หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[namtaan]

ต้องถามว่า มันเกิดอะไรขึ้ัน มั้ยนะ
ทำไมพี่ไม่มารับน้อง ยุ่งอยู่ใช่ป่าว แค่นั้นเนอะ

บวกเพิ่มยังไม่ได้ ขอบคุณไจฟ์มากจ้า 

แบบนั้นมันใช้สัญชาติญาณมากกว่าสมอง << สัญชาตญาณ นะจ๊ะ ไม่ใช่ สัญชาติญาณ
คำที่เขียนไปก็มีความหมาย แต่แบบนี้จ้า >> สัญชาติญาณ

[Gohan]

อาจารย์ห้องน้องชุนสอนดีจัง มิน่า น้องชุนเลยช่างคิด
แล้วนี่คุณพี่ทอมแสนดีเค้าไปไหนนะ ถึงปล่อยให้น้องรอ  
แอบไปเคลียร์ปัญหาคาใจกับมามิเอะรึเปล่า หรือว่า....
อย่้าเดาเลย รออ่านตอนต่อไปดีกว่า  ^^
ขอบคุณป๋าและนายน้อยครับ    

[konnarak]

อาไำร   เหลือเเค่5 ตอนเองหรอออ    ไม่จิงๆๆๆ   ยังอยากอ่านต่ออยุ่เลยยย  

ยังไงก็ขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆนะคับบ


พีทอมไปใหนน่า   ไมไม่มารับน้องชุนนน่าาาา

สงสัยจะงานยุ่ง น้องชุนอย่างอลพีเค้าน่าครับบบ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 26

   สอบเสร็จแล้ว เที่ยวก็แล้ว และตอนนี้คือการเดินสายลาผู้ใหญ่ พร้อมไปกับการเก็บของเตรียมตัวเดินทาง
   แต่อย่าได้คิดว่าไอ้ดื้อชุนจะเหน็ดเหนื่อย เพราะคนที่จัดการให้ทั้งหมดก็คือพี่ชาร์ล กับพี่โรสที่เป็นพี่สะใภ้ ยังจำกันได้มั้ย
   พี่โรสแสนดีคนสวยจัดการให้เรียบร้อยมาตั้งแต่ต้นและถ้าทำได้ พี่สะใภ้คนนี้คงจะลากกระเป๋าเข้าหอพักมหาวิทยาลัยไปกับชุน
   อ๊ะๆๆๆ แน่นอนต้องมีพี่ชาร์ลไปด้วย
   ลืมใครไปคนหนึ่งหรือเปล่า
   ใครที่ไหนจะลืมได้ เพราะบรรดาเพื่อนพ้องพากันถามไถ่ว่าคนตัวโตใจดีคนนั้นหายไปไหน แต่ถามเมื่อไหร่ ไอ้ดื้อก็ทำหน้านิ่งสนิท
   “เขาไม่โทรหามึงเลยเหรอ” ไนท์เพื่อนรักคือผู้กล้า สมควรแก่เหรียญรางวัล
   “โทร”
   “แล้ว...”
“เบื่อ”
   นั่นแหละ มีเรื่องที่จะรายงานให้ทราบเบื้องต้นเท่านี้จริงๆ ดังนั้นก็ข้ามมาถึงวันเดินทางเลยละกัน
 
   พ่อส่งชุนที่หน้าบ้าน อ้อมแขนอุ่นๆ กับรอยยิ้ม
   “แล้วพ่อจะตามไปเที่ยว”
   ชุนพยักหน้า แล้วหันไปหาลินดา
“ฝากพ่อด้วย”
นี่คือประโยคแรกในรอบกี่วันก็ไม่รู้ที่ชุนพูดกับลินดา คนพูดไม่ได้เพิ่มแอคติ้ง เน้นคำ หรือใส่ความหมายพิเศษลงไปในคำพูด แต่คนรับคำสั่งถึงกับปั้นหน้าไม่ถูก
   
   แก๊งค์ที่รอส่งที่สนามบินทยอยกันมาถึงเอะอะโวยวายกันต่อเนื่อง มามิเอะก็อยู่ในกลุ่มด้วย แต่ใครคนหนึ่งก็ยังคงไม่ปรากฏตัว การพูดคุยก็เจตนาข้ามใครคนนั้นไปอย่างตั้งใจ
ใกล้เวลาออกเดินทางพี่ไทค์ พี่เท็ด และบรรดาพี่สะใภ้ก็ตามมาส่ง
“แล้วพี่จะตามไปเที่ยว” พี่เมลสะใภ้ใหญ่บ้าน “ท” บอก
“คงไปพร้อมๆกันหมดนี่แหละ” พี่ไทค์บอกอีกคน
“โห ถ้าไปพร้อมกันหมดนี่ รอผมเรียนจบก็คงไม่ได้ไปแน่ๆ”
ชุนออกอาการชิวๆ จนบรรดาแก๊งค์เพื่อนชักไม่อยากระงับอาการสงสัย
“อีกคนล่ะ” เพื่อนไนท์รับอาสาเสี่ยงตายตั้งคำถามอีกครั้ง
ชุนส่ายหน้า
สีหน้าที่เมื่อครู่ยังร่าเริงกลับไปนิ่งสนิทเหมือนเดิม
คำถามอื่นๆ อาทิ เขาไปไหน เขาโทรมามั่งมั้ย จึงจำเป็นต้องเก็บไว้
เสียงเจ้าหน้าที่สนามบินประกาศเรียกผู้โดยสารดังขึ้น
ผองเพื่อนยังไม่ยอมหยุดถ่ายรูปเล่นกัน
มามิเอะยิ้มหวาน “ถ่ายคู่กับชั้นได้มั้ย”
ชุนพยักหน้ายืนยิ้มให้กับกล้องในมือไนท์ และโทรศัพท์มือถือของมามิเอะที่ให้เพื่อนอีกคนช่วยถ่ายรูปให้
เสร็จแล้วถึงเป็นการร่ำลาพี่ชายพี่สาวทั้งหลายแล้วเดินเข้าไปที่จุดตรวจเอกสารต่างๆ เดินไปเรื่อยๆ จนเห็นป้ายประตูที่เครื่องบินลำใหญ่จอดรออยู่ นั่งรอไม่นานก็มีเสียงเรียกผู้โดยสารขึ้นเครื่อง
กำลังจะเสียบหูฟังเล่นเกม เงาร่างใหญ่ๆ ก้าวเข้ามาหาเก็บของใส่ช่องแล้วนั่งลงข้างๆ
เครื่องบินทะยานขึ้นฟ้าได้ไม่นาน ทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบสงบ ชุนหลับตาลงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมาขยับผ้าห่มให้

