หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[hahn]

แอนดรูหน้าด้าน

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
แอนดรูหน้าด้านน่ารังเกียจจริงๆ
ชุนโตขึ้นคุมอารมณ์ได้ดี
ทอมต้องจัดการขั้นเด็ดขาดกับแอดรูนะอย่าให้มาตามรังควานน้อง

[yayee2]

ทอมรีบจัดการแอนดรูให้เด็ดขาดนะ
เอิ่ม แล้วก็อยากรู้ข้อความที่ทอมพิมพ์ให้ยัยลอริเอะด้วย(รึเป็นความลับ)

[fuku]

ไม่จริงจะจบแล้วเหรอค่ะ

แอนดรู สั้นๆนะ "ทราม"

[roseen]

ทำตัวหยาบคายโสมมจริงๆไอ้แอนดรู สัด
คู่ขาไอ้ทอมนี่ดีจริงๆเอาไม่เลือกเหมือนกัน

[bellity]

ทำตัวน่ารังเกียจจัง

ลุ้นๆๆ วันนี้ตอนจบแล้ว 

[PeeYaR]

มุขเสื้อเปื้อนนี่ แสดงความรังเกียจได้ดีจริง
ชอบๆ

[samsoon@doll]

จะจบแล้วหรอเนี้ย

[seaz]

หน้าด้านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หน้าหนาเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

ทอมรีบจัดการด่วน ก่อนที่น้องชุนจะอดทนไม่ไหว หึหึ

[anajulia]

รอยเปื้อน อี๋ๆแหวะๆ

[namtaan]

น่าสงสารภรรยาแอนดรูว์ ได้สามีน่ารังเกียจขนาดนี้

น้องชุนบอกพี่ก็ดีแล้วละ จะได้รู้ว่าเพื่อนเป็นแบบไหน
เพื่อนเราเผาเรือน ชักน้ำเข้าลึก ชักศึกเข้าบ้านจริงๆด้วย

คนแบบแอนดรูว์ น้องชุนป่วยก็อย่าไปหาเลย จะพึ่งพาได้เหรอ

อีกตอนเดียว จบซะแล้ว

ขอบคุณน้องไจฟ์มากค่ะ 

[pita]

จาจบแล้วเหรอ

[Cupcake]

น่าสงสารภรรยาแอนดรู
ไม่อยากให้จบเลย ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆเลยอ่ะ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 31 The End

