หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[Cupcake]

บางทีมันก็ย๊ากยากเนอะ ที่จะรู้ว่านี่คือรักหรือเปล่า

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
ขอให้น้องทีแข็งแรงขึ้นทุกวันนะ
ชุนเริ่มหาความหมายของคำว่ารักแล้ว
รักเข้าใจไม่ยากถ้าคนสองคนเข้าใจตรงกัน

[hahn]

ชุนยังสับสนอีกเหรอเนี่ย

[iforgive]

ชุนเริ่มมีความรักแล้วววว

[samsoon@doll]

เอาแล้ว เอาแล้ว

[from_mars]

 
ชอบชุนตอนนี้มาก!!! ให้ตาย รู้สึกเหมือนพี่เลย!!!
เราคงไม่ได้ "รัก" ในแบบที่อยากให้เค้าเป็น หรือด้วยลัษณะภายนอกของเค้าอีกแล้ว...
เมื่อมาถึง เวลา ณ ช่วงหนึ่ง ของความสัมพันธ์ เราคงอยากจะให้เค้ามีความสุข และอยากเป็นผู้ให้มากกว่าที่จะเป็นฝ่ายรับแต่อย่างเดียว....

รักชุนจัง...กอดแน่น เผื่อไปถึงไจฟ์ และคนข้างกายด้วยนะจ๊ะ

รออ่านตอนหน้าต่อไปครับผม

[indy❣zaka]

ชุนเปลี๊ยนนนนไป๋ !!!!!!!! 

[Whatever it is]

ชุนจริงจัง ทำให้งง แบบว่าไม่ชิน ชอบชุนภาคเอ๋อมากกว่า 

[roseen]

หึๆๆๆๆเอาน่าชุนหยวนๆไปก่อน

[pita]

  :a5:บทจะเปลี่ยนก็เอาซะ  เลยนะชุน

[seaz]

ท่าทางจะต้องมีคนถูกโหวตออกจากบ้านแล้วนะเนี่ย อิอิ

แวะมาฮาเม้นนี้ กร๊ากกกกกกกก

ก็น่าจะเป็นลินดานะฮะ ที่ต้องถูกโหวตออก ^^

เอ๊ะ...

หรือว่ารอบนี้จะมีมามิเอะด้วยฮะ???

[namtaan]

น้องชุนเปลี่ยนไป ตั้งแต่ตอนที่แล้ว
แต่เปลี่ยนไปในทางที่ดี นิ่งขึ้น สงบขึ้น
ความสงบสยบความเคลื่อนไหวได้เหมือนกันนะ

มามิเอะเข้าใจแล้วใช่มิ

ส่วนน้องชุน ก็ค้นหาให้ชัดเจนต่อไป โดยมีพี่ทอมเป็นผู้ช่วยคนสำคัญที่ขาดไม่ได้ 

บวกอีก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

ปล ขอให้ตัวเล็กของไจฟ์สุขภาพแข็งแรงนะคะ 

[P★RiTŸ]

        "ความรัก"
เป็นอะไรที่เข้าใจยากเนอะ

[sweetiiez]

ความรัก คิดไปคิดมาเหมือนจะง่าย แต่ก็เข้าใจยากเช่นกัน
ถึงยังไงก็คงต้องเรียนรู้กันไปเรื่อยๆ
ส่วนมามิเอะ ก็ขอให้เข้าใจจริงๆ ^^

[LalaBam]

หนูชุนคนดี
ความรักอ่ะไม่ต้องนั่งคิดให้รกสมองหลอก
ใช้หัวใจสิ ให้หัวใจนำทางรักไป
 

[puppyluv]

ใช้หัวใจนำทาง นะชุนนะ
หวานๆๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆๆ
ขอบคุณที่มาอัพ ทำให้ทุกๆวันที่ได้อ่าน---มีความสุขมาก

[takara]

หุหุชะนเริ่มคิดได้แล้ว แต่คิดมากเกินไปป่ะ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่  21

