าบที่รัก"

"เออ รอแป๊บ เดี๋ยวเดินขึ้นข้างบนก่อน"

แหมนะ มันคงคิดอยู่ตลอดสิว่าผมจะนอกใจมัน แต่บางทีก็แอบคิดนะ อิอิ แค่แอบคิดล่ะ ไม่รู้เหมือนกันยังไม่พร้อม คนเดียวนี่ก็เอาให้รอดเถอะ แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว คิดถึงมันเหมือนกันนะ แต่ไม่อยากบอกเหมือนกันว่าถ้าไม่เจอหน้าไอ้ต้อมแล้วใจหนึ่งก็อดที่จะคิดถึง มันไม่ได้ ใครจะว่ายังไงก็ช่างแต่นี่คือความสัจจริง ความผูกพันที่มีให้มันไม่ใช่แค่วันเดียวสองวัน หลายอย่างที่ทำร่วมกันมา ผมห่วงใยมัน เฮ้อ จะทำหน้ายังไงดีเวลาจะจากมันเนี่ย

"อ่ะพี่ปริ๊น ปะป๊า"

"อาหลวงเหรอ"

เออนะทีแบบนี้ทำเป็นฉลาด มันรีบกระโจนมาคว้าโทรศัพท์ไปคุยทันที

"อาหลวงคิดถึงปริ๊นไหม"

ปล่อยมันคุยไปครับ ไอ้ต้อมมันก็เดินอยู่รอบห้องมองนั่นมองนี่อยู่

"ต้อม เสื้อผ้าในตู้น่ะ ยกให้นะ"

"โหพี่ เยอะจัง"

"ของพี่นั่นล่ะ ซื้อไว้บางตัวยังไม่ได้ใส่นะ"

"รองเท้าเยอะเหมือนกันนะพี่"

"ใส่ได้เหรอ รู้สึกเท้าเราใหญ่กว่าพี่นะ"

"ไหนลองก่อน"

มันก็หยิบรองเท้าผ้าใบสีสดๆมาลองล่ะครับ

"แน่นว่ะพี่ แต่ก็พอได้"

"แน่นก็ไม่ต้องใส่ เดี๋ยวไปซื้อใหม่"

"ไม่อ่ะ ผมใส่ได้ เก็บเงินไว้ดีกว่า"

ผมยักคิ้ว อืมนะ ตามใจมันดีกว่า

"นี่แก มานี่เดี๋ยวจะพาไปดูลูกชายชั้น"

"หือ ไรอ่ะ"

"พี่ปริ๊น คุยเสร็จลงไปหาคุณย่านะอาจะพาพี่ต้อมไปดูแจสเปอร์"

"ไปด้วย"

อ้าวไอ้นี่ เอาหลายทางเหลือเกินนะ มันก็คุยแจ้วๆนั่นล่ะครับเดินตามลงมา

"นี่ไงลูกชายชั้น มีใครดูสภาพให้ไหมเนี่ย"

"พี่นี่ไง วันก่อนยังเอาไปขับอยู่เลย"

พี่ชายมันอยู่ในโรงรถครับ เหมือนกันกำลังเช็ครถมันนั่นล่ะ

"ยังเจ๋งอยู่ไหมพี่"

"ต้องเปลี่ยนน้ำมันเครื่อง สภาพอื่นๆก็ไม่มีอะไรนะ จะเอารถออกเหรอนาย"

"คงเย็นๆอ่ะพี่ นอนก่อน เหนื่อย"

"โหพี่ สวยว่ะ"

"เป็นไงลูกชายชั้น มัสแตง ปี๙๐ เชียวนะต้อม"

ภูมิใจมากนะ มัสแตงสีแดงเลือดนกของผม เก่านะแต่ผมรักรถคันนี้มากเพราะใช้เงินเก็บที่ใช้แรงงานให้คุณนายเธอนั่นล่ะครับซื้อมา

"เจ๋งว่ะพี่ สวยๆ"

"พอเรียนภาษาเก่งๆแล้ว เดี๋ยวพี่แพทย์พาไปสอบใบขับขี่"

"อ๊ะ ผมขับได้ด้วยเหรอ"

"อ้าว ได้สิ ชั้นยกลูกชายชั้นให้แกนะ"

"พี่"

"ดูแลมันดีๆนะแก ชั้นรักของชั้นมากนะคันนี้"