ตอนที่ชุนกำลังอาบน้ำได้ยินเสียงรถออกไปจากบ้าน กลับลงมานั่งทำรายงานรอพี่กลับบ้านอยู่นานเกือบชั่วโมง พี่ก็กลับมาบ้านในสภาพที่ดูเนี๊ยบเหมือนเคย เว้นแต่....รอยแผลที่หลังมือ
พอชุนพลิกดูหลังมือ เจ้าตัวก็รีบดึงมือหนี แต่ชุนรั้งไว้ทั้งพามาที่ครัว ดึงให้นั่งลงที่เก้าอี้ หันไปเปิดตู้เย็นเคาะถาดน้ำแข็งใส่ผ้าขนหนูผืนเล็กแล้ววางประคบให้
ไม่มีคำถาม ไม่มีคำพูด มีเพียงน้ำตาที่หยดลงหลังมือพี่
ทอมดึงน้องขึ้นนั่งตัก จับหมุนกอดให้ซุกหน้ากับอกกว้าง
“พี่ขอโทษ”
ชุนส่ายหน้ากับอกพี่ “พี่ปกป้องผมตลอดไปไม่ได้หรอก”
“ทำไมจะทำไม่ได้ ต่อให้ชุนอยู่ในมหาวิทยาลัย ถ้ามีใครกล้าแหยม พี่จะไปลุยมันเอง”
น้ำเสียงเว่อร์ ท่าทางเว่อร์เหมือนเคยทำให้ชุนขยับนั่งตัวตรงหัวเราะเบาๆ ให้พี่เช็ดน้ำตาให้
“เว่อร์ตลอด ยีราฟบ้า”
“จริงๆนะ พี่ทำได้ ขอเพียงเรียกใช้ อยู่ไกลแค่ไหนทอมพร้อมบริการเสมอ”
ชุนพยักหน้า แล้วขยับตัวนั่งคร่อมหันหน้ามาหาพี่ 2 มือขาวประคองใบหน้าของพี่ไว้
“ใครไม่รู้บอกว่า พ่อกับพี่ชาร์ลชอบตามใจจนผมเสียคน”
“พี่ไม่ได้ตามใจแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ”
“ด้วยการไปเช็คบิลแอนดรูเนี่ยนะ”
“ใช่ คนบางคนพูดดีๆมันไม่รู้เรื่องหรอก ต้องใช้กำลัง”
“แล้วพี่จะเสียเพื่อนมั้ย”
“เพื่อนแบบนี้ ช่างแมร่งเหอะ” ทอมสบถใส่ “อายุขนาดนี้ทั้งมีครอบครัวแล้ว แต่ยังรักสนุกไปเรื่อย แล้วคิดว่าคนอื่นเขาจะเหมือนตัวเอง”
“แต่ใครๆ ก็คิดว่าเกย์เป็นแบบนี้อยู่แล้ว”
“คนอื่นคิด แต่เราต้องไม่เป็น”
“อุดมการณ์แรงกล้ามาก” ชุนทำเป็นค้อน ทั้งที่สูดน้ำมูกฟุดฟิด
“เพราะพี่มีคนที่พี่ไม่อยากให้เสียใจแล้วไง” พี่บอกขณะที่เกลี่ยน้ำตาที่อาบแก้ม “แล้วชุนคิดว่าพี่เป็นเกย์รักสนุกหรือเปล่าล่ะ”
ความจริงจังในน้ำเสียง ทำให้ชุนต้องคลี่ยิ้มกว้าง
“พี่เป็นเกย์วัวเว่อร์บ้าโรคจิต”
“หง่ะ” ทอมทำตาโต “แล้วมันจะเป็นยังไงเนี่ย ให้คำจำกัดความยากจริงวุ้ย”
ชุนยิ้มกว้างจนดวงตาชุ่มน้ำกลายเป็นเส้นโค้ง ขณะที่ยื่นหน้าจูบปากพี่ 
“ขอบคุณที่ทำเพื่อผมมาตลอด”
“เฮ้ย ไม่เอา ประโยคแบบนี้ไม่เอา” ทอมโวยวายทำหน้างอปากยื่นล้อเลียน เจ้าของลิขสิทธิ์เลยทำหน้างอแบบออริจินัลมาตอบโต้
“ไรอ่ะ มีสิทธิ์อะไรมาไม่เอาเนี่ย”
ทอมทำหน้าตายุ่งยากใจ “มันเหมือนจะบอก....เออไม่เอาละกัน”
...นะ มันเหมือนประโยคเริ่มต้นของคนที่กำลังจะเลิกกันเลยอ่ะ...
ชุนทุบไหล่พี่เบาๆ “คิดเยอะตลอด”
“ก็เออ พอคิดน้อยแล้วเป็นไงล่ะ ทำน้องร้องไห้ 2 ครั้ง 2 หน”
“เสียฟอร์มอ่ะ”
“ถ้ามันคับข้องใจ ก็ร้องได้ ผู้ชายก็ร้องไห้เป็นนี่นา”
ชุนพยักหน้าแล้วกลายเป็นซุกหน้ากับไหล่กว้าง ให้ทอมลูบหลังเบาๆ
“ไม่ว่าจะที่ไหน เราจะพบคนที่เขาคิดว่าเราดีแต่รักสนุกไปเรื่อย พี่ขอให้ชุนใจเย็นไม่แก้ปัญหาด้วยกำลังนะครับ”
ชุนยิ่งซุกหน้า อยากย้อนว่า เมื่อกี้พี่ก็เพิ่งใช้กำลังจัดการกับใครมาบางคนมา แต่พูดไปมันก็กลับมาเป็นคำถามว่า ถ้าเป็นเรา เราจะทำอย่างพี่มั้ย
พี่พูดต่อไป เหมือนเดาได้ว่าคนในอ้อมแขนกำลังคิดอะไรอยู่
“แต่กับบางคน ในบางสถานที่มันก็...สะใจดีและจำเป็นต้องทำ เพื่อให้มันหยุด แต่ที่นี่เขาก็มีกฎหมายห้ามถามห้ามพูด”
“ผมควรอยู่เฉยๆ เพราะมันเป็นคำถามที่ไม่จำเป็นต้องตอบใช่มั้ยฮะ”
“อืม” ทอมพยักหน้าก้มลงหอมแก้มใส
“แนวถนัด”
ทอมหัวเราะเบาๆเมื่อก้มลงช้อนจูบปากบาง ดูดเม้มจนริมฝีปากขึ้นสีแดง
“ผมอยู่ได้ ไม่ต้องห่วงผมหรอก”
“ไม่ได้หรอก ห้ามอะไรก็ห้ามได้ แต่ห้ามเป็นห่วงเนี่ยไม่มีทาง” ทอมบอกขณะที่ไล้ริมฝีปากอยู่ที่ลำคอขาว
“แล้วก็เลยจัดการโน่นนี่ให้ผมตลอดเวลา แล้วเมื่อไหร่ผมจะเป็นผู้ใหญ่”
“ไม่ให้เป็นหรอก”
ชุนถึงกับหัวเราะคิก
“พี่กลายเป็นไอ้ดื้อแล้ว”
“ไม่เป็นไอ้ดื้อก็ได้ ขอแค่คำเดียว”
ชุนนั่งตัวตรง 2 มือดันไหล่พี่ไว้ “อะไร”
“บอกว่ารักพี่...นะขอแค่คำเดียวเอง”
ใบหน้าอ่อนใส เจือสีแดงแป๊ด แถมเจ้าตัวยังขยับลุกขึ้นทันที
ทอมได้แต่นั่งมองคนที่เดินกลับขึ้นมาห้องนอน แล้วถอนหายใจ
....นี่ต่างหากคือเรื่องที่ยากที่สุดแล้ว....
ก็รู้ ใช่ว่าไม่รู้ว่าน้องรักพี่น่ะ จากไอ้ดื้อกลายเป็นไอ้ขี้อ้อนขนาดนี้ เอาใจพี่ขนาดนี้
รู้....แต่ก็อยากได้ยินอยู่ดี
คนตัวโตหันไปปิดคอมพิวเตอร์ที่น้องพิมพ์รายงานอยู่ หันมาใช้ที่คั่นหนังสือที่น้องใช้ประกอบทำรายงาน เก็บแก้วเครื่องดื่มบนโต๊ะไปล้าง แล้วเดินปิดบ้าน

“ปิดบ้านแล้วเหรอ” คนที่นอนคว่ำหน้าอ่านหนังสืออยู่หันมาถาม
“อือ” ทอมตอบรับแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อออกมาชุนก็ลุกขึ้นเก็บหนังสือ แล้วเข้ามานอนซุกแขนล่ำของพี่เหมือนเคย
นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยปอยผมที่หน้าผากแล้วก้มลงจูบ “พี่รักชุน”
ใบหน้าท่ามกลางแสงสว่างรางเลือนยิ้มสดใส แล้วบดจูบพี่ ทอมปล่อยให้ชุนจูบกวาดลิ้นจนพอใจแล้วถอนออก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของน้องเหมือนกำลังจะบอกอะไรบางอย่างที่ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง
แต่ว่า...เรื่องอื่นยอมได้ แต่เรื่องเจ้าเล่ห์เนี่ย...วะฮะฮ่า
ทอมพลิกน้องลงนอนหงาย สอดมือเข้าใต้เสื้อ
“ดื้อนักใช่มั้ย”
“โอ๊ะ พี่ ไม่เอาแบบนี้ไม่เอา”
“แบบนี้ไม่เอา งั้นแบบนี้ละกัน”
ทอมพลิกมือลงใต้กางเกงนอน แต่มือเรียวยาวกลับลูบไล้อยู่ที่ต้นขา
“อือ.......โอย.......”
ชุนบิดตัวส่งเสียงคราง ใบหน้าแดงจัด
เมื่อดึงกางเกงนอนออก แก่นกายของน้องก็ตื่นตัวเต็มที่ แต่ทอมกลับก้มลงจูบไซ้อยู่ที่ต้นขา
“พี่ ไม่เอา...อือ”
“บอกมาเร็ว ไม่งั้นก็จูบอยู่ตรงนี้ ให้ขาดใจตายไปเลย” ทอมก้มลงกัดที่ต้นขาด้านใน จนชุนกระตุกตัว หยาดน้ำใสหยดจากส่วนปลาย
ชุนกลั้นหายใจ ก้มลงมองดวงตาสีอ่อนคู่นั้น
“จูบผมก่อน”
ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำ ทอมเลื่อนตัวขึ้นทั้งจูบทั้งกัดจนริมฝีปากบางเริ่มช้ำ มือเรียวยาวฟอนเฟ้นผิวกายเนียนลื่น แถมด้วยจูบไปทั่วตัว

