หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[darling]

คุณนายขาจัดหนักไปเลยค่ะ 

[findfine]

เอาใจช่วยนะ นาย

[findfine]

เอาใจช่วยนะนาย

[a_tapha]

ต๊ายยยยยยยยยยย เรื่องนี้แรงทุกนางเลย
แต่แรงสุดคงไม่พ้นพี่นายของเรา
ถูกใจเป็นที่สุด  กร๊ากกกกกกกกกก 

[kyoya11]

แวะมาจอดรอ^^

[eiky]

คนอ่านถึงแสนแล้ว วะฮ่าฮ่าๆๆๆ ดีใจที่ซู๊ดดดดดด
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนนะครับที่เปิดเข้ามาเยี่ยมเยียนกัน ถึงเป้าแล้ว ตัดฉับจบดีกว่า แว้กกกกก

อิอิ จุ๊บๆๆ

[kanda53]

หลวงได้ใจมากกกก....ไม่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ
น้องนายกะหลวงคงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้
เพราะเหมือนเจอคนบ้า...ไม่มีสติยั้งคิดอะไรแล้ว
คิดอย่างเดียวว่าต้องได้  พร้อมจะทำลายทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นใคร ...แม้แต่ชีวิตและอนาคตของตัวเอง
ก้าวเท้าเข้าใกล้ตะรางทุกทีแล้ว....ยังไม่รู้ตัวอีก
จะมีแบบเสียเลือดเสียเนื้อไหมอ่ะ  น้องอิ๊ค...
เปลี่ยนเป็น บู๊ล้างผลาญ  ก็ดีเนอะ...มันสสสส์ดี

  น้องอิ๊ค  
กด + ให้น้องอิ๊ค ปั่นขนาดนี้รักษาสุขภาพบ้างเด้อ...

[sukie_moo]

  หลวง
 :กอด1:ป้า
นาย

สู้ๆมันอย่าไปยอม  ดีมาดีตอบ  ร้่ายมาจัดคืนให้หนัก

[Fanun]

เข้ามา +1 ให้ค่ะ สนุกมากๆ ได้ใจไปเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Goodfellas]

ดีใจด้วยครับ ที่คนอ่านครบ 100000
 

ฉลองเลย เย้....

[ordkrub]

ห่วงนานกับหลวง กลัวถูกลอบทำร้าย ยังไงก็ต้องเล่นมันแล้ว ปล่อยไม่ได้หรอก ไอ้พวกไม่มีสำนึกแบบนี้

[parakoparako]

มาดันๆ

[barahi]

มาเต้นรอครับ ^^

 

[oaw_eang]

สนุกดี

[DraCo_SLa13]

   เข้ามาบอกว่า  เกาะขอบเล้ารอเรื่องนี้เลยนะคะ

+1 เป็นแรงกระตุ้นคุณอิ๊ค

[PPink]

ถ้าเป็นหนูนะคงราดให้โดนคู่อ้ะ พอกันผีเน่าโลงผุ อิสอิสส

เรย์คงเจ็บใจมากสินะเรื่องต้อมอ้ะ ช่วยไม่ได้อยากร้ายเอง

เหอะะะะะะะะ!   แต่แบบร้ายจริงเรื่องน้ำมันเบรคเนี่ย

เตรียมตัวดีขนาดนี้ ไปทำอะไรที่สร้างสรรค์เหอะอี_____!




ปล.

ขอสะใจคำนี้แรงๆ !




"อ๊ะ ทำไมคิดแบบนั้นหลวง หนิงไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะ หลวงก็รู้ หลวงคบกับหนิงมากี่ปี หนิงเป็นคนยังไงหลวงยังไม่รู้อีกเหรอ"

"รู้สิ รู้ว่าหนิงเป็นคนมักมาก ไม่รู้จักพอ กับเราน่ะมองข้ามเราไปเถอะ ไม่มีทางที่เราจะกลับไปหาคนอย่างเธอ"





ขอร้องเลยนะชะนี หยุดดดด เหอะะะะะ! สะบัดบ๊อบใส่

[Ak@tsuKII]

หลวงได้ใจแม่ยกเหมียลเดิมมม ที่รัก น่ารักจริง ๆ หุหุ 

ไอ้เรย์นี่มันสาวว่ะ   

สมน้ำหน้าอิหนิงมัน เจอหลวงตอกกลับ สมๆๆ

[tamako]

  อ่ะหุ  ในที่สุดก็มีปมมาสะกิดต่อมให้นายร้ายอีกจนได้ 
  แต่รอบนี้ดูเหมือนนายจะเป็นรอง  เพราะเป็นฝ่ายตั้งรับและโดนหาเรื่องคูณสอง 
  แต่ยกนี้ไม่อยากให้นายแพ้อ่ะ  กลัวนายแพ้มากๆเพราะทางนั้นเขาก็แรงไม่ใช่น้อย 
  สู้ๆนะนายพลอย่ายอมแพ้นะ  ไม่งั้นเรื่องนี้ดราม่าแน่ๆ  สู้ๆ

[koollook]

ต่อออออออออออออ T T

[na_near]

จัดหนักเลยค่ะ กับคนเลวๆบางคนเราทำนางเอกไปมันไม่สำนึกหรอก
ต้องอย่างนาย ร้ายจริง  ตบจริง  ด่าจริง  ไม่ใช้แสตนอิน


ปล.ผัวหลวงให้หงิมๆงี่ร้ายใช่เล่นนะเนี้ยะ 
จัดไปค่ะ หลวงอย่าตบนังหนิงเลยเสียภาพพจป่าวไม่คุ้มกันหรอก จัดไอเรย์ไปดีกว่า
ส่วนหนิงให้นายจัดการเอง

[badbadsumaru]

เค้าไม่เอาแล้วยังจะตามวอแวอีก -0-
นายจัดหนัก ๆ เลย
เบื่อ หน้าหนิงมากกกกกกก
เรย์ด้วย ๆ

[Chinnosuke]

ขอหนักๆสำหรับอีสองตัวนี่ อย่าได้แคร์
 

[kyoya11]

รอคร๊าบบบบ^^

[Ryze]

ชอบตอนพีคๆแบบนี้จัง
อ่านแล้วอดรีนาลีนสูบฉีีด

อินกะนายไปด้วย 

[gtower]

อ๊ายยยยย อ่านแล้วอยากรับบทตอนแกล้งสะดุดบ้าง 5555 อินนนน 

[gtower]

อ๊ายยยยย อ่านแล้วอยากรับบทตอนแกล้งสะดุดบ้าง 5555 อินนนน 

[heefever]

ก็ทำตัวแบบนี้แล้วผู้ชายที่ไหนเค้าจะมาชอบ


ตอนต่อไปขอให้นายจัดหนักๆ ให้มันทั้งคู่้หน่อยนะ คันไม้คันมือสุดๆ 

[moonoi_sert]

 :m20:สะใจจริงๆ เลยน่าจะราดตั้งแต่หัวมันลงมานะ หรือไม่ก็รอหใน้เดือดแบบเดือดพล่านแล้วค่อยราดใส่มันน่าจะราดอิหนิงชะนีปลวกด้วย เอาให้โดนหน้ามันจังๆ เลย เกลียดจริงชะนีสันดานแบบนี้

[eiky]

องก์ ๕๓

"แกจำไว้ไอ้หลวง ใฝ่ต่ำที่สุด ผู้หญิงดีๆไม่ชอบ ชอบกะเทย ไอ้เชี่ย แล้วแกจะเสียใจ"

