หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[from_mars]

ชุนยังมีคำด่าน่ารักๆ ตลอดเวลา...น่ารักชะมัด...
พี่ทอมคะ...ชักจะห้ามใจยากแล้วนะคะ เห้อ...อ่านไป จิกหมอนไป 555
รออ่านตอนหน้าครับผม

[pita]

มารอ พี่ไจฟ์ไปไหนหว่า

[samsoon@doll]

คิดถึงไจฟ์ 

[namtaan]

พี่ทอมไม่มาคิสน้องชุนสองวันแล้ว

น้องไจฟ์สบายดีหรือเปล่าคะ
 

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)


ตอนที่ 19  

เมื่อค่ำลงทอมขับรถคันเดิมมาจอดเทียบถึงหน้าบันไดบ้านเหมือนเคย ผิดที่ครั้งนี้มีลินดายืนหวานท่าทางเห็นใจชุน แต่ส่งยิ้มแฝงเลศนัยท่าทางไม่เป็นมิตรให้กับทอม
“ท่านประธานรออยู่ข้างใน”
ทอมยิ้มกว้างหันมาหาชุนที่เงยหน้าขึ้นมองพี่แล้วเดินเข้าบ้านมาด้วยกัน
....หัวใจในอกบาง กำลังเต้นแรง....

พ่อรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นในบ้าน แต่เมื่อชุนจะเดินเข้ามาในห้องด้วย พ่อก็กลับบอกว่าต้องการคุยกับทอมก่อน ชุนเลยกลับขึ้นไปบนห้องนอน เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับลงมาใหม่ พ่อยังคุยกับทอมอยู่ในห้องท่าทางเคร่งเครียด ด้วยกันทั้งคู่
ก็น่าอยู่หรอก พาลูกเขาหายไปข้ามวันข้ามคืน แต่อันที่จริงชุนก็เคยไปนอนบ้านเพื่อน ไม่เห็นพ่อจะพูดอะไร แต่ที่ครั้งนี้พ่อต้องพูดก็เพราะว่ามันไม่เหมือนกัน

ชุนเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ยาวข้างสระว่ายน้ำ แรกก็กะว่าจะนั่งหันหน้าเข้ามาในบ้าน แต่ก็เปลี่ยนใจนั่งหันหลังดีกว่า จะได้ไม่ดูเป็นการกดดันพ่อกับพี่มากเกินไป

......จะเป็นยังไงก็ให้เป็นไป.....
......จะเดินหน้าหรือหยุดแค่นี้.....
…....ไม่ได้คิดว่าไอ้ดื้อจะกลับตัวกลับใจเป็นลูกที่ดีเชื่อฟังพ่อหรอก แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่จู่ๆ คำว่าแล้วแต่พ่อมันก็เข้ามานั่งพองตัวจนคับสมอง....

“ชุนจ๊ะ” เสียงอ่อนเสียงหวานดังขึ้นข้าง ๆ
ชุนไม่ได้ลุกเดินหนี และก็ไม่ได้หันไปมอง
....เหนื่อย....
ลินดาเข้ามานั่งเบียดอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดียวกัน แล้วก็พูดอะไรก็ไม่รู้ แต่มันไม่ได้เข้าหูเลยสักคำ
ชุนถอนหายใจยาว
“เบื่อมั้ย”
ชุนถามทั้งที่มองน้ำในสระ
ลินดากอดแขนชุนไว้ แต่เด็กหนุ่มไม่ได้สะบัดออก
“ผมเบื่อมากเลย”
“ชุนอยากได้อะไรล่ะ ชั้นทำให้ได้ทุกอย่างจริงๆนะ”
“ดีกับพ่อผมบ้าง”
“ชั้นก็ดีกับท่านประธาน”
“บอกว่ารักผม แปลว่าทำดีกับพ่อผมแล้วเหรอ” ชุนยังพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ลินดามองไม่เห็นหรือว่าผมหนีลินดามาตลอด เลิกเรียนก็ไปบ้านเพื่อน ดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียวฆ่าเวลาไปวันๆ ไปซัมเมอร์ไปเข้าค่าย”
“ชุน”
“ผมเคยทำดี พูดดีๆ กับลินดาหรือ รักผมได้ยังไง แค่เห็นหน้าตาผมก็รักผมแล้วเหรอ ทำไมมันง่ายจัง”
“ชั้นรักชุนจริงๆนะ ไม่ว่าชุนจะเป็นยังไงชั้นก็รัก”
“ท่องจำอยู่ทุกวันว่ารักผม แต่จริงๆแล้วมันใช่หรือเปล่า”
“ทอมมันบอกอะไรชุน”
ชุนถอนหายใจเหนื่อยๆ
“ที่ลินดาท่องอยู่ทุกวันว่ารักผม ฟังผมด่าอยู่ทุกวัน ไม่ทำให้ลินดากลายเป็นนางเอกไปได้หรอก”
“ชุน” เสียงของลินดาดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงกว้างใหญ่ของอีกคนที่ด้านหลัง
ชุนและลินดาหันไปมอง พ่อกำลังเดินออกมาพร้อมกับทอม
ลินดาปล่อยมือออกจากแขนของชุนเหมือนสัมผัสของร้อน
ขณะที่สีหน้าท่าทางของพ่อเหมือนได้เห็นและได้ยินบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ควรได้ยิน