งานเข้า งานงอก จะเรียกว่าอะไรก็ตามเถอะ แต่ตอนนี้ทอมแสนดีกำลังอยากแยกร่างได้ แบบสั่งการเฉพาะเจาะจงให้ร่างแสนดีช่างเอาใจไปติดตามไอ้ตัวดื้อชนิด 24 ชั่วโมงแต่เมื่อทำไม่ได้ก็เลยได้แต่ห่วงหน้าพะวงหลังกันอยู่อย่างนี้
...งงหรือเปล่าครับว่าเกิดอะไรขึ้นกันอีก...
ก็ตอนนี้ทางบริษัทต้องส่งของไปจีน เพื่อใช้จัดงานนิทรรศการ แต่ว่าการจัดส่งเกิดปัญหา ทอมแสนดีต้องเร่งรีบเดินทางไปเคลียร์
ก่อนนี้อยากทำอะไรก็ทำเลยทันที แต่ว่าตอนนี้ จะไปเมื่อไหร่ ยังไง กี่วัน
กลายเป็นสิ่งที่เป็นกังวลเช็คแล้วเช็คอีกให้แน่ใจ ไม่ใช่เพราะงานที่รออยู่ แต่เพราะว่ามี “คนรอ”
แล้วคนๆนั้นก็เพียงรับฟังเฉย ๆในตอนที่โทรไปบอกว่าต้องเดินทางด้วยเที่ยวบินแรกสุด
“อือ”
...แปลว่าอะไรน่ะ…
“อย่าไปเรื่อยๆ นะ ยังไงก็ไปอ่านหนังสือ หรือทำการบ้านที่ห้องพี่นะ”
“อือ”
“ชุน”
“รู้แล้ว จะย้ำอะไรนักหนาเนี่ย” เสียงงึมงำผ่านมาตามคลื่นความถี่

รับปากไปงั้นแหละแต่ตกเย็นโรงเรียนเลิกชุนก็ไม่ได้ไปที่ห้องพี่ เพราะตอนที่กินข้าวอยู่กับเพื่อน ก็มีโทรศัพท์เข้ามาว่าเพื่อนคนหนึ่งในห้องเรียนเดียวกัน โดนลูกหลงจากนักเรียนนักเลง
ดังนั้นกลุ่มที่กินข้าวกันอยู่ รวมถึงกลุ่มที่เรียนพิเศษตอนเย็นก็เลยนัดกันไปหาเพื่อนคนที่บาดเจ็บที่โรงพยาบาล
….เรียกว่าไปเรื่อยๆหรือเปล่า..ไม่มั๊งเพราะมีที่หมายชัดเจนนี่นา...
เรื่องตีกันไม่มีภาพในโทรทัศน์หรือหนังสือพิมพ์หรอก
แต่ดันมีภาพข่าวที่โรงพยาบาลปรากฏอยู่ในหน้าหนังสือพิมพ์นี่สิ พ่อก็เลยต้องเรียกคุณลูกมาคุยเครียดกันตั้งแต่เช้า

“ผมไม่ได้ไปมีเรื่องกับเขา ผมแค่ไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล เพราะมันโดนแทงที่หน้าห้าง”
“แล้วทำไมเพื่อนถึงโดนแทง” พ่อเครียด เครียดมาก สมควรที่คนตอบต้องตอบให้เคลียร์เช่นกัน
“เลิกเรียนมันไปเดินห้าง เขาตีกันแล้ววิ่งมาทางมัน มันหลบไม่ทันโดนไปด้วย”
“วิ่งทางมันแล้วหลบไม่ทันได้ยังไง”
“จะไปรู้มันเหรอ มันคิดว่าเขาถ่ายหนังมั๊ง”
“แล้วทำไมถึงมีนักข่าวตามไปถึงโรงพยาบาล”
“เขาส่งคนเจ็บทั้งหมดไปโรงพยาบาลนี้แหละ ผมตามไปตอนที่มันทำแผลเสร็จแล้ว กำลังจะกลับ”

พ่อกอดอกนิ่งคิด ขณะที่ชุนนั่งเคาะนิ้วกับเข่า...เมื่อไหร่จะหมดคำถามเนี่ย...รู้แล้วว่าห่วง กลัวลูกโดนลูกหลง แต่ว่ามันไม่เกี่ยวกันเลยนะพ่อ...

