หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[BossZa]

      ชะนีแรงไอ้เรย์ก็มางานงอกอีกแล้ว


    นายเอกฉันเป็นนายร้ายอีกแล้ว

[aimaim]

ต๊าย~~~ ยังไม่ตายรึค่ะ เรย์~~~ เหมือนผีตามหลอกหลอนเลยนะนั่น คิดให้ดีสิ ตัวเองทำเขาก่อนนะ เขาถึงได้มาเอาคืนอ่ะ หึหึ

กลัวจังเลยว่าเรย์กับหนิงจะร่วมมือกันอ่ะ งุงิ~~ แบบนี้นายพลของเราๆ จะลำบากมากไหมเนี่ย~~~

[JipPy]

ปัญหารุมเร้าจิงๆพี่นาย


แปลงเป็นนางร้ายอีกรอบให้รู้สำนึก

[a_tapha]

อิชะนีหนิงมาหาเรื่องผิดคนซะแล้วมั้งงานนี้   

[Fanun]

แปะไว้ก่อนนะค่ะ ยังไม่มีเวลาอ่านเลย แล้วจะกลับมาเม้นต์ให้อีกจ้า
 

[moonoi_sert]

"เรื่องของหัวใจไม่มีใครตอบได้ดีเท่าเจ้าของร่างคนที่ครองใจนั้นเองหรอกนะ"

ชอบประโยคนี้มากๆๆ เลยคุณอิ๊กกี้  ใช่เรื่องของหัวใจไม่มีใครตอบได้ดีเท่ากับเจ้าของร่าง แต่บางครั้งแม้แต่เจ้าของร่างก็ไม่อาจตอบได้

:กอด1:เชียร์ให้นายกับหลวงให้สมหวังในความรักตลอดไป ส่วนต้อมสักวันหนึ่งก็ต้องเจอคนที่รัก

:beat:ส่วนชะนีหนิงหล่อนทิ้งเขาไปเองแล้วยังจะหน้าด้านกลับมาหาเขาอีหรือ ส่วนเรย์ก็เลิกจองเวรซะทีเถอะ

[miniz]

คุณนายสู้ๆ จัดหนักเลยค่ะ 

มารอติดตามต่อไปค่า 

[jiki]

อืม ร้ายกัยทั้งสองฝ่าย แต่อย่างว่า ร้ายมาร้ายตอบเนอะ

[kyoya11]

หุหุ
รอจ้า^^

[beambeam]

  ชอบรูปน้องต้อมอ่ะ น่ารักมากมายเลยอ่ะ ...ส่วนหลวงเถื่อนไปไหมอะ อิอิ เด็ก 25 หน้าตาไปจะ 35 แล้วนะนั้น อย่างไงก็เป็นกำลังใจให้กับอิ๊กกี้ไปเรื่อยๆนะครับผม รักมากมาย 

[hpsky]

คราวนี้หนักนะนาย ทั้งอีหนิง ทั้งไอ้เรย์ สู้มันนน   แต่อยากรู้จริงว่าเมื่อก่อนตอนนายคบกับไอ้เรย์ มันรักนายจริงๆรึเปล่าทำไมมันถึงเลวกับนายได้ขนาดนี้หล่ะ

[rellachulla]

จัดเต็มสิคะนาย
ร้ายมาร้ายกลับ ให้เข้ากับคอนเซป
สู้ๆ
+1 จ้ะอิ๊กี้

[tepintpilai]

คุลนายจัดเต็มนะงานนี้ ไม่งั้นมันม่ะเข็ด


ส่วนพี่อิ๊คอย่าเพิ่งปิดเรื่องนี้เรยนะ เค้าขอร้องงงงง


รักพี่นายอ่ะ อย่าจบเรยนะ

[なおみ™]

จะรูดม่านปิดฉากเวทีนางร้ายแล้วหรอคะ

ไม่รู้วันนี้คุณอิ๊กกี้จะมาต่อไหม
อยากอ่านตอนต่อไปก่อนไปสอบวันพรุ้งนี้  
(ไม่สนใจอ่านหนังสือเลย   )

รูปนายหลวงเร้าอารมณ์หื่นมากค่ะ  


********

ตอนที่ 49
ผัดไท ที่ถูกต้องมี ย ด้วยนะคะ ผัดไทยคือก๋วยเตี๋ยวผัดของประเทศไทย
มโหราฬ พยัญชนะต้นกับตัวสะกดสลับกันนะคะ ต้องเป็น มโหฬาร นะคะ

[Piimazingyo]

คุณนายงานเข้าเยอะนะคะเนี่ย

เอาเลยค้า

อย่ายอมแพ้นะค้าาาาา

[BeeRY]

เอาอิหนิงกะไอ้เรย์ไปเก็บที่ดาวอังคารด่วน!!!
เฮ้อ ตัวเองไม่ได้ คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้เหมือนกันล่ะสิ
แต่นายเริ่ดอยู่แล้ว ความรักก็ชนะทุกสิ่งด้วย สู้ๆๆ

[eiky]

องก์ ๕๒

"นี่แก โบนัส ๑.๕ เชียวนะนาย"

เสียงนังจอยมันปรี๊ดๆอยู่ในโทรศัพท์ครับ โหนะตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ แต่ผมก็ตื่นแล้วล่ะครับ กำลังต้มกาแฟ ไม่รู้ทำไมพักนี้รับบทแจ๋วประจำบ้านจังเลยนะ ต้มเผื่อคุณนายป้าเธอด้วยนะเออ ปิ้งขนมปังอีกต่างหาก

"อะไรนะ แกไปเอามาจากไหน นังจอย"

"จะเอามาจากไหนล่ะ ชั้นอยู่ที่ทำงานแก กรี๊ด ฮ่องกงชั้น กรี๊ด"

"กรี๊ด แล้วชั้นล่ะ ชั้นจะเอาไปทำอะไรดี"

เอาวะ มันกรี๊ดผมก็กรี๊ดบ้างสิ ดีใจจังเลย โบนัส ๑.๕ นี่แสนกว่าๆเลยนะเนี่ย กรี๊ด อารมณ์ดีเพราะมีความสุข แต่แหมนังจอยนี่พอรู้ว่าโบนัสจะออกแหกขี้ตาไปตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเลยนะเนี่ย ได้ใจจริงๆ

"อะไรตอดยะ กรี๊ดแต่เช้าเชียวอีนาย คนจะนอน"

"แกอีป้า ชั้นได้โบนัส"

"อะไรยะ ชั้นก้ได้ ชั้นยังไม่เห็นกรี๊ดเท่าหล่อนเลย"

"แล้วแกได้เท่าไหร่ล่ะ"

"ก็เดือนนึง ได้ก็บุญแล้ว ปีที่แล้วเศรษฐกิจไม่ค่อยดี"

"แต่ชั้นได้ เดือนครึ่งแก กรี๊ด"

"กรี๊ด ไม่ยุติธรรม"

แหมนะ อีป้ามันกรี๊ดใส่ผมเลยนะ ลั่นล้าปาจิงโกะ มีความสุขจังเลย ไปจูบอรุณสวัสดิ์สามีก่อนดีกว่า พร้อมด้วยกาแฟร้อนๆ ขนมปังปิ้งทาเนย ไข่ลวก อิอิ

"มีอะไรเหรอคุณ"

"นี่แก เราไปฮันนีมูนกันไหม ชั้นได้โบนัส"

"จริงดิ ของผมยังไม่ออกเลย ของคุณออกแล้วเหรอ"

"ออกแล้ว ได้เดือนครึ่งแน่ะ"