“ลินดา มาคุยกับผมหน่อย” พ่อเรียกด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
หญิงสาวหันมามองชุน แต่ชุนมองทอมแล้วเดินหนีไปที่สระว่ายน้ำอีกด้าน ทอมได้แต่เดินตามมาเงียบ ๆแล้วคว้าข้อมือแล้วดึงมากอดไว้
“เก่งมาก”
“อะไร” ชุนเงยหน้าขึ้นมอง
“ก็ชมไงชุนเก่งมากไม่ใช่อารมณ์”
“ใช้สิอารมณ์เซ็งโคตร เบื่อจะพูดไง”
ทอมยิ้มกว้างขณะที่ลูบหลังเบาๆ
“ผมไม่อยากให้พ่อได้ยินเลย ยังไงเวลาที่ผมไม่อยู่ก็มีแต่ลินดาที่อยู่ดูแลพ่อ”
“พ่ออาจรู้มานาน แต่รอเวลาที่จะจัดการให้มันเด็ดขาดเท่านั้น”
ชุนเงยหน้ามองคนรูปหล่อ แล้วพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง “ผู้ใหญ่ วางหมากไม่รู้กี่ชั้นเหมือนกันหมด”
คนโดนเหมารวมได้แต่หัวเราะ....ก็นั่นแหละ...ถูกต้องอย่างที่โดนบ่นน่ะแหละ..
“พ่อว่าไงมั่ง”
“บอกว่า......” ทอมก้มหน้า ถอนหายใจ
ชุนกัดริมฝีปากแน่น ทำให้พี่รีบแตะริมฝีปาก
“ไม่กัดปากสิครับ”
“ก็.....พี่กลับเถอะฮะ เดี๋ยวผมขึ้นไปทำการบ้านแล้วก็จะเข้านอนแล้ว”
ชุนเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง
....ใจหาย...
“ไม่อยากรู้เหรอว่าพ่อบอกว่าอะไร”
ชุนส่ายหน้า ดึงมือพี่เดินอ้อมจากสระว่ายน้ำไปที่หน้าบ้าน
เมื่อลับมุมของตัวบ้าน ไม้ใหญ่บดบัง ทอมคว้ารวบเอวบางไว้ อีกมือช้อนที่ด้านหลังคอแล้วกดริมฝีปากลงหาริมฝีปากแดง
ชุนทำตาโต อดไม่ได้ที่จะกลอกตามองซ้ายขวา
จูบรุนแรงเร่าร้อนจนเด็กหนุ่มรู้สึกขาเริ่มหมดแรง หลับตา สองมือโอบรอบเอวพี่
ริมฝีปากสวยไล่ไปหาแก้มใส เลื่อนลงมาที่ลำคอขาว
“อือ...” ชุนครางแผ่วเบา
ทอมจูบซ้ำที่ปากสวย 2 มือประคองใบหน้าไว้
“พี่รักชุน นี่คือสิ่งที่พี่อยากบอก พี่รักชุนจนหัวปักหัวปำ”
น้ำใสหยดจากหางตากลม ทอมก้มลงจูบซับน้ำตา
“ไม่ร้องไห้สิคนดี ไม่ร้องนะครับ”
ชุนสูดจมูก
“พี่รักชุน ให้พี่ได้ดูแลชุนนะ”
น้ำตายังเปียกชุ่มขนตา แต่ว่า....พอพี่พูดย้ำประโยคนี้ ทำให้ชุนต้องเอียงคอมองพี่
ดวงตาสีเข้ม กับเสียงนุ่มๆ
....มันยังไงกัน....
“พ่อไม่ได้ห้ามเราคบกันสักหน่อย”
ชุนตาโต อ้าปากค้าง
“อะ อะ อะ อะไรนะ”
“ก็...จะมาห้ามอะไรตอนนี้ พ่อรู้พ่อเห็นมาตั้งแต่วันแรกแล้วนี่”
“กะ ก็ ก็…”
ทอมหัวเราะเสียงแปลกๆ ดวงตาพราว
แต่ว่าอีกคนหนึ่งกำลังกำหมัดแน่น หรี่ตา
“แล้วเมื่อกี้ถอนหายใจทำไม”
“ก็ถอนหายใจ รักคนเก่ง ต้องเลเวลอัพให้เก่งกว่าไง”
“เหรอ~~~” หมัดเล็กๆ ชกเข้าหน้าท้องเต็มแรง
“โอ๊ย!”
ทอมงอตัว ท่าทางจุกสมจริง แต่คนชกกลับยืนเท้าเอวมอง
“เจ้าเล่ห์ทำคนอื่นร้องไห้ มีความสุขมากมั้ย”
ทอมค่อยๆ ยืดตัวขึ้น
“เหอะ!” เด็กหนุ่มตาคว่ำ หน้างอ “กลับเองละกัน ไปนอนดีกว่า เบื่อเจ้าเล่ห์”
ทอมคว้าเอวบางกลับมาหา
นิ้วมือเรียวยาว แตะที่แก้มใส
“พ่อบอกว่าอะไร” ห้วนมาก ฟอร์มจัดนี่แหละชุน
“ฝากให้พี่ดูแลชุนให้ดี”
ใบหน้าที่พี่สัมผัสอยู่แดงเรื่อ …
“ไม่เห็นถามว่าผมอยากให้พี่ดูแลหรือเปล่า”