เสียงอีนั่นด่ากราดไล่หลังมา ไอ้หลวงนี่จะหันกลับไปหลายรอบนะ แต่ผมปรามเอาไว้ ไม่ต้องหรอกที่รักภรรยาได้จดไว้ในสมุดหนังหมาเรียบร้อยแล้ว ดี เปิดเผยตัวกันโต้งๆแบบนี้ล่ะจะได้จัดยาให้ถูกขนาน อีหอกหัก ด่าผัวชั้นเหรอ แกนั่นล่ะเตรียมใจไว้เลย

"ไม่น่าเชื่อนะ แหมตอนแรกทำท่ามาดัดจริตประดิษฐ์ประดอยคำพูด ที่แท้ก็มารยาตอแหลลวงโลกดีๆนี่เอง"

"แหมแก ในเมื่อคนมันไม่ได้ในสิ่งที่มันต้องการ มันจะมาทนทำเพื่ออะไรล่ะนะ"

"ดีนะที่ผมไม่สนใจ ถ้าผมกลับไปอีกนี่ คงไม่ต้องกินกันแล้วข้าว"

"เอาเถอะๆ อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับพวกมันเลย แต่มันประกาศออกขนาดนี้มันจะไม่มาวอแวอีกเหรอหลวง ไม่ดีนะ"

"อย่าห่วงไปเลยพี่แดน ถ้ามันมาวอแวอีกผมก็จะไม่ทนแล้วเหมือนกัน"

"เอาน่าแก อย่าวู่วาม เดี๋ยวชั้นจัดการเอง"

"เอ้ย ไม่ได้ ผมไม่ให้คุณทำหรอก"

"นี่ ชั้นก็ไม่ให้แกทำเหมือนกันนะ แกเป็นคนดีไม่เคยคิดร้ายกับใครเหมือนอีป้านั่นล่ะ ส่วนชั้น ก็ดีนะในระดับหนึ่ง แต่อย่ามาร้ายใส่ เพราะแกก็น่าจะรู้ว่ามันจะเป็นยังไง"

"โหย ไม่เอาว่ะคุณ ผมกลัวคุณจะทำร้ายเขาอีก"

"หรือกจะรอให้มันเอาน้ำกรดมาสาดหน้าชั้นก่อนเหรอถึงจะพอใจ คนบางจำพวกน่ะไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาหรอกนะ แต่แกอย่าห่วงเลย ชั้นจะโต้ตอบแบบเบาๆเท่านั้นล่ะ"

"เออนั่นสิหลวง มาแบบไหนก็คืนไปแบบนั้น เรานิ่งๆเราเองนั่นล่ะที่จะเจ็บตัว อย่างที่นายมันบอก บัวยังมีสี่เหล่าเลย คนเราก็เหมือนกัน"

"อุ๊ยอ้างอิงพระธรรม"

"อีหอย เออไหนแกบอกแกมีหลักฐาน หลักฐานอะไรหรือแค่พูดขู่มัน"

"แหมอีป้า คนอย่างชั้นไม่เคยขู่นะแก นี่ไง"

เปิดคลิปเสียงสิครับ ผมไม่เคยคิดจะแอบทำอะไรคนเดียวหรอกนะ ดีซะอีกเวลาเกิดเรื่องจะได้ไม่มีใครมาว่าได้ว่าผมทำเกินจริง นางร้ายสุดๆหรือไร้มนุษยธรรมอะไรเทือกนี้ ให้มันเห็นแนวทางเลยว่าคนที่มันกำลังมากระตุกหนวดเสือชีตาร์สาวสวยพราว สะพรั่งอย่างผมมันเป็นยังไง

"อีนี่มันตอแหลได้โล่จริงนะหลวง"

พอฟังจบอีป้าถึงกับตบอกตามประสาคนแก่ ส่วนไอ้หลวงกัดฟันจนกรามปูดครับ

"เลว ไม่เคยคิดเลยนะว่าตลอดเวลาที่ผมอยู่กับมันมามันจะเป็นคนแบบนี้"

"อย่าเอ่ยถึงเรื่องอดีต แล้วไอ้เชี่ยเรย์ล่ะ กับชั้นนี่อโหสิกรรมให้กันไปแล้วนะ แต่ก็ดูมันสิ ยังไม่วายเข้ามาหาชั้นอีก"

"มันคงจะคิดแค้นล่ะแก ที่แกทำไว้กับเด็กของมัน และกับมันเอง แต่จะว่าไปอย่างอีเด็กนั่น ถ้ามันสองคนรักกันจริงมันก็ไม่แยกจากกันหรอกนะ แต่เด็กมันมีกิเลสเสพความสุขกับวัตถุ"

"นั่นสิป้า ชั้นไม่ทำอะไรมันเพราะเห็นว่าอย่างน้อยครั้งหนึ่งก็เคยคบหากันนะ เห็นแก่จุดนี้นะ แล้วที่ชั้นทำถ้าจะมองย้อนกลับไปก้ไม่เห็นมีอะไรมาก มันเหมือนเป็นการโต้ตอบแค่นั้นเอง แล้วทีมันพาคนอื่นมายืนหัวเราะเยาะชั้นตอนที่พร่ำพรรณาขอร้องให้มันเห็นใจ ล่ะ"

อุ๊ย แบบว่าแอบเข้าข้างตัวเองสุดพลังนะเนี่ยผม ไม่ได้หรอก ใครๆก็ต้องว่าตัวเองดีทั้งนั้นล่ะ จะมีใครไหมมายืนแหกปากตะโกนร้องบอกชาวบ้านชาวเมืองเขาว่า ชั้นเลว ชั้นเชี่ยน่ะ เหอๆ ไม่มีหรอกนะ

"แล้วมันทำไมไม่คิดบ้างนะ เฮ้อคนเรา ต้องให้ถึงแค่ไหนเหรอถึงจะรู้สึก ถึงจะอภัยให้กัน"

"ถึงที่สุดไงครับป้า"

สามีเอ่ยขึ้น อ๊าย มัวแต่เมาท์ว่าแล้วกลิ่นอะไรตุตุ ต้องรีบไปล้างตัวหน่อยแล้ว อารมณ์เสียที่สุด

"ขอโทษนะคุณที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้น่ะ"

คุณสามีมันเอ่ยขึ้นครับตอนนอน มันน่ารักอย่างนี้นี่เอง เพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่ามันก็ห่วงความรู้สึกของผมมากเช่นกัน

"จะขอโทษทำไมแก แกไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย แค่คนพวกนั้นมันไม่รู้จักหยุดก็แค่นั้นเอง"

"ผมไม่อยากให้คุณต้องมาเจอคนแบบนี้อีกไง เฮ้อนะ จะทำยังไงดีวะ"

"แกไม่ต้องห่วงหรอกนะเรื่องนั้นน่ะ ชั้นไม่ยุ่งด้วยหรอกถ้าไม่มายุ่งกับชั้นก่อนน่ะ  แต่แกถ้าเราเจอเรื่องหนักๆแกจะยังเชื่อมั่นในตัวชั้นหรือเปล่าล่ะ"

ยิงคำถามเลยครับ ผมอยากได้ยินจากปากของมัน เพราะเวลาเกิดอะไรขึ้นจะได้เอามาพ่นใส่คืนได้

"เชื่อดิ ผมเชื่อคุณเสมอล่ะ"

"อืม ชั้นก็เชื่อแกนะ ไม่ว่าจะยังไง เราต้องมาคุยกันก่อน อย่าตกลงปลงใจเชื่อใครหรือฟังใครไปก่อน โอเคนะ"

"คร้าบ ที่รัก ไม่เชื่อเมียตัวเองแล้วจะไปเชื่อใครล่ะ"

"งั้น กอดแน่นๆดิ อิอิ"