"อ้อ น่าจะเท่าๆกับผมนะ"

"หา อะไรนะ นี่หลวงกับอีนายได้โบนัสคนละเดือนครึ่งเลยเหรอ กรี๊ด ชั้นไม่ยอม ชั้นนะได้ปีละครั้ง แต่อีนายกับหลวงนี่ปีละสามครั้ง มันหมายความว่ายังไง"

"อ้าวคุณป้า เขาเรียกว่าบุญเก่าอ่ะนะ โฮะๆ เดี๋ยวเลี้ยงไวน์แก"

"ไม่ได้หรอกย่ะ ต้องพาไปกินข้าว ร้านริมน้ำหรูๆ"

"ได้ แกเลือกมาก็แล้วกัน ส่วนเราไปเที่ยวกันเนอะหลวง"

"แหม อารมณ์เสีย ชงให้ชั้นหรือยังยะ กาแฟน่ะ"

ทำเป็นฟาดงวงฟาดงาเชียวนะอีป้า อิอิ ทำไมกาแฟมันอร่อยจังเลยนะวันนี้ อาบน้ำก็รู้สึกเย็นสบายจังเลย พอเตรียมตัวเสร็จก็เดินไปที่ลิฟท์พร้อมกับอีป้าครับ คุณสามีเดินข้ามฝั่งไปทำงาน

"เออว่าไปแล้ว ไปเที่ยวทะเลกันไหมแก ชั้นอยากไปเกาะน่ะ"

อีป้ามันชวนขึ้นครับในลิฟท์

"เอาสิแก ที่ไหนล่ะ"

"เสม็ดดีไหม ไปชิวๆกัน"

"อืมๆ แกดูเรื่องที่พัก วันที่จะไปดิ เดี๋ยวชั้นจะได้ลางาน"

"เดือนหน้าก็ได้แก จะได้คิดแผนเอาไว้ ชวนอีพัทไปด้วย จะได้พามันไประบายออกเห็นอกหักอยู่นี่"

"เอาแบบนั้นก็ได้ กี่วันดีล่ะ"

"สักสามสี่วันล่ะแก"

"โอเค จัดไป อิอิ ได้โบนัสนี่นะ"

"อารมณ์เสีย อ๊ะ อีนาย"

เราก็เมาท์แตกกันออกมาจากลิฟท์ล่ะครับ ลั่นล้ามาก อีป้ามันอ้าปากค้าง อะไรกันนังนี่

"เฮ้ย"

พอผมหันตามมันไปตามสายตาของมัน เอกสารที่อยู่ในมือทั้งหมดมันหลุดร่วงลงไปเอง ตอนนี้มันกองอยู่ที่พื้น ผมใจหายหลุดลอยไปไหนแล้วก็ไม่รู้ รถผม ทำไมมันด่างอย่างนั้นเนี่ย สีขาวประกายมุกมันกลายเป็นสีกระดำกระด่าง

"น้ำมันเบรค ใครกันแก"

อีป้ามันร้องขึ้น คงตกใจไปไม่ต่างจากผมเท่าไหร่นัก

"รถชั้น"

เพิ่งจะมีสติครับ ใจมันสั่น ตัวสั่นมือสั่น สั่นไปหมดเลยนะ

"กรี๊ด รถชั้นแก ใครๆ ใครทำแบบนี้"

"แจ้งตำรวจก่อนไหมแก"

ผมทำอะไรไม่ถูกเลยนะ ให้ตายเถอะ ไม่เคยเจอ ยืนอึ้งสั่นอยู่ตั้งนานอีป้ามันก็กุลีกุจอโทรฯหาคนนั้นคนนี้ ไม่นานนักไอ้หลวงก็วิ่งเข้ามาหา

"เฮ้ย ใครวะ ทำแบบนี้เลยเหรอ"

"เรียกประกัน หรือว่าเรียกตำรวจดีแก เอาใครก่อน"

"ตำกัน"

กรี๊ด ดูครับดูขนาดพูดยังพูดไม่ถูก ไม่เป็นไรๆ ต้องมีสติๆ รู้ไหมอะไรที่แวบเข้ามาในมโนห้วงความคิด อีเอสครับ ผมเคยทำกับมันไว้แบบนี้ มันเองตอนนั้นก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ เจ็บจริงอะไรจริง หน้าชา ตัวสั่น วิบากกรรมโดยแท้ เป็นไงล่ะเจอกับตัว สั่นดีเหมือนกันนะ อดีนาลีนหรือสารอะไรเนี่ยมันหลั่งเยอะแยะเชียว โอ๊ย อารมณ์เสีย ทำไงได้ล่ะเนี่ย เฮ้อนะ ปลงสินะ

"จะเอาไงคุณ ตำรวจกำลังมานะ"

"แกเอาเบอร์ประกันมาสินาย เดี๋ยวชั้นโทรฯให้"

ผมยื่นโทรศัพท์ให้อีป้ามันครับ คิดไม่ออกจริงๆนะ กำลังเรียกวิญญาณเข้าร่างอยู่ สองคนมันก็ช่วยกันกดโทรศัพท์ล่ะครับ ไม่รู้กดไปไหน

"แกไม่ไปทำงานเหรอป้า สายแล้วนะ"

"ใครจะมีกะใจไปทำงานอีนี่ แล้วตกลงจะเอาไง"

"ปล่อยให้ตำรวจเขาจัดการเถอะ ทำไงได้เนอะ คงต้องไปวินแล้วล่ะแก"

"นี่แกไม่รู้สึกอะไรเลยเหรออีนาย"

"รู้สึกสิ ของๆชั้นนะแก แต่จะให้ทำอะไรล่ะ งานการก็มีให้ทำนี่ จะมาขาดงานเพราะเรื่องแบบนี้น่ะเหรอ เขาจะฟังชั้นไหมล่ะที่ทำงานน่ะ ไม่รู้เหมือนกันแก หลวงไปทำงานเถอะ เดี๋ยวให้ตำรวจเขาจัดการกับประกัน"

"คุณนายพลต้องอยู่ด้วยนะครับ"

ประกันมันพูดขึ้นครับ เอาไงล่ะชั้นทีนี้

"จอยเหรอ บอกคุณปีเตอร์ให้หน่อยสิว่าเข้าสายนะ พอดีรถมีอุบัติเหตุน่ะ"

ผมกดโทรศัพท์ฯไปหานังจอยครับ คงไปไม่ทันจริงๆ

"เป็นอะไรแก เป็นอะไรมากไหม"

"ไม่มากหรอกแก แค่โดนน้ำมันเบรคราดรถเท่านั้นเอง"

"หา ว่าไงนะ"

"เออๆ เดี๋ยวค่อยคุยกัน"

ขี้เกียจจะเล่า เพราะตื่นเต้นไม่ยอมหาย

"คุณไปมีเรื่องอะไรกับใครหรือเปล่าครับ"

ต๊ายถามมาได้นะคุณตำรวจ จะให้ตอบว่าไงล่ะทีนี้

"อยากให้ผมตอบแบบไหนล่ะครับ มีน่ะมีแต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นมูลเหตุพอให้เขาทำได้ถึงขนาดนี้ ก็มีปากมีเสียงกันนิดหน่อยครับ ไม่คิดว่ารุนแรงมาก"

"เดี๋ยวผมจะลองไปขอดูกล้องวงจรปิดของทางคอนโดฯ รบกวนตามผมลงไปด้วยนะครับ"

"ผมไม่ไปทำงานนะคุณผมโทรฯบอกน้องมันแล้ว"