จนกระทั่งเครื่องลงจอดที่เป้าหมาย ชุนก็ยังไม่ได้พูดกับพี่สักคำ แล้วจะให้พี่ไปซักถามกันบนเครื่องก็ไม่ถูกว่าเป็นอะไร
ได้แต่ส่งยิ้ม หยอดโน่นนี่ไปเรื่อย ไม่พูดไม่เป็นไร เดาได้ว่ามันเพราะอะไร
เข็นกระเป๋าเดินทางออกมาที่ด้านนอก ทอมเหนี่ยวเอวบางเข้ามาใกล้แสดงท่าทีว่าห้ามเดินหนี พร้อมกับยกมือทักทายชายคนหนึ่งที่ยืนยิ้มกว้าง แล้วเดินนำออกไปที่ด้านนอก รอพักหนึ่งรถใหญ่ก็เข้ามาจอด คนขับรถลงมาแล้วช่วยกันยกกระเป๋าขึ้นท้ายรถ
คนขับรถหันมาเปิดประตูให้ชุนนั่งหน้า แล้วก้าวถอยพร้อมกับยิ้มกว้าง ขณะที่ทอมเดินอ้อมมาทำหน้าที่ขับรถออกมา

เรียกว่ามาจนถึงบ้านพักแล้วนั่นแหละ ชุนถึงได้หันมามองหน้าอีกคนตรงๆ แล้วพูด
“ไรเนี่ย”
“ก็บ้านเราไง”
....เหวย....ไรวะ....
“แล้วหอที่ผมจองไว้ช่วง 2 เดือนนี้ล่ะ”
ก็ 2 เดือนนี้ชุนมาลงคอร์สพิเศษไว้ ก็เลยมาอยู่หอที่พี่ชาร์ลเคยอยู่ ทั้งเคยเดินทางมาดูสถานที่กันแล้ว รอจนหอพักที่มหาวิทยาลัยเปิดให้เข้าพักได้ ชุนถึงจะย้ายอีกรอบ
ขอบอกว่าไอ้ตัววุ่นวายกำลังวิ่งพล่านอยู่ในหัว แต่ขาก็ก้าวตามพี่เข้าไปในบ้าน สตรีวัยกลางคนก็ปรากฎตัวออกมาจากมุมหนึ่งของบ้าน
“สวัสดีค่ะ”
ทอมหันมาแนะนำ “ทิฟาแม่บ้าน จะมาทำความสะอาดอาทิตย์ละ 3 วัน”
ทิฟายิ้มแย้มทักทายเจ้านายทั้ง 2 คน รายงานว่ามีของสดของแห้งตามที่สั่งไว้ แล้วขอตัวกลับก่อน
ทีนี้ก็เหลือกันอยู่ 2 คนในบ้านหลังเล็กๆ
“ชริ!”
“ชุนครับ”
“อะไรอีก!” เสียงดังมาก ห้วนมาก ลม-เสียว๊อย!
“คือ...”
“พี่เห็นเซอร์ไพรซ์ หรือ คำว่าดีใจบนหน้าผมมั้ย!”
เหมือนระดับเดซิเบลจะเพิ่มขึ้นด้วยนะ  
คนตัวโตนิ่งอึ้ง
...ผิดแผนอย่างสิ้นเชิง...
“พี่ช่วยยกกระเป๋าไปห้องพักนะ”
“ไม่ ผมจะไปหอพัก”
“ยกเลิกไปแล้ว”
คำสั้นๆ ที่ทำให้ชุนกำหมัดแน่น ท่าทางฮึดฮัดเหมือนอยากชกใครสักคน แต่พอทำไม่ได้ เพราะน้ำหนักรุ่นห่างกันไกล ก็ทิ้งตัวนั่งที่โซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์
“มีอะไรอีก”
“พี่ขอโทษ”
“ถามว่ามีอะไรอีก!” เพิ่มเดซิเบลอีกแล้ว ทอมเอ๊ย มึงตายแน่ TT^TT
“ไม่มีแล้วครับ แค่นี้แหละ”
“ถ้าพี่เป็นผมพี่คิดว่าผมจะรู้สึกยังไง”
ทอมเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ “พี่คิดว่าชุนดีใจที่เรา...จะได้อยู่ด้วยกันเสียอีก”
ดวงตากลมเหลือบมองคนที่นั่งก้มหน้า
สะบัดหน้าไปอีกทางแล้วลุกขึ้นยืน
“ห้องไหน”