มันอ้าปากค้างทำท่าเหมือนตกใจ

"พี่ต้อมๆ เดี๋ยวปริ๊นขึ้นเกรดหก คุณย่าก็ให้ขับเหมือนกันน้า อิอิ"

"ใครบอกพี่ปริ๊น อย่ามาปั่นจักรยานไปก่อนเราน่ะ"

"ฮึ"

ดูมันครับ มันคงคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เดินมากระตุกแขนไอ้ต้อมแล้วเปิดประตูรถเข้าไปเลยนะ

"ไม่เห็นสวยนะ เบาะก็แข็งๆ สู้รถพ่อเค้าก็ไม่ได้"

"จ้า พ่อคุณ โน่นเลย ไปช่วยพ่อดูรถเลย เดี๋ยวอาจะไปนอน"

"ปริ๊นก็นอนด้วยไง"

"จิ๊"

อะไรกันไม่รู้มะรุมมะตุ้มวุ่นวายไปหมด ไม่ไหวเวียนหัวขึ้นไปนอนดีกว่า เพลียมากมาย ไอ้ต้อมมันก็ช่วยพี่ชายผมอยู่ที่โรงรถล่ะครับ ไอ้หลานรักมันก็ช่วยด้วย แต่คอยดูเถอะมันจะต้องเบื่อแล้วตามขึ้นมากวนผมอีกแน่ๆ

สรุปตื่นมาก็มืดแล้วครับ อ๊าย ไอ้ต้อมกับหลานนอนอยู่ข้างๆ ดูพี่ปริ๊นมันจะติดไอ้ต้อมพอสมควรนะนอนกอดใหญ่เลย ผมก็อมยิ้มพองาม อิอิ แล้วค่อยๆก้าวลงจากเตียง

"ไปไหนอ่ะ"

แว้ก แหกๆ ไอ้หลานบ้ามันจับแขนไว้ด้วยนะ

"อ๊ะ พี่ปริ๊นไม่หลับเหรอ"

"หลับ แต่ตื่นอ่ะ"

เริ่ด แหมนะดูมัน นั่นไปปลุกไอ้ต้อมด้วยนะ

"หิวอ่ะอานาย"

"อ้าว ก็ไปกินข้าวดิ อาก็หิวไปก่อนนะ"

"ไปด้วยๆ พี่ต้อมๆ ไปกินข้าวนะ"

"อือ"

มันงัวเงียตื่นขึ้น ผมก็เดินออกไปเข้าห้องน้ำ พอเสร็จก็ไปกินข้าว พ่อกับเจคกลับมาแล้ว ก็เมาท์กันอยู่สักพักล่ะครับ เรื่องของครอบครัวแสนอลวน

"กี่โมงแล้วอ่ะแม่"

"สามทุ่ม"

กรี๊ด สามทุ่ม อะไรกัน ตายๆว่าจะออกไปตระเวนดูเมืองเสียหน่อย อะไรเนี่ยค่ำแล้ว

"ต้อมออกไปดูเมืองไหม"

"อ้าว จะพาน้องออกไปเหรอ"

"พาไปดูเมืองน่ะพ่อ ไม่ได้มานานมีอะไรเปลี่ยนไปไหม"

"อุ๊ย เขาก็ก้าวไปตามโลกนั่นล่ะ จะไปแรดล่ะสิท่า"

"แม่อ่ะ"

ดูคุณนายเธอนะ อารมณืเสียรีบไปดีกว่า ผมเดินไปหยิบกุญแจรถ คืนนี้จะพาลูกชายออกไปซิ่งซะหน่อย ไม่ได้แตะมานาน

"ไปไหนเหรอพี่"

"ปริ๊นไปด้วย"

"ตาปริ๊นเราน่ะไปนอนได้แล้วลูก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ"

"อ่า ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นจะไปกะอานายกะพี่ต้อม"

"ไม่เอาลูกไปนอนนอนดึกไม่ดีนะ"

"ฮึ"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้เลิกเรียนค่อยไปเที่ยวกันไงครับพี่ปริ๊น อาจะพาพี่ต้อมไปดูโกลเด้นเกทเฉยๆ"
"แหวะ พาไปดูสะพานทำไมอ่ะ"

"นั่นไง ไม่สวยเนอะ งั้นพี่ปริ๊นไปนอนเถอะไป"

หลอกล่อนานมาก ไอ้หลานตัวดีมันไม่ยอม ต้องให้พี่มันมาล่อไปถึงยอม โชว์ไทม์ กรี๊ด จะไปดูบาร์ในเมือง ขับรถเล่นแถวสะพาน แซวหนุ่มๆอะไรแบบนี้ อะไรแบบนี้ อิอิ