"อยากเหรอ เมื่อคืนก็เพิ่งทำไปนะ"

"ทำไมแกเบื่อเหรอ"

"บ้าไม่เบื่อ กลัวคุณจะเจ็บ"

"อย่ามา ชั้นเจ็บชั้นจะบอกเอง อิอิ"

อ๊าย แอบเขินนิดหน่อย แต่จะทำไมล่ะ สานสัมพันธ์กับสามีไม่ใช่เรื่องแปลก อิอิ นับวันจะยิ่งแนบแน่นๆขึ้นทุกวันนะเนี่ย ก็ปกติล่ะครับสามีจัดชุดกลางให้ ไม่อยากได้ชุดใหญ่มากเพราะเราสองคนกำลังเครียดกันอยู่ ท่าก็เล่นไม่ยากมาก อิอิ พอหอมปากหอมคอ

"พรุ่งนี้ไปขับรถเที่ยวไหมแก ชวนอีป้าไปด้วย"

ผมเอ่ยขึ้นก่อนนอนครับหลังจากหอบเหนื่อยเพราะออกกำลังกายรอบดึกเพิ่ง เสร็จ ต้องรีบนอนเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้เขาจะเอารถมาให้ ต้องไปเซนต์อะไรหลายอย่างเหมือนกันที่บริษัทรถ แต่ก็จะตื่นแต่เช้าไปล่ะครับ สายๆค่อยไปลองรถ เบื่อโลกมนุษย์ นางฟ้าอย่างเราเนี่ยนะ อิอิ เราก็นอนกอดกันตามประสาผัวเมียล่ะครับ ไม่มีอะไรมาก ไม่รู้สึกระแวงอะไรนัก นอนหลับสบายดี พอตื่นขึ้นมาก็ทำกิจวัตรเช่นเคย ต้มกาแฟรอสามีและเผื่ออีป้า พอสักพักก็ต่างแยกย้ายกันอาบน้ำจะออกไปเอารถครับ

"น่าเสียดายคันนั้นนะแก สีขาวสวยๆ ทำไมไม่เอาสีขาวเหมือนเดิมล่ะ"

อีป้ามันพูดขึ้นครับ แหมนะตอนอยู่ที่โชว์รูมไม่ยอมบอก พอสามีชั้นขับออกมาดันมาเสนอความคิดนังนี่

"ไม่อยากล้างบ่อย สีดำนี่ล่ะดี เวลาใครมาขูดขีดจะได้ไม่น่าเกลียด"

"ใครบอก สีดำนี่ล่ะเด่นกว่า ความจริงคันนั้นให้ผมเอาไปซ่อมให้ก็ได้นะ ไม่น่าเปลี่ยนคันเลยอ่ะ"

"แหมแล้วคิดชั้นเท่าไหร่ล่ะแก โชว์รูมแกน่ะ"

"ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ผมต่อรองได้"

"ให้เหลือ"

"หมื่นกว่าๆ"

"แหมนะ ไม่เอาหรอก เอาคันใหม่นี่ล่ะ ให้ใครๆรู้ว่าชั้นมีเงิน"

"ค่าเริ่ด แล้วนี่จะไปไหนนะแก"

"ไม่รู้เหมือนกันแก ขับไปเรื่อยๆแก้เซ็ง"

"ไปไหว้พระเก้าวัดกันไหมล่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถือว่าล้างซวย"

อีป้ามันออกความเห็นครับไม่พ้นเรื่องวัดวาอาราม เหอๆ

"ดีเหมือนกันครับพี่แดน ผมก้อยากไป"

แล้วชั้นจะพูดว่าอะไรล่ะเนี่ย อุ๊ย อยากไปมากอะไรเทือกนี้เหรอ เหอๆ ก็โอเคนะไม่ได้ฝืนใจดีเหมือนกันจะได้ไปทำบุญให้สองตัวนั่น ไปให้พ้นจากชีวิตชั้นเสียที สรุปเราก็ขับรถไปอยุธยากันล่ะครับ รถผมเองเพิ่มเงินอีกแสนกว่าๆเอง กรี๊ด โบนัสชั้น อารมณ์เสียว่าจะไปฮันนีมูนกับสามี ฮึ่มคอยดูนะมึงทำความฝันชั้นพังทลาย แต่เดี๋ยวก่อนไปไหว้พระนี่นะเราต้องไม่คิดร้ายต่อใคร อิอิ แอบเป็นคนดีบ้างอะไรบ้าง

"ไม่น่าเชื่อนะว่าไอ้เรย์มันจะไม่ยอมหยุด แต่เห็นสภาพมันแล้วท่าทางมันล่ำซำนะแก ไม่รู้ไปทำอะไรมา"

อีป้ามันเอ่ยขึ้นตอนที่เราแวะกินข้าวระหว่างทาง ผมสะกิดใจขึ้นมาทันที

"หึหึ ไม่ใช่โกงเขามาเหรอแก หน้าอย่างไอ้เรย์มันจะมีอะไร"

"ก็ไม่แน่หรอกแก แกยังมีเงินเดือนเกือบแสนเลย ทำไมมันจะมีไม่ได้"

"ก็จริง แต่เท่าๆที่รู้ถามจากพี่ติ่ง เงินเดือนมันได้ไม่ถึงครึ่งแสนนะแก"

"แล้วมันไปทำอะไรมาวะ หรือว่ามันถูกล็อเตอรี่ รู้สึกขับเบนซ์ด้วยนะแก เบนซ์สปอร์ตด้วย ท่าจะแพง"

เดาไปก่อนเถอะป้าเดี๋ยวชั้นค่อยเฉลย บอกแล้วอย่าให้ทำ เพราะถ้าชั้นทำ ชั้นไม่แค่เอาน้ำมันเบรคมาราดรถหรอกนะ โครงการนั้นทำไปนานแล้วแต่ระงับไว้กลางครัน เพราะสำนึกได้กลัวบาปประมาณนี้ แต่ในเมื่อมันไม่ยอมหยุดเอง จัดไปครับท่าน จัดคราวนี้จะเอาให้จอดเลย นั่นมันไอ้เรย์แต่อีหนิงนี่ ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงเหมือนกัน ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อน ภูมิหลังเป็นยังไงก้ไม่เคยรู้ ต้องเสียเงินอีกแล้วกู เหอๆ

"แล้วตอนที่มันคบกับคุณมันรักคุณเหรอ ไอ้เรย์น่ะ"

สามีถามบ้างครับ คงอยากรู้เต็มที

"ชั้นน่ะรักมันมาก แต่มันไม่รู้เหมือนกันว่ามันน่ะยังไง แต่มาคิดย้อนๆดูแล้ว มันน่าจะเป็นหลงมากกว่านะ"

"นั่นสิหลวง เพราะอีนี่ลงทุนหอบผ้าหนีตามเขามาจากอเมริกาเชียวนะ ได้ข่าวดาวน์รถให้มันด้วยนี่ อิอิ"

อ๊ายอีป้า เสียภาพพจน์หมด

"บ้าแก ก็ใครจะไปรู้ อีกอย่างถ้าชั้นไม่มาอยู่นี่ ชั้นก็ไม่ได้รู้จักหล่อน ไม่ได้แกเป็นผัวสิ"

"แหมเข้าใจพูดเนอะ"

"อ๊ะแน่นอน"

"ฮ่าๆๆ ถ้างั้นก็ต้องขอบคุณมันสองคนสินะที่มันทิ้งเรา เพราะถ้ามันไม่ทิ้งเราก็คงไม่ได้มาเจอกัน"

"อืม ในแง่ดีก็แบบนั้นล่ะ"