ทอมโอบรัดคนผอมบาง ผิวกายหอมเย็นหลังการอาบน้ำเข้ามานอนหนุนแขน แล้วก้มลงหอมที่ผมสีอ่อน
“ไม่ไปล้างตัวล่ะฮะ”
“เดี๋ยวก็ได้”
“แก่แล้วก็เงี้ยะ หมดแรง” ชุนทำเสียงหัวเราะคิกๆ พี่เลยก้มลงจูบแล้วแกล้งเบียดแก่นกายเข้าหา
ชุนพยายามดันไหล่พี่ออก
“ผักกาดบ้า ทำอย่างนี้มันก็ขึ้นอีกอ่ะดิ”
“เหอะ เด็กอะไร แค่นี้หมดแรง”
“ชริ!”
“อ้าว.....” คนที่กำลังนัวเนียอยู่หยุดการกระทำ “ไปอาบน้ำก็ได้”
ทอมลุกไปอาบน้ำล้างตัว พอกลับมาแทรกตัวเข้าใต้ผ้าห่มอีกคนก็ขยับเข้าประจำที่เหมือนเดิม
ความรู้สึกดีๆที่ทำให้เคยชิน
“ผมรักพี่”
จู่ๆ คนที่ซุกแขนอยู่ก็พูดขึ้น
ทอมขยับตัวจับใบหน้าน้องให้เงยขึ้นมาหา มั่นใจว่าน้องหน้าแดงอยู่แน่ๆ แต่ว่าไอ้ตาขวาง หน้างอเนี่ยมันยังไงกัน
“ไรอีกเนี่ย จะนอนแล้ว”
ไม่ไหวว่ะ ทอม...จูบเหอะ....
....จูบเหรอ..มากกว่าจูบได้มั้ยอ่ะ....