“มันจะมีมาตามเช็คบิลแก้แค้นอะไรกันหรือเปล่าวะ”
…นั่นไง...
“ก็โรงเรียนผมไม่เกี่ยวนี่พ่อ”
“แต่เครื่องแบบที่พวกแกใส่อยู่มันอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ แต่ละคนกำลังจะจบกันแล้วแท้ๆ”
พ่อตั้งท่าจะบ่นต่อ พี่ชาร์ลก็เข้ามารับช่วงต่อทันที สีหน้าท่าทางสมกับเป็นพี่ชายผู้แสนดี ที่เห็นรูปน้องชายจากหนังสือพิมพ์กรอบเช้าก็รีบมาหา
“แกไม่เกี่ยวแน่นะ”
“โห..ผมดูนักเลงขนาดนั้นเชียวเหรอ”
พ่อกับพี่ชายกอดอกหันมามองหน้ากัน แล้วพ่อก็เกี่ยงให้พี่ชายเป็นคนพูด
“แกไม่ได้ดูนักเลง แต่นักเลงก็อาจหาเรื่องกับใครก็ได้ที่ไปเหยียบเงามัน ไม่ว่าจะที่นี่หรือที่ไหน”
หนุ่มหน้าใสมองหน้าพี่ชายกับพ่อสลับกัน “ห่วงล่วงหน้าไปถึงอเมริกาแล้วเหรอ”
“ไม่ใช่แค่ที่แกไปอยู่ตามลำพังที่โน่นหรอก ที่นี่ก็ห่วง” พ่อบอกเสียงหนักๆ
“เออ แกคิดว่าที่ชั้นตาลีตาเหลือกมาถึงนี่แต่เช้าเพราะอะไร” พี่ชาร์ลรับช่วงต่อ
“ผมก็ระวังตัวมาตลอด” ชุนรีบยกมือห้ามผู้ฟัง ไม่ให้แสดงความเห็น “ทวนครั้งสุดท้าย ไม่งั้นมีเหวี่ยง ผมกินข้าวเสร็จกำลังจะกลับบ้าน มีโทรมาบอกว่าเพื่อนมีเรื่องก็ไปกันเสร็จแล้วกลับบ้านแค่นั้น”
ดวงตากลมๆ มองพ่อกับพี่ชายเหมือนกำลังอ่านใจ แล้วพูดต่อ
“ผมรู้ว่าห่วง แต่ผมก็แค่ไปหาเพื่อนที่โรงพยาบาล จบมั้ย”
….โคตรจะลูกบังเกิดเกล้าเลยกู...