"ดีแล้วล่ะแก อย่าไปคิดแค้นอะไรมากเลย ไม่มีประโยชน์หรอกนะ อโหสิกรรมกันบ้าง"

"ก็ทำนะป้า แต่แกเห็นไหมล่ะ แหมก่อนมาบอกให้ตอกคืนๆ แล้วอะไรยังไงเนี่ย"

อีป้าไม่ตอบครับ ก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวไป เข้าใจมันล่ะครับ มันเป็นคนดีนี่นะ มันไม่เคยคิดร้ายกับใครเลยนะตั้งแต่รู้จักกันมา แม้จะปากไวไปหน่อย แต่ก็พึ่งพาได้เสมอ ส่วนผมดีบ้างตามอุณหภูมิของสิ่งแวดล้อม ไม่ได้ขึ้นๆลงๆตามสภาพอากาศแต่อย่างใด บางทีผมก็อดทนนะเพราะคิดว่าแว้ดใส่คนบางคนแล้วมันไม่เกิดประโยชน์ไม่เห็นผล ยอมเป็นอีโง่ในสายตามันดีกว่า เพราะยังไงๆ เราก็รู้ตัวดีว่าเราสวย อิอิ จะแคร์ทำไมปลาจวดแบบนั้น

"เออแก วันนี้กินสุกี้กันไหม ชวนอีพัทมากินด้วย ซื้อไปทำกินเอง"

"แล้วไม่ขี้เกียจล้างเหรอแก"

"แหมอีนี่ มัวแต่มาขี้เกียจก็ไม่ได้กินกันพอดีสิ ดีไหมหลวง"

"ดีครับพี่"

แหมนะ อีป้า แต่ก่อนใครนะเป็นคนออกความคิดเห็นเรื่องนี้ อารมณ์เสีย เอาแต่ใจตัวเองเหลือเกินนะคนแก่

"ว้ายตาย จัดหนักเลยอีนาย อย่าปล่อยไว้ให้รกโลก มาชั้นขอแจมด้วย ขอตบหน่อยเถอะ ได้ข่าวว่าสวยนักเหรอเมียเก่าแกน่ะหลวง"

พออีตัวดีรู้เรื่องก็ออกอิทธิฤทธิ์ปาฎิหารย์ทันที โอ้โหนะ

"แกจะรับมือมันไหวเร้อแก มันขู่ชั้นน่ากลัวเชียวนะ"

"ว้ายคนอย่างพัชราภาไม่เคยกลัวใครย่ะ ตบจริงไม่ใช้แสตนด์อิน"

"เริ่ด งั้นทดสอบกับอีป้าให้ดูก่อนสิ"

"อีปอบ ตบหล่อนนั่นล่ะ อารมณ์เสีย อย่ามาพัวพันกับชั้นนะยะ ชั้นเป็นผู้ดีไม่เกลือกกลั้วหรอกกับเรื่องใช้กำลังเนี่ย ที่วังเขาอบรมมาดี"

"ค่า แม่ผู้ดี วังไหนยะป้า โฮะๆ วังสราญสุดฤทธิ์"

นี่เรากำลังเครียดกันอยู่นะครับ แต่หัวเราะกันเสียงดังเชียว มีสามีผมคนเดียวที่มันไม่รู้เรื่องทำหน้าเอ๋ออยู่ เอาเถอะอย่าอยากรู้เรื่องเลย เดี๋ยวจะไปยืนแถวนั้นตายแน่ชั้น

"แล้วแกกับไอ้โจ้เป็นไงบ้างแก"

พอเราออกมายืนทำซึ้งอยู่ตรงระเบียง มีผมกับอีพัทสองคนนั่นล่ะครับ อีป้ากับไอ้หลวงกำลังดวลเบียร์กันอยู่

"แก ชั้นเริ่มทำใจล่ะ แต่ชั้นก็ไม่เข้าใจไอ้โจ้มันนะ มันโทรฯหาชั้นทุกวันเลยนะแก ชั้นก็ยังตัดใจไม่ได้สักที"

"อ้าว ทำไมล่ะ"

"มันจะแต่งงานแล้วนะพรุ่งนี้น่ะ เพิ่งรู้ว่ะแกว่าปวดใจจริงๆมันเป็นยังไง"

ผมเอามือไปตบบ่ามันเบาๆ ดราม่าอีกแล้วคุณนายมองออกไปด้านนอกแล้วน้ำตาไหล มันอ่อนไหวจริงๆล่ะเรื่องแบบนี้ ผมก็ไม่รู้จะยกอะไรมาปลอบมันดี

"แก ของๆเรายังไงมันก็เป็นของๆเราวันยังค่ำนะ แกอย่าคิดมากเลย ถ้าแกสองคนรักกันจริง สักวันมันต้องมีวันของแกกับมันล่ะ"

"กว่าจะถึงวันนั้น ชั้นช้ำใจตายก่อนพอดีแก ชั้นอยากกลับไปมีชีวิตปกติเหมือนเดิม ชั้นไม่อยากอยู่แบบนี้มันทรมาน"

"ชั้นเข้าใจแก ชั้นเข้าใจดี"

ก็นานพอสมควรกว่ามันจะยอมลงมาจากต้นงิ้ว เหอๆ ยืนจนขาแข็งไปหมด สองคนนั่นเริ่มกึ่มเต็มที่แล้วครับ สรุปอีพัทมันก็นอนค้างกับอีป้า มันบอกไม่อยากกลับ พอกลับไปอยู่คนเดียวก็คิดมากอีกนอนไม่หลับ ส่วนผมก็พาสามีไปอาบน้ำนอนครับ

"ใครโทรฯมาวะ"

ประมาณสักตีสามได้ครับ เสียงโทรศัพท์ไอ้หลวงดังกึกก้องลั่นห้องเชียว ปกติไม่ค่อยมีใครโทรฯเข้านะเครื่องของมันน่ะ มีแต่เครื่องผม ผมดันตัวเองขึ้นจากเตียงครึ่งตัวแล้วมองไปที่สามี หลับเป็นตายครับ ต่อให้กรี๊ดใส่หูมันก็คงไม่รู้เรื่องหรอกมั้งเนี่ย

"สวัสดีครับ"

ผมยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มันมารับ โดยไม่ได้ลืมตาเต็มดวงเท่าไหร่เพราะปรือมากๆ

"นาย ลูกนายเหรอลูก นี่คุณแม่เองนะ"

"อ๊ะ คุณแม่ มีอะไรเหรอครับ"

"คุณลูก โฮๆๆๆ แย่แล้ว แย่แล้ว"

"ใจเย็นๆนะครับคุณแม่ เกิดอะไรขึ้น"

"เรือนหอเราสองคนน่ะ"

เว้นวรรคไปเพราะนางสะอื้นร้องไห้ร้องห่มปิ่มใจจะขาด ฟังไม่รู้เรื่องกันเลยทีนี้ ผมนี่ใจเริ่มแป้วแล้วครับ

"คุณแม่ทำใจเย็นๆนะครับ ค่อยๆเล่า มีอะไรครับคุณแม่่"

"ลูก มีคนมาเผาเรือนหอของเรา โฮๆ ดับไม่ทันเลย คุณแม่เสียดาย"

เอ่อ คลื่นยักษ์มหึมาโถมเข้าซัดเป็นครั้งที่สอง ยืนนิ่งไปเลย อ้าปากค้างตาเบิกกว้าง

"ลูกนาย ลูก ฟังคุณแม่อยู่ไหม ลูก"

ได้ยินนะ แต่ไม่รู้ว่าะพูดอะไรออกไปดี

"หือ มีอะไรกันคุณ เสียงดังเชียว"

