หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[gneuhp]

โย่ว!!!! อ่านทันละ อาทิตย์นึงเต็มๆๆ งานการไม่ต้องทำ อ่านทั้งวัน ทั้งคืน หึหึ
สนุกดีค่ะ อ่านแล้วติดอ่ะ ^^
สร้างสรรค์ตัวละครแต่ละตัวเป็นเอกลักษณ์มากๆๆ
คืนดีกันไวไวนะ พี่เหยี่ยว กับ หนูลม เป็นกำลังใจให้ ^^V

ขอบคุณผู้แต่งค่ะ สำหรับเรืองราวดีดีนี้ และก็จะตั้งตารอการรวมเล่มนะคะ >____<

[iamsher]

โกรธพี่เหยี่ยวอ่ะ กว่าจะตาสว่าง
รูปน้องลมน้ำตาไหล เศร้าจับจิต สงสารน้อง 
จะเอาลมเหนือไปซ่อน

[amito]

พี่เหยี่ยวตามไปรับลมกลับเร็วๆนะ 

[sayhi11]

แวะมาอรุณสวัสดิ์

[จันทร์ผา]

มารอ

[- คราส -]

เหลือแต่ตามง้อสินะ

  ใส่ใจน้องมากกว่านี้หน่อนสิเฟ้ยย

 

[Whatever it is]

 

[$VAN$]

รู้ภาษาคนซะทีนะเจ้านกยักษ์ ดีใจด้วยนะยะ
เอ้า..รีบๆเข้า เด๋วน้องเค้าน้ำตาตกไปกว่านี้...ดูรูปเซ่...น่าสงสารเชียว

[dek_jun_rai]

เหอะๆ... แข็งไว้ลม.. ได้เวลาเอาคืนแล้น... 


เตรียมฌาปณกิจเหยี่ยวขาวได้เลย เหอะๆๆๆ

[POPEA]

รอๆ อยากอ่านตอนใหม่แล้ว~

[iota]

สัปดาห์ที่ผ่านมามีวันหยุดเพิ่มขึ้นมาหนึ่งวัน
เลยขอย้อนกลับไปอ่าน..ลมเหนือ ตั้งแต่ต้น
คลายความเหงา แก้ความคิดถึงไปได้มาก^^

[puppyluv]

ลมเหนือที่รัก
ตอน 181 ไม่มีอีกแล้วที่เจนีวา
--------------------------
yeaw’s

                    ที่เจนีวา สวิตเซอร์แลนด์ งานดนตรีคลาสสิกระดับอุดมศึกษาภาคพื้นยุโรป
ชุดสีดำสนิทมีเสื้อเชิ้ตสีขาวข้างในติดหูกระต่ายสีเดียวกันที่ลำคอ
คล้ายว่าช่างสง่างามและสูงส่งเกินผู้คนจะฝันถึง
แม้ใบหน้าขาวซีดอยู่ห่างกันแค่ช่วงแขนเอื้อมถึง
แต่ผมไม่กล้า...ไม่แม้จะขยับตัว

                    เราทั้งคู่ต่างเงียบงัน...
มวลอากาศอัดกระทบอุณหภูมิผิวกายให้ลดลงจนรู้สึกหนาวยิ่งกว่าหนาว
แต่ตัวผมกลับเหงื่อเต็มซึมแทรกเนื้อผ้าแผ่นหลัง ไร้เรี่ยวแรง
สิ่งเดียวที่ฟ้องว่ายังมีชีวิต...หัวใจเต้นอ่อนเบา โรยราคล้ายกำลังจะตาย

                    นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่แสนคิดถึงคู่นั้นช่างว่างเปล่า เศร้าสร้อย
ไม่มีผมเหลืออยู่แม้แต่เงา...นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ทิ้งแขนข้างลำตัว
กระทั่งปลายนิ้วก็ไม่กล้าขยับ ไม่มีพละกำลังเหลือกระทั่งจะเอื้อมมือไขว่คว้า
คิดว่าจะพูดอะไร เอ่ยประโยคไหนเป็นร้อยเป็นพันรอบ
เวลานี้กลับพูดไม่ออกซักพยางค์เดียว

"พี่..." อ้ำอึ้งได้เท่านั้น
                   คนตรงหน้าไม่เงยมองสบตา ถอนหายใจยาวทดท้อเหลือกำลัง
กลับกลายเป็นอีกฝ่ายเปิดปากแทน ลมเหนือพูดว่า...

"ทุกเช้า...เวลาผมตื่น จะคิดเสมอว่านี่คือความฝันหรือไง เป็นความจริงใช่ไหม”  มองไอม้วนจากปาก
                   เป็นฝันที่อยากให้เป็นจริงไปชั่วชีวิตที่เหลืออยู่ หากต้องยอมแลกกับทุกสิ่งทุกอย่าง
ผมยินยอมยกให้เพื่อแลกกับความจริงนี้ไปตลอดกาล
อยากเอ่ยอ้างแต่ก็ทำเพียงแค่เงียบแล้วรับฟังต่อ

“พอเห็นพี่อยู่ใกล้ๆ ก็จะคิดต่อไปอีกว่า ผมดีพอแล้วหรือยัง ผมทำให้พี่พอใจได้หรือเปล่า”
                  ที่สุด...ลมเป็นที่สุดไม่ใครคนอื่น ไม่มีคนใดเทียบเคียงได้อีก
เสียงตัวเองร่ำร้องกู่ก้องแน่นคับปอดจะหายใจไม่ออก

“อยู่กับผมเพราะชอบผม ไม่ใช่แค่ไว้ระบายความใคร่"
                  น้ำตาไหลรินเป็นสายแตะผิวแก้มช้าๆ ผมใจจะขาดรอน
-----------------

                  ทำไมถึงคิดแบบนั้น ผมทำอะไรผิดไปงั้นหรือ ที่ผ่านมาไม่ใช่เวลาของเรา
ร่วมสัมผัสลึกซึ้งในความสุขของเพศรสด้วยกัน ลมเหนือสอนผม บอกผมในสิ่งที่ชอบ
และเราต่างปรับเอนเข้าหากัน...บทตอนที่เราร่วมกัน

                    ไม่ใช่ผมเป็นฝ่ายระบายความใคร่ โดนใครฝังหัวหรือเกิดอะไรขึ้น
'ทำไมมีความคิดอย่างนี้ได้?'
เฝ้าถามตัวเอง ก่นด่าตัวเองในใจสับสนหนัก
เรื่องที่มึงเชี่ยวชาญ รู้ดีเกินหน้ากว่าใคร เวลานี้ย้อนแทงอกซ้ายเลือดรินหลั่งไม่ขาด

"พี่สัมผัสผมเพราะเนื้อแท้ของผม ไม่ใช่แค่ร่างกายข้างนอก" เสียงพร่าพลิ้วกลืนสะอื้น
"ลม..." ลมหายใจผมขาดห้วง

                  อยากวาดวงแขนโอบกอด จูบซับน้ำตา อยากบอกกระซิบ...
‘ลมเป็นสิ่งล้ำค่าของพี่ สัมผัสเพราะอยากสื่อถึงรัก ห่วงหาอาทรที่มีให้ได้รับรู้ร่วมกันระหว่างเราสอง หลอมรวมเหลือเพียงหนึ่งเดียว บทรักของเราเท่านั้น’

                แค่สืบเท้าก้าวขึ้นบันไดไปอีกแค่สองขั้น ผมก็จะยืนอยู่ตรงจุดเดียวกัน
จะส่งปลายเท้าชิดแล้วกางปีกโอบร่างที่กำลังสั่นเทา หนาวเย็น
และขวัญลอยหลุดหายนั้นไว้ในวงแขน ถูกายให้อบอุ่นจนร้อนแล้วจะเอ่ยอ้างมนตราร่ายเวทย์
พัดเป่าเอาความโศกเศร้าบนบ่าให้จางหายไป พร้อมกับจุมพิตนุ่มนวลก่อนประทับหน้าผากมน
ปิดกั้นเภทภัยทุกข้อ ทุกสิ่งอย่างให้กับคนนี้ตลอดกาล

