หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[ferly]

สงสารชุน

เนิร์ดแล้วไง - -*

[askmes]

ไอฝรั่งน่าเตะ

สงสารนู๋ชุน ><

[from_mars]

พี่เจอโจทก์????
แก้ไขได้ทันขวัญ อย่าปล่อยให้เด็กน้อยต้อง รมณ์เสีย มากนักนะจ๊ะ คนอ่านเค้าเป็นห่วง...
รออ่านตอนหน้าคร้าบบ

[seaz]

เพื่อนเก่า (เซ็กเฟรนด์) ของทอม ท่าทางจะร้ายอยู่นะ

[indy❣zaka]

ถ่านไฟเก่า มอดแล้วก็กรุณามอดไปเลย...ตลอดกาล นะจ๊ะ หึหึ

[PeeYaR]

โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่นอยด์นะชุน
ไม่ไหวจะทนกับเพื่อนทอม
แง่งๆๆๆ

[pita]

อย่านะ :mc4:จุดพลุไล่มือที่สาม 

[Whatever it is]

ง่า ชุนน้่อยใจแล้วววววว  อ่านแล้วสงสารน้อง 

[LalaBam]

เขาคือใคร
กล้ามายุ่งกับป๋าทอมของเราได้ไง


เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย
 

[namtaan]

น้องร้องไห้เลย 

เขาเป็นไวฟ์ เป็นฮาสเบิ้นกันแล้ว
แค่อดีตเซ็กเฟรนด์ยังมิยอมเลิกราอีก 

แต่พี่ทอมไวนะ เอามือปิดปากได้ทัน อันนี้ขอชมเชย

พี่ทอมห่วงน้องเรื่องนิสัยความเป็นส่วนตัวของน้องนี่เอง
หวังว่า น้องจะได้เพื่อนดี ไม่ทำให้น้องเดือดร้อนนะ

บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 29

เสร็จจากการไปยืนยันเรื่องเรียน ทอมกับชุนก็เดินเล่นอยู่ในเมือง แล้วนั่งรถชมวิวกันมาเรื่อยๆ จนถึงทะเลสาบ
“เคยมาเที่ยวที่นี่ใช่มั้ย” ทอมหันมาถามคนที่เดินมาข้างกัน
ชุนพยักหน้า “มากี่ทีพี่ชาร์ลก็พามาแต่ที่นี่แหละ มิชิแกนมันมีที่เที่ยวที่เดียวมั๊ง”
ทอมหัวเราะขณะที่จับมือน้องเดินไปที่สวนสาธารณะริมทะเลสาบ ดวงตาสีอ่อนมองออกไปไกล
“ข้ามทะเลสาบนี้ กับทะเลสาบอีกแห่งก็เป็นนิวยอร์คแล้ว”
น้องพยักหน้าอีกครั้ง
“พี่อยู่ที่นั่น”

ชุนก้มหน้าซ่อนยิ้ม
….ก็นะ..ข้อเท็จจริงมันไม่ได้แค่ข้ามฝั่งทะเลสาบหรอก แต่เจตนาดีๆ ของคนพูดต่างหากที่ทำให้ไม่อยากขัดคอเหมือนที่ผ่านมา
แต่นึกถึงผู้ชายตัวโตที่กำลังพยายามปั้นหน้าเคร่งเครียดจริงจังสุดฤทธิ์เวลาพูดประโยคแบบนี้ดูสิ
กลั้นยิ้มยังยากเลย.....

ทอมมองคนที่กำลังก้มหน้า ขณะที่หยิบกล่องใบเล็กๆ จากกระเป๋าเสื้อ แหวนวงเล็กส่องประกาย ค่อยสวมที่นิ้วมือขาวๆ แล้วก้มลงจูบที่ริมฝีปากบาง
ชุนใบหน้าร้อนผ่าว ซุกมือที่สวมแหวนลงในกระเป๋ากางเกง
ทอมหายใจหนักๆ ระงับอาการตื่นเต้นมากมาย จนเฉียดหัวใจวาย แล้วดึงมือขาวนิ่มกลับมาจับไว้แน่นตลอดเวลาที่เดินเล่น
เหมือนความกังวลทุกเรื่องกลายเป็นเรื่องเบาปราศจากน้ำหนัก
เหมือนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็สามารถเดินไปด้วยกันได้