"ตรงนั้นร้านขนมปังขึ้นชื่อนะ ตอนเช้าก่อนไปเรียนเดินมาซื้อได้เขาเปิดแต่เช้า พี่นะกินทุกวัน ชินนาม่อนของป้าซาแมนต้าอร่อยมาก"

ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษนะครับ ให้มันชิน

"เฮ้ย ทำไมไม่พูดภาษาไทยอ่ะพี่"

"อ้าว แม่ยังไม่บอกเหรอต้อม"

"บอกไร"

"เวลาคนในบ้านคุยกับต้อมเขาจะพูดเป็นภาษาอังกฤษนะ เราก็ต้องพูด ที่จริงครอบครัวพี่เข้มงวดเรื่องภาษามาก ในบ้านจะพูดแต่ภาษาไทยเท่านั้น แต่กรณีของเราพิเศษ"

"อ่า ผมไม่แย่หรอกเหรอ"

"ไม่ฝึกแล้วเมื่อไหร่จะเป็น เวลาไปเรียนเขาพูดไม่สนใจหรอกนะว่าเราจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ ต้องเรียนให้หนักเข้าใจไหม"

"โหยพี่"

"อย่าท้อนะต้อม จำไว้ เรื่องเพื่อนเหมือนกัน อย่าไปใส่ใจมาก คนที่นี่เขาไม่มีเยื่อใยอะไรกันมากหรอกนะ คบคนให้เลือกดูด้วยว่ามันเอื้ออะไรให้เราหรือเปล่า พี่หมายถึงเราจะได้ประโยชน์อะไรจากการคบมัน เรื่องเรียนน่ะนะ ไม่ใช่เรื่องอื่น เพราะเพื่อนบางคนมันเห็นเราหัวดำพูดไม่เก่งมันก็ไม่มองแล้วล่ะ อย่าได้ไปใส่ใจ ตั้งใจเรียนให้มาก อย่าเถลไถล นั่นห้องสมุดหนังสือเยอะ ปิดวันอาทิตย์ยืมได้นะ เอาบัตรนักศึกษามายืมได้"

ผมก็เล่าเรื่อยๆล่ะครับ ขับผ่านอะไรที่คุ้นตา บางอย่างยังไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่เลย ก็แค่ห้าปีนี่นะจะให้เปลี่ยนไปสักเท่าไหร่กันเชียว

"ผมรู้สึก"

"อย่าท้อต้อม พี่เข้าใจ มองไปข้างหน้า อย่าอยู่กับที่ เหงาก็มีหลานมีพ่อแม่พี่ อย่าคิดอะไรเองแล้วตัดสินใจไปเลยเข้าใจไหม แม่พี่เห็นอย่างนั้นเวลาไปปรึกษาอะไรท่านจะให้คำแนะนำที่ดีเสมอ"

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"

"อ้าว แล้วจะพูดอะไรล่ะ รู้สึกอะไร"

"ผมว่าผมคิดถึงพี่แล้วว่ะ"

แป่ว จะเรียกว่าโรแมนติกหรืออะไรดีล่ะเนี่ย ผมนี่สะอึกไปเลยนะ

"คิดถึงก็มีสื่อตั้งมากมาย โทรศัพท์น่ะใช้เบอร์เก่าพี่เอาเครื่องเราใช้ ว็อทแอบได้ไม่เสียตังค์ เฟสไทม์ก็ดีเวลาคุยแล้วเห็นหน้า เล่นเอ็มก็ได้ อย่าห่วงไปเลยแก เผลอๆเรานั่นล่ะจะลืมพี่ไปเอง"

"ไม่มีทาง ไม่ว่าจะปี หรือสิบปีผมไม่มีวันลืมพี่ไปหรอกนะ"

"จ้าพ่อคุณ จะรอดู สาวๆที่นี่สวยนะจะบอก ยิ่งมาจากเวียดนามน่ะ ลูกครึ่งอะไรแบบนี้ สวยนะ"

"ผมไม่สนใจหรอกพี่ ผมรู้ว่าผมมาทำอะไร"

"ดีแล้วต้อม ป่ะเดี๋ยวพาไปดูสะพาน"