แต่ตอนที่นั่งรถพี่ชายมาโรงเรียน พี่ชายก็อดไม่ได้ที่จะหยอดอีกนิด
“งานพรอมพรุ่งนี้พี่จะไปรับเองนะ ห้ามไปต่อ ห้ามกลับรถเพื่อน และห้ามกลับเอง”
น้องชายเงียบถือว่าตอบรับ
กำลังคิดว่าถ้าคนตัวโตอยู่คงทำหน้าที่นี้เองพี่ชายก็พูดขึ้นเหมือนอ่านใจได้
“ทอมว่าไง”
“ยังไม่ได้คุยกัน แล้วมันคงไม่มีรูปนี้ในอินเตอร์เน็ตหรอกมั๊ง”
...มีด้วยหรือ รูปที่มีในหนังสือพิมพ์แต่ไม่มีในเว็ปข่าวน่ะ แต่ก็หวังว่าคนนั้นจะยุ่งเกินกว่าคลิ๊กอ่านข่าว...
ชาร์ลเคาะนิ้วกับพวงมาลัยรถ “ไงก็ระวังตัว เครื่องแบบพวกแกน่ะมันชัดเกินไป”
“พวกผมถูกกระทำนะ”
“ถ้ามันมีแก๊งค์ไปล้างแค้น พวกแกจะโดนหมายหัว”
ชุนนิ่งเงียบ
ผ่านงานพรอม ที่ชุนไม่เห็นว่ามันน่าสนุกตรงไหน
คนเยอะ เสียงดัง วุ่นวาย รำคาญว๊อย!
หลังจากนั้นก็อะไรอีกล่ะ มาเรียน - เลิกเรียนทุกคนในกลุ่มพากันกลับบ้านตรงเวลา
แล้วมันจะทำได้สักกี่วัน
เฉพาะชุนเอง ถึงหลังๆมานี้ ลินดาจะไม่ได้เข้ามาเกาะแกะวุ่นวาย แต่ก็ทำให้ต้องตกอยู่ในอาการเฝ้าระวังหลังอยู่ดี  
สุดท้ายชุนก็เดินเข้าคอนโดพี่ ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าเจ้าของห้องเขาไม่อยู่ ไม่สมควรมาวุ่นวายทำตัวเป็นเจ้าของห้อง
งั้นบอกว่าอะไรดี
มารดน้ำต้นไม้ในกระถางเล็กๆ ที่ระเบียงหน้าครัวได้มั้ย
แบบว่า....แม่บ้านเขามารดแล้วแต่มันน้อยไป มันเฉาอ่ะ
อ่านหนังสือนั่งๆ นอนๆ อยู่บ้านเขาแล้วก็กลับ
ผ่านไปอีก 1 วัน 2 วัน 3 วัน
ไออุ่นในอก เดี๋ยวก็เพิ่มองศาขึ้น เดี๋ยวก็ลดลง หงุดหงิดไม่ค่อยสบอารมณ์ไปเสียทุกอย่าง
ชุนนั่งมองการบ้านตรงหน้า มือหนึ่งถือโทรศัพท์ ส่วนปาก.......
“เชี่ยหมาแมวป่วยตายหมดฟาร์มสิมึง งานส่วนกูกูทำเสร็จแล้ว ให้มึงไปแล้วถ้ามึงทำหายมึงก็ทำเองเลย ไม่ต้องมาบอกให้กูทำใหม่ ไม่รู้ว๊อย!....เฮ้ย!”