อาหารมื้อค่ำในร้านอาหารแสนอร่อยอย่างที่พี่โฆษณาไว้ผ่านพ้นไป ทอมก็ขับรถกลับบ้าน พอเข้าบ้านมาชุนก็หันมาหาทำหน้าตาจริงจังมาก
“แล้วแหวนอีกวงล่ะ”
“วงไหนพี่ให้แหวนชุนแค่คนเดียวแหละ”
จริงนะ ชีวิตนี้ไม่เคยรักใครมากพอที่จะมั่นใจ แน่ใจ จนให้อะไรแบบนี้กับใครเลยจริงๆ ให้ยกตระกูล “ท” มายืนยันกันทั้งตระกูลยังได้
“ไม่ใช่สิ”
“อะไร”
“ก็เรา...ต้องใส่แหวนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ หรือผมต้องไปหาซื้ออีกวงที่เหมือนกับวงนี้มาให้พี่”
ทอมรีบยกมือ แล้ววิ่งขึ้นไปที่ห้องนอน กลับลงมาด้วยความเร็วชนิดที่นักกีฬาโอลิมปิคยังอาย
“อยู่นี่”
ชุนทำคิ้วชนกันในตอนที่รับมา “แล้วทำไมไม่เอาไปด้วยหล่ะ”
“ก็ พี่กะว่าให้วงนั้นกับชุนก่อน เดี๋ยวกลับมาบ้านก็ค่อยใส่วงนี้”
“มีธรรมเนียมแบบนี้ด้วยเหรอ”
ชุนหยิบแหวนออกมา แล้วสวมให้ทอมง่ายๆ
ทอมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แต่ชุนเบี่ยงตัวเดินหนี
“เจ้าเล่ห์จริงๆ กะจูบ 2ทีเลยอะดิ”
“แล้วคิดหรือว่าจะหนีพ้นน่ะ” ทอมเหนี่ยวเอวบางกลับมา จูบเนิ่นนานจนชุนต้องทุบหลังให้ผละออก
“ไปล้างหน้าล้างตัวไป ผมจะทำสลัดให้กิน”

“ไม่อาบน้ำด้วยกันเหรอ” ทอมทำตาวิบวับ ระดับความหื่นเพิ่มขึ้นสู่ระดับสูงสุด
“โห....”
ชุนเดินไปครัว แล้วร้องถามอีกคนที่กำลังจะก้าวขึ้นบันได
“พี่เอาซุปข้นด้วยมั้ย”
“กินซุปชุนดีกว่า”
“อ่ะ...” ชุนหน้าแดงไปถึงหู “แมงกระพรุนหื่น แครอทเน่า”
“เฮ้ย ไม่เน่านะ พิสูจน์ได้” ขนาดขึ้นไปจนถึงหน้าห้องนอนแล้ว ยังไม่วายเถียง
 
แต่พอทอมออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่ามีสลัดแฮมวางรออยู่บนโต๊ะอาหาร ขณะที่คนทำเปิดโน๊ตบุ๊ค เช็คเมลดูรูปไปเรื่อย
จู่ๆ คนเช็คเมลก็ส่งเสียงร้องแปลก ดวงตากลมโตมองพี่พร้อมกับการปิดคอมพิวเตอร์ช้าๆ
“ผมไปอาบน้ำ”
ชุนรีบอุ้มคอมพิวเตอร์กลับขึ้นไปบนห้องนอน
ทอมยิ้มที่มุมปาก....เดี๋ยวก็รู้....