"อ้าว ไม่ไปทำงานเหรอแก ไม่ดีหรอกนะ ไม่มีอะไรหรอกแค่โดนแค่นี้เอง"

"อะไรคุณ ไม่แค่นี้นะ แบบนี้มันเกินไป ผมพอจะรู้แล้วล่ะว่าใคร"

"อย่าเพิ่งวู่วามไปสิแก เราไม่มีหลักฐานนะ"

"เดี๋ยวไปดูกล้องก็รู้"

พอลงไปที่ห้องยามก็ขอเขาดูกล้องครับ ตรงลานจอดรถคอนโดฯมันมีกล้องที่ไหนกันล่ะ เหอๆ มีแต่ตรงทางขึ้นลง เห็นอีหนิงมันมาจริงครับ แต่มันยังไม่ออกไปไหนนะ ไอ้หลวงบอกมันสงสัยอีหนิงนั่นล่ะครับ มันบอกกับตำรวจไป ตำรวจอีกนายก็กลับขึ้นไปดูที่ลานจอดรถ รถมันยังอยู่ เอ๊ะ ยังไงเริ่มงงแล้วสิผม

"เขาก็พักอยู่ที่นี่เหรอครับ"

"เอ่อ ไม่นะครับ ลองถามยามดูก่อน ผมไม่แน่ใจ"

พอเรียกยามมาสอบปากคำ ทางตำรวจล่ะครับสอบ ผมก็ได้แต่เสริม

"เขามาห้อง 14 บีครับ มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"

"แล้วใครอยู่ห้อง 14 บีครับลุง"

"อันนี้ไม่ทราบครับ คุณต้องลองไปถามเคาท์เตอร์ดูนะครับ"

แลดูวุ่นวายมะรุมมะตุ้มยังไงไม่รู้ พอเก็บข้อมูลหลักฐานทุกอย่างตามที่ตำรวจต้องการเสร็จเราก็ย้ายลงไปที่เคาท์เตอร์

"อ้อ คุณเรย์ค่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่ถึงอาทิตย์"

แทบลมจับ เหอๆ ผมนี่หน้าชาไปเลย ถ้าไม่มีไอ้หลวงยืนข้างหลังนี่ผมคงล้มหงายหลังไปแล้วแน่ๆ

"อะไรนะ เรย์ ไหน"

ไอ้หลวงมันร้องขึ้นแล้วมองมาที่ผม ผมส่ายหน้าน้อยๆ

"เอ่อ คุณตำรวจครับ ผมแจ้งความไว้ก่อนได้ไหมครับ วันนี้ผมมีประชุมที่ทำงานน่ะครับ"

"อ้าวเหรอคุณ งั้นคุณไปทำงานก่อนเถอะ เดี๋ยวผมอยู่กับคุณตำรวจเขาเอง"

กรี๊ดคุณสามี คืออิชั้นไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายอ่ะนะถึงบอกแบบนี้ออกไป เข้าใจนะเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกของอีเอสมันเป็นยังไง รู้สึกแบบเต็มๆ ต๊ายรถชั้นยังวิ่งได้ไม่ถึงห้าปีเลยนะ ผ่อนหมดแล้วด้วย อารมณ์เสีย แต่เอาเถอะ ถ้าไม่โดนก็คงไม่รู้ แล้วผมควรจะโต้ตอบมันดีไหมเนี่ย มันจะจบไหมถ้าผมเองก็ไม่ยอม หรือว่าจะยอมให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงที่ผม แต่ อ๊าย นางเอกเกินไปไหมเนี่ย เซ็งเหมือนกันนะ

ผมนั่งวินมอร์เตอร์ไซค์ไปนั่งรถไฟฟ้าอย่างเลื่อนลอย ไม่ได้เสียดายนะรถน่ะ เพราะคิดว่าคงให้ประกันมันตีราคาเปลี่ยนคันใหม่ไปเลย เพราะแค่สีมันถลอกทางศูนย์มันคงซ่อมไม่อยาก ไม่มีปัญหาสำหรับผม ไม่ซีเรียสเรื่องนี้ แต่เรื่องที่สุมรุมอยู่ในหัวคือตอนนี้ผมจะเอายังไงกับปลวกสองตัวนี่ดี

"ยังหน้าด้านโทรฯเข้ามาอีก"

โทรศัพท์สั่นซะผมล้วงออกมาแทบจะไม่ทัน พอเห็นเบอร์แล้วผมก็นิ่งอยู่สักพัก ระดมสมองอยู่ครับ คิดอยู่ตั้งนานกว่าจะเลื่อนรับสาย ขอบคุณแอพพลิเคชั่นของไอโฟน

"สวัสดีครับ"

ผมกรอกเสียงไปทำเหมือนจำไม่ได้ แอ๊บใส่หน่อยเถอะ แกล้งโง่น่ะผมก็ทำเป็นนะผมน่ะ ไม่ใช่จะมีแต่เชิ่ดเริ่ดสวย อิอิ

"ว่าไงยะอีกะเทย เป็นไงได้ข่าวว่าไม่ได้ขับรถไปทำงานเหรอวันนี้น่ะ ฮิฮิ"

ให้ตายเถอะ นับเป็นเสียงหัวเราะที่ผมรู้สึกขยะแขยงอยากจะสำรอกออกมาจริงๆนะ

"อ้อ แกทำเองเหรอหนิง ทำเพื่ออะไรเหรอ"

"แกอย่ามากล่าวหาชั้นนะ ชั้นไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น แค่ถามอาการดูน่ะ ท่าทางคงจะเสียเงินไปไม่น้อยนี่นะ"

"ไม่นี่ ไม่เห็นมีอะไร แกทำอะไรเหรอ แล้วโทรฯมานี่ต้องการอะไรไม่ทราบ"

"แกหมายความว่ายังไง ชั้นเห็นกับตา ไม่ผิดคันแน่ๆ"

"ไหนบอกไม่ได้ทำอะไรไงอีเหียก ตกลงอะไร อย่ามาสตอใส่ชั้น ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นแกนะ"

"ฮิฮิ ฉลาดนี่แก หลอกถามชั้นเหรอ แล้วยังไง เออ กูทำเอง นี่มันแค่เป็นบทเรียนแรก ถ้าไม่อยากจะเสียของรักไปมากกว่านี้ ออกมาห่างๆจากหลวงซะ หรือไม่ก็เลิกกับหลวงไปเลย"

"นี่ขอหรือว่าขู่"

"ทั้งสองนั่นล่ะ อย่าริมาลองดีกับกูนะมึงอีกะเทย"

"อ้อเหรอ อีชะนี จำใส่กะโหลกแกไว้ด้วยนะ ว่าคนที่ไม่กลัวแกน่ะ มันก็มีนะในโลกนี้ เอาสิอยากทำอะไรก็ทำ แต่เรื่องให้ทิ้งหลวงไปน่ะ โทษทีนะ ทำไม่ได้หรอกอีชะนีหน้าโง่"

"อีกะเทย หนอย แกอยากจะลองดีใช่ไหม"

"ไม่นะ แต่แค่ชั้นไม่กลัวแกเท่านั้นเอง อ้อ ฝากบอกไอ้เรย์ด้วยสิ ชั้นกับมันไม่มีอะไรต่อกันแล้วนะ ถ้าอยากจะให้ชั้นร้ายใส่อีก บอกมันเตือนความจำกับสมองที่มีน้อยนิดของมันหน่อยสิว่า มันพร้อมแล้วเหรอถึงอยากมาทำแบบนี้กับชั้นน่ะ"

"อ๊ะนี่แก"