ต้องบรรยายมั้ย ว่าไอ้เสียงเฮ้ย! ตอนท้ายน่ะ เพราะหันมาเห็นเจ้าของห้องตัวจริงเขากลับมาห้อง แล้วเจอคนมาโวยวายอยู่ในห้องแล้วสีหน้าท่าทางควรจะเป็นยังไง
งงสิ งงสิครับ
“แค่นี้นะ” ชุนบอกแล้วกดวางสายไปทันที แต่ดวงตากลมๆกลับมองพี่ แล้วมองนาฬิกาที่ผนัง แล้วกลับมามองพี่อีกที
“มาเมื่อเช้าเหรอ”
“อืม” ทอมวางกระเป๋า ขยับไทค์ พร้อมกับนั่งลงกอดคนโวยวายไว้เต็มแขน ฟัดแก้มใสชนิดที่ให้เอาอะไรมางัดก็ไม่ออก
“พี่อ่ะ” มือเล็กๆ ง้างไหล่กว้างออก...แล้วมันเคยสำเร็จสักครั้งมั้ย “มาแล้วไม่เห็นบอก”
“กะเซอไพรซ์ไง แต่เจอเซอไพรซ์กว่า มีเด็กด่าเพื่อนเป็นชุดอยู่ในบ้าน”
“ก็มันกวนตีน ผมทำงานส่วนของผมเสร็จแล้ว ให้มันไปแล้ว มันเสือกทำหายจะให้ทำใหม่”
“แล้วถ้าเราไม่ทำจะมีส่งมั้ย”
“เดี๋ยวมันก็หาเจอ”
จมูกมา มือหมึกก็จ้องแต่จะเลื้อยเข้าใต้เสื้อจนต้องตีมือกัน
“โอ๊ย”
“เก็บมือ!”
“ก็คิดถึง”
“คิดถึงแต่เรื่องนี้น่ะสิ”
เหมือนพี่จะหยุดไปเสี้ยววินาทีแต่ก็ซุกจมูกลงมาใหม่  
“คิดถึงทุกอย่าง อยากได้ยินเสียง อยากกอด”
“เป็นเอามาก” ชุนพึมพัม เอนตัวพิงอกกว้าง
ความร้อนในอกเหมือนจะหายไปแล้ว แต่ยังมีเรื่องที่มันติดค้างอยากบอกให้รู้
“ผมมีคำถามเยอะมาก”
“ค่อยๆถามมาสิ”
“ตอนนี้ไม่อยากถามแล้วอ่ะ”
ทอมหัวเราะ เออ...ดูเค้าสิ ดูเค้านะ...
“คำถามเยอะ หงุดหงิดบ้าไรไม่รู้”
“เพื่อนเหรอ”
“ก็บอกอยู่นี่ไงว่าไม่รู้ ไรวะ! ไอ้ปีกหักนี่!”
พอน้องด่า จมูกพี่ก็กดที่แก้มฟัดหอมเสียงดังฟอด
“ขี้โมโหจริงโว๊ย~~”
“หยุดหื่นก่อนได้มั้ย แล้วงี้ฟอร์มจริงจัง เมื่อไหร่มันจะมาเนี่ย”
“ไม่มาก็ไม่มาสิ สนใจทำไม”
ชุนหยุดนิ่งในสภาพที่เหมือนกำลังจมอยู่ในอ้อมแขน
“มีอยู่เรื่องนึง เมื่อหลายวันก่อนมีเรื่องเพื่อนผมโดนแทง พ่อกับพี่ชาร์ลไม่อยากให้ผมเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกเพราะรูปเครื่องแบบพวกผมในหนังสือพิมพ์ แต่ผมก็ขี้เกียจกลับไปซุกตัวอยู่ในห้องนอนที่บ้าน”
“ก็ดีแล้วที่มาอยู่ที่นี่”
“แต่ตอนที่ผมลงไปเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ผมกลับคิดว่าทำไมไม่เห็นมีใครคิดว่าช่วงนั้นมันอาจมีเรื่องขึ้นก็ได้”
“เออ..จริงด้วยงั้นคืนนี้นอนนี่ละกัน”
“โห...” ชุนทั้งลากเสียงยาวไปจนเกือบถึงดาวอังคาร ทั้งยังส่ายหน้าเหนื่อยใจ “เคยพลาดโอกาสหื่น อะไรกับใครเขามั่งมั้ยอ่ะ”  
“พลาดออกจะบ่อย”
“เหรอ”
ทอมช้อนคางน้องให้เงยขึ้น เกลี่ยปลายนิ้วที่ริมฝีปาก “ไม่เคยคิดเลยว่าเวลากลับมาบ้านแล้วมีคนรออยู่มันจะรู้สึกดีได้ขนาดนี้”
“............ใครที่ไหนรอ ก็บอกอยู่ว่ามาฆ่าเวลาไม่อยากกลับบ้าน หลงตัวเองไปป่ะ ลุกเลยจะทุ่มนึงแล้ว จะกลับบ้าน”
คนตัวโตหงายมือ ทิ้งตัวลงนอนกลิ้งกับพื้น
ชุนส่ายหน้ามองคนนอนเหมือนใกล้หมดสภาพ
“ลงจากเครื่องก็ทำงานต่อ กลับมาบ้านก็พักให้เต็มที่ดีกว่า เดี๋ยวผมกลับเองได้”
รอยยิ้มจางๆ ของคนตัวโตทำให้ชุนต้องหลบตา
“ยิ้มไร มนุษย์บ้างาน ผมไม่ได้มีความเข้าใจอะไรนักหรอก แต่ว่า....”
ชุนพูดค้างครึ่งประโยคเพราะมือเรียวยาวแตะที่กระดุมเสื้อนักเรียน “ฮึ่ย! หมาหื่น”
มือขาวๆ ยื้อมือพี่ที่กระดุมเสื้อ แต่มือพี่อีกข้างก็กลับแตะที่อกบางตรงๆ แล้วพลิกกลับลงมานอน
“ไม่เอา ค่ำแล้ว....”
ใบหน้าหล่อ ลดระดับเข้ามาใกล้
“ผม...ต้อง....”
จูบร้อนเบียดลิ้นเข้าหากันแน่น ชุนครางอือในลำคอ
“ชุนครับ”
เสื้อนักเรียนยังไม่พ้นจากตัวพี่เลื่อนลงขบฟันที่อกบางจนเจ้าตัวสะดุ้ง มือถอดเข็มขัดดึงกางเกงออกเพียงแค่สะโพกริมฝีปากสวยก็ชิมรสแล้วครอบครอง
แต่พอปลายนิ้วแตะที่ช่องทางด้านหลัง ชุนก็เบี่ยงตัวหนีทันที
“ไม่นะฮะ ไม่ ผมไม่”
ทอมเลื่อนตัวขึ้นจูบปากแล้วจูบไล่ทั่วตัว ชุนหอบหายใจแรง ทอมจูบแก้มแดงปลั่ง กระซิบเสียงแหบพร่า
“คิดถึงเหลือเกิน อยากกินทั้งตัว”