กินสลัดเสร็จแล้วทอมเดินมาหยิบรีโมทเปิดโทรทัศน์ เหยียดขาพาดเก้าอี้อีกตัว ไม่นานนักชุนก็กลับลงมา แล้วนั่งลงข้างๆ
คนตัวโต (เจ้าเล่ห์) กำลังนิ่งเฉย ดวงตาสีอ่อนมองภาพในโทรทัศน์
ชุนค่อยๆ ขยับมานั่งพิงไหล่ แต่อีกคนก็ยังเฉย จนต้องขยับตัวนั่งตรงหันมามองหน้า
“พี่ฮะ”
“อือ”
ชุนถอนหายใจแรงๆ ทำท่าเหนื่อยใจ แล้วเดินกลับขึ้นมาหยิบโน้ตบุ๊คในห้องนอน วางที่โต๊ะตัวเตี้ยหน้า แล้วเปิดเมล คลิกรูปที่รันขึ้นมาเป็นแถวจนกระทั่งมาถึงรูปหนึ่ง ที่ทำให้ทอมต้องเปลี่ยนท่าทีจากอาการเฉยเมยไม่อยากมอง กลายเป็นชะโงกหน้าเข้ามาใกล้......
ภาพของชุนที่กำลังแนบแก้มอยู่กับ....มามิเอะ...ดูจากเบื้องหลังแล้วนี่คือภาพที่สนามบิน
ทอมกัดฟันจนกรามเป็นสันขึ้นนูน ลุกขึ้นคว้าบุหรี่ออกไปยืนสูบอยู่ที่หน้าบ้าน
ผ่านไป 1 มวนต่อมวนที่ 2 ทันที หันมามองคนในบ้านก็กำลังหน้าจ๋อยสุดๆ ท่าทางจะดูโทรทัศน์ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน
มวนที่ 2 ผ่านไป ไม่ถึง 1 ใน 4 ชายเสื้อก็โดนกระตุกเรียกให้หันมามอง
“เดี๋ยวนะชุน ขอพี่อยู่อย่างนี้แป๊บเดียว”
ชุนเดินอ้อมมาด้านหน้า 2 มือประคองใบหน้าพี่ไว้ แล้วเลื่อนมือโน้มคอพี่ลงมาหา จูบเบาๆ
“จัดการให้ผมที”
ทอมเลิกคิ้วขึ้นสูง เหมือนมุมปากก็พลอยจะยกขึ้นสูงตามไปด้วย
“ผมไม่มีความสามารถจัดการเรื่องนี้ พี่รับจูบผมไปแล้ว ช่วยจัดการให้ผมหน่อย”
ทอมขยี้บุหรี่ในมือทิ้ง โอบเอวบางกลับเข้ามาในบ้าน มองนาฬิกาที่ฝาผนัง
“ตอนนี้ยังเล่นสไกป์กันอยู่หรือเปล่า”
ชุนไม่แน่ใจ “ปิดเทอม ไม่แน่หรอกฮะ”
“ลองเช็คดูสิ”
ชุนเข้าสไกป์เปิดกล้อง เพื่อนหลายคนยังคุยแบบทั้งพิมพ์ทั้งเม้าท์ แล้วก็เล่นเกมไปด้วยเหมือนเคย นอกจากจะทักทายชุนแล้วยังทักทายไปถึงคนที่ขยับเข้ามานั่งซ้อนหลังอยู่ด้วย คุยเล่นกันสักพัก ทอมก็ยกมือ....ข้างซ้าย....เกลี่ยปอยผมที่ระหน้าผากน้อง ชุนยกมือตีมือพี่เสียงดังเพี๊ยะ!
เสียงดังฟังชัดข้ามประเทศ
แต่ว่า....
ภาพของแหวนคู่ ปรากฏผ่านหน้าจอ
คำถามกลับมาในทันทีว่าเมื่อครู่เห็นอะไรแวบๆ ชุนถึงได้หันไปมองหน้าพี่ ที่ยักคิ้วแผล็บ
คนหน้าใสได้แต่ส่ายหน้าหัวเราะขำ
ทอมก้มลงถามที่ข้างหู ทั้งที่ไม่เห็นจำเป็นต้องทำอย่างนั้น
“เล่นแคมฟอก กัน”
“ไอ้พี่บ้า ไอ้หื่น ไอ้บ้าๆๆ” ชุนหันมาทุบคนที่อยู่ข้างหลัง
“คิดไปไหนเนี่ย แคมฟอกเขาเล่นกันทั่วโลก ภาษามือไง ภาษามือน่ะ”
“เชื่อหรอกนะ หื่นไม่เป็น 2 รองใครขนาดนี้น่ะ”
ทอมทำหน้าตาละห้อยจ๋อยสมจริง “เค้าออกจะแสนดีจริงใจขนาดนี้”
ชุนได้แต่ส่ายหน้าเหนื่อยใจ “ดีไปไหนไม่รู้น่ะสิ”
เล่นต่อสักครู่ ชุนก็ลุกไปห้องน้ำ
มามิเอะเข้ามาทักทายพอดี จะเพราะว่าใครโทรไปตามหรือยังไงไม่ทราบได้ แต่สิ่งแรกที่หญิงสาวทักมาก็คือการถามถึงชุน
ทอมก็บอกไปตามตรงว่า ไปเข้าห้องน้ำ
สักพักชุนกลับมา แต่นั่งลงข้างๆ ชะโงกเข้ามามองหน้าจอ ทอมดึงใบหน้าชุนเข้ามาหาหอมแก้มใสเต็มจมูก
ชุนง้างมือทันที แต่พี่กลับกระแอมพลางปรายตามองที่หน้าจอ ทำให้ชุนลดมือลงแล้วนั่งลงข้างๆ
มามิเอะยังคงป้อนคำถามไม่หยุดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ ไม่สนใจซีนสวีทเมื่อครู่ที่ทำเพื่อนๆ ตาร้อนกันเป็นแถว
ทอมดึงมือน้องที่ขยับจะพิมพ์ตอบมามิเอะอยู่หลายครั้ง จนต้องหันมาสบตากัน
ชุนหัวใจเต้นแรงแล้วก้มหน้าลง
“แล้วแต่พี่เถอะฮะ”
ทอมเหมือนกำลังกลั้นหายใจ ในตอนที่พยักหน้าช้าๆ แล้วหันมาพิมพ์ข้อความบางอย่างส่งให้มามิเอะ
แล้วปิดคอมพิวเตอร์

2 คนนั่งมองโน๊ตบุ๊คที่หน้าจอดำมืดอยู่เนิ่นนาน
“เครียดอ่ะ” ชุนพึมพำ
ไม่มีอะไรรับรองได้ว่ามามิเอะจะหยุดรบกวน ที่คนไม่น้อยถือว่านี่คือความสุขเล็กๆ
ทอมขยี้ผมน้องเบาๆ “มันขึ้นอยู่กับชุน”
“แต่พี่ก็เครียดทุกที”
“อือ...” ทอมยอมรับ “รู้ว่าเขาแกล้ง แต่ก็เครียดทุกที นี่กลายเป็นว่าแค่เห็นชื่อพี่ก็ระแวงแล้ว”
ชุนนิ่งเงียบมองมือตัวเอง
“นี่หน้าที่พี่ใช่มั้ย” ทอมเดา
ชุนหัวเราะเบาๆ
“รับค่าจ้างมาแล้วนี่ ทอมจัดการได้”
.....แก้มแดงเรื่อนั่นน่ากัดชะมัด...