ในตอนที่ยกกระเป๋าเข้ามาในห้องนอน อยู่ดีๆ ประจุไฟฟ้าก็วิ่งปร๊าดเข้ามาในสมอง
...วันนั้นที่ห้องทำงาน น้องกับไอศกรีมกล่องใหญ่ ท่าทียิ้มแย้มเว่อร์ของเลขานุการที่ได้รับคำสั่งให้จัดการอะไรมากมายให้น้อง
และ
การสนทนาทางโทรศัพท์ประจำวัน ที่ไม่เคยมีคำถามว่า พี่จะกลับเมื่อไหร่...
ทอมได้แต่ส่ายหน้าให้กับตัวเอง
กูหนอกู...
ไม่แปลกใจที่เจอบนเครื่อง คงเพราะรู้ว่าพี่จะมาส่ง
แต่กลับไม่พูดด้วยจนมาถึงบ้านนี่มันเรื่องอะไรวะ
แล้วก็ไม่รู้เรื่องบ้านเหรอ วะฮะฮะ อันนี้ดีใจ แต่เดี๋ยวนะ ออกอาการมากไม่ได้ ค่อยเคลียร์ไปทีละเรื่องเหอะ ชักยุ่งเหยิงไปกันใหญ่แล้ว

เมื่อชุนเดินออกมาจากห้องน้ำ คนตัวโตกำลังวางเรียงของใช้ส่วนตัวของชุนเข้าตู้ เมื่อมองไปรอบห้องถึงได้รู้ว่าของที่ว่าส่งมาที่หอพักก่อนหน้านี้ ตอนนี้มันวางเรียงเรียบร้อยอยู่ในห้องนี้แล้วทั้งหมด
ถ้าเป็นคนอื่นก็คงดีใจที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่กันขนาดนี้
แต่พอเป็นคนนี้....มันไม่เคลียร์ ไม่อยากเข้าใจ ไม่อยากดีใจ มีไรมั้ย!
ชุนหน้างอหงิกเดินมานั่งบนเตียง อีกคนก็รีบคว้าขนหนูผืนเล็กมาประจำที่
“นอนพักนะครับ ตื่นมาเราไปเดินเล่นแล้วก็กินข้าวกัน”
ชุนล้มตัวลงนอนมองอีกคนที่จัดของเสร็จก็หายออกไปจากห้อง พักใหญ่ๆ เตียงนอนใหญ่ยุบตัวตามแรงกดชุนลืมตามอง ฝ่ามือใหญ่ประคองอยู่ที่ใบหน้า
“ไม่โกรธนะครับคนดี”
“โกรธ”
“โกรธเรื่องไหน”
“ไม่รุ ขี้เกียจพูด เบื่อคนวุ่นวาย”
“ขอโทษที่วุ่นวาย ไม่โกรธนะ”
“โกรธ”
“อ้าว งั้นพี่ทำไงดีล่ะ”
ชุนกัดปากแน่น จนทอมต้องแตะไว้ “ไม่กัดปากสิครับ”
น้องขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ยังทำตาขวาง หน้างออยู่เหมือนเดิม
“พี่เคยฟังนิทานเรื่องยักษ์ในตะเกียงมั้ย”
ทอมพยักหน้า
....มาไม้ไหนวะ....

“ตอนที่ยักษ์โดนสาบให้ไปอยู่ในตะเกียง ปีแรกมันสัญญาว่าจะเป็นทาสรับใช้คนที่ช่วยมันไปตลอดชีวิต 5 ปีผ่านไป มันบอกว่า จะให้พรสามข้อ แต่พอร้อยปีมันสาบานว่าจะกินคนที่มาช่วยมัน”
....อะ....มีนิทานเรื่องนี้ด้วยหรือวะเนี่ย...

