หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[pochu52]

น้องนายจัดหนักมากค่ะ กลัวใจน้องนายจริงๆ  แต่หวังจะหมดแล้วน๊าเรื่องร้ายๆ
จัดของหวานๆ ได้รึยังค่ะคุณอิ๊ก

[luzileas]

    สุดยอดค่ะ   โล่งอกมากเลยค่ะ  ที่เรื่องร้ายร้ายจบลงได้ซักที 
คนเลวควรที่จะเข้าไปอยู่ในคุกแล้วค่ะ 

[Ottomechan]

เป็นห่วงนาย เดี๋ยวโดนหางเลข

[gtower]

โหยหวังว่า ถาคต่อไม่ใช่อิพวกตัวร้ายทั้งหมดเจอกันนะ 555 มันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย *0*

[aimaim]

หมดเคราะห์นะค่ะ ขอแบบหวานๆ ยาวๆ มั้งเตอะ เครียดมาหลายตอนแระ เหอๆๆ

[kyoya11]

อ่า....มันจะจบตรงนี้หรือเปล่านะ
กลัวนายโดนน่ะสิ เฮ้อ!

[talentcs]

เกินคำบรรยาย เพราะของเค้าแรงงงงงงงงง
จิง จิง
 

[nine-poo]

อึ้งจริงอะไรจริงคิดและทำได้ยังไง เยอะแยะขนาดนี้นิยายไม่อิงเรื่องจริงทีเถอะ 555

[the_pupae]

หว้งว่าคงไม่มีเรื่องร้ายเข้ามาอีกนะ

[K3n0]

รู้สึกมีแวว ว่า  เรื่องกรรมจะตาม คุณนายทันนะเนี่ย

[jpkoko]

โอ้ย กว่าจะจบเรื่อง เหนื่อยมากมาย คุณนาย

[HappyMelon]

น่าจะหมดเรื่องหมดราวซะทีนะคะคุณนาย ไม่ต้องไปรบรากะใครแล้ว 
อีหนิง ไอ้เรย์ อีต้อย ก็ติดคุกกันไปซะนะ ชดใช้กรรมกันไป 
คุณสามีน่ารักจัง จะสร้างบ้านใหม่ให้ด้วยแต่ก็จริงที่นายบอกแหละ
ทำตัวเป็นผัวที่ดีแบบนี้ก็พอ อิอิ พูดถึงรวมเล่มเข้ามายกมือซื้อด้วยคร่าา
ภาคสองเรื่องนี้จะแซ่บกว่านี้อีกปะคะ อิอิ 

[lovevva]

 :เฮ้อ:หวังว่าคงจะหมดเรื่องหมดราว หมดเคราะห์หมดโศกสักทีนะคะ

[โน๊อา]

อยู่กับแม่ อืม ก็ดีนะ

[a_tapha]

พี่นายเยี่ยม   

[money loving]

สะใจจริงจริง
หลวงบทน้อยจังตอนนี้ อิอิอิ

[beambeam]

  เบื่อหญิงป้า(แดน)อ่ะ อะไรนะมีศีลธรรมมากมายขนาดนั้น จะยอมให้เขาทำอยู่อย่างนั้นเหรอ ก็รู้นะสิ่งที่นายทำไปมันแรงส์ แต่สิ่งที่นายโดนก็ใข่ว่ามันจะน้อยๆนะ ถ้ามีเพื่อนแบบนี้จะด่าให้เลย รู้ว่าหวังดี แต่ไม่รู้สิพูดให้รู้กาลเทศะมั่ง ลักปิดลักเปิด...ตอนที่เห็นนายโดนใหม่ๆก็สนับสนุนแต่เวลาผ่านไปก็ขัดซะงั้น แบบนี้เขาเรียกเจ็บไม่จำหรือว่าไม่โดนเข้ากับตัวไม่รู้สึกหรือเปล่านะหญิงป้า   เซ็งหญิงป้ามากมาย   ถึงเหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นอย่างไงก็ต้องยอมรับ ซึ่งคิดว่านายก็เป็นคนแบบนั้นอยู่แล้วรู้เรื่องกฏแห่งกรรมดี ดูกรณีที่รถโดนราดสิก็ไม่คิดจะโวยวายไรมากมายเพราะคิดว่าเราทำเขา..เขาก็ต้องทำเรา หายกัน แต่เวลาคนอื่นทำเรา..เวลาเราทำกลับก็อย่าโวยวายสิ ทีใครทีมัน   ของแบบนี้ถ้าเราไม่ไปทำใครก่อนแล้วใครหน้าไหนจะมาทำร้ายเราล่ะ ใช่ไหมครับครับคุณอิ๊กกี้

  :n1:ส่วนเรื่องจะรวมเล่ม บีมอยากได้เรื่องของภูมิบุญอ่ะ ชอบเรื่องนี้มากมาย อย่างไงก็ส่งข่าวด้วยนะครับ คุณอิ๊กกี้  

[ycrazy]

อีก5ปี เจอเรย์อีกแน่เลย

[Dark_Evil]

อืมๆ  จบมั้ยค่ะจะจบมั้ย

จบก่อนที่อีเรย์จะมาเถอะนะค่ะ
แต่ก็ชอบนะค่ะ อิอิ

ร้ายแบบมีชั้นเชิง

[~MeiMeiZ@~]

กรี๊ดดดดดด  ในที่สุดก็อ่านทัน 
สนุกมั่กๆเลยค่ะ มีอะไรให้ลุ้นทุกตอนเลย 555
ชอบคุณนายแม่ทั้ง 2 มากเลย
ตัวร้ายเข้าคุกหมดแล้ว มาม่าจะหมดรึยังคะ อยากได้แบบหวานๆบ้าง
แต่พอคุณหลวงกับคุณนายหวานกัน ไม่รู้ว่าทำไมต้องมีภาพน้องต้อมลอยมามาสะกิดใจทุกที
แอบเจ็บแปล๊บๆ อิอิ

รอตอนต่อไปนะคะ

[piride]

เรื่องร้ายๆจบแล้วใช่ไหมเนี่ย 
ทีนี้ก็จะได้มีแต่ความสุขกัน  ยกนิ้วให้นางร้ายตัวยงเลย

[QUE1]

เฮ้อ...หวังว่าคงหมดเคราะห์กันได้ซักทีนะ
บ้างครั้งอ่านไปก็รู้สึกกลัว
ว่าแผนการจะสาวมาถึงตัว ระวังตัวบ้างนะคุณนาย
กลับไปหาสามี สูดกำลังใจมาเยอะๆนะ

[Little Devil]

มารอน้องนาย

[eiky]

วันนี้ตอนจบนะครับ ใครจะเมนต์ก็รีบเมนต์น้า

อิอิ

ส่วนเรื่องหนังสือว่าจะรวมเรื่องนี้ก่อนล่ะ แต่ขอปรึกษาพี่ก่อนน้า

เค้ามะเคย อิอิ งุงิงุงิ

[Poes]

  รีบลงนะ พี่จะอ่านก่อนออกไปข้างนอก  
ส่วนเรื่องที่ไม่เคยก็เคยสะ แล้วจะชินเอง แล้วมันจะรู้สึกดี เมื่อทำไปแล้ว

[stormphoenix]

ปูเสื่อรอหนังสือกะตอนจบครับ  อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกแหละครับแต่ไม่เคยเม้น  วันนี้ขอนิดนึง  อิอิ


สาปส่งพวกที่ทำร้ายพี่นายกะพี่หลวง  ขอให้ตายหยังเขียดในคุกแหละ  สะใจดี



รอภาคสองครับแล้วจะมาอ่านทุกตอนเลยนะครับ



  :L1:ให้พี่คนแต่งครับ  เก่งที่สุดเลย



 

[MrTeddy]

แผนคุณนายนี่สุดยอดไปเลย
ขอยกนิ้วให้

[punchnaja]

จริงๆก็รู้สึกว่านายทำแรงไปหน่อย แต่ก็เข้าใจเหตุผลล่ะนะ

ถ้าเราเป็นพัทกับอิป้าเราคงกลัวนายแย่-*-

[eiky]

องก์สุดท้าย

"หิวข้าวไหมคะคุณลูก คุณแม่เห็นนอนหลับสบายเลยไม่ได้ปลุกมากิน"

พอลงมาข้างล่างก็เห็นคุณแม่กำลังนั่งคุยอยู่กับเด็กในบ้านล่ะครับ ท่าทางยังคงเป็นกังวลอยู่มากปกติเวลานี้คุณนายเธอจะนอนเอนหลังดูละครอยู่นะ คงจะกลัวไมกล้าอยู่คนเดียวแน่ๆเท่าที่ผมคาดเดานะ

"คุณแม่ทานแล้วเหรอครับ"

"เรียบร้อยแล้วจ๊ะ เดี๋ยวแม่ให้เด็กไปเตรียมสำรับให้นะคะคุณลูก ท่าทางคงจะเหนื่อย"

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ เดี๋ยวคุณลูกเจียวไข่กินเอง"

"ว้ายไม่ได้นะคะคุณลูก แม่มีแกงป่ากับผัดยอดบวบอยู่ เดี๋ยวอุ่นนิดหน่อยก็กินได้แล้ว มานั่งกับแม่ก่อนมา"

ผมเดินไปหาคุณนายเธอที่โต๊ะล่ะครับ เด็กก็ลุกไปเตรียมอาหารให้

"เรื่องร้ายๆพ้นไปซะทีนะ บ้านเราจะได้สงบสุขกันเสียที ไม่น่าเชื่อเลยว่าอีหนิงมันจะใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น เฮ้อ นี่ถ้าคุณแม่หน้ามืดตามัวเอามันมาเป็นลูกสะใภ้คิดไม่ออกเลยจริงๆว่ามันจะ เป็นยังไง"

"เอาเถอะครับคุณแม่ ตอนนี้มันก็เข้าไปชดใช้กรรมมันในคุกแล้วล่ะครับ ทำอะไรไว้ก็ต้องรับผลกรรมอย่างนั้น"

"จ๊ะ คุณลูก มาอยู่กับคุณแม่ที่นี่ไหม"

ผมทำหน้างงครับ เอ๊ะ หมายถึงอะไรเนี่ย อ๊าย อย่าบอกนะว่าคุณนายแม่อยากให้ผมมาอยู่ที่นี่เป็นการถาวร

"เอ่อ"

"คุณลูกทำงานธนาคารไม่ใช่เหรอคะ เนี่ยในตลาดน่ะจะมีธนาคารมาเปิดใหม่ของคนรู้จักเขาเป็นเจ้าของ เดี๋ยวคุณแม่ไปบอกเขาว่าให้คุณลูกเป็นผู้จัดการสาขา พอมาอยู่นี่จะได้ไม่เบื่อมีงานที่เราเคยทำ"

"เอ่อ จะดีเหรอครับคุณแม่"

"ดีสิคะ ขับรถไปทำงานก็แป๊บเดียว ตาหลวงแม่ก็จะให้ไปอยู่อู่ใหญ่ในอำเภอ รายนั้นไม่มีปัญหาอู่ที่นี่เยอะ"

"คุยอะไรกันอยู่เหรอแม่"

มาซะทีคุณสามี ผมนี่เริ่มหน้าซึดแล้วครับ โดนบีบ อิอิ ลำบากใจนะขอบอก

"ก็เรื่องจะให้แกกับคุณลูกย้ายมาอยู่ที่นี่กับแม่ไงตาหลวง"

มันหันมามองหน้าผมทันที คงพอรู้ว่าผมคงไม่อยากมาเท่าไหร่นัก

"ว่าไงคุณ ผมก็อยากให้คุณมาอยู่ที่นี่นะ"

เอ่อ ไอ้สามีนี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ อารมณ์เสีย

"คือคุณลูกยังไม่พร้อมน่ะครับคุณแม่ ว่าจะทำงานเก็บเงินอีกสักหน่อย เขาเพิ่งจะขึ้นเงินเดือนให้คุณลูกเองนะ อีกอย่างยังไงซะคุณลูกก็ต้องมาหาคุณแม่ทุกวันหยุดอยู่แล้วนี่ครับ สระบุรีกับกรุงเทพฯแค่นี้เอง"

"อืม แม่เข้าใจจ๊ะ บ้านนอกคอกนาอย่างนี้คุณลูกคงจะไม่ชิน แค่มาหาคุณแม่ทุกวันหยุดก็พอใจแล้วล่ะจ๊ะ"

ต๊าย แอบประชดสุดฤทธิ์น้ำเสียงนี้ตัดพ้ออย่างเห็นได้ชัด ผมนี่เงียบไปเลยครับ คิดเหมือนกันนะว่าบางทีก็อยากมาอยู่ที่ที่ไม่ต้องดิ้นรนสู้รบปรบมือกับใคร มาก ตื่นมาอากาศก็ดี ภาพวิวทิวทัศน์ก็สวยงาม แต่ไม่รู้สิทำไมผมถึงลำบากใจมากมายขนาดนี้นะ

สรุปก็ตีหน้าซื่อแอ๊บไม่รู้เรื่องไปก่อนครับ พอกินข้าวเสร็จก็คุยกับคุณนายแม่อยู่สักพักเธอก็ขึ้นนอนส่วนผมกับสามีก็เดิน ออกมาด้านนอก เรือนหอถูกเก็บกวาดไปเรียบร้อยแล้ว ด้านข้างโดนไหม้ไปเกือบหมดทั้งต้นไม้ แทงค์น้ำ เสียดายจริงๆ ผมยืนมองอยู่ด้วยความอนาถใจ

"อย่าเสียดายเลยคุณ เสียแล้วก็เสียกันไป"

สามีมันเดินเข้ามากอดครับ ผมพยักหน้าถอนหายใจ

"ชั้นว่าชั้นร้ายแล้วนะเนี่ย ยังมีคนร้ายกว่าชั้นอีกตั้งหลายเท่า"

"นั่นสิ ผมก้ไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ไม่น่าเลยนะ"

เสียงถอนหายใจออกมา สามีมันคงคิดหนักเหมือนกัน แต่ เอ๊ะ ทำไมมันบอกนั่นสิหมายความว่ายังไงวะเนี่ย

"ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะทำได้ขนาดนี้"

"ช่างมันเถอะแก ไปนอนเถอะ"

ผมดึงแขนมันให้ขึ้นบ้านไปครับ จะมัวมาอาลัยอาวรณ์อะไรล่ะกับเศษขี้เถ้า ไม่อยากจะบอกว่ามันก็คงจะเสียดายเต็นท์รถพ่อมันเหมือนกับผมนี่ล่ะ เจ๊ากันไปนะอีหนิง โฮะๆ

"วันศุกร์หน้าเจอกันนะครับคุณแม่"

พอเย็นของวันอาทิตย์ผมก็ต้องกลับล่ะครับ สามีมันกลับมาด้วยเพราะลางานมาเป็นอาทิตย์แล้ว เรื่องย้ายมาอยู่ที่นี่เหมือนมันจะคิดได้แล้ว เฮ้อนะ ไม่อยากให้มันมาเลย แต่ก็นะมันจำเป็นนี่นะ ผมนี่สิต้องคิดหนักกว่ามัน เงินเดือนผมน่ะเสียดายเหมือนกันนะ ถ้ามาเป็นผู้จัดการธนาคารสาขาที่นี่เงินเดือนคงไม่เยอะเท่าไหร่นัก แต่นั่นมันก็ไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก ผมมาคิดๆดูแล้วผมจะหาเงินไปทำไมกันเยอะแยะเนอะ ถ้าเงินไม่พอใช้ก็ขอคุณนายแม่ที่โน่นประจำ ความสุขของคนเรามันอยู่ตรงไหนกันนะ เริ่มคิดหนักแล้วครับท่าน เหอๆ

"จะลาออกเลยเหรอหลวง"

ผมถามสามีตอนขับรถกลับล่ะครับ

"อืม แม่ไม่มีคนอยู่ด้วย ผมเป็นห่วง"

"อืม ชั้นเข้าใจ"

"แต่ผมจะมาหาคุณบ่อยๆนะ"

"จากบ่อยๆ ก็มาหาบ้างสินะ"

"บ้าเหรอคุณ ผมไม่เปลี่ยนใจง่ายขนาดนั้นหรอกนะ"

"อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องพรุ่งนี้เลยแก มันยังมาไม่ถึง ช่างมันเถอะ อะไรจะเกิดมันก็เกิด"

"ผมเข้าใจคุณนะ ผมเองก็ไม่อยากจะห่างคุณมาหรอก แต่แม่"

มันถอนหายใจออกมา ต๊าย นี่ทำไมชั้นทำบรรยากาศให้มันอึมครึมแบบนี้เนี่ย ไม่เอาๆ เปลี่ยนเรื่องไม่อยากจะดราม่า

"เอาน่าแก ชั้นไม่เป็นไรหรอก ยังไงๆชั้นก็ต้องมาหาแกทุกวันศุกร์อยู่แล้ว"

"แต่ผมว่าจะไปหาคุณทุกวันเลยนะ ไปนอนที่โน่น"

"อ้าว แล้วจะย้ายมามีประโยชน์อะไรล่ะแก บ้าเหรอ"

"ก็ไม่รู้อ่ะ ผมนอนคนเดียวไม่หลับ เนี่ยตลอดทั้งอาทิตย์เลยนะ ไม่มีคุณนอนด้วยผมนอนไม่หลับเลย"

"เวอร์ แล้วที่ผ่านๆมาล่ะ นอนคนเดียวนี่ได้ข่าว"

"ใช่ แต่ก่อนผมนอนคนเดียว ถึงจะตอนคบกับมันก็เถอะ เราก็แยกกันนอน แต่กับคุณไม่รู้สิ ผมคงชิน"

ต๊าย ไม่ยักรู้ แอบดีใจนะเนี่ย แหมนะบอกแล้วของเค้าดีจริง อิอิ

"มันจะลำบากไปไหมแก"

"ไม่เกี่ยวอ่ะ ผมทำได้"

"จ้าพ่อคุณ เอาเถอะ รอให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะ มานอนที่นี่แล้วคุณแม่ล่ะ ก็ยังนอนคนเดียวอยู่ดี แล้วจะย้ายมาทำเพื่อ"

"นี่ล่ะผมถึงหนักใจอยู่เนี่ย ทำไมคุณไม่ย้ายมาอยู่กับผมซะเลยนะ งานน่ะไม่ต้องทำหรอก ผมเลี้ยงได้เมียคนเดียว"

เอ่อ ควรจะซึ้งหรือว่าทำหน้ายังไงดีเนี่ย ผมอ้าปากค้างอ้าพองามนะไม่ได้อ้าแบบว่าเห็นฟันทุกซี่ ถึงจะตกใจเรื่องการสื่ออารมณ์เราก็ต้องยังคุมอยู่ อิอิ ไม่ได้หรอกนะเสียภาพพจน์หมด

"ให้จริงเถอะ ถ้าชั้นเบื่องานขึ้นมาจริงๆไม่แน่หรอกชั้นอาจจะมาอยู่ที่นี่เป็นการถาวร วันๆไม่ทำอะไร กินๆนอนๆอย่างเดียว ดีไหมล่ะ"

"เอาดิ ผมไม่ว่า"

"แหมนะ ชั้นประชดหรอก บ้าเหรอ ชั้นอยู่นิ่งๆไม่ได้หรอกนะแก"

"ก็ไม่ได้ให้อยู่นิ่งซะหน่อย ตอนนอนคุณก็ต้องทำการบ้านกับผมอยู่ดี"

อ๊าย ผัวบ้า แอบอายนะเนี่ย กรี๊ด แวะข้างทางเลยดีไหม ร้อนหน้าขึ้นมาทันที มันทำหน้าทำตาเหมือนว่าพูดจริงๆนะ ไม่ได้พูดเล่นผมนี่สิคิดไปถึงโน่นแล้ว เหอๆ

"หลวงจะย้ายไปอยู่โน่นจริงๆเหรอ"

พอถึงห้องอีป้ามันก็ถามขึ้นล่ะครับ

"ครับพี่แดน คิดว่าไปอยู่กับแม่ดีกว่า"

"แม่เราน่าจะรับคนงานเนอะ เนี่ยที่บริษัทก็มีกลิ่นไม่ดี เหมือนจะเจ๊งเลยนะ พี่เริ่มไม่ไว้ใจ คนออกกันตรึมเลย"

"จริงเหรอครับพี่แดน งั้นพี่ไปอยู่ที่โน่นกับแม่ผมดิ"

"แล้วพี่จะทำอะไรล่ะ"

"ทำสวนดอกไม้ไงเธอ ชอบไม่ใช่เหรอดอก ไม้น่ะ"

เว้นวรรคนิดหน่อย แอบกัดมันครับ

"เออนั่นสิ ไปอยู่กับธรรมชาติแบบนั้นดีกว่า ไปช่วยแม่เราทำงาน ให้แค่ไหนก็เอา สบายใจกว่า"

เอ่อ เนี่ผมประชดมันนะครับ ไม่ได้จะให้มันไปจริงๆ

"บ้าเหรออีป้า แกจะอยู่ได้เหรอ ที่โน่นมันไม่มีอะไรเลยนะ"

"ชั้นไม่ยึดติดกับวัตถุนี่แก ไม่เหมือนแก ชั้นอยู่ยังไงก็อยู่ได้ ไปเป็นชาวสวนดอกไม้หน่อยก็ดี งั้นหลวงคุยกับคุณแม่ให้หน่อยนะว่ารับลูกจ้างแก่ๆอย่างพี่ไหม"

"ฮ่าๆ พี่แดนก็นะพี่ไม่เห็นจะแก่ตรงไหน ไม่มีปัญหาหรอกครับพี่ พี่แดนไปจัดการเรื่องทางนี้ได้เลยนะครับ เรื่องเงินเดือนเดี๋ยวผมคุยกับแม่ให้"

"นี่ แล้วชั้นล่ะ แกไปชั้นจะอยู่ยังไงอีป้า แล้วห้องล่ะ"

เริ่มโวยวายครับ แหมนะคุยกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว

"ก็ให้แกอยู่ไง ผ่อนให้ชั้นด้วยนะยะ"

"บ้าเหรอ ชั้นไม่อยากอยู่คนเดียว"

"อ้าว แล้วให้ทำไงล่ะอีนี่ ถ้าแกไม่อยู่ชั้นจะได้ให้คนมันมาเช่า เลือกเอา"

กรี๊ด มีทางเลือกดีๆให้ชั้นไหมเนี่ย อารมณ์เสีย ฮึ งอนมากมาย สรุปผมก็เหวี่ยงใส่กำแพงครับไม่รู้จะเหวี่ยงใส่ใครดีเพราะไม่มีใครสนใจ แหมนะสามีก็ไปหาเบียร์มากินสบายใจ

"ครับคุณเบน"

ตอนอาบน้ำเสร็จครับผมก็ออกมาทาครีมตามประสา อิอิ วันนี้ต้องโบกนานหน่อยเหมือนมันล้าๆยังไงไม่รู้ คุณเบนทนายของผมเองล่ะครับก็โทรฯเข้ามา

"คุณนายครับ หนิงโดนประกันตัวออกไปแล้วนะครับ"

"หา"

กรี๊ดสิครับ อึ้งไปกันใหญ่ นี่อะไรกันโทษฐานมันหนักขนาดนี้มันยังโดนประกันตัวออกมาได้เหรอเนี่ย ใจเริ่มเต้นแรงครับผมทรุดตัวลงนั่งกับเตียง

"จริงครับ ทางบ้านของหนิงเขาเอาหลักทรัพย์ทั้งหมดมาประกันตัวออกไป แต่ต้องรอขึ้นศาล คุณนายอย่าห่วงนะครับ"

"ทำไมครับคุณเบน โทษมันหนักมากนะทำไม"

"ทนายเขาเก่งครับ สู้คดี อีกอย่างเรื่องที่เผาเต็นท์รถทางบ้านเขาไม่เอาเรื่องหนิงนะ แต่ไปหนักที่อีกคน เพราะหนิงเขาให้การว่าโดนบังคับ"

"แล้วมีอะไรโยงใยมาถึงนายไหมครับ"

"ตอนแรกเขาก็พาดพิงล่ะครับ แต่หลักฐานไม่มี ข้อกล่าวหามันอ่อนมาก จึงไม่เป็นผล"

ผมเริ่มคิดหนักอีกครั้งครับ นี่มันอะไรกันวะ จะจบก็ไม่จบ โว้ย อารมณ์เสีย

"แล้วขึ้นศาลเมื่อไหร่ล่ะครับคุณเบน"

"อาทิตย์หน้าครับ เรื่องขึ้นศาลไม่ต้องกังวลนะครับ ผมคุยกับทางตำรวจแล้ว หลักฐานเราก็มีน้ำหนักพอที่จะเอาผิดกับทางโน้นได้ ที่ผมโทรฯมาหาเพราะอยากให้คุณนายระวังตัวหน่อยนะครับ เพราะตอนที่พ่อแม่เขามาประกันตัวเห็นเขาประกาศกร้าวว่าจะเอาคืนนะครับ ผมอยากให้คุณนายระวังตัวหน่อย"

ใจแป้วอีกครั้ง นี่มันปีชงแท้ๆแน่นอนที่สุด อะไรกัน ทำไปเยอะขนาดนั้นมันยังลอยนวลออกมาได้อีก จะต้องให้ทำถึงขั้นไหนถึงจะพอ หา

"แล้วคนที่เหลือล่ะครับ"

"อ้อ หมายถึงคุณเรย์กับอีกสองคนน่ะเหรอครับ พวกนั้นไม่มีเงินพอที่จะประกันตัว คุณเรย์โดนข้อหาหนักก็ตามที่ผมแจ้งไป ส่วนน้องอีกคนโดนไม่กี่ปีครับเพราะน้องเขาให้การเป็นประโยชน์ต่อรูปคดี"

อ้าวนะ ถ้ามันหลุดออกมาได้ใครจะซวยล่ะเนี่ย ชั้นล่ะสินะ อารมณ์เสีย โอ๊ย อะไรวะ นี่น่ะหรือเขาบอกตีงูอย่าตีให้มันหลังหัก เหอๆ เอาแล้วสิกู

"ครับๆ ยังไงคุณเบนช่วยจัดการหน่อยนะครับ วันขึ้นศาลเจอกันครับ"

ผมเดินคอตกออกมาหาอีป้ากับสามีครับ

"เป็นอะไรยะอีนายเสียงดังโหวกเหวกเชียว"

"จะอะไรล่ะแก อีหนิงมันโดนประกันตัวออกมาแล้วสิ"

"หา"

ทั้งสองคนนั่นล่ะครับ แต่ผมนิ่งๆไม่ตื่นเต้นไปด้วย เพราะมันไปก่อนสองคนนี้นานแล้ว ตอนนี้ก็นั่งคิดอยู่ว่าจะทำยังไงดี

"ได้ยังไงกัน ทำผิดออกขนาดนั้น  กฎหมายบ้านเรานี่มันยังไงกันวะ อารมณ์เสีย"

"นั่นสิ หลักฐานก็มี ผมไม่เข้าใจ"

"ชั้นก็ไม่เข้าใจแก แต่อย่าลืมสิว่าพ่อมันรวย นี่ขนาดเต็นท์รถโดนเผานะเนี่ย ยังมีเงินเยอะพอจะประกันตัวอีก"

"เฮ้อนะ เมื่อไหร่มันจะจบเสียทีนะไม่เข้าใจ"

"ชั้นก็อยากให้มันจบๆไปล่ะแก เบื่อเต็มที นี่คุณเบนบอกว่าให้ระวังตัวให้ดีนะ เพราะมันประกาศลั่นว่ามันจะมาเอาคืน"

"ต๊าย อีหอยนี่ขนาดโดนประกันตัวยังกล้าประกาศลั่นเลยเหรอ"

"คนมันคงแค้นล่ะแก"

"คุณ งั้นคุณย้ายไปอยู่กับผมที่โน่นล่ะเพื่อความปลอดภัย"

ผมเริ่มมาคิดเอาจริงๆจังๆก็ตอนนี้ล่ะครับ แต่ก่อนในใจมันค้านตลอดนะ เรื่องอะไรชั้นจะไปอยู่ที่โน่น จะหาซื้อพวกครีมประทินผิวอะไรก็บากลำบาก โฮะๆ อีกอย่างคอลเล็กชั่นใหม่ๆ อ๊าย ช่างหัวมันเถอะ เอาเป็นว่าตอนนี้คิดตกแล้วครับ ไปอยู่โน่นชั้นก็เข้ามาหาซื้อได้นี่ชั้นมีรถ เชิดใส่ แต่ที่ไปอยู่โน่นนี่ไม่ได้กลัวใครนะ แต่ความสงบสุขของชีวิตผมมันจะมีไหมถ้ายังมามัวแต่ตกอยู่วังวนของเรื่องแบบ นี้ มันไม่ยอมหยุดหรอกผมรู้ และถ้ามันทำอะไรผมกับคนที่ผมรักอีกผมก็จะไม่ยอมหยุดเช่นกัน เพราะฉะนั้นผมเองที่จะถอยถือว่าแพ้ก็ได้ เบื่อจะต่อสู้ สู้ไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรดี มีแต่ดึงคนรอบข้างมาเจ็บด้วยลำพังผมนะ ไม่อยากจะบอกว่าผมเป็นคนลืมง่ายมาก ต่อให้เจ็บสักแค่ไหนไม่นานนะมันก็เลือนๆไปตามเวลาของมันเอง เรื่องแก้แค้นน่ะเฉพาะหน้าเท่านั้น ร้ายเฉพาะกิจประมาณนั้น

"มันจะมาวอแวเราอีกไหมแก"

อีป้ามันถามขึ้นล่ะครับตอนลงลิฟท์ไปจะไปทำงาน คุณสามียังไม่ลงมาวันนี้เหมือนมันจะไปลาออกเลยนะ ไม่ใส่ชุดหมีไป ผมยังก่อนครับดูสถานการณ์ก่อน จะว่าไปงกนั่นเอง อิอิ เงินเดือนผมจะเหยียบแสนอยู่แล้วนะเสียดายเหมือนกัน

"พี่แดนๆ มีจดหมายครับ"

คือผมจอดรถไว้ตรงหน้าตึกนะครับยังกลัวๆอยู่พอลงมาต้องเดินผ่านเคาท์เตอร์เขาเป็นเรื่องปกติ น้องที่เคาท์เตอร์เรียกอีป้าไว้

"ทวงหนี้หรือเปล่าจ๊ะแว่น"

อีป้าเดินเข้าไปหาน้องแว่น รายนั้นก็ยิ้มแฉ่งเชียวนะ

"อีกะเทย"

ผมก็เดินตามอีป้าไปล่ะครับไม่ทันมองอะไรทั้งนั้นเพราะปกติตรงล็อบบี้ของ คอนโดฯมันมักจะมีคนมาอ่านหนังสือพิมพ์อยู่แล้วเกือบทุกเช้า ผมสะดุ้งโหยงเลยนะครับ เพราะเสียงมันคุ้นหูเหลือเกิน คุ้นจนขนลุกไปทั้งตัว

"สวยนักใช่ไหม อีดวก"

ผมยังไม่หันไปครับ มือของมันมาแตะที่บ่าผมแล้ว เสียงที่แผดมามันก้องจนแสบหู ผมมองไปที่น้องแว่น ภาพเบื้องหลังมันสะท้อนกระจกแว่นตาของน้องมัน อีหนิง

"อีหนิง"

To be continued

[eiky]

เสียงอีป้าครับหน้าตามันเหมือนเจอผี

"อ๊ะ กรี๊ด ร้อน ร้อน กรี๊ด"

เสียงร้องแผดดังไปทั่วทั้งล็อบบี้ครับ รู้ไหมว่าผมทำอะไร เปล่าหรอกผมไม่ได้ทำอะไร แค่พอเห็นว่าใครที่อยู่ด้านหลังผม พอเห็นผมก็ไม่ได้หันไปนะเพราะในมือของมันมีแก้วใส่น้ำใสๆอยู่ในมือ ไม่รู้ว่าน้ำอะไร ผมนั่งลงแบบเร็วๆแล้วยกมือขึ้นปัดมือมันครับ

"กรี๊ด ร้อน ร้อน ช่วยด้วย หน้าชั้น กรี๊ด"

ผมยืนนิ่ง อ้าปากค้าง อีป้าเองก็เช่นกัน น้ำที่มันใส่แก้วมามันกระเซ็นไปโดนแขนขวาของอีป้าครับ

"โอ๊ย ร้อน ร้อน แสบ แกน้ำกรด น้ำกรด"

"หา น้ำกรด"

ผมได้สติครับ แต่ได้แค่นั้นยืนนิ่งอยู่

"พี่แดนมานี่ มาล้างก่อน"

ผมยังจ้องมองอีหนิงที่มันดิ้นทุรนทุลายอยู่กับพื้น หน้าตามันแดงไปหมดแล้ว มีเลือดซึมออกมาด้วย ไอของน้ำกรดเมื่อมันปะทะผิวหน้าผิวตัวมันเป็นไอลอยขึ้นมา น้ำตาผมไหลครับ ไม่ได้เสียใจนะ แต่อึ้ง นี่มันคิดจะทำถึงขนาดนี้เชียวหรือ

"มีอะไรกันคุณ มีอะไรกัน"

สามีวิ่งออกมาจากลิฟท์ครับ มันเข้ามาหาผมก่อนนะ ดึงตัวผมออก

"น้ำกรด มันสาดน้ำกรด"

"กรี๊ด แสบ กรี๊ด ช่วยด้วย ช่วยด้วย กรี๊ด ร้อน หน้าชั้น หน้าชั้น"

อีหนิงมันร้องครวญคราง คนที่นั่งอยู่ล็อบบี้ต่างก็กรูเข้ามา เห็นมีคนโทรฯเรียกตำรวจล่ะครับ ผมนี่สิยังนิ่งอยู่ ไม่มีแรงจะขยับ

"เป็นอะไรไหมคุณ คุณเป็นอะไรไหม"

ผมส่ายหน้าทั้งน้ำตา รู้ไหมในชีวิตนี้ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายใครขนาดนี้เลยนะ ถึงจะร้ายทำให้เจ็บติดคุกติดตะรางแต่ก็ไม่เคยหมายมาดจะทำให้เขาถึงตาย ไม่เคยคิดจะเอามีดกรีดหน้าหรือแม้แต่สิ่งที่อีหนิงมันทำ นี่ผมทำอะไรหรือมันถึงแค้นใจหมายจะให้ผมเป็นอย่างมันในตอนนี้ นี่มันต้องการให้ผมเสียโฉมไปเลยหรือ สะท้อนใจเหลือเกิน ผมน้ำตาไหลออกมา ไอ้หลวงมันก็กอดไว้แน่นไม่สนใจอีหนิงเลยนะ

"อีป้าโดนน้ำกรด"

ผมตัดใจพูดออกมาจะอึ้งเพื่อ อึ้งทำไม ดีแค่ไหนแล้วที่น้องแว่นมันอยู่ ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใส่แว่นนี่ผมจะเป็นยังไง คิดแล้วขนลุกสั่นไปทั้งร่าง

"กรี๊ด ช่วยด้วย ช่วยด้วย กรี๊ด"

"รถพยาบาลกำลังจะมา"

"ตำรวจก็กำลังมา"

เสียงคนที่กำลังจะออกไปทำงานพูดขึ้น

"ไปดูอีป้าก่อน แก ไปดูอีป้า"

ผมดันตัวออกจากอ้อมกอดของสามี มันก็รีบวิ่งตามไปด้านหลังของเคาท์เตอร์ครับ

"ไปโรงบาลแก ชั้นแสบ เลือดออกด้วย"

"น้ำแข็งมีพี่แดน เอาน้ำแข็งประคบ"

เสียงใครต่อใครวุ่นวายกันไปหมด ผมยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง ไม่มีอะไรเสียหายใช่ไหมเนี่ย ชั้นไม่โดนใช่ไหม พอเอามือขึ้นลูบหน้าผมก็ตบหน้าตัวเองเบาๆเรียกสติคืนมา

"แล้วนี่จะไปเอาผิดกับใคร หลักฐานมันทนโท่อยู่แบบนี้ล่ะคุณ ทำตัวเองแท้ๆ"

นายตำรวจเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมถูกพาตัวมาที่สถานีตำรวจ มีน้องแว่น สามีแล้วก็พ่อแม่อีหนิง

"ไม่ได้นะ ลุกผมโดนสาดน้ำกรดขนาดนี้ ผมไม่ยอม"

"คุณจะไม่ยอมได้ยังไงในเมื่อลูกสาวคุณเป็นคนเอาไปสาดเขา ที่เขาทำนั่นก็ป้องกันตัว หรือคุณจะดูวงจรปิด"

ผมไม่พูดอะไรครับ เพราะทั้งสามีและน้องแว่นพูดแทนหมดแล้ว ส่วนพ่อแม่ของอีหนิงก็กร้าวเสียงแข็งใส่ตำรวจ พอตำรวจเชิญเข้าไปดูภาพจากกล้องวงจรปิด

"นั่นไง มันปัดมือมาโดนลูกสาวผม ไม่ยอม ผมไม่ยอม"

"ลูกสาวชั้นเสียโฉมก็เพราะแก ไอ้ชาติชั่ว เลวระยำที่สุด"

เสียงทั้งพ่อทั้งแม่ของมันก่นด่าผม ฟังไม่เป็นภาษาครับ ผมยังนิ่งอยู่

"อ้อ"

ผมเปล่งเสียงออกจากปาก

"อ้ออะไร มึงต้องรับผิดชอบ จับมันเข้าคุกเลยครับคุณตำรวจ ผมจะฟ้องให้ถึงที่สุด เรื่องมันต้องถึงที่สุด ผมไม่ยอมแน่ๆ"

"อ้อ ลูกสาวตัวเองมีค่ามากงั้นสินะ แล้วลูกคนอื่นเขาไม่มีค่าเหรอคู๊ณ ถ้าลูกสาวคุณไม่โดน ผมเองสินะที่จะต้องโดน แล้วยังไง ถ้าเป็นผมที่โดนลูกสาวคุณสาดน้ำกรดตอนนี้คุณจะพูดว่ายังไง"

ผมหันไปจ้องมองทั้งสอง รำคาญ ไม่ไหว ไม่ทน ไม่ใช่เรื่อง รู้นะว่าเสียใจแล้วยังไง ผมก็เสียใจ ใครๆเขาก็เสียใจ คนเป็นพ่อเป็นแม่ถ้าลุกของตนโดนแบบนี้ก็ย่อมรู้สึกไม่ต่างกันผมพอจะเข้าใจ แต่เห็นใจคนอื่นเขาบ้างไหม คนอื่นเขาไม่ใช่คนกันหรือยังไง

"อ๊ะ"

"แล้วคิดยังไงจะเอาน้ำกรดมาสาดผม คิดอะไรอยู่ นั่นล่ะคือผลของการที่จะให้ร้ายคนอื่น บาปมันตกไปอยู่กับตัวเองแล้วไง พอใจหรือยัง"

"อย่ามาปากดี เลวที่สุด ใช่นี่แกไม่ใช่คนโดนนี่แกถึงพูดได้ ทำไมไม่เป็นแก ทำไมถึงพลาดได้ ฮือๆ"

"คุณหมายความว่ายังไงครับ ที่คุณพูดมามันสามารถเป็นหลักฐานในชั้นศาลได้นะ ระวังคำพูดด้วย"

คุณเบนทนายผมพูดขึ้นครับ สองคนนั้นเงียบเสียงไปมองหน้ากันทั้งน้ำตา

"ผมเสียใจนะคุณลุงคุณป้าที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมไม่อยากให้มันจบแบบนี้นะ"

"ทุเรศพูดมาได้ยังไง นั่นลุกสาวชั้นนะ แกจะเข้าใจอะไร แกมันพวกวิปริตผิดเพศ แกจะเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ได้ยังไง"

"เฮ้ย มากไปนะ"

"อย่าแก"

"ไอ้สาระเลว นี่ลูกสาวชั้นไม่เอาใช่ไหมถึงได้ทำกับมันแบบนี้"

โอย คุณพระคุณเจ้า รู้นะว่าหน้ามืดตามัว แต่นี่อะไรวะ จะลงหรือไม่ลงเนี่ย

"เหรอ มีค่ามากขนาดนั้นเชียว ไม่ถามลูกสาวตัวเองดูล่ะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะอะไร ใครที่เขี่ยใครทิ้ง แล้วใครที่ไม่เอาใคร ลูกสาวตัวเองดีมากก็ไม่เลี้ยงให้มันดีอย่างที่ตัวเองพูดล่ะ ทำไมเสี้ยมสอนมันให้มันมามาดหมายจะทำร้ายคนอื่นเขาแบบนี้ โดนเองเจ็บเองแล้วยังไง รู้สึกไหม ไม่เลย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกสาวมันถึงเจ้าคิดเจ้าแค้น เพราะพ่อแม่มันเป็นแบบนี้นี่เอง"

"กรี๊ด"

"หยุด อย่ามากรี๊ดบนนี้ มีอะไรไปคุยกันที่ศาล พอแล้วนะอย่ามาว่าอะไรอีก ถึงชั้นจะวิปริตผิดเพศชั้นก็ไม่เคยคิดจะเอาชีวิตใคร ไม่เคยเห็นชีวิตคนอื่นเป็นของเล่นไม่เคยคิดจะทำเรื่องชั่วๆแบบนั้น รวยแล้วยังไงเงินมันจะซื้อคืนได้ไหมหนังหน้าลูกสาวพวกคุณน่ะ หา"

"พอเถอะครับคุณนาย ไปห้องโน้นดีกว่าครับ"

คุณเบนลากแขนผมออกมาครับ ทั้งคุณตำรวจทั้งใครต่อใครอึ้ง ไม่ได้ว่าตัวเองมีฤทธิ์มีเดชมากอะไรหรอกนะ แต่ไม่ไหวจริงๆ น่ารำคาญ ผมเลวผมรู้ตัวดีแต่ก็นะ หึหึ ดีเหมือนกันมันทำแบบนี้ได้เสียก็ดี มันจะได้รู้ว่าเวลาเนื้อหนังมันไม่สวยเหมือนเดิมน่ะมันจะหล่อเลี้ยงชีวติมัน อยู่ได้ยังไงในโลกใบนี้ โอ๊ย ทำไมมันจุกเสียดในใจอย่างนี้เนี่ย ผมร้องไห้ออกมาจนได้ครับ อารมณ์เสีย

"คุณนายไม่ต้องห่วงนะครับ เขามีคดีติดตัว ส่วนเรื่องสาดน้ำกรดตามกฎหมายไทยมันไม่รุนแรงเท่าไหร่นัก แต่ผมว่ามันก็น่าจะเพียงพอที่จะทำให้เขาจำคุกยาว"

"แล้วแบบนี้เขาจะมาฟ้องเราข้อหาอะไรล่ะครับ"

สามีผมถามขึ้นครับระหว่างให้ปากคำ

"นั่นสิครับ ผมก็ยังงงอยู่ พยานมีเต็มล็อบบี้ กล้องวงจรปิดก็ชัดเจนนัก ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คงจะเจ็บใจที่ลุกตัวเองเสียโฉมล่ะครับ"

"มันจะจบไหมครับคุณเบน ผมอยากให้มันจบ"

ผมเม้มปากแน่นพูดออกมา ตอนนี้ตัดสินใจแล้ว ไม่เอาแล้ว พอกันที เป็นนางร้ายนี่ใช่ว่าจะดีนะเออ เจ็บปวดรวดร้าว จากที่ไม่เคยก้าวร้าวใส่ผู้ใหญ่ผมก็ทำ จากที่ไม่เคยคิดร้ายกับใคร หมายถึงวางแผนแบบนี้นะครับผมก็ทำ แต่ก่อนไม่พอใจอยากตบก็ตบ แต่พอมีเรื่องกันผมมีความคิดที่อยากจะทำร้าย คิดเป็นแผนมาเชียว เหอๆ ร้ายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยชั้น

"หา อะไรนะแก แกจะลาออกเหรอ"

วันรุ่งขึ้นล่ะครับ ผมกลับไปทำงาน สรุปเรื่องของอีหนิงจบไปโดยไม่ต้องขึ้นศาลอะไรเลย เพราะพ่อแม่มันยกฟ้อง คงเพราะคุณเบนยกเอาหลักฐานพยานมาอ้างอิง ทนายฝั่งมันก็คงสู้ไม่ไหว อีกอย่างอีหนิงมันมีคดีติดตัว ยิ่งมาทำแบบนี้ผิดซ้ำอีกยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ อีป้าแขนขวาเป็นแผลเหวอะหวะครับตอนนี้ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนอีหนิงอย่าให้เอ่ยถึงเลยครับ ผมขอลบมันออกไปจากความทรงจำ รู้สึกผิดขึ้นมามาก ผมคิดย้อนๆดูนะถ้าหากว่ามันกลับมาแล้วผมยอมหลีกทางให้มันนี่มันจะทำแบบนี้ ไหมนะ คงจะไม่ แต่เรื่องอะไรที่ผมจะยอมยกคนที่ผมรักให้มันในเมื่อมันไม่เห็นค่าของเขาเอง เอาเถอะ สรุปมันเสียโฉมไปครับ ไม่สามารถทำได้แม้แต่ศัลยกรรม เพราะเนื้อหนังมันเหวอะหวะเสียไปเยอะเพราะโดนพิษของน้ำกรดกัดเอา แม้แต่หมอมือดีๆก็คงไม่รับปากว่าจะทำได้ มีทางเดียวที่จะทำให้มันสวยเหมือนเดิม เกิดใหม่ไง หึหึ เสียใจนะ แต่อย่าให้ร้าย

"อืม ชั้นเบื่อว่ะแก อยากจะไปพัก"

"แน่ใจเหรอแก เหนื่อย เบื่อก็ลาพักร้อนก่อนสิ"

"นั่นสิแก คุณปีเตอร์จะยอมเหรอ"

เพื่อนสองคนก็ออกความเห็นไปตามประสาล่ะครับ ผมตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าจะยังไง

"บอกแล้ว เขาไม่ยอม เขาจะให้ลาพักร้อนสองเดือน"

"นั่นล่ะแก ไปพักก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

"แต่"

"อย่าแต่เลยแก ชั้นเข้าใจ แกเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะ ไปพักหน่อยก็คงจะดีขึ้นเองล่ะ ไม่ต้องห่วง"

ไม่รู้สิ พักยาวแล้วยังไง มันจะลืมไปเหรอ ไม่หรอกนะ มันแค่จะเลือนๆไป แต่ภาพเหล่านั้นมันยังติดตาอยู่ไม่มีวันจางไปไหนเลย

"เป็นไงบ้างแก"

ผมกับอีพัทนัดกันไปเยี่ยมอีป้าที่โรงพยาบาลล่ะครับ เห็นสภาพมันแล้วก็อดสงสารไม่ได้ นี่อีป้ามันเกี่ยวข้องอะไรด้วยหรือทำไมผลกรรมมันถึงมาฟาดลงที่มัน ทั้งที่มันเป็นคนคอยห้ามปรามไม่ให้ทำร้ายมันเยอะไปเสียด้วยซ้ำนะ แต่ดูเอาเถอะนี่น่ะหรือผลที่ได้ นี่น่ะหรือสิ่งตอบแทน หึหึ

"ยังไม่ตายหรอกแก"

"แหมนะ ปากดีนะยะอีป้า ดีแค่ไหนแล้วมันไม่โดนหน้าเหี่ยวๆของหล่อนน่ะ"

"อีนี่ โดนก็ดีสิจะได้ให้หมอเขาทำศัลยกรรมให้เลย"

"ค่า คงทำได้หรอกนะ ไม่รู้เหรอว่าพิษของน้ำกรดมันแรงแค่ไหน อีหนิงน่ะเป็นอีหน้าผีไปสมใจมันเลยนะแก"

อีพัทพูดขึ้นครับผมนี่ตีแขนไว้ก็ไม่ทัน

"ตายจริง มันแก้ไขไม่ได้เลยเหรอแก"

"แล้วแขนแกหมอเขาว่าไงล่ะยะ"

อีพัทนี่ผมไม่ไหวจะเบรคมันแล้วครับปล่อยมันตามใจเถอะ โตๆกันแล้วน่าจะคิดอะไรได้บ้าง

"หมอเขาบอกอาจจะเป็นแผลเป็น"

"ค่ะหล่อน ตามนั้น นี่แกโดนแค่เศษเสี้ยวของมันนะแก แล้วถ้าโดนเต็มๆอย่างอีหนิงล่ะ ต๊ายไม่อยากจะคิด"

"เวรกรรมเนอะ"

"เวรกรรมที่มันจะมาผลักให้อีนายไง แล้วมันก็รับกรรมไปเอง สมใจแล้วนี่จะได้ไม่ไปกล้าเปรี้ยวใส่ใครอีก คนแบบนี้โดนเองซะบ้างไม่ต้องมีคำบรรยายอะไรมากมาย เข้าใจได้เอง"

ผมไม่มีอะไรพูดครับมันจุกอยู่ในอก ไม่ได้อยากให้มันเป็นไปในรูปแบบนี้นะ เป็นไปได้ไม่อยากให้มันเกิดเรื่องขึ้นแต่แรกเลย มันเริ่มมาจากตรงไหนนะเรื่องราวร้ายๆแบบนี้ มันเริ่มที่ผมสินะ ผมคนเดียว

"อีนายร้องไห้ทำไมแก"

ไม่ไหวครับไม่ได้ดราม่านะ แต่มันกลั้นไม่อยู่ยิ่งคิดไปยิ่งท้อ หัวใจมันอ่อนไหวเหลือเกิน

"แกอย่าเสียใจไปเลยแก เรื่องมันจบแล้วล่ะ คงไม่มีอะไรแล้ว"

"ชั้นก็หวังว่าอย่างนั้นล่ะแก"

ผมได้พักงานสองเดือนสมใจ รออีป้าออกจากโรงพยาบาลเราสามคนก็ตรงไปยังสระบุรีล่ะครับ อีพัทมันไม่อยากไปเหตุผลส่วนตัว ช่างมันเถอะ ไปอยู่ที่โน่นสักพักจิตใจมันคงจะดีขึ้นมาบ้าง

"มาเลยแดนมาอยู่กับแม่ ทำงานกับแม่นี่ล่ะคนกันเองเรื่องค่าตอบแทนไม่ต้องห่วงแม่ให้เต็มที่อยู่แล้ว"

พอคุณนายแม่รู้ก็ดีใจใหญ่ล่ะครับ

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ ผมไม่ได้เรียกร้องอะไรมาก กินอยู่ก็กับคุณแม่ เรื่องค่าตอบแทนไม่เป็นไรหรอกครับ"

"ไม่ได้หรอกจ๊ะ คนงานแม่ก็จ้างเขานะ คนเขาทำงานให้เป็นญาติเป็นเชื้อก็ต้องจ้าง อย่าคิดมาก หลวงพาพี่เขาไปดูห้องพักสิลูก"

อีป้ามันหันมามองผมก่อนล่ะครับ ผมก็พยักหน้า แหมนะทีแบบนี้จะมามองทำท่าถามความเห็น ผมไม่มีความเห็นอะไรทั้งนั้น เพราะว่าผมเองก็ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลย เหอๆ

"แม่ได้ยินข่าวแล้วใจหายหมดเลยนะคุณลูก นี่อีหนิงมันร้ายกาจมากจริงๆ"

คุณนายแม่คงอยากจะคุยกับผมล่ะครับดูท่าแล้ว ลุกขึ้นมากอดผมไว้

"มันจบแล้วล่ะครับคุณแม่ โชคยังดีที่ไม่โดนไปด้วย"

"สิ้นเวรสิ้นกรรมกันเสียทีนะ เฮ้อนะ มันไม่โดนเองมันก็คงไม่รู้ ให้มันโดนแบบนี้ล่ะดีแล้ว สวรรค์ท่านมีตาเห็นไหมคุณลูก"

ถอนหายใจครับ ไม่อยากจะบอกว่าทุกอย่างมันก็เริ่มมาจากผมนี่ล่ะนะ แต่เอ๊ะ ไม่หรอก ใครจะมานั่งกล่าวโทษตัวเองนะ รู้อยู่ว่าผิดแล้วยังไง ผมหยุดแล้วนะ ที่เอาคืนมันเท่าที่เห็นเป็นตัวตนจับต้องได้จริงๆก็มีตบมันนั่นล่ะ ส่วนเรื่องอื่นผมแค่แนะเท่านั้น เอาเงินมาเป็นเหตุจูงใจ ช่วยไม่ได้นะมันจะไม่ทำแบบนั้นก็ได้แต่มันก็เห็นเงินเป็นพระเจ้าเอง เชิดใส่

"จบเรื่องซะทีนะคุณ จะได้อยู่กันอย่างมีความสุขเสียที"

ผมให้สามีมันขับมอร์เตอร์ไซค์ออกมาที่ร้านกาแฟที่เดิมนั่นล่ะครับ ตะวันรอนแดดร่มกำลังดีเชียว ขอไปพักใจกับสามีหน่อยเถอะ

"อืม หวังว่ามันคงจบจริงๆนะแก ไม่ใช่มีใครแหกคุกออกมายิงชั้นตายซะล่ะ"

"บ้าเหรอ ผมไม่ยอมหรอกนะ"

"จะทำอะไรล่ะ ในเมื่อคนมันจะทำ นี่ถ้าชั้นโดนน้ำกรดไปจริงๆ จะเป็นยังไงไม่รู้เนอะ"

"นั่นดิผมก็คิดไม่ออก"

"แล้วแกจะยังเอาชั้นอยู่ไหมล่ะ"

มันเงียบครับ แล้วหัวเราะ

"ถามจริงๆ"

"ไม่นะ ผมคิดว่าผมคงไม่เอาคุณหรอก"

เอ่อ เหอๆ ผมนี่หัวเราะเลยครับ ส่ายหน้าจุกอก พูดไม่ออก

"แต่ผมจะดูแลคุณไปจนกว่าผมจะตาย"

"ไม่หวานหรอกนะ ไม่ได้ใจด้วย แกก็เหมือนคนอื่นๆ"

"อ้าวแล้วคุณล่ะ ถ้าหากผมหน้าโดนน้ำกรด คุณจะยังไเอาผมอยู่ไหมล่ะ"

"เอาสิ ทำไมจะไม่เอา เพราะที่ชั้นเอาแกทำผัวแกว่าเพราะหน้าแกเหรอ เพราะน้องชายแกต่างหาก"

ผมมองลงต่ำ ไม่ว่ามันหรอกนะครับ เพราะถ้าผมหน้าผีขึ้นมาจริงๆ อย่าว่าแต่มันเลย ใครๆก็คงจะไม่แล เหอๆ เรื่องจริง แต่สำหรับผม ไม่สนใจหรอกนะ หน้าผีก็ไม่ต้องขึ้นบนสินะ มุดลงต่ำสิ อ๊าย ในเมื่อมันมีของดีอยู่เนี่ยนะ

"ฮ่าๆ คุณนี่นะ ที่อยู่กับผมเพราะไอ้เจ้านี่หรอกเหรอ"

"แล้วแกล่ะ ที่อยู่กับชั้นเพราะอะไร"

ผมมองหน้ามันครับ คิดว่าจะพูดเล่นๆแล้วนะ แต่มันเสียดใจจังเลย ทำไมมันเคืองใจจังกับประโยคที่มันพูดออกมา ผมเม้มปากแน่น

"คุณ"

"ไม่ต้องมาแตะ ในที่สุดชั้นก็รู้ว่าแกคิดยังไง"

"เอ่อ ผมล้อเล่น แหมคุณ ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ"

"คนที่โดนมันน่าจะเป็นชั้นนะ เรื่องมันจะได้จบ ไม่น่ามาเลย"

ผมสะบัดหน้าหนีครับ งอนจริงๆนะ ไม่ได้แอ๊บ ผมจะเดินหนีไปนั่นล่ะครับ แต่มันดึงแขนไว้

"คุณผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ผม เอ่อ ผม"

"พอเถอะ ชั้นจะกลับกรุงเทพฯ"

"ไมได้นะ ผมไม่ยอมหรอกนะ คุณจะกลับทำไม"

"สนใจเหรอ ปล่อยได้ไหม"

"ไม่ปล่อย ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนั้นนะคุณ ฟังผมก่อนสิ คุณงอนเหรอ"

"เอองอน พูดอะไรคิดบ้างสิ"

"อ้าวก็คุณถามเองอ่ะ ผมบอกไปตามความจริง"

"ฮึ เห็นไหม แกมันก็มองคนแค่ภายนอก นี่ถ้าชั้นแก่ตัวไปแกก็คงไม่แตะตัวชั้นล่ะสิ ใช่ไหม"

ผมแว้ดเสียงใส่มันน้ำตาไหล อ๊าย แอน ทองประสมเข้าสิงร่างอีกแล้ว

"ฮ่าๆ คุณงอนแล้วตลกดีนะ"

"กรี๊ด ไอ้บ้า ชั้นไม่ตลกนะ ปล่อยชั้น"

"ที่ผมบอกว่าผมจะไม่เอาคุณน่ะ ผมหมายถึงผมจะไม่ล่วงเกินคุณไง ถ้าคุณโดนน้ำกรดจริง ผมว่าคุณก็คงจะเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย แต่ผมไม่ได้บอกนะว่าผมจะทิ้งคุณ เมื่อกี๊ได้ยินคุณพูดแล้ว ว่าถ้าผมโดนคุณก็ไม่สนใจ ผมเพิ่งจะรู้เหมือนกันอ่ะ ว่าคุณไม่ได้สนใจที่หน้าตาผม ผมขอโทษนะ เพราะผมคิดว่าถ้าคุณโดนคุณคงอาย คงไม่กล้าขอมีอะไรกับผม ถ้าคุณกล้าผมก็เอานะ"

"ไอ้บ้า"

เขกหัวมันสิครับ อารมณ์เสีย อ๊าย นี่ผมเขกหัวสามีเหรอเนี่ย กรี๊ด ลืมตัว

"อ่า เขกหัวผัวอ่ะ"

"ผัวมันไม่ตามใจนี่ อย่ามาคิดนะว่าพูดแบบนี้แล้วชั้นจะหายงอนน่ะ"

"อ้าว แล้วให้ทำไงอ่ะ ผมง้อไม่เป็นอ่ะ"

"ฮึ ไม่รู้"

"ผมรักคุณมากนะ รู้ไหม"

"รู้ ไม่ต้องมาพูด ไม่ได้ผล"

"อ้าวนะ แล้วให้ผมทำไงเนี่ย"

"กลับนะ ซื่อบื้อ"

"อ้อ งั้นป่ะ ตรงทางเข้าหมู่บ้านมีป่าละเมาะอยู่ มีกระท่อมด้วย น่าจะได้"

"บ้าเหรอ"

อ๊าย หน้าแดงเลยผม อิอิ มันรู้ด้วยล่ะ ผมจะง้อยากอะไรเนอะ แค่นี้ล่ะที่ต้องการ ไม่ต้องสรรหาคำหวานอะไรมาถวายหรอกนะ ไม่ปลื้ม อิอิ แค่พาไปทำแบบนั้น อ๊าย ก็พอแล้วหายงอนไปนานเลยล่ะท่านสามี อิอิ ไปเล้ยพาไปอย่าช้า

"ไม่ไปเหรอ อ้าวแล้วทำไงล่ะทีนี้"

"ไปสิ เร็วๆ เดี๋ยวมันค่ำ"

กรี๊ด อารมณ์เสียพูดไปแล้วครับ เดินออกไปก่อนมันสิ อายเหมือนกันนะเนี่ย

"คนเรานี่น้า อยากก็ไม่บอกดีๆ มาทำเป็นงอน เดี๋ยวจัดให้สองดอกเลยนี่"

เม้มปากครับ ผมนะ อิอิ

"ให้จริงเถอะ"

โฮะๆ ลั่นล้าปาจิงโกะที่สุด สองรอบๆ จะไหวไหมเนี่ยนายพล อิอิ สู้ว้อยจะได้หายงอน สามีมันก็พาขับมอร์เตอร์ไซค์กลับเข้าบ้านล่ะครับ ทางเข้าหมู่บ้านมันเป็นป่าละเมาะไม่ค่อยรกเท่าไหร่ มีกระท่อมด้วยนะ แสงแดดยามเย็นสีส้มๆฉายแสงฉาบร่างของเรา ผมกระชับกอดเอวของมันแน่นกว่าเดิม มันเองก็เอามือข้างซ้ายมากุมมือผมที่เกาะอยู่เอวมันไว้ พลันรื้นน้ำตาผมก็ไหลออกมา ขอหยุดมันไว้แค่นี้ได้ไหมหัวใจ ขอหยุดไว้กับคนๆนี้เพียงคนเดียว รักมากเหลือเกิน ไม่รู้ว่าจะต้องให้ผ่านอะไรอีกมากมายสักเท่าใดแต่ก็ขอพักใจไว้กับเขาคนนี้ เถิดนะ


                                     อวสาน

เขียนโดย อิ๊กกี้

Ps. จบแล้วคร้าบ กว่าจะจบเนอะ อิอิ แรงๆๆๆๆๆๆ ไม่รู้ว่าเขียนเรื่องแนวนี้ได้ยังไง ไม่เข้าใจตัวเอง เพราะคนเขียนเป็นคนเรียบร้อย สงบเสงี่ยม ม๊ากก อิอิ

ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามมาโดยตลอด จะขัดใจไม่ขัดใจ ถูกใจไม่ถูกใจยังไงก็ขออภัย เพื่อความบันเทิงน้า จุ๊บๆๆ
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับสิ่งที่ผมพยายามจะสื่อออกไปนะครับ


หนังสือเดี๋ยวขอบทสรุปก่อนครับ น่าจะเร็วๆนี้ พร้อมการแก้ไขใหม่ในเรื่องและตอนพิเศษ เอ็นซีเห็นภาพอะไรแบบนี้ แว้กกก อิอิ ยังไงก็อุดหนุนเค้าด้วยน้า ถ้าทำหนังสือเรื่องนี้จะเป็นเรื่องแรกที่ทำเลยน้า เปิดซิง อิอิ เดี๋ยวมาอัพเดทอีกทีคร้าบ

สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่าน ขอบคุณมากสำหรับแฟนๆที่สละเวลาเมนต์ให้กำลังใจ ขอบคุณจากใจ

ภาคสองเป็นเรื่องของต้อมครับ อิอิ ชื่อเรื่องมาแล้ว อยากรู้ไหมอ่า อยากรู้ต้องซื้อหนังสือน้า เหอๆ แอบงก

รักทุกคนคร้าบ เจอกันเร็วๆนี้