--*--*--
PS. หมายเลข 1
ถ้าคุณอ่านเรื่องนี้พร้อมกับเปิดแผนที่โลกอยู่หรือเคยไปเ้ที่ยว ไปเรียน หรือพักอาศัย ผมขออภัียที่ซีนทะเลสาบออกจะผิดจากความเป็นจริงไปมากมาย ผมเจตนาตัดการบรรยายพวกเส้นทางหรืออะไรอื่นมากมายออกไป เพราะเห็นว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องน่ะครับ
ตามที่คุณน้าวิกิเขาบอก เขาว่า รัฐนี้ดั้งเดิมเขาเป็นอินเดียนแดงเผ่าชิปเปวา แล้วคำว่า มิชิ-กามิก็แปลว่าน้ำอันกว้างใหญ่ ก็ทะเลสาบล้อมรอบรัฐน่ะแหละครับ
หมายเลข 2
ผมตั้งใจจะจบที่ทะเลสาบ แต่เมื่อกลับไปทวนเรื่องก็พบว่ายังมีอีกคนที่ยังไม่ได้เคลียร์ออกไป ดังนั้น...ต่ออีกนิดนะ..อิอิอิ..


----จบตอนที่29----

[roseen]

พี่ขี้หึงว่ะ  แต่น่ารักดี

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
ต่อเยอะๆก็ได้อาหารเช้าของพี่
เค้าหมั้นกันแล้วนะมามิเอะอย่าเป็นมือที่สามเลย
รอทอมจัดการอุปสรรคให้หมด
ชุนน้อยยังปากจัดเหมือนเดิมนะ

[puppyluv]

หวานค่อดดดด อ่านไปยิ้มไป มีฟามสุขมากกกก
ทอมเนียนได้โล่ห์ แหวนคู่หราข้ามประเทศก็งี้
มัดมือชกเห็นๆ

[หมวยลำเค็ญ]

พี่ทอมเค้าก็มีวิธีแสดงอารมณ์หวงน้องเน๊อะ  โชว์แหวนไปเล้ยย

ใครเป็นใครให้รู้ซ๊ะมั่ง 

[indy❣zaka]

มามิเอะนี่ก็เกาะไม่ปล่อยเนอะ
ชะนีตัวนี้นี่ ชิชะๆๆๆ

[RakorN]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเพราะติดบางอย่าง แต่ขอชมเชยว่าน้องไจฟ์(ขออนุญาตเรียกนะคะ)สุดยอดมาก เพราะน้องขยันอัพ ชนิดที่ถ้ามีรางวัลนักเขียนคนขยัน พี่จะวิ่งไปส่งให้ถึงมือน้องเลยทีเดียว   แต่หายไปนานพี่ทอมกะน้องชุนเค้าไปไหนกันไกลมากกกกกกกกก แต่ในความหวาน ก็มีจี๊ดๆจากเสี้ยนเล็กๆบ้าง อย่างอิเพื่อนเก่าพี่ทอม ถ้าจำทางกลับบ้านไม่ถูก สะกิดบอกทางนี้ได้นะคะ จะนิมนต์หลวงพ่อทำพิธีเปิดทางให้ จะได้กลับเข้าป่าถูก! จิ๊ คนเค้ารักกันอยู่ไม่เห็นหรืองาย?! มามิเอะด้วยอีกคน *ตบกลิ้ง*  

edit:เข้ามากด +1

[from_mars]

อ๊ะ...พี่พิมคำว่าอะไรลงไปน่ะ อยากรู้จริง!!!
ไม่น่าเชื่อว่ามามิเอะจะสามารถมีอิทธิพลเหนือความรู้ึสึกพี่ได้เนอะ อาจเพราะเป็นรักแรก...พี่เลยยังรู้สึกไม่ปลอดภัย
แต่..แหม...ชุนปล่อยใจ ปล่อยให้พี่ไปขนาดนี้แว้ววว >/////<
ยังไม่จบก็ดีแล้วคร้าบบบ จะตามอ่านต่อไป...อิอิ

[fuku]

ทอมแสนดีหึงในระดับที่น่ารักที่สุด

แสดงตัวได้น่ารักมาก  ส่วนมามิเอะท่าทางต้องการป่วนจริงจัง
เรื่องแบบนี้ไม่ใช่รักแรก หรือยังรัก แต่เป็นแค่อยากกวนประสาทแล้วล่ะ

[hahn]

จะหวานไปไหนพี่ทอม น้องชุน...

[anajulia]

กี๊ดก๊าดนะ

โชว์แหวนคู่แบบเนียนๆหื้อเพื่อนน้องดู

น่ารัก อบอุ่น หวานละมุน อิอิ.......นี่มันแพนเค้กจากเตาราดเมเปิ้ลไซรัปชุ่มๆชัดๆ

[a_tapha]

โชว์กันขนาดนี้หล่อนยังไม่สน โอ้โห ด้านชะมัด

[seaz]

สวมแหวนแล้ว อิอิ

[iforgive]

พี่ทอมขี้หึงว่ะ  หื่นด้วย  ส่วนแอนดรูกิ๊กเก่าเจอกันอีกครั้งตบให้ฟันร่วงเลยนะน้องชุน  หมั่นไส้คนแบบนี้

[samsoon@doll]

อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[namtaan]

พี่เป็นของน้อง น้องเป็นของพี่
แม้วัตถุไม่สำคัญเท่าจิตใจ แต่การกระทำมีค่ากว่าคำพูด
ประกาศให้ชัด ด้วยความมั่น พี่ทอมกับน้องชุนรักกัน