“แล้ว.....”
“ผมไปเที่ยวพี่ไม่ไปส่ง ผมกลับก็ไม่ไปรับ อาทิตย์นึงที่ผมไปโน่นมานี่ พี่โทรมาก็ไม่เคยพูดว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ผมสาบานว่า ถ้าผมเจอพี่เมื่อไหร่ ผมจะอัดให้น่วม!”
ทอมได้แต่กลืนน้ำลาย
“แล้วพี่ไปโผล่อยู่บนเครื่องแบบนั้น ผมจะอัดพี่ได้ยังไง!”
....หงะ.....อะ...ไร....วะ.....เนี่ย.....
“แล้วพอมาถึงยังมีบ้านโผล่มาอีกหลังอีก แมร่ง! ไม่รู้ว่าจะต้องทำไงดีแล้วเนี่ย”
“งั้น..อยากให้พี่ทำอะไรล่ะ”
ชุนกัดปาก หันหน้าไปทางอื่น พักหนึ่งก็ถอนหายใจแรงๆ
“อย่าเว่อร์”
“ครับ”
“ง่วงแล้ว พี่ไปนอนห้องพี่สิ”
ทอมยิ้มกว้างคว้าหน้างอๆ มากดจูบแน่น ชุนก็พลิกหน้าหนี
“อื้อ...ไม่..”
ทอมกดไหล่น้องลงนอน ริมฝีปากสวยกดจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ไม่...จะนอนแล้ว”
ฝ่ามือใหญ่กวาดไปทั่วร่าง เสียงหอบหายใจแรง เปลี่ยนเป็นเสียงคราง ร่างกายผอมบางบิดอย่างเย้ายวน แล้วกระตุกตัวเกร็งเมื่อพี่แทรกปลายนิ้ว
“อึก...”
“ไม่เกร็งนะครับ”
ทอมนวดครีมขยายช่องทางจนพร้อมถึงได้สวมถุงยาง แล้วเบียดแทรก
“เจ็บอ่ะ เจ็บ...” น้ำใสๆหยาดจากหางตา
“ชุนครับ” ทอมจูบไล่จากปลายเท้าพร้อมไปกับบีบนวด ค่อยๆ แทรกทีละน้อย แรงตอดรัดจากภายในทำให้ทอมใกล้ถึงจุดสูงสุด ต้องหยุดการเคลื่อนไหวสะโพกเปลี่ยนมาเร่งมือเร่งริมฝีปากให้น้องเสร็จล่วงหน้าไปก่อน
แต่พอด้านหน้าเกร็งตัว ด้านหลังก็รัดแน่น
ทอมลูบต้นขาเรียว
“อย่า...บอกว่าอย่าโดนมัน....ไม่ไหวแล้ว...”
ชุนครางเสียงอ่อนหวาน มือจิกที่สะโพกพี่แน่น
“ชุนครับ”
“พี่...ผม...โอย...”
ทอมหยุดมองดวงตาหรี่ปรือ ขณะที่ลากฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ต้นขาเรียวแล้วเลื่อนมากอบกุมแก่นกายที่รุ่มร้อน
ความต้องการภายในรุนแรงจนชุนต้องดึงใบหน้าพี่ลงมาจูบ
เมื่อผละออกทอมสาวออกแล้วกระแทกถี่รัว เสียงหอบหายใจอบอวลในห้องนอน

ทอมเช็ดตัวให้คนที่นอนหมดแรงแล้วกลับมานอนเบียดอยู่ข้างๆ ดวงตากลมโตหรี่ปรือขึ้นมองแล้วหลับลงไปใหม่
“จิ้งจอกหื่น”
ทอมพลิกคนด่าเข้ามานอนหนุนแขน
“แมงเจ้าเล่ห์”
ก้มลงจูบซ้ำที่แก้มใส
“หุ่นยนต์ประสาท”
ริมฝีปากสวยเลื่อนลงมาจูบปิดปาก มือแข็งแรงนวดที่ต้นขา ทำให้ชุนตาเบิกโพลงแล้วบีบเปลือกตาแน่น

ทอมตื่นนอนพร้อมกับกลิ่นอาหารหอมๆ คนตัวโตเดินยิ้มลงมาหาหนุ่มหวานในครัว
“ทำอะไรครับ”
ชุนไม่ได้หันมา แต่ชี้มือให้อีกคนนั่งรอที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวในครัว
ผ่านไปอีกไม่นานนัก บะหมี่ผัดก็วางอยู่บนโต๊ะ
แต่พอหยิบช้อนส้อมจานบะหมี่ก็ถูกดึงกลับ
“อ้าว...”

*-*-*จบตอนที่26-*--*

อะคึคุคุุ อารมณ์ดีกันอยู่หรือเปล่าหนอ~~~
ขอบคุณมากครับที่ติดตามกันเสมอมา

ไจฟ์ครับ

[kakuro]

ขอบคุณครับไจฟ์
อาหารมื้อดึกเป็นชุนน้อย
อาหารมื้อเช้าเป็นบะหมี่ผัด
แต่ทอมจะได้กินมั้ยนะ

[anajulia]

คริคริ
น่ารักเนอะ โอย น้องชุนของพี่นุ่น

เขินอะ เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ก็รุ้เหมือนน้องชุนแหละว่าตาเฒ่าแกมาด้วยแหง แต่ก็นะมาปุ๊บถูกจับกินปั๊บ
บร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[hahn]

ไม่ได้ซะมั๊งบะหมี่อ่ะ แต่กินชุนแทน อิอิ

[puppyluv]

....เหวย....ไรวะ....
v^^อูยยยย มีฟามสุข 555ในที่สุด วู๊ๆๆๆ

[a_tapha]

อ่านแล้วยิ้มแก้มแทบแตกอ่ะ  คุคุ

[seaz]

อย่าไปยอมง่ายๆ นะ

[หมวยลำเค็ญ]

แหม๋  พี่ทอมทำแบบนี้ น้องเลยโกรธไม่ลงเลย เจ้าเล่ห์เน๊อะ 

[indy❣zaka]

เขาอยู่กินกันแว้ววววว
อร๊ายยยยๆๆๆๆๆ

[from_mars]

 
ดูแลกันๆๆๆๆ แต่เปิดฉากไม่ค่อยสวย...พี่ต้องเคลียร์ตัวเองหน่อยนะจ๊ะ
ใกล้จบแล้วเหรอ??? ว้่า...ยังอ่านเพลินๆ อยู่เลยอ่ะ
ยังไงก็ขอบคุณมากคร้าบบ

[iforgive]

พี่ทอมหื่นอ่ะ  ง้อน้องแบบนี้เลยเหรอ  เอาอี๊กกกก

[yayee2]

โถพี่ทอม..ที่หายไปไม่โทรมาอะไรมาน่ะ กะจะเซอร์ไพรส์น้อง
แต่...น้องกลับงอนแล้วไม่เซอร์ไพรส์ซะนี่
พี่เค้าง้อมาเกือบทั้งคืน ยังไม่หายงอนอีกนะน้องชุน พี่ทอมง้อต่อให้ไวๆ

[konnarak]

ไงละโดนเซอร์ไพรส์เองเลย  555+++

 พีทอม ทำน้องงอลมาก....  ง้อเเค่นี้น้องไม่หายหรอก  เนอะชุนเนอะ 


ชุนน่ารัก  เป็นแม่บ้านแม่เรือนด้วย 


อ่านไปยิ้นไป

[samsoon@doll]

อร๊างงงงงงงงงงงงงงงเสร้จอีกรอบ ว่าแต่น้องชุนเนี้ยช่างสรรหาคำด่าน่ารักๆมาด่าพี่ทอมได้ตลอดๆๆๆ

[PeeYaR]

แทนที่น้องจะได้อัดพี่ให้สมใจ
กลับโดนพี่ อัด ก่อนซะได้
555+

[roseen]

 :haun4:พี่หื่นว่ะ

[LalaBam]

พี่ทอมมี่หื่นได้โล่จริง
แต่ชอบใช่ไหมล่ะ ชุนจัง
 

[Cupcake]

พี่ทอมง้อน้องแบบนี้ตลอดอ่ะ กำไรตลอด

[Whatever it is]

พี่ทอมเบี่ยงเบนประเด็น หื่นซะเฉยๆ 555

[4life]

ไม่เข้าใจพ่อ ทำไมไม่เขี่ยเจ๊ลินดาออกไป ในเมื่อเจ๊เเกคิดจะจับลูกตัวเองอย่างหน้าด้าน??????

[w1234]

น้องโดนอัดอีกแล้ว

[Gohan]

จิ้งจอกหื่น...
แมงเจ้าเล่ห์...
นี่ล่ะ คุณค่าที่พี่ทอมคู่ควร   

อ่านถึงตอนนี้ก็ยังอารมณ์ดีอยู่ และรออ่านตอนต่อไปคร๊าบ

[namtaan]

น้องชุนเหวี่ยงไปถูก ไปไม่เป็นเลย
จะโกรธก็โกรธไม่ลง แต่ถึงยักษ์จะโกรธ ก็โดนอาละดินกินเรียบ (เรื่องเดียวกันมั้ยนี่)
พี่ทอมเล่นซื้อบ้านไว้อยู่ด้วยกัน มีแม่บ้านมาดูแลเสร็จศัพท์
วางแผนกินรวบ หัว หาง ตลอดตัว สมัยนี้ช้าไม่ได้ ไว้ใจใครก็ไม่ได้ พี่ทำถูกต้องแล้ว 

บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)
ตอนที่ 27

ทอมนั่งตัวตรง มือหนึ่งถือช้อน มือหนึ่งถือส้อมดวงตาสีอ่อนมองคนตัวเล็กในผ้ากันเปื้อนสีฟ้า ที่ทำหน้าเคร่งเครียด
“ตอบคำถามมาก่อน ถ้าคำตอบไม่เป็นที่น่าพอใจอด!”
วินาทีนี้หิวไม่หิวต้องพยักหน้าไว้ก่อน
“คุยอะไรกับพ่อ”
“เรื่องไหนล่ะ”
อาการเข่นเขี้ยวของคนตรงหน้าทำให้ต้องรู้ได้เอง ว่าเรื่องไหน
....โอเค เข้าใจละ ว่าสาเหตุของอาการงอน เหวี่ยง ทั้งหมดทั้งมวลคือเรื่องอะไร...
“อันที่จริงพี่ก็คุยกับพ่อเรื่องชุนมาเรื่อยๆ นะ พ่อเป็นห่วงชุนและอยากให้เราหยุดเรื่องนี้ไว้ที่ความเป็นพี่น้อง และอยากให้ชุนมีครอบครัวที่เหมือนคนอื่นๆ”
ชุนเลื่อนเก้าอี้นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
ท่าทางตอนนั่งลงดูยังไม่ค่อยถนัด จนเจ้าตัวส่งเสียงขัดใจ แต่ดวงตากลมๆ ยังจ้องมองให้อีกคนพูดต่อ
“ก็เหมือนพ่อพี่ หรือพ่อทุกคนน่ะแหละ แต่พี่ถามว่า พ่อเองก็รู้จักพวกนักการเมืองหรือนักธุรกิจหลายคนที่เขามีครอบครัว แต่ก็มีบ้านเล็กบ้านน้อย บางคนก็เลี้ยงเด็กผู้ชายไว้ พ่ออาจไม่คิดอะไรถ้าชุนอยู่ในตำแหน่งของนักการเมืองหรือนักธุรกิจพวกนั้น แต่ถ้าในทางกลับกัน ชุนคือเด็กผู้ชายที่ถูกเลี้ยงพ่อคิดยังไง”
“พี่รอดลูกปืนพ่อผมมาได้ไงเนี่ย” ชุนพึมพำแต่ทอมหัวเราะหึหะ
“ก็เกือบละ” ทอมยื่นมือไปดึงจานบะหมี่ตรงหน้า แต่โดนตีมือทันที
“เล่ามาก่อน รอดลูกปืนได้ไง”
“ก็บอกกับพ่อตามตรงว่า พี่รักลูกชายเค้ามาก แล้วเกย์ก็ไม่ใช่โรคติดต่อ ไม่ใช่อาชญากร เราเป็นเพียงลูกชายที่ไม่มีหลานให้พ่ออุ้ม หรือถ้าพ่ออยากได้จริงๆ เราก็ใช้สเปิร์มเราแล้วไปให้เขาอุ้มบุญเอาก็ได้ แต่ทำแบบนั้นไม่สงสารผู้หญิงที่อุ้มบุญให้หรือไง”
“ผมรู้ว่าพ่ออยากให้เราเป็นพี่น้องกันมากกว่า แต่ก็ไม่เห็นพ่อเคยพูดห้ามอะไรกับผมเลย แล้วทำไมพูดกับพี่เยอะ”
ทอมขยับตัวจะลุกขึ้น แต่โดนเคาะโต๊ะให้นั่งลงตามเดิมอีกครั้ง
“บอกมาก่อนทำไมพ่อคุยกับพี่ไม่คุยกับผม”
“พ่อแม่บางคนก็กลัวลูกไม่รัก ที่พ่อไม่พูดอะไรตรงๆกับชุนเพราะไม่อยากขัดใจน่ะสิ”
คนตัวเล็กที่นั่งตรงข้ามทำปากยื่น เลยโดนพี่ชี้นิ้วทัก
“อิจฉาอะดิ”
....เด็กมาก....โกรธที่พ่อไว้ใจพี่มากกว่าตัวเองเนี่ย..ฮ่าๆๆๆ ..อ๊ะๆ หัวเราะเสียงดังไม่ได้ตอนนี้กำลังโดนสอบสวนอยู่นี่นา
“เหอะ ผมรู้หรอกน่าว่าพ่อรักผม”
“ดีมาก”
ดวงตาแนวขวางตวัดกลับมาใหม่
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“เปล่า”
“พี่บอกเรื่องเกย์ พ่อก็ยอมเลยเหรอ”
“ไม่หรอก ก็คุยกันหลายครั้ง แล้วแต่วาระและโอกาส จนวันที่ชุนมาค้างห้องพี่วันนั้น”
ชุนพยักหน้า ทอมก็เล่าต่อ
“พ่อถามย้ำว่าเราจะประคองกันต่อไปยังไง”
“แล้ว....”
“ก็ดูแลกันและกันให้ดีที่สุดไง”
“เหอะ” ชุนทำเสียงขึ้นจมูกล้อเลียน “ดีที่สุด”
“แล้วก็ถามว่าเรื่องเรียนของชุนเอายังไง พี่ก็เลยบอกว่าพี่จะจัดการต่อเอง”
ชุนกอดอกจ้องมองพี่ คิดว่าพอจะเดาต่อได้ แต่ตอนนี้อยากฟังคำสารภาพมากกว่า
“ยังไง”
“ก็ที่ชาร์ลกับโรส ติดต่อไว้ พี่ก็แค่มารับช่วงต่ออีกนิดๆหน่อยๆ”
“ตัวอย่าง”
“เรื่องหอพัก ค่าใช้จ่าย”
“ผมจะอยู่หอเหมือนพ่อ เหมือนพี่ชาร์ลนะ”
“ก็อยู่สิ วันหยุดก็กลับบ้าน”
“แล้ว...พี่ล่ะ”
“พี่คงทำงานอยู่ที่นี่ได้สัก 2 เดือนรอส่งน้องเข้าหอพัก แล้วก็กลับเข้าออฟฟิศที่นิวยอร์ค ทีแรกขอลางานกับพี่ไทค์ไว้ 2 เดือนจนกว่าชุนจะเปิดเทอม แต่เค้าไม่ยอมให้ลาแบบห้ามตามห้ามโทร บอกว่าอย่างมากก็ทำงานทางเน็ต”
“แปลว่าพอเปิดเทอม พี่จะไปๆมาๆเหรอ”
“อยู่คนเดียวได้มั้ย”
ชุนยักไหล่  “เรื่องอะไรจะอยู่คนเดียว พี่ไม่มา ผมก็อยู่หอสิ”
“อ้าว...”
“ไม่ต้องอ้าวเลย นั่งเครื่องบินไม่เหมือนนั่งรถไฟฟ้า จะเดี๋ยวไปเดี๋ยวมาทำไม”
ทอมยิ้มกว้าง แต่พอจะขยับตัวลุกขึ้น คนตัวเล็กฝั่งตรงข้ามก็กระแอมไล่ลม เลยต้องนั่งลงตามเดิม
“ไม่เห็นเป็นไรเลยติดมากับเครื่องบินเล็ก หรือรถบรรทุกส่งของก็ได้”
ชุนส่ายหน้า ตกลงใครเป็นไอ้ดื้อเนี่ย
“แต่ได้หยุดตั้ง 2 เดือน พี่ไทค์ใจดีเกินไปแล้ว ผมคิดว่าอย่างมากพี่ก็เร่งเคลียร์งานมาส่งผมสักอาทิตย์ก็จะกลับซะอีก”
“พี่ก็...หาเรื่องหยุดด้วยแหละ เห็นมั้ยขนาดไปเที่ยวทะเล พี่ไทค์ยังจัดกรุ๊ปไปคุยงานเลย นั่งเล่นเกมอยู่ห้องกับชุนแท้ๆ พี่ทิลกับไอ้ท็องค์ยังเอางานไปคุย”
“ไม่ได้วางแผนเรื่องผมเหรอ”
ทอมมองคนรู้ทันที่นั่งกอดอกหรี่ตาอยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วต้องยกมือยอมแพ้
“โอเค สารภาพเลยว่าใช่” คนตัวโตชี้นิ้วเมื่อนึกขึ้นได้ “อ้อ...เลยไม่แปลกใจที่เจอพี่บนเครื่อง”
“ไม่หรอก เดาได้ว่าพี่ชอบจัดการโน่นนี่ แต่ถึงขนาดที่มีบ้าน ....เอ๋อ....ค่าใช่จ่ายเหรอ...” ชุนทำตาโต ดูเหมือนว่าจะหลงทางจากคำถามนี้ไปไกล
“ก็นิดๆหน่อยๆ”
“มหาลัยนี้ของรัฐก็จริง แต่ว่าค่าเรียนของนักศึกษาต่างชาติแพงที่สุดแล้ว”
“ก็ใช่”
“แล้ว....”
“ก็นิดๆหน่อยๆ ไง”
ชุนยกมือ “เดี๋ยวนะ ขอเรียบเรียงใหม่ก่อน มันข้ามเรื่องที่ผมควรรู้ไปตั้งไกลแล้วนี่หว่า”
แต่พอทอมจะขยับลุก ก็โดนชี้ให้นั่งลงที่เดิมอีกที
“มีอะไรอีก”
“อะไรล่ะ”
“เพราะพี่บอกว่าจะดูแลผม ก็เลยทำให้พ่อเช็คบิลลินดาเหรอ”
ทอมพยักหน้า “อันนี้พี่คิดว่าใช่นะ ใจจริงพ่อก็คงไม่อยากเก็บลินดาไว้ข้างตัวอีกต่อไป แต่สามีภรรยามีเส้นใยบางๆ ที่เรามองไม่เห็น ตัดสินใจแทนไม่ได้หรอก เขาถึงบอกสามีภรรยาทะเลาะกัน รับฟังได้แต่ไม่ควรแสดงความเห็นไง”

"นี่พี่เคลียร์เรื่องผม ไปพร้่อมกับเรื่องลินดาเลยเหรอ"

ทอมยิ้มกว้างอาศัยจังหวะที่อีกคนกำลังเข้าสู่โหมดเรียบเรียงแผนการของพี่  ทำเป็นเนียนลุกข้ามไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามจับน้องนักตัก
“เฮ้ย ไรเนี่ย”
“น่า นิดหน่อยเอง”
“เหอะ ทั้งปี”
จมูกคมฝังลงที่แก้ม....อะ....ไม่ถึงอ่ะ...มีมือมาขวางแล้วพลิกบีบจมูก.....ว๊าก...
“เป็นไปไม่ได้หรอกที่พ่อจะยอมพี่ ด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค”
“ก็มีออปชั่นอีกนิดหน่อย” ทอมลูบจมูกตัวเอง...เจ็บว่ะ...
“ว่าแล้ว” ชุนเบี่ยงตัวหนี แต่โดนดึงกลับมากอดไว้
“ถ้าไม่ให้กอดก็ไม่เล่าเหมือนกัน”
“ไรวะเนี่ย เกมพลิกได้ไงเนี่ย ว๊อย....กระทิงบ้าเนี่ย!” ชุนทั้งดิ้นทั้งตีมือ แต่อีกคนหัวเราะ
“ก็นอกจากพูดเรื่องเราแล้ว พี่ก็ว่าสายการบินของเราก็มีสำนักงานอยู่ที่นี่ถึงจะคนละรัฐ แต่พี่ก็มาดูชุนได้สะดวกกว่า”
“แล้วไม่ต้องกลับไปบ้านเลยหรือไง”
“ก็นานๆไปที”
“ตกลงค่าเทอมผมเนี่ยใครจ่าย”
“พ่อจ่าย แต่ที่เหลือพี่จัดการเอง”
ชุนหันมามองหน้าพี่ แล้วหันมานั่งก้มหน้ามองจานบะหมี่บนโต๊ะ
“ทีแรกพี่ขอจัดการเองทั้งหมด แต่พ่อยังไม่ให้ บอกว่ามันคือความภูมิใจของเขา”
“พี่.....”
“พี่รักชุน”
“รักแล้วต้องทำให้ขนาดนี้เลยหรือ”
“มากกว่านี้ก็ให้ได้”
“เหนื่อยมั้ย”
“ไม่เลย พี่มีความสุขมากที่ได้ทำให้”
“แต่ผมไม่อยากเป็นผู้รับเพียงอย่างเดียวนี่”
“ชุนก็ให้พี่อยู่แล้วนี่”
“ให้อะไร ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ พี่ทำโน่นนี่ให้ผมตลอด”
“เปล่านะ พี่รับจูบจากชุนมาแล้ว รักแล้วด้วย ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ต้องปล่อยเลยตามเลยสถานเดียว”
ตากลมๆ หันมามอง “เจ้าเล่ห์มาก”
“ครับ”
“หื่นมาก”
“ครับ”
“พี่กินบะหมี่เถอะ”
“ไม่มีคำถามแล้วเหรอ”
ชุนส่ายหน้า
ทอมก้มลงหอมแก้มนิ่ม “กินด้วยกันแล้วเดี๋ยวไปเดินเล่นในเมืองนะ”

เดินเล่นตอนเย็นในเมืองแบบนี้เป็นสิ่งที่ทำที่บ้านไม่ได้ ไม่ใช่เพราะว่าเป็นคนดังอะไรหรอก แต่เพราะว่าคนหนึ่งเป็นมนุษย์บ้างาน ส่วนอีกคนก็ขี้รำคาญเจอที่ๆคนเยอะ เดี๋ยวก็อารมณ์ไม่ดี  
ชุนเลือกซื้อเสื้อได้แค่ 2 ตัว เพราะออกแนวเดินดูของโชว์ในตู้กระจกหน้าร้านค้า ก็ชวนพี่กลับมาที่ซุปเปอร์มาเก็ต
“ไม่ไปกินร้านอาหารเหรอ”
ชุนหันมามองหน้า มือที่กำลังเลือกหยิบอาหารกระป๋องชะงักค้าง
แน่นอนคิ้วเข้มๆชนกันดังเปรี้ยง!
“ก็ไหนๆ ก็มาถึงนี่ ไปกินร้านอาหารด้วยกันสักมื้อไง”
“......”
“นะ”
“พรุ่งนี้”
“ก็ได้ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้”
ท่าทางมีพิรุธแปลกๆ ทำให้ทอมก้มลงกระซิบถาม “มันเจ็บอยู่เหรอ”
หน้าหวาน ๆ แดงแป๊ด
“มันไม่ได้อะไรมากหรอกน่า” ชุนปัดผ่านไป
.....เพียงแต่เวลาเดินไม่ถนัด มันกังวล รู้สึกเขินๆ ขัดๆไงไม่รู้ เลยไม่อยากไปนั่งอยู่ในร้านอาหารต่างหาก....
“อยู่บ้านผมกินข้าวนอกบ้านอยู่ทุกวันเช้ากลางวันเย็น ถ้าทำกินเองได้ ผมก็อยากทำเองมากมากกว่า”
“เคยทำให้ใครกินมั้ย”
“ก็....”

“เฮ้ ทอมมามิชิแกนเมื่อไหร่กัน” เสียงนุ่มๆ ร้องทักทำให้ชายหนุ่ม 2 คนหันไปมองชายหนุ่มผมสีทอง รูปร่างสูงพอๆกับทอมส่งยิ้มทักทาย

*-*จบตอนที่ 27*-*

ผมเขียนเรื่องนี้ด้วยอารมณ์ดีๆ และหวังว่าคุณจะอารมณ์ดีเมื่อได้อ่าน พอกลับมาดูอีกทีก็พบว่า เรื่องนี้แทบไม่มีปมประเด็นอะไรกับเขาเลย ....ขอโต้ด....
แต่ความพยายามเคลียร์ปมที่มีอยู่เพียงน้อยนิดในเื่รื่องนี้ ช่างยากลำบาก เขียนแล้วยาวมาก ตัดแล้วนะเนี่ยยังยาวอยู่เลย
ทีนี้ก็เหลืออีก....2....คนแล้วที่พี่ทอมต้องจัดการ
วะัฮะฮ่า
ขอบคุณครับที่ติดตาม

ไจฟ์

[anajulia]

ชุนจังน่ารักมากมาย ตาโตแก้มป่อง กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงง จ้อบบบบบบบบบบบบบ

ว่าแต่..อีกสองคนที่พี่ต้องจัดการ? หืม?
แล้วพ่อนุ่มผมทองนั่นใครหวา??? เอ......จะจักรวาลไจฟ์แบบว่าพาไรน์มาโผล่นี่ไรงิป้ะ? กรั่กๆๆๆๆ


..................ของฝากค่ะ
ผมคิดว่าอยากมากพี่ก็เร่งเคลียร์งานมาส่งผมสักอาทิตย์ (คิดว่าอย่างมาก)
พี่รับจูบจากชุนมาแล้ว รักแล้วด้วย ทำอะไรไม่แล้วหล่ะ (ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ)

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
บางทีก็ไม่ต้องมีปมยุ่งยากทุกเรื่องก็ได้
พี่ชอบเรื่องนี้อ่านสบายๆเหมือนได้ฟังเรื่องของคนรู้จัก
อ่านเหมือนอาหารเช้าที่เติมพลังก่อนทำงาน
ชุนน่ารักสมวัยช่างสรรหาคำพูดในการตอบโต้
ทอมก็เจ้าเล่ห์สมเป็นนักธุรกิจ
ขอให้ไจฟ์อารมณ์ดีตลอดไป

[indy❣zaka]

เหลือใครมั่งหว่า อีก2คน
น้องชุนน่าร๊ากกกกกกกกเหมือนเดิม