หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[namtaan]

พี่ทอมไม่รู้ตัวตอนน้องยังเล็ก
มารู้ใจตัวเองตอนน้องโตแล้ว
ที่แท้ ป๋าก็โชตะฝังในไมู่รู้เนื้อรู้ตัวนี่เอง

พี่เช็ดเนื้อเช็ดตัว เช็ดผมเช็ดเผ้าให้กันมาแต่เล็กแต่น้อย
น้องจำได้ไม่ลืมเลย 

หวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รักกันตลอดไป

น้องไจฟ์ลงท้ายด้วยสายเรียกเข้าแบบนี้
นึกว่าจะมีภาคต่อพิเศษเรื่องนี้นะเนี่ย
"Just a Kick a Day , then , Take Mamie away." 

บวก 1 แต้มส่งท้าย ขอบคุณน้องไจฟ์มากๆอีกครั้งค่ะ

กลับมากดบวกเลยเจอประเด็น "น้ำชา"
ไม่ให้ครับ
ยังไงก็ไม่ให้ 5555555

V
V

:z13:ไจฟ์
ตามมา+1ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษกำจัดมามิเอะ
ปล.ไม่ให้น้ำชาแล้วจะกินคุ้กกี้กับไรดี ไจฟ์หาให้หน่อยสิ คุ้กกี้ฟอร์มีมีมั้ย ขอทุกวันแบบนี้อีกนะนะนะ อ่านอย่างมีความสุขก่อนทำงาน

  คุกกี้กับกาแฟคงพอหาได้นะคะ คุณ kakuro
แต่ถ้าหาน้ำชาแถวนี้ คงยากกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[takara]

สงสัยจาเป็นมามิเอะ

[PeeYaR]

พี่ทอมกับน้องชุนแอบมีซัมติงกันมาแต่เด็กแล้วเนาะ
>///< น่ารักอ่ะ
อยากมีพี่ชายแบบชาร์ล
ว่าแต่ จบแบบนี้จริงๆเหรอค่ะ มันค้างๆคาๆนะเนี่ย

[samsoon@doll]

จบแบบค้างๆคาๆนะ ไม่ใช่เรื่องคนที่โทรเค้า แต่สงสารพี่ทอมที่ยังค้า้งคา หุหุ

[puppyluv]

แง๊--- ไม่มีตอนพิเศษของตอนพิเศษอีกเหรอ
ชุนนนนนนนน ไจฟ์ จายร่ายยยยย อือออออออ-^-
ขอบคุณมากสำหรับเช้าที่มีความสุขทุกๆ วัน
จะตามๆๆๆๆๆๆ เรื่องใหม่นะ ชิมิ

[Gohan]

เป็นตอนพิเศษที่...ยิ้มแก้มแตกได้อีก..พี่ทอมแสนดีเค้าน่ารักเนอะ
นึกภาพพี่ทอมทำตาวิ้งๆ เลย พอรู้ว่าน้องอยู่บ้าน ฮ่าๆๆ
เรื่องนี้สนุกตั้งกะต้นจนจบ ยันตอนพิเศษ อ่านแล้วมีความสุขจริงๆ เลย 
ขอบคุณมากนะครับป๋ากะน้ำชา รออ่านเรื่องใหม่น๊าาาาาา (หุหุ จะโดนใครบางคน Triple เชอะมั้ย)

น้องไจฟ์ลงท้ายด้วยสายเรียกเข้าแบบนี้
นึกว่าจะมีภาคต่อพิเศษเรื่องนี้นะเนี่ย
"Just a Kick a Day , then , Take Mamie away." 

ถูกใจๆ เรื่องนี้น่าจะสนุกนะ  จัดให้หน่อยได้มั้ยป๋า ฮ่าๆๆๆ พิเศษแล้วพิเศษอีก

[sunshadow]

  ง่า น่ารักอ่า
      

 ว่าแต่จบแล้วเหรอ เศร้าเลย
       

[kissme]

  น่ารักมากมาย  อบอุ่นอ่อนโยนจังเลย

[Meen_Emp]

 

จบแล้วอ่ะ....

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะคะ   

น่ารักมากอ่ะ

 

[mumumama55]

  ตามทันแล้ว ขอบคุณมากมาย 

 

[nunamicky]

กดบวกให้ค่ะ
น่ารักจังเลยคู่นี้
จะทอมแสนดี ทอมหื่น จะทอมภาคไหนก็น่ารักประทับแม่ยกมากค่ะ
หนูชุน น่าอิจฉาที่สุดเลย

[nicepooh]

คำเดียวสั้น ๆ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก

[luckyzaaa]

อ่านจบแล้ว เย้ เย้
น่ารักมากกกกกกกก   
ชุนปากร้าย แต่ด่าแต่ละทีก็ฮามาก ยีราฟป่วยบ้างล่ะ ไดโนหื่นบ้างล่ะ อย่างนี้คนถูกด่าจะโกรธเหรอ
เฮ้อ กลับไปอ่านอีกรอบดีกว่า 

[cartoons]

  อ้ากกกกกกกกก ชอบมากมายก่ายกอง

น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก ขอบอก อิอิ

แต่ว่า.......ทาทมายตอนจบมานค้างอย่างนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ



มาต่อๆๆๆๆๆๆ น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


รอๆๆๆๆๆๆ หุหุ 

บวกๆๆๆๆๆ ด้วย อิอิ

[MyTeaMeJive]

มาสารภาพว่า
ผมเขียนตอนพิเศษของป๋าทองกับน้องชุนตอนวาเลนไทน์ กับไว้ท์วาเลนไทน์
แต่ว่า.....
ผมย้ายไฟล์จากคอมเครื่องนึงไปอีกเครื่องนึ่งแล้วมันทับซ้อนกันไงไม่รู้
มัน.....
เหลือแต่ความว่างเปล่า

 

ขอโต้ด....ปั่นเรื่องเฮียซาโต้กับคีย์น้อยเสร็จจะกลับมาเขียนอันนี้อีกครั้งนะครับ

ไจฟ์ครับ

[anajulia]

โถว ไจฟ์
โถววววววววววววววววววววววววว

น้ำชาคะ กอดๆ >//////<

[litlittledragon]

น้องชุนน่ารักกกกก แย่งทอมเอามากอดเก็บไว้เองได้ไหมอ่ะ
จะเอาใจน้องให้ยิ่งกว่าทอมอีก...