ประกาศผ่านสไกป์อย่างเนียนๆเลยนั่น

ขำน้องชุนนิดๆ ตอนถามหาแหวนอีกวง พี่ดีใจนะนั่น รีบวิ่งลมกรดไปหยิบมาให้เลย

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ 

[konnarak]

วู้ยยยยยย  คู่นี้น่ารักจิงๆๆๆๆๆ   

ว่าเเต่พี่ทอม บอกอาไรกับมามิเอะ อ่ะ

ว่าเเต่ใยมามิเอะเนี้ย  ก้ด้านเนอะะ  เมือไรจะเลิกยุ่งกับชุนสักที  ชักลำคาญเเล้วนะ


ขอบคุณพี่ไจฟ์ นะครับบ

+1

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)
ตอนที่ 30

ชุนเดินเรื่องติดต่องานต่างๆที่มหาวิทยาลัยโดยมีพี่กิม รุ่นพี่สัญชาติเดียวกันที่รับฝากกันต่อๆมาช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้ เสร็จแล้วพี่กิมก็พาขึ้นรถชัตเตอร์บัส ออกมาที่โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยเพื่อติดต่อเอกสารอีกบางอย่างตามสิทธิ์ของนักศึกษามหาวิทยาลัย
ชายหนุ่มตาเรียว รูปร่างอ้วนกลมพาไปที่ตึกอำนวยการยื่นเรื่องเสร็จก็ออกมายืนรอ
“นับรุ่นกับพี่ชาร์ลแล้วนับไม่ถูกเหมือนกันนะเนี่ย” พี่กิมบอกขำๆ
“เขาห่างจากผมเกือบสิบปีแน่ะ”
“พี่ก็ได้พี่บุ๊คคนที่พี่ชาร์ลเคยเป็นพี่เลี้ยงของพี่เลี้ยงให้ดูแลมาอีกต่อ แต่พี่บุ๊คมันได้เมียที่นี่ เรียนเสร็จย้ายไปรัฐเมน” พี่กิมเล่าเรื่องของใครอีกหลายคนไปเรื่อยๆ ในระหว่างรอ
จนกระทั่งเจ้าหน้าที่เรียกรับบัตร ชุนเดินไปรับแล้วกลับออกมาพร้อมกับพี่กิม
มีรถสีดำเข้มคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดดักหน้า คนที่ลงมาจากรถคือชายหนุ่มผมสีทองตาสีฟ้า ยิ้มแย้มทักทาย
“ว่าไง มาทำบัตรเหรอ”
“ครับ” ชุนตอบรับแล้วหันไปแนะนำรุ่นพี่
แอนดรูส่งยิ้มกว้าง แล้วถามถึงทอม
“ทอมไปดูเครื่องที่มาส่งสินค้า ผมเลยมามหาวิทยาลัยเอง”
“เย็นนี้ทุ่มนึงคิดว่าเสร็จมั้ย”
“ไม่ทราบครับ” ชุนบอกตามตรง
“งั้น พรุ่งนี้ทุ่มนึงไอนัดดินเนอร์ที่ร้าน....นะ” แอนดรูบอกชื่อร้านหรูแบบที่ต้องใส่สูทผูกไทค์ไปนั่งกิน แล้วหันกลับไปขึ้นรถ
“เค้าเป็นหมอที่นี่เหรอ” พี่กิมหันมาถาม
“ครับ”
“ดูแปลกๆว่ะ”
.... แปลกสิครับพี่ แปลกมากเลยด้วยแหละ.....
พี่กิมส่งขึ้นรถชัตเบอร์บัส ออกมาจากมหาวิทยาลัยเพื่อไปเรียนอีกแห่ง เรียนเสร็จชุนก็แวะเอาของฝากที่พ่อกับพี่ชาร์ลฝากมา ไปให้คุณป้าเจ้าของหอพักที่จองไว้ แต่ไม่ได้พัก
.....เด็ดมะ รับเงินเต็ม 2  เดือน ไม่ได้พัก ไม่ต้องคืนเงิน สามารถหาคนมาพักห้องได้ทันที
ส่งของฝากให้เสร็จชุนก็กลับบ้าน
ทำอาหารเย็นแล้วก็ยืนมอง สักพักก็กลับขึ้นมานอนบนห้อง
รู้สึกตัวเมื่อมีมืออุ่นๆนาบลงที่หน้าผาก
ชุนขยับตัวลืมตามอง
“รู้สึกไม่สบายหรือ”
“เปล่า คงเพราะขึ้นรถเมล์ไปโน่นมานี่ทั้งวัน เลยเพลียๆน่ะฮะ”
“เวลามันต่างกันเยอะด้วยแหละ”
ชุนลุกขึ้นไปล้างหน้า กลับออกมาก็เดินนำลงมาที่ห้องครัว
“พรุ่งนี้แอนดรูนัดกินข้าวที่ร้าน....”
“ชุนอยากไปมั้ย” ทอมย้อนถาม
“ไปก็ได้ เราต้องรู้จักคนให้เยอะๆ เข้าไว้นี่นา”