-*--*-

กว่าที่พ่อ พี่ชาร์ล กับพี่โรส จะตามมาส่งก็เหลือเวลาอีก 2 วันก็จะต้องย้ายของเข้าหอพัก เพราะทั้งหมดมัวแต่โรดทริปท่องเที่ยวกันอยู่
“ไม่เคยมาเมกากันหรือไงเนี่ย”
พ่อหัวเราะร่วน นั่งคุยกับลูกชายคนเล็กแทบจะตลอดเวลา แม้แต่ในตอนที่ไปเที่ยวด้วยกัน จนถึงย้ายของเข้าหอพัก ทำความรู้จักกับพี่กิมรุ่นพี่คนที่มาช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้ ไปจนถึงจางรูมเมทชาวจีนที่ท่าทางรักสงบพอกัน จนพี่ชาร์ลถึงกับลอบหายใจโล่งอก
ทอมตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ “ไม่ต้องเครียดไป น้องมึงเก่งกว่าที่มึงคิด”
จนเมื่อเดินลงมาจากหอพักมานั่งคุยกันที่สนามหญ้าก่อนที่จะไปกินข้าว แล้วกลับมาส่งชุนเข้าหอพักอีกครั้ง พ่อยังคงออกอาการชิวๆ เพราะส่งลูกเข้ามหาลัยเป็นคนที่ 2 แล้ว แต่พี่ชาร์ลคือคนที่น้ำตาซึม
“ไงก็น้องกูอ่ะ กูเลี้ยงของกูมาตั้งแต่ออกจากห้องเด็กอ่อน”
เพราะชาร์ลแก่กว่าชุนเป็นสิบปี แล้วพอแม่คลอดน้องได้ไม่นานแม่ก็เริ่มเจ็บป่วยมาเรื่อยจนกระทั่งจากไป ทำให้ชาร์ลคือคนที่เลี้ยงน้อง และตามใจน้องตลอดเวลา
“มึงนี่นะ แทนที่กูจะไปดูชุน กูกลับต้องมานั่งปลอบมึงร้องไห้คิดถึงน้องเหรอวะเนี่ย”
พี่โรสเหลือทน เลยไล่ให้ทอมไปคุยกับชุน ส่วนตัวเองตีที่แขนชาร์ลเบาๆ
“เกินไปแล้วคุณ”
พี่โรสบอกแต่ก็ส่งผ้าเช็ดหน้าให้สามี

ชุนหันมามองพี่ชาย แล้วหันกลับมาหาพ่อ “ถ้าบอกว่าไม่ให้ทำงานหนัก นี่ไม่มีทางเป็นไปได้เลยใช่มั้ยเนี่ย”
“ใครบอกชั้นทำงานหนัก ชั้นกำลังเล่นเกมการเงินอยู่ต่างหาก”
“อ้าวแล้วการเมืองล่ะ อย่าบอกนะว่าแค่ไม่กี่วันที่ผมมานี่ พ่อซึ้งรสพระธรรมหันหลังให้การเมืองไปแล้ว”
“มันไม่ใช่แค่ไม่กี่วันที่แกมาหรอก ชั้นก็คิดมาตลอด แต่พอเอาเท้าแหย่ๆเข้าไปจริงๆ แล้วถึงได้รู้ว่า เกมนี้มันห่วย คนเล่นไม่รู้จักกติกา อยู่เบื้องหลังอย่างเดิมรุ่งกว่า”
ชุนหยุดมองพ่อ “ผมก็ว่าดี”
“แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหันหลังให้การเมือง”
“ไรว้าพ่อ”
พ่อขยี้ผมลูกชายเบาๆ “ขึ้นหลังเสือแล้วนี่”
ทอมเดินเข้ามานั่งลงข้างพ่ออีกข้าง พ่อเลยหันไปถาม “แล้วจะกลับไปทำงานเมื่อไหร่”
“ผมบินพรุ่งนี้เช้าครับ พ่อกับชาร์ล กับโรสพักต่อที่บ้านได้”
“ขอบใจมาก”