สามีมันลืมตาขึ้น มันขยับไปเปิดโคมไฟหัวเตียง พอเห็นสภาพผมแล้วมันก็สะดุ้งล่ะครับ มันมาฉวยโทรศัพท์ไปจากมือของผม

"แม่นี่หลวงเองนะ มีอะไร"

"หา ว่าไงนะ"

ผมยังนิ่งอยู่ท่าเดิม มือค้าง ตาค้าง ปากค้าง ตอกเข้ากลางใจดีเหลือเกิน ส่วนสามีมันเดือดแล้วครับ ลุกจากเตียงทันที มันหยิบเสื้อกับกางเกงมาสวมแบบเร่งรีบ

"จะไปไหน"

"กลับบ้าน มีคนเผาบ้าน เผาเรือนหอเรา"

มันกัดฟันจนกรามปูนโปน

"รอ เดี๋ยวชั้นไปด้วย"

"ไม่ต้อง เดี๋ยวผมไปคนเดียว คุณรออยู่นี่ล่ะ มันทำอะไรไม่ได้มากหรอกคุณ มันคงไปหมดแล้วล่ะ"

เวลามันหันมาพูดกับผมเสียงมันนิ่งๆนะ แต่เวลามันหันกลับไปมองจากด้านหลังยังรู้เลยว่ามันกัดฟันอยู่ ใจเต้น สั่นไปหมดแล้ว นี่ทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ

"เกิดอะไรขึ้น นั่นหลวงจะไปไหนดึกแล้วนะ"

อีป้ามันคงได้ยินเสียงกุกกักล่ะครับ มันเลยลุกออกมา มีอีพัทเดินตามออกมา พอเล่าให้มันฟังอีป้าถึงกับทรุดลงนั่งโซฟาพนมมือขึ้น

"คุณพระคุณเจ้า ทำไมทำกันรุนแรงแบบนี้"

"ตายแล้ว อีห่า เลวชาติ มันทำแบบนี้ได้ยังไง"

"นั่นสิ นี่ถ้าเผาบ้านที่คุณแม่นอนอยู่ล่ะ"

"อีป้า"

ผมปรามมันไว้ เพราะสามีหยุดกึกลง

"ขอโทษทีนะหลวงพี่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ถ้ามันกล้าทำขนาดนี้ พี่แค่อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากว่า"

"ครับพี่แดน ผมเข้าใจ มันต้องเจอผมแน่"

โอยสามีหันมาผมแทบร้องไห้ครับ น้ำตามันคลอแล้ว

"ชั้นไปด้วยแก ไปคนเดียวไม่ดีหรอก"

"ไม่เป็นไรคุณ พรุ่งนี้คุณค่อยตามไป ผมไปดูสถานการณ์ก่อน เผื่อว่าทำอะไรได้บ้าง"

"ทำไมไม่ไปด้วยกันทั้งหมดนี่เลยล่ะหลวง จะได้ช่วยๆกัน พรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์ ไม่มีใครทำงานอยู่แล้วนี่"

อีป้ามันร้องห้ามไว้ แต่คุณสามีหยิบรองเท้าขึ้นมาสวมแล้วครับ

"เดี๋ยวพวกพี่แดนค่อยตามไปครับ ผมรีบ"

"รอแป๊บแก เร็วๆสิป้าถ้าจะไปน่ะ"

ผมวี๊ดเสียงขึ้น แล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนทั้งสองนางก็วิ่งเข้าห้องไปเหมือนกัน

"อ้าว มันออกไปแล้ว เร็วๆป้า โอ๊ยตาย ผัวชั้นใจร้อนเหรอเนี่ย"

กว่าจะล็อคห้องปิดไฟก็แหมนะ

"หลวงรอก่อน"

ไอ้หลวงมันก็ขับรถมันล่ะครับ แต่ทำไมมันไม่รอวะเนี่ย อารมณ์เสีย รีบสุดๆแล้วนะ

"จอดนะ ชั้นบอกให้จอด มาเอารถชั้นไป"

ผมยืนเท้าสะเอวร้องแหกปากว่ามันอยู่

"ผมเบรคไม่ได้ คุณผมเบรค เฮ้ย"

เอ่อ คูณสามเลยครับทีนี้ ผมนี่ยืนนิ่งอ้าปากค้าง นี่อย่าบอกว่า กรี๊ด ตายแล้ว

"หักเลี้ยวไปก่อนแก หักเลี้ยวไป่ก่อน"

"อะไร เกิดอะไรขึ้น"

สองตัวนั่นวิ่งมาคงเห็นว่าไอ้หลวงมันขับรถวนไปวนมาอยู่ ตอนมันออกตัวมันคงเหยียบเต็มตีนล่ะครับ มันถึงได้วนหมุนติ้วๆอยู่แบบนี้เพราะรถมันไม่ยอมหยุด

"มีคนตัดสายเบรค"

พูดไปเหมือนรู้ล่ะครับ แต่มันน่าจะเป็นอย่างที่ผมคิดนะ ผมเป็นคนคิดเร็วเดาเร็วเสมอ

"คุณพระช่วย"

แหมนะ ถ้าช่วยช่วยนานแล้วล่ะอีนี่ ตอนนี้ช่วยตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ ไม่เคยได้ยินเรอะ พระท่านยังบอก ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนน่ะ แล้วยังมาร้องขออะไรให้คุณพระท่านช่วย

"ชลอไว้หลวง ชลอไว้"

อีพัทมันวิ่งตามผม เหมือนเด็กเล่นขายของกันเลยครับ วิ่งตามรถเหอๆ พอรถมันตบเกียร์ลงต่ำมันก็ค่อยๆนิ่งและหยุดลง สามีมันก้าวออกจากรถ แล้ววิ่งไปที่ยามครับมันขอไฟฉายเขามาส่องก้อมๆเงยๆอยู่สักพัก

"เชี่ยเอ้ย นี่มันกะจะให้ผมตายเลยนะเนี่ย"

"หมายความว่า"

"มันตัดายเบรครถผม"

ผมยืนนิ่งหลับตา อย่านะ อย่ามาขอให้ผมจัดเบา สั่นแล้วครับองค์กำลังประทับ นี่มันทำกันถึงชีวิตเลยนะ เกิดอะไรขึ้นนับจากนี้ อย่ามาหาว่าโดนทำร้ายก็แล้วกัน เพราะนี่มันคือการเอาคืน ไม่ได้หมายจะให้ถึงชีวิต แค่จะทำให้ชีวิตมันจมลงสู่เบื้องล่างให้พระแม่ธรณีสูบมันลงไปยังขุมนรก ก้เท่านั้นเอง

"จอดไว้ก่อนหลวง เดี๋ยวค่อยกลับมาแจ้งตำรวจ ไปดูแม่ก่อน"

อีป้ามันเตือนสติ

"อ๊ะ ไม่ได้เอากุญแจรถมา"

"เอารถชั้นนี่ล่ะแก เผื่อรถแกมันจะทำอะไรอีก รถชั้นมันคงไม่รู้จัก"

อีพัทบอกครับ ตอนนี้คนที่มีสติที่สุดน่าจะเป็นอีพัทนี่ล่ะครับ อีป้าก็ปลงสังขารเข้าฌานไปเรียบร้อยแล้ว รถผมที่จริงจอดอยู่ที่พิเศษตรงหน้าตึกเลยครับ เพราะกลัวว่าจีเหตุอีกทางเจ้าของเขาเลยให้จอด ก่อนจะไปผมก็แจ้งยามไว้ โทรฯแจ้ง ตำรวจเรียบร้อยแล้ว ให้เขามาดูก่อน กลับมาค่อยว่ากัน ทิ้งกุญแจรถได้หลวงไว้กับยาม คิดไม่ออกจริงๆว่าจะทำยังไง