                 นั่นคือภาพจินตนาการในความคิด
แต่ในความเป็นจริงขาแข็งแรงที่เคยภาคภูมิใจ
กลับติดตรึงดึงไม่ออกจากพื้นหินที่ยืนอยู่เลย
ซักมิลลิเมตรเดียวก็ขยับเขยื้อนออกมิได้
..................
.....................
                 คนที่ผมรักสุดหัวใจส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง...
"ทุกวัน ผมตื่นด้วยความกลัวทุกครั้ง กลัวว่าเมื่อไรพี่จะเบื่อผม จะทิ้งผมไปเหมือนคนก่อนหน้า เหมือนกับคนที่ผ่านมารึเปล่า"
                แล้วก้มมองพื้น มือซีดปาดน้ำตาตัวเองออก เบือนหนีให้เห็นแค่เสี้ยวหน้า
"แต่วันนี้ ไม่มีอีกแล้ว..."

                 เปลือกตาปกปิดดวงแก้วสีน้ำตาลเข้มหายไปจากจักษุประสาท
หลบหนีการมองเห็น แล้วหันกลับมา...น้ำตาหยดใหม่คงรินรดไม่ขาด

"..." ในหัวผมขาวโพลน
"ใช่ไหมครับ พี่เลิกกับผมแล้ว ไม่มีเราอีกต่อไป"

                  ก้อนเนื้อในอกถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ เลือดเย็นชืด
เหนียวหนืดหยาดหยดรินไหลลงช้าๆ ปวดร้าวทรมาน
มองคนสะอื้นฮักพยายามสูดลมหายใจแรงๆ เข้าปอดกลั้นความทุกข์ระทมเต็มฝืน
ลาดไหล่บางสั่นสะท้านขึ้นลงแรงเพราะเก็บกดหลายอย่างเอาไว้ข้างใน

"...ที่.." คำว่า ’ที่รัก’ กลืนหาย ผมแห้งแล้งและว่างเปล่า

                   เหยี่ยวหนอเหยี่ยวขาว มึงช่างหยาบกระด้างเกินผู้คน
ป่าเถื่อนไร้หัวใจไร้สมองเกินเดรัจฉานใดๆ ในโลกหล้า
ทำไมไม่คิดให้ละเอียดรอบคอบ ‘เราเลิกกัน’ เป็นคำที่ผมออกปากเอง
มันทำลายทุกอย่างที่ผ่านมาจนหมดสิ้น ไม่ใช่เพียงแค่อดีตอันผูกพันร้อยรักเราไว้
แต่หมายรวมถึงอนาคตของเราทั้งคู่ด้วย

                    น่าสมเพชตัวเองนัก วาจาที่เคยต่อรองเรื่องราวต่างๆ เป็นร้อยเป็นพัน
มีชัยชนะทุกเกมการแข่งขัน เวลานี้กลับตอกย้ำว่าผมมันช่างไร้น้ำยา ช่างกระจ้อยร่อย
แค่คิดหาคำมาพูดกล่าวอ้างออกไปยังไม่มีในหัว
...มันบ้าอย่างที่สุด
-----------------

"ผมจะไม่ต้องตื่นมาพบกับความกลัวอีกต่อไปแล้ว" แผ่วเบาราวหายไปกับสายลมเย็นยะเยือกและไร้ชีวิต
"ลม..." ผมไม่รู้ถึงความเจ็บปวดใดๆ เพราะมันชาดิกทั้งร่าง

                 คล้ายใบไม้แห้งกรอบ แข็งเคลือบด้วยความเย็นจัดต้นสนต้นนั้น
ปริแตกหักขาดตรงกลางทั้งที่ขั้วใบยังติดคาต้น
ความหวังที่จะก้าวข้ามผ่านไปสู่ฤดูใบไม้ผลิด้วยกันพัดเลือนหาย
กับความเจ็บแปลบที่ได้รับจนแทบกรีดร้อง
หากทว่ากลับส่งเสียงไม่ได้เพราะมันหนาวเหน็บถึงขั้วกระดองใจ

                  ร่างขาวงดงามดังเทพในชุดสีดำกล่าวกับผมเป็นสายสุดท้าย
"ผมจะจำไว้ ว่าพี่เคยให้สิ่งมีค่าที่สุดกับผม จะไม่มีวันลืมจนชั่วชีวิต...ไม่มีวัน" ปิดเปลือกตา ปิดประตูใจ