พ่อหันมามองลูกชายคนเล็ก แล้วหันมามองทอม เพื่อนเก่าของลูกชายคนโต ที่กลายมาเป็นสมาชิกอีกคนในครอบครัว
“พ่อเคยคิดเสมอว่า ลูกสะใภ้คนเล็กของพ่อนี่จะมีนิสัยยังไง แล้วก็ต้องเป็นคนอดทนมากขนาดไหนถึงจะอยู่กับชุนได้ บางทีก็คิดไปว่า สงสัยได้อยู่กัน 2 คนพ่อลูกจนแก่ตาย”
แขนอุ่นๆของพ่อโอบรอบไหล่ของชุนไว้
“ชีวิตไม่มีเรื่องง่าย เรื่องที่คิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัวนั่นแหละคือเรื่องที่ทุกคนสนใจ” พ่อหันไปหาทอม “ใช่มั้ยทอม ทอมถึงได้พยายามทำงานอย่างหนัก เพื่อให้คนมองข้ามเรื่องส่วนตัว”
“ครับ” ทอมรับคำสั้นๆ พ่อหันมาหาชุนอีกครั้ง
“ต้องหนักแน่นให้มาก อย่าให้เรื่องของคนอื่นมาทำให้ชีวิตของเราวุ่นวาย”
ชุนพยักหน้าเอนตัวพิงอกพ่อ
มือของพ่อลูบผมเบาๆ ขณะที่หันไปบอกทอมอีกครั้ง
“พ่อฝากน้องด้วย”
“ครับ”   
พ่อลุกขึ้นไปหาพี่ชาร์ลกับพี่โรส บอกว่าอยากเดินเที่ยวรื้อฟื้นความหลังก่อนกลับ แต่ชุนไม่ยอมเดินตามไปด้วย
จนเมื่อเดินกลับมาที่รถทอมถึงได้หันมาจับมือน้องไว้
“ชุนครับ”
“มาเมื่อไหร่ก็มารับผมแล้วกัน ผมไม่ไปรอพี่ที่บ้านหรอก”
ทอมกอดชุนไว้หลวมๆ ก้มลงหอมที่ผมอ่อนนุ่ม “หัวใจของพี่”
“กลับบ้านได้แล้ว”
“ครับ”
ทอมผละออกแต่พอจะก้มลงจูบ ชุนก็เบี่ยงหน้าหนี
“ฮึ่ย!”
“อ้าว....วันนี้ยังไม่ได้จูบเลยนะ”
“ทดไว้สิ อยากจูบก็รีบมารับกลับบ้านละกัน”
“โห....งั้นไม่ต้องอยู่หอ กลับบ้านเลยเหอะ”
“ไม่!”
ทอมหัวเราะร่วน ขยี้ผมน้องเบาๆ
“ไอ้ดื้อเอ๊ย!”

ทอมกลับไปประจำที่คนขับรถ โบกมือให้กับคนที่ยืนส่งเมื่อมองผ่านกระจกมองหลัง หนุ่มตัวเล็กคนนั้นยังคงยืนมองอยู่
....คงไม่ต้องเป็นห่วงคนนั้น เพราะเขาเข้มแข็งกว่าที่ทุกคนคิด ให้ดื้อรั้นใจร้อนขนาดไหน ถึงเวลาก็รู้จักฟัง และหยุดรอ
....สำคัญที่ไอ้คนตัวโตคนนี้ต่างหาก ห่างกันหลายวัน จะทำงานได้มั้ย
....ที่ผ่านมาก็เอาแต่ทำงาน ทิ้งให้เขารอแล้วรออีก แต่พอตัวเองจะต้องเป็นฝ่ายรอขึ้นมาบ้างกลับทุรนทุราย
....เฮ้อ....เดี๋ยวถึงบ้านส่งแมสเซจหาอีกทีละกัน

ชุนเก็บหนังสือเข้าชั้นไป คุยกับจางที่เป็นรูมเมทไปเรื่อย ในตอนที่มีข้อความเข้าโทรศัพท์
เด็กหนุ่มยืนยิ้มกว้างเมื่ออ่านข้อความ
-จำเบอร์นี้ไว้ ทอมแสนดีเดลิเวอร์รี่ส่งคิสฟรีทุกที่ตลอด24ชม.-

The End

พรุ่งนี้เป็นตอนพิเศษนะครับ
ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าตอนพิเศษดีมั้ย เพราะมันคือตอนที่ถูกตัดออกจากเรื่อง ที่ผมเห็นว่ายิ่งเล่ายิ่งออกทะเล ไม่ได้เป็น Just a kiss
ขอบคุณทุกความเห็น ทุกกำลังใจ ทุกรอยยิ้ม และเสีัยงหัวเราะครับ