-*-*-จบตอนที่ 19-*-*-

ขอโทษครับที่ขาดส่งงานไป 2 วัน แุถมวันนี้ยังมานิดเดียวอีกต่างหาก ผมสบายดีส่วนไอ้ตัวเล็กก็ภูิมิแพ้ ทุกระยะ 10 เมตรทั้งกินยา ทั้งพ่นจมูก หยอดตา มันน่าจะแบ่งความแข็งแรงให้กันได้เนอะ
มันมาม่ามั้ยหนอตอนนี้ ไม่เนอะ
ผมว่า ผมกำลังเสพติดเวลาคุณบอกว่าอ่านแล้วมีความสุขนะ
ขอบคุณครับที่ติดตาม

ไจฟ์ครับ

[namtaan]

^
^
 

ขอให้ตัวเล็กของไจฟ์หายเร็วๆนะคะ ภูมิแพ้รักษายากมาก หมอบางท่านก็บอกว่าไม่หายขาด (ตัวเองก็เคยเป็นหนักๆ)
แต่เลือกรับประทานอาหาร ลดเนื้อสัตว์ เน้น ผลไม้สดอันดับแรก ผักสดรองลงมา ปลาตามมาติดๆ ตอนนี้ไม่ได้พึ่งยามาเป็นสิบปีแล้ว


หาหมอแล้ว ทานยาแล้ว ก็ต้องดูแลวิถีชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะอาหารการกิน เพราะเป็นสิ่งที่อยู่กับเรามากกว่าหมอและยา
you are what you eat นั่นละจ้า

บางทีนะ สิ่งที่หมอบอกว่าแพ้ เอาจริงๆ ไม่ได้แพ้เลย ไปแพ้สิ่งอื่นมากกว่าอีก แต่ตรวจไม่เคยเจอหรอก 

แวบไปละ ไปทำงานก่อน ค่อยกลับมาตั้งใจอ่าน แล้วเมนท์ใหม่นะจ๊ะ 

[roseen]

 :กอด1:มีความสุขที่ได้อ่าน

[puppyluv]