                   ร่างกายไม่มีแรงเหลือซักหยด เข่าอ่อนทรุดลงกระแทกพื้นเย็นเยียบ
หมดสิ้นจะทรงตัวได้อีกต่อไป พื้นหินสีเทาซีดรองรับร่างไว้ไม่มีกระทั่งเงาของสิ่งมีชิวิต
ทุกอย่างล้มหายตายจากไปหมดแล้วหรือไร ทำไมจะทิ้งผมไว้อย่างนี้
...ไม่มีเหตุผลเลย
...ไม่ได้ต้องการมาเพื่อรับการปฏิเสธและจากลา
...ไม่ใช่
...ไม่ใช่อย่างที่ต้องการซักนิดเดียว

“...ขอบคุณครับ” หมุนตัวกำลังจะจากผมไป...ตลอดกาล

                  การจากลาที่แท้จริงไม่ใช่จากผม มันส่งออกมาจากกระแสสายนี้ต่างหาก
สายลมที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง ไม่มีวันจับต้องได้ ไร้ตัวตน ไร้ร่องรอย
และกำลังผินพัดลาไกล
...ไม่อาจรับสัมผัสถึงการอำลาอย่างนี้เลย
...รับไม่ได้จริงๆ

“ลมเหนือ...ที่รัก!”

                อีกฝ่ายแค่หยุดชะงักเล็กน้อยก่อนหันกลับมาช้าๆ รอฟัง
ได้แต่รวบรวมพลังชีวิตเฮือกสุดท้าย เค้นหยาดหยดสุดท้าย
                เพราะอาจเป็นความหวังเดียว
                เพราะอาจเป็นวินาทีเดียว
                เพราะเกินจะทนไหว
                เพราะรักเหลือเกิน

“พี่รักลม...”

                 ดวงหน้าขาวซีดพลันตระหนกเบิกนัยน์ตากว้าง ไร้เสียงสำเนียงใดๆ มาปิดกั้น
ทุกอย่างเงียบกริบทั้งหมดราวโลกทั้งใบหยุดอยู่ พร้อมเงี่ยหูรอฟังตามไปด้วย
ปล่อยทุกอย่างวางไว้ในกำมือของเทพที่มีชีวิต มีเลือดเนื้ออยู่ตรงหน้า
จากนั้นก็สุดแล้วแต่ใจท้าวเธอจะกรุณา
ผมปลุกปลอบตัวเองให้ยังคงหยัดร่างบนหัวเข่าทรงองศาร่างกายไม่ให้เอนไหว
กลั้นหายใจนิ่งรอคำตอบ...

                  รอยยิ้มเคยคุ้นประทับในใจเสมอมา
ส่งกิริยาเชื่องช้าจดจำได้ทุกการเคลื่อนไหว
แพขนตาหนากดปิดทาบพร้อมเม็ดน้ำเป็นสายนองแก้ม
แต่แล้ว...กลับ...หันหลังเดินจากผมไป
ไม่กลับมา...

                  หัวใจสลาย รูดตัวทิ้งสภาพนั่งเอนแหงนมองท้องฟ้าสีเทา
อยากมีปุ่มกดให้ไร้สัญญาณชีวิตในบัดดล ปีกหักสมบูรณ์แบบ
เหยี่ยวที่บินไม่ได้ก็ไม่ใช่เหยี่ยวอีกต่อไป...เพราะไม่มีลมเหนือแล้วต่างหาก

**************************************TBC by puppyluv

[litlittledragon]

เครียด... นั่งเฝ้าเมื่อไรเหยี่ยวขาวกับลมเหนือจะมา แต่พอมาเรื่องราวก็ยังไม่คลี่คลาย
เหยี่ยวขาวอธิบายให้น้องฟังสิ ลมเหนือก็ฟังสักนิด หรือจะรอให้มือที่สามเข้ามาช่วยอธิบาย
ก่อนถึงจะยอมฟัง

[MoMoRin]

No!!!!!!! Drama kern khaaaaa.... T_______T

[kinjikung]

สมน้ำหน้าเหยี่ยว ลมเหนือยิ่งใจแข็งอยู่ด้วย
เหยี่ยวแต่แน่ ๆ

[golove2]

 หมดมาม่าเมื่อไหร่ ขึ้นหัวกระทู้บอกทีได้ไหมคะ
อึดอัดไปหมดแล้ว 
รักกันมาดีๆทำไมไม่เคยคุยกันไม่บอก
ว่ารักกัน

[roseen]

สม...........