น้องบอกว่าไปก็ได้ แต่พี่กลับไม่ค่อยอยากให้ไปสักเท่าไหร่ หวงหรือเปล่า ไม่ใช่หรอก แล้วคนที่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกันตรงนี้ ก็เงียบๆ เหมือนเคย
เพียงแต่ไอ้ความรู้สึกไม่สบายใจที่มันรบกวนอยู่นี่แหละ
ถ้ากีดกันไม่ให้ไป อาจทำให้เกิดความเข้าใจผิดว่าพี่ร้อนตัว แต่ถ้าให้ไปชุนก็ต้องไปเจอกับท่าทางที่มันเกินพอดีของแอนดรูอีก
เลือกทางไหนก็ไม่ถูกสักทาง
ล้างจานเสร็จทอมก็เดินออกมาหาคนที่นั่งดูทีวี แต่มีหนังสือเรียนวางอยู่บนตัก

“ไม่คุยกับเพื่อนเหรอ”
“ไม่อ่ะ อยากดูข่าว”
“ชอบดูข่าวอ่านข่าวน่าเรียนรัฐศาสตร์มากกว่าเศรษฐศาสตร์นะเนี่ย” คนให้คำแนะนำนั่งลงข้างๆแล้วก็....
ทำไมทอมแสนดีกลายเป็นงี้ได้ทุกทีเลยว๊า ไม่เข้าใจเลย.....อิอิอิ

กำลังลงลิ้นอยู่ที่อกบางจนได้ยินเสียงหวานที่แสนจะชื่นใจ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น แต่เจ้าของลิ้นยังไม่ยอมผละออกจากอก จนน้องต้องทุบหลัง
“พี่ฮะ มีคนมา”
“อือ...”
“พี่ มีคนมา”
“อือ...”
“พี่ลุกก่อน เดี๋ยวค่อยต่อก็ได้”
ทอมเงยหน้าขึ้นทันที แต่พอผละลุกขึ้น คนที่ลุกขึ้นนั่งจัดเสื้อก็พูดต่อ “ซะเมื่อไหร่” แล้ววิ่งปรู๊ดไปหลังเก้าอี้ ทำหน้าตาล้อเลียน

“ไฮทอมมี่” แอนดรูส่งเสียงดังทักทายแล้วโอบกอด เดินแทรกเข้ามาในบ้านทันที ทำให้ทอมต้องเบี่ยงตัวให้เพื่อนเดินเข้ามาในบ้าน
“มีอะไรหรือถึงมาตอนนี้ ไม่เห็นโทรมาบอกก่อน”
“เมื่อเที่ยงเจอยัวร์ไวฟ์ที่มหาลัย ฝากมาบอกเรื่องนัดพรุ่งนี้ แต่พอดีเมื่อเย็นมีเพื่อนกันเขาจะชวนไปคลับ ก็เลยแวะมารับยูไปด้วย”
แอนดรูบอกไปเรื่อยๆ ไม่ได้แสดงท่าทีสนใจคนที่กำลังใส่เสื้อให้เรียบร้อย แล้ววิ่งมาเก็บหมอนบนพื้นมาวางบนโซฟา
ทอมขยับจะบอกว่าไม่ไป แต่อีกคนกลับพูดขึ้นทันที
“ไปสิฮะ พี่อย่าลืมเอากุญแจบ้านไปด้วย”
“ยูไม่ได้นัดก่อน”
“ก็เขาเพิ่งชวน แล้วไอได้พักเวรก็ตัดสินใจทันทีเหมือนกัน”
“ชุน”
“ไปเถอะฮะ”
“ไปด้วยกันมั้ย”
“ไม่ล่ะฮะ ผมไม่ชอบเสียงดัง คนเยอะ”
ทอมพยักหน้าแล้วขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องนอนปิดลง แอนดรูเดินยิ้มแย้มเข้ามาหา “ไอทำอารมณ์ค้างหรือเปล่า”
ชุนแค่ยิ้มที่มุมปาก แล้วหันหลังเดินกลับมาที่ครัว แต่แอนดรูยังเดินตามเข้ามาจนประกบติดหลังจนรู้สึกถึงไออุ่น
“อยากให้ช่วยต่อให้เสร็จมั้ย”

เหมือนภูเขาไฟที่มันนอนหลับอย่างสงบนิ่งมานาน จะเริ่มขยับตัวขับไล่ความเมื่อยขบ
....ยังไงเขาก็หมอที่มหาวิทยาลัยล่ะนะ ช่วง 4 ปีข้างหน้านี้อาจต้องเอาชีวิตไปฝากเขาไว้เมื่อไหร่ก็ได้....
ชุนฉากหนีออกมา แต่ไม่พ้นมือใหญ่ที่บีบที่สะโพก
เด็กหนุ่มหมุนตัว กระชากคอเสื้อ ปัดขา แล้วเหวี่ยงคนตัวโตลงพื้น เสียงดังโครมจนทอมรีบวิ่งลงมาดู

“ชุนครับเป็นอะไร!”

ที่เห็นคือ ชุนกำลังยืนมองแอนดรูที่นอนอยู่กับพื้น ท่าทางของแอนดรูดูงุนงง ขณะที่ชุนกำลังยิ้มน้อยๆ แล้วกลายเป็นยิ้มกว้างเมื่อหันมาหาพี่

......แต่ว่า...ทำไมมันดู.....แบบ...น่ากลัวอย่างนี้นะ...
“กางเกงผมเลอะ จะขึ้นไปเปลี่ยนก่อน”
.....อ่อ..ใช่ชุนไม่ชอบให้เสื้อผ้าเลอะเทอะ แล้วแอนดรูลงไปนอนกับพื้นได้ไงน่ะ....
….ทอมละง๊งงง...