ขอให้หายเร็วไว แต่ภูมิแพ้กับเด็กนี่ต้องประคบประหงมหนักเหมือนกัน
เป็นกำลังใจ

[takara]

หุหุน้องชุนใจหายล่ะสิ สู้สู้คร๊าบคุณไจฟ์

[Whatever it is]

ขอให้ตัวเล็กหายไวๆนะคะ

บทนี้เริ่มต้นเหมือนจะมาม่า แต่ลงเอยหวานเจี๊ยบ อิๆ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
คุณพ่อยอมให้ทอมดูแลชุนแล้ว
ลินดาเสร็จแน่ไม่ไหวจริงๆผู้หญิงคนนี้
ปล.ภูมิแพ้นอกจากอาหารแล้ว ต้องดูสิ่งแวดล้อมด้วยนะไจฟ์ เช่น เฟอร์นิเจอร์ในห้อง เครื่องนอน เสื้อผ้า ผ้าม่าน ตุ๊กตา หนังสือ เครื่องปรับอากาศ เครื่องฟอกอากาศ เป็นต้น ยังไงขอให้น้องทีหายไวไวนะ

[hahn]

พี่ทอมทางโล่งแล้วซิ

ปล.ขอให้น้องหายไวๆ นะ

[iforgive]

จัดการยัยลินดาให้เด็ดขาดซักทีก้ดีเหมือนกัน  เบื่อจะแย่  พูดไม่รู้เรื่องจริง ๆ

[seaz]

ท่าทางจะต้องมีคนถูกโหวตออกจากบ้านแล้วนะเนี่ย อิอิ

[yayee2]

ตอนนี้ขอเอากำลังใจทั้งหมด ส่งมาให้น้องที ให้แข็งแรง เอาชนะเจ้าภูมิแพ้ให้ได้นะจ๊ะ
ส่วนน้องชุนกับพี่ทอม ก็ยังหวานเหมือนเดิม และดูเหมือนจะกระชับแนบแน่นยิ่งขึ้น ชอบค่ะ

[indy❣zaka]

ท่าทางจะต้องมีคนถูกโหวตออกจากบ้านแล้วนะเนี่ย อิอิ

แวะมาฮาเม้นนี้ กร๊ากกกกกกกก

[PeeYaR]

ต่อให้คุณพ่อจะไม่ยอมจริงๆ
คุณทอมจอมเจ้าเล่ห์ก็คงหาทางให้คุณพ่อยอมจนได้อยู่ดีล่ะนะ
555+

[samsoon@doll]

อ่า์ส์ อ่าส์ นึกว่าพ่อแกจะว่าอะไรเสียอีก ดีจัง

[ferly]

จริงๆก็อยากล่ะสิชุน ฮ่าๆๆๆ

ชอบเรื่องนี้ก็ตรงที่อัพทุกวันนี่แหละค่ะ :DD

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากถาม แต่แค่เห็นน้ำตาแล้วมันไม่ต้องถามก็ได้ไงจ๊ะ ชุนจ๋า~~~!!

[Cupcake]

อยากรู้จังว่าพ่อกับพี่ทอมคุยกันว่าไง จะมีให้อ่านไหมคะ
หายเร็วๆนะคะ

[anajulia]

ตัวเล็กของไจฟ์ไม่สบายหนักเลยเหรอคะ
หายไวไวน้า พี่นุ่นฝากกอดไปทีนะคะน้องไจฟ์ น้องทีจะได้อุ่นๆ(หาเรื่องกอด กรั่กๆๆๆ)

และ....พี่ทอมอ้ะ แกล้งเด็กได้ไง ดูซิน้องน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วงเชียว แบร่ๆๆๆๆ

[namtaan]

พี่ทอมอัพเลเวล เดี๋ยวน้องชุนก็อัพบ้าง

พ่อฝากให้พี่ทอมดูแลน้องชุน โดยไม่ถามน้องชุนเลย ทำได้ไง

อ๋อ!!!!!!! ก็คุณพ่อเห็นๆอยู่แล้ว

แต่งานนี้ลินดาจะเจออะไรหนอ

บวก 1 แต้ม ขอบคุณไจฟ์มากค่ะ

[sakiko]

