(ต่อครับ)
ตอนที่ 15
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด การมาเที่ยวทะเลในครั้งนี้ คือการย้ายที่มาคุยงานกัน เพราะราวๆ 6 โมงเย็นรถหรูหลายคันก็เข้ามาจอด กลุ่มชายหนุ่มรุ่นใหญ่ทั้งหลายย้ายที่ไปพูดคุยกันในบ้าน ปล่อยให้ที่เหลือสนุกสนานกับการปิ้งย่างอาหารทะเลและบาร์บีคิวอยู่ที่สนามหน้า
เด็กๆ ลูกพี่ไทค์กับพี่เท็ด อาจดูวุ่นวายเพราะแท็คทีมกัน 5 คนแต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่เท่าไหร่ เพราะแต่ละคนต่างก็รู้หน้าที่ ถึงเวลากินก็กิน เพื่อที่จะได้ไปเล่นต่อ
ไม่นานชุนก็กลายเป็นหัวโจก
สามทุ่มเศษๆ เหล่าลิงน้อยก็พากันเล่นจนหมดแรงแต่คุณแม่ทั้ง 2 คนก็กลับไม่กล้าพาเด็กๆกลับไปนอนที่บ้านใหญ่
…ก็นะ..ธุรกิจใหญ่โตกันทั้งนั้น ครอบครัวต้องอดทนสิ...
แต่ว่า............
ไอ้ดื้อชุนส่งยิ้มกว้าง แล้วร้องตะโกน
“เอาห้องนอนของเราคืนมา!....”
เหล่าสมุนไม่รู้เรื่องด้วยพากันวิ่งตามเข้าบ้าน ผ่านกลุ่มเจรจาขึ้นไปห้องนอนภายในเวลาไม่ถึง 2 นาที
จัดการอาบน้ำเอาเด็กๆ เข้านอน โต๊ะเจรจาก็ยังไม่เสร็จสิ้น ชุนเดินผ่านลงมาเฉยๆ แต่ดวงตากลมๆ ยังอุตส่าห์ไปสะดุดที่คนตัวโตคิ้วเข้ม ที่กอดอกแน่นจ้องมองเอกสารข้างหน้า
....จะมองให้มันทะลุไปเลยหรือไงน่ะ...
ชุนออกมานั่งฟังสะใภ้ทั้ง 3 คนคุยเรื่องเด็กๆ จากเรื่องหนึ่งไปเรื่องหนึ่ง เกือบ 5 ทุ่มประตูบ้านใหญ่ถึงเปิดออกเหล่าสะใภ้ทั้ง 3 ก็ลุกไปส่งคู่เจรจากลับ
เด็กหนุ่มหันมามองคนที่ส่งยิ้มกว้างมาตั้งแต่ไกล
“เอาของกินของเราคืนมา”
“เหอะ เหลือแต่เปลือกกุ้งเอามะ”
พี่ท็องค์เดินเลยไปที่ถังเบียร์แล้วหยิบออกมาแจกจ่าย ส่วนพี่ทิลรื้อของสดจากในถังมาย่างต่อ
“ตกลงพรุ่งนี้ไปเล่นบันจี้จั๊มมั้ย” พี่เท็ดถามขึ้น
ชุนกลับทำหน้าเบี้ยวๆ “ไม่อ่ะ”
“โห ปอดว่ะ” ทอมแซวขณะที่ก้าวข้ามเก้าอี้ แล้วจับคนบ่นขึ้นนั่งตัก
“ไรวะเนี่ย ไปนั่งตัวอื่น”
“นั่งตัวอื่นก็ไม่ได้แกล้งน่ะสิ”
“ไอ้นกกระยางโรคจิต ยีราฟป่วย ผักกาดเน่า!”
แม้แต่พี่ชาร์ลกับพี่โรสยังหมดความสามารถในการกลั้นเสียงหัวเราะคำด่าที่คนด่าก็ช่างสรรหามาด่าได้เรื่อยๆ
ทอมก้มหน้าหอมแก้มใสเต็มปอด
แต่พี่ชาร์ลยังไม่ทันจะร้องทักการกระทำอุกอาจต่อหน้าที่คุณพี่ชาย
คนที่โดนหอมแก้มต่อหน้าพยานเพียบก็ง้างนิ้วบีบจมูกโด่งๆ ไว้แน่น
“โอ๊ะๆ”
“โรคจิตจริงๆ ด่าไม่มียุบ ทุบไม่มีถอย”
พอคลายมือออกก็ลุกขึ้นดื้อๆ “ไปนอนแล้ว”
ทอมหัวเราะตามหลังมา แต่พี่ท็องค์รีบเตือน
“พี่ทอม จะพาน้องไปดูปลาไง”
“เออใช่”
ทอมรีบลุกมาดึงมือน้องออกไปทางชายหาด ส่วนพี่ชาร์ลหันไปถามกับพี่น้องคนอื่นว่าดูปลาอะไรที่ไหนกันตอนนี้ อีกคนที่สนใจเหมือนกันก็คือพี่โรส
แต่ว่า....นะ....มันไม่เหมาะอย่างแรงที่จะตามไปด้วย....ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน...