ขอบคุณมากนะครับที่เอาเรื่องน่ารักๆ มาให้อ่าน

[thelittlemaster]

ชุนน่ารักจังเลย

ทอมเจ้าเล่ห์

ชอบๆๆ ><

[erng]

ดูแลกันดีมากจริงๆๆๆค่ะ
คู่นี้
น่ารักกว่านี้มีอีกมั้ยค่ะ
แบบบว่าอิจฉาจนตาลุกเป็นไฟไปแล้น
เฮ้อออออออ
รักกันมากขนาดนี้คงแยกกันยากแล้วละค่ะ

เป็นเรื่องที่ทำให้รู้ว่าการมีคนดูแลมันดีอย่างนี้นี่เอง
และความรักไม่ได้มุมมองที่เราเคยเห็น
และยังทำให้รู้อีกว่าผู้ใหญซับซ้อนแค่ไหน
อิอิ

ขอบคุณไจฟ์มากนะค่ะ
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่า
 

[MyTeaMeJive]

(ตอนพิเศษอีกสักตอนนะ)

นิทานนายชุน

“ซินเดอเรลล่ามีพี่สาวต่างแม่อยู่ 2 คนแล้วก็มีแม่เลี้ยงใจร้ายมาก....ก” คนเล่าเจตนาลากเสียงย้ำว่ามากมายมหาศาลจนผู้ฟังวัยขวบเศษบนตักทำตาโตแข่งกับคนเล่า “ทั้ง 3  คนชอบใช้ซินเดอเรลล่าทำโน่นนี่นั่นไม่หยุด วันหนึ่งเจ้าชายจัดงานเลือกคู่  ซินเดอเรลล่าก็อยากไปด้วยแต่ทั้ง 3 คนไม่ให้ไป พอถึงวันงานซินเดอเรลล่าก็เลยเอายาถ่ายใส่ซุปให้ทั้ง 3 คนกินจนทั้ง 3 คนท้องเสีย แล้วก็ขโมยเสื้อผ้ากับรองเท้าไปงานเลี้ยงซะเลย”

ทั้งคนเล่าและผู้ฟังต่างหัวเราะชอบใจปรบมือกันใหญ่ แต่คนฟังที่นั่งอยู่ข้างๆ ส่ายหน้าเหนื่อยใจ

“เมื่อไหร่แกจะเล่านิทานได้เหมือนคนอื่นมั่งเนี่ย”
“เหมือนก็ไม่สร้างสรรค์สิเนอะ ไลลา”
“เนอะ” เด็กน้อยพูดตามทั้งหัวเราะชอบใจ จะให้เล่าอีก แต่คนเป็นพ่อรีบอุ้มลูกสาวออกมาจากตักคุณอา
“นิทานแกเรื่องไหนเรื่องนั้น โหดตลอด” พ่อบ่นงึมงำขณะที่อุ้มลูกสาวลุกขึ้นชะเง้อมองห้องคลอด ชั่วอึดใจเสียงเด็กร้องจ้าให้ได้ยินมาถึงด้านนอก

“น้องมาแล้ว น้องมาแล้ว” คุณพ่อดีใจร้องตะโกน ถ้าสามารถวิ่งชูกำปั้นไปรอบสนามได้ก็คงทำไปแล้ว
หนุ่มตัวเล็กคนเล่านิทานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา อ่านข้อความ “ช้าตา-หลอด”
ไม่นานนักพยาบาลก็อุ้มทารกน้อยในห่อผ้าสีขาวมาให้คุณพ่อมองผ่านห้องกระจก ชุนลุกไปดูด้วย แต่แทนที่จะชื่นชมทารกแรกเกิดกลับมายืนหัวเราะคุณพ่อลูก 2 หมาดๆที่กำลังเช็ดน้ำตา
“ไรว้า ร้องไห้อีกละ  ตอนไลลาเกิดก็ร้อง ตอนนี้ก็ร้องอีก มีครบโหลก็ร้องมันทั้งครบโหลป่ะเนี่ย”
“เออ ฮึก ก็ ฮึก มัน ฮึก ดี ฮึก ใจ ฮึก อ่ะ ลูก ฮึก ครับ ฮึก พ่อ ฮึก รัก ฮึก หนู ฮึก นะ ฮึก ครับ”
ชุนพยักหน้าขอบคุณพยาบาลให้พาหลานกลับไปที่ห้องเด็กอ่อน แล้วดึงพี่ชายกลับไปที่ห้องผู้ป่วย รอพี่โรสกลับมาพัก
พี่โรสหน้าตาซีดเซียว แต่ยิ้มหาสามีและไลลา ถามถึงลูกสาวไม่หยุด
“สวยเหมือนแม่”
พี่ชาร์ลบอกสั้นๆ แล้วกอดรวบทั้งพี่โรสและไลลาไว้ “ขอบคุณมากครับ”  
“มี 2 แล้วตัดทิ้งได้แล้วพี่โรส”
คนตัวเล็กข้างหลังเสนอความเห็น แต่พี่ชายร้องลั่น
“เฮ้ย! มี 2 สมควรได้รับความชอบ แต่กลับให้โทษประหารไรวะเนี่ย”

เสียงพูดคุยสนุกสนานหรี่เสียงลงเมื่อพี่โรสหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย
ชุนอุ้มหนูน้อยไลลาออกมานอกห้องพัก “ไปหาขนมกินกันนะคะ”
“เอาช็อกมูส”
“ได้เลย”
“แล้วทอมจะมาเมื่อไหร่” พี่ชายขยับผ้าห่มให้พี่โรส แต่ยังไม่วายหันมาถามคู่อาหลาน
“ไปรับไอ้ตัวเล็กของพี่ไทค์ที่เรียนพิเศษก่อนแล้วถึงจะมา”

...แบบว่าพี่ไทค์กับพี่เมลนี่คงคอนเซ็ปต์ทิ้งลูกไว้ให้อาๆทั้งหลายเลี้ยงเป็นนิรันดร์น่ะ...