"อย่าประเมินชั้นต่ำนะอีหนิง ชั้นเกิดก่อนแกนะ ถ้าหากว่าคิดว่าตัวเองร้ายกว่าใครในโลกนี้แกก็กลับไปคิดใหม่เถอะ"

"โอ๊ย มึงอย่ามาสำบัดสำนวนอีกะเทย อีแก่ ร้ายไม่ร้ายเดี๋ยวมึงก็รู้ กูเกิดมาอยากได้อะไรกูต้องได้ ตอนนี้กูอยากได้หลวงคืน ใครที่ขวางมันต้องมีอันเป็นไป มึงจำไว้ให้ดี"

กรี๊ด โมโห อยากจะกรี๊ดอยู่กลางโบกี้รถไฟฟ้าเลยนะเนี่ย แต่นะคุยแค่นี้คนก็ถอยกันออกห่างผมแล้ว เลือดขึ้นหน้าแล้วครับ คิดไว้ไม่มีผิดว่าสองตัวนี้มันต้องรวมหัวกัน แต่มันไปรู้จักกันยังไงล่ะ เชิดใส่ จะไปรู้จักกันท่าพิศดารหรรษาอะไรก็เรื่องของมัน รู้แต่ว่าตอนนี้เป็นศึกหนักอย่างมากสำหรับผม จะวางมือดีไหม ใจหนึ่งมันเต้นแล้วถาม จะวางเพื่อ ถ้ามันจะเป็นกงเกวียนกงกรรมวกไปเวียนมาอยู่แบบนี้ก็ช่วยไม่ได้ นี่ก็อีกใจมันเต้นค้านกันอยู่ คนอยู่กลางอย่างเจ้าของร่างนี่สิจะตายเอา โว้ยเอาไงดีวะ ถามว่ากลัวไหมน่ะเหรอ คนอย่างผมไม่เคยกลัวใคร แต่หวั่นใจว่ามันจะไม่จบเสียทีนี่สิ

"มีอะไรไหมแก เป็นไงบ้าง"

นังจอยมันรีบปรี่เข้ามาถามครับ หลังจากที่ผมเข้าห้องนาย ดีนะที่นายคนนี้มันเข้าใจ

"ก็โดนราดน้ำมันเบรคน่ะแกไม่มีอะไรหรอก"

"ตายแล้ว ใครกันจับตัวได้ไหม"

"ไม่ตาย ยังแกตำรวจกำลังตามอยู่ อีคริสล่ะ"

"เดี๋ยวมันก็คงเดินมาหาแกมันบ่นถึงอยู่"

"ไม่มีอะไรหรอกแก ชั้นคิดถูกนะที่อีนั่นมันร่วมมือกับไอ้เรย์น่ะ"

"หา"

มันร้องทำเสียงสูง คงจะตกใจเนอะ แต่ผมเริ่มชิน เหอๆ คิดไปไกลกว่านั้นมากแล้วครับ

"ว่าไงแก ไหนบอกรถมีอุบัติเหตุเหรอ"

"แก มานี่หน่อยสิ"

ผมลากแขนอีคริสไปเข้าห้องน้ำ

"อะไรยะ มีอะไรปิดชั้นเหรอ"

"ไม่ได้ปิด ขอคุยกับอีคริสก่อนแล้วจะมาบอกแก"

"แหมนะ ฮึ จะรอนะยะ"

"จ้า เตรียมวิธีแก้เผ็ดมันให้ด้วยนะ"

มันก็บ่นอะไรอีกสองสามคำล่ะครับแต่ผมลากแขนอีคริสมาแล้ว

"มีอะไรแก"

"รถชั้นโดนน้ำมันเบรคแก"

"หา เหมือน"

"ใช่ ชั้นเลยไม่เครียดไง เข้าใจความรู้สึกอีเอสก็ตอนนี้เอง"

"ต๊าย กรรมติดจรวดแท้ๆนะเนี่ย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ"

"เออนั่นสิแก แต่ท่าทางมันจะรุกชั้นหนักนะ เพราะมันร่วมมือกับไอ้เรย์"

"หา"

"สองหาแล้วนะอีนี่ เบาๆหน่อย เดี๋ยวเค้าก็หาว่าชั้นตบหล่อนหรอก"

"ต๊ายอีนาย ซวยสองชั้นแล้วไหมล่ะ นี่แก เรื่องอีเอสน่ะอย่าไปเก็บเอามาใส่ใจเลย แก้ไขไปตามสถานการณ์ ถ้ามัวมาเสียใจกับสิ่งทีทำลงไป ชั้นว่าแกนั่นล่ะจะเป็นเป้าให้มันเล่นเอา ทำไปแล้ว แกก็ได้รับบทเรียนแล้ว แต่ถ้าไม่ทำอะไรโต้ตอบ ชั้นว่าอย่าว่าแต่ผัวแกเลยที่จะเสียไป อะไรๆหลายอย่างก็จะไม่เหมือนเดิมนะ"

"ก็นี่ล่ะถึงได้กลุ้มอยู่แก แกว่าชั้นควรจะทำยังไงดี"

"แล้วแกมีหลักฐานหรือเปล่าล่ะว่ามันทำ"

"คิดว่ามีนะ"

ผมเปิดคลิปเสียงที่อัดไว้ตอนอยู่บนรถไฟให้มันฟัง ผมรักไอโฟนก็ตอนนี้นี่เองแต่ก่อนแอพพลิเคชั่นโหลดมาก็ไม่ได้ใช้หรอกนะ บอกตามความจริงไม่มีเวลมากพอจะไปนั่งเอานิ้วเลื่อนเล่นแบบนั้น แต่โปรแกรมอัดเสียงนี่เคยเล่น ไม่อยากบอกเลยว่าผมให้ไอ้ต้อมมันอัดเสียงมันไว้ล่ะครับ เลวใช่ไหม เชิดใส่ แต่ลบไปแล้วล่ะเมื่อวานเพราะเคลียร์กับสามีแล้ว ตัดใจแล้ว ไม่คิดเลยว่ามันจะเอื้อประโยชน์ให้ผมได้ขนาดนี้

"นี่ล่ะแกหลักฐานชั้นดี เบอร์ก็เบอร์มัน เอามาชั้นจัดการให้ แกอย่าลืมสิว่าพ่อชั้นเป็นตำรวจ ถึงจะเกษียณแล้วก็เถอะ ยังพอมีลูกน้องอยู่นะ"

"ยังแก ชั้นไม่อยากจะเล่นแบบตอดๆให้มันแสบๆคันๆ ชั้นอยากดูท่าทีมันก่อนว่ามันจะทำอะไรอีก"

"โหอีนี่ เดี๋ยวก็โดนมันจัดหนักหรอกแก"

"เอาน่า ชั้นทำใจรับสภาพได้แก"

"อีบ้า อย่ามาโอดครวญให้ฟังนะ แม่จะตบซ้ำ"

"ขอบใจมาก แหมทำเหมือนกับไม่รู้จักชั้นอย่างนั้นล่ะแก"

ไม่รู้ว่าผมฉายแววตาออกไปแบบไหนนะ แต่อีคริสมันทำท่าสะดุ้ง

"ว้ายอีนี่ น่ากลัวเชียว"

"เสียอะไรก็ได้ แต่เรื่องผัวนี่ขอแลกกันหน่อย"

ไม่รู้สินะ ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะวกวนอยู่แต่เรื่องผัวๆเมียๆนี่หรอกนะ ผมว่าผมปลีกตัวลดระดับความแรด ร่าน แรงลงพอสมควรแล้วนะ แต่แหมคุณสามีมันเลิศนี่นะ ใครๆก็อยากได้ ขนาดเขี่ยทิ้งไปแล้วยังซมซานกลับมาเลย ฝันไปเถอะอีหนิง อยากเล่นไม้ไหนงัดออกมาเลย แล้วชั้นจะรอดู