แม้แต่เสียงหอบหายใจก็ทำให้พี่หลงยิ่งกว่าหลง
เพียงแค่แววตากล้าๆกลัวๆ ก็ทำให้พี่รักยิ่งกว่ารัก
ทอมจูบไล่กลับลงมาที่แก่นกายรุ่มร้อน กวาดมือไปทั่วร่างกายนุ่มมือ ครอบริมฝีปากลง แล้วรับไว้........

“เดี๋ยวพาไปส่งเองน่า คุณพี่ ไม่ต้องห่วง”
เสียงทอมพูดโทรศัพท์กับพี่ชายในตอนที่ชุนเดินออกมาจากห้องน้ำ เสื้อนักเรียนยับย่น ทำให้เจ้าตัวหงุดหงิดหน้าคว่ำ
“เรื่องอื่นยังไงก็ได้ แต่เรื่องเสื้อผ้านี่ไม่ได้เลย” ทอมล้อเลียน
“มันดูเหมือนคนไม่ใส่ใจแม้แต่ตัวเอง” ชุนหันไปคว้ากระเป๋านักเรียน “กลับบ้าน”
“ครับ” ทอมคว้ากุญแจรถทันทีเหมือนกัน “แล้วตกลงไม่ต้องทำรายงานใหม่จริงๆเหรอ”
“แล้วถามตอนนี้มันทันมั้ยล่ะ”
รถหรูขับชมวิวมาเรื่อยๆ จนใกล้ถึงบ้านชุน พี่ถึงได้หันมาบอก “ช่วงนี้พี่คงต้องมาคุมส่งของที่คาร์โก้บ่อยๆ”
“ก่อนนี้พี่ก็มาคุมเองไม่ใช่หรือฮะ”
“อือ”
“ก็พี่ทำงานนี่นะ ผมไม่ได้มีความเข้าใจอะไรนักหรอก....”

.....ไอ้ความร้อนในอกที่มันเหมือนหายไปพักหนึ่งตอนนี้มันกลับมาอีกแล้ว ยังไงกันวะ เดี๋ยวมาเดี๋ยวไป หงุดหงิดว๊อย!......