"มาผมขับเอง"

"ไม่ต้อง หลวงนั่งท้ายกับชั้น"

ผมดึงแขนสามีไว้ เห็นแล้วครับว่าไอ้นี่เวลามันร้อนแล้วเป็นยังไง สั่นเหมือนทำอะไรไม่ถูก ท่าทางไม่น้อยนะเนี่ย

"แกขับไปพัท"

ผมเริ่มสูดลมหายใจเข้าปอด ต้องมีสติเท่านั้นถึงจะทำอะไรทุกๆอย่างออกมาได้ด้วยดี ต้องมีสติเท่านั้น ถึงจะคิดหาทางไปแม้ในวันที่ไร้แสงเดือนแสงดาวส่องนำทาง แต่ก็ต้องมีสติ ผมบอกกับตัวเอง นั่งกุมมือสามีไว้แน่น สายตามันมองออกนอกรถตลอดเวลาร่างกายสั่นไหวส่งผลมายังมือ ผมบีบให้มันคลายสื่อความรู้สึกกันทางมือ

"ชั้นอยู่นี่นะแก ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรแล้ว"

"ทำไมวะ ทำกันขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าเป็นอย่างพี่แดนว่า แม่ผม แม่ผม"

เอ่อ มันน้ำตาไหลออกมาครับ กรี๊ด ไม่ไหวจะเคลียร์ดึงตัวมันมากอด

"หลวง"

สนมเอกทั้งสองนางหน้ารถก็ครางออกมาพร้อมกัน ผมนี่ก็นะน้ำตาไหลพรากๆออกมาไม่ต้องแสดง แต่กัดฟันแน่นไม่สะอื้น

"ไม่มีอะไรแล้วนะหลวง ถือว่าหมดเวรหมดกรรมกันแล้วนะ อย่าคิดมากเลย"

"แน่ใจเหรอป้าว่าหมดเวรหมดกรรมต่อกันน่ะ"

อีพัทมันดอดขึ้นครับ

"ไม่แน่ใจไง แต่อีนาย แกจะทำอะไรทำเลยนะ บางทีศีลธรรมดีงามมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกสำหรับคนใจโฉดแบบนั้นน่ะ แกจะทำอะไรจัดหนักแค่ไหนชั้นจะไม่ว่าอะไรแกเลยสักคำ ทำให้เต็มที่ไปเลยแก"

ต๊ายนี่คุณนายนางชีแกเปิดไฟเขียวแล้วครับ

"นั่นสิแก ทำอะไรสักทีเถอะ จะปล่อยให้มันยิงเราเป็นเป้านิ่งอยู่แบบนี้เหรอ"

"แหมแก เราไม่มีหลักฐานนะว่ามันสองคนทำ ไปบอกใครจะแค่บอกว่าเราเชื่ออย่างนั้นว่ามันทำแล้วใครเขาจะเชื่อแกไหมล่ะ"

"เออนั่นสิ อีนายพูดก็ถูก ร้ายมากจริงๆ เชี่ยที่สุด"

To be Continued

[eiky]

ผมยังไม่อยากออกความเห็นอะไรมาก โอบกอดสามีที่สะอื้นอยู่แม้ไม่มากแต่ผมก็รับรู้ว่ามันเสียใจ ใครจะมาคาดหวังจะเห็นผู้ชายคนที่เราเรียกว่าสามีร้องไห้อยู่ในอกของเราเนอะ มันคงเหลือทนจริงๆ ร่างกายผมกอดรัดมันไว้แต่ในใจเหมือนเป็นทะเลเพลิง คิดไปไกลแสนไกล ถึงตาชั้นบ้างแล้วนะ แต่เริ่มจากไอ้เรย์ก่อนก็แลวกัน เพราะมีข้อมูลอยู่ในมือ แค่กดปุ่ม เครื่องก็เริ่มทำงานได้เลย ส่วนอีหนิง ต้องขอเวลาสักหน่อยเพื่อที่จะหาข้อมูล แต่รับรองจัดหนักๆไม่แพ้กันแน่ๆ

"แม่"

พอถึงบ้านเกือบตีห้าครับ อีพัทมันเหยียบเต็มที่ถนนตอนช่วงเวลานี้มันโล่งได้ใจจริงๆนะ โอนะ เห็นสภาพคุณแม่ที่ยืนร้องไห้อยู่หน้าเรือนหอที่เหลือแต่ตอครับ ใจหายเลยผม คนงานก็ช่วยกันตรวจดูความเรียบร้อย มันไหม้ไปจนหมดแล้ว ตำรวจก็สอบปากคำใครต่อใครอยู่

"หลวง"

อย่าให้บรรยายเลยครับ ไม่ไหวจะเอ่ย รันทดที่สุดเป็นภาพที่ไม่อยากบอกใครเลยว่ามันแร้นแค้นใจแค่ไหน ไม่มีใครในสามคนเราที่จะไม่เสียน้ำตา ไอ้หลวงมันวิ่งเข้ากอดแม่มัน แต่ตอนนี้ไม่ร้องไห้นะเหมือนมันพยายามทำตัวให้เข้มแข็งต่อหน้าแม่ของมัน ส่วนคุณนายแม่ร้องไห้เหมือนเผาเต่า เราสามคนเองก็ยืนร้องไห้ผมนี่สั่นเชียว

"คุณลูก ไม่ต้องเสียใจนะ เดี๋ยวคุณแม่สร้างให้ใหม่ เอาหลังใหญ่กว่าเดิม อย่าเสียใจนะ แม่ขอโทษที่ปกป้องบ้านไว้ไม่ได้"

พอผละออกจากไอ้หลวงคุณนายแม่ก็เดินมาหาผม จะเชื่อไหมผมทรุดล้มลงเลย ร่างสะท้านเพราะแรงสะอื้น นี่คุณนายแม่ผมผิดอะไรหรือ เกี่ยวข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไง ทำไมท่านถึงต้องมารับรู้เรื่องสกปรกโสโครกจากใจคนโฉดๆแบบนี้ด้วย คุณนายแม่กับไอ้หลวงก็ประคองร่างผมดึงให้ลุกขึ้น

"นายเสียใจ คุณแม่นายเสียใจ"

"ไม่เอานะคะ คุณลูก มันสุดวิสัยจริงๆ"

"แล้วจับตัวคนเผาได้ไหมแม่"

ไอ้หลวงมันถาม แต่คุณนายแม่ยังไม่ทันได้ตอบมันก็วิ่งไปหาตำรวจแล้ว เหมือนไปถามอะไร สองตัวเพื่อนสาวก็วิ่งตาม ผมกับคุณนายแม่ก็กอดกันแน่นร้องไห้อยู่ ร้าวในใจมากขอบอก มันวิ้งๆยังไงไม่รู้ ความคิดที่มีมันวิ่งชนกันจับต้นชนปลายไม่ถูกไม่รู้จะเริ่มเอ่ยเริ่มทำจากตรง จุดไหนก่อน นี่ผมโดนรุมอย่างหนักเชียวนะเนี่ย

พอเช้าเราห้าคนก็นั่งมองหน้ากันอยู่หน้าบ้านไม่มีใครพูดอะไร มีกาแฟจากร้อนกลายเป็นเย็นตั้งอยู่หน้าของทุกคน สายตาของแต่ละคนต่างก็มีจุดตกกันคนละที่ เหม่อออกไปยังสวนบ้าง มองลงไปในถ้วยกาแฟบ้าง ผมมองหน้าสามีอยู่ แววตาที่ร้าวลึก น่าสงสารที่สุด