"แก อย่าไปใส่ใจเลยถ้างั้นอ่ะ ถือว่าเป็นกรรม"

นังจอยมันครางออกมาพอเล่าให้มันฟังครับ

"อืม ชั้นก้ไม่อะไรนะแก เข้าใจ รับรู้ รู้แล้ว"

"ดีแล้วแก"

"แต่จอย แกรู้ไหมว่ามันโทรฯมาด่าชั้นว่ามันจะไม่หยุดอยู่แค่นี้นะ ตราบใดที่มันยังไม่ได้ไอ้หลวงไปน่ะ"

"อะไรกัน ทำไมหน้าหนาหน้าทนขนาดนี้ นี่ผู้ชายเขาไม่เอานะยังกล้ามาราวีอีกเหรอ เสียชื่อหญิงไทยหมด"

"อย่าเหมารวมสิอีนี่ อย่างเวลาแกด่ากะเทยแรด เลวน่ะ บางคนเขาก็ดีนะยะ อย่างชั้นเป็นต้น"

ผมกับนังจอยหันหน้าเข้าหากันแล้วทำท่าเหมือนจะอ๊วกออกมา แหมนะกล้าพูดนะนังนี่

"จ้า แม่สุดยอด สุดปลาย ที่สุดล่ะแกน่ะ"

ถกกับเพื่อนอยู่ทั้งบ่ายก็ไม่ได้มีความคิดแปลกใหม่อะไรขึ้นมาหรอกครับ เมาท์เอามันเฉยๆ คลายเครียดไม่รู้จะคิดหาทางออกยังไงนะ

"คุณ ทางตำรวจเรียกมันมาสอบแล้วนะไอ้เรย์น่ะ มันบอกมันไม่รู้เรื่อง ไม่เคยมีเรื่องอะไรกับคุณ มันบอกว่ามันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเองก็อยู่ที่นี่"

สามีเอ่ยขึ้นตอนที่ผมเลิกงานกลับเข้าห้อง ไม่แปลกนะกับการนั่งรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง เพราะตอนที่รถซ่อมอยู่ก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่จะอารมณ์เสียนิดหน่อยกับทรงผมแค่นั้นเอง

"อืม ช่างมันเถอะแก แค่ระวังๆตัวหน่อยก็แล้วกัน เพราะมีคนอยากจะแยกเราออกจากกันเสียเหลือเกิน"

"มันทำอะไรผมไม่ได้หรอก"

"อย่าไว้ใจไปสิหลวง บางทีคนเราเวลามันไม่ได้ดั่งใจมันอาจจะทำอะไรโง่ๆไปก็ได้นะ"

อีป้าเปิดประตุห้องเข้ามาครับ หอบของมาเต็มมือ ไอ้หลวงมันก็เดินไปช่วย มันคงได้ยินพอดี

"ผมไม่กลัวหรอกครับพี่แดน ผมเป็นคนตรงๆอยู่แล้ว"

"ไอ้ความที่เราตรงนั่นล่ะ ศัตรูมันจะได้เล่นได้ง่าย เอาเถอะ อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย ถือว่าซวยไปก็แล้วกัน หลักฐานจะว่าเขาผิดเราก็ไม่มีนี่ ทางตำรวจเขาก็คงทำอะไรไม่ได้"

"นั่นสิพี่แดน มันฉลาดมากเลยนะ เพราะมันใส่ถุงมือยาง รอยรองเท้าก็ไม่มีเหลือ"

"มันคงคิดมาอย่างดีล่ะที่จะทำแบบนี้ คนมันคิดจะทำนี่นะมันย่อมจะหาทางเลวๆเสมอ"

"แล้วซื้ออะไรมากินเหรอป้า ชั้นไม่ได้ซื้ออะไรมาเลย มัวแต่ล่องลอยอยู่"

ผมเปลี่ยนเรื่องครับ แหมนะ แลดูจะเตรียดเกินไปแล้วเดี๋ยวหน้าชั้นเหี่ยวไม่ได้นะ

"ชั้นก็ไม่ได้ซื้อของกินอะไรมาหรอกแก ผลไม้ล่ะ หรือว่าเราจะออกไปกินจิ้มจุ่มกันที่โฮมแลง"

"ร้านข้างทางนั่นน่ะเหรอ"

"อืม ดีเหมือนกันนะคุณผมอยากกินอะไรร้อนๆอยู่พอดี"

"แล้วไปยังไงล่ะ"

"เดินไปก็ได้นี่ แค่นี้เอง"

ผมก็ไม่ได้กระแดะอะไรหรอกนะครับ กินง่าย กินอะไรก็ได้ เคยไปกินกับอีป้าอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่เรากลับจากเที่ยว ก็ไม่เลวร้ายมากนะมีหม้อดินยกมากับเตาถ่านเล็กๆได้บรรยากาศดี

"อ้าว หลวงจะไปไหนกันจ๊ะ"

พอเราลงลิฟท์มาที่ล็อบบี้ ก็เห็นคนที่ไม่อยากจะเห็น ได้ยินเสียงที่น่ารำคาญหู สามีผมมันก็ไม่ตอบนะแอบเห็นมันกำหมัดแล้ว

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นใส่หนิงล่ะคะหลวง อ้าวพี่นาย สวัสดีค่ะ หน้าตาดูไม่ดีกันเลยอ่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่"

"หนาเนอะคนเราน่ะ ไปเถอะพวกเราอย่าไปสนใจ"

อีป้ามันพูดขึ้นครับหน้าตานี่แบบว่านานๆทีจะเห็น

"พี่แดนสบายดีเหรอครับ"

"ก็อย่างที่เห็นล่ะเรย์ แล้วเรย์ล่ะเป็นยังไง สบายดีเหรอ"

"ก็ดีครับ ไม่ยักรู้ว่าอยู่กันที่นี่ด้วย โลกมันกลมจริงๆนะเนี่ย"

"นั่นสินะ โลกมันกลมหรือว่าใครจงใจไม่รู้ อ้อพอดีไม่ว่างนะเรย์ ไปก่อนนะ"

อีป้ามันเดินออกไปก่อนใครผมเดินข้างๆไอ้หลวง

"เดี๋ยวสินาย ทำเป็นไม่ทักผัวเก่านะ เป็นไงสบายดีเหรอ"

To be Continued

[eiky]

นะโมพุทธายะ ไม่ไหวแล้วโว้ย มันแสยะยิ้มใส่ผมกับสามีนะครับ แหมไอ้ควายนี่มันคิดว่าผมจะทนมายืนยิ้มให้มันหรือยังไง

"นี่ถามจริงๆเถอะนะ จะตอแหลอีกนานไหม ต้องการอะไรว่ามาเลย อย่ามากระแดะทำเป็นพูดจาดี มันไม่ใช่แบบนี้นี่ตอนที่โทรฯหาชั้นน่ะ"

ผมวี๊ดเสียงขึ้นหน้าตาไปแล้วครับ รำคาญมากเต็มทนแล้ว

"อุ๊ยตาย ทำไมเกรี้ยวกราดแบบนี้ล่ะคะพี่นาย ไม่ยักรู้ว่ากะเทยจะหัวรุนแรงขนาดนี้ น่ากลัวจริงๆ"