ช๊อป ชอบ ค่ะ

คุณพ่อ เอา ลินดาไปเก็บ ที ก่อนที่ชีจะร้าย

แต่ขอถามนิดนึง ม่ามา นิ มันมาจาก ดราม่า ป่ะค่ะ

[konnarak]

ขอให้ตัวเล็กหายไวไวนะครับบบ


เกลียดใยลินดา เมือไรจะไปให้พ้นๆสักที



ความรักเริ่มก่อตัวขึ้นเรือยๆ  เเล้ว


 

+1

[from_mars]

เห้อ...นึกว่าจะมีเรื่อง!!!
ก็ยังหวานได้อีก จำได้ว่าเรื่องนี้ มีคนบอกไว้ว่าจะหวาน ไม่มาม่า ดีจ๊ะ ชอบ...
ชีวิตจริงเศร้าพอดู มาอ่านเรื่องนี้ เติมความสดใส ขอบคุณนะครับ
ฝากบอกเด็กว่า กินยาสม่ำเสมอให้เหมือนกินหนมนะจ๊ะ ^^ อิอิ

[w1234]

 

[LalaBam]

หือ
น้องชุนน่ารักอะตอนนี้ ชอบมากๆ


ป๋าทอมแกล้งน้องตลอด
  เซ็งป๋า

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 20

พักเที่ยงชุนอยู่ท่ามกลางแก๊งค์เพื่อนกลุ่มใหญ่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกเรียนเหมือนเคย และก็วุ่นวายไม่ต่างจากวันก่อนๆ กระทั่งมามิเอะแวะเวียนเข้ามาทักทายและขอคุยกับชุน
ทั้งกลุ่มเงียบกริบ
ก็ทั้งกลุ่มรู้จักพี่ทอมกันทั้งนั้น
แล้วก็อยู่ในเหตุการณ์เมื่อวันก่อนเหมือนกัน
เหมือนตั้งมากมายหลายเรื่องอย่างนี้ สัญญาณเตือนภัยดังแน่นอน
แต่ชุนก็ยังพยักหน้า แล้วลุกตามมาที่เก้าอี้ตัวว่าง
“งานพรอมชุนมีคู่หรือยัง”
“ก็ไปกันทั้งก๊วนน่ะแหละ”
ไม่แปลกใจแล้วใช่มั้ย ถามอย่างตอบอย่างน่ะ หญิงถามว่ามีคู่หรือยัง แทนที่ไอ้ดื้อจะตอบว่ายัง หรือไม่คิดจะหา กลับตอบว่าไปกันทั้งก๊วน
แล้วจะให้ชวนใครไปงานหล่ะหญิงในโรงเรียนเดียวกันเหรอ
หรือจะให้ชวนคนนั้นไปด้วยน่ะเหรอ...
“ชั้นก็ยังไม่มีคู่”
“เดี๋ยวก็มี”
มามิเอะทำตาวาว แต่ชุนกลับพยักหน้าไปที่กลุ่มแก๊งค์ที่พากันเงี่ยหูฟัง
“ถามพวกมันดิ”
ความน้อยใจแผ่เป็นริ้วอยู่ในหัวใจของมามิเอะ แต่ยังไม่ละความพยายาม
“แล้ว....สอบเสร็จชุนจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แต่กลับบอกกับชั้นว่าไม่ได้ไปด้วย”
น้ำเสียงคาดคั้นต้องการคำตอบที่เคยทำให้ชุนโมโห ตอนนี้กลับรู้สึกเฉยๆ
“ผมไปเที่ยวกับพวกไอ้ไนท์มีแต่ผู้ชาย ไม่ได้ไปต่างจังหวัดกับพวกมามิเอะ” ชุนตอบมามิเอะตรงๆ
“แต่ว่าชั้นอยากให้ชุนไปเที่ยวน้ำตกด้วยกัน”
“ผมไม่ไป”
“ชุนไม่มีความรู้สึกดีๆกับชั้นบ้างเลยหรือ”
แววตาของมามิเอะเต็มไปด้วยความเสียใจ ก่อนนี้ชุนอาจไม่สนใจความรู้สึกของมามิเอะ มาถึงวันนี้ ชุนกลับคิดว่าเข้าใจความรู้สึกที่ว่าอยากได้รับความสนใจ
แต่ว่า....ตอนนี้ไม่อยากสนใจ
“มันเกี่ยวกันตรงไหน” 
“ชั้นอยากให้เรามีความทรงจำดีๆระหว่างกัน”
“ตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว แต่ถ้ายังยื้อไว้ เราอาจเกลียดกัน”
มามิเอะกลั้นน้ำตา “ชั้นชอบชุนมาตลอด แล้วก็คิดว่าสักวันหนึ่งชุนอาจจะชอบชั้นขึ้นมาบ้าง แต่ไม่คิดเลยว่า ทั้งที่เรานอนด้วยกันแล้ว แต่ชุนก็ยังทิ้งชั้น”
ชุนขยับปากอยากเถียงว่า ไม่ได้เป็นพวกฟันแล้วทิ้ง เพราะงานนี้มามิเอะเป็นคนเริ่มต้นก่อน แล้วสำหรับผู้ชายไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิดที่จะมีอะไรกับคนที่เราไม่ได้ชอบ
แต่ประเด็นของเรื่องอยู่ที่ทิ้งเขาหลังจากที่นอนด้วยกันจริงๆ
ดังนั้น สมควรที่จะก้มหน้านิ่งเงียบ

