อีพัทเสริมครับ คราวนี้หน้าสองคนมันซีดเชียว ไอ้เรย์เหมือนอยากจะพูดอะไรนะ แต่มันคงเจ็บปากมัน อิอิ เพราะมันรู้นี่นะว่าพ่อแม่ผมเป็นใคร อ๊าย อย่านะมึง สรุปโรงพักก็แตกล่ะครับ ด่าทอกันยกใหญ่มันจริงๆ ไอ้สามคนนั่นมันบอกว่าอีหนิงจ้างมันมาให้มาทำร้ายผม มีมีดครบมือ แต่มันไม่เอาออกมาใช้ ส่วนอีหนิงก็จบสถาปัตย์ทันที ปัดสวะไม่รู้จักไม่รู้ไม่ชี้ แหมนะน่าโผเข้าไปแจกอีกสักดอกดีไหมเนี่ย เรื่องทะเลาะวิวาทกันผมจ่ายคนละห้าร้อยครับ ส่วนอีหนิงกับไอ้เรย์เจอคลิปเสียงเข้าไปหงายหลังเลย มันเป็นคดีความสิครับท่าน ประกันตัวก็ต้องหาคนมาประกัน คงจะยาวอยู่เหมือนกันเห็นมันยกหูโทรศัพท์และดูวุ่นวายเนอะ
"ขอบคุณนะครับพี่ ที่มาช่วย"
ผมคุยกับนายตำรวจที่มาจากสายพ่ออีคริสนั่นล่ะครับ
"ไม่เป็นไรครับ ท่านบอกมา คุณเป็นหลานท่านนี่ครับ เดี๋ยวทางนี้ผมจะจัดการให้"
กรี๊ด อีคริส ได้โล่ที่สุด ขอบใจมาก
"งั้นผมขอเบอร์พี่ไว้ได้ไหมครับ ผมยังมีเรื่องให้ต้องช่วยอยู่อีก"
เขาทำท่าหนักใจนะครับ แต่ก็ให้นะ ผมเป็นหลานพ่ออีคริสนี่นะ สถาปนาตัวเองขึ้นเลย ไม่อะไรมากหรอกครับ แหมนะรู้จักคนมีสีทั้งทีก็ขอไว้หน่อยเผื่อเอาไว้ขู่ตะกวดอะไรแบบนี้ อิอิ
"กลับเถอะแก ไปกินต้มแซ่บกัน มันไม่ถึงยังไงไม่รู้"
อีพัทบอกครับ หัวเราะคิกคักชอบใจ อีป้านี่หน้าซีดมากไม่พูดไม่จา มันคงไม่เคยเจอเรื่องราวแบบนี้ อีกอย่างคงยังไม่เคยขึ้นโรงพัก แต่ผมนี่บ่อยนะ ที่โน่นน่ะ อิอิ เลวนี่ไม่ได้เป็นคนดี ตบตีกันบ่อยมาก จนจีบนายตำรวจที่โน่นให้เขาคอยช่วยเวลามีเรื่อง ก็ทะเลาะกันนี่ล่ะครับ ส่วนมากกับหัวทอง มองผมด้วยหางตาก็ปรี่เข้าไปกระชากแขนถามเลยนะว่าทำไม อิอิ เปรี้ยวเนอะ ไม่สนหรอก จะมามองพวกหัวดำไม่มีค่าไม่ได้หรอก ผมจัดไปเลยนะ จนคุณนายแม่เธอเวียนหัวนั่นล่ะครับ
"พี่ๆ"
เราเดินผ่านเซเว่นในตลาดทางจะไปคาร์ฟูลครับ เดินดูอะไรหน่อยให้ใจมันเย็นลง ก็มีคนมาสะกิดเรียกอีป้า
"หือ ว่าไงน้อง"
อีป้ามันหันไปมอง
"ขอตังค์สิบบาท"
เด็กจรจัดล่ะครับ แต่เอ๊ะทำไมมันดูเหมือนเด็กแว๊นๆยังไงพิกล ใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวไม่ใส่เสื้อ หน้าตายังอ่อนอยู่มาก
"อ่ะ"
อีป้ามันจะล้วงให้แล้วครับ
"เดี๋ยว น้องอยากได้เงินเหรอ"
"อยากได้ดิพี่ ขอนะ นะนะ"
ผมหันไปมองอีป้าฉายแววตาขึ้น ความคิดสกปรกโสมมบังเกิดขึ้นอีกครั้ง คือว่าตอนนี้น้ำมันหล่อลื่นความชั่วมันกำลังทำงานได้เป็นอย่างดีอ่ะนะครับ หยุดไม่ได้ อ้อยใจเบรคแตกแล้วจ้า
"พี่ให้เยอะกว่าสิบบาท สนใจไหม"
"อะไรอีนายแกจะทำอะไร"
อีพัทมันร้องขึ้นครับ คนเดินผ่านไปป่านมาก็เยอะนะ ผมเลยบอกให้ไอ้น้องคนนั้นเดินตามเรามาที่หน้าคาร์ฟูลมันค่อนข้างดึกมากแล้วคนไม่ค่อยมี จะมีก็แต่วินมอร์เตอร์ไซค์หน้าคาร์ฟูลเท่านั้น
"นี่แกจะไปวุ่นวายกับเด็กมันทำไมเนี่ยอีนาย ให้ๆน้องมันไปเถอะแค่สิบบาทเอง"
อีป้ามันว่าเอาครับ แต่ผมยังไม่ได้บอกอะไรนะ
"ชั้นไม่ได้จะวุ่นวาย ชั้นแค่อยากให้น้องมันได้เงิน อย่างที่มันอยากได้ไงแก"
"อย่าบอกนะว่าแกจะทำอะไรแบบนั้นน่ะ"
"ทำสิ แกรู้นี่ว่าไอ้เรย์มันชอบเด็ก"
"ต๊าย แรงนะยะหล่อน ชั้นพอเข้าใจแล้ว แต่น้องมันจะยอมเหรอ"
"นั่นสิบาปกรรมแก"
"นี่หล่อน ชั้นก็ไม่ได้จะให้มันไปทำอะไรกับไอ้เรย์นี่ แค่ให้มันพอมีหลักฐาน เพิ่มอีกสักข้อหามันจะเป็นอะไรไป ไหนๆ วันนี้หนึ่ง พรุ่งนี้อีกสอง"
"สอง เอามาจากไหนอีกหนึ่ง"
"รอฟังพรุ่งนี้ นั่นสำหรับคุณนายแม่กับสายเบรครถผัวชั้น ส่วนอีหนิง มันก็คงไม่น้อยไปกว่ากัน"
"ว้าย หัวรุนแรง เล่ามาสิแก ชั้นเริ่มอยากรู้"
อีพัทครับ แหมนะ ปากว่าผมแรงๆอยู่ แต่หูนี่ผึ่งเข้ามาหาเชียว
"น้อง เราอายุเท่าไหร่นะ"
ผมหันไปสนใจกับเด็กข้างหน้า เพื่อนสองคนก็ยืนฟังอยู่
"ถามไมอ่ะพี่ ตกลงจะให้หรือไม่ให้อ่ะ สิบบาทเองนะ ไม่ให้จะได้ไปเสียเวลาว่ะ"
"อย่ามาเยอะ ถามยังไงก็ให้ตอบตามนั้น อยากจะมายืนขอเขาวันละสิบบาท หรือว่าอยากจะได้เป็นหมื่น เลือกเอา"
"หา เป็นหมื่นเลยเหรอพี่ พี่จะให้ผมทำไรอ่ะ"
"ตอบสิที่ถามน่ะ"
"๑๕"
"ดีมาก"
"แรงไปไหมแก"
"แรงอะไรอีป้า แล้วที่มันจะปลิดชีวิตคุณนายแม่ชั้นล่ะ อันนั้นเบาเหรอ ไม่ต้องมาพูดเรื่องกรรมเรื่องเวร ไม่ต้องมามีศีลธรรมดีงาม ชั้นเลวเอง พวกแกไม่ต้องยุ่ง"
"นั่นสิอีป้า ตัดสายเบรคน่ะมันข้อหาจงใจทำให้ผู้อื่นได้รับอันตรายถึงชีวิตนะแก ถ้าไอ้หลวงมันใจร้อนกว่านี้ เราวิ่งลงมาไม่ทันล่ะ แกคิดดูสิ ว่ามันจะเป็นยังไง อีกอย่างถ้าหากว่าคุณนายแม่ไปนอนที่เรือนหอของไอ้หลวง หรือแม้แต่เด็กเฝ้าบ้านมันไปนอนเฝ้าให้ มันโดนเผา ใครจะรับผิดชอบ ชีวิตคนอื่นน่ะเอาคืนมาให้เขาได้ไหม รู้ว่าแค้นใจ แต่ทำร้ายคนอื่นแบบนี้มันก็เกินไปนะ อย่างอีนายทำ จริง ที่มันดึงคนนั้นคนนี้เข้ามาร่วมในวงจรอุบาทว์ด้วย แต่แกอย่าลืมสิ ว่ามันไม่ได้ฆ่าแกงใคร แค่เบาๆ เนอะแก"
อีพัทพูดครับ แล้วแต่ใครจะคิด ผมตัดสินใจแล้ว อีป้ามันเป็นคนดี สามีผมก็เป็นคนดี แล้วคนดีๆเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องมารับรู้หรอกว่าผมจะทำอะไร