"อี!.....ใช่จ๊ะหนู แบบพี่มันน่ากลัว แต่อยากด่าก็ด่าอ่ะนะ ไม่ได้แสร้งแกล้งทำ เห็นบอกอยากคบเพื่อนกะเทยไม่ใช่เหรอเราน่ะ แต่พี่ว่าคงไม่ต้องมาง้อจะคบกับพี่แล้วล่ะจ๊ะ ก็นั่นไงกะเทยอีกคน แต่เอ๊ะ ไม่สินะ เรย์เขาไม่มีทาทางกระเดียดไปทางนั้นนี่ แต่เขาเรียกอะไรนะหลวง"

ตอนแรกจะด่ามันครับ โมโหสุดฤทธิ์เลือดมันมาคั่งที่ใบหน้าร้อนสั่นไปหมด แต่ในเมื่อมันไม่ได้เกรี้ยวกราดมา แอ๊บมารยาใส่ชั้นเหรอ อีชะนี ได้แกคงจะไม่รู้ว่าบทแบบนี้ล่ะที่ชั้นได้โล่มาแล้ว หึหึ

"เขาเรียกว่าใจกะเทยไงหนู ดีนะแปลกไปอีกแบบ"

สามีมันไม่ทันผมครับ ผมชงเองตอบเองน้ำเสียงผมเหยียดหยันเต็มที่จ้องมองหน้ามันทั้งสองแบบท้าทาย มาสิ เอาเลย ชั้นก็เหลือจะทนแล้วนะ ไม่มีบาปบุญคุณโทษอะไรแล้ว ไม่สนใจ มาแบบไหนชั้นจะตอกกลับไปให้แรงกว่า เอาสิ

"อีนาย สาระเลว"

"อุ๊ย ผัวเก่า ว่าตัวเองเหรอสาระเลวน่ะ พี่ว่าไปแล้วน้องหนิงก็เหมาะกันดีนะกับเรย์น่ะ เข้าใจมาคบหาเป็นเพื่อนกันจริงๆ"

"อ๊ะ"

"ไปเถอะหลวง หิวแล้ว"

"เดี๋ยวสิ หลวงจะไปไหนเหรอคะ"

อีปลิงนี่วิ่งมาเกาะแขนสามีผมไว้นะ มืออีกข้างมันกุมมือผมอยู่ โฮะๆ ไม่อยากจะบอกคุณสามีสะบัดออกแบบไม่มีเยื่อใย

"ไปกันตามประสาผัวเมีย คู่เกย์น่ะหนิง"

"ฮึ"

นึกว่าจะแน่แอ๊บหน้าสวยมารยาได้นานสักแค่ไหน ในที่สุดมันก็หลุด เก่งนักเหรอมึง ผมแสยะยิ้มใส่ กุมมือสามีแน่นขึ้นแล้วเดินกระหนุงกระหนิงตามอีป้าไป

"ผมว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะคุณ"

"เอาเถอะแก ชั้นไม่สนใจหรอก อย่ามาวอแวก็แล้วกัน"

"แต่ผมก็ไม่อยากให้คุณยุ่งกับพวกมันนะ"

"ชั้นเข้าใจ แต่แกก็ต้องดูด้วยนะว่าชั้นโดนรุมจากใคร"

"อืม อันนั้นผมรู้ ถ้าแบบนั้นผมปล่อย มีอะไรบอกผมนะ ถ้าไม่ไหวผมจะลงมือเอง"

"จะทำไร"

"สั่งสอนมันน่ะสิ"

"นั่นเมียเก่าแกนะ"

"แหมคุณ เมียเก่านะไม่ใช่เมียปัจจุบัน ตอนนี้ผมรักเมียคนนี้นี่ คนเก่าหมดเยื่อใยแล้ว"

กรี๊ด ลอยละล่องปลิวไสวเบิกบานหัวใจ ลั่นล้า ที่สุดเลยอ่ะสามีไม่เคยเจอ ผมกอดแขนมันแน่นเชียว เลิศขนาดนี้ถ้าผมจะปล่อยให้อีปลวกนั่นแย่งไป อย่ามาเรียกผมว่านายพลเลยเถอะนะ หึหึ เชิดใส่ ผัวชั้นชั้นก็รักก็หวง อย่าได้หวังเถอะ

"หลวงกินตำปูปลาร้ากับพี่นะ"

พอไปถึงร้านอีป้ามันก็เลือกที่นั่งข้างถนนล่ะครับ ร้านเขาดูวุ่นวายดีนะ ลุกค้าเยอะเหมือนกัน มีเพิงทำอาหารตรงหน้าร้าน ด้านในเป็นคาราโอเกะ ส่วนโต๊ะด้านนอกมีอยู่สามสี่โต๊ะ

"แล้วคุณไม่กินเหรอ"

"ไม่อ่ะ ชั้นไม่เคยกิน กินตำปูเฉยๆดีกว่า เอาเผ็ดๆ"

ผมบอกไปมันกับอีป้าสองคนก็ช่วยกันสั่ง มีเบียร์ด้วยนะสั่งมาสามขวดก่อน แต่จะเชื่อไหมนั่งลงยังไม่ทันอุ่นเลยนะเก้าอี้น่ะ สองตัวนั่นมันก็เดินตามมา ผมทำหน้าเซ็งสุดพลัง

"เซ็งว่ะ จะกินลงไหมเนี่ย"

สามีมันเปรยขึ้นครับทำหน้าไม่ต่างจากผมเลยนะ

"อุ๊ย หลวงมากินร้านนี้เหรอ อย่าบอกนะว่ากินตำปูปลาร้า ไม่ยักรู้ว่าหลวงก็ชอบกินของเหม็นเน่าด้วย ฮิฮิ"

"มันไม่"

ผมเอามือแตะแขนสามีไว้ครับ ส่ายหน้าเบาๆอย่างเหนือชั้น ไม่เอาไม่อยากให้สามีด่าใครเพราะผมไม่เคยเห็นไม่อยากเห็น คนพวกนี้สกปรกโสมมแบบนี้ ผมจัดการเอง เหอๆ

"อย่าไปใส่ใจเลยหลวง"

อีป้ามันปรามอีกที สามีมันถอนหายใจ มองไปทางอื่นเสีย

"เราลองกินหน่อยไหมหนิง เผื่อจะดี"

"เอาสิเรย์ หนิงเองก็อยากรู้ว่ามันมีอะไรดีเหรอส้มตำปูปลาร้าเนี่ย ทำไมคนถึงชอบกินกันจัง เหม็นจะตาย"

อยากให้มันพูดดังกว่านี้หน่อย แม่ค้าจะได้ได้ยินด้วย อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะว่ายังไง พอเราทำเป็นไม่ใส่ใจสองตัวนั่นมันก็เหมือนร้อนรน คอยพูดจาแทะกัดเห่าอยู่เหมือนหมาข้างถนนที่หิวโซก็ไม่ปาน ไม่สนใจเชิดใส่ เราสั่งจิ้มจุ่มมากินกันครับเพราะอีป้ามันอยากกิน เตาถ่านเล็กๆกับหม้อดินที่ตั้งอยู่บนเตาน่ารักเชียวไฟของถ่านแดงฉาน

"ต้อมเป็นไงบ้าง หนาวไหมที่โน่นน่ะ"

คือก่อนจะโทรฯผมก็สะกิดสามีเลื่อนโทรศัพท์ให้มันดูว่าผมจะโทรฯหาใครล่ะครับ เปิดสปีกเกอร์สุดฤทธิ์ เอาสิ ถามข่าวน้องรักหน่อย

"ก็ดีพี่ เริ่มปรับตัวได้แล้ว ไม่หนาวมาก วันนี้ไปเที่ยวกันมา"