เปิดเพลงหน่อยเถอะ บรรยากาศแปลกๆมันมองออกไปนอกกระจกรถนะ แต่หันมามองด้านคนขับมันหมายความว่ายังไงวะเนี่ย กรี๊ด ชั้นอึดอัดนะโว้ย

To be Continued

[eiky]

"ทำไม มองจังต้อม ไม่กลัวพี่อายเหรอ"

"พี่อายด้วยเหรอ"

"อ้าวไอ้นี่ ชั้นก็คนนะโว้ย"

"อิอิ พี่ลองพูดอะไรซึ้งๆหน่อยดิ ผมจะได้เก็บไว้เป็นแรงใจ"

"มาไม้ไหนอีกเนี่ย อ่ะซึ้ง"

"ไม่ตลกนะพี่"

"อ้าวนะ จะให้พูดอะไรล่ะซึ้งๆน่ะ พูดเป็นแต่แรงๆอ่ะนะ เอาไหมล่ะ"

"เอาดีๆดิพี่นะนะ ผมขอ"

"รักษาตัวดีๆนะต้อม ดูแลตัวเองดีๆ อย่างน้อยก็เพื่ออนาคตของเราเอง"

อ่ะ ยอมมันครับยอมพูด ซึ้งแล้วนะเนี่ย

"ไม่เอาอ่ะ ทางการไปหน่อย"

"โว้ย งั้นก็ไม่ต้องเอา โน่นสะพาน ถ่ายรูปเอาสิ"

"ไม่อ่ะ เดี๋ยวก็อยู่นี่แล้วจะถ่ายทำไม อยากถ่ายเมื่อไหร่ค่อยมาก็ได้นี่"

"เริ่ด งั้นกลับไปนอนเถอะนะ"

"โหยพี่อ่ะ พาไปที่ดีๆหน่อยดิ ผมอยากอยู่กับพี่สองคนนานๆ"

"อย่ามาไอ้ต้อม หนาวจะตาย รีบกลับเถอะ"

"นะพี่ผมขอเถอะ ไหนๆพี่ก็จะไม่ได้เจอหน้าผมอีกตั้งหลายปีนะ จะไม่คิดถึงผมจริงๆเหรอ"

โอ๊ย อะไรนี่ คิดถึงสิ นี่ก็เริ่มตะหงิดๆขึ้นมาแล้วนะ อารมณ์เสียคนยิ่งพยายามควบคุมตัวเองอยู่ กรี๊ด

"เออๆ ไปร้านเบียร์ริมสะพานก็ได้"

ยอมมันครับ ผมนี่ไม่ไหวจริงๆใจอ่อนอยู่เรื่อยเลย จะบอกความจริงให้นะครับ ว่าตอนนี้ในใจมันสั่นไหวแปลกๆ ถ้าหากจะไม่ให้เจอหน้ามันจริงๆช่วงแรกก็คงคิดถึงมากเหมือนกันนะ แต่ผมรู้ดีว่าความรู้สึกคนเรามันจะชินชาไปเองกับสิ่งแวดล้อม แต่ช่วงแรกนี้คงต้องแอ๊บร่าเริงไม่ให้คุณสามีจับได้ จะว่าไปตอนนี้ในหัวไม่มีไอ้หลวงโผล่มาเลยนะ หลับตาลงก็ต้อม ลืมตามาก็เจอมันยิ้มรออยู่ตรงหน้า แววตาละห้อยแบบนี้ กรี๊ด นี่ชั้นทำกรรมไว้ที่ไหนเนี่ยทำไมชั้นต้องมาลำบากใจขนาดนี้นะ เอ๊ะ หรือว่าผมเป็นนางวันทองกลับชาติมาเกิดเหรอ อิอิ

สะพานโกลเด้นเกททอดยาวเด่นเป็นสง่าเชื่อมสองฝั่งของอ่าวซานฟรานซิสโก สีแดงเก่าๆไม่ซีดมากยังคงแลเห็นแม้จะเป็นเวลาค่ำคืน แสงไฟที่สาดส่องตามเชิงสะพานทำให้สะพานนี้สวยงามน่ามองขึ้นมากทีเดียว ร้านเบียร์ที่ว่าก็ไม่ได้อยู่เชิงสะพานแต่อย่างใดหรอกครับ แค่มองไปเห็นตัวสะพานและอ่าวซานฟรานฯได้เป็นอย่างดี บรรยากาศก็น่านั่งนะมีที่นั่งทั้งในร้านและนอกร้าน มีแขกมาใช้บริการอยู่พอสมควร ตามโต๊ะต่างๆเขาจุดเทียนให้ด้วยล่ะเออ เพื่อ คนยิ่งพยายามไม่ทำให้บรรยากาศมันโรมานซ์อยู่นะเนี่ย