ท่าทางกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำให้นึกถึงใครบางคนขึ้นมาทันที แต่อาการยิ้มค้างกลายเป็น...ตาค้างเมื่อใครคนหนึ่งก้าวเดินเข้ามาในเบเกอรี่ของโรงพยาบาล
“ชุน”
“มามิเอะ”
“ดีใจจังที่เจอชุนที่นี่” มามิเอะยิ้มแย้มทักทาย
นานหลายปีที่ไม่ได้เจอกัน แต่ก็แค่เปลี่ยนจากเด็กสาว กลายเป็นหญิงสาว ท่าทางมั่นใจสุดกู่ยังคงอยู่ สีหน้าแววตาเหมือนมองไม่เห็นใครนอกจากคนที่อยู่ตรงหน้าก็ยังเหมือนเดิม
ชุนหันไปเช็ดมุมปากเลอะช็อกโกแลตให้หลานสาว ขณะที่มามิเอะทำหน้าตาสงสัย
“แต่งงานเมื่อไหร่อ่ะ”
“เปล่า นี่ลูกคนโตพี่ชาร์ล ชื่อไลลาน่ะ”
“เหรอ” มามิเอะยิ้มจนดวงตาพราว “คิดว่าลูกชุนซะอีก ดีใจจัง”
ชุนถึงกับทำสีหน้าไม่ถูก “อย่าเล่นอย่างนี้เลย มามิเอะ”
“ไม่ได้เล่นสักหน่อย ชั้นเอาจริงตลอดแหละ”
“มามิเอะ” ชุนอดไม่ได้ที่จะมองหน้าหลาน ไม่อยากให้เด็กช่างจำ จำไปบอกใครบางคน
“เอ๋ เดี๋ยวนี้มีมองเช็คสีหน้าด้วยเหรอ เมื่อก่อนถ้าเล่นอย่างนี้ได้โดนเหวี่ยงไปแล้วนะเนี่ย”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อน”
มามิเอะเลยหันไปช่วยป้อนขนมมามิเอะ “อ้ะ งั้นคุณอาขอบใจไลลานะจ๊ะ”
พอชุนขยับนั่งตัวตรงมองหญิงสาวป้อนขนมให้ไลลา มามิเอะก็กลับหันมาถาม
“เหมือนพ่อแม่ลูกมั้ย”
“พอเหอะมามิเอะ” โดยไม่รู้ตัว ไอ้น้ำเสียงห้วนๆ กลับมาอีกครั้ง เมื่อพบว่ามามิเอะเริ่มเล่นไม่เลิกอีกแล้ว
ไอ้ที่คิดว่าเข้าใจว่าเขาแค้นเลยหาเรื่องแกล้ง แต่ผ่านมาหลายปีเจอกันทีไรก็ทำอย่างนี้ทุกที
มันจะแค้นอะไรนักหนา
ไอ้เรื่องรักฝังใจนานกี่ปีก็ไม่มีลืมเนี่ย เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
แต่มันคือนิสัยของคนที่ไม่ชอบเป็นผู้แพ้ ....เหมือนใครกันหนอ~~~

มามิเอะพัฒนาความสามารถในการยิ้มทน จนชุนต้องถอนหายใจส่ายหน้า
“ไม่ถามเหรอว่าชั้นมาโรงพยาบาลทำไมน่ะ”
ชุนแค่เลิกคิ้วสูงเชิงถาม  
ก็จริงนะ พอเห็นหน้าก็ตั้งการ์ดไว้เชิงตลอด เพราะกลัวใครอีกคนที่นัดไว้แล้วก็ยังไม่มาสักที
ทั้งจากประสบการณ์ที่ผ่านมา คนๆนั้นมักจะปรากฏตัวในสถานการณ์ล่อแหลมเสมอซะด้วย
“มีอะไรเหรอ”
“ชั้นกำลังจะแต่งงานน่ะ”
คาดว่าตอนนี้กำลังยิ้มกว้างมากแน่ๆ เพราะมามิเอะถึงกับหน้าเสีย
“ทำไมต้องดีใจขนาดนี้หล่ะ”
ท่าทางของมามิเอะตอนนี้ช่างแง่งอนไม่ต่างจากเด็กสาวอายุ 14 เลยสักนิด
“ก็ดีใจจริงๆนี่นา” ชุนพูดพลางกลั้วหัวเราะ
“ชุนน่ะ จะจ๋อยสักนิดให้กำลังใจกันหน่อยก็ไม่ได้”
แล้วชุนก็หัวเราะลั่นจริงๆ
แล้วเสียงหัวเราะนั้นก็ค้างอีกครั้ง เมื่อคนที่ไม่อยากให้ปรากฏตัวตอนนี้ มาพร้อมกับเด็กชายอีกคน

เรียกว่ามองเห็นทั้ง 3 คนมาตั้งแต่ระยะ 10 เมตรจากกระจกหน้าร้านเบเกอรี่กันเลยทีเดียว ไอ้สีหน้าท่าทางยิ้มระรื่นแบบนี้จะมีที่ไหนอีก แต่ที่มันสะดุดตา ทำหัวใจหกคะเมนตีลังกาจนมึนงงไม่รู้ทิศรู้ทางตอนนี้ ก็คือคนที่กำลังทำท่าเหมือนวัยรุ่นแรกแย้มอยู่ข้างหน้านั่นต่างหาก
อย่าเพิ่งค่อนขอดว่าทอมแสนดีกลายเป็นทอมปากจัด
แต่ตอนนี้นึกคำนี้ออกเพียงคำเดียวจริงๆ
ผู้หญิงอะไรด้านได้โล่ขนาดนี้
หรืออันที่จริงต้องโทษคนของเราที่อารมณ์ดีขนาดนั้น
คิดเยอะไปแล้วทอมแสนดี เพื่อนเก่าคุยกันรื้อฟื้นความหลังก็อารมณ์ดีอย่างนี้แหละ

เป็นเหมือนกันหรือไม่ เรื่องอื่นเย็นได้ หัวเราะด้วยซ้ำเวลาเห็นชุนโดนเพื่อนกอดคอ หรือโดนหอมแก้มก็ยังชิวๆ โทรหาไม่รับสาย ไม่โทรกลับ มาหาถึงมหาวิทยาลัยแล้วเขาไม่กลับมาบ้านด้วยเพราะติดกิจกรรม ทำรายงานโน่นนี่ อย่างมากก็แค่เฉา แต่เข้าใจ

แต่กับคนนี้ ทั้งที่ชุนบอกครั้งแล้วครั้งเล่าว่ามันจบไปแล้วนานแสนนานยิ่งกว่าอาหรับราตรี ตัวเราเองก็รู้ดีว่าคนของเราไม่เหลืออะไรในใจกับคนๆนี้แล้ว
เพียงแค่เห็นเขากำลังนั่งหัวเราะกัน ก็หูอื้อ ตัวเหตุผลโบกรถแท็กซี่ออกไปไหนแล้วไม่รู้