"เมื่อตอนหัวค่ำแม่นอนแล้วล่ะลูก เห็นคนงานมันเอะอะว่าไฟไหม้ๆ แม่ก็เลยตื่นมาดู พอเราเห็นมันก็ไหม้ไปครึ่งหลังแล้ว"

แม้ไม่มีน้ำตาไหลออกมาแต่จากน้ำเสียงคุณนายแม่กำลังร้องไห้อยู่ สะท้อนใจเสียดลึกดีแท้ เหอๆ

"มีคนวางเพลิงใช่ไหมครับแม่"

อีป้ามันถามขึ้น

"ใช่ครับพี่แดน ตำรวจบอกว่าเจอกระป๋องน้ำมันวางอยู่ข้างๆ"

"ต้องเอาไปตรวจลายมือ"

"ทางตำรวจเก็บไปแล้ว"

"ไม่รู้ว่าใครกันนะ มันอยากได้อะไรทำไมมันทำเรื่องแบบนี้"

"จะใครล่ะแม่"

"คงเป็นผู้ไม่หวังดีล่ะครับคุณแม่ ดีแล้วที่มันไม่เผาเรือนที่มีคนอยู่"

ผมหันไปปรามสามีด้วยสายตา ยังไม่อยากให้คุณนายแม่รู้เรื่องนี้ ในเมื่อทุกอย่างมันยังคลุมเครืออยู่แบบนี้ จะให้ผู้เป็นมารดาที่เรารักยิ่งรู้ไม่ได้

"ถ้ามันเผาเรือนแม่ป่านนี้ก็คงเก็บกระดูกคุณแม่ไปแล้วล่ะคุณลูก เวลานอนคุณแม่ยิ่งหลับลึกๆอยู่ด้วยนะ"

ได้ยินแล้วแปลบปลาบขึ้นในใจทันที

"ผมจะอยู่กับแม่สักพักนะคุณ ไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียวไม่ปลอดภัย"

สามีมันเอ่ยขึ้นครับตอนเย็นที่เราจะกลับเข้ากรุงเทพฯ เข้าใจมันนะ แต่ในใจผมก็หวิวๆไปเหมือนกันล่ะครับ

"อืม ดูแลคุณแม่ด้วยนะ เดี๋ยววันศุกร์หน้าชั้นจะมาหา"

"เราจะไม่เจอกันตั้งอาทิตย์เลยเหรอ"

"มันจำเป็นนี่แก แล้วเรื่องงานแกล่ะ"

"ผมจะลาไปก่อน ถ้ามันไม่ยอมก็จะลาออก ผมไม่สนใจหรอกนะ ผมมีแม่คนเดียวนี่"

ผมเม้มปากแน่น โผเข้ากอดสามี ผมเข้าใจนะ เข้าใจดี ไม่น่าเลย ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเลย เพราะผมเป็นต้นเหตุแท้ๆ นี่ถ้าตอนนั้นกับไอ้เรย์ผมยอมก้มหน้าทนเจ็บเพียงคนเดียวเรื่องมันก็ไม่น่าจะ บานปลายมาถึงตอนนี้ ไม่น่าเลย ตอนนี้เรื่องราวมันลุกลามใหญ่โตไปไกลเกินกว่าที่ผมจะทำอะไรได้เพียงลำพัง คนที่เจ็บปวดก็ไม่ได้มีแต่ผมเพียงคนเดียว คนรอบข้างผมก็เจ็บปวดทรมานไม่น้อยไปกว่าผมเลย แต่แล้วยังไง จะมามัวรำพึงรำพันอะไรถึงเรื่องในอดีต เชิดใส่ ตอนนี้คือเวลาเดินเครื่องเต็มลูกสูบ

"พี่วิชัยเหรอครับ นายเองนะ"

ระหว่างทางผมก็กดโทรศัพท์ไปหาคนที่เคยรู้จักครับ เคยวานให้เขาทำงานให้ ไม่เชิงวานหรอกนะที่จริงมันเป็นผลประโยชน์ของตัวเขาเองต่างหาก

"อ้าว นายว่าไง มีอะไร"

"เรื่องที่พี่ทำน่ะ ถึงไหนแล้ว"

"เฮ้ย พี่ลาออกมานานแล้วนะ เรื่องเซนต์ไอ้เรย์มันก็เซนต์คนเดียวเพราะมันรับผิดชอบโปรเจกต์"

"รู้พี่ หมายถึงเป็นไปอย่างที่ตกลงกันไหม"

"ก็ตามนั้น อย่ามาอ้างอิงถึงพี่นะ"

"แล้วพี่ไม่เซนต์ด้วยเหรอพี่"

"เปล่าพี่ไม่ได้เซนต์"

"อ้าวแล้วพี่จะกลัวอะไร นายจะเดินหมากแล้วนะพี่ ส่งเมล์ให้หน่อยเอกสารที่เหลือน่ะ"

"พี่ไม่อยากยุ่งแล้วนาย นายอย่าทำเลย"

"เอาไงพี่ พี่ได้เงินก้อนไปแล้วนี่ หรือพี่อยากให้ผมเอาเอกสารที่มีอยู่แต่ก่อนไปให้พี่ติ่งฟ้องศาล เลือกเอานะ"

"เฮ้ย"

"ผมรับรองว่ามันจะไม่เกี่ยวพันไปถึงพี่ แต่อยากให้พี่ไปต่างประเทศก่อนสักพักได้ไหม"

"นายเอาจริงเหรอ"

"ก็ลองดูพี่ สองทุ่มผมยังไม่ได้เอกสาร พี่ก็รอรับหมายศาลจากพี่ติ่งได้เลย"

"พี่มีทางเลือกอื่นไหม"

"มี ไปเมืองนอกไงพี่ ทางเดียว"

เสียงเขาจิ๊ปากไปล่ะครับ แต่ช่วยไม่ได้ ผมไม่สนใจหรอกนะ คนโกงไม่ว่ามันจะพูดยังไงมันก็เป้นคนขี้โกงอยู่วันยังค่ำ จริงไหม

"พี่ติ่งเหรอครับ สบายดีไหมพี่ไม่ได้คุยกันตั้งนาน"

"โหนะนาย สบายอะไรล่ะ ช่วงนี้วุ่นวายจะตายแก้งานทั้งนั้น พี่ล่ะปวดหัว โปรเจกต์ใหม่ก็เริ่มไม่ได้เสียที"

"เรื่องโปรเจกต์ที่เรย์ทำหรือเปล่าครับพี่ติ่ง"

"หือ นาย นี่นายรู้ด้วยเหรอ"

"พอรู้ครับ พี่ติ่งว่างไหมล่ะ สองทุ่มเจอกันที่เดิม"

"ว่างจ๊ะว่าง โอเคงั้นพี่จะรอที่เดิม"

ผมวางสายไปแล้วครับ

"แกจะทำอะไรอีนาย บอกหน่อยสิ"

"อย่าเพิ่งอยากรู้เลยแก ก็เหมือนๆเดิมนั่นล่ะ วิธีสกปรก ใช้กับคนสกปรก แกไปส่งชั้นหน่อยลงทางด่วนแถวพระรามเก้าก็ได้"

"อยากรู้สิแก เล่าหน่อยสิ"

อีพัทมันหันมามองผมครับ อีป้าอีกคน

"เอาน่า เดี๋ยวไปคุยกับพี่ติ่งก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง"

"แหมนะแก แล้วอีหนิงอะไรนั่นแกจะเอายังไงกับมัน"

"เฮ้อ ไม่รู้สิแก ชั้นไม่รู้จักมันมาก่อนนี่ เลยไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี"

"สืบสิยะ"