"สวยดีนะพี่"

"อืม แต่อย่ามาบ่อยล่ะไม่ดีนะ แม่รู้เข้าจะซวย"

"ผมไม่มาหรอกน่า"

"ซวยนี่คือคุณนายเธอจะขอมาด้วยนะแก"

"บ้า คุณแม่เที่ยวแบบนี้ด้วยเหรอ"

"น้อยไปสิ คอเบียร์นะนั่นน่ะ ยิ่งเบียร์ดำนะแก นางเป็นขาประจำอยู่ร้านหัวมุมบ้านนั่นไง เดี๋ยวชี้ให้ดู เบียร์เยอรมันแท้ๆ"

"จริงดิ"

มันหัวเราะครับ ลอยเลยผม เพิ่งจะมาสังเกตว่ารอยยิ้มมันเวลามันหัวเราะนี่ โอ๊ย ตบชั้นที ไม่ได้ๆ ต้องมีสติ ผมสั่งเบียร์มาสองแก้ว ขอบอกแก้วเบียร์เขาไม่ได้เหมือนแก้วบ้านเรานะ ใหญ่โตมโหราฬใส่ได้น่าจะประมาณลิตรหน่อยๆ เหอๆ สั่งอะไรมาเคี้ยวเล่นด้วย

"พี่ผมถามจริงๆนะ ทำไมพี่ไม่ให้ผมเรียนอยู่เมืองไทยล่ะ"

"อะไรนะ"

ผมได้ยินล่ะครับ แต่ทำท่างงแอ๊บหน้ามึนถามไปก่อน เพราะจะได้คิดคำตอบ ไม่คิดว่ามันจะถามนะ

"ผมเรียนที่โน่นถ้าพี่จะดูแลผม พี่ก็ทำได้นี่"

"มันไม่เหมือนกันนี่ต้อม อยู่โน่นวิชาการมันไม่เหมือนกัน หมายถึงพี่อยากให้เราพูดภาษาอังกฤษเก่งๆไง ดีกรีจากเมืองนอก เราเองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าดีกรีนอก เวลาไปสมัครงานที่ไหนเขาก็ยินดีรับทั้งนั้นล่ะ บ้านเราเป็นยังไงเราก็น่าจะรู้"

"ไม่ใช่ส่งผมออกมาห่างๆพี่หรอกเหรอ"

"นี่ สงสัยอะไรมากมาย ไม่อยากเป็นเหรอหนุ่มนักเรียนนอกน่ะ"

"ไม่ค่อยว่ะพี่ พี่ก็รู้จักผมนี่ นักเรียนนอกแล้วไงอ่ะ ในเมื่อปูมหลังผมก็เป็นแบบนั้น"

"เออนี่ก็อีกเรื่อง ต้อมพี่ขอนะ อายอะไรก็ได้พี่ไม่ว่า แต่อย่าอายตัวเอง ใครจะว่ายังไงก็เรื่องของเขา เขามีสิทธิ์ แต่นี่มันก็สิทธิ์ของเราเหมือนกัน แต่ก็ไม่ใช่ให้ลืมตัวนะ ที่ชั้นพามาที่นี่ก็ไม่ได้พามาชุบตัว แต่พามาหาโอกาสที่ดีกว่าให้กับตัวแกเอง เข้าใจไหม"

"ฮ่าๆ เป็นชุดเลย เฮ้อ พี่ไม่อยู่แล้วใครจะบ่นใส่ผมเป็นชุดๆแบบนี้เนี่ย"

"ไม่อยู่ก็ด่าได้ อย่าลืมสิ"

"งั้นคุยกับผมทุกวันเลยนะพี่"

"มากไปแก ชั้นไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดี"

ให้ตายเถอะ กลายเป็นผมเองนะที่เขิน แกล้งมองสะพานดีกว่า

"คิดถึงแล้วอ่ะพี่"

"อ๊ะ ไอ้ต้อม"

ตอนจะกลับครับ ผมเดินไปจะเปิดรถ มันเข้ามากอดด้านหลังซุกหน้าลงคอผม เอ่อ กรี๊ด ใจสั่นหวั่นไหวเกินต้านทาน