เปลี่ยนกางเกงลงมาจากห้องพร้อมกับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คและหนังสือเรียน วางเรียงบนโต๊ะในครัว แล้วก็เริ่มต้นทำรายงานไปเรื่อย จนกระทั่งรถแท็กซี่ที่เรียกก็มารับ
“ชุนครับ อย่านอนดึกนะครับ”
ชุนเงยหน้ามาส่งยิ้มหวาน รับจูบอ่อนโยน แล้วลุกตามมาปิดประตูบ้าน

--*--*--

ผ่านมาอีกวันทอมและชุนในชุดออกงานเดินเข้าร้านอาหารร้านหรูที่แอนดรูนัดไว้ แอนดรูกับภรรยามาถึงแล้ว ทั้งคู่ลุกขึ้นทักทายแล้วนั่งลง
ทอมกับชุนนั่งตรงข้ามกัน ดังนั้นทอมจึงนั่งอยู่ทางขวาของแอนดรูส่วนชุนอยู่ทางซ้าย
เพื่อนเขาเจอกัน ก็หันไปคุยกันมากหน่อยแต่เมื่อการสนทนาถามไถ่เรื่องทุกข์สุขผ่านไป จนถึงของหวาน สายตาที่แอนดรูมองทอมเริ่มไม่ใช่สิ่งที่ชุนมองเห็นเพียงคนเดียวเห็นว่ามัน...เยอะไป
แม้แต่ภรรยาของแอนดรูเองก็เริ่มหันมาทำหน้าสงสัยกับชุน

ชุนแตะหลังมือของภรรยาแอนดรูเบาๆ แต่นั่นทำให้ประกายแหวนที่นิ้วมือข้างซ้ายส่องประกายสะดุดตา จนแอนดรูหันกลับไปมองมือของทอมซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ขออนุญาตสักครู่นะครับ” ชุนขออนุญาตอย่างสุภาพ แล้วลุกขึ้นออกมาห้องน้ำ เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมา ห้องน้ำอีกห้องก็เปิดออกเหมือนกัน แอนดรูเดินเข้ามายืนข้างๆ ที่อ่างล้างมือ
“เมื่อคืนเป็นไงบ้าง”
ชุนมองฝรั่งผมทองผ่านกระจก แต่ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้อีกคนพูดไปเรื่อย
“เมื่อคืนทอมน่ารักมาก”
ชุนล้างมือเสร็จ หันไปเช็ดมือแล้วเดินออกมา

.....อย่าเพิ่งคิดว่าชุนเปลี่ยนไป แต่เมื่อเทียบเลเวลกันแล้ว แอนดรูเทียบความอึดกับลินดาไม่ได้เลย แล้วถ้าเทียบความทนยิ่งไม่ถึงครึ่งมามิเอะ.....
.....ก็แค่ฝรั่งหื่น...
พอคิดอย่างนี้ไอ้ภูเขาไฟที่มันขยับตัวมาหลายครั้งก็เลยกลับมาสงบลงได้.....หรือเปล่า...
กินข้าวด้วยกันเสร็จเดินคู่กันออกมาผ่านร้านหนังสือ ทอมขอแวะซื้อหนังสือ แล้วบอกให้ชุนเดินไปรอที่รถก่อน
ชุนเดินมองโน่นนี่ไปเรื่อยเมื่อเดินต่อมาตามลำพัง แต่ว่ามันต้องผ่านรถของแอนดรูกับภรรยาของเขา ถึงจะเป็นรถของทอมที่อยู่ถัดออกไปอีกหลายคัน
ไม่รู้ว่าแอนดรูบอกกับภรรยาว่ายังไง แต่ชายหนุ่มผมทองกลับลงจากรถ ร้องเรียกชุน
ชุนตวัดมองด้วยหางตา ....ฝรั่งมารยาทเสื่อมเอ๊ย ให้หญิงเฝ้ารถเพื่อมาก่อกวนคนอื่นเนี่ยนะ
ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินมาไม่กี่ก้าว แอนดรูก็ตามมาทัน
“เฮ้ บอย ทอมไปไหนล่ะ ปล่อยให้เดินคนเดียวได้ไง”
...ช่างเป็นประโยคที่แสดงความเป็นห่วงเสียจริง
ชุนหันมาหาแอนดรู แล้วมองเลยไปทางด้านหลังของฝรั่งตัวโต ไกลไปถึงที่ร้านหนังสือที่ทอมกำลังจ่ายเงินให้คนขาย แต่ว่าแอนดรูไม่ได้หันไปมองตาม กลับจ้องหน้าเด็กหนุ่มอยู่
ชุนมองหน้าแอนดรูแล้วหันหลังกลับมาทางเดิม แต่แอนดรูดึงไหล่ให้หันกลับมา
“บอย ทอมไปหาคู่ขาอีกคนมาเพิ่มรสชาติหรือไง”
ชุนหรี่ตามองมือที่ไหล่ แต่แอนดรูยังไม่รู้ตัว
“เมื่อคืนก่อนไอก็บอกทอมไปแล้วนี่ ว่าเรียกไอเหมือนเดิมก็ได้ รู้ใจกันอยู่แล้ว”
ชุนดึงมือแอนดรูออกจากไหล่ แต่แอนดรูกลับคว้าข้อมือไว้
“บอย อย่าเล่นตัวไปเลยน่า รู้ๆกันอยู่”
ชุนพยายามบิดข้อมือออก ท่าทางดึงมือยื้อแขน ทำให้ใครหลายคนแถวนั้นหันมามอง แม้แต่ภรรยาของแอนดรูเองก็ลงมาจากรถ

“ปล่อยชุนเดี๋ยวนี้!”
เสียงดัง ห้วน จริงจัง ที่ชุนไม่เคยได้ยินมาก่อนดังขึ้นพร้อมกับคนตัวโตที่ก้าวมาถึง
แอนดรูรีบยก 2 มือขึ้นก้าวถอยหลัง เมื่อหันมาแล้วพบว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน
ที่มันดูแย่ก็เพราะว่า ชุนเป็นหนุ่มเอเชียตัวเล็ก ขณะที่แอนดรูคือเจ้าถิ่นตะวันตกตัวโต แล้วไอ้การจับไหล่ ยื้อมือกันแบบนั้น มันดูเป็นการคุกคามกันเห็นๆ
พอมาถึงทอมก็ก้าวเข้ามาบังชุนไว้
“ผม โอเค แต่ว่าเสื้อผมเปื้อนอ่ะ” ชุนกระตุกเสื้อพี่ ชี้ให้ดูรอยที่ไหล่
...ไม่เข้าใจใช่มั้ยครับ ที่นี่ตรงนี้ก็ไม่มีใครเข้าใจเหมือนกัน จะแปลกไปไหนน่ะชุน
“อะ...เออ ไปขึ้นรถ”
“ทอม ไอก็แค่...” แอนดรูอยากชี้แจง แต่ว่าทอมยกมือหันหลังให้ขณะที่เดินกลับมาที่รถ
ส่วนแอนดรูพอหันกลับไปมองที่รอบตัว ที่มีภรรยาของเขาเองยืนอยู่ด้วยก็เลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กลับมาขึ้นรถ

ทันทีที่เข้าประจำที่คนขับ ทอมก็รีบบอก “ชุนครับพี่ขอโทษ พี่จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
ชุนนิ่งเงียบหันไปมองนอกรถ ทอมคว้ามือขาวของน้องไว้ แต่เจ้าตัวก็พลิกมือออก
ทอมขับรถไปก็คอยหันมามองคนที่นั่งข้างเป็นระยะ เท่าที่ดูก็ไม่เห็นมีรอยเปื้อนที่เสื้อนี่หว่า หรือว่าไฟไม่พอเลยมองไม่เห็น กลับไปดูที่บ้านอีกทีแล้วกัน
ก็น้องไม่ชอบเสื้อผ้าเลอะเทอะนี่นา เดี๋ยวรีบซักเลยละกัน
จนเข้ามาในบ้าน สิ่งแรกที่ชุนทำก็คือถอดเสื้อสูทออก ด้วยสีหน้ารังเกียจอย่างยิ่ง!
ประจุไฟฟ้าแล่นปร๊าดในสมองพี่
ทอมรีบรับเสื้อไปโยนลงตะกร้า หันมาอีกทีเจ้าตัวก็กำลังเดินขึ้นบันไดแล้ว
“ชุนครับ” ทอมยื้อมือน้องไว้ “วันก่อนที่เขามาบ้าน ที่ชุนบอกว่ากางเกงเปื้อน แต่พี่เห็นเขานอนอยู่กับพื้น เขา...”
“เขาจับก้นผม ทำให้กางเกงเปื้อน” เสียงบอกเบาๆ คนพูดแทบไม่ขยับปาก เพราะไม่อยากเป็นเด็กช่างฟ้อง
แต่ถ้าไม่บอก คนตัวโตคนนี้ก็ยิ่งไม่สบายใจ
ทอมดึงน้องเข้ามากอดไว้
เข้าใจแล้ว...
ก่อนหน้านี้ที่ชุนบ่นว่าเสื้อกางเกงเลอะเทอะ เพราะฝีมือพี่น่ะเลอะจริง แต่เจ้าตัวไม่ได้มีปฏิกิริยาแบบนี้
แต่ตอนนี้ทั้งกางเกงและเสื้อที่เจ้าตัวบอกว่าเลอะ แต่พี่ไม่เห็นมีร่องรอยอะไรนี่ มันคือความรังเกียจที่เจ้าตัวไม่ยอมบอก
เอาเถอะ เรื่องนั้นมันไม่สำคัญเท่ากับการชักศึกเข้าบ้านหรอก

“ชุนครับพี่ขอโทษ”
ชุนตีหลังพี่เบาๆ “ผมจะไปอาบน้ำแล้ว”

--*จบตอนที่ 30---*

พรุ่งนี้ เป็นตอนจบแล้วครับ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด
ไจฟ์ครับ

[iforgive]

ควายแอนดรูเอ๊ยยยย  หน้าด้านจริง ๆ พับผ่า

[indy❣zaka]

จับมันมาตบแล้วสาดด้วยน้ำกรดเลยค่ะ นังแอนดรูว