...อย่าเพิ่งแปลกใจที่ไอ้ดื้อชุนรู้จักหยุด คนเรามันก็ต้องเลเวลอัพกันบ้าง...

มามิเอะพูดถึงความรักของเธอต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งวนมาถึงคำถามเกี่ยวกับทอม
“ตอนวันเกิดชั้น พี่คนที่มารับเธอคือคุณทอมใช่มั้ย”
ชุนพยักหน้า
“พ่อชั้นบอกว่าเขาทำงานเก่งมาก”
ชุนก็แค่ฟังไปเรื่อยๆ
“เธอ....คบกับเขาอยู่เหรอ”
“เหรอ..” ชุนเลิกคิ้วขึ้นสูง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้พูดประโยคถัดไป “เขาเป็นเพื่อนกับพี่ชาร์ล”
มามิเอะเหมือนไม่ค่อยเข้าใจ เพราะเคยได้ยินกลุ่มของชุนคุยกันถึงพี่ทอมมาหลายครั้ง เพียงแต่ยังไม่กล้าถาม เพราะไม่อยากปิดโอกาสของตัวเองที่จะกลับไปคบหากับชุนอีกครั้ง
แต่ว่าตอนนี้ชุนกลับมาอยู่ในอารมณ์ขี้หงุดหงิดรำคาญซะแล้ว
“อยากรู้แค่นี้ใช่มั้ย”
“ถ้าเขาเป็นเพื่อนพี่ชาร์ล แล้วเขามารับชุนทำไม”
“ถามเขาสิ”
“งั้น....” มามิเอะเม้มปาก ทำท่าน่ารัก “ขอเบอร์เขาได้มั้ย เขาจบอังกฤษ ชั้นก็จะไปต่อที่อังกฤษเหมือนกันเผื่อมีอะไรจะได้คุยกับเขา”
ชุนยิ้มที่มุมปาก ทำเสียงหัวเราะแปลกๆ บอกกับตัวเองว่าไม่ได้หึงหวงใครทั้งนั้นแหละวินาทีนี้ แค่ประหลาดใจกับอารมณ์ของหญิงสาวคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เห็นพร่ำรำพันว่าชอบเราอยู่ไม่ถึง 2 นาทีก็ขอเบอร์ผู้ชายอีกคนซะแล้ว
ก็ให้เบอร์พี่ไปอย่างที่ขอมา
แต่ที่มันติดค้างในใจคือคำตอบที่บอกกับมามิเอะ
เหมือนใช่เหมือนไม่ใช่
อะไรก็ไม่รู้สรุปได้ยาก
ชุนมองมามิเอะนิ่งๆ สีหน้าแววตามีรอยยิ้มจางๆ
“มีอะไร” เด็กสาวถามงงๆ
“มามิเอะทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่าง” ชุนตอบ
ดวงตากลมโตของหญิงสาวที่มองกลับมาคล้ายไม่เข้าใจ แต่ก็เต็มไปด้วยความอยากรู้ “อะไรล่ะ”
“อยู่ดีๆ ผมก็สงสัยว่า ที่เราเรียกว่ารักเนี่ยมันใช่หรือเปล่า”
มามิเอะฟังแล้วหันไปมองที่ต้นไม้ใบหญ้า “แปลกๆนะเนี่ย ไม่เหมือนชุนเลย”
“ต้องเหวี่ยงต้องดื้อใช่มั้ย”
มามิเอะพยักหน้า แต่ทำให้ชุนเงียบไป จนเด็กสาวต้องท้วงให้พูดต่อ
“ช่วงปีกว่าๆ มาเนี่ยผมดูหนังอยู่ทุกอาทิตย์ไม่ก็ขลุกอยู่ในห้องสมุด เพราะจะหนีคนอีกคนที่ชอบพูดว่ารักผม”
“ลินดาน่ะเหรอ” มามิเอะทาย เพราะนี่เป็นเรื่องที่พวกผู้ชายในห้องรู้ แล้วก็ทำให้พวกสาวๆ รู้เหมือนกันว่าแม่เลี้ยงของชุนน่ะหวังลูกเลี้ยง
“อือ” ชุนรับ แต่ไม่ได้หันมามองคนที่นั่งข้างๆ “เวลาที่ดูหนังรักผมก็ดูผ่านๆ เพราะมันเพ้อเจ้อ ชั้นรักเธอเธอรักชั้น เราอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่ตอนนี้ผมเกิดสงสัยว่า ทำไมเราถึงเรียกความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของว่ารัก เป็นปรัชญามั้ย” หนุ่มหน้าใสเปลี่ยนเป็นคำถาม แต่มามิเอะกลับยิ้มตอบ
“ก็มั๊ง”
“เราเห็นคนน่ารัก คนที่พูดจาดี เราก็บอกตัวเองว่าคนนี้น่ารัก แล้วก็เฝ้าตามมองคนๆนี้ มันใช่รักหรือเปล่า”