"ทำอยู่แล้ว แต่ก็นะ บางทีก็เบื่อนะ"

"นั่นสิแก แค่โต้ตอบก็น่าจะพออย่าไปสืบสาวทำเหมือนพวกมันเลย เพราะถ้าแกทำเหมือนพวกมันเราเองก็ไม่ต่างไปจากพวกมันหรอก"

"ค่า แม่มีคุณธรรม แต่รอโต้กลับอยู่แบบนี้มันจะดีเหรอ"

"ไม่รู้สิ คิดยังไม่ออก"

"งั้น ชั้นว่าชั้นมาค้างที่ห้องแกดีกว่าพักนี้ อยากจะตบคนเหมือนกัน"

อีพัทมันบอกครับ ผมเริ่มเครียดแล้วไม่รู้จะเอายังไงเหมือนกันนะกับอีหนิงเนี่ย ไอ้เรย์น่ะมีหมากตายคอยรุกฆาตอยู่แล้วแค่เดินแค่นั้นเอง แต่อีหนิงนี่คิดหาทางไม่ออกจริงๆ

"แกไม่แวะกินอะไรกันก่อนเหรอ หิวว่ะ"

อีป้ามันเอ่ยขึ้นครับ ระหว่างทางเราก็เมาท์แตกแหลกราญไปตามประสา ออกฤทธิ์ออกเดชกันสามนาง เหอๆ เผลอก็กรี๊ด ว่างก็กรี๊ดประมาณนี้คลายเครียดกันหน่อย

"ไปกินข้างๆซีคอนฯไหมล่ะแก"

"บ้าเหรอแก อีพัทแกกับอีป้าไปตามเรื่องรถของไอ้หลวงให้หน่อย ตำรวจเขาว่ายังไงบ้าง ส่วนชั้นจะไปหาพี่ติ่ง แล้วค่อยซื้อของมากินที่ห้อง"

อีพัทมันแนะ แต่ผมขัด ไม่ได้หรอกนะจะมามัวลั่นล้ากันแบบนี้ไม่ได้ศัตรูเขาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว

"เออดีเหมือนกัน ชั้นคันไม้คันมือพิกลๆ แกจะลงตรงพระรามเก้าใช่ไหมแก"

"อืม เดี๋ยวชั้นนั่งแท็กซี่ไปเอง มีอะไรอัพเดทที่ห้องนะแก"

แต่ยังไม่ไปถึงไหนโทรสัพท์ผมก็สั่นอีกแล้วครับ หยิบขึ้นมาดู

"ไอ้เรย์"

ผมร้องบอกเพื่อนๆ

"ไม่ต้องรับแก"

"รับสิแก ชั้นอยากจะรู้ว่ามันจะพูดอะไร"

อีพัทครับ ทำตาวาวขึ้นมา ไม่รู้สินะ ผมก็คันปากนะ อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะพูดอะไรอีกอย่าง หึหึ บันทึกเสียงมันอีกคนจะเป็นไรไป ผมเอานิ้วชี้ขึ้นแตะปากบอกให้เพื่อนๆเงียบปิดเพลงด้วย

"สวัสดีครับ"

คือมันไม่ได้โชว์เบอร์บอกว่าใครหรอกนะครับ แต่ผมรู้ว่ามันต้องเป็นไอ้เรย์เพราะมันใช้เบอร์บ้านเบอร์เดิมโทรฯเข้ามา

"ว่าไงมึง สบายดีเหรอ ร้อนไหมช่วงนี้ ร้อนเหมือนมีไฟลนๆน่ะ ฮ่าๆ"

"ก็ดีนะ แล้วแกล่ะสบายดีไหม"

"หึหึ อย่ามาทำเป็นพูดจาดีแสดงตัวตนของมึงออกมาเลยดีกว่า อีเชี่ย"

"นี่เรย์เหรอ"

"ด่ามันเลยเรย์อย่าไปพูดจาดีกับมัน แหมคุยตั้งนานยังไม่รู้ว่าใคร โง่จริงๆอีควายเอ้ย"

เสียงลูกคู่ดังแทรดเข้ามา อ๊ายดีจัง ยิงปืนนัดเดียวจอดไปสองตัวเลยนะเนี่ย

"เออกูเอง เป็นไงเรือนหอน่ะ ได้ข่าวว่ามีเรือนหอเหรอมึง แล้วเป็นยังไงเหรอตอนนี้น่ะ"

"ว้ายตาย นั่นของเก่าหนิงจ๊ะเรย์ บอกแล้วของเก่าหนิง ถ้าหนิงไม่ได้ใครก็อย่าหวังว่าจะได้"

ท่าทางมันจะทำเหมือนกับผมนะครับคือเปิดสปีกเกอร์ แต่มันคงยังไม่ทันคิดที่จะบันทึกเสียงผมเอาไว้ ผมนี่นั่งกำหมัดแน่นแล้ว เพื่อนสองคนก็ด่าแบบไม่ออกเสียงทำปากพงาบๆอยู่ข้างๆ

"นี่แกสองคนเป็นคนเผาใช่ไหม"

"ต๊าย ไม่จำเป็นต้องลงมือเองหรอกย่ะอีกะเทยโง่ ใครเขาจะทำเองยะ"

"หมายความว่ายังไง นี่แกสองคนจ้างคนเผาใช่ไหม"

"มีสมองมึงก็คิดเองสิ อีหา โง่แบบนี้สิถึงได้อยู่ด้วยกันกับไอ้หลวง นึกว่าจะฉลาด"

"แล้วมึงโทรฯมาหาพ่อมึงเหรอเนี่ย"

เหลืออดครับ มันสองคนสะอึกไป

"สัตว์ปากดีนะมึง เดี๋ยวเถอะมึงโดนดีแน่อีนาย"

"ขอให้เวรกรรมมันตามสนองมึงสองตัว"

"ว้ายอีเชี่ย เวรกรรมน่ะมันกำลังเล่นงานมึงอยู่ แล้วนี่ผัวเก่าชั้นไม่อยู่เหรอ ไอ้หน้าโง่ชอบประตูหลังนันน่ะ"

"แหมอีดวก เท่าที่เคยอยู่กับมัน ชั้นไม่เคยได้ยินมันเรียกแกว่าเมียสักคำเลยนะ อีสำส่อน มันเรียกแกว่าอีโสเภนีต่างหาก"

"กรี๊ด อี"

วางสายจบข่าว ได้ข้อมูลมาพอสมควร

"กรี๊ด ไปหล่อนไป ไปตบมัน ชั้นคันมือ"

"ชั้นก็คัน"

เอาเข้าไป แหมนะ รู้เลยครับว่าสองคนนี่นั่งเม้มปากอยากจะด่ามันเหมือนกัน

"เลวชาติที่สุด อีดวกเชี่ยจริงๆ เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ นี่ตอนแรกว่าจะสวดมนต์ให้ ตอนนี้ขอแจมไปตบด้วยเถอะ กรี๊ด ชั้นศีลแตกก็เพราะไอ้เชี่ยเรย์กับอีชะนีดวกนี่ล่ะ"

อีป้าครับ เราสามคนกรี๊ดกันอยุ่ในรถ เปิดคลิปเสียงฟังอีกก็ด่ากันเละเทะเลยทีนี้ แต่วิธีที่จะเอาคืนอีหนิงคิดยังไม่ออกจริงๆนะ เหอๆ แต่ขอบอกว่าตบก็ตบไม่ต้องคิดกลศึกอะไรมากนักหรอก คนอย่างอีหนิง ขอเป็นนางร้ายแบบตลาดๆหน่อยเถอะ กรี๊ด โมโห

เขียนโดย อิ๊กกี้