"ต้อมสบายดีไหม"

"พี่แดนเหรอครับ สบายดีครับพี่ พี่แดนสบายดีไหม ต้อมคิดถึงทุกคนเลยนะครับ"

"จ้า ทางนี้ก็สบายดี แล้วไปเที่ยวไหนกันมา"

"ไปวัดไทยมาครับ คุณแม่พาไปทำบุญแล้วไปนั่งรถรางเล่นกับพี่ปริ๊น กับพี่เจค"

เสียงไอ้ต้อมฟังดูแล้วน่าชื่นใจครับมันร่าเริงสดใสดีเหลือเกิน ผมไม่ได้หันไปมองอีกโต๊ะที่อยู่ด้านหลังหรอกนะว่าสีหน้ามันเป็นยังไง แต่มองจากสีหน้าอีป้าแล้ว หึหึ แค่เสียดใจเล่นๆนะ เรียกน้ำย่อยไอ้เรย์

"แล้วเรื่องเรียนภาษาไปถึงไหนแล้วต้อม พอรู้เรื่องบ้างยัง"

"ก็ดีพี่ อยู่บ้านก็พูดแต่ภาษาอังกฤษกัน พี่เจคพูดเร็วมาก ผมได้พี่ปริ๊นเป็นครูคอยสอน ฮ่าๆ"

"ดีแล้วต้อม เรียนรู้ให้มากๆนะ แค่นี้ก่อนนะต้อมพอดีพี่ออกมากินข้าวกัน เดี๋ยวโทรฯหาใหม่"

ผมกดวางสายสวยๆ สามีมันนั่งเฉยๆครับ มันคงรู้ว่าผมกำลังทำอะไร เสียงถอนหายใจดังมากๆจากโต๊ะด้านหลังนี่ถ้าไม่เวอร์ไปผมว่าผมได้ยินเสียงกัดฟันด้วยนะ อิอิ

"ตำปูปลาร้าโต๊ะสอง"

แม่ค้าส่งจานตำปูปลาร้ายื่นให้น้องคนที่คอยเดินส่งอาหาร อีป้ามันก็ทำท่าดีใจ

"ว้าย"

"อ๊ะ"

"ขอโทษค่ะพี่ หนูไม่ได้ตั้งใจ"

เอ่อ ให้อธิบายไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น กรี๊ด ตำปูปลาร้าที่อีป้าชื่นชอบ กลิ่นมันนี่หึ่งตลบอบอวลเชียวนะ กรี๊ด และที่สำคัญตอนนี้มันมาราดอยู่เต็มแผ่นหลังผมแล้ว เย็นวาบๆเลยผมสะดุ้งรีบลุกขึ้นครับ

"เฮ้ย ทำไมทำแบบนี้น้อง"

"หนูไม่ได้ตั้งใจก็พี่คนนี้เขายื่นขาออกมาน่ะพี่ หนูขอโทษนะคะ"

ผมหันขวับไปตามที่น้องมันบอก

"อ้าว พี่ขอโทษน้องพอดีพี่จะเหยียดขา โทษทีนะนาย ไปล้างสิแค่ส้มตำเอง"

ผมกัดฟันกรอด หญิงมากอีเรย์หนอยแน่มึงเตรียมตัวไว้เลย ไอ้ควายเอ้ย อ๊ายอามานีเอ็กเชนจ์ชั้น อารมณ์เสียซักแล้วจะหายเหม็นไหมเนี่ย

"ทำไมแกล้งกันแบบนี้เรย์ นิสัยเสีย"

"อ้าวพี่แดน ผมไม่ได้แกล้งนะ ผมไม่ทันมองจริงๆพี่"

"ดีแค่ไหนแล้วคะพี่ที่ไม่ใช่ต้มแซ่บ อุ๊ยถ้าต้มแซ่บนี่ป่านนี้คงแซ่บเนอะพี่นายเนอะ ฮิฮิ"

"หุบปากไปเลยหนิง โดนบ้างเองไหมถึงจะได้รู้สึก"

สามีผมมันลุกขึ้นครับ กำหมัดแน่นหน้าตานี่ไม่ต้องบรรยาย อ๊ายสามีออกตัวปกป้อง แอบดีใจนะเนี่ย อีหนิงหน้าหุบลงเหลือไม่ถึงนิ้ว

"ไปล้างเถอะคุณ"

สามีมันดึงแขนผมเข้าไปในร้าน สุดแสนจะอายประชาชี อารมณ์เสียกลิ่นปลาร้าโชยไปร้อยกิโลเมตรได้ครับ ต๊ายชั้นยิ่งหน้าบางๆอยู่ สองคนนั่นมันหัวเราะคิกคักสาแก่ใจมันอยู่ล่ะครับ จะโต้ตอบดีไหมเนี่ย ไม่เอาดีกว่าเราต้องนางงามนางเอกเอาไว้ หึหึ

"ให้เขาใส่ห่อกลับไปกินที่บ้านแล้วนะแก เดี๋ยวนั่งรอก่อน"

"อ้าว แล้วจิ้มจุ่มนี่ล่ะแก"

"อย่ากินเลยแก สั่งแกงอ่อมไปกินแทน"

หึหึ อย่าหาว่าร้ายนะ ไม่ร้าย สวยๆ เบาๆ

"น้องครับ เอานี่ใส่ถุงให้ด้วยนะ"

"อุ๊บส์ ล้มอ่ะ"

"โอ๊ย ร้อน ร้อน"

"ว้าย"

คงพอเดาออกว่าผมทำอะไรเนอะ อย่างผมน่ะเหรอ ไม่ต้องใช้ตัวช่วยหรอกนะเวลาจะทำน่ะเรื่องเบาๆแค่นี้เอง ผมก็ยกเอาหม้อดินที่กำลังเดือดเปิดฝาออกอย่างละเมียดละไมแล้วทำท่าเดินไปจะให้เขาเอาใส่ถุง แกล้งสะดุดขาตัวเองหัวขมำราดไปตรงเป้ากางเกงมันนั่นล่ะครับ ไอ้เรย์กระโดดออกดิ้นทุรนทุรายเหมือนหมาโดนน้ำร้อน

"ตายจริง ไม่ได้ตั้งใจ พื้นมันไม่เสมอกันน่ะ ร้อนไหมจ๊ะเรย์"

"อีสัตว์ โอ๊ย ร้อนๆ"

"ไปล้างก่อนเรย์ ไปล้าง เดี๋ยวมันจะพอง"

"กูไม่ยอมกูจะแจ้งตำรวจ"

"เอาสิ จะได้เอาหลักฐานให้คุณตำรวจทีเดียวเลย เรื่องรถน่ะ"

มันชะงักไปครับ หันไปมองหน้าอีหนิงทั้งๆที่หน้าตาเหยเก โถๆ พ่อเรย์ คงจะพองไปเลยนะนั่นน่ะ เพราะกางเกงยีนส์มันควันขึ้นฉุยเลยนะ

"สาระเลว"

"น้อยกว่าเรย์"

ผมต่อคำโดยไม่ต้องให้มันอ้าปากอีก สรุปว่าทั้งร้านแตกฮือออกมามุงดูครับ ยิ้มสินางงามเก่าอย่างเรา ดีนะไม่โบกมือด้วย เรื่องเลวไม่ต้องมาเตือนมาก เพราะเลวอยู่เป็นสรณะ ที่ผ่านมาช่วงเวลาหนึ่งแค่กดๆมันไว้เท่านั้นเอง ช่วยไม่ได้นะอยากมาสะกิดต่อมเอง พอมันแตกขึ้นมารับมือได้ไหมล่ะ เอาสิ