“ต้องไปไกลแค่ไหนเนี่ย” ชุนปล่อยให้ทอมเดินจูงมือไปทางที่มีโขดหินยื่นลงไปในทะเล แล้วปีนขึ้นไปที่ด้านบนก้มลงมองมาในแอ่งน้ำ........
ผิวทะเลเป็นเลื่อมพรายยามเมื่อแสงจันทร์ส่องกระทบ ปลาตัวเล็กตัวน้อยมากมายรวมอยู่แน่นขนัด
“โห....” ชุนตาค้าง แล้วหันมามองคนที่พามา “มันมาจากไหนอ่ะ”
ทอมยิ้มกว้าง เพราะรู้ว่าคนถามก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ
เมื่อเหลียวมองออกไปด้านนอกยิ่งไม่มีสักตัว ทั้งหมดเข้าไปรวมกันในแอ่งหินนั้น
“เดี๋ยวพอเลยเที่ยงคืน พระจันทร์ลอยพ้นไม่มีเงาในช่องนี้ ปลาก็กลับออกทะเลไปหมด”
“โห....” ชุนยังคงพูดได้คำเดียว แต่ดวงตาพราวที่ส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มทำให้คนที่เฝ้ามองรู้สึกถึงหัวใจฟูๆ กับความสุขเปี่ยมล้น
ชุนรอจนพระจันทร์ขึ้นสูง เงาของโขดหินหมดไปจากแอ่งน้ำปลาก็หายออกไปหมดอย่างที่พี่ว่าจริงๆ
เมื่อเดินกลับมา กลายเป็นพี่ทิลกับพี่ท็องค์ที่นอนกอดหมอนจิบเบียร์ดูบอลอยู่หน้าโทรทัศน์
ชุนหันมามองหน้าอีกคนที่เดินตามขึ้นมา โดยอ้างว่าจะมาอาบน้ำนอน
แต่พออาบน้ำเสร็จออกมา ใครคนนั้นกลับมานั่งอยู่บนเตียง
ชุนสวมกางเกงนอนขายาวเพียงตัวเดียว ผ้าขนหนูผืนเล็กพาดคออยู่ กับผมที่เปียกชื้น
“สระผมอีกแล้วเหรอ วันนึงสระผมกี่ครั้งเนี่ย” ทอมพูดเรียบๆ ดึงมือคนที่ยืนอึ้งอยู่หน้าห้องน้ำมานั่งบนเตียงแล้วนั่งซ้อนหลังเช็ดผมให้
“มันติดน่ะ เวลาอาบน้ำก็สระผมไปด้วยเลย”
ทอมเช็ดผมให้จนแห้งก็โยนผ้าลงตะกร้าใบเล็กแล้วกอดไว้แน่น
“ง่วงหรือยัง”
ชุนพยักหน้า “พี่...กลับไปนอนห้องสิ”
ทอมลุกขึ้น โดยที่ดึงมือน้องให้ลุกตามไปด้วย “หลับฝันดีนะครับ”
**-**
เสียงเอะอะโวยวายเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำข้างบ้านทำให้ทอมลืมตาตื่นขึ้นในห้องนั่งเล่นหน้าทีวี เหมือนคืนก่อน พอลุกแล้วก็เดินออกมาดูสักหน่อย
นั่นไงต้นเสียงโวยวาย เป็นหัวหน้าแก๊งค์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
เอียงคอมองซ้ายมองขวา คนที่เล่นน้ำอยู่เหมือนรู้ทันความคิดไงไม่รู้ รีบร้องตะโกนบอก
“กางเกงว่ายน้ำพี่เมลซื้อให้ เซะซี่ สุดจาย~~~”
คนตัวโตกลายเป็นยืนเท้าเอวหรี่ตามอง รู้สึกเหมือนมุมปากจะกระตุกไงไม่รู้ ส่วนพี่เมลคนซื้อให้นั่งกลับหัวเราะอารมณ์ดี
“ขึ้นมาเลย”
“ม่าย~~~~เซะซี่ เซะซี่~~~”
“เออ งั้นอยู่ในนั้นนะ” ทอมทำเป็นเข่นเขี้ยว มองหาที่นอนต่อข้างสระว่ายน้ำ
คนที่อยู่ในสระหาได้สนใจไม่ เล่นน้ำกันต่ออีกสักพักเด็กๆ ก็ต้องขึ้นจากสระ ขณะที่อีกคนว่ายน้ำต่ออีกไม่กี่รอบก็ขึ้นจากสระมาหาคนที่หลับอยู่ แกล้งสะบัดผมใส่จนคนหลับเพลินสะดุ้งตื่น
“เฮ้ย!”