“พี่”
“พี่ชุน” เด็กชายที่มากับทอมทักทายชุนด้วยคำเดิมทั้งที่ควรจะเรียกว่าอาตามลำดับญาติ
“ว่าไงเท็นเท็น อาทอมไปรับที่เรียนพิเศษช้าหรือ” ชุนชวนคุยไปเหลือบตามองคนที่ทำหน้าตึงนั่งที่เก้าอี้ด้านขวามือของชุน
ชุนอุ้มไลลาขึ้นมานั่งตัก แล้วให้เท็นเท็นนั่งแทนที่ไลลา
“นี่คุณอามามิเอะ”
“อ้าว ทีตัวเองเป็นพี่ แล้วให้ชั้นเป็นคุณอา”
มามิเอะท้วง
ทอมไม่ได้อยากนับญาติด้วย แต่การนับญาติแบบนี้มันเท่ากับมามิเอะแก่กว่าสินะ
เอาน่า นิดๆหน่อยๆน่า

เท็นเท็นเป็นลูกชายคนเล็กของพี่ไทค์ที่เคยไปเที่ยวทะเลด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้เท็นเท็นอายุ 10 ขวบแล้ว แต่ท่าทางเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ดวงตาสีเข้มจ้องมองเด็กหญิงตัวเล็ก
   
“มามิเอะมีข่าวดี” ชุนหันไปบอกคนตัวโต
“อะไร จะแต่งงานหรือ”
มามิเอะยิ้มรับ แต่ท่าทางของทอมออกจะไม่แปลกใจ
“พี่ไม่แปลกใจเหรอ”
“ไม่หรอก”
ชุนร้องอ๋อ แล้วพยักหน้า พ่อของมามิเอะเป็นผู้นำสหภาพแรงงานที่คุ้นเคยกับทอมเป็นอย่างดี

ชายวัยเกือบกลางคนรูปร่างผอมเดินยกมือเข้ามาในร้านเบเกอรี่ มามิเอะยกมือตอบแล้วแนะนำว่านี่คือว่าที่เจ้าบ่าวที่มาตรวจร่างกายก่อนแต่งงาน พูดคุยอีก 2-3 คำว่าที่เจ้าบ่าวก็ขอตัว
มามิเอะยังไม่วายหันมาส่งยิ้มหวานให้ชุน
“บาย รักแรกของชั้น”
หญิงสาวหันหลังกลับแล้วเดินจากไป ขณะที่ชุนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
เสียงหัวเราะประหลาด จมอยู่ในลำคอ
“หัวเราะอย่างนี้ไม่ชอบเลย” ชุนบ่น
“น่าจะชอบนะ”
“ตรงไหน”
พี่ส่ายหน้าแล้วหันไปหาเท็นเท็น “ไม่กินอะไรหรือเรา”
“เดี๋ยวก็ได้ ไปดูน้องกันเหอะ”
คุณอาพยักหน้า หยิบบิลไปที่เค้าท์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน

เมื่อเดินกลับมาที่ห้องเด็กอ่อนพร้อมกัน ทอมก็ทำเหมือนพูดกับตัวเอง
“นี่เองเขาถึงบอกว่า อย่าทำให้ผู้หญิงโกรธเธอจะไม่เว้นโอกาสที่จะได้โยนระเบิดใส่บ้านเพื่อแก้แค้น”
เมื่อมาถึงหน้าห้องเด็กอ่อน ที่คนมาเยี่ยมแม้แต่คุณพ่อต้องมองเด็กน้อยผ่านกระจกใส พยาบาลเข็นรถทารกน้อยมาให้คุณพ่อ และคุณอาได้ชื่นชม
“น้องหนูน่ารักมั้ย” เด็กหญิงไลลาหันไปหาเท็นเท็น
หนุ่มน้อยเท็นเท็นมองทารกนิ่งๆ “เด็กเกิดใหม่ก็เหมือนกันหมดน่ะแหละ”

คุณพ่อกับคุณอาตัวโตด้านหลังหันไปมองหน้ากันทันที จากนั้นคุณพ่อก็ผ่อนลมหายใจยาว
“อย่างน้อยของกูก็ลูกสาวละวะ”

คงจะพอจำกันได้นะครับสมัยที่พ่อชาร์ลเค้ายังละอ่อนน้อย เขาเอารูปน้องชายแรกเกิดไปอวดเพื่อน แล้วทอมแสนดีที่เป็นเพื่อนร่วมห้องก็ทักด้วยประโยคเดียวกันนี่แหละ
แล้วผลเป็นไง หลงไอ้เด็กคนนั้นจนไปไหนไม่เป็นมาจนทุกวันนี้
เรื่องลับที่รู้กันแค่พี่ชาร์ลกับทอม ยังเป็นประเด็นขึ้นมาได้ใหม่เมื่อพี่ไทค์มารับเท็นเท็นที่โรงพยาบาล
“สินสอดขอเป็นหุ้นบริษัทการบินกับบ้านพักตากอากาศ 5 ประเทศ”
“โห” ทอมหันไปทำตาโต “อะไรจะขูดกันได้ขนาดนี้วะ”
“ทบต้นที่มึงรวบรัดตัดตอนน้องกูไง”
“แมร่งเอ๊ย”
“แมร่งเอ๊ยอะไร จะมาต่อรองอะไรได้เนี่ย”

ต่อรองกันซะอย่างกับว่าพ่อหนุ่มเท็นเท็นหลงรักเด็กน้อยตัวสีชมพูในห่อผ้าหน้าตา..ธรรมดา...คนนั้นแล้วแหละเนอะ