มามิเอะหัวเราะ
“อย่าเพิ่งหัวเราะดิ นานๆ ทีองค์ความรู้จะมาลงที่ผมนะ”
เด็กสาวถึงกับส่ายหน้า
“ผมรู้น่าว่านิสัยผมไม่น่ารัก” ชุนยอมรับ “ทีนี้พอเราบอกตัวเองว่าเรารักคนน่ารักคนนี้ แต่พอยิ่งอยู่ใกล้ เราก็กลับพบว่า เราไม่ชอบที่เขาพูดไม่หยุด ไม่ชอบที่เขาทำโน่นนี่ให้ ไม่ชอบแม้กระทั่งเสื้อที่เขาใส่อยู่”
“เหมือนที่ชุนรู้สึกกับชั้นใช่มั้ย”
ชุนยอมรับ “ตอนที่เราเป็นเพื่อนกัน ผมเฉยๆ เวลาที่มามิเอะดูแล แต่เวลาที่เราคบกันจริงๆ ผมกลับอึดอัด”
มามิเอะก้มหน้ามองมือตัวเอง “ชุนเคยบอกกับชั้นแล้ว ตอนที่เราเลิกกัน”
“ถึงมามิเอะเอง ก็ไม่ชอบที่ผมมีโลกส่วนตัวสูง เวลาถามอะไรก็เอาแต่เงียบ”
เด็กสาวพยักหน้ายอมรับ “ชั้นรู้สึกว่าชุนไม่เปิดใจให้ชั้น”
“ผมเสียใจ แต่ผมรู้สึกเหนื่อยเวลาตอบคำถาม”
มามิเอะหันมามองชุนแล้วกลับไปมองพุ่มไม้ข้างๆตามเดิม
“ทีนี้พอผมนึกถึงหนังที่ดู นึกถึงที่พี่ชาร์ลกับพี่โรสเขาดูแลกัน การทำตัวเองให้ดีเพื่อให้เหมาะสมกับใครอีกคนแบบนั้น ความรู้สึกอยากเป็นผู้ให้ ไม่ใช่ผู้รับแบบนั้น”
มามิเอะเงียบไป ขณะที่ชุนพูดไปเรื่อยๆ
“กับสิ่งที่เราเรียกมันว่ารัก รักแล้วต้องตัวติดกัน รักกันเพราะคนนี้เอามันเล่นผัวเล่นเมีย  ผมว่ามันแปลกๆ”
“เวลาที่เรารักใครเราก็อยากอยู่ใกล้เขาอยากรู้จักเขามากขึ้นไม่ใช่เหรอ”
ชุนคิดตาม “มันก็ใช่นะ”
มามิเอะหันไปมองชุนที่เริ่มนิ่งเงียบ
“ชุนเจออะไรมาเหรอ”
“ไม่แน่ใจแล้วหล่ะ ตอนนี้ผมกลับมายืนอยู่ที่ความไม่แน่ใจอีกแล้ว”
เด็กสาวมองหนุ่มหน้าใสนิ่ง แล้วพูดแผ่วเบา “ชุนเจอคนๆนั้นแล้ว”
“ผมไม่แน่ใจ ก็บอกแล้วว่า มันเป็นความคิดที่เกิดขึ้นมาในเสี้ยววินาที”
“อย่างนั้นถึงจะเรียกว่ารักหรือไง”
“ไม่รู้เหมือนกัน เพียงแต่ในฐานะคนมองผมคิดว่า มันคือความสุข และทำให้ผมก็รู้สึกอยากมีความรักแบบที่เป็นผู้ให้ แล้วตอนนี้มันยังอยู่ในระหว่างการเป็นทฤษฎีอยู่”
สายตาของเด็กสาวที่มองมาทำให้ชุนหัวเราะเก้อๆ
“แปลกใจขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มากเลยแหละ”
“บอกแล้วว่า มันเป็นแค่ความคิดวูบหนึ่ง”
“แต่มันจะดีมาก ถ้าชุนทำให้มันเป็นความจริง ต่อให้คนที่เป็นผู้รับไม่ใช่ชั้น ชั้นก็คิดว่าคนๆนั้นจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก”
ชุนเอียงคอ “อันที่จริงผู้ชายไม่ค่อยถนัดกับการเป็นผู้ให้นักหรอก”
“แต่มันดีมาก อย่างน้อยก็ทำให้หยุดคิดก่อนที่จะทำอะไรให้อีกคน...เสียใจ”
ชุนนิ่งเงียบ หันไปมองแก๊งค์เพื่อนที่นั่งลุ้นมาจากอีกโต๊ะหนึ่ง
“ขอโทษที่ทำให้เสียใจ”
“แต่มันก็ไม่ทำให้..เสียเวลาใช่มั้ย”
“ขอโทษจริงๆ”
“ไม่ต้องบอกว่าขอโทษแล้ว”
มามิเอะลุกขึ้นยืน
“มามิเอะ”
“ชั้นว่า ชุนเอาแต่ใจดูท้าทายแบบน่ารัก แต่ชุนจริงจังก็น่าสนใจไม่เลว”
ชุนหัวเราะขำ ทำให้มามิเอะพลอยหัวเราะตาม
“แต่ตอนนี้ชุนจริงจังหมดอายุแล้ว”
“ว๊า เสียดายอ่ะ ว่าจะนัดเดทวันเสาร์นี้นะเนี่ย”