"อยู่นิ่งๆดิ ผมขอกอดหน่อย เป็นครั้งสุดท้าย พรุ่งนี้ผมจะไม่กอดพี่แบบนี้อีก นะพี่ ผมขอกอดหน่อย"

เอ่อ ผมนี่ยืนนิ่งเลยครับ มันกอดแน่นขึ้น จะด่าก็ด่าเลยนะผมก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน อ่อนไหวมาก

"ผมรักพี่นะ รู้ไหม ผมรักพี่มากนะ"

ผมจะพูดอะไรได้เนอะ จะให้พูดอะไรดีล่ะ น้ำตาจะไหลแล้ว โอยไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ

"เข้มแข็งไว้นะต้อม พี่ทำทุกอย่างไปก็เพื่อเราเองนะ"

ต่อมน้ำตาแตกจนได้ อ๊าย อารมณ์เสีย

"ขอบคุณนะพี่ ขอบคุณมาก พี่ทำให้ผมขนาดนี้แล้วจะไม่ให้ผมรักพี่ได้ยังไง ฮึกๆ"

ไม่ต้องหันมาดูก็รู้ครับว่ามันร้องไห้ มันกอดผมแน่นขึ้นผมก็นะ ไม่ไหวแล้ว ไม่มีหัวใจจะมาคิดถึงใครอะไรแล้ว ผมก็จับมือมันกระชับกอดน้ำตาไหลเหมือนกัน เนิ่นนานพอสมควร จะคิดว่าจะยังไงล่ะฉากหลังเป็นสะพานที่ใครหลายคนในโลกนี้ต่างก็อยากมาดู เวลาค่ำคืนอากาศหนาวเย็นความงดงามของสะพานไม่ได้หายไปไหนเลย เฮ้อ ไม่ไหวจะเคลียร์เพลียหัวใจ สรุปว่าก็ยืนอยู่สักพักแล้วก็กลับไปนอนครับ ตื่นมาตอนเก้าโมงอากาศจะหนาวไปไหนเนี่ย ตอนนอนผมก็นอนกับมันนั่นล่ะครับ ไม่ได้อะไรมากแค่นอนให้มันกอด แรดเนอะ แต่เอาเถอะ สงสารมันเหมือนกันนะ ใจคนเราไม่ใช่ว่าจะตัดได้ง่ายดายขนาดนั้น มันรักผมมันผิดด้วยเหรอ ก็ไม่นะ แต่ผมเองนี่สิผิด ผิดที่ใจมันแบ่งแยกออกเป็นสองทาง ลำบากใจ ควบคุมตัวเองอย่างแรง พลังใจในมันถูกดึงเอามาใช้เกือบหมด จนจะไม่มีเหลือให้ทรงตัว ทั้งที่แต่ก่อนตอนรู้จักมันใหม่ๆยื่นข้อเสนอไปแล้ว มันผิดสัญญา แต่ผมก็ไม่ได้ตัดมันออกไป เฮ้อนะ

ตอนกลางวันหลังจากกินข้าวเสร็จผมก็พามันไปดูร้านแค่โฉบไปดูล่ะครับนิด หน่อย อยู่นานไม่ได้เดี๋ยวคุณนายจะใช้ แนะนำมันให้รู้จักกับคนในร้าน คือไม่ได้บอกว่าเป็นคนอื่นหรอกนะครับ บอกว่าเป็นน้องในไส้นี่ล่ะขี้เกียจจะต่อความยาวสาวความยืด พอเสร็จจากสาขาแรกก็พาไปอีกที่ในตัวเมืองซานฟราน มองไม่เห็นสะพานหรอกนะร้านนี่พี่ชายผมดูอยู่ ก็ทำเหมือนเดิมคือไปแนะนำให้ทุกคนในร้านรู้จัก ทั้งน้องๆที่มาเรียนที่นี่แล้วมารับงานพิเศษ

"โหดูท่ามีแต่คนรวยๆนะพี่ รู้สึกจะมีรุ่นพี่ที่โรงเรียนด้วยนะ"

มันพูดขึ้นตอนเราเดินออกจากร้าน เพราะจุดหมายปลายทางต่อไปคือมหาวิทยาลัย ต้องพามันไปดูก่อน พร้อมกับบอกว่าอะไรมันอยู่ตรงไหนนั่นล่ะครับ