“คิดอะไร” ชุนหันไปถามคนหน้าตาเคร่งเครียดที่กำลังขับรถ
“คิดไปเรื่อย”
“หมาป่าหัวหงอกแล้ว”
พี่เหลือบตามองกระจกมองหลังในรถทันที
“ไม่มีสักหน่อยตัวแสบ”
ชุนหัวเราะร่วน
“ถามจริง ชุนเคยหวงพี่บ้างมั้ย”
ชุนทำท่ายักไหล่เบ้ปาก “ไม่อ่ะ เรื่องนี้แล้วแต่พี่”
“เหรอ” พี่ลากเสียงแล้วหยิบโทรศัพท์มาอ่านข้อความ “ต้องเข้าบริษัทก่อนน่ะมีแขกมารอ”
“เหรอฮะ ค่ำแล้วด้วย” ชุนพลิกข้อมือดูนาฬิกา งั้นผมลงที่หน้าตึกแวะซื้อข้าวขึ้นไปให้พี่ที่ออฟฟิศดีมั้ย”
“ขอผลไม้ดีกว่า เสร็จแล้วค่อยไปกินข้าวด้วยกัน”
ชุนลงที่หน้าตึก เลือกดูผลไม้อย่างฝรั่ง กับ แอปเปิ้ลหั่นชิ้นในซุปเปอร์มาเก็ตเล็กๆ แล้วเดินเข้าไปในออฟฟิศเอง ไม่ต้องขึ้นไปที่ห้องประชุมชั้นบน เพราะพี่รับแขกที่ห้องรับแขกชั้นล่าง ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่หน้าห้องรับแขก
ผิดปกติมาก อย่างน้อยต้องมีคุณเลขาฯอยู่หน้าห้องสิ หรือว่าวันนี้ไปรับแขกที่ห้องอื่น
ชุนแง้มประตูเปิดเข้าไปในห้อง
ภาพที่เห็นคือบททดสอบความมั่นคงครั้งสำคัญ พี่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวเล็ก แบบที่มีที่เท้าแขน แต่มีแขนเรียวบางค้ำอยู่ คร่อมตัวหาพี่ เข่าข้างหนึ่งอยู่หว่างขา แล้วก็ใบหน้าห่างไม่ถึงคืบ...เธอคือหญิงสาวสวย
สวยกว่ามามิเอะ สวยกว่าพี่โรส สวยกว่าพี่เมล ไม่ต้องไปเทียบกับลินดาเลยคนนั้นไว้รั้งท้าย
แต่ว่าท่าทางแบบนี้ ให้ร้อยมามิเอะ พันพี่เมลก็ยังไม่กล้าทำ
ทั้งที่นี่คือที่ทำงาน ไม่ต้องชุนหรอก คุณเลขาฯเองก็อาจจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้

“ชะ ชุน!”
พี่เรียกแล้วผลักหญิงสาวออกจนหญิงสาวเซแซด แต่ไม่ยักตกจากส้นตะปู ทั้งสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิดเมื่อจัดเสื้อผ้าให้เข้าทาง ยิ้มเย็นแล้วเดินตามทอมเข้ามาหา
“ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูห้อง” น้ำเสียงเล็กแหลมดังจากหญิงสาว
แปลก..ที่หัวใจกลับเต้นเป็นปกติมาก...อย่างเหลือเชื่อ
แล้วก็คาดว่าสีหน้า น้ำเสียงก็คงเป็นปกติเหมือนกัน
แต่หูกลับไม่ได้ยินน้ำเสียงของหญิงสาวคนนั้น
“เล่นละครให้ผมหึงหรือเปล่า”
“มะ ไม่ใช่นะชุน คือว่า...”
“ไม่ใช่เหรอ งั้น...พี่ควรพาเธอกลับไปที่ห้อง ถ้าไม่กล้าพาไปเปิดโรงแรม”
ชุนหันหลังกลับ ไม่สนใจมือแข็งแรงที่เหนี่ยวรั้งไว้
“ชุนฟังพี่”
ดวงตากลมโตหันกลับมามอง ไร้ความรู้สึก ไร้คำพูด
ทอมคลายมือออกอย่างช้าๆ
และถ้าเพียงแต่ทอมจะล่วงรู้ว่า การปล่อยมือครั้งนี้ จะสร้างความยุ่งยากมากขนาดไหนตามมา ...ทอมก็ไม่ควรปล่อยมือ........

พี่ชาร์ลพาไลลาเข้านอน แต่ตอนที่ปิดม่านหน้าต่างสีขาวใส มองออกมาที่สระว่ายน้ำ เงาร่างคุ้นเคยนั่งอยู่ เลยหันไปเรียกพี่เลี้ยงให้มาดูลูกสาว
“ไลลาอยู่กับพี่แมวนะคะ พ่อจะไปดูคุณอาชุนหน่อย”
“คุณอามาหรือคะ”
“อือ ไลลานอนหลับนะคะ พรุ่งนี้พ่อจะพาหนูไปหาแม่กับน้องแต่เช้าเลยดีมั้ยคะ”
“ค่ะ”
ไลลารับคำแล้วหันไปหาพี่เลี้ยงที่เข้ามานอนเป็นเพื่อนจนกว่าจะหลับ

จากบ้านของพี่ชาร์ลเดินตัดสนามหญ้าเข้ามาที่สระว่ายน้ำ น้องชายยังคงนั่งนิ่ง ใส่เสื้อตัวเดิมที่เห็นตั้งแต่เมื่อบ่าย
ตั้งแต่เรียนจบชุนก็ย้ายไปอยู่ที่คอนโดกับทอม เว้นแต่ตอนที่ทอมไม่อยู่ ชุนถึงจะกลับมานอนบ้านนี้
แต่ตอนนี้ทอมอยู่ ทั้งเมื่อเย็นที่เจอกันก็ยังดี เดาได้ว่าคงมีปัญหา
แอบคาดหวังนิดๆว่า ปัญหาที่เกิดขึ้นจะไม่มีสาเหตุมาจากน้องชาย
“ชุน”
พี่ชายเรียกแล้วเข้ามานั่งข้างๆที่เก้าอี้ตัวยาวข้างสระ
“พี่ชาร์ล ไลลานอนแล้วหรือฮะ”
“ฝากไว้กับแมวน่ะ ยังไงล่ะเรา”
“ไม่ยังไง แค่...อึดอัดอยากตะโกน แต่กลับไม่รู้ว่าจะตะโกนว่าอะไรดี”
“งั้นก็เข้าบ้านไปอาบน้ำ นอน ไว้คิดได้ว่าจะตะโกนอะไรดี ค่อยมาตะโกนใส่โอ่งแล้วกัน”
น้องชายแค่ยิ้มเหมือนฝืน ทั้งขอบตาแดงๆ เหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มที
“ผมคงเป็นคนมั่นใจเกินไป พอเจออะไรแบบนี้แล้ว ไม่รู้จะทำยังไงดี” ชุนพูดเสียงสั่นแล้วก้มหน้ามองเข่าตัวเอง ขณะที่พี่ชายหันไปมองไฟรถที่สาดเข้ามาในบ้าน
ชุนมองตาม แล้วลุกขึ้นยืน
“ชุน ตำรวจน่ะเขายังต้องสอบสวนผู้ต้องหาก่อนแจ้งข้อหา ไปถึงอัยการยังต้องตรวจแล้วตรวจอีก ถึงศาลก็ยังมีอีก 3 ศาล กว่าที่ผู้พิพากษาจะชี้ว่าทำผิดจริงแล้วตัดสินลงโทษเลยนะ”
พี่ชายเตือน แต่ชุนก้มหน้ากำหมัดแน่น
“ชุน คิดให้ดี ไม่มีเขาเราอยู่ได้ก็จริง แต่ว่า... ”
เสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ ทำให้ชุนหันหลังเข้าบ้านไปทันที
“ชุน ชุนครับ ชุน”
หลังบอกให้น้องใจเย็น ก็ต้องหันมาหาเพื่อน
“กลับไปก่อนดีมั้ย ตอนนี้กำลังโกรธ ไม่ฟังหรอก”
พี่ชาร์ลเดินเข้ามาบอก
ถ้าเป็นเรื่องอื่นทอมสามารถยกไปเคลียร์วันอื่นได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องคนๆนี้ ไม่เคยยกไปเคลียร์กันวันอื่นได้สักครั้ง
“อยากทำอย่างนั้นเหมือนกัน แต่กลับไปก็คงนอนไม่หลับ คิดอะไรไม่ออกอยู่ดี”
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้น”