"ตกลงว่าไง ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่ทำตามที่พี่บอก"
มันทำท่าคิดอยู่ครับ
"อ่ะนี่ให้ก่อนพันนึง"
"เฮ้ยพี่ จริงเหรอ"
"งั้นก็ไม่ต้องเอา พ่อแม่เราอยู่ไหน"
"เฮ้ย ไม่เกี่ยวกับพ่อแม่ผมนะพี่ ตกลงพี่จะให้ผมทำอะไรอ่ะ"
"ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ไปขอความช่วยเหลือจากพี่คนหนึ่ง เดี๋ยวบอกอีกที แต่ถ้าพ่อแม่เรารู้เรื่องบอกว่าให้เรียกไป เยอะๆนะ ครึ่งแสนก็ได้"
มันทำหน้างงครับ แค่ไม่ปล่อยให้มันคิดนานหรอกครับ พาขึ้นแท็กซี่เลย
"เอาจริงเหรอแก"
อีป้ามันยังกังวลอยู่ครับ ไม่อยากจะตอบ ตอนนี้คิดอะไรหลายอย่างหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้ว อีพัทเองมันก็ไม่พูด อีป้ามันนั่งหน้ากับคนขับ ผมนั่งข้างอีพัท ส่วนน้องมันนั่งข้างผมติดประตูหลังคนขับ ท่าทางมันไม่ตื่นไม่กลัวเลยนะ ฮึฮึ ดีมากไอ้น้อง กล้าๆแบบนี้ล่ะดี พอถึงคอนโดฯ ผมก็บอกให้อีป้าไปเอาเสื้อยืดเก่าที่ห้องมาให้ตัวหนึ่งครับ คือว่าผมกับอีพัทยืนอยู่ติดถนนไม่เข้าในคอนโดฯนะ ไม่อยากให้ใครเห็น ยืนรอหน้าร้านเจ๊แกนั่นล่ะครับ ตอนนี้ไม่มีคน เพราะคืนนี้ไม่มีบอล เพราะปกติถ้าวันไหนมีบอลนึกว่าเจ๊แกจัดงานอะไรเชียวนะ เหอๆ คืนนี้เจ๊แกปิดร้านไปแล้ว ทางสะดวก
"นั่นมาแล้ว"
ผมเห็นแท็กซี่เลี้ยวเข้าคอนโดฯครับ เลยสะกิดบอกน้องมัน กำชับทุกอย่างไว้แล้ว มันก็เดินไปเลยนะ ผมกับอีพัทก็แอบเดินตามห่างๆถึงห่างมากๆ เห็นอีหนิงลงรถก่อนแล้วฟึดฟัดปิดประตูเสียงดัง มันสองคนยืนทะเลาะกันอยู่หน้าตึก
"งั้นหนิงกลับบ้านนะ เซ็งที่สุด พ่อด่าเลยเสียเงินอีก โว้ย หนอยคอยดูนะ จะเอาคืนให้สาสม เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างชั้น"
มันพูดดังมาก ดังจนผมยืนอยู่ด้านนอกยังได้ยิน มันเดินไปแล้ว ไอ้น้องนั่นมันก็เข้าไปหาไอ้เรย์ทันทีครับ ตอนแรกไอ้เรย์ควักเงินให้ แต่เหมือนน้องมันจะพูดอย่างที่ผมบอกไปนั่นล่ะครับ ไอ้เรย์ทำท่าคิดอยู่สักพัก แล้วก็เป็นไปตามที่วางแผนเอาไว้
"เป๊ะมากแก"
"รออีกยี่สิบนาทีถึงครึ่่งชัวโมง"
"ต้องรอด้วยเหรอแก"
"รอสิ ตอนนี้มันก็ไม่คาหนังคาเขาสิ"
"แล้วแกแน่ใจได้ไงว่าไอ้เรย์มันจะทำอะไรน้องมัน"
"ไอ้เรย์น่ะคงไม่ แต่เด็กน่ะ ชั้นบอกแล้วให้ทำ"
