หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[amito]

ไม่ว่าเรื่องที่เหยี่ยวกำลังเข้าใจเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริงไม่เห็นจะสำคัญ เพราะมันเป็นแค่อดีต 

ที่น่าตบกระโหลกพี่เหยี่ยวที่สุดคือ ทำไมไม่เชื่อใจคนที่ตัวเองรักบ้าง

[๐DoNuT๐]

อ๋อยยย ดราม่าสุดๆ ชักเริ่มหมั่นใส้อีเหยี่ยวละ

[river]

puppylov จ้ะ บังเิอิญเพิ่งนึกขึ้นมาได้
กีฬาบาส จะไม่มีนักกีฬาเบอร์ 2 นะ
นักกีฬาจะเริ่มที่เบอร์ 4 คือกัปตัน
เลข 1,2,3 จะเป็นสัญญานที่กรรมการแจ้งเรื่องลูกโทษ เรื่องการผิดกฎในรัหว่างแข่งขันนะจ้ะ

[woodong]

ตามอ่าน มา ห้า วันเต็ม
ขอบอกว่า ชอบเรื่องนี้มากมาย สนุกดี
บรรยายได้ดีมาก ภาษา เข้าใจง่าย
สนุกมากกกกกกก  ขนาดทำงาน ยังแอบอ่าน อิอิ

[MaYoonHo]

เก็ทไหนๆเจ่เจ้ก็โทรไปโวนวายแล้วขอให้เก็ท เก็ทสมชื่อเหอะ
บอกเจ่เจ้เลยว่าใครกันแน่ที่ลมเหนือรักจะได้เลิกเข้าใจผิดสักที

คือทุกวันนี้ใจจดใจจ่อมากมะไหร่จะอัพในหัวมีแต่เรื่องลมเหนือว่ามันจะยังไงต่อ555เครียดเวอร์อ่ะ

[Magis]

กายกับลม หายตัวไปแบบนี้ คงวุ่นน่าดูเลยละ

[puppyluv]

---เสาร์อาทิตย์ (พรุ่งนี้-มะรืน) ไม่อยู่ จะเข้าไปสืบข่าวศาลายา ไม่รู้เข้าได้ไหม?
โจ๊กอยากไปดูสามขากับตาเดียว เพื่อนบ้านสุดเลิฟของเจไดให้ได้
เจฟฟรี่พูดยังไงก็ไม่ฟัง ขนาดบอกว่าอยู่ในท้องอาเฮียเข้แล้วก็ไม่ยอมเชื่อ
(เหี้ยมเกรียมและดาร์เวเดอร์มากเพื่อนตรูคนนี้ อยู่กับพวกมันได้ไงไม่รู้ ="=)

---river โดนเจฟฟรี่เบิ๊ดไปแล้วหลายรอบ 'เพื่อนตูหง่าวจริงไรจริง นั่งขอบสนามแท้ๆ' มันลงดาบซ้ำ
   อืออออ (Y^Y) ก็นั่งอย่างเดียวนี่หว่า ใครจะสนจ้องพวกเมิงโชว์พาวกันล่ะ
แก้เป็นกายเลข 12 ในเนื้อ word ที่ส่งให้เล้าพิมพ์เล่ม
แต่แก้ในนี้ไม่ทัน จะรอซ่อมหลังเข้านิยายจบ+แก้คำส่อใน nc ทีเดียว
ขอบคุณมาก
              ค่อยเจอกันวันอังคาร^^"
******************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน 180 ตาสว่างและตามหา
-----------------------

yeaw’s

                  ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร...
เสียงคุยโทรศัพท์เงียบหาย หรือเพราะผมอยู่ในภวังค์จนไม่รับรู้สภาพแวดล้อมรอบตัว
จนเจฟฟรี่กับโจ๊กเข้ามาสะกิด เปลี่ยนมาคุยผ่านโทรศัพท์ห้องคอนโด กดโฟนได้ยินชัดเจน

“ว่าใหม่ ช้าๆ ตี๋” โจ๊กประกาสิต
(“เอาใหม่นะครับ อะแฮ่ม") เสียงเก็ทเปิด
"ไม่ต้องปาถกฐา เนื้อๆ เก็ท!" โจ๊กยิงตรง
"น้ำไม่ต้องนะ เอิ่ม...ลมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับพี่กายหรอกครับ/...ช่าย บีรู้ ถามบีได้”) บีเสียงดังรีบแทรก อยู่ในสายด้วย

                   ผมละเหี่ยใจ จะเล่นละครบทไหน เรื่องอะไรกันอีก

"แน่นะมึง!?" โจ๊กโวย เจฟฟรี่คงเงียบ กอดอกยืนอยู่ใกล้ๆ
(“ลมเคยเอารูปให้เก็ทดูครับ ไม่ใช่พี่กายแน่”)
(“บีรู้ชื่อด้วย ยังพนันกะเก็ท เป็นเพื่อนพี่ชัวร์”) บีตัวเล็กเสียงใสเร็วไว
“เพื่อนคนไหนวะ ระบุชี้ชัดหน่อย เดี๊ยะปั๊ด!” พี่นักข่าวโวย
(“พี่เหยี่ยวครับ!)
(ก็...พี่เหยี่ยวไง!”) สองเสียงประสาน ผมแทบสำลัก โดนเพื่อนสองคนในห้องหันขวับจ้องหน้าเขม็ง
“ดีเทล พูด!” เจฟฟรี่ชะโงกมาเอ็ดเสียงแข็งใส่ลำโพงโทรศัพท์

               ได้แต่กำจี้รูปเหยี่ยวตัวน้อยที่ห้อยคอคู่กัน
แน่นจนเจ็บอุ้งมือ

(“เอ่อ...ลมสั่งผมห้ามพูดอะไรครับ”) เก็ทเสียงอ่อย
“เก็ท!” เจฟฟรี่ดุเกือบตวาด และได้ผล...
(“ลมเคยให้ดูรูปเด็กผู้ชายหัวโล้นแบบสกินเฮดสั้นกุด คิ้วหายไปข้างครับ”) น้องเร็วปรื๋อ
“คนประหลาดมีคิ้วข้างเดียว ใช่คนแน่เหรอวะตี๋!?” โจ๊กตะคอก เจฟฟรี่ผละห่างมือกุมปาก สีหน้าครุ่นคิดทันควัน
(“แน่ดิพี่ คนแน่ๆ เสื้อนักเรียนตราตรงอกหราออกอย่างนั้น”) เก็ทเถียงเอาเป็นเอาตาย

“แล้วมึงล่ะหมวย ให้ไว” นักข่าวหันหาแหล่งข่าวอีกคน
(“เขาชื่อยา”)
“เขาไหน?”
(“คนที่ลมจ๋าเขียนให้ดู...เขาชื่อยา”) บียานคาง
“ยาอะไร ยาพิษ ยาธาตุน้ำขาวขน้ำแดง ยาถ่ายพยาธิ ยาพารา หรือปัญญา กัลยา กันยายน” โจ๊กร่ายความเป็นไปได้

                    ผมงงงวยบอกไม่ถูก...ไม่น่าใช่ไอ้กาย แต่เป็นคนอื่น

(“วาย-เอ อ่านว่ายามั้ยล่ะเจ่เจ้!”) บีโวยเล็กๆ
“วาย-เอ อะไรของมึงหมวย อย่าเล่นลิ้นดิวะ เพื่อนกูจะตายหะ---/555” เจฟฟรี่ระเบิดเสียงหัวเราะก้องแทรกประโยคโจ๊ก

                    เสียสติไปอีกคน ถ้ามีแรงเหลือผมจะเตะมันคว่ำบัดเดี๋ยวนี้ (=“=)

(“ใครหัวเราะอ่ะ เจ่เจ้”) บีถามให้ได้ยินแว่วๆ
“พี่หมามึงติดเชื้อพิษสุนัขบ้าเต็มขั้น”
("พี่เจฟฟรี่น่ะเหรอ?")
"เอ้อ กูล่ะกลุ้ม” กูเห็นด้วยว่ะโจ๊ก ผมคิด

(“เจ่เจ้ไม่พาไปหาหมอล่ะ”) บีน้อยต่อยหอย
“มันบ้าไม่รู้จักเวลาร่ำเวลา กูเครียดจนปวด---ฮึก" โจ๊กเท้าแขนกุมขมับบังนัยน์ตาแดงๆ
(“เจ่เจ้เป็นไร อยู่ที่ไหนบอก ห้องพี่เหยี่ยวเหรอครับ!?”) บีรู้ดีว่าพี่ตาคมขี้แยคนนี้สภาพกดดันจะออกท่าไหนถ้าไม่ร้องไห้น้ำตาไหล
“ไม่ต้อง ไม่ได้ร้องว๊อย!” โจ๊กคลอหน่วยตาแต่ปากเก่งตอบน้อง
("เจ่เจ้~โอ๋ๆ เค้าบอกเท่าที่รู้แล้วอ๊ะ ใจดีๆ นะ อยู่นั่นนานมั้ยเดี๋ยวบีไปหา ไปเร็วหมูอ้วน!")

                    ง๊องแง๊งตอบโต้กันตามสาย
ผมเลื่อนลอยวนเวียนแน่นหน้าอกในความสงสัย จมม่านควันแห่งความสับสนอีกหน
อะไร...ใคร...ปริศนาข้อใหม่ มันคือใครกันแน่!???

"หยุดเลยไม่ต้องๆ พวกมึงมาเดี๋ยวเห็นกูเป่าปี่ เสียชื่อหมด"
("เจ่เจ้อย่างทำงี้น๊า ป่ะเก็ท เร็ว!")
"ไม่ต้องหมวย พวกมึงมากูโกรธจริงด้วย!"
("พี่โจ๊กคร้าบ/---เจ่เจ้อ๊า~")
"เงียบไปเลย!" พี่ฟืดฟาดดุน้องตามสาย

(“เอ่อ พี่โจ๊ก นิดนึงนะครับ")
"ไร..." โจ๊กเงียบฟัง
("อย่าบอกลมนะว่ารู้จากพวกผม ไม่งั้นลมมันเมินตลอดชีพ บีได้ร้องไห้แน่”) เก็ทโยนคนข้างตัว
("ไรเล่า ว่าแต่เค้านะ!") บี
-------------------

                     เทวทูตผมยาวเข้าเบรคจังหวะ...
“555 เก็ท...” เจฟฟรี่กลั้วหัวเราะ
(“ครับ พี่เจฟฟรี่?”)
“รูปจากไหน?”
(“อืม...ในมือถือมันครับ”)

“ว่า?”
(“เป็นรูปขาวดำ น่าจะถ่ายจากหนังสือ ไอ้เด็กหัวเกรี๋ยนนั่นตาดุมาก เก็ทยังจำได้ติดตา ไม่รู้ลมมันหลงไปได้ยังไง”) เก็ทบานยาว
“555 ก็ดุแบบนกบ้าเลือดนี่แหล่ะ” หมาผมยาวหัวร่อเสียงดังไม่เกรงใจ

                  เหมือนเมา อ๊วกแล้วแฮงค์ติดกันซักเดือน
หัวหมุนไปหมด ขาวโพลนไปหมด ตื้อตันไปหมดทั้งที่ภายในกลวงโบ๋
ผมแทบจะเลยเส้นขีดความบ้าของปุถุชนธรรมดาไปแล้วตอนนี้
............................
...................................

                  เจฟฟรี่ทิ้งตัวตูมโซฟาฝั่งตรงข้าม นั่งไขว้ห้างลั้ลลายิ้มกว้างสบายอารมณ์
กดเล่นมือถือตัวเองกิ๊กกั๊กไม่สนใจใคร ปล่อยให้โจ๊กฟึดฟัด เหวี่ยงงวงฟาดงากับน้องสองคนต่อ
แล้วเพื่อนสนิทคนเดียวของผมเอ่ยถามเชิงเล่าเรื่อง...

"มึงเกลียดคนชื่อมานพ เพราะอะไรรู้มั้ย?"
"ชิ...."
                มาเรื่องไหนอีก ไม่มีอะไรน่าสนใจกว่านี้รึไง
แล้วมันใครที่ไหน ไอ้มานพที่ว่า เมมโมรี่ชิพโดนเผาไหม้พังเสียหายยกเครื่อง ถอดซ่อมก็ไม่ได้

"มานพ จารย์พละโค้ชทีมบาส บ้าพลัง เชื่อโชครางเป็นที่หนึ่ง " เฉลยต่อยิ้มๆ กวนโอ๊ย
"ไมวะ?" อดปากไม่ได้ เกริ่นความหาพระแสง
"ตอนมอ.3 ทีมเข้ารอบชิง มะรืนจะแข่ง ไอ้โค้ชนั่นแก้บนยังไง มึงจำได้มั้ย?"
"..." ผมส่ายหน้านึกตามไม่ทัน สารอาหารไม่ตกถึงท้องกี่วันแล้ว
"ไถหัวเด็กทุกคนในทีม ไม่มีข้อยกเว้น!"
     
                เช๊ดดดดดดดดดเข้!!! (0{}0) ตะโกนก้องในใจ

"มึงโดนคนแรก โทษฐานตัวชู๊ตทำแต้มสูงสุด...นึกออกยัง?" พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!!!
"หึหึ ปัตตาเลี่ยนห่วยแตก" ผมเอ่ย เห็นภาพลางๆ
"ใช่ ผมแหว่งไม่พอ คิ้วแม่ม...หายไปข้าง" เจฟฟรี่ยักคิ้ว
"อา..." โค้ชนั่นลงมือเอง ผมหน้าหงาย หัวใจถีบกระเด็นหลุดจากขั้ว อกพองทะลุกระดูกซี่โครง

"มึงโกรธจัด วันแข่งจริงบังคับกูสไตรค์ไม่พอ ขังมิกกี้กับไอ้ต้นไว้ห้องน้ำบ้านมึง เหลือกัปตันทีมอย่างไอ้กายลงเล่นอยู่คนเดียว"
"...ทีมเราแพ้ 555"

                ทำไมจะนึกไม่ออก ตัวสำรองล้นทีม
อาจารย์มานพที่ว่าโดนบอยคอตเป็นแค่ครูพละธรรมดาตลอดปีการศึกษาที่ผมอยู่ (อำนาจพ่อ)

"รูปนี้!" เจฟฟรี่โชว์มือถือหรา

                 เด็กผู้ชาย 3 คนโต๊ะนั่งเล่นประจำโรงเรียนนานาชาติ ทั้งหมดหัวเกรียนสั้นติดหนังหัว
กอดคอยืนหัวร่อจากซ้ายไปขวามิกกี้ เจฟฟรี่เด่นตรงกลางแล้วก็ไอ้ต้น
ตัวโย่งเรียง 3 อยู่ข้างหลัง จับบ่าเล่นหัวแกล้งคนนั่งหน้าสุดกับเก้าอี้ม้าหิน
ที่กำหมัดทุบกับโต๊ะหน้าบึ้ง สกินเฮดคิ้วซ้ายหายเกลี้ยง
(o[]0) ผม!!!

               ไม่มีไอ้กายเพราะเจฟฟรี่ให้มันกดปุ่มถ่ายรูปนี้ เพื่อนฝรั่งเก็บภาพเล่นๆ
หลังเข้าแถวถ่ายรูปลงหนังสืออนุสรณ์จบ ม.ต้น เรื่องที่ผมไม่คิดจะจำ
ลบเมมโมรีจากรอยหยักสมองได้เด็ดขาด
ที่ผ่านมานึกชมชอบตัวเองในความมีสมาธิเป็นเลิศ สามารถตัดเรื่องรกๆ ไร้สาระออกไปได้
หากเวลานี้ผมกลับโมโหถึงขนาดที่หลงลืมเรื่องเส้นผมบังภูเขาอย่างนี้

                ตึกตักๆๆๆๆๆๆ จังหวะหัวใจเต้นสูบฉีดแรงยิ่งกว่าแรง คล้ายมีควันพวยพุ่งออกจากหู
-----------------

"มีอะไร?" โจ๊กวางสาย จบบทสนทนากับน้องแล้วหันมาสนใจจริงจัง
"กูอนุเคราะห์ไก่สายตาสั้นอย่างมึงหน่อยละกัน" เจฟฟรี่วาดนิ้วแตะทัชซูมภาพหน้าจอ ยื่นข้ามมาให้ถึงมือ

                  เช๊ดเข้!!! อีกรอบ ไม่ใช่คิ้ว ไม่ใช่ตราโรงเรียนแต่มันคือที่อกเสื้อ...ชื่อย่อข้างใต้

"A-Y!”
“เอ-วาย อะไรวะ!?" เจฟฟรี่/โจ๊ก 2 เสียง 2 อารมณ์
"อาทิตย์ชิงดวง เหยี่ยวขาว A-Y" เจฟฟรี่เฉลย โจ๊กชะงักตาค้าง ขยายเท่าบ้านมาที่ผม
"เดี๋ยวๆ กูเริ่มเก็ทล่ะ วาย-เอ...ยานั่น!"
"ใช่ ชื่อของมึง...เหยี่ยว" เทวทูตผมยาวสีแดง เทพรักษาประจำตัวผม

                มือสั่นคุมไม่อยู่ กระแสไฟฟ้าแล่นสปาร์คช็อตทั่วร่าง
โทรศัพท์ที่ถือร่วงลงสู่พื้นพรมหนานุ่มเบื้องล่าง กระทบดัง ‘ตุ่บ’ เบาๆ
ทว่าข้างในอกกลับกระจายเป็นวงดั่งคลื่นน้ำในทะเลกระจก...เงียบกริบและกว้างไกลไม่สิ้นสุด

               ประโยคสุดท้ายที่ลมเหนือหลุดจากปาก
'ลมรัก---'
                 น่าสมเพชจริงๆ ตาถั่วไม่พอยังหูตึงอีก
ภาพลมเหนือนั่งอยู่ตรงหน้าคล้ายกรอกลับเล่นซ้ำ ราวหนังไซไฟชั้นยอด
...นัยน์ตาเบิกกว้างแล้วปิดเหลือเส้นเดียว
...รอยยิ้มกว้างฟันขาวเป็นระเบียบ
...มือไม้อยู่ไม่สุข

               ที่กว่านั้น...อกซ้ายภายใต้ผืนเสื้อยืดสีดำ เต้นเร่ากรีดร้องอยากบอกความจริงกับผม
-------------------

             บัดซบอย่างที่สุด...
             บัดซบจริงๆ เหยี่ยว มึงผุดความคิดโง่แสนโง่อย่างนั้นออกไปได้อย่างไร
ความสมบูรณ์แบบเลอเลิศเพียบพร้อมของเขามีเพื่อผมคนเดียว
ลมเหนือถูกสร้างมาเพื่อผม...เพื่อเหยี่ยวขาวคนนี้

"แต่ว่า น้องบอกเลขสิบสอง?" โจ๊กชู 2 นิ้วมือขวา สงสัย
มือขวา...สองนิ้วที่มือขวา เดี๋ยวนะ!???
---มือขวาเหรอ!? 
---ไม่ใช่
---ไม่ใช่สำหรับลมเหนือ พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด!!!

"ไม่ใช่ข้างนี้ เขาถนัดซ้าย" ผมอมยิ้ม
              ลมปราณภายในตีปะทะ ราวกับว่าออกซิเจนถูกอัดจนเต็มปรี่
ทะลุพวยพุ่งออกจากปอดทุกทิศทุกทาง...ใกล้ชิดที่สุดกลับมองข้ามอย่างไม่น่าให้อภัยที่สุด
ความเฟอร์เฟ็คที่มีตำหนิ ร่องรอยเดียวจากคนของผม

"ยังไงวะ?” เพื่อนเตี้ยหน้ามุ่ยไม่เข้าใจ
"ก็ขวาสำหรับเรา" เจฟฟรี่อมยิ้มลูบคางตัวเอง กางมือซ้ายขวาตรงหน้าหมด  10 นิ้ว
"เขาใช้มือซ้าย เริ่มนับนิ้วขวา...แบบนี้"
              ผมชี้โด่นิ้วมือซ้ายตามลักษณะของคนถนัดซ้าย เริ่มใช้ข้างที่ตนเองถนัดมากสุด
นิ้วเดียวไล่จิ้มแตะปลายนิ้วมือขวาเหมือนเด็กหัดนับ 1,2,3,4,5
แล้วข้ามมาอีกข้าง...สองนิ้วสุดท้ายที่มือซ้าย

"เลขเจ็ด" เจฟฟรี่ยิ้มกริ่ม ชูสู้ตายมือข้างซ้ายเหมือนกัน!!!
"ไอ้เชรี่ยยยยยย ไอ้สัดปีกเชรี่ยๆ กูอยากเตะมึงจริงเลย 555"  โจ๊กหน้าหงาย น้ำตาหยดไหลร่องแก้ม
"555" เจฟฟรี่ดังก้อง
"นี่ๆๆ มันถนัดซ้าย มันเริ่มชี้นิ้วมือซ้าย เชรี่ยจริงเลยน้องกู 555"

                เพื่อนเตี้ยทำท่าวนซ้ำไม่หยุด โดนเจฟฟรี่ที่นั่งอยู่กอดเอวรวบให้ล้มตัวลงเค้เก้บนเบาะ
คนตาคมนอนทับตัวร่างผมยาวสีแดงที่นอนหงายแผ่หราเต็มโซฟา เปิดปากหัวร่อดังก้อง
เห็นเพื่อนฝรั่งผงกขึ้นกดหอม จูบซับน้ำตาให้จิระของมันไม่อาย
โจ๊กกอดเจฟฟรี่แน่น หลบใบหน้าน้ำตาเปื้อนแก้ม ปล่อยโฮทั้งที่หัวเราะเสียงดังใส่อกกว้าง           

                หน้าเพื่อนสองคนเปื้อนยิ้มกว้าง เทวทูตชี้ทาง
ทั้งคู่นำกุญแจดอกสำคัญไขประตูสู่แสงสว่างให้กับผม..
               ได้แต่ดกเปลือกตาหลับตาซึมซับความสุขจุกอก
พาดแขนสองข้างกับพนักพิงโซฟาราวกับราชาผู้ครองนคร
ผลักใบหน้าหงายค้างมองเพดาน พริ้มตาหลับ
กดน้ำจากนัยน์ตาที่หาทางหลั่งไหลออกมาจากเบ้าให้จงได้

                  เลขเจ็ด...เลขประตูข้างรถมินิ 'ก้อนเมฆสีทองของลมเหนือ'
                  เลขเจ็ด...สายโทรด่วนในมือถือของลมเหนือ
                             กด 1 คือแม่และกด 7 คนสุดท้ายคือหมายเลขมือถือของผม
                              สองสายไม่เมมชื่อไว้เพราะลมเหนือจำขึ้นใจ
                  เลขเจ็ด...ตอนบีจับกรอกปากเมาแอ๋ที่ผับ 'เลขที่หลัง...'

                  ทำไมผมไม่ฉุกใจคิด ลมเหนือบอกใบ้ตั้งนานมาแล้ว
...ทำไม
...ทำไมไม่คิด
...ทำไมนึกไม่ถึง

                 น่าตายเหลือเกินเหยี่ยวขาว
v
v
v(ต่อ)

[puppyluv]

v(ต่อ)
v
v
----------------------------
รายการตามล่าคนหาย
yeaw’s

         
                   รายการตามล่าหาคนหาย เริ่มปฏิบัติการ>>
เสียงของเพื่อนโจ๊กปากมากดังลั่นอีกครั้ง...
 
"เย็บแม่มมมม! มึงเป็นน้องประสาอะไร พี่หายหัวทั้งคนเสือกไม่รู้!" โจ๊กสบถจากระเบียงได้ยินทะลุถึงในห้อง
"ก็ไอ้กาย พี่ชายที่แสนดีของมึงอ่ะ/---" จากเมื่อครู่แสนชั่วเปลี่ยนเป็นแสนดีแล้วเรียบร้อย
"ไม่รู้ล่ะ มึงลากตัวมันมาให้กูให้ได้/---"
"เมื่อกี้ก็ช่างเมื่อกี้ซิวะ วางหูกูแล้วโทรจิกมันมาให้ได้ มันเอาน้องกูไปไหน เข้า-จาย-ม๊าย!/---"

                ในห้อง...ผมติดต่อที่บ้าน
พยายามกระเดือกนมกับขนมปังลงคอกันตาย

"ฮัลโหล คุณแม่ครับ" รีบเข้าเรื่อง คนลูกอยู่ไหน
"......" คุณแม่อ้ำอึ้งจับต้นชนปลายไม่ถูก
"ยังไงครับคุณแม่?"
"วันก่อนโน้นมาที่บ้าน ฉุกละหุกมาก เล่นมาซะดึก คุณแม่หลับแล้วด้วย ค้นเอกสารแล้วก็ไป”
"เอกสารอะไร ลมบอกมั้ยครับจะไปไหน!?" ผมร้อนรน
"ไม่ทราบไม่บอกอะไร แค่พูดเลาๆ ว่าจะไปหาปู่"

                    ปู่ที่เสียชีวิตแล้วน่ะเหรอ ผมหนาวสะท้านวูบ
กล่องนมจืดหล่นจากมือ ของเหลวหกกระจายสีขาวเต็มพื้น

"คะ...ครับ?" ผมพยายามตั้งสติ เจฟฟรี่เดินเข้ามาแตะบ่า บุ้ยใบ้ที่วัดไม่มีการปฏิบัติธรรม ตัดไปหนึ่ง
"จ้า ยังงงๆ ว่าจะไปทำไมที่เชียงใหม่ บ้านปู่หลังนั้นขายไปตั้งนานแล้ว แต่หนูนางฟ้ากับผู้ชายอีกคนพูดคุยอัธยาศัยดีนะคะ"

                  ลมเหนือไม่ได้ไปคนเดียว...แล้วมันใครวะ!???

"ลมไปกับใครนะครับ?"
"หนูนางฟ้าจ๊ะบอกเป็นพี่อะไรซักอย่าง มัน 4 ทุ่มกว่าแล้วคุณแม่ถูกปลุก ง่วงมากจำไม่ค่อยได้"
"ชื่อนางฟ้าเหรอครับ" เซลล์สมองวิ่งประมวลผล
"จ้า ส่วนพี่อีกคนเป็นผู้ชายตัวเตี้ยๆ ผิวคล้ำหน่อยนั่นคุยเก่งเชียวล่ะ ชมมาลัยคุณแม่---" ท่าทางจะยาว เสียมารยาทตัดบท

"ฟ้ากับทักษ์ พิทักษ์เทพใช่มั้ยครับ!?" โพล่งชื่อคนที่อยู่ในหัว
"เอ...น่าจะใช่ อ้อ คุณแม่จำได้ล่ะ พี่รหัส ใช่ๆ"
"เขาไปทำไมครับ?"
"มาเอาเอกสารอะไรไม่รู้ ลมขึ้นไปจัดการเอง คุณแม่เห็นหน้าลูกชัดๆ ก็ตอนมากอดจะกลับนั่นล่ะ"

                  ถามเรื่องเอกสารที่ไปเอา คุณแม่ไม่รู้เรื่องลมเหนือจัดการเอง
มัวนั่งคุย (ฟัง) แบบสัปหงกกับทักษ์ ได้ของแล้วกลับกันเลย ไม่อยู่ค้างด้วยเพราะน้องผู้หญิงอยู่เต็มบ้าน

"เขาบอกคุณแม่ไหมครับ จะไปไหนกัน?"
"อันนี้ลืมๆ แฮะ อย่างที่บอกจำได้แค่บ้านปู่ ไปทำงานเรื่องที่เรียน ไม่ต้องเป็นห่วง คุณแม่ก็ขึ้นนอนเลย"
"..." ตรูล่ะอึ้งๆๆๆ (=“=) มันคิกขุทางความคิดหรือเชื่อใจลูกมากจนไม่รู้ความขนาดนี้เชียวหรือวะ!???
"แล้วเป็นไรเหรอคะ ลมไม่ได้บอกลูกเหยี่ยวเหรอ"

                 คุณนายเพิ่งสำเหนียก กลายเป็นทางนี้ต้องหาเรื่องกลบเกลื่อนให้คุณผู้หญิงสงบ

"ไม่มีอะไรครับ ผมแค่นึกว่าไปหาคุณแม่ โทรศัพท์เขาติดต่อไม่ได้"
"ไม่ได้ไปด้วยกัน?" ซวยล่ะ
"อ่า...ครับ เรื่อง...เอ่อ...เรื่องอย่างที่ลมเขาบอก คุณแม่ไม่ต้องกังวลหรอกครับ" ไม่ไหว จะโกหกคุณนายหลังบ้านไปมากกว่านี้ไม่ได้
"งั้นก็แล้วไป นึกว่าลมก่อเรื่องอะไรอีก"

"ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ" คำโตเลยกู
"ลมบอกเหมือนกันค่ะว่าอยู่กับพวกพี่ ไม่ให้คุณแม่เป็นห่วง" ข่าวใหม่คายอีกหนึ่ง
"ครับ" แสดงว่าอยู่กับทักษ์และฟ้าใสชัวร์ ใจผมเต้นโครมคราม
"ลูกเหยี่ยวไม่ต้องห่วงเกินไปนะ ลมดูแลตัวเองได้ เขาเป็นผู้ใหญ่พอรู้อะไรดีอยู่หรอก" ยังมีหน้ามาย้อนปลอบทางนี้กลับ

                  เฮ้อ ยอมคนนี้จริงๆ เล่นเอาจนด้วยถ้อยคำ
นี่จะรู้ไหม ผมตายแล้วฟื้นกี่รอบต่อวันแล้ว ลูกลมของคุณนายน่ะ (Y^Y)

"ถ้าไงลมโทรมา คุณแม่ติดต่อผมทันทีนะครับ"
"ได้ค่ะ อ้อเกือบลืม คุณแม่ฝากของไปให้แล้วนะคะ เห็นลมบอกจะใช้ทำของขวัญอะไรนี่หล่ะ"
"ของ---ของขวัญ!?" ของไหน เรื่องอะไรอีกล่ะ
"ฝากไปเมื่อวันก่อน ค่อยถามลมเองก็แล้วกันนะคะ" ทิ้งปริศนาใหม่หมาดๆ ให้กูซ้ำเติมอีกล่ะ
"อ่าครับ สวัสดีครับ"
"ค่า~หวัดดีค่ะลูก" ได้แต่รีบร้อนวางสาย

                   ส่วนหนึ่งไม่อยากให้ไก่ตื่นเป็นเรื่องราวใหญ่โต
และตัวคนลูกบอกกับแม่เองก็แสดงว่ามีที่ไปแน่นอน
นึกด่าตัวเองในใจ มีแต่สติแตกล่องลอย จมอยู่ในความทุกข์ระทมตั้งกี่วันกี่คืน
คนหายไปทั้งคนผมกลับไม่สนใจใยดี
อยากต่อยตัวเองให้ตายนัก
--------------

                  จังหวะโจ๊กวิ่งโครมครามเข้ามา ชี้มือถือตัวเองหน้าตื่น (O-o)
"โกลเด้น! ต่อเน็ตเร็ว ไอ้แว่นกระจอกข่าวมีรายงาน" ยื่นมือถือให้ เพื่อนผมยาวรับไปฟังยิ้มกว้างหน้าบาน
"เยี่ยม ว่ามา/----" เจฟฟรี่รับโทรศัพท์

                   พ่อมดไอทีออกโรง...
"เฮ้ เหยี่ยว!"
"มึงมาดูไรนี่!" สองคนแหกปากตะโกนลั่นทุ่งหน้าจอโน๊ตบุคของผม
"ไรวะ?"

                  เน็ตมหาวิทยาลัย ลิงค์ภาพวีดีโองานคอนเสิร์ตที่ไหนซักแห่ง
น่าจะเป็นต่างประเทศ หัวดำยกวงคนเอเชียทั้งนั้น โดดเด่นอยู่ตรงกลางหันหลังให้กล้อง
พิทักษ์เทพยืนตำแหน่งวาทยกรไม่อยู่ในสายตาผม ถัดออกมาข้างกัน...เปียโนคอนแชร์โต้
 ร่างระหงชุดดำต่างหากที่ถีบหัวใจในอกให้เต้นกระเด็นกระดอนออกจากขั้ว

"ลมเหนือ..."

                  บทเพลงเศร้าสร้อย มีคลิปไม่ถึงนาที
เห็นฉากจบผมอ่อนแรงสะเทือนแทบทรุด
เสียงปรบมือกึกก้อง มือเปียโนลุกยืนขึ้นโค้งตอบรับความชื่นชม...ช้ายิ่งกว่าช้า
ภาพซูมให้เห็น ทักษ์ดึงผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่อกเสื้อตัวเองยื่นให้ดวงหน้าซีดขาว ขอบตาดำหมองคล้ำ
นักดนตรีเอกหันหลบวูบ เสี้ยวหน้าด้านข้างระทุมทุกข์ วาบแว่บกระทบแสงแฟรช...สายน้ำตา

"ที่ไหน เมื่อไร!?" โจ๊กตะโกนถามแหล่งข่าวในมือถือตัวเอง เจฟฟรี่รัวแป้นคีย์บอร์ดมือหัก
"เจนีวา!"
"สวิต งานดนตรี!" เจฟฟรี่/โจ๊กมองผมตาเดียว

                    เช๊ดเข้! ปู่ของลมเหนือเป็นคนสวิตเซอร์แลนด์ ทำไมผมนึกไม่ออก
เร็วเท่าความคิด พุ่งขึ้นข้างบน กวาดเอาสรรพสิ่งที่จำเป็นต้องใช้
ได้ยินเสียงเจฟฟรี่ต่อสายการบิน โจ๊กเค้นเอารายละเอียดกับกระจอกข่าว

                    อยากมีประตูโดราเอมอน เปิดทะลุมิติไปหาในบัดดล!!!

***************************************TBC by puppyluv

[roseen]

 

[puppyluv]

roseeeeeeennnnnnnn~~~

[sunshadow]

   โอว. . . ในที่สุดเหยี่ยวก็หายโง่ เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาในบัดดล
   แต่ลมเหนือน้อยกลับพัดหนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
   นกอย่างเหยี่ยวจะบินตามสายลมทันไหมนะ


 

[rujaya]

รีบไปเร็วเหยี่ยววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว


ต้องรออีกที่วันอังคารเลยหรอเนี่ย  ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[tippy]

จบอย่างนี้ฆ่ากันให้ตายดีกว่า  หนีต่อไปลมเหนือ หนีไปเรื่อยๆ  เอาให้ไอ้นกเอี้ยงมันบ้ากันไปข้าง จะได้หายโง่ เริ่มฉลาดขึ้นมาหน่อยแล้ว สมน้ำหน้าไอ้นกกระปูด ชิชิ

  นกเอี้ยงเริ่มหายโง่แล้ว รอไปก่อนนะหนูลม ต้องให้จำจะได้เข็ด เนอะๆ

ถ้าวันอังคารน้ำไม่ท่วมบ้านซะก่อน เราคงได้อ่านอ่านะ

[DraCo_SLa13]

เหมือนสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันจะไม่ง่ายอ่ะ


อิตาฮาเดสนั่นคงไม่ไปเจอกับลมเข้าก่อนหรอกนะ

[golove2]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
พี่เหยี่ยวฉลาดแล้ว
ตามหาน้องให้เจอนะ

 

[boworange]

  กว่าตาเหยี่ยวจะตาสว่าง......ลุ้นซะปวดตับปวดม้ามไปหมดแล้ววว 

[eern]

 :m20:สมน้ำหน้าอีพี่เหยี่ยวเป็นงัยละทีนี้หายโง่ยังอยากให้น้องลมทำโทษให้เข็ดอย่าให้อภัยง่ายๆนะน้องลมตาสว่างสักทีคนเราต้องเสียเขาไปถึงจะรู้สึกใช่ใหม

[kinjikung]

เหยี่ยวเอ๊ยยย เหยี่ยวววว
ไปตอนนี้จะทันไหมเนี่ยยยยยย ลมเหนือจะใหเ้อภัยไหมหล่ะเนี่ย
ลุ้น ๆๆๆ

[MiSS-U]

เหมือนจะคลี่คลายแต่เหยี่ยวจะตามเจอมั้ยน้อ

ไม่ใช่ไปเจนีวาแล้วลมต่อไปที่อื่นน้า

ใจจะขาดแล้วค่ะ  อือๆๆ  ลุ้นมาก ปรับความเข้าใจกันซะที

ปล.บวกเป็ดให้ก่อนค่ะเดี๋ยวตามมาบวกให้

[murasakisama]

อ่านแล้วค่อยหายใจได้ทั่วท้องหน่อยหวังว่าจะไม่มีมือที่สามมาแทรกอีก Black Hades!!!

[lucifel]

หมั่นไส้เหยี่ยวมาก ตั้งนานเพิ่งมาสำเหนียกได้ ปล่อยเวลาเสียไปนานโดยไม่ทำอะไร
ถึงเข้าใจผิด ยื้อน่ะ ยื้อ ทำเป็นไหม เค้าหายไปตั้งนานเพิ่งหา เคืองสุดๆ

[ujen]

กว่าจะรู้ตัว รีบไปตามลมกลับมาเลยน่ะ

 

[fomemy]

พี่เหยี่ยวไปเร็วๆๆๆเล๊ยยย--
ลมจ๋าอย่าพึ่งหนีหายไปอีกนะ  รอพี่เหยี่ยวบินไปหาก่อน
เอาแค่นี้พอ ไม่อยากมาม่า ขอหวานๆมั่งนะ


ปล.แต่สังหรณ์ว่ามันจะมีมาม่าเพิ่มอีกนะ ไม่เอาแล้วว!!!

[ขนมหวาน]

หลังจากโดนคนอ่านประนามอยู่หลายวัน
พี่เหี่ยว (เหยี่ยว) ตาสว่างละ สงสารน้องลม
อยากซับน้ำตาให้ อิอิ ไม่เกี่ยวเนอะ
ตามด่วน ๆ เลย เลย ปลอบอย่างเร็ว

หวังว่าวันอังคารจะตามน้องลมเจอนะพี่เหยี่ยว

[jeeu]

อิพี่เหยี่ยวเอ๊ย ขอให้ตามน้องเจอ แต่~~~~ใช้เวลานานๆๆๆๆๆๆ       ลมเหนือที่รักหนีไปไกลๆเลยลูกจ๋า....

[sayhi11]

กว่าจะตาสว่างได้นะอิพี่เหยี่ยว....
หาลมไม่เจอที่เถอะ...........

[NOO~KUNG]

....กว่าจะฉลาด ฟาดมาม่าไปส่ะ 10 ตอนเต็มๆ
ความเฟอร์เฟ็คที่มีตำหนิ ร่องรอยเดียวจากคนของผม
....คือเอาอิพี่นกทำปั๋วนี่ล่ะ ..........

[DexTunG]

 

[yadamon]

  โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ ลมเหนือของพี่
ไม่ได้เข้ามานานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน มากกกกกกก
แหมะสามสี่ตอนที่ผ่านมาเล่นเอาหายใจไม่ทั่วท้องงงงงง อิเหยี่ยวววเมิงงงงงงงงงตาถั่วววว มั่วซั่่ววววว
น่าจะให้ลมเหนือหนีไปไกลๆซักหลายๆวันเอาให้ช้ำในตายไปเรยยยยยยยย
ถ้าหาน้องเจอแล้วยังไม่ยอมบอกรักละก็นะ ตายซะ

เจอกันอีกทีเมื่อมีหลายๆตอน อิอิอิ รักลมเหนือมากกว่าเมื่อเดือนก่อนอีกแนะ

[greensnake]

ในที่สุด เวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง เหยี่ยวตื่นเต็มตา เพราะสองเจ
พอนึกเรื่องนึงออก ความทรงจำก็ไหลออกมาหมดเลย เหมือนเปิดประตู
ทีนี้รู้แล้วว่าน้องอยู่ที่ไหน รีบไปให้ว่อง ก่อนที่น้องจะไปที่อื่นซะก่อน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เหมือนจะได้กลิ่นความสุขจางๆ
+1 ให้สองเจค่ะ