ทอมเล่าเรื่องคร่าวๆ ที่ทำให้พี่ชาร์ลกำหมัดแน่น กัดฟันจนเส้นเลือดขมับปูดโปน
“แน่ใจนะว่าแกไม่ได้เป็นคนเริ่ม”
“แน่นอน”
พี่ชาร์ลพยักหน้าอนุญาตให้ทอมตามเข้าไปในบ้าน เคาะประตูห้องนอนที่ปิดล็อค
พ่อกับลินดาปิดประตูออกมาถามไถ่
พ่อกลับพยักหน้าขรึมๆ “พยายามหน่อยแล้วกัน” แล้วก็กลับเข้าห้องนอนไป
 
พี่ชาร์ลก็กลับไปแล้ว ทอมนั่งพิงประตูห้องนอนคอยเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวในห้อง แต่เงียบกริบ
เกือบเที่ยงคืนลินดาเดินออกมาจากห้องนอน ส่งกุญแจห้องนอนให้
“ขอโทษที่ใช้เวลานานไปหน่อย เพราะไม่เคยใช้เลยจำไม่ได้ว่าดอกไหนกันแน่ ต้องรอจนพ่อมาหยิบให้”
“ขอบใจมาก” ทอมรับมาแล้วไขเข้าห้องนอน
คนตัวเล็กนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้น ร่างกายผอมบางที่ซุกอยู่ตรงมุมหัวเตียงกับฝาผนังห้อง
ทอมได้แต่เดินไปนั่งลงหันหน้าเข้าหา
“ฟังพี่ก่อน แล้ว...ค่อยลงโทษพี่ได้มั้ย”
ชุนนิ่งเงียบ ก้มหน้า หน้าผากแนบเข่า
“ก็นั่งคุยกันอยู่ เลขาเขาออกไปเอาของว่าง แล้วลิซ่าก็ลุกเข้ามาหาพี่ ชุนเข้ามาพอดี”
คือเรื่องมันก็มีอยู่เท่านี้จริงๆ ก็เลยไม่รู้ว่าจะสารภาพอะไรอีก แต่ชุนกลับยังนิ่งเงียบ
บางสิ่งบางอย่างบอกว่าเขาไม่ได้หลับหรอก
“กลับไป” ชุนบอกทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
“ไม่ เราไม่ควรเก็บความเข้าใจผิดไว้ข้ามวัน”
“ผมไม่ได้เข้าใจผิด กลับไป”
“ไม่กลับ เวลาที่พี่ไม่สบายใจ ชุนยังอยู่กับพี่ตลอด ตอนนี้จะให้พี่ไปได้ยังไง”

ชุยเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาเอ่อ
“แล้วเวลาที่ผมไม่อยู่ พี่อยู่กับใคร พี่รู้มั้ยว่าแค่วินาทีเดียวที่ผมเห็น ผมคิดอะไรบ้าง”
“ก็นั่งคุยกันอยู่แล้วเขาลุกขึ้นมา”
หมัดเล็กๆ ทุบเข้าที่ไหล่กว้าง ยิ่งพูดยิ่งเสียงดัง น้ำตาก็ยิ่งหลากท่วม
“แล้วทำไมไม่เลื่อนเก้าอี้หนี ทำไมไม่ผลักเขาไป ปล่อยมือผมทำไม ใช้เวลานานขนาดไหน กว่าที่จะตามมาถึงที่นี่ ชี้แจง หรือร่ำลา อะไร ยังไง ทำไม รู้มั้ยว่าผมมีแต่คำถาม”
ทอมนิ่งเงียบไม่หลบเลี่ยงหมัดแล้วหมัดเล่าที่ซัดเข้ามา ก็จริงอย่างที่ชุนบอกน่ะแหละ อะไรทำให้อยู่เฉยเมื่อหญิงสาวโน้มตัวเข้ามาหา
.....เพราะสัญชาตญาณของผู้ชายไง เจอของสวยของงาม สมองก็พาลพิการคิดง่ายๆ ว่าไม่เป็นไร
....แล้วไง....ทำน้องเสียใจอีกครั้ง...
“ผมเสียใจ ผมโกรธ ผมเป็นบ้า พอใจหรือยัง กลับไป!”
ทอมคว้ากอดชุนไว้แน่น
“กลับไปนะ! กลับไป! อย่างมากก็ร้องไห้อีก 2 วันดีกว่าต้องร้องไห้ตลอดชีวิต”
ชุนร้องไห้จนตัวโยน กว่าเสียงสะอื้นจะเบาลง ก็รู้สึกเหมือนขาของคนที่กอดรั้งไว้จะเป็นเหน็บ พอทอมคลายแขนที่รัดอยู่ ชุนก็ฟาดหลังมือเข้าที่อก
....เจ็บชมัด...
“ดึกมากแล้ว อาบน้ำนอนเถอะนะ” เจ็บอยู่น่ะใช่ แต่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ทั้งช่วยเช็ดน้ำตา
“ไม่อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ คนหลายใจ เค้าสำคัญกว่าผมก็กลับไป”
“ชุนครับ”
“ไม่ชุนครับ เวลาผมไม่อยู่พี่ก็ทำอย่างนี้ใช่มั้ย วันนี้เกิดขึ้นต่อหน้าผม แล้วมันก็จะเกิดขึ้น.....อีก....”
จู่ๆชุนก็หยุดนิ่งจับข้อมือพี่ไว้ กะพริบตากลมจ้องมองพี่
“ชุนครับ”
“เวลาที่พี่เห็นผมกับมามิเอะ ก็เจ็บแบบนี้ใช่มั้ยฮะ คิดไปร้อยแปดเรื่อง อันไหนจริงหรือเติมเองก็ไม่รู้ แล้ว..ทำยังไงก็ลบภาพนั้นไม่ออก”
“ชุนครับ” ทอมยิ้มขื่นๆ “พี่ไม่ใช่คนมั่นใจในตัวเองขนาดที่จะลืมภาพที่มามิเอะจูบชุนต่อหน้าพี่ได้หรอก”
“ทั้งที่ผมกำลังนั่งคุยอยู่กับพี่เนี่ยเหรอ”
“ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน พี่ไม่สนใจเลย ไม่มีแม้เศษเสี้ยวในสมอง เว้นแต่ตอนที่เห็นว่าอยู่ด้วยกัน มันจะมีภาพเก่าๆ กับเรื่องที่จิตนาการไว้เข้ามาตีกันยุ่ง”

