หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[amito]

มันอึดอัดคับข้องใจไปหมด ลมกับพี่เหยี่ยวเคยผ่านอะไรด้วยกันมามาก กะอีแค่คุยกันให้รู้เรื่องเท่านั้น แล้วทุกอย่างก้อจะฝ่านพ้นไป

ขอให้ลมเหนือกับมาเป็นสายลมเย็นๆเร็วๆนะ

[MoMoRin]

No!!!!!! T_________T

[sunshadow]

   แง๊ว. . . ที่หนูลมดูนิ่งๆ ควบคุมตัวเองได้อยู่นี่
   ที่จริงในใจวุ่นวายสับสน คิดมาก
   กำลังช๊อกอยู่หรอกเหรอเนี่ย
   น่าสงสารหนูลมอ่า
   อย่างงี้ต้องจับเหยี่ยวมาถอนขนทิ้งต่อหน้าเลย
   ข้อหาทำหนูลมช๊อคด้วยความหูเบาไม่รอบคอบของตัวเอง

[puppyluv]

       อรุณสวัสดิ์^^
ซี ยู เน็กซ์-ทูมอร์โฮ่
ได้รับทุกเม้นท์+ทุกวิวแล้ว
       อ้อ ขอบคุณและต้อนรับ tangenttw, daisy, iamsher และ moobarpalang
ที่ให้เกียรติกระเทาะเปลือกไข่ทีนี่เป็นที่แรก ช่วงดำน้ำเสียด้วย---ช่างกล้า

********************
ลมเหนือที่รัก
ตอน 176 กายและลม
--------------

guy's

                      ผม...กาย
เสียงดีเจจากบริเวณลานชอปปิ้งติดที่จอดรถด้านข้างฝั่งไกลๆ โน้น
บอกเวลาว่า 5 โมงเย็นกับอีก 15 นาที แล้วรายงานลำดับชื่อเพลงท็อปชาร์ท
ที่ถูกขอมากที่สุดของคลื่นนี้ให้ได้ยินแว่วๆ

                      กำลังลังเลว่าจะไปไหนหรือจะทำอะไรต่อดี ความคิดวนเวียนในหัว
จับจรดหมุนวนจนไม่สามารถตั้งเป้าหมายใดๆ ได้ ถอนหายใจแล้วมองย้อนกลับไปยังที่เดิม
เมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้าที่นัดเจอกับเหยี่ยว

                    ไม่คาดฝัน...เก้าอี้ตัวที่ผมเคยนั่งในร้านคอฟฟี่ชอปตรงนั้น
สายตาปะทะคนร่างผิวขาวกระจ่างตัดกับเสื้อยืดสีดำ บุคคลที่วิ่งวุ่นอยู่ในหัวสมอง...ลมเหนือ
อยู่ที่นั่นในเวลานี้ ใกล้แค่ 10 กว่าเมตรเท่านั้น ความปิติในอกพองโตเปี่ยมล้น
สวรรค์คงเข้าข้างผม อัดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก้ามข้ามถนนคอนกรีตเร็วรี่ตรงไปที่ประตู
                    เสียงกระดิ่งกระทบกรุ๋งกริ๋งส่งสัญญาณว่าลูกค้าบางคนเพิ่งพ้นจากช่องบานนี้ไป
รูปร่างคุ้นตาน่าจะผละจากไม่นาน ตัวบานยังกระทบปิดไม่สนิท
แต่ไม่ได้ใส่ใจเพราะสายตาของผมพุ่งเป้าอยู่ที่คนนั่งเก้าอี้ตัวนั้นเพียงอย่างเดียว

                   กระดิ่งยังกระทบไม่จบผมก็พาตัวเองมายืนหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะของลมเหนือเสียแล้ว
-----------------

                   ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงลังเลร้อยแปด แล้วได้แต่ถอนใจหนักหน่วงก่อนเดินถอยห่าง
แต่นาทีนี้ไม่ใช่อีกต่อไป หลังจากที่ตัดสินใจบอกเหยี่ยว เพื่อนผู้เป็นเจ้าของตัวจริง
ประหลาดมากที่เหยี่ยวไม่พูดว่าอะไร อากัปกิริยาเชิงอนุญาตในที ผิดวิสัยคนหวงของอย่างมัน
สงสัยแต่เก็บเงียบไว้ไม่ขยายหาคำตอบเพราะข้อความสัญญาณในใจเต็มปรี่ล้นอก
จนไม่สามารถเก็บกักไว้ได้

                เรื่องที่ผมอยากจะรู้
                เรื่องที่อยากผมจะถาม
                เรื่องที่อยากผมจะบอก

                 ภาพตัวเองในอดีตช่างขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าก้าวเท้าตามย้อนมากระทบหัวสมอง
ราวเปิดลิ้นชักอันนั้นขึ้นมาใหม่ ความทรงจำผุดพราย...
                ท่ามกลางแสงส่องสว่างตกกระทบเด็กตัวเล็กๆ ผิวขาวกระจ่างใส
ดูราวกับแก้วคริสตัลเนื้อดีโผล่พ้นจากแกรนด์เปียโนสีดำหลังใหญ่
เวลานี้มีโต๊ะเล็กขนาดช่วงแขนเอื้อมข้ามถึงเท่านั้น ระยะแค่นี้ผมอาจสามารถ
จับต้องร่างกายคนนี้ก็เป็นได้
................
...................

                    ลมเหนือยังคงงดงามดังจินตนาการคงเดิม เสื้อดำที่สวมยิ่งขับผิว
ให้เจิดจ้ากว่าทุกวันที่ผมเคยเห็นมา ชัดเจนกว่าทุกครั้งคงเพราะผมเองได้เบิกตามองคนนี้
อย่างเต็มอิ่มไม่ต้องหลบซ่อน

                    พาตัวเองนั่งลงเก้าอี้ตัวเดียวกัน ตำแหน่งเดียวกันกับที่เหยี่ยวเคยครอบครองช่วงคุยกับผมเมื่อหลายชั่วโมงก่อน...เป็นผมแทนที่เหยี่ยวขาว

“ลม...”
“...” เส้นโครงหน้าด้านข้างไม่ได้หันมามอง ยังคงส่งสายตาจับจ้องบางจุดที่อยู่นอกร้านออกไป คงที่ไม่เปลี่ยนองศา
“ลมครับ” ผมเรียกอีกครั้ง ทว่าการตอบรับยังคงเงียบสงบ

                     ได้แต่หันมองตามเพราะไม่ได้เสียงตอบ เขามองอะไร
รถเหรอ...ไม่ใช่ สนามหญ้า...อาจจะแต่ว่าตรงไหน
ผู้คนขวักไขว่อยู่ลานกว้างด้านโน้นไม่ใช่ที่หมายในแววตาแน่วแน่และนิ่งขนาดนั้น
                    ปรับโฟกัสการมองของตัวเองอีกครั้ง อ๋อ กระถางน้ำพุสำหรับสัตว์
โดยเฉพาะเหล่าบรรดาสัตว์ปีก มุมสนามนั่นเองคือคำตอบ...สมเป็นลมเหนือจริงๆ
ละเอียด อ่อนโยนและประณีตกับสิ่งเล็กน้อย

“นกพวกนั้นน่ะเอง” ผมกลั้วขำกับตัวเอง
“...” ได้ผล คนที่มองนิ่งอยู่กระพริบแพขนตาหนาเริ่มรับรู้ให้ผมเรียกความสนใจอีกครั้ง
“ลมครับ”
“พี่...พี่กาย...” ในที่สุด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นก็หันมาที่ผม ความกระหยิ่มในอกฟูฟ่องจนปอดแทบลอยได้

“ดูนกอยู่เหรอครับ?”
“อ่า...ครับ พี่กายเข้ามา---?”
“เมื่อกี้นี้เอง มองเพลินเลย พี่เรียกก็ไม่ได้ยิน” รู้สึกตัวเองยิ้มชื่นเกิน
“ครับ”

“พี่ว่าดีมากเลยนะ กระถางน้ำพุตรงนั้นเข้ามุมสนามก็จริงแต่แผงต้นไม้สูงมีหนามด้วย ไม่ค่อยมีคนเดินพลุกพล่านเลยไม่มีใครเข้าไปกวนมัน” ผมชวนคุย
“...”
                  ดวงหน้านั้นผินกลับยังจุดเดิมอีกครั้ง คล้ายหม่นลงกว่าเดิม
หรืออาจเพราะไฟในร้านเพิ่งกระพริบเปิดสว่างก็ไม่ทราบได้

“ลมครับ พี่มีเรื่อง...เอ่อ อะแฮ่ม!” ผมติดคอ เสียงแหบกระทันหัน
“ครับ?”
“เอ่อ พี่ไม่ค่อยได้คุยกับลมเลย ลม...สบายดีมั้ย?” ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
“...” หันกลับมาจ้องมองยิ่งทำผมประหม่าหนักเข้า
“พี่มีเรื่อง---/เมนูค่ะ รับอะไรดีคะ?”

                     บริกรหญิงเข้ามาแทรกขณะจะโน้มร่างเข้าหา ชะงักละล้าละลังวางตัวไม่ถูกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง

                    เพิ่งเห็นว่าพนักงานดึงแก้วกาแฟเย็นชืดตรงหน้าผมออกไป มันไม่พร่องเลยแม้แต่มิลเดียว
ครีมน้ำตาลเคลือบผิวหน้าเละและแฟ่บจนรูปที่ผิวหน้าเลอะเลือน ฉุกใจคิด...
                    อย่าบอกว่านี่คือแก้วของเหยี่ยวที่นั่งคุยกันตั้งแต่ช่วงบ่ายโมงกว่า
ผมจำลายครีมประดิษฐ์รูปใบเฟิร์นได้ เหยี่ยวแทบไม่แตะอะไรเลย
มีแค่ปลายนิ้วชนหูแก้วเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ยกจิบเพราะมันคอกาแฟดำ
ที่ร้านยกมาเสิร์ฟให้ผิดจากที่สั่งแต่ไม่ได้บอกเปลี่ยน
ปล่อยทิ้งไว้ให้ของเหลวเย็นตัวลงช้าๆ ขณะประจันหน้ากับผม

                    ทางฝั่งของลมเหนือ พนักงานดึงแก้วใสบรรจุน้ำเปล่าที่น่าจะเคยเย็นเฉียบออกไป
เม็ดน้ำที่กลั่นตัวจากความเย็นเปื้อนผิวหน้าโต๊ะเป็นวงน้ำวงใหญ่ เกือบไหลล้นตามขอบ
ดีที่พนักงานใช้ผ้าเช็ดซับไว้ทัน แล้วค่อยวางแก้วใสใบใหม่
บรรจุน้ำย็นเฉียบลงวางตำแหน่งเดิม

“รับอะไรดีคะ?” หญิงบริกรย้อนมาหาผม
“เอาแบบแก้วเมื่อกี้นี้ก็ได้ครับ”
“ลาเต้ร้อนนะคะ”
“ครับ”
“รับเค้ก ของหวานทานเพิ่มมั้ยคะ?”
“ยังก่อน ขอบคุณครับ” ผมตัดบท

                  พนักงานผละจากขณะที่ภาพของลมเหนือยังคงจ้องมองฝูงนกพวกนั้นอยู่คงเดิม...ดั่งรูปปั้นไม่ไหวติง

“ลมครับ ลมสบายดีมั้ย?” ผมย้ำประโยคเดิมซ้ำที่ติดอ่างเมื่อครู่
“...ครับ” หันมา คล้ายมุมปากยกยิ้มเล็กน้อยแล้วก้มมองแก้วน้ำใสกำลังขึ้นฝ้าเกาะกลั่นหยดน้ำเม็ดเล็กๆ รอบผิวทรงกลมของภาชนะ
“ลมเป็นไรรึเปล่า?”
“ผม...สบายดี” แขนแนบอยู่ข้างลำตัวไม่ได้วางมือกับโต๊ะให้เห็น หลังยังตรงและท่าทีสบายๆ หากทอดมองแก้วตรงหน้านิ่งเกินไป

“พี่บอกให้เขาเปลี่ยนน้ำให้มั้ย มันน้ำเย็น” นึกด่าตัวเองในใจทำไมเพิ่งนึกออก ลมเหนือไม่ดื่มน้ำเย็นจัด
“ไม่!”
“หือ?” แปลกใจเล็กน้อยกับหลุดเสียงดัง ห้วนสั้นกว่าปกติของอีกฝ่าย
“ไม่ครับพี่กาย ผมจะไปแล้ว”

“อยู่...อยู่คุยกับพี่ก่อนซักครู่นะครับ พี่มีเรื่อง...” ผมรีบจนติดอ่างอีกรอบ
“...” ใบหน้าเล็กๆ ติดตรึงใจไม่ได้เอ่ยอ้างอะไร ไม่แม้แต่จะขยับตัว ยังคงพิงพนักท่าทีง่ายๆ รอคอย
“พี่...พี่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี คือ...ฟู่!” บ้าชะมัด เวลานี้กลับพูดไม่ออก ทั้งที่คิดเป็นร้อยเป็นพันรอบ เจอของจริงจังกลับอ้ำอึ้งหวาดหวั่นจนระงับก้อนเนื้อเต้นระบำในอกไม่อยู่

“พี่กายมีอะไรเหรอครับ” คงเห็นผมเงียบ มัวแต่พ่นลมจากปาก
“คือพี่...พี่รัก เอ่อ...พี่ชอบลม!” รู้สึกตัวเองหน้าม้าน อุณหภูมิที่หน้าร้อนฉ่าแทบไหม้
“...” นัยน์ตาคู่นั้นแค่เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย แล้วกลับเฉยลงไปง่ายดายจนผมเป็นฝ่ายอึ้งทึ่งเสียเอง จนผ่านไปชั่วครู่ใหญ่
“พี่รัก เอ่อ...พี่ชอบลมนะครับ” บ้าเอ๊ย ถึงขนาดนี้บอกความจริงไปซะ จะกั๊กกลัวคำปฏิเสธอยู่ทำไม
“พี่เจฟฟรี่ก็บอกรักผม~หึ” แค่นในลำคอเบาๆ แต่ผมได้ยินไม่ถนัดเพราะหูอื้อตาลาย ใครนะ ใครบอกรักใคร!? วินาทีนี้ไม่สนอะไรแล้ว

“พี่รักลมครับ รักตั้งแต่แรกเจอ มันนานมาแล้ว” ผมโพล่งความนัย นึกขอบใจตัวที่หายจากอาการติดอ่างเป็นปลิดทิ้ง
“...”
“เอ่อ...ลมครับ” ไม่อยากเร่งรัดแต่อยากรู้คำตอบแทบบ้า

“ผมชอบพี่กายครับ แค่ชอบ”
“แค่...ชอบ” ผมเหวอ นั่นน่ะหรือคือคำตอบ คล้ายรถยนต์หมดน้ำมัน วูบดับไม่มีสาเหตุปล่อยเครื่องยนต์ไหลเอื่อยให้คันอื่นแล่นแซงฉิวไปต่อหน้าต่อตา ทำอะไรไม่ได้
“ลมครับ?” โดนตอกกลับจนงุนงงพยายามกู้สติ
“ผมชอบพี่อย่างพี่ชาย ไม่ได้คิดอย่างอื่น”
“...” ชัดเจนเหลือเกิน ชัดเจนจนหัวใจแห้งแล้งแหลกสลาย

“เป็นพี่ชายแสนดีเสมอไม่เปลี่ยน และไม่มีมีวันเปลี่ยน” สรุปท้ายเท่านี้เหมือนสายน้ำตกสูงลิ่วกระแทกศรีษะโครมใหญ่ เย็นยะเยือกดุจเข็มร้อยพันทิ่มแทงและหนาวสะท้านฉับพลันแต่กลับขยับหนีจากมวลน้ำหนักอึ้งไม่ได้
“ลมคิดกับพี่อย่างพี่ชาย ไม่ได้...รัก...” ได้ยินเสียงตัวเองละเมอ

                      รู้ทั้งรู้แต่พอได้ยินจากปากมันกลับรับได้ยากอยู่ดี
ทอดสายตามองสีผิวขาวกระจ่าง ผิวกายที่ผมไม่มีวันได้แตะต้องเป็นเจ้าของ
ทั้งที่ถวิลหาอยู่ในทุกค่ำคืนที่ผ่านมา


“ครับพี่กาย...แบบพี่ชาย ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่น”
“หึหึ พี่คงไม่มีหวัง ไม่มีทางซินะ ทั้งที่ฝันมาตลอด” กลายเป็นตัวผมเป็นฝ่ายหันไปมองสนามเองบ้าง
“อะไรนะครับ ผมไม่ค่อยได้ยิน”
“เปล่า แค่...คนที่ลมรู้สึก” ไม่กล้าพูดต่อ กลัวเหลือเกิน

“ผมรักพี่เหยี่ยวครับ”
“ห๋า!?” โต้งๆ ตรงเผง หรือลมเหนืออ่านใจผมออก
“พี่เหยี่ยวคนเดียวเท่านั้น คนเดียวจริงๆ”
“พี่...พี่ไม่เข้าใจ” ที่คิดเข้าข้างตัวเอง โกหกตัวเองเป็นร้อยล้านครั้ง ทำไมต้องเป็นชื่อนี้ รู้อยู่แก่ใจแต่อย่างน้อย อย่างน้อยก็น่าจะ...
“เป็นพี่เหยี่ยวตั้งแต่แรก รักครั้งแรก เสื้อเบอร์เจ็ด...นักบาสคนนั้น”

                   เสียงเบาเศร้าสร้อยเกินปกติวิสัย แต่ผมไม่กล้าเหลือบแลดวงหน้า
ด้วยความทุกข์ในอกของตัวเองล้นเอ่อจนเกินจะคิดถึงอย่างอื่น
      ..............
........................
       
                     กระถางปูนปั้นมีหยดน้ำพุเล็กๆ ปิดตัวไปแล้ว นกไม่เหลืออยู่เลยแม้ซักตัวเดียว
ไฟสนามเริ่มเปิดสว่างโร่เต็มพื้นที่เบียดแข่งแสงอาทิตย์ใกล้อัสดงลาป่าคอนกรีต

“นักบาสที่โรงเรียนนานาชาติ” ผมคิดย้อนความหลัง
“ครับ พี่เหยี่ยว...เหยี่ยวขาว อาทิตย์ชิงดวง”

                    สิ้นถ้อยคำจากปาก ตัวตนทั้งหมดชาดิกไม่รู้สึก
เป็นความชินชาจากการสะกิดเปิดปากแผลซ้ำๆ ที่เดิมๆ เป็นระยะเวลานาน
เนื้อเป็นซากเน่าเรื้อรังอไม่หายเสียที
เวลานี้โดนเปิดปากกว้างเลือดโชก ความเจ็บแผ่ซ่านแต่ผมกลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด

                   ยังจำความรู้สึกเจ็บแปลบของปฏิกิริยาแรกของคนโดนรถชนหรือประสบอุบัติเหตุรุนแรง
รวดเร็วอย่างกระทันหันได้ก็ตอนเหยี่ยวบอกทางโทรศัพท์
‘ของกูกาย ลมเป็นคนของกู’ ตอนนั้นหายใจไม่ออก ต้องหนีไปสงบอารมณ์อยู่ที่อื่นตั้งนาน
----------------

                  เหยี่ยวขาวช่วงชิงไปหมดทุกอย่าง ชื่อเสียงเงินทอง
ความเป็นเอกลักษณ์ตัวตนอย่างไม่ต้องพยายามใดๆ  ทั้งที่ตัวผมพยายามแทบตาย...
แม้กระทั่งคนรักแรกของลมเหนือ ทั้งที่เป็นรักแรกของผมเช่นกัน                   

                 เพื่อนเจิดจ้าดังดวงตะวัน ขณะผมหลบซ่อนเร้นตัวและหัวใจอยู่ในเงามืด
เฝ้าโกหกหลอกลวงตัวเองไม่หยุดหย่อน  น่าสมเพชเหลือแสน
ข้อที่หลอกลวงตัวเอง ปลุกปลอบตัวเอง...ช่างไร้ค่าไร้ราคา ไร้สาระอย่างที่สุด
ร้องตะโกนก่นด่าตัวเองอยู่ในใจอย่างทุกข์ทรมาน

'ใครก็ได้ อะไรก็ได้ ช่วยด้วย ช่วยผมที!'
(ครืดดดดดๆๆๆ)

                    ไม่ใช่เสียงสั่นสัญญาณจากโทรศัพท์ผม มองเห็นอีกคนสนใจค้นกระเป๋าถุงผ้าร่มสีดำใบย่อม
วางไว้ใกล้กันคือเสื่อโยคะสีน้ำเงินเข้มม้วนใหญ่ สติผิดชอบชั่วดีก้าวคืนสู่ปัจจุบันอีกครั้ง...

“ผมต้องรับสายนี้ครับ” ร่างในชุดเสื้อยืดสีดำชูมือถือ
“เชิญครับ” ผมระโหยแต่พยายามสูดลมหายใจเข้าปอด

                    กลับเป็นกายคนที่ยอมปล่อยมือจากคนที่รักสุดหัวใจไปอีกครั้ง
เพราะความลังเลไม่กล้าข้ามผ่าน ได้แต่ปล่อยให้ลมเหนือก้าวออกไปนอกร้าน กดรับคุยโทรศัพท์

                    ทำไมเป็นคนอย่างนี้ ปล่อยมือ ปล่อยร่างกายแต่หัวใจกลับไม่สามารถปล่อยไปแม้ซักน้อยนิด

                     ได้แต่มองตาม ภาพในหัววนเวียนฉายซ้ำ ทุกครั้งที่พบต้องมีบุคคลอื่น ต้องมีอย่างอื่น
เหยี่ยวและเพื่อนๆ น้องชายเก็ทกับบี แม้แต่เมี่ยงคำ เปียโน จักรยาน โต๊ะหรือกระทั่งผนังกระจกใสเหมือนในเวลานี้
                     ไม่เคยซักครั้งที่จะปล่อยผมไว้เพียงลำพัง...ฟ้าไม่เข้าข้าง ไม่ยอมเปิดทางอย่างแท้จริง
--------------------

                    รักแรก...หลงแรกช่างรุนแรงและทรงพลัง
มัดอิสระภาพของดวงใจแน่นหนาถึงเพียงนี้เชียวหรือ
ความประทับในใจลึกสุดหยั่งเกินถ่ายถอน
ความหลงไหลในรักฝังรากชอนไชทุกส่วนเกินเยียวยา
ไม่มีทางอื่นเลย ไม่มียาขนานไหนช่วยผมได้เชียวหรือ...ได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วง

“กาแฟค่ะ รับอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ?” บริกรดึงความสนใจกลับมาปัจจุบันขณะ
“ไม่ครับ”

                       หันกลับมาสนใจกาแฟตรงหน้า วางไว้ไม่ได้แตะ
ไอกรุ่นความร้อนค่อยลอยวนช้าๆ เหนือขอบของเหลวที่ประดิษฐ์ครีมสีขาวนวลเป็นรูปหัวใจดวงสวย ไม่ใช่ภาพใบเฟิร์นอย่างแก้วเมื่อครู่
                     ภายในหัวสมองยังวกวน...ภาพลมเหนือโดดเด่นเสมอ
ไม่อาจลบเลือนติดตรึงในความรู้สึกเสมอ วัตถุตั้งอยู่ตรงหน้าหรือบุคคลอื่นใด
ก็ไม่อาจหันเหความสนใจให้ห่างจากหรือสามารถลดทอนความรักครั้งนี้ได้แม้แต่น้อย...
.................
.....................

                        ผมปิดเปลือกตาลง...จนกระทั่ง

“พี่กายครับ” เสียงเรียกชื่อจากตรงหน้าดังขึ้น
“ครับ...” เปิดเปลือกตาขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะใกล้ที่นั่งด้านตรงกันข้าม
“ผมมี...” ร่างสูงแววตาละล้าละลัง เอื้อมมือแตะลำคอของตัวเอง

                       ใกล้แค่นี้แต่กำแพงในใจของผมช่างสูงใหญ่
เป็นตัวผมเองที่ไม่เคยก้าวข้ามผ่านและคงไม่มีทางเป็นไปได้

“ลมมีอะไรเหรอครับ?”
“ผมมีเรื่องจะขอให้พี่กายช่วย”
“ครับ พี่ยินดี” จะบุกน้ำลุยไฟ จะให้ไปตาย...ขอเพียงคนนี้เอ่ยปาก
“คือ...” ปลายนิ้วแตะไล้สายทองคำขาวที่คอ

                        แล้วดึงสร้อยเส้นนั้น สายแสงสีขาวเรียบลื่นกลมกลึงถักทอเนื้อดี
สวมแบบขวางลำคอห้อยจี้ไว้กลางหลัง ปริศนาอีกอย่างสำหรับผม ณ เวลานี้กำลังจะได้รู้ได้เห็นคำตอบ...
                           ลมเหนือดึงช้าๆ อาลัยอาวรณ์อย่างไม่ควรจะเป็น ท่าทีตัดใจยากในแววตาฟ้องชัด
จนสุดปลายมาด้านหน้าอกแล้วยกข้ามพ้นศรีษะ
หย่อนจี้สร้อยลงกับโต๊ะแก้วสีดำสนิทตรงหน้าผมช้าๆ

                         จี้สร้อยรูปเหยี่ยวกางปีก กางกรงเล็บแพนหางสวย
ลักษณะคุ้นตาจนไม่ต้องใช้เมมโมรี่ความจำใดๆ ก็บอกได้
โลหะแบบเดียวกับของเพื่อนสนิท...เหยี่ยวขาว หากแต่อันนี้ขนาดเล็กกว่า
ตำแหน่งข้อเท้ากับแพนหางเจาะห่วงร้อยเส้นโค้งรูปหัวใจติดอยู่
บอกความนัยว่าเหยี่ยวน้อยตัวนี้เกี่ยวขยุ้ม ครอบครองหัวใจทั้งดวงหมดสิ้น

                         พระเจ้า...จี้สร้อยอันนี้คล้องคอ สัมผัสผิวกายแนบชิด
อยู่กับคนที่ผมวาดฝันมาตลอดเวลา
                        ทั้งคู่เป็นของกันและกัน มีกันและกันเสมอมา
                        ทำไมผมช่างโง่อย่างนี้ โง่มากๆ โง่บรมโง่

                        เหยี่ยวตัวน้อยของลมเหนือ...ลมเหนือของเหยี่ยวขาว

**************************TBC by puppyluv

[rujaya]

ชัดแล้วใช่มั๊ยกาย ว่าลมรักใคร

แต่เมื่อไหร่ไอ้พี่เหยี่ยวมันจะรู้ซักที  สงสารลมเหนือ

[MrTeddy]

กายนี่ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่นจริงๆเท่าไรเลย แต่ที่ทำทั้งหมดก็เพราะเป็นความต้องการของตัวเองแทบทั้งนั้น มองข้ามความจริงที่เห็น คิดวนเวียนในทางที่เข้าข้างตนเอง จนทำบางอย่างลงไปโดนไม่คิดถึงผลกระทบที่จะตามมาให้ดี
  ปวดตับ

[DexTunG]

 

[ขนมหวาน]

ลมชัดเจนไปแล้ว พี่กายคงเคลียร์
เหลือนกเหี่ยวอีกตัวนึง มะไหร่จะเก็ตตตตตตตตตต
ถอดสร้อยคืนแล้ว พี่เหี่ยว ตามง้อนานแน่
ห่างบ้างก็ดี จะได้มีความคิดอะไรดี ๆ มากขึ้น
สถานการณ์น้ำบางที่เริ่มคลี่คลาย เหมือนลมก็เริ่มคลี่คลาย (เกี่ยวมั้ย 5555)

[eaey]

ถึงจะไม่ปลื้มกาย  แต่ฝากกายชกเหยี่ยวขาวหนักๆนะ

[fuku]

ฝากกายไปคืน ตรูว่าต้องมีฟายตัวนึงเข้าใจผิดอีกแน่ๆ

อืม.....ฝากตะโกนใส่หน้าว่า
ไปนอนตายให้หนอนแดร๊กซะ!!

คนที่ไม่มีค่ามากพอสำหรับความรักของใครทั้งนั้น เพราะไม่เคยรักใครเพื่อเค้าเลย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก เอาปืนมายิงมันทิ้งที

[golove2]

เกลียดกาย ได้ยินไหม
 

[MiSS-U]

สงสารกายนะ  แต่แกมาสารภาพอะไรตอนนี้แถมทำเอาคู่รักเค้าเข้าใจผิดกัน

น้องลมพูดกับกายชัดเจนมากว่ารักเหยี่ยว  แต่กับเจ้าตัวน้องกลับไม่พูดไม่บอกเมื่อมีโอกาส

ไอ้เหยี่ยวก็คนมีปมใหญ่คิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน  แทนที่จะฟังน้องพูดให้ดีฟังให้ชัด

มีตาแต่กรรมบังซะจริง  ทำน้องลมที่รักเสียใจ  งานนี้ไม่รู้เค้าจะกลับมาคืนดีกันยังไง

ปวดใจจังค่ะ  puppyluv อย่าใจร้ายนานนะคะ  คนอ่านใจจะขาดแล้ว

ปล.บวกเป็ดให้ค่ะ  ส่วน+1จะกลับมาบวกให้เมื่อครบ24ชม.นะคะ

 

[moobarpalang]

5555+สะใจ
แต่หนูลมจะคืนสร้อยจริงอะ
เดี๋ยวพี่เยี่ยวก็เข้าใจผิดหรอก

[eern]

 :m20:555555สะใจจริงๆเค้าอยากบอกว่าสมน้ำหน้ากายมากลมจ๋าน่ารักทีสุดใน3โลกเลยเค้ารักลมจ๋าๆรอพี่เหยี่ยวก่อนนะใจเย็นๆนะใครก้อใด้ช่วยเอาปลาให้อีพี่เหยี่ยวกินหน่อยมันจะใด้ฉลาดชอบทำให้น้องเสียใจอยู่เรือยเลยไม่ไหวลมจ๋าสู้ๆ

[yeyong]

ฝากกายไปคืน ตรูว่าต้องมีฟายตัวนึงเข้าใจผิดอีกแน่ๆ

เห็นด้วยกับเม้นท์นี้  แต่แค่บรรทัดแรกอันเดียวนะ ^^"
อึดอึดมาก   สงสารทั้งเหยี่ยวทั้งลม  บุญมีแต่กรรมบัง 
ทั้งสองคนต้องจากกันแน่แล้ว  ขึ้นอยู่กับคนแต่งแล้วล่ะ
ว่าจะให้จากถาวร หรือจากชั่วคราว 

[fomemy]

ลมให้กายไปคืนสร้อยให้
เดี๋ยวเหยี่ยวก็เข้าใจไปอีกว่า
ลมคบกับกายเลยต้องการคืนสร้อยนี้
รู้ๆกันอยู่ว่าเหยี่ยวมันโง่
ส่วนลมที่อยู่กับกายกลับพูดว่ารักเหยี่ยว
ทีตอนอยู่กับเหยี่ยวทำไมไม่พูดเต็มปากไม่เคอะเขินอะ
ส่วนกายรู้สักทีว่าคนที่อยู่ในใจลมคือเหยี่ยว ไมใช่ตัวเอง!!
ทำให้คนรักกันเค้าเลิกกันเพราะคำพูดเราไม่ดีหรอกนะ

[POPEA]

ทำไมตอนเหยี่ยมอยู่ลมไม่รีบพูดอะ
เหยี่ยวก็รีบไปไม่ฟังลมเลย
ฝากกายเคลียร์ด่วน!

[nan53]

เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน คืนดีกันซักทีอ่ะ..... สงสารนู๋ลม ยอมพี่เหยี่ยวทุกอย่างแล้วมาคิดว่าไม่รักกันได้ไง   แต่ก็เข้าใจความรู้สึกพี่เหยี่ยวนะเพราะเคยถูกทรยศมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่นู๋ลมของเราไม่ทรยศพี่เหยี่ยวแน่ๆ

[malula]

ปล่อยอิพี่เหยี่ยวมันบ้าไปคนเดียวเถอะ
แต่ลมต้องคิดและมีสติกว่าคนบ้าคนนั้นนะ
อย่าทำร้ายหัวใจตัวเองนะ ป้าขอร้อง

[๐DoNuT๐]

เฮ้ออออ ถ้าไอ้พี่เหยี่ยวมันมาได้ยินที่คุยกันบ้างก็คงดี

[roseen]

 

[dragonnine]

 

เซ็งเศร้าอย่างแรง

[NONSENSE]

สมน้ำหน้ากายอ่ะ
ไม่รู้จักมองความจริงที่เขาแสดงออกว่ารักกันแค่ไหน

เหยี่ยว...ลม มีสติหน่อยดิ  คืนดีกันเร็วๆนะ 
 

[murasakisama]

อ่านแล้วปวดไต เครียดเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[Akamei]

ไอ้พี่เหยี่ยว ว ว วว
ฮึ่ม ม มมม
นายตายแน่
มาปล่อยลมเหนือทิ้งอย่างนี้ได้ยังไง
T^T
ขอตอนต่อไปมาด่วนๆเลยค่ะ
เศร้าแทนน้อง

[litlittledragon]

ลมเหนือ อย่าฝากกายไปคืนเหยี่ยวนะ เดี๋ยวจะเข้าใจกันผิดเข้าไปกันใหญ่

[missu2]

   
เครียด 

น้องลมกับพี่เหยี่ยวจะเข้าใจกันได้ไงเนี้ย ลุ้นๆ

[kinjikung]

มาม่าถึงขีดสุดแล้ววววว ไอ้พี่เหยี่ยวขาว ไอ้จั๊ดง่าวววววว
พาคนอ่านแสดดดมากกก แล้วจะดีกันยังไงหล่ะเนี่ย ลุ้นทุกวันนนน

[Panehove]

ต่างคนต่างคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะรู้ความรู้สึกจากการกระทำ แต่คำพูดก็เป็นสิ่งสำคัญ เพราะยืนยันความรู้สึกได้ว่า ที่เราได้รับมาตลอดนั่นคือรักไม่ได้คิดไปเอง ระดับการรับรู้และตีความหมายของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เพราะประสบการณ์ในชีวิตรักของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เจ็บไม่เท่ากัน สุขไม่เท่ากัน รักกันก็บอกกันดีกว่าเนาะ ขอบคุณพัพพี่เลิฟค่ะ

[nekko]

แจ้งแล้วนะพี่กาย อะไรยังไง

ลุ้นน้องลม กับ อินก แบบเครียดๆๆต่อไป