หึหึ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกครับ แค่บอกน้องมันว่าเวลาไอ้เรย์มาให้เขาไปทำท่าขอตังค์ และทำยังไงก็ได้ให้มันพาขึ้นห้องไป น้องมันก็ดูฉลาดนะ ผมบอกให้มันบอกไอ้เรย์ไปว่าไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีที่นอนหิวข้าวประมาณนี้ รู้ไหมปกติไอ้เรย์มันไม่ใช่คนใจบุญอะไรหรอกนะครับ ถ้าน้องคนนี้มันไม่มีอะไรที่ผมเห็นว่ามันต่างจากคนอื่น ผมก็คงไม่ให้มันมาทำแบบนี้ แต่เพราะผมเห็นว่ามันเป็นเหมือนเด็กใจแตกแต่ดันมามีหน้าตาพอดูได้นี่สิ อีกอย่างเนื้อตัวมันแม้จะมอมแมมแต่เชื่อแน่ๆว่าถ้าอาบน้ำฟอกตัวออก มันก็คงเป็นคนน่ามองคนหนึ่งทีเดียวล่ะครับ และผมเชื่อว่าที่ไอ้เรย์มันพาขึ้นห้องไปนั่นไม่ได้ใจบุญอะไรหรอกนะ หึหึ มันคงคิดอย่างที่ผมนำเสนอให้มันนั่นล่ะครับ สันดานคนเลว อยู่ไหนมันก็เลว เอ๊ะนี่เหมือนด่าตัวเองเนอะ เพราะผมก็เลว โฮะๆ เชิดใส่ ผมเลวกว่านี่นะ ไม่แคร์สื่อ
"จะครึ่งชั่วโมงแล้วนะแก เอาเลยไหม"
อีพัทกับผมก็นะ อิอิ ยืนเอาหูแนบประตูฟังอยู่หน้าห้องไอ้เรย์ครับ เสียงน่ะได้ยินนะ เพราะประตูมันไม่ได้แน่นหนาอะไร อีกอย่างรู้สึกว่าห้องของไอ้เรย์มันจะเป็นสตูดิโอไม่กว้างมาก
"ยังๆแก เหมือนอาบน้ำอยู่"
กระซิบกระซาบกันสุดฤทธิ์
"เอาแล้วแก ไอ้เรย์ลวนลามน้องมันแล้ว"
"จัดไปแก"
ผมก็เดินจูงมืออีพัทนั่นล่ะครับไปให้พ้นจากหน้าห้องมัน แล้วกดโทรศัพท์ไปหา ๑๙๑
"คือผมเป็นพลเมืองดีนะครับ พอดีเห็นผู้ชายคนนึงเขาพาเด็กมาที่ห้องครับ ผมว่าอายุน่าจะไม่เกิน ๑๘นะ น้องเขาน่าสงสารมาก นี่มันจะพรากผู้เยาว์ไหมครับคุณตำรวจ น้องน่าสงสารมาก เห็นแก่อนาคตของชาติเถอะนะครับ"
ย้ำคำเดิมทำเสียงดัดจริตอิดออด อิอิ งานถนัด แต่นะ ผมไม่ไว้ใจ
"แก โทรไปสถานีพระโขนงอีกรอบซิ มันช้าไปว่ะ"
ผมบอกอีพัทครับเพราะเห็นมันบันทึกเบอร์สถานีตำรวจตอนสอบปากคำอยู่
"ว้ายคุณตำรวจขา คือผมเป็นพลเมืองดีนะครับ เมื่อกี๊เห็นผู้ชาย น่าจะเป็นเกย์พาเด็กยังเป็นนักเรียนอยู่เลยนะครับมาที่ห้องดูท่าแล้วน่าจะไม่เกินประถม ท่าทางจะพรากผู้เยาว์คุณตำรวจมาตรวจสอบดูหน่อยสิครับ ผมเกรงว่าน้องมันจะไม่ปลอดภัย เห็นแต่อนาคตของชาติเถอะนะครับ"
ผมล่ะงงกับอีนี่ เริ่มประโยคนี่แตกสาวไปตั้งแต่อ่อนนุชซอยท้ายๆไปจนถึงหน้าปากซอยเลยนะ แหม เราก็รอล่ะครับ รออยู่ไม่ถึงยี่สิบนาที นั่งตรงไหนรู้ไหม บันไดหนีไฟสุดฤทธิ์อยากรู้จัด ตำรวจมาสองนายเหมือนเคยแต่น่าจะเป็นตำรวจในท้องที่ เขาเคาะห้องไอ้เรย์อยู่สักพัก พอประตูเปิดออกคุณตำรวจก็เข้าไปในห้องเลยครับ เสียงเอะอะพอสมควรแต่ก็นิ่งเงียบไป
"อยากรู้แก ไปดูกันเถอะ"
"บ้าเหรอแก รอก่อน"