ขอบตาที่ยังอุ่น กลับมาร้อนผ่าวได้อีก
.....เข้าใจทะลุปรุโปร่งเลยว่า ทำเขาเจ็บขนาดไหน....
แต่เดี๋ยวก่อนเข้าใจได้ แต่อย่าเชื่อง่ายเกินไป

ชุนก้มหน้าขยับตัวเข้ามาเอาศีรษะเล็กๆ ชนที่ไหล่พี่เบาๆ
“ถามอีกที เขาไม่รู้ใช่มั้ยว่าผมเป็นเมียพี่” ชุนถามทั้งเสียงสั่นเครือ
ทอมส่ายหน้ายอมรับตามตรง
“เราคุยธุรกิจ พี่ไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องในห้องนอนพี่ให้เขาฟัง แต่ตอนนี้เขารู้แล้วหล่ะ”

เหมือนหัวใจจะกะตุกแรง
“เกิดเขาบอกคนอื่น บอกนักข่าวสังคมขึ้นมา ทำไง”
“อยากให้พี่ทำยังไง”
“ไม่รู้ ทำยังไงดี พี่จะเสียเครดิตความน่าเชื่อถือมั้ยฮะ”
ทอมจูบริมฝีปากบางแล้วผละออก “ไว้ให้พี่จัดการเองดีมั้ย”
“แต่เราอยู่ด้วยกัน”
“แล้วชุนคิดว่า ในธุรกิจธนาคารที่ชุนทำอยู่ ชุนจะเสียเครดิตมั้ย”
ชุนเอียงคอ “ลูกค้าถอนเงินเพราะไม่มีความเชื่อมั่นธนาคาร แต่ถ้าเขาจะถอนเงินเพราะผมมีสามีเป็นผู้ชายเหรอ...ผมไม่เคยได้ยินนะ”
ทอมคลี่ยิ้มกว้างส่ายหน้าเมื่อชุนพูดต่อ
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็ยกให้พี่จัดการละกัน”
ชุนส่ายหน้า หันไปนั่งกอดเข่า ท่าทางคิดหนักอีกครั้ง

“ผมจะนอนแล้ว พี่กลับไปเหอะ”
“อ้าว”
“นะกลับไปก่อน ผม....อยากคิดให้ดี ยังไม่อยากเชื่อที่พี่พูดซะทั้งหมด ไม่อยากทำผิดซ้ำ ๆ ไม่อยากให้เราต้องเสียใจซ้ำๆ”
ทอมส่ายหน้า
“ไม่กลับหรอก  เวลาที่พี่เสียใจ ชุนยังมาอยู่กับพี่ แล้วเวลาที่ชุนเสียใจ ก็ขอให้พี่ได้อยู่กับชุนบ้างได้มั้ย”
ชุนส่ายหน้าถอนหายใจแรงๆ ท่าทางขัดใจเต็มที่ สุดท้ายก็หันไปชกไหล่หนาๆอีกหมัด
ทอมได้แต่ปล่อยให้เขาชกไป
“ชุนชอบทิ้งให้พี่อยู่คนเดียว พี่ต้องอดทนมากแค่ไหน คิดมากขนาดไหนตอนที่รอชุนน่ะ แล้วมาจนถึงตอนนี้ ก็ยังทิ้งให้พี่อยู่คนเดียวอีก”
“ผมทิ้งพี่ตรงไหน” อีกหมัด
“ก็เนี่ย ไม่เรียกว่าทิ้งกันหรือไง”

ชุนกัดปาก หันหน้าหนี “ผมเสียใจ จริงๆที่...”
“ไม่เป็นไร พี่ก็เสียใจที่ทำให้ชุนเสียใจขนาดนี้” ทอมโอบหนุ่มหน้าหวานไว้แล้วพลิกข้อมือดูนาฬิกา “ตีสองแล้ว”
ชุนพลอยหันไปดูนาฬิกาสุดจมูกฟุดฟิด “พี่อาบน้ำ ผมจะไปเอาเสื้อกับกางเกงนอนพี่ชาร์ลมาให้”

ตื่นเช้ามาตามยังบวมปูดยิ่งกว่าตอนที่แพ้ยาแก้แพ้ พอพี่ชาร์ลเห็นเข้าก็หันไปทำท่าคำรามใส่ทอมทันที
“กูเลี้ยงของกูมาไม่เคยทำให้ต้องร้องไห้ขนาดนี้ อยากฆ่าคนว่ะ”
ทอมได้แต่ก้มหน้ายอมรับ
สถานการณ์ตอนนี้จะทำอะไรได้นอกจากก้มหน้ายอมรับล่ะ เงียบไว้ดีที่สุด
ปกติเจอชาร์ลคนเดียวก็มือวางอันดับ 1 เรื่องตามใจน้องอยู่แล้ว ยิ่งพ่อยิ่งที่สุดแห่งที่สุดเรื่องตามใจชุน ดังนั้น
เงียบเหอะทอม

ขึ้นรถกลับมาถึงคอนโดฯหรู ชุนเดินไปเลื่อนเปิดประตูครัว เปิดหน้าต่างแล้วเดินก้มหน้ากลับมาที่โซฟาตัวยาว
ขณะที่ทอมเปิดคอมพิวเตอร์เช็คเมล ว่ามีงานเข้ามาระหว่างนี้หรือเปล่า
เห็นชุนพลิกเปิดโทรศัพท์แล้วโทรกลับ
“อือ มีอะไร”
โห น้องชุนครับ จะเป็นใครก็ตามที่อยู่ปลายสาย ไม่ควรพูดกับเขาห้วนๆ แบบนี้นะครับ
“ทำไม”
เฮ้อ...คงเพราะยังลม-เสียน่ะแหละถึงไม่ค่อยอยากคุยด้วย ไม่อยากคุยแล้วโทรกลับไปทำไมครับชุน
ชุนขยับนั่งตัวตรง ตามกลมๆ ที่ลดอาการบวมลงไปมากแล้วหันกลับมามองพี่ ท่าทางแบบ......
โอย..หัวใจคนมองแทบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ชุนกดปิดโทรศัพท์ แล้วค่อยๆวางลงที่เบาะข้างตัว
“อย่าบอกนะ....”
“มามิเอะ ยกเลิกงานแต่ง เจ้าบ่าวผลเลือดไม่ผ่าน”

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทอมอยากจิบร้า!

+_+_+

[hahn]

มารผจญเยอะจัง

[namtaan]

 
หลังจากทิ้งนิยายไปเป็นอาทิตย์ กลับมาสะสางก่อนหายไปอีกรอบ ดีใจมากมายได้เจอน้องไจฟ์อัพตอนพิเศษเรื่องนี้

โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กอดๆๆๆ ปลอบใจน้องชุน 

พี่ทอมทำน้องเสียใจ ถึงแม้จะทำให้น้องชุนได้รู้ว่า เวลาพี่ทอมเห็นน้องอยู่กับมามิเอะแล้ว พี่รู้สึกอย่างไร แต่พี่เองก็ต้องยิ่งรู้ว่า ถ้าน้องรู้หรือเห็นจะเจ็บแค่ไหน
ทำไมเผลอไผลกับของสวยงาม คราวนี้ไม่โดนโทษประหารก็ดีแล้วนะ

พี่ชาร์ลเป็นคุณพ่อลูกสองแล้ว และมีแนวโน้มว่าจะได้ลูกเขยมาด้วยล่วงหน้า 
สินสอดตอนนี้ัยังแค่นี้ น้องสาวของไลลาโตขึ้น ค่าสินสอดคงโตตามมาอีกแน่เลย 

รอลุ้นว่า จะมีตอนหน้าอีกมั้ย พี่ทอมจิได้บร้าสมใจป่าว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆจ้า 

ปล นิทานของน้องชุนเรื่องอื่นๆจะโหดแค่ไหนหนอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
ยิ่งแต่งยิ่งเก่ง
ไม่รู้จะพูดไง
รู้แต่ว่าสนุกอ่ะ
แล้วก็อยากอ่านอีก

[u-only-one]

ชอบเรื่องนี้ ่อ่านจบเมื่อไม่นานนี้เองค่ะ
ชอบความอินเตอร์ของเรื่อง ครอบครัวที่ยอมรับเรื่องของคนสองคนรักกันด้วยความเข้าใจ
ชอบพ่อ แม่ ที่เข้าใจลูกๆ ชอบพี่น้องที่ยอมรับในตัีวตนของคนๆนึงในครอบครัว
ชอบที่มุมมองของคนมองเข้ามาในความสามารถมากกว่ามองว่าชีวิตส่วนตัวเค้าเป็นอย่างไร หรือเป็นผู้ชายรักกัน
ชอบเวลาโกรธ หรือ ทะเลาะกัน ไม่ทิ้งให้เวลาเนิ่นนาน ปล่อยให้ปัญหาค้างคา เคลียร์กันให้ได้โดยที่ยังอยู่ข้างๆกัน
ชอบความรักที่ให้อภัยกันเสมอ สื่อสารกันบ่อยๆ มันทำให้คนสองคนเข้าใจกันมากขึ้น
แล...ชอบน้องชุน เหวี่ยงได้น่ารัก แสบได้น่าหลง เวลาอ้อนก็น่ากอด โกรธได้น่าสงสารมาก
ชอบพี่ทอม(ของน้องชุน) ใจเย็น เป็นผู้ใหญ่ อบอุ่น และสำคัญแสดงออกว่าัรักน้องชุนอย่างไม่ต้องสงสัย

..เป็นเรื่องที่อ่านแล้วไม่อึดอัดกับการกีดกันของคนรอบข้างค่ะ เขียนได้น่าติดตาม อ่านแล้วไม่มีเบื่อ

..อ่านเรื่องนี้ของน้องไจฟ์เรื่องแรก ก่อนจะไปเจอว่าแต่ง 3P ด้วย แต่ไม่ชอบอ่านแบบนั้นค่ะ มันเหมือนความรักแบ่งสามแล้วค่อยข้างรับไม่ได้
แต่เมื่อไหร่ที่น้องไจฟ์แต่งที่มีแค่สองคน รับรองตามอ่านทุกเรื่องค่ะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน ชอบมากเรื่องนี้    +1ค่ะ

[PeeYaR]

แอบสมน้ำหน้าทอมเล็กๆ 5555
อยากทำให้น้องเจ็บเอง
ก็จงมีมามิเอะเป็นเสี้ยนหนามเล็กๆในใจต่อไป
อิอิ

[samsoon@doll]

5555555555555555+ ไม่รู้จะเห็นใจหรือสมน้ำหน้าตาทอมดี แต่ก็นะนิสัยผู้ชายแต่ขนาดคอมกันแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ

[indy❣zaka]

มามิเอะ ในที่สุดก็ยังวนเวียนมากวนใจตามทอมได้อยู่เหมือนเดิม ฮ่าๆ

[roseen]

หุๆๆๆๆๆๆๆๆมามิเอะ กรรมตามทันเหรอแกล้งคนอื่นเขามามากนักนี่



มาตอนนี้เลยโดนสวรรค์แกล้งซะงั้น



 

[nunamicky]

อะไรกันเนี่ย
ไม่จบง่ายๆ ใช่มั๊ยยะคุณมามิเอะ
พี่ทอมก็ต้องหนักแน่นต่อไปละนะคะ

[tookta]

ขอบคุณมากมายนะจ๊ะ
อ่านถึงตอนจบแล้ว อยากบอกว่าสนุกมากๆ
ครบรสครบทุกสิ่งอย่าง ^ ^
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