"ร้ายว่ะแก มันจะพองไหมนั่น"

"บ้าแก ชั้นสะดุดจริงๆนะ"

"อีบ้า สะดุดอะไรท่างามออกขนาดนั้น"

"แหมนะ มันก็มีบ้างนะอีนี่ จะล้มทั้งทีมันต้องมีแอ๊บท่าบ้างอะไรบ้าง"

"สะใจว่ะคุณ"

"อ้าว ไม่ว่าชั้นหรอกเหรอแก ที่ชั้นทำเกินไปน่ะ"

"เกินไปอะไร นี่ผมว่าจะไปดักต่อยมันอยู่หน้าตึกนะ ที่มันเอาส้มตำมาราดคุณเนี่ย"

"บ้าอย่านะ แบบนั้นมันนักเลงบ้านนอก"

"อะไรกันสองผัวเมียนี่ แหมนะนักเลงโตทั้งสองคนนั่นล่ะ ไปๆกลับไปกินที่ห้อง"

"เดี๋ยว คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหนีไปได้ง่ายๆเหรอ"

อีหนิงครับมันวิ่งออกมายืนเท้าสะเอววี๊ดเสียงขึ้นไม่สนใจใคร พวกผมหันไปมองแล้วเมินหน้าหนี

"หลวง หยุดก่อน คนเลวๆแบบนี้หลวงไปขลุกอยู่ด้วยได้ไง ต่ำทรามที่สุด"

"หนิง แล้วเธอเองล่ะดีนักเหรอ เรารู้นะว่าเรื่องรถน่ะเธอเองก็รู้เห็น"

"อ๊ะ ทำไมคิดแบบนั้นหลวง หนิงไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะ หลวงก็รู้ หลวงคบกับหนิงมากี่ปี หนิงเป็นคนยังไงหลวงยังไม่รู้อีกเหรอ"

"รู้สิ รู้ว่าหนิงเป็นคนมักมาก ไม่รู้จักพอ กับเราน่ะมองข้ามเราไปเถอะ ไม่มีทางที่เราจะกลับไปหาคนอย่างเธอ"

"อ๊ะ"

มันอ้าปากค้างครับ เม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง ผมจะทำอะไรล่ะนะก็ต้องแสยะยิ้มส่งบทให้สามีสินะเออ ไม่ยักรู้ว่าเวลาผู้ชายแท้ๆเขาด่าชะนีนี่เจ็บแสบมากเหมือนกันนะ อย่างเราๆท่านๆเป็นเกย์ด่าทอกันเป็นนิจถือเป็นกิจวัตรประจำวันอยู่แล้ว แต่น้อยครั้งนะที่ผมจะเห็นผู้ชายว่ากล่าวผู้หญิงแรงๆขนาดนี้ ผมสะกิดแขนสามีให้มันเดินต่อไป

"แกจำไว้ ใฝ่ต่ำดีนัก ดี ในเมื่อคนดีๆไม่ชอบ ก็ไปเกลือกกลั้วอยู่กับของต่ำๆเน่าๆก็ตามใจ ควาย โง่ดีนัก ของดีๆไม่ชอบ ไอ้หน้าโง่ จำไว้ ชั้นไม่ได้ คนอื่นก็อย่าได้หวัง พวกแกอย่าได้หวังว่าจะอยู่กันอย่างมีความสุข สัตว์"

เอ่อ นางเปิดเผยตัวออกมาแล้วครับ โฮะๆ นี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ นางคงจะปวดปากที่ดัดจริตจนช่วงล่างอาจจะบิดเบี้ยวผิดรูปไปแล้วเลยทนไม่ไหวเอง ยอมแตกกลางปล้อง แหมนะนึกว่าจะดัดจริตไปได้สักกี่น้ำ

"เราจะได้เห็นดีกัน"

"ไปเถอะ อย่าไปสนใจเลย อีนี่ท่าจะบ้า เขาไม่เล่นด้วยยังมาตามวอแวอยู่อีก หน้าตาก็สวยนะ ทำตัวเหมือนผู้หญิงไร้ค่าไร้ราคา"

อีป้ามันเปรยขึ้นครับ เห็นด้วยกับมันทุกประการ

Written by eiky

ปล. ช่วงนี้ผมหลับหูหลับตาเขียนนะครับ จัดหนักอย่างเดียว ใครมีอะไรในใจว่ามาเลยน้า ไม่ต้องไปรอเมนต์ตอนจบเรื่องน้า เค้าต้องการอ่านเมนต์เหมือนกันน้า อิอิ จุ๊บๆๆๆ

[samsoon@doll]

อ่านแล้วคันมือ อีนี่ท่าอย่แภวบ้านเป็นศพไปแล้วเนี้ย กำลังเผาออ้ยเลย เผาเสร็จก็ัฝังเบาเบา 

[ณยฎา]

ไอ่เรย์ยังไม่เข็ดสินะ นายจัดหนักแน่

[roseen]

กรรมตามทันเห็นๆเลยน้องนาย

แต่กรรมตามไอ้เรย์มาติดๆเหมือนกันสะใจจริงๆ


อีหนิงเลวว่ะผู้หญิงห่าอะไรร่านสุดๆเบื่อเก่าหาใหม่

เบื่อใหม่แวะจะมาเอาของเก่าอีกเลวว่ะ


ทำเสียชื่อเพศแม่หมด

แต่มันเหมาะสมกันดีไอ้เรย์กะอีกหนิงเลวพอกันเหลวแหลกพอกัน


ไหนๆแล้วจัดการให้มันรู้อีกครั้งสิน้องนายว่าน้องนะแน่ขนาดไหนเอาให้มันเจ็บและจำไปนานจนวันตาย

[kyoya11]

เฮ้อ! เจอ2ตัวรุมเลย
นายจัดหนักเลย ชักรำคาญเรย์เหมือนกันนะเนี่ย มันจบซักที
หนักๆเลย ฮึ่ย!!! (อินไปหน่อย อิอิ)

[lazewcielo]

เปิดศึกกันแล้วสินะ
เห็นพี่หลวงตอกนังชะนีกลับแล้วสะใจจัง

[4559]

สะใจมากกกกกกกกกกกกก

ป้าแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

"ไปเถอะ อย่าไปสนใจเลย อีนี่ท่าจะบ้า เขาไม่เล่นด้วยยังมาตามวอแวอยู่อีก หน้าตาก็สวยนะ ทำตัวเหมือนผู้หญิงไร้ค่าไร้ราคา"

[jimmyFG]

จะมาไม้ไหนกัน

แอบหวั่นๆ

แต่สะใจโครดๆ สุกแล้วมั้งนะ ฮ่าๆๆ

[aisen]

แร็งส์์์์์์์์์์์์์์์์ ออกตัวแรง มากเจ้หนิง ฮึๆๆๆๆๆๆ


 

[zombi]

คุณหลวง 

[i-love-you]

กรี๊ดดดดดดดด  ดังๆๆ
คัยจะไป ตบ อิหนิง มั้ง  ยกมือ ขึ้น

สนจัย ติดต่อได้ น๊ะ ไปเป็นขบวนเล๊ยยยยยย

[rellachulla]

คันไม้คันมือ
ขอแจมสักทีได้มั้ยนายพล
อ๊ายยยย จัดเต็มอีก จัดไป
หมั่นไส้มากกก

[Kusano ~~ Kawaii]

แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
ทั้งคุณหลวง ทั้งคุณนายเลย
โดนจริงๆ จัดหนักเลยค่ะ