"อ้าวเหรอ คนรวยเวลามาอยู่ไกลบ้านเขาก็ต้องทำอะไรแบบนี้เหมือนกันล่ะแก พวกที่ไม่ทำคือพวกที่รวยจริงๆ รวยแบบว่าติดอันดับไม่จำเป็นต้องทำ แต่ตอนที่พี่อยู่ ก็มีน้องคนหนึ่งนะ เป็นลูกมหาเศรษฐีอันดับต้นๆของเมืองไทยเลยนะ แต่น้องมันอยากหาประสบการณ์ คนเราคิดไม่เหมือนกันหรอก แต่ไอ้นั่นนะงกมากขอบอก"

พอไปถึงมหาวิทยาลัยผมก็ไปจอดรถแล้วพามันเดินเข้าไปดูสถานที่ด้านใน

"ถ้าไม่ชอบคณะที่เลือกให้ เทอมสองค่อยเปลี่ยนนะ แต่เราก็ต้องเรียนภาษาก่อนอยู่ดีล่ะ พามาดูก่อนเฉยๆ"

ผมเลือกคณะวิทยาศาสตร์ให้มันล่ะครับ เพราะเรียนหนัก อิอิ วางแผนไว้ล่ะเพราะถ้ามันเรียนหนักมันก็จะไม่มีเวลาไปเกเร อ๊าย ฉลาดลึกล้ำ จากบ้านผมมามหาวิทยาลัยก็ใช้เวลาพอสมควรนะ เพราะเบริ์กเลย์อยู่ทางตะวันออกขับรถประมาณเกือบชั่วโมง เอ๊ะผมว่าไอ้ซันนี่มันก็ต้องมาเรียนที่นี่แน่ๆ เพราะเมืองที่มันอยู่ห่างจากคอนคอร์ดแค่สิบห้านาที เหอๆ เอาเถอะถ้ามีวาสนาต่อกันก็น่าจะได้เจอกัน ช่วงแรกๆนี่ต้องให้พี่แพทย์หรือไม่ก็พ่อมาส่งมันทุกวัน แต่เวลากลับนี่คงต้องให้นั่งรถประจำทางกลับเอง ฝึกไว้มันจะได้ชิน ตอนผมเรียนอยู่ก็นั่งรถไปเองนะขอบอกจนปีสามแน่ะถึงได้ลูกชายมาขับโฉบ

ขากลับก็พามันขับรถโฉบไปทางเหนือไปตามทางหลวงหมายเลข ๘๐ ผ่านริชมอนด์ แวะกินข้าวบ่ายที่ร้านประจำในคร็อกเก็ต คือว่าก็อยากอยู่กับมันนานๆเหมือนกันอ่ะนะ พลพลอยได้คือจะได้พามันขับรถดูเมืองอันกว้างใหญ่ เหอๆ ถึงบ้านเย็นพอดี

"ลางานต่อไม่ได้เหรอลูก รีบไปหน่อยไหม"

พ่อผมเอ่ยขึ้นตอนแต่งตัวเสร็จลงมาข้างล่างจะไปสนามบิน ให้พี่แพทยืไปส่งคนเดียวครับ ไม่ให้คนอื่นไปแม้แต่หลานรัก ไม่ไหวจะเคลียร์หรอกนะ เดี๋ยวร้องไห้ไม่สวยอีก

"ไม่ได้หรอกพ่อ ช่วงนี้เขาจะปิดงบประจำปี เขาให้นายลาก็บุญแล้ว"

"ลาออกมาเลย มาอยู่กับชั้น จะให้เป็นแคชเชียร์"

"แหมแม่ นายจบเบิร์กเลย์นะ อะไรจะมาเป็นแคชเชียร์ร้านอาหารไทย ตลกไปไหม"

"ใครจะทำไม ชั้นจะจ้างเอง"

"เอาไว้นายจะพิจารณา"

"แหมนะ เล่นตัวอีก เออให้มันได้อย่างนี้ เดี๋ยวชั้นก็ยกตำแหน่งให้พ่อต้อมไปหรอก"

"จ้าคุณแม่ ไปเถอะพี่แพทย์เดี๋ยวตกเครื่อง"

ผมยื่นกระเป๋าใบกิ๊บเก๋ให้พี่ชายถือ ตอนแรกมันส่ายหน้านะ ผมไม่ยอมหรอกมันต้องดูแลผมบ้างสิ

"แม่นายไปนะ"

ผมเข้าไปกอดแม่ คุณนายเธอก็สะอึกรู้เลยว่าต้องร้องไห้เลยรีบผละออก

"พี่ปริ๊น เดี๋ยวอานายจะโทรฯหานะ"