[tippy]

คิดแล้วแหละว่าด้วยนิสัยอย่างลมคงไม่ดีด้วยง่ายๆ  คบกันมาขนาดนี้ มาบอกง่ายๆว่า เราเลิกกัน  พอคิดได้อยากคืนดีก็กลับมาบอกรัก  มันดูไม่จริงใจ มันดูง่ายไปมั้ย
ถ้าเหยี่ยวอยากได้ลมคืนคงต้องพิสูจน์คำว่ารักหน่อยหล่ะ ว่าไม่ใช่แค่ลมปาก
แต่บรรยายได้ปวดใจดีจริงๆเลย ชอบมาม่านะ ถึงเวลาอ่านแล้วมันจะอึดอัด
ถ้าคนแต่งแต่งได้น่า :m31:มากๆอ่ะ 5555+

ต้องลงโทษเหยี่ยวให้จำ ว่าการพูดโดยไม่คิด โดยเฉพาะการทำร้ายคนที่ตัวเองรัก คนที่เจ็บกว่า คือตัวเราเองนะ
มาต่อไวๆนะจ๊ะ ยังหมั่นตับเหยี่ยวอยู่ดี  ฝากให้นกเอี้ยงที่ช๊อกไปแล้ว

[Sunday24]

จริงๆก็คิดไว้แล้วว่าน้องลมคงไม่ดีกับพี่เหยี่ยวง่ายๆหรอก ไม่งั้นคงไม่มี 1ปี 8เดือน ที่พี่เหยี่ยวแอบเกริ่นไว้แน่ๆ
แต่พอได้อ่านจริงๆก็ปวดใจนะคะ T-T

[iota]

กินข้าวคลุกน้ำตาแต่เช้าเลยครับ
เหยี่ยวขาว จะทำยังไงล่ะทีนี้หรือจะยอมปล่อยลมเหนือไป
แต่คนอ่านไม่ยอมนะ

[fuku]

ตายไปก่อนซักรอบจะเป็นพระคุณ
หัดเปลี่ยนตัวเองให้ดีกว่านี้ รักลมให้มากกว่านี้


สุดท้าย
กุเกลียดเมิงมากกกกกกกกกกกกกก เหยี่ยวขาว

[ขนมหวาน]

เป็นบทเรียนราคาแสนแพงเลยพี่เหยี่ยวเอ๊ย
ต้องมาเริ่มพิสูจน์ใจกันอีกครั้งแล้วแหละ
อยากสมน้ำหน้า แต่ก็สงสาร ลมก็รักอะนะ
แต่คงกลัว วันดีคืนดีพี่เหยี่ยวมันมาบอกเลิกอีก
สู้สู้เว้ยพี่เหยี่ยว 

[hahn]

โอ๊ย !!!! ไม่ต้องช่วยแจกมาม่าได้ป่ะ อืดแล้ว

[nona159]

หมดน้ำตาไปเป็นลิตรแล้วค่ะ

[eern]

  โอ๊ยเค้าสงสารทั้งสองคนเลยแต่ใจก้ออยากบอกว่าสมน้ำหน้าเหยี่ยวเป็นงัยใจร้อนดีนักไม่ยอมฟังน้องพูดให้จบก่อนคืนดีกันเร็วๆนะ

[murasakisama]

อ่านแล้วกินข้าวเช้าไม่ลงกันเลยทีเดียว จะมาม่าไปหนายยยย

[sayhi11]

เศร้าอ่ะ....

[DraCo_SLa13]

ดีแล้ว  ดีกันง่ายๆ  ก็ไม่ใช่ละ  ทำกันซะขนาดนี้

แต่อให้เดินหน้าง้อก็แล้วกัน ไม่ใช่ปล่อยให้เลยตามเลยแล้วไปจมอยู่กับขวดเหล้านะ

[MiSS-U]

 

เศร้าขอทำใจก่อน

+1และเป็ดค่ะ

[- คราส -]

มัวแต่อึ้งนะนกเอี้ยง ไอ้ที่คิดๆไว้ไม่บอกเค้าไปล่ะ