คนแกล้งหัวเราะร่วนคว้าผ้าขนหนูได้ก็วิ่งหนีเข้าบ้าน แต่คราวนี้กลับโดนตามเข้ามาถึงในห้องนอน
“ออกไปเลยนะ” ชุนชี้บอกคนที่ไม่รู้ไม่ชี้ตามเข้ามาด้วย
“เดี๋ยวสิ ดูกางเกงก่อน”
ทอมทำเป็นจ้องมองกางเกงว่ายน้ำที่ชุนบอกว่าเซ็กซี่สุดใจ
ก็กางเกงว่ายน้ำธรรมดานี่แหละ ไม่ได้เป็นจีสตริง หรือว่ายาวถึงเข่าสักหน่อย
แต่ว่าไอ้วิธีการจ้อง แบบนี้มันทำให้อีกคนหน้าร้อนผ่าว
“ไอ้หมาทะลึ่ง ออกไปเลย”
ทอมยังคงยิ้มเจ้าเล่ห์ ก้าวเท้าเข้าหา ชุนหมุนตัววิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูดังโครม
ดังพอๆกับเสียงหัวใจของตัวเอง
อาบน้ำเสร็จก็หาเรื่องอู้อยู่ในห้องตัวเอง จนมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น บางอย่างในใจบอกว่าคนนั้นน่ะแหละที่มาตาม พอเปิดประตูออกมาก็จริงๆ แหละ
ไม่รู้จะเดาจะทายไปทำไม
ชุนเบี่ยงตัวจะเดินสวนออกมาจากห้อง แต่กลับโดนผลักกลับเข้ามาใหม่
เท้าที่ก้าวถอยชนกับปลายเตียงแล้วกลายเป็นนั่ง จากนั่งก็กระเถิบถอย แต่อีกคนตามมาคร่อมตัวทันที
.....ไม่มีคำพูด....
ริมฝีปากที่กดจูบกับปลายลิ้นที่แทรกเข้าหา ปลายนิ้วแตะที่แก้ม แล้วลากลงมาตามแนวแขน แล้วประสานมือไว้
ปลายลิ้นหวานที่ได้แต่โอนอ่อนให้อีกคนม้วนดูดได้ตามใจ ตอบโต้กลับ พร้อมเสียงครางเบาๆ ในลำคอ
นิ้วเล็กๆ ที่บีบประสานมือพี่ไว้แน่น ทำให้พี่ถอนริมฝีปากลากมาที่แก้มแดงเรื่อ จูบย้ำจนแก้มใสแทบช้ำถึงได้ยอมย้ายที่มาลำคอขาว
มืออีกข้างของพี่เลื่อนมากระชับที่ต้นขาแล้วบีบนวด แต่ชุนคว้าข้อมือไว้ ทั้งยังคงพยายามรั้งไม่เลื่อนขยับไปไหน
“หิวหรือยัง ไปกินข้าวกันเหอะ”
“กินอยู่” ทอมงึมงำอยู่ที่ลำคอขาว แล้วตัวคร่อมไว้
ชุนแตะปลายนิ้วที่ใต้ใบหูของพี่
“ผมเซะซี่แล้วอดใจไม่ไหวใช่ป่ะ”
ทอมยิ้มหวาน หัวเราะหึหะ “เซะซี่มาก ยิ่งขาขาวๆนะ”
“เย๋ย ไม่เอาๆ” ชุนหน้าแดงจัด รีบปิดปากพี่ไว้แน่น
...ไม่น่าเริ่มเปิดประเด็นนี้เลยกู รู้อยู่ว่าลามกสู้ไม่ไหวยังไปท้าอีก...กูหนอกู..
“ไอ้หื่น”
ทอมหัวเราะเบาๆ จูบกลางฝ่ามือที่ปิดปากอยู่แล้ว ดึงมือน้องให้ลุกขึ้นตาม
“ไปกินข้าวกันดีกว่า วันนี้จะพาไปเที่ยวสวนใกล้ๆ ก่อนกลับ”
*-*-*จบตอนที่ 15-*-*-*
ขอบคุณที่ติดตามครับ
ไจฟ์
หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away." (อ่าน 308864 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก