หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[puppyluv]

"ตกลงใครเป็นไอ้ดื้อเนี่ย" น่ารักดี
...ชอบเรื่องนี้ แม้ไม่ต้องมีปม เรียนรู้เรื่องของเราสองคนดีกว่า
อ่านแล้วอารมณ์ดี มีฟามสุข เข้ามารอทุกเช้า
ขอบคุณคุณไจฟ์

[a_tapha]

ทำตัวเหมือนคุณภรรเมียเข้าไปทุกวันแล้วน้องชุน   

[hahn]

ยังมีมาผจญรอีกหรือนี่

[from_mars]

อ๊ะ ยังมีปมอะไรอีกเหรอ??? ใครอีก 2 คนอ่ะ
พี่ทอมช่างจัดการ ช่างดูแลซะจริง...รออ่านตอนหน้าคร้าบบบบ

[iforgive]

ใครทักฟระ  หรือว่ากิ๊กเก่า  วีนเลยน้อง  อย่าไปยอม

[หมวยลำเค็ญ]

ปมไม่เย๊อะ ก็ได้ แค่เข้ามาอ่านความน่ารักของน้อง

น้องต้องได้ด่าพี่ทุกตอนสิน่า (อันนี้เรียกว่าน่ารักแล้ว?)

ขอบคุณค่ะ  มาโพสทุกวันเลยเน๊อะ 

[konnarak]

ชอบเรืองเเบบนี้ อ่านเเล้วสบายๆๆ ไม่มีำไรให้เครียจ อิอิอิ

ก็ชุนน่ารักเเบบนี้ พี่ทอมถึงได้หื่นตลอดเวลาไงเล่า 

เเล้วอีกสองคนที่ว่า คือใครอะ  เอาพอเป็นน้ำจิ้มนะครับบบ   อิอิอิ

+1

[epoch]

อีกสองคนเชียวเหรอสงสารน้องชุน

[yayee2]

น้องไจฟ์จ๊ะ มีปมประเด็นนิดๆ และไม่ใช่ปมที่มัดซะจนแน่นติ๊ก แบบนี้
พี่ว่าอ่านสบายๆไม่เครียด ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนะจ๊ะ เหมือนเรากินก๋วยเตี๋ยวไง
บางครั้งก็ชอบที่จะกินก๋วยเตี๋ยวแบบไม่ปรุงรส 
บางครั้งก็จะกินแบบใส่เครื่องปรุงนิดหน่อย
แต่บางครั้งก็จะปรุงแบบรสจัด ถึง จัดที่สุด
เพราะความอร่อยของก๋วยเตี๋ยวอยู่ที่น้ำซุปอยู่แล้ว
แล้วความสนุกน่าอ่านในนิยายของน้องไจฟ์
ก็อยู่ที่ลีลาเทคนิคอื่นๆอันเป็นสิ่งเฉพาะตัวอยู่แล้วไงจ๊ะ
 เอ่อ...ว่าแต่ว่า คนที่เข้ามาทักนี่ จะเป็นใครน้า

[samsoon@doll]

ใครกันหนอเข้ามาทัก เรื่องนี้ซัมว่าอ่านสบายดีมากๆค่ะไม่เครียดมากด้วยอ่ะเย็นๆดีอ่านแล้วไม่กดดันอารมณ์

[Whatever it is]

ก็ดีนะคะ อ่านแล้วก็ยิ้มๆน่ารักดีออกนะ 

[takara]

ชอบคร๊าบ สบายสบายแบบนี้แระ

[roseen]

ใครอ่ะ  อย่ามาหลงรักน้องเดี๋ยวพี่ทอมมันจะบ้าเอา

[seaz]

รักกันแล้ว อิอิ

[@StaR@]

เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่อ่านได้เพลินมากๆ
ชอบน้องชุนจริงปากน้องเนี้ยได้ใจมาก
ช่างสรรหามาด่าจริงๆอ่านไปก็ขำไป
ยังคิดเลยว่าเดี๋ยวยืมไปใช้บ้างดีกว่า
พี่ทอมนี่สุดๆเลยความเจ้าเล่ห์ตลอด
ตอดเล็กตอดน้อยกับน้องเรื่อยเลยน่ะ
ดีใจที่ทั้งคู่รักกันแล้วแต่ปัญหาที่กำลัง
จะตามมาให้ทั้งคู่ได้เจอเนี้ยสิไม่อยากคิด
 

[PeeYaR]

คนเขียนอารมณ์ดี คนอ่านได้อ่านก็อารมณ์ดีเช่นกันค่ะ
^^
ชอบเรื่องนี้ก็เพราะอ่านได้ยิ้มๆ เรื่อยๆ ไม่เครียดนี่ล่ะ

[uknowvry]

น่ารักครับคู่นี้...

[namtaan]

พี่ทอมทุ่มเวลาให้น้องเต็มที่เลย แถมวางแผนมานานช้า
น้องชุนทำใจเถอะนะ มีแฟนเจ้าเล่ห์ก็งี้ 


เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขมากอีกเรื่องหนึ่งนะคะ

แม้ปมเรื่องนี้ จะเป็นปมเล็กๆ แต่ก็เป็นปมในใจ เป็นปมของอารมณ์และความรู้สึก
ที่พี่กับน้อง จะต้องค่อยๆเคลียร์ ทำความเข้าใจ เชื่อใจ และยอมรับ
ทำให้ความรู้สึกเวลาอ่าน คือความละมุนละไม รับรู้ถึงเอาใจใส่ที่พี่มีให้น้อง
ในขณะี่ที่น้องก็ค่อยๆเคลียร์ตัวเอง ค่อยๆเติบโต ทั้งร่างกาย จิตใจ ความรู้สึก

อ่านแล้วมีความสุข ลุ้นน้อยๆ ยิ้มได้บ่อยๆ ไม่เครียดค่ะ

  เป็นกำลังใจให้น้องไจฟ์นะคะ

[w1234]

 

[N.T.❁]

มาช้าไป...พอควร เพิ่งอ่านจบไปตอนเดียวเองค่ะ แหะๆ
จะทยอยตามอ่านนะคะ : )

ขอบคุณมากค่าา 

[askmes]

เอ๊ะเอ.. โอ๊ะโอ..

เค้าเป็นใครน๊อ.. เค้ามาจากไหน..

ใครมาทำอะไร ยังไง ทำไม และเมื่อไหร่..

[puppyluv]

เข้ามารอน้องชุน

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 28

ฝรั่งตัวโต ตาสีฟ้าผมสีทองที่ส่งเสียงทักทาย ยิ้มกว้างเมื่อเดินตรงเข้ามาหาแล้วโอบกอดทอมไว้แน่น
“ไม่เจอกันนาน ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่”
ทอมหันมาแนะนำคนตัวเล็กอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ รถเข็นซุปเปอร์มาร์เก็ต
“แอนดรูนี่คือชุน”
ฝรั่งตัวโตยิ้มกว้างหันมาทักทาย แล้วกลับไปพูดคุยกับทอมต่อ แต่ทอมบอกว่าชุนไม่ค่อยสบายก็เลยจะกลับบ้านไปพักแล้ว
แอนดรูถึงได้ถามว่าบ้านอยู่ที่ไหน จะขอตามมาคุยต่อที่บ้านได้หรือไม่ เพราะไม่ได้เจอกันนาน
ทอมหันมาขอความเห็นจากคนที่ฟังพี่คุยขณะที่เดินหยิบของไปเรื่อยๆ จนเต็มคันรถ
“เอาดิ”

พอถึงบ้านทอมก็ยกข้าวของเข้ามาในครัว ช่วยจัดเรียงใส่ตู้ โดยมีแอนดรูเดินตามมานั่งเท้าคางมองชวนคุย ทอมเปิดกระป๋องเบียร์ส่งให้ฝรั่งตัวโต แล้วหันมาช่วยน้องทำอาหารต่อ แต่ชุนเริ่มอัดอัดก็เลยไล่ให้ออกไปนั่งคุยกันข้างนอก
คนรูปหล่อตัวโตหันมาอาสา
“ชุนไปพัก แล้วให้พี่ทำเองก็ได้นะ”
“พี่ไม่ได้เจอเพื่อนนานแล้วนี่ ไปคุยกันเหอะ เขานั่งมองผม...อึดอัด เดี๋ยวก็เหวี่ยงครัวพังหรอก”
ทอมขยี้ผมน้องเบาๆ แล้วหันไปพยักหน้าเรียกแอนดรูออกมานั่งคุยด้านนอก

กลิ่นอาหารหอมๆ เริ่มอบอวลไปทั่วบ้าน ทอมถึงได้กลับเข้ามาอีกครั้ง ตอนที่กินข้าวกันชุนก็ทำหน้าที่นั่งฟังตามแนวถนัด
จับความได้ว่า แอนดรูเรียนมหาวิทยาลัยที่เดียวกับทอม จบแล้วทำงานอยู่ที่อังกฤษ แต่งงานแล้ว แล้วก็เพิ่งย้ายมาอยู่ที่โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยที่ชุนเรียนอยู่
แต่ท่าทางแอนดรูจะไม่ค่อยเชื่อว่าชุนเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว เพราะถามย้ำหลายครั้ง
กินอาหารเสร็จทอมลุกไปหยิบยาจากในห้องนอนมาให้
“ไม่ต้องล้างนะ  เดี๋ยวพี่ล้างเอง”
แอนดรูที่นั่งตรงข้ามมองตามคนตัวโตที่หายไปในห้องนอนข้างบน แล้วกลับมาถามชุน
“ที่คุยๆกันเนี่ยเข้าใจหรือเปล่า”
....อ้อ...ขอโทษที่ลืมบอกไป ว่าเขาคุยกันด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงอังกฤษเป๊ะ
เพราะทอมรู้ว่าชุนฟังออก
ก็คนนี้ทั้งพ่อ ทั้งพี่เขาจบอเมริกา ส่วนเจ้าตัวก็เรียนโรงเรียนอินเตอร์นี่นะ
แอนดรูเองก็รู้ว่า คนที่มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องไม่ธรรมดา เพียงแต่ส่วนใหญ่แล้วคนที่เพิ่งย้ายมาใหม่ๆ ยังปรับการฟังได้ไม่ถนัด ก็เลยถามขึ้น
ชุนพยักหน้ายิ้มๆ
จนพี่ลงมาส่งยาให้
แอนดรูมองตามแล้วหัวเราะเสียงแปลกๆ ทำให้ทอมหันไปมอง
“มีอะไร”
“เหมือนพ่อกับลูกชาย”

...แก๊ง! ได้ยินเสียงระฆังกันมั้ยครับ มันดังมาก
ทอมแสนดีรีบตั้งการ์ดเฝ้าระวังทันที
ระวังใคร ก็ระวังไอ้ตัวเล็กขาเหวี่ยงคนนี้น่ะสิ
แต่ว่า ... ชุนแค่ลุกขึ้นช้า ๆ แล้วเดินกลับเข้าห้องนอน

“ทำไมต้องระวังขนาดนั้น” แอนดรูยังไม่เลิกกวน ขณะที่ทอมเก็บจานชามไปล้าง
“เขาไม่ชอบเป็นตัวตลก”
“ตลกตรงไหน ในมหาวิทยาลัยมันเล่นงานเด็กเนิร์ดหนักกว่านี้อีก ยูก็รู้”
ใช่เพราะรู้ดีไง ว่าเด็กเงียบๆ เก็บตัวคือเป้าหมายของการกลั่นแกล้ง ถึงได้เป็นห่วงไม่เลิก
ชุนเป็นเด็กเงียบและเก็บตัวมั้ย
คำตอบคือใช่
มองมุมดีๆ นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่วางใจได้ว่าชุนไม่ใช่คนที่เฮตามเพื่อนแบบไร้สติ  
ที่ผ่านมาก็เห็นว่าเลี่ยงปัญหาได้ก็จะเลี่ยง แต่ไม่แน่เสมอไปว่าชุนจะทำอย่างนั้นไปตลอด
จากประสบการณ์บอกว่า ไม่มีทาง
ไอ้ดื้อชุนต้องเคลียร์แน่
ขึ้นอยู่กับว่าจะเคลียร์แบบไหนเท่านั้น
ทอมเก็บครัวแล้วชวนเพื่อนกลับออกมานั่งดื่มกันต่อที่หน้าทีวี แต่ก็คอยหันไปมองบันไดเป็นระยะ
“เนี่ย ห่วงกันแบบนี้ ถึงได้บอกว่าเหมือนพ่อกับลูก”
“เขาไม่ค่อยสบายด้วย” ทอมบอกพลางเปิดเบียร์อีกกระป๋องนั่งลงที่โซฟายาวหน้าทีวี หันหลังให้บันไดบ้าน
“ยูทำเขาไม่สบายล่ะสิ” แอนดรูนั่งลงข้างๆ บนโซฟาตัวเดียวกัน
“ก็....เออ...” ทอมหัวเราะเบาๆ
“ตอนที่ไอโดน ยังจำได้ว่าถึงกับได้เลือด แต่เจอกับใครก็ไม่ดีเท่ายู”
แอนดรูหันมามองดวงตาหวานเชื่อม
ทอมวางกระป๋องเบียร์แล้วลุกขึ้นยืน
“จะกลับเลยใช่มั้ย”
“ไปข้างนอกกันเหรอ”
ทอมหันมามองแอนดรูตรงๆ 2 มือล้วงกระเป๋ากางเกง
“จะออกไปส่ง มายไวฟ์ไม่สบาย ผมต้องดูแล”
"เรียกไวฟ์เลยหรือ"
"ใช่"
แอนดรูยิ่งหัวเราะเสียงกวนเส้นประสาทไขสันหลัง ขนาดคนตัวโตเก็บอารมณ์เก่งคนนี้ได้ยินยังหงุดหงิด ถ้าเป็นขาวีนข้างบนห้องได้ยินมีหวังบ้านแตก
“กินยาแล้วก็นอน ที่ยูชวนไอมาก็เพื่อทบทวนความหลังกันไม่ใช่เหรอ”
“ในฐานะเพื่อน ไม่ใช่เซ็กซ์เฟรนด์ และที่ชวนก็เพราะยูบอกว่าไม่ได้เจอกันนาน”
ฝรั่งตัวโตทำสีหน้าไม่เชื่อเลยสักนิด “สักนิดน่าทอม ได้เด็กแล้วลืมความสุขระหว่างเราเลยหรือไง”
“แอนดรู” ทอมเสียงเข้ม ดวงตาก็เข้มขึ้นทันที “ยูแต่งงานแล้วไม่ควรทำแบบนี้อีก”
แอนดรูยักไหล่ “ก็แค่แต่งไปตามความเหมาะสมทางสังคม”
ทอมหันไปมองบันไดอีกครั้ง ทำให้แอนดรูยิ้มที่มุมปาก
“ไม่เคยเห็นเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย”
“เป็นครั้งแรกที่ผมเป็นอย่างนี้” ทอมแก้ประโยคให้ถูกต้องแล้วเดินนำไปที่ประตูบ้าน ทำให้แอนดรูเดินตามมาด้วย
“ยูยังคงท้าทายอยู่เสมอ”
“ผมไม่เคยท้าทาย ผมก็อยู่ของผมอย่างนี้แหละ”
ทอมบอกขณะที่เปิดประตูส่งแขก แต่เมื่อแอนดรูเดินผ่าน
ฝรั่งผมสีทองหันมาคว้าใบหน้าคมเข้มของทอมไว้
ทอมยกมือปิดปากตัวเองทันที  อีกมือผลักไหล่กว้างออกทำให้แอนดรูถึงกับหัวเราะ แล้วโบกมือก้าวออกจากบ้าน

ทอมเดินปิดบ้าน แล้วก้าวขึ้นไปบนห้องนอน
ชุนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนตัวเก่ง แต่กำลังนอนคุยแชทอยู่กับเพื่อนๆ ทั้งพิมพ์และคุย ทอมยื่นหน้าไปโบกมือทักทายเพื่อนๆชุนผ่านกล้องเล็กๆ ละมือมาขยี้ผมอ่อนนุ่มของน้องแล้วเลยไปห้องน้ำ
กลับออกมาน้องก็นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนาแล้ว
ทอมกลับมานอนลงข้างๆ ขยับตัวเข้าหาคนที่นอนหันหลังให้
“หลับหรือยัง”
“หลับแล้ว”
“พรุ่งนี้ไปคอนเฟิร์มเรื่องคอร์สเรียนกี่โมง”
“9”
“เสร็จแล้วไปธุระกับพี่นะ”
“ไม่”
“อ้าว จะไปไหนล่ะ”
“ไม่รู้”
ทอมก้มลงจูบที่ต้นคอ
“ฮึ่ย ไม่เอา”
“งอนอีกแล้ว”
“ไม่”
ทอมพลิกตัวคนที่ไม่ยอมรับว่างอนให้หันกลับมา บีบจมูกดื้อรั้นเบาๆ
“ไม่ แล้วไอ้จมูกเชิดๆนี่เรียกว่าอะไร”
“ไม่รู้”
“งั้น....พี่จูบนะ”
“มะ...อื้อ…”
ทอมจูบปากดูดดุนลิ้นหวาน ขณะที่มือแข็งแรงกวาดไปทั่วตัว
“อย่า...ผมยังเจ็บอยู่...”
ริมฝีปากหนาเลื่อนมาเล็มเลียอยู่ที่ใบหู ส่วนมือพี่บีบเคล้นที่อกบางจนน้องคราง
“เมื่อกี้แอบฟังแล้วมานอยด์เองใช่มั้ย”
ชุนพลิกหน้า น้ำตาใสหยาดจากหางตาร่วงลงหมอนนิ่ม
“พี่รักชุน อย่าสนใจคนอื่น”
“ไม่ใช่เรื่องคู่นอนพี่หรอกน่า” คำปฏิเสธยังคงเจือเสียงสะอื้น
“งั้นอะไรล่ะ”
“ผม.....ไม่รู้อ่ะ” ชุนฟึดฟัด ตีที่ไหล่หนาเบาๆ “ทำไมตาเฒ่าเพี้ยนชอบถาม”
“แล้วทำไมเด็กดื้่อชอบปฏิเสธ”
“ไม่รู้”
ทอมจูบซ้ำ ประคองใบหน้าหวานไว้ในอุ้งมือแล้วพลิกตัวลงนอนกอดไว้
“ผมอยู่ได้” คนพูดยังนอนหันหลังให้ แต่คนฟังกำลังยิ้มน้อยๆ
“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมอยู่ได้จริงๆ”
“จริงๆนะ”
“อือ..ผมก็อยู่อย่างเนิร์ดสไตล์ผมน่ะแหละ คนอื่นมากมายเขายังอยู่ได้ ผมก็ต้องทำได้เหมือนกัน”

----จบตอนที่28----

มารอเลยเหรอ ขอโทษที่มาช้าครับ แบบคอมพ์ไม่ว่าง น้องเล่นเกมอยู่ >///< รอจนเขาเข้าเรียนถึงได้มาแก้คำผิด แล้วก็เติมเรื่องเลยช้าไปนิด
ขอบคุณครับที่ติดตาม

ไจฟ์ครับ

[hahn]

เดี๋ยวนี้มีงอน มีแอบคิดมาก แอบหึงหวง นะน้องชุน

[roseen]

ชุนได้ยินแหละรู้จนได้สิน่า 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
สงสารชุนจังเด็กน้อย
ทอมปลอบดีดีนะ
รักต่างวัย

[takara]

หุหุ ชุนน่ารักจัง

[anajulia]

โอ๋ๆๆ ชุนจัง เข้มแข็งนะคะ สู้ๆ
พี่ทอมก็ดูแลยัวร์ไวฟ์ดีดีเน้อ แล้วก็ วางใจบ้าง ปล่อยๆบ้าง..ก็ดี งุงิ

[a_tapha]

แอนดรูทำน้องคิดมาก   

[samsoon@doll]

“จะออกไปส่ง มายไวฟ์ไม่สบาย ผมต้องดูแล”



ชอบจัง ประโยคนี้