คำถามกับความไม่แน่ใจที่มันวนเวียนอยู่ในใจ ไม่ได้หายไปนานมันวิ่งผ่านไปแล้วก็วนกลับมาใหม่จนน่ารำคาญ พอแยกจากกลุ่มเพื่อนตอนเย็น ชุนก็แวะซุปเปอร์มาเก็ตซื้อของขึ้นไปทำกับข้าวที่คอนโดฯของทอม
มองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่าจนทุ่มหนึ่งก็กลับบ้าน
“เหอะ บอกกับพ่อว่าจะดูแลน้อง ใครดูแลใครวะเนี่ย”
ไออุ่นกรุ่นๆในอกก็น่ารำคาญพอกัน

*-*-*จบตอนที่ 20-*-*
ทีดีแบบมาๆไปๆน่ะครับ เช้านี้อาการดีขึ้นแล้ว
ขอบคุณมากครับที่เป็นห่วงและขอบคุณที่ติดตาม

ไจฟ์ครับ

[anajulia]

จริง
คำถามมันมาตลอดแหละ

เราจะบอกได้ด้วยอะไรล่ะ ว่าที่มีอยู่ หรือที่เป็นอยู่นั่นแหละ..มันคือรัก
น่ารำคาญจริงแท้

น้องชุนจ๋า มาแปะมือกันเร้ว แปะๆ