ไจฟ์

[puppyluv]

"หัวใจของพี่" ...อ๊า---ละลายหน้าคอม
ตอนหน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณๆๆๆๆ ไจฟ์

[roseen]

  :-[น่ารักมากมายน้องชุนพี่ทอม

[anajulia]

 

เอาอ้ะ จะเอาแบบนี้สักคน ฟ้าเจ้าขราส่งมาหื้อที แบบตาเฒ่าก็ได้ หรือแบบน้องชุนจังน่ารักก็ดี
ปลื้มทั้งคู่ (อ้าวอินี่สองใจ 555555555)

[indy❣zaka]

แอร๊ยยยยยยๆๆๆๆ อิจฉาค่าาาาาาาาาาาาาาาาา   

[หมวยลำเค็ญ]

ขอบคุณมากค่ะ  

น้องโตขึ้นเย๊อะเลย ใจเย็นขึ้นไม่วีนและเหวี่ยงเหมือนก่อน
รอตอนพิเศษค่ะ ช๊อบ ชอบ  หวานๆเย็นๆ

[PeeYaR]

น้องชุนน่ารักเนอะ >///<
อยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองดีดีนะชุน
พี่ๆแถวนี้เป็นห่วง
อยากให้สิ้นสุดการรอคอยไวไวเนาะ ^^

[uknowvry]

น่ารักมากกกก...
เดลิเวอร์รี่ส่งคิสฟรีทุกที่ตลอด24ชม....
อยากได้มั้งอ่า!!!
555

[takara]

หุหุ น่ารักอะ พี่ทอมน้องชุน

[both^^]

จบแล้ววววววววว
ความรักของสองคนนี้มันเริ่มจากความบังเอิญและรสจูบจริงๆด้วย
รักกันไปนานๆ น้า
แฮบปี้ๆ

[w1234]

 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
เรื่องน่ารักไม่อยากให้จบเลย
ความรักที่ครอบครัวยอมรับนี่มีความสุขจัง

[RakorN]

ชอบตรงบอกให้ทดจูบอ่ะ 5555 น้องน่ารัก ช่วงไหนป๋าทอมติดธุระ ทางนี้ยินดีช่วยดูแลน้องนะคะ ไม่คิดค่าเหนื่อยเลยด้วย ขอแค่ได้หอมแก้มน้องสักฟอดสองฟอด พี่สาวคนนี้ก็พอใจแล้วค่ะ  
+1 จ้า

[yayee2]

ทอมกอดชุนไว้หลวมๆ ก้มลงหอมที่ผมอ่อนนุ่ม “หัวใจของพี่”

น้องไจฟ์ พี่อ่านตรงข้อความนี้แล้ว
ทำให้หัวใจแก่ๆเหี่ยวๆของพี่พองฟูขึ้นมาทันใด ประหนึ่งตัวเองเป็นน้องชุนอ่ะ
พี่ทอมน่ารักมาก เป็นทั้งพี่ เป็นทั้งซะมีที่ดีมากๆเลยทีเดียว
ขอบคุณครับน้องไจฟ์
สำหรับเรื่องราวอันดีๆของน้องชุนกับพี่ทอม
ที่ให้ความสุขกันพี่และหลายๆท่าน

[Whatever it is]

น่าร้ากกกกก จบซะแระ รออ่านตอนพิเศษต่อค่ะ 

[iforgive]

ชอบพี่ชาร์ล  ร้องไห้คิดถึงน้อง  น่าร๊ากกกก

[LalaBam]

เรื่องนี้น่ารักเกินห้ามใจ
อ่านไปเขินไป น่าแดงไป กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่หน้าคอม
จนแม่ถามว่าเป็นอะไร
 

รอตอนพิเศษและรอป๋าทอมไปเรื่อยๆ