"โอ๊ยคันอยากรู้"
แหมนะนังนี่ไปตอนนี้แผนก็เสียสิ ต้องอดทนรอ ไม่นานจริงๆครับ ไอ้เรย์ก็กลับออกมาในมือโดนใส่กุญแจมือแล้วเรียบร้อย มันใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืด เหมือนจะเพิ่งใส่ ส่วนน้องคนนั้นก็สวมเสื้อของไอ้เรย์นั่นล่ะครับ แต่สีหน้ามันทำหน้าเฉยๆนะเหมือนไม่ตกใจแต่อย่างใด น่ากลัวจริงๆเด็กแบบนี้
"คุณวิทย์เหรอครับ นี่นายเองนะครับ คือเหมือนคนที่นายเพิ่งจะทะเลาะด้วยเมื่อครู่จะโดนจับอีกแล้วล่ะครับ รบกวนคุณวิทย์สืบให้หน่อยได้ไหมว่าข้อหาอะไร และโทษมันแค่ไหน"
ก็คุณตำรวจที่ขอเบอร์มาเมื่อตอนไปโรงพักนั่นล่ะครับ ไม่รู้จะไปถามจากใครเนอะ ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์
"มันจะโดนหนักไหมแก"
เพื่อนสองนางก็ถามขึ้น ต๊าย ต้มแซ่บซื้อมาเมื่อตอนเย็นยังไม่ได้กินเลยนะ ต้องให้อีป้าเอาไปอุ่นก่อน
"หิวว่ะแก กินก่อนแล้วค่อยเมาท์"
สรุปเราก็ช่วยกันอุ่นกับข้าวล่ะครับ
"รอคุณตำรวจก่อนว่าจะยังไง"
"ตามกฎหมายน่ะถ้าน้องมันอายุไม่ถึงสิบห้าปีนี่สิจะหนัก แต่มันบอกมันสิบห้า"
"แต่มันก็ยังเป็นเยาวชนอยู่นะแก"
"ซวยแล้วล่ะไอ้เรย์น่ะ พรุ่งนี้รอหมายศาลอีก หึหึ"
"หา เรื่องอะไรแก"
อีป้ามันร้องขึ้นครับ ผมก็เลยเมาท์เล่าให้ฟังเลย แต่ไม่ได้บอกนะว่าผมเป็นคนยุพี่วิชัย แต่จะว่าไปแล้วจะมาว่าผมผิดก็ไม่ถูก คนเรายุให้ตายถ้าใจมันไม่คิดจะทำมันก็คงไม่ทำหรอกจริงไหม พื้นฐานชีวิตไม่เหมือนกันนี่นะ
"ตายจริง ถึงว่ามีเบนซ์สปอร์ตขับ"
"อะไรกัน เด็กจบนอกทำไมเห็นแก่ได้แบบนี้นะแก เสียชื่อเสียงหมด"
"แหมนะอีพัท จบนอกแล้วไง ไปเรียนเมืองนอกเมืองนานั่นไม่ใช่จบมาจะทำงานหรอกเหรอแก แล้วคนเราเขาทำงานกันไปทำไมถ้าไม่ใช่เพื่อเงินน่ะ จริงไหม จบนอกก็คน จบไหนก็เหมือนกันนั่นล่ะ"
"ว้ายตาย เชี่ยจริงๆ ขี้โกง ไม่คิดว่าจะเลวได้แบบนี้นะ งั้นก็สมควรแล้วล่ะ"
"นั่นสิแก ชั้นว่าไอ้เรย์น่ะปิดฉากไปได้เลย แล้วอีชะนีนั่นแกจะยังไง"
"ยังคิดไม่ออกว่ะ ไม่รู้ที่มาที่ไป ไม่อยากถามสามีเดี๋ยวมันหาว่าชั้นร้ายอีก"
"เดี๋ยวชั้นสืบให้แก จะเอาให้ละเอียด ยิบๆ"
อีพัทมันเสนอตัว ก็โอเคขึ้นมาหน่อยมีคนแบ่งเบาภาระในหัว ผมเองก็ยังจะสืบอยู่เหมือนกันนะ ไม่ยอมปล่อยมันง่ายๆเหมือนกัน อีหนิงนี่มันต้องเจอหนักกว่าไอ้เรย์แน่นอน
Written by eiky
หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" **** (อ่าน 1395864 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก