(ต่อครับ)
ตอนที่ 6 ทอมขับรถไปก็คอยเหลือบตามองคนที่นั่งข้างๆ ดวงตากลมโต กับจมูกรั้น ยิ่งเวลาพูดไปด่าไป กับท่าทางดื้อสุดฤทธิ์แบบนี้ ทำไมยิ่งนับวันยิ่งแรงกว่าเดิมมากขึ้นเรื่อยๆนะ
ชาร์ลที่เป็นพี่ชายของชุน ไม่ได้พาเพื่อนๆ มาบ้านบ่อยครั้งนัก หากแต่จะไปสุมกันอยู่ที่บ้านเพื่อนคนอื่นมากกว่า เพราะชาร์ลเกรงใจแม่ที่ตอนนั้นกำลังป่วยหนัก
แต่หลังจากที่แม่ตายตอนช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย ไม่นานพ่อก็แต่งงานใหม่กับลินดา ผ่านการชักนำของเพื่อนนักธุรกิจ
ในมุมของลินดาอาจพอเข้าใจได้ว่าการต้องแต่งงานกับคนอายุคราวพ่อ ทำให้รู้สึกเหงา หรือช่องว่างระหว่างวัยอะไรแบบนั้น
แต่การมายุ่งกับลูกเลี้ยงนี่ เป็นเรื่องผิดศีลธรรมขั้นร้ายแรง!
“ชุนไม่เคยคุยกับชาร์ล เรื่องลินดาเลยหรือ”
ดวงตากลมๆ ตวัดมามองแล้วหันไปมองทางอื่น
“ไม่อ่ะ บอกไปก็ไม่มีใครเชื่อผมอยู่ดี”
คนที่กำลังขับรถถอนหายใจแรงๆ แต่อีกคนหัวเราะแปลกๆ
“หยั่งกะตัวเองดีกว่าลินดานักนี่”
“ก็ดีกว่าร้อยเท่าละน่า” ทอมทำท่ามั่นใจ
“เหรอไม่ทันไรก็จูบ แล้วก็นับเลขมั่วตลอด” ชุนทำท่านับนิ้ว “วันแรกกี่ครั้งนะ”
“2”
“เออ 2 วันนี้ก็อีก 2 หรือ 3 หว่าแค่ 2 วันผมโดนจูบไป 4-5 ครั้งเชียวนะแมร่ง!”
“ด่าอีกแล้ว จอดรถจูบกันอีกสักทีดีมั้ยเนี่ย” คนขับรถทำท่าชะโงกมองหาที่จอดรถจริงๆ ติดแต่ว่าช่วงหัวค่ำนี่ ที่ไหนก็เต็มไปด้วยรถทั้งนั้น
“พ่อเป็นผบ.ตร.หรือไงนึกจะจอดที่ไหนก็จอด”
“โห......เล่นถึงพ่อเลยเหรอ” ทอมทำท่าโมโหแบบไม่จริงจัง มองคนที่ทำปากขมุบขมิบ “ด่าแหงๆ จอดรถดีกว่า”
“ไม่ด่าแล้ว!” ชุนร้องตะโกนลั่นรถ “กลับบ้านๆๆๆๆ”
แ่ต่ไม่ถึง 5 นาทีคนขี้โมโหก็บ่นต่อ "น่าจะส่งกลับไปเรียนเตรียมประถมใหม่ แค่้นับเลขก็ยังนับไม่ถูก สายการบินนี้เจ๊งแน่"
มัวแต่บ่นไม่ได้ดูเลยว่า รถกำำลังติด
ใ่้ช่..รถหรูจอดสนิทอยู่บนถนน คนขับรูปหล่อแค่้หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ คนกำลังบ่นอยู่หันไปมองรอบตัวแล้วทำตาโต รีับยกมือปิดปากทันที
มือใหญ่ๆ เอื้อมมาโยกหัวคนขี้หงุดหงิดไปมา “ตัวแค่นี้ขี้โมโห”
“มันเกี่ยวอะไรกับตัวเล็กหรือตัวใหญ่”
“ก็ถ้าตัวเล็กแล้วขี้โมโห เวลามีเรื่องชกต่อยก็เสียเปรียบ วิ่งหนีไม่ทันไง” ทอมยังคงไถลเอาตัวรอดต่อไปได้อีกครั้ง
จนกระทั่งจอดรถที่นอกเขตรั้วบ้านแล้วหนุ่มตัวเล็กหันไปเปิดประตูจะลงรถ ทอมถึงได้ถามต่อ
“ให้พี่ลงไปส่ง”
“นี่ก็ส่งแล้วไง”
“เผื่อลินดาดักอยู่”
“ก็ช่างแมร่ง! มันก็ดักถามโน่นถามนี่อยู่ทุกวัน ไม่ต้องตอบ เดินเข้าห้องไปเลย จบ!”
ทอมมองตามคนที่เดินลงจากรถแล้ว เปิดประตูรถฝั่งของตัวเอง กดล็อครถขณะที่เดินตามเข้ามา ชุนแค่หันมามอง
“รับจูบมาแล้วก็ต้องทำงานสิ” ทอมบอกพลางยักคิ้ว ทำให้ชุนยักไหล่เป็นคำตอบ
ถ้าการหลบหน้าแล้วจบ ไอ้ดื้อชุน คงไม่หาเรื่องถ่วงเวลากลับบ้าน ยอมไปรออยู่ที่ทำงานของทอมแน่ๆ
“พี่นี่แต่งเรื่องโคตรๆ จำได้ไงเนี่ยว่าพูดอะไรออกไปมั่ง” ชุนหันมาถาม
“ไม่ได้แต่งเรื่อง แต่มันคือศิลปะของการเล่าเรื่องครึ่งเดียว”
ชุนทำปากเบี้ยว ๆ จนตัวโตที่เดินมาข้างๆ หมั่นไส้ขยี้ผมเบาๆ “ลองทวนดูสิ อันไหนที่พี่โกหก ไม่มี”
เด็กหนุ่มหันมาทันที เพราะมีอยู่ประโยคหนึ่งที่โกหกแน่ๆ แต่พอจะพูดออกไป ก็นึกขึ้นได้ว่ามันอาจกลายเป็นเข้าตัว ว่าคิดเข้าข้างตัวเองอยู่...งั้นก็..เงียบไปดีกว่า
ลินดาเดินออกมายืนรออยู่ที่ชานระเบียงหน้าบ้านอย่างที่ชุนบอกจริงๆ ดวงตาของแม่เลี้ยงจ้องมองเหมือนพยายามจับผิด
“ทำไมกลับค่ำนัก”
“ผมพาน้องไปทานข้าวน่ะครับ” ทอมชิงตอบก่อนน้องเหมือนเคย
“คุณจะคบกันเปิดเผยเลยหรือไง” ใบหน้าที่เคลือบไว้ด้วยเครื่องสำอางหันมา
“ก็พอหลบซ่อน แล้วทำให้น้องเดือดร้อน เราก็เลยคิดว่า อย่างน้อยที่สุดเราก็ไม่ควรปิดบังญาติผู้ใหญ่น่ะครับ”
ลินดาหันไปมองเด็กหนุ่มที่เอาแต่มองคนตัวโต ดวงตากลมเต็มไปด้วยแววสนุกสนาน
“ถ้าท่านประธานรู้เข้าจะว่ายังไง”
“เรื่องไหนครับ” ทอมถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เรื่อง.......” ลินดาอึกอัก
“ผมไม่พูดเรื่องคุณ ตราบใดที่คุณไม่รบกวนเค้า”
“ท่านประธานไม่มีวันยอมรับว่าลูกชายเขาเป็นเกย์หรอก”
“แล้วจะให้ยอมรับเรื่องแม่เลี้ยงไล่ตามลูกเลี้ยงหรือครับ”
มือเล็กๆ เอื้อมมาคว้ามือใหญ่ไว้แน่น
ชุนไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น
แต่นั่นเป็นการแสดงออกที่ทำให้ลินดาเม้มริมฝีปากแน่น
ทอมหันมามองคนตัวเล็กแล้วบอกให้กลับไปพักผ่อน
“พรุ่งนี้เจอกันนะ”
ชุนพยักหน้าแล้ววิ่งตื๋อเข้าบ้าน ทิ้งให้ทอมทำหน้าที่ต่อไป
“แอบคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
ทอมทำท่าเอียงคอนึก แล้วก็บอกผ่านๆ “ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่เจอกันที่บ้านนี้ ก็เจอกันอีกเรื่อย ๆ แล้วกลายเป็นผมขาดเขาไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
ลินดาทำเสียงขึ้นจมูก “อีกไม่กี่เดือนชุนก็จะต้องไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว”
“เรียนก็เรียนสิ” ทอมทำท่าไม่สนใจ “ว่าแต่ลินดาเถอะ ที่ไล่ตามลูกเลี้ยงจนไม่เกรงใจสามีเนี่ย ก็เพราะกลัวว่าเขาจะไปเจอกับเด็กสาวใสกิ๊กที่เมืองนอกล่ะสิ”
“แล้วเธอล่ะไม่กลัวหรือไง” ลินดาย้อน ทั้งที่ในใจตอบว่า ถูกต้องตามที่ทอมบอกมาทุกอย่าง
“ทำไมต้องกลัว ผมรักของผมมากกว่าที่ลินดามองเห็นก็แล้วกัน”
เสียงประตูบ้านเปิดออก กับรถหรูคันใหญ่แล่นเข้ามา ทอมทำความเคารพผู้อาวุโสแล้วทักทายตามมารยาท จนกระทั่งทอมกลับไป พ่อถึงได้มาเคาะประตูห้องนอนเรียกชุน
----จบตอนที่ 6----
ผมรู้ว่าตอนนี้มันช่างน้อยนิด แบบตอนเขียนก็ว่าโอแล้ว แ่ต่พอแบ่งตอนแล้วก็เป็นอย่างนี้อีกละ
TOMMY PRICE
SHUN NAKATOMO
ขอบคุณมากครับที่ติดตาม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