"แว้ก ไม่เอา ทำไมไม่ให้ปริ๊นไปด้วย แว้ก"

มันร้องไห้ล่ะครับ เป็นธรรมดา แหกปากซะ ไอ้พี่ชายมันก็ยืนน้ำตาซึม ตอนชั้นมานี่สนใจชั้นไหมเนี่ย เวอร์มากพอจะไปล่ะทำมาเป็นร้องห่มร้องไห้

"โอ๋ๆ อานายรีบนี่ครับ มาขอกอดหน่อย"

"แว้ก ไม่เอาไม่กอด อานายใจร้าย"

"ไม่ยอมเหรอ นี่แน่"

ผมก็เข้าไปกอดหลานล่ะครับ แต่กอดหอมอยู่ไม่นานมากนัก กอดเจค กอดพ่อ น้ำตาเริ่มเอ่อแล้ว อ๊ายไม่ได้ๆ

"ไปเถอะลูก"

พ่อผมตบบ่า ผมนี่เม้มปากแน่นเชียว

"ต้อม พี่ พี่ไปนะ ฮึก ดูแล"

เอ่อ เว้นการบรรยาดีไหม พูดไม่เป็นคำ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้นานแสนนานมันทะลักออกมา ไอ้ต้อมเองมันก็ยืนน้ำตาไหลอยู่

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกลูก แม่จะดูแลพ่อต้อมให้ดี เหมือนที่เรารักน้อง ไม่ต้องห่วง"

อยากจะโผเข้าไปกอดมันเหมือนกันนะ แต่ไม่เอาดีกว่า ร้องไห้นี่ก็จะแย่อยู่แล้ว ผมหันหลังเดินออกจากบ้านทันที เฮ้อนะ

"เอาน่า คิดถึงน้องมันก็มาบ่อยๆสินาย จะร้องทำไม"

"แหมพี่แพทย์ ก็มันทัชนี่ พี่ไม่เข้าใจหรอก"

"นะ พ่อเซนซิทีฟ"

ต่อจากนี้ไม่รู้กี่ปี นับจากนี้ไม่รู้อีกกี่ร้อยวัน เรื่องวันนี้รวมถึงเมื่อวานมันผ่านไปแล้ว ใบหน้าของมัน รอยยิ้มของมัน เสียงหัวเราะ คำพูดที่ยียวนกวนประสาท กรี๊ด ไม่มีแล้ว ไม่มีอีกแล้ว

"โฮ"

ปล่อยมันออกมาเลยไม่สนใจพี่ชาย กรี๊ด ใจจะขาด ไม่มีแล้ว ไม่มีต้อมที่รักแล้ว คิดถึงมันแล้ว คิดถึงมากๆแล้ว ต้อมของชั้น ใจหายปลิวไปไหนไม่รู้ร่างเบาหวิวล่องลอยรางเลือน แม้จะเข้าไปในสนามบินผมก็ยังไม่หยุดร้อง แม้แต่ไอ้ตม. หน้าดำมันถามก็ไม่สนใจ กูเสียใจนี่เข้าใจไหมเนี่ย ขากลับไม่ได้นั่งสายการบินแห่งชาติหรอกนะครับ ไม่มีจากที่นี่ต้องนั่งสายการบินหางเขียว มันจะต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ญี่ปุ่นด้วยนะ โอยยิ่งนานยิ่งบีบหัวใจ ภาพเมืองที่เคยเป็นที่อยู่มาหลายปีตั้งแต่วัยรุ่นตอนต้นจนเรียนจบ มหาวิทยาลัย แสงไฟระยิบระยับอยู่เบื้องล่าง บ้านผมอยู่ตรงไหน คงไม่เจอหรอกจากบนนี้ เคยไหมที่สายตาซึมซับเอาอารมณ์จากสิ่งที่เห็น สิ่งที่รักที่มีคนกำลังดึงมันวิ่งลอยไกลออกไป ออกไป จากแสงไฟระยับเป็นเล็กลงๆ เลือนหายไป มีเพียงความมืดมิดนอกหน้าต่าง โฮๆๆๆ ใจจะขาดแล้ว กรี๊ด ไปกรี๊ดในห้องน้ำดีกว่าสุดจะทน เรียมเหลือทนแล้ว

เขียนโดน อิ๊กกี้

[samsoon@doll]

ซึ้งมาก