ทอมมองคนที่กลับมาทำหน้าตาเครียดๆ แล้วหาเรื่องคุย “จะไปเที่ยวกับเพื่อนก่อนสอบหลังสอบกันเลยหรือ”
“อือ”
ชุนหันไปมองด้านนอกรถ
“อันหลังสอบนี่ไปกี่วัน”
“2 มีอยู่ 7 คนที่มันเรียนต่อในนี้ ต้องสอบโน่นทำนี่หลายอย่าง”
“ก็ดีแล้ว เดี๋ยวปิดเทอมกลับมาก็นัดเที่ยวด้วยกันได้อีก”
“แล้วพี่ล่ะ ปิดเทอมได้กลับมามั่งมั้ย” ไอ้ดื้อย้อนให้ทันที อีกคนก็รับสารภาพทันทีเหมือนกัน
“ไม่หรอก ปิดเทอมก็ฝึกงานอยู่ที่โน่นแหละ”

*-*-*-จบตอนที่ 21*-*-*

อยากแบ่งตอนจริงๆ แต่แบ่งไม่ได้ เพราะเดี๋ยวพี่ทอมหายไปอีกวัน
ขอบคุณที่ติดตามครับ
ไจฟ์

PS > +1 ขอบคุณย้อนหลังขอบคุณครับ
>> 2 รีบนครับ กลับมาก๊อนนนนนนนนนนนน

[indy❣zaka]

จิ้มมมมมมมม จึ้ก 

น้องชุนเนี๊ยบมาก เสื้อผ้าต้องไม่มียับเด็ดขาดชิมิคะ 
งั้นคราวหน้าพี่ทอมต้องถอดออกให้หมดนะคะ อย่าให้เหลือ  ค่อยๆถอดๆนะคะ จะได้ไม่ยับ 

[anajulia]

กลับมาแล้วๆๆๆ


น้องร้อนในอก แต่จะถามออกไปก็ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง
หงุดหงิดเป็นพักๆสมแล้วที่เป็นวัยรุ่น ฮอร์โมนมันพลุ่งพล่านเนอะชุนเนอะ

[a_tapha]

ขอบคุณค่ะ   

[myall]

น้องชุนน่ารัก พี่ทอมก็ไม่พลาดเลยนะหื่นได้ทุกที
ว่าแต่น้องชุนเป็นอะไร ร้อนในอกนี่กรดไหลย้อนรึเปล่าคะ โฮะๆๆ
มีไรก็คุยกับพี่ทอมซิจ๊ะ พี่ทอมคงยินดีให้คำปรึกษาแน่ๆ^^
 ขอ คุณไจฟ์ซักที อิอิ น้องชุนน่ารักถูกใจ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

น้องชุนน่ะรักไปแล้ว แต่แค่ "รัก" มันคืออะไรล่ะ

ความรู้สึก ร้อนๆในใจของน้องรึป่าวน๊า >,,,<

[sakiko]

อ่าน แล้ว มีความสุข  ฮิฮิ

[kakuro]

+1ขอบคุณไจฟ์
ความรักของน้องชุนค่อยๆพัฒนา
พี่ทอมทนอดหน่อยนะ
รักแล้วรอหน่อยน้องยังเด็ก

[from_mars]

ชุนน่าร้ากกก สับสน งง งวย เด๋วร้อน เด๋วหนาว ฮอร์โมนพลุ่งพล่าน วันรุ่นมันเหนื่อยเนอะ 555
รออ่านตอนนหน้าคร้าบบบ

[both^^]

ชุนน่ารักอ่ะ
แอบชอบประโบคที่ว่ามีคนรออยู่ที่บ้านแล้วมันรู้สึกดียังงี้นี่เอง
พี่ทอมได้ใจไปเลย

[seaz]

ตอนนี้ หวานๆ ดีจริง

[takara]

หุหุชุนนี่เนี๊ยบขนาดนี้เลยหรา

[samsoon@doll]

ดีจัง ได้อ่านทุกวันเหมือนเป็นสิ่งหนึ่งที่ต้องทำในชีวิตประจำวัน นอกจากที่จะต้องทำงาน อิอิ

ว่าแต่พี่ทอมเนี้ย หื่นเนอะ หื่นแบบน่ารักๆ 55+